ბს-554-541 (კს-14) 10 მარტი, 2015 წელი
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატა
შემადგენლობა:

თავმჯდომარე ლევან მურუსიძე (მომხსენებელი)
მოსამართლეები: მაია ვაჩაძე
ნუგზარ სხირტლაძე

საქმის განხილვის ფორმა - ზეპირი მოსმენის გარეშე;

კერძო საჩივრის ავტორი -მ. ჩ-ი;

დავის საგანი – თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 21 აგვისტოს გადაწყვეტილების განმარტება, თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 21 აგვისტოს გადაწყვეტილების ბათილად ცნობა და საქმის წარმოების განახლება;

გასაჩივრებული განჩინება - თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2014 წლის 14 ივლისის განჩინება.

აღწერილობითი ნაწილი:

ა. ზ-მა 2011 წლის 18 მარტს სარჩელით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას მოპასუხის- საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს მიმართ და მოითხოვა საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს თბილისის სარეგისტრაციო სამსახურის 2010 წლის 16 ნოემბრის №882010873538-03 გადაწყვეტილების ბათილად ცნობა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2011 წლის 23 მარტის განჩინებით საქმეში მესამე პირად ჩაება ც. კ-ე.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2011 წლის 7 აპრილის განჩინებით საქმეში მესამე პირად ჩაება შპს მიკროსაფინანსო ორგანიზაცია ,,...“.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2011 წლის 27 აპრილის გადაწყვეტილებით ა. ზ-ის სარჩელი უსაფუძვლობის გამო არ დაკმაყოფილდა.
2011 წლის 27 მაისს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატაში წარმოდგენილ იქნა ა. ზ-ის წარმომადგენლის სააპელაციო საჩივარი თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2011 წლის 27 აპრილის გადაწყვეტილებაზე.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2011 წლის 19 ივლისის განჩინებით ა. ზ-ის სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა.
2011 წლის 2 სექტემბერს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2011 წლის 19 ივლისის განჩინებაზე წარმოდგენილ იქნა ა. ზ-ის წარმომადგენლის- მ. ბ-ის საკასაციო საჩივარი.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 16 მაისის განჩინებით ა. ზ-ის საკასაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; გაუქმდა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2011 წლის 19 ივლისის განჩინება და საქმე განსახილველად დაუბრუნდა იმავე სასამართლოს.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 21 აგვისტოს გადაწყვეტილებით ა. ზ-ის სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; გაუქმდა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2011 წლის 27 აპრილის გადაწყვეტილება; მიღებულ იქნა ახალი გადაწყვეტილება; სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად ბათილად იქნა ცნობილი საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს თბილისის სარეგისტრაციო სამსახურის 2010 წლის 16 ნოემბრის №882010873538 გადაწყვეტილება რეგისტრაციის შესახებ. დაევალა საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს თბილისის სარეგისტრაციო სამსახურს, საქმის გარემოებათა ყოველმხრივი და სრული გამოკვლევის შემდეგ მიიღოს გადაწყვეტილება, ც. კ-ის 2010 წლის 10 ნოემბრის №882010873538 განცხადებაზე; სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს დაეკისრა ა. ზ-ის სასარგებლოდ, მის მიერ სააპელაციო საჩივარზე გადახდილი სახელმწიფო ბაჟი 150 (ას ორმოცდაათი) ლარის ოდენობით.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2013 წლის 04 თებერვლის განჩინებით საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს თბილისის სარეგისტრაციო სამსახურის საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნა დაუშვებლად.
2013 წლის 13 აგვისტოს ა. ზ-ის წარმომადგენელმა-მ. ბ-მა განცხადებით მომართა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატას და თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 21 აგვისტოს გადაწყვეტილების სარეზოლუციო ნაწილის განმარტება მოითხოვა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2013 წლის 20 სექტემბრის განჩინებით ა. ზ-ის წარმომადგენლის მ. ბ-ის განცხადება თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 21 აგვისტოს გადაწყვეტილების განმარტების შესახებ, არ დაკმაყოფილდა.
2014 წლის 02 ივნისს მ. ჩ-მა განცხადებით მიმართა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს და მოითხოვა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 21 აგვისტოს გადაწყვეტილების განმარტება საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 262-ე მუხლის შესაბამისად, კერძოდ, სასამართლოს მიერ განმარტებული ყოფილიყო ბათილად იქნება თუ არა ცნობილი საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს თბილისის სარეგისტრაციო სამსახურის 2010 წლის 16 ნოემბრის N882010873538 გადაწყვეტილების ბათილად ცნობის შედეგად, მ. ჩ-ის რეგისტრაცია უძრავ ნივთზე მდებარე: ქ. თბილისი, ... ქ. N42, ბინა 10, ს/კ ....
2014 წლის 27 ივნისს, მ. ჩ-მა განცხადებით მიმართა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს და მოითხოვა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 21 აგვისტოს გადაწყვეტილების ბათილად ცნობა და საქმის წარმოების განახლება საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 422-ე მუხლის პირველი ნაწილის ,,გ“ ქვეპუნქტის შესაბამისად.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2014 წლის 14 ივლისის განჩინებით მ. ჩ-ის განცხადება თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 21 აგვისტოს გადაწყვეტილების განმარტების თაობაზე არ დაკმაყოფილდა; მ. ჩ-ის განცხადება თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 21 აგვისტოს გადაწყვეტილების ბათილად ცნობისა და საქმის წარმოების განახლების თაობაზე არ დაკმაყოფილდა.
სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 264-265-ე, 421.1, 423-e მუხლებზე და განმარტა, რომ საპროცესო კანონმდებლობა უშვებს არა ყოველი ახალი გარემოების ან მტკიცებულების შეტყობის პირობებში საქმის ხელახლა გადასინჯვის შესაძლებლობას, არამედ მხოლოდ ისეთი გარემოებები შეიძლება დაედოს საფუძვლად დასრულებული საქმის წარმოების განახლებას, რომლებიც მხარისათვის მისი ბრალის გარეშე არ იყო ცნობილი საქმის წარმოების პროცესში და ამასთან, აღნიშნული გარემოებები ან მტკიცებულებები ხელსაყრელი გადაწყვეტილების დადგენას გამოიწვევდა.
სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ განსახილველ შემთხვევაში, მ. ჩ-ი თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 21 აგვისტოს გადაწყვეტილების ბათილად ცნობას და საქმის წარმოების განახლებას ითხოვს იმ საფუძვლით, რომ იგი არის პირი, რომლის უფლებებსა და კანონით გათვალისწინებულ ინტერესებს უშუალოდ ეხება მიღებული გადაწყვეტილება და არ იყო მხარედ მოწვეული საქმის განხილვისას.
სააპელაციო პალატამ საქმის მასალებით დადასტურებულად მიიჩნია, რომ ა. ზ-მა სასარჩელო განცხადებით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას მოპასუხე საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს მიმართ და მოითხოვა საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს თბილისის სარეგისტრაციო სამსახურის N882010873538-03 გადაწყვეტილების ბათილად ცნობა, რომლითაც განხორციელდა ც. კ-ის საკუთრების უფლების რეგისტრაცია ბინაზე, მდებარე ... ქუჩა №42, ზონა თბილისი, სექტორი ჩუღურეთი.
საქმის მასალებით ასევე დადგენილია, რომ 2010 წლის 16 ნოემბერს, საჯარო რეესტრში დარეგისტრირდა ც. კ-ის საკუთრების უფლება ქ. თბილისში, ... ქ. №42-ში მდებარე 35,63 კვ. მეტრი ფართის საცხოვრებელ ბინაზე (ს.ფ. 20). საკუთრების უფლების რეგისტრაციის საფუძველი გახდა 1993 წლის 10 ნოემბრის ჩუქების ხელშეკრულება, გაფორმებული ნ. შ-სა და ც. კ-ეს შორის, სანოტარო წესით (ს.ფ. 18-19). უძრავ ნივთს მინიჭებული აქვს საკადასტრო კოდი №....
სააპელაციო სასამართლოს მთავარ სხდომაზე გამოკვლეულ იქნა ის გარემოება, რომ სადავო ფართი რეგისტრირებული იყო ორი სხვადასხვა საკადასტრო კოდით. სააპელაციო სასამართლომ არ გაიზიარა საჯარო რეესტრის წარმომადგენლის განმარტება იმის შესახებ, რომ საერთაშორისო კოორდინატთა სისტემაში დამზადებული ნახაზის (გეგმის) საფუძველზე, რადგან უძრავი ქონება არ იყო საჯარო რეესტრში დარეგისტრირებული რომლითაც შესაძლებელი გახდებოდა აღნიშნულ უძრავ ქონებათა ზუსტი ადგილმდებარეობის დადგენა, №... და №... საკადასტრო კოდების მქონე უძრავ ნივთთა იდენტურობა ვერ დადგინდებოდა.
სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა, რომ ადმინისტრაციულ ორგანოს სამართლებრივი შეფასება უნდა მიეცა საქმის მასალებით დადგენილ ფაქტობრივი გარემოებებისათვის და უნდა შეემოწმებინა, არსებობდა თუ არა წინააღმდეგობა მასთან ჯერ კიდევ 2002 წელს დ. ხ-ზე, 2009 წელს ა. ზ-ზე და შემდგომ უკვე ც. კ-ის სახელზე რეგისტრირებულ მონაცემებს შორის და მასზე დაყრდნობით გამოეცა ახალი აქტი.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოში მიმდინარე საქმის განხილვაში ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-16 მუხლის მე-2 ნაწილით გათვალისწინებული მესამე პირის სტატუსით ჩაბმული იყო ც. კ-ე, იმ საფუძვლით, რომ 2010 წლის 16 ნოემბერს საჯარო რეესტრში დარეგისტრირდა ც. კ-ის საკუთრების უფლება ქ. თბილისში, ... ქ. №42-ში მდებარე 35,63 კვ. მეტრი ფართის საცხოვრებელ ბინაზე და შესაბამისად აღნიშნული რეგისტრაციის გაუქმება უშუალოდ ც. კ-ის უფლებებსა და ინტერესებს ეხებოდა.
სააპელაციო პალატამ აღნიშნა, რომ ადმინისტრაციული სამართალწარმოება წარმოადგენს ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი ურთიერთობიდან გამომდინარე დავის გადაწყვეტის მიზნით საქმისწარმოების პროცესს, რომელიც მატერიალურ-სამართლებრივი უფლებების რეალიზების პროცესუალური საშუალებაა. ადმინისტრაციულ პროცესში მესამე პირად ჩაბმა უზრუნველყოფს ამ პირის სამართლებრივი (სამართლის ნორმებით დაცული) ინტერესებისა და უფლებების დაცვას, საქმის ყოველმხრივ განხილვას, პროცესის ეკონომიურობას, სამართლებრივ უზრუნველყოფას. საქმეში მესამე პირად ჩასაბმელი პირის სამართლებრივი მდგომარეობა განისაზღვრება მისი როგორც მატერიალურ-სამართლებრივი, ასევე პროცესუალურ-სამართლებრივი დაინტერესებით საქმის მსვლელობისადმი. მესამე პირთა ინსტიტუტი, რომელიც ადმინისტრაციული პროცესის მნიშვნელოვან ინსტიტუტს განეკუთვნება, შესაძლებლობას ანიჭებს საქმეში ამ სტატუსით მონაწილე პირებს მოახდინონ თავიანთი კერძო, სუბიექტური ინტერესების დაცვა ადმინისტრაციული პროცესის ფარგლებში. მესამე პირთა ინსტიტუტი მოქმედებს იმ პირთა მიმართ, რომლებიც არ წარმოადგენენ ადმინისტრაციული პროცესის მხარეებს, მაგრამ შესაძლოა სასამართლოს გადაწყვეტილებით განესაზღვროთ გარკვეული უფლებები და მოვალეობები. მოქმედი საპროცესო კანონმდებლობა განასხვავებს მესამე პირთა ორ კატეგორიას - მარტივ და სავალდებულო მოწვევის მესამე პირებს.
ამდენად, ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-16 მუხლის პირველი ნაწილით გათვალისწინებული მესამე პირთა მარტივი მოწვევა სასამართლოს უფლებამოსილებას განეკუთვნება, ხოლო ამავე მუხლის მე-2 ნაწილით გათვალისწინებული სავალდებულო მოწვევა - სასამართლოს ვალდებულებას.
მესამე პირების ინსტიტუტი უფლებას აძლევს მათ მოახდინონ საკუთარი კერძო, სუბიექტური ინტერესების დაცვა და რეალიზება ადმინისტრაციული პროცესის ფარგლებში. მესამე პირების ინსტიტუტის საფუძველს ადმინისტრაციულ კანონმდებლობაში საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-16 მუხლი ქმნის. სააპელაციო პალატამ განმარტა, რომ საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-16 მუხლის მე-2 ნაწილი მესამე პირებად საქმეში ჩაბმის აუცილებლობას ადგენს იმ პირების მიმართ, რომლებიც არიან სადავო სამართალურთიერთობის მონაწილეები, რომელთან მიმართებაშიც მხოლოდ საერთო გადაწყვეტილების გამოტანაა შესაძლებელი, ანუ ასეთი პირები იმგვარად არიან დაკავშირებულნი სადავო სამართალურთიერთობასთან, რომ სასამართლოს მიერ ამ დავის გადაწყვეტის შედეგად მიღებული გადაწყვეტილება გავლენას მოახდენს ამ ურთიერთობასთან დაკავშირებულ, კანონით დაცულ მათ უფლებებსა და ინტერესზე.
სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ განმცხადებელი მ. ჩ-ი არ წარმოადგენს იმ სამართალურთიერთობის მხარეს, რაზედაც გასაჩივრებული გადაწყვეტილებაა გამოტანილი, ამასთან მის უფლებებსა და კანონით გათვალისწინებულ ინტერესებს უშუალოდ არ ეხება მიღებული გადაწყვეტილება, შესაბამისად, იგი მხარედ არ უნდა ყოფილიყო მოწვეული ა. ზ-ის სარჩელით წარმოებულ საქმეში, ხოლო მისი ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-16 მუხლის პირველი ნაწილით გათვალისწინებული მესამე პირის სტატუსით საქმეში ჩართვა სასამართლოს უფლებამოსილებას განეკუთვნება და არა ვალდებულებას.
ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, სააპელაციო პალატამ მიიჩნია, რომ არ არსებობს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 21 აგვისტოს კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილების ბათილად ცნობის ან ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო საქმის წარმოების განახლების საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 422-ე მუხლის პირველი ნაწილის ”გ” ქვეპუნქტით გათვალისწინებული საფუძვლები, რის გამოც მ. ჩ-ს განცხადების დაკმაყოფილებაზე უნდა ეთქვას უარი.
რაც შეხება განმცხადებლის მოთხოვნას საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 262-ე მუხლის შესაბამისად, თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 21 აგვისტოს გადაწყვეტილების განმარტების თაობაზე, სააპელაციო პალატამ აღნიშნა, რომ მ. ჩ-ი თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 21 აგვისტოს გადაწყვეტილების მხარე არ არის. მითითებული გადაწყვეტილება მიღებულია ა. ზ-ის სარჩლისა გამო აღძრულ დავაზე, მოპასუხე - სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს მიმართ.
გადაწყვეტილების გამომტანი სასამართლოს მიერ გადაწყვეტილების განმარტების მიზანია მხარეთა ან აღმასრულებლის მოთხოვნით გადაწყვეტილების სარეზოლუციო ნაწილში არსებული ბუნდოვანების აღმოფხვრა, რაც ემსახურება გადაწყვეტილების აღსრულების მიზანს. პირი, რომელიც საქმეში არ წარმოადგენს მხარეს, საპროცესო კანონმდებლობა არ ანიჭებს უფლებამოსილებას, მოითხოვოს გადაწყვეტილების განმარტება, ვინაიდან მის ინტერესს გადაწყვეტილების აღსრულება არ წარმოადგენს.
შესაბამისად, სააპელაციო პალატამ მიიჩნია, რომ მ. ჩ-ს უარი უნდა ეთქვას გადაწყვეტილების განმარტებაზე, ვინაიდან სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 262-ე მუხლი მხოლოდ მხარეებს და აღმასრულებელს აძლევს საშუალებას მოითხოვოს გადაწყვეტილების განმარტება, მხოლოდ მისი აღსრულების ხელშეწყობის მიზნით.
აღნიშნული განჩინება კერძო საჩივრით გაასაჩივრა მ. ჩ-მა, რომელმაც თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2014 წლის 14 ივლისის განჩინების გაუქმება მოითხოვა, კერძო საჩივრის ავტორმა აღნიშნა, რომ სააპელაციო სასამართლოში ა. ზ-ის სარჩელისა გამო წარმოებულ საქმის განხილვის პროცესში მ. ჩ-ი, როგორც სადავო ქონების მესაკუთრე, არ იყო ჩაბმული საქმეში მხარედ. მისი მოსაზრებით, სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა 2012 წელს და სასამართლოს მიერ გადაწყვეტილების გამოტანა 2010 წლის 16 ნოემბრის საჯარო რეესტრის ამონაწერის საფუძველზე, არის უკანონო, სრული და ობიექტური განხილვის გარეშე მიღებული, მაშინ როდესაც მოპასუხე საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს წარმომადგენელი უთითებდა ორი საკადასტრო კოდის არსებობის გამო უძრავი ქონების იდენტურობის დადგენის შესაძლებლობაზე.
კერძო საჩივარში აღნიშნულია, რომ მ. ჩ-ის, როგორც მესაკუთრის კანონით გათვალისწინებულ, საქართველოს კონსტიტუციით აღიარებულ საკუთრების უფლებას და სამოქალაქო კოდექსით გათვალისწინებულ მესაკუთრის ინტერესს შეეხო უშუალოდ გასაჩივრებული გადაწყვეტილება, ვინაიდან გასაჩივრებულ გადაწყვეტილებას უშუალოდ მის მიმართ მოჰყვა სამართლებრივი შედეგი-საჯარო რეესტრში უძრავ ქონებაზე, მდებარე ქ. თბილისი, ... ქ. N42, ბინა N10 ს.კ ..., მ. ჩ-ის 2011 წლის 9 დეკემბრიდან რეგისტრირებული საკუთრების უფლების რეგისტრაცია გაუქმდა.
ზემოაღნიშნულის გათვალისწინებით, კერძო საჩივრის ავტორმა მოითხოვა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2014 წლის 14 ივლისის განჩინების გაუქმება, რომლითაც არ დაკმაყოფილდა მ. ჩ-ის განცხადება თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 21 აგვისტოს გადაწყვეტილების განმარტების თაობაზე და ამავე გადაწყვეტილების ბათილად ცნობისა და საქმის წარმოების განახლების თაობაზე.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო საქმის მასალებისა და წარმოდგენილი კერძო საჩივრის მოტივების გაცნობის შედეგად მივიდა იმ დასკვნამდე, რომ მ. ჩ-ის კერძო საჩივარი არ უნდა დაკმაყოფილდეს, შესაბამისად, უცვლელად უნდა დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2014 წლის 14 ივლისის განჩინება, შემდეგ გარემოებათა გამო:
სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 421-ე მუხლის პირველი ნაწილის შესაბამისად, კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილების გაუქმება დასაშვებია, თუ არსებობს გადაწყვეტილების ბათილად ცნობის ან ახლად აღმოჩენილ გარემოებათა გამო განცხადების წანამძღვრები. ამავე კოდექსის 422-ე მუხლის პირველი ნაწილის ,,გ’’ ქვეპუნქტის თანახმად, კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილება დაინტერესებული პირის განცხადებით შეიძლება ბათილად იქნეს ცნობილი, თუ პირი, რომლის უფლებებსა და კანონით გათვალისწინებულ ინტერესებს უშუალოდ ეხება მიღებული გადაწყვეტილება, არ იყო მოწვეული საქმის განხილვაზე. ამავე მუხლის მეორე ნაწილით, აღნიშნული საფუძვლებით გადაწყვეტილების ბათილად ცნობა არ შეიძლება, თუ მხარეს შეეძლო ამ საფუძვლების წამოყენება საქმის განხილვისას, შესაბამისად, პირველი ინსტანციის, სააპელაციო ან საკასაციო ინსტანციის სასამართლოში.
საქმის მასალების მიხედვით, კანონიერ ძალაში შესული თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2012 წლის 21 აგვისტოს გადაწყვეტილებით ა. ზ-ის სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; გაუქმდა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2011 წლის 27 აპრილის გადაწყვეტილება; მიღებულ იქნა ახალი გადაწყვეტილება; სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად ბათილად იქნა ცნობილი საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს თბილისის სარეგისტრაციო სამსახურის 2010 წლის 16 ნოემბრის №882010873538 გადაწყვეტილება რეგისტრაციის შესახებ; საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს თბილისის სარეგისტრაციო სამსახურს დაევალა საქმის გარემოებათა ყოველმხრივი და სრული გამოკვლევის შემდეგ ახალი გადაწყვეტილების მიღება, ც. კ-ის 2010 წლის 10 ნოემბრის №882010873538 განცხადებაზე.
საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს თბილისის სარეგისტრაციო სამსახურის 2010 წლის 16 ნოემბრის №882010873538 გადაწყვეტილებით, რომელიც წარმოადგენდა მოცემულ საქმეზე სადავო ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტს, განხორციელდა ც. კ-ის საკუთრების უფლების რეგისტრაცია ბინაზე, მდებარე ... ქუჩა №42, ზონა თბილისი, სექტორი ჩუღურეთი.
საქმეში დაცული მასალებით ირკვევა, რომ თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2011 წლის 23 მარტის განჩინებით ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-16 მუხლის მე-2 ნაწილით გათვალისწინებული მესამე პირის სტატუსით ჩაბმული იქნა ც. კ-ე, რომელსაც უშუალოდ ეხებოდა კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილებით ბათილად ცნობილი სადავო ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი.
ზემოაღნიშნული გადაწყვეტილების მიღება ეფუძნება შემდეგ ფაქტობრივ გარემოებებს:
ც. კ-ის საკუთრების უფლების რეგისტრაციის საფუძველი გახდა 1993 წლის 10 ნოემბრის ჩუქების ხელშეკრულება, გაფორმებული ნ. შ-სა და ც. კ-ეს შორის, სანოტარო წესით. უძრავ ნივთს მინიჭებული აქვს საკადასტრო კოდი №... . სააპელაციო სასამართლოს მთავარ სხდომაზე გამოკვლეულ იქნა ის გარემოება, რომ სადავო ფართი რეგისტრირებული იყო ორი სხვადასხვა საკადასტრო კოდით. სააპელაციო სასამართლომ არ გაიზიარა საჯარო რეესტრის წარმომადგენლის განმარტება იმის შესახებ, რომ რადგან უძრავი ქონება არ იყო საჯარო რეესტრში დარეგისტრირებული საერთაშორისო კოორდინატთა სისტემაში დამზადებული ნახაზის (გეგმის) საფუძველზე, რომლითაც შესაძლებელი გახდებოდა აღნიშნულ უძრავ ქონებათა ზუსტი ადგილმდებარეობის დადგენა, №... და №... საკადასტრო კოდების მქონე უძრავ ნივთთა იდენტურობა ვერ დადგინდებოდა.
სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა, რომ ადმინისტრაციულ ორგანოს სამართლებრივი შეფასება უნდა მიეცა საქმის მასალებით დადგენილ ფაქტობრივი გარემოებებისათვის და უნდა შეემოწმებინა, არსებობდა თუ არა წინააღმდეგობა მასთან ჯერ კიდევ 2002 წელს დ. ხ-ზე, 2009 წელს ა. ზ-ზე და შემდგომ უკვე ც. კ-ის სახელზე რეგისტრირებულ მონაცემებს შორის და მასზე დაყრდნობით გამოეცა ახალი აქტი. საკასაციო სასამართლო მიუთითებს სასამართლოსათვის ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 32.4 მუხლით მინიჭებული პროცესუალური უფლებამოსილებაზე - სადავო ადმინისტრაციული აქტის ბათილად ცნობა დავის გადაუწყვეტლად და ადმინისტრაციული ორგანოსათვის საქმის გარემოებათა გამოკვლევისა და შეფასების შედეგად ახალი აქტის გამოცემის დავალება, რომლის გამოყენება გულისხმობს ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ ადმინისტრაციული აქტის გამოცემის მიზნით სრული ადმინისტრაციული წარმოების ჩატარების ვალდებულებას, ყველა პროცედურული სტადიის გათვალისწინებით, რომელიც კანონით დადგენილია ამგვარი აქტის გამოსაცემად.
საკასაციო სასამართლო სრულიად იზიარებს სააპელაციო სასამართლოს განმარტებებს მესამე პირის პროცესუალურ ინსტიტუტის მნიშვნელობასთან დაკავშირებით და დამატებით განმარტავს, რომ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ ურთიერთობებში პირის პროცესუალური უფლებების უზრუნველყოფა პირდაპირ კავშირშია მის მატერიალურ-სამართლებრივი უფლებების არსებობის ფაქტთან. მესამე პირის პროცესუალური ინსტიტუტი პირს აძლევს შესაძლებლობას, საპროცესო უფლებების გამოყენების გზით უზრუნველყოს მატერიალურ-სამართლებრივი უფლებების დაცვა. საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ სარჩელის ზემოაღნიშნული ფაქტობრივი გარემოებები და მოცემულ საქმეში წარმოდგენილი დავის საგანი (რეგისტრაციის შესახებ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს თბილისის სარეგისტრაციო სამსახურის 2010 წლის 16 ნოემბრის №882010873538 გადაწყვეტილების კანონიერების შესწავლის საკითხი) არ ქმნის განმცხადებლის უშუალოდ სასამართლოს მიერ გადაწყვეტილი სადავო მატერიალურ-სამართლებრივი ურთიერთობის მონაწილედ მიჩნევის საფუძველს, რაც გამორიცხავს კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილების გაუქმების შესაძლებლობას.
საკასაციო სასამართლო ასევე უსაფუძვლოდ მიიჩნევს მ. ჩ-ის კერძო საჩივარს გადაწყვეტილების განმარტების თაობაზე, ვინაიდან საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 262-ე მუხლის საფუძველზე გადაწყვეტილების განმარტება ემსახურება გადაწყვეტილების აღსრულების ხელშეწყობას, ამიტომ აღნიშნული მუხლის დეფინიცია მხოლოდ მხარეებს და აღმასრულებელს აძლევს საშუალებას მოითხოვონ გადაწყვეტილების განმარტება, შესაბამისად, კერძო საჩივრის ავტორი გადაწყვეტილების განმარტების თაობაზე განცხადების წარმდგენ სუბიექტს არ წარმოადგენს.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ მ. ჩ-ის კერძო საჩივარი არ ექვემდებარება დაკმაყოფილებას, შესაბამისად არ არსებობს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინების გაუქმების მატერიალური და პროცესუალური საფუძველი.


ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილით, სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 421-ე მუხლის პირველი ნაწილით, 422-ე, 262-ე, 420-ე, 429-ე მუხლებით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. მ. ჩ-ის კერძო საჩივარი არ დაკმაყოფილდეს;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2014 წლის 14 ივლისის განჩინება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.


Tavmjdomare ლ. მურუსიძე

mosamarTleebi: მ. ვაჩაძე

ნ. სხირტლაძე