¹ბს-1171-746(კ-05) 11 აპრილი, 2006 წ.‚ ქ. თბილისი

საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატა
შემადგენლობა: ნ. წკეპლაძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
ლ. ლაზარაშვილი,
ნ. სხირტლაძე

დავის საგანი: თანხის დაკისრება.

საკასაციო სასამართლომ საქმის მასალების გაცნობის შედეგად

გ ა მ ო ა რ კ ვ ი ა:

2002წ. 8 აპრილს ქ. ქუთაისის საოლქო საგადასახადო ინსპექციამ სარჩელი აღძრა ზასტაფონის რაიონულ სასამართლოში ი/მ «ა. წ-ის» მიმართ და მოითხოვა მოპასუხისათვის 76626 ლარის გადახდის დაკისრება და აღსრულების უზრუნველყოფის მიზნით, მოპასუხის ქონებაზე ყადაღის დადება შემდეგი საფუძვლით:
ი/მ «ა. წ-ი» საგადასახადო კოდექსის მე-3 მუხლის შესაბამისად, საგადასახადო ინსპექციაში რეგისტრირებულია გადასახადის გადამხდელად. მის საკუთრებაში ირიცხება ქ. ქუთაისში, ...... მდებარე უნივერმაღის შენობა და ქ. ქუთაისში, ...... ქუჩაზე მდებარე აბანოს შენობა. აღნიშნული ქონება მინდობილობით აქვს გადაცემული ქ. კ-ეს.
ი/მ «ა. წ-ს» სახელმწიფო ბიუჯეტისა და სპეციალური ფონდების მიმართ ერიცხება საგადასახადო დავალიანება 76626 ლარი, რომლის გადახდაზეც არაერთი სიტყვიერი თუ წერილობითი გაფრთხილების მიუხედავად, უარს აცხადებს ა. წ-ის წარმომადგენელი ქ. კ-ე.
მოსარჩელის მითითებით, მოვალის ქონება უნდა იქნეს დაყადაღებული, რადგან საგადასახადო კოდექსის 244-ე მუხლის პირველი და მე-2 ნაწილების შესაბამისად, გადასახადის გადამხდელის ქონების მიმართ სახელმწიფოს სასარგებლოდ გირავნობისა და იპოთეკის უფლების შესახებ განცხადება რეგიტრირებულია 2002წ. 5 მარტს ქუთაისის მერიის ტექნიკური აღრიცხვის სამსახურსა და ქუთაისის მიწის მართვის სამმართველოში და ქონებაზე ყადაღის დაუდებლობით შეიძლება გაძნელდეს ან შეუძლებელი გახდეს გადაწყვეტილების აღსრულება.
ზესტაფონის რაიონული სასამართლოს 2002წ. 25 აპრილის განჩინებით ყადაღა დაედო ქ. ქუთაისში, ....... მდებარე უნივერმაღისა და ქ. ქუთაისში, ....... ქუჩაზე მდებარე აბანოს შენობებს, ასევე აღნიშნულ შენობებში არსებულ მოძრავ ნივთებს.
ქუთაისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2002წ. 8 ივლისის განჩინებით ზესტაფონის რაიონული სასამართლოს 2002წ. 13 თებერვლის განჩინებით დაყადაღებული ქონებიდან ამოირიცხა ქ. ქუთაისში, ........ მდებარე უნივერმაღის შენობა და მასში არსებული მოძრავი ქონება.
2002წ. 13 მაისს ა. წ-ის ნდობით აღჭურვილმა პირმა ქ. კ-ემ შეგებებული სარჩელი აღძრა ზესტაფონის რაიონულ სასამართლოში და მოითხოვა ქუთაისის საგადასახადო ინსპექციის სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა უსაფუძვლობის გამო და ქ. ქუთაისის საოლქო საგადასახადო ინსპექციის 2002წ. 31 იანვრის აქტის ბათილად ცნობა, რომლითაც ა. წ-ს დაერიცხა გადასახადის სახით 34867 ლარი, შემდეგი საფუძვლით:
1998წ. 12 დეკემბრის ჩუქების ხელშეკრულების საფუძველზე, ა. წ-მა‚ მიიღო ქ. ქუთაისში, ...... მდებარე ობიექტი, რაზეც გაიცა საკუთრების მოწმობა. აღნიშნული შენობა ხელშეკრულების საფუძველზე ქ. კ-ემ იჯარით გასცა იურიდიულ და ფიზიკურ პირებზე. 2002წ. 31 იანვარს ქუთაისის საოლქო საგადასახადო ინსპექციის აქტით ფიზიკურ პირს – ა. წ-ს დამატებით ბიუჯეტში გადასახდელად დაერიცხა 34867,6 ლარი, რაც განხორციელდა უკანონოდ, რადგან შემმოწმებლების მიერ დადგენილად იქნა მიჩნეული, რომ ა. წ-ი არის უნგრეთის რესპუბლიკის ქ. ბუდაპეშტის მუდმივი მაცხოვრებელი, რაც არასწორია და აღნიშნულის დამადასტურებელი მტკიცებულება საგადასახადო ინსპექციას არ გააჩნია. ამასთან, ქ. ქუთაისში, ....... გამზირზე მდებარე შენობა საგადასახადო კოდექსის მე-17 მუხლის შესაბამისად, მიჩნეულ იქნა მუდმივ დაწესებულებად, ამავე მუხლის პირველ ნაწილში კი საუბარია არა საქართველოს მოქალაქეებზე, არამედ უცხოელ ფიზიკურ პირებზე ან უცხოური საწარმოს მუდმივ დაწესებულებებზე, ხოლო ამავე მუხლის მე-2 ნაწილის «გ» ქვეპუნქტი მიუთითებს მუდმივ ბაზაზე, სადაც არარეზიდენტი პირი ეწევა სამეწარმეო საქმიანობას, ასეთად კი ა. წ-ი არ შეიძლება მიჩნეულ იქნეს. ასევე არასწორად არის აქტში მითითებული, რომ ა. წ-ი, როგორც ფიზიკური პირი რეგისტრირებულია საგადასახადო ინსპექციაში გადასახადის გადამხდელად და მინიჭებული აქვს საიდენტიფიკაციო კოდი, რადგან «მეწარმეთა შესახებ» კანონის I_IV მუხლების თანახმად, იგი არ ექვემდებარება სახელმწიფო რეგისტრაციას.
გარდა აღნიშნულისა, ქუთაისის საგადასახადო ინსპექციის სარჩელი აღძრულია სსკ-ის მე-18 მუხლის მოთხოვნათა დარღვევით _ არაგანსჯად სასამართლოში, რადგან სარჩელი ნივთობრივი განსჯადობის შესახებ წარდგენილი უნდა ყოფილიყო ქუთაისის საქალაქო სასამართლოში. ამასთან, სარჩელი არ პასუხობდა სსკ-ის 178-ე მუხლის მოთხოვნებს, რადგან სარჩელში არ იყო მითითებული გარემოებები, რომლებზედაც მოსარჩელე ამყარებს თავის მოთხოვნებს, მტკიცებულებები, რომლებიც ადასტურებენ ამ გარემოებებს.
ზესტაფონის რაიონული სასამართლოს 2005წ. 15 აპრილის გადაწყვეტილებით ქუთაისის საგადასახადო ინსპექციის სარჩელი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ, ი/მ «ა. წ-ის» წარმომადგენელს ქ. კ-ეს სახელმწიფო ბიუჯეტის სასარგებლოდ დაეკისრა 2997,1 ლარი, ქ. კ-ის შეგებებული სარჩელი დაკმაყოფილდა, ბათილად იქნა ცნობილი ქ. ქუთაისის საოლქო საგადასახადო ინსპექციის მიერ 2002წ. 31 იანვარს შედგენილი შემოწმების აქტი, რაც სასამართლომ დაასაბუთა შემდეგნაირად:
რაიონულმა სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ საქართველოს მოქალაქეს, უნგრეთის რესპუბლიკაში მცხოვრებ ა. წ-ს პირად საკუთრებაში აქვს ქუთაისში მდებარე უნივერმაღის შენობა, საიდანაც შესაბამისი მინდობილობის საფუძველზე ნდობით აღჭურვილი პირის – ქ. კ-ის მეშვეობით, ხსენებული მაღაზიის ფართის ინდივიდუალურ მეწარმეებზე გაქირავებით იღებს გარკვეულ შემოსავალს. 2002წ. 22 იანვარს ქუთაისის საოლქო საგადასახადო ინსპექციის მიერ შემოწმდა ფიზიკური პირის – ა. წ-ის ბიუჯეტთან და არასაბიუჯეტო ფონდებთან ანგარიშსწორების მდგომარეობა 2000წ. 15 ივლისიდან 2002წ. 1 იანვრამდე პერიოდი და 2002წ. 31 იანვარს შედგენილი აქტით ა. წ-ს დამატებით ბიუჯეტში გადასახდელად დაერიცხა 34867,6 ლარი, კერძოდ, დამატებითი ღირებულების გადასახადი _ 31028 ლარი, ეკონომიკური საქმიანობის გადასახადი _ 1775 ლარი, ქონების გადასახადი _ 201 ლარი, საშემოსავლო გადასახადი _ 1863,6 ლარი. 2002წ. 22 თებერვალს ქუთაისის საგადასახადო ინსპექციის მიერ განმეორებით შემოწმდა არარეზიდენტი ფიზიკური პირის ა. წ-ის სახელმწიფო ბიუჯეტთან და არასაბიუჯეტო ფონდებთან ანგარიშსწორება და საგადასახადო ინსპექციის აქტით, ა. წ-ს დამატებით ბიუჯეტში გადასახდელად დაერიცხა 73616 ლარი, მათ შორის _ ძირითადი გადასახადი _ 32676 ლარი, სანქცია – 29761 ლარი და საურავი _ 11179 ლარი. აღნიშნული შემოწმების აქტების საფუძველზე 2002წ. 11 მარტს საგადასახადო შემოსავლების სამინისტროს საგანგებო ლეგიონის იმერეთის რეგიონალურ განყოფილებაში ქ. კ-ისა და ბუღალტერ მ. უ-ას მიმართ აღიძრა სისხლის სამართლის საქმე სისხლის სამართლის კოდექსის 218-ე მუხლის მე-2 ნაწილით. გამოძიების შედეგად დადგინდა, რომ 2002წ. 31 იანვრისა და 22 თებერვლის შემოწმების აქტებით, ბიუჯეტის სასარგებლოდ გადასახდელი თანხები არასწორადაა დარიცხული, რადგან საგადასახადო ინსპექციის მიერ არარეზიდენტი ფიზიკური პირი არასწორად იქნა მიჩნეული სამეწარმეო საქმიანობის შემსრულებელ, მუდმივი დაწესებულების მქონე პირად და საგადასახადო კოდექსის მე-8, მე-17 მუხლების, 64-ე მუხლის «ე» პუნქტის, 92-ე მუხლის მე-3 ნაწილის, 108-ე, 209-ე მუხლების, შესაბამისად, არარეზიდენტი ფიზიკური პირი ა. წ-ი უნდა დაიბეგროს ეკონომიკური საქმიანობისათვის მიღებული შემოსავლების 1%-ით. იმერეთის სამხარეო-საგამოძიებო სამსახურის გამომძიებლის მიერ 2002წ. 11 ნოემბერს გამოტანილი დადგენილებით ქ. კ-ის და მ. უ-ას მიმართ სისხლის სამართლებრივი დევნა და საქმის წარმოება შეწყდა იმ მოტივით, რომ აღნიშნული პირების მიმართ არ შეიძლება დადგეს სისხლისსამართლებრივი პასუხისმგებლობის საკითხი გადასახადისაგან თავის არიდების გამო, რადგან დარიცხული თანხებიდან ძირითადი თანხა შეადგენს 1975,1 ლარს, სისხლის სამართლის პასუხისმგებლობის საკითხი კი დგება იმ შემთხვევაში, თუ ძირითადი გადასახდელი თანხა აღემატება 2000 ლარს, ამასთან, დადგენილ იქნა, რომ ზემოაღნიშნულ პირებს არ ჰქონდათ გადასახადისაგან თავის არიდების განზრახვა.
რაიონულმა სასამართლომ მიიჩნია, რომ კონკრეტული დავის გადაწყვეტისას გამოყენებულ უნდა იქნეს და ფიზიკურ პირს ა. წ-ის წარმომადგენელს უნდა დაეკისროს სახელმწიფო ბიუჯეტის სასარგებლოდ 2997,1 ლარი.
გარდა აღნიშნულისა, რაიონული სასამართლოს მოსაზრებით, ბათილად უნდა იქნეს ცნობილი საგადასახადო ინსპექციის 2002წ. 31 იანვრის შემოწმების აქტი. ამასთან, სასამართლოს განმარტებით, იგი ვერ იმსჯელებს 2002წ. 22 თებერვლის შემოწმების აქტის ბათილობაზე, რადგან აღნიშნული არ წარმოადგენს შეგებებული სარჩელის დავის საგანს, თუმცა რაიონული სასამართლოს მითითებით, მითითებული შემოწმების აქტებით თანხის დარიცხვა მოხდა არასწორად, თანახმად საგადასახადო კოდექსის 92-ე მუხლის მე-3 ნაწილის, 108-ე და 209-ე მუხლებისა.
რაიონული სასამართლოს გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა ქუთაისის საგადასახადო ინსპექციამ და მოითხოვა ზესტაფონის რაიონული სასამართლოს 2005წ. 15 აპრილის გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება, ხოლო ქ. კ-ის შეგებებული სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა შემდეგი მოტივით:
ქუთაისის საგადასახადო ინსპექციის სარჩელის მოთხოვნა ემყარებოდა ქუთაისის საგადასახადო ინსპექციის 2002წ. 31 იანვრისა და 2002წ. 22 თებერვლის შემოწმების აქტებს, 2002წ. 22 თებერვლის შემოწმების აქტი ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის შესაბამისად, არ გასაჩივრებულა, კანონიერ ძალაშია, რის გამოც არ არსებობდა ქუთაისის საგადასახადო ინსპექციის სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმისა და მისი ნაწილობრივ დაკმაყოფილების საფუძველი.
აპელანტმა ასევე არაკანონიერად მიიჩნია რაიონული სასამართლოს გადაწყვეტილება ქ. კ-ის შეგებებული სარჩელის დაკმაყოფილების ნაწილშიც, რადგან სასამართლომ გამოიყენა კანონი, რომელიც არ უნდა გამოეყენებინა, 1997წ. საგადასახადო კოდექსის 92-ე მუხლის მე-3 ნაწილი, 108-ე მუხლის, 209-ე მუხლი. ამდენად, აპელანტის მოსაზრებით, სასამართლომ დაარღვია სსკ-ის 393-ე მუხლის მე-2 ნაწილის «ა» და «ბ» ქვეპუნქტების მოთხოვნები.
აპელანტის მითითებით, დადგენილია, რომ არარეზიდენტი ფიზიკური პირი ა. წ-ი მუდმივი დაწესებულების მეშვეობით საქართველოში ღებულობს შემოსავლებს.
აპელანტის მოსაზრებით, ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-16 მუხლის მე-2 ნაწილის შესაბამისად, საქმეში მესამე პირად უნდა იქნეს ჩართული ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტი, რადგან საქართველოს ფინანსთა მინისტრის 2004წ. 3 მაისის ¹299 ბრძანებისა და ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის დებულების დამტკიცების შესახებ საქართველოს ფინანსთა მინისტრის 2003წ. 28 მაისის ¹256 ბრძანების მე-2 მუხლის თანახმად, საგადასახადო დეპარტამენტი თავისი კომპეტენციის ფარგლებში მონაწილეობს სასამართლოში საგადასახადო ორგანოების გადაწყვეტილებებზე გადამხდელთა დავების განხილვაში. აღნიშნულის გათვალისწინებით, 10000 ლარს ზემოთ საგადასახადო დავების განხილვისას საგადასახადო დეპარტამენტის, როგორც მხარის ჩართვა სავალდებულოა.
ქუთაისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2005წ. 20 ივნისის განჩინებით საქმეში მესამე პირად იქნა ჩართული ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტი.
ქუთაისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2005წ. 5 ივლისის გადაწყვეტილებით ქუთაისის საგადასახადო ინსპექციის სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა, გაუქმდა ზესტაფონის რაიონული სასამართლოს 2005წ. 15 აპრილის გადაწყვეტილება და ახალი გადაწყვეტილებით ქუთაისის საგადასახადო ინსპექციის სარჩელი დაკმაყოფილდა, ფიზიკურ პირს ა. წ-ს დაეკისრა სახელმწიფო ბიუჯეტის სასარგებლოდ 76626 ლარის გადახდა, ა. წ-ის წარმომადგენელ ქ. კ-ის შეგებებული სარჩელი არ დაკმაყოფილდა, რაც სასამართლომ დაასაბუთა შემდეგნაირად:
სააპელაციო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ საქართველოს მოქალაქეს, უნგრეთის რესპუბლიკაში მცხოვრებ ა. წ-ს პირად საკუთრებაში გააჩნია ქ. ქუთაისში, ...... მდებარე მაღაზიის შენობა, რომელსაც მინდობილობის საფუძველზე მართავს ნდობით აღჭურვილი პირის ქ. კ-ის მეშვეობით და მაღაზიის ინდივიდუალურ მეწარმეებზე იჯარით გაცემით იღებს შემოსავალს. სააპელაციო სასამართლომ ასევე დადგენილად მიიჩნია, რომ ა. წ-ი არის არარეზიდენტი ფიზიკური პირი, რადგან იგი საქართველოს ტერიტორიაზე არ იმყოფება წელიწადში 182 დღეზე მეტ ხანს. ასევე უდავოა ის გარემოება, რომ საგადასახადო კოდექსის მე-7 მუხლის პირველი ნაწილის, მე-8 მუხლის მე-2 ნაწილის, მე-3 ნაწილის «გ» პუნქტისა და ამავე კოდექსის მე-18 მუხლის შესაბამისად, ა. წ-ი საქართველოში ინდივიდუალური საწარმოს საშუალებით ეწევა არასამეწარმეო ეკონომიკურ საქმიანობას. სააპელაციო სასამართლოს მითითებით, ა. წ-ის მიერ მის საკუთრებაში არსებული ქონება არ არის მეწარმეთა შესახებ კანონის თანახმად რომელიმე ორგანიზაციულ-სამართლებრივი ფორმით რეგისტრირებული, მაგრამ აღნიშნული ქონებით ეწევა არასამეწარმეო ეკონომიკურ საქმიანობას, რის გამოც ა. წ-ის საკუთრებაში არსებული ქონება საგადასახადო კოდექსის შესაბამისად, განხილულ უნდა იქნეს როგორც ინდივიდუალური საწარმო, რომელიც წარმოადგენს მუდმივ დაწესებულებას საქართველოში, რომლის მესაკუთრე და მფლობელიც არის ფიზიკური პირი და რომელიც ამ საწარმოს მეშვეობით მთლიანად ახორციელებს ეკონომიკურ საქმიანობას.
აღნიშნულის გათვალისწინებით, სააპელაციო სასამართლომ არ გაიზიარა ა. წ-ის ნდობით აღჭურვილი პირის ქ. კ-ის მოსაზრება, რომ ა. წ-ს საქართველოში არ გააჩნია მიუდმივი დაწესებულება, რის გამოც იგი უნდა დაიბეგროს მხოლოდ ქონებისა და საშემოსავლო გადასახადით და არა არასამეწარმეო ეკონომიკური საქმიანობის გამო დამატებითი ღირებულებისა და ეკონომიკური საქმიანობის გადასახადით და აღნიშნა, რომ საგადასახადო კოდექსის 90-ე მუხლის, 29-ე მუხლის მე-10 ნაწილის «ბ» ქვეპუნქტისა და 96-ე მუხლის შესაბამისად, ა. წ-ი, როგორც ინდივიდუალური საწარმოს მესაკუთრე, რომელიც ეწევა არასამეწარმეო ეკონომიკურ საქმიანობას, უნდა დაიბეგროს როგორც დღგ-თი, ასევე ეკონომიკური საქმიანობის გადასახადით.
სააპელაციო სასამართლომ შემოწმების აქტებს შორის განსხვავებული მონაცემების არსებობა ახსნა იმ გარემოებით, საგადასახადო ინსპექციის თანამშრომლების მიერ არარეზიდენტ ფიზიკურ პირზე ბიუჯეტში გადასახდელი თანხების დარიცხვა მოხდა სანქცია-საურავის გარეშე, ანუ დაერიცხა მხოლოდ გადაუხდელი ძირითადი თანხები, ხოლო მეორე აქტით მოხდა ძირითად თანხასთან ერთად სანქცია-საურავის დარიცხვა.
სააპელაციო სასამართლომ კანონიერად მიიჩნია სანქციის დარიცხვასაგადასახადო კოდექსის 252-ე და 254-ე მუხლების შესაბამისად, რადგან ა. წ-ი საგადასახადო კოდექსით დადგენილ ვადაში არ იხდიდა გადასახადებს, ამასთან, მიიჩნევდა, რომ საერთოდ არ ეკუთვოდა დღგ-სა და ეკონომიკური გადასახადის გადახდა. ამდენად, სააპელაციო სასამართლომ გაიზიარა 2002წ. 22 თებერვლის შემოწმების აქტის მონაცემები, რომ ა. წ-თვის სულ 73616 ლარის დარიცხვის ნაწილში, რაც სარჩელის შეტანის დროისათვის – 2002წ. 8 აპრილისათვის გაიზარდა 76626 ლარამდე.
სააპელაციო სასამართლომ არ გაიზიარა ა. წ-ის წარმომადგენლის _ ქ. კ-ის შეგებებული სარჩელის მოთხოვნა 2002წ. 31 იანვრის შემოწმების აქტის ბათილად ცნობის თაობაზე იმ მოტივით, რომ მითითებული აქტით საგადასახადო ინსპექციის თანამშრომლების მიერ სწორად იქნა დარიცხული ბიუჯეტში გადასახდელი გადასახადის ძირითადი თანხები, რის გამოც არ არსებობს მისი ბათილად ცნობის საფუძველი.
სააპელაციო სასამართლომ არ გაიზიარა პირველი ინსტანციის სასამართლოს მოტივაცია მოპასუხის გადასახადისაგან გათავისუფლების საფუძვლად იმ გარემოების მიჩნევა, რომ საგადასახადო ინსპექციის 2002წ. 31 იანვრისა და 22 თებერვლის შემოწმების აქტების საფუძველზე, არარეზიდენტი ფიზიკური პირის «ა. წ-ის» ნდობით აღჭურვილი პირის ქ. კ-ისა და ბუღალტერ მ. უ-ას მიმართ აღძრული სისხლის სამართლის საქმე გადასახადებისაგან თავის არიდების ფაქტზე შეწყდა მათი ქმედების არამართლსაწინააღმდეგობის გამო. სააპელაციო სასამართლოს განმარტებით, სისხლის სამართლის დევნისაგან გათავისუფლება არ შეიძლება გახდეს გადასახადისაგან გათავისუფლების საფუძველი /ს.ფ. 253-262/.
სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა ა. წ-ის ნდობით აღჭურვილმა პირმა ქ. კ-ემ და მოითხოვა ქუთაისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2005წ. 5 ივლისის გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილების მიღებით ქუთაისის საგადასახადო ინსპექციის სარჩელის ნაწილობრივ დაკმაყოფილება 1975,1 ლარის დაკისრების თაობაზე და ა. წ-ის წარმომადგენელის ქ. კ-ის შეგებებული სარჩელის დაკმაყოფილება შემდეგი მოტივით:
სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება მიღებულია სამართლის ნორმების, კერძოდ, სსკ-ის 393-394-ე მუხლების დარღვევით, სასამართლომ გამოიყენა კანონი, რომელიც არ უნდა გამოეყენებინა და არასწორად განმარტა იგი, გადაწყვეტილება იურიდიულად დაუსაბუთებელია, რის გამოც შეუძლებელია მისი სამართლებრივი საფუძვლიანობის შემოწმება.
კასატორის განმარტებით, მას არასწორად დაეკისრა გადასახადის სახით 7661,6 ლარის გადახდა და სასამართლოს მიერ დარღვეულ იქნა სსკ-ის 106-ე და 279-ე მუხლები, რადგან სასამართლოს პრეიუდიციული ძალა უნდა მიენიჭებინა კანონიერ ძალაში შესული 2002წ. 11 ნოემბრის დადგენილებისათვის, რომლითაც შეწყდა სისხლის სამართლის საქმე ქ. კ-ის მიმართ დანაშაულის ნიშნების არარსებობის გამო და რომლითაც დადგინდა, რომ გადასახდელი თანხა შეადგენდა 1975,1 ლარს.
სააპელაციო სასამართლოს არ გამოურკვევია საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოება იმის თაობაზე, რომ ქონების იჯარით მიმღები პირები – ინდ მეწარმეები არ წარმოადგენდნენ დღგ-ს გადამხდელებს იმის გამო, რომ მათი წლიური ბრუნვა 24000 ლარზე გაცილებით ნაკლები იყო, შესაბამისად, კასატორის მითითებით, იგი იჯარის ქირას იღებს დღგ-ს გარეშე, რის გამოც დღგ-ს გადახდის ვალდებულება არ ეკისრება.
კასატორის წარმომადგენლებმა დამატებითი საკასაციო საჩივრით მიმართეს საკასაციო სასამართლოს, რომელშიც მიუთითეს საკასაციო საჩივრის საფუძვლების დამატებით არგუმენტებსა და შემდეგ გარემოებებზე:
კასატორის წარმომადგენელთა განმარტებით, სააპელაციო სასამართლო გადაწყვეტილების მიღებისას დაეყრდნო უკანონო და იურიდიული ძალის არმქონე ქუთაისის საოლქო საგადასახადო ინსპექციის 2002წ. 31 იანვრისა და 22 თებერვლის შემოწმების აქტებს. აღნიშნული აქტები ბათილად უნდა იქნეს ცნობილი, რადგან შედგენილია კანონის მოთხოვნათა დარღვევით, კერძოდ, ერთსა და იმავე საგადასახადო პერიოდზე შედგენილი აქტებით მოხდა სხვადასხვა თანხების დარიცხვა, შემოწმება ჩატარდა საგადასახადო კოდექსის (1997წ. რედაქცია) 217-ე მუხლის დარღვევით, ასევე უგულებელყოფილ იქნა «სამეწარმეო საქმიანობის კონტროლის შესახებ» კანონის მე-3-4 მუხლები. ასევე ბათილად უნდა ჩაითვალოს 2002წ. 31 იანვრის აქტიც, რადგან 22 თებერვლის აქტით სულ სხვა თანხები იქნა დაკისრებული, შესაბამისად, მისი სისწორე ეჭვქვეშ იქნა დაყენებული თავად საგადასახადო ორგანოს მიერ, ხოლო საქმიანობის გადამოწმება და ახალი აქტის შედგენა 2004 წლამდე პერიოდზე ვერ განხორციელდებოდა «ამნისტიისა და არადეკლარირებული საგადასახადო ვალდებულებებისა და ქონების ლეგალიზაციის შესახებ» კანონის ძალაში შესვლის გამო.
სასამართლოს არ უმსჯელია იმ გარემოებებზე, რომ გადასახადის გადამხდელ ა. წ-ს არ ეკისრება საგადასახადო ვალდებულება მასზე დარიცხული გადასახადის თანხებზე, რადგან მას არ მიუღია კანონმდებლობით დადგენილი წესით შედგენილი საგადასახადო შეტყობინება გადასახდელ თანხებზე, რაც წარმოშობს გადასახადის გადამხდელის საგადასახადო ვალდებულებას, თანახმად საგადასახადო კოდექსის 28-ე, 225-ე მუხლის, 235-ე მუხლის მე-4 ნაწილის, 236-237-ე მუხლებისა. ამასთან, «ამნისტიისა და არადეკლარირებული საგადასახადო ვალდებულებებისა და ქონების ლეგალიზაციის შესახებ» კანონის მე-4 მუხლის 1-ლი და მე-2 ნაწილების შესაბამისად, ა. წ-ის მითითებული ვალდებულება უნდა ჩაითვალოს შესრულებულად.
სააპელაციო სასამართლოს მიერ გაკეთებული დასკვნები არ შეესაბამება მოქმედ კანონმდებლობას, ამასთან, არ გამომდინარეობს სასამართლოს მიერ სამოტივაციო ნაწილში მოყვანილი არგუმენტებისაგან, კერძოდ, უდავოდ მიიჩნევს იმ ფაქტს, რომ ა. წ-ი მის საკუთრებაში არსებული ქონებით ეწევა არასამეწარმეო ეკონომიკურ საქმიანობას, მაგრამ შესაბამისი ნორმების მითითების გარეშე, აკეთებს დასკვნას, რომ ა. წ-ის საკუთრებაში არსებული ქონება განხილულ უნდა იქნეს როგორც ინდივიდუალური საწარმო. საგადასახადო კოდექსის მე-18 მუხლის შესაბამისად, ამავე კოდექსის მიზნებისათვის განსაზღვრული ინდივიდუალური საწარმო იგივეა რაც «მეწარმეთა შესახებ» კანონით განსაზღვრული, რასაც ა. წ-ი არ წარმოადგენს, რადგან იგი რეგისტრირებულია როგორც არასამეწარმეო ეკონომიკური საქმიანობის განმახორციელებელი პირი 2000წ. 14 ივლისს, როდესაც გადასახადის გადამხდელად რეგისტრირებულ იქნა საგადასახადო ორგანოს მიერ. ა. წ-ი ვერ ჩაითვლება ფიზიკურ პირ _ მეწარმედ, რადგან ასეთად ჩათვლის აუცილებელ პირობას საგადასახადო კოდექსის 26-ე მუხლის შესაბამისად, წარმოადგენს სამეწარმეო საქმიანობა, ხოლო თავად სააპელაციო სასამართლო განმარტავს, რომ ა. წ-ი ეწევა არასამეწარმეო ეკონომიკურ საქმიანობას. ასევე არასწორია სააპელაციო სასამართლოს მითითება საგადასახადო კოდექსის მე-17 მუხლის პირველ ნაწილზე და ა. წ-ის საკუთრებაში არსებული ქონების მუდმივ დაწესებულებად მიჩნევა, რადგან ა. წ-ი არის საქართველოს მოქალაქე და ვერ ჩაითვლება უცხოელ ფიზიკურ პირად. ამასთან, აღნიშნული ნორმა მიუთითებს ფიზიკური პირის დაწესებულებაზე, რაც ორგანიზაციულ წარმონაქმნს აღნიშნავს და რწმუნებული პირის საქმიანობის ადგილის უცხოელი არარეზიდენტი პირის მუდმივ დაწესებულებად მიჩნევისათვის რწმუნებული პირი თავად უნდა წარმოადგენდეს გარკვეულ ორგანიზაციულ წარმონაქმნს _ დაწესებულებას. გარკვეული საქმიანობის ადგილის არარეზიდენტი ფიზიკური პირის მუდმივ დაწესებულებად განსაზღვრას ეხება საგადასახადო კოდექსის მე-17 მუხლის მე-2 ნაწილი, რომელიც არ უნდა იქნეს კონკრეტულ შემთხვევაში გამოყენებული, რომელიც მიუთითებს მუდმივ ბაზაზე, სადაც არარეზიდენტი პირი ეწევა სამეწარმეო საქმიანობას, ა. წ-ი კი ეწევა მხოლოდ არასამეწარმეო ეკონომიკურ საქმიანობას.
კასატორის წარმომადგენელთა განმარტებით, კონკრეტულ დავასთან დაკავშირებით, აღძრული სისხლის სამართლის საქმე იქნა შეწყვეტილი და დადგინდა, რომ ა. წ-ზე სახელმწიფო ბიუჯეტის სასარგებლოდ გადასახდელი თანხა არასწორად იქნა დარიცხული და საბოლოოდ ბიუჯეტის სასარგებლოდ დაერიცხა 2997,1 ლარი. ამდენად, მოცემულ დავაზე ნამსჯელია სისხლის სამართლის წესით განხილულ საქმეში და დადგენილ იქნა ა. წ-ზე თანხების არასწორი დარიცხვის ფაქტი.
საკასაციო სასამართლო მთავარ სხდომაზე კასატორის წარმომადგენლებმა მხარი დაუჭირეს საკასაციო საჩივარს და მოითხოვეს მისი დაკმაყოფილება.
მოწინააღმდეგე მხარის და მესამე პირის წარმომადგენლებმა არ ცნეს კასაცია და მოითხოვეს მის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა.

სამოტივაციო ნაწილი:

საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების გაცნობის, მხარეთა წარმომადგენლების განმარტებების მოსმენის და საქმის სასამართლო განხილვის შედეგად მივიდა იმ დასკვნამდე, რომ ა. წ-ის ნდობით აღჭურვილი პირის ქ. კ-ის საკასაციო საჩივარი უნდა დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ, უნდა გაუქმდეს ქუთაისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელციო პალატის 2005წ. 5 ივლისის გადაწყვეტილება და საქმე ხელახლა განსახილველად უნდა დაუბრუნდეს ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატას, შემდეგ გარემოებათა გამო:
საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ კასატორის მიერ წარმოდგენილია დასაბუთებული და დამატებითი საკასაციო პრეტენზია, რომლის მოტივები ექვემდებარება გაზიარებას, ვინაიდან სააპელაციო სასამართლოს მიერ გასაჩივრებული გადაწყვეტილების მიღებისას დარღვეულია მატერიალური და საპროცესო სამართლის ნორმები, კერძოდ, სსკ-ის 393.2. მუხლის და 394-ე მუხლის «ე» პუნქტის მოთხოვნები, სასამართლომ გამოიყენა კანონი, რომელიც არ უნდა გამოეყენებინა, არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა, სასამართლომ არასწორად განმარტა კანონი, გადაწყვეტილება იურიდიული თვალსაზრისით იმდენად დაუსაბუთებელია, რომ მისი სამართლებრივი საფუძვლიანობის შემოწმება შეუძლებელია.
საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ სააპელაციო სასამართლომ ისე გადაწყვიტა სარჩელის დასაბუთებულობა-საფუძვლიანობა, რომ საერთოდ არ უმსჯელია სარჩელის დასაშვებობაზე, მაშინ, როცა სარჩელი აღძრულია საგადასახადო ორგანოს მიერ საგადასახადო დავალიანების დაფარვის მოთხოვნით, სასამართლომ საერთოდ არ მისცა შეფასება იმ გარემოებას, რამდენად ექვემდებარება სასამართლოს მოცემული სარჩელი განსახილველად, ვინაიდან საგადასახადო კოდექსის ნორმების შესაბამისად, საგადასახადო სამსახურებს გააჩნიათ სამართლებრივი მექანიზმები საგადასახადო დავალიანებათა ბიუჯეტის სასარგებლოდ ამოღებისათვის, მით უფრო, იმ პირობებში, რომ სარჩელის აღძვრის მომენტისათვის მოპასუხის მიერ არ ყოფილა აღძრული სასარჩელო მოთხოვნა საგადასახადო შემოწმების აქტის ბათილად ცნობის თაობაზე, და ასეთი წარდგენილ იქნა მხოლოდ შეგებებული სარჩელის სახით. საქმის ხელახლა განხილვისას სააპელაციო სასამართლომ უნდა შეაფასოს აღნიშნული, მით უფრო იმ პირობებში, რომ ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 2.3. მუხლით /2005წ.24.06 რედაქცია/ დაუშვებელია ადმინისტრაციული ორგანოს სარჩელი იმ საკითხთან დაკავშირებით, რომლის გადაწყვეტა მის უფლებამოსილებას განეკუთვნება.
სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილებაში ჩამოყალიბებული დასკვნები ურთიერთსაწინააღმდეგოა, შესაბამისად, სადავო სამართალურთიერთობას არასწორად შეეფარდა სამართლის ნორმა, კერძოდ, სასამართლომ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებად მიიჩნია, რომ ა. წ-ი არის არარეზიდენტი ფიზიკური პირი და, რომ არარეზიდენტი პირი ა. წ-ი საქართველოში ინდივიდუალური საწარმოს საშუალებით ეწევა არასამეწარმეო ეკონომიკურ საქმიანობას.
აგრეთვე, დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებად იქნა მიჩნეული, რომ ა. წ-ის საკუთრებაში არსებული ქონება არ არის სამეწარმეო კანონმდებლობის თანახმად რომელიმე ორგანიზაციულ-სამართლებრივი ფორმით რეგისტრირებული, თუმცა უდავოდ იქნა მიჩნეული, რომ მის საკუთრებაში არსებული ქონებით იგი ეწევა არასამეწარმეო ეკონომიკურ საქმიანობას, მეორეს მხრივ, სააპელაციო სასამართლომ გამოიტანა დასკვნა, რომ მოცემულ შემთხვევაში ა. წ-ის საკუთრებაში არსებული ქონება საგადასახადო კოდექსის ნორმების შესაბამისად, განხილულ უნდა იქნეს, როგორც ინდივიდუალური საწარმო, რომელიც წარმოადგენს მუდმივ დაწესებულებას საქართველოში, შესაბამისად ჩათვალა, რომ არარეზიდენტი ფიზიკური პირი ა. წ-ი საქართველოში, როგორც ინდივიდუალური საწარმოს მესაკუთრე, რომელიც ეწევა არასამეწარმეო ეკონომიკურ საქმიანობას, უნდა დაიბეგროს როგორც დღგ-ით, ასევე, ეკონომიკური საქმიანობის გადასახადით.
საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ სასამართლოს მითითებული დასკვნები არ გამომდინარეობს საქმის მასალების ყოველმხრივი და ობიექტური გამოკვლევის შედეგად მოხდენილი შეფასებებიდან.
სრულიად დაუსაბუთებელია გასაჩივრებული გადაწყვეტილება შეგებებული სარჩელის არდაკმაყოფილების ნაწილში, სასამართლოს არ უმსჯელია იმ გარემოებებზე, რომლებსაც ამყარებდა მოპასუხე მოთხოვნას, რის გამოც დარღვეულია სსკ-ის 394. «ე» მუხლის მოთხოვნა.
საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ სააპელაციო სასამართლომ შეგებებული სარჩელის განხილვისას საერთოდ არ იმსჯელა მოპასუხის ერთ-ერთ ძირითად არგუმენტზე, თუ რა სახის საგადასახადო შემოწმებას ჰქონდა ადგილი, რომელთა საფუძველზეც შედგა საგადასახადო აქტები, დაცული იყო თუ არა მოქმედი კანონმდებლობით დადგენილი პროცედურა, კერძოდ, საგადასახადო კოდექსის 217-ე მუხლით და «სამეწარმეო საქმიანობის კონტროლის შესახებ» კანონის დებულებებით დადგენილი მოთხოვნები, საქმის ხელახლა განხილვისას სააპელაციო სასამართლომ უნდა გამოიკვლიოს და დაადგინოს აღნიშნული გარემოებები და შესაბამისი სამართლებრივი შეფასება მისცეს მათ.
აღსანიშნავია, რომ რაიონული სასამართლოს მიერ ისე იქნა შეგებებული სარჩელი წარმოებაში მიღებული, რომ საქმეში წარმოდგენილი შეგებებული სარჩელის ორი ეგზემპლარიდან, არ ერთი მათგანი არ შეიცავს მოპასუხის ხელმოწერას _ სარჩელის აუცილებელ რეკვიზიტს, რასაც სააპელაციო სასამართლომ ასევე არ მისცა შეფასება.
ასევე დასაბუთებულია დამატებითი საკასაციო საჩივარი შემდეგზე, რომ სააპელაციო სასამართლოს საერთოდ არ უმსჯელია იმ გარემოებაზე, რომ მიოპასუხეს მიღებული აქვს თუ არა კანონმდებლობით, კერძოდ, საგადასახადო კოდექსის 225-ე, 235-ე, 236-ე და 26-ე მუხლებით დადგენილი წესის შესაბამისად საგადასახადო შეტყობინება გადასახდელ თანხებზე, რის შემდეგაც გადამხდელს წარმოეშობა საგადასახადო ვალდებულება, რამდენადაც საქმის მასალებით ასეთი არ დასტურდება, შესაბამისად, სასამართლომ ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-4 და მე-19 მუხლებით მინიჭებული უფლებამოსილების საფუძველზე უნდა მოიპოვოს შესაბამისი ინფორმაცია და შეაგროვოს მტკიცებულებები. აღნიშნული გარემოებების გამოკვლევისა და დადგენის შემდეგ სასამართლომ უნდა იმსჯელოს არის თუ არა კანონის «ამნისტიისა და არადეკლარირებული საგადასახადო ვალდებულებებისა და ქონების ლეგალიზაციის შესახებ» კანონის გამოყენების წინაპირობა მოცემულ საქმეზე.
საკასაციო სასამართლო სრულიად დაუსაბუთებლად მიიჩნევს, სააპელაციო სასამართლოს დასკვნას შემდეგზე, რომ ქ. კ-ისა დამ. უ-ას სისხლისსამართლებრივი დევნისაგან გათავისუფლება არ შეიძლება გახდეს მათი გადასახადებისაგან გათავისუფლების საფუძველი და ამ კონტექსტში კანონიერ ძალაში შესული ქუთაისის საქალაქო სასამართლოს დადგენილებისა და უზენაესი სასამართლოს განჩინების მოშველიება არის მიზანშეუწონელი და უსაფუძვლო, მისი სრული ბუნდოვანებისა და ალოგიკურობის გამო, სასამართლოს საერთოდ არ უმსჯელია რა ფაქტები იქნა დადგენილი კანონერ ძალაში შესული სასამართლოს აქტით და ასევე არ უმსჯელია იყო თუ არა სახეზე სსკ-ის 106-ე მუხლის «გ» პუნქტით გათვალისწინებული გარემოებები, სასამართლოს მოტივაცია, რომ კანონიერ ძალაში შესული სასამართლო აქტების მოშველიება მიზანშეუწონელია _ სცილდება საპროცესო კანონით დადგენილ სამოსამართლო მსჯელობის ფარგლებს, რამდენადაც სასამართლო მტკიცებულებებს აფასებს არა მიზანშეწონილობის, არამედ თავისი შინაგანი რწმენით, რომელიც უნდა ემყარებოდეს სასამართლო სხდომაზე მათ ყოველმხრივ, სრულ და ობიექტურ განხილვას, რის შედეგადაც მას გამოაქვს დასკვნა საქმისათვის მნიშვნელობის მქონე გარემოებების არსებობის ან არარსებობის შესახებ, როგორც ეს მოწესრიგებულია სსკ-ის 105-ე მუხლით.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ 1997წ. საგადასახადო კოდექსის 8.3. მუხლის «გ» პუნქტის თანახმად არასამეწარმეო ეკონომიკურ საქმიანობას განეკუთვნება ქონების იჯარით გადაცემა, გარდა ამ მუხლის მე-4 ნაწილით გათვალისწინებული შემთხვევებისა, სააპელაციო სასამართლოს არ გამოუკვლევია და არ უმსჯელია, ჰქონდა თუ არა ადგილი მე-4 ნაწილით გათვალისწინებულ საგამონაკლისო პირობებს მოცემულ შემთხვევაში, ხოლო 29.10 მუხლის «ბ» პუნქტის თანახმად მომსახურების გაწევად ითვლება მოძრავი და უძრავი ქონების იჯარით გადაცემა. მოცემულ საქმეზე დადგენილია, რომ ა. წ-ის ნდობით აღჭურვილი პირი ქ. კ-ე უძრავ ქონებას (ფართს) იჯარით გადასცემს ფიზიკურ პირებზე. ამავე კოდექსის 92.3. მუხლის /2000წ. რედაქცია/ დღგ-ს გადამხდელად არარეზიდენტის სავალდებულო რეგისტრაციის მიზნით დასაბეგრი ოპერაციების საერთო თანხის განსაზღვრისას მის მიერ განხორციელებული ...... მომსახურების გაწევა მხედველობაში მიიღება მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ისინი განხორციელებულია საქართველოში მუდმივი დაწესებულების მეშვეობით, ხოლო მე-17 მუხლის მიხედვით უცხოელი ფიზიკური პირის ან უცხოური საწარმოს მუდმივ დაწესებულებად საქართველოში ითვლება გადასახადის გადამხდელის დაწესებულება, რომლის მეშვეობითაც ის მთლიანად ან ნაწილობრივ ახორციელებს ეკონომიკურ საქმიანობას, რწმუნებული პირის საქმიანობის ჩათვლით, გარდა ამ მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული შემთხვევებისა.
სააპელაციო სასამართლომ საქმის ხელახლა განხილვისას უნდა გამოიკვლიოს მითითებული ნორმის შესაბამისად სახეზეა თუ არა მუდმივი დაწესებულების არსებობა, ა. წ-ი შესაძლოა თუ არა განხილულ იქნეს უცხოელ ფიზიკურ პირად, იმ პირობებში, როცა მხარეები სადავოდ არ ხდიან იმ გარემოებას, რომ იგი არარეზიდენტი ფიზიკური პირია.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ საქმის ხელახლა განხილვისას სააპელაციო სასამართლომ უნდა გამოიკვლიოს და დაადგინოს სადავო საგადასახადო აქტის კანონშესაბამისობა საგადასახადო კოდექსის ზემომითითებულ ნორმებთან ურთიერთობაში მათი კანონშესაბამისი გამოყენება-განმარტების საფუძველზე, ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 17.2. მუხლით დადგენილი პროცესუალური თავისებურების გათვალისწინებით, რომლის შესაბამისად, სადავო ინდივიდუალურ-ადმინისტრაციულ სამართლებრივი აქტის კანონიერების შემოწმებისას მტკიცების ტვირთი ეკისრება მოპასუხე ადმინისტრაციულ ორგანოს.
ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე სახეზეა საკასაციო საჩივრის ნაწილობრივ დაკმაყოფილების, გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმების და საქმის ხელახლა განსახილველად დაბრუნების პროცესუალური წინაპირობები სსკ-ის 412-ე მუხლის შესაბამისად.

სარეზოლუციო ნაწილი:

საკასაციო პალატამ იხელმძღვანელა რა ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის I, სსკ-ის 53-ე, 257-ე, 372-ე, 390-ე, 412-ე მუხლებით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. ა. წ-ის ნდობით აღჭურვილი პირის ქ. კ-ის საკასაციო საჩივარი დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ;
2. გაუქმდეს ქუთაისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2005წ. 5 ივლისის გადაწყვეტილება და საქმე ხელახლა განსახილველად დაუბრუნდეს იმავე სასამართლოს;
3. საქმეზე სასამართლოს ხარჯები გადანაწილდეს საბოლოო გადაწყვეტილების დადგენისას;
4. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.