საქმე №330310014671820








№ბს-97-96(კ-17) 13 ივლისი, 2017 წელი
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატა
შემადგენლობა:

მაია ვაჩაძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
მოსამართლეები: ნუგზარ სხირტლაძე, ვასილ როინიშვილი


საქმის განხილვის ფორმა _ ზეპირი მოსმენის გარეშე

კასატორი _ შპს „...“

მოწინააღმდეგე მხარე _ სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტო

მესამე პირი - სსიპ სამედიცინო საქმიანობის სახელმწიფო რეგულირების სააგენტო

გასაჩივრებული გადაწყვეტილება _ თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2016 წლის 7 ივნისის გადაწყვეტილება

დავის საგანი _ თანხის დაკისრება



ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

2014 წლის 15 სექტემბერს შპს „...“ სასარჩელო განცხადებით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას, მოპასუხის - სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოს მიმართ.
მოსარჩელემ მიუთითა, რომ 2013 წლის 12 ივლისს სამედიცინო დაწესებულებას გადაუდებელი სამედიცინო მოსახურების გაწევისათვის მიმართა გ. ო-მა, რომელიც კლინიკიდან გაეწერა იმავე წლის 25 ივლისს. აღნიშნული პერიოდის განმავლობაში პაციენტს გაეწია სრულყოფილი სამედიცინო მომსახურება. პაციენტის კლინიკაში მოთავსებისთანავე კლინიკის წარმომადგენელი დაუკავშირდა სადაზღვევო კომპანია „...“, რომლის წარმომადგენელმაც დაადასტურა და დაამოწმა, რომ პაციენტი - გ. ო-ი იყო მისი ბენეფიციარი და მზღვევლი მოახდენდა პაციენტზე გასაწევი ხარჯების ანაზღაურებას. მხოლოდ 2013 წლის 16 ივლისს აცობა მზღვეველმა კლინიკას, რომ პაციენტი დაზღვეული იყო 2013 წლის 4 ივლისიდან, რაც გულისხმობდა, რომ პაციენტისთვის გაწეული სამედიცინო მომსახურების საფასური, შესაბამისი სახელმწიფო პროგრამის ფარგლებში, უნდა აენაზღაურებინა სოციალური მომსახურების სააგენტოს. ფაქტობრივად, პაციენტ გ. ო-ის მკურნალობის საფასურზე პასუხისმგებელი სუბიექტის ვინაობა გამოირკვა 2013 წლის 16 ივლისს და დადგინდა, რომ ანაზღაურების ვალდებულება ეკისრებოდა სოციალური მომსახურების სააგენტოს. კლინიკამ იმავე დღესვე აცნობა სააგენტოს შექმნილ ვითარებაზე, თუმცა ამ უკანასკნელმა უარი განაცხადა პაციენტის მკურნალობის ხარჯების ანაზღაურებაზე იმ მოტივით, რომ კლინიკისგან პაციენტზე ინფორმაცია მიიღო 4 დღის დაგვიანებით.
მოსარჩელემ თავდაპირველად სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოსთვის მის მიერ 2013 წლის 16 ივლისიდან 2013 წლის 25 ივლისის პერიოდში პაციენტ გ. ო-ისთვის გაწეული 3991,35 ლარის ოდენობით სამედიცინო მომსახურების ანაზღაურების დაკისრება, ხოლო სასარჩელო მოთხოვნის დაზუსტების შედეგად, 2013 წლის 16 ივლისიდან 2013 წლის 25 ივლისის პერიოდში პაციენტ გ. ო-ისთვის გაწეული 10079,34 ლარის ოდენობით სამედიცინო მომსახურების ანაზღაურების დაკისრება მოითხოვა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 12 ნოემბრის განჩინებით საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-16 მუხლის მე-2 ნაწილის საფუძველზე საქმეში მესამე პირად ჩაება საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს სსიპ სამედიცინო საქმიანობის სახელმწიფო რეგულირების სააგენტო.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 14 დეკემბრის გადაწყვეტილებით შპს „...“ სარჩელი დაკმაყოფილდა; მოპასუხეს - საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოს მოსარჩელე შპს „...“ სასარგებლოდ დაეკისრა 2013 წლის 12 ივლისიდან 2013 წლის 25 ივლისამდე პაციენტ გ. ო-ისათვის გაწეული სამედიცინო მომსახურების ანაზღაურება 10079, 34 ლარის ოდენობით.
სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ 2013 წლის 12 ივლისს, 21:50 საათზე, პაციენტი - გ. ო-ი „სასწრაფო სამედიცინო დახმარების ბრიგადის 112-ის“ მიერ მიყვანილ იქნა შპს „...“, დიაგნოზით - მწვავე მუცელი, პრიტონისტი, მარჯვენა საკვერცხის კისტა. პაციენტს ჩაუტარდა დიაგნოსტიკური გამოკვლევები და კონსულტაციები, რის შემდეგაც იგი მოთავსდა გინეკოლოგიურ განყოფილებაში და გაუკეთდა მთელი რიგი სამედიცინო გამოკვლევები.
2013 წლის 12 ივლისს, 23:40-01:50 საათზე გაუკეთდა ოპერაცია: მარჯვენამხრივი ტუბოვარექტომია (LASF00), მუცლის ღრუს სანქცია (JASK00), ილეოცეკალური კუთხის ტომპონირება, დრენირება (JASK03, (JASH30), ლაპარასტომის ფორმირება. 2013 წლის 14 ივლისს, გაუკეთდა გეგმიური სანაციური რელაპარატომია, მუცლის ღრუ დაიხურა ყრუდ, ტამპონის და დრენაჟების დატოვებით.
2013 წლის 13 ივლისს, 02:15 საათზე ოპერაციული მკურნალობის შემდგომ (ზოგადი მძიმე მდგომარეობის გათვალისწინებით, გამოხატული იყო სეპტიური შოკის სურათი) პაციენტი მოთავსდა რეანიმაციულ განყოფილებაში, პაციენტის ზოგადი მდგომარეობა იყო მძიმე, იმყოფებოდა ხელოვნური სუნთქვის აპარატზე 13.07.2013წ-დან 16.07.13წ-მდე.
2013 წლის 16 ივლისს, 13:00 საათზე მოიხსნა მართვითი სუნთქვის აპარატიდან, 14:00 საათამდე პაციენტი იმყოფებოდა სიპაპ რეჟიმზე (III-დონის ინტენსიური თერაპია). 2013 წლის 17 ივლისს 14:00 საათიდან, 2013 წლის 21 ივლისის 12:00 საათამდე მძიმე ზოგადი მდგომარეობის გათვალისწინებით პაციენტს კონსერვატიული მკურნალობა გაუგრძელდა რეანიმაციულ განყოფილებაში (II-დონის ინტ. თერაპია). 2013 წლის 21 ივლისის 12:00 საათიდან 2013 წლის 22 ივლისის 12:00 საათამდე (I-დონის ინტ. თერაპია), საერთო მდგომარეობის გაუმჯობესების შემდგომ, 2013 წლის 22 ივლისს გადაყვანილ იქნა ზოგად ქირურგიულ განყოფილებაში, სადაც გაუგრძელდა კონსერვატიული მკურნალობა, შეხვევები.
2013 წლის 25 ივლისს, პაციენტი სტაციონარიდან გაეწერა დამაკმაყოფილებელ მდგომარეობაში.
შპს „...“ თანამშრომელმა სადაზღვევო კომპანია „...“ ცხელ ხაზზე 2013 წლის 12 ივლისს და 2013 წლის 14 ივლისს განახორციელა სატელეფონო შეტყობინება პაციენტ გ. ო-ისათვის სამედიცინო მომსახურეობის შემდგომ ანაზღაურებასთან დაკავშირებით. სადაზღვევო კომპანიის ოპერატორის მიერ დადასტურდა კლინიკის მხრიდან შეტყობინების მიღება და პაციენტ გ. ო-ისათვის გაწეული სამედიცინო მომსახურებისათვის შესაბამისი ანაზღაურება.
2013 წლის 16 ივლისს, სადაზღვევო კომპანია „...“ ოპერატორთან საუბრისას, შპს „...“ ცნობილი გახდა, რომ გ. ო-ი ირიცხებოდა „2013 წლის საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამაში“ და სახელმწიფო იყო ვალდებული პაციენტის მკურნალობის ანაზღაურებაზე.
დადგენილია, რომ პაციენტი გ. ო-ი სადაზღვევო კომპანია „...“ ბენეფიციარი არის 2013 წლის 4 ივლისიდან. ასევე, დადგენილია, რომ შპს „...“ 2013 წლის 16 ივლისს, 13:54 საათზე, ელექტრონული შეტყობინება გადაუგზავნა საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოს პაციენტ გ. ო-ისათვის გაწეული სამედიცინო მომსახურებასთან დაკავშირებით. შეტყობინებას თან ერთვოდა 2013 წლის 16 ივლისის #172411 წერილი, სადაც კლინიკამ განმარტა, რომ პაციენტი გ. ო-ი კლინიკაში შევიდა 2013 წლის 12 ივლისს, უმძიმეს მდგომარეობაში, გავრცობილი ჩირქოვანი პერიტონიტით, სუნთქვის უკმარისობისა და სეპტიური შოკის მოვლენებით. მოხდა პაციენტის პიროვნების იდენტიფიკაცია, დაუყოვნებლივ ჩაუტარდა საჭირო სადიაგნოზო კვლევები და კონსულტაციები. შეფასდა სიტუაცია და შესვლიდან 1:50 საათის შემდეგ დაეწყო ოპერაციული მკურნალობა, პარალელურად მიმდინარეობდა პაციენტის მკურნალობის დაფინანსების წყაროს გარკვევა. დაფიქსირდა, რომ ის იყო სადაზღვევო კომპანია „...“ ბენეფიციარი, თუმცა სადაზღვევო პოლისი ხელთ არ ჰქონდა, ამიტომ „...“ ცხელი ხაზით განხორციელდა დაზღვეულის უფლებამოსილების დადასტურება. მზღვეველის ცხელ ხაზზე პაციენტ გ. ო-ის, როგორც „...“ დაზღვეულის სტატუსის დადასტურების შემდეგ, წარიმართა მზღვეველთან ურთიერთობა, როგორც ამას ფორმატი ითვალისწინებდა.
2013 წლის 16 ივლისს კლინიკაში „...“ ექსპერტის გამოცხადების შემდეგ გაირკვა, რომ პაციენტი მასთან დაზღვეული იყო 2013 წლის 4 ივლისიდან. ამ გარემოების დაგვიანებით გარკვევა გამოიწვია პაციენტის მიერ პოლისის არქონამ, რის გამოც მისი მდგომარეობის სიმძიმის გამო, პერსონალმა დაზღვეულის სტატუსი დაადგინა მზღვეველთან გადამოწმებით. აღნიშნულმა ხელი შეუშალა პაციენტის საყოველთაო ჯანდაცვის პროგრამის ბენეფიციარად კვალიფიცირებას, რის გამოც იგი პროგრამის ბენეფიციარად დაფიქსირდა 2013 წლის 16 ივლისს, 14:00 საათიდან. აღნიშნულიდან გამომდინარე, კლინიკამ მოითხოვა საყოველთაო ჯანდაცვის სააღრიცხვო სისტემაში პაციენტ გ. ო-თან მიმართებაში შემთხვევის დაწყების დროდ 2013 წლის 16 ივლისის 14:00 საათის დაფიქსირება და სახელმწიფოსთან ანგარიშის წარდგენა ამ მომენტიდან გაწეული ხარჯების მიხედვით.
შპს „...“ პაციენტ გ. ო-ისათვის გაწეული სამედიცინო მომსახურების ანაზღაურება 2013 წლის 12 ივლისიდან 2013 წლის 25 ივლისამდე შეადგენს 10079, 34 ლარს.
შპს „...“ წერილის პასუხად, საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოს 2013 წლის 25 ივლისის #04/68410 წერილით შპს „...“ ეცნობა, რომ პაციენტ გ. ო-ის შემთხვევაში კლინიკის მხრიდან შეტყობინება განხორციელდა დაგვიანებით (მიუხედავად წერილში აღწერილი ვითარებისა) და აღნიშნული შემთხვევა ანაზღაურებას არ ექვემდებარებოდა.
დადგენილია, რომ საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს სსიპ სამედიცინო საქმიანობის სახელმწიფო რეგულირების სააგენტომ განიხილა საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოს 2013 წლის 21 ნოემბრის #04/104308 წერილი და მასზე თანდართული პაციენტის - გ. ო-ის 2013 წლის 14 ნოემბრის #124879 განცხადება, რომელიც ეხებოდა საქართველოს მთავრობის 2013 წლის 21 თებერვლის დადგენილებით დამტკიცებული „2013 წლის საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის“ მოსარგებლე გ. ო-ისათვის 12.07.2013 - 25.07.2013წწ. პერიოდში შპს „...“ გაწეული სამედიცინო მომსახურების ხარჯების ანაზღაურების საკითხს. შესწავლის შედეგად დადგინდა, რომ 2013 წლის 12 ივლისის მდგომარეობით (პაციენტის მკურნალობის დაწყების დრო) გ. ო-ი ირიცხებოდა „2013 წლის საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის“ მოსარგებლედ, საქართველოს მთავრობის 2013 წლის 21 თებერვლის #36 დადგენილებით დამტკიცებული „საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის“ (დანართი #1), პირველი, მე-2 პუნქტის, პირველი პუნქტის „გ“ ქვეპუნქტის საფუძველზე. დროულად არ იქნა დადგენილი სამკურნალო დაწესებულების შესაბამისი სამსახურის მიერ და პროგრამის განმახორციელებელთან არ გაკეთდა კანონმდებლობით დადგენილ ვადებში შეტყობინება, რითაც დაირღვა მითითებული დადგენილების მე-11 მუხლის პირველი პუნქტის მოთხოვნა.
ზემოაღნიშნული დარღვევის გამო, დაწესებულებამ პროგრამის განმახორციელებლისაგან გ. ო-ის მკურნალობის ხარჯების დაფინანსებაზე კანონით გათვალისწინებული უარი მიიღო (№04/68410; 25.07.2013წ.) და კანონმდებლობის დარღვევით, მკურნალობის საფასურის (1122,00 ლარი) გადახდა დააკისრა პაციენტს, რაც დადასტურდა შპს „...“ მიერ პაციენტ გ. ო-ის წინააღმდეგ ქ.თბილისის საქალაქო სასამართლოში მკურნალობის ღირებულების გადაუხდელობის გამო აღძრული სარჩელით.
სააგენტომ დაადგინა, რომ შპს „...“ მიერ დარღვეულ იქნა საქართველოს მთავრობის 2013 წლის 21 თებერვლის #36 დადგენილებით დამტკიცებული „საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის“ მე-20 მუხლის მე-3 პუნქტის „ი“ ქვეპუნქტის მოთხოვნა, რომლის თანახმადაც, დაუშვებელია, მიმწოდებელმა პროგრამის/ვაუჩერის მოსარგებლეს მოსთხოვოს იმ მომსახურების ანაზღაურება, რომელიც პროგრამის განმახორციელებლის მხრიდან არ იქნა ანაზღაურებული საჯარიმო სანქციის დაკისრების გამო. ამრიგად, დაწესებულებამ უარი განაცხადა (არ უზრუნველყო) პაციენტ გ. ო-ს მიეღო პროგრამით გათვალისწინებული მომსახურება (ბიუჯეტური დაფინანსებით უზრუნველყოფილი და სახელმწიფო პროგრამით გათვალისწინებული სამედიცინო მომსახურების მოცულობა) და დაწესებულების შეცდომით გამოწვეული ფინანსური ტვირთი პაციენტს დააკისრა. კანონმდებლობის აღნიშნული დარღვევა ინსპექტირების აქტში განხილულ იქნა „2013 წლის საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის“ მე-19 მუხლის მე-9 პუნქტის მოთხოვნების ფარგლებში - „იმ შემთხვევაში, თუ მიმწოდებელმა პროგრამით გათვალისწინებულ მომსახურებაზე უარი განუცხადა პროგრამის მოსარგებელს ან მომსახურება გაუწია დაგვიანებით (მისგან დამოუკიდებელი მიზეზების გარდა), ან არასრულად, ან არაჯეროვნად, მიმწოდებელი იხდის ჯარიმას გასაწევი/გაწეული მომსახურების ღირებულების სამმაგი ოდენობის სახით, რაც შეადგენდა 33600,00 ლარს (11200,00 ლარი X3).
საქმეში წარმოდგენილია საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოს 2013 წლის 8 აგვისტოს #40/72915 წერილი, რომლითაც ირკვევა, რომ ადმინისტრაციული ორგანოს მხრიდან დადასტურებულ იქნა 2013 წლის საყოველთაო ჯანდაცვის პროგრამის ბაზებში ხარვეზების არსებობა, კონკრეტულად, იგი სრულად არ ასახავდა პროგრამით მოსარგებლეებს.
სასამართლომ მიუთითა საქართველოს მთავრობის 2013 წლის 21 თებერვლის #36 დადგენილებით დამტკიცებულ „2013 წლის საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამაზე“, რომლის მიზანია ჯანმრთელობის დაზღვევის არმქონე ხელმისაწვდომობისათვის ფინანსური უზრუნველყოფის შექმნა. მითითებული დადგენილების მე-2 მუხლის პირველი პუნქტის თანახმად, ამ დადგენილებით დამტკიცებული ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის მოსარგებლეები არიან საქართველოს მოქალაქეობის დამადასტურებელი დოკუმენტის, პირადობის ნეიტრალური მოწმობის, ნეიტრალური სამგზავრო დოკუმენტის მქონე პირები და საქართველოში სტატუსის მქონე მოქალაქეობის არმქონე პირები.
მოცემულ შემთხვევაში, შპს „...“ ჩართული იყო „2013 წლის საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამაში“, შესაბამისად, მის მიერ აღებულ იქნა ვალდებულება ზემოხსენებული დადგენილებით განსაზღვრული წესით ამ პროგრამით გათვალისწინებული მოსარგებლეთათვის შესაბამისი მომსახურების განხორციელებაზე. სასამართლომ ასევე უდავოდ მიიჩნია, რომ კლინიკაში შესაბამისი სამედიცინო მომსახურება მიიღო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის მოსარგებლემ - გ. ო-მა. განსახილველ შემთხვევაში, მოპასუხე ადმინისტრაციულმა ორგანომ უარი განაცხადა პაციენტ გ. ო-ისათვის გაწეული სამედიცინო მომსახურების ანაზღაურებაზე იმ საფუძვლით, რომ მოსარჩელემ შემთხვევის შეტყობინება დაგვიანებით განახორციელა.
საქართველოს მთავრობის 2013 წლის 21 თებერვლის #36 დადგენილებით დამტკიცებული „2013 წლის საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის“ მე-11 მუხლის პირველი პუნქტის თანახმად, მიმწოდებელი ვალდებულია შემთხვევის (განმახორციელებლის მიერ განსაზღვრული კოდირების შესაბამისად) შესახებ შეტყობინება გააკეთოს დაუყოვნებლივ, მაგრამ არა უგვიანეს შემთხვევის დადგომიდან 24 საათისა, ან შემთხვევის დასრულებამდე (თუ პაციენტი ეწერება 24 საათზე ადრე, გარდა გარდაცვალებისა) განმახორციელებლის მიერ განსაზღვრული სპეციალური ელექტრონული პროგრამის საშუალებით. გადაუდებელი ამბულატორიული შემთხვევის დროს, მიმწოდებელი ვალდებულია შეტყობინება გააკეთოს არა უგვიანეს შემთხვევის დადგომიდან 24 საათის განმავლობაში. სასამართლომ ხსენებული სამართლებრივი ნორმის შინაარსიდან გამომდინარე, აღნიშნა, რომ პროგრამაში მონაწილე მიმწოდებელი ორგანიზაციის იმპერატიულ ვალდებულებას წარმოადგენს ამ მუხლით გათვალისწინებულ ვადაში პროგრამის განმახორციელებელ დაწესებულებასთან შემთხვევის შესახებ შეტყობინების განხორციელება.
საკითხის განხილვა-გადაწყვეტისათვის სასამართლომ ყურადღება გაამახვილა საქმეზე დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებაზე მასზედ, რომ პაციენტ გ. ო-ის (მისი ახლობლების) მიერ მიწოდებული ინფორმაციის საფუძველზე, შპს „...“ პაციენტის მოთავსების დღესვე, კერძო სადაზღვეო კომპანია „...“ განახორციელა შეტყობინება. გასათვალისწინებელია ისიც, რომ კომპანია „...“ მიერ დადასტურებულ იქნა შეტყობინების მიღება და პაციენტ გ. ო-ისათვის გაწეული სამედიცინო მომსახურებისათვის შემდგომში შესაბამისი ანაზღაურება. სასამართლოს მითითებით, აღსანიშნავია ის გარემოება, რომ მხოლოდ 2013 წლის 16 ივლისს, სადაზღვევო კომპანია „...“ ოპერატორთან საუბრისას შპს „...“ ცნობილი გახდა, რომ პაციენტი გ. ო-ი სადაზღვევო კომპანია „...“ ბენეფიციარი იყო 2013 წლის 4 ივლისიდან იგი ითვლებოდა არა კერძო სადაზღვევო კომპანიის ბენეფიციარად, არამედ საყოველთაო ჯანდაცვის პროგრამის მოსარგებლედ, იგი ირიცხებოდა „2013 წლის საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამაში“ და სახელმწიფო იყო ვალდებული პაციენტის მკურნალობის ანაზღაურებაზე. სასამართლომ მნიშვნელოვნად მიიჩნია ის გარემოებაც, რომ შპს „...“ 2013 წლის 16 ივლისს 13:54 საათზე, ანუ მას შემდეგ, რაც მისთვის ცნობილი გახდა საყოველთაო ჯანდაცვის პროგრამაში პაციენტ გ. ო-ის მოსარგებლედ არსებობა, დაუყოვნებლივ სპეციალური ელექტრონული პროგრამის მეშვეობით საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოსთან განახორციელა შემთხვევის შესახებ შესაბამისი შეტყობინება, ხოლო მოპასუხე ადმინისტრაციულმა ორგანომ სამედიცინო მომსახურეობის ანაზღაურებაზე უარი განაცხადა იმ საფუძვლით, რომ შპს „...“ ეცნობა, რომ პაციენტ გ. ო-ის შემთხვევაში კლინიკის მხრიდან შეტყობინება განხორციელდა დაგვიანებით, რის გამოც აღნიშნული შემთხვევა ანაზღაურებას არ ექვემდებარებოდა.
სასამართლომ აღნიშნა, რომ ზემომითითებული ურთიერთობის განმარტება უნდა განხორციელებულიყო სამოქალაქო კოდექსით რეგულირებული სამართლებრივ ინსტიტუტთან შესაბამისობაში, კერძოდ: საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 316.1 მუხლის თანახმად, ვალდებულების ძალით კრედიტორი უფლებამოსილია, მოსთხოვოს მოვალეს რაიმე მოქმედების შესრულება. ამავე კოდექსის 361-ე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად კი, ვალდებულება უნდა შესრულდეს ჯეროვნად, კეთილსინდისიერად, დათქმულ დროსა და ადგილას. სასამართლომ განმარტა, რომ არაჯეროვანი შესრულება თავისი არსით გულისხმობს, ვალდებულების არა მხოლოდ დაბალი ხარისხით შესრულებას, ასევე შესრულებისათვის შეთანხმებული ვადის დარღვევასაც. ამდენად, იმის დასადგენად, ვალდებულება შესრულებულია თუ არა არაჯეროვნად, აუცილებელია განისაზღვროს მხარეებისათვის წარმოშობილი უფლება-მოვალეობები, მათი შესრულებისა და ვალდებულების დამრღვევი პირის ბრალეულობის ხარისხი.
საქმეზე დადგენილი ფაქტობრივი გარემოებების სამართლებრივი შეფასების, მხარეთა ახსნა-განმარტებების მოსმენის შედეგად, სასამართლომ არ გაიზიარა მოპასუხე ადმინისტრაციული ორგანოს პოზიცია, შპს „...“ პაციენტ გ. ო-ის შემთხვევაში მომსახურების ანაზღაურებაზე უარის თქმის თაობაზე იმ საფუძვლით, რომ კლინიკის მხრიდან შეტყობინება განხორციელდა დაგვიანებით, რამეთუ მოსარჩელის მიერ ადგილი არ ჰქონია საქართველოს მთავრობის 2013 წლის 21 თებერვლის #36 დადგენილებით დამტკიცებული „2013 წლის საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამით“ გათვალისწინებული ვალდებულების, კერძოდ, 24 საათის განმავლობაში პროგრამის განმახორციელებელ დაწესებულებასთან შემთხვევის შესახებ შეტყობინების განხორციელების უგულვებელყოფას, რამეთუ უდავო იყო, რომ პაციენტ გ. ო-ის (მისი ახლობლების) მიერ მიწოდებული ინფორმაციის საფუძველზე, შპს „...“ პაციენტის მოთავსების დღესვე - 2013 წლის 12 ივლისს, კერძო სადაზღვევო კომპანია „...“ წარმომადგენელთან განახორციელა შეტყობინება, კომპანიის მიერ დადასტურებულ იქნა შეტყობინების მიღება და პაციენტ გ. ო-ისათვის გაწეული სამედიცინო მომსახურებისათვის შემდგომში შესაბამისი ანაზღაურება. თუმცა, სასამართლოს მითითებით, აღსანიშნავია ის გარემოება, რომ მხოლოდ 2013 წლის 16 ივლისს, სადაზღვევო კომპანია „...“ ოპერატორთან საუბრისას შპს „...“ ცნობილი გახდა, რომ პაციენტი გ. ო-ი სადაზღვევო კომპანია „...“ ბენეფიციარი იყო 2013 წლის 4 ივლისიდან, იგი ითვლებოდა არა კერძო სადაზღვევო კომპანიის ბენეფიციარად, არამედ საყოველთაო ჯანდაცვის პროგრამის მოსარგებლედ, იგი ირიცხებოდა „2013 წლის საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამაში“ და რომ სახელმწიფო იყო ვალდებული პაციენტის მკურნალობის ანაზღაურებაზე. ამის შემდგომ, შპს „...“ 2013 წლის 16 ივლისს 13:54 საათზე, ანუ მას შემდეგ, რაც მისთვის ცნობილი გახდა საყოველთაო ჯანდაცვის პროგრამაში პაციენტ გ. ო-ის მოსარგებლედ არსებობა, დაუყოვნებლივ სპეციალური ელექტრონული პროგრამის მეშვეობით საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოსთან განახორციელა შემთხვევის შესახებ შესაბამისი შეტყობინება.
ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, სასამართლომ მიიჩნია, რომ მოპასუხე - საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს სსიპ „სოციალური მომსახურების სააგენტოს“, შპს „...“ სასარგებლოდ, 2013 წლის 12 ივლისდან 2013 წლის 25 ივლისამდე პერიოდში პაციენტ გ. ო-ისათვის გაწეული სამედიცინო მომსახურების შესრულების სანაცვლოდ შესაბამისი ანაზღაურების ვალდებულება არ შეუსრულებია, ხოლო სხვა სამართლებრივი საფუძველი, რის გამოც პაციენტ გ. ო-ისათვის გაწეული სამედიცინო მომსახურების შესრულების ანაზღაურება საქართველოს მთავრობის 2013 წლის 21 თებერვლის #36 დადგენილებით დამტკიცებული „2013 წლის საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამით“ ვერ დაექვემდებარებოდა ანაზღაურებას, მოპასუხე მხარის მიერ მითითებული არ ყოფილა. ამდენად, სასამართლომ შპს „...“ სარჩელი საფუძვლიანად მიიჩნია.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 14 დეკემბრის გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტომ, რომელმაც გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2016 წლის 7 ივნისის გადაწყვეტილებით საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოს სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა; გაუქმდა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 14 დეკემბრის გადაწყვეტილება; შპს „...“ სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.
სააპელაციო სასამართლომ საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 390-ე მუხლის მე-3 ნაწილის „გ“ ქვეპუნქტის შესაბამისად, გაიზიარა საქალაქო სასამართლოს მიერ დადგენილი ფაქტობრივი გარემოებები, თუმცა არ დაეთანხმა მათ სამართლებრივ შეფასებებს და განმარტა, რომ საქართველოს მთავრობის 2013 წლის 21 თებერვლის #36 დადგენილებით დამტკიცებული საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის მე-2 მუხლის პირველი პუნქტის თანახმად, ამ დადგენილებით დამტკიცებული ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის მოსარგებლეები არიან საქართველოს მოქალაქეობის დამადასტურებელი დოკუმენტის, პირადობის ნეიტრალური მოწმობის, ნეიტრალური სამგზავრო დოკუმენტის მქონე პირები და საქართველოში სტატუსის მქონე მოქალაქეობის არმქონე პირები. ხსენებულ მუხლში ასევე განსაზღვრულია ის პირები, რომლებიც შეზღუდულნი არიან ამ პროგრამით სარგებლობისათვის, კონკრეტულად ამ კატეგორიას ასევე მიეკუთვნებიან 2013 წლის 1 ივლისის მდგომარეობით კერძო სადაზღვევო სქემებში ჩართული პირები.
განსახილველ შემთხვევაში მოპასუხე ადმინისტრაციულმა ორგანომ უარი განაცხადა პაციენტ გ. ო-ისათვის გაწეული სამედიცინო მომსახურების ანაზღაურებაზე იმ საფუძვლით, რომ მოსარჩელემ შემთხვევის შეტყობინება დაგვიანებით განახორციელა. ზემოაღნიშნული დადგენილებით დამტკიცებული „2013 წლის საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის“ მე-11 მუხლის პირველი პუნქტის თანახმად, მიმწოდებელი ვალდებულია შემთხვევის (განმახორციელებლის მიერ განსაზღვრული კოდირების შესაბამისად) შესახებ შეტყობინება გააკეთოს დაუყოვნებლივ, მაგრამ არა უგვიანეს შემთხვევის დადგომიდან 24 საათისა, ან შემთხვევის დასრულებამდე (თუ პაციენტი ეწერება 24 საათზე ადრე, გარდა გარდაცვალებისა) განმახორციელებლის მიერ განსაზღვრული სპეციალური ელექტრონული პროგრამის საშუალებით. გადაუდებელი ამბულატორიული შემთხვევის დროს, მიმწოდებელი ვალდებულია შეტყობინება გააკეთოს არა უგვიანეს შემთხვევის დადგომიდან 24 საათის განმავლობაში. სააპელაციო პალატამ აღნიშნული ნორმიდან გამომდინარე განმარტა, რომ მოსარჩელე, როგორც სამედიცინო მომსახურების მიმწოდებელი ვალდებული იყო შეტყობინება გაეკეთებინა არა უგვიანეს შემთხვევის დადგომიდან 24 საათის განმავლობაში. იმის გათვალისწინებით, რომ „2013 წლის საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამას“ ახორციელებს საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტო, ბუნებრივია, აღნიშნულ ორგანიზაციას დაუყოვნებლივ, არა უგვიანეს შემთხვევის დადგომიდან 24 საათისა უნდა ეცნობოს, რომ არსებობს პროგრამით გათვალისწინებული შემთხვევა, რომელიც ექვემდებარება სახელმწიფოს ხარჯზე ანაზღაურებას.
2013 წლის 12 ივლისს, 21:50 საათზე, პაციენტი გ. ო-ი „სასწრაფო სამედიცინო დახმარების ბრიგადის 112-ის“ მიერ მიყვანილ იქნა შპს „...“, მას გაუკეთდა ოპერაცია ამავე დღეს 2013 წლის 12 ივლისს, 23:40 -01:50 საათზე. დადგენილია, რომ შპს „...“ სპეციალური ელექტრონული პროგრამის მეშვეობით საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოსთან განახორციელა შემთხვევის შესახებ შესაბამისი შეტყობინება, 2013 წლის 16 ივლისს, 13:54 საათზე.
სააპელაციო პალატამ მიიჩნია, რომ მოსარჩელის მიერ უხეშად დაირღვა საქართველოს მთავრობის 2013 წლის 21 თებერვლის #36 დადგენილებით დამტკიცებული „2013 წლის საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის“ მე-11 მუხლის პირველი პუნქტის მოთხოვნები. ამდენად, მოპასუხე ადმინისტრაციული ორგანოს უარი სამედიცინო მომსახურების ანაზღაურებაზე იმ საფუძვლით, რომ პაციენტ გ. ო-ის შემთხვევაში კლინიკის მხრიდან შეტყობინება განხორციელდა დაგვიანებით, გამომდინარეობდა კანონმდებლობიდან. აღნიშნულიდან გამომდინარე, სააპელაციო პალატამ არ გაიზიარა პირველი ინსტანციის სასამართლოს მოსაზრება იმის შესახებ, რომ მოსარჩელის მხრიდან ადგილი არ ჰქონია საქართველოს მთავრობის 2013 წლის 21 თებერვლის #36 დადგენილებით დამტკიცებული „2013 წლის საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამით“ გათვალისწინებული ვალდებულების, კერძოდ, 24 საათის განმავლობაში პროგრამის განმახორციელებელ დაწესებულებასთან შემთხვევის შესახებ შეტყობინების განხორციელების უგულვებელყოფას.
საქართველოს მთავრობის 2013 წლის 21 თებერვლის #36 დადგენილებით დამტკიცებული „2013 წლის საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის“ მე-12 მუხლის მე-4 პუნქტის თანახმად, თუ მონიტორინგის შედეგად დადგინდა, რომ მოსარგებლის საიდენტიფიკაციო მონაცემები ან შემთხვევის შესახებ ინფორმაცია არ ემთხვევა შეტყობინების სისტემაში მიწოდებულ შესაბამის ინფორმაციას (განმახორციელებლის მიერ განსაზღვრული მონიტორინგის წესის გათვალისწინებით), ან შემთხვევის შესახებ შეტყობინების დაფიქსირების დროს დარღვეულია #1 დანართის მე-11 მუხლის პირველი პუნქტით განსაზღვრული პირობები, ან სახეზეა მე-11 მუხლის მე-2 პუნქტის „ე“ ქვეპუნქტით გათვალისწინებული გარემოება, ან სტაციონარული სამედიცინო მომსახურებისას პაციენტის სამედიცინო დაწესებულებაში დაყოვნება 24 საათზე ნაკლებია (გარდა პროგრამით გათვალისწინებული გამონაკლისი შემთხვევებისა), ასეთი შემთხვევები ანაზღაურებას არ ექვემდებარება.
აღნიშნული ნორმიდან გამომდინარე სააპელაციო პალატამ განმარტა, რომ შემთხვევის დადგომიდან 24 საათში მიწოდებული შემთხვევის შესახებ ინფორმაცია თუ არ ემთხვევა შეტყობინების სისტემაში მიწოდებულ შესაბამის ინფორმაციას, ასეთი შემთხვევა ანაზღაურებას არ ექვემდებარება, ანუ თუ მიწოდებული ინფორმაცია ხარვეზიანია ანაზღაურებას არ ექვემდებარება. შესაბამისად, არ უნდა ანაზღაურებულიყო ის შემთხვევაც, როდესაც შემთხვევის დადგომიდან 24 საათში არ იქნა მიწოდებული შესაბამისი ინფორმაცია.
მოსარჩელე და პირველი ინსტანციის სასამართლო უთითებს, რომ პაციენტ გ. ო-ის (მისი ახლობლების) მიერ მიწოდებული ინფორმაციის საფუძველზე, შპს „...“ პაციენტის მოთავსების დღესვე, კერძო სადაზღვევო კომპანია „...“ ოპერატორთან განახორციელა შეტყობინება. ამასთან, კომპანია „...“ მიერ დადასტურებულ იქნა შეტყობინების მიღება და პაციენტ გ. ო-ისათვის გაწეული სამედიცინო მომსახურებისათვის შემდგომში შესაბამისი ანაზღაურება. თუმცა მხოლოდ 2013 წლის 16 ივლისს, სადაზღვევო კომპანია „...“ ოპერატორთან საუბრისას, შპს „...“ ცნობილი გახდა, რომ პაციენტი გ. ო-ი სადაზღვევო კომპანია „...“ ბენეფიციარი იყო 2013 წლის 4 ივლისიდან, აღნიშნულ დრომდე იგი ითვლებოდა არა კერძო სადაზღვევო კომპანიის ბენეფიციარად, არამედ საყოველთაო ჯანდაცვის პროგრამის მოსარგებლედ, და ზემოთ ხსენებული გარემოება გახდა შეტყობინების დაგვიანებით გადაცემის საფუძველი. აღნიშნულთან დაკავშირებით სააპელაციო პალატამ განმარტა, რომ თუ მოსარჩელე სადაზღვეო კომპანიის ოპერატორმა შეიყვანა შეცდომაში და დაჰპირდა, რომ გ. ო-ისათვის გაწეული სამედიცინო მომსახურების ღირებულებას აანაზღაურებდა და ამის გამო მოსარჩელემ არ გააკეთა შესაბამისი შეტყობინება „2013 წლის საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის“ მე-11 მუხლით განსაზღვრულ ვადაში, მოსარჩელეს შეუძლია მიყენებული ზიანის ანაზღაურების ვალდებულებაზე ედავოს შესაბამის სადაზღვეო კომპანიას ან მის ოპერატორს საქართველოს სამოქალაქო სამართალწარმოების წესით.
პირველი ინსტანციის სასამართლომ ყურადღება გაამახვილა საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოს 2013 წლის 8 აგვისტოს #40/72915 წერილზე, რომელშიც აღნიშნულია, რომ ადმინისტრაციული ორგანოს მხრიდან დადასტურებულ იქნა 2013 წლის საყოველთაო ჯანდაცვის პროგრამის ბაზებში ხარვეზების არსებობა, კონკრეტულად, იგი სრულად არ ასახავდა პროგრამით მოსარგებლეებს. სააპელაციო პალატამ მიუთითა მხარეებს იმის შესახებ, რომ მოცემულ შემთხვევაში სადავო არ იყო, რომ შესაბამისი შემთხვევა დადგა 2013 წლის 12 ივლისს, ხოლო სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოსთან შემთხვევის შესახებ შესაბამისი შეტყობინება განახორციელდა 2013 წლის 16 ივლისს, 13:54 საათზე. ამასთან, შეტყობინების დაგვიანებით განხორციელება საყოველთაო ჯანდაცვის პროგრამის ბაზებში ხარვეზების არსებობამ გამოიწვია. მოსარჩელის განმარტებით, აღნიშნული დაგვიანება გამოიწვია იმ გარემოებამ, რომ პაციენტი გ. ო-ი სადაზღვევო კომპანია „...“ ბენეფიციარი იყო და მოსარჩელე ვარაუდობდა, რომ ეს სადაზღვევო კომპანია აანაზღაურებდა შესაბამის სამედიცინო მომსახურების ღირებულებას. ამდენად, სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოს 2013 წლის 8 აგვისტოს #40/72915 წერილში მითითებული გარემოება არ ქმნიდა სარჩელის დაკმაყოფილების საფუძველს.
ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, სააპელაციო პალატამ მიიჩნია, რომ მოპასუხე საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოს არ გააჩნდა ვალდებულება აენაზღაურებინა შპს „...“ 10079,34 (ათიათას სამოცდაცხრამეტი ლარი და ოცდათოთხმეტი თეთრი) ლარი.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2016 წლის 7 ივნისის გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა შპს „...“, რომელმაც გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება მოითხოვა.
კასატორის მოსაზრებით, სააპელაციო სასამართლომ გასაჩივრებული გადაწყვეტილებით არასწორად შეაფასა საქმის ფაქტობრივი გარემოებები და არასწორად განმარტა გამოყენებული ნორმები.
კასატორის მითითებით, ის ფაქტი, რომ პაციენტი გ. ო-ი 2013 წლის 12 ივლისის მდგომარეობით ირიცხებოდა #36 დადგენილების მოსარგებლედ, არ შეესაბამება სიმართლეს და სააპელაციო სასამართლომ შესაბამისი მტკიცებულების არსებობის გარეშე გაიზიარა მოპასუხის პოზციცია აღნიშნულთან დაკავშირებით. შეტყობინების დაგვიანებით გადაცემა და დაფინანსებაზე პასუხისმგებელი პირის გამოვლენის გართულება იმ გარემოებით იყო განპირობებული, რომ პაციენტი გ. ო-ი 2013 წლის 12 ივლისის მდგომარეობით არ ირიცხებოდა ზემოაღნიშნული დადგენილების მოსარგებლედ. სააპელაციო სასამართლომ მსჯელობისას არ გაითვალისწინა მოსარჩელის ის პოზიცია, რომ 2013 წლის 12 ივლისს შეამოწმა პროგრამის განმახორციელებლის ბაზების მონაცემები, რომლის მიხედვითაც, პაციენტი გ. ო-ი ირიცხებოდა, როგორც კერძო დაზღვევის მოსარგებლე.
კასატორის მოსაზრებით, ზემოაღნიშნულ გარემოებათა გამო, სააპელაციო სასამართლოს უნდა გამოეყენებინა საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 401-ე მუხლი. კლინიკამ პაციენტის სტატუსი შეამოწმა მოპასუხის მართვის ქვეშ მყოფ ელექტრონულ ბაზაში, სადაც ფიქსირდებოდა, როგორც კერძო დაზღვევით მოსარგებლე. კლინიკამ პაციენტის ახლობლებთან დააზუსტა კონკრეტული სადაზღვევო კომპანია, პაციენტის სტატუსი გადაამოწმა შესაბამის სადაზღვევო კომპანიასთან, რომელმაც დაუდასტურა, რომ პაციენტი ნამდვლად იყო მისი დაზღვეული, რაც გამორიცხავდა, იმავდროულად, მისი #36 დადგენილებით მოსარგებლეობას. სხვა საშუალება კლინიკას პაციენტის იდენტიფიცირებისათვის არ გააჩნდა. აღნიშნულის გათვალისწინებით, სასამართლოს უნდა ეხელმძღვანელა ზემოაღნიშნული ნორმით და მიეჩნია, რომ შეტყობინების ვადის გადაცილება არ მომხდარა, რადგან ვალდებულება არ შესრულდა ისეთ გარემოებათა გამო, რაც მოვალის ბრალით არ იყო გამოწვეული.
კასატორის მითითებით, სააპელაციო სასამართლომ არასწორად განმარტა საქართველოს მთავრობის 2013 წლის 21 თებერვლის #36 დადგენილების მე-11 მუხლის პირველი პუნქტი, რომელიც შეტყობინების გადაცემის 24-საათიანი ვადის ათვლას იწყებს შემთხვევის დადგომიდან. სასამართლოს განმარტებით, შემთხვევის დადგომა ემთხვევა პაციენტის კლინიკაში შემოსვლის თარიღს და სწორედ პაციენტის კლინიკაში მიყვანიდან უნდა მომხდარიყო 24-საათიანი ვადის ათვლა. მოცემულ შემთხვევაში, პაციენტის კლინიკაში შემოსვლიდან რამდენიმე დღის შემდეგ შეტყობინების გადაცემა, რა თქმა უნდა, არ უნდა ჩაითვალოს დაგვიანებად, რადგან „შემთხვევა დადგა“, სწორედ რამდენიმე დღის შემდეგ. კერძოდ, პაციენტ გ. ო-ის შემთხვევაში, სახელმწიფოს მიერ დასაფინანსებელი შემთხვევა დადგა პაციენტის #36 დადგენილების ბენეფიციარად იდენტიფიცირების დროს, 2013 წლის 16 ივლისს, რის გამოც სასამართლოს მოპასუხისათვის უნდა დაეკისრებინა 2013 წლის 16 ივლისიდან 2013 წლის 25 ივლისამდე გაწეული მომსახურების ღირებულება. თუმცა, ვინაიდან პაციენტი კლინიკაში შესვლის თარიღიდანვე სარგებლობდა სახელმწიფოს დაფინანსებით, რაც დროულად ვერ გამოვლინდა მოპასუხის ბრალეული ქმედებით, კასატორს მიაჩნია, რომ მოპასუხეს უნდა დაეკისროს სრული სამედიცინო მომსახურების ღირებულების ანაზღაურება.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 31 იანვრის განჩინებით საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული შპს „...“ საკასაციო საჩივარი.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 9 მარტის განჩინებით შპს „...“ საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნა დასაშვებად და მისი განხილვა დაინიშნა მხარეთა დასწრების გარეშე.



ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :


საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების გაცნობის, საკასაციო საჩივრის საფუძვლების შესწავლისა და გასაჩივრებული გადაწყვეტილების კანონიერება-დასაბუთებულობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ შპს „...“ საკასაციო საჩივარი უნდა დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ; გაუქმდეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2016 წლის 7 ივნისის გადაწყვეტილება და საქმე ხელახლა განსახილველად დაუბრუნდეს იმავე სასამართლოს.
სააპელაციო სასამართლოს მიერ გასაჩივრებული გადაწყვეტილების მიღებისას დარღვეულია მატერიალური და საპროცესო სამართლის ნორმები, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 393-ე მუხლის მე-2 ნაწილისა და 394-ე მუხლის მოთხოვნები. საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სააპელაციო სასამართლომ გასაჩივრებული გადაწყვეტილების მიღებისას არ გამოიკვლია საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოებები და არასათანადო სამართლებრივი შეფასება მისცა საქმეში არსებულ მტკიცებულებებს, სასამართლოს მიერ გამოტანილი დასკვნები არ გამომდინარეობს საქმეში არსებული მასალების ობიექტური შეფასებიდან.
განსახილველ შემთხვევაში დავის საგანს წარმოადგენს სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოსთვის შპს „...“ მიერ პაციენტ გ. ო-ისათვის გაწეული 10079,34 ლარის ოდენობით სამედიცინო მომსახურების ანაზღაურების დაკისრება.
საკასაციო სასამართლო მოცემული საქმის ხელახლა განხილვისას, დავის კანონიერად და ობიექტურად გადაწყვეტის მიზნიდან გამომდინარე, მნიშვნელოვნად მიიჩნევს, სათანადო შეფასება მიეცეს იმ გარემოებას, მიუძღვის თუ არა ბრალი შპს „...“ შეტყობინების ვადის გადაცილებაში. ამასთან, სააპელაციო სასამართლომ უნდა გამოარკვიოს, მოცემული ადმინისტრაციული საქმე ხომ არ არის შესაჩერებელი სამოქალაქო და ადმინისტრაციული დავების გადაწყვეტამდე.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს საქმის მასალებში ასახულ შემდეგ ფაქტობრივ გარემოებებზე: 2013 წლის 12 ივლისს, 21:50 საათზე, პაციენტი გ. ო-ი „სასწრაფო სამედიცინო დახმარების ბრიგადის 112-ის“ მიერ მიყვანილ იქნა შპს „...“, დიაგნოზით - მწვავე მუცელი, პრიტონისტი, მარჯვენა საკვერცხის კისტა. პაციენტს ჩაუტარდა დიაგნოსტიკური გამოკვლევები და კონსულტაციები, რის შემდეგაც იგი მოთავსებულ იქნა გინეკოლოგიურ განყოფილებაში და ჩაუტარდა მთელი რიგი სამედიცინო გამოკვლევები.
შპს „...“ თანამშრომელმა სადაზღვევო კომპანია „...“ ცხელ ხაზზე 2013 წლის 12 ივლისს და 2013 წლის 14 ივლისს განახორციელა სატელეფონო შეტყობინება პაციენტი გ. ო-ისათვის სამედიცინო მომსახურეობის შემდგომ ანაზღაურებასთან დაკავშირებით. სადაზღვევო კომპანიის ოპერატორის მიერ დადასტურდა კლინიკის მხრიდან შეტყობინების მიღება და პაციენტ გ. ო-ისათვის გაწეული სამედიცინო მომსახურებისათვის შესაბამისი ანაზღაურება.
2013 წლის 16 ივლისს, სადაზღვევო კომპანია „...“ ოპერატორთან საუბრისას, შპს „...“ ცნობილი გახდა, რომ გ. ო-ი ირიცხებოდა „2013 წლის საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამაში“ და სახელმწიფო იყო ვალდებული პაციენტის მკურნალობის ანაზღაურებაზე.
დადგენილია, რომ პაციენტი გ. ო-ი სადაზღვევო კომპანია „...“ ბენეფიციარი არის 2013 წლის 4 ივლისიდან.
ასევე, დადგენილია, რომ შპს „...“ 2013 წლის 16 ივლისს, 13:54 საათზე, ელექტრონული შეტყობინება გადაუგზავნა საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოს პაციენტ გ. ო-ისათვის გაწეულ სამედიცინო მომსახურებასთან დაკავშირებით. შეტყობინებას თან ერთვოდა 2013 წლის 16 ივლისის #172411 წერილი, სადაც კლინიკამ განმარტა, რომ პაციენტი გ. ო-ი კლინიკაში შევიდა 2013 წლის 12 ივლისს, უმძიმეს მდგომარეობაში, გავრცობილი ჩირქოვანი პერიტონიტით, სუნთქვის უკმარისობისა და სეპტიური შოკის მოვლენებით. მოხდა პაციენტის პიროვნების იდენტიფიკაცია, დაუყოვნებლივ ჩაუტარდა საჭირო სადიაგნოზო კვლევები და კონსულტაციები. შეფასდა სიტუაცია და შესვლიდან 1:50 საათის შემდეგ დაეწყო ოპერაციული მკურნალობა, პარალელურად მიმდინარეობდა პაციენტის მკურნალობის დაფინანსების წყაროს გარკვევა. დაფიქსირდა, რომ ის იყო სადაზღვევო კომპანია „...“ ბენეფიციარი, თუმცა სადაზღვევო პოლისი ხელთ არ ჰქონდა, ამიტომ „...“ ცხელი ხაზით განხორციელდა დაზღვეულის უფლებამოსილების დადასტურება. მზღვეველის ცხელ ხაზზე პაციენტ გ. ო-ის, როგორც „...“ დაზღვეულის სტატუსის დადასტურების შემდეგ, წარიმართა მზღვეველთან ურთიერთობა, როგორც ამას ფორმატი ითვალისწინებდა.
განსახილველ შემთხვევაში მოპასუხე - სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტომ უარი განაცხადა პაციენტ გ. ო-ისათვის გაწეული სამედიცინო მომსახურების ანაზღაურებაზე იმ საფუძვლით, რომ მოსარჩელემ შემთხვევის შესახებ შეტყობინება განახორციელა დაგვიანებით, კერძოდ, დაარღვია საქართველოს მთავრობის 2013 წლის 21 თებერვლის #36 დადგენილებით დამტკიცებული „2013 წლის საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის“ მე-11 მუხლის პირველი პუნქტის მოთხოვნა, რომლის თანახმად, მიმწოდებელი ვალდებულია შემთხვევის შესახებ შეტყობინება გააკეთოს დაუყოვნებლივ, მაგრამ არა უგვიანეს შემთხვევის დადგომიდან 24 საათისა, ან შემთხვევის დასრულებამდე განმახორციელებლის მიერ განსაზღვრული სპეციალური ელექტრონული პროგრამის საშუალებით.
საკასაციო სასამართლო, დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებათა გათვალისწინებით, განმარტავს, რომ სააპელაციო სასამართლომ საქმის ხელახლა განხილვისას სარწმუნოდ უნდა გამოარკვიოს, რამ განაპირობა კლინიკის მიერ შეტყობინების დაგვიანებით განხორციელება და არის თუ არა სახეზე მოსარჩელის ბრალის გამომრიცხავი გარემოებები, მით უფრო იმ პირობებში, როცა პაციენტ გ. ო-ის (მისი ახლობლების) მიერ მიწოდებული ინფორმაციის საფუძველზე, შპს „...“ პაციენტის მოთავსების დღესვე, კერძო სადაზღვეო კომპანია „...“ განახორციელა შეტყობინება. მნიშვნელოვანი გარემოებაა ისიც, რომ კომპანია „...“ მიერ დადასტურდა შეტყობინების მიღება და პაციენტ გ. ო-ისათვის გაწეული სამედიცინო მომსახურებისათვის შემდგომში შესაბამისი ანაზღაურება. აღსანიშნავია ის გარემოება, რომ მხოლოდ 2013 წლის 16 ივლისს, სადაზღვევო კომპანია „...“ ოპერატორთან საუბრისას შპს „...“ ცნობილი გახდა, რომ პაციენტი გ. ო-ი სადაზღვევო კომპანია „...“ ბენეფიციარი იყო 2013 წლის 4 ივლისიდან, იგი ითვლებოდა არა კერძო სადაზღვევო კომპანიის ბენეფიციარად, არამედ საყოველთაო ჯანდაცვის პროგრამის მოსარგებლედ და სახელმწიფო იყო ვალდებული პაციენტის მკურნალობის ანაზღაურებაზე. შპს „...“ იმავე დღეს, 13:54 საათზე, ანუ მას შემდეგ რაც მისთვის ცნობილი გახდა საყოველთაო ჯანდაცვის პროგრამაში პაციენტ გ. ო-ის მოსარგებლედ არსებობა, დაუყოვნებლივ, სპეციალური ელექტრონული პროგრამის მეშვეობით საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოსთან განახორციელა შემთხვევის შესახებ შესაბამისი შეტყობინება, ხოლო მოპასუხე ადმინისტრაციულმა ორგანომ სამედიცინო მომსახურების ანაზღაურებაზე უარი განაცხადა იმ საფუძვლით, რომ პაციენტ გ. ო-ის შემთხვევაში კლინიკის მხრიდან შეტყობინება განხორციელდა დაგვიანებით, რის გამოც აღნიშნული შემთხვევა ანაზღაურებას არ ექვემდებარებოდა.
საკასაციო სასამართლო იზიარებს კასატორის მოსაზრებას იმასთან დაკავშირებით, რომ შეტყობინების ვადის გადაცილება არ მომხდარა კლინიკის ბრალით და მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლომ საერთოდ არ შეაფასა საქმეში არსებული მტკიცებულებები, რასაც არსებითი მნიშვნელობა ექნებოდა მხარეთა შორის დავის სწორად გადაწყვეტისათვის, კერძოდ, არსებობდა თუ არა შპს „...“ ბრალეულობა შეტყობინების განხორციელების დაგვიანებაში. მნიშვნელოვანია ასევე ის გარემოება, რომ საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოს 2013 წლის 8 აგვისტოს #40/72915 წერილში აღნიშნულია, რომ ადმინისტრაციული ორგანოს მხრიდან დადასტურებულ იქნა 2013 წლის საყოველთაო ჯანდაცვის პროგრამის ბაზებში ხარვეზების არსებობა, კონკრეტულად, იგი სრულად არ ასახავდა პროგრამით მოსარგებლეებს. მოცემულ შემთხვევაში სადავო არ არის, რომ შემთხვევა დადგა 2013 წლის 12 ივლისს, ხოლო სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოსთან შემთხვევის შესახებ შესაბამისი შეტყობინება განხორციელდა 2013 წლის 16 ივლისს, 13:54 საათზე. ამასთან, შეტყობინების დაგვიანებით განხორციელება საყოველთაო ჯანდაცვის პროგრამის ბაზებში ხარვეზების არსებობამ გამოიწვია.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს საქართველოს მთავრობის 2013 წლის 21 თებერვლის #36 დადგენილებით დამტკიცებულ „2013 წლის საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამაზე“, რომლის მე-11 მუხლის პირველი პუნქტის თანახმად, მიმწოდებელი ვალდებულია შემთხვევის (განმახორციელებლის მიერ განსაზღვრული კოდირების შესაბამისად) შესახებ შეტყობინება გააკეთოს დაუყოვნებლივ, მაგრამ არა უგვიანეს შემთხვევის დადგომიდან 24 საათისა, ან შემთხვევის დასრულებამდე (თუ პაციენტი ეწერება 24 საათზე ადრე, გარდა გარდაცვალებისა) განმახორციელებლის მიერ განსაზღვრული სპეციალური ელექტრონული პროგრამის საშუალებით. გადაუდებელი ამბულატორიული შემთხვევის დროს, მიმწოდებელი ვალდებულია შეტყობინება გააკეთოს არა უგვიანეს შემთხვევის დადგომიდან 24 საათის განმავლობაში.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ ზემოაღნიშნული ნორმის შესაბამისად, მოსარჩელე, როგორც სამედიცინო მომსახურების მიმწოდებელი ვალდებული იყო შეტყობინება დაეფიქსირებინა არა უგვიანეს შემთხვევის დადგომიდან 24 საათის განმავლობაში. სადავო არ არის ის ფაქტი, რომ შესაბამისი შემთხვევა დადგა 2013 წლის 12 ივლისს, ხოლო სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოსთან შემთხვევის შესახებ შეტყობინება განხორციელდა იმავე წლის 16 ივლისს, თუმცა შეტყობინების დაგვიანებით განხორციელება გამოიწვია იმ გარემოებამ, რომ პაციენტი - გ. ო-ი სადაზღვევო კომპანია „...“ ბენეფიციარი იყო და მოსარჩელე ვარაუდობდა, რომ აღნიშნული სადაზღვევო კომპანია აანაზღაურებდა შესაბამის სამედიცინო მომსახურების ღირებულებას. მნიშვნელოვანია ის გარემოება, რომ შპს „...“ ოპერატორი 2013 წლის 12 ივლისიდან ინტენსიურად უკავშირდებოდა სადაზღვევო კომპანია „...“ ოპერატორს პაციენტის მდგომარეობისა და მიმდინარე სამედიცინო მომსახურების გაწევის თაობაზე, რომელიც ადასტურებდა შეტყობინების მიღებას და პაციენტისათვის გაწეული სამედიცინო მომსახურებისათვის შესაბამისი ანაზღაურების დაფინანსებას, თუმცა კლინიკისთვის მხოლოდ 2013 წლის 16 ივლისს გახდა ცნობილი, რომ პაციენტი - გ. ო-ი სადაზღვევო კომპანია „...“ ბენეფიციარი იყო 2013 წლის 4 ივლისიდან და იგი ჯერ კიდევ ითვლებოდა არა კერძო დაზღვევის, არამედ საყოველთაო ჯანდაცვის პროგრამის მოსარგებლედ. საკასაციო სასამართლოს მოსაზრებით, შეტყობინების დაგვიანებით გადაცემა გამოიწვია ასევე, საყოველთაო ჯანდაცვის პროგრამის ბაზებში ხარვეზების არსებობამ, სადაც პაციენტი - გ. ო-ი ირიცხებოდა, როგორც კერძო დაზღვევის მოსარგებლედ.
საკასაციო სასამართლო სააპელაციო სასამართლოს ყურადღებას მიაქცევს ასევე იმ გარემოებაზე, რომ მოცემულ საქმეზე საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს სსიპ სამედიცინო საქმიანობის სახელმწიფო რეგულირების სააგენტომ განიხილა საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს სსიპ სოციალური მომსახურების სააგენტოს 2013 წლის 21 ნოემბრის #04/104308 წერილი და მასზე თანდართული პაციენტის - გ. ო-ის 2013 წლის 14 ნოემბრის #124879 განცხადება, რომელიც ეხებოდა საქართველოს მთავრობის 2013 წლის 21 თებერვლის დადგენილებით დამტკიცებული „2013 წლის საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის“ მოსარგებლე გ. ო-ისათვის 12.07.2013-25.07.2013წწ. პერიოდში შპს „...“ გაწეული სამედიცინო მომსახურების ხარჯების ანაზღაურების საკითხს.
სააგენტომ დაადგინა, რომ 2013 წლის 12 ივლისის მდგომარეობით (პაციენტის მკურნალობის დაწყება) გ. ო-ი ირიცხებოდა „2013 წლის საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის“ მოსარგებლედ, საქართველოს მთავრობის 2013 წლის 21 თებერვლის #36 დადგენილებით დამტკიცებული „საყოველთაო ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის“ (დანართი #1) მე-2 მუხლის პირველი პუნქტის „გ“ ქვეპუნქტის საფუძველზე. რაც დროულად არ იქნა დადგენილი სამკურნალო დაწესებულების შესაბამისი სამსახურის მიერ და პროგრამის განმახორციელებელთან არ გაკეთდა კანონმდებლობით დადგენილ ვადებში შეტყობინება, რითაც დაირღვა ხსენებული დადგენილების მე-11 მუხლის პირველი პუნქტის მოთხოვნა. ზემოაღნიშნული დარღვევის გამო, დაწესებულებამ პროგრამის განმახორციელებლისაგან გ. ო-ის მკურნალობის ხარჯების დაფინანსებაზე კანონით გათვალისწინებული უარი მიიღო (#04/68410; 25.07.13წ.) და კანონმდებლობის დარღვევით, მკურნალობის საფასურის (1122,00 ლარი) გადახდა დააკისრა პაციენტს, რაც დადასტურდა შპს „...“ მიერ პაციენტ გ. ო-ის წინააღმდეგ ქ.თბილისის საქალაქო სასამართლოში მკურნალობის ღირებულების გადაუხდელობის გამო აღძრული სარჩელით.
ამდენად, მოცემულ საქმეზე მიმდინარეობს როგორც ადმინისტრაციული, ისე სამოქალაქო სამართალწარმოება, ხოლო საქმის მასალების მიხედვით, არ იკვეთება, რა სტადიაშია პაციენტ გ. ო-ისათვის ადმინისტრაციული ჯარიმის დაკისრების თაობაზე ადმინისტრაციული დავა, ასევე, თბილისის საქალაქო სასამართლოში შპს „...“ მიერ აღძრულ სარჩელზე დასრულდა თუ არა სამართალწარმოება და რა გადაწყვეტილებაა მიღებული. საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ საქმის ხელახლა განხილვისას სააპელაციო სასამართლომ უნდა იმსჯელოს და გადაწყვიტოს, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 279-ე მუხლის „დ“ ქვეპუნქტის შესაბამისად, ხომ არ არსებობს მოცემული საქმის წარმოების შეჩერების საფუძველი, მიმდინარე ადმინისტრაციული და სამოქალაქო საქმეების გადაწყვეტამდე. მითითებული ნორმით დადგენილია, რომ სასამართლო ვალდებულია შეაჩეროს საქმის წარმოება, თუ საქმის განხილვა შეუძლებელია სხვა საქმის გადაწყვეტამდე, რომელიც განხილულ უნდა იქნეს სამოქალაქო სამართლის ან ადმინისტრაციული წესით.
საკასაციო სასამართლო სააპელაციო სასამართლოს ყურადღებას მიაქცევს ასევე იმ გარემოებაზე, რომ საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 16.1 მუხლის შესაბამისად, სასამართლოს მთავარი სხდომის დამთავრებამდე სასამართლო უფლებამოსილია აცნობოს პირს, რომლის ინტერესებსაც შეიძლება შეეხოს სასამართლოს გადაწყვეტილება, ადმინისტრაციული პროცესის დაწყების შესახებ და ჩააბას იგი საქმეში მესამე პირად. აქედან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლომ სასურველია გამოიყენოს საპროცესო კანონმდებლობით მინიჭებული შესაძლებლობა და საქმის გარემოებათა ყოველმხრივი, სრული და ობიექტური გამოკვლევის მიზნით, პაციენტი - გ. ო-ი საქმეში ჩააბას მესამე პირის სტატუსით.
ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლომ დაარღვია საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 105-ე მუხლის მე-2 ნაწილი - სრულყოფილად არ გამოიკვლია საქმის ფაქტობრივი გარემოებები და არ მისცა მათ სწორი სამართლებრივი შეფასება, რის გამოც სახეზეა საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 394-ე მუხლის „ე1“ ქვეპუნქტით გათვალისწინებული საკასაციო საჩივრის აბსოლუტური საფუძველი. ამასთან, საკასაციო სასამართლო თვითონ ვერ მიიღებს გადაწყვეტილებას საქმეზე, რადგან არსებობს საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 412-ე მუხლით გათვალისწინებული საქმის ხელახლა განსახილველად დაბრუნების საფუძველი.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ შპს „...“ საკასაციო საჩივარი უნდა დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ, უნდა გაუქმდეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2016 წლის 7 ივნისის გადაწყვეტილება და საქმე ხელახლა განსახილველად უნდა დაუბრუნდეს იმავე სასამართლოს. სააპელაციო სასამართლომ, თავის მხრივ, საქმის ხელახლა განხილვისას სასარჩელო მოთხოვნის ფარგლებში, საკასაციო სასამართლოს მითითებების გათვალისწინებით, საქმეზე უნდა მიიღოს დასაბუთებული გადაწყვეტილება.





ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 53-ე მუხლის მე-4 ნაწილით, 412-ე მუხლით და





დ ა ა დ გ ი ნ ა :

1. შპს „...“ საკასაციო საჩივარი დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ;
2. გაუქმდეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2016 წლის 7 ივნისის გადაწყვეტილება და საქმე ხელახლა განსახილველად დაუბრუნდეს იმავე სასამართლოს;
3. სასამართლო ხარჯები გადანაწილდეს საქმეზე საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებისას;
4. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.


თავმჯდომარე მ. ვაჩაძე


მოსამართლეები: ნ. სხირტლაძე


ვ. როინიშვილი