#ბს-856(კ-19) 2 აპრილი, 2020 წელი
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:

თავმჯდომარე მაია ვაჩაძე (მომხსენებელი)
მოსამართლეები: ნუგზარ სხირტლაძე
ვასილ როინიშვილი

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლისა და 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 408-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, ზეპირი განხილვის გარეშე, შეამოწმა შპს „ნ...ის“ საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საფუძვლების არსებობა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2019 წლის 19 მარტის განჩინების გაუქმების თაობაზე.


ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

2015 წლის 16 ივლისს შპს „...ამ“ სასარჩელო განცხადებით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას, მოპასუხეების - სსიპ შემოსავლების სამსახურის, სსიპ შემოსავლების სამსახურის მედიაციის საბჭოსა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროსთან არსებული დავების განხილვის საბჭოს მიმართ.
მოსარჩელემ აღნიშნა, რომ სსიპ შემოსავლების სამსახურის 2014 წლის 2 ოქტომბრის #42057 ბრძანების შესაბამისად, დაინიშნა შპს „...ას“ კამერალური საგადასახადო შემოწმება. კერძოდ, განხორციელდა ი/მ „მ. ჯ-ის“ მიერ გამოწერილი ზედნადებისა და ანგარიშ-ფაქტურის შემოწმება. 2014 წლის 4 დეკემბერს შემოწმების საფუძველზე შედგა საგადასახადო შემოწმების აქტი და გამოიცა აუდიტის დეპარტამენტის 2014 წლის 8 დეკემბრის #50617 ბრძანება, რომლის შესაბამისად, კომპანიას ძირითადი გადასახადის სახით ბიუჯეტში გადასახდელად დაერიცხა 2782 ლარი. კომპანიას ჩაჰბარდა 2014 წლის 8 დეკემბრის #... საგადასახადო შეტყობინება. მოსარჩელე არ დაეთანხმა ჯარიმის დაკისრებას, რადგან ი/მ „მ. ჯ-მა“ მართლაც მიაწოდა შპს „...ას“ პროდუქტი - ..., მაგრამ არ მიუწოდებია ინფორმაცია მისი წარმომავლობის შესახებ. ასევე, არც ზედნადებში და არც ანგარიშ-ფაქტურაში არ მიუთითებია, რომ ... საქართველოში იყო წარმოებული, ვინაიდან აღნიშნული პროდუქტის მიწოდება წარმოადგენს დასაბეგრ ოპერაციას და ჩათვლის უფლებით გათავისუფლება ეხება მხოლოდ საქართველოში წარმოებულ სოფლის მეურნეობის პროდუქტს, ხოლო მიმწოდებელმა არ გაამჟღავნა მისი წარმომავლობა. მოსარჩელე მიიჩნევს, რომ მას არ დაურღვევია საქართველოს საგადასახადო კოდექსი და მართლზომიერად მიიღო დღგ-ს ჩათვლა. ამასთან, არ არსებობს რაიმე სახის დოკუმენტი/ბრძანება, რომელიც მყიდველს ავალდებულებს შეამოწმოს პროდუქტის წარმომავლობა.
მოსარჩელემ მითითებული აქტები გაასაჩივრა შემოსავლების სამსახურის მედიაციის საბჭოში. 2015 წლის 23 იანვრის #1421 ბრძანებით საჩივარი არ დაკმაყოფილდა, რაც შპს „...ამ“ გაასაჩივრა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროსთან არსებულ დავების განხილვის საბჭოში. 2015 წლის 19 ივნისის ბრძანებით საჩივარი არ დაკმაყოფილდა. ფინანსთა სამინისტროს სისტემაში არსებულმა დავების განმხილველმა ორგანოებმა გაიზიარეს აუდიტორების შეფასება და მიიჩნიეს, რადგან ი/მ „მ. ჯ-ი“ სსკ-ის 168-ე მუხლის მე-4 (ფ) ნაწილის თანახმად, დღგ-სგან ჩათვლის უფლებით გათავისუფლებულ საქმიანობას ეწეოდა, მის მიერ გამოწერილი ანგარიშ-ფაქტურის მიხედვით, შპს „...ას“ მიერ მიღებული ჩათვლა საგადასახადო კანონმდებლობის დარღვევით იყო განხორციელებული.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელემ დღგ-ს - 2782 ლარის დარიცხვის ნაწილში 2014 წლის 4 დეკემბრის კამერალური საგადასახადო შემოწმების აქტის, დღგ-ს დარიცხვის ნაწილში სსიპ შემოსავლების სამსახურის აუდიტის დეპარტამენტის 2014 წლის 8 დეკემბრის #50617 ბრძანების, სსიპ შემოსავლების სამსახურის 2014 წლის 8 დეკემბრის #... საგადასახადო მოთხოვნის, სსიპ შემოსავლების სამსახურის 2015 წლის 23 იანვრის #1421 ბრძანებისა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროსთან არსებული დავების განხილვის საბჭოს 2015 წლის 19 ივნისის გადაწყვეტილების ბათილად ცნობა მოითხოვა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 10 დეკემბრის სასამართლო სხდომაზე დაზუსტდა მოსარჩელის სახელწოდება და მიეთითა შპს „ნ...ი“, ხოლო მოპასუხეებად მიეთითა საქართველოს ფინანსთა სამინისტრო და სსიპ შემოსავლების სამსახური.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 21 დეკემბრის გადაწყვეტილებით შპს „ნ...ის“ სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 21 დეკემბრის გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა შპს „ნ...მა“, რომელმაც გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება მოითხოვა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2016 წლის 15 დეკემბრის გადაწყვეტილებით შპს „ნ...ის“ სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; გაუქმდა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 21 დეკემბრის გადაწყვეტილება და მიღებულ იქნა ახალი გადაწყვეტილება, რომლითაც შპს „ნ...ის“ (შპს „...ას“) სარჩელი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად ბათილად იქნა ცნობილი 2014 წლის 4 დეკემბრის კამერალური საგადასახადო შემოწმების აქტი დღგ-ს - 2 782 ლარის დარიცხვის ნაწილში, სსიპ შემოსავლების სამსახურის აუდიტის დეპარტამენტის 2014 წლის 8 დეკემბრის #50617 ბრძანება და სსიპ შემოსავლების სამსახურის 2014 წლის 8 დეკემბრის #... საგადასახადო მოთხოვნა დღგ-ს დარიცხვის ნაწილში და მოპასუხეებს საქმის არსებითი გარემოებების გამოკვლევისა და შეფასების შემდეგ ახალი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების გამოცემა დაევალათ; ბათილად იქნა ცნობილი სსიპ შემოსავლების სამსახურის 2015 წლის 23 იანვრის #1421 ბრძანება და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროსთან არსებული დავების განხილვის საბჭოს 2015 წლის 19 ივნისის გადაწყვეტილება.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2016 წლის 15 დეკემბრის გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრეს სსიპ შემოსავლების სამსახურმა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტრომ, რომლებმაც გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვეს.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2017 წლის 19 ოქტომბრის განჩინებით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროსა და სსიპ შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივრები დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; გაუქმდა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2016 წლის 15 დეკემბრის გადაწყვეტილება და საქმე ხელახლა განსახილველად დაუბრუნდა იმავე სასამართლოს.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2019 წლის 19 მარტის განჩინებით შპს „ნ...ის“ სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა; უცვლელად დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2015 წლის 21 დეკემბრის გადაწყვეტილება.
საქმის მასალებზე დაყრდნობით, სააპელაციო პალატამ აღნიშნა, რომ იმ პირობებში, როდესაც დღგ-ს ჩათვლის განხორციელება დამოკიდებულია შესყიდული პროდუქციის წარმომავლობაზე, დაუშვებელია გადასახადის გადამხდელმა მიიღოს ჩათვლა აღნიშნული გარემოების გამოკვლევის გარეშე, ვინაიდან, ბიუჯეტთან ყოველი ანგარიშგება უნდა ეფუძნებოდეს კონკრეტულ მტკიცებულებებს. პალატის მოსაზრებით, მოსარჩელე მხარემ ისე მიიღო ჩათვლა, რომ არ განუხორციელებია რაიმე ქმედითი ღონისძიება, რათა გამოეკვლია მის მიერ განხორციელებული ოპერაცია ექვემდებარებოდა თუ არა დღგ-ს ჩათვლას. შესაბამისად, პალატამ მიიჩნია, რომ ჩათვლა განხორციელდა შესაბამისი მტკიცებულებების გარეშე.
პალატამ სააპელაციო საჩივრის დაკმაყოფილების საფუძვლად არ მიიჩნია აპელანტის ის არგუმენტი, რომლის თანახმად, ი/მ მ. ჯ-ს შპს „ნ...ისათვის“ არ მიუწოდებია ინფორმაცია პროდუქტის წარმომავლობის შესახებ, ასევე, არც ზედნადებსა და არც ანგარიშ-ფაქტურაში არ დაუფიქსირებია, რომ მის მიერ მიწოდებული ... საქართველოში იყო წარმოებული. სასამართლომ საქმის მასალებით დადგენილად მიიჩნია, რომ განსახილველ შემთხვევაში მოსარჩელე მხარემ ისე მიიჩნია, რომ შესყიდული პროდუქცია წარმოადგენდა იმპორტირებულს და ექვემდებარებოდა დღს-ს ჩათვლას, არც კი მოუთხოვია შესაბამისი მტკიცებულებები, რითაც დადგინდებოდა, რომ საქონელი ნადვილად იმპორტირებული იყო და არა ადგილობრივი წარმოების. პალატის მოსაზრებით, შემსყიდველმა ორგანიზაციამ უნდა დაიცვას მინიმალური სტანდარტი, რათა ბიუჯეტთან ანგარიშსწორებისას შეეძლოს ამტკიცოს განხორციელებული ანგარიშგება არა ვარაუდის საფუძველზე, არამედ კონკრეტულ მტკიცებულებებზე დაყრდნობით.
სააპელაციო პალატამ მიიჩნია, რომ მოსარჩელის მიერ მიღებული ჩათვლა საგადასახადო ორგანოს მიერ გაუქმებულია კანონმდებლობის მოთხოვნათა დაცვით.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2019 წლის 19 მარტის განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა შპს „ნ...მა“, რომელმაც გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება მოითხოვა.
კასატორის მითითებით, სასამართლომ არაჯეროვნად იმსჯელა საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 601 მუხლთან მიმართებით. კასატორი აღნიშნავს, რომ სსიპ შემოსავლების სამსახურმა ყოველგვარი საფუძვლის გარეშე შეცვალა მართლზომიერი გარიგების კვალიფიკაცია - დასაბუთების გარეშე გამოიყენა სსკ-ის 73-ე მუხლის მე-9 ნაწილის „ბ“ ქვეპუნქტი. ასევე არ იქნა შეფასებული ის ფაქტი, რომ კომპანიის მიერ დღგ-ის ჩათვლები ხორციელდებოდა მოქმედი კანონმდებლობის შესაბამისად გამოწერილი ანგარიშ-ფაქტურების საფუძველზე. კასატორი აღნიშნავს, რომ საქართველოს კანონმდებლობა არ იცნობს რაიმე სახის დოკუმენტს/ბრძანებას, რომელიც მყიდველს ავალდებულებს შეამოწმოს შესასყიდი საქონლის წარმომავლობა. ამგვარი შემოწმების განხორციელება შემსყიდველი სუბიექტის მხრიდან ფაქტობრივად შეუძლებელია. სასამართლოს უნდა გამოეკვლია ის ფაქტიც, თუ რაზე დაყრდნობით დაასკვნა საგადასახადო ორგანომ, რომ ... ქართული წარმომავლობის იყო.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2019 წლის 28 ივნისის განჩინებით საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული შპს „ნ...ის“ საკასაციო საჩივარი.


ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ შპს „ნ...ის“ საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის ამომწურავ საფუძვლებს, კერძოდ, აღნიშნული ნორმის თანახმად, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ საკასაციო საჩივარი დაიშვება, თუ კასატორი დაასაბუთებს, რომ: ა) საქმე მოიცავს სამართლებრივ პრობლემას, რომლის გადაწყვეტაც ხელს შეუწყობს სამართლის განვითარებას და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებას; ბ) საქართველოს უზენაეს სასამართლოს მანამდე მსგავს სამართლებრივ საკითხზე გადაწყვეტილება არ მიუღია; გ) საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მოცემულ საქმეზე სავარაუდოა მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღება; დ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; ე) სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით, რასაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე; ვ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება ეწინააღმდეგება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.
საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები სააპელაციო სასამართლოს განჩინების საკასაციო სასამართლოს მიერ დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით და ამასთან, არ არსებობს საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღების ვარაუდი. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება ასევე არ ეწინააღმდეგება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს. ამასთან, საქმის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს არც სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების თვალსაზრისით.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ კასატორი ვერ ასაბუთებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით. კასატორი საკასაციო საჩივარში ვერ აქარწყლებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და დასკვნებს.
საკასაციო სასამართლო იზიარებს მოცემულ საქმეზე სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და ამ გარემოებებთან დაკავშირებით გაკეთებულ სამართლებრივ შეფასებებს და მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლომ არსებითად სწორად გადაწყვიტა მოცემული დავა.
საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ შპს „...ას“ საქმიანობის კამერალური საგადასახადო შემოწმების აქტის თანახმად, ი/მ „მ. ჯ-ის“ საგადასახადო შემოწმების აქტით დადგინდა, რომ მეწარმე შესამოწმებელ პერიოდში ეწეოდა სსკ-ის 168-ე მუხლის მე-4 პუნქტის „ფ“ ქვეპუნქტის მიხედვით, დღგ-სგან ჩათვლის უფლებით გათავისუფლებულ საქმიანობას, რომლის ფარგლებშიც გადამხდელმა საქონლის რეალიზაცია მოახდინა საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურით (სერიით ...), რის საფუძველზეც შპს „...ამ“ მიიღო ჩათვლა, ხოლო, თავის მხრივ, ი/მ „მ. ჯ-მა“ არ დაადეკლარირა მის მიერვე არასწორად გამოწერილ ანგარიშ-ფაქტურაში მითითებული დასაბეგრი თანხა. შემოწმებით დადგინდა, რომ ი/მ „მ. ჯ-ის“ მიერ გამოწერილი ანგარიშ-ფაქტურის მიხედვით, შპს „...ას“ მიღებული ჰქონდა ჩათვლა, 2782 ლარის ოდენობით, საგადასახადო კანონმდებლობის დარღვევით. აღნიშნულის საფუძველზე შემმოწმებლებმა მიიჩნიეს, რომ კომპანიის მიერ მიღებული ჩათვლა ექვემდებარებოდა გაუქმებას.
საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 168-ე მუხლის მე-4 პუნქტის „ფ“ ქვეპუნქტის თანახმად, ჩათვლის უფლებით დღგ-ისგან გათავისუფლებულია საქართველოში წარმოებული სოფლის მეურნეობის პროდუქციის (გარდა საგარეო-ეკონომიკური საქმიანობის ეროვნული სასაქონლო ნომენკლატურის ... და ... კოდებში მითითებული საქონლისა (...ისა) და ... სუბპოზიციაში მითითებული საქონლისა (......ი..., ახალი ან გაციებული)) მიწოდება მის სამრეწველო გადამუშავებამდე (სასაქონლო კოდის შეცვლამდე).
საკასაციო სასამართლოს მითითებით, იმ პირობებში, როდესაც მიმწოდებელი ახორციელებს როგორც ადგილობრივი, ასევე შემოტანილი პროდუქციის რეალიზებას, დღგ-ს ჩათვლის მიზნით, რისკის მატარებელია შემსყიდველი ორგანიზაცია. აღნიშნული რისკის შემცირების მიზნით, იგი უფლებამოსილია განახორციელოს კონკრეტული ღონისძიებები, მათ შორის მოითხოვოს შემსყიდველი პირისაგან პროდუქციის წარმომავლობის შესახებ ინფორმაცია (წერილობითი ფორმით), საბაჟოზე იმპორტის დამადასტურებელი მტკიცებულება, მიღება-ჩაბარების აქტი, სადაც მიმწოდებელი დაადასტურებს პროდუქციის წარმომავლობას. ყოველივე აღნიშნული განსაზღვრავს პროდუქციის წარმომავლობას და მოკვლეული ინფორმაციის უზუსტობა, თუკი აღნიშნული განპირობებული იქნება მიმწოდებელი კომპანიის მიერ, ვერ გახდება შემსყიდველი ორგანიზაციის პასუხისმგებლობის დაკისრების საფუძველი.
საკასაციო სასამართლო ყურადღებას ამახვილებს საქმის მასალებზე, რომლითაც დგინდება, რომ განსახილველ შემთხვევაში მოსარჩელე მხარემ ისე მიიღო დღგ-ს ჩათვლა, რომ არც კი მოუთხოვია შესაბამისი მტკიცებულებები, რითაც დადგინდებოდა პროდუქციის წარმომავლობა, არ განუხორციელებია რაიმე ქმედითი ღონისძიება, რათა გამოეკვლია მის მიერ განხორციელებული ოპერაცია ექვემდებარებოდა თუ არა დღგ-ს ჩათვლას. პალატის მოსაზრებით, შემსყიდველმა ორგანიზაციამ უნდა დაიცვას მინიმალური სტანდარტი, რათა ბიუჯეტთან ანგარიშსწორებისას შეძლოს ამტკიცოს განხორციელებული ანგარიშგება არა ვარაუდის საფუძველზე, არამედ კონკრეტულ მტკიცებულებებზე დაყრდნობით. აღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელის მიერ მიღებული ჩათვლა საგადასახადო ორგანოს მიერ გაუქმებულია კანონმდებლობის მოთხოვნათა დაცვით.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემულ საქმეს არ გააჩნია არავითარი პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივარს _ წარმატების პერსპექტივა.
ზემოთქმულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც საკასაციო საჩივარი არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.
ამასთან, საკასაციო სასამართლო მიუთითებს საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილზე და აღნიშნავს, რომ საკასაციო საჩივრის დაუშვებლად ცნობის შემთხვევაში პირს დაუბრუნდება მის მიერ გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის 70 პროცენტი. საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ ვინაიდან შპს „ნ...ს“ საკასაციო საჩივარზე 30.05.2019წ. საგადახდო დავალებით გადახდილი აქვს სახელმწიფო ბაჟი - 300 ლარის ოდენობით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილის თანახმად, შპს „ნ...ს“ (ს/კ ...) უნდა დაუბრუნდეს საკასაციო საჩივარზე გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის 70 პროცენტი _ 210 ლარი შემდეგი ანგარიშიდან: ქ. თბილისი, სახელმწიფო ხაზინა, ბანკის კოდი TRESGE22, მიმღების ანგარიშის #200122900, სახაზინო კოდი #300773150.


ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილით და


დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. შპს „ნ...ის“ საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2019 წლის 19 მარტის განჩინება;
3. შპს „ნ...ს“ (ს/კ ...) დაუბრუნდეს საკასაციო საჩივარზე 30.05.2019წ. საგადახდო დავალებით გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის - 300 ლარის 70 პროცენტი - 210 ლარი შემდეგი ანგარიშიდან: ქ. თბილისი, სახელმწიფო ხაზინა, ბანკის კოდი TRESGE22, მიმღების ანგარიშის #200122900, სახაზინო კოდი #300773150;
4. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.


თავმჯდომარე მ. ვაჩაძე


მოსამართლეები: ნ. სხირტლაძე


ვ. როინიშვილი