¹ბს-1434-1392(კ-08) 2 ივლისი, 2009 წელი
ქ. თბილისი



ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატა
შემადგენლობა:


თავმჯდომარე მაია ვაჩაძე (მომხსენებელი)
მოსამართლეები: ნინო ქადაგიძე
ლევან მურუსიძე



სხდომის მდივანი _ ნინო გოგატიშვილი

კასატორი (მოპასუხე) _ ლ. მ-ური, წარმომადგენელი _ ი. ჯ-შვილი

მოწინააღმდეგე მხარე (მოსარჩელე) _ დ. მ-ული, წარმომადგენელი _ მ. ლ-ძე

მოპასუხეები: ქ. თბილისის მერია, წარმომადგენელი _ გ. კ-შვილი, ნ. ჭ-ელი; თბილისის დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონის გამგეობა

მესამე პირები: ნ. ჩ-ძე, მ. შ-შვილი, საქართველოს იუსტიციის სამინისტრაცოს საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს თბილისის სარეგისტრაციო სამსახური, წარმომადგენელი _ ზ. წ-ძე

გასაჩივრებული განჩინება _ თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 17 სექტემბრის განჩინება


სარჩელის საგანი _ ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობა

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

2003 წლის 23 დეკემბერს დ. მ-ულმა სასარჩელო განცხადებით მიმართა თბილისის დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონულ სასამართლოს, მოპასუხეების _ ლ. მ-ურის, ნ. ჩ-ძის, ქ. თბილისის მიწის მართვის სამმართველოს, ქ. თბილისის მერიისა და დიდუბის რაიონის გამგეობის მიმართ.
მოსარჩელის განმარტებით, 1996 წელს მ. მ-იანისაგან შეიძინა ქ. თბილისში, ... ქ. ¹46-ში მდებარე საცხოვრებელი სახლი, რომელიც განთავსებული იყო 332 კვ.მ მიწის ნაკვეთზე. ტექბიუროს მონაცემებით, აღნიშნული საცხოვრებელი სახლი რეგისტრირებული იყო ქ. თბილისში, ... ქ. ¹44-46-ში, საიდანაც 2/3 წილის მესაკუთრე იყო დ. მ-ული, ხოლო 1/3 წილის მესაკუთრე _ მ. შ-შვილი. მოცემულ მისამართზე ყოფილ მესაკუთრეს მ. მ-იანს საცხოვრებელი სახლის გარდა ჰქონდა დროებითი ნაგებობა ე.წ. პავილიონი, რომელიც გაქირავებული ჰქონდა ნ. ჩ-ძეზე. იგი თავდაპირველად ქირას უხდიდა მ. მ-იანს, შემდეგ კი დ. მ-ულს, თუმცა 1998 წლიდან ნ. ჩ-ძის მაგივრად პავილიონში მუშაობდნენ სხვადასხვა პირები.
მოსარჩელემ აღნიშნა, რომ ქ. თბილისის მერიის დიდუბის რაიონის გამგეობის 1996 წლის 18 დეკემბრის ¹13/18-222 გადაწყვეტილებით ნება დაერთო დაენგრია ძველი ავარიული სახლი და აეშენებინა ახალი საცხოვრებელი სახლი. 1997 წელს მოსარჩელემ შეუკვეთა პროექტი კომერციული ცენტრის მოსაწყობად, რომელიც შეთანხებულ იქნა ქ. თბილისის მთავარი არქიტექტორის 1997 წლის 18 ივლისის ¹268 ბრძანებით. 2003 წლის ნოემბერში, მოსარჩელემ გადაწყვიტა ხსენებული მიწის ნაკვეთის საჯარო რეესტრში რეგისტრაცია, რა დროსაც შეიტყო, რომ ქ. თბილისის მერიის დიდუბის რაიონის გამგეობის 1997 წლის 7 მაისის ¹78 განკარგულებით მოხდა მის საკუთრებაში არსებული პავილიონის ექსპლუატაციაში მიღება ნ. ჩ-ძის სახელზე, რომელმაც აღნიშნული პავილიონი ყოველგვარი თანხმობისა და ნებართვის გარეშე 2000 წლის 30 ნოემბერს მიჰყიდა ლ. მ-ურს. ამის შემდეგ კი, ლ. მ-ურმა 2001 წლის 10 ოქტომბერს ქ. თბილისის მერიისაგან იჯარით აიღო 91 კვ.მ მიწის ნაკვეთი, როგორც სახელმწიფო მიწის ნაკვეთი, თუმცა საინვენტარიზაციო გეგმითა და ტექბიუროს ჩანაწერებით აღნიშნული მიწის ნაკვეთის მესაკუთრეს მოსარჩელე წარმოადგენდა.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელემ მოითხოვა: ქ. თბილისის მერიის დიდუბის რაიონის გამგეობის 1997 წლის 7 მაისის ¹78 განკარგულების გაუქმება, რომლითაც ექსპლუატაციაში იქნა მიღებული პავილიონი და რომლითაც ეთხოვა ტექნიკური ინვენტარიზაციის ბიუროს ობიექტის ნ. ჩ-ძის სახელზე აღრიცხვა, ნ. ჩ-ძესა და ლ. მ-ურს შორის დადებული 2000 წლის 30 ნოემბრის ნასყიდობის ხელშეკრულების გაუქმება, ქ. თბილისის მერიასა და ლ. მ-ურს შორის 2001 წლის 10 ოქტომბერს დადებული მიწის ნაკვეთის იჯარის ხელშეკრულების გაუქმება, ასევე საჯარო რეესტრში 2001 წლის 11 სექტემბერს განხორციელებული ¹25206/2001 ჩანაწერის გაუქმება, შესაბამისად ქ. თბილისში, ... ქუჩის ¹46-ში მდებარე საკუთრების საჯარო რეესტრში მის სახელზე რეგისტრაცია.
2004 წლის 20 იანვარს ლ. მ-ურმა შეგებებული სარჩელით მიმართა თბილისის დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონულ სასამართლოს, მოპასუხე დ. მ-ულის მიმართ.
შეგებებული სარჩელის ავტორის განმარტებით, 2000 წლის 30 ნოემბერს შეიძინა ქ. თბილისში, ... ქ. ¹46-ში მდებარე არასაცხოვრებელი ფართი _ პავილიონი. უძრავ ნივთზე ლ. მ-ურის საკუთრების უფლება საჯარო რეესტრში რეგისტრირებული იყო საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 311-ე მუხლის შესაბამისად. პავილიონზე კანონიერად მოპოვებული საკუთრების უფლების თანახმად, 2001 წლის 10 ოქტომბერს ქ. თბილისის მერიასთან დადებული ხელშეკრულების საფუძველზე ხუთი წლის ვადით იჯარით გადაეცა ქ. თბილისში, ... ქ. ¹46-ში არსებული არასასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის ნაკვეთი. აღნიშნულის შემდეგ, მის საკუთრებაში არსებული პავილიონი ლ. მ-ურმა გააქირავა. 2003 წლის ივლისში დ. მ-ულმა სურვილი გამოთქვა პავილიონის ყიდვაზე, რაზეც ლ. მ-ურმა უარი განაცხადა. ამის შემდეგ, დ. მ-ულმა გატეხა აღნიშნული პავილიონის კლიტე და უკანონოდ დაეუფლა მოცემულ ქონებას, რითაც შეუზღუდა ლ. მ-ურს ხსენებული ქონებით სარგებლობისა და ფლობის უფლება.
შეგებებული სარჩელის ავტორის განმარტებით, დ. მ-ულის ხსენებული მოქმედებით მას მიადგა ზიანი, მიუღებელი შემოსავლის სახით, იმის გამო, რომ მოპასუხე უკანონოდ დაეუფლა მის საკუთრებაში არსებულ უძრავ ქონებას, კერძოდ, 2003 წლის აგვისტოდან მოესპო იმის საშუალება, რომ გაექირავებინა პავილიონი და მიეღო შემოსავალი.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, შეგებებული სარჩელის ავტორმა უკანონო მფლობელობიდან ნივთის (პავილიონი) გამოთხოვა, მისი საკუთრებით სარგებლობისა და ფლობის ხელშეშლის აღკვეთა და მიყენებული ზიანის _ 1800 აშშ დოლარის მოპასუხისათვის დაკისრება მოითხოვა.
თბილისის დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 8 იანვრის საოქმო განჩინებით მოცემულ საქმეში მესამე პირად მ. შ-შვილი ჩაება, ხოლო ქ. თბილისის მერია ამოირიცხა მოპასუხეთა სიიდან.
თბილისის დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 26 თებერვლის საოქმო განჩინებით მოცემულ საქმეში მოპასუხედ ტექაღრიცხვის სამსახური ჩაება, ხოლო ქ. თბილისის დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონის გამგეობა ამოირიცხა მოპასუხეთა სიიდან.
თბილისის დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 18 მარტის გადაწყვეტილებით დ. მ-ულის სარჩელი დაკმაყოფილდა; ლ. მ-ურს დაევალა ქ. თბილისში, ... ქ. ¹44-46-ში დაკავებული საეზოვე ფართის განთავისუფლება; განთავისუფლებას დაექვემდებარა ასევე დ. მ-ულისა და მ. შ-შვილის ნაკვეთის მხარეს სავაჭრო პავილიონით დაკავებული ფართი _ 11,75 მეტრ სიგრძეზე და 2,95 მეტრ სიღრმეზე, სულ _ 34,66 კვ.მ ფართი; ლ. მ-ურის შეგებებული სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.
აღნიშნული გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა ლ. მ-ურმა, რომელმაც გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა, ხოლო შეგებებული სარჩელის დაკმაყოფილება მოითხოვა.
სააპელაციო სასამართლოში საქმის განხილვისას აპელანტმა დააზუსტა სააპელაციო საჩივრის მოთხოვნა და გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და საქმის ხელახლა განსახილველად იმავე სასამართლოსთვის დაბრუნება მოითხოვა.
თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2004 წლის 21 ივლისის საოქმო განჩინებით მოცემულ საქმეში მოპასუხეებად _ ქ. თბილისის მთავრობა და ნ. ჩ-ძე ჩაებნენ, ხოლო იმავე სასამართლოს 2004 წლის 17 ნოემბრის საოქმო განჩინებით მოცემულ საქმეში მოპასუხედ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტო ჩაება.
თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2005 წლის 23 თებერვლის განჩინებით ლ. მ-ურის სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა; გაუქმდა თბილისის დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 18 მარტის გადაწყვეტილება და საქმე ხელახლა განსახილველად იმავე სასამართლოს დაუბრუნდა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2006 წლის 8 ნოემბრის საოქმო განჩინებით დ. მ-ულის სასარჩელო მოთხოვნა 2003 წლის 30 ნოემბერს ლ. მ-ურსა და ნ. ჩ-ძეს შორის დადებული ნასყიდობის ხელშეკრულების ბათილად ცნობის ნაწილში და ასევე ლ. მ-ურის შეგებებული სარჩელი მოპასუხე დ. მ-ულის მიმართ უკანონო მფლობელობიდან ნივთის გამოთხოვისა და ზიანის ანაზღაურების ნაწილში ცალკე წარმოებად გამოეყო და ცალკე წარმოებად გამოყოფილი სასარჩელო მოთხოვნები განსჯადობით განსახილველად თბილისის საქალაქო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა კოლეგიას გადაეცა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2006 წლის 8 ნოემბრის განჩინებით დაუშვებლად იქნა ცნობილი დ. მ-ულის სარჩელი მოპასუხე საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს მიმართ საჯარო რეესტრში 2001 წლის 11 სექტემბერს განხორციელებული ¹25206/2001 ჩანაწერის გაუქმებისა და ქ. თბილისში, ... ქ. ¹46-ში მდებარე საკუთრების მის სახელზე რეგისტრაციის ნაწილში, ხოლო დ. მ-ულის სარჩელი მოპასუხეების _ ლ. მ-ურის, დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონის გამგეობის, ქ. თბილისის მერიის, საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს, მესამე პირების _ ნ. ჩ-ძისა და მ. შ-შვილის მიმართ, ქ. თბილისის მერიის დიდუბის რაიონის გამგეობის 1997 წლის 7 მაისის ¹78 განკარგულების ბათილად ცნობის შესახებ დასაშვებად იქნა ცნობილი.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2007 წლის 13 აპრილის საოქმო განჩინებით მოსარჩელის შუამდგომლობა დაკმაყოფილდა და საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 272-ე მუხლის «გ» ქვეპუნქტის საფუძველზე, სასარჩელო მოთხოვნაზე უარის თქმის გამო, შეწყდა საქმის წარმოება დ. მ-ულის სარჩელზე მოპასუხეების ლ. მ-ურისა და ქ. თბილისის მერიის მიმართ 2001 წლის 3 ოქტომბრის იჯარის ხელშეკრულების ბათილად ცნობის ნაწილში.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2007 წლის 13 აპრილის გადაწყვეტილებით დ. მ-ულის სასარჩელო მოთხოვნა ნაწილობრივ დაკმაყოფილდა; ბათილად იქნა ცნობილი ქ. თბილისის მერიის დიდუბის რაიონის გამგეობის 1997 წლის 7 მაისის ¹78 განკარგულება იმ ნაწილში, რომლითაც ექსპლუატაციაში იქნა მიღებული ნ. ჩ-ძის პავილიონის ის ნაწილი, რომელიც აშენებულ იქნა დ. მ-ულის საკუთრებაში არსებულ მიწის ნაკვეთზე.
საქალაქო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ ქ. თბილისის მერიის დიდუბის რაიონის გამგეობის 1997 წლის 7 მაისის ¹78 განკარგულება, რომლითაც ექსპლუატაციაში იქნა მიღებული ქ. თბილისში, მეტრო სადგურ «...» მიმდებარედ ... ქუჩის ¹46-ში მდებარე ნ. ჩ-ძის პავილიონი, წარმოადგენდა ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტს. საქმის გარემოებებით დადგენილი იყო, რომ ქ. თბილისის მერიის დიდუბის რაიონის გამგეობის 1996 წლის 15 აგვისტოს ¹236 განკარგულებით, დაკმაყოფილდა ნ. ჩ-ძის მოთხოვნა და ნება დაერთო ქ. თბილისში, მეტრო სადგურ «...» მიმდებარედ ... ქ. ¹46-ში ხანძრის შედეგად დამწვარი პავილიონის აშენებაზე ცეცხლგამძლე მასალისაგან არქიტექტურის და ქალაქის პერსპექტიული განვითრების დეპარტამენტთან შეთანხმებული პროექტის მიხედვით. სადავო ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტით დამტკიცებულ იქნა 1997 წლის 11 მარტის შენობა-ნაგებობის ექსპლუატაციაში მიღების აქტი ქ. თბილისში, მეტრო სადგურ «...» მიმდებარედ ... ქ. ¹46-ში მდებარე პავილიონზე (45,60 კვ.მ. საერთო და 30,12 კვ.მ. სარდაფი), ამავე განკარგულებით თბილისის სახელმწიფო არქიტექტურულ-სამშენებლო კონტროლის ინსპექციას დაევალა ობიექტზე არსებული ტექნიკური დოკუმენტაციის გადაგზავნა ტექნიკური ინვენტარიზაციის ბიუროში აღრიცხვაზე ასაყვანად. 2000 წლის 30 ნოემბრის ხელშეკრულებით დასტურდებოდა, რომ ლ. მ-ურმა ნ. ჩ-ძისაგან იყიდა ქ. თბილისში, ... ქ. ¹46-ში მდებარე არასაცხოვრებელი ფართი, კერძოდ პავილიონი, ხოლო ქ. თბილისის მთავრობასთან 2001 წლის 10 ოქტომბერს ლ. მ-ურმა დადო სახელმწიფო საკუთრებაში არსებული არასასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის ნაკვეთის იჯარის ხელშეკრულება, რომლის თანახმად ამ უკანასკნელს იჯარით გადაეცა ქ. თბილისში, ... ქ. ¹46-ში მდებარე 91,0 კვ.მ მიწის ნაკვეთი. ქ. თბილისის მერიის ტექნიკური აღრიცხვის სამსახურის 2000 წლის 11 დეკემბრის საინვენტარიზაციო გეგმით, რომელიც წარმოადგენდა საჯარო რეესტრის ამონაწერის თანახმად ლ. მ-ურის საკუთრების უფლების დამდგენ ერთ-ერთ დოკუმენტს, ნ. ჩ-ძის საკუთრებაში ირიცხებოდა პავილიონი, ხოლო მიწის ნაკვეთის ფართი წარმოადგენდა 89 კვ.მ-ს, სახელმწიფო საკუთრების უფლებით.
საქალაქო სასამართლომ საქმის მასალების საფუძველზე ასევე დადგენილად მიიჩნია, რომ დ. მ-ულმა 1996 წლის 31 აგვისტოს ყიდვა-გაყიდვის ხელშეკრულების თანახმად, მ. მ-იანისაგან შეიძინა ქ. თბილისში, ... ქ. ¹44-46-ში მდებარე საცხოვრებელი სახლის 2/3 ნაწილი, რომელიც განთავსებული იყო 499 კვ.მ მიწის ნაკვეთზე. 2002 წლის 10 ოქტომბერს ¹მ-1865 ცნობა-დახასიათებით, ქ. თბილისში, ... ქ. ¹44-46 მიწის ნაკვეთის 499 კვ.მ საერთო ფართით რეგისტრირებული იყო ტექნიკური აღრიცხვის სამსახურის მასალებში პირადი საკუთრების უფლებით დ. მ-ულზე 2/3 და მ. შ-შვილზე 1/3. 2002 წლის 26 დეკემბერს გამოცემული საინვეტარიზაციო გეგმის თანახმად, ლ. მ-ურისა და მ. შ-შვილის სახელზე რიცხული მიწის ნაკვეთი განლაგებული იყო ქ. თბილისში, ... ქ. ¹44-46-ში.
საქალაქო სასამართლომ აღნიშნა, რომ საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს სასამართლო ექსპერტიზის ეროვნული ბიუროს 2007 წლის 3 აპრილის ¹კ-298/15 დასკვნის თანახმად, 2001 წელს გაცემული საკადასტრო რუკის, 1996 წელს გაცემული საინვენტარიზაციო გეგმისა და ექსპერტის მიერ აზომვების შედეგად მიღებული მონაცემებით შედგენილი დ. მ-ულისა და მ. შ-შვილის სახელზე რიცხული მიწის ნაკვეთები და ლ. მ-ურის სახელზე საკუთრების უფლებით რიცხული პავილიონი, რომელიც განლაგებული იყო სახელმწიფო საკუთრების მიწაზე, გეგმა-ნახაზის ურთიერთშედარებით დადგინდა, რომ მიწის ნაკვეთების ნაწილი ფარავდა ერთმანეთს.
საქალაქო სასამართლომ განმარტა, რომ სასამართლო პროცესზე მიწვეულმა სპეციალისტმა დაადასტურა, რომ წარმოდგენილი მტკიცებულებებითა და აერო-გადაღებით ქ. თბილისში, ... ქ. ¹44-46-ში მდებარე 89 კვ.მ. მიწის ნაკვეთი, რომელზეც განთავსებული იყო ლ. მ-ურის საკუთრებაში არსებული 46 კვ.მ სათავსო, მეტრო «...» მხრიდან ... მიმართულებით 34,84 კვ.მ-ით შეჭრილი იყო დ. მ-ულის მიწის ნაკვეთში.
საქალაქო სასამართლომ საქმის გარემოებების საფუძველზე დადგენილად მიიჩნია, რომ დ. მ-ულმა 1996 წლის 31 აგვისტოს ყიდვა-გაყიდვის ხელშეკრულების თანახმად, შეიძინა ქ. თბილისში, ... ქ. ¹44-46-ში მდებარე საცხოვრებლი სახლის 2/3 ნაწილი, განთავსებული 499 კვ.მ მიწის ნაკვეთზე, რომლის რეგისტრაცია განახორციელა ტექნიკური ინვენტარიზაციის ბიუროში, ხოლო საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 1515-ე მუხლის თანახმად, საჯარო რეესტრის ერთიანი სამსახურის ჩამოყალიბებამდე სამოქალქო კოდექსით ამ სამსახურისათვის დაკისრებული ფუნქციები უნდა განეხორციელებინა ტექნიკური ინვენტარიზაციის ბიუროებს.
ამდენად, საქალაქო სასამართლომ საქმეში წარმოდგენილი მტკიცებულებების საფუძველზე დადგენილად მიიჩნია, რომ ლ. მ-ურის საკუთრებაში არსებული 46 კვ.მ პავილიონი, რომელიც ქ. თბილისის მერიის დიდუბის რაიონის გამგეობის 1997 წლის 7 მაისის ¹78 განკარგულების საფუძველზე ექსპლუატაციაში იქნა მიღებული და რომლითაც ეთხოვა ტექნიკური ინვენტარიზაციის ბიუროს ობიექტის ნ. ჩ-ძის სახელზე აღრიცხვა, მეტრო «...» მხრიდან ... მიმართლებით 34,84 კვ.მ-ით შეჭრილი იყო დ. მ-ულის საკუთრებაში არსებულ მიწის ნაკვეთში.
საქალაქო სასამართლო არ დაეთანხმა ლ. მ-ურის წარმომადგენლის მოსაზრებას იმის თაობაზე, რომ სადავო ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი წარმოადგენდა აღმჭურველ აქტს, რომელიც გამოცემული იყო საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის ამოქმედებამდე და საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 218-ე მუხლის თანახმად, არ შეიძლება ბათილად ყოფილიყო ცნობილი, ვინაიდან საქალაქო სასამართლოს მოსაზრებით, ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი არსებითად არღვევდა სხვა პირის, მოცემულ შემთხვევაში, დ. მ-ულის საკუთრების უფლებას, რომელიც დაცული იყო და გარანტირებული იყო საქართველოს კონსტიტუციის, ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის პირველი ოქმითა და სხვა ნორმატიული ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტებით.
ამდენად, საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ სადავო ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი ნაწილობრივ ბათილად უნდა ყოფილიყო ცნობილი, კერძოდ, იმ ნაწილში, რომლითაც ექსპლუატაციაში იქნა მიღებული ნ. ჩ-ძის პავილიონის ნაწილი, რომელიც აშენებული იქნა დ. მ-ულის საკუთრებაში არსებულ მიწის ნაკვეთზე, ანუ იმ ნაწილში, რომელმაც ხელყო მოსარჩელე დ. მ-ულის საკუთრების უფლება 34,84 კვ.მ. მიწის ნაკვეთზე.
თბილისის საქალაქო სასამათლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2007 წლის 13 აპრილის გადაწყვეტილება ლ. მ-ურმა სააპელაციო წესით გაასაჩივრა. აპელანტმა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 17 სექტემბრის განჩინებით ლ. მ-ურის სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა; უცვლელად დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2007 წლის 13 აპრილის გადაწყვეტილება.
სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ სააპელაციო საჩივარში მითითებული გარემოებები არ წარმოადგენდა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმების საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 393-ე და 394-ე მუხლებით გათვალისწინებულ საფუძვლებს.
სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ სრულად იზიარებდა საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილებით დადგენილად მიჩნეულ ფაქტობრივ გარემოებებსა და სამართლებრივ შეფასებებს. ამასთან სააპელაციო საჩივარში არ იყო მითითებული მათი გამაბათილებელი მოტივები, რის გამოც სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ გასაჩივრებული გადაწყვეტილება დასაბუთებული და კანონიერი იყო და არ არსებობდა მისი გაუქმების ან შეცვლის საფუძველი.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 17 სექტემბრის განჩინება ლ. მ-ურმა საკასაციო წესით გაასაჩივრა. კასატორმა გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვა.
კასატორი აღნიშნავს, რომ სააპელაციო სასამართლომ უკანონოდ გაიზიარა საქალაქო სასამართლოს მიერ დადგენილი ფაქტობრივი გარემოება იმის თაობაზე, რომ ლ. მ-ურის საკუთრებაში არსებული მიწის ნაკვეთი 34,84 კვ.მ-ით შეჭრილი იყო დ. მ-ულის საკუთრებაში არსებულ მიწის ნაკვეთში, რაც გამოწვეული იყო ქ. თბილისის მერიის დიდუბის რაიონის გამგეობის 1997 წლის 7 მაისის ¹78 განკარგულების გამოტანით, რითაც ექსპლუატაციაში იქნა მიღებული პავილიონი. სასამართლომ საინვენტარიზაციო გეგმის საფუძველზე ჩათვალა მიწის ნაკვეთი დ. მ-ულის საკუთრებად. მაშინ როდესაც «ფიზიკური პირებისა და კერძო სამართლის იურიდიული პირების სარგებლობაში არსებული არასასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის კერძო საკუთრებად გამოცხადების შესახებ» საქართველოს კანონი მიღებულ იქნა 1998 წლის 28 ოქტომბერს. ამდენად, დიდუბის რაიონის გამგეობამ 1997 წელს ისე გამოიტანა სადავო ¹78 განკარგულება, რომ არ დაურღვევია კანონმდებლობა და არ გასცდა რაიმე ფარგლებს, ვინაიდან სადავო მიწა იმ დროს ითვლებოდა არა ფიზიკური პირის, არამედ სახელმწიფო საკუთრებად. ამასთან, დადგენილი იყო, რომ დ. მ-ულმა 1996 წლის 31 აგვისტოს ყიდვა-გაყიდვის ხელშეკრულებით შეიძინა ქ. თბილისში, ... ქ. ¹44-46-ში მდებარე სახლის 2/3 ნაწილი (და არა მიწის ნაკვეთი) განთავსებული 499 კვ.მ მიწის ნაკვეთზე. აღნიშნული მიწის თანამფლობელი იყო დ. მ-ულის გარდა მ. შ-შვილიც, რომელსაც დ. მ-ულის მსგავსად არ ჰქონდა საკუთრებაში აღრიცხული მიწის ნაკვეთის 1/3 წილი.
კასატორის განმარტებით, სასამართლოს არ ჰქონდა უფლება ემსჯელა 1997 წლის 7 მაისის ¹78 განკარგულების ბათილობაზე მანამ, სანამ «ფიზიკური და კერძო სამართლის იურიდიული პირების მფლობელობაში (სარგებლობაში) არსებულ მიწის ნაკვეთებზე საკუთრების უფლების აღიარების შესახებ» 2007 წლის 11 ივლისის საქართველოს კანონის საფუძველზე დ. მ-ული საკუთრებაში არ აღრიცხავდა საჯარო რეესტრში თავის რეალურ წილს სადავო მიწის ნაკვეთზე.
კასატორი აღნიშნავს, რომ საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 311-ე მუხლის მიხედვით საჯარო რეესტრი არის ნივთსა და არამატერიალურ ქონებრივ სიკეთზე უფლებათა, ყადაღისა და საგადასახადო გირავნობის/იპოთეკის წარმოშობის, მათში ცვლილების და მათი შეწყვეტის, ასევე უძრავ ნივთზე საკუთრების უფლების მიტოვების წარმოშობის და მასში ცვლილების შესახებ მონაცემთა ერთობლიობა. ამდენად, მიწის ნაკვეთზე დ. მ-ულის საკუთრების უფლების წარმოშობისათვის აუცილებელი იყო საჯარო რეესტრში მისი რეგისტრაცია, რაც სასამართლომ არ გაითვალისწინა.
ამდენად, კასატორის განმარტებით, სასამართლომ არ გამოიყენა «ფიზიკური და კერძო სამართლის იურიდიული პირების მფლობელობაში (სარგებლობაში) არსებულ მიწის ნაკვეთებზე საკუთრების უფლების აღიარების შესახებ» საქართველოს კანონი და საქართველოს სამოქალაქო კოდექსი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა. ამასთან, სასამართლომ არ გამოიყენა საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 218-ე მუხლის მე-2 ნაწილი, რომლის თანახმადაც, არ შეიძლება ამ კოდექსის ამოქმედებამდე გამოცემული ან დადასტურებული აღმჭურველი ადმინისტრაციული აქტის ბათილად ან ძალადაკარგულად გამოცხადება, თუ პირმა განახორციელა იურიდიული მნიშვნელობის რაიმე ქმედება ამ აქტის საფუძველზე, გარდა ამ კოდექსის მე-60 მუხლის პირველი ნაწილის «ბ» ქვეპუნქტით და 61-ე მუხლის მე-2 ნაწილის «ა», «ბ» და «გ» ქვეპუნქტებით გათვალისწინებული შემთხვევებისა.
კასატორის განმარტებით, დიდუბის რაიონის გამეგობის 1997 წლის 7 მაისის ¹78 განკარგულების საფუძველზე ნ. ჩ-ძემ განახორციელა იურიდიული მნიშვნელობის ქმედება _ 2000 წლის 30 ნოემბერს პავილიონი მიჰყიდა ლ. მ-ურს. აქედან გამომდინარე, სასამართლოს დიდუბის რაიონის გამგეობის 1997 წლის 7 მაისის ¹78 განკარგულების ბათილად ცნობის უფლება არ ჰქონდა. კასატორი ასევე მიუთითებს, რომ სასამართლომ არასწორად განმარტა კანონი, როდესაც საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 218-ე მუხლის გამოუყენებლობა იმით ახსნა, რომ ეს აქტი არსებითად არღვევდა დ. მ-ულის საკუთრების უფლებას. აღნიშნულთან დაკავშირებით, კასატორი მიუთითებს, რომ დ. მ-ულს საკუთრების უფლება სადავო მიწის ნაკვეთზე სამართლებრივად არ გააჩნდა, ვინაიდან მიწის საკუთრების უფლება აღიარებული არ იყო საჯარო რეესტრში.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2008 წლის 24 დეკემბრის განჩინებით, საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული ლ. მ-ურის საკასაციო საჩივარი; მხარეებს მიეცათ უფლება, 2008 წლის 24 დეკემბრის განჩინების ჩაბარებიდან 14 დღის ვადაში წარმოედგინათ მოსაზრება, თუ რამდენად იყო დასაშვები განსახილველად საკასაციო საჩივარი საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მიხედვით; საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული დასაშვებობის შემოწმება განისაზღვრა 2009 წლის 22 იანვრამდე.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2009 წლის 22 იანვრის განჩინებით ლ. მ-ურის საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნა დასაშვებად საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის «ა» ქვეპუნქტით და მისი განხილვა დაინიშნა მხარეთა დასწრებით 2009 წლის 2 აპრილს, 11.00 საათზე.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლო გაეცნო საქმის მასალებს, მოისმინა მხარეთა ახსნა-განმარტებანი, შეამოწმა გასაჩივრებული განჩინების კანონიერება-დასაბუთებულობა, წარმოდგენილი საკასაციო საჩივრის საფუძვლიანობა და მიაჩნია, რომ საკასაციო საჩივარი უნდა დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს საქმის მასალებში ასახულ შემდეგ ფაქტობრივ გარემოებებზე: ქ. თბილისის მერიის დიდუბის რაიონის გამგეობის 1997 წლის 7 მაისის ¹78 განკარგულებით ექსპლუატაციაში იქნა მიღებული ქ. თბილისში, მეტრო სადგურ «...» მიმდებარედ ... ქ. ¹46-ში მდებარე ნ. ჩ-ძის პავილიონი და დამტკიცებულ იქნა თბილისის სახელმწიფო არქიტექტურულ-სამშენებლო კონტროლის ინსპექციის 1997 წლის 11 მარტის კომისიის აქტი _ ქ. თბილისში, მეტრო სადგურ «...» მიმდებარედ ... ქ. ¹46-ში ნ. ჩ-ძის პავილიონის ექსპლუატაციაში მიღების შესახებ (45,60 კვ.მ. საერთო და 30,12 კვ.მ. სარდაფის ფართობებით), ამავე აქტით თბილისის სახელმწიფო არქიტექტურულ-სამშენებლო კონტროლის ინსპექციას ეთხოვა ობიექტზე არსებული ტექნიკური დოკუმენტაციის გადაგზავნა ტექნიკური ინვენტარიზაციის ბიუროში აღრიცხვაზე ასაყვანად (Iტ., ს.ფ. 16). საქმეში წარმოდგენილი იყო ასევე ქ. თბილისის მერიის დიდუბის რაიონის გამგეობის 1996 წლის 15 აგვისტოს ¹236 განკარგულება (Iტ., ს.ფ. 15), რომლითაც დაკმაყოფილდა ნ. ჩ-ძის თხოვნა და ნება დაერთო ქ. თბილისში, მეტრო სადგურ «...» მიმდებარედ ... ქ. ¹46-ში ხანძრის შედეგად დამწვარი პავილიონის აშენებაზე ცეცხლგამძლე მასალისაგან არქიტექტურის და ქალაქის პერსპექტიული განვითრების დეპარტამენტთან შეთანხმებული პროექტის მიხედვით.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს, რომ საქმეში წარმოდგენილი 2000 წლის 30 ნოემბრის ხელშეკრულებით დასტურდებოდა, რომ ლ. მ-ურმა ნ. ჩ-ძისაგან იყიდა ქ. თბილისში, ... ქ. ¹46-ში მდებარე არასაცხოვრებელი ფართი, კერძოდ პავილიონი (Iტ., ს.ფ. 17), ხოლო 2001 წლის 10 ოქტომბერს ლ. მ-ურმა ქ. თბილისის მთავრობასთან დადო სახელმწიფო საკუთრებაში არსებული არასასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის ნაკვეთის იჯარის ხელშეკრულება (Iტ., ს.ფ 18-23), რომლის თანახმად ამ უკანასკნელს იჯარით გადაეცა ქ. თბილისში, ... ქ. ¹46-ში მდებარე 91,0 კვ.მ მიწის ნაკვეთი. ამასთან, ქ. თბილისის ტექნიკური ინვენტარიზაციის ბიუროს მიერ 2000 წლის 11 დეკემბერს გაცემული საინვენტარიზაციო გეგმით, რომელიც წარმოადგენდა საჯარო რეესტრის ამონაწერის თანახმად ლ. მ-ურის საკუთრების უფლების დამდგენ ერთ-ერთ დოკუმენტს, ნ. ჩ-ძის საკუთრებაში ირიცხებოდა პავილიონი ფართობით _ 46 კვ.მ, ხოლო მიწის ნაკვეთის ფართი წარმოადგენდა 89 კვ.მ-ს სახელმწიფო საკუთრების უფლებით (Iტ., ს.ფ. 25). საქმეში წარმოდგენილი იყო ასევე საჯარო რეესტრის 2001 წლის 11 სექტემბრის ¹25206/2001 ამონაწერი (Iტ., ს.ფ 25), რომლის თანახმად, ქ. თბილისში, ... ქ. ¹46-ში მდებარე პავილიონი ფართობით 46 კვ.მ წარმოადგენდა ლ. მ-ურის საკუთრებას.
საკასაციო სასამართლო ასევე მიუთითებს საქმეში წარმოდგენილ მასალებზე, რომლის თანახმად, დ. მ-ულმა 1996 წლის 31 აგვისტოს ყიდვა-გაყიდვის ხელშეკრულების თანახმად, მ. მ-იანისაგან შეიძინა ქ. თბილისში, ... ქ. ¹44-46-ში მდებარე საცხოვრებელი სახლის 2/3 წილი, რომელიც განთავსებული იყო 499 კვ.მ მიწის ნაკვეთზე (Iტ., ს.ფ. 8). 2002 წლის 10 ოქტომბრის ¹მ-1865 ცნობა-დახასიათებით, ქ. თბილისში, ... ქ. ¹44-46 მიწის ნაკვეთის 499 კვ.მ საერთო ფართით რეგისტრირებული იყო ტექნიკური აღრიცხვის სამსახურის მასალებში პირადი საკუთრების უფლებით დ. მ-ულზე 2/3 და მ. შ-შვილზე 1/3. (Iტ., ს.ფ 9). 2002 წლის 26 დეკემბერს გამოცემული საინვეტარიზაციო გეგმის თანახმად კი, ლ. მ-ურისა და მ. შ-შვილის სახელზე რიცხული მიწის ნაკვეთი განლაგებული იყო ქ. თბილისში, ... ქ. ¹44-46-ში (Iტ., ს.ფ. 10).
საკასაციო სასამართლო თავდაპირველად მიუთითებს იმ გარემოებაზე, რომ მოცემულ შემთხვევაში საკასაციო სასამართლოში დავის საგანს წარმოადგენს ქ. თბილისის მერიის დიდუბის რაიონის გამგეობის 1997 წლის 7 მაისის ¹78 განკარგულება, რომლითაც ექსპლუატაციაში იქნა მიღებული ქ. თბილისში, მეტრო სადგურ «...» მიმდებარედ ... ქ. ¹46-ში მდებარე ნ. ჩ-ძის პავილიონი და რომლის ბათილობაზეც იმსჯელა სააპელაციო სასამართლომ გასაჩივრებულ განჩინებაში.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სააპელაციო სასამართლომ საერთოდ არ შეაფასა საქმის ძირითადი ფაქტობრივი გარემოებები, რომლებიც უშუალოდ განსაზღვრავს ამ დავის შინაარსს, კერძოდ, სააპელაციო სასამართლომ იმსჯელა მხოლოდ ქ. თბილისის მერიის დიდუბის რაიონის გამგეობის 1997 წლის 7 მაისის ¹78 განკარგულებაზე და ისე ცნო დ. მ-ულის სასარჩელო მოთხოვნის საფუძველზე ხსენებული ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ნაწილი ბათილად, რომ არ დაუდგენია, რამდენად ჰქონდა მოსარჩელეს ხსენებული აქტის ბათილად ცნობის მოთხოვნის უფლება იმ პირობებში, როდესაც არც საქმის მასალებით და არც სასამართლოს მიერ არ იქნა ერთმნიშვნელოვნად განსაზღვრული სადავო მიწის ნაკვეთისა და მასზე განლაგებული პავილინის კუთვნილების საკითხი.
საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ სააპელაციო სასამართლომ გასაჩივრებული განჩინებით ისე დატოვა უცვლელად საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილება, რომელმაც მიუთითა, რომ ბათილად უნდა ყოფილიყო ცნობილი ქ. თბილისის მერიის დიდუბის რაიონის გამგეობის 1997 წლის 7 მაისის ¹78 განკარგულება იმ ნაწილში, რომლითაც ექსპლუატაციაში იქნა მიღებული ნ. ჩ-ძის პავილიონის ის ნაწილი, რომელიც აშენებული იქნა დ. მ-ულის საკუთრებაში არსებულ მიწის ნაკვეთზე, რომ არ დაადგინა ხსენებულ მიწის ნაკვეთსა და მასზე განლაგებულ პავილიონზე დ. მ-ულის საკუთრების უფლება. მით უფრო, რომ საქმეში წარმოდგენილი იყო წინააღმდეგობრივი მტკიცებულებები.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 311-ე მუხლის პირველი ნაწილზე, რომლის თანახმად, საჯარო რეესტრი არის ნივთსა და არამატერიალურ ქონებრივ სიკეთეზე უფლებათა, ყადაღისა და საგადასახადო გირავნობის/იპოთეკის წარმოშობის, მათში ცვლილების და მათი შეწყვეტის, ასევე უძრავ ნივთზე საკუთრების უფლების მიტოვების წარმოშობის და მასში ცვლილების შესახებ მონაცემთა ერთობლიობა. ამდენად, მიწის ნაკვეთზე დ. მ-ულის საკუთრების უფლების წარმოშობისათვის აუცილებელი იყო საჯარო რეესტრში მისი რეგისტრაცია, რაც საქმის მასალებით არ დასტურდება. აღნიშნულის გათვალისწინებით, სააპელაციო სასამართლოს საქმეზე ფაქტობრივი გარემოებების სრულყოფილად დადგენის შემდეგ უნდა გაერკვია, რამდენად ჰქონდა სასამართლოს უფლება ემსჯელა სადავო აქტის ბათილობაზე იმ პირობებში, სანამ «ფიზიკური და კერძო სამართლის იურიდიული პირების მფლობელობაში (სარგებლობაში) არსებულ მიწის ნაკვეთებზე საკუთრების უფლების აღიარების შესახებ» საქართველოს კანონის საფუძველზე დ. მ-ული საკუთრებაში არ აღრიცხავდა საჯარო რეესტრში თავის რეალურ წილს სადავო მიწის ნაკვეთზე. ამასთან, საქმეში წარმოდგენილი 1996 წლის 31 აგვისტოს ყიდვა-გაყიდვის ხელშეკრულებით დ. მ-ულმა შეიძინა ქ. თბილისში, ... ქ. ¹44-46-ში მდებარე სახლის მხოლოდ 2/3 ნაწილი, განთავსებული 499 კვ.მ მიწის ნაკვეთზე.
საკასაციო სასამართლო ასევე ყურადღებას მიაქცევს იმ გარემოებას, რომ თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიამ 2006 წლის 8 ნოემბრის საოქმო განჩინებით დ. მ-ულის სასარჩელო მოთხოვნა 2003 წლის 30 ნოემბერს ლ. მ-ურსა და ნ. ჩ-ძეს შორის დადებული ნასყიდობის ხელშეკრულების ბათილად ცნობის ნაწილში ცალკე წარმოებად გამოყო და განსჯადობით განსახილველად თბილისის საქალაქო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა კოლეგიას გადასცა, ხოლო თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიამ 2006 წლის 8 ნოემბრის განჩინებით დაუშვებლად ცნო დ. მ-ულის სარჩელი მოპასუხე საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს მიმართ საჯარო რეესტრში 2001 წლის 11 სექტემბერს განხორციელებული ¹25206/2001 ჩანაწერის გაუქმებისა და ქ. თბილისში, ... ქ. ¹46-ში მდებარე საკუთრების მის სახელზე რეგისტრაციის ნაწილში.
ამდენად, საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სააპელაციო სასამართლოს მოცემული საქმის განხილვისას საერთოდ არ გამოუკვლევია ზემოაღნიშნული, ამ საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოებები, რომელთა ყოველმხრივი და სრულყოფილი გამოკვლევა და ობიექტური სამართლებრივი შეფასება აუცილებელია წინამდებარე დავის სწორად გადაწყვეტისათვის.
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილის მიხედვით, თუ ამ კოდექსით სხვა რამ არ არის დადგენილი, ადმინისტრაციულ სამართალწარმოებაში გამოიყენება საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის დებულებანი.
საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 105-ე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, სასამართლო აფასებს მტკიცებულებებს თავისი შინაგანი რწმენით, რომელიც უნდა ემყარებოდეს მათ ყოველმხრივ, სრულ და ობიექტურ განხილვას, რის შედეგადაც მას გამოაქვს დასკვნა საქმისათვის მნიშვნელობის მქონე გარემოებების არსებობის ან არარსებობის შესახებ. ამავე კოდექსის 412-ე მუხლის პირველი ნაწილის «ბ» ქვეპუნქტის მიხედვით, საკასაციო სასამართლო აუქმებს გადაწყვეტილებას (განჩინებას) და საქმეს ხელახლა განსახილველად აბრუნებს სააპელაციო სასამართლოში, თუ არსებობს ამ კოდექსის 394-ე მუხლით გათვალისწინებული საფუძვლები, გარდა აღნიშნული მუხლის «გ» და «ე» ქვეპუნქტებისა. საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 394-ე მუხლის «ე1» ქვეპუნქტის თანახმად კი, გადაწყვეტილება (განჩინება) ყოველთვის ჩაითვლება კანონის დარღვევით მიღებულად, თუ გადაწყვეტილების (განჩინების) დასაბუთება იმდენად არასრულია, რომ მისი სამართლებრივი საფუძვლიანობის შემოწმება შეუძლებელია.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლომ დაარღვია საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 105-ე მუხლის მე-2 ნაწილი და სახეზეა საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 394-ე მუხლის «ე1» ქვეპუნქტით გათვალისწინებული საკასაციო საჩივრის აბსოლუტური საფუძველი, შესაბამისად, საკასაციო სასამართლო თვითონ ვერ მიიღებს გადაწყვეტილებას საქმეზე, რადგან არსებობს საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 412-ე მუხლით გათვალისწინებული საქმის ხელახლა განსახილველად დაბრუნების საფუძველი.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემული საქმის ხელახლა განხილვისას სააპელაციო სასამართლომ, ზემოხსენებულის გათვალისწინებით, სრულყოფილად უნდა დაადგინოს საქმის ფაქტობრივი გარემოებები და საქმეზე მიიღოს დასაბუთებული გადაწყვეტილება, რისთვისაც სააპელაციო სასამართლოს შეუძლია გამოიყენოს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-4 და მე-19 მუხლებით მისთვის მინიჭებული უფლებამოსილება.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ ლ. მ-ურის საკასაციო საჩივარი უნდა დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ, გაუქმდეს გასაჩივრებული განჩინება და საქმე ხელახლა განსახილველად დაუბრუნდეს იმავე სასამართლოს.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 412-ე მუხლით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა :

1. ლ. მ-ურის საკასაციო საჩივარი დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ;
2. გაუქმდეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 17 სექტემბრის განჩინება და საქმე ხელახლა განსახილველად დაუბრუნდეს იმავე სასამართლოს;
3. სახელმწიფო ბაჟის დაკისრების საკითხი გადაწყდეს საქმეზე საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებისას;
4. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.