№ბს-1421(2კ-18) 7 თებერვალი, 2019 წელი
ქ. თბილისი


ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:


თავმჯდომარე მაია ვაჩაძე (მომხსენებელი)
მოსამართლეები: ნუგზარ სხირტლაძე
ვასილ როინიშვილი


საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლისა და 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 408-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, ზეპირი განხილვის გარეშე, შეამოწმა შპს „…სა“ და სსიპ შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივრების დასაშვებობის საფუძვლების არსებობა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 12 ივლისის განჩინების გაუქმების თაობაზე.


ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:


2017 წლის 9 თებერვალს შპს „…მა“ სასარჩელო განცხადებით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას, მოპასუხის - სსიპ შემოსავლების სამსახურის მიმართ.
მოსარჩელემ სსიპ შემოსავლების სამსახურის 2016 წლის 21 დეკემბრის №37437 ბრძანებისა და 2016 წლის 17 ივნისის №284 წინასწარი გადაწყვეტილების №1 და №3 შეკითხვების ნაწილში ბათილად ცნობა და სსიპ შემოსავლების სამსახურისთვის მოსარჩელის მიერ წინასწარი გადაწყვეტილების გამოცემის თაობაზე წარდგენილი მოთხოვნის შესაბამისად, ახალი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემის დავალება მოითხოვა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2017 წლის 18 დეკემბრის გადაწყვეტილებით შპს „...ის“ სარჩელი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად ბათილად იქნა ცნობილი სსიპ შემოსავლების სამსახურის 2016 წლის 21 დეკემბრის №37437 ბრძანება და 2016 წლის 17 ივნისის №284 წინასწარი გადაწყვეტილება №3 შეკითხვის ნაწილში და სსიპ შემოსავლების სამსახურს დაევალა საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოებების გამოკვლევისა და შეფასების შემდეგ ახალი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემა კანონით დადგენილ ვადაში; დანარჩენ ნაწილში სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2017 წლის 18 დეკემბრის გადაწყვეტილება სარჩელის დაკმაყოფილების ნაწილში სააპელაციო წესით გაასაჩივრა სსიპ შემოსავლების სამსახურმა, რომელმაც გასაჩივრებულ ნაწილში გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2017 წლის 18 დეკემბრის გადაწყვეტილება სარჩელის დაუკმაყოფილებლობის ნაწილში სააპელაციო წესით გაასაჩივრა ასევე შპს „…მა“, რომელმაც გასაჩივრებულ ნაწილში გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის სრულად დაკმაყოფილება მოითხოვა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 12 ივლისის განჩინებით შპს „…ის“ და სსიპ შემოსავლების სამსახურის სააპელაციო საჩივრები არ დაკმაყოფილდა; ძალაში დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2017 წლის 18 დეკემბრის გადაწყვეტილება.
სააპელაციო პალატის განმარტებით, 2016 წლის 26 თებერვალს შპს „…ის“ წარმომადგენელმა წინასწარი გადაწყვეტილების გამოცემის თაობაზე მოთხოვნით მიმართა სსიპ შემოსავლების სამსახურს, რაზედაც გამოცემულ იქნა სსიპ შემოსავლების სამსახურის 2016 წლის 17 ივნისის №284 წინასწარი გადაწყვეტილება. მოსარჩელე სადავოდ ხდის წინასწარ გადაწყვეტილებას პირველი და მესამე შეკითხვების ნაწილში. კერძოდ, №1 შეკითხვა მდგომარეობდა შემდეგში: კომპანიამ მოგების გადასახადით დაბეგვრის მიზნებისათვის სისტემურ-ელექტრონული ფორმით მოწყობილ ტოტალიზატორის ბილეთზე დადებული ფსონი უნდა აიღოს თუ არა ერთობლივ შემოსავალში ბილეთის შედეგების დადგომამდე.
სააპელაციო სასამართლომ ყურადღება გაამახვილა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის მე-100 მუხლის პირველ ნაწილზე, რომლის თანახმად, რეზიდენტის ერთობლივი შემოსავალი შედგება საქართველოში არსებული წყაროდან და საქართველოს ფარგლების გარეთ მიღებული შემოსავლებისაგან. ამავე მუხლის მე-3 ნაწილის „ბ“ ქვეპუნქტის მიხედვით, ერთობლივ შემოსავალს განეკუთვნება ნებისმიერი ფორმით ან/და საქმიანობით მიღებული შემოსავალი, კერძოდ, ეკონომიკური საქმიანობით მიღებული შემოსავლები, რომლებიც დაკავშირებული არ არის დაქირავებით მუშაობასთან.
პალატის მითითებით, ამავე კოდექსის 102-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ა“ ქვეპუნქტის შესაბამისად, ეკონომიკური საქმიანობით მიღებულ შემოსავლებს განეკუთვნება საქონლის/მომსახურების მიწოდებით მიღებული შემოსავლები. მითითებული კოდექსის მე-16 მუხლის მე-2 ნაწილის მიხედვით, მომსახურების გაწევად ითვლება პირის მიერ სხვა პირისათვის მისივე ნებით, კომპენსაციის მიზნით ან უსასყიდლოდ ისეთი მოქმედების შესრულება, რომელიც არ არის საქონლის მიწოდება. დამატებული ღირებულების გადასახადის მიზნებისათვის მომსახურების მიწოდებას არ მიეკუთვნება ისეთი მომსახურების გაწევა, რომელიც გულისხმობს ფულზე საკუთრების უფლების გადაცემას ან დაქირავებით მუშაობას. მე-8 მუხლის მე-14 ნაწილის თანახმად კი, კომპენსაცია არის პირის მიერ საქონლის მიწოდების, მომსახურების გაწევის ან ხარჯების, დანაკარგის ან დანაკლისის ანაზღაურების მიზნით მიღებული ქონება ან/და სარგებელი.
სააპელაციო სასამართლოს მითითებით, პირველი ინსტანციის სასამართლომ მართებულად განმარტა, რომ მოსარჩელე ახდენს მომსახურების გაწევას. კერძოდ, შპს „…ი“ ინტერნეტ - ტოტალიზატორის მომხმარებელს უწევს მომგებიანი თამაშობის მოწყობის მომსახურებას, რომელიც გულისხმობს ინტერნეტ ტოტალიზატორში მონაწილეობის მიღების უზრუნველყოფას და დადებული ფსონის სანაცვლოდ მომხმარებლის მიერ პროგნოზის გამოცნობის შემთხვევაში, შესაბამისი მოგების გადახდას.
სააპელაციო სასამართლომ გაიზიარა საქალაქო სასამართლოს განმარტება, რომ მხოლოდ ტერმინ „თამაშობის“ იდენტურობა, არ შეიძლება გახდეს „ლატარიების, აზარტული და მომგებიანი თამაშობების მოწყობის შესახებ“ საქართველოს კანონით გათვალისწინებული აზარტული ან მომგებიანი თამაშობის (რომლის ორგანიზატორსაც უნდა გააჩნდეს შესაბამისი ნებართვა, ხდება მისი კონტროლი, სავალდებულოა შესაბამისი წესების არსებობა და დაცვა) გაიგივება სამოქალაქო კოდექსით გათვალისწინებულ სანაძლეოსა და თამაშობასთან, რომელიც, პირველი შემთხვევისაგან განსხვავებით, მოთხოვნის უფლებას არ წარმოშობს. აღნიშნულიდან გამომდინარე, „თამაშის პროცესი არის მომსახურების გაწევა, რომლის დროსაც ხდება არა ფულზე საკუთრების გადაცემა, არამედ თამაშის საფუძველზე განხორციელებული შესრულების (მოგების) მიღება ან გადაცემა.“
სასამართლომ აღნიშნულთან დაკავშირებით განმარტა, რომ მიუხედავად მოსარჩელის მიერ ბასს-ზე მითითებისა, ფსონის შემოსავლად განხილვის საკითხი უნდა გადაწყდეს არასტანდარტების, არამედ კანონმდებლობის საფუძველზე.
სააპელაციო სასამართლოს მითითებით, მხარის მიერ წინასწარი გადაწყვეტილების გამოცემის მიმართვისას მოქმედი საგადასახადო კოდექსის 309-ე მუხლის მე-16 ნაწილის მიხედვით, ტოტალიზატორის სისტემურ-ელექტრონული ფორმით მოწყობის შემთხვევაში პირისთვის საშემოსავლო/მოგების გადასახადით დაბეგვრის ობიექტი აღნიშნული საქმიანობის ნაწილში არის ამ საქმიანობის მიხედვით განსაზღვრული ერთობლივი შემოსავალი, რომელიც იბეგრება 5%-იანი განაკვეთით და ექვემდებარება დეკლარირებასა და გადახდას საშემოსავლო/მოგების გადასახადისათვის დადგენილი წესის შესაბამისად. მითითებულ ნორმაში 2016 წლის 16 დეკემბრის №97 საქართველოს კანონით ცვლილების შეტანის შემდგომ, რომელიც ამოქმედდა 2017 წლის პირველი იანვრიდან, ტოტალიზატორის სისტემურ-ელექტრონული ფორმით მოწყობის შემთხვევაში პირისთვის საშემოსავლო/მოგების გადასახადით დაბეგვრის ობიექტი აღნიშნული საქმიანობის ნაწილში არის ამ საქმიანობის მიხედვით ყოველი საანგარიშო თვის განმავლობაში მიღებული ფსონების ჯამი, რომელიც იბეგრება 7%-იანი განაკვეთით. ამ შემთხვევაში პირი ვალდებულია არაუგვიანეს საანგარიშო თვის მომდევნო თვის 15 რიცხვისა, საქართველოს ფინანსთა მინისტრის მიერ დადგენილი ფორმით წარადგინოს დეკლარაცია და იმავე ვადაში გადაიხადოს შესაბამისი გადასახადი.
პალატის მითითებით, კანონის განმარტებით ბარათში მითითებულია, რომ საგადასახადო კოდექსის 309-ე მუხლის მე-16 ნაწილი ყალიბდება ახალი რედაქციით. კერძოდ, ტოტალიზატორის სისტემურ-ელექტრონული ფორმით მოწყობის შემთხვევაში პირისთვის საშემოსავლო/მოგების გადასახადით დაბეგვრის ობიექტი აღნიშნული საქმიანობის ნაწილში არის ამ საქმიანობის მიხედვით ყოველი საანგარიშო თვის განმავლობაში მიღებული ფსონების ჯამი, რაც დაიბეგრება 10%-იანი განაკვეთით, ნაცვლად დღეს არსებული 5 პროცენტისა. ამ შემთხვევაში, პირი ვალდებული ხდება არა უგვიანეს საანგარიშო თვის მომდევნო თვის 15 რიცხვისა, საქართველოს ფინანსთა მინისტრის მიერ დადგენილი ფორმით წარადგინოს დეკლარაცია და ამავე ვადაში გადაიხადოს შესაბამისი გადასახადი. ამდენად, განმარტებით ბარათში აქცენტი გაკეთებულია არა შემოსავლის განსაზღვრის წესზე, არამედ დაბეგვრის განაკვეთსა და გადასახადის გადახდის წესის ცვლილებაზე. ამასთან, ცალსახად არის დადგენილი, რომ საკანონმდებლო ცვლილებით ნათლად და მკაფიოდ მიეთითა, რომ იბეგრება მიღებული ფსონების ჯამი, მაშინ როდესაც საკანონმდებლო ცვლილებამდე დაბეგვრის ობიექტად მითითებული იყო საქმიანობის მიხედვით განსაზღვრული ერთობლივი შემოსავალი. შესაბამისად, სასამართლომ განმარტა, რომ, მართალია, ახალი კანონით მოხდა დაკონკრეტება დაბეგვრის ობიექტისა, თუმცა აღნიშნული ცალსახად არ გულისხმობს დაბეგვრის ობიექტთა განსხვავებულობას, მით უფრო, რომ კანონის განმარტებითი ბარათიც არ იძლევა იმგვარი დასკვნის გაკეთების შესაძლებლობას, რომ შემოსავლის ნაწილში განხორციელდა საკითხის განსხვავებულად მოწესრიგება.
ვინაიდან, ფსონის დადების სანაცვლოდ ხდება მომსახურების გაწევა, სააპელაციო სასამართლომ გაიზიარა სსიპ შემოსავლების სამსახურის პოზიცია, რომ მომხმარებლის მიერ პროგნოზზე დადებული ფსონი მოსარჩელისათვის წარმოადგენს მომსახურების გაწევის შედეგად მიღებულ შემოსავალს და შესაბამისად, უნდა დაექვემდებაროს კომპანიის ერთობლივ შემოსავალში ასახვას. შესაბამისად, პირველ შეკითხვასთან დაკავშირებით მიღებული წინასწარი გადაწყვეტილება შესაბამისობაში იყო კანონმდებლობასთან და აღნიშნულ ნაწილში სარჩელის დაკმაყოფილების საფუძველი არ არსებობდა.
რაც შეეხება მხარის მიერ სადავოდ ქცეულ, მესამე შეკითხვასთან დაკავშირებით მიღებულ წინასწარ გადაწყვეტილებას, სააპელაციო სასამართლოს განმარტებით, სადავო არ არის ის გარემოება, რომ მოსარჩელე ახორციელებს როგორც ჩვეულებრივი წესით დასაბეგრ ოპერაციებს, როდესაც დაბეგვრის ობიექტს წარმოადგენს სხვაობა ერთობლივ შემოსავლებსა და გამოქვითვებს შორის, ისე საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 309-ე მუხლის მე-16 ნაწილით გათვალისწინებულ სპეციალური წესით დასაბეგრ ოპერაციებს. ამდენად, პალატის მითითებით, სასამართლომ მართებულად გაიზიარა მოპასუხის პოზიცია, რომ უნდა გაიმიჯნოს მოგების გადასახადით დასაბეგრი შემოსავალის მიღებასთან და მოგების გადასახადის სპეციალური წესით (სისტემურ-ელექტრონული ფორმით მოწყობილი ტოტალიზატორი) დაბეგვრასთან დაკავშირებული ხარჯები. ამრიგად, ის ხარჯები რომელიც დაკავშირებულია მოგების გადასახადის სპეციალური წესით (სისტემურ-ელექტრონული ფორმით მოწყობილი ტოტალიზატორი) დაბეგვრასთან, არ დაექვემდებარება კომპანიის ერთობლივი შემოსავლიდან გამოქვითვას. ამასთან, აღნიშნულ გარემოებას არც მოსარჩელე ხდის სადავოდ, იგი არ უარყოფს, რომ საწარმოს გააჩნია იდენტიფიცირებადი ხარჯები, რომელთა მიკუთვნება შესაძლებელია კონკრეტული საქმიანობიდან მიღებული შემოსავლისათვის, ამასთან, კონკრეტული სადავო საკითხის ნაწილში არსებითია და შეფასების საგანს წარმოადგენს, როგორ უნდა მოხდეს იმ ხარჯების გამოქვითვა, რომელთა გამიჯვნაც შეუძლებელია. მსგავს ხარჯთან მიმართებით, შემოსავლების სამსახურმა განმარტა, რომ თუ კონკრეტულ შემთხვევაში სხვა უფრო ზუსტი და გონივრული მეთოდის გამოყენების შესაძლებლობა არ არსებობს, კომპანიის მიერ დაბეგვრის ობიექტის დასადგენად, გამოსაქვითი ხარჯი გაანგარიშებული უნდა იქნეს პროპორციულად. შესაბამისად, გამოსაქვითი ხარჯის პროპორციულად გაანგარიშების შემთხვევაში, ერთობლივი შემოსავლიდან გამოქვითვას დაექვემდებარება, გაანგარიშებული პროპორციის მხოლოდ ის ნაწილი, რაც მიეკუთვნება მოგების გადასახადით დასაბეგრ შემოსავალს.
განსახილველ შემთხვევაში საგადასახადო ორგანოს მიერ მოგების გადასახადის მიზნებისათვის ხარჯის პროპორციული წესით გამოქვითვის შესაძლებლობა განისაზღვრა. პალატის მითითებით, პირველი ინსტანციის სასმართლომ მართებულად გაიზიარა მოსარჩელის პოზიცია, რომ მსგავსი დანაწესი მოგების გადასახადთან მიმართებით არ არსებობს. ასევე მართებულად აღნიშნა, რომ აღრიცხვის წესი არ უნდა იყოს ბუნდოვანი და საგადასახადო ორგანოების მიერ არ უნდა მოხდეს ისეთი მოვალეობის შესრულებაზე აპელირება, რომელიც პირს არ ეკისრება კანონმდებლობით, არ უნდა მოხდეს გადამხდელისათვის შეუსაბამოდ მაღალი სტანდარტის დაწესება და საქმიანობის განხორციელების გაძნელება.
სააპელაციო პალატამ გაიზიარა პირველი ინსტანციის სასამართლოს იმ განმარტება, რომ იმ პირობებში, როდესაც კანონმდებლობით სადავო საკითხის ერთგვაროვანი და მკაფიო მოწესრიგება არ არსებობს, კანონის მოთხოვნათა განმარტება უნდა მოხდეს სწორედ გადასახადის გადამხდელის სასარგებლოდ. მათ შორის, თუკი შეუძლებელია ხარჯის გამიჯვნა, რადგან იგი იმდენად არსებითად არის დაკავშირებული როგორც მოგების გადასახადით, ისე სპეციალური წესით დასაბეგრ შემოსავალთან, მისი გაწევა მხოლოდ ჩვეულებრივი წესით დასაბეგრი საქმიანობის განხორციელებისთვისაც იქნებოდა საჭირო და აუცილებელი, დაუშვებელია, რომ საგადასახადო ორგანომ მხოლოდ საგადასახადო ტვირთის დამძიმების მიზნით მოახდინოს ნორმათა იმგვარი ინტერპრეტაცია, რაც კანონს არ შეესაბამება.
სააპელაციო სასამართლოს განმარტებით, შპს „…ის“ საქმიანობა განხილული უნდა იქნეს მომსახურების მიწოდებად, რადგან აზარტული თამაშობის ორგანიზებისა და ჩატარების წესის არსებობის აუცილებლობა წარმოადგენს „ლატარიების, აზარტული და მომგებიანი თამაშობების მოწყობის შესახებ“ საქართველოს კანონის მოთხოვნას. მოთამაშეს მომსახურების წესის დარღვევისათვის წარმოექმნება უფლება, დაიცვას მისი დარღვეული უფლება იმ წესებიდან გამომდინარე, რომლებიც აზარტული თამაშობის ნებართვის მაძიებლისათვის ნებართვის აღების აუცილებელ საფუძველს წარმოადგენს.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 12 ივლისის განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრეს შპს „…მა“ და სსიპ შემოსავლების სამსახურმა
კასატორი - შპს „…ი“ არ ეთანხმება სასამართლოს განმარტებას იმასთან დაკავშირებით, რომ სადავო შემთხვევა განსხვავდება საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 951-ე მუხლით განმარტებული თამაშობისგან, ვინაიდან, 951-ე მუხლი ზუსტად განმარტავს თამაშობის და სანაძლეოს შემდეგნაირად: „თამაშობა ან სანაძლეო მოთხოვნის უფლებას არ წარმოშობს. ეს წესი ვრცელდება სესხსა და ავანსზე, რომელიც განზრახ მიეცა თამაშის ან სანაძლეოსათვის, ასევე საბირჟო ან ამის მსგავს გარიგებებზე საქონლის ან საბირჟო ქაღალდების მოწოდების შესახებ, რომელსაც თამაშის ან სანაძლეოს ხასიათი აქვს. კასატორის მითითებით, ამ ლოგიკით, მოთამაშის მიერ დადებული ფსონი წარმოადგენს მოთამაშის სესხს ან ავანსს სანაძლეოსთვის და იგი არ წარმოშობს მოთხოვნის უფლებას. სესხი და ავანსი კი საგადასახადო კოდექსის თანახმად, არ წარმოადგენენ შემოსავალს. შესაბამისად, ფსონის სახით დადებული თანხა ვერ იქნება აღიარებული კომპანიის შემოსავლად. კასატორის განმარტებით, განსახილველი შემთხვევა ეხება ისეთ კონკრეტულ სამართლებრივ ურთიერთობას, როცა სახეზეა მოთამაშის მიერ დადებული ფსონი (თამაშობა), რომელიც მოთხოვნის უფლებას არ წარმოშობს.
კასატორი ასევე არ ეთანხმება სასამართლოს განმარტებას ფსონის სამართლებრივი ბუნების განსაზღვრასთან დაკავშირებით და მიუთითებს, რომ შესაბამისი თანხა გადამხდელისთვის გადახდას ექვემდებარება მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ მოთამაშემ წააგო, ანუ მას შემდეგ რაც დადგება თამაშის შედეგი. გადასახადის გადამხდელის მიერ ვალდებულების შესრულებას ადგილი აქვს მხოლოდ შედეგის დადგომის შემდეგ, რადგან იქამდე შეუძლებელია განისაზღვროს კომპანიამ მიიღო თუ არა რაიმე თანხა. შესაბამისად, კომპანიის შემოსავალს წარმოადგენს ის თანხები, რომლებიც ბილეთის წაგების გამო ჩამოეჭრება მოთამაშეს (მომხმარებელს). ამონაგების თანხის საიმედოდ განსაზღვრა შესაძლებელია მას შემდეგ, რაც გაირკვევა ბილეთმა წააგო თუ არა. ანალოგიურად, ეკონომიკური სარგებლის საწარმოში შემოსვლა მოსალოდნელი ვერ იქნება მანამ, სანამ არ გაირკვევა ბილეთის შედეგი. ამდენად, კასატორისთვის გაუგებარია კომპანიამ რატომ უნდა დაბეგროს თანხა და გადაიხადოს მოგების გადასახადი, მაშინ როდესაც, შესაძლოა საერთოდ ვერ მიიღოს მოგება. კასატორის განმარტებით, ყოველგვარ სამართლებრივ საფუძველსა და ლოგიკას მოკლებულია კომპანიის მიერ მოგებულ ბილეთზე გადახდილი თანხების მომსახურებად ჩათვლა, ვინაიდან, მომსახურება თავისი არსით გულისხმობს, რომ მომსახურების გამწევმა მომსახურებაზე მიიღო კომპენსაცია ან სარგებელი და არა პირიქით სხვას აუნაზღაურის თანხა.
კასატორი ასევე არ იზიარებს სააპელაციო სასამართლო განმარტებას 2016 წლის 16 დეკემბერს საქართველოს პარლამენტის მიერ მიღებული „საქართველოს საგადასახადო კოდექსში ცვლილებების შეტანის შესახებ“ საქართველოს კანონით (რომელიც ამოქმედდა 2017 წლის 1 იანვრიდან) დადგენილი 309-ე მუხლის მე-16 ნაწილის ახალ რედაქციასთან დაკავშირებით. მართალია აღნიშნული ცვლილებით მოხდა დაბეგვრის ობიექტთა დაკონკრეტება, მაგრამ აღნიშნული ცალსახად არ გულისხმობს დაბეგვრის ობიექტთა განსახვავებულობას. ამონაგების აღიარება ერთობლივ შემოსავალში კომპანიის მიერ ვერ მოხდება, სანამ არ დადგება თამაშის შედეგი ანუ ტოტალიზატორისთვის შემოსავლად ჩაითვლება მხოლოდ კომპანიის მიერ მოგებული თანხა ბილეთის შედეგის დადგომის მომენტში.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, კასატორი - შპს „…ი“ გასაჩივრებული განჩინების გაუქმებას და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის სრულად დაკმაყოფილებას ითხოვს.
კასატორის - სსიპ შემოასვლების სამსახურის განმარტებით, გაუგებარაია რას გულისხმობს სააპელაციო სასამართლო, როდესაც უთითებს, რომ წინასწარი გადაწყვეტილებით შეთავაზებული საკითხის გადაჭრა ამძიმებს გადამხდელის საგადასახადო ტვირთს, მიუხედავად იმისა, რომ მოგების გადასახადის მიზნებისათვის პირდაპირ საკანონმდებლო დანაწესი არ არეგულირებს ხარჯის პროპორციის წესით გამოქვითვას, გადასახადის გადამხდელის ინტერესისა და საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 105-ე მუხლის სრული დაცვით, შესაბამისად, საგადასახადო სამართლის პრინციპების გათვალისწინებით გადამხდელს მიეცა საშუალება დოკუმენტურად დადასტურებული ხარჯი გამოქევითა ერთობლივი შემოსავლიდან პროპორციის საშუალებით, რადგან არ შეზღუდულიყო გადამხდელის უფლება გამოექვითა დოკუმენტურად დადასტურებული ხარჯი.
კასატორის მითითებით, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 105-ე მუხლის პირველი ნაწილის შესაბამისად, ერთობლივი შემოსავლიდან გამოიქვითება ყველა ხარჯი, რომელიც დაკავშირებულია მის მიღებასთან, გარდა იმ ხარჯებისა, რომლებიც ამ კოდექსის თანახმად გამოქვითვას არ ექვემდებარება. ამავე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, თუ ამ კოდექსით სხვა რამ არ არის გათვალისწინებული, ყველა ხარჯი დოკუმენტურად უნდა იყოს დადასტურებული.
კასატორის განმარტებით, კონკრეტული საქმის განხილვისას საგადასახადო ორგანომ გაითვალისწინა რა გადამხდელის საგადასახადო ტვირთი, ყველაზე უფრო გონივრულ მეთოდად მიიჩნია ხარჯის პროპორციულად გამოქვითვა და შესაძლებლობა მისცა გადამხდელს გაუმიჯნავი და არაიდენტიფიცირებადი ხარჯის არსებობისას პროპორციის იმ ნაწილით, რომელიც მიეკუთვნებოდა მოგების გადასახადით დასაბეგრ შემოსავალს, შეემცირებინა ბიუჯეტის მიმართ დასადეკლარირებული ვალდებულება, ამიტომ არასწორია სააპელაციო სასამართლოს განმარტება საგადასახადო ტვირთის დამძიმებასთან დაკავშირებით
კასატორის განმარტებით, შემოსავლების სამსახურის მოქმედება შეესაბამება საგადასახადო კანონმდებლობის მოთხოვნებს. მიუხედავად ახალი აქტის გამოცემის დავალებისა, გაუგებარია თუ რა ფაქტების დამატებითი შესწავლა უნდა განახორციელოს ადმინისტრაციულმა ორგანომ.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, კასატორი - სსიპ შემოსავლების სამსახური ითხოვს გასაჩივრებული განჩინების გაუქმებას და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმას.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 22 ნოემბრის განჩინებით საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული შპს „…სა“ და სსიპ შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივრები.



ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:


საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლის, საკასაციო საჩივრების დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ შპს „…სა“ და სსიპ შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივრები არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის ამომწურავ საფუძვლებს, კერძოდ, აღნიშნული ნორმის თანახმად, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ საკასაციო საჩივარი დაიშვება, თუ კასატორი დაასაბუთებს, რომ: ა) საქმე მოიცავს სამართლებრივ პრობლემას, რომლის გადაწყვეტაც ხელს შეუწყობს სამართლის განვითარებას და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებას; ბ) საქართველოს უზენაეს სასამართლოს მანამდე მსგავს სამართლებრივ საკითხზე გადაწყვეტილება არ მიუღია; გ) საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მოცემულ საქმეზე სავარაუდოა მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღება; დ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; ე) სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით, რასაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე; ვ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება ეწინააღმდეგება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივრები არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.
საკასაციო საჩივრები არ არის დასაშვები სააპელაციო სასამართლოს განჩინების საკასაციო სასამართლოს მიერ დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით და ამასთან, არ არსებობს საკასაციო საჩივრების განხილვის შედეგად მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღების ვარაუდი. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება ასევე არ ეწინააღმდეგება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს. ამასთან, საქმის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს არც სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების თვალსაზრისით.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ კასატორები ვერ ასაბუთებენ სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით. კასატორები საკასაციო საჩივარში ვერ აქარწყლებენ სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და დასკვნებს.
ამასთან, საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მე-6 მუხლის პირველი პარაგრაფი ავალდებულებს სასამართლოს დაასაბუთოს თავისი გადაწყვეტილება, რაც არ უნდა იქნეს გაგებული თითოეულ არგუმენტზე დეტალური პასუხის გაცემად (იხ. ჯღარკავა საქართველოს წინააღმდეგ, #7932/03; Van de Hurk v. Netherlands, par.61, Garcia Ruiz v. Spain [GC] par.26; Jahnke and Lenoble v France (dec.); Perez v France [GC], par. 81).
საკასაციო სასამართლო იზიარებს მოცემულ საქმეზე ქვედა ინსტანციის სასამართლოების მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და ამ გარემოებებთან დაკავშირებით გაკეთებულ სამართლებრივ შეფასებებს და მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლომ არსებითად სწორად გადაწყვიტა მოცემული დავა.
საქმის მასალებით დადგენილია, რომ 2016 წლის 26 თებერვალს შპს „…ის“ წარმომადგენელმა წინასწარი გადაწყვეტილების გამოცემის თაობაზე მოთხოვნით მიმართა სსიპ შემოსავლების სამსახურს, რაზედაც გამოცემულ იქნა სსიპ შემოსავლების სამსახურის 2016 წლის 17 ივნისის №284 წინასწარი გადაწყვეტილება. მოსარჩელე სადავოდ ხდის წინასწარ გადაწყვეტილებას პირველი და მესამე შეკითხვების ნაწილში. კერძოდ, №1 შეკითხვა მდგომარეობდა შემდეგში: კომპანიამ მოგების გადასახადით დაბეგვრის მიზნებისათვის სისტემურ-ელექტრონული ფორმით მოწყობილ ტოტალიზატორის ბილეთზე დადებული ფსონი უნდა აიღოს თუ არა ერთობლივ შემოსავალში ბილეთის შედეგების დადგომამდე. ხოლო მესამე შეკითხვა - ის ხარჯები, რომელიც მიეკუთვნება მოგების გადასახადით დასაბეგრ და ამ გადასახადის სპეციალური წესით დასაბეგრ (სისტემურ-ელექტრონული ფორმით მოწყობილი ტოტალიზატორი) ოპერაციებს, ექვემდებარება თუ არა ერთობლივი შემოსავლებიდან გამოქვითვას შეზღუდვების გარეშე.
საკასაციო სასამართლოს მითითებით, კონკრეტულ შემთხვევაში, ერთის მხრივ მნიშვნელოვანია იმის გამორკვევა, რამდენად წარმოადგენს ფსონი მიღებულ შემოსავალს, ხოლო მეორე შემთხვევაში - გამოსაქვითი ხარჯის პროპორციულად გაანგარიშების შემთხვევაში, ერთობლივი შემოსავლიდან გამოქვითვას დაექვემდებარება გაანგარიშებულ პროპორციის მხოლოდ ის ნაწილი, რაც მიეკუთვნება მოგების გადასახადით დასაბეგრ შემოსავალს თუ არა.
მომხმარებელი გათამაშებაში მონაწილეობის მიღებას ადასტურებს რეგისტრაციის გავლით, ბალანსზე თანხის შეტანითა და ფსონის დადებით. ამასთან, ფსონის დადების შემდგომ, ბილეთის გამოცნობის შემთხვევაში, მომხმარებელი მიიღებს მოგებულ თანხას, რაც დადებული თანხისა და შედეგის შესაბამისი კოეფიციენტის ნამრავლის ტოლია, ხოლო წაგებული თანხა რჩება კომპანიას. ამასთან, თანხის დადებიდან შედეგის დადგომამდე თანხა იბლოკება. პალატა მიიჩნევს, რომ საგადასახადო-სამართლებრივი მოწესრიგებისათვის განმსაზღვრელია თავად ფსონის ბუნება და მისი უმთავრესი დანიშნულება. კერძოდ, ფსონის დადებით პირი იღებს თამაშობაში მონაწილეობის შესაძლებლობას, რასაც შედეგად მოჰყვება ან არ მოჰყვება მოთამაშის სასარგებლო შედეგი - მოგება. ამდენად, მიუხედავად იმისა, რომ ფსონის დადებისას პირის საბოლოო მიზანს და განზრახვას მოგების მიღება წარმოადგენს, აღნიშნული დამოკიდებულია შემთხვევითობაზე და მოთამაშე პირადი რისკით მოქმედებს. შესაბამისად, ფსონის დადებით გარანტირებულია მხოლოდ თამაშობაში მონაწილეობა, რომელში მოგება თუ წაგებაც სამომავლო და უცნობ მოვლენაზეა დამოკიდებული. ამდენად, უწევს რა შპს „...ი“ ინტერნეტ - ტოტალიზატორის მომხმარებელს მომგებიანი თამაშის მოწყობის მომსახურებას, რაც გულისხმობს ინტერნეტ ტოტალიზატორში მონაწილეობის მიღების უზრუნველყოფასა და პროგნოზის გამოცნობის შემთხვევაში მოგების გადახდას, რისი განხორციელებაც შესაბამისი ფსონის დადების გარეშე შეუძლებელია და სწორედ ფსონის დადების სანაცვლოდ ხდება მომსახურების გაწევა, სასამართლომ მართებულად გაიზიარა სსიპ შემოსავლების სამსახურის პოზიცია, რომ მომხმარებლის მიერ პროგნოზზე დადებული ფსონი მოსარჩელისათვის წარმოადგენს მომსახურების გაწევის შედეგად მიღებულ შემოსავალს და შესაბამისად, უნდა დაექვემდებაროს კომპანიის ერთობლივ შემოსავალში ასახვას.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო იზიარებს ქვედა ინსტანციის სასამართლოების განმარტებას, რომ შპს „…ი“ ინტერნეტ ტოტალიზატორის მომხმარებელს უწევს მომგებიანი თამაშობის მოწყობის მომსახურებას, რა დროსაც, მომხმარებელსა და კომპანიას შორის ელექტრონული ბილეთის ფორმით ფორმდება ერთჯერადი ფსონის ხელშეკრულება, რომელიც მომხმარებლის მოგებით ან წაგებით მთავრდება. შესაბამისად, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 141-ე მუხლის მე-2 ნაწილიდან გამომდინარე, ხელშეკრულების, მოცემულ შემთხვევაში ბილეთზე შედეგის დადგომის - დამთავრების მომენტში, ბილეთზე დადებული ფსონი ექვემდებარება კომპანიის ერთობლივ შემოსავალში ასახვას. შესაბამისად, პირველ შეკითხვასთან დაკავშირებით მიღებული წინასწარი გადაწყვეტილება შესაბამისობაშია კანონმდებლობასთან.
რაც შეეხება წინასწარი გადაწყვეტილების მე-3 კითხვასთან დაკავშირებით კასატორების პრეტენზიებს, საკასაციო სასამართლო აღნიშნიულ ნაწილშიც იზიარებს ქვემდგომი სასამართლოების განმარტებას, რომ სადავო პერიოდში მოქმედი საგადასახადო კოდექსის 105-ე მუხლის პირველი და მე-2 ნაწილების მიხედვით, ერთობლივი შემოსავლიდან გამოიქვითება ყველა ხარჯი, რომელიც დაკავშირებულია მის მიღებასთან, გარდა იმ ხარჯებისა, რომლებიც ამ კოდექსის თანახმად გამოქვითვას არ ექვემდებარება. თუ ამ კოდექსით სხვა რამ არ არის გათვალისწინებული, ყველა ხარჯი დოკუმენტურად უნდ აიყოს დადასტურებული. კონკრეტულ შემთხვევში სადავო არ არის ის გარემოება, რომ მოსარჩელე ახორციელებს როგორც ჩვეულებრივი წესით დასაბეგრ ოპერაციებს, როდესაც დაბეგვრის ობიექტს წარმოადგენს სხვაობა ერთობლივ შემოსავლებსა და გამოქვითვებს შორის, ისე საგადასახადო კოდექსის 309-ე მუხლის მე-16 ნაწილით გათვალისწინებულ სპეციალური წესით დასაბეგრ ოპერაციებს. ამდენად, უნდა გაიმიჯნოს მოგების გადასახადით დასაბეგრი შემოსავალის მიღებასთან და მოგების გადასახადის სპეციალური წესით (სისტემურ-ელექტრონული ფორმით მოწყობილი ტოტალიზატორი) დაბეგვრასთან დაკავშირებული ხარჯები. ამრიგად, ის ხარჯები რომელიც დაკავშირებულია მოგების გადასახადის სპეციალური წესით (სისტემურ-ელექტრონული ფორმით მოწყობილი ტოტალიზატორი) დაბეგვრასთან, არ დაექვემდებარება კომპანიის ერთობლივი შემოსავლიდან გამოქვითვას. ამასთან, აღსანიშნავია, რომ აღნიშნულ გარემოებას არც მოსარჩელე ხდის სადავოდ; იგი არ უარყოფს, რომ საწარმოს გააჩნია იდენტიფიცირებადი ხარჯები, რომელთა მიკუთვნება შესაძლებელია კონკრეტული საქმიანობიდან მიღებული შემოსავლისათვის. ამასთან, კონკრეტული სადავო საკითხის ნაწილში არსებითია და შეფასების საგანს წარმოადგენს, როგორ უნდა მოხდეს იმ ხარჯების გამოქვითვა, რომელთა გამიჯვნაც შეუძლებელია. მსგავს ხარჯთან მიმართებით, შემოსავლების სამსახურმა განმარტა, რომ თუ კონკრეტულ შემთხვევაში სხვა უფრო ზუსტი და გონივრული მეთოდის გამოყენების შესაძლებლობა არ არსებობს, კომპანიის მიერ დაბეგვრის ობიექტის დასადგენად, გამოსაქვითი ხარჯი გაანგარიშებული უნდა იქნეს პროპორციულად. შესაბამისად, გამოსაქვითი ხარჯის პროპორციულად გაანგარიშების შემთხვევაში, ერთობლივი შემოსავლიდან გამოქვითვას დაექვემდებარება გაანგარიშებული პროპორციის მხოლოდ ის ნაწილი, რაც მიეკუთვნება მოგების გადასახადით დასაბეგრ შემოსავალს.
საკასაციო სასამართლოს მითითებით, იმ პირობებში, როდესაც კანონმდებლობით სადავო საკითხის ერთგვაროვანი და მკაფიო მოწესრიგება არ არსებობს, კანონის მოთხოვნათა განმარტება უნდა მოხდეს სწორედ გადასახადის გადამხდელის სასარგებლოდ. მათ შორის, თუკი შეუძლებელია ხარჯის გამიჯვნა, რადგან იგი იმდენად არსებითად არის დაკავშირებული როგორც მოგების გადასახადით, ისე სპეციალური წესით დასაბეგრ შემოსავალთან, მისი გაწევა მხოლოდ ჩვეულებრივი წესით დასაბეგრი საქმიანობის განხორციელებისთვისაც იქნებოდა საჭირო და აუცილებელი, დაუშვებელია, რომ საგადასახადო ორგანომ მხოლოდ საგადასახადო ტვირთის დამძიმების მიზნით მოახდინოს ნორმათა იმგვარი ინტერპრეტაცია, რაც კანონს არ შეესაბამება.
საგადასახადო კოდექსით წინასწარი გადაწყვეტილების გამოცემის შესაძლებლობის გათვალისწინება ემსახურება გადასახადის გადამხდელის უფლებების მაქსიმალურ გარანტირებულობას. საგადასახადო კანონმდებლობის სირთულიდან გამომდინარე, ხშირად გადამხდელისათვის არ არის მკაფიოდ გასაგები, თუ რა წესით უნდა მოხდეს საგადასახადო ანგარიშგება ან/და შესასრულებელი საგადასახადო ვალდებულებების განსაზღვრა. სწორედ ამიტომ, გადამხდელი, სამომავლოდ კანონის მოთხოვნათა დარღვევისა და საგადასახადო სანქციის დაკისრებისაგან თავის არიდების მიზნით, შესაბამისი საფასურის გადახდის გზით, მიმართავს გადასახადების ადმინისტრირების განმახორციელებელ ორგანოს - სსიპ შემოსავლების სამსახურს წინასწარი გადაწყვეტილების გამოცემის მოთხოვნით. წინასწარი გადაწყვეტილების გამოცემის ფარგლებში პირს აქვს კანონიერი მოლოდინი და ნდობა ადმინისტრაციული ორგანოსი, რომ გამოცემულ ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტში კანონმდებლობის შესაბამისად იქნება განმარტებული გადამხდელისათვის საინტერესო საკითხი, რაც მჭიდროდ არის დაკავშირებული თავად საგადასახადო ორგანოს ფუნქციებსა და უფლება-მოვალეობებთან. წარმოადგენს რა თავად საგადასახადო კონტროლის განმახორციელებელ ორგანოს, რომელიც ამოწმებს გადასახადების გაანგარიშების სისწორეს, შემოსავლების სამსახურის მიერ წინასწარ გადაწყვეტილებაში მითითებული სამართლებრივი მსჯელობის კანონშესაბამისობა განსაკუთრებული მნიშვნელობის მქონეა.
საკასაციო სასამართლოს მითითებით, ვინაიდან, წინასწარ გადაწყვეტილებაში მესამე შეკითხვასთან დაკავშირებით გაკეთებული განმარტება არ შეესაბამება კანონის მოთხოვნებს, ამასთან, კანონმდებლობა საკითხის ამომწურავი მოწესრიგების შესაძლებლობას არ ქმნის, სადავო საკითხი საჭიროებს საქმის გარემოებების გამოკვლევასა და შეფასებას აქტის გამომცემი ადმინისტრაციული ორგანოს მხრიდან სასამართლოს გადაწყვეტილების შესაბამისად.
ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, სააპელაციო სასამართლომ მართებულად მიიჩნია, რომ გასაჩივრებული სსიპ შემოსავლების სამსახურის 2016 წლის 17 ივნისის №284 წინანსწარი გადაწყვეტილების მე-3 შეკითხვასთან მიმართებაში სახეზეა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 32-ე მუხლის მე-4 ნაწილის გამოყენების წინაპირობები. კასატორების მიერ დასახელებული გარემოებები კი ვერ აბათილებს ქვედა ინსტანციის სასამართლოების გადაწყვეტილებით გაკეთებულ სამართლებრივ შეფასებებს.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემულ საქმეს არ გააჩნია არავითარი პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივრებს _ წარმატების პერსპექტივა.
ზემოთქმულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც საკასაციო საჩივრები არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.
ამასთან, საკასაციო სასამართლო მიუთითებს საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილზე და აღნიშნავს, რომ საკასაციო საჩივრის დაუშვებლად ცნობის შემთხვევაში პირს დაუბრუნდება მის მიერ გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის 70 პროცენტი.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ ვინაიდან შპს „…ს“ საკასაციო საჩივარზე 09.11.2018წ. №106753 ელექტრონული საგადახდო დავალებით გადახდილი აქვს სახელმწიფო ბაჟი - 300 ლარის ოდენობით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილის თანახმად, შპს „…ს“ (ს/კ …) უნდა დაუბრუნდეს საკასაციო საჩივარზე გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის 70 პროცენტი _ 210 ლარი შემდეგი ანგარიშიდან: ქ. თბილისი, სახელმწიფო ხაზინა, ბანკის კოდი TRESGE22, მიმღების ანგარიშის №200122900, სახაზინო კოდი №300773150.




ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილით და


დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. შპს „…სა“ და სსიპ შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივრები მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2018 წლის 12 ივლისის განჩინება;
3. შპს „…ს“ (ს/კ …) დაუბრუნდეს საკასაციო საჩივარზე 09.11.2018წ. №106753 ელექტრონული საგადახდო დავალებით გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის - 300 ლარის 70 პროცენტი - 210 ლარი შემდეგი ანგარიშიდან: ქ. თბილისი, სახელმწიფო ხაზინა, ბანკის კოდი TRESGE22, მიმღების ანგარიშის №200122900, სახაზინო კოდი №300773150;
4. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.


თავმჯდომარე მ. ვაჩაძე


მოსამართლეები: ნ. სხირტლაძე


ვ. როინიშვილი