საქმე №ბს-991-987(კ-17) 16 იანვარი, 2018 წელი
ქ. თბილისი


ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:

ვასილ როინიშვილი (თავჯდომარე, მომხსენებელი),
მაია ვაჩაძე, ნუგზარ სხირტლაძე
საქმის განხილვის ფორმა -ზეპირი მოსმენის გარეშე
კასატორი - ნ. ს-ე (მოსარჩელე)
მოწინააღმდეგე მხარე - საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტრო (მოპასუხე)
გასაჩივრებული განჩინება - თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 20 იანვრის განჩინება
კასატორის მოთხოვნა - გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილების მიღებით სარჩელის დაკმაყოფილება
დავის საგანი - ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობა, სამუშაოზე აღდგენა და განაცდურის ანაზღაურება


ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

ნ. ს-ემ 2015 წლის 16 ოქტომბერს სარჩელი აღძრა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიაში მოპასუხის - საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს მიმართ და მოითხოვა საქართველოს შინაგან საქმეთა მინისტრის 2015 წლის 10 სექტემბრის №1997074 ბრძანების ბათილად ცნობა ნ. ს-ის დაკავებული თანამდებობიდან გათავისუფლებისა და საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროდან დათხოვნის თაობაზე, ასევე საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროსათვის ახალი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ - სამართლებრივი აქტის გამოცემის დავალება ნ. ს-ის სამსახურში აღდგენის თაობაზე და მოპასუხისათვის იძულებითი განაცდურის ანაზღაურების დაკისრება.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2016 წლის 21 იანვრის გადაწყვეტილებით, ნ. ს-ის სარჩელი არ დაკმაყოფილდა, აღნიშნული გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა ნ. ს-ემ და სარჩელის დაკმაყოფილება მოითხოვა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 20 იანვრის განჩინებით ნ. ს-ის სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა, უცვლელად დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2016 წლის 21 იანვრის გადაწყვეტილება. აღნიშნული გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა ნ. ს-ემ. კასატორმა გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და საკასაციო პალატის მიერ ახალი გადაწყვეტილების მიღებით სარჩელის დაკმაყოფილება მოითხოვა.
კასატორი ნ. ს-ე საკასაციო საჩივარში აღნიშნავს, რომ შინაგან საქმეთა სამინისტროს მოსამსახურეთა დისციპლინური წესდების მე-4 მუხლით დისციპლინური სახდელის დადებისას გათვალისწინებული უნდა იქნეს ჩადენილი ქმედების შინაარსი, სიმძიმე, შედეგები, ჩადენის გარემოებები, მოსამსახურის პიროვნება და დამსახურება, ხოლო ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-2 მუხლის მიხედვით დისკრეციული უფლებამოსილება ადმინისტრაციულ ორგანოს ან თანამდებობის პირს ანიჭებს თავისუფლებას საჯარო და კერძო ინტერესების დაცვის საფუძველზე კანონმდებლობის შესაბამისი გადაწყვეტილებიდან შეარჩიოს ყველაზე მისაღები გადაწყვეტილება. მე-6 მუხლის თანახმად კი, თუ ადმინისტრაციულ ორგანოს რომელიმე საკითხის გადასაწყვეტად მინიჭებული აქვს დისკრეციული უფლებამოსილება, იგი ვალდებულია ეს უფლებამოსილება განახორციელოს კანონით დადგენილ ფარგლებში.
კასატორის მოსაზრებით ადმინისტრაციული ორგანო ვალდებულია განახორციელოს დისკრეციული უფლებამოსილება მხოლოდ იმ მიზნით, რომლის მისაღწევადაც მინიჭებული აქვს ეს უფლებამოსილება. მე-7 მუხლის თანახმად, დისკრეციული უფლებამოსილების განხორცილებისასა არ შეიძლება გამოიცეს ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი, თუ პირის კანონით დაცული უფლებებისა და ინტერესებისათვის მიყენებული ზიანი არსებითად აღემატება იმ სიკეთეს, რომლის მისაღებადაც იგი გამოიცა. ამასთანავე დისკრეციული უფლებამოსილების განხორციელებისას გამოცემული ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტით გათვალისწინებულმა ზომებმა არ შეიძლება გამოიწვიოს პირის კანონიერი უფლებებისა და ინტერესების დაუსაბუთებელი შეზღუდვა. კასატორი აღნიშნავს, რომ ზემოთ მითითებული ნორმებიდან გამომდინარე, სადავო აქტი არის კანონსაწინააღმდეგო, რადგან ბრძანებაში არ არის დასაბუთებული, რატომ იქნა გამოყენებული სახდელის ზომად სამსახურიდან განთავისუფლება, მაშინ როცა დისციპლინური წესდება ითვალისწინებს სხვა ზომებს, რომელთა გამოყენებაც სავსებით შესაბამისი იქნებოდა.
კასატორი მიიჩნევს, რომ სადავო ბრძანებით არ არის დაცული საჯარო და კერძო ინტერესების ბალანსი, ვინაიდან სააპელაციო სასამართლოში წარადგინა დოკუმენტი, რომლითაც ზუსტდებოდა სისხლის სამართლის საქმის გამოძიების შეწყვეტის შესახებ დადგენილებაში მოყვანილი ფაქტების უზუსტობა, რაც სასამართლომ შეფასების გარეშე დატოვა. აგრეთვე სასამართლომ მხედველობაში არ მიიღო ის ფაქტი, რომ გადაცდომის ჩადენა, თუ კი ასეთი საერთოდ მოხდა, არ იყო დაკავშირებული მის სამსახურებრივი მოვალეობის შესრულებასთან.
კასატორი მიუთითებს, რომ მოსარჩელე ვალდებულია დაასაბუთოს თავისი სარჩელი და წარადგინოს შესაბამისი მტკიცებულებები, ხოლო მოპასუხე ვალდებულია წარადგინოს წერილობითი პასუხი (შესაგებელი) და შესაბამისი მტკიცებულებები. იგი აგრეთვე უთითებს, რომ თუ კანონით სხვა რამ არ არის დადგენილი, ადმინისტრაციულ- სამართლებრივი აქტის არარა აქტად აღიარების, ბათილად ცნობის ან ძალადაკარგულად გამოცხადების შესახებ სარჩელის წარდგენის შემთხვევაში მტკიცების ტვირთი ეკისრება ადმინისტრაციულ ორგანოს, რომელმაც გამოსცა ეს აქტი. კასატორი დამატებით მიუთითებს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 106-ე მუხლზე, რომლის თანახმად, მხარეები თავისუფლდებიან მტკიცებულებათა წარდგენისაგან ისეთი ფაქტების დასადასტურებლად, რომლებსაც თუმცა ემყარება მათი მოთხოვნები და შესაგებელი, მაგრამ დამტკიცებას არ საჭიროებენ. ესენია: ფაქტები, რომელსაც სასამართლო საყოველთაოდ ცნობილად მიიჩნევს და ფაქტები, როლებიც დადგენილია ერთ სამოქალაქო საქმეზე სასამართლოს კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილებით, თუ სამოქალაქო საქმეების განხილვისას მხარეები მონაწილეობენ. კასატორი ზემოთქმულიდან გამომდინარე აღნიშნავს, რომ სისხლის სამართლის საქმეზე დადგენილი გარემოებები არ წარმოადგენს ფაქტებს, რომელიც წარმოადგენს უდავოდ დადგენილს და ამ შემთხვევაში შინაგან საქმეთა სამინისტრო ვალდებული იყო ემტკიცებინა მის მიერ გადაცდომის ჩადენა. კასატორი მიუთითებს, რომ სასამართლომ სრულად გაიზიარა სისხლის სამართლის საქმის და ამ საქმეზე დაყრდნობით შედგენილი გენერალური ინსპექციის მასალები, რაც მისი მოსაზრებით დაუშვებელია.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 26 ოქტომბრის განჩინებით ნ. ს-ის საკასაციო საჩივარი ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ ნ. ს-ის საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის განსახილველად დასაშვებობის ამომწურავ საფუძვლებს, კერძოდ, აღნიშნული ნორმის თანახმად, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ საკასაციო საჩივარი დაიშვება, თუ კასატორი დაასაბუთებს, რომ: ა) საქმე მოიცავს სამართლებრივ პრობლემას, რომლის გადაწყვეტაც ხელს შეუწყობს სამართლის განვითარებასა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებას; ბ) საქართველოს უზენაეს სასამართლოს მანამდე მსგავს სამართლებრივ საკითხზე გადაწყვეტილება არ მიუღია; გ) საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მოცემულ საქმეზე სავარაუდოა მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღება; დ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; ე) სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით, რასაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე; ვ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება ეწინააღმდეგება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.
საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები სააპელაციო სასამართლოს განჩინების საკასაციო სასამართლოს მიერ დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით და ამასთან, არ არსებობს საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღების ვარაუდი. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება არ ეწინააღმდეგება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს. ამასთან, საქმის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების თვალსაზრისით.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ კასატორი ვერ ასაბუთებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით. კასატორი საკასაციო საჩივარში ვერ აქარწყლებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებსა და დასკვნებს.
საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მე-6 მუხლის პირველი ნაწილი ავალდებულებს სასამართლოს, დაასაბუთოს თავისი გადაწყვეტილება, რაც არ უნდა იქნეს გაგებული თითოეულ არგუმენტზე დეტალური პასუხის გაცემად (იხ. ჯღარკავა საქართველოს წინააღმდეგ, №7932/03; Van de Hurk v. Netherlands, par.61, Garcia Ruiz v. Spain [GC] par.26; Jahnke and Lenoble v France (dec.); Perez v France [GC], par. 81).
საკასაციო სასამართლო იზიარებს მოცემულ საქმეზე ქვედა ინსტანციის სასამართლოების მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და ამ გარემოებებთან დაკავშირებით გაკეთებულ სამართლებრივ შეფასებებს და მიიჩნევს, რომ ქვედა ინსტანციის სასამართლოებმა არსებითად სწორად გადაწყვიტეს მოცემული დავა.
საქმეზე დადგენილია შემდეგი ფაქტობრივი გარემოებები:
მოსარჩელე ნ. ს-ე მუშაობდა საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს აჭარის ავტონომიური რესპუბლიკის მთავარი სამმართველოს ქობულეთის რაიონული სამმართველოს უბნის ინსპექტორების განყოფილების უბნის ინსპექტორ-გამომძიებლის თანამდებობაზე.
2013 წლის 02 მაისს, დაახლოებით 12 საათზე ქობულეთში, … ქ. №…, ბინა №19-ში მდებარე საცხოვრებელ სახლში, ურთიერთშელაპარაკების ნიადაგზე ნ. ს-ემ თავის არეში და სხეულის სხვადასხვა ნაწილებში, ხელის რამდენიმე დარტყმით, თავის დედამთილს - ნ. რ-ეს მიაყენა სიტყვიერი და ფიზიკური შეურაცხყოფა, რის შემდეგაც ნ. ს-ემ უგონო მდგომარეობაში მიატოვა იატაკზე დაგდებული ნ. რ-ე და წავიდა სახლიდან. როდესაც გონს მოვიდა ნ. რ-ე გადაყვანილ იქნა ქობულეთის რაიონულ საავადმყოფოში.
ქობულეთის რაიონული სამმართველოს დეტექტივ-გამომძიებელ ზ. ი-ის მიერ გაცემული ცნობით დასტურდება, რომ 2013 წლის 02 მაისს, ქობულეთის რაიონულ სამმართველოში შესული შეტყობინების საფუძველზე, დაიწყო გამოძიება სისხლის სამართლის საქმეზე დანაშაული გათვალისწინებული საქართველოს სისხლის სამართლის კოდექსის მე- 111 მუხლით და 1261-ე მუხლის პირველი ნაწილით. აღნიშნული სისხლის სამართლის საქმე შემდგომი რეაგირებისათვის გადაგზავნილ იქნა ბათუმის რაიონულ პროკურატურაში.
აჭარის ა/რ პროკურატურის საგამოძიებო ნაწილის პროკურორ ი. გ-ის მიერ 2015 წლის 24 აპრილს მიღებულ იქნა დადგენილება სისხლის სამართლებრივი დევნის დაწყებაზე უარის თქმის შესახებ, რამეთუ ნ. ს-ე შეურიგდა დაზარალებულს - ნ. რ-ეს და სრულად აღიარებდა მის მიერვე ჩადენილ დანაშაულს, ამასთანავე 2015 წლის 23 აპრილს მოხდა ნ. ს-ესთვის განრიდების შეთავაზება. ნ. ს-ემ თავის მხრივ თანხმობა განაცხადა განრიდების ოქმით გათვალისწინებულ შეთავაზებულ პირობებზე.
საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს გენერალური ინსპექციის მიერ ჩატარებული სამსახურებრივი შემოწმებისას ნ. ს-ემ წერილობით ახსნა- განმარტებაში განმარტა, რომ 2013 წლის 02 მაისს მის საცხოვრებელ სახლში ურთიერთშელაპარაკება მოუხდა დედამთილთან - ნ. რ-ესთან, რა დროსაც აღელვების ნიადაგზე მას მიაყენა სიტყვიერი და ფიზიკური შეურაცხყოფა, რის გამოც, როგორც მან მოგვიანებით შეიტყო, ნ. რ-ემ მიიღო ჯანმრთელობის მსუბუქი ხასიათის დაზიანება, რამაც მისი ფიზიკური ტკივილი გამოიწვია. მან გულწრფელად აღიარა მის მიერ ჩადენილი დანაშაული და მოითხოვა სისხლის სამართლებრივი პასუხისმგებლობისაგან განრიდება. ნ. ს-ემ აღნიშნა, რომ მსგავს საქციელს აღარ გაიმეორებდა.
საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს გენერალური ინსპექციის 2015 წლის 8 სექტემბრის დასკვნის თანახმად, 2013 წლის 02 მაისს, ქობულეთის რაიონულ სამმართველოს მოსამსახურე ნ. ს-ემ ჩაიდინა ოჯახში ძალადობა, ოჯახის ერთი წევრის მიერ მეორის მიმართ ძალადობა, რამაც გამოიწვია ფიზიკური ტკივილი, რასაც არ მოჰყოლია ,,სისხლის სამართლის კოდექსის’’ 117-ე, 118-ე ან 120-ე მუხლებით გათვალისწინებული შედეგები. დასკვნაში აღინიშნა, რომ ნ. ს-ე განრიდებულ იქნა სისხლის სამართლის პასუხისმგებლობისგან სახელმწიფო ბიუჯეტის სასარგებლოდ ფულადი თანხის - 2000 ლარის გადახდის სანაცვლოდ. ამავე დასკვნაში მითითებულია, რომ პოლიციის უფროსმა ლეიტენანტმა - ნ. ს-ემ ჩაიდინა ,,შს სამინისტროს მოსამსახურეთა დისციპლინური წესდების’’ მე-2 მუხლის მე-2 პუნქტის ,,ვ’’ ქვეპუნქტით (მოსამსახურისათვის შეუფერებელი ქმედება, რომელიც ლახავს სამინისტროს სისტემის ავტორიტეტს) გათვალისწინებული დისციპლინური გადაცდომა. შესაბამისად, მიზანშეწონილად იქნა მიჩნეული პოლიციის უფროს ლეიტენანტი ნ. ს-ისათვის ,,შს სამინისტროს მოსამსახურეთა დისციპლინური წესდების’’ მე-3 მუხლის ,,ზ’’ ქვეპუნქტის თანახმად, დისციპლინური სახდელის სახით სამსახურიდან დათხოვნის შეფარდება.
საქართველოს შინაგან საქმეთა მინისტრის 2015 წლის 10 სექტემბრის ბრძანებით შსს აჭარის ავტონომიური რესპუბლიკის მთავარი სამმართველოს ქობულეთის რაიონული სამმართველოს უბნის ინსპექტორების განყოფილების უბნის ინსპექტორ-გამომძიებელი ნ. ს-ე გათავისუფლდა დაკავებული თანამდებობიდან და დათხოვნილ იქნა შინაგან საქმეთა სამინისტროდან.
საკასაციო პალატა საკასაციო საჩივართან დაკავშირებით აღნიშნავს, რომ საკასაციო საჩივარში მეორდება საპელაციო წარმოების ეტაპზე წარმოდგენილი არგუმენტაცია და მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლოს მიერ მოხდა აღნიშნული არგუმენტების გაქარწყლება.
საკასაციო პალატა აღნიშნავს, რომ კასატორი სადავო აქტის ბათილად ცნობის საფუძვლად უთითებს იმ გარემოებას, რომ ადმინისტრაციულ ორგანოს არ უნდა გაეთავისუფლებინა სამსახურიდან, რამეთუ იგი ნაკისრ ვალდებულებებს ასრულებდა ჯეროვნად, კეთილსინდისიერად და მუშაობის განმავლობაში არც ერთი გაფრთხილება არ მიუღია. იგი ასევე მიიჩნევს, რომ სამინისტრომ გამოიყენა დისციპლინური პასუხისმგებლობის ყველაზე მძიმე ფორმა, რომელიც მისი აზრით, ჩადენილი ქმედების არაპროპორციული.
საკასაციო პალატა ვერ გაიზიარებს აპელანტის მიერ აღნიშნულ მოსაზრებას და მიიჩნევს, რომ ნ. ს-ის მხრიდან ოჯახის წევრის მიმართ ძალადობა, რამაც გამოიწვია ფიზიკური ტკივილი, შინაგან საქმეთა სამინისტროს მოსამსახურისათვის შეუფერებელი ქმედებაა, რომელიც ლახავს სამინისტროს სისტემის ავტორიტეტს და საქართველოს შინაგან საქმეთა მინისტრმა ადეკვატური სახდელი გამოიყენა.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის
ბს-644-637(კ-16) საქმეზე მიღებული 2017 წლის 20 აპრილის გადაწყვეტილებაში საკასაციო პალატამ აღნიშნა, რომ პოლიციელის ქცევის სტანდარტები მოწესრიგებულია ასევე საქართველოს პოლიციის ეთიკის კოდექსით, რომლის თანახმად, პოლიცია საზოგადოების სამსახურში მდგომი სახელმწიფო ორგანოა და პოლიციელის საქმიანობაც უკიდურესად მნიშვნელოვანია. პოლიციელი უნდა იყოს ყურადღებიანი და თავდაჭერილი.
ამავე გადაწყვეტილებაში საკასაციო პალატამ განმარტა, რომ განრიდება სისხლის სამართლის პროცესში წარმოადგენს სისხლისსამართლებრივი დევნის/სასჯელის ალტერნატიულ მექანიზმს, რომელიც გულისხმობს დანაშაულის ჩამდენი პირის მიმართ ისეთი ღონისძიებების გამოყენებას, რომელთა შესრულების შემთხვევაში პროკურორი არ იწყებს სისხლისსამართლებრივ დევნას ან თუ დევნა დაწყებულია, იღებს სისხლისსამართლებრივი დევნის შეწყვეტის გადაწყვეტილებას. პირის მიმართ განრიდების გამოყენება გამორიცხავს ნასამართლობას, ვინაიდან სასამართლო არ მსჯელობს პირის ბრალეულობაზე და შესაბამისად, განაჩენის გამოტანა არ ხდება დანაშაულის ჩამდენი პირის მიმართ. სისხლის სამართლის პროცესში განრიდების მუხლის არსებობა არ ნიშნავს იმას, რომ პირს საერთოდ არ ჩაუდენია მართლსაწინააღმდეგო ქმედება, განრიდების შემთხვევაში ქმედების ჩადენის ფაქტი დადასტურებულია.
საკასაციო პალატა განმარტავს, რომ საქმის მასალებზე დაყრდნობით მოსარჩელის მიერ უდავოდ ჩადენილია დისციპლინური გადაცდომა - თანამშრომლისათვის შეუფერებელი ქმედება, რომელიც ლახავს შინაგან საქმეთა სამინისტროს სისტემის ავტორიტეტს, შესაბამისად, გამოყენებული დისციპლინური სახდელის სახე - თანამდებობიდან განთავისუფლება პროპორციულია ჩადენილი ქმედების ხასიათისა და სიმძიმის გათვალისწინებით და წინააღმდეგობაში არ მოდის დისკრეციული უფლებამოსილების განხორციელების ძირითად პრინციპებთან.
ზემოთქმულიდან გამომდინარე, საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ ქვედა ინსტანციის სასამართლოებმა მართებულად შეაფასეს საქმისათვის მნიშვნელობის მქონე ყველა გარემოება, როგორც თანამშრომლისათვის შეუფერებელი ქმედების განხორციელების საკითხი, ასევე გამოყენებული დისციპლინური სახდელის სახის პროპორციულობა ჩადენილ ქმედებასთან მიმართებით, შესაბამისად, კასატორის მიერ მითითებული გარემოებები არ ქმნის საკასაციო საჩივრის დასაშვებად ცნობის საფუძველს.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემულ საქმეს არ გააჩნია არავითარი პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივარს - წარმატების პერსპექტივა.
ზემოთქმულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც საკასაციო საჩივარი არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.
ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლით და



დ ა ა დ გ ი ნ ა:


1. ნ. ს-ის საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 20 იანვრის განჩინება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.




თავმჯდომარე ვ. როინიშვილი




მოსამართლეები: მ. ვაჩაძე




ნ. სხირტლაძე