870-832(კ-09) 7 აპრილი, 2010 წელი
ქ.თბილისი

ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატა
შემდეგი შემადგენლობით:

ნუგზარ სხირტლაძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
ლევან მურუსიძე, ნინო ქადაგიძე

სხდომის მდივანი_ნინო გოგატიშვილი

კასატორი (მოსარჩელე) _ შ. ბ-შვილი, წარმომადგენელი ი. ნ-ძეE(რწმუნებულება ¹100038752, 20.01.10წ.)

მოწინააღმდეგე მხარე (მოპასუხე) _ სსიპ “ქ. თბილისის არქიტექტურის საქალაქო სამსახური”, წარმომადგენელი დ. ა-ძე (მინდობილობა ¹12-13/14, 04.01.10წ.), გ. ქ-შვილი (მინდობილობა ¹12-13/3, 04.01.10წ.), ქ. თბილისის მერია, წარმომადგენელი ს. ბ-ძე (მინდობილობა ¹06/1115, 03.02.10წ.)
მესამე პირები: ბ. მ-შვილი, ხ. ხ-შვილი, წარმომადგენელი კ. ქ-ძე (რწმუნებულება 11.02.08წ., ¹1-219; 10.11.08წ., ¹1-4818).

გასაჩივრებული განჩინება _ თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 09.12.08წ. გადაწყვეტილება

დავის საგანი _ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობა

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

შ. ბ-შვილმა სასარჩელო განცხადებით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას და აღნიშნა, რომ თბილისის მერიის ურბანული დაგეგმარების საქალაქო სამსახურმა გამოსცა ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი- 05.07.07წ. ¹14 ბრძანება, რომლითაც მას ჩამოერთვა და ბ. მ-შვილს დაუკანონდა მიწის ნაკვთის ის ნაწილი, რომელიც მოსარჩელის საჯარო რეესტრში რეგისტრირებულ საკუთრებას წარმოადგენს. მოსარჩელემ აღნიშნა, რომ ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის კაბინეტის 11.07.1996წ. ¹11.18.705 დადგენილებით ... ქუჩის დასაწყისში ლ. ქუ-ავას ინდივიდუალური ბინათმშენებლობისათვის გამოეყო მიწის ნაკვეთი. 20.06.06წ. ლ. ქ-ავამ 470 კვ.მ. მიწის ნაკვეთი 10 000 ლარად მიყიდა მოსარჩელეს, გამყიდველმა ნოტარიუსს წარუდგინა ამონაწერი საჯარო რეესტრიდან და საკადასტრო რუკა, რის შემდეგადაც მოხდა მიწის ნაკვეთის მოსარჩელეზე გადაფორმება. ბ. მ-შვილმა 05.02.07წ. განცხადებით მიმართა თბილისის მერიის ურბანული დაგეგმარების საქალაქო სამსახურს, რომელმაც მარტივი ადმინისტრაციული წარმოების, 1940 წლის ტექნიკური საინვენტარიზაციო გეგმის საფუძველზე გამოსცა 05.07.07წ. ¹141 ბრძანება. ადმინისტრაციული წარმოების ჩატარების პროცესში ურბანული დაგეგმარების საქალაქო სამსახურს წარედგინა ამონაწერი საჯარო რეესტრიდან და საკადასტრო რუკა (წითელი ხაზებით). ბრძანების სარეზოლუციო ნაწილში აღინიშნა გენგეგმის კორექტირების მიზანშეწონილობაზე, თუმცა სზაკ-ის 52.2 მუხლის მოთხოვნის დარღვევით, მიზანშეწონილობა რაიმე საკანონმდებლო ან კანონქვემდებარე აქტით დასაბუთებული არ ყოფილა. უგულებელყოფილია აგრეთვე სკ-ის 312-ე მუხლის მოთხოვნა საჯარო რეესტრის მონაცემთა უტყუარობის და სისრულის პრეზუმფციასთან დაკავშირებით, საჯარო რეესტრის მონაცემები საერთოდ არ იქნა გათვალისწინებული.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 24.01.08წ. გადაწყვეტილებით შ. ბ-შვილის სასარჩელო განცხადება დაკმაყოფილდა, ბათილად იქნა ცნობილი ქ. თბილისის მერიის ურბანული დაგეგმარების საქალაქო სამსახურის 05.07.07წ. ¹141 ბრძანება.
საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გასაჩივრდა ქ.თბილისის მერიის ურბანული დაგეგმარების საქალაქო სამსახურის მიერ. თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 09.12.08წ. გადაწყვეტილებით სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა, პირველი ინსტანციის სასამართლოს გადაწყვეტილების შეცვლით მიღებულ იქნა ახალი გადაწყვეტილება, შ. ბ-შვილის სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.
სააპელაციო სასამართლომ დადგენილად ცნო, რომ ქ.თბილისის მუნიციპალიტეტის კაბინეტის 11.07.1996წ. დადგენილებით ლ. ქ-ავას ინდივიდუალური ბინათმშენებლობისათვის დაუმაგრდა არასასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის ნაკვეთი, ფართობის მიუთითებლად. 20.06.06წ. ლ. ქ-ავასა და შ. ბ-შვილს შორის დაიდო უძრავი ქონების ნასყიდობის ხელშეკრულება, რომლის თანახმად შ. ბ-შვილმა შეიძინა ... ქუჩის დასაწყისში 470 კვ.მ. ფართობის მიწის ნაკვეთი, რაც დარეგისტრირდა საჯარო რეესტრში. სააპელაციო სასამართლომ დადგენილად ცნო აგრეთვე, რომ 1993წ. ბ. მ-შვილმა შეიძინა ს. პ-კოსაგან და ნ. ბ-ევისაგან თბილისში, ... დასახლების 1-ელ შესახვევში მდებარე ერთსართულიანი სახლი 355 კვ.მ. მიწის ნაკვეთით. საინვენტარიზაციო გეგმის თანახმად, ნაკვეთი 1940 წელს არის აღრიცხული.
სააპელაციო სასამართლო არ დაეთანხმება საქალაქო სასამართლოს მოსაზრებას იმის შესახებ, რომ 1940 წლის მდგომარეობით ბ. მ-შვილის მიწის ნაკვეთზე ტექსაინვენტარიზაციო გეგმა არარსებობდა. სასამართლოს წარედგინა საინვენტარიზაციო გეგმა, მის საფუძველზე 1991 წელს შედგენილი ტექპასპორტით და გენგეგმით. აღნიშნულიდან გამომდინარე, სააპელაციო პალატამ მიიჩნია, რომ ლ. ქ-ავასათვის გენგეგმის დამზადებისას გათვალისწინებული უნდა ყოფილიყო ბ. მ-შვილის ნაკვეთის საზღვრები. სააპელაციო პალატამ მიუთითა, რომ ნაკვეთების ურთიერთგადაფარვის ფაქტი დადგენილია საქმეში წარმოდგენილი მტკიცებულებებით (გენგეგმები, საჯარო რეესტრის წერილი), ამასთან გენგეგმაში საზღვრების კორექტირება სადავო ბრძანების შესაბამისად განხორციელდა იმ ფარგლებში, რა ფარგლებშიც მოხდა ნაკვეთების გადაფარვა. ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ ადმინისტრაციული წარმოებისას არ დარღვეულა სზაკ-ის 53-ე და 96-ე მუხლების მოთხოვნები, ურბანული დაგეგმარების საქალაქო სამსახურის მიერ სადავო აქტი გამოცემულია სზაკ-ის 5.1 მუხლის მოთხოვნათა დაცვით. სადავო აქტის ბათილად ცნობის საფუძველს არ წარმოადგენს სკ-ის 312-ე მუხლი, ვინაიდან აქტის ბათილად ცნობის, ცვლილების თუ ძალადაკარგულად გამოცხადების სამართლებრივი შედეგი განისაზღვრება სზაკ-ით, რომელიც ადგენს დაინტერესებული პირისათვის ზიანის ანაზღაურების ვალდებულებას. ამდენად, პალატამ მიიჩნია, რომ არარსებობდა სადავო აქტის სზაკ-ის 601 მუხლით გათვალისწინებული წინაპირობებით ბათილად ცნობის საფუძვლები.
სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა შ. ბ-შვილმა, რომელმაც მოითხოვა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმებით ახალი გადაწყვეტილების მიღება, სასარჩელო მოთხოვნის დაკმაყოფილება, ქ.თბილისის მერიის ურბანული დაგეგმარების საქალაქო სამსახურის 05.07.07წ. ¹141 ბრძანების ბათილად ცნობა შემდეგ გარემოებათა გამო:
ლ. ქ-ავას მიწის ნაკვეთი მუნიციპალიტეტის კაბინეტის 11.07.1996წ. გადაწყვეტილებით გამოეყო, ლ. ქ-ავას მოსაზღვრედ მცხოვრებმა ბ. მ-შვილმა გენგეგმის გადახედვასთან დაკავშირებით 05.02.07წ. ანუ 10 წლისა და 7 თვის გასვლის შემდეგ განცხადებით მიმართა დაგეგმარების საქალაქო სამსახურს, რის გამო მისი მოთხოვნა ხანდაზმულია. საქალაქო სამსახურის სადავო აქტი თავისი ბუნებით და შინაარსით სზაკ-ის 601 მუხლის თანახმად არარა აქტს წარმოადგენს. ჯერ კიდევ 26.06.2000წ. ნაკვეთზე გაიცა საკუთრების მოწმობა, რომელშიც მითითებულია ფართის ოდენობა – 470 კვ.მ., შესაბამისი პარამეტრებით საკუთრება დარეგისტრირდა საჯარო რეესტრში. 20.06.06წ. სანოტარო წესით გაფორმდა ნასყიდობის ხელშეკრულება, რომლითაც შ. ბ-შვილმა შეიძინა ლ. ქ-ავასაგან 470 კვ.მ. ნაკვეთი საკუთრების უფლებით, რის შედეგადაც ნაკვეთი დარეგისტრირდა შ. ბ-შვილის სახელზე. არც საჯარო რეესტრის ჩანაწერი და არც ნასყიდობის ხელშეკრულება არ გაუქმებულა, საქართველოს კონსტიტუციით საკუთრება აღიარებული და უზრუნველყოფილია (21-ე მუხ.), სკ-ის 185-ე მუხლის თანახმად შემძენის ინტერესებიდან გამომდინარე გამსხვისებელი ითვლება მესაკუთრედ თუ იგი ასეთად არის რეგისტრირებული საჯარო რეესტრში. კასატორი აღნიშნავს, რომ არის კეთილსინდისიერი შემძენი. სადავო აქტი გამოცემულია სზაკ-ის 53-ე და 96-ე მუხლების მოთხოვნათა დარღვევით, ბრძანება ეყრდნობა 1940 წლის გეგმას, თუმცა არ დადგენილა გეგმის შედგენის საფუძველი, საარქივო მასალების თანახმად 1950 წლამდე ნაკვეთთან დაკავშირებით საბუთები არ შედგენილა. სადავო აქტში გენგეგმის კორექტირების მიზანშეწონილობაზე მითითება არ ეფუძნება რაიმე ნორმატიულ აქტს, რითაც დარღვეულია სზაკ-ის 53-ე მუხლის მოთხოვნა. სააპელაციო პალატის გადაწყვეტილების ფორმულირება სააპელაციო საჩივრის იდენტურია. კასატორი აღნიშნავს, რომ 1950 წლამდე შედგენილი საბუთები არ მოიპოვება, ხოლო მერიის საქალაქო მმართველობის ისნის რაიონის 02.07.93წ. გადაწყვეტილებით დასტურდება, რომ 1950 წლიდან სახლთმფლობელობა არის უკანონო, ნაკვეთის ფართობი შეადგენს არა სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილებაში მითითებული 355 კვ.მ., არამედ 335 კვ.მ. ნაკვეთი. კასატორი ყურადღებას ამახვილებს იმ გარემოებაზე, რომ ბ. მ-შვილის ტექპასპორტში აღრიცხვა 25.03.91წ. მოხდა, ხოლო ხსენებულ 02.07.93წ. გადაწყვეტილებაში სულ სხვა გვარები ფიგურირებენ, რაც საბუთების გადაკეთებაზე მიუთითებს. 1950 წლის გენგეგმაში ასახული ნაკვეთის ზომები არც გეომეტრიული ფორმით, არც ოდენობით არ შეესაბამება 25.03.1991წ. დამზადებულ გენგეგმას. 1950 წლის გენგეგმა 1957 წელს გაიყო და წარმოდგენილია 25.03.91წ. გენგეგმაში. ამდენად, 1940 წლის გენგეგმა რომც ყოფილიყო, ის ვერ დაედებოდა საფუძვლად 1991 წლის გენგეგმას. რაც შეეხება შპს “...”-ს მიერ ჩატარებული საკადასტრო აზომვით ნახაზს, იგი შედგენილია კასატორის დაუსწრებლად და მისი საკადასტრო რუკის გაუთვალისწინებლად. კასატორი აღნიშნავს, რომ ერთობლიობაში მას ჩამოეჭრა 102 კვ.მ. ნაკვეთი, რის გამო კასატორი არ ეთანხმება სააპელაციო სასამართლოს დასკვნას იმის შესახებ, რომ გენგეგმაში საზღვრის კორექტირება სადავო ბრძანების შესაბამისად განხორციელდა იმ ფარგლებში, რა ფარგლებშიც მოხდა ნაკვეთის გადაფარვა.
საკასაციო სასამართლოს 20.01.10წ. განჩინებით ქ. თბილისის მერიის ურბანული დაგეგმარების საქალაქო სამსახურის უფლებამონაცვლედ დადგენილ იქნა სსიპ ქალაქ თბილისის არქიტექტურის სამსახური და ქ. თბილისის მერია.
საკასაციო პალატის სხდომაზე კასატორმა მხარი დაუჭირა საკასაციო საჩივარს და ითხოვა მისი დაკმაყოფილება. მოწინააღმდეგე მხარის და მესამე პირების წარმომადგენლებმა საკასაციო საჩივრის საფუძვლები არ ცნეს და ითხოვეს სააპელაციო პალატის გადაწყვეტილების უცვლელად დატოვება.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების და საკასაციო საჩივრის საფუძვლების შესწავლის, მხარეთა ახსნა-განმარტებების მოსმენის შედეგად თვლის, რომ საკასაციო საჩივრის ნაწილობრივი დაკმაყოფილებით უნდა გაუქმდეს სააპელაციო პალატის გასაჩივრებული გადაწყვეტილება და საქმე ხელახალი განხილვისათვის უნდა დაუბრუნდეს იმავე სასამართლოს შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქმეზე დადგენილად არის ცნობილი, რომ ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის კაბინეტის 11.07.96წ. ¹11.18.705 დადგენილებით ლ. ქ-ავას დაუმაგრდა ... ქუჩის დასაწყისში მიწის ნაკვეთი ინდივიდუალური ბინათმშენებლობისათვის, არქიტექტურისა და ქალაქის პერსპექტიული განვითარების საქმეთა დეპარტამენტის მიერ 1996 წელს მომზადდა ქ. თბილისში, ისნის რაიონში, ... ქუჩის დასაწყისში მოქ. ლ. ქ-ავასათვის ინდივიდუალური სახლის ასაშენებლად დამაგრებული მიწის ნაკვეთის გეგმა, რასაც საფუძვლად დაედო ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის კაბინეტის 11.07.96წ. ¹11.18.705 დადგენილება, მიწის ფართობმა 470 კვ.მ. შეადგინა. 29.06.2000წ. ლ. ქ-ავას სახელზე გაიცა საკუთრების მოწმობა 470 კვ.მ. მიწის ფართობზე, საკუთრება შესაბამისი პარამეტრებით დარეგისტრირდა საჯარო რეესტრში. საქმის მასალებით დასტურდება, რომ შ. ბ-შვილმა 20.06.06წ. ლ. ქ-ავასაგან თბილისში, ... ქუჩის დასაწყისში შეიძინა 470 კვ.მ. მიწის ნაკვეთი (ტI, სფ.12-15) და მოახდინა საკუთრების უფლების რეგისტრაცია საჯარო რეესტრში (ტ1, ს.ფ. 16). საჯარო რეესტრის ამონაწერით ... ქუჩის დასაწყისში, 470 კვ.მ. მიწის ნაკვეთზე შ. ბ-შვილის უფლების დამადასტურებელ იურიდიულ დოკუმენტს წარმოადგენს სანოტარო წესით დამოწმებული ლ. ქ-ავას და შ. ბ-შვილს შორის დადებული ნასყიდობის ხელშეკრულება. ქალაქ თბილისის მერიის ურბანული დაგეგმარების საქალაქო სამსახურის უფროსის 05.07.07წ. ¹141 ბრძანებით, მომიჯნავე მიწის ნაკვეთის მესაკუთრის-ბ. მ-შვილის განცხადების საფუძველზე, კორექტირებულ იქნა არქიტექტურისა და ქალაქის პერსპექტიული განვითარების საქმეთა დეპარტამენტის მიერ 1996 წელს ქ. თბილისში, ისნის რაიონში, ... ქუჩის დასაწყისში, ლ. ქ-ავასათვის ინდივიდუალური სახლის ასაშენებლად გამოყოფილი მიწის ნაკვეთის გენ-გეგმა. სადავო ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტით განისაზღვრა, რომ საზღვრების დადგენისას გათვალისწინებული უნდა ყოფილიყო ნავთლუღის დასახლება I შესახვევში ბ. მ-შვილისათვის 1940 წელს დამზადებული ტექინვენტარიზაციის გეგმის საზღვრები, რომლის გაუთვალისწინებლობამ გამოიწვია აღნიშნული ნაკვეთების გადაფარვა. მოცემული აქტის საფუძველზე ქ. თბილისის მერიის ურბანული დაგეგმარების საქალაქო სამსახურმა ლ. ქ-ავასათვის ინდივიდუალური სახლის ასაშენებლად დამაგრებული მიწის ნაკვეთის გეგმაში განახორციელა საზღვრების კორექტირება, რაც შემდგომში, სასამართლოში სარჩელის აღძვრის და საქმის განხილვის პერიოდში საფუძვლად დაედო საჯარო რეესტრში ცვლილებების განხორციელებას, კერძოდ, შ. ბ-შვილის საკუთრებაში არსებული ფართის 470 კვ.მ. ნაცვლად 368 კვ.მ.-ით განსაზღვრას.
საკასაციო პალატა აღნიშნავს, რომ აქტის კანონიერების სავალდებულო, ფორმალურ პირობას წარმოადგენს მისი გამოცემა საგნობრივად და ტერიტორიულად უფლებამოსილი ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ. ადმინისტრაციული ორგანოს საგნობრივი უფლებამოსილება უკავშირდება მოწესრიგების საგანს (ობიეტს), ანუ ადმინისტრაციული ორგანოს კომპეტენციას მოაწესრიგოს კონკრეტული სამართლებრივი ურთიერთობა. საქმის მასალებით დასტურდება, რომ შ. ბ-შვილის უფლების წარმომქმნელ დოკუმენტს 470 კვ.მ მიწის ნაკვეთზე წარმოადგენს სანოტარო წესით დამოწმებული ნასყიდობის ხელშეკრულება, რომელიც თავის მხრივ საფუძვლად დაედო შ. ბ-შვილის სახელზე უძრავი ქონების რეგისტრაციას საჯარო რეესტრის ჩანაწერებში. სადავო აქტის გამოცემისას არც ხელშეკრულებაში და არც საჯარო რეესტრის ჩანაწერებში რაიმე სახის ცვლილება შეტანილი არ ყოფილა. სააპელაციო სასამართლოს არ დაუდგენია ნორმატიული აქტი, რომლითაც განისაზღვრება ზემოაღნიშნულ პირობებში მხარეთა თანხმობის გარეშე ნაკვეთის საზღვრების კორექტირების შესაძლებლობა.
საკასაციო პალატა აღნიშნავს, რომ ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის შინაარსი, აქტით მოცემული კონკრეტული სამართალურთიერთობის მოწესრიგება საქმის გარემოებებს და აქტის გამოცემის სამართლებრივ საფუძვლებს უნდა შეესაბამებოდეს. საქმის გარემოებებით დასტურდება, რომ შ. ბ-შვილის სახელზე რიცხული მიწის ნაკვეთის საზღვრების კორექტირებით ფაქტიურად ადგილი აქვს მესაკუთრის სახელზე რიცხული მიწის ნაკვეთის ფართის 102 კვ.მ.-ით შემცირებას. სკ-ის 311-ე მუხლის თანახმად, რეესტრში შეიტანება უძრავ ნივთებზე საკუთრების და სხვა სანივთო უფლებები, ამასთანავე საჯარო რეესტრში აღირიცხება უკვე მოპოვებული უფლება. უფლებათა რეგისტრაცია საჯარო რეესტრში აუცილებელია კანონით განსაზღვრულ შემთხვევებში და მას მნიშვნელობა აქვს ბრუნვის სტაბილურობის და მესამე პირთა ინტერესებისათის. საჯარო რეესტრი ასრულებს მოწესრიგებული სამოქალაქო ბრუნვის გარანტის ფუნქციას, სკ-ის 312.1 მუხლის შესაბამისად რეესტრის მონაცემების მიმართ მოქმედებს უტყუარობისა და სისრულის პრეზუმცია, ე.ი. რეესტრის ჩანაწერი ითვლება სწორად მანამ, ვიდრე არ დამტკიცდება მისი უზუსტობა. საჯარო რეესტრის ჩანაწერის გაუქმების შესახებ ადმინისტრაციულ ორგანოს და ბ. მ-შვილს სარჩელი არ აღუძრავს, რეესტრის ჩანაწერის უზუსტობის გამო საჩივარი არ შეტანილა, რაც სკ-ის 313.2 მუხლის თანახმად იქნებოდა რეესტრის ჩანაწერის უზუსტობის ვარაუდის შექმნის საფუძველი. სადავო ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემის დროს მოქმედი “უძრავ ნივთებზე უფლებათა რეგისტრაციის შესახებ” კანონის თანახმად საჯარო რეესტრში უფლების რეგისტრაცია მიზნად ისახავდა ამ უფლების აღიარებას და დადასტურებას (1.1. მუხ.), საკადასატრო გეგმა წარმოადგენს სარეგისტრაციო დოკუმენტაციის შემადგენელ ნაწილს (11.1 მუხ.). კანონის 26-ე მუხლი ითვალისწინებდა საზღვრების დადგენისას დაშვებული ან დაზუსტებისას გამოვლენილი ტექნიკური ხარვეზის გამოსწორებას სარეგისტრაციო ორგანოს მიერ 26-ე მუხლის მე-3 პუქნტით გათვალისწინებული დადგენილი წესის დაცვით. საქმის მასალებით დასტურდება, რომ ნასყიდობის ხელშეკრულების დადებისას უძრავი ქონების განმსხვისებელი (ლ. ქ-ავა) რეგისტრირებული იყო ქონების მესაკუთრედ, ქონების რეალიზაციის მომენტში დავა საჯარო რეესტრის ჩანაწერთან დაკავშირებით არ არსებობდა, სანოტარო წესით დამოწმებული ხელშეკრულების თანახმად ნასყიდობის საგანი უფლებრივად უნაკლო იყო და მესამე პირებს არ შეეძლოთ ჰქონოდათ რაიმე პრეტენზია ნასყიდობის საგნის მიმართ (ტ.1, ს.ფ. 15). ამდენად, სახეზე იყო ყველა საფუძველი საიმისოდ, რომ შემძენს (შ. ბ-შვილი) გამსხვისებელი (ლ. ქ-ავა) ქონების მესაკუთრედ მიეჩნია, სკ-ის 185-ე მუხლის თანახმად შემძენის ინტერესებიდან გამომდინარე გამსხვისებელი ითვლება მესაკუთრედ თუ იგი ასეთად არის რეგისტრირებული საჯარო რეესტრში. საქმის მასალებით არ დასტურდება, რომ შემძენს ჰქონდა საკმარისი საფუძველი ევარაუდა უძრავი ნივთის არამესაკუთრისაგან შეძენა, ქონების გადაცემამდე შემძენის არაკეთილსინდისიერების დამადასტურებელი რაიმე ფაქტი საქმეზე დადგენილი არ არის. ამდენად, საქმის მასალებით დასტურდება, რომ შ. ბ-შვილი წარმოადგენს კეთილსინდისიერ შემძენს. სააპელაციო სასამართლოს არ უმსჯელია სადავო აქტის სკ-ის 312-ე მუხლის მოთხოვნებისადმი შესაბამისობაზე.
სადავო აქტით და სააპელაციო პალატის მითითებით გეგმის კორექტირებას საფუძვლად დაედო 1940წ. გეგმა, ამასთანავე სააპელაციო პალატას არ უმსჯელია იმაზე, რომ ტექინვენტარიზაციის ბიუროს მონაცემების მიხედვით ნაკვეთის გეგმაში პერიოდულად, კერძოდ 1957წ., 1977წ., 1982წ. ხდებოდა ცვლილებების შეტანა (ტ.2, ს.ფ. 19-20). საქმის მასალების მიხედვით, საზღვრის კორექტირების შედეგად ბ. მ-შვილის სახელზე 355 კვ.მ. ნაკვეთის ნაცვლად 358 კვ.მ. მიწის ნაკვეთი აღირიცხა, გაურკვეველია რა გახდა სახლთმფლობელობის გაზრდის საფუძველი და რომელი ნაკვეთის ხარჯზე გახდა შესაძლებელი ბ. მ-შვილის სახლთმფლობელობის გაზრდა. მიუხედავად იმისა, რომ სადავო აქტის გამოცემა განაპირობა შ. ბ-შვილის და ბ. მ-შვილის მიწის ნაკვეთის გადაფარვამ, საქმეზე არ არის დადგენილი თუ რამდენ კვ.მ.-ით გადაფარა შ. ბ-შვილის სახელზე რიცხულმა ნაკვეთმა ბ. მ-შვილის მიწის ნაკვეთის საზღვრები, არ არის დადგენილი შ. ბ-შვილის კუთვნილი ნაკვეთის შემცირების საფუძველი, კერძოდ არის თუ არა სადავო აქტის შესაბამისად შ. ბ-შვილის კუთვნილი ნაკვეთის ოდენობა შემცირებული მხოლოდ ბ. მ-შვილის ნაკვეთთან მომიჯნავე საზღვრის კორექტირების გამო, თუ ნაკვეთის შემცირება არის აგრეთვე შ. ბ-შვილის კუთვნილი ნაკვეთის დამატებით სხვა საზღვრების პარამეტრების კორექტირების შედეგი, ასეთის არსებობის შემთხვევაში დადგენას საჭიროებს სხვა საზღვრების კორექტირების საფუძველი.
ქალაქ თბილისის მერიის ურბანული დაგეგმარების საქალაქო სამსახურის 05.07.07წ. ¹141 ბრძანებით დადგინდა 1996 წელს ქ. თბილისში, ისნის რაიონში, ... ქუჩის დასაწყისში ლ. ქ-ავასათვის ინდივიდუალური სახლის ასაშენებლად დამზადებული მიწის ნაკვეთის გენ-გეგმაში კორექტირების განხორციელება. სადავო აქტი არ შეიცავს კონკრეტულ მითითებას იმის შესახებ თუ რამდენად უნდა შემცირდეს შ. ბ-შვილზე რიცხული მიწის ნაკვეთი. ნაკვეთის შემცირების მაშტაბი არის არა სადავო აქტის, არამედ ადმინისტრაციული მოქმედების – რეალაქტის განხორციელების შედეგი. სადავო აქტის საფუძველზე ადმინისტრაციული ორგანოს ქმედება, რეალაქტი ფაქტობრივად შედეგების დადგომისკენ მიმართული საჯარო-სამართლებრივი ღონისძიებაა, რამაც უშუალოდ გამოიწვია მოსარჩელისათვის მიწის ნაკვეთის ფართის მნიშვნელოვანი შემცირება, ამდენად, გენ-გეგმაში განხორციელებული საზღვრების შეცვლა მოსარჩელის კანონიერი ინტერესების მიმართ კონკრეტული შედეგის დადგომისაკენ მიმართული ადმინისტრაციული მოქმედებაა (რეალაქტი), რომლის კანონმდებლობის მოთხოვნებთან შესაბამისობა ადმინისტრაციულ–სამართლებრივ აქტთან ერთად უნდა იქნეს განხილული. საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ საქმეზე უნდა დაზუსტდეს დავის საგანი, სასამართლო არ არის უფლებამოსილი გასცდეს სასარჩელო მოთხოვნის ფარგლებს, მაგრამ სასკ-ის 281მუხლის შესაბამისად იგი არ არის შებოჭილი სასარჩელო განცხადების ფორმულირებით, სასამართლო უნდა დაეხმაროს მხარეს სასარჩელო მოთხოვნის სწორად ჩამოყალიბებაში.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, სახეზეა 393-ე მუხლის მე-2 ნაწილით გათვალისწინებული შემთხვევა, სააპელაციო სასამართლომ სამართლის ნორმების დარღვევით გამოიტანა გადაწყვეტილება, კერძოდ სასამართლომ არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა, გამოიყენა კანონი, რომელიც არ უნდა გამოეყენებინა, არასწორად განმარტა კანონი. ამდენად საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ გადაწყვეტილება არ არის საკმარისად დასაბუთებული, რაც სსკ-ის 394-ე მუხლის “ე1” ქვეპუნქტით გათვალისწინებულ საკასაციო საჩივრის აბსოლუტურ საფუძველს ქმნის და 412-ე მუხლის 1-ლი ნაწილის “ბ” ქვეპუნქტის საფუძველზე გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმებისა და საქმის ხელახალი განხილვისათვის სააპელაციო სასამართლოში დაბრუნების საფუძველს ქმნის. საკასაციო პალატა თვლის, რომ საქმეზე საჭიროა დავის საგნის დაზუსტება, მტკიცებულებათა დამატებითი გამოკვლევა. საკასაციო პალატა თვლის, რომ სააპელაციო სასამართლომ უნდა გაითვალისწინოს ყოველივე ზემოაღნიშნული, სათანადო სამართლებრივი შეფასება მისცეს საქმის გარემოებებს და გამოიტანოს კანონიერი გადაწყვეტილება.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციულ საპროცესო კოდექსის 1-ლი მუხლის მე-2 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 412-ე მუხლით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა :

1. შ. ბ-შვილის საკასაციო საჩივარი დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ. გაუქმდეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 09.12.08წ. გადაწყვეტილება და საქმე ხელახალი განხილვისათვის დაუბრუნდეს იმავე სასამართლოს;
2. სასამართლო ხარჯების განაწილების საკითხი გადაწყდეს საქმეზე საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებისას;
3. საქართველოს უზენაესი სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.