#ბს-1027(2კ-19) 22 ოქტომბერი, 2020 წელი ქ. თბილისი


ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:

თავმჯდომარე მაია ვაჩაძე (მომხსენებელი)
მოსამართლეები: ნუგზარ სხირტლაძე
ალექსანდრე წულაძე

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლისა და 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 408-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, ზეპირი განხილვის გარეშე, შეამოწმა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს და სსიპ შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივრების დასაშვებობის საფუძვლების არსებობა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2019 წლის 21 მარტის განჩინების გაუქმების თაობაზე.


ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

2016 წლის 1 ივნისს შპს „...მა“ სასარჩელო განცხადებით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას, მოპასუხეების - სსიპ შემოსავლების სამსახურისა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროსთან არსებული დავების განხილვის საბჭოს მიმართ.
მოსარჩელემ #11409/2/15 საჩივრის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის ნაწილში საქართველოს ფინანსთა სამინისტროსთან არსებული დავების განხილვის საბჭოს 2016 წლის 4 მაისის გადაწყვეტილების, სსიპ შემოსავლების სამსახურის 2015 წლის 21 ოქტომბრის #39123 ბრძანებისა და დღგ-ის გადასახადის ძირითადი თანხის დაკისრების ნაწილში სსიპ შემოსავლების სამსახურის აუდიტის დეპარტამენტის 2015 წლის 15 სექტემბრის #094-371 საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობა მოითხოვა.
სარჩელის თანახმად, მოსარჩელესა და საქართველოს ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების სამინისტროს შორის 2010 წლის 12 აპრილს გაფორმებული აღნაგობის ხელშეკრულების საფუძველზე, შპს „...ს“ დაევალა 1050 კვ.მ მიწის ნაკვეთზე ...ის ნაწილის აშენება, რომლის 700 კვ.მ საჩუქრად უნდა გადაეცა სამინისტროსთვის, ხოლო 350 კვ.მ მიწის ნაკვეთზე მას მოეწყო თავისუფალი ვაჭრობის პუნქტი, რომელიც ასევე გადავიდოდა სახელმწიფოს საკუთრებაში აღნაგობის ხელშეკრულების მოქმედების ვადის გასვლის შემდეგ. შპს „...ის“ შემოწმებისას საგადასახადო ორგანომ აღნიშნული ოპერაცია განიხილა როგორც ბარტერი და არა სახელმწიფოსთვის უსასყიდლო მიწოდება, რის გამოც მას დაერიცხა დღგ და ჯარიმა. მოსარჩელის მითითებით, მას ჯარიმა მოეხსნა.
მოსარჩელე არ ეთანხმება განხორციელებულ დარიცხვას და განმარტავს, რომ აღნაგობის უფლება 59 წლის ვადით მოპოვებულ იქნა სახელმწიფოს მიერ გამოცხადებული ტენდერის საფუძველზე, რომელიც კომპანიამ მოიგო 9 000 აშშ დოლარის ოდენობით საფასურის მიხედვით. მოსარჩელის მითითებით, გარიგებები, რომლებშიც მონაწილეობს ფულადი კომპონენტი, ბარტერად არ განიხილება და დამატებითი პირობა შენობის აშენებისა და სახელმწიფოსათვის უსასყიდლოდ გადაცემისა, ტენდერის პირობებში დათქმული არ ყოფილა. მოსარჩელის განმარტებით, შენობის აშენებისა და სახელმწიფოსათვის უსასყიდლოდ გადაცემის დამატებითი პირობა მხოლოდ საზოგადოების ერთ-ერთი დამფუძნებლის მიერ გამოვლენილ კეთილ ნებას წარმოადგენდა, რაც აისახა ხელშეკრულებაში. შენობის აშენება კი იყო კომპანიის არა რაღაც განმხოლოებული ვალდებულება, არამედ ამ შენობის უსასყიდლოდ გადაცემა სახელმწიფოსათვის, რაც გათავისუფლებულია დაბეგვრისაგან. ამასთან, აღნიშნული ოპერაცია ბარტერადაც რომ ჩაითვალოს, დღგ-ის დარიცხვა უკანონოა, ვინაიდან შენობა კომპანიის ბალანსზე ირიცხება, როგორც დაუმთავრებელი, რაზეც საწარმო იხდის ქონების გადასახადს და არანაირი დოკუმენტი ამ შენობის სახელმწიფოსთვის გადაცემის შესახებ არ არსებობს. ამასთან, მიწოდების განუხორციელებლობა სახელმწიფოს გამო ხდება, რამეთუ სახელმწიფოს სხვადასხვა უწყებისადმი მიმართვების მიუხედავად, ვერ იქნა მოძიებული სახელმწიფო სტრუქტურა, რომელიც მიღება-ჩაბარების აქტზე ხელს მოაწერდა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2017 წლის 4 ივლისის გადაწყვეტილებით შპს „...ის“ სარჩელი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად ბათილად იქნა ცნობილი საქართველოს ფინანსთა სამინისტროსთან არსებული დავების განხილვის საბჭოს 2016 წლის 4 მაისის #11409/2/15 გადაწყვეტილება, სსიპ შემოსავლების სამსახურის 2015 წლის 21 ოქტომბრის #39123 ბრძანება, სსიპ შემოსავლების სამსახურის აუდიტის დეპარტამენტის 2015 წლის 15 სექტემბრის #094-371 საგადასახადო მოთხოვნა დღგ-ის გადასახადის ძირითადი თანხის ნაწილში და სსიპ შემოსავლების სამსახურს საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოებების გამოკვლევისა და შეფასების შემდეგ, კანონით დადგენილ ვადაში, ახალი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემა დაევალა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2017 წლის 4 ივლისის გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრეს საქართველოს ფინანსთა სამინისტრომ და სსიპ შემოსავლების სამსახურმა, რომლებმაც გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვეს.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2019 წლის 21 მარტის განჩინებით სსიპ შემოსავლების სამსახურისა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს სააპელაციო საჩივრები არ დაკმაყოფილდა; უცვლელად დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2017 წლის 4 ივლისის გადაწყვეტილება.
პალატამ განმარტა, რომ განსახილველი დავის სწორად გადაწყვეტისათვის არსებითი მნიშვნელობა აქვს 700 მკვ.მ შენობის აშენებისა და მშენებლობის დასრულების შემდგომ სახელმწიფოსათვის გადაცემის სამართლებრივი ბუნების დადგენას, კერძოდ, იგი ნამდვილად წარმოადგენდა უსასყიდლო მიწოდებას, როგორც ეს განკარგულებასა და ხელშეკრულებაშია მითითებული, თუ აღნიშნული 350 კვ.მ ფართზე აღნაგობის უფლებით უბაჟო მაღაზიის აშენების უფლების მოპოვების სანაცვლოდ გათვალისწინებული ვალდებულება იყო.
სააპელაციო პალატამ მხარეთა შორის გაფორმებული ხელშეკრულების მე-2 მუხლის პირველი პუნქტის „ბ“ ქვეპუნქტისა (რომლის თანახმადაც, ფინანსთა სამინისტროს მიერ მითითებულ „...ის“ ...ის ტერიტორიაზე 700 კვ.მ შენობა-ნაგებობის აშენება დამტკიცებული პროექტის შესაბამისად და მშენებლობის დასრულების შემდეგ სახელმწიფოსათვის საკუთრებაში უსასყიდლოდ გადაცემა მეაღნაგის ერთ-ერთი ძირითადი ვალდებულებაა) და მე-14 მუხლის მეორე ნაწილის (რომლითაც გათვალისწინებულია მეაღნაგის ვალდებულების შეუსრულებლობისათვის სანქციების დაწესება და ხელშეკრულების მოშლა) ჩანაწერების გათვალისწინებით, მიიჩნია რომ, „...ის“...ის ტერიტორიაზე 700 კვ.მ შენობა-ნაგებობის აშენება უპირობოდ წარმოადგენდა გარიგების საგნის მისაღებად მეაღნაგისათვის შესასრულებლად სავალდებულო პირობას და იგი მხარეთა შეთანხმების თანახმად, აღნაგობის უფლების მოპოვების ერთ-ერთი აუცილებელი კომპონენტი იყო. პალატამ მიიჩნია, რომ გადამხდელის მიერ სამშენებლო მომსახურების მიწოდების სანაცვლოდ განხორციელდა ნებართვის მიცემა, კერძოდ, საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს მიერ მითითებულ „...ის“ ...ის ტერიტორიაზე მდებარე 350 კვ.მ მიწის ნაკვეთი შპს „...ს“ გადაეცა აღნაგობის უფლებით. სააპელაციო პალატის შეფასებით, „...ის“ ...ის ტერიტორიაზე 700 კვ.მ შენობა-ნაგებობების აშენება და მშენებლობის დასრულების შემდგომ სახელმწიფოსათვის საკუთრებაში უსასყიდლოდ გადაცემა აღნაგობის უფლების მოპოვების ერთ-ერთი კომპონენტია. შესაბამისად, აღნიშნული ოპერაცია აუდიტის დეპარტამენტის მიერ, ფაქტობრივი შინაარსიდან გამომდინარე, კანონიერად იქნა განხილული როგორც ბარტერული ოპერაცია (სამშენებლო მომსახურების მიწოდების სანაცვლოდ ნებართვის მიღება), თუმცა სააპელაციო პალატამ დღგ-ს დარიცხვის ნაწილში გასაჩივრებული აქტები დაუსაბუთებლად მიიჩნია.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2019 წლის 21 მარტის განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრეს საქართველოს ფინანსთა სამინისტრომ და სსიპ შემოსავლების სამსახურმა, რომლებმაც გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვეს.
კასატორის - საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს განმარტებით, ვინაიდან მართლზომიერია ოპერაციისათვის ბარტერული ოპერაციის კვალიფიკაციის მინიჭება, გადამხდელი დღგ-ით დაიბეგრება საგადასახადო კანონმდებლობის მოთხოვნათა დაცვით და სასამართლოს მსჯელობა იმის თაობაზე, რომ ქონების/მომსახურების გადაცემის დღგ-ით დაბეგვრის საკითხი საჭიროებს დამატებით შესწავლას და ახალი აქტის გამოცემას, არასწორია, რადგან ადგილი ჰქონდა სამშენებლო მომსახურების გადაცემას გადამხდელისათვის სახელმწიფოს მხრიდან გადაცემული უფლების სანაცვლოდ, ანუ სახეზეა ქონების/მომსახურების სასყიდლიანი გადაცემა. საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 168-ე მუხლის მე-4 ნაწილის „ი“ ქვეპუნქტი კი, ითვალისწინებს ჩათვლის უფლებით დღგ-ისგან გათავისუფლებას სახელმწიფოსთვის საქონლის ან/და მომსახურების უსასყიდლოდ და არა სასყიდლიანი გაწევის შემთხვევაში.
კასატორის - სსიპ შემოსავლების სამსახურის განმარტებით, იმის მიუხედავად, რომ სააპელაციო პალატა დაეთანხმა ოპერაციისათვის კვალიფიკაციის შეცვლას და მის ბარტერად განხილვას, განჩინებაში აღინიშნა, რომ გასაჩივრებული აქტები დღგ-ის დაბეგვრის ნაწილში დაუსაბუთებელია. რამდენადაც შემოსავლების სამსახურის მხრიდან სადავოს არ წარმოადგენს განხორციელებული ოპერაციის კვალიფიკაცია, სამართლებრივად შესაფასებელია მხოლოდ ის გარემოება - ექვემდებარება თუ არა ოპერაცია დღგ-ით დაბეგვრას. გადასახადის გადამხდელი მიიჩნევს, რომ ოპერაცია არ ექვემდებარება დღგ-ით დაბეგვრას, შემოსავლების სამსახურს განსხვავებული პოზიცია აქვს და მიაჩნია, რომ იგი უნდა დაიბეგროს კანონის შესაბამისად.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2019 წლის 14 აგვისტოს განჩინებით (მომხსენებელი მოსამართლე: ვ. როინიშვილი), საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს და სსიპ შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივრები.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს პლენუმის 29.05.2020წ. #28/პლ-2020 დადგენილებით მოსამართლე ვ. როინიშვილი დაინიშნა საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოს წევრად, რის გამოც მის წარმოებაში არსებული საქმეები საკასაციო სასამართლოს მოსამართლეებზე განაწილდა შემთხვევითი განაწილების პრინციპით საქმეთა ელექტრონული განაწილების სისტემის მეშვეობით. მოცემული საქმე 2020 წლის 23 ივნისს დაეწერა მოსამართლე მ. ვაჩაძეს.


ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:


საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლის, საკასაციო საჩივრების დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს და სსიპ შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივრები არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას, შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის ამომწურავ საფუძვლებს, კერძოდ, აღნიშნული ნორმის თანახმად, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ საკასაციო საჩივარი დაიშვება, თუ კასატორი დაასაბუთებს, რომ: ა) საქმე მოიცავს სამართლებრივ პრობლემას, რომლის გადაწყვეტაც ხელს შეუწყობს სამართლის განვითარებას და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებას; ბ) საქართველოს უზენაეს სასამართლოს მანამდე მსგავს სამართლებრივ საკითხზე გადაწყვეტილება არ მიუღია; გ) საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მოცემულ საქმეზე სავარაუდოა მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღება; დ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; ე) სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით, რასაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე; ვ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება ეწინააღმდეგება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივრები არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.
საკასაციო საჩივრები არ არის დასაშვები სააპელაციო სასამართლოს განჩინების საკასაციო სასამართლოს მიერ დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით და ამასთან, არ არსებობს საკასაციო საჩივრების განხილვის შედეგად მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღების ვარაუდი. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება ასევე არ ეწინააღმდეგება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს. ამასთან, საქმის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს არც სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების თვალსაზრისით.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ კასატორები ვერ ასაბუთებენ სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით. კასატორები საკასაციო საჩივრებში ვერ აქარწყლებენ სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და დასკვნებს.
საკასაციო სასამართლო იზიარებს მოცემულ საქმეზე სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და ამ გარემოებებთან დაკავშირებით გაკეთებულ სამართლებრივ შეფასებებს და მიიჩნევს, რომ განსახილველ შემთხვევაში სახეზეა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 32-ე მუხლის მე-4 ნაწილის გამოყენების წინაპირობები.
საქართველოს საგადასახადო კოდექსის სადავო აქტების გამოცემის დროს მოქმედი 102-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ა“ ქვეპუნქტის თანახმად, ეკონომიკური საქმიანობით მიღებულ შემოსავლებს განეკუთვნება საქონლის/მომსახურების მიწოდებით მიღებული შემოსავლები. ამავე კოდექსის 161-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ა.ა“ ქვეპუნქტის თანახმად, დღგ-ით დასაბეგრი ოპერაციებია საქართველოს ტერიტორიაზე ეკონომიკური საქმიანობის ფარგლებში განხორციელებული საქონლის მიწოდება ან/და მომსახურების გაწევა, რომლის დროსაც დასაბეგრი ოპერაციის თანხა განისაზღვრება დღგ-ის გადამხდელის მიერ მიღებული ან მისაღები კომპენსაციის თანხის მიხედვით (გადასახადების, მოსაკრებლებისა და სხვა გადასახდელების ჩათვლით) დღგ-ის ან/და პირგასამტეხლოს გარეშე, გარდა ამ მუხლის მე-2 ნაწილით გათვალისწინებული შემთხვევისა. ამავე მუხლის მე-2 ნაწილის მიხედვით, დასაბეგრი ოპერაციის თანხა განისაზღვრება საქონლის/მომსახურების საბაზრო ფასით (გადასახადების, მოსაკრებლებისა და სხვა გადასახდელების ჩათვლით) დღგ-ის გარეშე, თუ დღგ-ის გადამხდელი დასაბეგრი ოპერაციის სანაცვლოდ იღებს ან უფლება აქვს, მიიღოს საქონელი/მომსახურება. მითითებული კოდექსის 168-ე მუხლის მე-4 ნაწილის „ი“ ქვეპუნქტის თანახმად, ჩათვლის უფლებით დღგ-ისგან გათავისუფლებულია სახელმწიფოსთვის ან/და ადგილობრივი თვითმმართველობისათვის საქონლის უსასყიდლოდ გადაცემა ან/და მომსახურების უსასყიდლოდ გაწევა.
დადგენილია, რომ საქართველოს მთავრობის 2010 წლის 24 მარტის #392 განკარგულების საფუძველზე, 2010 წლის 12 აპრილს საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროსა (მესაკუთრე) და შპს „...ს“ (მეაღნაგე) შორის დაიდო აღნაგობის უფლების დადგენის შესახებ ხელშეკრულება, რომლითაც მესაკუთრის საკუთრებაში არსებული, საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს მიერ მითითებული „...ის“ ...ის ტერიტორიაზე მდებარე 350 კვ.მ მიწის ნაკვეთი აღნაგობის უფლებით გადაეცა მეაღნაგეს. ხელშეკრულების მე-2 მუხლით ასევე განისაზღვრა მეაღნაგის ვალდებულება, უზრუნველეყო საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს მიერ მითითებული „...ის“ ...ის ტერიტორიაზე 700 კვ.მ შენობა-ნაგებობების აშენება დამტკიცებულები პროექტის შესაბამისად და მშენებლობის დასრულების შემდგომ სახელმწიფოსთვის საკუთრებაში უსასყიდლოდ გადაცემა.
სსიპ შემოსავლების სამსახურის აუდიტის დეპარტამენტის 2014 წლის 22 ივლისის #34578 ბრძანების საფუძველზე შპს „...თან“ ჩატარებული გასვლითი საგადასახადო შემოწმებისას, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 73-ე მუხლის მე-9 ნაწილის „ბ“ ქვეპუნქტის საფუძველზე, მიჩნეულ იქნა რომ ადგილი აქვს არა უსასყიდლო მიწოდებას, არამედ ბარტერულ ოპერაციას - სამშენებლო მომსახურების მიწოდების სანაცვლოდ ნებართვის მიღებას. აღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელეს განესაზღვრა დამატებითი საგადასახადო ვალდებულებები დღგ-ის ნაწილში. აქტებში მითითებულია, რომ საწარმოს მიეცა უფლება, აეშენებინა უბაჟო ვაჭრობის მაღაზია, ხოლო შპს „...ს“ უნდა უზრუნველეყო საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს მიერ მითითებულ „...ის“ ...ის ტერიტორიაზე 700 კვ.მ შენობა-ნაგებობების აშენება დამტკიცებული პროექტის შესაბამისად და სახელმწიფოსათვის საკუთრებაში გადაცემა. ამდენად, გადამხდელის მიერ სამშენებლო მომსახურების მიწოდების სანაცვლოდ განხორციელდა ნებართვის მიცემა, კერძოდ, საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს მიერ მითითებულ „...ის“ ...ის ტერიტორიაზე მდებარე 350 კვ.მ მიწის ნაკვეთი შპს „...ს“ გადაეცა აღნაგობის უფლებით.
ამასთან, საქართველოს ფინანსთა სამინისტროსთან არსებული დავების განხილვის საბჭოს 2016 წლის 4 მაისის გადაწყვეტილებით, გადასახადის გადამხდელი, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 269-ე მუხლის მე-7 ნაწილის საფუძველზე, გათავისუფლდა სადავო ოპერაციის დაბეგვრის შედეგად წარმოშობილი ჯარიმისა და საურავისგან. ამდენად, განსახილველ შემთხვევაში, მოსარჩელემ გასაჩივრებული აქტები სადავო გახადა დღგ-ის გადასახადის ძირითადი თანხის დაკისრების ნაწილში.
მხარეთა შორის გაფორმებული ხელშეკრულების გათვალისწინებით, საკასაციო სასამართლო იზიარებს სააპელაციო სასამართლოს დასკვნას, რომ აღნიშნული ოპერაცია აუდიტის დეპარტამენტის მიერ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 73-ე მუხლის მე-9 ნაწილის „ბ“ ქვეპუნქტის თანახმად, ფაქტობრივი შინაარსიდან გამომდინარე კანონიერად იქნა განხილული, როგორც ბარტერული ოპერაცია (სამშენებლო მომსახურების მიწოდების სანაცვლოდ ნებართვის მიღება). ამასთან, საყურადღებოა მოსარჩელის პოზიცია, რომლის თანახმადაც, გასაჩივრებული აქტები დღგ-ის დაბეგვრის მოთხოვნის ნაწილში არის მთლიანად დაუსაბუთებელი, არ შეიცავს მითითებას საგადასახადო ორგანოების მიერ საგადასახადო კოდექსის ნორმებზე დღგ-ის დაბეგვრის გამოყენების ნაწილში. მოსარჩელის მითითებით, სახელმწიფოსათვის მიწოდება, თუნდაც მისი სასყიდლიანი პირობების გათვალისწინებით, არ შეიძლება განხილულ იქნეს დღგ-ს მიხედვით დასაბეგრ ოპერაციად, შპს „...ის“ წარმომადგენლები მიუთითებენ ამ შემთხვევაში საგადასახადო ორგანოების მხრიდან ჩათვლის გამოყენების ვალდებულებაზე. სააპელაციო სასამართლომ მართებულად მიიჩნია საფუძვლიანად მოსარჩელის მითითება დღგ-ს დარიცხვის ნაწილში გასაჩივრებული აქტების დაუსაბუთებლობასთან მიმართებაში, რის გამოც საკასაციო სასამართლო იზიარებს სააპელაციო სასამართლოს დასკვნას, რომ განსახილველ შემთხვევაში ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ გადაწყვეტილების მიღებისას არ არის სათანადოდ გამოკვლეული საქმისათვის მნიშვნელობის მქონე ყველა გარემოება, რაც მოცემულ შემთხვევაში, ადასტურებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 32-ე მუხლის მე-4 ნაწილის გამოყენების საჭიროებას.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემულ საქმეს არ გააჩნია არავითარი პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივრებს _ წარმატების პერსპექტივა.
ზემოთქმულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც საკასაციო საჩივრები არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.






ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით და




დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს და სსიპ შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივრები მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2019 წლის 21 მარტის განჩინება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.


თავმჯდომარე მ. ვაჩაძე


მოსამართლეები: ნ. სხირტლაძე


ა. წულაძე