საქმე Nბს-360-360(კ-18) 3 ივლისი, 2018 წელი
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატა
შემდეგი შემადგენლობა:
ვასილ როინიშვილი (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
მაია ვაჩაძე, ნუგზარ სხირტლაძე

საქმის განხილვის ფორმა -ზეპირი მოსმენის გარეშე
კასატორი - საქართველოს მთავარი პროკურატურა (მოპასუხე)
მოწინააღმდეგე მხარე - გ. რ-ე (მოსარჩელე)
მოპასუხე - საქართველოს თავდაცვის სამინისტრო
მესამე პირი - საქართველოს ფინანსთა სამინისტრო
გასაჩივრებული გადაწყვეტილება - თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 7 ნოემბერის განჩინება
კასატორის მოთხოვნა - გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილების მიღება
დავის საგანი - ზიანის ანაზღაურება
ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

გ. რ-ემ 2016 წლის 14 აპრილს სარჩელი აღძრა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიაში მოპასუხეების საქართველოს თავდაცვის სამინისტროსა და საქართველოს მთავარი პროკურატურის მიმართ. მოსარჩელემ მოითხოვა საქართველოს მთავარ პროკურატურასა და საქართველოს თავდაცვის სამინისტროს სოლიდარულად დაეკისროთ მოსარჩელე გ. რ-ის სასარგებლოდ მატერიალური ზიანის ანაზღაურება 117 542,83 (ასჩვიდმეტიათასხუთასორმოცდაორი ლარი და 83 თეთრი) ლარის ოდენობით.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2016 წლის 25 მაისის განჩინებით საქმეში მესამე პირად ჩაბმულ იქნა საქართველოს ფინანსთა სამინისტრო.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2016 წლის 10 ნოემბრის გადაწყვეტილებით სარჩელი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; საქართველოს მთავარ პროკურატურას მოსარჩელე გ. რ-ის სასარგებლოდ დაეკისრა მატერიალური ზიანის ანაზღაურება 2007 წლის 20 სექტემბრიდან 2011 წლის 12 ივნისამდე მიუღებელი ხელფასის (ხელზე ასაღები) სახით - 52 115,93 (ორმოცდათორმეტიათასასთხუთმეტი ლარი და ოთხმოცდაცამეტი თეთრი) ლარის ოდენობით და 2011 წლის 12 ივნისიდან 2015 წლის ოქტომბრის ჩათვლით მიუღებელი კომპენსაციის სახით - 17 888 (ჩვიდმეტიათასრვაასოთხმოცდარვა) ლარის ოდენობით; დანარჩენ ნაწილში სარჩელი არ დაკმაყოფილდა. აღნიშნული გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა საქართველოს მთავარმა პროკურატურამ.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 7 ნოემბრის განჩინებით აპელანტ საქართველოს მთავარი პროკურატურის სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა; უცვლელად დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2016 წლის 10 ნოემბრის გადაწყვეტილება.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 7 ნოემბრის გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა საქართელოს მთავარმა პროკურატურამ. კასატორმა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და საკასაციო პალატის მიერ ახალი გადაწყვეტილების მიღებით მოსარჩელისათვის სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვა.
კასატორი მიუთითებს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 207-ე და 208-ე მუხლებზე, სამოქალაქო კოდექსის 2005-ე, 992-ე, 408-ე და 411-ე მუხლებზე და აღნიშნავს, რომ მატერიალური ზიანის ანაზღაურების მოთხოვნისას უნდა არსებობდეს პირდაპირი მიზეზობრივი კავშირი ქმედებასა და დამდგარ ზიანს შორის. ამასთან, მატერიალური ზიანის ანაზღაურების მოთხოვნა უნდა გამომდინარეობდეს კონკრეტული მტკიცებულებებიდან, რომლითაც ცალსახად იქნება დადგენილი მისი ოდენობა. „მიუღებელი შემოსავლის ანაზღაურების საკითხის გადაწყვეტისას მხოლოდ ობიექტური კრიტერიუმებით უნდა განისაზღვროს ზიანის ანაზღაურება, ისე რომ ამას არ მოჰყვეს დაზარალებულის უსაფუძვლო გამდიდრება“. საქართველოს უზენაესი სასამართლოს სამოქალაქო, სამეწარმეო და გაკოტრების საქმეთა პალატის 2011 წლის 24 ოქტომბრის ¹ას-307-291-2011 განჩინება. თბილისის საქალაქო სასამართლოს 2016 წლის 10 ნოემბრის გადაწყვეტილებაში მითითებულია, რომ საქართველოს თავდაცვის სამინისტრო გ. რ-ის თანამდებობიდან გადაყენების პერიოდში შესაძლებლობას იყო მოკლებული ემსჯელა მისი სამსახურიდან გათავისუფლების შესახებ. აღნიშნული სრულად იქნა გაზიარებული თბილისის სააპელაციო სასამართლოს მიერ, თავის 2017 წლის 7 ნოემბრის გადაწყვეტილებაში, რასაც კასატორი არ ეთანხმება, რადგან საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის საფუძველზე სისხლის სამართლის საქმის წარმოებისას პირის თანამდებობიდან გადაყენების თაობაზე შუამდგომლობას საფუძვლად ედება ვარაუდი, რომ თანამდებობაზე დარჩენით შესაძლებელია ბრალდებულმა პირმა ხელი შეუშალოს საქმეზე ჭეშმარიტების დადგენას. ამ ვარაუდის გაზიარების შემთხვევაში კი, გამოიცემა სასამართლოს ბრძანება ბრალდებულის თანამდებობიდან გადაყენების თაობაზე. ასეთ მოცემულობაში როდესაც თანამდებობიდან გადაყენების თაობაზე ბრძანების მოქმედების პერიოდში ბრალდებულ პირს უსრულდება კანონით გათვალისწინებული ზღვრული ასაკი რაც მისი სამსახურიდან გათავისუფლების კანონისმიერ საფუძველს წარმოშობს, ვერ იქნება გაგებული იმგვარად, რომ ამ შემთხვევაში შესაბამისი ორგანო სადაც ბრალდებული მუშაობს, შესაძლებლობასაა მოკლებული მისი სამსახურიდან გათავისუფლებისა. ამასთან, საქმეში არ მოიპოვება მტკიცებულება 2007 წელს გ. რ-ის მიერ დაკავებული თანამდებობა შემდგომ წლებში არსებობდა თუ არა, ხომ არ მოხდა სამსახურის რეორგანიზაცია, ლიკვიდაცია, შტატის გაუქმება.
კასატორი ასევე აღნიშნავს, რომ გ. რ-ის მიმართ სისხლისამართლებრივი დევნა შეწყდა 2015 წლის 15 ივნისს, ხოლო ბრძანება დათხოვნის შესახებ გამოცემულ იქნა 2015 წლის 22 სექტემბერს, სახელმწიფო კომპენსაციას იღებს 2015 წლის 01 ნოემბრიდან, მოცემული ფაქტობრივი გარემოებები და საქმეში წარდგენილი მტკიცებულებები ადასტურებს, რომ სახეზეა შრომითი ურთიერთობიდან გამომდინარე დამსაქმებელსა და დასაქმებულს შორის არსებული უფლებები და ვალდებულებები.
კასატორი აღნიშნავს, რომ თბილისის სააპელაციო სასამართლომ უცვლელად დატოვა პირველი ინსტანციის სასამართლოს გადაწყვეტილება, რომლითაც დააკმაყოფილდა 2011 წლის 12 ივლისიდან (ზღვრული ასაკის მიღწევა) 2015 წლის ნოემბრამდე (რა დროიდანაც იღებს კომპენსაციას) პერიოდში გ. რ-ის მიერ მიუღებელი სახელმწიფო კომპენსაცია 17 888 ლარის ოდენობით. აღნიშნული გადაწყვეტილება, სასამართლოს მიერ მიღებული იქნა სსიპ „სოციალური მომსახურების სააგენტოს“ თბილისის სოციალური მომსახურების საქალაქო ცენტრის 2016 წლის 15 იანვრის ¹04-00გ/1408 წერილზე დაყრდნობით. რომელშიც მითითებულია, რომ „გ. რ-ეს სახელმწიფო კომპენსაცია დანიშნული აქვს 2015 წლის პირველი ნოემბრიდან. ერთიანი სააღრიცხვო ბაზის მონაცემებით 2016 წლის იანვრის თვის მდგომარეობით გასაცემელი ერიცხება 344 ლარის ოდენობით“. პირველ რიგში აღსანიშნავია, რომ სახელმწიფო კომპენსაცია ინიშნება შესაბამის კომპეტენტურ ორგანოში მიმართვის შემდეგ რაც ვერანაირად ვერ იქნებოდა 2011 წლის 12 ივლისი. ამასთან, გ. რ-ის მიმართ სისხლისსამართლებრვი დევნა შეწყდა 2015 წლის 15 ივნისს, გარდა ამისა, საქმეში არ გახლავთ მტკიცებულება იმისა, რომ 2011 წელს და შესაბამისად შემდგომ წლებში რა იქნებოდა გ. რ-ისათვის კუთვნილი სახელმწიფო კომპენსაციის ოდენობა, იქნებოდა ეს 2016 წლის იანვრის თვის მდგომარეობით არსებული 344 ლარი თუ არა.
რაც შეეხება, უშუალოდ სახელმწიფო კომპენსაციის მიღების უფლებას, კასატორი აღნიშნავს, რომ „სახელმწიფო კომპენსაციისა და სახელმწიფო აკადემიური სტიპენდიების შესახებ“ საქართველოს კანონის თანახმად, კომპენსაციის დანიშვნის თაობაზე განცხადებას კომპეტენტური ორგანო განიხილავს განცხადებისა და ყველა საჭირო დოკუმენტის წარდგენის შემდგომ. ანუ გამოხატული უნდა იქნეს პირველ რიგში პირის ნება მიიღოს კომპენსაცია, ეს გახლავთ პირის უფლება და არა ვალდებულება. კასატორის მოსაზრებით არ არის წარმოდგენილი არანაირი მტკიცებულება იმისა, რომ გ. რ-ემ გამოხატა ნება დანიშვნოდა სახელმწიფო კომპენსაცია და იგი არ დაენიშნა იმ საფუძვლით, რომ სახეზე არ იყო გათავისუფლების ბრძანება. ამდენად, კასატორი მიიჩნევს, რომ არ არსებობს სახელმწიფო კომპენსაციის როგორც მიუღებელი შემოსავლის ანაზღაურების საფუძველი.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 20 აპრილის განჩინებით საქართველოს მთავარი პროკურატურის საკასაციო საჩივარი ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ საქართველოს მთავარი პროკურატურის საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის ამომწურავ საფუძვლებს, კერძოდ, აღნიშნული ნორმის თანახმად, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ საკასაციო საჩივარი დაიშვება, თუ კასატორი დაასაბუთებს, რომ: ა) საქმე მოიცავს სამართლებრივ პრობლემას, რომლის გადაწყვეტაც ხელს შეუწყობს სამართლის განვითარებას და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებას; ბ) საქართველოს უზენაეს სასამართლოს მანამდე მსგავს სამართლებრივ საკითხზე გადაწყვეტილება არ მიუღია; გ) საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მოცემულ საქმეზე სავარაუდოა მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღება; დ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; ე) სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით, რასაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე; ვ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება ეწინააღმდეგება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.
საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები სააპელაციო სასამართლოს განჩინების საკასაციო სასამართლოს მიერ დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით და ამასთან, არ არსებობს საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღების ვარაუდი. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება ასევე არ ეწინააღმდეგება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს. ამასთან, საქმის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს არც სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების თვალსაზრისით.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ კასატორი ვერ ასაბუთებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით. კასატორი საკასაციო საჩივარში ვერ აქარწყლებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და დასკვნებს.
ამასთან, საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მე-6 მუხლის პირველი პარაგრაფი ავალდებულებს სასამართლოს დაასაბუთოს თავისი გადაწყვეტილება, რაც არ უნდა იქნეს გაგებული თითოეულ არგუმენტზე დეტალური პასუხის გაცემად (იხ. ჯღარკავა საქართველოს წინააღმდეგ, #7932/03; Van de Hurk v. Netherlands, par.61, Garcia Ruiz v. Spain [GC] par.26; Jahnke and Lenoble v France (dec.); Perez v France [GC], par. 81).
საკასაციო სასამართლო იზიარებს მოცემულ საქმეზე ქვედა ინსტანციის სასამართლოების მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და ამ გარემოებებთან დაკავშირებით გაკეთებულ სამართლებრივ შეფასებებს და მიიჩნევს, რომ ქვედა ინსტანციის სასამართლოებმა არსებითად სწორად გადაწყვიტეს მოცემული დავა.
საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ სახეზეა მოსარჩელისათვის ზიანის ანაზღაურების საფუძველი, რომლის მოთხოვნის უფლება მას წარმოეშობა თანამდებობიდან გადაყენების პერიოდიდან 2007 წლის 20 სექტემბრიდან - 2011 წლის 12 ივნისამდე ზღვრული ასაკის მიღწევამდე, რამდენადაც საქმის მასალებით დადგენილია, რომ გ. რ-ეს ეკავა კონკრეტული თანამდებობა საქართველოს თავდაცვის სამინისტროში და იღებდა ყოველთვიურ ხელფასს, თუმცაღა მის მიმართ განხორციელებული სისხლისსამართლებრივი დევნის მიმდინარეობის გამო, იგი გადაყენებული იქნა თანამდებობიდან და ვერ მიიღო ხელფასის სახით შემოსავალი. ამასთან, საკასაციო პალატა სრულად იზიარებს ქვედა ინსტანციის სასამართლოს მსჯელობას, რომ მოსარჩელე დაკავებული თანამდებობიდან გათავისუფლდა 2015 წლის 22 სექტემბრის ბრძანებით 2011 წლის 12 ივნისიდან, რამაც განაპირობა, რომ მიუხედავად 2011 წლის 12 ივნისიდან სახელმწიფო კომპენსაციის მიღების უფლების მოპოვებისა, გ. რ-ეს კომპენსაციის მიღების რეალური შესაძლებლობა, მიეცა მხოლოდ 2015 წლის ნოემბრიდან. ამდენად, საქართველოს თავდაცვის სამინისტროს მიერ გ. რ-ის თანამდებობიდან გათავისუფლების ბრძანების დროულად გამოუცემლობა გამოწვეული იქნა მის მიმართ სისხლისსამართლებრივი დევნის მიმდინარეობის შედეგად სასამართლოს გადაწყვეტილების მიღებამდე თანამდებობიდან გადაყენებით და სისხლის სამართლის საქმეზე საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებამდე.
ამდენად, მოცემულ შემთხვევაში პირის მარეაბილიტირებელ გარემოებად უპირობოდ უნდა იქნას მიჩნეული მოსარჩელის მიმართ გამამართლებელი განაჩენის გამოტანა, ვინაიდან გამამართლებელი განაჩენი ადგენს პირის უდანაშაულობას, რაც იწვევს მისი უფლებების აღდგენას ანუ მის რეაბილიტაციას. რაც შეეხება სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსით გათვალისწინებული საფუძვლით სისხლისსამართლებრივი დევნის შეწყვეტის შესახებ პროკურორის ან სასამართლოს დადგენილებას, ამ შემთხვევაში უნდა დადგინდეს შეწყვეტის საპროცესოსამართლებრივი საფუძველი. მოცემულ შემთხვევაში სახეზეა სასამართლოს დადგენილება სისხლისსამართლებრივი დევნის შეწყვეტის შესახებ. კერძოდ კი, პროკურორმა ისარგებლა თავისი დისკრეციული უფლებამოსილებით და უარი თქვა ბრალდებაზე იმ საფუძვლით, რომ არ არსებობდა მტკიცებულებათა ერთობლიობა, რომელიც პირს დაარწმუნებდა მოსარჩელის ბრალეულობაში. სასამართლომ მიიჩნია, რომ მტკიცებულებათა არასაკმარისობით სისხლისსამართლებრივი დევნის შეწყვეტა, თავისი შედეგებით, უთანაბრდება პირის მიმართ გამამართლებელი განაჩენის გამოტანას, ანუ ამ შემთხვევაშიც, მსგავსად გამამართლებელი განაჩენისა, დგინდება პირის უდანაშაულობა. აღნიშნული კი წარმოადგენს პირის მარეაბილიტირებელ უპირობო გარემოებას.
საკასაციო პალატა ვერ გაიზიარებს კასატორის მოსაზრებას, რომ პროკურატურის ბრალეული ქმედების დაუდასტურებლობის პირობებში, დაუშვებელია მისთვის ზიანის ანაზღაურების ვალდებულების დაკისრება, რადგან განსახილველ შემთხვევაში პროკურატურისათვის ზიანის ანაზღაურების ვალდებულების დაკისრების სამართლებრივი საფუძველია სამოქალაქო კოდექსის 1005-ე მუხლის მე-3 ნაწილი, რომლის თანახმად, ზიანი ანაზღაურდება ზიანის მიმყენებლის ბრალის მიუხედავად. რაც შესაძლებელს ხდის პირის პირვანდელ მდგომარეობაში დაბრუნებას, რამდენადაც იგი შესაძლებელია.
სასამართლომ დამატებით მიუთითა საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 408-ე მუხლის პირველ ნაწილზე, რომლის მიხედვითაც, იმ პირმა, რომელიც ვალდებულია აანაზღაუროს ზიანი, უნდა აღადგინოს ის მდგომარეობა, რომელიც იარსებებდა, რომ არ დამდგარიყო ანაზღაურების მავალდებულებელი გარემოება. საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 411-ე მუხლის თანახმად კი, ზიანი უნდა ანაზღაურდეს არა მხოლოდ ფაქტობრივად დამდგარი ქონებრივი დანაკლისისთვის, არამედ მიუღებელი შემოსავლისთვისაც.მიუღებლად ითვლება შემოსავალი, რომელიც არ მიუღია პირს და რომელსაც იგი მიიღებდა, ვალდებულება ჯეროვნად რომ შესრულებულიყო.
შესაბამისად, კონკრეტულ შემთხვევაში სასამართლოების მიერ დადგენილი ფაქტობრივი გარემოებების გათვალისწინებით საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ კასატორის მიერ მითითებული გარემოებები არ ქმნის საკასაციო საჩივრის დასაშვებად ცნობის საფუძველს. რამდენადაც, არსებობს მიზეზობრივი კავშირი მოსარჩელისათვის მიუღებელ შემოსავალსა და მის მიმართ განხორციელებულ სისხლისსამართლებრივ დევნას შორის, პალატა უსაფუძვლოდ მიიჩნევს აპელანტის მოტივაციას ზიანის ანაზღაურების მოთხოვნის კანონისმიერი საფუძველის არარსებობასთან დაკავშირებით.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემულ საქმეს არ გააჩნია არავითარი პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივარს _ წარმატების პერსპექტივა.
ზემოთქმულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც საკასაციო საჩივარი არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.
ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ემუხლის მე-3 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. საქართველოს მთავარი პროკურატურის საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 7 ნოემბერის განჩინება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.


თავმჯდომარე ვ. როინიშვილი




მოსამართლეები: მ. ვაჩაძე




ნ. სხირტლაძე