საქმე #ბს-261(2კ-21) 30 სექტემბერი, 2021 წელი
ქ. თბილისი




ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:

თავმჯდომარე მაია ვაჩაძე (მომხსენებელი)
მოსამართლეები: გოჩა აბუსერიძე
ბიძინა სტურუა


საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლისა და 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 408-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, ზეპირი განხილვის გარეშე, შეამოწმა ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიისა და სსიპ ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის ტრანსპორტისა და ურბანული განვითარების სააგენტოს საკასაციო საჩივრების დასაშვებობის საფუძვლების არსებობა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2020 წლის 24 სექტემბრის განჩინების გაუქმების თაობაზე.



ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი:


2019 წლის 25 თებერვალს ლ. თ-მ სასარჩელო განცხადებით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას, მოპასუხეების - ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიისა და ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის ურბანული განვითარების საქალაქო სამსახურის მიმართ.
მოსარჩელის განმარტებით, მას ქ. თბილისში, ...-ის შემოგარენში საკუთრებაში აქვს 338 კვ.მ მიწის ნაკვეთი (ს/კ ...), რომელზეც მოსარჩელეს სურს 2-სართულიანი საცხოვრებელი სახლის აშენება, ვინაიდან არ გააჩნია საცხოვრებელი და ცხოვრობს ოჯახთან ერთად ქირით. მისივე განმარტებით, სპეციალური (ზონალური) შეთანხმების გაცემის მიზნით, 2018 წლის 26 ოქტომბერს განცხადებით მიმართა ურბანული განვითარების საქალაქო სამსახურს, წარადგინა 2018 წლის 4 იანვრის საინჟინრო ექსპერტიზის #... დასკვნა, რითაც დასტურდებოდა, რომ მისი მიწის ნაკვეთი აკმაყოფილებდა 2016 წლის 24 მაისის #14-39 დადგენილებით დამტკიცებული ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის ტერიტორიების გამოყენებისა და განაშენიანების რეგულირების წესის მე-16 მუხლის პირველი პუნქტის „ი“ ქვეპუნქტის მოთხოვნებს - მინიმალური დასაშვები ფართი უნდა იყოს 200 კვ.მ. ასევე, მოსარჩელემ წარადგინა სპეციალური ზონალური შეთახმების დასაბუთების ალბომი, თუმცა ურბანული სამსახურის 2019 წლის 23 იანვრის დასკვნით მას უარი ეთქვა სპეციალური შეთანხმების გაცემაზე, 2019 წლის 24 იანვარს კი, თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის #ბ 01.01190249 ბრძანებით მოსარჩელეს უარი ეთქვა ინდივიდუალური პარამეტრების დადგენის მიზნით, სპეციალური (ზონალური) შეთანხმების გაცემაზე. მოსარჩელე მიიჩნევს, რომ ქალაქ თბილისის მერიის ურბანული განვითარების სამსახურმა არასრულყოფილად შეისწავლა საკითხი, არ შეაფასა მიწის ნაკვეთის ირგვლივ არსებული მდგომარება, ასევე არ გაითვალისწინა საინჟინრო ექსპერტიზის დასკვნა, რითაც დასტურდება, რომ შესაძლებელი იყო ერთბინიანი საცხოვრებელი სახლის მშენებლობა, რომ ნაკვეთს გააჩნია ...-ის ქუჩის მხრიდან მხოლოდ ერთადერთი მისასვლელი გზა და არ არსებობს სხვა, ალტერნატიული მისასვლელი გზა. ამასთან, მიწის ნაკვეთის მიმართ გამოიყენა სახანძრო უსაფრთხოების ნორმები, რომელიც არ უნდა გამოეყენებინა, რითაც მოსარჩელეს მიადგა ზიანი.
სასარჩელო მოთხოვნის დაზუსტების შედეგად მოსარჩელემ ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის 2019 წლის 24 იანვრის #ბ 01.01190249 ბრძანების, სპეციალური (ზონალური) შეთანხმების გაცემაზე უარის თქმის შესახებ ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის ურბანული განვითარების საქალაქო სამსახურის 2019 წლის 23 იანვრის დასკვნის (წერილის ნომერი #...) ბათილად ცნობა და ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიისათვის ქ. თბილისში, ...-ის შემოგარენში არსებულ მიწის ნაკვეთზე (ს/კ ...) ინდივიდუალური საცხოვრებელი სახლის განთავსებისათვის, ინდივიდუალური პარამეტრების დადგენის მიზნით, სპეციალური (ზონალური) შეთანხმების გაცემის თაობაზე ახალი ადმინისტრაციული აქტის გამოცემის დავალება მოითხოვა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2019 წლის 12 ივლისის განჩინებით ლ. თ-ს წარმომადგენლის მ. ა-ის შუამდგომლობა დაკმაყოფილდა; ლ. თ-ს სარჩელი, მოპასუხეების - ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიისა და ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის ურბანული განვითარების საქალაქო სამსახურის მიმართ, ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის ურბანული განვითარების საქალაქო სამსახურის 2019 წლის 23 იანვრის დასკვნის ბათილად ცნობის ნაწილში, დატოვებულ იქნა განუხილველად.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2019 წლის 12 ივლისის განჩინებით საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 16.2 მუხლის საფუძველზე, საქმეში მესამე პირად ჩაება ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის ურბანული განვითარების საქალაქო სამსახური.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2019 წლის 6 აგვისტოს გადაწყვეტილებით ლ. თ-ს სარჩელი დაკმაყოფილდა; ბათილად იქნა ცნობილი „ქალაქ თბილისში, ...-ის შემოგარენში არსებული მიწის ნაკვეთისთვის (ს/კ ...) ინდივიდუალური პარამეტრების დადგენის მიზნით, სპეციალური (ზონალური) შეთანხმების გაცემაზე უარის თქმის თაობაზე“ ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის 2019 წლის 24 იანვრის #ბ 01.01190249 ბრძანება; ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიას ქ. თბილისში, ...-ის შემოგარენში არსებულ მიწის ნაკვეთზე (ს/კ ...) ინდივიდუალური საცხოვრებელი სახლის განთავსებისთვის, ინდივიდუალური პარამეტრების დადგენის მიზნით, სპეციალური (ზონალური) შეთანხმების გაცემის თაობაზე ახალი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემა დაევალა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2019 წლის 6 აგვისტოს გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრეს ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიამ და ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის ურბანული განვითარების საქალაქო სამსახურმა, რომლებმაც გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვეს.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2020 წლის 24 ივნისის განჩინებით ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის ურბანული განვითარების საქალაქო სამსახურის უფლებამონაცვლედ დადგინდა საჯარო სამართლის იურიდიული პირი – ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის ურბანული განვითარების სამსახური.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2020 წლის 20 ივლისის განჩინებით საჯარო სამართლის იურიდიული პირი – ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის ურბანული განვითარების სამსახურის უფლებამონაცვლედ დადგინდა საჯარო სამართლის იურიდიული პირი - ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის ტრანსპორტისა და ურბანული განვითარების სააგენტო.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2020 წლის 24 სექტემბრის განჩინებით ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიისა და სსიპ ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის ტრანსპორტისა და ურბანული განვითარების სააგენტოს სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა; უცვლელად დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2019 წლის 6 აგვისტოს გადაწყვეტილება.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2020 წლის 24 სექტემბრის განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრეს ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიამ და სსიპ ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის ტრანსპორტისა და ურბანული განვითარების სააგენტომ, რომლებმაც გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვეს.
კასატორი - ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერია მიუთითებს „ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის ტერიტორიების გამოყენებისა და განაშენიანების რეგულირების წესების დამტკიცების შესახებ“ ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის საკრებულოს 2016 წლის 24 მაისის #14-39 დადგენილებით დამტკიცებული წესის 24-ე, 22.9 მუხლსა და მე-16 მუხლის პირველი პუნქტის „ი“ ქვეპუნქტზე და აღნიშნავს, რომ 04.01.2018წ. სამხარაულის ექსპერტიზის დასკვნა შეეხება მიწის ნაკვეთის მინიმალურ ფართობს და არა მინიმალურ სიგანეს. განსახილველ შემთხვევაში კი, ინდივიდუალური პარამეტრების დადგენის საჭიროება გამოიწვია სწორედ იმ გარემოებამ, რომ მიწის ნაკვეთი ვერ აკმაყოფილებდა ფუნქციური ზონისათვის დადგენილ სიგანეს. 25.03.2019წ. სამხარაულის ექსპერტიზის დასკვნასთან მიმართებით, კასატორი აღნიშნავს, რომ განსახილველ მიწის ნაკვეთს გააჩნია 3 მეტრი სიგანის მისასვლელი, რაც არ არის შესაბამისობაში სახანძრო ნორმებთან.
კასატორი - სსიპ ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის ტრანსპორტისა და ურბანული განვითარების სააგენტო მიუთითებს სსიპ ლევან სამხარაული სახელობის სასამართლო ექსპერტიზის ეროვნული ბიუროს 2018 წლის 4 იანვრის #... ექსპერტიზის დასკვნაზე და აღნიშნავს, რომ ის შეეხება მიწის ნაკვეთის მინიმალურ ფართობს და არა მინიმალურ სიგანეს. ამასთან, სასამართლომ არ გაითვალისწინა საგანგებო სიტუაციების მართვის სამსახურის პოზიცია, რომლის მიხედვითაც, დგინდება, რომ შენობებთან სახანძრო ავტომობილებისათვის განკუთვნილი მისასვლელი გზის სიგანე, რომელიც დამოკიდებულია შენობის სიმაღლეზე უნდა შეადგენდეს - 3.5 მეტრს, თუ შენობის ან ნაგებობის სიმაღლე არის 13 მეტრის ჩათვლით, 4.2 მეტრს, თუ შენობის სიმაღლე არის 13 მეტრიდან 46 მეტრის ჩათვლით, 6.0 მეტრს, თუ შენობის სიმაღლე არის 46 მეტრზე მეტი. სადავოდ გამხდარ საპროექტო ტერიტორიას კი, გააჩნია 3 მეტრი სიგანის მისასვლელი, რაც არ არის შესაბამისობაში სახანძრო ნორმებთან. აღნიშნული მოცემულობის ფარგლებში, გაუგებარია, რა სამართლებრივი რეგულაციის ფარგლებში მიანიჭა სასამართლომ ექსპერტიზის დასკვნას უპირატესობა, მით უფრო, რომ სადავო საკითხს არ ეხებოდა.
სასამართლოს უნდა შეეფასებინა ის გარემოება, რომ სპეციალური (ზონალური) შეთანხმება თავისი არსით წარმოადგენს გამონაკლისს, რა დროსაც კანონმდებელი ნორმატიულად დადგენილი ქალაქთმშენებლობითი პარამეტრების გაზრდის შესაძლებლობას იძლევა. ამასთან, კანონმდებელი თავად განსაზღვრავს საგამონაკლისო გადაწყვეტილების მიღების კრიტერიუმებს, რაც გულისხმობს იმას, რომ ადმინისტრაციული ორგანო იკვლევს, რამდენად თავსებადია სპეციალური ზონალური შეთანხმება კონკრეტულ მიწის ნაკვეთის თავისებურებებთან და ზოგადად, ქალაქთმშენებლობის პრინციპებთან. იმ შემთხვევაში, თუ სასამართლო მიიჩნევს, რომ საპროექტო ტერიტორია მინიმალურ პარამეტრებს აკმაყოფილებს, მაშინ რატომ გახდა საჭირო სპეციალური (ზონალური) შეთანხმება. ამასთან, კასატორი ყურადღებას ამახვილებს საცხოვრებელი ზონა 1-ისთვის დამახასიათებელ მიწის ნაკვეთის ფართობსა და ზომებზე. ასევე სახანძრო უსაფრთხოებაზე.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2021 წლის 12 აპრილისა და 27 მაისის განჩინებებით საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიისა და სსიპ ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის ტრანსპორტისა და ურბანული განვითარების სააგენტოს საკასაციო საჩივრები.


ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:


საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიისა და სსიპ ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის ტრანსპორტისა და ურბანული განვითარების სააგენტოს საკასაციო საჩივრები არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას, შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის ამომწურავ საფუძვლებს, კერძოდ, აღნიშნული ნორმის თანახმად, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ საკასაციო საჩივარი დაიშვება, თუ კასატორი დაასაბუთებს, რომ: ა) საქმე მოიცავს სამართლებრივ პრობლემას, რომლის გადაწყვეტაც ხელს შეუწყობს სამართლის განვითარებას და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებას; ბ) საქართველოს უზენაეს სასამართლოს მანამდე მსგავს სამართლებრივ საკითხზე გადაწყვეტილება არ მიუღია; გ) საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მოცემულ საქმეზე სავარაუდოა მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღება; დ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; ე) სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით, რასაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე; ვ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება ეწინააღმდეგება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივრები არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.
საკასაციო საჩივრები არ არის დასაშვები სააპელაციო სასამართლოს განჩინების საკასაციო სასამართლოს მიერ დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით და ამასთან, არ არსებობს საკასაციო საჩივრების განხილვის შედეგად მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღების ვარაუდი. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება ასევე არ ეწინააღმდეგება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს. ამასთან, საქმის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს არც სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების თვალსაზრისით.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ კასატორები ვერ ასაბუთებენ სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით. კასატორები საკასაციო საჩივრებში ვერ აქარწყლებენ სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და დასკვნებს.
საკასაციო სასამართლო იზიარებს მოცემულ საქმეზე სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და ამ გარემოებებთან დაკავშირებით გაკეთებულ სამართლებრივ შეფასებებს და მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლომ არსებითად სწორად გადაწყვიტა მოცემული დავა.
მოცემულ შემთხვევაში მოსარჩელის მიერ სადავოდაა გამხდარი ის ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი (ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერის 2019 წლის 24 იანვრის #ბ 01.01190249 ბრძანება), რომლითაც „ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის ტერიტორიების გამოყენებისა და განაშენიანების რეგულირების წესების დამტკიცების შესახებ“ ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის საკრებულოს 2016 წლის 24 მაისის #14-39 დადგენილებით დამტკიცებული წესების 22-ე მუხლის მე-2 და მე-9 პუნქტებისა და ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის ურბანული განვითარების საქალაქო სამსახურის 2019 წლის 23 იანვრის #67-01190233730 წერილით წარდგენილი დასკვნის საფუძველზე, ლ. თ-ს უარი ეთქვა ქალაქ თბილისში, ...-ის შემოგარენში არსებულ მიწის ნაკვეთზე (ს/კ ...) ინდივიდუალური საცხოვრებელი სახლის განთავსებისათვის, ინდივიდუალური პარამეტრების დადგენის მიზნით, სპეციალური (ზონალური) შეთანხმების გაცემაზე.
ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის ურბანული განვითარების საქალაქო სამსახურის 2019 წლის 23 იანვრის #67-01190233730 დასკვნის თანახმად, ...-ის შემოგარენში არსებულ მიწის ნაკვეთზე (ს/კ ...) ინდივიდუალური საცხოვრებელი სახლის განთავსებისათვის ინდივიდუალური პარამეტრების დადგენის მიზნით სპეციალური (ზონალური) შეთანხმების გაცემა არ იქნა მიჩნეული მიზანშეწონილად, ვინაიდან #... საკადასტრო კოდით რეგისტრირებულ მიწის ნაკვეთს გააჩნია 3 მეტრი სიგანის და დაახლოებით 25 მეტრი სიგრძის მისასვლელი, რაც არ იყო საკმარისი შესაბამისი ინფრასტრუქტურის მოწყობისთვის. ამასთან, აღნიშნული გაბარიტების მისასვლელი არ იყო შესაბამისობაში სახანძრო ნორმებთან.
„ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის ტერიტორიების გამოყენებისა და განაშენიანების რეგულირების წესების დამტკიცების შესახებ“ ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის საკრებულოს 2016 წლის 24 მაისის #14-39 დადგენილებით დამტკიცებული წესის 24-ე მუხლის პირველი პუნქტი ადგენს, რომ მიწის ნაკვეთები და შენობები-ნაგებობები, რომლებიც არ შეესაბამებიან განაშენიანების რეგულირების წესების მოთხოვნებს წინა მუხლის პირველი პუნქტით განსაზღვრული პარამეტრების შესაბამისად და შესაბამისობის უზრუნველყოფა შეუძლებელია, წარმოადგენენ განპირობებულ (იძულებით) შეუსაბამო უძრავ ობიექტებს. ამავე მუხლის მე-2 პუნქტის თანახმად, განპირობებული (იძულებით) შეუსაბამო უძრავი ობიექტებითვის, განაშენიანების რეგულირების წესებით განსაზღვრული პირობით, ხდება ტერიტორიების გამოყენებისა და განაშენიანების ინდივიდუალური პარამეტრების დადგენა, რომლებიც უნდა ითვალისწინებდეს ტერიტორიის ეფექტური გამოყენების შესაძლებლობას, არ უნდა ლახავდეს სხვა მესაკუთრეთა ინტერესებს, და არ უნდა ეწინააღმდეგებოდეს არსებული განაშენიანების გეგმარებით, მოცულობით-სივრცით და ესთეტიკურ პარამეტრებს. მე-5 პუნქტის თანახმად კი, (იძულებითი) შეუსაბამო სტატუსის მქონე უძრავი ობიექტებისათვის ინდივიდუალური პარამეტრების დადგენა საჭიროებს სპეციალურ (ზონალურ) შეთანხმებას, რომელიც გაიცემა ამ თავის მოთხოვნათა შესაბამისად.
მოცემულ შემთხვევაში, დადგენილია, რომ ქ. თბილისში, ...-ის შემოგარენში არსებულ მიწის ნაკვეთზე (ს/კ ...) ვრცელდება საცხოვრებელი ზონა 1 (სზ-1), რომელიც ზემოაღნიშნული წესის 15.2 „ი“ მუხლის თანახმად, დაბალი ინტენსივობის ერთგვაროვანი საცხოვრებელი ქვეზონაა, რომელიც მოიცავს მხოლოდ არსებულ/დაგეგმილ სასოფლო-სააგარაკო განაშენიანებული ტერიტორიების საზღვრებში არასასოფლო-სამეურნეო ან/და საკარმიდამო გამოყენების სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის ნაკვეთებს. ამავე წესის მე-16 მუხლის პირველი პუნქტის „ი“ ქვეპუნქტის თანახმად, საცხოვრებელი ზონა 1-ში (სზ-1) განაშენიანების დომინირებული სახეობაა ერთბინიანი საცხოვრებელი სახლები. დასაშვებია ამ წესების დანართი 1-ით განსაზღვრული ძირითადი და სპეციალური (ზონალური) შეთანხმებით დაშვებული სახეობები. მიწის ნაკვეთის განაშენიანების მაქსიმალური კოეფიციენტი: კ-1= 0.5, მიწის ნაკვეთის განაშენიანების ინტენსივობის მაქსიმალური კოეფიციენტი: კ-2=0.8, მიწის ნაკვეთის გამწვანების მინიმალური კოეფიციენტი: კ-3=0.3, მიწის ნაკვეთის მინიმალური ფართობი - 200 კვ.მ., მიწის ნაკვეთის მინიმალური სიგანე -9 მეტრი, მიწის ნაკვეთის მინიმალური სიღრმე - 15 მეტრი, შენობა ნაგებობის მაქსიმალური სიმაღლე - 15* მეტრი.
ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის საკრებულოს 2016 წლის 24 მაისის #14-39 დადგენილებით დამტკიცებული „ქ. თბილისის ტერიტორიების გამოყენებისა და განაშენიანების რეგულირების წესების“ 22-ე მუხლის პირველი პუნქტის თანახმად, სპეციალური (ზონალური) შეთანხმება წარმოადგენს ტერიტორიების გამოყენებისა და განაშენიანების რეგულირების საგამონაკლისო წესს და მისი გაცემა დასაშვებია მხოლოდ ამ წესებით განსაზღვრულ შემთხვევებში, ამ მუხლით დადგენილი მოთხოვნების შესაბამისად. ამავე მუხლის მე-2 პუნქტის თანახმად, სპეციალური (ზონალური) შეთანხმება გაიცემა კონკრეტული მიწის ნაკვეთისათვის: ა) კ-1 და კ-2 კოეფიციენტების განაშენიანების რეგულირების წესებით დადგენილი ზღვრული მაჩვენებლების გადამეტებისთვის; ბ) გამოყენების ისეთი სახეობის დაშვებაზე, რაც განაშენიანების რეგულირების წესების მოთხოვნებით საჭიროებს სპეციალურ (ზონალურ) შეთანხმებას; გ) შეუსაბამო სტატუსის მქონე უძრავი ობიექტების გამოყენებასა და განაშენიანებასთან დაკავშირებული ქმედებისათვის; დ) იძულებით (განპირობებული) შეუსაბამო უძრავი ობიექტებისათვის ინდივიდუალური პარამეტრების დასადგენად. ამავე მუხლის მე-3 პუნქტის თანახმად, უძრავი ობიექტის სპეციალური (ზონალური) შეთანხმებით ნებადართულ სახეობაზე სპეციალური (ზონალური) შეთანხმების გაცემა დასაშვებია, თუ დასაბუთდება ქვემოთ ჩამოთვლილი ყველა გარემოება: ა) გამონაკლისი საჭიროა ტერიტორიის რაციონალური და ეფექტური გამოყენებისთვის; ბ) არ იცვლება მიმდებარე ტერიტორიის საერთო ქალაქგეგმარებითი ხასიათი. დასახელებული მუხლის მე-4 პუნქტის თანახმად, ამ მუხლის მე-2 პუნქტით გათვალისწინებულ შემთხვევებში სპეციალური (ზონალური) შეთანხმების მიღების თაობაზე განცხადება უნდა წარედგინოს ურბანულ განვითარებაზე უფლებამოსილ თბილისის მერიის სტრუქტურულ ერთეულს, ხოლო მე-9 პუნქტის მიხედვით, სპეციალურ (ზონალურ) შეთანხმებაზე გადაწყვეტილებას იღებს თბილისის მუნიციპალიტეტის მერი, ადმინისტრაციულ წარმოებაში ჩართული სტრუქტურული ერთეულების დასკვნის საფუძველზე.
საკასაციო სასამართლოს მითითებით, ადმინისტრაციულ ორგანოს - ქალაქ თბილისის მერიას სადავო აქტის გამოცემისას მინიჭებული ჰქონდა დისკრეციული უფლებამოსილება. განსახილველი დავის ფარგლებში კი, მნიშვნელოვანია, შეფასდეს მერიის მიერ აღნიშნული დისკრეციული უფლებამოსილების კანონის მოთხოვნების შესაბამისად განხორციელებას.
განსახილველ შემთხვევაში, ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ არ არის დასაბუთებული, თუ რატომ ეთქვა ლ. თ-ს უარი ქალაქ თბილისში, ...-ის შემოგარენში არსებულ მიწის ნაკვეთზე (ს/კ ...) ინდივიდუალური საცხოვრებელი სახლის განთავსებისათვის, ინდივიდუალური პარამეტრების დადგენის მიზნით, სპეციალური (ზონალური) შეთანხმების გაცემაზე. ამასთან, ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის ურბანული განვითარების საქალაქო სამსახურის 2019 წლის 23 იანვრის #67-01190233730 დასკვნაც, რაც გახდა სადავო ბრძანების მიღების საფუძველი, არ შეიცავს არავითარ დასაბუთებას, გარდა იმ აღნიშვნისა, რომ #... საკადასტრო კოდით რეგისტრირებულ მიწის ნაკვეთს გააჩნია 3 მეტრი სიგანისა და დაახლოებით 25 მეტრი სიგრძის მისასვლელი, რაც არ არის საკმარისი შესაბამისი ინფრასტრუქტურის მოწყობისთვის. ამასთან, აღნიშნული გაბარიტების მისასვლელი არ არის შესაბამისობაში სახანძრო ნორმებთან.
მართალია, ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის ურბანული განვითარების საქალაქო სამსახური წარმოადგენდა ადმინისტრაციულ წარმოებაში ჩართულ სტრუქტურულ ერთეულს, თუმცა აღნიშნული უპირობოდ არ გულისხმობდა იმას, რომ მის გადაწყვეტილებას წინასწარ დადგენილი სავალდებულო ხასიათი ჰქონდა ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერის მიერ საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებისათვის. ურბანული განვითარების საქალაქო სამსახურის დასკვნა სპეციალური (ზონალური) შეთანხმების საკითხზე ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიის მხრიდან შეფასების საგანი უნდა იყოს და არა გადაწყვეტილების მიღების ერთადერთი, უპირობო და სავალდებულო საფუძველი, მით უფრო იმ პირობებში, როდესაც აღნიშნული დასკვნა არ არის დასაბუთებული.
მოცემულ დავასთან მიმართებით, საკასაციო სასამართლო ყურადღებას ამახვილებს სსიპ ლევან სამხარაულის სახელობის სასამართლო ექსპერტიზის ეროვნული ბიუროს 2018 წლის 4 იანვრის #... ექსპერტიზის დასკვნაზე, რომლითაც დგინდებოდა, რომ ლ. თ-ს საკუთრებაში არსებულ მიწის ნაკვეთთან მისასვლელი გზა იყო ...-ის ქუჩის მხრიდან და აღნიშნული მიწის ნაკვეთი აკმაყოფილებდა დადგენილებით საცხოვრებელ ზონა 1-ისათვის განსაზღვრულ მიწის ნაკვეთებისათვის მოთხოვნილ მინიმალურ პარამეტრებს. ამდენად, ადმინისტრაციულ ორგანოს ეკისრებოდა მეტი პასუხისმგებლობა სათანადოდ გამოეკვლია საკითხი და საჭიროების შემთხვევაში, მიწის ნაკვეთი ადგილზე დაეთვალიერებინა და განეხორციელებინა საკითხის დამატებითი კვლევა. აღნიშნული თვალსაზრისით, ასევე გასათვალისწინებელია სსიპ ლევან სამხარაულის სახელობის სასამართლო ექსპერტიზის ეროვნული ბიუროს 2019 წლის 25 მარტის #001931019 ექსპერტიზის დასკვნა, რომლის თანახმად, ქ. თბილისში, ...-ში მდებარე, ლ. თ-ს საკუთრებაში არსებული #... საკადასტრო კოდით რიცხული ტერიტორიისათვის დაკმაყოფილებულია CП ... სახანძრო ნორმების მოთხოვნები და მოცემულ კონკრეტულ შემთხვევაში, გასათვალისწინებელი არ არის სავალი გზის მინიმალური სტანდარტი - სიგანე 3.5 მეტრი.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემულ საქმეს არ გააჩნია არავითარი პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივარს _ წარმატების პერსპექტივა.
ზემოთქმულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ არ არსებობს საკასაციო საჩივრების დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც საკასაციო საჩივრები არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.
ამასთან, საკასაციო სასამართლო მიუთითებს საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილზე და აღნიშნავს, რომ საკასაციო საჩივრის დაუშვებლად ცნობის შემთხვევაში პირს დაუბრუნდება მის მიერ გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის 70 პროცენტი.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ ვინაიდან სსიპ ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის ტრანსპორტისა და ურბანული განვითარების სააგენტოს საკასაციო საჩივარზე 14.05.2021წ. #01737 საგადახდო მოთხოვნით გადახდილია სახელმწიფო ბაჟი - 300 ლარის ოდენობით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილის თანახმად, სსიპ ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის ტრანსპორტისა და ურბანული განვითარების სააგენტოს (ს/კ ...) უნდა დაუბრუნდეს საკასაციო საჩივარზე გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის 70 პროცენტი - 210 ლარი, შემდეგი ანგარიშიდან: ქ. თბილისი, სახელმწიფო ხაზინა, ბანკის კოდი TRESGE22, მიმღების ანგარიშის #200122900, სახაზინო კოდი #300773150.



ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის მერიისა და სსიპ ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის ტრანსპორტისა და ურბანული განვითარების სააგენტოს საკასაციო საჩივრები მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2020 წლის 24 სექტემბრის განჩინება;
3. სსიპ ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის ტრანსპორტისა და ურბანული განვითარების სააგენტოს (ს/კ ...) დაუბრუნდეს საკასაციო საჩივარზე 14.05.2021წ. #01737 საგადახდო მოთხოვნით გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის - 300 ლარის 70 პროცენტი - 210 ლარი, შემდეგი ანგარიშიდან: ქ. თბილისი, სახელმწიფო ხაზინა, ბანკის კოდი TRESGE22, მიმღების ანგარიშის #200122900, სახაზინო კოდი #300773150;
4. საქართველოს უზენაესი სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.


თავმჯდომარე მ. ვაჩაძე


მოსამართლეები: გ. აბუსერიძე


ბ. სტურუა