¹ბს-896-863(კ-08) 14 იანვარი, 2009წ.
ქ. თბილისი
ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის
საქმეთა პალატა

შემადგენლობა:
მარიამ ცისკაძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
ნუგზარ სხირტლაძე, პაატა სილაგაძე (მოსამართლეები)

საქმის განხილვის ფორმა _ ზეპირი მოსმენის გარეშე

კასატორი – საქართველოს ფინანსთაA სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის თბილისის რეგიონალური ცენტრი (საგადასახადო ინსპექცია) (მოპასუხე)

მოწინააღმდეგე მხარე _ ა. ი-ვი (მოსარჩელე)

დავის საგანი – ინდივიდუალური ადმინისტრაციული-სამართლებრივი აქტის ნაწილობრივ ბათილად ცნობა

გასაჩივრებული სასამართლოს განჩინება _ თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 22 მაისის განჩინება

კასატორის მოთხოვნა _ სააპელაციო პალატის განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელზე უარის თქმა


ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

არიფ ისმაილოვმა 2007 წლის 31 აგვისტოს სასარჩელო განცხადებით მიმართA თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას მოპასუხე საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის რეგიონალური საბაჟო «ა-ის» მიმართ და მოითხოვა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საბაჟო დეპარტამენტის რეგიონალური საბაჟო «ა-ის» ს.გ.პ. «ლ-ის» 2007 წლის 17აგვისტოს ¹2664 საბაჟო შეტყობინების ნაწილობრივ ბათილად ცნობა «ლაზ 695–ჰ» მარკის ავტომანქანის (სახ. ¹32AჩO77) ჩამორთმევის ნაწილში.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2007 წლის 26 ოქტომბრის გადაწყვეტილებით მოსარჩელე ა. ი-ის სარჩელი დაკმაყოფილდა; ბათილად იქნა ცნობილი რეგიონალუირი საბაჟო «ა-ის» 2007 წლის 17 აგვისტოს საბაჟო შეტყობინება ¹2664 ა. იის «ლაზ 695–ჰ» მარკის ავტომანქანის (სახ. ¹.....) ჩამორთმევის ნაწილში.
პირველი ინსტანციის სასამართლოს გადწყვეტილება ეფუძნება შემდეგ მოტივებს:
სასამართლომ დადგენილად ჩათვალა, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საბაჟო დეპარტამენტის ს.გ.პ. «ლ-ის» უფროსი ინსპექტორის გ. რ-ის მიერ ა. ი-ის მიმართ სამართალდარღვევის ფაქტზე საბაჟო წესების დარღვევის გამო 2007 წლის 8 აგვისტოს შედგენილი იქნა სამართალდარღვევის ოქმი ¹001930 საბაჟო კოდექსის 242-ე მუხლის I ნაწილით და ჯარიმის სახით შეეფარდა საქონლის საბაჟო ღირებულების 100%-ის გადახდა და სატრანსპორტო საშუალების და საქონლის უსასყიდლოდ ჩამორთმევა. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის რეგიონალური საბაჟო აღმოსავლეთის 2007 წლის 17 აგვისტოს ¹2664 საბაჟო შეტყობინებით მოსარჩელეს საქართველოს საბაჟო კოდექსის 242-ე მუხლის I ნაწილით გათვალისწინებული სამართალდარღვევისათვის შეეფარდა ჯარიმის სახით 2000 ლარის გადახდა და არადეკლარირებული საქონლის, კერძოდ სამი სახის 6 რულონის და «ლაზ 695–ჰ» მარკის ავტომანქანის (სახ. ¹.....) უსასყიდლოს ჩამორთმევა.
საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის რეგიონალური საბაჟო აღმოსავლეთის 2007 წლის 17 აგვისტოს ¹2664 საბაჟო შეტყობინების წერილობითი დასაბუთების თანახმად არადეკლარირებული საქონლის საბაჟოO ღირებულების დადგენის მიზნით ჩატარებული იქნა სასაქონლო ექსპერტიზა. 2007 წლის 13 აგვისტოს ¹კ21/19 ექსპერტიზის დასკვნის თანახმად ნიმუში ¹1-ის 1მ2-ს საბაჟო ღირებულება შეადგენს 1,26 ლარს. ნიმუში ¹2-ს 1მ2 საბაჟო ღირებულება შეადგენს 1,26 ლარს. ნიმუში ¹3-ს 1მ2 საბაჟო ღირებულება შეადგენს 1,4 ლარს. მთლიანად არადეკლარირებული საქონლის საბაჟო Gღირებულება შეადგენს 940,80 ლარს.
სასამართლომ მიუთითა, რომ ა. ი-ის მხრიდან ადგილი ჰქონდა საქართველოს საბაჟო კოდექსის 242-ე მუხლით გათვალისწინებული საბაჟო სამართალდარღვევის ჩადენას. აღნიშნული სამართალდაღვევის გამო მოსარჩელის მიმართ შედგენილი იქნა საბაჟო სამართალდარღვევის ოქმი ¹001930 და მის საფუძველზე ¹2664 საბაჟო შეტყობინება. მოსარჩელეს შეეფარდა სანქციის სახით 2000 ლარის გადახდა და საბაჟო სამართალდარღვევის სატრანსპორტო საშუალების «ლაზ 695–ჰ» მარკის ავტომანქანის (სახ. ¹......) მარკის ავტობუსის და არადეკლარირებული საქონლის 6 რულონი (720მ2) ქსოვილის უსასყიდლოდ ჩამორთმევა. სასამართლომ აღნიშნა, რომ მოსარჩელის მიერ წარმოდგენილი საგადასახადო დავალებით დადასტურებულია, რომ მოსარჩელეს 2007 წლის 23 აგვისტოს ¹2 საგადასახადო დავალების თანახმად გადახდილი აქვს საბაჟო ჯარიმა 2000 ლარის ოდენობით. სასამართლომ მიიჩნია, რომ ადმინისტრაციული პასუხისმგებლობის დადგენისათვის გათვალისწინებული უნდა იქნას არა მხოლოდ სამართალდარღვევის ფაქტი, არამედ სამართალდარღვევის ბრალის ხარისხიც, სამართალდამრღვევი მოქმედებდა განზრახ თუ გაუფრთხილებლად, რომელიც გავლენას ახდენს დამღვევის პასუხისმგებლობის ზომასა და სახეზე. სასამართლოს მოსაზრებით, მართალია მოსარჩელემ აზერბაიჯანში შეიძინა საქონელი და ისინი განათავსა ავტობუსის კაპოტში, მაგრამ სასამართლომ ჩათვალა, რომ პასუხისმგებლობის ღონისძიება საბაჟო კანონმდებლობის დარღვევისათვის უნდა იყოს ადეკვატური. პასუხისმგებლობის ზომა უნდა შეესაბამებოდეს ქმედებას. მხედველობაში უნდა იქნეს მიღებული ზიანის მოცულობა. სასამართლოს მოსაზრებით, ადმინისტრაციული სამართალდარღვევისათვის დაწესებული პასუხისმგებლობა არ შეიძლება ატარებდეს რეპრესიულ ხასიათს.
სასამართლომ ჩათვალა, რომ მოპასუხის მიერ გატარებულმა ღონისძიებამ, საბაჟო კოდექსის 242-ე მუხლით გათვალისწინებული საბაჟო სანქციის შეფარდებამ მოსარჩელის მიმართ მის მიერ ჩადენილი სამართალდარვევისათვის შესაძლებელია მთლიანად მოუსპოს მოსარჩელეს შემოსავლის წყარო და უკიდურესად გააუარესოს მისი მატერიალური მდგომარეობა. სასამართლომ გაიზიარა მოსარჩელის წარმომადგენლის განმარტება, რომ საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-7 მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად დისკრეციული უფლებამოსილების განხორციელებისას არ შეიძლება გამოიცეს ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი, თუ პირის კანონით დაცული უფლებებისა და ინტერესებისათვის მიყენებული ზიანი არსებითად აღემატება იმ სიკეთეს, რომლის მისაღებადაც იგი გამოიცა. ამიტომ სასამართლომ ჩათვალა, რომ ადმინისტრაციული აქტით გათვალისწინებულმა ზომებმა არ შეიძლება გამოიწვიოს პირის კანონიერი უფლებებისა და ინტერესების დასაბუთებული შეზღუდვა. ამ შემთხვევაში ადმინისტრაციული ორგანო ვალდებულია მის ხელთ არსებული რამდენიმე საშუალებიდან გამოიყენოს ის, რომელიც ყველაზე ნაკლებად ზიანის მომტანია პირის კანოიერი ინტერესებისა და უფლებებისათვის. სასამართლომ ასევე მიუთითა, რომ მოცემულ შემთხვევაში მოსარჩელის მიერ გადახდილია ჯარიმა 2000 ლარის ოდენობით.
სასამართლომ ყურადღება მიაქცია იმას, რომ მოსარჩელის წარმომადგენლის განმარტებით სატრანსპორტო საშუალება «ლაზ 695–ჰ» მარკის ავტომანქანის (სახ. ¹......) მარკის ავტობუსი, რომელიც უსასყიდლოდ ჩამოერთვა მოსარჩელე ა. ი-ს აზერბაიჯანელი მოქალაქის კუთვნილებაა და მოსარჩელეს იჯარით დროებით ქონდა სარგებლობაში.
პირველი ინსტანციის სასამართლოს გადაწყვეტილებაზე სააპელაციო საჩივარი შეიტანა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის თბილისის რეგიონალური ცენტრის (საგადასახადო ინსპექციის) წარმომადგენელმა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 22 მაისის განჩინებით სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა; უცვლელად დარჩა მოცემულ საქმეზე თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2007 წლის 26 ოქტომბრის გადაწყვეტილება.
სააპელაციო პალატამ გამოიყენა საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 29-ე მუხლი. ამ ნორმის თანახმად იმ საგნის კონფისკაცია, რომელიც ადმინისტრაციული სამართალდარღვევის ჩადენის იარაღია, უშუალო ობიექტი ან საბაჟო წესების დარღვევის საგანი, საქონლის ტრანსპორტირებისა და მიწოდების საშუალება იყო, მდგომარეობს ამ საგნის სახელმწიფო საკუთრებად იძულებით უსასყიდლოდ გადაცემაში. კონფისკაციას ექვემდებარება მხოლოდ დამრღვევის პირადი საკუთრების საგანი, თუ საქართველოს საკანონმდებლო აქტებით სხვა რამ არ არის დადგენილი. საააპელაციო პალატამ აღნიშნა, რომ საქართველოს საბაჟო კოდექსით აღნიშნული სამართლებრივი ურთიერთობა სხვაგვარად არ არის მოწესრიგებული, შესაბამისად სასამართლომ საქართველოს საბაჟო კოდესის მე-2 მუხლის თანახმად, უნდა იხელმძღვანელოს საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა შესახებ საქართველოს კანონის 29-ე მუხლის დანაწესით.
სააპელაციო პალატამ მიუთითა, რომ მოპასუხეს სადავოდ არ გაუხდეია ის საკითხი, რომ ჩამორთმეული მანქანა არ წარმოადგენდა ა. ი-ს საკუთრებას. ა. ი-ს განმარტებით მანქანის ტექპასპორტი დათვალიერებულ და ჩამორთმეულ იქნა მებაჟეების მიერ სამართალდარღვევის ოქმის შევსებისას, შესაბამისად იგი მოკლებული იყო შესაძლებლობას სასამართლოსათვის წარედგინა ავტომანქანის ტექპასპორტი, რომლითაც დადგინდებოდა მანქანის სხვა პირისადმი კუთვნილების საკითხი.
სააპელაციო პალატამ მიუთითა, რომ აპელანტის მიერ რაიმე საწინააღმდეგო არც პირველი ინსტანციის სასამართლოში და არც სააპელაციო სასამართლოში საქმის განხილვისას წარმოდგენილი არ ყოფილა და აღნიშნული საკითხი მას სააპელაციო საჩივრითაც სადავოდ არ გაუხდია. აპელანტმა მხოლოდ იმაზე მიუთითა სააპელაციო საჩივარში, რომ პირველი ინსტანციის სასამართლოს არ დაუსაბუთებია, თუ რა გავლენა შეიძლებოდა ჰქონოდა ა. ი-ის უსასყიდლოდ ჩამორთმეული ავტომანქანის სხვა აზერბაიჯანელი მოქალაქის საკუთრებაში ყოფნას.
სააპელაციო პალატამ ასევე გამოიყენა საქართველოს საბაჟო კოდექსის 242-ე მუხლის 1-ლი ნაწილი და მიუთითა, რომ პირველად ჩადენილი სამართალდარღვევისათვის კანონმდებელმა ვალდებული პირის მიმართ დააწესა ერთგვარი შეღავათი, რომელიც გამოიხატა ჯარიმის სახით 2000 ლარის დაკისრებასთან ერთად საბაჟოO სამართალდარღვევის სატრანსპორტო საშუალების და საქონლის უსასყიდლოდ ჩამორთმევის, ან არ ჩამორთმევის სახით. აღნიშნული ნორმით კანონმდებელმა, სამართალდამრღვევი პიროვნების გათვალისწინებით, ადმინისტრაციულ ორგანოს შესაძლებლობა მისცა აერჩია ჯარიმის, როგორც დამამძიმებელი, ასევე შემამსუბუქებელი ფორმით გამოყენების შესაძლებლობა, რაც არ შეიძლება ითქვას ამ მუხლის მე-2 ნაწილით ჩადენილი ქმედების მიმართ, რომლითაც კანონმდებელმა იმპერატიულად დადგინა საბაჟო სამართლადარღვევის სატრანსპორტო საშუალების და საქონლის უსასყიდლოდ ჩამორთმევა.
სააპელაციო პალატამ სრულიად გაიზიარა პირველის ინსტანციის სასამართლოს მოსაზრება იმის თაობაზე, რომ ადმინისტრაციული ორგანო ვალდებულია მის ხელთ არსებული რამდენიმე საშუალებიდან გამოიყენოს ის, რომელიც ყველაზე ნაკლებად ზიანის მომტანია პირის კანონიერი ინტერესებისა და უფლებებისათვის, რისი შესაძლებლობაც კანონმდებელმა საამისოდ უფლებამოსილ ორგანოს მიანიჭა საქართველოს საბაჟო კოდექსის 242-ე მუხლის 1-ლი ნაწილით, რომელიც თავისი ბუნებით პრევენციული ხასიათის მატარებელ ნორმასაც წარმოადგენს სამართალდარღვევისათვის.
სააპელაციო პალატის განჩინებაზე საკასაციო საჩივარი შეიტანა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის თბილისის რეგიონალური ცენტრის (საგადასახადო ინსპექციის) წარმომადგენელმა, რომელმაც მოითხოვა სააპელაციო პალატის განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა.
საკასაციო საჩივარი ეფუძნება შემდეგ მოტივებს:
თბილისის სააპელაციო სასამართლომ არასწორად განმარტა საქართველოს საბაჟო კოდექსის 242-ე მუხლის პირველი ნაწილი, ვინაიდან ა. ი-მა სატრანსპორტო საშუალება გამოიყენა საბაჟო სამართალდარღვევის იარაღად, კერძოდ, არადეკლარირებული საქონელი მოათავსა ავტოსატრანსპორტო საშუალების ძარაში და არა სალონში ან ბარგისათვის სატრანსპორტო საშუალებაზე არსებულ სათავსში. საბაჟო მოხელეს ზეპირსიტყვიერად განუცხადა, რომ არ ჰქონდა არანაირი საქონელი, რითაც შეეცადა, განზრახ, პირადი სარგებლის მიღების ინტერესით შეცდომაში შეეყვანა საბაჟო ორგანო, მისგან მალულად და გვერდის ავლით გადმოეტანა არადეკლარირებული საქონელი და ამით თავი აერიდებინა საბაჟო გადასახადისაგან. ამდენად რეგიონალური საბაჟო «ა-ის» საბაჟო შეტყობინებით, ა. ი-ის შეფარდებული სანქცია შესაბამისობაშია მის მიერ ჩადენილი სამართალდარღვევისათვის გამოყენებულ პასუხისმგებლობის ზომასთან, სამართალდარღვევის სახის და ხასიათის გათვალისწინებით.
ამასთან, სააპელაციო სასამართლოს არ დაუდგენია ის ფაქტობრივი გარემოება, რომ მოპასუხის მიერ გატარებულმა ღონისძიებამ, კერძოდ ავტოსატრანსპორტო საშუალების ჩამორთმევამ შესაძლებელია თუ არა მთლიანად მოუსპოს მოსარჩელეს შემოსავლის წყარო და უკიდურესად გააუარესოს მისი მატერიალური მდგომარეობა. ამის დამადასტურებელი მტკიცებულება არც საქმეში მოიპოვება. კასატორი თვლის, რომც დადასტურებულიყო აღნიშნული იგი ვერ იქონიებდა გავლენას სანქციის ზომაზე.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაბუთებულობისა და გასაჩივრებული განჩინების კანონიერების შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის თბილისის რეგიონალური ცენტრის (საგადასახადო ინსპექციის) საკასაციო საკასაციო საჩივარი არ უნდა დაკმაყოფილდეს; მოცემულ საქმეზე უცვლელად უნდა დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 22 მაისის განჩინება, შემდეგ გარემოებათა გამო:
როგორც საქმის მასალებით ირკვევა, საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საბაჟო დეპარტამენტის ს.გ.პ. «ლ-ის» უფროსი ინსპექტორის გ. რ-ის მიერ ა. ი-ის მიმართ სამართალდარღვევის ფაქტზე საბაჟო წესების დარღვევის გამო 2007 წლის 8 აგვისტოს შედგენილი იქნა სამართალდარღვევის ოქმი ¹001930 საბაჟო კოდექსის 242-ე მუხლის I ნაწილის საფუძველზე. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის რეგიონალური საბაჟო «ა-ის» 2007 წლის 17 აგვისტოს ¹2664 საბაჟო შეტყობინებით მოსარჩელეს საქართველოს საბაჟო კოდექსის 242-ე მუხლის I ნაწილით გათვალისწინებული სამართალდარღვევისათვის შეეფარდა ჯარიმის სახით 2000 ლარის გადახდა და არადეკლარირებული საქონლის, კერძოდ სამი სახის 6 რულონი ქსოვილის და «ლაზ 695–H» მარკის ავტომანქანის (სახ. ¹....) უსასყიდლოდ ჩამორთმევა.
საკასაციო პალატა ყურადღებას ამახვილებს იმ გარემოებაზე, რომ საქართველოს საბაჟო კოდექსის 242-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, საქართველოს საბაჟო საზღვარზე მოძრავი ნივთის გადატანა ან გადმოტანა, ჩადენილი საბაჟო კონტროლის გვერდის ავლით ან მისგან მალულად ან/და დოკუმენტის ან საბაჟო იდენტიფიკაციის საშუალების მოტყუებით გამოყენებით ან/და საბაჟო დეკლარაციაში ან სხვა საბაჟო დოკუმენტში ყალბი მონაცემების შეტანით, - იწვევს ვალდებული პირის დაჯარიმებას ამ მოძრავი ნივთის საბაჟო ღირებულების 100 პროცენტის ოდენობით, მაგრამ არანაკლებ 2000 ლარისა ან/და საბაჟო სამართალდარღვევის სატრანსპორტო საშუალებისა და საქონლის უსასყიდლოდ ჩამორთმევას.
საკასაციო პალატას დასაბუთებულად მიაჩნია სააპელაციო სასამართლოს მოსაზრება იმის შესახებ, რომ საქართველოს საბაჟო კოდექსის 242-ე მუხლის 1-ლი ნაწილის თანახმად პირველად ჩადენილი სამართალდარღვევისათვის კანონმდებელმა ვალდებული პირის მიმართ დააწესა ერთგვარი შეღავათი, რომელიც გამოიხატა ჯარიმის სახით 2000 ლარის დაკისრებასთან ერთად საბაჟოO სამართალდარღვევის სატრანსპორტო საშუალების და საქონლის უსასყიდლოდ ჩამორთმევის, ან არ ჩამორთმევის სახით, რითაც ადმინისტრაციულ ორგანოს შესაძლებლობა მიეცა სამართალდამრღვევი პიროვნების გათვალისწინებით, აერჩია ჯარიმის, როგორც დამამძიმებელი, ასევე შემამსუბუქებელი ფორმით გამოყენების შესაძლებლობა. აღნიშნულთან დაკავშირებით, საკასაციო სასამართლო მიუთითებს საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-6 მუხლის მე-2 ნაწილზე, რომლის თანახმად ადმინისტრაციული ორგანო ვალდებულია განახორციელოს დისკრეციული უფლებამოსილება მხოლოდ იმ მიზნით, რომლის მისაღწევადაც მინიჭებული აქვს ეს უფლებამოსილება, ხოლო ამავე კოდექსის მე-7 მუხლით დისკრეციული უფლებამოსილების განხორციელებისას არ შეიძლება გამოიცეს ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი, თუ პირის კანონით დაცული უფლებებისა და ინტერესებისათვის მიყენებული ზიანი არსებითად აღემატება იმ სიკეთეს, რომლის მისაღებადაც იგი გამოიცა. დისკრეციული უფლებამოსილების განხორციელებისას გამოცემული ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტით გათვალისწინებულმა ზომებმა არ შეიძლება გამოიწვიოს პირის კანონიერი უფლებებისა და ინტერესების დაუსაბუთებელი შეზღუდვა.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ მოცემულ შემთხვევაში კანონმდებელმა საამისოდ უფლებამოსილ საბაჟო ორგანოს საქართველოს საბაჟო კოდექსის 242-ე მუხლის 1-ლი ნაწილის საფუძველზე კანონით გათვალისწინებული მიზნის მისაღწევად მიანიჭა პრევენციული ღონისძიებათა განხორციელების უფლებამოსილება, რაც ამავდროულად გულისხმობს ადმინისტრაციული ორგანოს ვალდებულებას მის ხელთ არსებული რამდენიმე საშუალებიდან გამოიყენოს ყველაზე მისაღები და ადექვატური სამართალდარღვევის ხასიათთან, მის სიმძიმესთან, სამართალდამრღვევის პიროვნებასთან და გამოიყენოს მხოლოდ ის, რომელიც არ გამოიწვევს პირის კანონიერი უფლებისა და ინტერესების დაუსაბუთებელ შეზღუდვას.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ რეგიონალური საბაჟო «ა-ის» 2007 წლის 17 აგვისტოს ¹2664 საბაჟო შეტყობინება არიფ ისმაილოვისათვის «ლაზ 695–H» მარკის ავტომანქანის (სახ. ¹.....) ჩამორთმევის ნაწილში უკანონოა, ვინაიდან იკვეთება მისი ბათილად ცნობის ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-601 მუხლით გათვალისწინებული კანონისმიერი წინაპირობა.
სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 407-ე მუხლის მეორე ნაწილის თანახმად სააპელაციო სასამართლოს მიერ დამტკიცებულად ცნობილი ფაქტობრივი გარემოებები სავალდებულოა საკასაციო სასამართლოსათვის, თუ წამოყენებული არ არის დასაშვები და დასაბუთებული პრეტენზია (შედავება). დასაბუთებულ პრეტენზიაში იგულისხმება მითითება იმ პროცესუალურ დარღვევებზე, რომლებიც დაშვებული იყო სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვის დროს, რამაც განაპირობა ფაქტობრივი გარემოებების არასწორი შეფასება და მატერიალურ-სამართლებრივი ნორმების არასწორად გამოყენება და განმარტება. საკასაციო პალატა თვლის, რომ კასატორს ასეთი დასაბუთებული პრეტენზია არ წარმოუდგენია.
ყოველივე ზემოაღნიშნული მიუთითებს იმაზე, რომ სააპელაციო სასამართლოს მოცემული დავის გადაწყვეტისას კანონი არ დაურღვევია და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის თბილისის რეგიონალური ცენტრის (საგადასახადო ინსპექციის) საკასაციო საჩივრის დაკმაყოფილების საფუძველი არ არსებობს.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო პალატამ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექის პირველი მუხლის მეორე ნაწილით, სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 410-ე მუხლით და



დ ა ა დ გ ი ნ ა :

1. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის თბილისის რეგიონალური ცენტრის (საგადასახადო ინსპექციის) საკასაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდეს;
2. უცვლელი დარჩეს მოცემულ საქმეზე თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 22 მაისის განჩინება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.