¹ბს-1461-1423 (კ-10) 20 აპრილი, 2011 წ.
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:
ნინო ქადაგიძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
მოსამართლეები: ნუგზარ სხირტლაძე, ლევან მურუსიძე

სხდომის მდივანი – ნ. გოგატიშვილი;
კასატორები – ხ., ჯ., ჯ. და გ. ბ-ები, წარმომადგენელი ვ. ხ-ი;
მოწინააღმდეგე მხარეები – ი., ჯ., ბ. ბ-ები, წარმომადგენლები კ. ნ-ე, დ. კ-ე; ხელვაჩაურის სარეგისტრაციო სამსახური;
გასაჩივრებული განჩინება – ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2010 წლის 25 აგვისტოს განჩინება
დავის საგანი – საჯარო რეესტრის ჩანაწერებისა და ჩუქების ხელშეკრულების ბათილად ცნობა.
ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

2009 წლის 17 სექტემბერს ხ., ჯ., ჯ. და გ. ბ-ებმა სასარჩელო განცხადებით მიმართეს ხელვაჩაურის რაიონულ სასამართლოს მოპასუხეების ი., ჯ., ბ., ბ-ების, თ. ლ-ის და ხელვაჩაურის სარეგისტრაციო სამსახურის მიმართ.
მოსარჩელეები სასარჩელო განცხადებით ითხოვდნენ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს ხელვაჩაურის სარეგისტრაციო სამსახურის მიერ გაკეთებული ჩანაწერების ბათილად ცნობას, რომლითაც ჯ. ბ-ის სახელზე აღირიცხა მიწის ნაკვეთი და საცხოვრებელი სახლი, მდებარე ხელვაჩაურის რაიონი, სოფ. ....; საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს ხელვაჩაურის სარეგისტრაციო სამსახურის მიერ გაკეთებული ჩანაწერების ბათილად ცნობას, რომლითაც ი., ბ., ჯ. ბ-ების, თ. ლ-ის სახელზე აღირიცხა მიწის ნაკვეთი და საცხოვრებელი სახლი, მდებარე ხელვაჩაურის რაინი, სოფ. ..... და 2009 წლის 5 გვისტოს ჩუქების ხელშეკრულების ბათილად ცნობას.
ხელვაჩაურის რაიონული სასამართლოს 2009 წლის 20 ნოემბრის გადაწყვეტილებით ხ. ჯ., ჯ., გ. ბ-ების სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.
Pპირველი ინსტანციის სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია შემდეგი ფაქტობრივი გარემოებები:
Aაჭარის ა/რ მთავრობის საქვეუწყებო დაწესებულება საარქივო სამმართველოს ტერიტორიული ორგანოს ხელვაჩაურის ადგილობრივი არქივის 2009 წლის 30 მარტის ¹61/ბ საარქივო ცნობის განმარტებითი ბარათით დასტურდება, რომ ი. ბ-ის კომლს, რომელიც შედგება ოთხი წევრისაგან, პირად სარგებლობაში აწერია 0,50 ჰა მიწა 1996 წლიდან 2006 წლამდე. სახლის აგების წელია 1935 წელი.
Mმახინჯაურის თემის ტერიტორიული ორგანოს რწმუნებულის ო. მ-ის მიერ 2009 წლის 3 აპრილს გაცემული ¹63 ცნობით დასტურდება, რომ ი. ბ-ი ცხოვრობს ხელვაჩაურის რაიონის სოფ. ..... და გააჩნია 0,50 ჰა მიწის ნაკვეთი პირად სარგებლობაში. სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ 2009 წლის 5 აგვისტოს უძრავი ქონების ჩუქების ხელშეკრულების საფუძველზე, 5003 კვ.მ. მიწის ნაკვეთი თ. ლ-ემ ი. ბ-მა და ბ. ბ-მა აჩუქეს ჯ. ბ-ს და აღნიშნული უძრავი ქონება სარეგისტრაციო სამსახურში აღირიცხა მის საკუთრებაში.
პირველი ინსტანციის სასამართლომ მიუთითა სამოქალაქო კოდექსის 1513-ე და «უძრავ ნივთებზე უფლებათა რეგისტრაციის შესახებ» ინსტრუქციის მე-10 მუხლებზე და განმარტა, რომ ¹61/8 საარქივო ცნობა და საკადასტრო მონაცემები_დამოწმებული ტერიტორიული ორგანოს მიერ, წარმოადგენდა უძრავ ნივთებზე საკუთრების უფლების რეგისტრაციის სრულ საფუძველს, შესაბამისად, საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს სარეგისტრაციო სამსახურის მიერ რეგისტრაცია განხორციელდა კანონის მოთხოვნათა დაცვით და მისი ბათილად ცნობის სამართლებრივი საფუძველი არ არსებობს.
სასამართლომ ასევე მიიჩნია, რომ სახეზე არ იყო ჩუქების ხელშეკრულების ბათილად ცნობის საფუძველი, სასამართლოს განმარტებით, ჩუქების მოტივი რაიმე სახის ანგარებაც რომ ყოფილიყო, იგი მაინც ვერ გახდებოდა ჩუქების ხელშეკრულების ბათილად ცნობის საფუძველი, მით უფრო, როდესაც საქმეში არ მოიპოვება რაიმე მტკიცებულება, რომლითაც დადასტურდებოდა, რომ ჩუქების ხელშეკრულება დაიდო მოსაჩვენებლად.
მითითებული გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრეს ხ., ჯ., ჯ. და გ. ბ-ებმა.
აპელანტები სააპელაციო საჩივრით ითხოვდნენ ხელვაჩაურის რაიონული სასამართლოს 2009 წლის 20 ნოემბრის გადაწყვეტილების გაუქმებასა და ახალი გადაწყვეტილების მიღებით სასარჩელო განცხადების დაკმაყოფილებას.
ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2010 წლის 25 აგვისტოს განჩინებით ხ., ჯ., ჯ. და გ. ბ-ების სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა; უცვლელად დარჩა ხელვაჩაურის რაიონული სასამართლოს 2009 წლის 20 ნოემბრის გადაწყვეტილება.
სააპელაციო სასამართლომ სასამართლო საინჟინრო-ტექნიკური ექსპერტიზის დასკვნის საფუძველზე დადგენილად მიიჩნია, რომ სადავო მიწის ნაკვეთი, რაზეც დგას მიწაზე არამყარად დამაგრებული ნაგებობა, არ არის შეტანილი ხ. ბ-ის მიერ მოთხოვნილ მიწის ნაკვეთში. სააპელაციო სასამართლომEექსპერტ დ. გ-ის განმარტებით დადგენილად მიიჩნია, რომ ხ. ბ-ის საკუთრებაში არსებულ მიწის ნაკვეთს გააჩნია ცალკე სამანქანე გზა, სასაფლაოს მხრიდან, რომელსაც ხმარობდა ს-ა და შემდგომ ხ. ბ-ი. ჯ. და ი. ბ-ების მიწის ნაკვეთები თავიანთ საზღვრებშია და ამჟამად გზად მოხსენებული, ფაქტობრივად უმოქმედო გზა, ვერ მოხდებოდა ხ. ბ-ის ნაკვეთში.
სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა, რომ აერო-სატელიტური საკადასტრო ორთოფოტოს აზომვით გეგმა-ნახაზში 9 ნორმად მითითებულ ფართობში, რომლის მიწის ნაკვეთის მოცულობად აღნიშნულია 3328,8 კვ.მ., განთავსებულია ხ. ბ-ის სახელზე რიცხულ 2100 კვ.მ. მიწის და არა ¹1 ფართობში, რომელიც ი. ბ-ის ნაკვეთშია.
სააპელაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა სამოქალაქო კოდექსის 1513-ე მუხლით, რომლითაც ფიზიკურ პირთა კანონიერ სარგებლობაში არსებული მიწის ნაკვეთები, რომლებზედაც ინდივიდუალური სახლებია განლაგებული, სამოქალაქო კოდექსის ამოქმედებიდან ითვლება ამ პირთა საკუთრებად და მათზე ვრცელდება სამოქალაქო კოდექსით უძრავი ნივთისათვის გათვალისწინებული წესები.
სააპელაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა ასევე «უძრავ ნივთებზე უფლებათა რეგისტრაციის შესახებ» ინსტრუქციის მე-10 მუხლის პირველი პუნქტით, რომლის თანახმად, რეგისტრაცია წარმოებს შესაბამისი კანონმდებლობით დადგენილი უფლების დამადასტურებელი დოკუმენტის, საკადასტრო მონაცემების და სხვა დოკუმენტების საფუძველზე.
¹61/8 საარქივო ცნობა და საკადასტრო მონაცემები_დამოწმებული ტერიტორიული ორგანოს მიერ, წარმოადგენდა უძრავ ნივთებზე საკუთრების უფლების რეგისტრაციის სრულ საფუძველს.
სააპელაციო სასამართლომ ჩათვალა, რომ მოცემულ შემთხვევაში ჩუქების ხელშეკრულება საქართველოს სკ-ის 56-ე მუხლის შესაბამისად ვერ ჩაითვლება მოჩვენებით გარიგებად, რადგან მას მოჰყვა იურიდიული შედეგი და «საჯარო რეესტრის შესახებ» კანონის 26-ე მუხლიდან გამომდინარე არ არსებობს რეგისტრაციის ბათილად ცნობის საფუძვლები.
აღნიშნული განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრეს ხ., ჯ., ჯ. და გ. ბ-ებმა.
საკასაციო საჩივარში აღნიშნულია, რომ სასამართლომ არასწორად დაადგინა ის ფაქტობრივი გარემოებები, რომ სადავო 1800 კვ.მ. მიწის ნაკვეთი გზის სადავო მონაკვეთით შედის მოპასუხე ი. ბ-ის მიწის ნაკვეთში საკადასტრო ნახაზის მიხედვით, მაშინ როცა 2004 წლამდე გაკეთებული საკადასტრო ნახაზით ი. ბ-ის მიწის ნაკვეთი ¹2 სწორადაა გამოჯნული ხ. ბ-ის პირველად ნომრად აღნიშნული მიწის ნაკვეთისაგან გზის მონაკვეთით, რომლის მიხედვით მიწის ნაკვეთი საცხოვრებელი სახლი დამხმარე სათავსოებით წარმოადგენს ხ. Bბ-ის მფლობელობაში არსებულ მიწის ნაკვეთს, რაც დასტურდება 2004 წლამდე შედგენილი სიტუაციური გეგმა ნახაზით და ტექნიკური ნახაზით 1990 წლის 21 დეკემბერს შედგენილი აქტით.
კასატორები საკასაციო საჩივარში მიუთითებდნენ, რომ სასამართლომ არ გაარკვია საქმის ფაქტობრივი გარემოებები, როგორიცაა 1800 კვ.მ. მიწის ნაკვეთი საცხოვრებელი სახლი დამხმარე სათავსოებით, რომელიც მოსარჩელეების საკუთრებას წარმოადგენს, მათ მფლობელობია, მოპასუხეებიც არ უარყოფენ, რომ 1800 კვ.მ. მიწის ნაკვეთს საცხოვრებელ სახლთან და დამხმარე სათავსოებთან ერთად არასდროს არ ფლობდნენ და დღესაც არ ფლობენ, მას ამუშავებს და სარგებლობს მოსარჩელე მხარე, სასამართლომ არ მისცა სამართლებრივი შეფასება ყალბ საკადასტრო ნახაზს, არ გაარკვია თუ რის საფუძველზე იქნა გაცემული ასეთი ნახაზი, არ გამოიკვლია და არ გაარკვია, თუ რითაა გამოწვეული მათ მიერ წარდგენილ ნახაზსა და მოპასუხეების მიერ საჯარო რეესტრში წარდგენილ ნახაზს შორის ასეთი რადიკალური განსხვავება და არ მისცა მათ სამართლებრივი შეფასება.
ზემოაღნიშნულის გათვალისწინებით, კასატორები საკასაციო საჩივრით ითხოვდნენ ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2010 წლის 25 აგვისტოს განჩინების გაუქმებასა და ახალი გადაწყვეტილების მიღებით სასარჩელო განცხადების დაკმაყოფილებას.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების გაცნობის, საკასაციო საჩივრის საფუძვლების შესწავლის, მხარეთა ახსნა-განმარტებების მოსმენისა და გასაჩივრებული განჩინების კანონიერება-დასაბუთებულობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ ხ. ჯ., ჯ. და გ. ბ-ების საკასაციო საჩივარი უსაფუძვლოა და არ უნდა დაკმაყოფილდეს, შემდეგ გარემოებათა გამო:
საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ გასაჩივრებული განჩინება მიღებულია კანონის სწორი გამოყენებისა და განმარტების საფუძველზე, რის გამოც არ არსებობს განჩინების გაუქმების სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 393-ე _ 394-ე მუხლებით დადგენილი წანამძღვრები.
როგორც საქმეში წარმოდგენილი მასალებით დასტურდება, კასატორები (მოსარჩელეები) ხ., ჯ., ჯ. და გ. ბ-ები სარჩელის საფუძველზე ითხოვენ ჯ. ბ-ის სახელზე წარმოებული საჯარო რეესტრის ჩანაწერების ბათილობას იმ მოტივით, რომ ამ უკანასკნელის სახელზე დარეგისტრირებული მიწის ნაკვეთი წარმოადგენს მათ საკარმიდამო მიწას და არის მოსარჩელეთა საკუთრება.
საკასაციო სასამართლო ვერ გაიზიარებს მოსარჩელეთა მითითებას სადავო მიწის ნაკვეთის კუთვნილების თაობაზე და აღნიშნავს, მხოლოდ ის გარემოება, რომ მიწის ნაკვეთი დაკავებულია მათ მიერ არ იძლევა იმის მტკიცების საკმარის საფუძველს, რომ მიწა წარმოადგენს მოსარჩელეთა საკუთრებას.
საკასაციო სასამართლო მხარეთა ყურადღებას მიაქცევს საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 158-ე მუხლის შინაარსს და განმართავს შემდეგს, მითითებული მუხლის პირველი ნაწილი მართლაც უშვებს იმის ვარაუდის შესაძლებლობას, რომ ნივთის მფლობელი არის მისი მესაკუთრე, მაგრამ მოცემულ შემთხვევაში საგულისხმოა ამავე მუხლის მე-2 ნაწილი, რომელიც ადგენს, რომ პირველი ნაწილით განსაზღვრული წესი არ მოქმედებს იმ შემთხვევაში, როცა ნივთზე საკუთრებითი ურთიერთობის ხასიათი ვლინდება საჯარო რეესტრიდან.
დადგენილია, რომ სადავო მიწის ნაკვეთი განცხადების რეგისტრაციის ნომერი 882009102176, 10.04.2009 წელს საჯარო რეესტრის ჩანაწერის საფუძველზე დარეგისტრირებულია ი., ბ., ჯ. ბ-ებსა და თ. ლ-ზე, ხოლო ამჟამად ჩუქების ხელშეკრულების საფუძველზე სარეგისტრაციო ჩანაწერების საფუძველზე ირიცხება ჯ. ბ-ის საკუთრებად.
,,საჯარო რეესტრის შესახებ” საქართველოს კანონის მე-5 მუხლის შესაბამისად, საჯარო რეესტრში რეგისტრირებულ მონაცემთა მიმართ მოქმედებს უტყუარობის პრეზუმფცია, ვიდრე ისინი საქართველოს კანონმდებლობით დადგენილი წესით ძალადაკარგულად, ბათილად ან არარად არ იქნება ცნობილი.
საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 601 მუხლის პირველი ნაწილის შესაბამისად, ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი ბათილია, თუ იგი ეწინააღმდეგება კანონს ან არსებითად დარღეულია მისი მომზადების ან გამოცემის კანონმდებლობით დადგენილი სხვა მოთხოვნები.
ზემოაღნიშნული მუხლის დებულებებიდან და საჯარო რეესტრის უტყუარობის პრეზუმფციიდან გამომდინარე, იმისათვის, რომ დავა გადაწყდეს და სარჩელი დაკმაყოფილდეს, საკასაციო სასამართლო სავალდებულოდ მიიჩნევს მოსარჩელეებმა შესაბამის მტკიცებულებებზე დაყრდნობით დაადასტურონ, სადავო ქონების უპირატესი ფლობის უფლება, რაც სასამართლოს მისცემს შესაძლებლობას, დაადგინოს ადმინისტრაციული ორგანოს მხრიდან ადმინისტრაციული წარმოების პროცესში კანონმდებლობის მოთხოვნათა დარღვევისა და სხვის საკუთრებაში არსებული ნივთის მე-3 პირთა სასარგებლოდ აღრიცხვის ფაქტი.
დადგენილია, რომ სადავო მიწის ნაკვეთი მოსარჩელეთა სახელზე რეგისტრირებული არ არის და არც ყოფილა, შესაბამისად მოცემულ შემთხვევაში დაუშვებელია რეგისტრირებულ მონაცემთა შორის კონკურენციაზე საუბარი. ასეთ პირობებში საკასაციო სასამართლო საჭიროდ მიიჩნევს გადაამოწმოს ის მტკიცებულებები, რომლელთა შეფასების კანონიერებასაც კასატორები საკასაციო საჩივრის საფუძველზე ხდიან სადავოდ.
საქმეში ს.ფ. 56 წარმოდგენილია მიწის ზონარგაყრილი წიგნი, რომლის საფუძველზეც ირკვევა, რომ მოსარჩელეები 1986 წლიდან 1990 წლამდე ფლობდნენ 0,15 ჰა მიწის ნაკვეთს. იმავე საქმეში ს.ფ 57 დაცულია ზონარგაყრილი წიგნი, რომლის მონაცემები ეწინააღმდეგება მითითებულ ჩანაწერს, აღნიშნულის თანახმად ირკვევა, რომ ხ. ბ-ი 0,21 ჰა მიწის ნაკვეთს ფლობდა 1986 წლიდან, ხოლო ს.ფ 58-ზე დაცული მონაცემებით 0,21 ჰა მიწის ნაკვეთი მოსარჩელეთა მფლობელობაში ჩნდება მხოლოდ 2004 წელს.
მონაცემთა თანხვედრის არარსებობის გამო საკასაციო სასამართლომ საჭიროდ მიიჩნია იმ პირველადი დოკუმენტების გადამოწმება, რაც საფუძვლად დაედო მოსარჩელეებზე 0,21 ჰა მიწის ნაკვეთის გადაცემას.
,,სასოფლო სამეურნეო დანიშნულების მიწის საკუთრების უფლების პირველადი რეგისტრაციის გადაუდებელ ღონისძიებათა და საქართველოს მოქალაქეთათვის სარეგისტრაციო მოწმობების გაცემის შესახებ” საქართველოს პრეზიდენტის ¹327 ბრძანებულება მიწის პირველადი რეგისტრაციისათვის სავალდებულოდ მიიჩნევდა ქვემოთ ჩამოთვლილი დოკუმენტებიდან ერთ-ერთის არსებობას მაინც. ეს დოკუმენტები იყო: მიწის მიღება-ჩაბარების აქტი; ამ აქტის არარსებობის შემთხვევაში, სოფლის, დაბის, ადგილობრივი მმართველობის ორგანოს გადაწყვეტილებით შექმნილი მიწის რეფორმის კომისიის მიერ შედგენილი და სოფლის, დაბის ყრილობაზე (საერთო კრებაზე) დამტკიცებული მიწის განაწილების სია, მიწის გამოყოფის გეგმასთან ერთად. ხოლო არცერთი ზემოაღნიშნული დოკუმენტის არარსებობის შემთხვევაში, ადგილობრივი თვითმმართველობის ორგანოების მიერ დამტკიცებული სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის სარგებლობისათვის სარეგისტრაციო პერიოდში მოქმედი საგადასახადო სია, აგრეთვე მიწის განაწილების სია, რომელსაც თან ახლავს მიწის გამოყოფის გრაფიკული დადასტურება.
საქმეში წარმოდგენილი და მოძიებული ვერ იქნა იმ პერიოდისათვის მოქმედი კანონმდებლობის შესაბამისად შედგენილი არცერთი ზემოაღნიშნული დოკუმენტი, რაც საკასაციო სასამართლოს მისცემდა ქვედა ინსტანციის სასამართლოთა მხრიდან დადგენილი გარემოებების უარყოფისა თუ ეჭვქვეშ დაყენების შესაძლებლობას.
საკასაციო სასამართლომ მხედველობაში მიიღო ის გარემოება, რომ აჭარაში მიწის რეფორმა დასრულდა მოგვიანებით, რისი გათვალისწინებითაც მხარეს მიეცა შესაძლებლობა დაედასტურებინა 0,21 ჰა მიწის ნაკვეთის რეფორმის ბოლო ეტაპზე გადაცემის ფაქტი, თუმცა აღნიშნულის თაობაზე შესაბამისი მტკიცებულებები საქმეში წარმოდგენილი არ იქნა.
ყოველივე ზემოაღნიშნული საკასაციო სასამართლოს აძლევს საფუძველს დაადასტუროს, რომ სააპელაციო სასამართლოს მიერ ფაქტობრივი გარემოებების დადგენა მოხდა მტკიცებულებათა ურთიერთშეჯერების საფუძველზე, რის გამოც სააპელაციო სასამართლოს მხრიდან ადგილი არა აქვს საპროცესო ნორმების დარღვევას.
საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, მოსარჩელეთა მხრიდან წარმოდგენილი არ არის საკუთრების უფლების დამადასტურებელი ნორმატიული ან სამართლებრივი აქტი, მოსარჩელეები ვერ ადასტურებენ ნივთის უპირატესი ფლობის ფაქტს, რის გამოც სააპელაციო სასამართლომ მართებულად უარყო სარჩელი.
აქვე საკასაციო სასამართლო კასატორთა ყურადღებას მიაქცევს სამართალწარმოების ზოგად პრინციპზე _ უშუალოობის პრინციპზე, რომლის შესაბამისადა, მხარეს უფლება ეძლევა სასამართლოს მიმართოს მხოლოდ საკუთარი უფლებების ან კანონით გათვალისწინებული ინტერესების დასაცავად, რის გამოც სასამართლო მსჯელობის საგანი ვერ გახდება პროცესუალური მოწინააღმდეგის მხრიდან მიწის ნაკვეთის სხვა მე-3 პირებისაგან მიტაცების ფაქტი, ასეთის არსებობის შემთხვევაში.
ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ ხ., ჯ., ჯ. და გ. ბ-ების საკასაციო საჩივარი არ უნდა დაკმაყოფილდეს და უცვლელად დარჩეს ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2010 წლის 25 აგვისტოს განჩინება.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 410-ე მუხლით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა :

1. ხ., ჯ., ჯ. და გ. ბ-ების საკასაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდეს;
2. უცვლელად დარჩეს ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2010 წლის 25 აგვისტოს განჩინება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.