საქართველოს უზენაესი სასამართლო
გ ა ნ ჩ ი ნ ე ბ ა
საქართველოს სახელით

საქმე №ბს-1304(კ-20) 24 თებერვალი, 2022 წელი
თბილისი

ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის
შემდეგი შემადგენლობა:
გიორგი გოგიაშვილი (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
ქეთევან ცინცაძე, ნუგზარ სხირტლაძე


საქმის განხილვის ფორმა -ზეპირი მოსმენის გარეშე
კასატორი (მოპასუხე) - ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის სსიპ ქონების მართვის სააგენტო
მოწინააღმდეგე მხარე (მოსარჩელე) - მ. ა-ი
გასაჩივრებული გადაწყვეტილება - თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 2 ოქტომბრის გადაწყვეტილება
დავის საგანი - ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობა
კასატორის მოთხოვნა - გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება

აღწერილობითი ნაწილი:

მ. ა-იმა 2016 წლის 28 ნოემბერს სარჩელით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს, მოპასუხე - სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს მიმართ და მოითხოვა: ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს, „უძრავი ქონების ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის საკუთრებად დარეგისტრირების შესახებ“, 2015 წლის 29 აპრილის №02-9/423 ბრძანების ბათილად ცნობა.
სარჩელის თანახმად, მ. ა-ის, ქ.თბილისი, ...ის მე-... მასივი, მე-... კვარტალი კორპუსი №...-ის მიმდებარედ არსებულ ტერიტორიაზე, გაშენებული აქვს ბაღი. ამავე მიწაზე მდეობარეობს შენობა, რომელშიც მოსარჩელე ცხოვრობს და ფლობს 52 წლის განმავლობაში. მოსარჩელემ აღნიშნა, სსიპ ქონების მართვის სააგენტოსათვის მიმართვის შედეგად, მისთვის ცნობილი გახდა, რომ აღნიშნული მიწა თბილისის მუნიციპალიტეტის საკუთრებაა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს 2017 წლის 31 მაისის გადაწყვეტილებით, მ. ა-იის სარჩელი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობის თაობაზე არ დაკმაყოფილდა.
პირველი ინსტანციის სასამართლომ აღნიშნა, რომ სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს ერთ-ერთ უფლებამოსილებას წარმოადგენს, ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის უძრავი ქონების აღრიცხვა-რეგისტრაციის უზრუნველყოფა. მოცემულ შემთხვევაში კი, სადავო ქონება არის, ადგილობრივი მნიშვნელობის მქონე ობიექტი - სკვერი, რომელიც საქართველოს ადგილობრივი თვითმმართველობის კოდექსის შესაბამისად მუნიციპალიტეტისათვის მისაკუთვნებელ ქონებას წარმოადგენს.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს 2017 წლის 31 მაისის გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა მ. ა-იმა, რომელმაც გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება მოითხოვა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 2 ოქტომბრის გადაწყვეტილებით გაუქმდა თბილისის საქალაქო სასამართლოს 2017 წლის 31 მაისის გადაწყვეტილება და საქმეზე მიღებულ იქნა ახალი გადაწყვეტილება, რომლითაც მ. ა-იის სარჩელი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად, ბათილად იქნა ცნობილი ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს 2015 წლის 29 აპრილის №02-9/423 ბრძანება უძრავი ქონების ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის საკუთრებად დარეგისტრირების თაობაზე და ადმინისტრაციულ ორგანოს დაევალა კანონით დადგენილ ვადაში ახალი ადმინისტრაციულ - სამართლებრივი აქტის გამოცემა.
სააპელაციო სასამართლომ არ გაიზიარა პირველი ინსტანციის სასამართლოს არგუმენტაცია და მიუთითა, რომ განსახილველ შემთხვევაში როგორც საქმის მასალებით დასტურდება, სადავო ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს 2015 წლის 29 აპრილის №02-9/423 ბრძანება უძრავი ქონების ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის საკუთრებად დარეგისტრირების შესახებ არ შეიცავს არანაირ ფაქტობრივ დასაბუთებას, ხოლო სამართლებრივი დასაბუთების ნაწილში მითითებულია მხოლოდ ფორმალური საფუძვლები. სააპელაციო სასამართლოს მოსაზრებით, სადავო აქტის გამოცემასთან დაკავშირებული ადმინისტრაციული წარმოება ჩატარდა ზედაპირულად და არა სიღრმისეულად, აღნიშნული გარემოებები კი წარმოადგენს ხელახალი ადმინისტრაციული წარმოების დაწყების საფუძველს.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს 2018 წლის 2 ოქტომბრის გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა სსიპ ქონების მართვის ეროვნულმა სააგენტომ. კასატორმა გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვა.
კასატორის მოსაზრებით, სასამართლომ არასწორად შეაფასა საქმეში არსებული მტკიცებულებები, სასამართლომ შეფასების გარეშე დატოვა რიგი ფაქტობრივი გარემოებები, რასაც შედეგად მოჰყვა საქმეზე იურიდიულად დაუსაბუთებელი გადაწყვეტილების მიღება. კასატორი აღნიშნავს, რომ, საქმეში წარმოდგენილი არც ერთი დოკუმენტით არ დგინდება „ფიზიკური და კერძო სამართლის იურიდიული პირების მფლობელობაში(სარგებლობაში)არსებულ მიწისნაკვეთებზე საკუთრების უფლების აღიარების შესახებ“ კანონის ამოქმედებამდე მ. ა-იის მიერ თვითნებურად დაკავებულ მიწაზე საცხოვრებელი სახლის ან არასაცხოვრებელი დანიშნულების შენობის არსებობის ფაქტი.
კასატორი მიუთითებს საქართველოს მთავრობის 2013 წლის 11 დეკემბერის №330 დადგენილებაზე რომლის თანახმად, ადგილობრივი თვითმმართველი ერთეულისათვის გადასაცემი ქონების ერთ-ერთ სახეობას წარმოადგენს, დაქვემდებარებულ ტერიტორიაზე განლაგებული სახელმწიფო საკუთრებაში არსებული ადგილობრივი მნიშვნელობის მოედნები, სკვერები, ბულვარები, შადრევნები, პარკები, მწვანე ნარგავები, ნაპირსამაგრი ნაგებობები. კასატორი ასევე მიუთითებს, ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის ურბანული განვითარების საქალაქო სამსახურის 2018 წლის 13 აგვისტოს №67-018225510 წერილზე, რომლის თანახმად, ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის საკრებულოს 2016 წლის 24 მაისის №14-39 დადგენილებით დამტკიცებული „ქ.თბილისის მუნიციპალიტეტის ტერიტორიის გამოყენებისა და განაშენიანების რეგულირების წესის“ შესაბამისად, სადავო მიწის ნაკვეთი მოქცეულია სარეკრეაციო ზონაში (რზ-2), რომელიც მოიცავს თბილისის განაშენიანებული ტერიტორიის საზღვრებში არსებულ/დაგეგნილ გამწვანებულ ტერიტორიებს: პარკს, ღია სათამაშო მოედნებს და სხვას. კასატორი აღნიშნავს, რომ საქმეში არსებულ ორთოფოტოებით, დასტურდება აღნიშნული გარემოება.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2020 წლის 11 დეკემბრის განჩინებით ქ.თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს საკასაციო საჩივარი ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული.

სამოტივაციო ნაწილი:

საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ სსიპ სახელმწიფო ქონების ეროვნული სააგენტოს საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის განსახილველად დასაშვებობის ამომწურავ საფუძვლებს, კერძოდ, აღნიშნული ნორმის თანახმად, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ საკასაციო საჩივარი დაიშვება, თუ კასატორი დაასაბუთებს, რომ: ა) საქმე მოიცავს სამართლებრივ პრობლემას, რომლის გადაწყვეტაც ხელს შეუწყობს სამართლის განვითარებას და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებას; ბ) საქართველოს უზენაეს სასამართლოს მანამდე მსგავს სამართლებრივ საკითხზე გადაწყვეტილება არ მიუღია; გ) საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მოცემულ საქმეზე სავარაუდოა მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღება; დ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; ე) სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით, რასაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე; ვ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება ეწინააღმდეგება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.
საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები სააპელაციო სასამართლოს განჩინების საკასაციო სასამართლოს მიერ დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით და ამასთან, არ არსებობს საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღების ვარაუდი. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება არ ეწინააღმდეგება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს. ამასთან, საქმის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების თვალსაზრისით.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ კასატორი ვერ ასაბუთებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით. კასატორი საკასაციო საჩივარში ვერ აქარწყლებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებსა და დასკვნებს.
საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მე-6 მუხლის პირველი ნაწილი ავალდებულებს სასამართლოს, დაასაბუთოს თავისი გადაწყვეტილება, რაც არ უნდა იქნეს გაგებული თითოეულ არგუმენტზედეტალურიპასუხისგაცემად ჯღარკავა საქართველოს წინააღმდეგ, 7932/03; Van de Hurk v. Netherlands, par.61, Garcia Ruiz v. Spain [GC] par.26; Jahnke and Lenoble v France (dec.); Perez v France [GC], par. 81).
საკასაციო სასამართლო იზიარებს მოცემულ საქმეზე თბილისის სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და ამ გარემოებებთან დაკავშირებით გაკეთებულ სამართლებრივ შეფასებებს და მიიჩნევს, რომ ქვედა ინსტანციის სასამართლომ არსებითად სწორად გადაწყვიტა მოცემული დავა.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს, სადავო პერიოდში მოქმედ, ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის საკრებულოს 2014 წლის 22 დეკემბრის №19-73 დადგენილებით დამტკიცებულ ,,ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის საჯარო სამართლის იურიდიული პირის - ქონების მართვის სააგენტოს წესდების (დებულება) მე-2 მუხლის, მე-2 პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტზე, რომლის თანახმად, ქონების მართვის სააგენტოს ერთ-ერთი ფუნქციაა ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის უძრავი ქონების აღრიცხვა-რეგისტრაციის უზრუნველყოფა. აღნიშნული წესის მე-3 მუხლის პირველი პუნქტის მიხედვით კი, სსიპ ქონების მართვის სააგენტო კანონმდებლობის საფუძველზე ახორციელებს ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის ქონების განკარგვასთან დაკავშირებულ უფლებამოსილებებს.
მოცემულ შემთხვევაში, დადგენილია, რომ თბილისის მუნიციპალიტეტის საჯარო სამართლის იურიდიული პირის ქონების მართვის სააგენტოს მიერ 2015 წლის 29 აპრილს გამოცემულ იქნა №02-9/423 ბრძანება უძრავი ქონების ქ.თბილისის მუნიციპალიტეტის საკუთრებად დარეგისტრირების შესახებ.
ასევე დადგენილია, რომ აღნიშნული ბრძანების საფუძველზე, საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს საჯარო რეესტრის ეროვნულ სააგენტოში (2015 წლის 07 მაისის ამონაწერი, განცხადების №...) ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის თვითმმართველი ერთეულის სახელზე დარეგისტრირდა უძრავი ნივთი მდებარე, ქ. თბილისი, ...ის დასახლება, მე-... მასივი, მე-... კვარტალი, კორპუსი №...-ის მიმდებრედ, დაზუსტებული ფართობით-3254,00 კვ.მ., საკადასტრო კოდით: ....
ქ.თბილისის მუნიციპალიტეტის საჯარო სამართლის იურიდიული პირის ქონების მართვის სააგენტოს 2016 წლის 24 ოქტომბრის №8/7163 მიმართვით, დაინტერესებულ პირებს - მ. ა-ისა და და ნ. ო-ეს №01/9373-8 (№382255/12) წერილის პასუხად ეცნობათ, რომ ქ. თბილისში, ...ის მე-... მასივი, მე-... კვარტალში, კორპუსი №...-ის მიმდებარედ არსებული სკვერი, დაზუსტებული ფართობით-3254,00 კვ.მ., საკადასტრო კოდით: ..., რეგისტრირებულია ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის საკუთრებად.
განსახილველ შემთხვევაში სადავოდ არის გამხდარი „უძრავი ქონების ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის საკუთრებად დარეგისტრირების შესახებ“ სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს 2015 წლის 29 აპრილის №02-9/423 ბრძანების კანონიერების საკითხი.
საკასაციო პალატა იზიარებს სააპელაციო სასამართლოს შეფასებას,იმის შესახებ, რომ სადავო ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს 2015 წლის 29 აპრილის №02-9/423 ბრძანება უძრავი ქონების ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის საკუთრებად დარეგისტრირების შესახებ არ შეიცავს ფაქტობრივ დასაბუთებას, ხოლო სამართლებრივი დასაბუთების ნაწილში მითითებულია მხოლოდ ფორმალური საფუძვლები.
საკასაციო პალატა აღნიშნავს, რომ საჯარო სამართლის იურიდიული პირის ქონების მართვის სააგენტოს 2015 წლის 29 აპრილის №02-9/423 ბრძანება წარმოადგენს დისკრეციული უფლებამოსილების ფარგლებში გამოცემულ ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტს. საკასაციო სასამართლო იზიარებს სააპელაციო სასამართლო მითითებას, რომ როდესაც სახეზეა ადმინისტრაციული ორგანოს დისკრეციული უფლებამოსილების ფარგლებში გამოცემული ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ სამართლებრივი აქტი, ადმინისტრაციულ ორგანოს წარმოეშობა აქტის უფრო მაღალი ხარისხით დასაბუთების ვალდებულება, რამდენადაც, როგორც ამ აქტის ადრესატისათვის, ასევე სასამართლოსათვის შესაძლებელი უნდა იყოს იმ საფუძვლების შემოწმება, თუ რა გარემოებებზე დაყრდნობით მიიღო ადმინისტრაციულმა ორგანომ ესა თუ ის გადაწყვეტილება. აღნიშნულთან დაკავშირებით, საქართველოს უზენაესმა სასამართლომ 2015 წლის 19 თებერვლის №ბს-525-512(კ-12) გადაწყვეტილებაში განმარტა, რომ „თუ ადმინისტრაციული ორგანო სარგებლობს დისკრეციული უფლებამოსილებით, მასვე ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 53-ე მუხლი ავალდებულებს მიღებული გადაწყვეტილების დასაბუთებას. დისკრეციული უფლებამოსილების ფარგლებში მიღებულ გადაწყვეტილებას წაეყენება დასაბუთების ვალდებულება იმდენად, რამდენადაც ადმინისტრაციულმა ორგანომ უნდა გამორიცხოს თვითნებური, მიკერძოებული, არაკვალიფიციური გადაწყვეტილება და უნდა დაასაბუთოს მიღებული გადაწყვეტილების კანონთან შესაბამისობა და კონკრეტული გადაწყვეტილების მიღების აუცილებლობა. მოტივირებული, დასაბუთებული გადაწყვეტილება კანონიერი გადაწყვეტილების წინაპირობას წარმოადგენს. დასაბუთებაში კი არგუმენტირებულად უნდა მიეთითოს ყველა იმ გარემოებაზე, რომლის შესაბამისადაც მიღებულ იქნა ზუსტად ეს კონკრეტული გადაწყვეტილება და უარი ეთქვა სხვა სახის გადაწყვეტილებას“.
საქმეზე დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებას წარმოადგენს, რომ მ. ა-ის, როგორც დაინტერესებულ მხარეს, არ მიუღია მონაწილეობა ადმინისტრაციულ წარმოებაში. შესაბამისად, ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის სსიპ ქონების მართვის სააგენტომ სათანადო გამოკვლევის გარეშე განახორციელა მიმართვა უძრავი ქონებაზე თბილისის მუნიციპალიტეტის საკუთრების უფლების რეგისტრაციის მოთხოვნის შესახებ. სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს უნდა გაერკვია დაინტერესებული პირის ვინაობა, რომლის სამართლებრივი მდგომარეობაც გაუარესდებოდა ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ - სამართლებრივი აქტის გამოცემით და ეცნობებინა დაინტერესებული პირისათვის ადმინისტრაციული წარმოების შესახებ. აღნიშნულთან დაკავშირებით, საკასაციო პალატა არ იზიარებს კასატორის მოსაზრებას იმის თაობაზე, რომ ქონების მართვის სააგენტოს არ ევალება უძრავი ქონების თვითმმართველი ერთეულის სახელზე დარეგისტრირებამდე დამატებითი გარემოებების გამოკვლევა. თვითმმართველი ერთეულის სახელზე შემდგომში საკუთრების რეგისტრაციის მიზნით ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემისას, მუნიციპალურ ორგანოებს სრულად ეკისრებათ საქმის გარემოებათა ყოველმხრივ გამოკვლევის შესახებ საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსით დადგენილი ვალდებულება. ამ ვალდებულებისგან სააგენტოს არ ათავისუფლებს ის გარემოება, რომ საკუთრების უფლების რეგისტრაციას ახორციელებს სარეგისტრაციო სამსახური.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 194-ე მუხლზე, რომლის თანახმად, ადმინისტრაციული ორგანო ვალდებულია მისცეს ადმინისტრაციულ წარმოებაში მონაწილე დაინტერესებულ მხარეს საკუთარი აზრის წარდგენის შესაძლებლობა. ამავე კოდექსის 96-ე მუხლის თანახმად, ადმინისტრაციული ორგანო ვალდებულია ადმინისტრაციული წარმოებისას გამოიკვლიოს საქმისათვის მნიშვნელობის მქონე ყველა გარემოება და გადაწყვეტილება მიიღოს ამ გარემოებათა შეფასებისა და ურთიერთშეჯერების საფუძველზე.
საქმის მასალებით ასევე დგინდება, რომ საქმეში არაა დაცული მ. ა-იის მიერ წარმოდგენილი, სადავო მიწაზე, უფლების ან მართლზომიერი მფლობელობის დამადასტურებელი დოკუმენტი.
ამდენად, საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ სსიპ ქონების მართვის სააგენტო ვალდებულია ჩაატაროს ხელახალი ადმინისტრაციული წარმოება და ხელახალი წარმოების ფარგლებში უნდა ჩართოს ადმინისტრაციულ წარმოებაში დაინტერესებული პირი, მისცეს მას აზრის გამოთქმის საშუალება, ასევე დაადგინოს სადავო მიწაზე სხვა უფლების არსებობის ან არარსებობის ფაქტი და სრულყოფილი გამოკვლევის შედეგად მიიღოს დასაბუთებული გადაწყვეტილება.
საკასაციო სასამართლო ყურადღებას ამახვილებს, კასატორის მითითებაზე იმის შესახებ, რომ სადავო მიწის ნაკვეთი არის სკვერი და მოქცეულია სარეკრეაციო ზონაში (რზ-2), აღნიშნული კი, ადგილობრივი თვითმმართველი ერთეულისათვის ქონების გადაცემის წინაპირობას წარმოადგენს. საკასაციო პალატის მოსაზრებით, საყურადღებოა ის გარემოება, რომ გარკვეული სახის ობიექტები ნორმატიულად წარმოადგენს მუნიციპალიტეტისათვის მიკუთვნებულ ქონებას. კერძოდ, ადგილობრივი თვითმმართველობის კოდექსის 107-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ა“ ქვეპუნქტის თანახმად, კანონით მუნიციპალიტეტისთვის მიკუთვნებულია მუნიციპალიტეტის ტერიტორიაზე არსებული შემდეგი ქონება: ა) ადგილობრივი მნიშვნელობის გზები და მათი ნაწილები, ქუჩები, მიწისქვეშა და მიწისზედა გადასასვლელები, ტროტუარები, შუქნიშნები, გარე განათების კონსტრუქციები, მოედნები, სკვერები, ბულვარები, შადრევნები, პარკები, მწვანე ნარგავები და ნაპირსამაგრი. მოცემულ შემთხვევაში, კასატორის მითითებით, მუნიციპალიტეტის ინდივიდუალურ საკუთრებაში დარეგისტრირებული მიწის ნაკვეთი მოიცავს ასეთ ობიექტს, რაც გათვალისწინებულ უნდა იქნეს სადავო საკითხზე ხელახალი მსჯელობისას.
ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო იზიარებს სააპელაციო სასამართლოს მითითებას, რომ არსებობდა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 32-ე მუხლის მე-4 ნაწილის გამოყენების საფუძველი, ვინაიდან, სადავო საკითხი საჭიროებს ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ ხელახალ სრულყოფილ გამოკვლევას. ზემოთქმულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც საკასაციო საჩივარი არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილზე და აღნიშნავს, რომ თუ საკასაციო საჩივარი დაუშვებლად იქნება მიჩნეული, მხარეს დაუბრუნდება მის მიერ გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის 70 პროცენტი.

სარეზოლუციო ნაწილი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლით და

დაადგინა:

1. სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 2 ოქტომბრის გადაწყვეტილება;
3. სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს (ს/ნ №205296375) დაუბრუნდეს საკასაციო საჩივარზე 01.07.2020წ. №01821 საგადახდო მოთხოვნით გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის 300 ლარის 70%, - 210 ლარი, შემდეგი ანგარიშიდან: ქ. თბილისი, სახელმწიფო ხაზინა, ბანკის კოდი TRESGE22, მიმღების ანგარიშის №200122900, სახაზინო კოდი №300773150
4. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.


თავმჯდომარე გ. გოგიაშვილი


მოსამართლეები: ქ. ცინცაძე


ნ. სხირტლაძე