საქმე №ბს-180-178(კ-17) 16 მაისი, 2017 წელი
ქ. თბილისი
ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:

ვასილ როინიშვილი (თავჯდომარე, მომხსენებელი)
მაია ვაჩაძე, ნუგზარ სხირტლაძე
საქმის განხილვის ფორმა - ზეპირი მოსმენის გარეშე
კასატორი - სსიპ აღსრულების ეროვნული ბიურო (მოპასუხე)
მოწინააღმდეგე მხარე - ზ. მ-ე (მოსარჩელე)
გასაჩივრებული განჩინება - თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2016 წლის 17 ნოემბრის განჩინება
კასატორის მოთხოვნა - გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილების მიღება
დავის საგანი - ზიანის ანაზღაურება

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

ზ. მ-ემ 2013 წლის 20 დეკემბერს სარჩელი აღძრა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიაში მოპასუხე სსიპ აღსრულების ეროვნული ბიუროს მიმართ. მოსარჩელემ სსიპ აღსრულების ეროვნული ბიუროსთვის ზ. მ-ის სასაგებლოდ ზიანის სახით 92 329 ლარის ასევე პროცესის ხარჯებისა და შიდა აუდიტისთვის გადახდილი 150 ლარის დაკისრება მოითხოვა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2014 წლის 18 დეკემბრის გადაწყვეტილებით ზ. მ-ის სარჩელი დაკმაყოფილდა; მოპასუხეს საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს სსიპ აღსრულების ეროვნულ ბიუროს დაეკისრა ზ. მ-ის სასარგებლოდ 92 329 ლარის გადახდა.
აღნიშნული გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა სსიპ აღსრულების ეროვნულმა ბიურომ.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს 2016 წლის 17 ნოემბრის განჩინებით საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს სსიპ აღსრულების ეროვნული ბიუროს სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა; უცვლელად დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2014 წლის 18 დეკემბრის გადაწყვეტილება.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2016 წლის 17 ნოემბრის განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა სსიპ აღსრულების ეროვნულმა ბიურომ, რომლითაც გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილების მიღება მოითხოვა.
კასატორი მიუთითებს, რომ როგორც საქმის მასალებით დასტურდება თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2007 წლის 20 ივნისის გადაწყვეტილებით ზ. მ-ის სარჩელი დაკმაყოფილდა და ბათილად იქნა ცნობილი საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს ქ. თბილისის სააღსრულებო ბიუროს 2003 წლის 22 ოქტომბრის განკარგულება №01.32-135ა და გაუქმდა ამ განკარგულებით დამტკიცებული განმეორებითი იძულებითი აუქციონის შედეგები. აღნიშნული გადაწყვეტილება ძალაში შევიდა საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2008 წლის 15 მაისის განჩინებით. ანუ მოსარჩელე მხარისათვის 2008 წლის 15 მაისიდან ცნობილი გახდა, ზიანის მოთხოვნის წარმოშობის შესახებ მოპასუხე ადმინისტრაციული ორგანოს აღსრულების ეროვნული ბიუროს მიმართ.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა კოლეგიის 2010 წლის 29 აპრილის გადაწყვეტილებით არ დაკმაყოფილდა ზ. მ-ის და მ. ლ-ის სარჩელი ა. ფ-სა და ნ. ქ-ას შორის დადებული ბინის ნასყიდობის ხელშეკრულების ბათილად ცნობის თაობაზე. მითითებული გადაწყვეტილება ძალაში შევიდა 2011 წლის 18 აპრილის განჩინებით.
კასატორი მიიჩნევს, რომ მოსარჩელის მოთხოვნა წარმოადგენს დელიქტიდან წარმოშობილ ვალდებულებას, თანახმად საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 317-ე მუხლისა, ვალდებულების წარმოშობისათვის აუცილებელია მონაწილეთა შორის ხელშეკრულება, გარდა იმ შემთხვევებისა, როცა ვალდებულება წარმოიშობა ზიანის მიყენების (დელიქტის), უსაფუძვლო გამდიდრების ან კანონით გათვალისწინებული საფუძვლებისა. მოცემულ შემთხვევაში, გამოყენებულ უნდა იქნეს დელიქტის მომწესრიგებელი ნორმები.
საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 129-ე მუხლი ადგენდს ხანდაზმულობის საერთო ვადებს, კერძოდ, დასახელებული მუხლის თანახმად, სახელშეკრულებო მოთხოვნების ხანდაზმულობის ვადა შეადგენდა სამ წელს, ხოლო უძრავ ნივთებთან დაკავშირებული სახელშეკრულებო მოთხოვნებისა - ექვს წელს. ცალკეულ შემთხვევებში კანონით შეიძლება გათვალისწინებული ყოფილიყო ხანდაზმულობის სხვა ვადებიც. განსახილველ შემთხვევაში კი ვინაიდან სახეზე იყო დელიქტური ვალდებულებიდან გამომდინარე ურთიერთობები, სააპელაციო სასამართლომ, ხანდაზმულობის საკითხთან მიმართებაში მიუთითა 1008-ე მუხლზე, რომლის თანახმადაც დელიქტით გამოწვეული ზიანის ანაზღაურების მოთხოვნის უფლების ხანდაზმულობის ვადა შეადგენდა სამ წელს იმ მომენტიდან, როცა დაზარალებულმა შეიტყო ზიანის ან ზიანის ანაზღაურებაზე ვალდებული პირის შესახებ. სამოქალაქო კოდექსის 1008-ე მუხლი კონკრეტულად განსაზღვრავს იმ მომენტს, თუ საიდან უნდა ათვლილიყო ხანდაზმულობის ვადის დენის სამწლიანი ვადა, როდესაც პირი დელიქტით გამოწვეული ზიანის ანაზღაურების მოთხოვნით აღძრავდა სარჩელს. კერძოდ, აღნიშნულის ათვლის საწყის ეტაპს წარმოადგენდა ის მომენტი, როდესაც დაზარალებულმა შეიტყო ზიანის შესახებ და/ან როდესაც დაზარალებულმა შეიტყო ზიანის ანაზღაურებაზე ვალდებული პირის შესახებ.
კასატორი გნმარტავს, რომ საქართველოს უზენაესი სასამართლოს 2008 წლის 15 მაისის განჩინებით ძალაში შევიდა თბილისის საქალაქო სასამართლოს 2007 წლის 20 ივნისის გადაწყვეტილება ანუ მოსარჩელისათვის 2008 წლის 15 მაისიდან დაიწყო ხანდაზმულობის ვადის დენა. შესაბამისად, მოსარჩელისთვის 2008 წლის 15 მაისიდან ცნობილი გახდა სააღსრულებო ბიუროს მართსაწინააღმდეგო ქმედების შესახებ. ის გარემოება, რომ მხარემ მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ნასყიდობის ხელშეკრულების ბათილად ცნობის მოთხოვნით, ვერ გამოიწვევს ხანდაზმულობის ვადის შეწყვეტას, ვინაიდან სამოქალაქო კოდექსის 138-ე მუხლით დადგენილია ხანდაზმულობის ვადის დინების შეწყვეტის საფუძვლები. კერძოდ, ხანდაზმულობის ვადის დენა წყდება, თუ უფლებამოსილი პირი შეიტანს სარჩელს, მოთხოვნის დასაკმაყოფილებლად ან მის დასადგენად, ანდა შეეცდება დაიკმაყოფილოს მოთხოვნა სხვა საშუალებით. კანონის დანაწესი ვრცელდება კონკრეტულ მოთხოვნაზე. მოცემულ შემთხვევაში ზიანის ანაზრაურების დაკმაყოფილების მოთხოვნაზე და არა ზოგადად პირის უფლებაზე სხვა მოთხოვნის ფარგლებში აღიდგინოს თავისი უფლებები. თბილისის სააღსრულებო ბიუროს მიერ გაცემული განკარგულების №01.32-135ა ბათილად ცნობა უპირობოდ წარმოშობს ზიანის ანაზრაურების ვალდებულებას, ნასყიდობის ხელშეკრულების ბათილად ცნობის გარეშე, რაც მხარეს არ გაუკეთებია. თბილისის სააპელაციო სასამართლომ სრულად გაიზიარა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს 2014 წლის 9 ივლისის განჩინებაში გამოთქმული მოსაზრება ხანდაზმულობის საკითხთან დაკავშირებით და მიიჩნია, რომ სარჩელი არ არის ხანდაზმული. სააპელაციო სასამართლოს არ დაუდგენია ფაქტობრივი გარემოებები, არამედ მიიჩნია, რომ თბილისის საქალაქო სასამართლოს მიერ დავა ფორმალური და მატერიალური მართლზომიერების თვალსაზრისით დაუსაბუთებელი იყო, დასადგენი იყო დამატებითი ფაქტობრივი გარემოებები, რის საფუძველზეც უნდა მომდარიყო სწორი სამართლებრივი დასაბუთება და საქმე ხელახლა განსახილველად დაუბრუნდა პირველი ინსტანციის სასამართლოს.
კასატორი მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლოს არ უნდა გამოეყენებინა და მიეთითიებინა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს 2014 წლის 9 ივლისის განჩინება, რადგან საქმის ხელახლა განსახილველად დაბრუნების შესახებ განჩინება არის შუალედური პროცესუალური აქტი, რომელსაც არანაირი სამართლებრივი შედეგი არ მოსდევს და მასში მითითებული ფაქტობრივი გარემოებები ან სამართლებრივი დასკვნები დადგენილად/დადასტურებულად ვერ ჩაითვლება. ამდენად, მოხდა რა საქმის ხელახლა განსახილველად დაბრუნება, ამ შუალედური განჩინების კასაციის წესით გასაჩივრების სამართლებრივი და არსებითი არსი/დანიშნულება არ არსებობდა, რადგან დავის არსებითად გადაწყვეტა იყო მნიშვნელოვანი.
ამრიგად, კასატორის მოსაზრებით არასწორია სასამართლოს მიდგომა/მსჯელობა შუალედურ განჩინებაში მითითებული გარემოებების დადგენილად მიჩნევის შესახებ. აღნიშნულის განმარტების საშუალებას არც განჩინება იძლეოდა და მეორეც, თუ დადგენილი იყო საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე ფაქტობრივი გარემოებები, აპელაციას უკან დაბრუნების საფუძველიც არ ექნებოდა, მიიღო რა უკან დაბრუნების გადაწყვეტილება, სწორედ ამ მოქმედებით გაესვა ხაზი იმას, რომ საქმის გარემოებები იყო დასადგენი. საქართველოს უზენაესი სასამართლოს პრაქტიკითაც კი ასეა დადგენილი, რომ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებად ან/და პრაქტიკად უთითებენ მხოლოდ საბოლოო გადაწყვეტილებაში არსებულ მსჯელობებს, ხოლო მხოლოდ სამართლებრივი დასაბუთების არსებობისას, დადგენილ პრაქტიკად შესაძლებელია დადგინდეს აპელაციის არსებითი გადაწყვეტილების (პირველი ინსტანციის გადაწყვეტილების ძალაში დატოვების შესახებ განჩინების ან პირველი ინსტანციის გადაწყვეტილების გაუქმების შედეგად ახალი გადაწყვეტილების) ძალაში დატოვების განჩინებაში არსებული მსჯელობებით. ამდენად, ყოველგვარ პროცესუალურ ლოგიკასაა მოკლებული იმის ვარაუდი, რომ საქმის ხელახლა განსახილველად დაბრუნების შესახებ განჩინებით რაიმე დადგენილად ჩაითვალა და მისი არგასაჩივრებით, მხარემ პრაქტიკულად ცნო სადავო ფაქტობრივი გარემოებები, სწორედ იმიტომ ეწოდება ,,საქმის ხელახლა განსახილველად დაბრუნება“, რომ საქმის არსებითი განხილვა და რაიმეს დადგენა/დადასტურება საერთოდ არ ხდება და ზოგადი ვარაუდების/თეორიული დაშვებების დონეზე ხორციელდება ზოგადი მონახაზის სახით მიმართულებების მიცემა სააპელაციო სასამართლოს მიერ, რასაც აბსოლუტურად სხვა დანიშნულება აქვს და არანაირად არ მიიჩნევა რაიმეს დადგენის საშუალებად. ამის გაუგებარი სახით დადგენის მცდელობა აქვს პირველი ინსტანციის და სააპელაციო სასამართლოს და ცდილობს მხარის საწინააღმდეგოდ განმარტოს პროცესუალური ნორმები ისე და მას დაავალდებულოს იმგვარი მოქმედების განხორციელება, რაც არ გამომდინარეობს არც კანონის მოთხოვნებიდან. სასამართლოს პირადი მიხედულობით, მხარისათვის დავის საშუალების მოსპობა კი არსებითი პროცესუალური დარღვევაა და სასამართლოს მხრიდან ადეკვატური რეაქცია უნდა მიეცეს.
ამდენად, მოცემული გადაწყვეტილების არსებითად განსახილველად დაშვება საინტერესოა სწორი პრაქტიკის დასადგენად როგორც პროცესუალური ისე არსებითი/მატერიალური ნორმების განმარტების კუთხითაც, რაშიც, კასატორი ფიქრობს, რომ საკასაციო სასამართლოს არსებითი ჩართულობა სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 2 მარტის განჩინებით სსიპ აღსრულების ეროვნული ბიუროს საკასაციო საჩივარი ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ სსიპ აღსრულების ეროვნული ბიუროს საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის განსახილველად დასაშვებობის ამომწურავ საფუძვლებს, კერძოდ, აღნიშნული ნორმის თანახმად, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ საკასაციო საჩივარი დაიშვება, თუ კასატორი დაასაბუთებს, რომ: ა) საქმე მოიცავს სამართლებრივ პრობლემას, რომლის გადაწყვეტაც ხელს შეუწყობს სამართლის განვითარებას და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებას; ბ) საქართველოს უზენაეს სასამართლოს მანამდე მსგავს სამართლებრივ საკითხზე გადაწყვეტილება არ მიუღია; გ) საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მოცემულ საქმეზე სავარაუდოა მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღება; დ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; ე) სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით, რასაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე; ვ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება ეწინააღმდეგება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.
საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები სააპელაციო სასამართლოს განჩინების საკასაციო სასამართლოს მიერ დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით და ამასთან, არ არსებობს საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღების ვარაუდი. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება არ ეწინააღმდეგება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს. ამასთან, საქმის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების თვალსაზრისით.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ კასატორი ვერ ასაბუთებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით. კასატორი საკასაციო საჩივარში ვერ აქარწყლებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებსა და დასკვნებს.
საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მე-6 მუხლის პირველი ნაწილი ავალდებულებს სასამართლოს, დაასაბუთოს თავისი გადაწყვეტილება, რაც არ უნდა იქნეს გაგებული თითოეულ არგუმენტზე დეტალური პასუხის გაცემად (იხ. ჯღარკავა საქართველოს წინააღმდეგ, №7932/03; Van de Hurk v. Netherlands, par.61, Garcia Ruiz v. Spain [GC] par.26; Jahnke and Lenoble v France (dec.); Perez v France [GC], par. 81).
საკასაციო სასამართლო იზიარებს მოცემულ საქმეზე ქვედა ინსტანციის სასამართლოების მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და ამ გარემოებებთან დაკავშირებით გაკეთებულ სამართლებრივ შეფასებებს და მიიჩნევს, რომ ქვედა ინსტანციის სასამართლოებმა არსებითად სწორად გადაწყვიტეს მოცემული დავა.
საქმის მასალებით დადგენილია, რომ თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2007 წლის 20 ივნისის გადაწყვეტილებით ბათილად იქნა ცნობილი საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს ქ. თბილისის სააღსრულებო ბიუროს 2003 წლის 22 ოქტომბრის განკარგულება 01/32-135 და გაუქმდა ამ განკარგულებით დამტკიცებული განმეორებითი აუქციონის შედეგები. აღნიშნული გადაწყვეტილება ძალაში შევიდა საქართველოს უზენაესი სასამართლოს 2008 წლის 15 მაისის განჩინებით. თბილისის საქალაქო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა კოლეგიის 2010 წლის 29 აპრილის გადაწყვეტილებით არ დაკმაყოფილდა ზ. მ-ისა და მ. ლ-ის სარჩელი ა. ფ-სა და ნ. ქ-ას შორის დადებული ბინის ნასყიდობის ხელშეკრულების ბათილად ცნობის თაობაზე. მითითებული გადაწყვეტილება ძალაში შევიდა საქართველოს უზენაესი სასამართლოს 2011 წლის 18 აპრილის განჩინებით.
საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ სწორედ 2011 წლის 18 აპრილი წარმოადგენს სამოქალაქო კოდექსის 1008-ე მუხლით გათვალისწინებული ხანდაზმულობის ვადის დენის დაწყების დროს, როდესაც ზ. მ-ემ შეიტყო სამოქალაქო კოდექსის 409-ე მუხლით გათვალისწინებული პირვანდელი მდგომარეობის აღდგენის შეუძლებლობის, ზიანისა და ზიანის ანაზღაურებაზე ვალდებული პირის შესახებ. საგულისხმოა, რომ კასატორიც ადასტურებს, რომ სააღსრულებო ბიუროს მიერ გაცემული განკარგულების №01.32-135ა ბათილად ცნობა უპირობოდ წარმოშობს ზიანის ანაზრაურების ვალდებულებას.
ამასთან, საკასაციო პალატა ყურადღებას ამახვილებს თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2007 წლის 2 ივნისის გადაწყვეტილებით დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებაზე, რომ ზ. მ-ეს ა. ფ-ის მიმართ გააჩნდა ფინანსური ვალდებულება - 9487 აშშ დოლარის ეკვივალენტი ლარებში, რომელი ვალდებულების დასაფარადაც გამოიცა ბათილად ცნობილი ქ. თბილისის სააღსრულებო ბიუროს 2003 წლის 22 ოქტომბრის №01/32-135 განკარგულება. აღნიშნულის თანახმად, იმისთვის, რომ ადგილი არ ჰქონდეს სამოქალაქო კოდექსის 385-ე მუხლით გათვალისწინებული პირის უსაფუძვლო გამდიდრების ფაქტს, რეალური ზიანის ოდენობა განსაზღვრული უნდა ყოფილიყო 2013 წლის 9 ნოემბრის ქონების შეფასების შესახებ აუდიტორული დასკვნით გათვალისწინებულ 92,329 ლარს გამოკლებული 2003 წლის 1 აგვისტოს სააღსრულებო ფურცლით ზ. მ-ის მიერ ა. ფ-ისათვის გადასახდელი თანხა - 9487 აშშ დოლარის ეკვივალენტი ლარებში. თუმცა, საკასაციო პალატა ითვალისწინებს 2003 წელსა და ზიანის ანაზღაურების თაობაზე ზ. მ-ის სარჩელის განხილვის დროს ეროვნულ ვალუტასა და აშშ დოლარს შორის კურსთაშორის სხვაობას და მიიჩევს, რომ მოსარჩელის მიერ მოთხოვნილი ზიანის - 92,329 ლარის ანაზღაურებით ადგილი არ ექნება უსაფუძვლო გამდიდრებას.
კონკრეტულ შემთხვევაში სასამართლოების მიერ დადგენილი ფაქტობრივი გარემოებების გათვალისწინებით საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ კასატორის მიერ მითითებული გარემოებები არ ქმნის საკასაციო საჩივრის დასაშვებად ცნობის საფუძველს.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემულ საქმეს არ გააჩნია არავითარი პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივარს - წარმატების პერსპექტივა.
ზემოთქმულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც საკასაციო საჩივარი არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ემუხლის მე-3 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. სსიპ აღსრულების ეროვნული ბიუროს საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2016 წლის 17 ნოემბრის განჩინება;
3. კასატორს - სსიპ ღსრულების ეროვნულ ბიუროს დაუბრუნდეს 10.03.2017წ. №02110 საგადახდო მოთხოვნით მის მიერ გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის, 300 ლარის, 70% - 210 ლარი შემდეგი ანგარიშიდან: ქ. თბილისი, სახელმწიფო ხაზინა, ბანკის კოდი TRESGE22, მიმღების ანგარიშის №200122900, სახაზინო კოდი №300773150;
4. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.

თავმჯდომარე ვ. როინიშვილი


მოსამართლეები: მ. ვაჩაძე


ნ. სხირტლაძე