ბს-1159-1127 (2კ-10) 13 აპრილი, 2011 წელი
ქ. თბილისი


ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატა
შემადგენლობა:

ნუგზარ სხირტლაძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
ლევან მურუსიძე, ნინო ქადაგიძე

სხდომის მდივანი – ნ. გოგატიშვილი

კასატორები (მოპასუხეები) – საქართველოს ფინანსთა სამინისტრო, შემოსავლების სამსახური, შემოსავლების სამსახურის თბილისის რეგიონალური ცენტრი

მოწინააღმდეგე მხარე (მოსარჩელე) – შპს “...”

გასაჩივრებული გადაწყვეტილება – თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 24.06.10წ. განჩინება

დავის საგანი _ ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობა

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

12.02.10 წ. შპს “...” სარჩელით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას, მოპასუხის საქართველოს ფინანსთა სამინისტროსთან არსებული დავების განხილვის საბჭოს მიმართ, რომლითაც საქართველოს ფინანსთა სამინისტროსთან არსებული დავების განხილვის საბჭოს 25.01.10 წ. გადაწყვეტილებისა და 14.12.09 წ. ¹024116 საბაჟო სამართალდარღვევის ოქმის ბათილად ცნობა მოითხოვა.
შპს “...” 24.02.10წ. წარადგინა დაზუსტებული სასარჩელო განცხადება და აღნიშნა, რომ 14.12.09 წ. სამართალდარღვევის ¹024116 ოქმით შპს “...” დაჯარიმდა 1000 ლარით, საქონლის დროებით შემოტანისათვის დაწესებული 3%-იანი გადასახდელის არასრულად გადახდის გამო. სამართალდარღვევის ოქმის შედგენის საფუძველია საბაჟო კოდექსის 130-ე მუხლი, რომლის პირველი ნაწილის თანახმად, 3%-იანი გადასახდელი ეხება მხოლოდ იმ საქონელს, რომელიც საქონლის დროებით შემოტანის საბაჟო რეჟიმში მოქცევისას იმპორტის გადასახდელებისაგან გათავისუფლებულია ნაწილობრივ. შპს “...” მიერ შემოტანილი საქონელი განეკუთვნება საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 230.1 მუხლის “ჰ2” ქვეპუნქტით გათვალისწინებულ სამოქალაქო ავიაციისათვის განკუთვნილ საქონელს. აღნიშნული საქონელი იმპორტის დროს სრულად არის განთავისუფლებული საბაჟო გადასახდელებისაგან. ამდენად, მასზე არ ვრცელდებოდა საბაჟო კოდექსის 130-ე მუხლი და მის მიმართ გამოიყენებოდა საბაჟო კოდექსის 128-ე მუხლი, რომელიც საერთოდ არ ითვალისწინებს არანაირი გადასახადის გადახდის ვალდებულებას. მოსარჩელე აღნიშნავს, რომ საბაჟო კოდექსის 129-ე მუხლი ითვალისწინებს საქონლის დროებითი შემოტანის საბაჟო რეჟიმში მოქცეული იმპორტის გადასახდელების გადახდისაგან ნაწილობრივ განთავისუფლებული საქონლის მიმართ გადასახდელი თანხის განსაზღვრავს. ნაწილობრივი განთავისუფლება ეხება იმ საქონელს, რომელზეც გათვალისწინებულია იმპორტის დროს დაბეგვრა. ვინაიდან იმპორტის დროს წარდგენილი საქონელი არანაირ საბაჟო გადასახადს არ ითვალისწინებდა, უსაფუძვლოა აღნიშნული მუხლის გამოყენება. მოსარჩელე ასევე არ ეთანხმება გასაჩივრებულ გადაწყვეტილებაში მითითებას იმაზე, რომ შპს “...” მიერ საბანკო გარანტიის წარდგენა ადასტურებდა შემოტანილი საქონლის იმპორტის გადასახდელების გადასახადისგან მხოლოდ ნაწილობრივ გათავისუფლებას. მათ მიერ საბანკო გარანტია წარდგენილ იქნა მხოლოდ იმ მიზეზით, რომ არ შეფერხებულიყო საბაჟო საწყობიდან დეკლარაციაში აღნიშნული საქონლის (თვითმფრინავის ძრავის ვიბრაციის იზოლატორის) გამოტანა. მოსარჩელემ მიიჩნია, რომ კომპიუტერული სისტემის მიერ არასწორად იქნა დათვლილი გადასახადი.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 16.03.10წ. გადაწყვეტილებით შპს “...” სარჩელი დაკმაყოფილდა, ბათილად იქნა ცნობილი საქართველოს ფინანსთა სამინისტროსთან არსებული დავების განხილვის საბჭოს 25.01.10 წ. გადაწყვეტილება და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის 14.12.09წ. ¹024116 საბაჟო სამართალდარღვევის ოქმი.
საქალაქო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ მოსარჩელემ 16.01.09წ. შპს “...” საქონლის დროებითი შემოტანის საბაჟო რეჟიმით საქართველოში შემოიტანა სეს ესნ 8803 30 100 00 პოზიციით გათვალისწინებული საქონელი, მითითებული კოდი 08.09.09წ. საქართველოს ფინანსთა მინისტრის ¹576 ბრძანებით განკუთვნილია სამოქალაქო ავიაციისათვის. საქართველოს საგადასახადო კოდექსის XXXIII თავი ითვალიწინებს გადასახადისაგან გათავისუფლების საშეღავათო ნორმებს, კერძოდ, მითითებული კოდექსის 230-ე მუხლის პირველი ნაწილის “ჰ2” ქვეპუნქტის თანახმად, დღგ-საგან გათავისუფლებულია საქონლის/მომსახურების მიწოდების ან/და იმპორტის შემდეგი სახეები: საგარეო ეკონომიკური საქმიანობის ეროვნულ სასაქონლო ნომენკლატურის 8802 11 100 00, 8802 12 100 00, 8802 20 100 00, 8802 30 100 00, 8802 40 100 00 შესაბამის კოდებში აღნიშნული საქონლის ან/და საგარეო ეკონომიკური საქმიანობის ეროვნული სასაქონლო ნომენკლატურით მათთვის (სამოქალაქო ავიაციისათვის) განკუთვნილი საქონლის იმპორტი. მითითებული ნორმის დანაწესიდან გამომდინარე, საგადასახადო კოდექსის 230-ე მუხლით დადგენილ საშეღავათო რეჟიმში, გარდა ზემოაღნიშნული სასაქონლო ნომენკლატურის შესაბამისი კოდებისა, ასევე ექცევა საგარეო ეკონომიკური საქმიანობის ეროვნული სასაქონლო ნომენკლატურის სამოქალაქო ავიაციისათვის განკუთვნილი საქონლის იმპორტი, ანუ იმპორტის დროს სამოქალაქო ავიაციისათვის განკუთვნილი საქონელი სრულად თავისუფლდება გადასახადისაგან. განსახილველ შემთხვევაში “საგარეო ეკონომიკური საქმიანობის ეროვნული სასაქონლო ნომენკლატურის (სეს ესნ) დამტკიცების თაობაზე” საქართველოს ფინანსთა მინისტრის 08.09.09წ. ¹576 ბრძანებით დასტურდება, რომ 8803 30 100 00 კოდით გათვალისწინებული იმპორტირებული საქონელი მიეკუთვნება სამოქალაქო ავიაციას. ასევე დადგენილია ის გარემოებაც, რომ მოსარჩელეს მიერ 16.01.09წ. შემოტანილი საქონელი საბაჟო დეკლარაციაში მითითებულია 8803 30 100 00 კოდით, რაც უფლებამოსილი ადმინისტარციული ორგანოსათვის საკმარის სამართლებრივ საფუძვლად უნდა ყოფილი მიჩნეული, რათა შპს “...” ჩაეთვალა გადასახადისაგან გათავისუფლებულ სუბიექტად. საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 230-ე მუხლის მეორე ნაწილით ასევე რეგლამენტირებულია მითითებული საშეღავათო პირობების სამოქმედო ტერიტორია, კერძოდ აღნიშნული ნორმა ადგენს, რომ დღგ-ისაგან გათავისუფლება ერთიანია საქართველოს მთელ ტერიტორიაზე და მოქმედებს მხოლოდ საქართველოს ფარგლებში საქონლის/მომსახურების მიწოდების დროს.
საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ შპს “...” მიერ შემოტანილი საქონლის მიმართ არასწორად იქნა გამოყენებული საქართველოს საბაჟო კოდექსის 130-ე მუხლის პირველი ნაწილი, ვინაიდან, იგი ამ კონკრეტულ საქონელზე წარმოადგენს გადასახადისაგან გათავისუფლებულ სუბიექტს. შესაბამისად, მის მიმართ შედგენილი საბაჟო სამართალდარღვევის ოქმი ¹024116 მოკლებული იყო სამართლებრივ საფუძველს. აღნიშნულის გამო სახეზე იყო 14.12.09 წ. ¹024116 საბაჟო სამართალდარღვევის ოქმისა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროსთან არსებული დავების განხილვის საბჭოს 25.01.10 წ. გადაწყვეტილების ბათილად ცნობის საფუძველი.
საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრეს საქართველოს ფინანსთა სამინისტრომ და შემოსავლების სამსახურმა. თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 24.06.10წ. განჩინებით სააპელაციო საჩივრები არ დაკმაყოფილდა, უცვლელად დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 16.03.10 წ. გადაწყვეტილება.
სააპელაციო სასამართლო დაეთანხმა საქალაქო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს, ასევე მათ სამართლებრივ შეფასებებს და დამატებით მიუთითა მათზე: მოსარჩელემ 16.01.09წ. საქონლის დროებითი შემოტანის საბაჟო რეჟიმით საქართველოში შემოიტანა სეს ესნ 8803 30 100 00 პოზიციით გათვალისწინებული საქონელი, მითითებული კოდი ფინანსთა მინისტრის 08.09.09 წ. ¹576 ბრძანებით განკუთვნილია სამოქალაქო ავიაციისათვის. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის 14.12.09წ. საბაჟო სამართალდარღვევის ოქმის ¹024116 საფუძველზე, შპს “...” დაჯარიმებული იქნა 1000 ლარით იმ მოტივით, რომ მის მიერ არასრულად იქნა გადახდილი საქონლის დროებით შემოტანისათვის დაწესებული 3%-იანი გადასახადი. აღნიშნული სამართალდარღვევის ოქმი შპს “...”-ს მიერ გასაჩივრებული იქნა საჩივრით. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროსთან არსებული დავების განხილვის საბჭოს 25.01.10 წ. გადაწყვეტილებით აღნიშნული საჩივარი არ დაკმაყოფილდა.
სააპელაციო პალატამ მიუთითა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 230.1 მუხლის “ჰ2” ქვეპუნქტზე, რომლის თანახმად, დღგ-ისაგან გათავისუფლებულია საქონლის/მომსახურების მიწოდების ან/და იმპორტის შემდეგი სახეები: საგარეო ეკონომიკური საქმიანობის ეროვნულ სასაქონლო ნომენკლატურის 8802 11 100 00, 8802 12 100 00, 8802 20 100 00, 8802 30 100 00, 8802 40 100 00 შესაბამის კოდებში აღნიშნული საქონლის ან/და საგარეო ეკონომიკური საქმიანობის ეროვნული სასაქონლო ნომენკლატურით მათთვის (სამოქალაქო ავიაციისათვის) განკუთვნილი საქონლის იმპორტი. “საგარეო ეკონომიკური საქმიანობის ეროვნული სასაქონლო ნომენკლატურის (სეს ესნ) დამტკიცების თაობაზე” საქართველოს ფინანსთა მინისტრის 08.09.09 წ. ¹576 ბრძანების თანახმად, 8803 30 100 00 კოდით გათვალისწინებული იმპორტირებული საქონელი მიეკუთვნება სამოქალაქო ავიაციას. ის გარემოება, რომ საბაჟო კოდექსის 128-ე მუხლში მითითებული ჩამონათვალი არ მოიცავს სამოქალაქო ავიაციისთვის განკუთვნილ საქონელს, არ შეიძლება გამხდარიყო ამ შემთხვევაში განხორციელებული იმპორტის Dდღგ-თი დაბეგვრის საფუძველი. საბაჟო კოდექსის 170.1 მუხლის თანახმად, საბაჟო გადასახდელებისაგან საქონლის გათავისუფლების შემთხვევებს განსაზღვრავს საქართველოს პარლამენტი რატიფიცირებული და ძალაში შესული საერთაშორისო ხელშეკრულებებით, საქართველოს საგადასახადო კოდექსითა და “საბაჟო მოსაკრებლების შესახებ” საქართველოს კანონით. ამდენად, ადმინისტრაციულ ორგანოებს განხორციელებული იმპორტისას 3%-იანი მოსაკრებლის გადახდის ვალდებულების დადგენისას უნდა ეხელმძღვანელათ საგადასახადო კოდექსის 230-ე მუხლით და არა საბაჟო კოდექსის 128-ე მუხლით.
სააპელაციო პალატამ მიუთითა საქართველოს საბაჟო კოდექსის მე-7 მუხლის მე-8 პუნქტზე, რომლის თანახმად საქონლის იმპორტის დროს საბაჟო გადასახდელებია საბაჟო მოსაკრებელი, საბაჟო გადასახადი, აქციზი ან/და დამატებული ღირებულების გადასახადი. შპს “...” მიერ ¹ჩ2175 საბაჟო დეკლარაციით დროებითი შემოტანის საბაჟო რეჟიმში შემოტანილ იქნა სამოქალაქო ავიაციისათვის განკუთვნილი საჰაერო ხომალდის ძრავის ვიბრაციის იზოლატორი სასაქონლო კოდი 880330100. საგადასახადო კოდექსის თანახმად, ხომალდის ძრავის ვიბრაციის იზოლატორი იმპორტის შემთხვევაში განთავისუფლებულია საბაჟო, აქციზის და დამატებული ღირებულების გადასახადისაგან. შესაბამისად, ხომალდის ძრავის ვიბრაციის იზოლატორის (სასაქ/კოდი 880330100) იმპორტის დროს გადაიხდევინება მხოლოდ საბაჟო მოსაკრებელი. საბაჟო კოდექსის თანახმად, თუ საქონელი იმპორტის დროს თავისუფალია ყოველგვარი გადასახადისაგან (გარდა საბაჟო მოსაკრებლისა), მაშინ მისი დროებითი შემოტანის რეჟიმში მოქცევის დროს არანაირი გადასახადი არ გადაიხდევინება. შესაბამისად, პალატამ მიიჩნია, რომ კონკრეტულ შემთხვევაში საბაჟო ორგანოების მიერ არასწორად იქნა გამოყენებული საბაჟო კოდექსის 130-ე მუხლი. ამასთან, ვინაიდან შპს “...” გადასახადის გადახდა არ ეკისრებოდა, მისი დაჯარიმება გადასახადის გადაუხდელობის გამო დაუშვებელი იყო.
სააპელაციო პალატამ ასევე არ გაიზიარა სააპელაციო საჩივრის მოსაზრება იმის შესახებ, რომ მოსარჩელის მიერ არ იყო გადახდილი ფიქსირებული საბაჟო მოსაკრებელი 60 ევროს ოდენობით და განმარტა, რომ საბაჟო სამართლადარღვევის ოქმი აღნიშნულის თაობაზე შედგენილი არ ყოფილა, 14.12.09წ. სამართალდარღვევის ოქმში მითითებულია, რომ საბაჟო სამართალდარღვევად მიჩნეული იქნა საქონლის დროებით შემოტანისთვის დაწესებული 3%-იანი გადასახადის გადაუხდელობა. იმ გარემოების გათვალისწინებით, რომ განხორციელებული იმპორტი გათავისუფლებული იყო გადასახადისაგან, არ იარსებებდა არც გადასახდელი მოსაკრებელი, რაც გადასახდელი თანხის 3%-ს შეადგენს. სააპელაციო პალატამ მოსარჩელის განმარტებაზე დაყრდნობით ასევე აღნიშნა, რომ საბაჟოზე მოქმედი კომპიუტერული პროგრამის სპეციფიკიდან გამომდინარე, სასაქ/კოდის 880330100 აღნიშნვნისას, სავალდებულო იყო გადასახდელი თანხის მითითება, წინააღმდეგ შემთხვევაში, პროგრამა შემდგომ მოქმედებებს არ ახორციელებდა, რაც განპირობებული იყო საბაჟო კოდექსის 128-ე მუხლში შესაბამისი სასაქონლო კოდის გაუთვალისწინებლობით. აღნიშნული დადასტურდა მოპასუხეების მიერ. ამდენად, დეკლარაციაში გარანტიის თანხად 3587 ლარის მითითება, ტექნიკური შეფერხების თავიდან ასაცილებლად განხორციელდა, და არა იმის გამო, რომ მოსარჩელეს მისი გადახდის სამართლებრივი საფუძველი გააჩნდა. ადმინისტრაციულ ორგანოს, სამართალდარღვევის ოქმის, ხოლო შემდეგომ ადმინისტრაციული საჩივრის განხილვისას უნდა მიეცა შეფასება იმ გარემოებისთვის, წარმოადგენდა თუ არა მოსარჩელე 3%-იანი მოსაკრებლის გადახდაზე ვალდებულ პირს კანონის საფუძველზე და ისე მიეღო გადაწყვეტილება, რაც მას არ განუხორციელებია. მითითებული გარემოებების გათვალისწინებით, სააპელაციო პალატამ მიიჩნია, რომ ადგილი ჰქონდა სზაკ-ის მე-601 მუხლის მოხოვნათა დარღვევას, ვინაიდან გადაწყვეტილება მიღებულ იქნა არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოებების გათვალისწინების გარეშე, რომელთა გათვალისწინების შემთხვევაში შესაძლოა მიღებულიყო სხვაგვარი გადაწყვეტილება.
აღნიშნული განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრეს საქართველოს ფინანსთა სამინისტრომ, სსიპ შემოსავლების სამსახურმა და თბილისის რეგიონალურმა ცენტრმა, რომლებმაც გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელზე უარის თქმა მოითხოვეს.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების და საკასაციო საჩივრების საფუძვლების შესწავლის, მხარეთა ახსნა-განმარტებების მოსმენის შედეგად თვლის, რომ საკასაციო საჩივარი არ უნდა დაკმაყოფილდეს შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მეორე ნაწილის თანახმად, თუ ამ კოდექსით სხვა რამ არ არის დადგენილი, ადმინისტრაციულ სამართალწარმოებაში გამოიყენება საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის დებულებანი. საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 102.3 მუხლის თანახმად, საქმის გარემოებები, რომლებიც კანონის თანახმად უნდა დადასტურდეს გარკვეული სახის მტკიცებულებებით, არ შეიძლება დადასტურდეს სხვა სახის მტკიცებულებებით. 407-ე მუხლის მე-2 ნაწილის შესაბამისად სააპელაციო სასამართლოს მიერ დამტკიცებულად ცნობილი ფაქტობრივი გარემოებები სავალდებულოა საკასაციო სასამართლოსთვის, თუ წამოყენებული არ არის დასაშვები და დასაბუთებული პრეტენზია (შედავება). ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-17 მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად თუ კანონით სხვა რამ არ არის დადგენილი, ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის არარა აქტად აღიარების, ბათილად ცნობის ან ძალადაკარგულად გამოცხადების შესახებ სარჩელის წარდგენის შემთხვევაში მტკიცების ტვირთი ეკისრება ადმინისტრაციულ ორგანოს, რომელმაც გამოსცა ეს აქტი. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის საბაჟო სამართალდარღვევის 14.12.09წ. ¹024116 ოქმით შპს “...” საქართველოს საბაჟო კოდექსის 247.2 მუხლის შესაბამისად საბაჟო დამუშავების ოპერაციებზე საბაჟო კანონმდებლობით დადგენილი პირობების დარღვევის გამო დაეკისრა ჯარიმა 1000 ლარის ოდენობით. კასატორებმა ვერ დაადასტურეს, რომ შპს “...” მიერ საბაჟო სამართალდარღვევის ჩადენის ფაქტს ჰქონდა ადგილი და ვერ წარმოადგინეს მტკიცებულება, თუ, რა თანხის გადაუხდელობა გახდა აღნიშნული სანქციის დაკისრების საფუძველი, რადგან სადავო პერიოდში მოქმედი საბაჟო კოდექსის 233.5 მუხლის თანახმად საბაჟო სამართალდარღვევის გამო პირის მიმართ საბაჟო სანქციის გამოყენება არ ათავისუფლებდა მას კუთვნილი გადასახადებისა და მოსაკრებლების გადახდის ვალდებულებისაგან. მოცემულ შემთხვევაში ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ ვერ იქნა წარმოდგენილი შპს “...” იმ თანხის დაკისრების დამადასტურებელი მტკიცებულება, რომლის გადაუხდელობის გამოც დაჯარიმდა მოსარჩელე საქართველოს საბაჟო კოდექსის 247.2 მუხლის შესაბამისად. მოსარჩელემ საერთოდ უარყო აღნიშნული თანხის დაკისრების თაობაზე საგადასახადო ორგანოს მიერ ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემის ფაქტი. კასატორებმა ვერ დაადასტურეს რომ შპს “...” წარმოადგენდა საბაჟო კოდექსის მე-7 მუხლის 31-ე ნაწილით გათვალისწინებულ ვალდებულ პირს. სადავო სამართალურთიერთობის წარმოშობის დროს მოქმედი საგადასახადო კოდექსის 230-ე მუხლის 1-ლი ნაწილის “ჰ2” ქვეპუნქტის, 2703 მუხლის თანახმად მის მიერ დროებითი შემოტანის საბაჟო რეჟიმში სამოქალაქო ავიაციისათვის განკუთვნილ საქონელზე არ გააჩნდა ვალდებულება, გადაეხადა საქართველოს საბაჟო კანონმდებლობით დადგენილი იმპორტის გადასახდელები _ საბაჟო გადასახადი, აქციზი ან/და დამატებული ღირებულების გადასახადი, რომლის გადახდის ვალდებულება წარმოიშობა საქართველოს საბაჟო ტერიტორიაზე საქონლის შემოტანასთან დაკავშირებით. საკასაციო საჩივრების დაკმაყოფილების საფუძველს არ ქმნის შპს “...” მიერ საბანკო გარანტიის წარდგენა. მოსარჩელის განმარტებით საბანკო გარანტია წარდგენილ იქნა იმის გამო, რომ არ შეფერხებულიყო საბაჟო საწყობიდან დეკლარაციაში აღნიშნული საქონლის (თვითმფრინავის ძრავის ვიბრაციის იზოლატორის) გამოტანა. საქმეზე დადგენილია, რომ საბაჟოზე მოქმედი კომპიუტერული პროგრამის სპეციფიკიდან გამომდინარე, 880330100 სასაქონლო კოდის აღნიშვნისას, სავალდებულო იყო გადასახდელი თანხის მითითება, წინააღმდეგ შემთხვევაში კომპიუტერული პროგრამა შემდგომ მოქმედებებს არ ახორციელებდა, რაც განპირობებული იყო საბაჟო კოდექსის 128-ე მუხლში შესაბამისი სასაქონლო კოდის გაუთვალისწინებლობით. დადგენილი გარემოების მიმართ კასატორების მიერ არ წარდგენილა დასაბუთებული პრეტენზია. საქართველოს საბაჟო კოდექსის 235.2 მუხლის თანახმად ამ კოდექსით გათვალისწინებული საბაჟო სამართალდარღვევის გამოვლენისას დგება საბაჟო სამართალდარღვევის ოქმი. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის 14.12.09წ. საბაჟო სამართალდარღვევის ¹024116 ოქმის შედგენისას საქართველოს საბაჟო კოდექსის 235.7 მუხლის “დ” ქვეპუნქტის შესაბამისად საბაჟო სამართალდარღვევის საქმეზე საბაჟო ორგანოს უფლებამოსილი პირის მიერ არ იქნა სათანადოდ გამოკვლელული და დადგენილი შპს “...” მიერ საბაჟო სამართალდარღვევის ჩადენა.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო პალატა თვლის, რომ სააპელაციო სასამართლოს განჩინება არსებითად სწორია, საკასაციო საჩივრებში მითითებულ კანონის დარღვევას ადგილი არ ჰქონია, რაც სსკ-ის 410-ე მუხლის თანახმად საკასაციო საჩივრის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის საფუძველს წარმოადგენს.
ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 1-ლი მუხლის მე-2 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 390-ე, 399-ე, 410-ე მუხლებით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა :

1. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროსა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს სსიპ შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივრები არ დაკმაყოფილდეს. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 24.06.10წ. განჩინება;
2. საქართველოს უზენაესი სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.