#ბს-505-505(კ-18) 19 ივლისი, 2018 წელი
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:

თავმჯდომარე მაია ვაჩაძე (მომხსენებელი)
მოსამართლეები: ნუგზარ სხირტლაძე
ვასილ როინიშვილი

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლისა და 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 408-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, ზეპირი განხილვის გარეშე, შეამოწმა გ. ლ-ას და ნ. გ-ის საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საფუძვლების არსებობა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 21 დეკემბრის გადაწყვეტილების გაუქმების თაობაზე.


ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

2016 წლის 1 ნოემბერს გ. ლ-ამ და ნ. გ-მა სასარჩელო განცხადებით მიმართეს თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას, მოპასუხის - ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს მიმართ.
მოსარჩელეებმა ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის სსიპ ქონების მართვის სააგენტოსათვის, მოსარჩელეების მიმართ ინდივიდუალური აუდიტორის - თ. კ-ის 2017 წლის 15 თებერვლის დასკვნის შესაბამისად, 55 087 ლარის ოდენობით ფულადი კომპენსაციის გაცემის დავალება მოითხოვეს.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2017 წლის 23 მარტის გადაწყვეტილებით გ. ლ-ას და ნ. გ-ის სარჩელი დაკმაყოფილდა; მოპასუხე ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს დაეკისრა გ. ლ-ას და ნ. გ-ის სასარგებლოდ კომპენსაციის გაცემა 55 087 ლარის ოდენობით.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2017 წლის 23 მარტის გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა სსიპ ქონების მართვის სააგენტომ, რომელმაც გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 21 დეკემბრის გადაწყვეტილებით სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა; გაუქმდა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2017 წლის 23 ივნისის გადაწყვეტილება და მიღებულ იქნა ახალი გადაწყვეტილება, რომლითაც გ. ლ-ას და ნ. გ-ის სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 21 დეკემბრის გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრეს გ. ლ-ამ და ნ. გ-მა, რომლებმაც გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება მოითხოვეს.
კასატორთა განმარტებით, დადგენილია და სადავო გარემოებას არ წარმოადგენს ის ფაქტი, რომ სახელმწიფოს მიერ გაიცა კომპენსაციები სტიქიით დაზარალებულ იმ პირთა მიმართ, ვისაც გაუნადგურდათ საცხოვრებელი, დაქირავებულ ფართში განთავსებული უძრავი ქონება და ასევე მოძრავი ქონება ავტომობილების სახით, ხოლო კომპენსაციით არ იქნენ დაკმაყოფილებულნი გ. ლ-ა და ნ. გ-ი, რომელთაც კონკრეტულად, სტიქიის მწვავე ზონაში გააჩნდათ საწარმო, სადაც განთავსებული იყო მათი კუთვნილი ქონება, რაც სტიქიამ მთლიანად გაანადგურა.
კასატორთა აღნიშვნით, საცხოვრებელი სახლის თუ დაქირავებულ ფართში არსებული ქონების და ავტომანქანების მესაკუთრეები, ასევე, საწარმოს მეპატრონენი, წარმოადგენენ ანალოგიურ მდგომარეობაში მყოფ პირებს, რადგან 13-14 ივნისის სტიქიამ ყველას ერთნაირად გაუნადგურა უძრავი თუ მოძრავი ქონება.
კასატორთა მითითებით, სადავო გარემოებას არ წარმოადგენს ის რეალობა, რომ „მეწარმეთა შესახებ“ საქართველოს კანონი ინდივიდუალურ მეწარმეს აღიარებს როგორც ფიზიკურ პირს, რომელიც სამართლებრივ ურთიერთობებში გამოდის და მონაწილეობს, როგორც ფიზიკური პირი. ამ შემთხვევაში, კანონის ნორმის თანახმად, ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის საკრებულოს 2015 წლის 5 ივლისის #17-66 დადგენილება უპირობოდ ეხება მეწარმე ფიზიკურ პირებს - გ. ლ-ასა და ნ. გ-ს. გამოდის, რომ დადგენილება პირდაპირ ითვალისწინებდა მათ მიმართ, როგორც ფიზიკური პირებისათვის, დახმარების აღმოჩენის ვალდებულებას.
ამასთან, კასატორებმა აღნიშნეს, რომ სსიპ ქონების მართვის სააგენტოს მიერ პირველი ინსტანციის სასამართლოში წარმოდგენილ შესაგებელში არაფერი იყო ნათქვამი და გაცხადებული სათანადო/არასათანადო მოპასუხეობაზე, რადგან სინამდვილეში სათანადო მოპასუხეს სწორედ იგი წარმოადგენს.
კასატორების განმარტებით, საქართველოს მოქალაქეები, სტიქიით დაზარალებული გ. ლ-ა და ნ. გ-ი არ უნდა გრძნობდნენ თავს დაუცველად, გარიყულად. მათ, ისევე, როგორც საქართველოს მოსახლეობას, პირველ რიგში, სახელმწიფოს იმედი და ნდობა უნდა გააჩნდეთ, არ უნდა იგრძნონ თავი კანონის გარეშე, არ უნდა ფიქრობდნენ და ეშინოდეთ იმისა, რომ მათ მათსავე ქვეყანაში არ იცავს კანონი, მისი არარსებობის გამო, ხოლო სახელმწიფო გამოსავალს უკანონობაში ხედავდეს.
კასატორთა მითითებით, სახელმწიფოს მიერ გამოვლენილი კეთილი ნება უნდა იქნეს განხორციელებული ყველა პირზე დისკრიმინაციის გარეშე, სახელმწიფოს რესურსი არ უნდა იქნეს მიკუთვნებული მხოლოდ კონკრეტულ ჯგუფზე დისკრიმინაციულად. სააგენტომ კი, აშკარად შელახა და მნიშვნელოვნად დაარღვია კასატორების - გ. ლ-ასა და ნ. გ-ის უფლებები, დისკრიმინაციულად გარიყა ისინი და დაარღვია თანასწორობის პრინციპი.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 11 მაისის განჩინებით საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული გ. ლ-ას და ნ. გ-ის საკასაციო საჩივარი.


ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ გ. ლ-ას და ნ. გ-ის საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის ამომწურავ საფუძვლებს, კერძოდ, აღნიშნული ნორმის თანახმად, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ საკასაციო საჩივარი დაიშვება, თუ კასატორი დაასაბუთებს, რომ: ა) საქმე მოიცავს სამართლებრივ პრობლემას, რომლის გადაწყვეტაც ხელს შეუწყობს სამართლის განვითარებას და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებას; ბ) საქართველოს უზენაეს სასამართლოს მანამდე მსგავს სამართლებრივ საკითხზე გადაწყვეტილება არ მიუღია; გ) საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მოცემულ საქმეზე სავარაუდოა მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღება; დ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; ე) სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით, რასაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე; ვ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება ეწინააღმდეგება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.
საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილების საკასაციო სასამართლოს მიერ დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით და ამასთან, არ არსებობს საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღების ვარაუდი. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული გადაწყვეტილება ასევე არ ეწინააღმდეგება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს. ამასთან, საქმის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს არც სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების თვალსაზრისით.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ კასატორები ვერ ასაბუთებენ სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით. კასატორები საკასაციო საჩივარში ვერ აქარწყლებენ სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და დასკვნებს.
ამასთან, საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მე-6 მუხლის პირველი პარაგრაფი ავალდებულებს სასამართლოს დაასაბუთოს თავისი გადაწყვეტილება, რაც არ უნდა იქნეს გაგებული თითოეულ არგუმენტზე დეტალური პასუხის გაცემად (იხ. ჯღარკავა საქართველოს წინააღმდეგ, #7932/03; Van de Hurk v. Netherlands, par.61, Garcia Ruiz v. Spain [GC] par.26; Jahnke and Lenoble v France (dec.); Perez v France [GC], par. 81).
საკასაციო სასამართლო იზიარებს მოცემულ საქმეზე სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და ამ გარემოებებთან დაკავშირებით გაკეთებულ სამართლებრივ შეფასებებს და მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლომ არსებითად სწორად გადაწყვიტა მოცემული დავა.
განსახილველ შემთხვევაში დავის საგანს წარმოადგენს ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის სსიპ ქონების მართვის სააგენტოსათვის მოსარჩელეების მიმართ ინდივიდუალური აუდიტორის - თ. კ-ის 2017 წლის 15 თებერვლის დასკვნის შესაბამისად, 55 087 ლარის ოდენობით ფულადი კომპენსაციის გაცემის დავალება.
საყოველთაოდ ცნობილი ფაქტია და მტკიცებას არ საჭიროებს, რომ ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტში 2015 წლის 13-14 ივნისს ადგილი ჰქონდა ძლიერ წვიმას, რომელმაც გამოიწვია ღვარცოფი, მეწყერი, მოვლენებმა მიიღო სტიქიის სახე, რასაც საბოლოო ჯამში მოჰყვა ადამიანთა დაღუპვა და ქონების განადგურება.
საკასაციო სასამართლო იზიარებს სააპელაციო სასამართლოს შეფასებას მასზედ, რომ დასახელებული აქტები ითვალისწინებენ ცალკეულ პირთათვის დახმარების სხვადასხვა ფორმას, ხოლო შესაბამისი უფლებამოსილი ადმინისტრაციული ორგანო შეიძლება იყოს მხოლოდ ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის სსიპ ქონების მართვის სააგენტო და საბურთალოსა და ვაკის რაიონის გამგეობები. უფრო კონკრეტულად, #17-66 დადგენილების 1-ლი მუხლის მე-2 პუნქტის თანახმად, წესის მიზანია ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის ტერიტორიაზე 2015 წლის 13-14 ივნისს მომხდარი სტიქიის შედეგად დაზარალებული ოჯახებისათვის 1) მატერიალური დახმარების აღმოჩენა და 2) საცხოვრისით უზრუნველყოფა. ამავე მუხლის მე-3 პუნქტის თანახმად, საცხოვრისით უზრუნველყოფისა და უძრავი ქონების დათმობასთან დაკავშირებულ პროცედურებს ახორციელებს სსიპ ქონების მართვის სააგენტო, ხოლო სხვა სახის ფულადი დახმარების გაცემას ახორციელებენ ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის საბურთალოსა და ვაკის რაიონის გამგეობები.
მოცემულ შემთხვევაში, სასარჩელო მოთხოვნა არ არის საცხოვრისით უზრუნველყოფა, სასარჩელო მოთხოვნაა ფულადი კომპენსაციის დაკისრება სსიპ ქონების მართვის სააგენტოსათვის და არა გამგეობისათვის, იმ მოტივით, რომ მოსარჩელეებს, რომლებიც სტიქიის ზონაში ახორციელებდნენ სამეწარმეო საქმიანობას, ამ ზონაში გაუნადგურდათ მოძრავი ქონება, მაშინ, როდესაც ფულადი დახმარების გაცემა წარმოადგენს არა სააგენტოს, არამედ გამგეობის კომპეტენციას.
ამასთან, საკასაციო სასამართლო იზიარებს სააპელაციო სასამართლოს მითითებას ზემოაღნიშნული #17-66 დადგენილების მე-2 მუხლის „ბ“ ქვეპუნქტზე, რომლის თანახმად, დაზარალებული პირი (ოჯახი) არის კომისიის მიერ განსაზღვრულ ტერიტორიაზე მდებარე უძრავი ქონების მესაკუთრე, „ფიზიკური და კერძო სამართლის იურიდიული პირების მფლობელობაში (სარგებლობაში არსებულ მიწის ნაკვეთებზე საკუთრების უფლების აღიარების შესახებ“ საქართველოს კანონით გათვალისწინებული სუბიექტები, რომლებსაც ქ. თბილისში 2015 წლის 13-14 ივნისს მომხდარი სტიქიის შედეგად დაენგრათ/დაუზიანდათ საცხოვრებელი სახლი/ბინა. აღსანიშნავია „ვ“ ქვეპუნქტიც, რომლის თანახმადაც, სხვა სახის ფულადი დახმარება (რომელსაც გასცემს შესაბამისი გამგეობა) არის ფულადი დახმარება საყოფაცხოვრებო პირობების გაუმჯობესებისათვის ან საოჯახო ნივთების შესაძენად. ამდენად, ზემოაღნიშნული ჩანაწერის თანახმად, ცალსახაა, რომ მითითებული ნორმატიული აქტის სუბიექტებს წარმოადგენენ ის ფიზიკური პირები, რომლებსაც სტიქიით დაუზიანდათ/გაუნადგურდათ საცხოვრისი და საოჯახო ნივთები. მოცემულ შემთხვევაში კი უდავოა, რომ მოსარჩელეებს სტიქიის ზონაში არ გააჩნდათ საკუთრებაში უძრავი ქონება, აღნიშნულ ტერიტორიაზე ისინი ეწეოდნენ სამეწარმეო საქმიანობას და დაუზიანდათ/გაუნადგურდათ ამ საქმიანობასთან დაკავშირებული მოძრავი ნივთები, ანუ, ისინი არ წარმოადგენენ მითითებული ნორმატიული აქტის სუბიექტებს და აღნიშნული საფუძვლით არ გააჩნიათ ადმინისტრაციული ორგანოსაგან ზიანის ანაზღაურების მოთხოვნის უფლება.
საკასაციო სასამართლო ასევე იზიარებს სააპელაციო სასამართლოს განმარტებას, რომ დისკრიმინაციაზე საუბარი შესაძლებელია მხოლოდ სახელმწიფოს ვალდებულებებთან მიმართებით (პოზიტიური ან/და ნეგატიური), ანუ, მხოლოდ იმ შემთხვევაშია შესაძლებელი სახელმწიფოსაგან სხვათა თანასწორად მოპყრობის მოთხოვნა, როდესაც ამგვარი მოპყრობა სახელმწიფოს ვალდებულებას წარმოადგენს. განსახილველ შემთხვევაში კი, „მოპყრობა“ გამოიხატება სახელმწიფოს გადაწყვეტილებაში - მოახდინოს ზიანის ანაზღაურების უფლების მქონე სუბიექტთა წრის გარკვეული კრიტერიუმებით განსაზღვრა და ამგვარი რამ წარმოადგენს არა სახელმწიფოს ვალდებულებას, არამედ მის უფლებას, კეთილ ნებას. ასეთ პირობებში კი, სახელმწიფოს გააჩნდა საკუთარი კეთილი ნების კონკრეტულ ფარგლებში მოქცევის მიზეზიცა და მიზანიც. ამგვარი ნების გამოვლენისას არ შეიძლება სახელმწიფოს შეზღუდვა, მისთვის იმის მოთხოვნა, რაც მისი ვალდებულება არ არის. თუმცა, აღნიშნულის მიუხედავად, მოცემულ შემთხვევაში, განსხვავებული მოპყრობა გონივრულია და ობიექტურად გამართლებულიც, იმის გათვალისწინებითაც, რომ სახელმწიფოს ეს ქმედება ემსახურება კანონიერ მიზანს - უაღრესად დიდმა ფინანსურმა ტვირთმა, რაც გამოწვეული იქნებოდა ზიანის ანაზღაურების უფლების მქონე პირთა წრის მეტისმეტად გაფართოებით, საფრთხე არ შეუქმნას სახელმწიფოს ეკონომიკურ მდგრადობასა და, უფრო მეტიც, ამ თვალსაზრისით თავად სახელმწიფოს არსებობას. ამდენად, ყოველივე აღნიშნული საკასაციო სასამართლოს არწმუნებს, რომ ადგილი არ აქვს დისკრიმინაციას.
საკასაციო სასამართლო ეთანხმება სააპელაციო სასამართლოს განმარტებას, რომ 2015 წლის 13-14 ივნისს მომხდარი სტიქიის შედეგად განადგურებული და დაზიანებული სატრანსპორტო საშუალებისთვის, დაზარალებულ პირთათვის ფულადი დახმარების გაცემის საკითხებს „ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტში, 2015 წლის 13-14 ივნისს მომხდარი სტიქიის შედეგად განადგურებული და დაზიანებული სატრანსპორტო საშუალებისთვის, დაზარალებულ პირთათვის ფულადი დახმარების გაცემის წესის დამტკიცების შესახებ“ ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის საკრებულოს 2015 წლის 29 დეკემბრის დადგენილება #33-128 არეგულირებს. დაზარალებულად კი მიიჩნევა სატრანსპორტო საშუალების მესაკუთრე ან მოსარგებლე, ფიზიკური პირი, რომელსაც ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტში 2015 წლის 13-14 ივნისს მდინარე ვერეს ხეობაში მომხდარი სტიქიისას მეწყერის ჩამოწოლის ან/და წყალდიდობის/მდინარის ადიდების შედეგად გაუნადგურდა ან დაუზიანდა სატრანსპორტო საშუალება. უდავოა, რომ (აღნიშნულის შესახებ მოსარჩელეები თავად მიუთითებენ სარჩელში) მითითებული ნორმატიული აქტის საფუძველზე მოსარჩელეების ოჯახის წევრებს უკვე აუნაზღაურდათ სატრანსპორტო საშუალებების განადგურებით/დაზიანებით მიყენებული ზიანი. თუმცა, აღნიშნული ნორმატიული აქტი შეეხება რა მხოლოდ სატრანსპორტო საშუალებებს და არა სხვა ქონებას, ვერ გახდება მოსარჩელეთა სხვა ქონების განადგურებით გამოწვეული ზიანის ანაზღაურების სამართლებრივი საფუძველი და გარდა ამისა, სარჩელით მათ კონკრეტულად არც მოუთხოვიათ სტიქიით განადგურებული/დაზიანებული სატრანსპორტო საშუალებებისათვის თანხის ანაზღაურება.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიუთითებს, რომ მოცემულ საქმეს არ გააჩნია არავითარი პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივარს _ წარმატების პერსპექტივა.
ზემოთქმულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც საკასაციო საჩივარი არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.
ამასთან, საკასაციო სასამართლო მიუთითებს საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილზე და აღნიშნავს, რომ საკასაციო საჩივრის დაუშვებლად ცნობის შემთხვევაში პირს დაუბრუნდება მის მიერ გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის 70 პროცენტი.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ ვინაიდან გ. ლ-ას და ნ. გ-ის საკასაციო საჩივარზე ა. ს-ს 16.03.2018წ. #25 საგადახდო დავალებით გადახდილი აქვს სახელმწიფო ბაჟი - 2755 ლარის ოდენობით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილის თანახმად, გ. ლ-ას (პ/ნ ...) უნდა დაუბრუნდეს საკასაციო საჩივარზე გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის 70 პროცენტი _ 1928,5 ლარი შემდეგი ანგარიშიდან: ქ. თბილისი, სახელმწიფო ხაზინა, ბანკის კოდი TRESGE22, მიმღების ანგარიშის №200122900, სახაზინო კოდი №300773150.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. გ. ლ-ას და ნ. გ-ის საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 21 დეკემბრის გადაწყვეტილება;
3. გ. ლ-ას (პ/ნ ...) დაუბრუნდეს საკასაციო საჩივარზე ა. ს-ის მიერ 16.03.2018წ. #25 საგადახდო დავალებით გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის - 2755 ლარის 70 პროცენტი - 1928,5 ლარი შემდეგი ანგარიშიდან: ქ. თბილისი, სახელმწიფო ხაზინა, ბანკის კოდი TRESGE22, მიმღების ანგარიშის №200122900, სახაზინო კოდი №300773150;
4. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.


თავმჯდომარე მ. ვაჩაძე


მოსამართლეები: ნ. სხირტლაძე


ვ. როინიშვილი