#ბს-765-765(კ-18) 4 ოქტომბერი, 2018 წელი
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:

თავმჯდომარე მაია ვაჩაძე (მომხსენებელი)
მოსამართლეები: ნუგზარ სხირტლაძე
ვასილ როინიშვილი

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლისა და 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 408-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, ზეპირი განხილვის გარეშე, შეამოწმა სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოსა და ქვემო ქართლის რეგიონული ოფისის საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საფუძვლების არსებობა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 15 დეკემბრის განჩინების გაუქმების თაობაზე.


ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

2015 წლის 24 ნოემბერს ნ. ძ-ამ სასარჩელო განცხადებით მიმართა რუსთავის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას, მოპასუხეების - სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოსა და სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს გარდაბნის სარეგისტრაციო სამსახურის მიმართ.
მოსარჩელემ სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს გარდაბნის სარეგისტრაციო სამსახურის 2015 წლის 15 ივლისის #... გადაწყვეტილების, 2015 წლის 18 აგვისტოს #... გადაწყვეტილების, ადმინისტრაციული საჩივრის დაკმაყოფილებაზე უარი თქმის შესახებ სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 2015 წლის 23 ოქტომბრის #... გადაწყვეტილების ბათილად ცნობა და საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოსთვის (გარდაბნის სარეგისტრაციო სამსახური) მოსარჩელის #... განცხადების დაკმაყოფილებისა და უძრავ ნივთზე საკუთრების უფლების რეგისტრაციის შესახებ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემის დავალება მოითხოვა.
რუსთავის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2016 წლის 11 თებერვლის გადაწყვეტილებით ნ. ძ-ას სარჩელი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად ბათილად იქნა ცნობილი გასაჩივრებული ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტები და ადმინისტრაციულ ორგანოს გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლიდან ერთი თვის ვადაში საქმისათვის მნიშვნელობის მქონე გარემოებათა გამოკვლევისა და შეფასების შემდეგ ახალი აქტის გამოცემა დაევალა.
რუსთავის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2016 წლის 11 თებერვლის გადაწყვეტილება სარჩელის დაკმაყოფილების ნაწილში სააპელაციო წესით გაასაჩივრეს სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნულმა სააგენტომ და სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს გარდაბნის სარეგისტრაციო სამსახურმა, რომლებმაც გასაჩივრებულ ნაწილში გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე სრულად უარის თქმა მოითხოვეს.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 15 დეკემბრის განჩინებით საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს და საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს გარდაბნის სარეგისტრაციო სამსახურის სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა; უცვლელად დარჩა რუსთავის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2016 წლის 11 თებერვლის გადაწყვეტილება.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 15 დეკემბრის განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრეს სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნულმა სააგენტომ და ქვემო ქართლის რეგიონულმა ოფისმა, რომლებმაც გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვეს.
კასატორები მიიჩნევენ, რომ სასამართლოს მიერ არასწორად იქნა შეფასებული საქმეში წარმოდგენილი მტკიცებულებები და არასწორად იქნა გამოყენებული ურთიერთობის მარეგულირებელი სამართლებრივი ნორმები.
კასატორთა მითითებით, დაინტერესებული პირის მიერ წარდგენილი მებაღეობის ამხანაგობის წევრობის გადასახადების გადახდის ქვითრები (წარდგენილი ასლის სახით), საარქივო ცნობა და მიმაგრების ტალონი არ წარმოადგენდა მართლზომიერი მფლობელობის დამადასტურებელ დოკუმენტებს. ამდენად, სააგენტოს მიერ ვერ იქნა მოპოვებული მამკვიდრებლის მიერ სარეგისტრაციო უძრავი ნივთის მართლზომიერი მფლობელობის (სარგებლობის) უფლების დამადასტურებელი დოკუმენტი. შესაბამისად, სააგენტოს მიერ არ იქნა მიჩნეული საკუთრების უფლების რეგისტრაციისათვის საკმარისად (სარეგისტრაციო დოკუმენტად). კასატორების განმარტებით, საქმეში წარმოდგენილი დოკუმენტები არ იძლეოდა სამართლებრივ საფუძველს იმისთვის, რომ დადგენილიყო მამკვიდრებლის მხრიდან მართლზომიერი ფლობის ფაქტი, რაც შესაძლებელს გახდიდა რეგისტრაციას.
კასატორთა მტკიცებით, მარეგისტრირებელი ორგანოს მიერ, როგორც სარეგისტრაციო წარმოების, ასევე ადმინისტრაციული საჩივრის განხილვის ეტაპზე ყოველმხრივ და სრულყოფილად იქნა გამოკვლეული საქმეში არსებული გარემოებები.
ამასთან, კასატორები არ იზიარებენ ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 32.4 მუხლის გამოყენებას და მიუთითებენ, რომ სააგენტომ საქმეში წარმოდგენილ დოკუმენტებთან დაკავშირებით ერთხელ უკვე იმსჯელა და მისცა მათ სათანადო შეფასება.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 20 ივლისის განჩინებით საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოსა და ქვემო ქართლის რეგიონული ოფისის საკასაციო საჩივარი.


ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოსა და ქვემო ქართლის რეგიონული ოფისის საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის ამომწურავ საფუძვლებს, კერძოდ, აღნიშნული ნორმის თანახმად, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ საკასაციო საჩივარი დაიშვება, თუ კასატორი დაასაბუთებს, რომ: ა) საქმე მოიცავს სამართლებრივ პრობლემას, რომლის გადაწყვეტაც ხელს შეუწყობს სამართლის განვითარებას და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებას; ბ) საქართველოს უზენაეს სასამართლოს მანამდე მსგავს სამართლებრივ საკითხზე გადაწყვეტილება არ მიუღია; გ) საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მოცემულ საქმეზე სავარაუდოა მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღება; დ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; ე) სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით, რასაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე; ვ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება ეწინააღმდეგება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.
საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები სააპელაციო სასამართლოს განჩინების საკასაციო სასამართლოს მიერ დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით და ამასთან, არ არსებობს საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღების ვარაუდი. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება ასევე არ ეწინააღმდეგება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს. ამასთან, საქმის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს არც სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების თვალსაზრისით.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ კასატორები ვერ ასაბუთებენ სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით. კასატორები საკასაციო საჩივარში ვერ აქარწყლებენ სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და დასკვნებს.
ამასთან, საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მე-6 მუხლის პირველი პარაგრაფი ავალდებულებს სასამართლოს დაასაბუთოს თავისი გადაწყვეტილება, რაც არ უნდა იქნეს გაგებული თითოეულ არგუმენტზე დეტალური პასუხის გაცემად (იხ. ჯღარკავა საქართველოს წინააღმდეგ, #7932/03; Van de Hurk v. Netherlands, par.61, Garcia Ruiz v. Spain [GC] par.26; Jahnke and Lenoble v France (dec.); Perez v France [GC], par. 81).
საკასაციო სასამართლო იზიარებს მოცემულ საქმეზე ქვედა ინსტანციის სასამართლოების მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და ამ გარემოებებთან დაკავშირებით გაკეთებულ სამართლებრივ შეფასებებს და მიიჩნევს, რომ განსახილველ შემთხვევაში სახეზეა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 32-ე მუხლის მე-4 ნაწილის გამოყენების წინაპირობები. საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 32.4 მუხლით მინიჭებულ უფლებამოსილებას სასამართლო იყენებს მაშინ, როდესაც სასამართლო წესით ვერ ხერხდება ფაქტობრივი გარემოებების დადგენა და შეფასება, შესაბამისად, შეუძლებელი ხდება სადავო ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის მატერიალური კანონიერების შემოწმება.
დადგენილია, რომ ნ. ძ-ამ, როგორც ბ. ძ-ას ერთ-ერთმა მემკვიდრემ მიმართა გარდაბნის სარეგისტრაციო სამსახურს გარდაბანში, სოფელ ... 600 კვ.მ ფართობის უძრავ ქონებაზე საკუთრების ულების რეგისტრაციის მოთხოვნით. გარდაბნის სარეგისტრაციო სამსახურმა 2015 წლის 15 ივლისის #... გადაწყვეტილებაში აღნიშნა, რომ განაცხადში წარდგენილი #AA2011010616-03 საარქივო ცნობითა და მიმაგრების ტალონით სარეგისტრაციო უძრავ ნივთზე დაინტერესებული პირის მართლზომიერი ფლობის (სარგებლობის) უფლება არ დასტურდებოდა და აღნიშნული არ შეიძლება ჩათვლილიყო მართლზომიერი მფლობელობის დამადასტურებელ დოკუმენტად, რის გამოც ამავე გადაწყვეტილებით გარდაბნის სარეგისტრაციო სამსახურმა სარეგისტრაციო წარმოება ჯერ შეაჩერა, ხოლო 2015 წლის 18 აგვისტოს #... გადაწყვეტილებით - შეწყვიტა.
„ფიზიკური და კერძო სამართლის იურიდიული პირების მფლობელობაში (სარგებლობაში) არსებულ მიწის ნაკვეთზე საკუთრების უფლების აღიარების წესისა და საკუთრების მოწმობის ფორმის დამტკიცების შესახებ“ საქართველოს პრეზიდენტის 2007 წლის 15 სექტემბრის #525 ბრძანებულების მე-2 მუხლის პირველი პუნქტის „გ“ ქვეპუნქტის შესაბამისად, მიწის მართლზომიერი მფლობელობის (სარგებლობის) დამადასტურებელი დოკუმენტებია: ცნობა-დახასიათება თანდართული უფლების დამადასტურებელი დოკუმენტით (ასეთის არსებობის შემთხვევაში), საკომლო წიგნიდან ამონაწერი, მებაღის წიგნაკი, „საქართველოს რესპუბლიკაში სასოფლო სამეურნეო დანიშნულების მიწის რეფორმის შესახებ“ საქართველოს რესპუბლიკის მინისტრთა კაბინეტის 1992 წლის 18 იანვრის #48 დადგენილების შესაბამისად სოფლის (დაბის) ადგილობრივი მმართველობის ორგანოების გადაწყვეტილებით შექმნილი მიწის რეფორმის კომისიის მიერ შედგენილი და სოფლის (დაბის) ყრილობაზე (საერთო კრებაზე) დამტკიცებული მიწების განაწილების სია თანდართული მიწის გამოყოფის გეგმით ან მის გარეშე, ადგილობრივი თვითმმართველობის (მმართველობის) ორგანოების მიერ დამტკიცებული სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწით სარგებლობისათვის სარეგისტრაციო პერიოდში მოქმედი საგადასახადო სია, „ფიზიკური პირებისა და კერძო სამართლის იურიდიული პირების სარგებლობაში არსებული არასასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის კერძო საკუთრებად გამოცხადების შესახებ“ საქართველოს კანონის ამოქმედებამდე, ხოლო სახელმწიფოს მიერ დაფუძნებული კერძო სამართლის იურიდიული პირების შემთხვევაში ასევე აღნიშნული კანონის ამოქმედების შემდეგ, დადგენილი წესით, სახელმწიფო ან ადგილობრივი თვითმმართველობისა და მმართველობის ორგანოების მიერ გაცემული მიწის ნაკვეთის მიმაგრების აქტი ან მიწის ნაკვეთის გეგმა, სასამართლოს აქტი ან/და სხვა დოკუმენტი.
საქმეში არსებული მასალების ურთიერთშეჯერების საფუძველზე საკასაციო სასამართლო იზიარებს ქვედა ინსტანციის სასამართლოების მსჯელობას მასზედ, რომ მართალია, ნ. ძ-ას მიერ ვერ იქნა წარდგენილი მებაღის წიგნაკი, თუმცა ადმინისტრაციულ ორგანოს უნდა ემსჯელა იმ გარემოებაზე, განმცხადებლის მიერ წარდგენილი დოკუმენტაცია ხომ არ მიეკუთვნებოდა #525 ბრძანებულების მე-2 მუხლის პირველი პუნქტის „გ“ ქვეპუნქტით განსაზღვრულ „სხვა დოკუმენტებს“, რომელთა საშუალებითაც დაინტერსებული პირის მიერ შესაძლებელი იყო მიწის ნაკვეთზე მართლზომიერი მფლობელობის დადასტურება.
როგორც საქმის მასალებიდან დგინდება, 600 კვ.მ მიწის ნაკვეთი, მასზე არსებული შენობა-ნაგებობით, რომლის საკუთრებაში რეგისტრაცია მოითხოვა ნ. ძ-ამ, გარდაბნის რაიონის კრწანისის თემის საკრებულოს 1992 წლის მიწათსარგებლობის გეგმის მიხედვით, ნამდვილად წარმოადგენდა კოლექტიური მებაღეობისთვის გამოყოფილ სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის ფართობს, რომელზეც უძრავ ნივთებზე უფლებათა რეესტრის მონაცემებით (2008 წლის 1 მარტიდან დღემდე) საკუთრების უფლება რეგისტრირებული არ არის. სასამართლოებმა მართებულად გაამახვილეს ყურადღება იმ გარემოებაზე, რომ 1979 წლის 20 მარტის #171, 1982 წლის 2 ივლისის #485 და 1986 წლის #709 დადგენილებები მებაღეობის წიგნაკში შესატან რეკვიზიტებად ითვალისწინებდა: მონაცემებს გამოყოფილი მიწის ნაკვეთის შესასვლელი, საწევრო შენატანების აღრიცხვისა და სხვა მონაცემების შესახებ. მებაღის წიგნაკზე უნდა ასახულიყო ამხანაგობის გამგეობის თავმჯდომარისა და ხაზინადარის ხელმოწერები. აღსანიშნავია, რომ იმავე მონაცემების შემცველ დოკუმენტთა ერთობლიობად შესაძლებელია მიჩნეულ იქნეს ნ. ძ-ას ხელთ არსებული მიწის მიმაგრების ტალონი და არქივში დაცული ბარათი #1041, რომლებიც შეიცავს მონაცემებს მებაღეობის დასახელების, მებაღეობის წევრის ვინაობის, მიმაგრებული მიწის ნაკვეთის ნომრის, გამგეობის თავმჯდომარის ვინაობისა და ხელმოწერის შესახებ, ხოლო გადასახადის გადახდის მონაცემებს შეიცავს მოსარჩელის ხელთ არსებული საწევრო გადასახადის გადახდის დამადასტურებელი დოკუმენტის დედნები, რომელთა არსებობაც დადასტურებულია რუსთავის საქალაქო სასამართლოს 2015 წლის 11 მაისის გადაწყვეტილებით და მათი არსებობის შესახებ ცნობილი იყო ადმინისტრაციული ორგანოსთვის.
ადმინისტრაციულმა ორგანომ ამ გარემოებებთან ერთად საკითხის გადაწყვეტისას უნდა გაითვალისწინოს რუსთავის არქივში დაცული კრწანისის საკრებულო სოფ. … მცხოვრებთა სია მიწის ფართის ჩვენებით, რომელშიც 232-ე ნომრად მითითებულია მოქალაქე დ. ძ-ა (დ. ძ-ა არის იგივე ბ. ძ-ა), რომელსაც ერიცხება 0,06, ჰა მიწის ნაკვეთი #55/14, რაც მანამდე ადმინისტრაციულ ორგანოს არ მოუპოვებია და არ შეუფასებია. მოწმეთა და მოსარჩელის განმარტებით დასტურდება, რომ გამგეობის თავმჯდომარის - კ-ის მიერ ხელმოწერილი მიწის მიმაგრების ტალონი და შესაბამისად, მიწის ნაკვეთი ბ. ძ-აზე გაიცა 1967 წელს, ანუ 1966 წლის ნორმატიული აქტების მოქმედების პირობებში და წესით. ამდენად, 1979 წლის და მისი შემდგომი ნორმატიული აქტებით გათვალისწინებული მოთხოვნებით საკითხის შეფასება არ არის მართებული. აქვე საყურადღებოა, რომ რუსთავის საქალაქო სასამართლოს მრავალი მცდელობის მიუხედავად, ადმინისტრაციული ორგანოებიდან ვერ იქნა მოპოვებული მტკიცებულებები, რომელიც დაადასტურებდა საქართველოს სსრ შინაგან საქმეთა სამინისტროს თანამშრომლების კოლექტიური მებაღეობის ამხანაგობაზე მიწის ნაკვეთების გამოყოფა-გაცემის თაობაზე, თუმცა არა იმის გამო, რომ ასეთს ადგილი არ ჰქონია, არამედ იმის გამო, რომ ასეთი დოკუმენტები არ არის დაცული. სასამართლომ სწორად აღნიშნა, რომ კოლექტიური მებაღეობის დოკუმენტაციის არასათანადო წარმოება აღიარებულია გარდაბნის საკრებულოს 1999 წლის 20 ივლისის №3 გადაწყვეტილებით და სწორედ ეს გარემოება ედება საფუძვლად ცალკეული ღონისძიებების გატარებას, რომელთაგან ერთ-ერთი იყო შინაგან საქმეთა სამინისტროს კოლექტიური მებაღეობის ამხანაგობის ყოფილი წევრების მიერვე 2000 წლის 5 იანვარს დაფუძნებული „საზოგადოებრივი კავშირი მთისძირი“, რომელიც დღემდე ფუნქციონირებს და რომლის თავმჯდომარე ადასტურებს ნ. ძ-ას მიერ ბიჭუნა ძ-აზე გაცემული ნაკვეთის და მასზე აშენებული სახლის დღემდე მართლზომიერად ფლობის და სარგებლობის ფაქტს. ქვედა ინსტანციის სასამართლოებმა მართებულად გაამახვილეს ყურადღება იმ გარემოებაზეც, რომ ადმინისტრაციულ ორგანოს არ შეუსწავლია, სად არის დაცული შინაგან საქმეთა სამინისტროს კოლექტიური მებაღეობის ამხანაგობის დოკუმენტაცია, რომლის შესწავლისა და საწინააღმდეგო გარემოებების დადასტურების გარეშე არასწორია, რომ ნ. ძ-ას მიერ წარდგენილი და სასამართლოს მიერ მოპოვებული დოკუმენტების ერთობლიობა არ იყოს განხილული ნორმატიული აქტით გათვალისწინებულ „სხვა დოკუმენტად“. ამასთან, ხსენებული უფლების დამდგენ დოკუმენტებში მოხსენებულია დ. და არა ბიჭუნა ძ-ა, რომლის იდენტურობა მხარეს სასამართლო განხილვისას სადავოდ არ გაუხდია.
ყოველივე აღნიშნულის გათვალისწინებით, სააპელაციო სასამართლომ მართებულად მიიჩნია, რომ განსახილველ შემთხვევაში ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ გადაწყვეტილების მიღებისას არ არის სათანადოდ გამოკვლეული საქმისათვის მნიშვნელობის მქონე ყველა გარემოება, რაც ადასტურებს მოცემულ შემთხვევაში საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 32-ე მუხლის მე-4 ნაწილის გამოყენების საჭიროებას.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემულ საქმეს არ გააჩნია არავითარი პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივარს _ წარმატების პერსპექტივა.
ზემოთქმულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც საკასაციო საჩივარი არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.
ამასთან, საკასაციო სასამართლო მიუთითებს საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილზე და აღნიშნავს, რომ საკასაციო საჩივრის დაუშვებლად ცნობის შემთხვევაში პირს დაუბრუნდება მის მიერ გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის 70 პროცენტი.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ ვინაიდან სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნულ სააგენტოს საკასაციო საჩივარზე 11.07.2018წ. #19790 საგადახდო მოთხოვნით გადახდილი აქვს სახელმწიფო ბაჟი - 300 ლარის ოდენობით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილის თანახმად, სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნულ სააგენტოს (ს/კ 202238621) უნდა დაუბრუნდეს საკასაციო საჩივარზე გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის 70 პროცენტი _ 210 ლარი შემდეგი ანგარიშიდან: ქ. თბილისი, სახელმწიფო ხაზინა, ბანკის კოდი TRESGE22, მიმღების ანგარიშის №200122900, სახაზინო კოდი №300773150.





ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილით და


დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოსა და ქვემო ქართლის რეგიონული ოფისის საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 15 დეკემბრის განჩინება;
3. სსიპ საჯარო რეესტრის ეროვნულ სააგენტოს (ს/კ 202238621) დაუბრუნდეს საკასაციო საჩივარზე 11.07.2018წ. #19790 საგადახდო მოთხოვნით გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის - 300 ლარის 70 პროცენტი - 210 ლარი შემდეგი ანგარიშიდან: ქ. თბილისი, სახელმწიფო ხაზინა, ბანკის კოდი TRESGE22, მიმღების ანგარიშის №200122900, სახაზინო კოდი №300773150;
4. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.


თავმჯდომარე მ. ვაჩაძე


მოსამართლეები: ნ. სხირტლაძე


ვ. როინიშვილი