საქართველოს უზენაესი სასამართლო
გ ა ნ ჩ ი ნ ე ბ ა
საქართველოს სახელით
საქმე №ბს-323(კ-20) 7 აპრილი, 2022 წელი
თბილისი

ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატა
შემდეგი შემადგენლობა:

გიორგი გოგიაშვილი (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
ქეთევან ცინცაძე, ნუგზარ სხირტლაძე

საქმის განხილვის ფორმა - ზეპირი მოსმენის გარეშე

კასატორი (მოპასუხე) - სსიპ შემოსავლების სამსახური

მოწინააღმდეგე მხარე (მოსარჩელე) - რ. ფ-ე

დავის საგანი - ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების ბათილად ცნობა, ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემის დავალება - იმპორტის გადასახადისგან გათავისუფლება

გასაჩივრებული გადაწყვეტილება - ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2019 წლის 11 ნოემბრის გადაწყვეტილება

კასატორის მოთხოვნა - გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილების მიღება

აღწერილობითი ნაწილი:

რ. ფ-ემ 2019 წლის 2 მაისს სარჩელით მიმართა ქუთაისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას, მოპასუხის - სსიპ შემოსავლების სამსახურის მიმართ და ამავე სამსახურის 2019 წლის 3 იანვრის №21-10-21/44 გადაწყვეტილებისა და 2019 წლის 27 მარტის №7562 ბრძანების ბათილად ცნობა, ასევე, მოპასუხისთვის, მოსარჩელის კუთვნილ „...-ის“ მარკის №... (შასის ნომერი ...) ავტომანქანასთან მიმართებაში, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 199-ე მუხლის „დ.ე“ ქვეპუნქტით დადგენილი შეღავათების გავრცელების დავალება მოითხოვა.
სარჩელის მიხედვით, რ. ფ-ე არის რუსეთის მოქალაქე, რომელსაც საქართველოს პრეზიდენტის 2007 წლის 15 მაისის №307 ბრძანებულების თანახმად, ასევე მიენიჭა საქართველოს მოქალაქეობა. 2018 წლის 26 ოქტომბერს მოსარჩელე შემოვიდა საქართველოში მისი კუთვნილი, რუსეთის ფედერაციაში რეგისტრირებული, „...-ის“ მარკის №... ავტომანქანით, ამავდროულად მასთან ერთად შემოვიდა ... სატვირთო ავტომანქანა, რომლითაც შემოიტანა სხვადასხვა დასახელების საქონელი - აღწერილი 31 ერთეულად. მოსარჩელემ განაცხადა, რომ საქართველოში შემოდიოდა მუდმივ საცხოვრებლად (თუმცა იმ მომენტისათვის არ ჰქონდა მიღებული საქართველოს მოქალაქის პირადობის დამადასტურებელი მოწმობა) და სურდა, ესარგებლა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 199-ე მუხლის „დ.ე“ ქვეპუნქტით განსაზღვრული შეღავათებით, როგორც 31 ერთეულ ნივთზე, ასევე მის საკუთრებაში არსებულ ავტომანქანაზე.
მოსარჩელის მითითებით, მის საკუთრებაში არსებულ ავტომანქანაზე შეღავათის გავრცელების საკითხის გადასაწყვეტად გააგზავნეს ქუთაისის მომსახურების სააგენტოში, სადაც დაუდასტურეს, რომ მას შეეძლო ესარგებლა კანონით მინიჭებული შეღავათებით. მოსარჩელემ 2018 წლის 29 ოქტომბერს ანალოგიური მოთხოვნა დააფიქსირა შემოსავლების სამსახურში მას შემდეგ, რაც ქუთაისში მდებარე იუსტიციის სახლში აიღო საქართველოს მოქალაქის პირადობის მოწმობა. 31 დასახელების ნივთი დაექვემდებარა შეღავათს, ხოლო ავტომანქანაზე შეღავათის გავრცელების საკითხი შემოსავლების სამსახურმა რეაგირების გარეშე დატოვა. 2018 წლის 13 დეკემბერს მოსარჩელემ კვლავ მიმართა საბაჟო დეპარტამენტის უფროსს კუთვნილ ავტომობილზე კანონით განსაზღვრული შეღავათის გავრცელების მოთხოვნით. 2019 წლის 3 იანვრის წერილით კი პასუხად ეცნობა, რომ მითითებული შეღავათების მისაღებად უნდა ესარგებლა 2018 წლის 29 ოქტომბრიდან 30 კალენდარულ დღეში. მოსარჩელემ აღნიშნული წერილი გაასაჩივრა ფინანსთა სამინისტროში, თუმცა საჩივარი არ დაკმაყოფილდა. აღნიშნულ გარემოებებზე მითითებით, მოსარჩელემ დასახელებული აქტების ბათილად ცნობა და სარჩელის დაკმაყოფილება მოითხოვა.
ქუთაისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2019 წლის 25 ივლისის გადაწყვეტილებით რ. ფ-ეის სარჩელი არ დაკმაყოფილდა. აღნიშნული გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით მანვე გაასაჩივრა.
ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2019 წლის 11 ნოემბრის გადაწყვეტილებით რ. ფ-ეის სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა; გაუქმდა ქუთაისის საქალაქო სასამართლოს 2019 წლის 25 ივლისის გადაწყვეტილება და მიღებულ იქნა ახალი გადაწყვეტილება, რომლითაც რ. ფ-ეის სარჩელი დაკმაყოფილდა; ბათილად იქნა ცნობილი სსიპ შემოსავლების სამსახურის 2019 წლის 3 იანვრის №21-10-21/44 გადაწყვეტილება და ამავე სამსახურის 2019 წლის 27 მარტის №7562 ბრძანება; სსიპ შემოსავლების სამსახურს დაევალა მოსარჩელის კუთვნილ „...-ის“ მარკის №... (შასის ნომერი ...) ავტომანქანასთან მიმართებაში, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 199-ე მუხლის „დ.ე“ ქვეპუნქტით დადგენილი შეღავათების გავრცელება.
დასახელებული გადაწყვეტილება სსიპ შემოსავლების სამსახურმა საკასაციო წესით გაასაჩივრა, რომელმაც გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილების მიღებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვა.
კასატორი, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 199-ე მუხლის „დ.ე“ ქვეპუნქტზე (სადავო პერიოდში მოქმედი) მითითებით, აღნიშნავს, რომ იმპორტის გადახდისგან გათავისუფლებულია ფიზიკური პირის მიერ საქართველოში მუდმივად საცხოვრებლად შემოსვლისას (რაც დასტურდება საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს მიერ დადგენილი წესით გაცემული შესაბამისი დოკუმენტით) საქონლის (მათ შორის, ავეჯის, საყოფაცხოვრებო დანიშნულების საქონლის, ოჯახზე ერთი სატრანსპორტო საშუალების) იმპორტი, რომელიც არ არის განკუთვნილი ეკონომიკური საქმიანობისათვის. გარდა ამისა, საქართველოს ფინანსთა მინისტრის 2012 წლის 26 ივლისის № 290 ბრძანებით დამტკიცებული საქართველოს საბაჟო ტერიტორიაზე საქონლის გადაადგილებისას და გაფორმების შესახებ ინსტრუქციის 33-ე მუხლის 1-ლი პუნქტის „თ“ ქვეპუნქტის თანახმად, გარანტიის წარდგენა სავალდებულოა საქართველოში მუდმივად საცხოვრებლად შემომსვლელი პირის მიერ ზემოაღნიშნული ნორმით გათვალისწინებული საქონლის დეკლარირებისას, როდესაც საქართველოში მუდმივი საცხოვრებელი ადგილის დამადასტურებელი საბუთი არ არის წარდგენილი ან წარდგენილია ხარვეზით.
კასატორის მითითებით, კონკრეტულ შემთხვევაში მოსარჩელეს საქართველოში შემოსვლისას არ განუცხადებია განზრახვა მუდმივ საცხოვრებლად შემოსვლის თაობაზე და რომ სურდა, ესარგებლა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 199-ე მუხლის „დ.ე“ ქვეპუნქტით გათვალისწინებული შეღავათით. ამასთან, საქართველოში მუდმივად ცხოვრების დამადასტურებელი დოკუმენტის - პირადობის ელექტრონული მოწმობის უქონლობის გამო, ასეთი შეღავათის მისაღებად რ. ფ-ეს უნდა წარედგინა შესაბამისი გარანტია ან თავდებობის ხელშეკრულება, რაც არ განუხორციელებია.
გარდა ზემოაღნიშნულისა, კასატორი აღნიშნავს, რომ რ. ფ-ეის კუთვნილი 31 დასახელების ნივთი იმპორტის გადასახადისგან გათავისუფლდა არა საგადასახადო კოდექსის 199-ე მუხლის „დ.ე“ ქვეპუნქტით, არამედ იმავე მუხლის „დ.დ“ ქვეპუნქტის შესაბამისად, რამდენადაც მითითებული ნორმის თანახმად, იმპორტის გადასახადისგან თავისუფლდება უცხოეთში ყოველ 6 თვეზე მეტი ხნით ყოფნის შემდეგ საქართველოში შემოსული ფიზიკური პირის მიერ საგარეო-ეკონომიკური საქმიანობის ეროვნული სასაქონლო ნომენკლატურის 28-ე-97-ე ჯგუფების (გარდა 87-ე ჯგუფისა) შესაბამისი 15000 ლარის ღირებულების საქონლის იმპორტი, რომელიც არ არის განკუთვნილი ეკონომიკური საქმიანობისთვის.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო საჩივრის ავტორი მიიჩნევს, რომ სადავო აქტები კანონშესაბამისია და არ არსებობდა მათი გაუქმების სამართლებრივი საფუძველი.

სამოტივაციო ნაწილი:

საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლისა და საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ სსიპ შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით განსაზღვრულ საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის მოთხოვნებს, რაც გამორიცხავს განსახილველი საკასაციო საჩივრის დასაშვებად ცნობის შესაძლებლობას.
საკასაციო პალატა აღნიშნავს, რომ საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები, ვინაიდან:
- არ არსებობს საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღების ვარაუდი;
- არ არსებობს სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილების საკასაციო სასამართლოს მიერ დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების საფუძველი;
- სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული გადაწყვეტილება არ ეწინააღმდეგება ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციას და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს;
- საქმის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების თვალსაზრისით;
- კასატორი ვერ ასაბუთებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მატერიალური ან საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით და საკასაციო საჩივარში მითითებული პოზიცია ვერ აქარწყლებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებსა და დასკვნებს.
შესაბამისად, საქმეზე არ იქმნება საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით განსაზღვრული საკასაციო საჩივრის განსახილველად დაშვების წინაპირობა. ამასთან, საკასაციო სასამართლო იზიარებს მოცემულ საქმეზე ქვედა ინსტანციის სასამართლოების მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს, ამ გარემოებებთან დაკავშირებით გამოთქმულ სამართლებრივ შეფასებებს და მიიჩნევს, რომ მოცემული დავა არსებითად სწორად არის გადაწყვეტილი.
საკასაციო პალატა აღნიშნავს, განსახილველ საქმეში მთავარ სადავო საკითხს წარმოადგენს, საგადასახადო ორგანოს მიერ მოსარჩელისათვის საგადასახადო კოდექსის 199-ე მუხლის „დ.ე“ ქვეპუნქტით განსაზღვრული შეღავათით სარგებლობაზე უარის თქმის კანონიერება, საქართველოში მუდმივად საცხოვრებლად შემოსვლის განუცხადებლობის საფუძვლით.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს სადავო პერიოდში მოქმედ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 199-ე მუხლზე, რომლითაც გათვალისწინებულია იმპორტის გადასახადისგან გათავისუფლების საფუძვლები, კერძოდ, დასახელებული მუხლის „დ.ე“ ქვეპუნქტის მიხედვით, იმპორტის გადასახადისაგან გათავისუფლებულია საქართველოში მუდმივად საცხოვრებლად შემოსვლისას (რაც დასტურდება საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს მიერ დადგენილი წესით გაცემული შესაბამისი დოკუმენტით) საქონლის (მათ შორის, ავეჯის, საყოფაცხოვრებო დანიშნულების საქონლის, ოჯახზე ერთი სატრანსპორტო საშუალების) იმპორტი, რომელიც არ არის განკუთვნილი ეკონომიკური საქმიანობისათვის.
საკასაციო პალატა ასევე მიუთითებს სადავო პერიოდში მოქმედ საქართველოს ფინანსთა მინისტრის 2012 წლის 26 ივლისის №290 ბრძანებით დამტკიცებული „საქართველოს საბაჟო ტერიტორიაზე საქონლის გადაადგილებისა და გაფორმების შესახებ ინსტრუქციის“ მე-19 მუხლის პირველ პუნქტზე, რომლის მიხედვით, საქონლის წარდგენისა და გაფორმების ვალდებულება ეკისრება დეკლარანტს/საქონლის მფლობელს. ამავე ინსტრუქციის მე-20 მუხლის მე-10 პუნქტის „გ“ ქვეპუნქტით განსაზღვრულია საქართველოში მუდმივად ცხოვრების უფლების მაძიებელი პირის საქართველოს საბაჟო ტერიტორიაზე შემოსვლისას, არაეკონომიკური საქმიანობისათვის განკუთვნილ იმ საქონელზე, რომელიც მასთან ერთად არ გადაადგილდება, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 199-ე მუხლის „დ.ე” ქვეპუნქტით გათვალისწინებული შეღავათის მისაღებად, ასეთი საქონლის შემოტანის განზრახვის თაობაზე განაცხადის წარდგენის ვალდებულებას (მაგრამ არაუგვიანეს უფლებამოსილ ორგანოში საქართველოში მუდმივად ცხოვრების უფლების მოსაპოვებლად განაცხადის წარდგენის დღიდან 30 კალენდარული დღისა), ხოლო საბაჟო დეკლარაციისა და საქონლის წარდგენა ხორციელდება საქართველოში მუდმივად ცხოვრების უფლების მოსაპოვებლად განაცხადის წარდგენის დღიდან არა უგვიანეს 90 კალენდარული დღისა. დასახელებული ინსტრუქციის 21-ე მუხლის პირველი და მე-2 პუნქტების თანახმად, საქონლის დეკლარირება შესაძლებელია საბაჟო დეკლარაციის წარდგენით, ზეპირად ან კანონმდებლობით გათვალისწინებული სხვა საშუალებით. საბაჟო დეკლარაციის წარდგენა შესაძლებელია ელექტრონული ან წერილობითი ფორმით. ამავე მუხლის მე-4 პუნქტის მიხედვით კი, დადგენილია, რომ ზეპირი (მხოლოდ მგზავრის შემთხვევაში) ან სხვა საშუალებით დეკლარირება, რომლითაც საქონლის მფლობელი საქართველოს საგადასახადო კანონმდებლობის შესაბამისად გამოთქვამს სურვილს, საქონლის მიმართ გამოყენებულ იქნეს სასაქონლო ოპერაცია, ითვლება საბაჟო დეკლარაციის წარდგენად. 21.7 მუხლის „გ“ პუნქტით, ფიზიკურ პირს დეკლარირების ვალდებულება წარმოეშობა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 199-ე მუხლის „დ.დ“ და „დ.ე“ ქვეპუნქტებით გათვალისწინებული საქონლის შემოტანისას.
განსახილველ შემთხვევაში დადგენილია, რომ რ. ფ-ე არის რუსეთის მოქალაქე, ხოლო საქართველოს პრეზიდენტის 2007 წლის 15 მაისის ბრძანებულების თანახმად, მიენიჭა საქართველოს მოქალაქეობა. 2018 წლის 26 ოქტომბერს რ. ფ-ე, ...ს საბაჟო-გამშვები პუნქტის გავლით, შემოვიდა საქართველოში, რა დროსაც არ გააჩნდა პირადობის დამადასტურებელი დოკუმენტი, თუმცა საქმის მასალებითვე დასტურდება, რომ მასზე (პ/ნ ...) სსიპ სახელმწიფო სერვისების განვითარების სააგენტოს მიერ საქართველოს მოქალაქის პირადობის მოწმობა გაიცა 2018 წლის 29 ოქტომბერს. აღსანიშნავია, რომ საქმის მასალებში წარმოდგენილია რ. ფ-ეის მიერ საქართველოს პირადობის დამადასტურებელი მოწმობის აღების შემდეგ შევსებული, 2018 წლის 30 ოქტომბრის გამარტივებული საბაჟო დეკლარაცია, რომლითაც მის მიერ შემოტანილი ქონების ნაწილი (31 დასახელების ნივთი) დაექვემდებარა საგადასახადო კოდექსის 199-ე მუხლის „დ.დ“ ქვეპუნქტით გათავლისწინებულ შეღავათს, ხოლო სატრანსპორტო საშუალება „...“, ნომრით: ... - არა. აღნიშნული დოკუმენტი ადასტურებს იმ ფაქტს, რომ მოსარჩელე ნამდვილად გამოცხადდა შემოსავლების სამსახურის სერვის ცენტრში, სადაც მის მიერ, საქართველოს მოქალაქის პირადობის მოწმობის დამადასტურებელი დოკუმენტის აღების შემდეგ, შევსებულ იქნა გამარტივებული საბაჟო დეკლარაცია ((რეგისტრაციის თარიღი: 30.10.2018, 10:22:29); ტ.2; ს.ფ. 27)).
რაც შეეხება ავტომანქანა „ნივაზე“ შეღავათების გავრცელებას, ვინაიდან მასზე კანონით გათვალისწინებული შეღავათის გავრცელება სსიპ შემოსავლების სამსახურმა რეაგირებას გარეშე დატოვა, 2018 წლის 13 დეკემბერს მოსარჩელემ კვლავ მიმართა განცხადებით საბაჟო დეპარტამენტის უფროსს და ითხოვა, ესარგებლა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 199-ე მუხლის „დ.ე“ ქვეპუნქტით განსაზღვრული შეღავათებით. შემოსავლების სამსახურის საბაჟო დეპარტამენტის 2019 წლის 3 იანვრის გადაწყვეტილებით, რ. ფ-ეს განცხადების პასუხად განემარტა, რომ ფიზიკურ პირს შეუძლია ისარგებლოს კანონით გათვალისწინებული შეღავათით საქართველოში მუდმივად საცხოვრებლად შემოსვლისას, ხოლო აღნიშნულზე განაცხადი უნდა წარედგინა პირადობის მოწმობის აღებიდან 30 კალენდარული დღის ვადაში. შესაბამისად, 2018 წლის 13 დეკემბრისთვის გასული იყო 30 კალენდარულ დღეზე მეტი. აღნიშნული გადაწყვეტილება 2019 წლის 24 იანვარს გასაჩივრდა რ. ფ-ეის მიერ, თუმცა სსიპ შემოსავლების სამსახურის 2019 წლის 27 მარტის N7562 ბრძანებით, რ. ფ-ეის საჩივარი იმავე გარემოებებზე მითითებით, არ დაკმაყოფილდა. მოსარჩელე სწორედ აღნიშნულ აქტებს ხდის სადავოდ და მიიჩნევს, რომ უსაფუძვლოდ არ გავრცელდა მასზე კანონით განსაზღვრული შეღავათი.
საკასაციო პალატა, საქმეზე დადასტურებული გარემოებებისა და სამართლებრივი ნორმების ურთიერთშეჯერების შედეგად, მიიჩნევს, რომ რ. ფ-ემ საქართველოს საბაჟო საზღვარზე შემოსვლისთანავე მოახდინა ზეპირი დეკლარირება როგორც იმ ნივთებზე, რომელიც მასთან ერთად არ გადაადგილდებოდა, ასევე იმ სატრანსპორტო საშუალებაზე რომელსაც ის უშუალოდ მართავდა. საბაჟო გამშვებ პუნქტ „...დან“ შემდგომი საბაჟო პროცედურების გავლის მიზნით, რ. ფ-ე გადამისამართდა ქუთაისის სერვის ცენტრში. სსიპ შემოსავლების სამსახური აცხადებს, რომ რ. ფ-ეს 2018 წლის 13 დეკემბრის განცხადების წარდგენამდე საქართველოში მუდმივად საცხოვრებლად შემოსვლის განზრახვის შესახებ უფლებამოსილი პირებისთვის არ განუცხადებია და არც რაიმე სახის დოკუმენტი წარუდგენია, თუმცა მიუხედავად ამისა, შესაბამისი განცხადების არარსებობის (შემოსავლების სამსახურის მტკიცებით) პირობებშიც, შემოსავლების სამსახურმა მაინც დაუქვემდებარა 2018 წლის 26 ოქტომბერს რ. ფ-ეის მიერ შემოტანილი 31 დასახელების მოძრავი ნივთი, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 199-ე მუხლის „დ.დ“ ქვეპუნქტით გათვალისწინებულ შეღავათს. საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ აღნიშნული შეღავათების გავრცელება განხორცილდა რ. ფ-ეის მიერ 2018 წლის 30 ოქტომბერს დარეგისტრირებული გამარტივებული საბაჟო დეკლარაციის საფუძველზე, რომლის შევსებისას რ. ფ-ეს უკვე მიღებული ჰქონდა საქართველოს მოქალაქის პირადობის მოწმობა და შესაბამისად, დასტურდება მისი საქართველოში მუდმივად საცხოვრებლად შემოსვლის განზრახვა. ამრიგად, კანონით გათვალისწინებული შეღავათი უნდა გავრცელებულიყო არა მარტო პირად ნივთებზე, არამედ ავტომობილზეც და იგი გათავისუფლებულიყო იმპორტის გადასახადისაგან. ამდენად, არარელევანტურია საგადასახადო ორგანოს მტკიცება შეღავათის გავრცელების თაობაზე 2018 წლის 13 დეკემბრამდე განუცხადებლობის შესახებ. აქედან გამომდინარე, საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ რ. ფ-ეის მიმართ უნდა გავრცელდეს საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 199-ე მუხლის „დ.ე“ ქვეპუნქტით გათვალისწინებული შეღავათები.
საკასაციო პალატა, მოსარჩელის მიერ საქონლის დეკლარირებისთვის განაცხადის წარდგენისთვის განსაზღვრული ვადის დაცულობის საკითხის შესაფასებლად, კვლავ მიუთითებს სადავო პერიოდში მოქმედი საქართველოს ფინანსთა მინისტრის 2012 წლის 26 ივლისის №290 ბრძანებით დამტკიცებულ „საქართველოს საბაჟო ტერიტორიაზე საქონლის გადაადგილებისა და გაფორმების შესახებ ინსტრუქციის“ 45-ე მუხლის პირველი პუნქტის „გ“ ქვეპუნქტზე, რომლის თანახმად, გამარტივებული საბაჟო დეკლარაციით შესაძლებელია გაფორმდეს საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 199-ე მუხლის „დ.დ“ და „დ.ე“ ქვეპუნქტებით გათვალისწინებული საქონელი (საქონელთა ჯგუფი). ინსტრუქციის 45-ე მუხლის მე-13 პუნქტის მიხედვით კი, საქართველოში მუდმივად საცხოვრებლად შემომსვლელი პირის მიერ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 199-ე მუხლის „დ.ე“ ქვეპუნქტით გათვალისწინებული საქონლის დეკლარირებისას, როდესაც საქართველოში მუდმივი საცხოვრებელი ადგილის დამადასტურებელი საბუთი არ არის წარდგენილი ან წარდგენილია ხარვეზით, საქონლის გაშვება შესაძლებელია განხორციელდეს თავდებობის ხელშეკრულების (თავდებობის ხელშეკრელება წარმოადგენს გარანტიის სახეს, რომელიც „ინსტრუქციის 33.1 მუხლის „თ“ ქვეპუნქტით სავალდებულოა საქართველოში მუდმივად საცხოვრებლად შემომსვლელი პირის მიერ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 199-ე მუხლის „დ.ე” ქვეპუნქტით გათვალისწინებული საქონლის დეკლარირებისას, როდესაც საქართველოში მუდმივი საცხოვრებელი ადგილის დამადასტურებელი საბუთი არ არის წარდგენილი ან წარდგენილია ხარვეზით) წარდგენისას. ამასთან, ხარვეზის გამოსწორების ვადა შეადგენს უფლებამოსილ ორგანოში საქართველოში მუდმივად ცხოვრების უფლების მოსაპოვებლად განაცხადის წარდგენის დღიდან 90 დღეს.
საკასაციო სასამართლო დასახელებულ სამართლებრივ ნორმაზე დაყრდნობით აღნიშნავს, რომ მართალია, რ. ფ-ეს საქართველოში შემოსვლისას არ გააჩნდა პირადობის დამადასტურებელი დოკუმენტი, თუმცა საქმის მასალებით დასტურდება მის მიერ ასეთი დოკუმენტის აღებისა და შემდეგ გამარტივებული დეკლარაციის შედგენის ფაქტი მაშინ, როცა უკვე აღებული ჰქონდა პირადობის დამადასტურებელი მოწმობა. ამდენად, არასწორია საგადასახადო ორგანოს მტკიცება, რომ მოსარჩელეს ასეთი განზრახვის შესახებ 2018 წლის 13 დეკემბრამდე არ განუცხადებია. აქედან გამომდინარე, საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ რ. ფ-ეის მიმართ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 199-ე მუხლის „დ.ე“ ქვეპუნქტით გათვალისწინებული შეღავათების გავრცელების მოთხოვნის წარდგენის ვადად მიჩნეულ უნდა იქნეს არა 2018 წლის 13 დეკემბერი, არამედ 2018 წლის 26 ოქტომბრიდან 30 ოქტომბრამდე პერიოდი. შესაბამისად, სააპელაციო სასამართლომ მართებულად მიიჩნია, რომ მითითებული გარემოება განაპირობებდა მოსარჩელის მიმართ შესაბამისი საგადასახადო შეღავათების გავრცელების ვალდებულებას. ამასთანავე, მოცემულ შემთხვევაში ინსტრუქციით განსაზღვრული საბუთის წარუდგენლობის ან ხარვეზის არსებობის გამო 90-დღიანი ვადის გავრცელების შემთხვევაშიც, დაცულია განცხადების წარდგენის კანონით გათვალისწინებული ვადა.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილი ფაქტობრივი გარემოებების გათვალისწინებით, საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ კასატორის მიერ მითითებული გარემოებები არ ქმნის საკასაციო საჩივრის დასაშვებად ცნობის საფუძველს, არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც საკასაციო საჩივარი არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.

სარეზოლუციო ნაწილი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლით და

დაადგინა:

1. სსიპ შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2019 წლის 11 ნოემბრის გადაწყვეტილება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.

თავმჯდომარე გ. გოგიაშვილი


მოსამართლეები: ქ. ცინცაძე


ნ. სხირტლაძე