ბს-1290-1234(კს-09) 27 ოქტომბერი, 2009 წელი
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატა
შემადგენლობა:

ნათია წკეპლაძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
მოსამართლეები: მაია ვაჩაძე, პაატა სილაგაძე


განხილვის ფორმა _ ზეპირი განხილვის გარეშე


კერძო საჩივრის ავტორი (მოსარჩელეები) _ ს., ე. და ნ. თ-შვილები, წარმომადგენელი _ ა. ლ-ია

მოწინააღმდეგე მხარე (მოპასუხე) _ საქართველოს იუსტიციის სამინიტროს საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს თელავის სარეგისტრაციო სამსახური

მესამე პირი _ დ. თ-შვილი

დავის საგანი _ სააპელაციო საჩივრის დასაშვებობა

გასაჩივრებული განჩინება _ თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2009 წლის 13 ივლისის განჩინება



ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

2009 წლის 11 თებერვალს ს., ნ. და ე. თ-შვილებმა სარჩელით მიმართეს თელავის რაიონულ სასამართლოს და მოითხოვეს საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს თელავის სარეგისტრაციო სამსახურის 2006 წლის 22 დეკემბრის რეგისტრაციის გაუქმება ი. თ-შვილის სახელზე და ასევე მის საფუძველზე განხორციელებული რეგისტრაციის გაუქმება დ. თ-შვილის სახელზე (იხ. ს.ფ 2-13).
თელავის სარეგისტრაციო სამსახურმა არ ცნო სარჩელი და განმარტა, რომ ... ქ. ¹15-ში მდებარე უძრავი ქონების 2/6 ი. თ-შვილის სახელზე რეგისტრირებულია 1990 წლის 26 ივნისის ¹581 გადაწყვეტილების საფუძველზე. 2006 წლის 28 დეკემბერს კი სამკვიდრო მოწმობის საფუძველზე რეგისტრაცია განხორციელდა დ. თ-შვილის სახელზე. (იხ. ს.ფ 49-58)
2009 წლის 23 მარტის საოქმო განჩინებით საქმეში მესამე პირად ჩაერთო დ. თ-შვილი (იხ. ს.ფ 68).
დ. თ-შვილმა არ ცნო ს., ნ. და ე. თ-შვილების სარჩელი და მოითხოვა მარეგისტრირებელი ორგანოს გადაწყვეტილების ძალაში დატოვება, რადგან იგი განხორციელდა კანონის მოთხოვნათა დაცვით (იხ. ს.ფF78-86 ).
თელავის რაიონული სასამართლოს 2009 წლის 22 აპრილის გადაწყვეტილებით მოსარჩელეებს ს., ნ. და ე. თ-შვილებს სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარი ეთქვათ უსაფუძვლობის გამო (იხ. ს. ფ 107-109).
აღნიშნული გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრეს ს., ნ. და ე. თ-შვილებმა და მოითხოვეს თელავის რაიონული სასამართლოს 2009 წლის 22 აპრილის გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით მარეგისტრირებელი ორგანოს 2006 წლის 22 დეკემბრის უძრავი ქონების რეგისტრაციის გაუქმება და ამ აქტის საფუძველზე დარეგისტრირებული ყველა ჩანაწერის გაუქმება. Aაპელანტებმა სასამართლოს წინაშე დააყენეს შუამდგომლობა სასამართლო ხარჯებთან დაკავშირებით. ვინაიდან, ს. თ-შვილი იყო უმუშევარი, ხოლო მისი შვილები ნ. და ე. – სტუდენტები და არ გააჩნდათ მატერიალური შესაძლებლობა, სასამართლოს თხოვეს ბაჟის გადახდის ვალდებულებისაგან გათავისუფლება (იხ. ს.ფ 113-119).
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს 2009 წლის 5 ივნისის განჩინებით ს., ნ. და ე. თ-შვილების სააპელაციო საჩივარი დარჩა ხარვეზზე და აპელანტებს დაევალათ 10 საპროცესო დღის ვადაში დაეზუსტებინათ თუ რა ფაქტობრივი და სამართლებრივი საფუძვლებით ითხოვდნენ ბაჟის გადახდის ვალდებულებისაგან გათავისუფლებას და წარმოედგინათ აღნიშნულის დამადასტურებელი უტყუარი მტკიცებულებები ან/და სახელმწიფო ბაჟის გადახდის დამადასტურებელი დოკუმენტი (იხ. ს.ფ 122).
2009 წლის 22 ივნისს აპელანტებმა განცხადებით მიმართეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს და მოითხოვეს სსსკ-ის 47-ე მუხლის საფუძველზე ბაჟის გადახდის ვალდებულებისაგან გათავისუფლება ქონებრივი მდგომარეობის გათვალისწინებით. სააპელაციო სასამართლოში მათ წარადგინეს სტუდენტის მოწმობის ასლები და ს. თ-შვილის გარდაცვალების მოწმობა (იხ. ს.ფ 126-130).
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს 2009 წლის 23 ივნისის განჩინებით ს., ნ. და ე. თ-შვილებს გაუგრძელდათ საპროცესო ვადა 10 დღით, ვინაიდან სასამართლომ მიიჩნია, რომ აპელანტებს სახელმწიფო ბაჟის გადახდის შეუძლებლობის უტყუარი მტკიცებულებები არ წარუდგენიათ სასამართლოში და დაევალათ ან ასეთი უტყუარი მტკიცებულების წარდგენა და ან ბაჟის გადახდის დამადასტურებელი დოკუმენტის წარდგენა (იხ. სფ 132).
2009 წლის 9 ივლისს ს., ნ. და ე. თ-შვილების წარმომადგენელმა ა. ლ-იამ განცხადებით მიმართა სააპელაციო სასამართლოს და მოითხოვა სახელმწიფო ბაჟის გადახდის ვალდებულების გადავადება საქმეზე საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებამდე. (იხ. ს.ფ 136-137)
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს 2009 წლის 13 ივლისის განჩინებით ს., ნ. და ე. თ-შვილების სააპელაციო საჩივარი თელავის რაიონული სასამართლოს 2009 წლის 22 აპრილის განჩინებაზე დარჩა განუხილველი, რაც სასამართლომ დაასაბუთა შემდეგნაირად:
სააპელაციო პალატამ დადგენილად მიიჩნია ის გარემოება, რომ თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2009 წლის 5 ივნისისა და 23 ივნისის განჩინებებით განსაზღვრული ხარვეზი აპელანტმა არ შეავსო და არ წარადგინა უტყუარი მტკიცებულებები (ადგილობრივი თვითმმართველობის ორგანოდან უმუშევრობის ცნობა, ინფორმაცია ქონებრივი მდგომარეობის შესახებ), რომლითაც დადასტურდებოდა, რომ არსებობს სახელმწიფო ბაჟის გადახდის ვალდებულებისაგან გათავისუფლების ან/და გადავადების ფაქტობრივი და სამართლებრივი გარემოებები, ხოლო ის გარემოება, რომ ს. თ-შვილი არის ქვრივი, ხოლო ნ. და ე. თ-შვილები არიან სტუდენტები, სასამართლომ არ მიიჩნია სახელმწიფო ბაჟის გადახდის ვალდებულებისაგან გათავისუფლების ან/და გადავადების ფაქტობრივ და სამართლებრივ საფუძვლებად. ამასთანავე აპელანტებმა არ წარადგინეს სახელმწიფო ბაჟის გადახდის დამადასტურებელი დოკუმენტი.
აღნიშნულიდან გამომდინარე სააპელაციო სასამართლომ ს., ნ. და ე. თ-შვილების სააპელაციო საჩივარი თელავის რაიონული სასამართლოს 2009 წლის 22 აპრილის გადაწყვეტილებაზე დატოვა განუხილველად (იხ. ს.ფ 139-142).
აღნიშნული განჩინება კერძო საჩივრით გაასაჩივრა ს., ნ. და ე. თ-შვილების წარმომადგენელმა ა. ლ-იამ და მოითხოვა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2009 წლის 13 ივლისის განჩინების გაუქმება და ხელახალი განხილვისათვის საქმის დაბრუნება იმავე სასამართლოში.
კერძო საჩივრის ავტორმა განმარტა, რომ თბილისის სააპელაციო სასამართლოს 13 ივლისის განჩინებით იზღუდება საქართველოს კონსტიტუციის 42-ე, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის მე-2 და ადამიანის უფლებათა და თავისუფლებათა დაცვის ევროპული კონვენციის მე-6 მუხლი. სასამართლომ არ გამოიყენა აღნიშნული სამართლებრივი ნორმები, რაც სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 393-ე მუხლის საფუძველზე სადავო განჩინების გაუქმების აბსოლუტური საფუძველია.
კერძო საჩივრის ავტორი ასევე მიუთითებს სტრასბურგის ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს გადაწყვეტილებაზე (საფეხბურთო კლუბი «...» საქართველოს წინააღმდეგ), სადაც სასამართლომ დაადგინა, რომ ბაჟის გადაუხდელობის გამო საქმის განუხილველობით კონვენციის მე-6 მუხლის პირველ ნაწილზე დაყრდნობით მხარეს ეზღუდება სამართლიანი სასამართლოს უფლება. (იხ. ს.ფ 149-151)


ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების შესწავლის, კერძო საჩივრის მოტივების საფუძვლიანობისა და გასაჩივრებული განჩინების დასაბუთებულობა-კანონიერების შემოწმების შედეგად მივიდა იმ დასკვნამდე, რომ ს., ნ. და ე. თ-შვილების წარმომადგენლის ა. ლ-იას კერძო საჩივარი უნდა დაკმაყოფილდეს. უნდა გაუქმდეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2009 წლის 13 ივლისის განჩინება და საქმე ხელახალი განხილვისათვის დაუბრუნდეს იმავე სასამართლოს შემდეგ გარემოებათა გამო:
საკასაციო სასამართლო იზიარებს კერძო საჩივრის ავტორის პრეტენზიას სააპელაციო სასამართლოს განჩინების კანონშეუსაბამობის შესახებ იმ მოტივით, რომ სააპელაციო სასამართლომ ობიექტურად არ შეაფასა წარმოდგენილი მტკიცებულებები და არ გაითვალისწინა აპელანტების მატერიალური მდგომარეობა, რითაც მათ შეუზღუდა სასამართლოს ხელმისაწვდობის უფლება.
ადამიანის უფლებათა და თავისუფლებათ დაცვის ევროპული კონვენციის მე-6 მუხლი ყველასათვის უზრუნველყოფს სამართლიანი სასამართლოს უფლებას, რაც თავისთავად მოიცავს სასამართლოს ხელმისაწვდომობის უფლებასაც.
საქართველოს კონსტიტუციის მე-6 მუხლით საქართველოს კონსტიტუცია სახელმწიფოს უზენაესი კანონია. ყველა სხვა სამართლებრივი აქტი უნდა შეესაბამებოდეს კონსტიტუციას. საქართველოს კანონმდებლობა შეესაბამება საერთაშორისო სამართლის საყოველთაოდ აღიარებულ პრინციპებსა და ნორმებს. საქართველოს საერთაშორისო ხელშეკრულებასა და შეთანხმებას, თუ იგი არ ეწინააღმდეგება საქართველოს კონსტიტუციას აქვს უპირატესი იურიდიული ძალა შიდასახელმწიფოებრივი ნორმატიული აქტების მიმართ.
კონსტიტუციის მე-7 მუხლით სახელმწიფო ცნობს და იცავს ადამიანის საყოველთაოდ აღიარებულ უფლებებსა და თავისუფლებებს, როგორც წარუვალ და უზენაეს ადამიანურ ღირებულებებს. ხელისუფლების განხორციელებისას ხალხი და სახელმწიფო შეზღუდულნი არიან ამ უფლებებითა და თავისუფლებებით, როგორც უშუალოდ მოქმედი სამართლით. ხოლო 42-ე მუხლის თანახმად ყოველ ადამიანს უფლება აქვს თავის უფლებათა და თავისუფლებათა დასაცავად მიმართოს სასამართლოს.
ასევე საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის მე-2 მუხლით ყოველი პირისათვის უზრუნველყოფილია უფლების სასამართლო წესით დაცვა.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ საერთაშორისო სამართლის შესატყვისად სასამართლო ხელმისაწვდომობის უფლება აღიარებულია საქართველოს შიდასახელმწიფოებრივი სამართლით. შესაბამისად, ეროვნული სასამართლოები, როგორც ამ სტანდარტის შესრულების და დაცვის უზრუნველმყოფი ორგანოები, ვალდებულნი არიან ობიექტურად და მიუკრეძოებლად განიხილონ ამგვარი შემთხვევები, რათა პირებს არ შეეზღუდოთ ამ უფლების რეალიზაციის შესაძლებლობა.
საკასაციო სასამართლო ეყრდნობა საპროცესო სამართლის აღიარებულ დებულებას, რომ სარჩელი წარმოადგენს დარღვეული ან სადავოდ ქცეული უფლების მატერიალურ-სამართლებრივი დაცვის საშუალებას.
სსსკ-ის V თავის ნორმების მიხედვით, საპროცესო კანონმდებლობა ითვალისწინებს სამართალწარმოებისათვის დადგენილი ხარჯების, ოდენობის, მათი ანაზღაურების წესსა და პირობებს.
პროცესის ხარჯები, რომელიც შედგება სასამართლო და სასამართლოსგარეშე ხარჯებისაგან, წარმოადგენს მხარეთა მიერ მატერიალური უფლებების დასაცავად (აღსადგენად, მოსაპოვებლად) გაწეულ (გასაწევ) ხარჯებს, რაც შესაძლებელია ანაზღაურდეს სარჩელზე დამდგარი შედეგის შესაბამისად და პროპორციულად, როგორც პროცესუალური მოთხოვნა.
Yყველა სახელმწიფოს საპროცესო კანონმდებლობა მართლმსაჯულების ხელმისაწვდომობის პრინციპიდან გამომდინარე, ითვალისწინებს სასამართლოს ხარჯების გადახდისაგან გათავისუფლების, შემცირების ან გადავადების შესაძლებლობას მხარეთა ქონებრივი მდგომარეობის გათვალისწინებით.
საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსი ამ შესაძლებლობას ადგენს 47-ე და 48-ე მუხლებით. კერძოდ, 47-ე მუხლი სასამართლოს უფლებას ანიჭებს მოქალაქე ქონებრივი მდგომარეობის გათვალისწინებით მთლიანად ან ნაწილობრივ გაათავისუფლოს სახელმწიფო ბიუჯეტის სასარგებლოდ სასამართლო ხარჯების გადახდის ვალდებულებისაგან. 48-ე მუხლით კი გათვალისწინებულია სასამართლოს მიერ მხარისათვის ბაჟის გადახდის ვალდებულების გადავადება, ანდა მათი ოდენობის შემცირება. აღნიშნული შეღავათების არსებობა ქმნის საფუძველს, რომ სახელმწიფო ბაჟის წინასწარ, რიგ შემთხვევებში კი საერთოდ გადაუხდელობამ, ანუ მატერიალურმა უსახსრობამ არ დააბრკოლოს და მხარეს არ წაართვას დარღვეული უფლების აღდგენისა და პროცესუალური საშუალებით დაცვის შესაძლებლობა.
საქმის მასალების თანხმად, სააპელაციო სასამართლომ 2009 წლის 5 ივნისის განჩინებით აპელანტებს ს., ნ. და ე. თ-შვილებს დაუდგინა ხარვეზი და მის აღმოსაფხვრელად 10 Dდღიან საპროცესო ვადაში დაავალა ბაჟის გადახდის გათავისუფლების საფუძვლების არსებობის უტყუარი მტკიცებულებების ან/და ბაჟის გადახდის დამადასტურებელი ქვითრის წარდგენა. 2009 წლის 23 ივნისის განჩინებით საპროცესო ვადა აპელანტებს გაუგრძელდა 10 დღით.
2009 წლის 13 ივლისის განჩინებით კი სასამართლომ აპელანტებს უარი უთხრა ბაჟის გადახდის ვალდებულების გადავადებაზეც და სააპელაციო საჩივარი დატოვა განუხილველი.
საკასაციო სასამართლო ვერ გაიზიარებს სააპელაციო სასამართლოს მითითებას, რომ აპელანტებმა არ წარადგინეს უტყუარი მტკიცებულებები, რომლითაც დადასტურდებოდა, რომ არსებობს სახელმწიფო ბაჟის გადახდის ვალდებულებისაგან გათავისუფლების ან/და გადავადების ფაქტობრივი და სამართლებრივი გარემოებები. ხოლო ის გარემოება, რომ ს. თ-შვილი არის ქვრივი და ნ. და ე. არიან სტუდენტები არ წარმოადგენს ბაჟის გადახდის ვალდებულებისაგან გათავისუფლების ან/და გადავადების სამართლებრივ და ფაქტობრივ საფუძვლებს.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ ს., ნ. და ე. თ-შვილებმა სააპელაციო სასამართლოს საკმარისი მტკიცებულებები წარუდგინეს თავიანთი გადახდისუუნარობის შესახებ. წარდგენილი მტკიცებულებებისა და ქვეყანაში არსებული სოციალური ფონის გათვალისწინებით სააპელაციო სასამართლოს არ უნდა შეეზღუდა აპელანტებისათვის სასამართლო ხელმისაწვდომობის უფლება.
აღსანიშნავია, რომ ადამიანის უფლებათა სტრასბურგის ევროპულმა სასამართლომ (2007 წლის 31 ივლისის გადაწყვეტილებაში საქმეზე საფეხბურთო კლუბი «...» საქართველოს წინააღმდეგ) დაადგინა კონვენციის მე-6 მუხლის I ნაწილის დარღვევა, რაც გამოიხატა სასამართლოს ხელმისაწვდომობაზე დაუსაბუთებელი უარის თქმით.
«კონვენციის მე-6 მუხლის I ნაწილი ყველასთვის უზრუნველყოფს უფლებას ნებისმიერი საჩივრით მიმართოს სასამართლოს განმცხადებლის სამოქალაქო უფლებებსა და მოვალეობებთან დაკავშირებით (სეე თელტრონიც-ჩAთV ვ. Pოლანდ, ნო. 48140/99, §§ 45 ანდ 64, 10 ჟანუარყ 2006; Gოლდერ ვ. ტჰე Uნიტედ Kინგდომ, ჯუდგმენტ ოფ 21 Fებრუარყ 1975, შერიეს A ნო. 18, პპ. 13-18, §§ 28-36). ხელშემკვრელ სახელმწიფოებს მოეთხოვებათ თავის იურისდიქციაში უზრუნველყონ ფიზიკური და იურიდიული პირებისთვის კონვენციის მე-6 მუხლის ფუნდამენტური გარანტიები სააპელაციო სასამართლოებში, ისევე როგორც პირველი ინსტანციის სასამართლოებში (სეე Bრუალლა Góმეზ დე ლა თორრე ვ. შპაინ, ჯუდგმენტ ოფ 19 Dეცემბერ 1997, ღეპორტს ოფ ჟუდგმენტს ანდ Dეცისიონს 1997 VIII, პ. 2955, § 33; თინნელლყ & შონს Lტდ ანდ Oტჰერს ანდ MცEლდუფფ ანდ Oტჰერს ვ. ტჰე Uნიტედ Kინგდომ, ჯუდგმენტ ოფ 10 ჟულყ 1998, ღეპორტს 1998-IV, პ. 1660, § 72).
ბაჟის გონივრულობა უნდა განიხილებოდეს საქმეში არსებული კონკრეტული გარემოებების გათვალისწინებით, რომელიც მოიცავს აპლიკანტის გადამხდელუნარიანობას, ასევე განხილვების სტადიას, რა დროსაც ასეთი შეზღუდვა წარმოიშვა (სეე Kრეუზ, ციტედ აბოვე, §§58-60). უფრო მეტიც, სასამართლოზე ხელმისაწვდომობის უფლების შეზღუდვა შესაძლებელია მხოლოდ კონვენციის მე-6 მუხლის I ნაწილის გათვალისწინებით, თუკი ეს ისახავს ლეგიტიმურ მიზნებს და თუკი არსებობს გონივრული ურთიერთკავშირი გამოყენებულ საშუალებებსა და დასახულ მიზნებს შორის (ჭეისსმან ანდ Oტჰერს, ციტედ აბოვე, §36).
ზემოხსენებული განხილვების გათვალისწინებით და მთლიანად საქმეზე არსებული ფაქტების შეფასებით, სასამართლომ დაასკვნა, რომ საქართველოს უზენაესმა სასამართლომ ვერ დაიცვა შესაბამისი ბალანსი ერთის მხრივ სახელმწიფოს ინტერესებსა, რომელიც შეეხებოდა სასამართლო ბაჟის გონივრულად განსაზღვრას, ხოლო მეორეს მხრივ აპლიკანტის ინტერესებს შორის, როდესაც იგი თავის პოზიციებს იცავდა სასამართლო ინსტანციებში.
შესაბამისად, ადგილი ჰქონდა კონვენციის მე-6 მუხლის I ნაწილის დარღვევას, რაც გამოიხატა სასამართლოს ხელმისაწვდომობაზე დაუსაბუთებელი უარით.
მიუხედავად ამისა, უნდა აღინიშნოს, რომ გადაწყვეტილება, რომელშიც სასამართლო ადგენს კონვენციის ან მისი ოქმების დარღვევას, მოპასუხე სახელმწიფოს აკისრებს კანონიერ ვალდებულებებს არა მხოლოდ გადაიხადოს ამასთან დაკავშირებული თანხა, რომელიც დაეკისრა სამართლიანი დაკმაყოფილების გზით, არამედ ასევე აირჩიოს მინისტრთა კომიტეტის ზედამხედველობის ქვეშ ზოგადი, და/ან შესაბამისად ინდივიდუალური ზომები, რომელიც მიღებულია ადგილობრივი სამართლებრივი სისტემის მიერ, რათა ბოლო მოეღოს სასამართლოს მიერ აღმოჩენილ დარღვევებს. მოპასუხე სახელმწიფოს ევალება მიიღოს ყველა შესაძლო რეპარაცია დარღვევით გამოწვეული შედეგების აღსაკვეთად, ისე, რომ აღდგეს, რამდენადაც ეს შესაძლებელია, დარღვევამდე არსებული სიტუაცია (სეე Aპოსტოლ ვ. Gეორგია, ნო.40765/02, §71, EჩHღ 2006 ; Aსსანიდზე ვ. Gეორგია [Gჩ], ნო. 71503/01, §198, EჩHღ 2004-II; Mაესტრი ვ. Iტალყ [Gჩ], ნო.39748/98, §47, EჩHღ 2004-I). შესაბამისად, განსახილველ საქმეში არსებული დასკვნებისა და საკასაციო სასამართლოს ხელმისაწვდომობაზე აპლიკანტის უფლების შელახვის გამოსწორების გათვალისწინებით (სეე, მუტატის მუტანდის, Pაპამიცჰალოპოულოს ანდ Oტჰერს ვ. Gრეეცე (Aრტიცლე 50), ჯუდგმენტ ოფ 31 Oცტობერ 1995, შერიეს A ნო.330-B, პპ.58-59, §34), სასამართლო აღნიშნავს, რომ ანაზღაურების ყველაზე მისაღებ ფორმად ჩაითვლებოდა ის, რომ უზენაეს სასამართლოს კონვენციის მე-6 მუხლის I ნაწილის მოთხოვნების შესაბამისად განეხილა აპლიკანტის 2004 წლის 5 იანვრის საკასაციო საჩივარი, როგორც ამას ითხოვდა განმცხადებელი (სეე, Mეჰმეტ ანდ შუნა Yიğიტ ვ. თურკეყ, ნო. 52658/99, § 47, 17 ჟულყ 2007; მუტატის მუტანდის, Gენçელ ვ. თურკეყ, ნო. 53431/99, §27, 23 Oცტობერ 2003).»
კონკრეტულ შემთხვევაში საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ აპელანტმა უზრუნველყო გადახდისუუნარობის დამადასტურებელი სათანადო მტკიცებულებების წარდგენა. დაასაბუთა აღძრული შუამდგომლობა, რა პირობებშიც სააპელაციო სასამართლო უფლებამოსილი იყო გაეთვალისწინებინა მხარის მძიმე ქონებრივი მდგომარეობა და აპელანტისათვის მიეცა შესაძლებლობა სასამართლოს ხელმისაწვდომობის უფლების რეალიზაციისა.
ამავე დროს ადმინიტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-19 მუხლის საფუძველზე სასამართლო თვითონაც იყო უფლებამოსილი გამოეთხოვა მტკიცებულებები, რაც მას არ განუხორციელებია.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სააპელაციო სასამართლომ ხელახლა უნდა განიხილოს აპელაცია მისი დასაშვებობის შემოწმების სტადიიდან და სახელმწიფო ბაჟის გადაუხდელობის გამო არ დააბრკოლოს საქმის განხილვა. თავადვე იმსჯელოს სსსკ 47.1 და 48-ე მუხლებით განსაზღვრული რომელი შესაძლებლობა გამოიყენოს, რათა აპელანტმა სრულფასოვნად ისარგებლოს სასამართლოს ხელმისაწვდომობის უფლებით.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სააპელაციო სასამართლომ არსებითად არასწორი განჩინება დაადგინა. კერძო საჩივარი შეიცავს საფუძვლიან არგუმენტაციას გასაჩივრებული განჩინების გაუქმებისათვის, რის გამოც კერძო საჩივარი უნდა დაკმაყოფილდეს. გაუქმდეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2009 წლის 13 ივლისის განჩინება და საქმე ხელახალი განხილვისათვის დაუბრუნდეს იმავე ინსტანციის სასამართლოს, სააპელაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების სტადიიდან.


ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 1.2; სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 312-ე, 390-ე, 399-ე, 419-ე, 420-ე, 412-ე მუხლებით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. ს., ნ. და ე. თ-შვილების წარმომადგენლის ა. ლ-იას კერძო საჩივარი დაკმაყოფილდეს;
2. მოცემულ საქმეზე გაუქმდეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2009 წლის 13 ივლისის განჩინება და საქმე ხელახალი განხილვისათვის დაუბრუნდეს იმავე სასამართლოს, სააპელაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების სტადიიდან;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.