ბს-152-147(2კ-09) 3 ივნისი, 2010 წელი
ქ. თბილისი


ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:


ნუგზარ სხირტლაძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
ლევან მურუსიძე, ნინო ქადაგიძე

საქმის განხილვის ფორმა _ ზეპირი მოსმენის გარეშე

კასატორები _ შპს “...” (მოსარჩელე), საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის თბილისის რეგიონალური ცენტრი (მოპასუხე)

გასაჩივრებული განჩინება _ თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 10.10.08წ. განჩინება

დავის საგანი _ ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების ბათილად ცნობა. განმეორებით ჩადენილი ქმედებისათვის ჯარიმის დაკისრება

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

22.01.07წ. შპს “...” სასარჩელო განცხადებით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას და თბილისის საგადასახადო ინსპექციის 04.12.06წ. ¹302574, 27.11.06წ. ¹306350 საგადასახადო მოთხოვნების და 12.12.06წ. ¹05/608 ბრძანების ბათილად ცნობა მოითხოვა. 05.09.07წ. მოსარჩელემ დააზუსტა სარჩელი და თბილისის საგადასახადო ინსპექციის 23.05.06წ. ¹302574, 10.08.06წ. ¹305867, 27.10.06წ. ¹306350 საგადასახადო სამართალდარღვევათა ოქმების, 13.06.06წ. ¹302574, 08.09.06წ. ¹305867, 08.11.06წ. ¹306350 ბრძანებების და 06.11.06წ. ¹305867, 27.11.06წ. ¹306350, 04.12.06წ. ¹302574 საგადასახადო მოთხოვნების და 26.12.06წ. ¹05/608 ბრძანების ბათილად ცნობა მოითხოვა. მოსარჩელემ აღნიშნა, რომ შ.პ.ს. “...”, როგორც გადასახადის გადამხდელი, რეგისტრირებულია თბილისის საგადასახადო ინსპექციაში. 08.12.07 წ. მოსარჩელეს ჩაბარდა თბილისის საგადასახადო ინსპექციის ოთხი საგადასახადო მოთხოვნა: 1. 04.12.06 წ. ¹302573 ,,საგადასახადო მოთხოვნა’’ ჯარიმის თანხაზე – 500 ლარი; 2. 04.12.06 წ. ¹302574 ,,საგადასახადო მოთხოვნა’’ ჯარიმის თანხაზე – 1 500 ლარი; 3. 27.11.06 წ. ¹306350 ,,საგადასახადო მოთხოვნა’’ ჯარიმის თანხაზე – 2 500 ლარი; 4. 06.11.06 წ. ¹305867 ,,საგადასახადო მოთხოვნა’’ ჯარიმის თანხაზე – 2 500 ლარი. მოსარჩელემ მიუთითა, რომ ზემოხსენებული საგადასახადო მოთხოვნების გამოცემას საფუძვლად დაედო შ.პ.ს. “...” სავაჭრო ობიექტში, კვებისა და აფთიაქის განყოფილებებში 23.05.06 წ. ფაქტიურად ერთსა და იმავე დროს შედგენილი საგადასახადო სამართალდარღვევის ოქმები ¹302573 და ¹302574. ოქმების შედგენის მიზეზი იყო მითითებულ ობიექტებში მომხმარებელთან ანგარიშსწორების განხორციელება სალარო-აპარატის გამოყენების გარეშე. იმავე საფუძვლით შ.პ.ს. “...” მიმართ 10.08.06 წ. შედგა საგადასახადო სამართალდარღვევის ოქმი ¹305867, ასევე 27.10.06 წ. საგადასახადო სამართალდარღვევის ოქმი ¹306358. მოსარჩელე – შ.პ.ს. “...” არ დაეთანხმა რა ჯარიმის თანხების დარიცხვას, 18.12.06 წ. შესაგებლით მიმართა მოპასუხეს – თბილისის საგადასახადო ინსპექციას და მოითხოვა 04.12.06 წ. ¹302574 ,,საგადასახადო მოთხოვნის’’, ასევე 27.11.06წ. ¹306350 ,,საგადასახადო მოთხოვნის’’ გაუქმება. მოპასუხემ – თბილისის საგადასახადო ინსპექციამ თავისი 26.12.06 წ. ¹05/608 ბრძანებით არ დააკმაყოფილა შ.პ.ს. “...” შესაგებელი, რომელიც მოსარჩელეს 05.01.07 წ. ჩაბარდა. მოსარჩელე თვლის, რომ არასწორად დაჯარიმდა, ვინაიდან მას ერთი საიდენტიფიკაციო კოდი გააჩნია, შ.პ.ს. “...” აქვს ორი ობიექტი – სავაჭრო და სააფთიაქო სექციები. 23.05.06წ. ერთსა და იმავე დროს შედგენილ იქნა ორი ოქმი სალარო-აპარატის გამოუყენლობის თაობაზე, რაც შემდგომში საფუძვლად დაედო 500 ლარიანი და 1 500 ლარიანი ჯარიმების დაკისრებას. ამ ფაქტებმა შემდეგ განაპირობეს 2 500 ლარიანი ჯარიმის დაკისრება. მოსარჩელე თვლის, რომ თუკი სინამდვილეში ადგილი ჰქონდა სალარო-აპარატის გამოუყენლობას, იგი განხილულ უნდა იქნეს სამ ფაქტად და არა ოთხ ფაქტად. მიუხედავად აღნიშნულისა, მოპასუხემ არ გამოიკვლია ეს ფაქტობრივი გარემოებანი, არ მისცა მათ სწორი სამართლებრივი შეფასება.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 07.02.08წ. განჩინებით დაუშვებლობის გამო თბილისის საგადასახადო ინსპექციის 23.05.06წ. ¹302574, 10.08.06წ. ¹305867, 27.10.06წ. ¹306350 საგადასახადო სამართალდარღვევათა ოქმების, 06.11.06წ. ¹305867 საგადასახადო მოთხოვნის და 08.09.06წ. ¹305867 ბრძანების ბათილად ცნობის ნაწილში სასარჩელო განცხადებაზე შეწყდა წარმოება. პირველი ინსტანციის სასამართლომ აღნიშნა, რომ თბილისის საგადასახადო ინსპექციის 23.05.06წ. ¹302574, 10.08.06წ. ¹305867 და 27.10.06წ. ¹306350 საგადასახადო სამართალდარღვევის ოქმები, თუმცა შედგენილია ადმინისტრაციული კანონმდებლობის, კერძოდ, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 127-ე მუხლის მე-2-7 ნაწილების, აგრეთვე საქართველოს ფინანსთა მინისტრის 27.02.06წ. ¹145 ბრძანებით დამტკიცებული “საგადასახადო ორგანოების მიერ საკონტროლო-სალარო აპარატების გამოყენების წესების დაცვაზე კონტროლის პროცედურების შესახებ” ინსტრუქციის მე-4 და მე-5 მუხლების საფუძველზე, არ წარმოადგენენ ადმინისტრციულ-სამართლებრივ აქტებს, რადგან საგადასახადო სამართალდარღვევის ოქმით თავისთავად არ გადაწყვეტილა სახელმწიფოს წინაშე მოსარჩელის_შპს “...”, როგორც გადასახადის გადამხდელის, კონკრეტული შინაარსის ვალდებულების წარმოშობის საკითხი, ეს საკითხი გადაწყდა შემდგომ ეტაპზე ადმინისტრაციული ორგანოს_თბილისის საგადასახადო ინსპექციის მიერ გამოცემული ინდივიდუალური ადმინიტრციულ-სამართლებრივი აქტებით_ბრძანებებით, ამ უკანასკნელის საფუძველზე გამოცემული საგადასახადო მოთხოვნებით. სასამართლომ ასევე ჩათვალა, რომ მოსარჩელეს გაშვებული ჰქონდა 06.11.06წ. ¹305867 “საგადასახადო მოთხოვნის”, აგრეთვე 08.09.06წ. ¹305867 ბრძანების გასაჩივრების კანონით დადგენილი ვადა, რის გამოც სარჩელი მოცემულ ნაწილებში დაუშვებლად მიიჩნია.
აღნიშნული განჩინება კერძო საჩივრით გაასაჩივრა შპს “...”. თბილისის სააპელაციო სასამართლოს 10.10.08წ. განჩინებით შპს “...” კერძო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა, ძალაში დარჩა გასაჩივრებული განჩინება.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 07.02.08წ. გადაწყვეტილებით შპს “...” სასარჩელო მოთხოვნა დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ, სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად ბათილად იქნა ცნობილი თბილისის საგადასახადო ინსპექციის 13.06.06წ. ¹302574 ბრძანება მოსარჩელისათვის 1500 ლარის ოდენობით ჯარიმის დაკისრების შესახებ, ამავე ინსპექციის 04.12.06წ. ¹302574 საგადასახადო მოთხოვნა და 26.12.06წ. ¹05/608 ბრძანება 04.12.06წ. ¹302574 საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობის შესახებ საგადასახადო შესაგებლის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის ნაწილში და მოპასუხეს ახალი აქტის გამოცემა დაევალა, მოსარჩელეს უარი ეთქვა თბილისის საგადასახადო ინსპექციის 08.11.06წ. ¹306350 ბრძანების, 27.11.06წ. ¹306350 საგადასახადო მოთხოვნის, შპს “...” შესაგებლის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის თაობაზე 12.12.06წ. ¹05/608 ბრძანების ბათილად ცნობაზე 27.11.06წ ¹306350 საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობის ნაწილში.
პირველი ინსტანციის სასამართლომ ნაწილობრივ გაიზიარა მოსარჩელე მხარის მსჯელობა, რომ 23.05.06წ. 16:00-16:10 სთ. დროის შუალედში, შ.პ.ს. “...” ობიექტში ჩატარებული შემოწმების შედეგად გამოვლენილი საგადასახადო სამართალდარღვევა, რომლის გამოც შედგენილ იქნა ¹302574 სამართალდარღვევის ოქმი, არ წარმოადგენს განმეორებით ჩადენილ გადაცდომას, ვინაიდან დადგენილად მიიჩნია, რომ 23.05.06წ. ¹302574 სამართალდარღვევის ოქმში გადმოცემული გადაცდომა იმიტომ იქნა მიჩნეული საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის მე-5 ნაწილით გათავლისწინებულ გადაცდომად, რომ მას წინ უძღვოდა იმავე დღეს – 23.05.06წ., 10 წუთით ადრე, იმავე მისამართზე (თბილისი, ... ქ. ¹18) შ.პ.ს. “...” მეორე სავაჭრო ობიექტში – აფთიაქში ჩატარებული შემოწმების შედეგად გამოვლენილი გადაცდომა _ სამეწარმეო საქმიანობა საკონტროლო-სალარო აპარატის გამოყენების გარეშე. სასამართლომ განმარტა, რომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის მე-5 ნაწილის საფუძველზე პირისათვის სახდელის დადება იმ შემთხვევაშია შესაძლებელი, თუკი გამოვლენილი გადაცდომა ჩადენილია მას შემდეგ, რაც იმავე სამართალდამრღვევმა გარკვეული დროით ადრე ერთხელ უკვე ჩაიდინა იმავე სახის გადაცდომა და ამ უკანასკნელის გამო, საგადასახადო ინსპექციამ ადმინისტრაციული აქტების – ბრძანების გამოცემისა და შესაბამისი ,,საგადასახდო მოთხოვნის” გაგზავნის გზით სამართალდამრღვევს დააკისრა საგადასახადო სანქცია – ჯარიმა. სასამართლომ მიუთითა, რომ ამ კონკრეტულ შემთხვევაში ორივე სამართალდარღვევის ფაქტი გამოვლენილ იქნა ორ სხვადასხვა სავაჭრო ობიექტში, დროის ისეთ მონაკვეთში (10 წუთის სხვაობით), რომ ერთი გადაცდომის გამოვლენიდან მეორე გადაცდომის გამოვლენამდე დროის შუალედში (10 წუთის განმავლობაში) მოპასუხეს – თბილისის საგადასახადო ინსპექციას არ გამოუცია (ვერც შეძლებდა) შესაბამისი ადმინისტრაციული აქტი შ.პ.ს. “...” დაჯარიმების თაობაზე. სასამართლომ აღნიშნა, რომ 23.05.06წ., 16:00-16:10 სთ. დროის შუალედში, თბილისში, ... ქ. ¹18-ში საგადასახადო სამართალდარღვევის გამოვლენის მომენტში შ.პ.ს. “...” ჯერ კიდევ არ იყო სახდელდადებული წინმსწრები საგადასახდაო სამართალდარღვევისთვის – იმავე მისამართზე მდებარე აფთიაქში, იმავე დღეს (23.05.2006 წ.), 10 წუთით ადრე გამოვლენილი გადაცდომისთვის. სასამართლომ მიუთითა, რომ შ.პ.ს. “...” მიერ 23.05.06წ., 16:00-16:10 სთ. დროის შუალედში ჩადენილი სამართალდარღვევა მოპასუხეს არ უნდა მიეჩნია განმეორებით ჩადენილ სამართალდარღვევად, არამედ უნდა მოეხდინა ფაქტის სხვაგვარი სამართლებრივი შეფასება, კერძოდ მოპასუხეს უნდა ჩაეთვალა, რომ ადგილი ჰქონდა არა განმეორებითობას, არამედ მეორე სამართალდარღვევას. ის გარემოება, რომ შ.პ.ს. “...” მიერ 23.05.06წ., 15:56-16:00 სთ. დროის შუალედში ჩადენილი საგადასახადო სამართალდარღვევისთვის შ.პ.ს. “...” ჯარიმა დაეკისრა 12.06.06წ. ¹302573 ბრძანებით, ხოლო 23.05.06წ., 16:00-16:10 სთ. დროის შუალედში ჩადენილი გადაცდომისათვის მოსარჩელეს ჯარიმა დაეკისრა ერთი დღის შემდეგ – 13.06.06წ. გამოცემული ¹302574 ბრძანებით, დავის გადაწყვეტაზე გავლენას ვერ მოახდენს. სასამართლოს მოსაზრებით, ბრძანებების დროის ასეთ შუალედებში გამოცემა ვერ ქმნის საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის მე-5 ნაწილით გათვალისწინებული გადაცდომის შემადგენლობას, რადგან ყველაზე ადრე გამოცემული ბრძანებაც კი (12.06.06წ. ¹302573 ბრძანება) დროში ვერანაირად ვერ უსწრებს წინ 23.05.06წ. 16:00-16:10 სთ. დროის შუალედში დაფიქსირებული სამართალდარღვევის ფაქტს.
რაც შეეხება 08.11.06წ. ¹306350 ბრძანებას და მის საფუძველზე თბილისის საგადასახადო ინსპექციის მიერ შ.პ.ს. “...” გაგზავნილ 27.11.06წ. ¹306350 ,,საგადასახადო მოთხოვნას’’ (ჯარიმის თანხის – 2 500 ლარის დარიცხვის თაობაზე), სასამართლომ ჩათვალა, რომ ეს უკანასკნელები კანონიერია და ისინი არ უნდა იქნეს ცნობილი ბათილად, ვინაიდან 08.11.06წ. ¹306350 ბრძანება და 27.11.06წ. ¹306350 ,,საგადასახადო მოთხოვნა’’ შეეხება 27.10.06წ. გამოვლენილი გადაცდომის ფაქტს (ბოლო, მეოთხე ფაქტს). სასამართლომ არსებითად მიიჩნია ის გარემოება, რომ ამ დროისათვის (27.10.06წ.) შ.პ.ს. “...” მიმართ უკვე არსებობდა სახდელის დაკისრების შესახებ 08.09.06წ. ¹305867 ბრძანება, რომლის გამოცემის სამართლებრივი საფუძველია საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის მე-6 ნაწილი და რომელიც დღეისათვის ძალაშია, არ გაუქმებულა. სასამართლომ განმარტა, რომ 08.09.06წ. ¹305867 ბრძანების არსებობა 27.10.06წ. გამოვლენილი გადაცდომის ფაქტთან ერთობლიობაში ქმნის საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის მე-6 ნაწილის გამოყენების საფუძველს ანუ 139-ე მუხლის მე-6 ნაწილით გათვალისწინებული გადაცდომის შემადგენლობას.
ზემოხსენებული მსჯელობიდან გამომდინარე სასამართლომ ბათილად ცნო მოპასუხის – თბილისის საგადასახადო ინსპექციის 26.12.06წ. ¹05/608 ბრძანება იმ ნაწილში, რომლითაც არ დაკმაყოფილდა შ.პ.ს. “...” შესაგებელი 04.12.06წ. ¹302574 ,,საგადასახადო მოთხოვნის’’ (1 500 ლარის ოდენობით ჯარიმის შესახებ) თაობაზე.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 07.02.08წ. გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრეს საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს თბილისის რეგიონალურმა ცენტრმა (საგადასახადო ინსპექციამ) და შპს “...”.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 10.10.08წ. განჩინებით სააპელაციო საჩივრები არ დაკმაყოფილდა, უცვლელად დარჩა გასაჩივრებული გადაწყვეტილება. სააპელაციო სასამართლომ გაიზიარა პირველი ინსტანციის სასამართლოს მოსაზრება იმის შესახებ, რომ მეორე საგადასახადო სამართალდარღვევის გამოვლენის მომენტში შპს “...” ჯერ კიდევ არ იყო სახდელდადებული წინა –იმავე დღეს, დაახლოებით 10 წუთით ადრე გამოვლენილი საგადასახადო სამართალდარღვევისათვის, რის გამოც საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლზე მითითებით მიიჩნია, რომ შპს “...” მიერ 23.05.06წ. 16.00_16.10სთ დროის შუალედში ჩადენილი სამართალდარღვევა ადმინისტრაციულ ორგანოს არ უნდა ჩაეთვალა განმეორებით ჩადენილ სამართალდარღვევად. სააპელაციო პალატამ აღნიშნა ასევე, რომ მხოლოდ საგადასახადო სამართალდარღვევის ოქმის შედგენა ქმედების საგადასახადო სამართალდარღვევად მიჩნევისათვის ეწინააღმდეგება არა მარტო ზოგადსამართლებრივ პრინციპებს, არამედ პირდაპირ წინააღმდეგობაშია საგადასახადო კოდექსის ნორმებთანაც (სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა საგადასახადო კოდექსის 123-ე, 127.9-ე, 127.11, 127.12, 128-ე, 145-ე და 147-ე მუხლებზე).
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 10.10.08წ. განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრეს შპს “...” და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს თბილისის რეგიონალურმა ცენტრმა (საგადასახადო ინსპექციამ).
საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის თბილისის რეგიონალური ცენტრის (საგადასახადო ინსპექცია) საკასაციო საჩივარში კასატორი ყურადღებას ამახვილებს იმ გარემოებაზე, რომ შპს “...” კუთვნილ აფთიაქში გამოვლინდა საგადასახადო სამართალდარღვევა, რის გამოც 26.05.06წ. შედგა საგადასახადო სამართალდარღვევის ოქმი ¹302573, აღნიშნულ ოქმზე საგადასახადო კოდექსის 127-ე მუხლის საფუძველზე 12.06.06წ. გამოიცა ბრძანება და მოსარჩელე დაჯარიმდა საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის IV ნაწილით, ხოლო 23.05.06წ. შპს “...” კუთვნილ ობიექტში შედგა ¹302574 ოქმი. აღნიშნული ოქმის საფუძველზე 13.06.06წ. გამოიცა ¹302574 ბრძანება და მოსარჩელე დაჯარიმდა (საგადასახადო სამართალდარღვევის განმეორებით ჩადენისათვის) საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის V ნაწილით. აღნიშნულის გათვალისწინებით, კასატორი თვლის, რომ ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციამ საგადასახადო კოდექსით დადგენილი წესების სრული დაცვით ჩაატარა ადმინისტრაციული წარმოება და სამართალდარღვევის ფაქტებს მისცა სწორი სამართლებრივი შეფასება. კასატორი არ ეთანხმება სააპელაციო სასამართლოს განჩინებას იმ ნაწილში, რომლითაც არ დაკმაყოფილდა საგადასახადო ინსპექციის სააპელაციო საჩივარი და ითხოვს ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე სრულად უარის თქმას.
შპს “...” საკასაციო საჩივარში კასატორი უთითებს, რომ სასამართლოს გადაწყვეტილებები ბუნდოვანია, პირველი და სააპელაციო ინსტანციის სასამართლოებმა სწორი შეფასება მისცეს საქმის ფაქტობრივ გარემოებებს და 23.05.06წ. დროის მცირე მონაკვეთში ორი სამართალდარღვევის ოქმი - ¹302573 და ¹302574 არ ჩათვალეს განმეორებით გადაცდომად, რამდენადაც ჯერ არ იყო მიღებული შესაბამისი სახდელის სახე – ჯარიმა. მიუხედავად ამისა შემდგომში 10.08.06წ. ¹305867 და 27.10.06წ. ¹306350 ოქმების საფუძველზე ორჯერ 2500 ლარით დაჯარიმება სასამართლომ სამართლიანად მიიჩნია ხანდაზმულობის ვადის გასვლის გამო. 23.05.06წ. ოქმის საფუძველზე მიღებული სანქციის უკანონოდ მიჩნევა კასატორის აზრით გამორიცხავდა შემდგომი საგადასახადო ზომების კანონიერად მიჩნევის შესაძლებლობას. კასატორი ახალი გადაწყვეტილების მიღებით ითხოვს სარჩელის დაკმაყოფილებას.
სსკ-ის 408-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე საკასაციო პალატის მიერ საქმე განხილულ იქნა მხარეთა ზეპირი მოსმენის გარეშე.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საგადასახადო კოდექსის 971 მუხლის შესაბამისად, ეკონომიკური საქმიანობის განმახორციელებელი პირების მიერ საქონლის/მომსახურების მიწოდების დროს მომხმარებელთან ნაღდი ფულით ანგარიშსწორებისას შესაბამისი მონაცემები აღირიცხება მხოლოდ საკონტროლო-სალარო აპარატების გამოყენებით, საკონტროლო-სალარო აპარატების გამოყენების ვალდებულების მქონე პირებმა უნდა უზრუნველყონ გამოყენების წესების დაცვა, საქონლის მიწოდების ღირებულების ნაღდი ფულით ანაზღაურებისას მომხმარებელზე საკონტროლო-სალარო აპარატის მიერ ამობეჭდილი ჩეკის გაცემა, რომელიც ადასტურებს საქონლის/მომსახურების მიწოდების ოპერაციასთან დაკავშირებით შესაბამისი ნაღდი ფულის გადახდის ფაქტს. საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის მე-4 ნაწილის შესაბამისად მომხმარებელთან ნაღდი ფულით ანგარიშსწორებისას საკონტროლო-სალარო აპარატის გამოუყენებლობა იწვევს დაჯარიმებას 500 ლარის ოდენობით. ამავე მუხლის მე-5 ნაწილის მიხედვით, მუხლის მე-4 ნაწილით განსაზღვრული ქმედება, ჩადენილი განმეორებით – იწვევს დაჯარიმებას 1500 ლარის ოდენობით, ხოლო მე-6 ნაწილის თანახმად მუხლის მე-5 ნაწილით განსაზღვრული ჯარიმის გამოყენების შემდეგ, აპარატის გამოუყენებლობა ჩადენილი განმეორებით იწვევს დაჯარიმებას ყოველ შემდგომ განმეორებაზე 2500 ლარის ოდენობით. საქართველოს ფინანსთა მინისტრის 10.03.06წ. ¹186 ბრძანებით დამტკიცებული “საკონტროლო-სალარო აპარატების ექსპლუატაციის (გამოყენების) წესები და სალაროს ჩეკში შესატანი აუცილებელი რეკვიზიტების დამტკიცების შესახებ” ინსტრუქციის მე-4 მუხლის პირველი პუნქტის მიხედვით, “ჩეკის გაცემა ხდება ნაღდი ფულის გადახდევინებისთანავე ან/და ხურდის დაბრუნებასთან ერთად”. საქმის მასალებით დასტურდება, რომ მოსარჩელე – შპს “...” თბილისის საგადასახადო ინსპექციამ რამოდენიმეჯერ შეამოწმა, რის შედეგადაც ოთხჯერ გამოვლინდა მომხმარებლებთან ნაღდი ფულით ანგარიშსწორებისას საკონტროლო-სალარო აპარატის გამოუყენებლობა. მოსარჩელეს არ წარმოუდგენია რაიმე მტკიცებულება, რომელიც დაადასტურებდა საგადასახადო სამართალდარღვევის ფაქტის არარსებობას, ამ მიმართებით არ წარდგენილა დასაბუთებული საკასაციო პრეტენზია, რის გამოც სააპელაციო პალატის მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებები, სსკ-ის 407.2 მუხლის თანახმად, სავალდებულოა საკასაციო სასამართლოსათვის.
საქმეში დაცული მტკიცებულებებით დასტურდება, რომ მომხმარებელთან ნაღდი ფულით ანგარიშსწორებისას საკონტროლო-სალარო აპარატის გამოყენების წესების დარღვევის გამო, შპს “...” მიმართ შედგენილია საგადასახადო სამართალდარღვევების შესახებ 4 ოქმი. პირველი ოქმის (¹302573) საფუძველზე შპს “...” გადასახდელად დაერიცხა ჯარიმა საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის მე-4 ნაწილის შესაბამისად – 500 ლარის ოდენობით (12.06.06წ. ¹302573 ბრძანება, 04.12.06წ. ¹302573 საგადასახადო მოთხოვნა), მეორე ოქმის (¹302574) საფუძველზე დაერიცხა ჯარიმა ამავე კოდექსის 139-ე მუხლის მე-5 ნაწილის შესაბამისად – 1500 ლარის (13.06.06წ. ¹302574 ბრძანება, 04.12.06წ. ¹302574 საგადასახადო მოთხოვნა), ხოლო მესამე და მეოთხე ოქმების (¹305867, ¹306350) საფუძველზე კოდექსის 139-ე მუხლის მე-6 ნაწილზე მითითებით შპს “...” დაეკისრა ჯარიმა – 2500 ლარის ოდენობით თითოეული შემთხვევისათვის (08.09.06წ. ¹305867 და 08.11.06წ. ¹306350 ბრძანებები, 06.11.06წ. ¹305867 და 27.11.06წ. ¹306350 საგადასახადო მოთხოვნები). შპს “...” შესაგებლით მიმართა ქ.თბილისის საგადასახადო ინსპექციას 04.12.06წ. ¹302574 და 27.11.06წ. ¹306350 “საგადასახადო მოთხოვნების” გაუქმების მოთხოვნით, რომლითაც მას საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის მე-5 და მე-6 ნაწილების საფუძველზე, მომხმარებლებთან ნაღდი ფულით ანგარიშსწორებისას საკონტროლო-სალარო აპარატის გამოუყენებლობის გამო პირადი აღრიცხვის ბარათზე დაერიცხა ჯარიმა 1500 და 2500 ლარი. ქ.თბილისის საგადასახადო ინსპექციის 26.12.06წ. ¹05/608 ბრძანებით შპს “...” შესაგებელი არ დაკმაყოფილდა.
საქმეზე დადგენილია აგრეთვე და დავას არ იწვევს, რომ შპს “...” ქ.თბილისში, ... ქ. ¹18-ში გააჩნია სამი სხვადასხვა ობიექტი – აფთიაქი, სუპერმარკეტი და რესტორანი. უდავოა, რომ 23.05.06წ. ¹302573 და ¹302574 ოქმებით, 10 წუთის ინტერვალით ერთი სუბიექტის კუთვნილ ორ სხვადასხვა ობიექტში – თავდაპირველად აფთიაქში, ხოლო შემდეგ მაღაზიაში გამოვლინდა ორი სამართალდარღვევის ფაქტი. ის გარემოება, რომ 1600-1610 სთ. დროის შუალედში ქ.თბილისში, ... ქ. ¹18-ში საგადასახადო სამართალდარღვევის გამოვლენის მომენტში შპს “...” ჯერ კიდევ არ იყო სახდელდადებული წინმსწრები საგადასახადო სამართალდარღვევისათვის – იმავე მისამართზე მდებარე აფთიაქში იმავე დღეს (23.05.06წ.), 10 წუთით ადრე გამოვლენილი გადაცდომისათვის, საკასაციო პალატის აზრით არ გამორიცხავს შპს “...” დაჯარიმებას საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის მე-5 ნაწილის მიხედვით. საკასაციო პალატა აღნიშნავს, რომ სამართალდარღვევის ოქმით ხდება სამართალდარღვევის ფაქტის დაფიქსირება, ფაქტისათვის სამართლებრივი შეფასების, კვალიფიკაციის მიცემა ხდება არა ოქმით, არამედ ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტით, მოცემულ შემთხვევაში თავდაპირველი სამართალდარღვევის მიმართ, რომელიც აისახა ¹302573 ოქმში, ინსპექციის ბრძანება 12.06.06წ. გამოიცა, ხოლო ¹302574 ოქმში ასახული განმეორებით ჩადენილი სამართალდარღვევის მიმართ ინსპექციის ბრძანება 13.06.06წ. გამოიცა, შესაბამისად უკანასკნელი ბრძანების გამოცემისას არსებობდა კოდექსის 139-ე მუხლის მე-5 ნაწილით გათვალისწინებული საჯარიმო სანქციის გამოყენების საფუძველი. ამასთანავე, ის გარემოება, რომ 23.05.06წ. ჩატარდა ორი შემოწმება, დროის ისეთ მონაკვეთში (დაახლოებით 10 წუთის სხვაობით), რომ ერთი გადაცდომის გამოვლენიდან მეორე გადაცდომის გამოვლენამდე დროის შუალედში მოპასუხეს – ქ.თბილისის საგადასახადო ინსპექციას არ გამოუცია და ვერც გამოსცემდა შესაბამის ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტს შპს “...” დაჯარიმების შესახებ, არ გამორიცხავს საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის მე-5 ნაწილით გათვალისწინებული საჯარიმო სანქციის გამოყენებას. ხსენებული ნორმის თანახმად საჯარიმო სანქციის გამოყენების შესაძლებლობისათვის გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს საგადასახადო სამართალდარღვევის არაერთგზისობას, ორჯერ ჩადენის ფაქტს. 139-ე მუხლის მე-3 და მე-6 ნაწილებისაგან განსხვავებით, რომლებშიც პირდაპირ მითითებულია ჯარიმის გამოყენების შემდეგ სამართალდარღვევის განმეორებით ჩადენაზე, ამავე მუხლის მე-5 (ისევე როგორც მე-9 ნაწილი) მიუთითებს ქმედების განმეორებაზე და არა დაჯარიმების შესახებ ადმინისტრაციული აქტის მიღების შემდეგ ანალოგიური ქმედების განხორციელებაზე. განსახილველ შემთხვევაში სახეზეა სამართალდარღვევის გამოვლენის, ოქმის შედგენის მიუხედავად ერთიდაიგივე სუბიექტის მიერ მართლსაწინააღმდეგო ქმედების გაგრძელება, საგადასახადო სამართალდარღვევის რამოდენიმეჯერ ჩადენა, რაც საგადასახადო სამართალდარღვევის მაკვალიფიცირებელ ნიშანს შეადგენს და იწვევს სამართალდარღვევის მე-5 ნაწილით გათვალისწინებული სანქციის გამოყენებას. ამდენად, საკასაციო პალატა თვლის, რომ არსებობს საგადასახადო პასუხისმგებლობის გამოყენების ყველა საფუძველი, კერძოდ: ნორმატიული საფუძველი – საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის მე-5 ნაწილი, რომელიც ადგენს სანქციას ვალდებულების შეუსრულებლობისათვის, საქართველოს ფინანსთა მინისტრის 10.03.06წ. ¹186 ბრძანებით დამტკიცებული “საკონტროლო-სალარო აპარატების ექსპლუატაციის (გამოყენების) წესები და სალაროს ჩეკში შესატანი აუცილებელი რეკვიზიტების დამტკიცების შესახებ” ინსტრუქცია, რომელიც ადგენს სალარო აპარატის გამოყენების ვალდებულებას, საგადასახადო ორგანოს და გადასახადის გადამხდელის უფლება-მოვალეობებს; ფაქტიური საფუძველი – ერთი სუბიექტის კუთვნილ ორ ობიექტზე საგადასახადო სამართალდარღვევის განმეორება; პროცესუალური საფუძველი – კომპეტენტური ორგანოს აქტი – საგადასახადო სამართალდარღვევის კონკრეტული ჯარიმის დაკისრების შესახებ.
საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ საგადასახადო კოდექსით გათვალისწინებული სამართალდარღვევისათვის გამოყენებული უნდა იქნეს საგადასახადო კოდექსით გათვალისწინებული ნორმები. საგადასახადო კოდექსის 125-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, საგადასახადო სამართალდარღვევისათვის პირს შეიძლება დაეკისროს პასუხისმგებლობა მხოლოდ ამ კოდექსით დადგენილი საფუძვლით და წესით. შესაბამისად, სადავო სამართალურთიერთობის მიმართ ვერ იქნება გამოყენებული ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 25-ე მუხლის დებულება, რომლის თანახმად განმეორებით ჩადენაში იგულისხმება ერთგვაროვანი სამართალდარღვევის ჩადენა, რომლის გამოც პირს უკვე დაედო ადმინისტრაციული სახდელი. საგადასახადო კოდექსის მე-2 მუხლის 1-ელ ნაწილში მოცემულია საგადასახადო კანონმდებლობის ამომწურავი ჩამონათვალი, ხსენებული ნორმით დადგენილია, რომ საგადასახადო კანონმდებლობა შედგება საქართველოს კონსტიტუციის, საქართველოს პარლამენტის მიერ რატიფიცირებული და ძალაში შესული საერთაშორისო ხელშეკრულების, ამ კოდექსის და მათ შესაბამისად მიღებული კანონქვემდებარე ნორმატიული აქტებისაგან. ამდენად, საგადასახადო კანონმდებლობას არ განეკუთვნება ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსი, რის გამო დაუშვებელია საგადასახადო კოდექსით გათვალისწინებული სამართალდარღვევის მიმართ ადმინისტრაციული სამართალდარღვევათა კოდექსის ნორმების გამოყენება. ადმინისტრაციული სამართალდარღვევის კოდექსი ითვალისწინებს რამოდენიმე სახის საგადასახადო-სამართლებრივი შინაარსის გადაცდომას, მაგრამ არა მომხმარებელთან ნაღდი ფულით ანგარიშსწორებისას საკონტროლო-სალარო აპარატების გამოუყენებლობას, უკანასკნელი საგადასახადო კოდექსით არის გათვალისწინებული, შესაბამისად ამ სამართალდარღვევასთან დაკავშირებული სამართალურთიერთობა საგადასახადო კანონმდებლობით გათვალისწინებული ნორმების საფუძველზე უნდა გადაწყდეს.
საგადასახადო ინსპექციის მიერ კოდექსის 139-ე მუხლის მე-5 ნაწილის საფუძველზე გამოცემული აქტების ბათილად ცნობის პირობას არ ქმნის აგრეთვე საგადასახადო კოდექსის 52-ე მუხლის “პ” ქვეპუნქტი, რომლის მიხედვით საგადასახადო ორგანოები თავიანთი კომპეტენციის ფარგლებში ვალდებულნი არიან სამართალდარღვევის გამო განახორციელონ ადმინისტრაციული წარმოება საქართველოს ადმინისტრაციული სამართალდარღვევათა კოდექსით დადგენილი წესით. საკასაციო პალატა აღნიშნავს, რომ მე-2 მუხლის მე-6 ნაწილი შეიცავს არასაგადასახადო კანონმდებლობით გადასახადებით დაბეგვრასთან დაკავშირებული საკითხების რეგულირების აკრძალვის ზოგად წესს, ხსენებული ნორმა ამ წესისაგან გამონაკლის შემთხვევათა შორის უთითებს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსით გათვალისწინებულ ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა შესახებ დებულებებს (მე-2 მუხლის მე-6 ნაწილის “ა” ქვეპუნქტი). საკასაციო პალატა, საგადასახადო კოდექსის მე-2, 52-ე, 125-ე, 139-ე მუხლების ერთობლივი ანალიზის საფუძველზე, თვლის, რომ 52-ე მუხლის “პ” ქვეპუნქტში აღნიშნული საგადასახადო ორგანოს ვალდებულება ეხება ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსით გათვალისწინებული საგადასახადო სამართალდარღვევის გამო განხორციელებულ ადმინისტრაციულ წარმოებას. ასე მაგ., ადმინისტრაციული სამართალდარღვევათა კოდექსი ითვალისწინებს ადმინისტრაციულ პასუხისმგებლობას სახელმწიფო საგადასახადო ორგანოებისა და მათი თანამდებობის პირთა მოთხოვნების და მითითებების შეუსრულებლობისათვის (1644მუხ.); გადასახადებისა და სხვა სავალდებულო გადასახდელების არასწორად გადახდევინებისათვის (1651 მუხ.); წიაღით სარგებლობის გადასახადისაგან თავის არიდებისათვის (1652 მუხ.), ამ და სხვა მუხლებით გათვალისწინებულ ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა შესახებ ოქმს, ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 239-ე მუხლის მე-19 ნაწილის თანახმად, ადგენენ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შესაბამისი ორგანოს უფლებამოსილი პირები, გარდა ამისა ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 219-ე მუხლით დადგენილია იმ სამართალდარღვევათა საქმეების ჩამონათვალი, რომლებიც განიხილებიან საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შესაბამისი ორგანოების მიერ, აგრეთვე ამ საქმეების განმხილველი თანამდებობის პირები. ამდენად, ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსით გათვალისწინებულ სამართალდარღვევებზე ოქმის შედგენისას, აგერთვე ამ კოდექსით გათვალისწინებული ცალკეული სამართალდარღვევათა საქმეების განხილვისას, საგადასახადო ორგანოებს ეკისრებათ ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის მოთხოვნების დაცვით ადმინისტრაციული წარმოების განხორციელება. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო პალატა თვლის, რომ საგადასახადო კოდექსით გათვალისწინებული სამართალდარღვევისათვის გამოყენებული უნდა იქნეს საგადასახადო კოდექსის ნორმები. საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის მე-5 ნაწილი ითვალისწინებს გაზრდილი საჯარიმო სანქციის გამოყენებას ქმედების განმეორებისათვის, ქმედების განმეორებით ჩადენად მიჩნევისათვის, ამავე მუხლის მე-3, მე-6 ნაწილებისაგან განსხვავებით, ნორმა არ უთითებს წინა ქმედებისათვის ჯარიმის გამოყენების პირობას. სამართალდარღვევის სხვადასხვა ობიექტებზე ჩადენა არ გამორიცხავს გამეორებას, ვინაიდან ორივე ობიექტი (აფთიაქი და მაღაზია) ერთ სუბიექტს ეკუთვნის. ამდენად, საკასაციო პალატა არ იზიარებს მოსაზრებას იმის შესახებ, რომ ადგილი ჰქონდა არა განმეორებას, არამედ ერთ დღეს გამოვლენილ ორ სამართალდარღვევას. საკასაციო პალატა თვლის, რომ შპს “...” 500 ლარის ნაცვლად 1500 ლარით დაჯარიმებისა და მისგან გამომდინარე შესაგებლის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის შესახებ მიღებული ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-ამართლებრივი აქტები ემყარება საგადასახადო კანონმდებლობის მოთხოვნებს და ამ საკითხზე ჩამოყალიბებულ სასამართლო პრაქტიკას (იხ. მაგ. სუს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 11.11.09წ. განჩინება, საქმე ¹ბს-231-255(2კ-09); 27.01.10წ. განჩინება, საქმე ¹ბს-803-767(3კ-09)). ამდენად, 23.05.06წ. 1600-1610სთ. გამოვლენილ საგადასახადო სამართალდარღვევის მიმართ მართებულია საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის მე-5 ნაწილით გათვალისწინებული სანქციის გამოყენება. საკასაციო პალატა ზემოაღნიშნული მოსაზრებებიდან გამომდინარე თვლის, რომ სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინების ის ნაწილი, რომელიც 13.06.06წ. ¹302574 ბრძანების და 04.12.06წ. ¹302574 საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობასა და ადმინისტრაციული ორგანოსათვის აქტის გამოცემის დავალებას ეხება, არ არის დასაბუთებული.
სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინებით სასამართლომ დადგენილი ფაქტობრივი გარემოებების საფუძველზე, კერძოდ 23.05.06წ. ორი სამართალდარღვევის ფაქტის 10 წუთის ინტერვალით გამოვლენის, მეორე სამართალდარღვევის გამოვლენის დროისათვის პირველ სამართალდარღვევასთან დაკავშირებით ადმინისტრაციული აქტების (ბრძანება, საგადასახადო მოთხოვნა) გამოუცემლობის გამო არ მიიჩნია შესაძლებლად კოდექსის 139-ე მუხლის მე-5 ნაწილით გათვალისწინებული ჯარიმის გამოყენება. სასამართლო არ უთითებს იმ გარემოებაზე, რომელიც საჭიროებს დამატებით გამოკვლევას. ასეთ პირობებში დაუსაბუთებელია ასკ-ის 32.4 მუხლზე მითითებით ადმინისტრაციული ორგანოსათვის საქმის ფაქტობრივი გარემოებების საფუძველზე აქტის გამოცემის დავალება, ვინაიდან თავად სამართალდარღვევის ფაქტის ჩადენა დავას არ იწვევს, დავა ეხება ფაქტის განმეორებითად მიჩნევის შესაძლებლობას ანუ საკითხის სამართლებრივ ასპექტს, რის გამოც არ არსებობდა ადმინისტრაციული ორგანოსათვის ასკ-ის 32.4 მუხლის საფუძველზე ახალი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ სამართლებრივი აქტის გამოცემის დავალების შესაძლებლობა. საკასაციო პალატა აღნიშნავს, რომ სასკ-ის 32.4 მუხლის საფუძველზე აქტის ბათილად ცნობა და ადმინისტრაციული ორგანოსათვის გარემოებათა გამოკვლევისა და შეფასების შემდეგ ახალი აქტის გამოცემის დავალება შესაძლებელია უკეთუ აქტი გამოცემულია საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის გარემოების გამოკვლევის და შეფასების გარეშე, მოცემულ შემთხვევაში საქმეზე ფაქტობრივი გარემოებები დავას არ იწვევს, სასამართლოს განჩინება არ შეიცავს მითითებას დავის გადაჭრისათვის საჭირო გამოსაკვლევ არსებით გარემოებებზე, იმაზე თუ რით დაარღვია ადმინისტრაციულმა ორგანომ სზაკ-ის 96-ე მუხლით გათვალისწინებული ვალდებულება ადმინისტრაციული წარმოებისას გამოიკვლიოს საქმისათვის მნიშვნელობის მქონე ყველა გარემოება. ადმინისტრაციული ორგანოს და სასამართლოს სამართლებრივი შეფასების სხვაობა ქმნის გადაწყვეტილების გამოტანით აქტის კანონიერების საკითხის გადაწყვეტის და არა სსკ-ის 32.4 მუხლის საფუძველზე სადავო ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობის და დავის გადაუწყვეტლად ახალი აქტის გამოცემის დავალების შესაძლებლობას.
საკასაციო პალატა თვლის, რომ არ უნდა დაკმაყოფილდეს კასატორის – შპს “...” მოთხოვნა 08.11.06წ. ¹306350 ბრძანების და მის საფუძველზე თბილისის საგადასახადო ინსპექციის 27.11.06წ. ¹306350 საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობის ნაწილში, რომლითაც შპს “...” საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის მე-6 ნაწილის შესაბამისად დაეკისრა ჯარიმის – 2500 ლარის გადახდა. საკასაციო პალატა იზიარებს პირველი და სააპელაციო სასამართლოების მოსაზრებას იმის შესახებ, რომ აღნიშნული ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტები ლოგიკურად უკავშირდება მათ გამოცემამდე არსებულ აქტებს, ხსენებული აქტების გამოცემის მომენტისათვის უკვე არსებობდა 10.08.06წ. ოქმის საფუძველზე ინსპექციის მიერ გამოცემული 08.09.06წ. ¹305867 ბრძანება და 06.11.06წ. ¹305867 საგადასახადო მოთხოვნა, რომლებითაც აპარატების გამოუყენებლობის განმეორებით ჩადენის შემდეგ (კოდექსის 139-ე მუხლის მე-5 ნაწილით გათვალისწინებული ჯარიმის დაკისრების შემდეგ) მომხმარებელთან ნაღდი ფულით ანგარიშსწორებისას საკონტროლო-სალარო აპარატების გამოუყენებლობისათვის შპს “...”, საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის მე-6 ნაწილის საფუძველზე, ჯარიმის სახით დაეკისრა 2500 ლარის გადახდა. საკასაციო პალატა იზიარებს ქვედა ინსტანციის სასამართლოების მოსაზრებას და აღნიშნავს, რომ ვინაიდან არსებობს და სადღეისოდ ძალაშია შესული სალარო აპარატის გამოყენების გარეშე 10.08.06წ. გამოვლენილ ფაქტთან დაკავშირებით, კოდექსის 139-ე მუხლის მე-6 ნაწილის საფუძველზე გამოცემული ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტები – 08.09.06წ. ¹305867 ბრძანება და 06.11.06წ. ¹305867 საგადასახადო მოთხოვნა, რომელთა მიმართ შპს “...” სარჩელის ამ ნაწილში პირველი ინსტანციის სასამართლოს 07.02.08წ. განჩინებით საქმის წარმოება შეწყდა დაუშვებლობის, საგადასახადო კოდექსით განსაზღვრული ვადის გაშვების გამო (სააპელაციო პალატის მიერ შპს “...” კერძო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა, შესაბამისად საქალაქო სასამართლოს ეს განჩინება კანონიერ ძალაშია შესული), რაც საგადასახადო კოდექსის 147-ე მუხლის თანახმად დავალიანების აღიარებას ნიშნავს, შესაბამისად მით უფრო არსებობდა 27.10.06წ. გამოვლენილი საკონტროლო-სალარო აპარატის გამოუყენებლობის (მეოთხე) ფაქტის გამო კოდექსის 139-ე მუხლის მე-6 ნაწილის მიხედვით აქტების – 08.11.06წ. ¹306350 ბრძანების და 27.11.06წ. ¹306350 საგადასახადო მოთხოვნის გამოცემის საფუძველი.
აღსანიშნავია, რომ 23.05.06წ. ჩადენილ განემორებითი სამართალდარღვევისათვის არა განმეორებითი, არამედ ერთ დღეს ჩადენილი ორ სამართალდარღვევად კვალიფიკაციის მიცემა არ შეცვლიდა 27.10.06წ. სამართალდარღვევისათვის საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის მე-6 ნაწილით გათვალისწინებული საჯარიმო სანქციის გამოყენების ვალდებულებას, ვინაიდან 23.05.06წ. ჩადენილი მეორე სამართალდარღვევების შემდეგ 10.08.06წ. ნაღდი ფულით ანგარიშსწორებისას საკონტროლო-სალარო აპარატის გამოუყენებლობისათვის შპს “...” დაჯარიმდა სათანადო აქტებით, რის შემდეგადაც იგივე სამართალდარღვევის 27.10.06წ. ჩადენა ყველა შემთხვევაში გამოიწვევდა საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის მე-6 ნაწილით ჯარიმის დაკისრებას. ამდენად, საკასაციო პალატა თვლის, რომ 27.10.06წ. გამოვლენილი მომხმარებელთან ნაღდი ფულით ანგარიშსწორებისას საკონტროლო-სალარო აპარატის გამოუყენებლობას ადმინისტრაციული ორგანოს – თბილისის საგადასახადო ინსპექციისა და ქვედა ინსტანციების სასამართლოს მიერ სწორი სამართლებრივი შეფასება მიეცა, რაც გამორიცხავს შპს “...” საკასაციო მოთხოვნის დაკმაყოფილების შესაძლებლობას.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო პალატა თვლის, რომ შპს “...” საკასაციო საჩივარი არ უნდა დაკმაყოფილდეს უსაფუძვლობის გამო, ხოლო საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ქ.თბილისის რეგიონალური ცენტრის (საგადასახადო ინსპექციის) საკასაციო საჩივარი უნდა დაკმაყოფილდეს, უნდა გაუქმდეს სააპელაციო სასამართლოს 10.10.08წ. განჩინება იმ ნაწილში, რომლითაც უცვლელად დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 07.02.08წ. გადაწყვეტილება და სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად ბათილად იქნა ცნობილი მოპასუხის – საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის თბილისის საგადასახადო ინსპექციის 13.06.06წ. ¹302574 ბრძანება და 04.12.06წ. ¹302574 “საგადასახადო მოთხოვნა”, აგრეთვე საგადასახადო ინსპექციის 26.12.06წ. ¹05/608 ბრძანება ¹302574 “საგადასახადო მოთხოვნის” გამო მოსარჩელის – შპს “...” შესაგებლის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის ნაწილში და მოპასუხეს – თბილისის საგადასახადო ინსპექციას დაევალა ახალი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამათლებრივი აქტის (აქტების) გამოცემა. შპს “...” უარი უნდა ეთქვას საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის თბილისის საგადასახადო ინსპექციის 13.06.06წ. ¹302574 ბრძანების და 04.12.06წ. ¹302574 “საგადასახადო მოთხოვნის” ბათილად ცნობაზე უსაფუძვლობის გამო.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 1 მუხლის მე-2 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 410-ე, 411-ე მუხლებით და

გ ა დ ა წ ყ ვ ი ტ ა :

1. შპს “...” საკასაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდეს უსაფუძვლობის გამო;
2. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ქ.თბილისის რეგიონალური ცენტრის (საგადასახადო ინსპექციის) საკასაციო საჩივარი დაკმაყოფილდეს, გაუქმდეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს 10.10.08წ. განჩინება იმ ნაწილში, რომლითაც უცვლელად დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 07.02.08წ. გადაწყვეტილება და სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად ბათილად იქნა ცნობილი მოპასუხის – საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის თბილისის საგადასახადო ინსპექციის 13.06.06წ. ¹302574 ბრძანება და 04.12.06წ. ¹302574 “საგადასახადო მოთხოვნა”, აგრეთვე თბილისის საგადასახადო ინსპექციის 26.12.06წ. ¹05/608 ბრძანება ¹302574 “საგადასახადო მოთხოვნის” გამო მოსარჩელის – შპს “...” შესაგებლის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის ნაწილში და მოპასუხეს – თბილისის საგადასახადო ინსპექციას დაევალა ახალი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის (აქტების) გამოცემა. შპს “...” სარჩელი ამ ნაწილში, კერძოდ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის თბილისის საგადასახადო ინსპექციის 13.06.06წ. ¹302574 ბრძანების და 04.12.06წ. ¹302574 “საგადასახადო მოთხოვნის”, აგრეთვე თბილისის საგადასახადო ინსპექციის 26.12.06წ. ¹05/608 ბრძანების ბათილად ცნობაზე არ დაკმაყოფილდეს უსაფუძვლობის გამო;

3. საქართველოს უზენაესი სასამართლოს გადაწყვეტილება საბოლოოა და არ საჩივრდება.