#ბს-415(კ-19) 26 სექტემბერი, 2019 წელი
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:

თავმჯდომარე მაია ვაჩაძე (მომხსენებელი)
მოსამართლეები: ნუგზარ სხირტლაძე
ვასილ როინიშვილი

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლისა და 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 408-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, ზეპირი განხილვის გარეშე, შეამოწმა გ. ბ-ის საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საფუძვლების არსებობა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2019 წლის 30 იანვრის განჩინების გაუქმების თაობაზე.

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

2018 წლის 10 ივლისს გ. ბ-მა სასარჩელო განცხადებით მიმართა გორის რაიონულ სასამართლოს, მოპასუხეების - საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს შიდა ქართლის რეგიონული ოფისისა და ბ. ჯ-ის მიმართ.
მოსარჩელემ სარეგისტრაციო წარმოების შეწყვეტის შესახებ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს შიდა ქართლის რეგიონული ოფისის 2018 წლის 11 ივნისის #... გადაწყვეტილების, ადმინისტრაციული საჩივრის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის შესახებ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 2018 წლის 20 ივნისის #... გადაწყვეტილების ბათილად ცნობა და 1992 წლის 12 იანვრის გაყრილობის განაჩენის საფუძველზე ვ. ბ-ის კომლის ქონებაზე გ. ბ-ის (პ/ნ ...) საკუთრების უფლების რეგისტრაციის მოპასუხისათვის დავალდებულება მოითხოვა.
მოსარჩელის მითითებით, 1992 წლის 12 იანვრის გაყრილობის განაჩენის საფუძველზე მოხდა ვ. დ. ბ-ის ოჯახის გაყოფა; ვ. ბ-ის კომლის წევრად დარჩნენ მეუღლე - რ. და შვილიშვილი - გ. დ. ბ-ი, ხოლო მეორე კომლად გასულ იქნა გ. ვ. ბ-ი. ვ. და რ. ბ-ის გარდაცვალების შემდეგ მათი კომლის ბოლო წევრს წარმოადგენდა გ. ბ-ი, რომელზეც გადავიდა კომლის საკუთრება, თუმცა საჯარო რეესტრმა არ ჩათვალა გაყრილობის განაჩენი უფლების დამდგენ დოკუმენტად, გ. ბ-ის განცხადებაზე სარეგისტრაციო წარმოება შეაჩერა და მოსთხოვა უფლების დამდგენი სხვა დოკუმენტი იმ მოტივით, რომ საკომლო წიგნის ჩანაწერებში გ. ბ-ი ვ. ბ-ის კომლის წევრად არ ფიქსირდება. მოსარჩელის მითითებით, მას ზრდიდა პაპა-ბებია - ვ. და რ. ბ-ი და დღესაც იქ ცხოვრობს იგი. ვ. სიცოცხლეშივე გამოხატავდა ნებას, რომ მისი მემკვიდრე გ. უნდა ყოფილიყო და მისთვის უნდა დაეტოვებინა კუთვნილი ქონება.
გორის რაიონული სასამართლოს 2018 წლის 7 ნოემბრის სხდომაზე საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-16 მუხლის საფუძველზე საქმეში მესამე პირად ჩაება ბ. ჯ-ი.
გორის რაიონული სასამართლოს 2018 წლის 20 ნოემბრის გადაწყვეტილებით გ. ბ-ის სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.
გორის რაიონული სასამართლოს 2018 წლის 20 ნოემბრის გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა გ. ბ-მა, რომელმაც გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება მოითხოვა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2019 წლის 30 იანვრის განჩინებით გ. ბ-ის სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა; ძალაში დარჩა გორის რაიონული სასამართლოს 2018 წლის 20 ნოემბრის გადაწყვეტილება.
სააპელაციო სასამართლოს მითითებით, გ. ბ-ის უფლების დამდგენი ერთადერთი დოკუმენტი შესაძლოა ყოფილიყო 2013 წლის 30 ოქტომბრის საარქივო ცნობა. გაყრილობის განაჩენი არ ადგენს საკუთრების უფლებას. ის არის უბრალოდ კომლის გაყოფის დამადასტურებელი დოკუმენტი. 2013 წლის 30 ოქტომბრის საარქივო ცნობაში არსებული მითითება, რომ ვ. ბ-ის კომლის წევრებად დარჩნენ რ. ს. ბ-ი და გ. დ. ბ-ი, ცხადია, წარმოუშობდა საკუთრებითი უფლების პრეტენზიას აპელანტს, რომ არა ამავე ცნობაში არსებული ინფორმაცია, რომ 1985-1995 წლების საკომლო წიგნში გ. დ. ბ-ის შესახებ ჩანაწერი არ აღმოჩნდა. სააპელაციო პალატის მითითებით, აღნიშნული ბუნდოვანება არქივმა აღმოფხვრა 2018 წლის 13 ნოემბერს წარმოდგენილი დოკუმენტით და ამ დოკუმენტში მითითებულია, რომ გ. ბ-ი კომლის წევრი არ ყოფილა, ხოლო 2013 წლის 30 ოქტომბრის საარქივო ცნობაში არსებული ინფორმაცია წარმოადგენს გაყრილობის განაჩენიდან გადატანილ ინფორმაციას და არა უდავო ფაქტს. ამასთან, სააპელაციო სასამართლოს მითითებით, სადავო ქონებაზე საკუთრების უფლების აღრიცხვის ერთადერთ მექანიზმს წარმოადგენს კომლის სახელზე რიცხულ საერთო ქონებაზე სამკვიდროს გახსნა, რამდენადაც კომლის ბოლო წევრი გარდაცვლილია.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2019 წლის 30 იანვრის განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა გ. ბ-მა, რომელმაც გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება მოითხოვა.
კასატორი არ იზიარებს სასამართლოს მითითებას, რომ გ. ბ-ი არ წარმოადგენს ვ. ბ-ის კომლის წევრს, მხოლოდ იმიტომ რომ იგი არ არის ნახსენები ცენტრალური არქივის მიერ გაცემულ ცნობაში. კასატორი მიუთითებს 1992 წლის 12 იანვრის გაყრილობის განაჩენზე, სადაც მითითებულია, რომ ვ. ბ-ის კომლის შემადგენლობაში მის მეუღლესთან ერთად შედიოდა გ. ბ-ი. კასატორის მითითებით, საარქივო ცნობა მზადდება, გაიცემა კონკრეტული საფუძვლის შესაბამისად, თუმცა საფუძვლის გარეშე, მხოლოდ საარქივო ცნობა ვერ ჩაითვალება მასში მითითებული ინფორმაციის უტყუარ დამადასტურებელ მტკიცებულებად. დღეს არ შეგვიძლია 100%-იანი სიზუსტით დავადგინოთ, თუ რატომ არ არის საარქივო ცნობაში მოხსენიებული გ. ბ-ი, მაშინ როცა ამისი საფუძველი, გაყრილობის განაჩენი არსებობდა და დადგენილია, რომ გ. ბ-ი ... წლიდან, დაბადებიდან დღემდე ცხოვრობს კომლის სახელზე რიცხულ ქონებაში, სადაც დაიბადა და იზრდებოდა ბებიასა და ბაბუასთან ერთად. კასატორის მითითებით, სახეზეა გაყრილობის განაჩენი, რომლის საფუძველზეც იქმნებოდა საარქივო ცნობები.
კასატორის მოსაზრებით, სასამართლომ არასწორად განმარტა „სახელმწიფო პროექტის ფარგლებში უფლებათა სისტემური და სპორადული რეგისტრაციის წესის“ მე-11 მუხლის პირველი და მე-4 ქვეპუნქტები, რადგან ჩანაწერი ეხება კომლს და არა როგორც თავად სასამართლო მიუთითებს კომლებს, გარდა მუშა-მოსამსახურეთა ტიპის კომლისა. შესაბამისად, აღნიშნული კანონის სწორი განმარტებით, თუნდაც ვ. ბ-ის კომლი მუშა-მოსამსახურეთა ტიპის კომლი ყოფილიყო, მასზე გავრცელდებოდა რეგისტრაციის წესები. თუმცა ამჯერადაც გ. ბ-ის უფლებას გამორიცხავს უტყუარად იმაზე მითითებით, რომ იგი კომლის წევრი არ ყოფილა.
კასატორის მითითებით, სასამართლო არასწორად განმარტავს საერთო საკუთრების ცნების მარეგულირებელ ნორმებს, რადგან საერთო საკუთრების წარმოშობის საფუძვლად მიიჩნევს მხოლოდ საკომლო ცნობას. კასატორისთვის გაუგებარია, რატომ არ წარმოშობს გაყრილობის განაჩენი და ის ფაქტობრივი გარემოება, რომ გ. ბ-ი ვ. ბ-ის კომლის შემადგენლობაში მოიაზრებოდა და დაბადებიდან დღემდე იქ ცხოვრობს, ნორმის იმგვარად განმარტების შესაძლებლობას, რომ მას თანამესაკუთრედ მოიაზრებდეს.
კასატორის მითითებით, სასამართლო არასწორად განმარტავს ნების გამოვლენის მარეგულირებელ ნორმათა შინაარს, რადგან ადგენს, რომ ვ. ბ-ის კომლის წევრთა ნება არ გამოხატულა იმ შინაარსით, რომ გ. ბ-ი გამხდარიყო მათი კომლის სრულფასოვანი წევრი, მიეღო მონაწილეობა კომლის საერთო ცხოვრებასა და საერთო მეურნეობის წარმოებაში და შესაბამისად, გამხდარიყო ამ ქონების საკუთრებაზე კომლის წევრი უფლებამოსილი პირი. ნების გამოვლენა განიმარტება და ნების გამოვლენის შინაარსი დგინდება უმრავლეს შემთხვევაში იმ შედეგით, რაც გამოვლენის ნებას მოსდევს. ფაქტია, რომ ვ. ბ-ის ოჯახი ერთობლივად შეთანხმდა იმაზე, რომ მათი ოჯახი გაყოფილიყო რამდენიმე კომლად და გასულიყვნენ ცალკე, თუმცა გ. ბ-ი ჩაწერილიყო, ანუ მიკუთვნებულიყო არა რომელიმე განაყოფს, არამედ დარჩენილიყო ბაბუის და ბებიის კომლის შემადგენლობაშიც. გაყრილობის განაჩენზე კომლის წევრების ხელმოწერის გარდა, მათ შემდგომ მოქმედებებში არაფერი მომხარა ამ შეთანხმების საწინააღმდეგო. არც ცალკე გასულ კომლის წევრებს მიუთითებიათ სადმე გ. ბ-ი თავიანთი კომლის წევრთა შემადგენლობაში და არც ფაქტობრივად დადასტურებულა, რომ მას სადმე სხვაგან ეცხოვრა, გარდა ბაბუის კომლისა. შესაბამისად, კასატორისთვის გაუგებარია, რომელი ფაქტობრივი გარემოებით გამორიცხა სასამართლომ კომლის წევრების ნება, გ. ბ-ი ვ. ბ-ის კომლის შემადგენლობაში დარჩენილიყო.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2019 წლის 29 მარტის განჩინებით საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული გ. ბ-ის საკასაციო საჩივარი.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ გ. ბ-ის საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის ამომწურავ საფუძვლებს, კერძოდ, აღნიშნული ნორმის თანახმად, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ საკასაციო საჩივარი დაიშვება, თუ კასატორი დაასაბუთებს, რომ: ა) საქმე მოიცავს სამართლებრივ პრობლემას, რომლის გადაწყვეტაც ხელს შეუწყობს სამართლის განვითარებას და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებას; ბ) საქართველოს უზენაეს სასამართლოს მანამდე მსგავს სამართლებრივ საკითხზე გადაწყვეტილება არ მიუღია; გ) საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მოცემულ საქმეზე სავარაუდოა მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღება; დ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; ე) სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით, რასაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე; ვ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება ეწინააღმდეგება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით. საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები სააპელაციო სასამართლოს განჩინების საკასაციო სასამართლოს მიერ დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით და ამასთან, არ არსებობს საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღების ვარაუდი. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება ასევე არ ეწინააღმდეგება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს. ამასთან, საქმის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს არც სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების თვალსაზრისით.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ კასატორი ვერ ასაბუთებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით. კასატორი საკასაციო საჩივარში ვერ აქარწყლებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და დასკვნებს.
საკასაციო სასამართლო იზიარებს მოცემულ საქმეზე სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და ამ გარემოებებთან დაკავშირებით გაკეთებულ სამართლებრივ შეფასებებს და მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლომ არსებითად სწორად გადაწყვიტა მოცემული დავა.
განსახილველ შემთხვევაში საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს შიდა ქართლის რეგიონული ოფისის 2018 წლის 11 ივნისის #... სადავო გადაწყვეტილებით გ. ბ-ის განცხადების საფუძველზე დაწყებული სარეგისტრაციო წარმოება, რომლითაც იგი ითხოვდა ვ. ბ-ის კომლის ქონების მის სახელზე რეგისტრაციას, შეწყდა იმ საფუძვლით, რომ 1992 წლის გაყრილობის განაჩენი არ ჩაითვალა ამ ქონებაზე მისი უფლების დამდგენ საკმარის დოკუმენტად: საკომლო წიგნის ჩანაწერებში იგი ვ. ბ-ის კომლის წევრად არ ფიქსირდებოდა, სხვა დოკუმენტი კი სარეგისტრაციო წარმოების განმავლობაში გ. ბ-ის მიერ წარდგენილი ვერ იქნა. აღნიშნული გადაწყვეტილება ძალაში დარჩა საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 2018 წლის 20 ივნისის გადაწყვეტილებითაც, რაც ასევე სადავოდაა გამხდარი მოსარჩელის მიერ.
დადგენილია, რომ გორის რაიონის სოფელ ახალუბნის თემის საკრებულოს სოფელ ...ის 1983-1985 წლების საკომლო წიგნის ჩანაწერებით კომლის უფროსად ჩაწერილია ვ. დ. ბ-ი; კომლის შემადგენლობაში ირიცხებიან: რ. ბ-ი (ცოლი); დ. ვ. ბ-ი (შვილი; გადახაზულია, გრაფაში „აღნიშვნა ოჯახის იმ წევრთა შესახებ, რომლებიც სრულად წავიდნენ მეურნეობიდან“, დაფიქსირებულია ჩანაწერი: ამოწერილია 1983 წელს, ხოლო გრაფაში „შემდეგი ცვლილებები მუშაობაში“ - 1985 წელს მუშაობს გორში „…ად“), გ. ვ და ბ. ვ. ბ-ი (შვილები). კომლს პირად საკუთრებაში ერიცხება 100 კვ.მ საცხოვრებელი სახლი, აგებული 1970 წელს და 1983-1985 წლებში ერიცხება 0,27 ჰა მიწის ფართობი.
სოფელ ...ში მცხოვრებ ვ. დ. ბ-სა და გ. ვ. ბ-ს შორის 1992 წლის 12 იანვარს გაფორმებული გაყრილობის განაჩენის მიხედვით, პირველ ოჯახად გავიდა ვ. დ. ბ-ი (ოჯახის უფროსი), რ. ბ-ი (მეუღლე) და გ. დ. ბ-ი (შვილიშვილი), ხოლო მეორე ოჯახად - გ. ვ. ბ-ი (ოჯახის უფროსი), ი. ბ-ი (მეუღლე), ნ. და თ. გ. ბ-ები (შვილები). გაყრილობის განაჩენი დამტკიცებულია საკრებულოს დეპუტატების ხელმოწერით და ახალუბნის თემის საკრებულოს გამგებლის ხელმოწერით და ბეჭდით.
როგორც აღინიშნა, გ. ბ-ის მამა - დ. ვ. ბ-ი, საკომლო წიგნის ჩანაწერების მიხედვით, ამოეწერა ვ. ბ-ის კომლიდან 1983 წელს და სრულად წავიდა მეურნეობიდან. 1986-1996, 1997-2007 წლების საკომლო აღრიცხვის წიგნებში (მათ შორის, კავშირგაწყვეტილ პირთა) მიწის განაწილების სიების საარქივო ჩანაწერებში დ. ვ. ბ-ის კომლის შემადგენლობისა და მის სახელზე რიცხული ქონების შესახებ ჩანაწერი არ აღმოჩნდა. გ. ბ-ი კი, დაიბადა … წელს, ანუ იმ დროს, როდესაც მისი მამა ვ. ბ-ის კომლის წევრი აღარ იყო.
სააპელაციო პალატამ მართებულად მიუთითა, რომ საკოლმეურნეო კომლი საქართველოში არსებობდა 1993 წლამდე. საკოლმეურნეო კომლის ერთ-ერთი და ძირითადი მახასიათებელი იყო კომლის ყველა შრომისუნარიანი და სრულწლოვანი წევრის კოლმეურნეობის წევრობა, პირადი შრომით საკოლმეურნეო წარმოებაში და კომლის დამხმარე მეურნეობაში მონაწილეობის სავალდებულო ხასიათი. საქართველოს სამოქალაქო სამართლის კოდექსის (1964 წ.) 122-ე მუხლის თანახმად, საკოლმეურნეო კომლის ქონება კომლის წევრებს ეკუთვნოდათ თანასაკუთრების უფლებით, ხოლო იმავე კოდექსის 125-ე მუხლის თანახმად, კომლის ყველა წევრს, მათ შორის, არასრულწლოვანსა და შრომისუუნაროსაც ეკუთვნოდათ თანაბარი წილი.
„სახელმწიფო პროექტის ფარგლებში უფლებათა სისტემური და სპორადული რეგისტრაციის წესის“ (დამტკიცებულია საქართველოს იუსტიციის მინისტრის 2016 წლის 1 აგვისტოს #153 ბრძანებით) მე-11 მუხლის მე-3 პუნქტის მიხედვით, საკომლო წიგნის ჩანაწერების საფუძველზე, მიწის ნაკვეთზე რეგისტრირდება კომლის მხოლოდ იმ წევრების საკუთრების უფლება, რომელთა კომლის წევრობა უტყუარად დასტურდება. ის პირები, რომელთა შესახებ საკომლო წიგნის ჩანაწერებში მითითებულია კომლიდან გასვლის შესახებ შემდეგი ხასიათის შენიშვნები: „გათხოვდა“ (თუკი მითითებულია საკომლო წიგნის იმ გრაფაში, რომელშიც აღინიშნება კომლიდან მუდმივად წასვლის მიზეზი), „გადახაზულია“, „გავიდა კომლიდან“, „გამოეყო ცალკე კომლად“, „გადავიდა საცხოვრებლად სხვაგან“ და ა.შ., არ რეგისტრირდებიან უძრავ ნივთებზე უფლებათა რეესტრში.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო იზიარებს სააპელაციო სასამართლოს შეფასებას, რომ გაყრილობის განაჩენში გ. ბ-ის მოხსენიება ვ. ბ-ის ოჯახის წევრად, არ ქმნის კომლის ქონებაზე მისი უფლების დადასტურების საკმარის საფუძველს, რადგან იგი საერთოდ არ ყოფილა ვ. ბ-ის კომლის წევრი. შესაძლოა, გ. ბ-ი იზრდებოდა პაპა-ბებიასთან და მათთან ცხოვრობდა, მაგრამ მხოლოდ ეს ფაქტი არ ნიშნავდა კომლის წევრობას. კომლის წევრობისთვის აუცილებელი იყო კომლის საერთო ქონების წარმოებაში, საერთო საოჯახო მეურნეობაში და სხვ. მონაწილეობის მიღება. ამასთან, გაყრილობის განაჩენით, იმ დროს მოქმედი კანონმდებლობით დადგენილი ფორმითა და წესით, არ გამოხატულა ნება, გ. ბ-ი გამხდარიყო მათი კომლის სრულფასოვანი წევრი, მიეღო მონაწილეობა კომლის საერთო ცხოვრებასა და საერთო მეურნეობის წარმოებაში და შესაბამისად, გამხდარიყო ამ ქონების საკუთრებაზე კომლის წევრი უფლებამოსილი პირი. საკასაციო სასამართლო დამატებით აღნიშნავს, რომ სააპელაციო პალატამ მართებულად გაამახვილა ყურადღება იმ გარემოებაზე, რომ სადავო ქონებაზე საკუთრების უფლების აღრიცხვის ერთადერთ მექანიზმს წარმოადგენს კომლის სახელზე რიცხულ საერთო ქონებაზე სამკვიდროს გახსნა, რამდენადაც კომლის ბოლო წევრი გარდაცვლილია.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემულ საქმეს არ გააჩნია არავითარი პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივარს _ წარმატების პერსპექტივა.
ზემოთქმულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც საკასაციო საჩივარი არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით და


დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. გ. ბ-ის საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2019 წლის 30 იანვრის განჩინება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.


თავმჯდომარე მ. ვაჩაძე


მოსამართლეები: ნ. სხირტლაძე


ვ. როინიშვილი