#ბს-1072(კ-18) 13 დეკემბერი, 2018 წელი
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:

თავმჯდომარე მაია ვაჩაძე (მომხსენებელი)
მოსამართლეები: ნუგზარ სხირტლაძე
ვასილ როინიშვილი

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლისა და 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 408-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, ზეპირი განხილვის გარეშე, შეამოწმა სსიპ შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საფუძვლების არსებობა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 14 მარტის გადაწყვეტილების გაუქმების თაობაზე.

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

2017 წლის 6 იანვარს ტ. კ-მა, ს. ა-მა და გ. ხ-მა სასარჩელო განცხადებით მიმართეს თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას, მოპასუხის - საქართველოს ტექნიკური უნივერსიტეტის მიმართ.
მოსარჩელეების განმარტებით, 2015 წლის 5 მაისს შედგა საგრანტო ხელშეკრულება #FR..., რომლის მხარეებს წარმოადგენენ, ერთი მხრივ, სსიპ შოთა რუსთაველის ეროვნული სამეცნიერო ფონდი და მეორე მხრივ, სსიპ საქართველოს ტექნიკური უნივერსიტეტი, ასევე, „ფუნდამენტური კვლევებისათვის სახელმწიფო სამეცნიერო გრანტების“ კონკურსის ფარგლებში გამარჯვებული პროექტის სამეცნიერო ხელმძღვანელი ტ. კ-ი, ფიზიკური პირები: ზ. გ-ე, რომელიც შემდგომ შეცვალა გ. ხ-მა (შეთანხმება ფრ.../24, 2015 წლის 5 მაისის ფრ... საგრანტო ხელშეკრულებაში ცვლილების შეტანის შესახებ. ცვლილების თარიღი: 2015 წლის 8 სექტემბერი), ს. ა-ი. პროექტის საგრანტო დაფინანსება განისაზღვრა 150 000 ლარით. აღნიშნულ საგრანტრო ხელშეკრულებაში ნათლადაა ჩამოყალიბებული მხარეები - გრანტის მიმღები პირები, ესენია: წამყვანი ორგანიზაცია, სამეცნიერო ხელმძღვანელი და ფიზიკური პირები. შესაბამისად, ეს კატეგორია იწოდება გრანტის მიმღებად. თუმცა სსიპ საქართველოს ტექნიკური უნივერსიტეტი ასე არ მიიჩნევს და მოსარჩელეებს განიხილავს, როგორც დასაქმებულებს და სრულიად უკანონოდ უქვითავს საგრანტო თანხიდან 20%-ს, როგორც საშემოსავლო გადასახადს, რაც მოსარჩელეების მოსაზრებით, უკანონოა, ვინაიდან, მიღებული გრანტი თავისუფლდება საშემოსავლო გადასახადისგან. 2016 წლის 20 სექტემბერს მიმართეს წერილით სსიპ საქართველოს ტექნიკურ უნივერსიტეტს, რათა თავი შეეკავებინა ქმედების განხორციელებისგან, ნებაყოფლობით არ დაებეგრა/გაექვითა საგრანტო თანხები საშემოსავლო გადასახადით და დაბეგრილი/დაქვითული თანხა უკან დაებრუნებინა, თუმცა უნივერსიტეტმა უარი განაცხადა და ამის სამართლებრივ საფუძვლად მიუთითა შრომის კოდექსის მე-6 მუხლის მე-3 ნაწილზე, რომლითაც უპასუხა, რომ თითქოს მოსარჩელეები შრომით ურთიერთობაში არიან საქართველოს ტექნიკურ უნივერსიტეტთან, შრომითი ხელშეკრულებები კი არ არსებობს.
მოსარჩელეებმა მიუთითეს იმ გარემოებაზე, რომ შალვა გაგოშიძემ და მანონი კოდუამ განცხადებით მიმართეს სსიპ შემოსავლების სამსახურს, რათა გაერკვიათ იბეგრებოდნენ თუ არა საშემოსავლო გადასახადით, როგორც გრანტის მიმღები პირები. შემოსავლების სამსახურმა მათ აცნობა, რომ ისინი წარმოადგენდნენ კონკურსში გამარჯვებული და დაფინანსებული პროექტის ძირითად პერსონალს და შესაბამისად, ისინი არ უნდა დაბეგრილიყვნენ საშემოსავლო გადასახადით, თუმცა მიუხედავად აღნიშნულისა, სსიპ საქართველოს ტექნიკური უნივერსიტეტი კვლავ განაგრძობს საშემოსავლო გადასახადით მოსარჩელეების დაბეგვრას.
ყოველივე აღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელეებმა მოითხოვეს სსიპ საქართველოს ტექნიკურ უნივერსიტეტს დაევალოს თავი შეიკავოს ქმედების განხორციელებისაგან, კერძოდ - 2015 წლის 5 მაისის #... საგრანტო ხელშეკრულებიდან გამომდინარე, საგრანტო თანხის საშემოსავლო გადასახადით დაბეგვრა/დაქვითვისაგან და შესაბამისად, სსიპ საქართველოს ტექნიკურ უნივერსიტეტს დაეკისროს უკვე დაბეგრილი/დაქვითული თანხის უკან დაბრუნება მოსარჩელე - ტ. კ-ის სასარგებლოდ - 4200 ლარის ოდენობით, მოსარჩელე - გ. ხ-ის სასარგებლოდ - 2610 ლარის ოდენობით, მოსარჩელე - ს. ა-ის სასარგებლოდ - 1800 ლარის ოდენობით.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2017 წლის 24 თებერვლის საოქმო განჩინებით საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-16 მუხლის მე-2 ნაწილის საფუძველზე საქმეში მესამე პირად ჩაება საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს სსიპ შემოსავლების სამსახური.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2017 წლის 11 აპრილის გადაწყვეტილებით ტ. კ-ის, ს. ა-ის, გ. ხ-ის სარჩელი დაკმაყოფილდა; მოპასუხეს - სსიპ საქართველოს ტექნიკურ უნივერსიტეტს დაევალა თავი შეიკავოს ქმედების განხორციელებისაგან, კერძოდ, 2015 წლის 5 მაისის #FR... საგრანტო ხელშეკრულებიდან გამომდინარე, საგრანტო თანხის საშემოსავლო გადასახადით დაბეგვრა/დაქვითვისაგან და შესაბამისად, სსიპ საქართველოს ტექნიკურ უნივერსიტეტს დაეკისრა უკვე დაბეგრილი/დაქვითული თანხის უკან დაბრუნება მოსარჩელე ტ. კ-ის სასარგებლოდ - 4200 ლარის ოდენობით, მოსარჩელე გ. ხ-ის სასარგებლოდ - 2610 ლარის ოდენობით, მოსარჩელე ს. ა-ის სასარგებლოდ - 1800 ლარის ოდენობით. მოპასუხეს - სსიპ საქართველოს ტექნიკურ უნივერსიტეტს, მოსარჩელე ტ. კ-ის სასარგებლოდ დაეკისრა 126 ლარის გადახდა, ამ უკანასკნელის მიერ სარჩელზე გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის სანაცვლოდ; მოპასუხეს - სსიპ საქართველოს ტექნიკურ უნივერსიტეტს, მოსარჩელე გ. ხ-ის სასარგებლოდ დაეკისრა 100 ლარის გადახდა, ამ უკანასკნელის მიერ სარჩელზე გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის სანაცვლოდ; მოპასუხეს - სსიპ საქართველოს ტექნიკურ უნივერსიტეტს, მოსარჩელე ს. ა-ის სასარგებლოდ დაეკისრა 100 ლარის გადახდა, ამ უკანასკნელის მიერ სარჩელზე გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის სანაცვლოდ.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2017 წლის 11 აპრილის გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრეს სსიპ შემოსავლების სამსახურმა და საქართველოს ტექნიკურმა უნივერსიტეტმა, რომლებმაც გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვეს.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 24 იანვრის სასამართლო სხდომაზე, მოსარჩელეებმა დააზუსტეს მოპასუხე უკვე დაბეგრილი/დაქვითული თანხის უკან დაბრუნების შესახებ მოთხოვნის ნაწილში და საქართველოს ტექნიკური უნივერსიტეტის ნაცვლად, მოპასუხედ მიუთითეს სსიპ შემოსავლების სამსახური.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 14 მარტის გადაწყვეტილებით სსიპ საქართველოს ტექნიკური უნივერსიტეტის სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; სსიპ შემოსავლების სამსახურის სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; გაუქმდა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2017 წლის 11 აპრილის გადაწყვეტილება და მიღებულ იქნა ახალი გადაწყვეტილება, რომლითაც ტ. კ-ის, ს. ა-ის და გ. ხ-ის სარჩელი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; შეწყდა ადმინისტრაციული სამართალწარმოება სასარჩელო მოთხოვნაზე - სსიპ საქართველოს ტექნიკურ უნივერსიტეტს დაევალოს თავი შეიკავოს ქმედების განხორციელებისაგან, კერძოდ, 2015 წლის 5 მაისის NFR... საგრანტო ხელშეკრულებიდან გამომდინარე, საგრანტო თანხის საშემოსავლო გადასახადით დაბეგვრა/დაქვითვისაგან; სსიპ შემოსავლების სამსახურს დაევალა მოსარჩელეებს დაუბრუნოს საშემოსავლო გადასახადის სახით ზედმეტად გადახდილი თანხა: ტ. კ-ს - 4 200 ლარი, გ. ხ-ს - 2 610 ლარი, ს. ა-ს - 1 800 ლარი; სსიპ შემოსავლების სამსახურს დაეკისრა სახელმწიფო ბაჟის სახით გადახდილი 126 ლარის ანაზღაურება ტ. კ-ის სასარგებლოდ, 100 ლარის ანაზღაურება ს. ა-ის სასარგებლოდ, 172 ლარის და 50 თეთრის ანაზღაურება სსიპ საქართველოს ტექნიკური უნივერსიტეტის სასარგებლოდ.
სააპელაციო სასამართლომ საქმის მასალებით დადგენილად მიიჩნია, რომ 2015 წლის 5 მაისს, „ფუნდამენტური კვლევებისათვის სახელმწიფო სამეცნიერო გრანტების შესახებ“ საქართველოს მთავრობის 2011 წლის 16 თებერვლის #84 დადგენილების, „ფუნდამენტური კვლევებისათვის სახელმწიფო სამეცნიერო გრანტების 2014 წლის კონკურსის გამოცხადების, კონკურსის ჩატარების წესის და საკონკურსო დოკუმენტაციის ფორმების დამტკიცების შესახებ“ სსიპ შოთა რუსთაველის ეროვნული სამეცნიერო ფონდის გენერალური დირექტორის მოვალეობის შემსრულებლის 2014 წლის 29 აპრილის #36 ბრძანებისა და სსიპ შოთა რუსთაველის ეროვნული სამეცნიერო ფონდის სამეცნიერო საბჭოს 2015 წლის 28 აპრილის #9 სხდომის ოქმის საფუძველზე, ერთი მხრივ, სსიპ შოთა რუსთაველის ეროვნულ სამეცნიერო ფონდს (შემდგომში - გრანტის გამცემი) და მეორე მხრივ, სსიპ საქართველოს ტექნიკურ უნივერსიტეტს (შემდგომში ცალკე წოდებული, როგორც წამყვანი ორგანიზაცია), ასევე „ფუნდამენტური კვლევებისათვის სახელმწიფო სამეცნიერო გრანტების“ კონკურსის ფარგლებში გამარჯვებული პროექტის (შემდგომში პროექტი) სამეცნიერო ხელმძღვანელს - ტ. კ-სა და გრანტის მიმღებ ფიზიკურ პირებს: ზ. გ-ისა და ს. ა-ს, შემდგომში ცალ-ცალკე წოდებულ მხარეებს შორის, (შემდგომში წამყვანი ორგანიზაცია, სამეცნიერო ხელმძღვანელი და ფიზიკური პირები ყველანი ერთად წოდებული, როგორც გრანტის მიმღები) დაიდო „საგრანტო ხელშეკრულება“ #FR....
2015 წლის 8 სექტემბერს ერთი მხრივ, სსიპ შოთა რუსთაველის ეროვნულ სამეცნიერო ფონდს და მეორე მხრივ, ფუნდამენტური კვლევებისათვის სახელმწიფო სამეცნიერო საგრანტო კონკურსში გამარჯვებულ სსიპ საქართველოს ტექნიკურ უნივერსიტეტს, გრანტის მიმღებ ფიზიკურ პირებს: ტ. კ-სა და ს. ა-ს შორის დაიდო შეთანხმება #FR.../24 „2015 წლის 05 მაისის #FR... საგრანტო ხელშეკრულებაში ცვლილების შეტანის შესახებ“. შეთანხმების მიხედვით, გრანტის მიმღები ფიზიკური პირის ზ. გ-ის (#...) გარდაცვალების გამო, შევიდა ცვლილება 2015 წლის 5 მაისის #FR... საგრანტო ხელშეკრულებაში და ზ. გ-ის ნაცვლად, გრანტის მიმღებ ფიზიკურ პირად განისაზღვრა გ. ხ-ი (პირადი #...); ცვლილება შევიდა 2015 წლის 5 მაისის #FR... საგრანტო ხელშეკრულების დანართ #1-ში, პროექტის ბიუჯეტში, თანდართული დანართის შესაბამისად. შეთანხმება წარმოადგენს 2015 წლის 5 მაისის #FR... ხელშეკრულების განუყოფელ ნაწილს და ძალაშია ხელმოწერის დღიდან.
სააპელაციო სასამართლოს განმარტებით, „გრანტების შესახებ“ საქართველოს კანონის 2.1 მუხლის თანახმად, გრანტი არის გრანტის გამცემის (დონორის) მიერ გრანტის მიმღებისათვის უსასყიდლოდ გადაცემული მიზნობრივი სახსრები ფულადი ან ნატურალური ფორმით, რომლებიც გამოიყენება კონკრეტული ჰუმანური, საგანმანათლებლო, სამეცნიერო-კვლევითი, ჯანმრთელობის დაცვის, კულტურული, სპორტული, ეკოლოგიური, სასოფლო-სამეურნეო განვითარებისა და სოციალური პროექტების, აგრეთვე სახელმწიფოებრივი ან საზოგადოებრივი მნიშვნელობის პროგრამების განხორციელებისათვის. ამავე კანონის მე-4 მუხლის „ვ“ ქვეპუნქტის თანახმად, გრანტის მიმღები შეიძლება იყოს საქართველოს მოქალაქე, ხოლო 5.1 მუხლის თანახმად, გრანტის გაცემის სამართლებრივი საფუძველია წერილობითი ხელშეკრულება გრანტის გამცემსა (დონორსა) და გრანტის მიმღებს შორის.
სააპელაციო პალატამ დადგენილად მიიჩნია, რომ მოსარჩელეები წარმოადგენენ გრანტის მიმღებ ფიზიკურ პირებს - ძირითად პერსონალს და ამავე პროექტის ხელმძღვანელთან – ტ. კ-თან ერთად, წამყვან ორგანიზაციაში – სსიპ საქართველოს ტექნიკურ უნივერსიტეტში ახორციელებენ კონკურსში გამარჯვებული პროექტით გათვალისწინებულ სამუშაოებს.
სააპელაციო პალატამ გაიზიარა საქალაქო სასამართლოს მოსაზრება იმასთან დაკავშირებით, რომ მოცემულ შემთხვევაში, არ დასტურდება გრანტის როგორც ძირითად, ისე დამხმარე პერსონალთან შრომის ხელშეკრულებების გაფორმება და აღნიშნული პირების მიერ შრომის ანაზღაურების მიღება საგრანტო ფარგლებში შესრულებული სამუშაოსათვის. პალატის მითითებით, საქართველოს მთავრობის 2011 წლის 16 თებერვლის #84 დადგენილებით დამტკიცებული „ფუნდამენტური კვლევებისათვის სახელმწიფო სამეცნიერო გრანტების შესახებ“ დებულებით, ასევე „გრანტის შესახებ“ საქართველოს კანონით დადგენილია სპეციალური ნორმები, რომლებითაც წესრიგდება ურთიერთობები გრანტის გამცემსა და გრანტის მიმღებს შორის. პალატამ მიიჩნია, რომ მოცემულ შემთხვევაში არ დგინდება, რომ სსიპ საქართველოს ტექნიკური უნივერსიტეტი მოსარჩელეებთან შრომით ურთიერთობაში იმყოფება, მხარეთა შორის არ არსებობს წერილობითი ფორმით დადებული შრომითი ხელშეკრულებები, რაც აუცილებელია იმ შემთხვევაში, როდესაც შრომითი ურთიერთობა 3 თვეზე მეტ ხანს გრძელდება (საქართველოს შრომის კოდექსის 6.11 მუხლი).
სააპელაციო სასამართლოს მითითებით, „გრანტის შესახებ“ საქართველოს კანონის მე-7 მუხლის თანახმად, გრანტის დაბეგვრის წესი განისაზღვრება საქართველოს მოქმედი კანონმდებლობით.
საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 80.1 მუხლის თანახმად, რეზიდენტი ფიზიკური პირის საშემოსავლო გადასახადით დაბეგვრის ობიექტია დასაბეგრი შემოსავალი, რომელიც განისაზღვრება, როგორც სხვაობა კალენდარული წლის განმავლობაში მიღებულ ერთობლივ შემოსავალსა და ამ პერიოდისათვის ამ კოდექსით გათვალისწინებული გამოქვითვების თანხებს შორის. ამავე კოდექსის 81.1 მუხლის თანახმად, ფიზიკური პირის დასაბეგრი შემოსავალი იბეგრება 20 პროცენტით, თუ ამ კოდექსით სხვა რამ არ არის გათვალისწინებული, ხოლო კოდექსის 82-ე მუხლი განსაზღვრავს გადასახადისაგან გათავისუფლების საფუძვლებს, ამ მუხლის პირველი ნაწილის „ბ“ ქვეპუნქტის თანახმად, საშემოსავლო გადასახადით დაბეგვრისაგან თავისუფლდება ფიზიკურ პირთა შემოსავლების ერთ-ერთი სახე - გრანტი. ამდენად, კანონით კონკრეტულად არის განსაზღვრული, თუ ვინ წარმოადგენს საშემოსავლო გადასახადის გადამხდელ პირებს, განსაზღვრავს საშემოსავლო გადასახადით დაბეგვრის ობიექტს, გადასახადის განაკვეთის ოდენობას, ასევე განსაზღვრავს, რომ საშემოსავლო გადასახადით დაბეგვრისაგან თავისუფლდება გრანტის მიმღები ფიზიკური პირი.
სააპელაციო სასამართლოს განმარტებით, მოცემულ შემთხვევაში, კანონით დადგენილი განსაზღვრული საგადასახადო შეღავათის მიუხედავად, სსიპ საქართველოს ტექნიკური უნივერსიტეტის მხრიდან განხორციელდა მოსარჩელეების კუთვნილი საგრანტო თანხის საშემოსავლო გადასახადით დაბეგვრა. მოსარჩელეები წარმოადგენენ გრანტის მიმღებ პირებს, შესაბამისად, პალატამ მართებულად მიიჩნია საქალაქო სასამართლოს დასკვნა იმ ნაწილში, რომელიც შეეხება მოსარჩელეთათვის ზემოაღნიშნული თანხების საშემოსავლო გადასახადით დაბეგვრის უკანონობას, თუმცა პალატის მოსაზრებით, სასამართლო გადაწყვეტილება უკანონოა იმ ნაწილში, რომლითაც მოსარჩელეებისათვის დაქვითული სადავო თანხის უკან დაბრუნება სსიპ საქართველოს ტექნიკურ უნივერსიტეტს დაევალა.
საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 51-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ვ“ ქვეპუნქტის თანახმად, საგადასახადო ორგანოები ვალდებული არიან თავიანთი კომპეტენციის ფარგლებში გადასახადის გადამხდელს დაუბრუნონ ზედმეტად გადახდილი თანხა ამ კოდექსით დადგენილი წესით. ამავე კოდექსის 63-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, თუ გადასახადის გადამხდელის მიერ გადახდილი გადასახადების ან/და სანქციების თანხა აღემატება დარიცხული გადასახადების ან/და სანქციების თანხას, საგადასახადო ორგანო გადასახადის გადამხდელის მოთხოვნის საფუძველზე, ამ მოთხოვნის წარდგენიდან არაუგვიანეს 1 თვისა უბრუნებს გადასახადის გადამხდელს ზედმეტად გადახდილ თანხას.
სააპელაციო პალატამ გაითვალისწინა რა საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ დადგენილი პრაქტიკა ზედმეტად გადახდილი გადასახადის დაბრუნებაზე რეალური ადრესატის - საგადასახადო ორგანოს მიჩნევის თაობაზე და მიუთითა, რომ მოცემულ შემთხვევაში, საქართველოს ტექნიკური უნივერსიტეტი არ წარმოადგენს იმ ორგანოს, რომელსაც გააჩნია სადავო თანხის დაბრუნების ვალდებულება.
ამდენად, ზედმეტად გადახდილი საშემოსავლო გადასახადის თანხა და უკანონოდ დაბეგრილი საშემოსავლო გადასახადის თანხების ანაზღაურება უნდა დაეკისროს არა საქართველოს ტექნიკურ უნივერსიტეტს, არამედ საგადასახდო ორგანოს - სსიპ შემოსავლების სამსახურს.
რაც შეეხება სასარჩელო მოთხოვნას - 2015 წლის 5 მაისის NFR... საგრანტო ხელშეკრულებიდან გამომდინარე, საგრანტო თანხის საშემოსავლო გადასახადით დაბეგვრა/დაქვითვისაგან თავის შეკავების თაობაზე, სააპელაციო სასამართლოს განმარტებით, უნდა შეწყდეს საქმის წარმოება დავის საგნის არარსებობის გამო, ვინაიდან, დადასტურებულია, რომ სსიპ „შოთა რუსთაველის ეროვნულ სამეცნიერო ფონდსა“ და საქართველოს ტექნიკურ უნივერსიტეტს შორის გაფორმებულ საგრანტო ხელშეკრულებებში 2017 წლის 5 აპრილს შეტანილი ცვლილებების შემდეგ, უნივერსიტეტმა შეწყვიტა ძირითად პერსონალზე გასაცემი საგრანტო დაფინანსების საშემოსავლო გადასახადით დაბეგვრა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 14 მარტის გადაწყვეტილება საშემოსავლო გადასახადის სახით ზედმეტად გადახდილი თანხის დაბრუნებისა და სახელმწიფო ბაჟის დაკისრების ნაწილში საკასაციო წესით გაასაჩივრა სსიპ შემოსავლების სამსახურმა, რომელმაც გადაწყვეტილების გასაჩივრებულ ნაწილში გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით მოსარჩელეებისათვის შემოსავლების სამსახურისათვის ზედმეტად გადახდილი თანხების დაბრუნების მოთხოვნის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვა.
კასატორის განმარტებით, სააპელაციო სასამართლოს მიერ დაშვებულ იქნა დაზუსტებული მოთხოვნა იმ პირობებში, როდესაც პირველი ინსტანციის გადაწყვეტილება მათ არ გაუსაჩივრებიათ და იმ პირობებში, როდესაც მოპასუხე მხარის თანხმობა აღნიშნულის თაობაზე არ ჰქონია.
კასატორის მითითებით, ზედმეტად გადახდილი თანხის დაბრუნება წარმოადგენს სამართლებრივ პროცედურას, რომელსაც არეგულირებს საგადასახადო კოდექსი და ფინანსთა მინისტრის #390 ბრძანება. ზედმეტად გადახდილი თანხის დაბრუნების მოთხოვნით პირმა უნდა მიმართოს შემოსავლების სამსახურს, რომლის მიერ უარყოფითი პასუხი თავდაპირველად უნდა გასაჩივრდეს ადმინისტრაციულ ორგანოში, რადგანაც საგადასახადო კოდექსის 299-ე მუხლის შესაბამისად, დადგენილია პრეიუდიციული გასაჩივრების წესი, რაც კონკრეტულ შემთხვევაში არ არის დაცული. სააპელაციო სასამართლოს მიერ ასევე არ არის შესწავლილი რამდენად არსებობს ზედმეტად გადახდილი თანხა და არსებობს თუ არა მისი დაბრუნების პროცედურული საფუძველი.
კასატორის განმარტებით, სააპელაციო სასამართლოს მიერ დაკმაყოფილდა შემოსავლების სამსახურის სააპელაციო საჩივარი და შემოსავლების სამსახურს დაეკისრა იმაზე მეტი ვალდებულება ვიდრე პირველი ინსტანციის გადაწყვეტილებით, რომელიც ტ. კ-ს, ს. ა-სა და გ. ხ-ს არ გაუსაჩივრებიათ და ვერც გაასაჩივრებდნენ, ვინაიდან, მათი სასარჩელო მოთხოვნა დაკმაყოფილდა. შესაბამისად, სააპელაციო სასამართლო გასცდა მისთვის კანონით მინიჭებულ უფლებამოსილებას.
კასატორის განმარტებით, სასამართლო ყურადღებას ამახვილებს საგადასახადო ორგანოს ვალდებულებაზე დაუბრუნოს გადასახადის გადამხდელს ზედმეტად გადახდილი თანხა, თუმცა მსჯელობაში არაფერს ამბობს იმის თაობაზე, რომ საგადასახადო ორგანოს აღნიშნული ვალდებულება რომ დაუდგეს, აუცილებელია სახეზე იყოს ორი პირობა: 1) გადასახადის გადამხდელის მიერ ზედმეტად გადახდილი თანხა და 2) გადასახადის გადამხდელის მოთხოვნა ზედმეტად გადახდილი თანხის უკან დაბრუნების თაობაზე. საგადასახადო კოდექსის 65-ე მუხლის დეფინიციიდან გამომდინარე, ზედმეტობა არის თანხა, რომელიც გადასახადების ან/და სანქციების ზედმეტად გადახდის შემთხვევაში წარმოიშობა. კონკრეტულ შემთხვევაში მსგავს გარემოებას ადგილი არ აქვს. მოსარჩელეების სახელზე არ ირიცხება ზედმეტობა. კასატორისთვის ასევე მიუღებელია სასამართლოს მსჯელობა საგადასახადო მიზნებისთვის საგადასახადო აგენტის როლსა და ვალდებულებებთან დაკავშირებით.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 4 ოქტომბრის განჩინებით საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული სსიპ შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივარი.


ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი

საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ სსიპ შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის ამომწურავ საფუძვლებს, კერძოდ, აღნიშნული ნორმის თანახმად, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ საკასაციო საჩივარი დაიშვება, თუ კასატორი დაასაბუთებს, რომ: ა) საქმე მოიცავს სამართლებრივ პრობლემას, რომლის გადაწყვეტაც ხელს შეუწყობს სამართლის განვითარებას და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებას; ბ) საქართველოს უზენაეს სასამართლოს მანამდე მსგავს სამართლებრივ საკითხზე გადაწყვეტილება არ მიუღია; გ) საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მოცემულ საქმეზე სავარაუდოა მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღება; დ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; ე) სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით, რასაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე; ვ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება ეწინააღმდეგება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.
საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილების საკასაციო სასამართლოს მიერ დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით და ამასთან, არ არსებობს საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღების ვარაუდი. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული გადაწყვეტილება ასევე არ ეწინააღმდეგება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს. ამასთან, საქმის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს არც სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების თვალსაზრისით.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ კასატორი ვერ ასაბუთებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით. კასატორი საკასაციო საჩივარში ვერ აქარწყლებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და დასკვნებს.
ამასთან, საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მე-6 მუხლის პირველი პარაგრაფი ავალდებულებს სასამართლოს დაასაბუთოს თავისი გადაწყვეტილება, რაც არ უნდა იქნეს გაგებული თითოეულ არგუმენტზე დეტალური პასუხის გაცემად (იხ. ჯღარკავა საქართველოს წინააღმდეგ, #7932/03; Van de Hurk v. Netherlands, par.61, Garcia Ruiz v. Spain [GC] par.26; Jahnke and Lenoble v France (dec.); Perez v France [GC], par. 81).
საკასაციო სასამართლო იზიარებს მოცემულ სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და ამ გარემოებებთან დაკავშირებით გაკეთებულ სამართლებრივ შეფასებებს და მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლომ არსებითად სწორად გადაწყვიტა მოცემული დავა.
წარმოდგენილი სარჩელით მოსარჩელეებმა მოითხოვეს სსიპ საქართველოს ტექნიკური უნივერსიტეტისათვის ქმედების განხორციელებისაგან თავის შეკავების დავალება, კერძოდ - 2015 წლის 5 მაისის #FR... საგრანტო ხელშეკრულებიდან გამომდინარე, საგრანტო თანხის საშემოსავლო გადასახადით დაბეგვრა/დაქვითვისაგან და შესაბამისად, სსიპ საქართველოს ტექნიკური უნივერსიტეტისათვის უკვე დაბეგრილი/დაქვითული თანხის უკან დაბრუნების დავალება, კერძოდ, მოსარჩელე ტ. კ-ის სასარგებლოდ - 4200 ლარის ოდენობით, მოსარჩელე გ. ხ-ის სასარგებლოდ - 2610 ლარის ოდენობით, მოსარჩელე ს. ა-ის სასარგებლოდ - 1800 ლარის ოდენობით. მოსარჩელეებმა აღნიშნულ სასარჩელო მოთხოვნაზე მოპასუხედ მიუთითეს საქართველოს ტექნიკური უნივერსიტეტი.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 24 იანვრის სასამართლო სხდომაზე, მოსარჩელეებმა დააზუსტეს მოპასუხე უკვე დაბეგრილი/დაქვითული თანხის უკან დაბრუნების შესახებ მოთხოვნის ნაწილში და საქართველოს ტექნიკური უნივერსიტეტის ნაცვლად, მოპასუხედ მიუთითეს სსიპ შემოსავლების სამსახური.
მოსარჩელეები დავისადმი ინტერესს ასაბუთებდნენ იმ გარემოებაზე მითითებით, რომ ისინი არიან გრანტის მიმღები პირები და არ უნდა მოხდეს საგრანტო თანხიდან 20%-ის, როგორც საშემოსავლო გადასახადით დაბეგვრა. ამდენად, დავის სწორად გადაწყვეტისათვის მნიშვნელოვანია იმ გარემოების დადგენა, მოსარჩელეები წარმოადგენენ თუ არა გრანტის მიმღებ პირებს, და შესაბამისად, საგადასახადო კოდექსის 82-ე მუხლით განსაზღვრული საგადასახადო შეღავათით მოსარგებლე ფიზიკურ პირებს.
საკასაციო სასამართლოს განმარტებით, „გრანტების შესახებ“ საქართველოს კანონი განსაზღვრავს საქართველოში გრანტის გაცემის, მიღებისა და გამოყენების საერთო პრინციპებს. კანონის მე-2 მუხლის 1-ლი პუნქტის თანახმად, გრანტი არის გრანტის გამცემის (დონორის) მიერ გრანტის მიმღებისათვის უსასყიდლოდ გადაცემული მიზნობრივი სახსრები ფულადი ან ნატურალური ფორმით, რომლებიც გამოიყენება კონკრეტული ჰუმანური, საგანმანათლებლო, სამეცნიერო-კვლევითი, ჯანმრთელობის დაცვის, კულტურული, სპორტული, ეკოლოგიური, სასოფლო-სამეურნეო განვითარებისა და სოციალური პროექტების, აგრეთვე სახელმწიფოებრივი ან საზოგადოებრივი მნიშვნელობის პროგრამების განხორციელებისათვის. ამავე კანონის მე-4 მუხლის „ვ“ პუნქტის თანახმად, გრანტის მიმღები შეიძლება იყოს საქართველოს მოქალაქე, ხოლო მე-5 მუხლის 1-ლი პუნქტის თანახმად, გრანტის გაცემის სამართლებრივი საფუძველია წერილობითი ხელშეკრულება გრანტის გამცემსა (დონორსა) და გრანტის მიმღებს შორის. ამავე კანონის მე-7 მუხლის თანახმად, გრანტის დაბეგვრის წესი განისაზღვრება საქართველოს მოქმედი კანონმდებლობით.
საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 80.1 მუხლის თანახმად, რეზიდენტი ფიზიკური პირის საშემოსავლო გადასახადით დაბეგვრის ობიექტია დასაბეგრი შემოსავალი, რომელიც განისაზღვრება, როგორც სხვაობა კალენდარული წლის განმავლობაში მიღებულ ერთობლივ შემოსავალსა და ამ პერიოდისათვის ამ კოდექსით გათვალისწინებული გამოქვითვების თანხებს შორის. ამავე კოდექსის 81.1 მუხლის თანახმად, ფიზიკური პირის დასაბეგრი შემოსავალი იბეგრება 20 პროცენტით, თუ ამ კოდექსით სხვა რამ არ არის გათვალისწინებული; ხოლო კოდექსის 82-ე მუხლი განსაზღვრავს გადასახადისაგან გათავისუფლების საფუძვლებს, რომლის პირველი ნაწილის „ბ“ ქვეპუნქტის თანახმად, საშემოსავლო გადასახადით დაბეგვრისაგან თავისუფლდება ფიზიკურ პირთა შემოსავლების ერთ-ერთი სახე - გრანტი. ამდენად, კანონით კონკრეტულად არის განსაზღვრული, თუ ვინ წარმოადგენს საშემოსავლო გადასახადის გადამხდელ პირებს, განსაზღვრავს საშემოსავლო გადასახადით დაბეგვრის ობიექტს, გადასახადის განაკვეთის ოდენობას, ასევე განსაზღვრავს, რომ საშემოსავლო გადასახადით დაბეგვრისაგან თავისუფლდება გრანტის მიმღები ფიზიკური პირი.
საქმის მასალებიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო დადგენილად მიიჩნევს, რომ მოსარჩელეები წარმოადგენენ გრანტის მიმღებ ფიზიკურ პირებს - ძირითად პერსონალს და ამავე პროექტის ხელმძღვანელთან – ტ. კ-თან ერთად, წამყვან ორგანიზაციაში – სსიპ საქართველოს ტექნიკურ უნივერსიტეტში ახორციელებენ კონკურსში გამარჯვებული პროექტით გათვალისწინებულ სამუშაოებს, ამასთანავე, უდავოა, რომ წამყვან ორგანიზაციას განესაზღვრა ვალდებულება, სამუშაოების ჩასატარებლად, პროექტის ძირითადი და დამხმარე პერსონალი უზრუნველყოფილიყო მატერიალური ბაზით, ასევე ამ ორგანიზაციის ბუღალტრული აღრიცხვისაგან განცალკევებით ეწარმოებინა გრანტის ბუღალტრული აღრიცხვა, დაფინანსებული პროექტისათვის გაეხსნა საბანკო მიზნობრივი ანგარიში, რომელზედაც არ დაერიცხებოდა სარგებელი და მოხდებოდა გრანტის სახსრების ჩარიცხვა, სწორედ აღნიშნული ანგარიშიდან მოხდებოდა შემდგომ მოსარჩელეებისათვის კუთვნილი გრანტის თანხის გაცემა.
ამასთან, მოცემულ შემთხვევაში არ დასტურდება გრანტის როგორც ძირითად, ისე დამხმარე პერსონალთან შრომის ხელშეკრულებების გაფორმება და აღნიშნული პირების მიერ შრომის ანაზღაურების მიღება საგრანტო ფარგლებში შესრულებული სამუშაოსათვის.
ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოსარჩელეები - ტ. კ-ი, ს. ა-ი და გ. ხ-ი წარმოადგენენ საგადასახადო შეღავათის მატარებელ პირებს, შესაბამისად, კანონით გაწერილი შეღავათი მათზე, როგორც ამ შეღავათის მატარებელ პირებზე, უნდა გავრცელდეს და დაქვითული თანხა, როგორც ბიუჯეტში შეცდომით მოხვედრილი, მათ უნდა დაუბრუნდეთ.
რაც შეეხება კასატორის პრეტენზიას იმასთან დაკავშირებით, რომ სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილებით შემოსავლების სამსახურს დაეკისრა იმაზე მეტი ვალდებულება ვიდრე პირველი ინსტანციის გადაწყვეტილებით, აღნიშნულთან მიმართებაში საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ საგადასახადო აგენტი საგადასახადო კანონმდებლობით განსაზღვრულ შემთხვევაში საგადასახადო-სამართლებრივი ურთიერთობის ფარგლებში შეიძლება იყოს მხოლოდ შუამავალი გადასახადის გადამხდელსა და საგადასახადო ორგანოს შორის. საკასაციო სასამართლო იზიარებს სააპელაციო სასამართლოს მსჯელობას, რომ უკანონოდ დაბეგრილი საშემოსავლო გადასახადის თანხების ანაზღაურება საქალაქო სასამართლომ არასწორად დააკისრა არასათანადო მოპასუხეს - საქართველოს ტექნიკურ უნივერსიტეტს, რადგან საქართველოს ტექნიკური უნივერსიტეტი საგადასახადო კოდექსის 154-ე მუხლის თანახმად, წარმოადგენს საგადასახადო აგენტს, რომელიც ახდენს საშემოსავლო გადასახადის გამოანგარიშებას გადამხდელისათვის, მის დაკავებას და გადასახადის თანხის ბიუჯეტში გადარიცხვას. მოსარჩელეებისათვის ზედმეტად დაბეგრილი საშემოსავლო გადასახადის თანხა საქართველოს ტექნიკური უნივერსიტეტის ანგარიშზე არ ჩარიცხულა და მას რაიმე ფინანსური სარგებელი არ მიუღია. საშემოსავლო გადასახდის მთლიანი თანხა ჩაირიცხა სახელმწიფო ბიუჯეტში.
ამდენად, ზედმეტად გადახდილი საშემოსავლო გადასახადის თანხა და უკანონოდ დაბეგრილი საშემოსავლო გადასახადის თანხების ანაზღაურება უნდა დაეკისროს არა საქართველოს ტექნიკურ უნივერსიტეტს, არამედ საგადასახდო ორგანოს - სსიპ შემოსავლების სამსახურს.
საკასაციო სასამართლო ასევე არ იზიარებს კასატორის მოსაზრებას უკვე დაბეგრილი/დაქვითული თანხის უკან დაბრუნების შესახებ მოთხოვნის ნაწილში მოპასუხედ სსიპ შემოსავლების სამსახურის მითითების არამართებულობაზე და მიუთითებს საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 85-ე მუხლზე, რომლის თანახმად, თუ საქმის განხილვისას სასამართლო დაადგენს, რომ სარჩელი აღძრულია არა იმ პირის წინააღმდეგ, რომელმაც პასუხი უნდა აგოს სარჩელზე, მას შეუძლია მოსარჩელის თანხმობით შეცვალოს თავდაპირველი მოპასუხე სათანადო მოპასუხით. თუ მოსარჩელე არ არის თანახმა თავდაპირველი მოპასუხის სათანადო მოპასუხით შეცვლაზე, სასამართლო თავისი გადაწყვეტილებით უარს ეტყვის მოსარჩელეს სარჩელის დაკმაყოფილებაზე. მოცემულ შემთხვევაში, თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 24 იანვრის სასამართლო სხდომაზე, მოსარჩელეებმა დააზუსტეს მოპასუხე უკვე დაბეგრილი/დაქვითული თანხის უკან დაბრუნების შესახებ მოთხოვნის ნაწილში და საქართველოს ტექნიკური უნივერსიტეტის ნაცვლად, მოპასუხედ მიუთითეს სსიპ შემოსავლების სამსახური.
საკასაციო სასამართლო ასევე იზიარებს სააპელაციო სასამართლოს მსჯელობას სსიპ საქართველოს ტექნიკურ უნივერსიტეტისათვის 2015 წლის 5 მაისის NFR... საგრანტო ხელშეკრულებიდან გამომდინარე, საგრანტო თანხის საშემოსავლო გადასახადით დაბეგვრა/დაქვითვისაგან თავის შეკავების შესახებ მოთხოვნაზე საქმის წარმოების შეწყვეტის თაობაზე, და დამატებით განმარტავს, რომ სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 272-ე მუხლის „ა1“ ქვეპუნქტის თანახმად, სასამართლო, მხარეთა განცხადებით ან თავისი ინიციატივით, შეწყვეტს საქმის წარმოებას, თუ არ არსებობს დავის საგანი. როგორც საქმის მასალებით დასტურდება, სსიპ „შოთა რუსთაველის ეროვნული სამეცნიერო ფონდის“ გენერალური დირექტორის 2017 წლის 5 აპრილის N24 ბრძანებით ცვლილება შევიდა ფონდსა და უნივერსიტეტს შორის გაფორმებულ საგრანტო ხელშეკრულებებში, მათ შორის, 2015 წლის 5 მაისის NFR... სადავო საგრანტო ხელშეკრულებაში და ხელშეკრულებების ბიუჯეტში კატეგორია „ძირითადი პერსონალის შრომის ანაზღაურება“ შეიცვალა კატეგორიით „ძირითადი პერსონალის საგრანტო დაფინანსება“. მხარის მითითებით, აღნიშნული ცვლილების შემდგომ, უნივერსიტეტმა შეწყვიტა ძირითად პერსონალზე გასაცემი საგრანტო დაფინანსების საშემოსავლო გადასახადით დაბეგვრა. შესაბამისად, მოთხოვნის ამ ნაწილში დავის საგანიც ამოწურულია.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემულ საქმეს არ გააჩნია არავითარი პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივარს _ წარმატების პერსპექტივა.
ზემოთქმულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც საკასაციო საჩივარი არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.


ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით და


დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. სსიპ შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 14 მარტის გადაწყვეტილება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.


თავმჯდომარე მ. ვაჩაძე


მოსამართლეები: ნ. სხირტლაძე


ვ. როინიშვილი