ბს-1408-983(კ-05) 22 მარტი, 2006
ქ თბილისი

საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატა
შემადგენლობა: მ. ვაჩაძე (თავმჯდომარე),
ნ. ქადაგიძე (მომხსენებელი),
ნ. სხირტლაძე

დავის საგანი: იჯარის ქირის გადახდა და იჯარის ხელშეკრულების მოშლა.

აღწერილობითი ნაწილი:

2003წ. 13 იანვარს სახელმწიფო ქონების მართვის ზესტაფონის სამმართველომ სასარჩელო განცხადებით მიმართა ზესტაფონის რაიონულ სასამართლოს მოპასუხე სს «ფ-ოს» მიმართ საიჯარო ქირისა და საურავის _ 9983 აშშ დოლარის ეკვივალენტი ლარის დაკისრების თაობაზე.
მოსარჩელე მიუთითებდა, რომ 2000წ. 2 ოქტომბერს სახელმწიფო ქონების მართვის ზესტაფონის სამმართველომ კომერციული კონკურსის წესით იჯარით გადასცა სს «ფ-ოს» მის მიმდებარე ტერიტორიაზე არსებული არასაცხოვრებელი ფართი _ ჯანმრთელობის საამქრო (სასტუმრო).
მასა და მოპასუხეს შორის 2002წ. 2 ოქტომბერს გაფორმდა საიჯარო ხელშეკრულება 10 წლის ვადით. სასტუმროს წლიური საიჯარო ქირა განისაზღვრა «საქართველოს ეროვნული მეურნეობის ძირითადი ფონდების გადაფორმების შესახებ» საქართველოს პრეზიდენტის 1997წ. 9 ივნისის ¹295 ბრძანებულების შესაბამისად, რომელმაც და მან შეადგინა საიჯარო ქონების ნარჩენი ღირებულების 2,5%, ანუ 2258 აშშ დოლარის ეკვივალენტი ეროვნულ ვალუტაში. მოიჯარემ ივალდებულა ხელშეკრულების სანოტაროწესით დამოწმების დღიდან გადაუხადოს «მეიჯარეს» საკონკურსო კომისიის მიერ დადგენილი სახელმწიფო ქონების სარგებლობისათვის განკუთვნილი წლიური საიჯარო ქირა 2270 აშშ დოლარის ეკვივალენტი ეროვნულ ვალუტაში, კვარტალურად, თანხის წინასაწრი გადახდით თვის პირველი დეკადის განმავლობაში.
მოსარჩელე ასევე მიუთითებდა, რომ, მიუხედავად მათ მიერ არაერთგზის მიმართვისა დაპრეტენზიებისა მოპასუხის მიმართ საიჯარო ქირისა და საურავის გადახდის მოთხოვნით, არ მომხდარა მათზე რიცხული საიჯარო ქირისა და საურავის გადახდა. 2001წ. საიჯარო ქირის დარჩენილმა დავალიანებამ შეადგინა 1623 აშშ დოლარის ეკვივალენტი ლარი, რომელზედაც დაერიცხა საურავი 4211 აშშ დოლარის ეკვივალენტი ლარი, სულ 2002წ. დავალიანებამ შეადგინა 5834 აშშ დოლარის ეკვივალენტი ლარი. 2002წ. საიჯარო ქირა შეადგენდა 1703 აშშ დოლარის ეკვივალენტ ლარს, საურავი _ 2446 აშშ დოლარის ეკვივალენტი ლარი და 4149 აშშ დოლარის ექვივალენტი ლარი.
მოსარჩელის მითითებით, 2001-2002 წლებში ჯანმრთელობის საამქროს (სასტუმრო)საიჯარო ქირისა და მასზე დარიცხული საურავის დავალიანებამ სულ შეადგინა 9983 აშშ დოლარის ეკვივალენტი ლარი.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელე ითხოვდა ამ დავალიანების დაფარვას.
ზესტაფონის რაიონული სასამართლოს 2003წ. 28 სექტემბრის განჩინებითY სს «გ. ნ-ის სახელობის ........ ქარხნის» შუამდგომლობა დაკმაყოფილდა და ადმინისტრაციული საქმე ¹3/63 ერთ წარმოებად გაერთიანდა ადმინისტრაციულ საქმესთან ¹3/65.
2003წ. 19 ნოემბერსსაქართველოს ეკონომიკის, მრეწველობისა და ვაჭრობის სამინისტროს ზესტაფონის სახელმწიფო ქონების აღრიცხვისა და პრივატიზების სამმართველომ დაზუსტებული სასარჩელო განცხადებით მიმართა ზესტაფონის რაიონულ სასამართლოს მოპასუხე სს «ფ-ოს» მიმართ და მოითხოვა მოპასუხეს დაკისრებოდა ძირითადი საიჯარო ქირის _ 29419 აშშ დოლარის ეკვივალენტი ლარის, ხოლო ჯარიმის ყოველ ვადაგადაცილებულ დღეზე 80846,03 აშშ დოლარის ეკვივალენტი ლარის გადახდა 2003წ. 1 ოქტომბრისათვის. ამასთან, მოსარჩელემ მოითხოვა მხარეებს შორის 2000წ. 2 ოქტომბერს დადებული ხელშეკრულებების მოშლა: კლუბის, აუზის, სტადიონის, კვებისა და ვაჭრობის ობიექტების არასაცხოვრებელ ფართზე იჯარის უფლების შესახებ.
2003წ. 3 დეკემბერს სს «გ. ნ-ის სახელობის ........... ქარხანამ» შეგებებული სასარჩელო განცხადებით მიმართა ზესტაფონის რაიონულ სასამართლოს და მოითხოვა მოსარჩელისთვის 165 000 ლარის გადახდის დაკისრება სს «ფ-ოს» სასარგებლოდ, ასევე მოხდეს ურთიერთმოთხოვნათა გაქვითვა მხარეთა შორის.
სს «გ. ნ-ის სახელობის ............. ქარხნის» წარმომადგენელი აღნიშნავდა, რომ სს «ფ-ოს» ხელშეკრულების დადებამდე, წინა წლებში მოპასუხისათვის წინასაწრ ჰქონდა გადახდილი 165 000 ლარი დასანამ მოპასუხეს გადაეცემოდა იჯარით აღებული ობიექტები, საზოგადოების ბალანსის თანახმად, ეკუთვნოდა სს «ფ-ოს» და ვიდრე დარეგულირდებოდა საწესდებო კაპიტალში მათიშესვლის ან არშესვლის საკითხი, «ფ-ო» მომავალში ისარგებლებდა ამობიექტებით, იგი იხდიდა სავარაუდო იჯარის თანხას წინასწარ, რათა მომხდარიყო ამ გადახდილი თანხების ჩათვლა შემდგომ გადასახდელში. აღნიშნულ გადახდებს შეცდომით ენიჭებოდა დავალიანების დაფარვის სახელი.
შეგებებული სარჩელის ავტორი აღნიშნავდა, რომ, ვინაიდან სასარჩელო მოთხოვნის თანხის გაანგარიშებისას არ იქნა გათვალისწინებული მათ მიერ წინასწარ გადახდილი თანხების ამჟამინდელ გადასახდელში გაქვითვის საკითხი, აღნიშნულიდან გამომდინარე, სკ-ის 976-ე მუხლის შესაბამისად, უსაფუძვლოდ გადახდილი თანხების უკან დაბრუნება მოითხოვეს, რათა მოხდეს ურთიერთმოთხოვნათა გაქვითვა, თანახმად სკ-ის 442-ე მუხლისა, რომელიც აცხადებს, რომ «ორ პირთა შორის არსებული ურთიერთმოთხოვნა შეიძლება შეწყდეს, თუ დამდგარია ამ მოთხოვნათა შესრულების ვადა».
ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამოდინარე, სს «გ. ნ-ის სახელობის .......... ქარხნის» წარმომადგენელმა მოითხოვა სახელმწიფო ქონების მართვის ზესტაფონის სამმართველოს დაეკისროს 165000 ლარის გადახდა სს «ფ-თვის» და მოხდეს ურთიერთმოთხოვნათა გაქვითვა მხარეთა შორის.
ზესტაფონის რაიონული სასამართლოს 2005წ. 11 მარტის გადაწყვეტილებით საქართველოს სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტროს ზესტაფონის რაიონულ სამმართველოს უარი ეთქვა სარჩელის დაკმაყოფილებაზე; სს «გ. ნ-ის სახელობის .......... ქარხნის» შეგებებული სასარჩელო მოთხოვნა დაკმაყოფილდა; ბათილად იქნა ცნობილი საქართველოს სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტროს ზესტაფონის რაიონულ სამმართველოსა და სს «ფ-ოს» შორის არასაცხოვრებელ ფართზე იჯარის უფლების აღების შესახებ 2000წ. 2 ოქტომბერს დადებული ¹1, ¹2, ¹3, ¹4, ¹5, ¹6, ¹7 ხელშეკრულებები.
აღნიშნული გადაწყვეტილება სააპელაციო საჩვრით გაასაჩივრა ზესტაფონის სახელმწიფო ქონების აღრიცხვისა და პრივატიზების სამმართველომ, რომელმაც მოითხოვა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და სარჩელის დაკმაყოფილება.
ქუთაისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2005წ. 3 ივლისის განჩინებით ზესტაფონის ქონების აღრიცხვისა დაპრივატიზების სამმართველოს სააპელაციო საჩივარი დარჩა განუხილველად დაუშვებლობის გამო.
აღნიშნული განჩინება კერძო საჩივრით გაასაჩივრა ზესტაფონის სახელმწიფო ქონების აღრიცხვისა და პრივატიზების სამმართველომ, რომელმაც მოითხოვა გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და სააპელაციო საჩივრის წარმოებაში მიღება იმ მოტივით, რომ ზესტაფონის რაიონული სასამართლოს 2005წ. 11 მარტის გადაწყვეტილება სასამართლოს კანცელარიას მხარეებისათვის გადასაცემად ჩაჰბარდა 2005წ. 12 აპრილს. იმავე დღეს ეს გადაწყვეტილება ჩაჰბარდა ზესტაფონის სახელმწიფო ქონების აღრიცხვისა და პრივატიზების სამმართველოს.
ამდენად, კერძო საჩივრის ავტორი მიუთითებდა, რომ მათ სააპელაციო საჩივრის შეტანის ვადა ჰქონდათ 13 აპრილიდან 26 აპრილამდე თანახმად სსკ-ის მე-60 მუხლის მე-2 ნაწილისა. აღნიშნულ საქმეზე კი სააპელაციო საჩივარი ზესტაფონის რაიონულ სასამართლოში შეიტანეს 2005წ. 22 აპრილს _ კანონით დადგენილ 14-დღიან ვადაში.
ქუთაისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2005წ. 22 ივლისის განჩინებით ზესტაფონის ქონების აღრიცხვისა და პრივატიზების სამმართველოს კერძო საჩივარი დაკმაყოფილდა. გაუქმდა ქუთაისის საოლქო სასამართლოს 2005წ. 3 ივნისის განჩინება და სააპელაციო საჩივარი წარმოებაში იქნა მიღებული.
ქუთაისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2005წ. 22 ივლისის განჩინებით ზესტაფონის სახელმწიფო ქონების აღრიცხვისა და პრივატიზების სამმართველოს სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა; უცვლელად დარჩა ზესტაფონის რაიონული სასამართლოს 2005წ. 11 მარტის გადაწყვეტილება.
სააპელაციო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომსაიჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს ზესტაფონის სარეგისტრაციო სამსახურის 2005წ. 4 თებერვლის ცნობით, სტადიონი, აუზი, კულტურის სახლი, ზესტაფონის სარეგისტრაციო სამსახურში რეგისტრირებული არ არის, შესაბამისად, დაუდგენელია მფლობელის ვინაობა.
საიჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს ზესტაფონის სარეგისტრაციო სამსახურის 2005წლის 10 მარტის ცნობით, .......... ქუჩაზე მდებარე სასტუმრო წარმოადგენს სს «ფ-ოს» საკუთრებას, .......... ქუჩაზე მდებარე საავადმყოფოს პოლიკლინიკა _ სს «ფ-ოს» საკუთრებას, ........ ქუჩაზე მდებარე სახანძრო შენობა სარეგისტრაციო სამსახურში რეგისტრირებული არ არის. ყოფილი სს «ფ-ოს» სოფლის მეურნეობის ობიექტი მოქცეულია სს «ფ-ოს» ტერიტორიაზე, ცალკე ობიექტად იგი რეგისტრირებული არ არის.
ქ. ზესტაფონის გამგეობის 2004წ. 8 ოქტომბრის წერილით, მამაკაცთა საერთო საცხოვრებლის გარდა, სხვა ობიექტები სს «ფ-დან» ქალაქის გამგეობის ბალანსზე არ გადაცემია.
სააპელაციო სასამართლომ ასევე დადგენილად მიიჩნია, რომ 2000წ. 2 ოქტომბერს სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტროს ზესტაფონის რაიონულ სამმართველოს და სააქციო საზოგადოება «ფ-ოს» შორის არასაცხოვრებელ ფართზე იჯარის უფლების შესახებ დადებული ¹1, ¹2, ¹3, ¹4, ¹5, ¹6, ¹7 ხელშეკრულებები წარმოადგენს შეცდომით დადებულ გარიგებას. სახეზეა შეცდომა უფლებაში. სკ-ის 75-ე მუხლის თანახმად, «შეცდომა უფლებაში არსებითი მნიშვნელობისაა მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუკი იგი გარიგების დადებისას ერთადერთი და მთავარი საფუძველი იყო».
სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 65-ე მუხლის თანახმად, კერძო სამართლებრივ ურთიერთობაში ადმინისტრაციული ორგანო მოქმედებს როგორც სამოქალაქო სამართლის სუბიექტი. ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ სამოქალაქო გარიგების დადებისას გამოიყენება სკ-ის შესაბამისი ნორმები.
საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 70-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ დადებული გარიგების ბათილად გამოცხადებას აწესრიგებს საქართველოს სამოქალაქო კოდექსი.
სკ-ის 183-ე მუხლის შესაბამისად, უძრვი ნივთის შესაძენად აუცილებელია შემძენის რეგისტრაცია საჯარო რეესტრში.
სააპელაციო სასამართლომ ასევე მიუთითა, რომ სკ-ის 312-ე მუხლის თანახმად, რეესტრის მონაცემების მიმართ მოქმედებს უტყუარობისა და სისრულის პრეზუმფცია, ე.ი. რეესტრის ჩანაწერები ითვლება სწორად, ვიდრე არ დამტკიცდება მათი უზუსტობა».
სკ-ის 72-ე მუხლის შესაბამისად: «გარიგება შეიძლება საცილო გახდეს, თუ ნების გამოვლენა მოხდა არსებითი შეცდომის საფუძველზე». ამავე კოდექსის 73-ე მუხლის «გ» პუნქტის თანახმად, არსებით შეცდომად ითვლება, როცა: «არ არსებობს ის გარემოებები, რომლითაცმხარეები კეთილსინდისიერების პრინციპებიდან გამომდინარე, განიხილავენ გარიგების საფუძვლად».
აღნიშნული გადაწყვეტილება საკასაციო საჩივრით გაასაჩივრა ზესტაფონის ქონების აღრიცხვისა და პრივატიზების სამმართველომ, რომელმაც მოითხოვა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და მათი სარჩელის დაკმაყოფილება.
კასატორი აღნიშნავდა, რომ სააპელაციო სასამართლომ არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა, კერძოდ, არ გამოიყენა სკ-ის 79-ე მუხლის პირველი ნაწილი, რომლის თანახმად, შეცილება უნდა მოხდეს შეცილების საფუძველის შეტყობის მომენტიდან ერთი თვის ვადაში. სს «ფ-თვის» კი შეცილების საფუძვლები (თუკი ეს შეიძლება ჩაითვალოს შეცილების საფუძვლად) ცნობილი იყო ჯერ კიდევ ხელშეკრულების დადების დროს, ე.ი. 2000 წლისათვის. შესაბამისად, კასატორის აზრით, გამგეობა ბალანსზევერ აიღებდა სადავო ობიექტებს თუკი მათ «ფ-ო» არ მოიხსნიდა ბალანსიდან და რომ ეს ობიექტები «ფ-ოს» თავად ჰქონდა ბალანსზე, ეს მათთვის ცნობილი იყო ხელშეკრულების დადების დროს, ამდენად, კასატორის აზრით, სკ-ის 79-ე მუხლის პირველი ნაწილის შესაბამისად, «ფ-ოს» შეცილების ხანდაზულობის ვადა გაშვებული აქვს. შეცილების მეორე საფუძველი, რაზეც სასამართლო ამყარებს თავის განჩინებას, არის ის, რომსაიჯარო რეესტრში სადავო ობიექტები არიყო სახელმწიფო საკუთრებად რეგისტრირებული და მათგან ჯანმრთელობის საამქრო (მედნაწილი) და ჯანმრთელობის საამქრო (სასტუმრო) რეგისტრირებულია როგორც «ფ-ოს» საკუთრება. კასატორმა აღნიშნა, რომ ეს ფაქტობრივი გარემოებები სასამართლომ არასწორად შეაფასა და არ მიაქცია ყურადღება იმას, რომ ეს ობიექტები საჯარო რეესტრში «ფ-ოს» საკუთრებად რეგისტრირებულია 2003-2004 წლებში, ანუ იჯარის ხელშეკრულების დადებიდან _ 3-4 წლის შემდგომ, როცა «ფ-ომ» ეს ობიექტები შეისყიდა, სამმართველო კი ამ ობიექტებზე საიჯარო ქირას სთხოვდა იმ პერიოდისათვის, სანამ ისინი «ფ-ოს» საკუთრებაში გადაეცემოდა.
რაც შეეხება განჩინების სამოტივაციო ნაწილში მითითებულ 183-ე მუხლს, რასაც ასევე ეყრდნობა სასამართლო გადაწყვეტილების გამოტანისას, კასატორმა მიუთითა, რომ ეს მუხლი სასამართლოს არ უნდა გამოეყენებინა, ვინაიდან ამ მუხლის თანახმად, საჯარო რეესტრში რეგისტრაციას ექვემდებარება უძრავი ნივთების შეძენა. რაც შეეხება აღნიშნულ ობიექტებს, კასატორი აღნიშნავდა, რომ ისინი თავიდანვე წარმოადგენდა სახელმწიფო საკუთრებას და სახელმწიფოს ეს ობიექტები არავისგან შეუძენია. ამაზე მეტყველებს «ფ-ოს» საპრივატიზაციო გეგმა, საიდანაც ირკვევა, რომ ის 7 ობიექტი, რაზედაც იჯარის ხელშეკრულებება დადებული, არ შევიდა «ფ-ოს» საწესდებო კაპიტალში და დარჩა სახელმწიფო მუნიციპალურ საკუთრებად როგორც სოცკულტურული და სოციალურ-საყოფაცხოვრებო ობიექტები. კასატორის აზრით, სასამართლოს ასევე არ უნდა გამოეყენებინა სკ-ის 72-ე მუხლი, რომლის თანახმად, გარიგება შეიძლება საცილო გახდეს თუ ნების გამოვლენა მოხდა არსებითი შეცდომის საფუძველზე. კასატორი მიუთითებდა, რომ სახელმწიფო ამ ობიექტებს ვერ გაატარებდა საჯარო რეესტრში, სანამ არ მოხდებოდა «ფ-ოს» მხრიდან მათი ბალანსიდან მოხსნა და გამგეობის ბალანსზე აღება. «ფ-თვის» ხელშეკრულების დადების დროს ცნობილი იყო,რომ ეს ობიექტები მის ბალანსზე ირიცხებოდა, შესაბამისად მისთვის ისიც, ცნობილი იყო, რომ სადავო ობიექტები ვერ იქნებოდა გატარებული საჯარო რეესტრში. ამდენად, კასატორის მოსაზრებით, ამ საფუძვლითაც ხელშეკრულების საცილოდ გახდომა «ფ-ოს» მხრიდან ხანდაზმულია. გამომდინარე აქედან, სასამართლოს არ უნდა გამოეყენებინა სკ-ის 75-ე მუხლი.
ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე კასატორი ითხოვდა ქუთაისის საოლქო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინების გაუქმებასა და სარჩელის დაკმაყოფილებას.

სამოტივაციო ნაწილი:

საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების გაცნობის, საკასაციო საჩივრის საფუძვლების შესწავლისა და გასაჩივრებული განჩინების კანონიერება-დასაბუთებულობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ ზესტაფონის სახელმწიფო ქონების აღრიცხვისა და პრივატიზების სამმართველოს საკასაციო საჩივარი საფუძვლიანია და უნდა დაკმაყოფილდეს შემდეგ გარემოებათა გამო:
საკასაციო სასამართლო სსკ-ის 407-ე მუხლის მე-2 ნაწილის საფუძველზე დადგენილად მიიჩნევს შემდეგ ფაქტობრივ გარემოებებს:
2000წ. 2 ოქტომბერს ზესტაფონის სახელმწიფო ქონების მართვის სამმართველოსა და სს «ფ-ოს” შორის გაფორმდა იჯარის ხელშეკრულება 7 ობიექტზე, კერძოდ: სპორტულ კომბინატზე ორი ხელშეკრულება (სტადიონსა და აუზზე); სამი ხელშეკრულება ჯანმრთელობის საამქროზე (3 სხვადასხვა ობიექტზე); კვებისა და ვაჭრობის კომბინატსა და სახანძროზე.
წინამდებარე ხელშეკრულებების მოქმედების ვადა განისაზღვრა 2000წ. 2 ოქტომბრიდან 2010წ. 2 ოქტომბრამდე. მითითებული ხელშეკრულებების 2.2. პუნქტის შესაბამისად, საიჯარო ქირის გადახდა უნდა მომხდარიყო წინასწარ, ყოველკვარტალურად, ხოლო ამავე ხელშეკრულებების 5.1 პუნქტით, ხელშეკრულების 2.2 პუნქტში გათვალისწინებულ ვადაში საიჯარო ქირის გადაუხდელობისათვის მოიჯარე უხდიდა მეიჯარეს ჯარიმას საიჯარი ქირის 0,5%-ს ყოველ ვადაგადაცილებულ დღეზე.
კასატორის მითითებით, საიჯარო ქირამ და მასზე დარიცხულმა საჯარიმო თანხამ სარჩელის შეტანის მომენტისათვის შეადგინა 110 265, 03 ლარი.
სააპელაციო სასამართლომ კასატორს ზემოაღნიშნული თანხის მოთხოვნაზე უარი უთხრა იმ მოტივით, რომ წინამდებარე ხელშეკრულებები დადებული იყო არსებითი შეცდომის საფუძველზე და წარმოადგენდა ბათილ გარიგებებს.
საკასაციო სასამართლო უარის თქმის ზემოაღნიშნული საფუძვლის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლომ კანონი არასწორად გამოიყენა და არასწორად განმარტა.
საკასაციო სასამართლო დაუსაბუთებლად მიიჩნევს სააპელაციო სასამართლოს მსჯელობას წინამდებარე ხელშეკრულების ბათილობის თაობაზე და თვლის, რომ სააპელაციო სასამართლომ არასრულად გამოიკვლია და არასწორი სამართლებრივი შეფასება მისცა საქმეში წარმოდგენილ მტკიცებულებებს.
როგორც საქმის მასალებით დასტურდება, მიუხედავად იმისა, რომ ხელშეკრულებებში მითითებული ობიექტები ირიცხებოდა სს «ფ-ოს” ბალანსზე, სააქციო საზოგადოებას (ხელშეკრულებების დადების მომენტისათვის) არ მოუხდენია ამ ობიექტების პრივატიზება (აქციონირება). მითითებულ გარემოებას ადასტურებს თავად სააქციო საზოგადოების წარმომადგენელი შეგებებულ სარჩელში, რომელშიც ეს უკანასკნელი სადავოდ ხდის არა თავად ხელშეკრულებებს, არამედ სარჩელით მოთხოვნილი თახის ოდენობას და ითხოვს მის გაქვითვას.
სკ-ის 361-ე მუხლის 1-ლი ნაწილის შესაბამისად, ყოველი შესრულება გულისხმობს ვალდებულების არსებობას. ამდენად, სააქციო საზოგადოება ადასტურებს კასატორთან ვალდებულებით ურთიერთობაში ყოფნისფაქტს, რის გათვალისწინებითაც საკასაციო სასამართლო ვერ გაიზიარებს სააპელაციო სასამართლოს მხრიდან სკ-ის 72-ე, 73-ე მუხლებზე მითითებას. საკასაციო სასამართლო სააპელაციო სასამართლოს ყურადღებას მიაქცევს ამავე კოდექსის 79-ე მუხლის 1-ლი ნაწილზე, რომლის შესაბამისადაც, შეცილება უნდა მოხდეს შეცილების საფუძვლების შეტყობის მომენტიდან 1 თვის ვადაში. საგულისხმოა, რომ სააპელაციო სასამართლოს არ უმსჯელია მითითებული მუხლის მოთხოვნებზე და არ გამოუკვლევია, როდის გახდა ცნობილი მხარისათვის შეცილების საფუძვლების არსებობა და შეიძლებოდა თუ არა ხელშეკრულების დადების მომენტში მხარეს არ სცოდნოდა აღნიშნული საფუძვლების არსებობის თაობაზე. თუმცა, აქვე საკასაციო სასამართლო კიდევ ერთხელ აკეთებს ხაზგასმას იმის თაობაზე, რომ საქმეში წარმოდგენილი მასალები არ იძლევა ხელშეკრულებების ბათილობის საფუძველს, რის გამოც საქმე ამ ნაწილში საჭიროებს დამატებით გამოკვლევას.
საკასაციო სასამართლოს მიერ, სსკ-ის 407-ე მუხლის მე-2 ნაწილის შესაბამისად, კასატორის პრეტენზიის საფუძველზე, შემოწმდა სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილი ფაქტობრივი გარემოება ............. ქუჩაზე მდებარე სასტუმროსა და ........... ქუჩაზე არსებულ საავადმყოფო პოლიკლინიკის სააქციო საზოგადოებისადმი კუთვნილების თაობაზე, რის შედეგადაც საკასაციო სასამართლო მივიდა იმ დასკვნამდე, რომ მითითებული ფაქტობრივი გარემოებები საჭიროებს დამატებით გამოკვლევას, კერძოდ, როგორც საქმეში წარმოდგენილი ცნობიდან დასტურდება, ......... ქუჩაზე მდებარე სასტუმრო სს «ფ-ოს” საკუთრებად რეგისტრირებულია 2003წ. 19 თებერვლიდან, ხოლო საავადმყოფო-პოლიკლინიკა - 2004წ. 18 ივნისიდან.
სახელმწიფო ქონების მართვის ზესტაფონის სამმართველოს სარჩელი სასამართლოში წარდგენილია 2003წ. 1 იანვარს. მოსარჩელის მოთხოვნა შეეხება ხელშეკრულებების დადებიდან 2003წ. 1 იანვრამდე პერიოდს. მოცემულ შემთხვევაში საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ სააპელაციო სასამართლომ უნდა იმსჯელოს, წარმოადგენდა თუ არა მითითებული ქონება სააქციო საზოგადოების საკუთრებაში აღრიცხვამდე სახელმწიფო საკუთრებას და აქვს თუ არა სადავო პერიოდისათვის კასატორს მოთხოვნის სამართლებრივი საფუძველი.
ყოველივე აღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ მითითებული გარემოებების დადგენა-გამოკვლევის გარეშე საქმეზე ვერ იქნება მიღებული არსებითად სწორი გადაწყვეტილება, რის გამოც საქმე შემდგომი განხილვის მიზნით უნდა დაუბრუნდეს ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს.

სარეზოლუციო ნაწილი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 1-ლი მუხლის მე-2 ნაწილით, სსკ-ის 412-ე მუხლით და

დაადგინა:

1. ზესტაფონის სახელმწიფო ქონების აღრიცხვისა და პრივატიზების სამმართველოს საკასაციო საჩივარი დაკმაყოფილდეს;
2. გაუქმდეს ქუთაისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2005წ. 22 ივლისის განჩინება და საქმე ხელახალი განხილვისათვის დაუბრუნდეს ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს;
3. საქართველოს უზენაესი სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.