ბს-1373-1331(კ-08) 31 მარტი, 2009 წელი
ქ. თბილისი
მიღების ადგილი


ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატა
შემადგენლობა:

ნათია წკეპლაძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
მოსამართლეები: მაია ვაჩაძე, ლევან მურუსიძე


სხდომის მდივანი _ გ. ილინა

კასატორი (მოსარჩელე) _ შპს «...», წარმომადგენელი _ გ. ფ.-ა

მოწინააღმდეგე მხარე (მოპასუხე) _ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ფოთის რეგიონალური ცენტრი, წარმომადგენელი – გ. ხ.-ა

მესამე პირები:

1. საქართველოს ფინანსთა სამინისტრო, წარმომადგენელი _ გ. ბ.-ძე;
2. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახური, წარმომადგენელი – დ. ჯ.-ე;

დავის საგანი _ ადმინისტრაციული აქტის ბათილად ცნობა
გასაჩივრებული გადაწყვეტილება _ ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 3 სექტემბრის გადაწყვეტილება

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

2008 წლის 30 იანვარს შპს «...-ის» წარმომადგენელმა გ. ფ.-მ სარჩელი აღძრა ფოთის საქალაქო სასამართლოში საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ფოთის საგადასახადო ინსპექციის მიმართ და მოითხოვა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროსთან არსებული დავების განხილვის საბჭოს 2008 წლის 18 იანვრის გადაწყვეტილებისა და ფოთის საგადასახადო ინსპექციის 2007 წლის 21 აგვისტოს ¹1663 საგადასახადო მოთხოვნის ნაწილობრივ ბათილად ცნობა შპს «...-თვის» დარიცხული 2004 წლის მოგების გადასახადის ნაწილში 700 ლარის, 2005-2006 წლების მოგების გადასახადის ნაწილში 1440 ლარის, დამატებითი ღირებულების გადასახადის ნაწილში 549 ლარის, 2007 წლის ივნისის დღგ-ს დეკლარაციის წარუდგენლობის გამო დაკისრებული ჯარიმის _ 400 ლარისა და 2007 წლის ივლისის დღგ-ს დეკლარაციის წარუდგენლობის გამო დაკისრებული ჯარიმის _ 200 ლარის, სულ 3289 ლარის დაკისრების ნაწილში შემდეგი საფუძვლით:
სარჩელის ფაქტობრივი და სამართლებრივი საფუძვლები:
მოსარჩელეს 2004 წლის პერიოდისათვის გასვლითი საგადასახადო შემოწმების აქტით მოგების გადასახადის ნაწილში დამატებით დაერიცხა გადასახადი 700 ლარის ოდენობით, დამატებით დარიცხვის საფუძვლად მიჩნეულ იქნა ის, რომ დაკარგული იყო საბუღალტრო საბუთები და ხარჯების განსაზღვრა საზოგადოებაში ვერ მოხერხდა. ხარჯების შესახებ ინფორმაცია მოცემული იყო წარდგენილ ანგარიშში. შემოწმების ჯგუფმა ამ ანგარიშიდან მხედველობაში მიიღო შემოსავლების შესახებ ინფორმაცია, მაგრამ არ გაითვალისწინა ხარჯების შესახებ ინფორმაცია. საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 177-ე მუხლის თანახმად, ერთობლივი შემოსავლიდან გამოიქვითება ყველა ხარჯი, რომლებიც დაკავშირებულია მის მიღებასთან. ამასთან, საგადასახადო კოდექსის 177-ე და 178-ე მუხლებით ამომწურავადაა განსაზღვრული ხარჯები, რომლებიც არ გამოიქვითება, მაგრამ მითითებულ მუხლებში არ არის მითითებული, რომ დოკუმენტურად დაუდასტურებელი ხარჯები არ გამოიქვითება. მართალია, საგადასახადო კოდექსის 199-ე მუხლის მიხედვით, გადასახადის გადამხდელი ვალდებულია, სწორად და დროულად აღრიცხოს შემოსავლები და ხარჯები დოკუმენტურად დადასტურებულ მონაცემთა საფუძველზე, მაგრამ ამ ვალდებულების შეუსრულებლობა არის ბუღალტრული აღრიცხვის წესის დარღვევა, რომელმაც შეიძლება გამოიწვიოს ჯარიმა და არა გადასახადის დარიცხვა. სააღრიცხვო დოკუმენტაციის დაკარგვის შემთხვევაში გადასახადის ოდენობის დასადგენად შემოწმების ჯგუფს საგადასახადო კოდექსის 104-ე მუხლის მე-2 ნაწილის შესაბამისად, უნდა გამოეყენებინა ინსპექციაში არსებული მონაცემები (წარდგენილი დეკლარაციიდან) ან არაპირდაპირი მეთოდები.
ამდენად, მოსარჩელის მოსაზრებით, მითითებულ ნაწილში დარიცხული გადასახადი და სანქცია ექვემდებარება შემცირებას.
მოსარჩელის მითითებით, შემოწმების აქტით საზოგადოების შემოსავლებში არასწორად იქნა ჩართული არარსებული იჯარიდან მისაღები თანხები.
საზოგადოებას საკუთრებაში ერიცხება რამდენიმე მაღაზია, რომლებიც სხვადასხვა ფიზიკური პირის მიერ არამართლზომიერად იქნა დაკავებული. ისინი საზოგადოებას დაქირავებული ჰყავდა გამყიდველებად, მაგრამ, ვინაიდან პრაქტიკულად გადავიდნენ დამოუკიდებელ სამეწარმეო საქმიანობაზე და მათი საქმიანობით საზოგადოება მხოლოდ ზარალს განიცდიდა, აღნიშნული პირებიGგათავისუფლდნენ საზოგადოებიდან და მიეცათ წინადადება მაღაზიები იჯარით აეღოთ, მაგრამ უარი განაცხადეს საიჯარო ქირის გადახდაზე და მაღაზიებში თვითნებურად გააგრძელეს საქმიანობა. საზოგადოებამ აღნიშნული პირების მიმართ სარჩელი აღძრა სასამართლოში და მოითხოვა კუთვნილი მაღაზიებიდან მათი გამოსახლება, რაც დაკმაყოფილდა სასამართლოს გადაწყვეტილებით და დადგინდა, რომ ქონების იჯარით გაცემა არც ფაქტობრივად და არც იურიდიულად არ მომხდარა.
შემოწმების ჯგუფმა იჯარით მისაღები თანხა ჩართო საზოგადოების შემოსავლებში და არ გაითვალისწინა, რომ საზოგადოებას ქონება იჯარით არ ჰქონდა გაცემული, შესაბამისად, იჯარის გაცემით შემოსავალი არ მიუღია. ამდენად, შემოწმების აქტით მოგების გადასახადის გაანგარიშების მიზნით, ერთობლივ შემოსავალში იჯარით მისაღები თანხის ჩართვით 2005-2006 წლებზე არასწორად დაარიცხა მოგების გადასახადში 1440 ლარი, ხოლო 01.06.2006წ._01.07.2007წ. პერიოდზე დამატებული ღირებულების გადასახადი 549 ლარი.
მოსარჩელის მითითებით, შემოწმების აქტით საზოგადოება 2007 წლის ივნისის დღგ-ის დეკლარაციის წარუდგენლობაზე, საგადასახადო კოდექსის 131-ე მუხლის შესაბამისად, დაჯარიმდა 400 ლარით. საგადასახადო კოდექსის მითითებული ნორმა ითვალისწინებს პასუხისმგებლობას საგადასახადო დეკლარაციის დაგვიანებით წარდგენაზე და არა საერთოდ წარუდგენლობაზე. გადამხდელის მიერ დეკლარაციის საერთოდ წარუდგენლობის შემთხვევა რეგულირდება საგადასახადო კოდექსის 95-ე და 132-ე მუხლებით.
შემოწმების აქტით საზოგადოება 2007 წლის ივლისის დღგ-ის დეკლარაციის წარუდგენლობის გამო საგადასახადო კოდექსის 131-ე მუხლის მიხედვით დაჯარიმდა 200 ლარით.
შემოწმებამ მოიცვა პერიოდი 2004 წლის 1 იანვრიდან 2007 წლის 1 ივლისამდე. შესაბამისად 2007 წლის ივლისი არ შემოწმებულა და არც დასაბეგრი ბრუნვა დადგენილა. გარდა ამისა, შემოწმების აქტი 2007 წლის 9 აგვისტოს იქნა შედგენილი. შესაბამისად, საგადასახადო კოდექსის 249-ე მუხლის თანახმად, გადამხდელს დეკლარაციის წარდგენა შეეძლო 15 აგვისტოს ჩათვლით (იხ. ს.ფ. 2-6).
შპს «...-ის» სარჩელი არ ცნო მოპასუხე საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ფოთის რეგიონალურმა ცენტრმა და მოითხოვა სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა იმ მოტივით, რომ მოსარჩელის მიერ მითითებული ფაქტები არ შეესაბამებოდა სინამდვილეს, საზოგადოებას მაღაზიაში მომუშავე პირებთან აკავშირებდა არა შრომითი, არამედ ვალდებულებითი სამართლებრივი ურთიერთობა (იჯარა), რომელიც დგინდება ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის 2007 წლის 22 მარტის განჩინებით. დეკლარაციის დაგვიანებით წარდგენისათვის დარიცხულ სანქციებთან დაკავშირებით მოპასუხემ მიუთითა, რომ საგადასახადო კოდექსის 220-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, შპს «...» ითვლებოდა დღგ-ს გადამხდელად, რის გამოც ეკისრებოდა დღგ-ს დეკლარაციის საგადასახადო ინსპექციაში წარდგენის ვალდებულება, რის გამოც კანონის დარღვევით წარდგენისათვის დაერიცხა ჯარიმა საგადასახადო კოდექსის 131-ე მუხლის პირველი ნაწილის შესაბამისად (იხ. ს.ფ. 52-59).
ფოთის საქალაქო სასამართლოს მიერ 2008 წლის 13 თებერვალს საოქმო განჩინებით საქმეში მესამე პირებად ჩართულ იქნენ საქართველოს ფინანსთაAსამინისტრო და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახური (იხ. ს.ფ. 65-66).
ფოთის საქალაქო სასამართლოს 2008 წლის 22 აპრილის გადაწყვეტილებით შპს «...-ის» სარჩელი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; ბათილად იქნა ცნობილი საქართველოს ფინანსთა სამინიტროსთან არსებული დავების განხილვის საბჭოს 2008 წლის 15 იანვრის გადაწყვეტილება და საქართველოს ფინანსთა სამინიტროს შემოსავლების სამსახურის 2007 წლის 21 აგვისტოს ¹1663 საგადასახადო მოთხოვნა ნაწილობრივ, 2005-2006 წლებში მოგების გადასახადის ნაწილში დარიცხული 1440 ლარისა და დღგ-ის გადასახდის ნაწილში დარიცხული 549 ლარის ნაწილში, 2007 წლის ივნისის დღგ-ის დეკლარაციის წარუდგენლობის გამო დარიცხული ჯარიმის _ 400 ლარის ნაწილში, 2007 წლის ივლისის დღგ-ის დეკლარაციის წარუდგენლობის გამო დაკისრებული ჯარიმის _ 200 ლარის ნაწილში, რაც საქალაქო სასამართლომ დაასაბუთა შემდეგნაირად:
საქალაქო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის 2007 წლის 21 აგვისტოს ¹1663 საგადასახადო მოთხოვნით შპს «...-ს» გადასახდელად დაეკისრა 2004 წლის მოგების გადასახდის ნაწილში 700 ლარი, ხარჯების დამადასტურებელი დოკუმენტაციის დაკარგვის გამო, არსებული მასალების საფუძველზე გაანგარიშებული მოგების გადასახადის შესაბამისად; 2005-2006 წლებში მოგების გადასახადის ნაწილში 1440 ლარი და დღგ-ის ნაწილში 549 ლარი, შპს «...-ის» საკუთრებაში არსებულ მაღაზიებში სამეწარმეო საქმიანობის მწარმოებელ სხვადასხვა ფიზიკურ პირებსა და შპს «...-ს» შორის იჯარის ხელშეკრულებიდან მისაღები თანხების გათვალისწინებით; 2007 წლის ივნისის თვის დღგ-ის დეკლარაციის წარუდგენლობაზე ჯარიმა 200 ლარი. საქართველოს ფინანსთა სამინიტროსთან არსებული დავების განხილვის საბჭოს 2008 წლის 15 იანვრის გადაწყვეტილებით შპს «...-მა» საჩივრით მიმართა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროსთან არსებული დავების განხილვის საბჭოს, რომელმაც არ დააკმაყოფილა მოსარჩელის საჩივარი.
საქალაქო სასამართლომ მხარეთა ახსნა-განმარტებებისა და მოწმეთა ჩვენებების საფუძველზე დადგენილად მიიჩნია, რომ შპს «...-სა» და ამ უკანასკნელის საკუთრებაში არსებულ ფართში მომუშავე პირებს შორის საიჯარო ხელშეკრულება არ დადებულა. შპს «...» არ იყო რეგისტრირებული დღგ-ის გადამხდელად საგადასახადო ინსპექციაში, მიუხედავად იმისა, რომ აღნიშნული ვალდებულებები მას გააჩნდა 2006 წლის ივლისიდან. 2007 წლის 9 აგვისტოს გასვლითი საგადასახადო შემოწმების აქტის თანახმად, შემოწმებამ მოიცვა 2004 წლის 1 იანვრიდან 2007 წლის 1 ივლისამდე პერიოდი, ხოლო შემოწმება დამთავრდა 2007 წლის 9 აგვისტოს.
საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ იმ პირობებში, როცა მეწარმის მიერ დოკუმენტაციის დაკარგვის მოტივით, ვერ იქნა წარდგენილი გაწეული ხარჯების დამადასტურებელი დოკუმენტები, საგადასახადო ინსპექციას საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 104-ე მუხლის მეორე ნაწილიდან გამომდინარე (თუ გადასახადის გადამხდელი არ ახორციელებს ბუღალტრულ აღრიცხვას კანონმდებლობით გათვალისწინებული ფორმითა და წესით ან არ ახორციელებს მას საერთოდ, ან სააღრიცხვო დოკუმენტაცია დაკარგული ან/და განადგურებულია, რის გამოც, შეუძლებელია დაბეგვრის ობიექტის, დაბეგვრასთან დაკავშირებული ობიექტისა და საგადასახადო ვალდებულებების განსაზღვრა, მაშინ საგადასახადო ორგანოს გადასახადის ოდენობის დადგენის მიზნით, უფლება აქვს, გადასახადის გადამხდელს გადასახადი დაარიცხოს არსებული მასალების საფუძველზე, შესაბამისი ფაქტებისა და მასალების გათვალისწინებით, აგრეთვე სხვა მსგავსი ინფორმაციის საფუძველზე) სრული უფლება ჰქონდა, მის ხელთ არსებული ინფორმაციის საფუძველზე განესაზღვრა მოგების გადასახადი. აღნიშნულიდან გამომდინარე, საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ საგადასახადო ინსპექციას შპს «...-თვის», 2004 წლის პერიოდისათვის მოგების გადასახადის ნაწილში სწორად ჰქონდა დარიცხული 700 ლარი, შესაბამისად არ არსებობდა ამ ნაწილში მოსარჩელის მოთხოვნის დაკმაყოფილების საფუძველი.
საქალაქო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 175-ე მუხლის მე-3 ნაწილის «ვ» ქვეპუნქტით, ამავე კოდექსის 238-ე მუხლის მე-7 ნაწილი და მიიჩნია, რომ იჯარის ხელშეკრულებით მიღებული ან მისაღები თანხების საზოგადოების შემოსავალში აღრიცხვისათვის აუცილებელია იჯარის ხელშეკრულების არსებობა.
საქალაქო სასამართლომ ასევე იხელმძღვანელა სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 106-ე მუხლის «ბ» პუნქტით და მიუთითა, რომ მოპასუხის მიერ მითითებულ ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის 2007 წლის 22 მარტის განჩინებას არ შეიძლება მიენიჭოს პრეიუდიციული ძალა, რადგან აღნიშნული საქმის განხილვაში არ მონაწილეობდნენ იგივე მხარეები. ამასთან, სსსკ-ის 102.1 მუხლის შესაბამისად, მოპასუხემ ვერ დაადასტურა, რომ შპს «...-სა» და ამ უკანასკნელის საკუთრებაში არსებულ მაღაზიებში მომუშავე პირებს შორის არსებობდა ვალდებულებით-სამართლებრივი – საიჯარო ურთიერთობა. შესაბამისად, საიჯარო ხელშეკრულების არარსებობის პირობებში, მოსარჩელეს არ მიუღია და არც ჰქონდა უფლება, მიეღო შემოსავალი.
ამდენად, საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ მოპასუხემ შპს «...-ის» შემოსავალში არასწორად ჩართო იჯარის ხელშეკრულებიდან მისაღები შემოსავალი და არასწორად დაარიცხა მას მოგებისა და დამატებითი ღირებულების გადასახადი.
საქალაქო სასამართლომ იხელმძღვანელა საგადასახადო კოდექსის 249.1 მუხლის «ა» ქვეპუნქტით და მიუთითა, რომ დღგ-ს გადამხდელმა დღგ-ს დეკლარაცია უნდა წარადგინოს საგადასახადო ორგანოში ყოველ საანგარიშო პერიოდზე, არა უგვიანეს ამ პერიოდის მომდევნო თვის 15 რიცხვისა. ამასთან, «დამატებითი ღირებულების გადასახადის დეკლარაციის ფორმისა და მისი შევსების წესის შესახებ» ინსტრუქციის დამტკიცების თაობაზე» საქართველოს ფინანსთა მინისტრის 2005 წლის 3 თებერვლის ¹57 ბრძანების 1.1 მუხლის მიხედვით, დღგ-ს დეკლარაციის წარდგენა ევალებათ პირებს, რომლებიც რეგისტრირებულნი არიან დღგ-ს გადამხდელებად. მითითებული ნორმების საფუძველზე, საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ დღგ-ს დეკლარაციის წარდგენის ვალდებულება ეკისრება მხოლოდ დღგ-ს რეგისტრაციის მქონე პირს.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ შპს «...-ს» 2007 წლის ივნისის დღგ-ს დეკლარაციის წარდგენა არ ევალებოდა, რადგან იმ პერიოდში არ იყო რეგისტრირებული დღგ-ს გადამხდელად, რაც გამორიცხავდა მის მიმართ საგადასახადო კოდექსის 131-ე მუხლის გამოყენებას.
საქალაქო სასამართლომ ასევე გაიზიარა მოსარჩელის მოთხოვნა 2007 წლის ივლისის დღგ-ს დეკლარაციის წარუდგენლობის გამო ჯარიმის დაკისრების უკანონობის თაობაზე და აღნიშნა, რომ საგადასახადო კოდექსის 249.1 მუხლის «ა» ქვეპუნქტის შესაბამისად, მოსარჩელეს ივლისის დეკლარაციის წარდგენა შეეძლო 2007 წლის 15 აგვისტომდე. შესაბამისად, საგადასახადო ინსპექციამ არასწორად დაარიცხა ჯარიმა, რადგან გასვლითი საგადასახადო შემოწმების შესახებ აქტის შედგენისას _ 2007 წლის 9 აგვისტოს ჯერ კიდევ არ იყო გასული დეკლარაციის წარდგენის ვადა (იხ. ს.ფ. 121-127).
საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრეს საქართველოს ფინანსთა სამინისტრომ, შემოსავლების სამსახურმა და ამავე სამსახურის ფოთის რეგიონალურმა ცენტრმა, რომლებმაც მოითხოვეს ფოთის საქალაქო სასამართლოს 2008 წლის 22 აპრილის გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა შემდეგი მოტივით:
აპელანტის – შემოსავლების სამსახურის მითითებით, საქმის მასალებით დგინდება, რომ შპს «...-ს» საკუთრებაში გააჩნდა რამდენიმე მაღაზია, რომლებშიც სხვადასხვა ფიზიკური პირი უკანონოდ ეწეოდა ეკონომიკურ საქმიანობას. სასამართლოს გადაწყვეტილებით დაკმაყოფილდა შპს «...-ის» სარჩელი და მითითებული პირები გამოსახლებულ იქნენ მაღაზიებიდან, მაგრამ შპს «...-ს» არ მოუთხოვია მისი კუთვნილი ქონების უკანონოდ განმკარგავი პირებისაგან კომპენსაცია.
აპელანტმა საგადასახადო კოდექსის 203-ე მუხლზე დაყრდნობით არ გაიზიარა საქალაქო სასამართლოს დასკვნა იმის თაობაზე, რომ თანხების შემოსავალში აღრიცხვისათვის აუცილებელია იჯარის ხელშეკრულების არსებობა.
აპელანტმა საგადასახადო კოდექსის 227-ე მუხლის შესაბამისად, ასევე არ გაიზიარა საქალაქო სასამართლოს დასკვნა დღგ-ში დამატებით 549 ლარის დარიცხვის უკანონობის შესახებ.
აპელანტი არ დაეთანხმა საქალაქო სასამართლოს დასკვნას საგადასახადო კოდექსის 131-ე მუხლის საფუძველზე დარიცხული ჯარიმის უკანონოდ მიჩნევის შესახებ და მიუთითა, რომ საქმის მასალებით დადგენილია და მოსარჩელე სადავოდ არ ხდის, რომ შპს «...-ის» შემოსავალმა 2006 წლის 1 ივნისს გადააჭარბა 100000 ლარს, რის გამოც იგი ივნისიდან საგადასახადო კოდექსის 221-ე მუხლის შესაბამისად, ითვლებოდა დღგ-ს გადამხდელად.
აპელანტმა ასევე არ გაიზიარა საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილება მოპასუხისათვის სახელმწიფო ბაჟისა და წარმომადგენლის დახმარებისათვის გაწეული ხარჯის დაკისრების შესახებ იმ მოტივით, რომ «სახელმწიფო ბაჟის შესახებ» კანონის მე-5 მუხლის «ლ» და «უ» პუნქტების შესაბამისად, ფოთის რეგიონალური ცენტრი გათავისუფლებულია სახელმწიფო ბაჟის გადახდისაგან, ხოლო წარმომადგენლის დახმარებისათვის გაწეული ხარჯების ოდენობა ვერ იქნა დადგენილი უდავო მტკიცებულებებით (იხ. ს.ფ. 133-139).
აპელანტის - ფოთის რეგიონალური ცენტრის მითითებით, საქალაქო სასამართლომ არ გაითვალისწინა, რომ საგადასახადო კოდექსის 3.1 მუხლის შესაბამისად, ინსტრუქციის დებულებებს, რომლებიც არ შეესაბამება საგადასახადო კოდექსის დებულებებს, სამართლებრივი ძალა არა აქვს. საქალაქო სასამართლომ საგადასახადო კოდექსის 220.1 მუხლის ნაცვლად, იხელმძღვანელა «დამატებითი ღირებულების გადასახადის დეკლარაციის ფორმისა და მისი შევსების წესის შესახებ» ინსტრუქციის დამტკიცების თაობაზე» საქართველოს ფინანსთა მინისტრის 2005 წლის 3 თებერვლის ¹57 ბრძანებით, ასევე არასწორად განმარტა საგადასახადო კოდექსის 249.1 მუხლი (იხ. ს.ფ. 141-149).
აპელანტმა – საქართველოს ფინანსთა სამინისტრომ მიიჩნია, რომ საგადასახადო კოდექსის 199-ე, 203-ე, 227-ე, 131-ე, 221-ე მუხლების შესაბამისად, კანონიერად დაერიცხა მოგების გადასახადი, დღგ და ჯარიმა დეკლარაციის წარუდგენლობისათვის (იხ. ს.ფ. 158-165).
ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს 2008 წლის 3 სექტემბრის გადაწყვეტილებით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს, შემოსავლების სამსახურისა და ფოთის რეგიონალური ცენტრის სააპელაციო საჩივრები დაკმაყოფილდა, გაუქმდა ფოთის საქალაქო სასამართლოს 2008 წლის 22 აპრილის გადაწყვეტილება და ახალი გადაწყვეტილებით შპს «...-ის» სარჩელი არ დაკმაყოფილდა, რაც სააპელაციო სასამართლომ დაასაბუთა შემდეგნაირად:
სააპელაციო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ შპს «...-ს» საკუთრებაში გააჩნდა რამდენიმე მაღაზია, რომლებშიც ფიზიკური პირები ეწეოდნენ ეკონომიკურ საქმიანობას. ზუგდიდის რაიონული სასამართლოს 2006 წლის 28 ნოემბრის გადაწყვეტილებით შპს «...-ის» სარჩელი დაკმაყოფილდა და ფიზიკური პირები გამოსახლებულ იქნენ საზოგადოების კუთვნილი მაღაზიებიდან. ასევე დადგენილად მიიჩნია საპელაციო სასამართლომ, რომ სადავო ქონების მესაკუთრე არის შპს «...», ხოლო მოპასუხეები არამართლზომიერად ფლობდნენ ამ ქონებას.
სააპელაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საგადასახადო კოდექსის 203-ე მუხლით და მიიჩნია, რომ შპს «...» ვალდებული იყო, მისი ქონების განმკარგავი პირებისაგან მიუღებელი თანხა ჩაერთო ერთობლივ შემოსავალში. მხარეებს შორის იჯარის ხელშეკრულების არსებობა-არარსებობას მისაღები თანხების საზოგადოების შემოსავალში აღრიცხვისათვის მნიშვნელობა არა აქვს, როდესაც შემოსავლებისა და ხარჯების აღრიცხვა მიმდინარეობს დარიცხვის მეთოდით.
სააპელაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საგადასახადო კოდექსის 227.1, 221.1 მუხლის «ა» ქვეპუნქტით და დადგენილად მიიჩნია, რომ შპს «...-ის» შემოსავალმა 2006 წლის 1 ივნისს გადააჭარბა 100000 ლარს, რის გამოც 2006 წლის 4 ივნისიდან ითვლება დღგ-ს გადამხდელად.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, სააპელაციო სასამართლოს მითითებით, შპს «...» საგადასახადო კოდექსის 249.1 მუხლის შესაბამისად, ვალდებული იყო, რეგისტრაციის ადგილის მიხედვით, საგადასახადო ორგანოში წარედგინა დღგ-ს დეკლარაცია ყოველ საანგარიშო პერიოდზე არა უგვიანეს ამ პერიოდის მომდევნო თვის 15 რიცხვისა, რის გამოც მისთვის ჯარიმის დაკისრება კანონიერია (იხ. ს.ფ. 205-212).
სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა შპს «...-ის» წარმომადგენელმა გ. ფ.-მ და მოითხოვა ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს 2008 წლის 3 სექტემბრის გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სასარჩელო მოთხოვნის დაკმაყოფილება შემდეგი მოტივით:
კასატორის მითითებით, სააპელაციო სასამართლომ არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა და არასწორად მიუთითა, რომ იჯარის ხელშეკრულების არსებობა-არარსებობას მისაღები თანხების საზოგადოების შემოსავალში აღრიცხვის თაობაზე საგადასახადო კოდექსის 203-ე მუხლის შესაბამისად, მნიშვნელობა არა აქვს. სააპელაციო სასამართლომ არასწორად განმარტა საგადასახადო კოდექსის 203-ე მუხლი და არ გაითვალისწინა, რომ მნიშვნელობა აქვს საერთოდ შემოსავლის მიღების უფლების მოპოვებას და არა მისი ფაქტობრივად მიღების მომენტს, რადგან თუ შემოსავლის მიღების უფლება არ არსებობს, არც მისი აღრიცხვის ვალდებულება იარსებებს.
კასატორის მითითებით, სააპელაციო სასამართლომ არ გამოიყენა საგადასახადო კოდექსის 204-ე, 238.7 მუხლები, არ გაითვალისწინა, რომ სამოქალაქო კოდექსის 172-ე მუხლის შესაბამისად, ქონების მართლსაწინააღმდეგო მფლობელს ეკისრება ნივთის უკან დაბრუნების მოვალეობა და ამავე კოდექსის 992-ე მუხლის შესაბამისად, ზიანის ანაზღაურების ვალდებულება. იმ შემთხვევაში, თუ დაიდება ჩუქების, ნასყიდობის, იჯარის თუ თხოვების ხელშეკრულება ან მფლობელს დაეკისრება ზიანის ანაზღაურება, რომელიმე მსგავსი გარემოების დადგომის შემდეგ შეიძლება წარმოიშვას მესაკუთრის საგადასახადო ვალდებულება.
კასატორის მითითებით, სააპელაციო სასამართლომ, მიუხედავად იმისა, რომ საქმის განხილვის პროცესში სადავოდ არ გამხდარა შპს «...» დღგ-ს გადამხდელად მიჩნევის ფაქტი, საგადასახადო კოდექსის 221-ე და 227-ე მუხლების შესაბამისად, დაასაბუთა მითითებული გარემოება. ამასთან, სააპელაციო სასამართლომ არასწორად განმარტა საგადასახადო კოდექსის 249.1 მუხლი და მიუთითა, რომ ნებისმიერი დღგ-ს გადამხდელი, ასეთად რეგისტრაციის მიუხედავად, ვალდებულია, წარადგინოს დღგ-ს დეკლარაცია. კასატორის მოსაზრებით, სააპელაციო სასამართლოს საგადასახადო კოდექსის 249.1 მუხლი უნდა განემარტა ამავე კოდექსის სხვა მუხლებთან კომპლექსში, კერძოდ, 223-ე, 247.1, 248.1, 95.3 მუხლების გათვალისწინებით.
კასატორის მითითებით, სააპელაციო სასამართლომ საერთოდ არ იმსჯელა საგადასახადო კოდექსის 131-ე მუხლის შესაბამისად, 2007 წლის ივლისის დეკლარაციის წარუდგენლობის გამო, ჯარიმის სახით 200 ლარის დაკისრების კანონიერებაზე და აღნიშნული საკითხი გააერთიანა 2007 წლის ივნისის დეკლარაციის წარუდგენლობის გამო ჯარიმის დაკისრების კანონიერების საკითხთან, მიუხედავად იმისა, რომ ამ ნაწილში მითითებული იყო მისი ბათილად ცნობის სხვა საფუძვლებიც (იხ. ს.ფ. 223-232).
საკასაციო სასამართლოს 2009 წლის 27 იანვრის განჩინებით შპს «...-ის» წარმომადგენლის გ. ფ.-ს საკასაციო საჩივარი დასაშვებად იქნა ცნობილი საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34.3 მუხლის «გ» ქვეპუნქტის შესაბამისად (იხ. ს.ფ. 259-263).
საკასაციო სასამართლოს სხდომაზე მოწინააღმდეგე მხარემ და საქმეში მონაწილე მესამე პირებმა არ ცნეს შპს «...-ის» საკასაციო საჩივარი დაუსაბუთებლობისა და უსაფუძვლობის მოტივით და მოითხოვეს მის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების შესწავლის, საკასაციო საჩივრის მოტივების საფუძვლიანობის, გასაჩივრებული გადაწყვეტილების დასაბუთებულობა-კანონიერების შემოწმებისა და მხარეთა განმარტებების მოსმენისა და საქმის სასამართლო განხილვის შედეგად მივიდა იმ დასკვნამდე, რომ შპს «...-ის» საკასაციო საჩივარი უნდა დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ, გაუქმდეს ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 3 სექტემბრის გადაწყვეტილება და საქმე ხელახლა განსახილველად დაუბრუნდეს იმავე სასამართლოს შემდეგ გარემოებათა გამო:
სააპელაციო სასამართლოს მიერ გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გამოტანისას დარღვეულია მატერიალური და საპროცესო სამართლის ნორმები. სააპელაციო სასამართლომ არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა, არასწორად განმარტა იგი, სრულყოფილად არ გამოიკვლია საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოებები, სათანადო შეფასება არ მისცა საქმეში წარმოდგენილ მტკიცებულებებს, დასაბუთებულია საკასაციო საჩივარში ჩამოყალიბებული არგუმენტები საპროცესო დარღვევების შესახებ, რაც სსსკ-ის 393-ე მუხლისა და ამავე კოდექსის 394-ე მუხლის «ე», «ე1» ქვეპუნქტების შესაბამისად, სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმების საფუძველია.
საკასაციო სასამართლო დასაბუთებულად მიიჩნევს კასატორის საკასაციო პრეტენზიას სადავო საგადასახადო აქტით შპს «...-თვის» მოგების გადასახადით დაბეგვრის ობიექტად ქონების იჯარით გაცემის გამო მისაღები შემოსავლის მიჩნევისა და 1440 ლარის 2005-2006 წლების მოგების გადასახადის სახით დარიცხვის შესახებ.
აღნიშნულთან დაკავშირებით, სააპელაციო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ შპს «...-ს» საკუთრებაში გააჩნდა რამოდენიმე მაღაზია, რომლებშიც ფიზიკური პირები ეწეოდნენ ეკონომიკურ საქმიანობას, ზუგდიდის რაიონული სასამართლოს 2006 წლის 28 ნოემბრის კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილებით შპს «...-ის» კუთვნილი მაღაზიებიდან გამოსახლებულ იქნენ აღნიშნული პირები, რომლების არამართლზომიერად ფლობდნენ ფართს. ამდენად, სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნულ გარემოებებზე დაყრდნობით მიიჩნია, რომ შპს «...» ვალდებული იყო მისი ქონების განმკარგავი პირებისაგან მიუღებელი თანხა ჩაერთო ერთობლივ შემოსავალში.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ არასწორია სააპელაციო სასამართლოს დასკვნა, რომ იჯარის ხელშეკრულების არსებობა-არარსებობას მისაღები თანხების საზოგადოების შემოსავალში აღრიცხვისათვის მნიშვნელობა არა აქვს და ემყარება საგადასახადო კოდექსის 203-ე მუხლის არასწორ განმარტებას, რადგან მითითებული ნორმის თანახმად, გადასახადის გადამხდელის მიერ აღრიცხვაში დარიცხვის მეთოდის გამოყენებისას შემოსავლები და ხარჯები აღირიცხება გადასახადის გადამხდელის მიერ ამ შემოსავლების მიღების უფლების მოპოვების და ასეთი ხარჯების აღიარების მომენტის მიხედვით, შემოსავლების ფაქტობრივად მიღებისა და ხარჯების გაწევის მომენტის მიუხედავად. ამდენად, მითითებული ნორმა დაბეგვრის ობიექტში გარკვეული შემოსავლების აღრიცხვას უკავშირებს მისი წარმოშობის მომენტს. საგადასახადო კოდექსის 175-ე მუხლის «კ» პუნქტის შესაბამისად, ეკონომიკური საქმიანობით მიღებულ შემოსავალს განეკუთვნება ლიზინგით, უზუფრუქტით, იჯარით, ქირით ან სხვა ამგვარი ფორმით გაცემული ქონებიდან მიღებული შემოსავლები, რაც წარმოადგენს მოგების გადასახადით დაბეგვრის ობიექტს. ამდენად, მითითებული ნორმები შემოსავლის აღრიცხვას უკავშირებს მისი მიღების უფლების წარმოშობას. კონკრეტულ შემთხვევაში კი შპს «...-სა» და მის კუთვნილი ფართით მოსარგებლე ფიზიკურ პირებს შორის საიჯარო ურთიერთობის არსებობა, რაც წარმოშობდა საიჯარო ქირის მიღების უფლებას, არ დასტურდება საქმის მასალებით. სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნულის დასადასტურებლად მიუთითა მხოლოდ ზუგდიდის რაიონული სასამართლოს 2006 წლის 28 ნოემბრის კანონიერ ძალაში შესულ გადაწყვეტილებაზე და მას სსსკ-ის 106-ე მუხლის «ბ» პუნქტის შესაბამისად, მიანიჭა პრეიუდიციული ძალა, რასაც საკასაციო სასამართლო ვერ დაეთანხმება, რადგან მითითებული ნორმის თანახმად, პრეიუდიციული ძალა ენიჭება ერთ საქმეზე სასამართლოს კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილებით დადგენილ ფაქტებს იმ შემთხვევაში, თუ სხვა საქმეების განხილვისას იგივე მხარეები მონაწილეობენ, რასაც კონკრეტულ შემთხვევაში ადგილი არ ჰქონია. სხვა მტკიცებულება საიჯარო ურთიერთობის არსებობის შესახებ საქმეში წარმოდგენილი არ არის. ამასთან, საგადასახადო კოდექსის 203-ე მუხლის თანახმად, ერთობლივ შემოსავალში ჩასათვლელად მნიშვნელობა არა აქვს მისაღები თანხების ფაქტობრივად მიღების მომენტს, რაც გულისხმობს დროის თვალსაზრისით თანხების მიღების მომენტს და საკასაციო სასამართლოს მოსაზრებით, არ უნდა იქნეს გაგებული იმგვარად, რომ მნიშვნელობა არა აქვს საერთოდ ამგვარი შემოსავლის მიღების ფაქტს. მოცემულ შემთხვევაში საქმის მასალებით ასევე არ არის დადასტურებული შპს «...-ის» მიერ ფიზიკური პირებისაგან თანხების მიღება.
ამდენად, აღნიშნულთან დაკავშირებით, საკასაციო სასამართლო დასაბუთებულად მიიჩნევს საკასაციო პრეტენზიას, რომ არასწორად მოხდა იჯარით მისაღები თანხების ჩართვა ერთობლივ შემოსავალში და მოსარჩელისათვის მოგების გადასახადის სახით 1440 ლარის დარიცხვა.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება სრულიად დაუსაბუთებელია მოსარჩელისათვის დღგ-ს სახით 549 ლარის დარიცხვის ნაწილში. აღნიშნულთან დაკავშირებით, სააპელაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საგადასახადო კოდექსის 227-ე მუხლით და კანონიერად მიიჩნია სადავო საგადასახადო აქტით მოსარჩელისათვის აღნიშნული გადასახადის დარიცხვა, თუმცა სააპელაციო სასამართლოს არ დაუსაბუთებია რა გარემოებებს ემყარება მისი დასკვნა, რომელ მტკიცებულებებზე დაყრდნობით მივიდა ამგვარ დასკვნამდე.
სააპელაციო სასამართლომ დადასტურებულად მიიჩნია, რომ შპს «...-ის» შემოსავალმა 2006 წლის 1 ივნისისათვის გადააჭარბა 100000 ლარს, რის გამოც საგადასახადო კოდექსის 221.1 მუხლის «ა» ქვეპუნქტის შესაბამისად, ექვემდებარებოდა დღგ-ს გადამხდელად სავალდებულო რეგისტრაციას.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სააპელაციო სასამართლომ საქმის ხელახლა განხილვისას უნდა გამოიკვლიოს, იჯარით მისაღები თანხის ერთობლივ შემოსავალში აღურიცხავობის პირობებში, იარსებებდა თუ არა შპს «...-ის» დღგ-ს გადამხდელად რეგისტრაციაში გატარების წინაპირობა და აღნიშნული რა გავლენას მოახდენდა დღგ-ს თანხაზე და მითითებული გარემოების გამოკვლევის შემდეგ, უნდა იმსჯელოს დღგ-ს სახით 549 ლარის დარიცხვის კანონიერებაზე.
საკასაციო სასამართლო ასევე დაუსაბუთებლად მიიჩნევს სააპელაციო სასამართლოს დასკვნას მოსარჩელისათვის დღგ-ს დეკლარაციის წარუდგენლობის გამო, საგადასახადო კოდექსის 131-ე მუხლის შესაბამისად, ჯარიმის დაკისრების თაობაზე. აღნიშნულთან დაკავშირებით, სააპელაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საგადასახადო კოდექსის 249.1 მუხლით და მიიჩნია, რომ შპს «...» ვალდებული იყო საგადასახადო ორგანოშო წარედგინა დღგ-ს დეკლარაცია.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სააპელაციო სასამართლომ არასწორად განმარტა საგადასახადო კოდექსის 249.1 მუხლი, რადგან მითითებული ნორმა ადგენს დღგ-ს გადამხდელის ვალდებულებას წარადგინოს დღგ-ს დეკლარაცია ყოველ სანგარიშო პერიოდზე არა უგვიანეს ამ პერიოდის მომდევნო თვის 15 რიცხვისა. ამდენად, დღგ-ს დეკლარაციის წარდგენის ვალდებულება ეკისრებათ მხოლოდ დღგ-ს გადამხდელებს. საგადასახადო კოდექსის 220-ე მუხლი განსაზღვრავს დღგ-ს გადამხდელ სუბიექტთა წრეს და ასეთად მიიჩნევს პირს, რომელიც რეგისტრირებულია ან ვალდებულია გატარდეს რეგისტრაციაში დღგ-ს გადამხდელად. ამდენად, მითითებული ნორმებიდან გამომდინარე, დღგ-ს გადამხდელია და შესაბამისად, დღგ-ს დეკლარაციის წარდგენა ევალება პირს, რომელიც რეგისტრირებულია, ან ვალდებულია გატარდეს რეგისტრაციაში მის გადამხდელად. საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ კონკრეტულ შემთხვევაში, აღნიშნულ ნორმებზე მითითება თავისთავად არ ასაბუთებს საგადასახადო კოდექსის 131-ე მუხლის გამოყენების კანონიერებას, რადგან 2007 წლის 9 აგვისტოს გასვლითი საგადასახადო შემოწმების აქტით შპს «...» დაჯარიმდა საგადასახადო კოდექსის 131-ე და 140-ე მუხლების შესაბამისად. საგადასახადო კოდექსის 131-ე მუხლი ადგენს პასუხისმგებლობას საგადასახადო დეკლარაციის წარდგენის ვადის დარღვევისათვის, ხოლო საგადასახადო კოდექსის 140.1 მუხლი განსაზღვრავს პასუხისმგებლობის სახეს დღგ-ს გადამხდელად რეგისტრაციის გარეშე საქმიანობისათვის დღგ-ს თანხის 100%-ის ოდენობით.
ამდენად, საგადასახადო ორგანომ სადავო საგადასახადო აქტით მოსარჩელის მიმართ გამოიყენა ერთსა და იმავე ფაქტზე პასუხისმგებლობის ორი სახე, რაზეც არ უმსჯელია სააპელაციო სასამართლოს და არ გაუკეთებია სათანადო სამართლებრივი შეფასება.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სააპელაციო სასამართლომ საქმის ხელახლა განხილვისას უნდა იმსჯელოს იმ პირობებში, თუ სახეზე იყო შპს «...-ის» დღგ-ს გადამხდელად რეგისტრაციის ვალდებულება და ეს უკანასკნელი საქმიანობას ახორციელებდა რეგისტრაციის გარეშე, არსებობდა საგადასახადო კოდექსის 131-ე, თუ 140.1 მუხლით გათვალისწინებული პასუხისმგებლობის გამოყენების წინაპირობა და შესაბამისად, კანონიერია თუ არა მოცემულ შემთხვევაში საგადასახადო აქტით პასუხისმგებლობის ორი სახის გამოყენება.
2007 წლის ივლისის დღგ-ს დეკლარაციის წარუდგენლობის გამო შპს «...-თვის» საგადასახადო კოდექსის 131-ე მუხლის შესაბამისად, ჯარიმის _ 200 ლარის დაკისრების ნაწილში საკასაციო სასამართლო სრულად იზიარებს საკასაციო პრეტენზიას და მიაჩნია, რომ ამ ნაწილში სააპელაციო სასამართლოს არ უმსჯელია მოთხოვნის საფუძვლიანობაზე, არ შეუმოწმებია მოსარჩელის მოტივების დასაბუთებულობა.
საკასაციო სასამართლო ეთანხმება კასატორის მსჯელობას, რომ 2007 წლის 9 აგვისტოს გასვლითი საგადასახადო შემოწმების აქტის თანახმად, შემოწმებამ მოიცვა 2004 წლის 1 იანვრიდან 2007 წლის 1 ივლისამდე განვლილი პერიოდი და შემოწმება დამთავრდა 2007 წლის 9 აგვისტოს. აღნიშნულის გათვალისწინებით, სააპელაციო სასამართლოს არ უმსჯელია და სამართლებრივი შეფასება არ მოუხდენია იმ გარემოების, რამდენად კანონიერია მოსარჩელისათვის ჯარიმის დაკისრება 2007 წლის ივლისის დღგ-ს დეკლარაციის წარუდგენლობისათვის, რადგან საგადასახადო კოდექსის 247.1 მუხლის «ა» ქვეპუნქტის შესაბამისად, რითაც იხელმძღვანელა სააპელაციო სასამართლომ, დღგ-ს გადამხდელი ვალდებულია წარადგინოს დღგ-ს დეკლარაცია ყოველ სანგარიშო პერიოდზე არა უგვიანეს ამ პერიოდის მომდევნო თვის 15 რიცხვისა. შესაბამისად, იმ პირობებში, თუ მოსარჩელე ვალდებული იყო წარედგინა 2007 წლის ივლისის დღგ-ს დეკლარაცია, ამ ვალდებულების შესრულების უფლება ქარწყლდებოდა 2007 წლის 15 აგვისტოს. ამდენად, სააპელაციო სასამართლოს არ შეუფასებია საგადასახადო ორგანოს მხრიდან ადგილი ჰქონდა თუ არა სამართლებრივი ნორმების მოთხოვნათა დარღვევას, როდესაც პირს პასუხისმგებლობა დააკისრა იმ ვალდებულების შეუსრულებლობის გამო, რომლის შესრულების უფლებამოსილებაც მას ჯერ კიდევ ჰქონდა.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სააპელაციო სასამართლოს მიერ გადაწყვეტილება მიღებულია მატერიალური და საპროცესო ნორმების დარღვევით, სრულიად დასაბუთებულია საკასაციო საჩივარი სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული გადაწყვეტილების კრიტიკის ნაწილში, სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება იურიდიული თვალსაზრისით აბსოლუტურად დაუსაბუთებელია, სააპელაციო სასამართლოს ფაქტობრივი გარემოებები არ გამოუკვლევია. ამასთან, საკასაციო სასამართლო სსსკ-ის 411-ე მუხლის შესაბამისად, თავად ვერ მიიღებს საქმეზე გადაწყვეტილებას, რადგან მას არ გააჩნია საპროცესო უფლებამოსილება დაადგინოს ფაქტობრივი გარემოებები. შესაბამისად, სააპელაციო სასამართლომ საქმის განხილვისას ხელახლა უნდა დაადგინოს ფაქტობრივი გარემოებები და სრულყოფილად გამოიკვლიოს საქმის მასალები საქმეზე ობიექტური გადაწყვეტილების დასადგენად.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 1.2; სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 53.1, 53.2, 372-ე, 390-ე, 399-ე, 412-ე მუხლებით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. შპს «...-ის» საკასაციო საჩივარი დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ;
2. გაუქმდეს ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 3 სექტემბრის გადაწყვეტილება და საქმე ხელახლა განსახილველად დაუბრუნდეს იმავე სასამართლოს;
3. სასამართლო ხარჯები გადანაწილდეს საქმეზე საბოლოო გადაწყვეტილების დადგენისას;
4. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.