ბს-550(კ-20) 30 სექტემბერი, 2021წ.
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:
ნუგზარ სხირტლაძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
მოსამართლეები: მაია ვაჩაძე, ქეთევან ცინცაძე

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლისა და 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე, ზეპირი განხილვის გარეშე, განიხილა ზ. ა-ის საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საფუძვლები თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 03.10.2019წ. განჩინებაზე.

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:

ზ. ა-მა 20.11.2017წ. სარჩელით მიმართა ხაშურის რაიონულ სასამართლოს მოპასუხე ხაშურის მუნიციპალიტეტის ტერიტორიაზე თვითნებურად დაკავებულ მიწის ნაკვეთზე საკუთრების უფლების აღიარების კომისიისა და მ. ხ-ის მიმართ. სასარჩელო მოთხოვნათა დაზუსტების შემდეგ ზ. ა-მა მოითხოვა ხაშურის მუნიციპალიტეტის ტერიტორიაზე თვითნებურად დაკავებულ მიწის ნაკვეთებზე საკუთრების უფლების აღიარების კომისიის 13.10.2017წ. N28 ოქმის და 25.10.2017წ. N2542 განკარგულების ბათლად ცნობა, რომლითაც გაუქმდა ზ. ა-ის ნაწილში კომისიის 02.03.2017წ. N428 განკარგულება და 02.03.2017წ. N81 საკუთრების მოწმობა.
ხაშურის რაიონული სასამართლოს 30.01.2018წ. განჩინებით მოპასუხედ დასახელებული მ. ხ-ე, საქმეში ჩაერთო მესამე პირად, სასკ-ის 16.2 მუხლის საფუძველზე.
ხაშურის რაიონული სასამართლოს 21.03.2018წ. განჩინებით წარმოება შეჩერდა ექსპერტიზის დასკვნის მიღებამდე. ამავე სასამართლოს 04.05.2018წ. განჩინებით საქმის წარმოება განახლდა.
ხაშურის რაიონული სასამართლოს 19.06.2018წ. გადაწყვეტილებით ზ. ა-ის სარჩელი არ დაკმაყოფილდა, რაც სააპელაციო წესით გასაჩივრდა მოსარჩელის მიერ.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 03.10.2019წ. განჩინებით სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა, უცვლელი დარჩა გასაჩივრებული გადაწყვეტილება. პალატამ არ გაიზიარა ზ. ა-ის მოსაზრება კომისიის მიერ თავისივე გამოცემული აქტის გაუქმების დაუშვებლობის შესახებ და აღნიშნა, რომ აქტის ბათლად ცნობის ერთ-ერთი საფუძველია მისი არამართლზომიერება. მართალია აღიარების კომისიას არ ჰყავს ზემდგომი ორგანო/თანამდებობის პირი და ამიტომ მისი გადაწყვეტილებები პირდაპირ სასამართლოში უნდა გასაჩივრდეს, თუმცა აღნიშნული გარემოება კომისიას არ ართმევს უფლებას პირის მიერ მიწოდებული ინფორმაციის საფუძველზე, თავისი ინიციატივით იმსჯელოს მის მიერვე გაცემული აქტის კანონშესაბამისობაზე. სწორედ ასეთი ინფორმაციის მიწოდებად იქნა მიჩნეული მ. ხ-ის მიერ კომისიაში წარდგენილი განცხადება. სააპელაციო პალატამ ყურადღება გაამახვილა იმ გარემოებაზე, რომ მართლზომიერი მფლობელობის უფლება უპირატესია მიწის თვითნებურად დამკავებლის უფლების მიმართ. მხოლოდ მიწის ნაკვეთზე მართლზომიერი მფლობელობის დამდგენი დოკუმენტის მოუძიებლობის შემთხვევაში არის შესაძლებელი აღიარების კომისიის მიერ მოთხოვნის დაკმაყოფილება. პალატამ დადგენილად მიიჩნია, რომ სადავო მიწის ნაკვეთზე გაცემული იყო მიღება-ჩაბარების აქტი, რომელიც მიწის მართლზომიერი მფლობელობის დამადასტურებელი დოკუმენტია, შესაბამისად, კომისიას უფლება არ ჰქონდა ამ მიწის ნაკვეთზე, როგორც თვითნებურად დაკავებულზე, ეღიარებინა ზ. ა-ის საკუთრების უფლება. პალატამ ყურადღება გაამახვილა იმ გარემოებაზე, რომ ვერც ერთი ინსტანციის სასამართლოში საქმის განხილვისას მიღება-ჩაბარების აქტის სიყალბე ვერ დადასტურდა. სასამართლოში დაკითხულმა მოწმეებმა დაადასტურეს ბეჭდის და ხელმოწერის ნამდვილობა. სასამართლო ექსპერტიზის ეროვნულმა ბიურომ აქტის შედგენის ხანდაზმულობასთან დაკავშირებით ექსპერტიზა ვერ ჩაატარა, სათანადო მეთოდოლოგიის არარსებობის გამო. მიწის ნაკვეთების გამანაწილებელი კომისიის შემადგენლობის შესახებ საქართველოს ეროვნულ არქივში ინფორმაცია ვერ იქნა მოძიებული. ამასთანავე, მოწმეების განმარტებით, მიწის რეფორმის პერიოდში დოკუმენტაცია გაიცემოდა ქაოსურად, მოუწესრიგებლად, ხშირ შემთხვევაში იკარგებოდა დოკუმენტები, თითოეულ საკრებულოში მიწის გამანაწილებელი კომისიის რამდენიმე შემადგენლობა არსებობდა და მათი აღრიცხვა ფაქტობრივად არ ხდებოდა. მოწმეთა განმარტებებით ერთმნიშვნელოვნად ვერ დადასტურდა მიღება-ჩაბარების აქტის სიყალბე. ამასთანავე, სააპელაციო პალატამ გაითვალისწინა მიღება-ჩაბარების აქტზე ხელმომწერი მიწათმომწყობის - პ. ტ-ის ჩვენება, რომელიც კატეგორიულად ადასტურებს აქტზე თავისი ხელმოწერის არსებობას, აქტზე დასმული მიწის რესურსებისა და მიწის რეფორმის სახელმწიფო კომიტეტის ბეჭდის ნამდვილობას. პალატამ ყურადღება გაამახვილა აგრეთვე იმ გარემოებაზე, რომ საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს ინფორმაციით N46 მიღება-ჩაბარების აქტში მითითებული და მ. ხ-ის მიერ სარეგისტრაციოდ წარდგენილ აზომვით ნახაზზე არსებული მიწის ნაკვეთების მდებარეობა ემთხევა, თუმცა განსხვავებულია კონფიგურაცია. ამდენად, პალატამ მართლზომიერად მიიჩნია კომისიის გადაწყვეტილება ზ. ა-ისათვის საკუთრების უფლების აღიარების შესახებ გადაწყვეტილების ბათილად ცნობის შესახებ.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 03.10.2019წ. განჩინება საკასაციო წესით გასაჩივრდა ზ. ა-ის მიერ. კასატორი თვლის, რომ მ. ხ-ეს მიღება-ჩაბარების აქტი რომ ჰქონოდა, იგი ზ. ა-ისათვის საკუთრების უფლების აღიარებამდე მიმართავდა ადმინისტრაციულ ორგანოს საკუთრების დასარეგისტრირებლად. მ. ხ-ეს უფლების რეგისტრაციისათვის უნდა მიემართა საჯარო რეესტრისათვის და მისი უარი გაესაჩივრებინა სასამართლოში. კომისიაში არ იყვნენ სპეციალისტები, რომლებიც შეძლებდნენ მიღება-ჩაბარების აქტის კანონიერების შეფასებას. კასატორი თვლის, რომ N46 მიღება-ჩაბარების აქტი ყალბია, რეალურად მისი შედგენა მოხდა 2017 წელს, არაკეთილსინდისიერი პირები დღემდე იყენებენ გაუქმებულ ბეჭდებს და დოკუმენტებს ამოწმებენ ძველი თარიღით. სადავო ნაკვეთის განაწილება საერთოდ არ მომხდარა, რადგან ნაკვეთზე იდგა დენის მიმწოდებელი ანძა, ხოლო როდესაც ანძა გაუქმდა ნაკვეთი მიიღო მოსარჩელემ. გასათვალისწინებელია, რომ მიღება-ჩაბარების აქტს ხელს არ აწერს ...ის გამგებელი, ასევე ნახაზზე არ არის არქიტექტორის ხელმოწერა და ბეჭედი. მხოლოდ მოწმე პ. ტ-ე ადასტურებს აქტზე ხელმოწერას და ბეჭდის დასმას, თუმცა ბეჭედი მას კი არა გამგებელს უნდა ჰქონოდა.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო გასაჩივრებული განჩინების გაცნობის, საქმის მასალების შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ ზ. ა-ის საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის განსახილველად დაშვების ამომწურავ საფუძვლებს, კერძოდ, აღნიშნული ნორმის თანახმად, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ საკასაციო საჩივარი დაიშვება, თუ კასატორი დაასაბუთებს, რომ: ა) საქმე მოიცავს სამართლებრივ პრობლემას, რომლის გადაწყვეტაც ხელს შეუწყობს სამართლის განვითარებას და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებას; ბ) საქართველოს უზენაეს სასამართლოს მანამდე მსგავს სამართლებრივ საკითხზე გადაწყვეტილება არ მიუღია; გ) საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მოცემულ საქმეზე სავარაუდოა მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღება; დ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; ე) სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით, რასაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე; ვ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება ეწინააღმდეგება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.
საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები სააპელაციო სასამართლოს განჩინების საკასაციო სასამართლოს მიერ დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით და ამასთან, არ არსებობს საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღების ვარაუდი. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება არ ეწინააღმდეგება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს. ამასთან, საქმის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების თვალსაზრისით.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ კასატორი ვერ ასაბუთებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით, ვერ აქარწყლებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებსა და დასკვნებს.
საკასაციო სასამართლო იზიარებს მოცემულ საქმეზე სააპელაციო ინსტანციის სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლომ არსებითად სწორად გადაწყვიტა მოცემული დავა.
საქმის მასალებით დასტურდება, რომ 2017 წლის მარტში ზ. ა-ს უღიარდა თავის საკუთრებაში არსებული მიწის ნაკვეთის მოსაზღვრედ მდებარე მიწის ნაკვეთზე საკუთრების უფლება თვითნებურად დაკავების საფუძვლით. 2017 წლის აგვისტოში მ. ხ-ემ განცხადებით მიმართა საკუთრების უფლების აღიარების კომისიას და აღნიშნა, რომ 1993წ. მიღება-ჩაბარების აქტით გადაეცა 0,06 ჰა მიწის ნაკვეთი, რომლის საკუთრებაში დარეგისტრირებას ვერ ახდენს ზ. ა-ისთვის აღიარებულ მიწის ნაკვეთთან ზედდების გამო. სზაკ-ის 601 მუხლის მე-3 ნაწილის თანახმად, ადმინისტრაციულ აქტს ბათილად ცნობს მისი გამომცემი ადმინისტრაციული ორგანო. საკუთარი ინიციატივით ადმინისტრაციული აქტის ბათლად ცნობის მიზნით წარმოება ადმინისტრაციულმა ორგანომ შესაძლოა დაიწყოს სხვადასხვა წყაროდან, მათ შორის დაინტერესებული პირისგან მიღებული ინფორმაციის საფუძველზე. ის გარემოება, რომ მ. ხ-ემ განცხადებით მიმართა ადმინისტრაციულ ორგანოს და იმთავითვე არ წარადგინა სარჩელი სასამართლოში არ ადასტურებს მისი პოზიციის უსაფუძვლობას ან დასაბუთებულობას. მხარეს აქვს უფლება რამდენიმე არსებული კანონიერი შესაძლებლობიდან თავად აირჩიოს ის სამართლებრივი გზა, რომლითაც თავისი ინტერესის დაკმაყოფილების საშუალებას შექმნის. ასევე დაინტერესებული პირი ირჩევს თავისი უფლების რეალიზების დროს. მ. ხ-ე არ იყო შეზღუდული აერჩია მარეგისტრირებელი ორგანოსათვის მიმართვის დრო ან მიეღო გადაწყვეტილება საკუთრების უფლების აღიარების კომისიაში განცხადების წარდგენის შესახებ. ამდენად, ის გარემოება, რომ მ. ხ-ემ თავისი უფლების რეალიზაცია გადაწყვიტა მხოლოდ 2017 წელს და ამ მიზნით მარეგისტრირებელ ორგანოსთან ერთად მიმართა საკუთრების უფლების აღიარების კომისიას, არ ადასტურებს ზ. ა-ის სარჩელის საფუძვლიანობას, აღიარების კომისიის სადავო აქტების არამართლზომიერებას, საკასაციო საჩივრის დაშვების წინაპირობების არსებობას.
მართებულია სააპელაციო პალატის მოსაზრება, რომ ზ. ა-ის მითითება მიღება-ჩაბარების აქტის სიყალბის შესახებ არ არის სათანადოდ დასაბუთებული. საქმეში დაცულია მ. ხ-ის სახელზე 1993წ. გაცემული N46 მიღება-ჩაბარების აქტის დედანი. მიღება-ჩაბარების აქტს ხელს აწერს ორი პირი და მიწათმომწყობი, ასევე მიღება-ჩაბარების აქტი დამოწმებულია ორი ბეჭდით: ხაშურის რაიონის ...ის თემის საკრებულოს გამგეობის ბეჭდით და მიწის რესურსებისა და მიწის რეფორმის სახელმწიფო კომიტეტის ბეჭდით. დაკითხულ მოწმეებს, რომელთა შორის იყვნენ მიღება-ჩაბარების აქტში მითითებული პირები (მიწის რეფორმის პერიოდში მიწათმომწყობი პ. ტ-ე, გამგებელი რ. ა-ი, ჯ. გ-ი, ჯ. ხ-ე, გ. ბ-ე), ეჭვი არ გამოუთქვამთ წარდგენილი მიღება-ჩაბარების აქტის ნამდვილობასთან დაკავშირებით და აღნიშნეს, რომ მიღება-ჩაბარების აქტები სწორედ მსგავსი ფორმით გაიცემოდა, აქტის შესავალი ნაწილი, რომელიც ყველა აქტისათვის საერთო იყო, მ. ხ-ის მიღება-ჩაბარების აქტის შესავალ ნაწილს ემთხვეოდა. მიწათმომწყობმა პ. ტ-ემ კატეგორიულად დაადასტურა თავისი ხელმოწერისა და მიწის რესურსებისა და მიწის რეფორმის სახელმწიფო კომიტეტის ბეჭდის ნამდვილობა, ბეჭდების ნამდვილობა დაადასტურეს ასევე გ. ბ-ემ და რ. ა-მა. კასატორის მოსაზრება, რომ მიღება-ჩაბარების აქტი რეალურად 2017 წელს შედგა და ბეჭდებითაც ამ პერიოდში დადასტურდა არ ეფუძნება რაიმე სახის მტკიცებულებას, მხოლოდ კასატორის მოსაზრება არ ქმნის აღნიშნული ფაქტობრივი გარემოების დადგენილად მიჩნევისათვის საკმარის საფუძველს.
საკასაციო პალატა აღნიშნავს, რომ საქართველოს რესპუბლიკის მინისტრთა კაბინეტის 28.06.1993წ. N503 დადგენილების მე-2 პუნქტის თანახმად მიღება-ჩაბარების აქტი წარმოადგენდა მიწათსარგებლობის უფლების დამადასტურებელ სახელმწიფო აქტის გაცემის ერთადერთ საფუძველს. ამასთანავე, „მიწის ნაკვეთებზე უფლებათა სისტემური და სპორადული რეგისტრაციის წესისა და საკადასტრო მონაცემების სრულყოფის შესახებ“ კანონის 3.1 მუხლის „ჟ“ ქვეპუნქტის თანახმად, მიღება-ჩაბარების აქტი სახელდება საკუთრების უფლების დამადასტურებელ დოკუმენტებს შორის. გასათვალისწინებელია აგრეთვე, რომ მიღება-ჩაბარების აქტის გაფორმების ხარვეზები იმთავითვე არ გამორიცხავს მას უფლებადამდგენი დოკუმენტებიდან, „მიწის ნაკვეთებზე უფლებათა სისტემური და სპორადული რეგისტრაციის წესისა და საკადასტრო მონაცემების სრულყოფის შესახებ“ კანონის 17.2 მუხლის მიხედვით, მიწის რეფორმის კომისიის მიერ გაცემული მიღება-ჩაბარების აქტი კანონმდებლობით დადგენილი წესით შედგენილად მიიჩნევა მაშინაც კი, თუ იგი არ შეესაბამება „საქართველოს რესპუბლიკის მოქალაქეთათვის სარგებლობაში გადაცემულ მიწის ნაკვეთებზე დოკუმენტაციის გაფორმების რეგულირების შესახებ“ საქართველოს რესპუბლიკის მინისტრთა კაბინეტის 28.06.1993წ. №503 დადგენილებით დამტკიცებულ ფორმას, მაგრამ მასში მითითებულია მიწის ნაკვეთის მესაკუთრე და ფართობი და მასზე დასმულია მიწის რეფორმის კომისიის, მუნიციპალიტეტის ან სხვა უფლებამოსილი ორგანოს ბეჭედი („ა“, „ბ“ ქვ.პ.). ასეთივე მოწესრიგებას შეიცავს საქართველოს იუსტიციის მინისტრის 31.12.2019წ. N487 ბრძანებით დამტკიცებული „საჯარო რეესტრის შესახებ ინსტრუქციის“ 39-ე მუხლის 1-ლი პუნქტი. განსახილველ შემთხვევაში N46 მიღება-ჩაბარების აქტში მითითებულია მიწის ნაკვეთის მესაკუთრე და ფართობი, დასმულია ბეჭდები, რომელთა ნამდვილობას ფაქტობრივად კასატორიც ადასტურებს, თუმცა თვლის, რომ მათი დოკუმენტზე განთავსება მოგვიანებით მოხდა, რაც განსახილველი დავის ფარგლებში სათანადო მტკიცებულებების წარდგენით ვერ იქნა დადასტურებული.
ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილი ფაქტობრივი გარემოებების გათვალისწინებით საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ კასატორის მიერ მითითებული გარემოებები არ ქმნის საკასაციო საჩივრის დასაშვებად ცნობის საფუძველს, საკასაციო საჩივარს არ აქვს წარმატების პერსპექტივა. ამდენად, არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამო ზ. ა-ის საკასაციო საჩივარი არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.
ამასთანავე, სსკ-ის 401.4 მუხლის თანახმად, საკასაციო საჩივრის დაუშვებლად ცნობის შემთხვევაში პირს დაუბრუნდება მის მიერ გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის 70 პროცენტი. განსახილველი შემთხვევაში საკასაციო საჩივარზე გადახილია სახელმწიფო ბაჟი ჯამში 300 ლარი, რომლის 70 % შეადგენს 210 ლარს. კასატორ ზ. ა-ს სახელმწიფო ბაჟი გადახდილი აქვს ორ ნაწილად: თავდაპირველად გადახდილია 100 ლარი, ხოლო შემდგომში 200 ლარი. ამდენად, პალატა თვლის, რომ დასაბრუნებელი ბაჟის ოდენობის გათვალისწინებით (210 ლარი), კასატორს უნდა დაუბრუნდეს 200 ლარი სრულად და ცალკე გადახდილი 100 ლარის ნაწილი - 10 ლარი, ჯამში - 210 ლარი.
ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ემუხლის მე-3 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. ზ. ა-ის საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 03.10.2019წ. განჩინება;
3. ზ. ა-ს (პ.ნ. ...) დაუბრუნდეს საკასაციო საჩივარზე 31.07.2020წ. N9643704455 საგადახდო დავალებით გადახდილი სახელმწიფო ბაჟი 200 ლარი - სრულად, ასევე 17.02.2020წ. N9077856648 საგადახდო დავალებით გადახდილი სახელმწიფო ბაჟიდან - 100 ლარიდან დაუბრუნდეს 10 ლარი, შემდეგი ანგარიშიდან: ქ. თბილისი, სახელმწიფო ხაზინა, ბანკის კოდი TRESGE22, მიმღების ანგარიშის №200122900, სახაზინო კოდი №300773150;
4. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.


თავმჯდომარე ნ. სხირტლაძე


მოსამართლეები: მ. ვაჩაძე


ქ. ცინცაძე