Nბს-567-557(კ-12) 26 მარტი, 2013 წელი
ქ. თბილისი
ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატა
შემადგენლობა:
ლევან მურუსიძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი)
მაია ვაჩაძე
ნუგზარ სხირტლაძე

სხდომის მდივანი – ნ. გოგატიშვილი

კასატორი (მოსარჩელე) – შპს ,,…“

მოწინააღმდეგე მხარე (მოპასუხე) – საქართველოს კომუნიკაციების ეროვნული კომისია

გასაჩივრებული განჩინება – თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 16 მაისის განჩინება

დავის საგანი – საქართველოს კომუნიკაციების ეროვნული კომისიის 2011 წლის 15 ივლისის №360/18 გადაწყვეტილების ბათილად ცნობა

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

შპს ,,…-იმ“ 2011 წლის 29 ივლისს სარჩელით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას მოპასუხე საქართველოს კომუნიკაციების ეროვნული კომისი მიმართ და მოითხოვა ბათილად იქნას ცნობილი საქართველოს კომუნიკაციების ეროვნული კომისიის 2011 წლის 15 ივლისის №360/18 გადაწყვეტილება შპს ,,…-სათვის“ ადმინისტრაციული პასუხისმგებლობის დაკისრების თაობაზე.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2012 წლის 13 მარტის გადაწყვეტილებით შპს ,,…-ის“ სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.
საქალაქო სასამართლომ მოცემული დავის გადაწყვეტისას იხელმძღვანელა საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსით და ,,ელექტრონული კომუნიკაციების შესახებ“ საქართველოს კანონით.
საქალაქო სასამართლოს მიერ გამოკვლეულ, ურთიერთშეჯერებულ და შეფასებულ იქნა შემდეგი მტკიცებულებები: კომისიის აპარატის ადმინისტრაციული დეპარტამენტის უფროსის 2011 წლის 6 ივლისის N10/576 -11 სამსახურებრივი ბარათი, შპს ,,…”-ის 2011 წლის 14 ივნისის N6/2484-11 წერილი, შპს ,,…”-ის ამონაწერი მეწარმეთა და არასამეწარმეო (არაკომერციული) იურიდიული პირების რეესტრიდან, კომისიის აპარატის საფინანსო დეპარტამენტის 2011 წლის 12 ივლისის N10/599-11 სამსახურებრივი ბარათი, შპს ,,…“ -ის 2011 წლის 15 ივლისის N6/2970-11 წერილი თანდართული დოკუმენტებითურთ, შპს ,,…”-ის წარმომადგენლის ა. თ-ის ახსნა-განმარტება გაკეთებული 2011 წლის 15 ივლისის კომისიის სხდომაზე. კომისიაში ადმინისტრაციული წარმოების მასალებისა და გადაწყვეტილების შეფასებისა და გამოკვლევის საფუძველზე, დადგენილ იქნა შემდეგი ფაქტობრივი გარემოებები: შპს ,,...” წარმოადგენს ავტორიზებულ პირს, ავტორიზაციის თარიღი - 2011 წლის 31 იანვარი; შპს ,,...”-ის სადამფუძნებლო დოკუმენაციაში შევიდა ცვლილება, კერძოდ 2011 წლის 20 აპრილიდან, მეწარმეთა და არასამეწარმეო (არაკომერციული) იურიდიული პირების რეესტრში შპს ,,...“-ის დამფუძნებლად რეგისტრირებულია ,...”, ნაცვლად ა. თ-ისა; შპს ,,...”-ს სადამფუძნებლო დოკუმენტაციაში ცვლილების შესახებ, კერძოდ კომპანიის დამფუძნებლის შეცვლის თაობაზე, კომისიისათვის ცნობილი გახდა შპს ,,...“-ის 2011 წლის 14 ივნისის N6/2484-11 წერილით, რომლითაც აცნობა კომისიას კომპანიის დირექტორების შეცვლის თაობაზე და წარადგინა ახალი ამონაწერი მეწარმეთა და არასამეწარმეო (არაკომერციული) იურიდიული პირების რეესტრიდან. აღნიშნულ ამონაწერში გარდა ახალი დირექტორებისა (ა. ო-ა, გ. ხ-ი) დაფიქსირებული იყო შპს ,,...“-ის 100%-იანი წილის ახალი მესაკუთრე ,,...“. კომისიის აპარატის ადმინისტრაციული დეპარტამენტის მიერ საკითხის შესწავლის შედეგად დადგინდა, რომ შპს ,,...“-ის ახალი პარტნიორი ,,...“ მეწარმეთა და არასამეწარმეო (არაკომერციული) იურიდიული პირების რეესტრში დარეგისტრირდა 2011 წლის 20 აპრილს, რასთან დაკავშირებითაც შპს ,,...“-ის მიერ კომისიაში ინფორმაცია არ ყოფილა წარდგენილი. შესაბამისად, დარღვეულ იქნა კომისიისათვის ინფორმაციის მისაწოდებლად კანონით დადგენილი 7 დღიანი ვადა; შპს ,,...”-ს კომისიის 2011 წლის 31 მაისის N261/18 გადაწყვეტილებით დაეკისრა ადმინისტრაციული პასუხისმგებლობის ერთ-ერთი სახე - გაფრთხილება; შპს ,,...“-ის ბოლო 12 კალენდარული თვის შემოსავლის 0,5%-ს, კომისიაში წარდგენილი რეგულირების ყოველწლიური საფასურის გაანგარიშების მიხედვით, შეადგენს 8,295.94 (რვა ათას ორას ოთხმოცდათხუთმეტი მთელი ოთხმოცდათოთხმეტი მეასედი) ლარს.
საქალაქო სასამართლომ განმარტა, რომ ,,ელექტრონული კომუნიკაციების შესახებ” საქართველოს კანონის (2011 წლის 2 მაისამდე მოქმედი რედაქციით) მე-19 მუხლის მე-2 პუნქტის ,,გ” ქვეპუნქტის თანახმად, ავტორიზებული პირი ვალდებულია, თავისი საქმიანობის ან/და მომსახურების მოდიფიცირების, აგრეთვე მის მიერ წარმოდგენილ დეკლარაციაში სხვა სახის ცვლილებების თაობაზე 7 სამუშაო დღის ვადაში შეატყობინოს კომისიას, რომელიც აღნიშნულ ცვლილებებს ამ კანონით დადგენილ ვადაში და განსაზღვრული წესით ატარებს რეგისტრაციაში ავტორიზებულ პირთა უწყებრივ რეესტრში. ,,ელექტრონული კომუნიკაციების შესახებ” საქართველოს კანონის (2011 წლის 2 მაისამდე მოქმედი რედაქციით) მე-19 მუხლის მე-2 პუნქტის ,,გ” ქვეპუნქტის თანახმად, ავტორიზებული პირი ვალდებულია, თავისი საქმიანობის ან/და მომსახურების მოდიფიცირების, აგრეთვე მის მიერ წარმოდგენილ დეკლარაციაში სხვა სახის ცვლილებების თაობაზე 7 სამუშაო დღის ვადაში შეატყობინოს კომისიას, რომელიც აღნიშნულ ცვლილებებს ამ კანონით დადგენილ ვადაში და განსაზღვრული წესით ატარებს რეგისტრაციაში ავტორიზებულ პირთა უწყებრივ რეესტრში;
საქალაქო სასამართლომ აღნიშნა, რომ „ელექტრონული კომუნიკაციების შესახებ“ საქართველოს კანონის 45-ე მუხლის პირველი პუნქტის შესაბამისად, ავტორიზებული პირის მიერ ელექტრონული კომუნიკაციების სფეროში საქართველოს კანონმდებლობის, მათ შორის, კომისიის დადგენილებებითა და გადაწყვეტილებებით განსაზღვრული მოთხოვნებისა და ვალდებულებების დარღვევის ან/და ლიცენზიის მფლობელის მიერ სალიცენზიო პირობების დარღვევის შემთხვევაში, კომისია უფლებამოსილია დამრღვევი წერილობით გააფრთხილოს, ხოლო დენადი ხასიათის დარღვევის კომისიის გადაწყვეტილებით განსაზღვრულ ვადაში აღმოუფხვრელობის ან ერთი წლის განმავლობაში ახალი ერთჯერადი ხასიათის დარღვევის ჩადენის შემთხვევაში – დააკისროს ჯარიმა.
ზემოაღნიშნული მუხლების ანალიზის საფუძველზე საქალაქო სასამართლომ განმარტა, რომ ამონაწერი მეწარმეთა და არასამეწარმეო (არაკომერციული) იურიდიულ პირთა რეესტრიდან შეიცავს, მეწარმეთა და არასამეწარმეო (არაკომერციული) იურიდიული პირების უფლებათა რეესტრში რეგისტრირებულ მონაცემებს; შეზღუდული პასუხისმგებლობის საზოგადოების შემთხვევაში ამონაწერში აისახება ინფორმაცია საწარმოს პარტნიორებისა და მათი წილების შესახებ; 2005 წლის 17 ივნისს კომისიის N408/21 გადაწყვეტილებით დამტკიცდა ავტორიზაციის დეკლარაციის ფორმა. დეკლარაციის ელექტრონული ფორმა ივსება ყველა ავტორიზებული პირის მიერ და კანონით განსაზღვრულ სხვა ინფორმაციასთან ერთად შეიცავს ავტორიზებული პირის შესახებ სამეწარმეო რეესტრში რეგისტრაციის მონაცემებს, მათ შორის ინფორმაციას დამფუძნებლების (პარტნიორების) შესახებ; ავტორიზებული პირების დეკლარაციაში განხორციელებული ცვლილება საჭიროებს კომისიისათვის 7 სამუშაო დღის ვადაში შეტყობინებას; შპს ,,...“-ს დეკლარაციის ფორმა შევსებული აქვს 2011 წლის 31 იანვარს. შესაბამისად, შპს ,,...“-სათვის ცნობილი იყო, რომ დეკლარაცია შეიცავს ინფორმაციას კომპანიის დამფუძნებელთა შესახებ.
საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ შპს ,,...”-ს მიერ სადამფუძნებლო დოკუმენტაციაში, კერძოდ მეწარმეთა და არასამეწარმეო (არაკომერციული) იურიდიული პირების რეესტრში და შესაბამისად, კომისიის მიერ დადგენილ დეკლარაციის ელექტრონულ ფორმაში შეტანილი მონაცემების ცვლილების შესახებ, კომისიისათვის კანონით დადგენილ ვადაში ინფორმაციის მიუწოდებლობით, დარღვეულია ,,ელექტრონული კომუნიკაციების შესახებ” საქართველოს კანონის მე-19 მუხლის მე-2 პუნქტის ,,გ” ქვეპუნქტი. ,,ელექტრონული კომუნიკაციების შესახებ“ საქართველოს კანონის 45-ე მუხლის შესაბამისად, ავტორიზებული პირის მიერ ელექტრონული კომუნიკაციების სფეროში საქართველოს კანონმდებლობის დარღვევა წარმოადგენს ავტორიზებული პირის სანქცირების საფუძველს. კომისიის 2011 წლის 31 მაისის N261/18 გადაწყვეტილების პირველი პუნქტის შესაბამისად, შპს ,,...“-ის მიმართ სანქციის სახით გამოყენებულია გაფრთხილება ,,ლიტერატურული და მხატვრული ნაწარმოებების დაცვის ბერნის კონვენციის მე-11bis მუხლის, ,,ისმო-ს საავტორო უფლებების შესახებ“ ხელშეკრულების მე-8 მუხლის, ,,შემსრულებლების, ფონოგრამების, დამამზადებლების და მაუწყებლობის ორგანიზაციების უფლებათა დაცვის შესახებ” რომის 1961 წლის კონვენციის მე-13 მუხლის, ,,საავტორო და მომიჯნავე უფლებების შესახებ“ საქართველოს კანონის მე-18 მუხლის მე-2 პუნქტის ,,ვ” ქვეპუნქტის, 37-ე, 38-ე, 50-ე, 51-ე მუხლებისა და ”ელექტრონული კომუნიკაციების შესახებ” საქართველოს კანონის მე-19 მუხლის მე-2 პუნქტის ,,ბ“ ქვეპუნქტის დარღვევის გამო. აღნიშნულის გათვალისწინებით, კომისიამ მიიჩნია, რომ შპს ,,...“-ის მიმართ გამოყენებულ უნდა ყოფილიყო ჯარიმა, „ელექტრონული კომუნიკაციების შესახებ“ საქართველოს კანონის 45-ე მუხლის პირველი პუნქტიდან გამომდინარე, რომლის შესაბამისად, ავტორიზებული პირის მიერ ელექტრონული კომუნიკაციების სფეროში საქართველოს კანონმდებლობის, მათ შორის, კომისიის დადგენილებებითა და გადაწყვეტილებებით განსაზღვრული მოთხოვნებისა და ვალდებულებების დარღვევის ან/და ლიცენზიის მფლობელის მიერ სალიცენზიო პირობების დარღვევის შემთხვევაში, კომისია უფლებამოსილია დამრღვევი წერილობით გააფრთხილოს, ხოლო დენადი ხასიათის დარღვევის კომისიის გადაწყვეტილებით განსაზღვრულ ვადაში აღმოუფხვრელობის ან ერთი წლის განმავლობაში ახალი ერთჯერადი ხასიათის დარღვევის ჩადენის შემთხვევაში – დააკისროს ჯარიმა. კომისიის აპარატის საფინანსო დეპარტამენტის 2011 წლის 12 ივლისის N10/599-11 სამსახურებრივი ბარათის შესაბამისად, შპს ,,...“-ის ბოლო 12 კალენდარული თვის შემოსავლის 0,5 პროცენტი შეადგენდა 8,295.94 ლარს; შესაბამისად, შპს ,,...“-ს, ჯარიმის სახით დაეკისრა 8,295.94 (რვა ათას ორას ოთხმოცდათხუთმეტი მთელი ოთხმოცდათოთხმეტი მეასედი) ლარი.
საქალაქო სასამართლომ აღნიშნა, რომ ადმინისტრაციული ორგანო ვალდებულია, ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი გამოსცეს კანონით დადგენილი პროცედურული წესების დაცვით. ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსი გამოყოფს არსებითი პროცედურული დარღვევის სამ სახეს: - სხდომათა საჯაროობის პრინციპის დარღვევით გამართულ კოლეგიური დაწესებულების სხდომაზე მიღებული გადაწყვეტილება სავალდებულოდ ექვემდებარება ბათილად გამოცხადებას, მიუხედავად იმისა, იგივე გადაწყვეტილება მიიღებოდა თუ არა ღია სხდომის დროს.
- ადმინისტრაციულ სამართლებრივი აქტი ბათილად უნდა გამოცხადდეს, თუ იგი არასწორი ადმინისტრაციული წარმოების სახის გამოყენებით გამოიცა.
- ასევე, აქტის მომზადებისა და გამოცემის წესების აშკარა დარღვევად ჩაითვლება შემთხვევა, როდესაც ასეთი დარღვევის არ არსებობის შემთხვევაში აღნიშნულ საკითხზე მიღებული იქნებოდა სხვაგვარი გადაწყვეტილება. ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობის კონკრეტულ საფუძვლებს განსაზღვრავს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-601 მუხლის 1-ლი და მე-2-ე ნაწილი. აღნიშნული ნორმის თანახმად, ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი ბათილია თუ იგი ეწინააღმდეგება კანონს ან არსებითად დარღვეულია მისი მომზადების ან გამოცემის კანონმდებლობით დადგენილი სხვა მოთხოვნები. ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის მომზადების ან გამოცემის წესის არსებით დარღვევად ჩაითვლება ადმინისტრაციულ სამართლებრივი აქტის გამოცემა ამ კოდექსის 32-ე ან 34-ე მუხლით გათვალისწინებული წესის დარღვევით ჩატარებულ სხდომაზე ან კანონით გათვალისწინებული ადმინისტრაციული წარმოების სახის დარღვევით, ანდა კანონის ისეთი დარღვევა, რომლის არარსებობის შემთხვევაში მოცემულ საკითხზე მიღებული იქნებოდა სხვაგვარი გადაწყვეტილება.
საქალაქო სასამართლომ განმარტა, რომ ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ- სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობისათვის აუცილებელი არ არის დადგინდეს, რომ პროცედურული მოთხოვნების დაცვის პირობებში ამ საკითხზე აუცილებლად სხვაგვარი გადაწყვეტილება მიიღებოდა. ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ- სამართლებრივი აქტი უნდა გაბათილდეს თუ დადგინდება, რომ ადმინისტრაციული წარმოების წესების დაცვისას არსებობდა სხვაგვარი გადაწყვეტილების შესაძლებლობა თუ პროცედურული დარღვევის არ არსებობა სხვა გადაწყვეტილების მიღების გარკვეულ შანსს წარმოშობს, ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ- სამართლებრივი აქტი ბათილად უნდა გამოცხადდეს. საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-17 მუხლის თანახმად, მოსარჩელე ვალდებულია დაასაბუთოს თავისი სარჩელი და წარადგინოს შესაბამისი მტკიცებულებები. ხოლო მოპასუხე ვალდებულია დაასაბუთოს თავისი შესაგებელი და წარადგინოს შესაბამისი მტკიცებულებები. საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 102-ე მუხლის თანახმად, მხარემ უნდა დაამტკიცოს გარემოებანი, რომლებზედაც იგი ამყარებს თავის მოთხოვნას, ამ გარემოებათა დამტკიცება შეიძლება თვით მხარეთა ახსნა-განმარტებით, მოწმეთა ჩვენებებით, წერილობითი თუ ნივთიერი მტკიცებულებებით, მაგრამ საქმის გარემოებები, რომლებიც კანონის თანახმად უნდა დადასტურდეს გარკვეული სახის მტკიცებულებებით, არ შეიძლება დადასტურდეს სხვა სახის მტკიცებულებებით.
აღნიშნული განმარტებიდან გამომდინარე, სასამართლომ მიიჩნია, რომ მტკიცების ტვირთის მხოლოდ ადმინისტრაციული ორგანოსათვის დაკისრება და მოსარჩელის განთავისუფლება სარჩელის დასაბუთების ვალდებულებისაგან არასწორია, ვინაიდან მოსარჩელე ყოველთვის ვალდებულია თავად დაასაბუთოს სარჩელი და როგორც სამოქალაქო, ასევე ადმინისტრაციული სამართალწარმოებით არ არის განსაზღვრული და შესაბამისად არ იგულისხმება ამ ვალდებულების მოპასუხე მხარეზე გადაკისრება. როგორც სამოქალაქო, ასევე ადმინისტრაციულ წარმოებაში მხარეები სარგებლობენ თანაბარი საპროცესო უფლებებითა და შესაძლებლობებით. კერძოდ თითოეულმა მხარემ უნდა დაამტკიცოს გარემოებანი, რომლებზედაც იგი ამყარებს თავის მოთხოვნებსა და შესაგებელს. ამდენად, თითოეულმა მხარემ უნდა მიუთითოს მის სასარგებლოდ მოქმედ გარემოებებზე და თუ იგი სადაო გახდება, უნდა დაამტკიცოს ამ გარემოებების არსებობა.
საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ განსახილველ შემთხვევაში მოპასუხე მხარის მიერ ადგილი არ ჰქონია საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 53-ე მუხლის მე-5 პუნქტის, 96-ე მუხლის პირველი ნაწილისა და მესამე ნაწილების დარღვევას.
ზემოაღნიშნული სამართლებრივი და ფაქტობრივი გარემოებების გათვალისწინებით სასამართლომ მიიჩნია, რომ სადავო აქტის გამოცემისას გამოკვლეულია და შესწავლილია საქმისათვის მნიშვნელობის მქონე ყველა გარემოება. ზ/აღნიშნული ნორმების თანახმად, სასამართლომ მიიჩნია, რომ განსახილველ შემთხვევაში მოპასუხე მხარის მიერ ადგილი არ ჰქონია კანონის ისეთი დარღვევასა და ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის მომზადების ან გამოცემის წესის ისეთ არსებით დარღვევას, რომლის არსებობის შემთხვევაში მოცემულ საკითხზე იქნებოდა მიღებული სხვაგვარი გადაწყვეტილება, რის საფუძველზეც სასამართლომ მიიჩნია, რომ სადავო აქტი გამოცემულია კანონის დაცვით და არ არსებობს მისი ბათილობის საფუძვლები.
აღნიშნული გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა შპს ,,...-მ“.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 16 მაისის განჩინებით შპს ,,...-ის“ სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა; უცვლელად დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2012 წლის 13 მარტის გადაწყვეტილება.
სააპელაციო პალატამ განმარტა, რომ საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 377-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, სააპელაციო სასამართლო ამოწმებს გადაწყვეტილებას სააპელაციო საჩივრის ფარგლებში, ფაქტობრივი და სამართლებრივი თვალსაზრისით. ამავე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, სამართლებრივი თვალსაზრისით შემოწმებისას, სასამართლო ხელმძღვანელობს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 393-ე და 394-ე მუხლების მოთხოვნებით.
სააპელაციო სასამართლო დაეთანხმა საქალაქო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და გაკეთებულ სამართლებრივ დასკვნებს სარჩელის არ დაკმაყოფილების შესახებ და მიიჩნია, რომ აპელანტის _ შპს ,,...-ის’ სააპელაციო საჩივარში მითითებული გარემოებები არ ქმნიდნენ საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 393-ე და 394-ე მუხლებით გათვალისწინებულ შემადგენლობას, შესაბამისად არ არსებობდა სააპელაციო საჩივრის დაკმაყოფილებისა და გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმების პროცესუალურ-სამართლებრივი საფუძვლები.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 16 მაისის განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა შპს ,,...-იმ“, რომელმაც გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სასარჩელო მოთხოვნის დაკმაყოფილება მოითხოვა.
კასატორის განმარტებით, სასამართლოს მიერ ადგილი აქვს კანონის არასწორ განმარტებას, რაც გახდა შპს ,,...”-ის სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის საფუძველი. კასატორმა აღნიშნა, რომ მან სასამართლოს წარუდგინა კონკრეტული მტკიცებულება, კერძოდ მის მიერ შევსებული დეკლარაციის ფორმა, რომელიც არავითარ ინფორმაციას დამფუძნებლის შესახებ არ შეიცავს. ამასთან არავითარი ჩანაწერი შპს ,,...”-ის მიერ 2011 წლის 31 იანვარს შევსებულ დეკლარაციაში მის შპს ,,...”-ის პარტნიორის შესახებ არ მოიპოვებოდა. საკასაციო საჩივრის ავტორის განმარტებით, სასამართლომ საერთოდ არ იმსჯელა ,,ელექტრონული კომუნიკაციების შესახებ” საქართველოს კანონის 19.2 მუხლის ,,გ” პუნქტში შეტანილ ცვლილებაზე. აღნიშნული მუხლის 2011 წლის 2 მაისამდე მოქმედი რედაქცია ავტორიზებულ პირს ავალდებულებდა თავისი საქმიანობის ან/და მომსახურეობის მოდიფიცირების, აგრეთვე მის მიერ წარმოდგენილ დეკლარაციაში სხვა სახის ცვლილების თაობაზე 7 სამუშაო დღის ვადაში შეეტყობინებინა აღნიშნულის შესახებ კომისიისათვის. 2 მაისის შემდეგ კი ჩაიწერა რომ ავტორიზებული პირი ვალდებული იყო თავისი საქმიანობის ან/და მომსახურების მოდიფიცირების, ასევე წილის ან აქციების მფლობელთა ცვლილების თაობაზე 7 სამუშაო დღის ვადაში შეატყობინოს კომისიას. ნათელია, რომ კანონმდებელმა ამ ტიპის ცვლილების შესახებ კომისიის ინფორმირების ვალდებულება ავტორიზებული პირებისთვის დაადგინა 2011 წლის 2 მაისის შემდეგ და მანამდე ასეთი ვალდებულება იურიდიულად არ არსებობდა.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 24 დეკემბრის განჩინებით შპს ,,...-ის“ საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნა დასაშვებად და განისაზღვრა მისი განხილვა მხარეთა დასწრებით.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :


საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების გაცნობის, საკასაციო საჩივრის მოტივების საფუძვლიანობის შესწავლის, მხარეთა ახსნა-განმარტებების მოსმენისა და გასაჩივრებული განჩინების კანონიერება-დასაბუთებულობის შემოწმების შედეგად მივიდა იმ დასკვნამდე, რომ შპს ,,...-ის“ საკასაციო საჩივარი უნდა დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ; გაუქმდეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 16 მაისის განჩინება და საქმეზე მიღებულ იქნეს ახალი გადაწყვეტილება; შპს ,,...-ის“ სარჩელი დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ; სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად ბათილად იქნას ცნობილი საქართველოს კომუნიკაციების ეროვნული კომისიის 2011 წლის 15 ივლისის №360/18 გადაწყვეტილება შპს ,,...-ისათვის“ ადმინისტრაციული პსაუხისმგებლობის დაკისრების თაობაზე და საქართველოს კომუნიკაციების ეროვნულ კომისიას დაევალოს საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოებების გამოკვლევისა და შეფასების შედეგად გამოსცეს ახალი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი; საქართველოს კომუნიკაციების ეროვნულ კომისიას დაეკისროს შპს ,,...-ის“ სასარგებლოდ მის მიერ სასამართლოში სახელმწიფო ბაჟის სახით გადახდილი 664 ლარისა და 79 თეთრის ანაზღაურება, შემდეგ გარემოებათა გამო:
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სააპელაციო სასამართლოს მიერ გასაჩივრებული განჩინების გამოტანისას დარღვეულია სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 393-ე მუხლის მე-2 მოთხოვნები, კერძოდ, სასამართლომ არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა, სასამართლომ განსახილველი დავა გადაწყვიტა არსებითად, მაშინ როცა საქმეში წარმოდგენილი მტკიცებულებების შეფასების საფუძველზე სამართლებრივი დასკვნის ჩამოყალიბება შეუძლებელია.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ საქმეში წარმოდგენილი მტკიცებულებები საჭიროებს გამოკვლევას ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ. შესაბამისად, მოცემულ შემთხვევაში გამოყენებულ უნდა იქნეს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 32.4. მუხლი, რამდენადაც ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ სადავო ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი გამოიცა საქმის გარემოებათა გამოკვლევისა და შეფასების გარეშე.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 32-ე მუხლის მე-4 ნაწილის თანახმად, თუ სასამართლო მიიჩნევს, რომ ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი გამოცემულია საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის გარემოების გამოკვლევისა და შეფასების გარეშე, რაც მოცემულ შემთხვევაში სახეზეა, იგი უფლებამოსილია სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად ბათილად ცნოს იგი და დაავალოს ადმინისტრაციულ ორგანოს ამ გარემოებათა გამოკვლევისა და შეფასების შემდეგ გამოსცეს ახალი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი. სასამართლო ამ გადაწყვეტილებას იღებს, თუ ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობისათვის არსებობს მხარის გადაუდებელი კანონიერი ინტერესი, რაც მოცემულ შემთხვევაში სახეზეა.
საკასაციო სასამართლო დადგენილად მიიჩნევს შემდეგ ფაქტობრივ გარემოებებს: საქართველოს კომუნიკაციების ეროვნული კომისიის 2011 წლის 31 მაისის N261/18 (შპს ’’...”-სათვის ადმინისტრაციული პასუხისმგებლობის დაკისრების თაობაზე) გადაწყვეტილებით: საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-2 მუხლის „ლ” ქვეპუნქტის, მე-4, 98-ე, 99-ე მუხლების, საქართველოს კომუნიკაციების ეროვნული კომისიის მარეგულირებელი წესების მე-4 მუხლის პირველი პუნქტის „ბ” ქვეპუნქტის, მე-6 მუხლის „ბ” ქვეპუნქტისა და 36-ე მუხლის მე-14 პუნქტის, „ელექტრონული კომუნიკაციების შესახებ” საქართველოს კანონის მე-11 მუხლის პირველი და მე-3 პუნქტების, მე-19 მუხლის მე-2 პუნქტის „ბ” ქვეპუნქტის, 43-ე და 44-ე მუხლების, „ლიტერატურული და მხატვრული ნაწარმოებების დაცვის” ბერნის კონვენციის მე-11bis მუხლის, ისმო-ს „საავტორო უფლებების შესახებ” ხელშეკრულების მე-8 მუხლის, „შემსრულებლების, ფონოგრამების, დამამზადებლების და მაუწყებლობის ორგანიზაციების უფლებათა დაცვის შესახებ” რომის 1961 წლის კონვენციის მე-13 მუხლის „საავტორო და მომიჯნავე უფლებების შესახებ” საქართველოს კანონის მე-18 მუხლის მე-2 პუნქტის „ვ” ქვეპუნქტის, 37-ე, 38-ე, 50-ე, 51-ე მუხლების შესაბამისად, შპს ,,...”-ს მიეცა გაფრთხილება „ლიტერატურული და მხატვრული ნაწარმოებების დაცვის” ბერნის კონვენციის მე-11bis მუხლის, ისმო-ს „საავტორო უფლებების შესახებ” ხელშეკრულების მე-8 მუხლის, „შემსრულებლების, ფონოგრამების, დამამზადებლების და მაუწყებლობის ორგანიზაციების უფლებათა დაცვის შესახებ” რომის 1961 წლის კონვენციის მე-13 მუხლის, „საავტორო და მომიჯნავე უფლებების შესახებ“ საქართველოს კანონის მე-18 მუხლის მე-2 პუნქტის „ვ” ქვეპუნქტის, 37-ე, 38-ე, 50-ე, 51-ე მუხლებისა და „ელექტრონული კომუნიკაციების შესახებ” საქართველოს კანონის მე-19 მუხლის მე-2 პუნქტის ,,ა“ და „ბ” ქვეპუნქტების დარღვევის გამო და დაევალა შპს ,,...“-ს უზრუნველეყო საქართველოს ტერიტორიაზე სატელევიზიო არხების: ,,MEZZO”, ,,FASHION TV”, არამართლზომიერი გადაცემის დაუყოვნებლივ შეწყვეტა. 2011 წლის 14 ივნისს შპს ,,...”-ის დირექტორებმა: გ. ხ-მა და ა. ო-ამ საქართველოს კომუნიკაციების ეროვნული კომისიის თავმჯდომარეს აცნობეს, რომ შპს ,,...”-ი წარმოადგენს მაუწყებლობის ტრანზიტზე ავტორიზებულ პირს. 2011 წლის 14 ივნისს განხორციელდა ცვლილებები კომპანიის მენეჯმენტში, კერძოდ დაინიშნა ახალი დირექტორი, ა. ო-ა და გ. ხ-ი. აღნიშნულ წერილს დაერთო ამონაწერი სამეწარმეო რეესტრიდან. 2011 წლის 6 ივლისს საქართველოს კომუნიკაციების ეროვნული კომისიის თავმჯდომარეს სამსახურებრივი ბარათით მიმართა კომისიის აპარატის ადმინისტრაციული დეპარტამენტის უფროსმა იოსებ ხარებავამ და განუმარტა, რომ შპს ,,...”-ის მიერ დარღვეულია ,,ელექტრონული კომუნიკაციების შესახებ” საქართველოს კანონის მე-19 მუხლის მე-2 პუნქტის და ,,გ” ქვეპუნქტები, კერძოდ: სადამფუძნებლო დოკუმენტაციაში 2011 წლის 20 აპრილს განხორციელებული ცვლილება (ა. თ-ის ნაცვლად 100% წილის მფლობელად განისაზღვრა კომპანია ,,....” (...) დამადასტურებელი დოკუმენტი: (ამონაწერი მეწარმეთა და არასამეწარმეო და (არაკომერციულ) იურიდიულ პირთა რეესტრიდან), კომისიაში წარმოადგინა 2011 წლის 14 ივნისს, ანუ გადააცილა 32 დღე. აღნიშნული სამსახურეობრივი ბარათით მოთხოვნილი იქნა თანხმობა, რათა ადმინისტრაციული დეპარტამენტის სამსახურებრივი ბარათი (თანდართულ ასლებთან ერთად) შემდგომი შესწავლისა და რეაგირებისათვის გადაეცეს სამართლებრივ დეპარტამენტს. კომისიის აპარატის საფინანსო დეპარტამენტის 2011 წლის 12 ივლისის N10/599-11 სამსახურებრივი ბარათის თანახმად, შპს ,,...-ის” (ავტორიზაცია გაიარა 2011 წლის 31 იანვარს) ბოლო 12 კალენდარული თვის შემოსავალის 0,5%-ი კომისიაში წარდგენილი რეგულირების ყოველწლიური საფასურის გაანგარიშებების მიხედვით შეადგენს - 8,295.94 ლარს. 2011 წლის 11 ივლისს საქართველოს კომუნიკაციების ეროვნულმა კომისიამ N01/1422-11 წერილით აცნობა შპს ,,...-ის”, რომ საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 95-ე მუხლის მე-2 ნაწილის, ,,საქართველოს კომუნიკაციების ეროვნული კომისიის საქმიანობის მარეგულირებელი წესების” 36-ე მუხლის მე-14 პუნქტის შესაბამისად, 2011 წლის 15 ივლისს 16:00 საათზე, გაიმართებოდა საქართველოს კომუნიკაციების ეროვნული კომისიის (შემდგომში ,,კომისია”) სხდომა, სადაც განიხილებოდა შპს ,,...-ის” სანქცირების საკითხი, მის მიერ სადამფუძნებლო დოკუმენტაციაში ცვლილების შესახებ, საქართველოს კომუნიკაციების ეროვნულ კომისიაში ინფორმაციის წარდგენის კანონით დადგენილი ვადის დარღვევის გამო. (საფუძველი: კომისიის აპარატის ადმინისტრაციული დეპარტამენტის 2011 წლის 6 ივლისის №10/576-11 სამსახურებრივი ბარათი). შპს ,,...-იმ” 2011 წლის 15 ივლისს განცხადებით მიმართა საქართველოს კომუნიკაციების ეროვნული კომისიის თავმჯდომარეს საქართველოს კომუნიკაციების ეროვნული კომისიის 2011 წლის 11 ივლისის №01/1422-11 შეტყობინების თაობაზე, სადაც განმარტებული იქნა, რომ ელექტრონული კომუნიკაციების შესახებ საქართველოს კანონის მე-19 მუხლის მე-2 პუნქტის ,,გ” ქვეპუნქტი, მართლაც ითვალისწინებს ავტორიზებული პირების მხრიდან წილის მფლობელთა ცვლილებაზე ინფორმაციის წარდგენის ვალდებულებას, მაგრამ აღნიშნული კანონი მიღებულ იქნა 8 აპრილს და ძალაში შევიდა გამოქვეყნებიდან 15 დღის შემდეგ. ,,...-ის” დამფუძნებელთა შორის ცვლილება განხორციელდა 20 აპრილს, შესაბამისად, დამფუძნებელთა შორის მომხდარი ცვლილების კომისიაში წარდგენის იურიდიული ვალდებულება 2011 წლის 20 აპრილისათვის არ არსებობდა. რაც შეეხება 2011 წლის 20 აპრილისათვის მოქმედი კანონის რედაქციას, მანამდე მოქმედი რედაქცია, მსგავსი ინფორმაციის წარდგენის იურიდიულ ვალდებულებას არ შეიცავდა, რაზეც მეტყველებს თუნდაც კომისიის ოფიციალურ ვებ გვერდზე გამოქვეყნებული ავტორიზაციის წესი, რომელშიც საუბარია მხოლოდ სარეგისტრაციო მონაცემების და წარმომადგენლობაზე უფლებამოსილი პირის ანუ დირექტორების შეცვლის შემთხვევაში კომისიაში ინფორმაციის წარდგენის ვალდებულებაზე. ხოლო რაც შეეხება დამფუძნებელთა შორის მომხდარ ცვლილებას, აღნიშნული სპეციალურად იქნა დაკონკრეტებული 2011 წლის 8 აპრილის კანონით, რომელიც ძალაში შევიდა მისი გამოქვეყნებიდან 15 დღის შემდეგ. აღნიშნულიდან გამომდინარე, მოითხოვა საქმეზე ადმინისტრაციული წარმოების შეწყვეტა, ვინაიდან არ არსებობდა კომპანია ,,...-ის” სანქცირების საფუძველი.
საკასაციო პალატა მიუთითებს ,,ელექტრონული კომუნიკაციების შესახებ“ საქართველოს კანონის (პირველადი რედაქცია) მე-19 მუხლის მე-2 პუნქტის ,,გ“ ქვეპუნქტზე, რომლის თანახმად, ავტორიზებული პირი ვალდებულია თავისი საქმიანობის ან/და მომსახურების მოდიფიცირების, აგრეთვე მის მიერ წარმოდგენილ დეკლარაციაში სხვა სახის ცვლილებების თაობაზე 7 სამუშაო დღის ვადაში შეატყობინოს კომისიას, რომელიც აღნიშნულ ცვლილებებს ამ კანონით დადგენილ ვადაში და განსაზღვრული წესით ატარებს რეგისტრაციაში ავტორიზებულ პირთა უწყებრივ რეესტრში.
საკასაციო პალატა ასევე მიუთითებს ზემოაღნიშნული კანონის მე-19 მუხლის მე-2 ნაწილის ,,გ“ ქვეპუნქტში 2011 წლის 8 აპრილს შეტანილ ცვლილებაზე, რომელიც ამოქმედდა გამოქვეყნებიდან მე-15 დღეს, რომელშიც კანონმდებელმა დააკონკრეტა თუ რა სახის ცვლილების განხორციელებისას იყო ავტორიზებული პირი ამ შემთხვევაში შპს ,,...“ ვალდებული აღნიშნულის შესახებ ეცნობებინა კომისიისათვის; კერძოდ კი აღნიშნული ცვლილების თანახმად, ავტორიზებული პირი ვალდებულია თავისი საქმიანობის ან/და მომსახურების მოდიფიცირების, ასევე წილის ან აქციების მფლობელთა ცვლილების თაობაზე 7 სამუშაო დღის ვადაში შეატყობინოს კომისიას, რომელსაც ეს ინფორმაცია შეაქვს ავტორიზებულ პირთა უწყებრივ რეესტრში. აღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო პალატა განმარტავს, რომ მოცემულ შემთხვევაში ვერ გაიზიარებს ქვედა ინსტანციის სასამართლოების მსჯელობას და სამართლებრივ დასკვნას, რადგანაც ავტორიზებულმა პირმა სადამფუძნებლო დოკუმენტაციაში ცვლილება განახორციელა 2011 წლის 20 აპრილს, ანუ კანონში შეტანილი ცვლილებების ამოქმედებამდე. საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ ნებისმიერი ავტორიზებული პირის მიერ ამა თუ იმ მოქმედების განხორციელების შემდგომ კანონში შეტანილი ცვლილება არ უნდა გავრცელებულიყო ცვლილებამდე არსებულ ქმედებაზე.
,,ელექტრონული კომუნიკაციების შესახებ” საქართველოს კანონის მე-17 მუხლის პირველი პუნქტის თანახმად, კომისია აწარმოებს ავტორიზებულ პირთა უწყებრივ რეესტრს, რომელშიც შეიტანება დეკლარაციის მონაცემები; ავტორიზებული პირის მიერ დეკლარაციაში მითითებული მონაცემების ჩამონათვალი განსაზღვრულია ,,ელექტრონული კომუნიკაციების შესახებ” საქართველოს კანონის მე-16 მუხლის მე-2 პუნქტით, ესენია: საფირმო სახელწოდება, სამართლებრივი ფორმა, იურიდიული მისამართი (ადგილსამყოფელი), მეწარმეთა და არასამეწარმეო (არაკომერციული) იურიდიული პირების რეესტრში რეგისტრაციის შესახებ მონაცემები, წარმომადგენლობაზე უფლებამოსილი პირის სახელი და გვარი; ამავე მუხლის მე-3 პუნქტის შესაბამისად, დეკლარაციას უნდა დაერთოს ამონაწერი მეწარმეთა და არასამეწარმეო (არაკომერციული) იურიდიული პირების რეესტრიდან, აგრეთვე იურიდიული პირის წესდებისა და ფიზიკური პირის საიდენტიფიკაციო შესაბამისი დოკუმენტის ასლი;
საკასაციო პალატა აღნიშნავს, რომ საქართველოს იუსტიციის მინისტრის 2009 წლის 31 დეკემბრის N241 ბრძანებით დამტკიცებული ,,მეწარმეთა და არასამეწარმეო (არაკომერციულ) იურიდიულ პირთა რეგისტრაციის შესახებ ინსტრუქციის“ მე-3 მუხლის ,,ა“ პუნქტის თანახმად, ამონაწერი განმარტებულია, როგორც ,,საწარმოს და არასამეწარმეო (არაკომერციული) იურიდიული პირის, ინდივიდუალური მეწარმის, უცხო ქვეყნის საწარმოს და არასამეწარმეო (არაკომერციული) იურიდიული პირის ფილიალის (მუდმივი დაწესებულების, წამომადგენლობის) შესახებ მეწარმეთა და არასამეწარმეო (არაკომერციულ) იურიდიულ პირთა რეესტრში, საჯაროსამართლებრივ და საგადასახადო გირავნობის/იპოთეკის რეესტრებში არსებული მონაცემების შემცველი, ამ ინსტრუქციით დადგენილი წესით შედგენილი დოკუმენტი“; ამავე ინსტრუქციის მე-7 მუხლის მე-2 პუნქტის თანახმად, ამონაწერი მზადდება მეწარმეთა და არასამეწარმეო (არაკომერციულ) იურიდიულ პირთა რეესტრის, საჯაროსამართლებრივი შეზღუდვის და საგადასახადო გირავნობის/იპოთეკის რეესტრების მონაცემთა ერთიანი ბანკის საფუძველზე და ასახავს მისი მომზადების მომენტისათვის რეგისტრირებული სუბიექტის, საჯაროსამართლებრივი შეზღუდვის და საგადასახადო გირავნობის/იპოთეკის შესახებ ძალაში მყოფ მონაცემებს. შეზღუდული პასუხისმგებლობის საზოგადოების შემთხვევაში ამონაწერი ასევე უნდა შეიცავდეს ინფორმაციას პარტნიორთა წილებზე მოძრავ ნივთებსა და არამატერიალურ ქონებრივ სიკეთეზე უფლებათა რეესტრში რეგისტრირებულ მონაცემებს. ამასთანავე, ამავე მუხლის მე-4 პუნქტის ,,დ“ ქვეპუნქტის შესაბამისად, შეზღუდული პასუხისმგებლობის საზოგადოების შემთხვევაში, ამონაწერში აისახება ინფორმაცია საწარმოს პარტნიორებისა და მათი წილების შესახებ;
ამდენად, ზემოაღნიშნული ნორმებიდან გამომდინარე, საკასაციო პალატას მიაჩნია, რომ ამონაწერი მეწარმეთა და არასამეწარმეო (არაკომერციული) იურიდიული პირების რეესტრიდან, რომელშიც დაფიქსირებულია ყველა მონაცემი და დარეგისტრირებულია მეწარმეთა და არასამეწარმეო (არაკომერციული) იურიდიული პირების რეესტრში საჯაროა, ხელმისაწვდომია ყველასათვის და იგი გაიცემა ნებისმიერ პირზე. ამდენად, საკასაციო პალატა თვლის, რომ კომისიამ უნდა იმსჯელოს, მოცემულ შემთხვევაში რამდენად მართებულია კომისიის მიერ ადმინისტრაციული სახდელის (ჯარიმა) დადება იმ საფუძვლით, რომ შპს ,,...-იმ“ დროულად არ აცნობა მას სადამფუძნებლო დოკუმენტაციაში შეტანილი ცვლილება.
საკასაციო პალატა ყურადღებას ამახვილებს იმ გარემოებაზე, რომ სასამართლო პროცესზე კასატორის წარმომადგენელმა წარმოადგინა საქართველოს კომუნიკაციების ეროვნული კომისიის მიერ მიღებული გადაწყვეტილებები, რიგი ავტორიზებული პირების სანქცირების შესახებ და აღნიშნა, რომ ,,ელექტრონული კომუნიკაციების შესახებ“ საქართველოს კანონის მე-19 მუხლის მე-2 პუნქტის ,,გ“ ქვეპუნქტთან დაკავშირებით სხვა კომპანიებსაც ჰქონიათ მსგავსი პრობლემები და კომისია შემოიფარგლა მხოლოდ მათი გაფრთხილებით ან სულაც ეპატიათ აღნიშნული დარღვევები.
აღნიშნულთან დაკავშირებით საკასაციო პალატა განმარტავს, რომ ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-2 მუხლის პირველი ნაწილის ,,ლ“ ქვეპუნქტით, დისკრეციული უფლებამოსილება ეს არის უფლებამოსილება, რომელიც ადმინისტრაციულ ორგანოს ან თანამდებობის პირს ანიჭებს თავისუფლებას საჯარო და კერძო ინტერესების დაცვის საფუძველზე კანონმდებლობის შესაბამისი რამდენიმე გადაწყვეტილებიდან შეარჩიოს ყველაზე მისაღები გადაწყვეტილება; დისკრეციული უფლებამოსილება ადმინისტრაციულ ორგანოს აძლევს შესაძლებლობას, მიიღოს გადაწყვეტილება საკუთარის პასუხისმგებლობით. ის, პირველ რიგში კონკრეტულ შემთხვევაში სამართლიანი გადაწყვეტილების მიღებას ისახავს მიზნად. ადმინისტრაციული ორგანო ვალდებულია, გაიაზროს თუ რა მიზნის მისაღწევად მიენიჭა ეს უფლებამოსილება და რომელი ფაქტობრივი გარემოებები გაითვალისწინოს. მხოლოდ ამის შემდეგ ის შეაფასებს შემთხვევას და მიიღებს გადაწყვეტილებას.
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-601 მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი ბათილია, თუ იგი ეწინააღმდეგება კანონს ან არსებითად დარღვეულია მისი მომზადების ან გამოცემის კანონმდებლობით დადგენილი სხვა მოთხოვნები.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-601 მუხლში მოცემულია ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობის სავალდებულო წინაპირობები, რომლებიც მათი რეალიზების თვალსაზრისით, ამ მუხლში არა კუმულაციური, არამედ ალტერნატიული სახით არის წარმოდგენილი. ამასთან, არსებით დარღვევად ჩაითვლება ისეთი დარღვევა, რომელსაც შეეძლო არსებითი გავლენა მოეხდინა ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ მიღებულ გადაწყვეტილებაზე.
ზემოაღნიშნული მსჯელობიდან გამომდინარე, საკასაციო პალატას მიაჩნია, რომ საქართველოს კომუნიკაციების ეროვნული კომისია ვალდებულია საკითხის ხელახლა განხილვისას გამოიკვლიოს თუ რამდენად შეიძლებოდა შპს ,,...-ისათვის“ ადმინისტრაციული სახდელის დადების დროს გამოყენებული ყოფილიყო ,,ელექტრონული კომუნიკაციების შესახებ“ საქართველოს კანონის მე-19 მუხლის მე-2 პუნქტის ,,გ“ ქვეპუნქტი. ასევე მისი დისკრეციული უფლებამოსილების ფარგლებში იმსჯელოს და მოცემულ საქმეზე მიიღოს ობიექტური და სამართლიანი გადაწყვეტილება.
ამდენად, ადმინისტრაციულ ორგანოს ეძლევა შესაძლებლობა საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოებების სათანადო გამოკვლევის შედეგად მიიღოს კონკრეტული შემთხვევისათვის სათანადო გადაწყვეტილება.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 411-ე მუხლის საფუძველზე, არსებობს გასაჩივრებული – თბილისის


სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 16 მაისის განჩინების გაუქმებისა და შპს ,,...-ის“ საკასაციო საჩივრის ნაწილობრივ დაკმაყოფილების საფუძველი.
საკასაციო პალატა განმარტავს, რომ საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-10 მუხლისა და სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 53.1 მუხლის საფუძველზე მოპასუხე საქართველოს კომუნიკაციების ეროვნულ კომისიას დაეკისროს შპს ,,...-ის“ მიერ სასამართლოში სახელმწიფო ბაჟის სახით გადახდილი 664 (ექვსას სამოცდაოთხი) ლარისა და 79 (სამოცდაცხრამეტი) თეთრის ანაზღაურება.


ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილით, მე-10 მუხლის მე-2 ნაწილით, 32-ე მუხლის მე-4 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 411-ე, მუხლით და

გ ა დ ა წ ყ ვ ი ტ ა :

1. შპს ,,...-ის“ საკასაციო საჩივარი დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ;
2. გაუქმდეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 16 მაისის განჩინება და საქმეზე მიღებულ იქნეს ახალი გადაწყვეტილება;
3. შპს ,,...-ის“ სარჩელი დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ;
4. სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად ბათილად იქნას ცნობილი საქართველოს კომუნიკაციების ეროვნული კომისიის 2011 წლის 15 ივლისის №360/18 გადაწყვეტილება შპს ,,...-ისათვის“ ადმინისტრაციული პსაუხისმგებლობის დაკისრების თაობაზე და საქართველოს კომუნიკაციების ეროვნულ კომისიას დაევალოს საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოებების გამოკვლევისა და შეფასების შედეგად გამოსცეს ახალი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი;
5. საქართველოს კომუნიკაციების ეროვნულ კომისიას დაეკისროს შპს ,,...-ის“ სასარგებლოდ მის მიერ სასამართლოში სახელმწიფო ბაჟის სახით გადახდილი 664 (ექვსას სამოცდაოთხი) ლარისა და 79 (სამოცდაცხრამეტი) თეთრის ანაზღაურება;
6. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.

თავმჯდომარე ლ. მურუსიძე

მოსამართლეები: მ. ვაჩაძე

ნ. სხირტლაძე