№ბს-761-745(კ-12) 16 მაისი, 2013 წელი
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატა
შემადგენლობა:

მაია ვაჩაძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
ნუგზარ სხირტლაძე, ლევან მურუსიძე


სხდომის მდივანი _ ანა ვარდიძე


კასატორი _ მ. დ-ი
წარმომადგენელი – ნ. ც-ი


მოწინააღმდეგე მხარე _ 1. ქ. თბილისის მერია
წარმომადგენელი – ლ. ა-ა

2. სსიპ ქონების მართვის სააგენტო
წარმომადგენელი – ი. ფ-ი


მესამე პირი – სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახური
წარმომადგენელი – ო. ნ-ი


გასაჩივრებული განჩინება _ თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 6 სექტემბრის განჩინება


დავის საგანი _ ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების ბათილად ცნობა

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

2012 წლის 24 თებერვალს მ. დ-მა სასარჩელო განცხადებით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას, მოპასუხეების - სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს, ქ. თბილისის მერიისა და სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის მიმართ.
მოსარჩელის განმარტებით, მან 2011 წლის 11 თებერვალს აუქციონის წესით სახელმწიფოსგან შეისყიდა 128 კვ.მ. მიწის ნაკვეთი მდებარე - ქ. თბილისი, ..., ... ..., მე-14 ქუჩა №35-ის მიმდებარედ. აღნიშნული მიწის ნაკვეთის ყიდვა მოსარჩელის ინტერესებში იქიდან გამომდინარე შედიოდა, რომ იგი მოსარჩელის საკუთრებაში არსებული უძრავი ქონების მიმდებარეა და მისი ყიდვის შემდეგ მოსარჩელეს ყოველგვარი მშენებლობის გარეშე ეზოს გაფართოება სურდა. მიწის ნაკვეთის შესყიდვის შემდეგ მოსარჩელემ მიწის ნაკვეთების საერთო ღობით გაერთიანება გადაწყვიტა და არქიტექტურის სამსახურს მიმართა, სადაც მისთვის ცნობილი გახდა, რომ აუქციონზე შეძენილი მიწის ნაკვეთი სერვიტუტით იყო დატვირთული. აუქციონის პირობებში აღნიშნული შეზღუდვის თაობაზე არ იყო გაცხადებული; აუქციონის პირობებში ჩადებული იყო მხოლოდ ერთი პირობა – „მშენებლობის უფლების გარეშე“. მოსარჩელის მტკიცებით, შეზღუდვა იმის თაობაზე, რომ აკრძალული იყო მიწის ნაკვეთის ღობით შემოსაზღვრა, აუქციონის პირობებში არ ყოფილა. მოსარჩელის მითითებით, აუქციონის პირობებში მიწის ნაკვეთის შეღობვის აკრძალვის თაობაზე რომ ყოფილიყო საუბარი და მისთვის ცნობილი ყოფილიყო აღნიშნული გარემოება, იგი მიწის ნაკვეთს არ იყიდდა.
მოსარჩელის განმარტებით, იგი იძულებული გახდა მიემართა ქონების მართვის სააგენტოსთვის, რომლის 2011 წლის 3 ნოემბრის გადაწყვეტილებით მას უარი ეთქვა სადავო მიწის ნაკვეთზე სერვიტუტის გაუქმებაზე იმ მოტივით, რომ ქონების მართვის სააგენტოს სერვიტუტის გაუქმება მიზანშეწონილად არ მიაჩნდა. თუმცა რატომ არ მიაჩნდათ მიზანშეწონილად სერვიტუტის გაუქმება, ამაზე საუბარი არ ყოფილა. მოსარჩელის განმარტებით, ქონების მართვის სააგენტომ ისე უთხრა მას უარი მოთხოვნის დაკმაყოფილებაზე, რომ საერთოდ არ გამოუკვლევია საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოებები; გაურკვეველია უარის თქმის მიზეზი და საფუძველი. გარდა ამისა, მისთვის უცნობია თუ ვინ არის სერვიტუტის მეორე მხარე. ხოლო ქონების მართვის სააგენტოს გადაწყვეტილება იმდენად ბუნდოვანია, რომ მოსარჩელისათვის გაურკვეველია ვინ და რატომ ზღუდავს მის უფლებებს.
მოსარჩელის განმარტებით, ქონების მართვის სააგენტომ დაარღვია მისი როგორც კანონიერი მესაკუთრის უფლებები - დაუმალა მას საქმის ფაქტობრივი გარემოებები. მოსარჩელის მტკიცებით, უნდა გაუქმდეს სერვიტუტი, რათა მან შემოღობოს სადავო მიწის ნაკვეთი და როგორც მესაკუთრემ ისე ისარგებლოს შეძენილი ქონებით.
ამასთან, მოსარჩელე აღნიშნავს, რომ ქონების მართვის სააგენტოს გადაწყვეტილებაში მითითებულია გასაჩივრების წესი – „გაცნობიდან ერთი თვის ვადაში ქ. თბილისის მერთან“. მოსარჩელე მიჰყვა აღნიშნულ წესს, თუმცა ქ. თბილისის მერიიდან მიიღო პასუხი, რომ საჩივარი მათი განსახილველი არ იყო და მას სასამართლოსათვის უნდა მიემართა.
მოსარჩელემ სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს 2011 წლის 3 ნოემბრის გადაწყვეტილების, ადმინისტრაციული საჩივრის განხილვაზე უარის თქმის შესახებ ქ. თბილისის მერიის 2012 წლის 23 იანვრის გადაწყვეტილების ბათილად ცნობა და სსიპ ქონების მართვის სააგენტოსა და სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურისათვის ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების გამოცემის დავალება მოითხოვა.
მ. დ-მა 2012 წლის 9 მარტის განცხადებით დააზუსტა სასარჩელო მოთხოვნა და სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2011 წლის 13 ოქტომბრის #121132784-13 გადაწყვეტილების, სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს 2011 წლის 3 ნოემბრის გადაწყვეტილებისა და ადმინისტრაციული საჩივრის განხილვაზე უარის თქმის შესახებ ქ. თბილისის მერიის 2012 წლის 23 იანვრის გადაწყვეტილების ბათილად ცნობა მოითხოვა. ამასთან, მოსარჩელემ სსიპ ქონების მართვის სააგენტოსათვის სერვიტუტის გაუქმების შესახებ ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემის დავალება და სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის მიერ ქ. თბილისი, ..., ... ..., მე-14 ქუჩა №35-ის მიმდებარედ მის საკუთრებაში არსებული მიწის ნაკვეთის შემოღობვაზე თანხმობის გაცემა მოითხოვა.
2012 წლის 18 მაისს გამართულ სასამართლო სხდომაზე სასამართლომ მ. დ-ს დააზუსტებინა სასარჩელო მოთხოვნა და მოსარჩელემ სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს 2011 წლის 3 ნოემბრის გადაწყვეტილების, ადმინისტრაციული საჩივრის განხილვაზე უარის თქმის შესახებ ქ. თბილისის მერიის 2012 წლის 23 იანვრის გადაწყვეტილების ბათილად ცნობა და სსიპ ქონების მართვის სააგენტოსათვის ქ. თბილისი, ..., ... ..., მე-14 ქუჩა №35-ის მიმდებარედ არსებულ მიწის ნაკვეთზე სერვიტუტის გაუქმების შესახებ ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემის დავალება მოითხოვა; ხოლო არქიტექტურის სამსახურის მიმართ მოთხოვნის ნაწილში განუხილველი დარჩა სარჩელი.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2012 წლის 1 ივნისის განჩინებით საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-16 მუხლის პირველი ნაწილის საფუძველზე საქმეში მესამე პირად ჩაება სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახური.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2012 წლის 14 ივნისის გადაწყვეტილებით მ. დ-ის სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.
საქალაქო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ მ. დ-მა 2011 წლის 11 თებერვალს აუქციონის წესით შეიძინა 128 კვ.მ. მიწის ნაკვეთი, მდებარე, თბილისის ..., ... ... მე-14 ქუჩა №35-ის მიმდებარედ. აღნიშნულ უძრავ ნივთზე კომისიის მიერ დადგენილ იქნა აუქციონის პირობები: შეზღუდვა, მშენებლობის უფლების გარეშე. აუქციონზე გამარჯვების დამადასტურებელი ოქმი გაცემულ იქნა 2011 წლის 22 თებერვალს და უძრავი ნივთი მ. დ-ის სახელზე საჯარო რეესტრში 2011 წლის 30 მაისს აღირიცხა.
ქ. თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2011 წლის 13 ოქტომბრის წერილით მ. დ-ს ეცნობა, რომ უძრავი ნივთი მდებარე თბილისის ..., ... ... მე-14 ქუჩა, №35-ის მიმდებარედ შესაბამისი ვალდებულებით არის დატვირთული (სერვიტუტით) და დაუშვებელია ნებისმიერი სამშენებლო სამუშაოების წარმოება.
მ. დ-მა განცხადებით მიმართა ქ. თბილისის ქონების მართვის სააგენტოს და უძრავ ნივთზე (მდებარე თბილისის ..., ... ... მე-14 ქუჩა №35-ის მიმდებარედ) სერვიტუტის გაუქმება მოითხოვა. 2011 წლის 3 ნოემბრის №14123 გადაწყვეტილებით განმცხადებელს განემარტა, რომ ქონების მართვის სააგენტოს აღნიშნულ მიწის ნაკვეთზე სერვიტუტის გაუქმება არ მიაჩნდა მიზანშეწონილად.
მ. დ-მა 2012 წლის 13 იანვარს ადმინისტრაციული საჩივრით მიმართა ქ. თბილისის მერიას და სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს 2011 წლის 3 ნოემბრის №14123 გადაწყვეტილების ბათილად ცნობა მოითხოვა. ქ. თბილისის მერიის 2012 წლის 23 იანვრის გადაწყვეტილებით მ. დ-ს უარი ეთქვა ადმინისტრაციული საჩივრის განხილვაზე და განემარტა, რომ ქ. თბილისის მთავრობისაგან უფლებამოსილების დელეგირების საფუძველზე, ადგილობრივ ქონების მართვასა და განკარგვასთან დაკავშირებულ საკითხებს ამზადებს ქ. თბილისის მერიის საჯარო სამართლის იურიდიული პირი ქონების მართვის სააგენტო. განსახილველ შემთხვევაში 2011 წლის 3 ნოემბრის ადმინისტრაციული აქტი წარმოადგენდა ქ. თბილისის მთავრობის გადაწყვეტილებას. ქ. თბილისის მთავრობას ქ. თბილისის მერიის სისტემაში არ ჰყავს ზემდგომი ადმინისტრაციული ორგანო ან თანამდებობის პირი და ამდენად, მის უფლებამოსილებას მიკუთვნებულ საკითხთან დაკავშირებით მიღებული გადაწყვეტილება შესაძლებელია გასაჩივრდეს სასამართლოში კანონმდებლობით დადგენილი წესით.
სასამართლოს მითითებით, საქმეში წარმოდგენილი საჯარო რეესტრის ამონაწერით დასტურდებოდა, რომ უძრავი ნივთზე, მდებარე თბილისის ..., ... ... მე-14 ქუჩა №35-ის მიმდებარედ რეგისტრირებულია შეზღუდვა - მშენებლობის უფლების გარეშე.
სასამართლომ საქმეში წარმოდენილი საჯარო რეესტრის ამონაწერით, საკადასტრო აზომვითი ნახაზით, ორთოფოტოთი დადასტურებულად მიიჩნია, რომ უძრავ ნივთზე მდებარე თბილისის ..., ... ... მე-14 ქუჩა №35-ის მიმდებარედ რეგისტრირებულია შეზღუდვა - მშენებლობის უფლების გარეშე. ამდენად, სასამართლოს მითითებით, აღნიშნულ უძრავ ნივთზე მშენებლობის აკრძალვა ნიშნავს მასზე სერვიტუტის არსებობას.
სასამართლოს განმარტებით, საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 247-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, მიწის ნაკვეთი ან სხვა უძრავი ქონება შეიძლება სხვა მიწის ნაკვეთის, ან სხვა უძრავი ქონების მესაკუთრის სასარგებლოდ ისე იქნეს გამოყენებული (დატვირთული), რომ ამ მესაკუთრეს უფლება ჰქონდეს ცალკეულ შემთხვევებში ისარგებლოს ამ ნაკვეთით, ან აიკრძალოს ამ ნაკვეთზე ზოგიერთი მოქმედების განხორციელება ანდა გამოირიცხოს დატვირთული ნაკვეთის მესაკუთრის ზოგიერთი უფლების გამოყენება სხვა ნაკვეთის მიმართ.
სასამართლოს მითითებით, ქ. თბილისის მთავრობის „ქ. თბილისის მერიის საჯარო სამართლის იურიდიული პირის ქონების მართვის სააგენტოს შექმნისა და მისი წესდების დამტკიცების შესახებ“ 2010 წლის 30 მარტის №08.32.412 დადგენილების მე-2 მუხლის მე-2 პუნქტით განისაზღვრა სააგენტოს ფუნქციები: ქ. თბილისის თვითმმართველი ერთეულის უძრავი ქონების აღრიცხვა, რეგისტრაციის უზრუნველყოფა; ქ. თბილისის თვითმმართველი ერთეულის ქონების რეალიზაციის მიზნით აუქციონის ორგანიზება, ჩატარება და შედეგების გაფორმება, უძრავი ქონების აზომვითი ნახაზის შესრულება და ა.შ. სასამართლომ აღნიშნა, რომ ქონების მართვის სააგენტოს უფლებამოსილებას არ წარმოადგენს მშენებლობის უფლების შეზღუდვა და თვითმმართველი ერთეულის ქონებაზე სერვიტუტის დადგენა. ქ. თბილისის მთავრობის 2008 წლის 22 დეკემბრის №24.16.832 დადგენილების - „ქ. თბილისის მერიის სსიპ ქ. თბილისის არქიტექტურის სამსახურის შექმნისა და მისი წესდების დამტკიცების შესახებ“ - მე-3 მუხლის თანახმად, არქიტექტურულ ქალაქმშენებლობის პროცესების მართვა ქ. თბილისის ადმინისტრაციული საზღვრებით დადგენილ ტერიტორიაზე წარმოადგენს ,,ქ. თბილისის მერიის სსიპ ქ. თბილისის არქიტექტურის სამსახურის უფლებამოსილებას. ამდენად, ქონების მართვის სააგენტო არ იყო უფლებამოსილი მიეღო გადაწყვეტილება უძრავ ნივთზე მდებარე ქ. თბილისი ..., ... ... მე-14 ქუჩა №35-ის მიმდებარედ სერვიტუტის გაუქმების თაობაზე. სასამართლომ ასევე მიუთითა იმ გარემოებაზე, რომ მ. დ-მა 2011 წლის 11 თებერვალს აუქციონის წესით შეიძინა 128 კვ.მ. მიწის ნაკვეთი, მდებარე თბილისის ..., ... ... მე-14 ქუჩა №35-ის მიმდებარედ. აღნიშნულ უძრავ ნივთზე კომისიის მიერ დადგენილ იქნა აუქციონის პირობები: შეზღუდვა, მშენებლობის უფლების გარეშე და უძრავ ნივთზე შეზღუდვის არსებობის ფაქტი მოსარჩელისთვის იმთავითვე ცნობილი იყო. აღნიშნული გარემოებების გათვალისწინებით სასამართლომ მიიჩნია, რომ უსაფუძვლოა მოსარჩელის მოთხოვნა ბათილად იქნეს ცნობილი სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს 2011 წლის 3 ნოემბრის №14123 გადაწყვეტილება და დაევალოს სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს გამოსცეს ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი სერვიტუტის გაუქმების შესახებ, მიწის ნაკვეთზე მდებარე ქ. თბილისი, ..., ... ... ქ. №14, №35-ის მიმდებარედ.
სასამართლოს მითითებით, მოსარჩელე ასევე ითხოვდა ქ. თბილისის მერიის 2012 წლის 23 იანვრის გადაწყვეტილების ბათილად ცნობას. საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 601 მუხლის მე-3 ნაწილის თანახმად, ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტს ბათილად ცნობს მისი გამომცემი ადმინისტრაციული ორგანო, ხოლო საჩივრის ან სარჩელის შემთხვევაში – ზემდგომი ადმინისტრაციული ორგანო ან სასამართლო.
სასამართლოს განმარტებით, საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 185-ე მუხლის თანახმად, თუ ამ თავით სხვა რამ არ არის დადგენილი, ადმინისტრაციულ საჩივართან დაკავშირებით ადმინისტრაციული წარმოებისას გამოიყენება მარტივი ადმინისტრაციული წარმოების წესები. ამავე კოდექსის 201-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად ადმინისტრაციულ ორგანოს ადმინისტრაციული საჩივრის განხილვის შედეგად გამოაქვს ერთერთი შემდეგი გადაწყვეტილება: ა) ადმინისტრაციული საჩივრის დაკმაყოფილების შესახებ; ბ) ადმინისტრაციული საჩივრის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის თაობაზე; გ) ადმინისტრაციული საჩივრის ნაწილობრივ დაკმაყოფილების შესახებ. ამავე მუხლის მე-3 ნაწილის თანახმად, კი ადმინისტრაციულ საჩივართან დაკავშირებულ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტს, კანონიერებისა და მიზანშეწონილობის თვალსაზრისით ამოწმებს ადმინისტრაციული ორგანო. ადმინისტრაციული საჩივრის განმხილველი ადმინისტრაციული ორგანო ვალდებულია შეამოწმოს, აკმაყოფილებს თუ არა ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი კანონის იმ მოთხოვნას, რომელიც ადმინისტრაციული საჩივრის წარმდგენ პირს ანიჭებს რაიმე უფლებას ან უპირატესობას.
მოცემულ შემთხვევაში სასამართლო არ დაეთანხმა ადმინისტრაციული ორგანოს პოზიციას სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს 2011 წლის 3 ნოემბრის №14123 გადაწყვეტილების გასაჩივრების წესთან დაკავშირებით და მიუთითა ქ. თბილისის მთავრობის 2010 წლის 30 მარტის №08.32.412 დადგენილებაზე „ქ. თბილისის მერიის საჯარო სამართლის იურიდიული პირის ქონების მართვის სააგენტოს შექმნისა და მისი წესდების დამტკიცების შესახებ“. აღნიშნული წესდების მე-11 მუხლის თანახმად, სააგენტოს მიერ მიღებული გადაწყვეტილება შეიძლება გასაჩივრდეს ქ. თბილისის მერიაში. თუმცა სასამართლომ მიიჩნია, რომ მოცემულ შემთხვევაში სახეზე არ იყო კანონის ისეთი დარღვევა, რომლის არ არსებობის პირობებში სხვაგვარი გადაწყვეტილების მიღება იქნებოდა შესაძლებელი.
ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე სასამართლომ მიიჩნია, რომ მ. დ-ის სასარჩელო განცხადება ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების ბათილად ცნობის თაობაზე უსაფუძვლო იყო, რამდენადაც მან საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-17 მუხლით განსაზღვრული მოთხოვნების შესაბამისად, ვერ დაასაბუთა, თუ რატომ ეწინააღმდგებოდა ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ მიღებული გადაწყვეტილება კანონს და კონკრეტულად რა გარემოება არ იქნა გამოკვლეული ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ, რომლის გამოკვლევისა და დადგენის შემთხვევაში, შესაძლებელი იქნებოდა სხვაგავარი გადაწყვეტილების მიღება. სასამართლოს მსჯელობით, ვინაიდან, უსაფუძვლო იყო მოსარჩელის მოთხოვნა ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ სამართლებრივი აქტების ბათილად ცნობის თაობაზე, ასევე უსაფუძვლო იყო მისი მოთხოვნა ახალი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემის დავალების თაობაზე.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს 2012 წლის 14 ივნისის გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა მ. დ-მა, რომელმაც გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება მოითხოვა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 6 სექტემბრის განჩინებით მ. დ-ის სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა; უცვლელად დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2012 წლის 14 ივნისის გადაწყვეტილება.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 6 სექტემბრის განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა მ. დ-მა, რომელმაც გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება მოითხოვა.
კასატორის განმარტებით, იგი ფაქტიურად მოტყუებული დარჩა ადმინისტრაციული ორგანოების მხრიდან. არც აუქციონის პირობებიდან გამომდინარე და არც ადმინისტრაციულ ორგანოებში სიარულის დროს მისთვის არავის განუმარტავს, რომ მიწის ნაკვეთი სერვიტუტით იყო დატვირთული და მას ვერ შემოღობავდა. მისთვის ცნობილი იყო მხოლოდ კონკრეტული შეზღუდვის შესახებ, რაც ითვალისწინებდა შეძენილ მიწის ნაკვეთზე მშენებლობის აკრძალვას, რაც სრულიად მისაღები იყო მისთვის, ვინაიდა, იგი არც აპირებდა რაიმე ნაგებობის აღმართვას; კასატორს მხოლოდ მისი ეზოს გაფართოება სურდა.
კასატორის განმარტებით, უტყუარად დადგენილია ის გარემოება, რომ სერვიტუტის რეგისტრაცია საჯარო რეესტრის ჩანაწერებშიც არ არის აღნიშნული და არც თვითმმართველობის ორგანოს დაუყენებია საჯარო რესტრის წინაშე სერვიტუტის რეგისტრაციის შესახებ საკითხი, როდესაც იგი მიწის ნაკვეთის მის სახელზე რეგისტრაციას ითხოვდა.
ამასთან, კასატორის მითითებით, მიუხედავად მისი არაერთგზისი მოთხოვნისა, მოწინააღმდეგე მხარემ ვერ წარმოადგინა შესაბამისი ორმხრივი ხელშეკრულება სერვიტუტის შესახებ; ვერ დაასახელა ხელშეკრულების მონაწილე მხარეები; ვის სასარგებლოდ არის სერვიტუტით დატვირთული ქონება; ვის შეიძლება მოეთხოვოს შესაბამისი ანაზღაურება; სავალდებულოა თუ არა სერვიტუტი და ა.შ.
კასატორის მტკიცებით, ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ დარღვეულია ადმინისტრაციული წარმოების წესები; ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ არ არის გამოკვლეული საქმისათვის საჭირო გარემოებები; არ არის გამოცემული დასაბუთებული ადმინისტრაციული აქტები. კასატორის მითითებით, განსახილველ შემთხვევაში დარღვეულია ინფორმაციის საჯაროობა.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 10 დეკემბრის განჩინებით, საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული მ. დ-ის საკასაციო საჩივარი.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2013 წლის 31 იანვრის განჩინებით მ. დ-ის საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნა დასაშვებად საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის „ა“ ქვეპუნქტით და მისი განხილვა დაინიშნა მხარეთა დასწრებით 2013 წლის 4 აპრილს 13:30 საათზე.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების გაცნობის, მხარეთა ახსნა-განმარტებების მოსმენის, საკასაციო საჩივრის საფუძვლიანობის შესწავლის, გასაჩივრებული განჩინების კანონიერება-დასაბუთებულობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ მ. დ-ის საკასაციო საჩივარი უნდა დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ გასაჩივრებული თბილისის სააპელაციო სასამართლოს განჩინება არ არის დასაბუთებული არც პროცესუალური და არც მატერიალური თვალსაზრისით. სააპელაციო სასამართლომ იმის ნაცვლად, რომ მისთვის კანონით მინიჭებული უფლებამოსილების ფარგლებში არსებითად განეხილა საქმე, დამატებით გამოეკვლია საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოებები, სამართლებრივი შეფასება მიეცა სადავო საკითხისათვის და მიეღო სათანადო გადაწყვეტილება, სრულად გაიზიარა და უცვლელად დატოვა საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილება, რაც საკასაციო სასამართლოს მოსაზრებით, გასაჩივრებული განჩინების გაუქმებისა და საქმის ხელახლა განსახილველად იმავე სასამართლოში დაბრუნების საფუძველს წარმოადგენს.
თავდაპირველად საკასაციო სასამართლო მიუთითებს, რომ ქვედა ინსტანციის სასამართლოები ფორმალურად მიუდგნენ სადავო საკითხს და დავის საგანი არსებითი განხილვის გარეშე დატოვეს; იგნორირებულია დავის საგანი და მოსარჩელის ინტერესი. საკასაციო სასამართლო მიუთითებს, რომ სარჩელის შინაარსიდან გამომდინარე მოსარჩელის მიზანია შეძენილი მიწის ნაკვეთით ისარგებლოს ისე როგორც მესაკუთრემ, გააერთიანოს მისი კუთვნილი მიწის ნაკვეთები საერთო ღობით და მოაქციოს შეძენილი მიწის ნაკვეთი მისი უძრავი ქონების ფარგლებში. სწორედ ამ მიზნით მიმართა მოსარჩელემ არტიტექტურის სამსახურს და აღნიშნული მოტივით ითხოვს იგი ქონების მართვის სააგენტოსგან სერვიტუტის გაუქმებას. მოსარჩელის მხრიდან სერვიტუტის გაუქმების მოთხოვნა სწორედ იმ მიზანს ემსახურება, რომ მან მოიპოვოს შეძენილ მიწის ნაკვეთზე ღობის მშენებლობის უფლება. შესაბამისად, სასამართლოს უნდა გაეთვალისწინებინა მოსარჩელის იურიდიული ინტერესი – რა უფლების აღსადგენად მიმართა მან სასამართლოს, ის სამართლებრივი შედეგი, რისი დადგომაც სურს მას და ამ კუთხით ემსჯელა განსახილველი სამართალურთიერთობის მიმართ. ამასთან, საკასაციო სასამართლო სააპელაციო სასამართლოს ყურადღებას მიაპყრობს იმ გარემოებაზე, შეძლებს თუ არა მოსარჩელე სასურველი შედეგის მიღწევას სერვიტუტის გაუქმების პირობებში.
ამასთან, საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ მოსარჩელე სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2011 წლის 13 ოქტომბრის #121132784-13 გადაწყვეტილების, სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს 2011 წლის 3 ნოემბრის გადაწყვეტილების, ადმინისტრაციული საჩივრის განხილვაზე უარის თქმის შესახებ ქ. თბილისის მერიის 2012 წლის 23 იანვრის გადაწყვეტილების ბათილად ცნობას, სსიპ ქონების მართვის სააგენტოსათვის სერვიტუტის გაუქმების შესახებ ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემის დავალებასა და სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის მიერ ქ. თბილისი, ..., ... ..., მე-14 ქუჩა №35-ის მიმდებარედ მის საკუთრებაში არსებული მიწის ნაკვეთის შემოღობვაზე თანხმობის გაცემას მოითხოვდა, რაც საკასაციო სასამართლოს მოსაზრებით, შესაბამისობაში იყო სარჩელის შინაარსსა და მოსარჩელის მიზანთან. ამასთან, საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ თბილისის საქალაქო სასამართლოში 2012 წლის 18 მაისს გამართულ სასამართლო სხდომაზე სასამართლომ დააზუსტებინა მოსარჩელეს სარჩელი და არქიტექტურის სამსახურის მიმართ სასარჩელო მოთხოვნა განუხილველად დატოვა. შესაბამისად, საკასაციო სასამართლო მოკლებულია შესაძლებლობას იმსჯელოს არქიტექტურის სამსახურის მიმართ მოთხოვნის ნაწილში. თუმცა, საკასაციო სასამართლო მიუთითებს, რომ იმ პირობებში, თუ სადავო ქონება განთავისუფლდება სერვიტუტისგან, მოსარჩელეს უფლება ექნება კვლავ მიმართოს არქიტექტურის სამსახურს, ვინაიდან, სსიპ თბილისის არქიტექტურის სამსახურის 2011 წლის 13 ოქტომბრის #121132784-13 გადაწყვეტილებით მოსარჩელეს მოთხოვნის დაკმაყოფილებაზე უარი სწორედ სერვიტუტის არსებობის მოტივით ეთქვა.
საკასაციო სასამართლო ვერ გაიზიარებს ქვედა ინსტანციის სასამართლოების მსჯელობას გასაჩივრებული აქტების კანონიერების თაობაზე. საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლომ არასათანადო სამართლებრივი შეფასება მისცა საქმეში არსებულ მტკიცებულებებს; სასამართლოს მიერ გამოტანილი დასკვნები არ გამომდინარეობს საქმეში არსებული მასალების ობიექტური შეფასებიდან. საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ განსახილველი სამართალურთიერთობის შეფასებისას სააპელაციო სასამართლომ ყურადღება არ გაამახვილა მოცემული დავის სწორად გადაწყვეტისათვის მნიშვნელოვან გარემოებებზე და არ იმსჯელა მოსარჩელის არგუმენტებზე.
საკასაციო სასამართლო საქმის მასალებით უდავოდ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებად მიიჩნევს, რომ 2011 წლის 11 თებერვალს მოსარჩელე მ. დ-მა აუქციონის წესით შეიძინა 128 კვ.მ. მიწის ნაკვეთი, მდებარე, ქ. თბილისის ..., ... ... მე-14 ქუჩა №35-ის მიმდებარედ. აღნიშნულ უძრავ ნივთზე კომისიის მიერ დადგენილ იქნა აუქციონის პირობები: შეზღუდვა - მშენებლობის უფლების გარეშე. საკასაციო სასამართლო ხაზგასმით აღნიშნავს, რომ აუქციონის პირობებში სერვიტუტის არსებობის თაობაზე მითითება არ ყოფილა. აღნიშნულს არც ადმინისტრაციული ორგანო უარყოფს. ადმინისტრაციულმა ორგანომ მოსარჩელეს სადავო უძრავი ქონების შეძენისას მხოლოდ ის ინფორმაცია მიაწოდა, რომ მას მიწის ნაკვეთზე მშენებლობა არ შეეძლო (რასაც ეთანხმებოდა კიდევაც მოსარჩელე). საკასაციო სასამართლო მიუთითებს, რომ იმ ინფორმაციაზე დაყრდნობით, რაც ადმინისტრაციულმა ორგანომ მიაწოდა მ. დ-ს, მას არ შეეძლო ევარაუდა მიწის ნაკვეთზე ვალდებულების - სერვიტუტის არსებობის თაობაზე და მას ასეთი ვარაუდის ვალდებულება არც ეკისრებოდა, მით უფრო იმ პირობებში, როდესაც საჯარო რეესტრის ამონაწერში ვალდებულებითი გრაფა ცარიელია და იგი სერვიტუტის შესახებ მითითებას არ შეიცავს.
საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ ინფორმაციას უძრავი ნივთის შესახებ შეიცავს საჯარო რეესტრის ჩანაწერები, რომლის მიმართ მოქმედებს უტყუარობის პრეზუმფცია. საჯარო რეესტრის სისწორის ვარაუდი გულისხმობს იმას, რომ რეგისტრირებული უფლება იმ ფორმით და იმ მოცულობით არსებობს, რაც დაფიქსირებულია საჯარო რეესტრის მონაცემებში. საჯარო რეესტრის უტყუარობისა და სისრულის პრეზუმფციიდან გამომდინარე ითვლება, რომ ვალდებულება თუ ასეთი არსებობს უძრავ ქონებასთან დაკავშირებით, სავალდებულოა რეგისტრირებული იყოს საჯარო რეესტრში, წინააღმდეგ შემთხვევაში, იგულისხმება, რომ ვალდებულება არ არსებობს. შესაბამისად, მოსარჩელეს კანონიერი ნდობა იმ ინფორმაციის მიმართ წარმოეშვა, რაც მას ადმინისტრაციულმა ორგანომ მიაწოდა და რისი გაგების შესაძლებლობაც ჰქონდა მას.
ამასთან, საკასაციო სასამართლო ვერ გაიზიარებს ადმინისტრაციული ორგანოს პოზიციას იმის შესახებ, რომ სერვიტუტი დაფიქსირებული იყო საკადასტრო გეგმაში და მოსარჩელეს შეეძლო გაეგო აღნიშნულის თაობაზე. საკასაციო სასამართლო უსაფუძვლოდ მიიჩნევს ადმინისტრაციული ორგანოს აღნიშნულ მოსაზრებას და მიუთითებს, რომ კასატორს, იმ პირობებში, როდესაც საჯარო რეესტრის ამონაწერში ვალდებულებითი გრაფა ცარიელი იყო, არ წარმოეშვება ვალდებულება უძრავი ნივთის შესახებ ინფორმაცია ეძიოს სხვადასხვა დოკუმენტებში, მით უფრო იმ პირობებში, როდესაც ადმინისტრაციული ორგანო საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 85-ე მუხლის თანახმად, ვალდებულია სამართლებრივი დახმარება გაუწიოს მხარეს. აქვე, საკასაციო სასამართლო დამატებით მიუთითებს, რომ სერვიტუტის შესახებ პირდაპირ მითითებას არც საკადასტრო გეგმა შეიცავს. საკადასტრო გეგმაში მითითებულია ზოგადად ვალდებულების არსებობაზე.
საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ „ქ. თბილისის თვითმმართველი ერთეულის ქონების აუქციონის ფორმით პრივატიზების წესის“ პირველი მუხლის პირველი პუნქტის თანახმად, ეს წესი შემუშავებულია „ადგილობრივი თვითმმართველი ერთეულის ქონების შესახებ“ საქართველოს კანონის შესაბამისად და განსაზღვრავს ქ. თბილისის თვითმმართველი ერთეულის ქონების აუქციონის ფორმით პრივატიზების წესს. აღნიშნული წესის მე-11 მუხლის „გ“ ქვეპუნქტის თანახმად კი, ქონების პრივატიზაციის შემდეგ ქონების გამყიდველი ვალდებულია მიაწოდოს მესაკუთრეს პრივატიზებულ ქონებაზე მასთან არსებული ინფორმაცია. საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ განსახილველ შემთხვევაში ადმინისტრაციულმა ორგანომ არ შეასრულა აღნიშნული ვალდებულება.
ამასთან, საკასაციო სასამართლო სააპელაციო სასამართლოს ყურადღებას ამახვილებს იმ გარემოებაზე, რომ მოსარჩელე საქმის განხილვის მთელს ეტაპზე საქმის გარემოებების სათანადოდ გამოკვლევაზე მიუთითებდა. აღნიშნულის მიუხედავად, სააპელაციო სასამართლომ ისე გაიზიარა და უცვლელად დატოვა საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილება, რომ მისთვის კანონით მინიჭებული კომპეტენციის ფარგლებში არ დაუდგენია, რომელმა ადმინისტრაციულმა ორგანომ, როდის, რა პირობებით, რა საჭიროებისათვის და რომელი სამართლებრივი აქტით დატვირთა სადავო 128 კვ.მ. მიწის ნაკვეთი სერვიტუტით. მოსარჩელეს საფუძვლიანად აქვს იმის მოთხოვნის უფლება, რომ იცოდეს მის კუთვნილ მიწის ნაკვეთზე არსებული სერვიტუტის შესახებ ინფორმაცია (სერვიტუტის არსებობის შემთხვევაში), მისი დადების საფუძვლები და პირობები.
საკასაციო სასამართლო ასევე ვერ გაიზიარებს ქვედა ინსტანციის სასამართლოების მსჯელობას იმის თაობაზე, რომ აუქციონის პირობებში მითითებული შეზღუდვა - მშენებლობის უფლების გარეშე, სერვიტუტს გულისხმობს. საკასაციო სასამართლო მიუთითებს, რომ მოსარჩელეს აღნიშნულის ვარაუდის საფუძველი არ ჰქონდა. იგი ნამდვილად ვერ ივარაუდებდა, რომ შეზღუდვა - მშენებლობის უფლების გარეშე, სერვიტუტს გულისხმობდა. ამასთან, საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ შეზღუდვა - მშენებლობის უფლების გარეშე, ცალსახად სერვიტუტის არსებობის ფაქტზე არ მიუთითებს. საყურადღებოა თავად სერვიტუტის არსი; საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 247-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, მიწის ნაკვეთი ან სხვა უძრავი ქონება შეიძლება სხვა მიწის ნაკვეთის, ან სხვა უძრავი ქონების მესაკუთრის სასარგებლოდ ისე იქნეს გამოყენებული (დატვირთული), რომ ამ მესაკუთრეს უფლება ჰქონდეს ცალკეულ შემთხვევებში ისარგებლოს ამ ნაკვეთით, ან აიკრძალოს ამ ნაკვეთზე ზოგიერთი მოქმედების განხორციელება ანდა გამოირიცხოს დატვირთული ნაკვეთის მესაკუთრის ზოგიერთი უფლების გამოყენება სხვა ნაკვეთის მიმართ. ამდენად, სერვიტუტი მისი შინაარსიდან გამომდინარე თავისთავად მშენებლობის აკრძალვას არ გულისხმობს. შესაძლოა განსახილველ შემთხვევაში მშენებლობის აკრძალვა ქალაქგეგმარებითი ან სხვა ფაქტორების არსებობას ემსახურებოდეს. ამასთან, შესაძლოა სერვიტუტი კონკრეტულ შემთხვევაში სწორედ ამ საფუძვლით იყოს გამოყენებული, თუმცა, აღნიშნულს უნდა ითვალისწინებდეს მხარეთა შორის გაფორმებული დოკუმენტი. ყოველ კონკრეტულ შემთხვევაში სერვიტუტის პირობები უნდა განისაზღვრებოდეს სათანადო დოკუმეტით. ზოგადად სერვიტუტის ინსტიტუტი თმენის ვალდებულებას წარმოადგენს, რომელიც სამოქალაქო ბრუნვის მრავალფეროვნებიდან გამომდინარე, ყოველ კონკრეტულ შემთხვევაში განსხვავებულად შეიძლება განისაზღვროს.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს, რომ საქმეში ჩართული ადმინისტრაციული ორგანოები მიუთითებენ სეტვიტუტის არსებობის ფაქტზე, თუმცა, თავად ადმინისტრაციული ორგანოები ვერ ასაბუთებენ როდის, რა აქტით და რა პირობებით დაიტვირთა სერტიტუტით მიწის ნაკვეთი. გაურკვეველია სერვიტუტის წარმომავლობა. აღნიშნული ინფორმაცია საკასაციო სასამართლოში გამართულ სხდომებზე ვერ დაადასტურა ვერც ერთი ადმინისტრაციული ორგანოს წარმომადგენელმა. სასამართლოს არაერთგზისი მითითების მიუხედავად, მოწინააღმდეგე მხადემ ვერ შეძლო წარმოედგინა რაიმე დოკუმენტი, რაც დაადასტურებდა სადავო მიწის ნაკვეთზე სერვიტუტის დადების ფაქტს და სასამართლოს მისცემდა შესაძლებლობას ემსჯელა სერვიტუტის გამოყენების პირობებზე წარდგენილი დოკუმენტაციის შინაარსიდან გამომდინარე.
ამასთან, საკასაციო სასამართლო მიუთითებს, რომ ქვედა ინსტანციის სასამართლოების მსჯელობით სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს სერვიტუტის გაუქმების უფლებამოსილება არ გააჩნია; ხოლო საკასაციო სასამართლო ყურადღებას ამახვილებს იმ გარეოებაზე, რომ თავად სსიპ ქონების მართვის სააგენტომ იმ საფუძვლით უთხრა უარი მოსარჩელეს მოთხოვნის დაკმაყოფილებაზე, რომ მას სადავო მიწის ნაკვეთზე სერვიტუტის გაუქმება არ მიაჩნდა მიზანშეწონილად. თუმცა, რატომ არ მიაჩნდა მიზანშეწონილად სერვიტუტის გაუქმება, ამაზე საუბარი არ ყოფილა. საკასაციო სასამართლო სააპელაციო სასამართლოს მიუთითებს, რომ მოსარჩელისათვის გაურკვეველია, ვინ და რატომ ზღუდავს მის უფლებებს.
საკასაციო სასამართლო სააპელაციო სასამართლოს ყურადღებას მიაპრყობს იმ გარემოებაზე, თუ რამდენად გულისხმობს შეზღუდვა - მშენებლობის უფლების გარეშე, მოსარჩელისათვის ღობის შემოვლების აკრძალვას; ამასთან, გასათვალისწინებელია, რამდენად შეიძლება მივიჩნიოთ შემოღობვა მშენებლობად. აქვე საგულისხმოა ის გარემოება, განსახილველ შემთხვევაში საუბარია თუ არა კაპიტალურ ღობეზე და მოსარჩელის მიერ მოთხოვნილი ღობის მშენებლობას ჭირდება თუ არა ნებართვა; თუ იგი, როგორც I კლასის ნაგებობა (რომელსაც არ ესაჭიროება მშენებლობის ნებართვა და მოსარჩელეს მხოლოდ შესაბამისი ორგანოსთვის შეტყობინების ვალდებულება ეკისრება), ექცევა „მშენებლობის ნებართვის გაცემის წესისა და სანებართვო პირობების შესახებ“ საქართველოს მთავრობის 2009 წლის 24 მარტის №57 დადგენილების XIV თავის რეგულირების სფეროში, რომელიც I კლასის შენობა-ნაგებობების მახასიათებლებსა და მათი მშენებლობის მომწესრიგებელ წესებს განსაზღვრავს.
დამატებით საკასაციო სასამართლო სააპელაციო სასამართლოს ყურადღებას მიაქცევს იმ გარემოებაზე, რომ მ. დ-ის მოსაზღვრედ არსებობდა სახელმწიფო საკუთრებაში არსებული 256 კვ.მ. მიწის ნაკვეთი, რომელიც გაიყო შუაზე და აუქციონზე გასაყიდად 128 კვ.მ. მიწის ნაკვეთი გავიდა. შესაბამისად, სახელმწიფოს საკუთრებაში მეორე 128 კვ.მ. მიწის ნაკვეთი დარჩა. საკასაციო სასამართლო სააპელაციო სასამართლოს მიუთითებს, რომ საყურადღებოა რა მიზანს ემსახურებოდა სადავო მიწის ნაკვეთზე სერვიტუტის დადება, იმ პირობებში, როდესაც მ. დ-ის მიერ შეძენილ მიწის ნაკვეთს თავისუფალი მიწის ნაკვეთი ესაზღვრება, რაც სახელმწიფოს საკუთარი შეხედულებისამებრ შეეძლო განეკარგა. ამასთან, საყურადრებოა ის გარემოება, რომ სადავო მიწის ნაკვეთი არ არის ცენტრალური გზა და ამასთან, იგი არც სტრატეგიულ ობიექტს წარმოადგენს. ამასთან, იმ შემთხვევაშიც კი თუ სადავო სერვიტუტის მოხსნა სახელმწიფოსათვის ზიანის მომტანია, სახელმწიფოს ასეთ შემთხვევაში უფლება აქვს თავისუფლად განკარგოს მის საკუთრებაში დარჩენილი 128 კვ.მ. ნაკვეთი (რომელიც მოსარჩელის კუთვნილი მიწის ნაკვეთის მოსაზღვრეა) და იგი საკუთარი მიზნების შესაბამისად გამოიყენოს.
განსაკუთრებული ყურადღება უნდა გამახვილდეს იმ გარემოებაზე, რომ მოსარჩელემ ინტერესი არ დაკარგოს სადავო მიწის ნაკვეთის მიმართ. გასათვალისწინებელია, ის ფაქტი, რომ მ. დ-მა სადავო მიწის ნაკვეთი სწორედ იმ მიზნით შეიძინა, რომ შეეღობა და როგორც საკუთარით ისე ესარგებლა (მშენებლობის გარეშე). მოსარჩელის აღნიშნული მიზანი არც სახელმწიფოსთვის იყო უცნობი, ვინაიდან, ბუნებრივია მოსარჩელე 10 240 ლარს (1 კვ.მ. - 80 ლარი) უსარგებლო მიწის ნაკვეთში არ გადაიხდიდა. მ. დ-ი მიუთითებს, რომ თუ იგი ღობეს ვერ შემოარტყამდა და ვერ გამოიყენებდა მიწის ნაკვეთს, იგი არც იყიდდა მას.
ამდენად, საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ დავის გადაწყვეტისას სააპელაციო სასამართლომ სათანადოდ არ გამოიკვლია საქმის გარემოებები, ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-4 და მე-19 მუხლების საფუძველზე თავისი ინიციატივით არ მოიპოვა მტკიცებულებები, ხოლო საქმეში არსებულ მტკიცებულებებს არ მისცა ობიექტური შეფასება. საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლოს მიერ მოცემული საქმე განხილულია ფაქტობრივი გარემოებებისა და მტკიცებულებების ყოველმხრივი, სრული და ობიექტური გამოკვლევისა და შეფასების გარეშე.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ გასახილველ შემთხვევაში სახეზეა საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 394-ე მუხლის „ე1“ ქვეპუნქტით გათვალისწინებული დარღვევა ანუ გადაწყვეტილების დასაბუთება იმდენად არასრულია, რომ მისი სამართლებრივი საფუძვლიანობის შემოწმება შეუძლებელია, რაც საკასაციო საჩივრის აბსოლუტურ საფუძველს ქმნის. ამასთან, საკასაციო სასამართლო თვითონ ვერ მიიღებს გადაწყვეტილებას საქმეზე, რადგან არსებობს გასაჩივრებული განჩინების გაუქმებისა და სააპელაციო სასამართლოში საქმის ხელახლა განსახილველად დაბრუნების საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 412-ე მუხლით გათვალისწინებული საფუძვლები.
სააპელაციო სასამართლომ თავის მხრივ საქმის ხელახლა განხილვისას საკასაციო სასამართლოს მითითებების გათვალისწინებით საქმეზე უნდა მიიღოს დასაბუთებული გადაწყვეტილება.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 412-ე მუხლით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა :

1. მ. დ-ის საკასაციო საჩივარი დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ;
2. გაუქმდეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციული საქმეთა პალატის 2012 წლის 6 სექტემბრის განჩინება და საქმე ხელახლა განსახილველად დაუბრუნდეს იმავე სასამართლოს;
3. სახელმწიფო ბაჟის საკითხი გადაწყდეს საქმეზე საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებისას;
4. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.


თავმჯდომარე მ. ვაჩაძე


მოსამართლეები: ნ. სხირტლაძე


ლ. მურუსიძე