#ბს-1005(კ-18) 31 იანვარი, 2019 წელი
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:

თავმჯდომარე მაია ვაჩაძე (მომხსენებელი)
მოსამართლეები: ნუგზარ სხირტლაძე
ვასილ როინიშვილი

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლისა და 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 408-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, ზეპირი განხილვის გარეშე, შეამოწმა შპს „…ის“ საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საფუძვლების არსებობა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 18 აპრილის განჩინების გაუქმების თაობაზე.


ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

2014 წლის 26 ნოემბერს შპს „…მა“ სასარჩელო განცხადებით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას, მოპასუხეების - საქართველოს ფინანსთა სამინისტროსა და სსიპ შემოსავლების სამსახურის მიმართ.
მოსარჩელემ სსიპ შემოსავლების სამსახურის აუდიტის დეპარტამენტის 2013 წლის 22 ნოემბრის საგადასახადო შემოწმების აქტისა და 2013 წლის 3 დეკემბრის #5-697 საგადასახადო მოთხოვნის, შპს „…ის“ საჩივრის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის ნაწილში სსიპ შემოსავლების სამსახურის 2014 წლის 25 მარტის #17495 ბრძანებისა და შპს „…ის“ #7883/2/14 საჩივრის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის ნაწილში საქართველოს ფინანსთა სამინისტროსთან არსებული დავების განხილვის საბჭოს 2014 წლის 24 ოქტომბრის გადაწყვეტილების ბათილად ცნობა მოითხოვა.
მოსარჩელის განმარტებით, 2013 წლის საგადასახადო შემოწმების შედეგად განესაზღვრა დამატებითი ვალდებულებები სახელმწიფო ბიუჯეტის წინაშე. მოსარჩელე არ დაეთანხმა საგადასახადო შემოწმების შედეგად განხორციელებულ დარიცხვებს რამდენიმე საკითხთან დაკავშირებით. მოსარჩელის მითითებით, საგადასახადო შემოწმების აქტში აღნიშნულია, რომ საზოგადოებას დაქირავებით მომუშავე პირზე გაცემული ჰქონდა საქვეანგარიშოდ თანხები მომსახურებისა და სხვადასხვა ხარჯის დასაფარად, რაც არ იქნა დაბრუნებული გონივრულ ვადაში, ამიტომ სსიპ შემოსავლების სამსახურმა შეცვალა ოპერაციის შინაარსი და განიხილა უპროცენტო სესხად. აღნიშნული მიზეზის გამო საზოგადოებას დამატებით გაეზარდა საშემოსავლო გადასახადის დასაბეგრი ბაზა და 2007 წლის საანგარიშო პერიოდში დამატებით დაერიცხა სოციალური გადასახადი. მოსარჩელემ აღნიშნა, რომ 2007 წლისთვის საწარმო გეგმავდა ფართის შეძენას ახალი მაღაზიის გასახსნელად, რისთვისაც გამოეყო გარკვეული ოდენობის თანხა და ინახებოდა კომპანიის ოფისის სეიფში. კომპანიის თანამშრომლები აწარმოებდნენ მოლაპარაკებებს სხვადასხვა კერძო მესაკუთრესთან მათ საკუთრებაში არსებული ფართების შეძენის მიზნით, თუმცა მოლაპარაკებები წარუმატებლად დასრულდა. შემდგომ, 2007-2008 წლებში არსებული მდგომარეობიდან გამომდინარე, მართალია, საზოგადოებამ შეიცვალა გეგმები, თუმცა უსაფრთხოებისათვის თანხა დატოვებულ იქნა სეიფში. შპს „…ის“ მითითებით, კომპანიის მაშინდელ დამფუძნებლებსა და მათი ოჯახის წევრებს სადავო პერიოდში (2007-2009) არ შეუძენიათ სერიოზული ღირებულების უძრავი ან მოძრავი ქონება, არ შეუსყიდიათ წილი რომელიმე კომპანიაში. თანხა პერიოდულად გაიცა კომპანიის დამფუძნებლებზე დივიდენდის სახით. აღნიშნულით დასტურდება, რომ თანხა ფაქტობრივად იყო სალაროში, თუმცა მისი აღურიცხაობა ბუღალტრული შეცდომით არის გამოწვეული.
ამასთან, შპს „…ი“ მიუთითებს, რომ შემოწმებით 2009-2010 წლებში კომპანიის მიერ საერთაშორისო ორგანიზაციიდან მიღებული ნებართვა მიჩნეულ იქნა ლიცენზიად. კომპანიის მიერ არარეზიდენტი პირისგან შეძენილი ნებართვა, რომელიც შემოწმების მიერ განხილულ იქნა, როგორც პროგრამული უზრუნველყოფის მომსახურება, ჩათვლილ იქნა საქართველოს ტერიტორიაზე გაწეულად და სსიპ შემოსავლების სამსახურის მიერ დაექვემდებარა დღგ-ით უკუდაბეგვრას. მოსარჩელის განმარტებით, კომპანიის მიერ შეძენილი ნებართვა არ მიუწოდებიათ ინტერნეტით ან ელექტრონული კომუნიკაციის სხვაგვარი საშუალებით. ამასთან, საზოგადოებას საბუღალტრო აღრიცხვაში ნებართვა ასახული ჰქონდა, როგორც არამატერიალური აქტივი და იხდიდა ქონების გადასახადს. შესაბამისად, მიღებული ნებართვის მომსახურებად მიჩნევის შემთხვევაში საგადასახადო ორგანოებს უნდა შეემცირებინათ ქონების გადასახადის დასაბეგრი ბაზა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2016 წლის 24 ივნისის გადაწყვეტილებით შპს „…ის“ სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2016 წლის 24 ივნისის გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა შპს „…მა“, რომელმაც გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება მოითხოვა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 18 აპრილის განჩინებით შპს „…ის“ სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა; უცვლელად დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2016 წლის 24 ივნისის გადაწყვეტილება.
სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა სადავო პერიოდში მოქმედი საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 176-ე მუხლის მე-2 ნაწილზე, 174-ე მუხლის პირველ და მეორე ნაწილებზე, 266-ე და 267-ე მუხლებზე და განმარტა, რომ სადავო პერიოდში მოქმედი საქართველოს საგადასახადო კანონმდებლობის თანახმად, სახელფასო განაცემს მიეკუთვნება არა მხოლოდ უშუალოდ ხელფასი, რომელსაც იღებს დაქირავებული პირი მუშაობის შედეგად, არამედ აღნიშნული სამუშაოდან გამომდინარე მიღებული ნებისმიერი სარგებელი, მათ შორის, დამქირავებლის მიერ დაქირავებულისათვის საქართველოს ეროვნული ბანკის მიერ გამოქვეყნებულ საშუალო საბაზრო განაკვეთზე დაბალი საპროცენტო განაკვეთით სესხის გაცემის შედეგად მიღებული სარგებელი. ამასთან, აღნიშნულის შედეგად წარმოშობილი გადასახადის გადახდის წყაროსთან დაკავების ვალდებულება ეკისრება საგადასახადო აგენტს. გარდა აღნიშნულისა, მითითებული სარგებელი ექვემდებარება სოციალური გადასახადით დაბეგვრასაც.
სააპელაციო სასამართლოს მითითებით, სასამართლოში არ ყოფილა წარმოდგენილი იმ ფაქტის დამადასტურებელი მტკიცებულება, რომ ანგარიშვალდებულ პირებზე თანხები გაიცა საწარმოს საჭიროებისათვის და არა პირადი მოხმარებისათვის და თანხები ფაქტობრივად განთავსებული იყო საწარმოს სალაროში.
ამასთან, სასამართლომ მიუთითა სადავო პერიოდში მოქმედი საქართველოს საგადასახადო კოდექსის მე-20 მუხლზე, 170.4 მუხლზე (მოქმედი საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 97.4 მუხლი), ამავე კოდექსის 197-ე მუხლის პირველი ნაწილის „დ“ ქვეპუნქტზე (მოქმედი საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 134-ე მუხლის პირველი ნაწილის „დ“ ქვეპუნქტი), 24-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ბ1.ბ“ და „ი“ ქვეპუნქტებზე (მოქმედი საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 104-ე მუხლის „გ.გ“ და „ი“ ქვეპუნქტები), ამავე კოდექსის 218-ე მუხლის პირველი ნაწილის „გ“ ქვეპუნქტზე (მოქმედი საგადასახადო კოდექსის 154-ე მუხლის პირველი ნაწილის „გ“ ქვეპუნქტი), 241.31 მუხლსა (მოქმედი საგადასახადო კოდექსის 176-ე მუხლის „ა“ და „გ“ ქვეპუნქტები) და 240-ე მუხლის „ე“ ქვეპუნქტზე (მოქმედი კოდექსის 166-ე მუხლის პირველი ნაწილის „დ.ა“ და „დ.ი“ ქვეპუნქტები) და აღნიშნა, რომ შპს „…ის“ საქმიანობის სახეს წარმოადგენს რუკებისა და სანავიგაციო სისტემების იმპორტი, აზომვითი ნახაზების პროექტირება. აღნიშნული საქმიანობის შესასრულებლად კი, საწარმო იძენს ლიცენზიასაც, რომელიც შემოწმებამ, ისევე როგორც გადასახადის გადამხდელმა, განიხილა არამატერიალურ აქტივად, თუმცა საგადასახადო ორგანოთა მიერ მომსახურების გაწევად მიჩნეულ იქნა ის ოპერაცია, როდესაც შპს „…ი“ ახდენს შეძენილი პროგრამის პაროლის განახლებას. შესაბამისად, სწორედ აღნიშნული საქმიანობიდან მიღებული თანხების ფარგლებში მოხდა გადასახადების დარიცხვა. ამდენად, სააპელაციო სასამართლომ დაასკვნა, რომ ლიცენზიის არამატერიალურ აქტივად განხილვა და მისი სათანადო წესით დაბეგვრა სადავოდ არ არის ქცეული საგადასახადო ორგანოთა მიერ. ამასთან, სააპელაციო სასამართლოს მითითებით, დადგენილია, რომ უცხოური კომპანია ყოველწლიურად ახდენს პაროლის განახლებას შპს „…ის“ მეშვეობით. სააპელაციო პალატამ მიიჩნია, რომ აღნიშნულ ნაწილში შპს „…ის“ მიერ განხორციელებული ქმედება არ შეიძლება განხილულ ყოფილიყო საქონლის მიწოდებად, არამედ ადგილი აქვს მომსახურების გაწევას, რამეთუ შპს „…ი“ ყოველწლიურად ახდენს სხვა საწარმოს მიერ შექმნილი პროგრამის განახლებას. პაროლის შეცვლა წარმოადგენს ძირითადი საქმიანობის განხორციელების ხელშეწყობას, რათა თავიდან იქნეს აცილებული მესამე პირებისაგან პროგრამის უკანონოდ გამოყენების საფრთხე. სააპელაციო სასამართლოს მითითებით, აღნიშნულ ნაწილში გაწეული თანხები ემსახურება პროგრამული უზრუნველყოფის დაცვასა და უსაფრთხოებას და შესაბამისად, წარმოადგენს კონკრეტული ქმედების განხორციელების ხელშეწყობისათვის გაწეულ მომსახურებას.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 18 აპრილის განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა შპს „…მა“, რომელმაც გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება მოითხოვა.
კასატორის განმარტებით, სასამართლომ არასწორად გაიზიარა მოპასუხე მხარის პოზიცია და შესაბამისი ფაქტების გარეშე დაასკვნა, რომ თანხები შპს „…ის“ ანგარიშზე უძრავად არ ირიცხებოდა. ამასთან, სასამართლომ მიუთითა იმ ფაქტობრივ გარემოებებზე, რომლებიც შეიძლებოდა ყოფილიყო სამეურნეო ოპერაციის კვალიფიკაციის შეცვლის წინაპირობა.
კასატორის მოსაზრებით, სასამართლომ არასწორად შეაფასა ნებართვის მიღება საქართველოში მიღებულ მომსახურების გაწევად, რადგან ნებართვა შპს „…ისთვის“ არ მიუწოდებიათ ინტერნეტით ან ელექტრონული კომუნიკაციის საშუალებით. ამასთან, სასამართლომ არასწორად მიიჩნია პაროლის განახლება პროგრამულ უზრუნველყოფად მაშინ, როდესაც ის, რასაც სასამართლო პაროლის განახლებად მიიჩნევს, რეალურად ლიცენზიის განახლებაა, ე.ი. არამატერიალური აქტივი მიწოდება ახალი ვადით.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 26 ოქტომბრის განჩინებით,საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული შპს „…ის“ საკასაციო საჩივარი.


ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ შპს „…ის“ საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინინსტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის ამომწურავ საფუძვლებს, კერძოდ, აღნიშნული ნორმის თანახმად, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ საკასაციო საჩივარი დაიშვება, თუ კასატორი დაასაბუთებს, რომ: ა) საქმე მოიცავს სამართლებრივ პრობლემას, რომლის გადაწყვეტაც ხელს შეუწყობს სამართლის განვითარებას და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებას; ბ) საქართველოს უზენაეს სასამართლოს მანამდე მსგავს სამართლებრივ საკითხზე გადაწყვეტილება არ მიუღია; გ) საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მოცემულ საქმეზე სავარაუდოა მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღება; დ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; ე) სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით, რასაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე; ვ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება ეწინააღმდეგება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.
საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები სააპელაციო სასამართლოს განჩინების საკასაციო სასამართლოს მიერ დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით და ამასთან, არ არსებობს საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღების ვარაუდი. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება ასევე არ ეწინააღმდეგება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს. ამასთან, საქმის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს არც სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების თვალსაზრისით.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ კასატორი ვერ ასაბუთებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით. კასატორი საკასაციო საჩივარში ვერ აქარწყლებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და დასკვნებს.
ამასთან, საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მე-6 მუხლის პირველი პარაგრაფი ავალდებულებს სასამართლოს დაასაბუთოს თავისი გადაწყვეტილება, რაც არ უნდა იქნეს გაგებული თითოეულ არგუმენტზე დეტალური პასუხის გაცემად (იხ. ჯღარკავა საქართველოს წინააღმდეგ, #7932/03; Van de Hurk v. Netherlands, par.61, Garcia Ruiz v. Spain [GC] par.26; Jahnke and Lenoble v France (dec.); Perez v France [GC], par. 81).
საკასაციო სასამართლო იზიარებს მოცემულ საქმეზე სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და ამ გარემოებებთან დაკავშირებით გაკეთებულ სამართლებრივ შეფასებებს და მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლომ არსებითად სწორად გადაწყვიტა მოცემული დავა.
კონკრეტულ შემთხვევაში შპს „…ი“ სადავოდ ხდის საგადასახადო შემოწმების შედეგად საწარმოს მიერ ანგარიშვალდებულ პირზე გაცემული თანხების დაქირავებით მომუშავე პირზე გაცემულ უპროცენტო სესხად მიჩნევასა და საზოგადოების მიერ 2008, 2010, 2012 წლებში არარეზიდენტი პირისგან მიღებული პროგრამული უზრუნველყოფის საქართველოს ტერიტორიაზე გაწეულ მომსახურებად განხილვას.
დადგენილია, რომ 2007 წელს შპს „…ის“ მიერ სალაროდან გაცემულია 15000 ლარი, რაც ბუღალტრულად ასახულია, როგორც ანგარიშვალდებულ პირზე გაცემული თანხა. ამასთან, აღნიშნული თანხები 2011 წელს გაცემულია დივიდენდის სახით. შპს „…ის“ განმარტებით, თანხები გაიცა საწარმოს საჭიროებიდან გამომდინარე და მთელი პერიოდის განმავლობაში რეალურად საზოგადოების სალაროში იდო, თუმცა არასწორად მოხდა მისი ბუღალტრული ასახვა. შემოწმებამ აღნიშნული განიხილა უპროცენტო სესხად და დაბეგრა შესაბამისი გადასახადებით.
საკასაციო სასამართლო იზიარებს სააპელაციო სასამართლოს მითითებას მასზედ, რომ მოსარჩელემ ვერ დაადასტურა, რომ ადგილი ჰქონდა ბუღალტრულ შეცდომას და რეალურად თანხები საწარმო სალაროში ირიცხებოდა უმოძრაოდ, გამიზნული იყო საწარმოს საჭიროებისათვის და მისი გამოყენება სხვა პირების მიერ არ მომხდარა. საქმის გარემოებებით არ დასტურდება ამ თანხის სალაროში უმოძრაოდ არსებობა წლების განმავლობაში, შესაბამისად, საგადასახადო ორგანოთა მიერ სწორად მოხდა სამეურნეო ოპერაციის კვალიფიკაცია.
ამასთან, არარეზიდენტი პირის მიერ პროგრამული უზრუნველყოფით გაწეული მომსახურების საშემოსავლო გადასახადის გადახდის წყაროსა და დღგ-ის უკუდაბეგრვის წესით დაბეგრვასთან დაკავშირებით, საგადასახადო კოდექსის შესაბამის ნორმებზე მითითებით, სააპელაციო სასამართლომ მართებულად აღნიშნა, რომ შპს „...ის“ საქმიანობის განსახორციელებლად საწარმო იძენს ლიცენზიას, რომელიც შემოწმებამ ისევე, როგორც გადასახადის გადამხდელმა, განიხილა არამატერიალურ აქტივად, თუმცა საგადასახადო ორგანოთა მიერ მომსახურების გაწევად მიჩნეულ იქნა ის ოპერაცია, როდესაც შპს „...ი“ ახდენს შეძენილი პროგრამის პაროლის განახლებას. სწორედ აღნიშნული საქმიანობიდან მიღებული თანხების ფარგლებში მოხდა გადასახადების დარიცხვა. ამასთან, დადგენილია, რომ უცხოური კომპანია ყოველწლიურად ახდენს პაროლის განახლებას შპს „...ის“ მეშვეობით, შესაბამისად, აღნიშნული ქმედება არ შეიძლება მიჩნეულ იქნეს საქონლის მიწოდებად, არამედ ადგილი აქვს მომსახურების გაწევას, ვინაიდან შპს „...ი“ ყოველწლიურად ახდენს სხვა საწარმოს მიერ შექმნილი პროგრამის განახლებას.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემულ საქმეს არ გააჩნია არავითარი პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივარს - წარმატების პერსპექტივა.
ზემოთქმულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც საკასაციო საჩივარი არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.
ამასთან, საკასაციო სასამართლო მიუთითებს საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილზე და აღნიშნავს, რომ საკასაციო საჩივრის დაუშვებლად ცნობის შემთხვევაში პირს დაუბრუნდება მის მიერ გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის 70 პროცენტი.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ ვინაიდან შპს „...ს“ საკასაციო საჩივარზე 17.10.2018წ. საგადასახადო დავალებით გადახდილი აქვს სახელმწიფო ბაჟი - 8000 ლარის ოდენობით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილის თანახმად, შპს „...ს“ (ს/კ ...) უნდა დაუბრუნდეს საკასაციო საჩივარზე გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის 70 პროცენტი _ 5600 ლარი შემდეგი ანგარიშიდან: ქ. თბილისი, სახელმწიფო ხაზინა, ბანკის კოდი TRESGE22, მიმღების ანგარიშის #200122900, სახაზინო კოდი #300773150.


ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. შპს „ ...ის“ საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 18 აპრილის განჩინება;
3. შპს „...ს“ (ს/კ ...) დაუბრუნდეს საკასაციო საჩივარზე 17.10.2018წ. საგადასახადო დავალებით გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის - 8000 ლარის 70 პროცენტი - 5600 ლარი შემდეგი ანგარიშიდან: ქ. თბილისი, სახელმწიფო ხაზინა, ბანკის კოდი TRESGE22, მიმღების ანგარიშის №200122900, სახაზინო კოდი #300773150;
4. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.


თავმჯდომარე მ. ვაჩაძე


მოსამართლეები: ნ. სხირტლაძე


ვ. როინიშვილი