ბს-215-168-კ-05 23 ივნისი, 2005 წ., ქ. თბილისი

საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატა
შემადგენლობა: ნ. წკეპლაძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
ი. ლეგაშვილი,
ჯ. გახოკიძე

ზეპირი განხილვის გარეშე განიხილა გ. მ-ის საკასაციო საჩივარი თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2004წ. 14 დეკემბრის გადაწყვეტილებაზე.

აღწერილობითი ნაწილი:
თბილისში, ..... სადარბაზოს მაცხოვრებლებმა _ ე. ც-მა, მ. ქ-ამ, მ. კ-მა, მ. ხ-მა, ნ. წ-ემ, გ. ბ-მა, ა. კ-ემ და ც. გ-მა სარჩელი აღძრეს თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონულ სასამართლოში, მოპასუხეების _ გ. მ-ის და თბილისის ვაკის რაიონის გამგეობის მიმართ, რომლითაც მოითხოვეს კაფე “ს-ის”, რომელიც ფუნქციონირებდა სადავო ფართში, პრივატიზაციის ხელშეკრულების გაუქმება და სადარბაზოს მაცხოვრებლების საერთო სარგებლობაში გადაცემა, გ. მ-ისთვის თვითნებურად მიტაცებული სარდაფის გათავისუფლების და სადავო ფართის კარის დალუქვის დავალება, შემდეგი საფუძვლით:
2001 წელს გ. მ-ემ შეისყიდა ..... ბინა ¹2, ბინა გადააკეთა კომერციულ ფართად, ხოლო სადარბაზოს შესასვლელი კარი ამოაშენა.
გ. მ-ემ თხოვნით მიმართა მეზობლებს, რათა მათ თანხმობა მიეცათ აღნიშნული კომერციულ ფართში გაეხსნა კაფე, რაზეც კატეგორიული უარი მიიღო, რის შემდეგაც თანხმობა მიიღო სადავო ფართში გაეხსნა ტანსაცმლის მაღაზია, მაგრამ ერთი თვის მუშაობის შემდეგ ტანსაცმლის მაღაზია გადაკეთდა კაფედ “ს-ი”.
სადარბაზოს სარდაფის სართულზე 1992 წლამდე ფუნქციონირებდა საქმშენ-გამანაწილებელი, რომელიც განთავსებული იყო 30 მ2-ზე, დანარჩენი ფართი დაყოფილი იყო სარდაფებად, თითოეულ 7მ2, რომელიც პირად სარგებლობაში ჰქონდა მობინადრეთა უმეტესობას. 2002წ. ნოემბერში გ. მ-ემ განცხადებით მიმართა მობინადრეებს, რათა სადაო 30 მ2 გადასცემოდა მას პირად საკუთრებაში.
მოსარჩელეთა განმარტებით, სადარბაზოში არის 15 საცხოვრებელი ბინა, რომლის 5 მობინადრემ ხელწერილით დაადასტურა თანხმობა, დანარჩენმა მობინადრეებმა კი კატეგორიული უარი განაცხადეს, რადგან ზემოაღნიშნულ ფართში აპირებდნენ ავტონომიური გათბობის სისტემის დამოტანჟებას, ამასთან სახელმწიფო გეგმავდა ცენტრალიზებულ გათბობის ქსელის აღდგენას და მობინადრეებმა სთხოვეს გ. მ-ეს უარი ეთქვა აღნიშნული ფართის დასაკუთრებაზე, მაგრამ ამ უკანასკნელმა 30 მ2 მიუმატა მომიჯნვე სარდაფი, მოხსნა სარდაფის კედელი და გადააკეთა 39 მ2, რასაც მოჰყვა ცივი წყლის და კანალიზაციის საკომუნიკაციო ქსელი. ამასთან, მოხსნილი და გატანილი იქნა უნებართვოდ საქშენ-გამანაწილებელი მოწყობილობა, ცხელი წყლისა და სათბობის მილები, რომლებსაც მატერიალური ღირებულება გააჩნდა.
აღნიშნული სახელმწიფო 30 მ2-ის პრივატიზაცია რეგისტრირებული იყო არა პრივატიზაციის სამმართველოში, არამედ ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობაში, მ-ის მიერ წარდგენილი იქნა ყალბი მესაკუთრეთა ნებართვა, რადგან საცხოვრებელი სახლის ბინის მესაკუთრეთა ახანაგობის კრება აღნიშნულზე არ ჩატარებულა.
მოსარჩელეებმა დაზუსტებული სასარჩელო განცხადებით მიმართეს თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონულ სასამართლოს, მოპასუხეების გ. მ-ის და სერვის-ცენტრის ინჟინერ და ფირმა “კ-ის” დირექტორის ჯ. ა-ის მიმართ, III პირების: თბილისის ვაკის რაიონის გამგეობის და ნოტარიუსების შ. კ-ის და მ. მ-ის მონაწილრობით, რომლითაც მოითხოვეს 2002წ. 25 ნოემბრისა და 2003წ. 29 იანვრის არასაცხოვრებელი ფართის პრივატიზაციის ხელშეკრულებების ბათილად ცნობა, 2002წ. 26 ნოემბრის და 2003წ. 30 იანვრის არასაცხოვრებელი ფართის შესახებ საჯარო რეესტრის ჩანაწერის გაუქმება და გ. მ-ისთვის მოსარჩელეთა საცხოვრებელი ბინების ქვევით კაფე “ს-ის” ფუნქციონირების აკრძალვა და დამატებით განმარტეს, რომ გ. მ-ის მიერ ყალბად იქნა შედგენილი 2002წ. 18 ნოემბრის მობინადრეთა საერთ კრების ოქმი ¹11 39 მ2-ის სარდაფის მისთვის პირად საკუთრებაში გადაცემის შესახებ, ამასთან არ არის მობინადრეთა წერილობითი განცხადება გ. მ-ის მიერ სარდაფის პრივატიზაციის თანხმობაზე, ხოლო 2002წ. 18 ნოემბრის განცხადება ხელმოწერილია ჯ. ა-ის მიერ და რომელსაც ხელს აწერენ მობინადრეები, 5 გვარიდან სამი, ლ. ხ-ი, ვ. ჭ-ა და ნ. წ-ე არ წარმოადგენენ საცხოვრებელი სახლის მესაკუთრეებს.
მოსარჩელეები თვლიან, რომ პრივატიზაციის ხელეშკრულებებს, რომლებიც შედგენილ იქნა 2002წ. 25 ნოემბერს და 2003წ. 29 იანვარს ნოტარიუს შ. კ-ის მიერ, საფუძვლად უდევს სწორედ მეზობლების მიერ შედგენილი და ნოტარიუს მ. მ-ის მიერ 2002წ. 19 ნოემბერს დამოწმებული თანხმობები, რითაც დარღვეულ იქნა მათი, როგორც მობინადრეთა უფლებები.
2003წ. 17 აპრილს მოსარჩელეებმა განცხადებით მიმართეს თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონულ სასამართლოს რომლითაც მოითხოვეს სარჩელის უზრუნველყოფის ღონისძიების სახით სადავო ფართზე ყადაღის დადება, რათა არ მომხდარიყო სადავო ფართის გასხვისება, რომელიც ვაკე-საბურთალოს რაიონული სასამართლოს 2003წ. 18 აპრილის განჩინებით დაკმაყოფილდა და ... 39 კვ. მ2 სარდაფს, რომელიც ირიცხებოდა გ. მ-ის სახელზე, დაედო ყადაღა.
თბილსიის ვაკე-საბურთალოს რაიონული სასამართლოს 2003წ. 70.07. გადაწყვეტლებით სასარჩელი არ დაკმაყოფილდა უსაფუძვლობის გამო, გაუქმდა ამავე რაიონული სასამართლოს 2003წ. 18.04 განჩინება სარჩელის უზრუნველყოფის მიზნით სადავო ფართზე დადებული ყადაღის შესახებ, რაც რაიონულმა სასამართლომ დაასაბუთა შემდეგნაირად:
რაიონულმა სასამართლოს დადგენილად მიიჩნია შემდეგი ფაქტები:
2001წ. 26.01. ყიდვა-გაყიდვის ხელშეკრულებით გ. მ-ემ ვ. რ-ისაგან შეიძინა მთელი საცხოვრებელი სახლის 33 მ2 ფართი მდებარე ქ. თბილისში, ... 2002წ. 19.11. გ. მ-ემ განცხადებით მიმართა ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობას მის საკუთრებაში არსებული არასაცხოვრებელი 33 მ2-ის ქვეშ დაკავებული 30 მ2-ის სარდაფის პრივატიზაციის შესახებ. 2002წ. 25.11. და 2003წ. 20.01. პრივატიზაციის ხელშეკრულებები გაფორმებული იქნა ქ. თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობის კეთილმოწყობისა და საბინაო კომუნლური მეურნეობის სამსახურისა და გ. მ-ეს შორის ქ. თბილისში, ..... არსებული არასაცხოვრებელი ფართი 30 მ2 და 9მ2 საკუთრებაში გადაეცა გ. მ-ეს, ხოლო ხელშეკრულებები რეგისტრირებული იქნა გ. მ-ის სახელზე საჯარო რეესტრში 2002წ. 26.11. და 2003წ. 30.01.
ჯ. ა-ის ახსნა-განმარტებებით დადგენილი იქნა, რომ სადავო არასაცხოვრებელი 30 მ2 და 9მ2 სარდაფი წარმოადგენდა საბინაო-საექსპლუატაციო ტრესტის საკუთრებას, სადავო ხელშეკრულებები დადებული იქნა საქართველოს მინისტრთა კაბინეტის 1992წ. 01.02. ¹107 დადგენილების საფუძველზე. ამასთან, ..... სახლის ბინის მესაკუთრეთა მხანაგობის წევრთა 2002წ. 18.11 საერთო კრების ¹11 ოქმით გ. მ-ეს თანხმობა მიეცა პრივატიზაციაზე, ხოლო მოსარჩელეებმა ვერ დაადასტურეს მითითებული ოქმის სიყალბე.
სასამართლომ მიიჩნია, რომ არასაცხოვრებელი ფართის პრივატიზაცია მოხდა კანონის მოხოვნათა დაცვით, არ არსებობდა სამართლებრივი საფუძველი სადავო ხელშეკრლებებისა და საჯარო რეესტრის ჩანაწერის გაუქმებისათვის და გ. მ-ის სადაო ფართის არაკანონიერ მესაკუთრედ ცნობას, ხოლო კაფე “ს-ის” ფუნქციონირების აკრძალვის შესახებ მოსარჩელეთა მოთხოვნა ასევე მიჩნეული იქნა უსაფუძვლოდ სსკ-ის მე-4 მუხლის შესაბამისად.
რაიონული სასამართლოს ზემოაღნიშნული გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრეს მ. ქ-ამ, ე. ც-მა, მ. კ-მა, ნ. წ-ემ, ა. კ-ემ, მ. ხ-მა, ს. გ-მა და გ. ჩ-მა, რომელთაც მოითხოვეს რაიონული სასამართლოს გადაწყვეტილების გაუქმება და სააპელაციო სასამართლოს მიერ ახალი გადაწყვეტილების მიღება, შემდეგი მოტივით:
აპელანტებმა მიუთითეს, რომ მათ სასარჩელო მოთხოვნას წარმოადგენდა გ. მ-ის მიერ უკანონოდ ..... მდებარე პრივატიზებული საცხოვრებელი სახლის არასაცხოვრებელი 30 მ2 და 9მ2 სარდაფის უკანონო პრივატიზაციის გაუქმება და მასში გახსნილი კაფე-ბარი “ს-ის” ფუნქციონირების შეწყვეტა. ქ. თბილისში ...... მდებარე საცხოვრებელი სახლი მთლიანად პრივატიზებულ იქნა მობინადრეთა მიერ და წარმოადგენს მობინადრეთა ინდივიდუალურ საკუთრებას და ისინი ითვლებიან თანამესაკუთრეებად. რაიონულმა სასამართლომ არ გაითვალისწინა ის გარემოება, რომ მოსარჩელეთა მოთხოვნა ემყარებოდა სკ-ის IV თავის ნორმებს.
აპელანტების მოსაზრებით რაიონული სასამართლოს მიერ დარღვეულ იქნა სკ-ის 208-ე, 218-ე, 220-ე მუხლები, სასამართლო არასწორად დაეყრდნო 1998წ. 01.02 დადგენილებას და არასწორია, რომ სადავო ფართი წარმოადგენდა ვაკე-საბურთალოს გამგეობის საკუთრებას. ამასთან, მიიჩნევენ, რომ 2002წ. 18.11. კრების ოქმი ¹11 არ შეესაბამება სინამდვილეს, რადგან ამხანაგობის კრება არ ჩატარებულა და მობინადრეეებს თანხმობა არ მიუციათ, რომ სადავო ფართი გ. მ-ეს, აგრეთვე, გადასცემოდა რაიონული სასამართლოს მიერ მათი მოთხოვნა კაფე “ს-ის” ფუნქციონირების აკრძალვის შესახებ არ დაკმაყოფილდა უსაფუძვლოდ, რადგან აღნიშნულ კაფის ფუნქციონირებით ილახება მათი უფლებები და ინტერესები, რამდენადაც ადგილი აქვს ხმაურს და ილახება მათი ინტერესები.
თბილისის საოლქო სასამართლოს სამოქალაქო, სამეწარმეო და გაკოტრების საქმეთა სააპელაციო პალატის 2003წ. 04.11. განჩინებით საქმე განსჯადობის შესაბამისად განსახილველად გადაეცა თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატას.
თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2004წ. 21.05. საოქმო განჩინებით არასათანადო მოპასუხე სერვისული ცენტრის ინჟინერი და ფირმა “კ-ის” დირექტორი ჯ. ა-ე შეიცვალა სათანადო მოპასუხით თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობით. ხოლო ამავე პალატის 2004წ. 12.11. განჩინებით თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონული სასამართლოს 2003წ. 07.07 გადაწყვეტილებაზე ე. ც-ის, მ. ქ-ას, მ. კ-ის, მ. ხ-ის და სხვათა სარჩელის გამო მეზობლების თანხმობის არარსებობის გამო გ. მ-ისთვის მათი საცხოვრებელი ბინების ქვემოთ კაფე “ს-ის” ფუნქციონირების აკრძალვის ნაწილში სააპელაციო საჩივრის წარმოება გამოეყო და შეჩერდა 2002წ. 25.11. და 2003წ. 29.01. არასაცხოვრებელი ფართის პრივატიზაციის ხელშეკრულებებისა და შესაბამისი ჩანაწერის საჯარო რეესტრში ბათილობის მოთხოვნის თაობაზე სასამართლოს მიერ მიღებული გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლამდე.
მოწინააღმდეგე მხარე გ. მ-ის წარმომადგენელმა და ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობის წარმომადგენელმა არ ცნეს სააპელაციო საჩივარი და მოითხოვეს მის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა.
სააპელაციო სასამართლოს 2004წ. 14.12. გადაწყვეტილებით სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა, გაუქმდა თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონული სასამართლოს 2003წ. 07.07 გადაწყვეტილება, რომლითაც არ დაკმაყოფილდა ქ. თბილისში ..... მცხოვრებ მოქალაქეთა: მ. ქ-ას და სხვათა მოთხოვნა 2002წ. 25.11. და 2003წ. 29.01. ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობის კეთილმოწყობისა და საბინაო კომუნალური მეურნეობის სამსახურისა და გ. მ-ეს შორის დადებული არასაცხოვრებელი ფართის, 30 მ2 და 9 მ2 სარდაფის პრივატიზაციის ხელშეკრულების ბათილად ცნობისა და საჯარო რეესტრში შესაბამისი ჩანაწერის გაუქმების ნაწილში და ამ ნაწილში მიღებულ იქნა ახალი გადაწყვეტილება. სარჩელი დაკმაყოფილდა და ბათილად იქნა ცნობილი თბილისის ვაკე-საბურთაოს რაიონის გამგეობის კეთილმოწყობისა და საბინაო კომუნალური მეურნეობის მომსახურების სამსახურსა და გ. მ-ეს შორის 2002წ. 25.11. და 2003წ. 29.01. დადებული ხელშეკრულებები ქ. თბილისში, ..... მდებარე 30 მ2 და არასაცხოვრებელი 9 მ2-ის სარდაფის პრივატიზაციის შესახებ და შესაბამისი ჩანაწერი საჯარო რეესტრში, რაც სააპელაციო სასამართლომ დაასაბუთა შემდეგნაირად:
სააპელაციო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია შემდეგი ფქტები:
ქ. თბილისში ... მდებარე სახლი წარმოადგენს მრავალბინიან სახლს, შესაბამისად მიიჩნია, რომ მრავალბინიან სახლებში მესაკუთრეთა საერთო საკუთრებასთან დაკავშირებული ურთიერთობები მოწესრიგებულ უნდა იქნეს სკ-ის IV თავით, კერძოდ, 208-232-ე მუხლების საფუძელზე.
სააპელაციო პალატამ არ გაიზიარა აპელანტების მოსაზრება, რომ მათ არა აქვთ შექმნილი ბინის მესაკუთრეთა ამხანაგობა, ვინაიდან მიიჩნია, რომ სკ-ის 216-ე მუხლის თანახმად, ბინის მესაკუთრე იმავდროულად არის საერთო საკუთრების მოწილე და საერთო საკუთრება მოითხოვს ამხანაგობის მეშვეობით მართვას, ხოლო ის გარემოება, რომ თბილისში ..... მდებარე საცხოვრებელი სახლის მობინადრეთა 2002წ. 18.11. საერთო კრება არ ჩატარებულა და კრების ოქმი შEდგენილია ფორმალურად, არ ადასტურებდა ბინის მესაკუთრეთა ამხანაგობის არ არსებობას.
სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ სადაო არასაცხოვრებელი 30 მ2 და 9 მ2, სარდაფი წარმოადგენდა თბილისის ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობის საბინაო-საექსპლუატაციო ტრესტის საკუთრებას, ვინაიდან ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობის 18.04.04წ. ¹623/4-12 წერილით დასტურდება, რომ თბილისის მინიციპალიტეტის 1997წ. 18.04 ¹08.02.411 დადგენილებით გაუქმებულ იქნა საბინაო საექსპლუატაციო ტრესტები და ქონება დარჩა მუნიციალურ საკუთრებაში, როგორც სამართალმემკვიდრეს. ამავე გამგეობის 18.11.04 ¹4-12/524 წერილის თანახმად, ... არსებული არასაცხოვრებელი ფართი (სარდაფი) შესაბამისი ჩანაწერების მიხედვით ირიცხება ყოფილი ტექბიუროს ბალანსზე, ხოლო ასეთ შემთხვევაში ტექბიუროს ბალანსზე რიცხული არასაცხოვრებელი ფართის განკარგვის პრივატიზების უფლება გამგეობას საერთოდ არ გააჩნია.
სააპელაციო სასამართლომ განმარტა, რომ იმ შემთხვევაში, თუ სადავო არასცხოვრებელი ფართი, არის სახელმწიფო მუნიციპალური ქონება, მისი პრივატიზება უნდა მომხდარიყო “სახელმწიფო ქონების პრივატიზების შესახებ” კანონით დადგენილი უფლებამოსილი ორგანოს მიერ, თბილისის სახელმწიფო ქონების აღრიცხვისა და პრივატიზების სამმართველოს 05.04.04წ. ¹2-14/137 წერილით კი დადასტურდა, რომ თბილისში ... მდებარე საცხოვრებელი სახლის I სადარბაზოში არსებული არასახცოვრებელი ფართი შეტანილი არ არის პრივტიზების ნუსხაში, რის გამოც არ ექვემდებარებოდა პრივატიზებას, როგორც მუნიციპალური ქონება.
სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ თბილისში, ..... მდებარე მრავალბინიანი სახლის არასაცხოვრებელი ფართი _ 30 მ2 და 9 მ2 სარდაფი წარმოადგენდა ამავე სახლის ბინის მესაკუთრეთა საერთო საკუთრებას, რის გამოც მასზე ვრცელდებოდა მრავალბინიან სახლებში მესაკუთრეთა ურთიერთობების მომწესრიგებელი ნორმები.
სააპელაციო სასამართლომ დაადგინა, რომ გ. მ-ისთვის სადავო არასაცხოვრებელი ფართის საკუთრებაში გადაცემაზე ბინის მესაკუთრეთა ამხანაგობას გადაწყვეტილება არ მიუღია, ხოლო, სკ-ის 215-ე მუხლის მიხედვით, გ. მ-ისათვის საერთო საკუთრებში მყოფი არასაცხოვრებელი ფართის საკუთრებაში გადაცემისთვის საჭირო იყო აღნიშნული გარემოებასთან დაკავშირებით ბინის მესაკუთრეთა შეთანხმების რეგისტრაცია საჯარო რეესტრში, რაც კონკრეტულ შემთხვევაში არ მომხდარა.
ამასთან, სადავო არასაცხოვრებელი ფართის გ. მ-ისთვის საკუთრებაში გადაცემით ფაქტობრივად შეწყდა ამ ფართზე საერთო საკუთრების სამართალურთიერთობები და იგი გარდაიქმნა გ. მ-ის საკუთრებად, რის გამოც შემცირდა დანარჩენ მობინდრეთა წილი საერთო საკუთრებაში მყოფ უძრავ ქონებაზე.
სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა, რომ სადავო ხელშეკრულება წარმოადგენდა ადმინისტრაციულ გარიგებას, ამდენად, რაიონულ სასამართლოს ამ ხელშეკრულებების ბათილად ცნობის სკითხი უნდა განეხილა ადმინისტრაციული სამართალწარმოების წესით, რაც არ განხორციელებულა.
ამდენად, სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ სადავო პრივატიზაციის ხელშეკრულება, რომლითაც გ. მ-ეს გადაეცა საკუთრებაში არასაცხოვრებელი 30 მ2 და 9 მ2 სარდაფი დადებულ იქნა კანონის დაუცველად, მესაკუთრეთა სანოტარო წესით დადასტურებული თანხმობის გარეშე.
სააპელაციო სასამართლოხ ზემოაღნიშნული გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა გ. მ-ემ, რომლითაც მოითხოვა საპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილების გაუქმება და საქმის ხელახლა განსახილველად დაბრუნება იმავე სასამართლოსთვის, შემდეგი მოტივით:
კასატორი მიიჩნევს, რომ სასამართლო გასცდა სარჩელის მოთხოვნის ფარგლებს, ვინაიდან მოსარჩელეები მოითხოვდნენ საჯარო რეესტრში ჩანაწერების გაუქმებას, ხოლო სასამართლომ ბათილად ცნო იგი, რაც ნიშნავს, რომ გაბათილდა ჩანაწერის წარმოშობის მომენტიდან წარმოშობილი სამართლებრივი შედეგები, ამდენად, ბათილობა და გაუქმება კასატორისთვის სხვადასხვა სამართლებრივ შედეგს გამოიწვევდა.
ამასთან, სასამართლომ არ იმსჯელა, რომ გ. მ-ე იყო კეთილსინდისიერი შემძენი და არ გამოიყენა სკ-ის 185-ე მუხლი; სასამართლოს მსჯელობა, რომ სადავო არასაცხოვრებელი 30 მ2 და 9 მ2 პრივატიზების უფლება გამგეობას საერთოდ არ გააჩნდა, არასწორია, რადგან 2002წ. 21.11. ¹24-5049 ცნობა-დახასიათების მიხედვით სადავო 30 მ2 არასცხოვრებელი ფართი საკუთრების უფლებით აღრიცხულია საბინაო საექსპლუატაციო ტრესტის სახელზე, ხოლო ტექბიუროს 2003წ. 29.01. ¹24-279 ცნობის მიხედვით სადავო არასაცხოვრებელი 9 მ2 ირიცხება ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობის საბინაო ფონდში, შესაბამისად, პრივატიზაციის მომენტში სადაო ფართი ირიცხებოდა ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობის საბინაო ფონდისა და საბინაო საექსპლუატაციო ტრესტის სახელზე, ვინაიდან საექსპლუატაციო ცენტრი გაუქმდა და ქონება დარჩა მუნიციპალურ საკუთრებაში, ხოლო გამგეობები უფლებამოსილი არიან მუნიციპალური ქონების განკარგვაზე” აღნიშნული ნიშნავს, რომ სადაო ფართზე პრივატიზაციის ხელშეკრულებების გაფორმების უფლებამოსილება ვაკე-საბურთალოს გამგეობას გააჩნდა.
გარდა ამისა სააპელაციო სასამართლომ გადაწყვეტილებაში მიუთითა, რომ პრივატიზაცია უნდა მომხდარიყო “სახელმწიფო ქონების პრივატიზაციის შესახებ” კანონით დადგენილი წესით, მაგრამ არ განმარტა, თუ რომელი კანონის საუძველზე გამოიტანა ასეთი დასკვნა, რის გამოც კასატორი მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება დაუსაბუთებელია და ექვემდებარება გაუქმებას.

სამოტივაციო ნაწილი:
საკასაციო სასამართლო გ. მ-ის საკასაციო საჩივრის საფუძვლიანობის, გასაჩივრებული გადაწყვეტიების კანონიერებისა და დასაბუთებულობის შესწავლის შედეგად, მივიდა იმ დასკვნამდე, რომ საკასაციო საჩივარი არ უნდა დაკმაყოფილდეს, შესაბამისად უცვლელად უნდა დარჩეს თბილისის საოლქო სასამართლოს 2004წ. 14 დეკემბრის გადაწყვეტილება, შემდეგ გარემოებათა გამო:
სსკ-ის 407-ე მუხლით დადგენილია, რომ სააპელაციო სამართლოს მიერ დამტკიცებულად ცნობილი ფაქტობრივი გარემოებები სავალდებულოა საკასაციოს ასამართლოსათვის, თუ წამოყენებული არ არის დამატებითი და დასაბუთებული საკასაციო პრეტენზია.
საკასაციო სასამართლო ვერ გაიზიარებს კასატორის მოტივებს გასაჩივრებული გადაწყვეტილებსი კანონსაწინააღმდეგობის შესახებ, რამდენადაც თვლის, რომ საქმის მასალები სააპელაციო სასამართლოს მიერ გამოკვლეულია ყოველმხრივ, საპროცესო ნორმების დარღვევის მიერ გამოკვლეულია ყოველმხრივ, საპროცესო ნორმების დარღვევის გარეშე და სადავო სამართალურთიერთობას სწორად შეეფარდა მატერიალური სამართლის ნორმა, შესაბამისად დავა არსებითად სწორად არის გადაწყვეტილი.
საკასაციო სასამართლო ვერ გაიზიარებს კასატორის ერთ-ერთ მოტივს, იმის თაობაზე, რომ სასამართლო გასაჩივრებული გადაწყვეტილების მიღებისას გასცდა სასარჩელო მოთხოვნის ფარგლებს, კერძოდ, კასატორი თვლის, რომ სააპელაციო სასამართლომ ბათილად სცნო საჯარო რეესტრის ჩანაწერი, მაშინ, როცა მოსარჩელეები ითხოვდნენ მითითებული ჩანაწერის გაუქმებას, ვინაიდან სადავო საპრივატიზებო ხელშეკრულება წარმოადგენს ადმინისტრაციულ გარიგებას, რომლის ბათილად გამოცხადებას ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 70.1 მუხლის თანახმად, აწესრიგებს სკ-ის დადგენილი ნორმები.
საკარტველოს კანონის “სახელმწიფო ქონების პრივატიზების შესახებ” 11.2 მუხლის შესაბამისად, პრივატიზების გარიგებათა ბათილად ცნობის უფლებრივი და ქონებრივი შედეგები განისაზღვრება საქართველოს კანონმდებლობით.
მოცემულ შემთხვევაში, სწორედ სადავო პრივატიზაცია იყო, სადავო საჯარო რეესტრის ჩანაწერის განხორციელების საფუძველი, შესაბამისად გარიგების ბათილად ცნობა მოქმედი კანონმდებლობის მიხედვით გამოიწვევდა საჯარო რეესტრის ჩანაწერის გაუქმებას ბათილი გარიგების დადების მომენტიდან.
საკასაციო სასამართლო სკ-ის 59.2 მუხლის საფუძველზე განმარტავს, რომ გარიგების ბათილობა იწვევს მისგან გამომდინარე სამართლებრივი შედეგების ბათილად ცნობას და გარიგების კონტრაჰენტთათვის პირვანდელი მდგომარეობის აღდგენას.
ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 66.2 მუხლის შესაბამისად, ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ დადებული ადმინისტრაციული გარიგება არ უნდა ეწინააღმდეგებოდეს საქართველოს კონსტიტუციასა და კანონმდებლობას, აღნიშნულიდან გამომდინარე ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსი ადგენს სპეციალურ მოთხოვნებს, რომლებსაც უნდა პასუხობდეს და შეესაბამებოდეს ადმინისტრაციული გარიგება. კერძოდ, ადმინისტრაციული ორგანო გარიგების დადებისას მოქცეულია სამართლებრივ ჩარჩოებში და კერძო პირისაგან განსხვავებით, იგი მოქმედებს იმ უფლებამოსილებისა და მიზნების ფარგლებში, რაც მას დადგენილი აქვს მოქმედი კანონმდებლობით.
ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 67.1 მუხლით იმპერატიულად არის დადგენილი, რომ ადმინისტრაციული გარიგება, რომელიც ზღუდავს მესამე პირს უფლებებს, კერძოდ, კონკრეტულ შემთხვევაში მობინადრეთა უფლებებს, ძალაში შეიძლება შევიდეს მხოლოდ მათი წერილობითი თანხმობის წარდგენის შემდეგ, სადაც მოცემულ შემთხვევაში ადგილი არ ჰქონია მით უფრო, რომ სკ-ის 208-ე მუხლის მესამე ნაწილით ცალსახად არის განსაზღვრული, რომ მრავალბინიან სახლებში არსებული შენობის ნაწილები, რომლებიც არ წარმოადგენს ინდივიდუალურ საკუთრებას, არის ბინის მესაკუთრეთა საერთოს აკუთრება, რომელშიც წილთა რაოდენობა განისაზღვრება ბინების რაოდენობის შესაბამისად.
საკასაციო სასამართლო აგრეთვე, ვერ გაიზიარებს კასატორის მოტივს იმის შესახებ, რომ სააპელაციო სასამართლომ არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა, კერძოდ, სკ-ის 185-ე მუხლი, იმდენად, რამდენადაც აღნიშნული მუხლის შესაბამისად, შემძენის ინტერესებიდან გამომდინარე, გამსხვისებელი იმ შემთხვევაში ითვლება მესაკუთრედბ თუ იგი ასეთად არის რეგისტრირებული საჯარო რეესტრში, გარდა ამისა, ამავე მუხლით ცალსახად არის განსაზღვრული, რომ პირი არ ჩაითვლება კეთილსინდისიერ შემძენად, თუ მან იცოდა, რომ გამსხვისებელი არ იყო მესაკუთრე.
კონკრეტულ შემთხვევაში, მოცემული საქმის მასალებში არ მოიპოვება მტკიცებულება, კერძოდ, ამონაწერი საჯარო რეესტრიდან, რომლითაც შესაძლებელი იქნებოდა იმ ფაქტის დადასტურება,რომ სადავო პრივატიზაციის ობიექტი რეალურად ირიცხებოდა ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობის საბინაო ფონდისა და საექსპლუატაციო ტრესტის სახელზე.
გარდა აღნიშნულისა, საქმის ფურცელ 185-ე არსებული ვაკე-საბურთალოს რაიონის გამგეობის 08.04.04წ. ¹623/4-12 წერილიდან ირკვევა, რომ თბილისის მუნიციპალიტეტის 1997წ. 18 აპრილის ¹08.02.411 დადგენილების თანახმად, საბინაო საექსპლუატაციო ტრესტების გაუქმების შედეგად, ქონება დარჩა მუნიციპალურ საკუთრებაში, ამდენად, მისი პრივატიზაცია უნდა განხორციელებულიყო კანონის “სახელმწიფო ქონების პრივატიზების შესახებ” მოთხოვნათა შესაბამისად. რამდენადაც ამავე კანონის მუხლი 6.1-ის თანახმად, სახელმწიფო ქონების პრივატიზება ხდება კონკურსის, აუქციონის, იჯარა-გამოსყიდვისა და პირდაპირი მიყიდვის ფორმით, რასაც კონკრეტულ შემთხვევაში ადგილი არ ჰქონია, ხოლო საქმეში არსებული თბილისის ახელმწიფო ქონების აღრიცხვის და პრივატიზების სამმართველოს 2004წ. 5 აპრილის ¹2-14/137 წერილის თანახმად, სადავო არასაცხოვრებელი ფართი საპრივატიზაციო ობიექტების ნუსხაში არ ირიცხებოდა, შესაბამისად საკასაციო სასამართლო იზიარებს სააპელაციო სასამართლოს მსჯელობას და დასკვნას იმის შესახებ, რომ თუ სადავო არასაცხოვრებელი ფართი არის სახელმწიფო მუნიციპალური ქონება, მისი პრივატიზება უნდა მომხდარიყო “სახელმწიფო ქონების პრივატიზების შესახებ” კანონის დადგენილი წესის მოთხოვნათა შესაბამისადბ კერძოდ იმ გარემოებების გათვალისწინებით, რომ ... მდებარე არასაცხოვრებელი ფართი როგორც მუნიციპალური საკუთრება, შეტანილი არ იყო პრივატიზების ნუსხაში, იგი არ ექვემდებარებოდა პრივატიზებას.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო ვერ გაიზიარებს კასატორის მოსაზრებას იმის შესახებ, რომ სადავო სამართლებრივ ურთიერთობას, სააპელაციო სასამართლომ არასწორად შეუფარდა “სახელმწიფო ქონების პრივატიზების შესახებ” კანონი.
საკასაციო სასამართლო მსჯელობს რა წარმოდგენილი საკასაციო საჩივრის მოტივების საფუძვლიანობაზე, გარდა ზემომითითებული ორი მოტივისა, კასატორს სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული გადაწყვეტილების კანონსაწინააღმდეგობის თაობაზე სხვა არგუმენტაცია არ წარმოუდგენია.
ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ სსკ-ის 410-ე მუხლის მიხედვით არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დაკმაყოფილების და სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმები სამართლებრივი საფუძვლები.
სსკ-ის 53-ე მუხლის შესაბამისად, გ. მ-ეს უნდა დაეკისროს სასამართლო ხარჯების სახით 100 ლარის გადახდა სახელმწიფო ბიუჯეტის სასარგებლოდ.

სარეზოლუციო ნაწილი:
საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა რა ადმინისტრაციო საპროცესო კოდექსის I, სსკ-ის 53-ე, 390-ე, 399-ე, 410-ე მუხლებით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა :

1 გ. მ-ის საკასაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდეს;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2004წ. 14 დეკემბრის გადაწყვეტილება.
3. გ. მ-ეს დაეკისროს სახელმწიფო ხარჯების სახით 100 ლარის გადახდა სახელმწიფო ბიუჯეტის სასარგებლოდ.
4. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ გასაჩივრდება.