ბს-270-212-კ-05 29 სექტემბერი 2005 წ., ქ. თბილისი

საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატამ შემდეგი შემადგენლობით:
ნ. წკეპლაძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
ი. ლეგაშვილი,
ჯ. გახოკიძე

განიხილა ე. ძ-ის საკასაციო საჩივარი, ქუთაისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახდო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2005წ. 07 იანვრის განჩინებაზე.

საკასაციო სასამართლომ საქმის მასალებით გაცნობის შედეგად

გ ა მ ო ა რ კ ვ ი ა:

ე. ძ-ემ სარჩელი აღძრა ქუთაისის საქალაქო სასამართლოში, მოპასუხეების სახელმწიფო ქონების მართვის ქუთაისის სამმართველოს და ქუთაისის მერიის ქალაქ-მუზეუმის, თანამოპასუხეების: შპს “ი-ი”-ს დირექტორის ზ. ხ-ის და ბ. ა-ის მიმართ, რომლითაც მოითხოვა შპს “ი-ის” და მოქალაქე ბ. ა-ის მფლობელობიდან, მისი გარდაცვლილი პაპის ს. ძ-ის კუთვნილი ქვის ორსართულიანი შენობის, მდებარე ქ. ქუთაისი, ... და ... ქუჩაზე ¹25/6-ში გამოთხოვა, სახელმწიფო ქონების მართვის ქუთაისის სამმართველოს უფროსსა და შპს “ი-ს” შორის 2002წ.06.02 დადებული ¹525 სახელმწიფო ქონების ნასყიდობის ხელშეკრულების, 2002წ. 14.02 ¹...... საკუთრების დამადასტურებელი მოწმობის და ბ. ა-სა და ქ. ქუთაისის ¹1 საბინაო საექსპლუატაციო უბანს შორის 1994წ.21.04 დადებული ხელშეკრულების ბათილად ცნობა, აგრეთვე დასახელებულ ქვის ორსართულიან შენობაზე მემკვიდრეობად ცნობა, შემდეგი საფუძვლით:
მოსარჩელის პაპამ ს. ძ-ემ თავის ძმებთან პ. და სა. ძ-ეებთან ერთად სოფ. ..... ქ. ქუთაისში ჩამოსვლის შემდეგ, 1901წ. 23 ნოემბერს, საერთო საკუთრებაში უფროსი ძმის _ პ. ძ-ის სახელით 2300 მანეთად შეიძინა სახელმწიფო ბანკის ქ. ბათუმის განყოფილების მმართველი ჟ-ისაგან ბანკის ბათუმის განყოფილების კუთვნილი, ქ. ქუთაისში იმდროინდელ ..... ქუჩაზე განთავსებული დაახლოებით 90 მ2 მიწის ნაკვეთი, მასზე განლაგებულ ორსართულიან კაპიტალურ შენობასთან ერთად, დაახლოებით საერთო 134 მ2. აღნიშნული შენობა ბათუმის განყოფილების კუთვნილებამდე ეკუთვნოდა თავად მ. დ-ს, მდებარე ქ. ქუთაიში ..... და ... ქუჩაზე ¹25/6-ში. ს. ძ-ე _ მოსარჩელის პაპა თავიდან ორივე ძმასთან ერთად შესყიდული სახლის მეორე სართულზე ცხოვრობდა, ხოლო შენობის პირველ სართულს იყენებდნენ სავაჭრო საქმიანობისათვის. დაოჯახების შემდეგ მოსარჩელის პაპა და ძმები დასახლდნენ ცალ-ცალკე, ხოლო საერთო საკუთრებაში შეძენილ ქვის ორსართულიან შენობას იყენებდნენ სამუშაოდ, კერძო სავაჭრო საქმიანობისათვის და იხდიდნენ შენობის სახელმწიფო დაზღვევის თანხებს.
ქუთაისის სახელმწიფო არქივიდან ამოღებული ¹552 სადაზღვევო ფურცლიდან ირკვევა, რომ მოსარჩელის პაპის უფროსი ძმის პ. ძ-ის გარდაცვალების შემდეგ, ძმების საერთო საკუთრება ქვის ორსართულიანი შენობა 1931წ. ბოლომდე ირიცხებოდა მოსარჩელის პაპის ს. ძ-ის და სა. ძ-ის საკუთრებაში. 1932 წელს, სადავო ორსართულიანი შენობა ჩამოართვეს ქუთაისის იმდროინდელი საქალაქო ადგილობრივი მმართველობის მოხელეებს, მაგრამ უცნობია, თუ ვისი გადაწყვეტილების ან განკარგულების საფუძველზე მოხდა აღნიშნული შენობის ჩამორთმევა.
მოსარჩელემ 2002წ. 29 აპრილს ქუთაისის სახელმწიფო არქივიდან ამოღებული ძველი, მეფისდროინდელი რუსეთის შედგენილი უწყების აქტიდან და ¹552 სადაზღვევო ფურცლის შინაარსიდან შეიტყო, პაპის და პაპის ძმების მიერ 1901წ. 23 ნოემბერს შეძენილი და 1932 წლამდე სადავო შენობის მათ კანონიერ მფლობელობაში არსებობისა და ამ შენობის უკანონოდ ჩამორთმევის შესახებ. ქუთაისის მერიის ტექნიკური აღრიცხვის ტერიტორიული სამსახურიდან მიღებული მასალებით მოსარჩელისათვის ცნობილი გახდა, რომ სადავო შენობა ძირითადი ინვენტარიზაციით 1941წ. 27 ნოემბრიდან აღრიცხულია ქუთაისის საბინაო სამმართველოზე, ხოლო შენობის სახელმწიფო კუთვნილების არანაირი საფუძვლები მათთან სარქივო მასალებში არ ინახება. აგრეთვე, ტექაღრიცხვის სამსახურის მასალებით მოსარჩელისათვის ცნობილი გახდა, რომ სადავო შენობის პირველი სართულის ნაწილი _ 67 მ2 სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტროს ქუთაისის სამმართველოს მიერ საკუთრების უფლებით გადაეცა შპს “ი-ს” 2002წ.06.02 ნასყიდობის ხელშეკრულების საფუძვლეზე, ხოლო შენობის მეორე სართულის 67 მ2 ფართი კი ქუთაისის ¹1 საბინაო საექსპლუატაციო უბნის მიერ საკუთრების უფლებით 2004წ. 21 აპრილს ხელშკრულების საფუძველზე გადაეცა ბ. ა-ს.
სახელმწიფო ქონების მართვის სამმართველომ, მოსარჩელის წერილობით შეკითხვაზე მათთან სამმართველოს საარქივო მასალებში ინახებოდა თუ არა ძმები ძ-ეების მიერ 1900 წლებში პირად საკუთრებაში შეძენილი ქვის ორსართულიანი შენობის საკუთრებაში არსებობის ფაქტის დამადასტურებელი დოკუმენტი, ასევე, 1930 წლებში მათი პირადი საკუთრებიდან ჩამორთმევისა და სახელმწიფო საკუთრებაში გადაცემის რაიმე სამთავრობო დოკუმენტი, პასუხი არ მიუღიათ.
ამასთან, ქუთაისის მერიის მუნიციპალური მართვის ადგილობრივი სამსახურიდან და ქალაქ-მუზეუმის მუნიციპალიტეტიდან მიღებული მასალებით მოსარჩელისათვის ცნობილი გახდა, რომ 1930 წლებში სადავო შენობის ჩამორთმევისა და სახელმწიფო საკუთრებაში გადაცემის შესახებ სამთვარობო დოკუმენტი მათთან საარქივო მასალებში არ მოიპოვება. სადავო შენობის მოსარჩელის პაპისათვის საკუთრების ჩამორთმევის და სახელმწიფო საკუთრებაში გადაცემის შესახებ ზემოაღნიშნულ არცერთ სტრუქტურას არ მოეპოვება მასალები, შესაბამისად მოსარჩელეს მიაჩნია, რომ ქონება სახელმწიფოს მიერ არ ყოფილა გასაბჭოებული, არც სახელმწიფოს მიერ აუცილებელი საჭიროების გამო არ ყოფილა გამოსყიდული, არც დანაშაულებრივი გზით მოპოვებული ქონების სახით ყოფილა ჩამორთმეული და არც სახელმწიფოზე ყოფილა გასხვისებული ჩუქების, ან ნასყიდობის ხელშკრულების გზით. სადავო შენობაზე მოსარჩელის პაპამ და მისმა ძმებმა ძალდატანებით დაკარგეს ფაქტობრივი მფლობელობა, რადგან განკულაკების გზით წაართვეს მას სადაო ორსართულიანი შენობა.
თანამოპასუხე ბ. ა-მა საქალაქო სასამართლოში წარდგენილ შესაგებელში არ ცნო სარჩელი და მოითხოვა მის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა, ამასთან განმარტა, რომ მისი საცხოვრებელი ფართი არ წარმოადგენს სადაო შენობის ნაწილს, შესაბამისად სარჩელის ობიექტი სხვა ნაგებობაა.
მოპასუხე სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტროს ქუთაისის სამმართველომ შესაგებელში არ ცნო ე. ძ-ის სასარჩელო მოთხოვნა და მოითხოვა მის დაკმაოყიფლებაზე უარის თქმა.
ქუთაისის საქალაქო სასამართლოს 2004წ. 12 ოქტომბრის გადაწყვეტილებით ე. ძ-ის სასარჩელო მოთხოვნა არ დაკმაყოფილდა უსაფუძვლობის და ხანდაზმულობის გამო, რაც საქალაქო სასამათლომ დაასაბუთა შემდეგნაირად:
საქალაქო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია შემდეგი ფაქტები:
სადაო შენობა მდებარეობს ქ. ქუთაისში, ..... და ....., რომელიც ინვენტარიზაციით 1941წ. 27 ნოემბრიდან ირიცხება საბინაო სამმართველოს ბალანსზე. ამასთან, 2002წ. 6 თებერვალს მოხდა სადავო ფართის პრივატიზება და გაიცა საკუთრების დამადასტურებელი მოწმობა ¹...... .
საქალაქო სასამართლომ ე. ძ-ის სარჩელი მიიჩნია ხანდაზმულად სკ-ის 128-ე მუხლის შესაბამისად, რადგან ე. ძ-ის მამკვიდრებელი გარდაიცვალა 1972 წელს, ხოლო აღნიშნულის შემდეგ მოსარჩელეს შენობის სახელმწიფო ფლობის საკითხი სადავოდ არ გაუხდია. ამასთან, სასამართლომ არ გაიზიარა მოსარჩელის მტკიცება, რომ სადაო ფართის პრივატიზების დროს დარღვეულ იქნა კონკურსის ფორმით პრივატიზების შესახებ დებულების მუხლები, რომ გამოქვეყნებული ინფორმაცია ობიექტის პრივატიზების შესახებ არ იყო სრული და აღნიშნული წარმაოდგენს შპს “ი-ის” და სახელმწიფო ქონების მართვის ქუთაისის სამმართველოს შორის სადაო ფართზე გაფორმებული ნასყიდობის ხელშეკრულების და საკუთრების დამადასტურებელი მოწმობის ¹...... ბათილობის საფუძველს, რადგან მიიჩნია, რომ განცხადება ობიექტის პრივატიზაციის შესახებ “სახელმწიფო ქონების პრივატიზების შესახებ” კანონის მეცხრე მუხლის შესაბამისად, გამოქვეყნდა 2001წ. 7 დეკემბერს გაზეთ “ .......-ში” ¹31-ში. სარეკლამო განცხადება შეიცავდა ყველა საჭირო მონაცემებს, კერძოდ, ობიექტის დასახელებას, მისამართს, დაკავებული ფართის ოდენობას, ღირებულებას, მიწის ნორმატიულ ფასს, საკონკურსო განცხადების შემოტანის ვადებსა და საპრივატიზაციო თანხის დაფარვის პირობებს. 2001წ. 20 დეკემბერს განაცხადი კონკურსში მონაწილეობის მიზნით სამმართველოში შეიტანა შპს “ი-მა”. 2002წ. 18 იანვარს შედგა სახელმწიფო ქონების კონკურსის ფორმით პრივატიზების საკონკურსო კომისიის სხდომა, რომელზეც ობიექტის მყიდველად გამოცხადდა შპს “ი-ი”, ხოლო საპრივატიზებო ღირებულების სრულად დაფარვის შემდეგ მყიდველზე გაიცა საკუთრების დამადასტურებელი მოწმობა.
რაიონული სასამართლოს გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა ე. ძ-ემ, რომლითაც მოითხოვა რაიონული სასამართლოს მითითებული გადაწყვეტილების გაუქმება, შემდეგი მოტივით:
საქმეში წარდგენილ მტკიცებულებებზე სასამართლოს არ უმსჯელია, ამასთან, საქმეში წარდგენილია მასალები, რომელიც ფალსიფიცირებულია და გაურკვეველია, თუ საიდან აღმოჩნდა საქმეში, რადგან მოპასუხე მხარეს ისინი სასამართლოში არ წარუდგენია. სასამართლო სხდომის ოქმებში არ არის დაფიქსირებული აპელანტის მიერ რაიონულ სასამართლოში წარდგენილი მასალების შესახებ მონაცემები, მის მიერ სასამართლო სხდომაზე დასმულ შეკითხვებს პასუხი არ გაეცა, შესაბამისად სასამართლო სხდომის ოქმები არასრულია, ისინი არ ასახავენ სასამართლოს სხდომის მიმდინარეობას სრულად, რის დასადასტურებლადაც აპელანტს შეუძლია წარადგინოს პროცესის ამსახველი ვიდეომასალა. სასამართლოს უნდა ეხელმძღვანელა სკ-ის 130-ე, 132-ე, 135-ე, 155-156-ე, 159-160-ე, 164-168-ე, 170-ე, 172-ე, 183-ე, 210-ე, 1336-ე და 1507-ე მუხლებით და ამ მუხლებიდან გამომდინარეა სამართლებრივი შეფასების შედეგად მიეღო სამართლიანი გადაწყვეტილება.
სასამართლომ არასწორად განმარტა სკ-ის 128-ე მუხლი, რადგან უძრავი ქონების შეძენის ხანდაზმულობის ნიშნები, ისეთივე სახის უნდა იყოს, როგორც ეს გათვალისწინებულია მოძრავ ნივთზე. უძრავი ნივთის შემძენი, აუცილებლად მესაკუთრის სახით რეგისტრირებული უნდა იყოს საჯარო რეესტრში, ამიტომ ამ შემთხვევაში არსებითია თვით საჯარო რეესტრის ცნობა, ვიდრე პირის სუბიექტური დამოკიდებულება ნივთის ფლობაზე. აღნიშნულიდან გამომდინარე, საჯარო რეესტრში რეგისტრაცია აბათილებს არაკეთილსინდისიერ მფლობელობას. მიწაზე ან უძრავ ქონებაზე ხანდაზმულობით საკუთრების უფლების შეძენისათვის აუცილებელია, რომ მფლობელი რეგისტრირებული იყოს საჯარო რეესტრში, ამასთან, მფლობელი და რეგისტრირებული პირი ერთი და იმავე პირს უნდა წარმოადგენდეს.
აპელანტმა მიუთითა სამოქალაქო კოდექის 167-ე, 1507-ე, 132-ე მუხლები და განმარტა, რომ მის მიერ მოთხოვნის დაყენება კომუნისტური ხელისულების დაშლამდე შეუძლებელი იყო რადგან იმდროინდელი ხელისუფლების მიერ მთელი რიგი მმართველობისა და სახელისუფლებო სტრუქტურების სფეროები მკაცრი კონტროლის ქვეშ იყო მოქცეული. კომუნისტური რეჟიმის დაშლის შემდეგ კი განვითარდა სამოქალაქო ომი. აპელანტი აღნიშნავს, რომ მოთხოვნის წარმოშობიდან სარჩელის აღძვრამდე გასულია 9 წელი, ხოლო სასასამარლომ მის მიმართ გამოიყენა ხანდაზმულობის 10 წლიანი ვადა, რაც უკანონოა. ამასთან, მისთვის ცნობილი იყო, რომ სადაო შენობა კანონიერად ჩამოერთვა მის წინაპრებს და პროტესტიც არასოდეს გამოუხატავს. სკ-ის 130-ე მუხლის თანახმად, ხანდაზმულობის ვადის ათვლის დინება იწყება იმ მომენტიდან, როცა პირმა შეიტყო უფლების დარღვევის შესახებ, შესაბამისად მოსარჩელისათვის დარღვეული უფლების შესახებ ცნობილი გახდა 2002წ. სექტემბერ-ოქტომბერში.
სააპელაციო სასამართლოს 2005წ. 27 იანვრის განჩინებით ე. ძ-ის სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა, რაც სააპელაციო სასამართლომ დაასაბუთა შემდეგნაირად:
სააპეალციო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია შემდეგი ფაქტები:
ქუთაისის ტექბიუროს 2002წ. ცნობის მიხედვით სადაო სახლი მდებარე ქ. ქუთაისში .... და ..... 25/6-ში 1941წ. ოქტომბრის ინვენტარიზაციით აღირიცხა საბინაო სამმართველოზე. 1994წ. 21 აპრილს ბინის პრივატიზაციის ხელშეკრულებით ბ. ა-მა შეიძინა ..... ქუჩაზე მდებარე საცხოვრებელი 54 მ2. 2002წ. 6 თებერვლის ხელშკრულებით შპს “ი-მა” სახელმწიფო ქონების კონკურსის ფორმით შეისყიდა ... და ... მდებარე არასაცხოვრებელი 73,163 მ2. სასამართლომ მიიჩნია, რომ სადაო ფართი აღარ წარმოადგენდა მოსარჩელის პაპის ქონებას, რამდენადაც მას სადავო ქონება ჩამოერთვა 1932 წელს, შესაბამისად სადავო ქონება ვერ შევიდოდა სამკვიდრო მასაში.
სამოქალაქო კოდექის 132.1. მუხლის საფუძველზე, სასამართლომ განმარტა, რომ რადგან სადაო სახლი არ იყო ს. ძ-ის, ე. ძ-ე ვერ იქნებოდა ამ ქონების მემკვიდრე და შესაბამისად სახლი მას საკუთრებაში ვერ გადაეცემოდა. ტექბიუროს ცნობის შესაბამისად, სადაო სახლი 1941 წლიდან ინვენტარიზირებული იყო საბინაო სამმართველოზე, ე.ი წარმოადგენდა სახელმწიფო საკუთრებას.
სასამართლომ დაასკვნა, რომ ბ. ა-ზე ბინის პრივატიზაცია განხორციელდა საქართველოს რესპუბლიკაში ბინების პრივატიზაციის შესახებ საქართველოს მინისტრთა კაბინეტის 1992წ. 1 თებერვლის ¹107 დადგენილების საფუძველზე, რის გამოც, არ არსებობდა ამ ხელშკრულების ბათილად ცნობის საფუძვლები, მით უფრო, რომ სახელმწიფომ განკარგა იგი. ასევე, მესაკუთრემ, ქონების მართვის სამმართველოს სახით სახელმწიფო ქონების პრივატიზაციის შესახებ კანონით დადგენილი წესით გაასხვისა პრივატიზებული ფართი შპს “ი-ზე”. სასამართლომ დაასკვნა, რომ არ არსებობდა ხელშკრულებათა ბათილად ცნობის საფუძველი იმ მოტივით, რომ სადაო ფართები თითქოს ს. ძ-ის საკუთრებას წარმოადგენდა, მით უფრო, რომ მინისტრთა კაბინეტის 1992წ. 1 თებერვლის ¹107 დადგენილებისა და სახელმწიფო ქონების პრივატიზაციის შესახებ კანონის სხვა მოთხოვნებიც არ იქნა დარღვეული.
სააპელაციო სასამართლოს ზემოაღნიშნული განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა ე. ძ-ემ, რომლითაც მოითხოვა სააპელაციო სასამართლოს განჩინების გაუქმება და საკასაციო სასამართლოს მიერ ახალი გადაწყვეტილების მიღება, შემდეგი მოტივით:
სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა მოპასუხე მხარეთა დაუსწრებლად, განჩინება მიღებულია საქმის ზეპირი განხილვის საფუძველზე, რითაც დარღვეულია პროცესის საჯაროობის წესები და განჩინებით მიღებული გადაწყვეტილება იურიდულად სრულიად დაუსაბუთებელია. საქმეში წარდგენილ მტკიცებულებებს სასამართლოს მიერ შეფასება არ მიეცა, კერძოდ კასატორის მიერ წარდგენილი იქნა შემდეგი სახის მტკიცებულებები: არქივიდან ამოღებული ¹214 რვა გვერდიანი აქტი კასატორის წინაპრების მიერ ქვის ორსართულიანი სადავო შენობის 1901წ. 23.11. საერთო, პირად საკუთრებად შეძენის შესახებ, რომელიც ძალაშია, ხოლო სადაო შენობა მათი საკუთრებიდან სხვას არ გადასცემია.
ქუთაისის სახელმწიფო არქივიდან ამოღებული ¹552 დაზღვევის ფურცლიდან ირკვევა, რომ სადავო შენობა 1926-1931წ. ბოლომდე ს. და სა. ძ-ეების საკუთრებაში იყო და იხდიდნენ დაზღვევის თანხებს, ხოლო 1941წ. 27 ოქტომბრამდე სადავო სახლი დაუდგენელ პირთა უკანონო მფლობელობაში იყო და მხოლოდ ინვენტარიზაციის გზით მიწერის შედგად, გადავიდა იგი ქუთაისის საბინაოს მლობელობაში, ყოველგვარი რეგისტრაციის გარეშე. საბინაოს არ ჰქონდა არც სასამართლო გადაწყვეტილება და არც ადგილობრივი აღმასკომის გადაწყვეტილება საკუთრების დაკანონების შესახებ. ქუთაისის სახელმწიფო არქივიდან 2002წ.16.08 ¹28/2 წერილის მიხედვით, დადგენილია, რომ ქ. ქუთაისის კომუნალური განყოფილებისა და სახდაზღვევის საარქივო მასალებში 1923-1960 წლამდე მოქმედი სსრ სკ-ის 68-ე, 69-ე მუხლების შესაბამისად ძმებ ს., სა. და პ. ძ-ეებზე კუთვნილი ქვის ორსართულიანი სადავო შენობის ჩამორთმევის არანაირი დოკუმენტი არ მოიპოვება. ქუთაისის მერიის მუნიციპალური მართვის ადგილობრივი სამსახურიდან მიღებული 2002წ. 26 აგვისტოს ¹513 წერილით დადგინდა, რომ 1930-1941წ. საბჭოთა ხელისუფლების ზემდგომი ორგანოების ან ადგილობრივი თვითმმართველობის ორგანოების მიერ რაიმე სამართლებრივი-ნორმატიული აქტი შენობის ჩამორთმევაზე საარქივო მასალებში არ არსებობს. ქუთაისის მიწის მართვის სამმართველოდან მიღებული წერილიდან ირკვევა, რომ ქვის ორსართულიანი სადაო შენობა 1930-იანი წლების პერიოდში ძ-ეების პირადი საკუთრებიდან სახელმწიფო საკუთრებაში არ გადასულა. უფრო მეტიც, შპს “ს-ას” ფილიალს “ქ-ას”, რომელიც 1956-1992 წლებში კავშირგაბმულობის ¹12 განყოფილების სახით ფუნქციონირებდა სადაო შენობის I სართულზე, არანაირი დოკუმენტი არ აღმოაჩნდა მითითებული შენობის კუთვნილების ან მფლობელობის შესახებ.
კასატორი აღნიშნავს, რომ სააპელაციო სასამართლომ ზემოაღნიშნულ მტკიცებულებებს შეფასება არ მისცა, ამასთან, სასამართლომ მიუხედავად მხარეთა მოთხოვნისა, არ ჩაატარა მოსამზადებელი სხდომა, სასამართლო სხდომა დასრულდა დროის მცირე მონაკვეთში. სასამართლომ ისე აღიარა სადაო ქონება სახელმწიფოს საკუთრებად, რომ ვერ დაასაბუთა, თუ რის საფუძველზე მივიდა აღნიშნულ დასკვნამდე.
კასატორი უთითებს სკ-ის 167-ე, 1507.4 მუხლებს და განმარტავს, რომ საჯარო რესტრში არც სახელმწიფო და არც სხვა სუბიექტები რეგისტრირებულნი არ არინ სადაო ქონების მესაკუთრეებად. ამასთან კასატორის წინაპრებს სადაო ქონებაზე საკუთრების უფლება კი არ ჩამოერთვათ, არამედ წაერთვათ ძალდატანებით, შესაბამისად სასამართლოს მოტივაცია, რომ სადავო ფართი არ წარმოადგენს კასატორის წინაპრებს საკუთრებას კანონშეუსაბამოა. პრივატიზებით ა-ს გადასცეს არა სახელმწიფო საბინაო ფონდში მმართველობის უმაღლესი ორგანოს დადგენილებით ჩარიცხული ბინა, არამედ კასატორის წინაპრების სამკვიდრო მასაში არსებული ფართი. ნოტარიუსმა სანოტარო მოქმედება შეასრულა კანონდარღვევით, რადგან არც საკუთრების დოკუმენტი გააჩნდა და არც ტექაღრიცხვის ბიუროდან ელოდა საკუთრების დამადასტურებელ დოკუმენტს, რითაც დაარღვია “საბინაო ფონდის პრივატიზების შესახებ” კანონის 12.1 “ა” პუნქტის მოთხოვნები.
კასატორი თვლის, რომ სასამართლომ უკანონოდ მიიჩნია სადავო ურთიერთობა ხანდაზმულად, რადგან შენობის პრივატიზაცია ჩატარებულია კანონდარღვევით, კერძოდ: ქონების მართვის სამმართველოს და საბინაო განყოფილებას არ ჰქონდათ სადაო ფართის განკარგვის უფლება, რადგან არ ჰქონდათ სადავო ფართზე საკუთრების უფლების დამადასტურებელი დოკუმენტი, პრივატიზაცია განხორციელდა ისე, რომ სადაო ფართი არ ყოფილა რეგისტრირებული საჯარო რეესტრში, როგორც სახელმწიფო საკუთრება, შპს “ი-ს” სადავო ფართი გადაეცა სამეურნეო გამგებლობის უფლებით სახელმწიფო საკუთრების უძრავი ქონების აღრიცხვისა და მართვის წესის დარღვეით, პრივატიზაცია მიმდინარეობდა ორი სხვადასხვა ფორმით იჯარით და კონკურსის ფორმით, ივარაუდება, რომ გამყიდველსა და მყიდველს შორის წინასწარ მოხდა გარიგება სადავო ფართზე. სადავო ფართში 10 მ2-ის მფლობელობა ბუნდოვანია, პრივატიზაციის დროს დარღვეულია სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტროს პრივატიზების შესახებ დებულების მოთხოვნები, რადგან სადავო ფართის მისამართი მითითებულია არასწორად, ნაცვლად ... და ..., მითითებულია ... და ..., მაშინ როცა, სადაო ფართის მისამართი 1956-1992 წლებში იყო ლერმონტოვის ¹12, ხოლო 1997-2992 წლებში ... და ... პრივატიზაცია განხორციელდა სხვა სახლის მისამართის მითითებით ტექბიუროსა და ქონების მართვის სამმართველოს ფალსიფიცირებული დოკუმენტებით. ნასყიდობის ხელშეკრულება ¹525-ში აღნიშნულია, რომ გამარჯვებული ვალდებულია, შპს “ი-ს” გადაუხადოს სარემონტო-სარეკონსტრუქციო სამუშაოებზე გაწეული ხარჯი 10000 აშშ დოლარი, რაც კასატორის აზრით, სრულიად დაუსაბუთებელია, რამდენადაც გაურკვეველია, თუ ვის მიერ მოხდა აღნიშნული დანახარჯის შეფასება.
კასატორი თვლის, რომ ინფრომაციის გამოქვეყნებისას გაზეთ “ი-ში” როგორც იჯარით, ასევე კონკურსის წესით სადავო ქონების გაყიდვისას დარღვეულია გამოქვეყნების ვადები. ინფორმაცია მითითებული იყო არასრული სახით, მასში არ იყო მითითებული 10000 აშშ დოლარის დამატებით გადასახადზე.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, კასატორი თვლის რომ დარღვეულია “ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა” კონვენციით, ადამიანის უფლებათა საყოველთაო დეკლარაციით და საქართველოს კონსტიტუციის 21-ე მუხლით გარანტირებული მისი, როგორც მესაკუთრის უფლებები.

სამოტივაციო ნაწილი:
საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების გაცნობის, საკასაციო საჩივრის მოტივების საფუძვლიანობის და გასაჩივრებული განჩინების კანონიერება-დასაბუთებულობის შემოწმების შედეგად მივიდა იმ დასკვნამდე, რომ ე. ძ-ის საკასაციო საჩივარი უნდა დაკმაყოფილდეს, უნდა გაუქმდეს ქუთაისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2005წ. 27 იანვრის განჩინება და საქმე ხელახლა განსახილველად უნდა დაუბრუნდეს იმავე სასამართლოს, შემდეგ გარემოებათა გამო:
საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ გასაჩივრებული განჩინების გამოტანისას სასამართლომ დაარღვია სსკ-ის 393 “ა”, “ბ” და 394 “ე” მუხლები, სასამართლომ არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა, გამოიყენა კანონი, რომელიც არ უნდა გამოეყენებინა, განჩინება იურიდიული თვალსაზრისით სრულიად დაუსაბუთებელია, რის გამოც შეუძლებელია მისი სამართლებრივი საფუძვლიანობის შემოწმება.
სსკ-ის 407.2. მუხლის თანახმად, სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილი ფაქტობრივი გარემოებები სავალდებულოა საკასაციო სასამართლოსათვის, თუ წამოყენებული არ არის დამატებითი და დასაბუთებული საკასაციო პრეტენზია.
კონკრეტულ შემთხვევაში, საკასაციო პრეტენზია დასაბუთებულია, რამდენადაც საკასაციო სასამართლო იზიარებს კასატორის მოტივს იმის თაობაზე, რომ სასამართლოს მიერ გასაჩივრებული განჩინების გამოტანისას არასწორად იქნა დადგენილი ფაქტობრივი გარემოებები, კერძოდ, სასამართლომ დაასკვნა, რომ სადავო სახლი 1932 წლიდან აღარ წარმოადგენდა ს. ძ-ის საკუთრებას, რის გამოც, იგი სკ-ის 1328-ე მუხლის შესაბამისად, არ შედიოდა ს. ძ-ის სამკვიდრო მასაში, მაშინ როცა, საქმის მასალებში არ მოიპოვება დოკუმენტი, რომლითაც შესაძლებელი იქნებოდა იმ ფაქტის დადასტურება, რომ ს. ძ-ეს შენობა რეალურად ჩამოერთვა, შესაბამისად, საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ სრულიად ალოგიკურია და უსაფუძვლო სასამართლოს დასკვნა იმის თაობაზე, რომ ე. ძ-ე ვერ იქნებოდა სადავო ქონების მემკვიდრე და მესაკუთრე, რის გამოც სასამართლოს მიერ დარღვეულია სსკ-ის 102.3. მუხლი, რომლის თანახმად, გარემოებები, რომლებიც კანონის თანახმად, უნდა დადასტურდეს შესაბამისი მტკიცებულებებით, არ შეიძლება დადასტურდეს სხვა სახის მტკიცებულებებით, მით უფრო, მხოლოდ მხარეთა ახსნა-განმარტებების საფუძველზე, რაც კონკრეტულ შემთხვევაში უგულვებელყოფილ იქნა სააპელაციო სასამართლოს მიერ.
საქმის მასალებიდან ირკვევა, რომ ე. ძ-ის სასარჩელო მოთხოვნებს წარმოადგენს შპს “ი-სა” და ბ. ა-ის ქ. ქუთაისში, ... და ... ქუჩების მდებარე სადავო სახლის უკანონო მფლობელობიდან გამოთხოვა და აღნიშნულ სახლზე მოსარჩელის მემკვიდრედ ცნობა, აგრეთვე, სახელმწიფო ქონების მართვის ქუთაისის სამმართველოს უფროსსა და შპს “ი-ს” შორის 2002წ. 6 თებერვალს გაფორმებული E¹525 სახელმწიფო ქონების ნასყიდობის ხელშეკრულების და 2002წ. 14 თებერვლის ¹....... საკუთრების დამადასტურებელი მოწმობის, აგრეთვე, ბ. ა-ს და ქუთაისის ¹1 საბინაო-საექსპლუატაციო უბანს შორის 1994წ. 21 აპრილის სადავო სახლის მეორე სართულზე განთავსებული საცხოვრებელი სახლის პრივატიზააცის ბათილად ცნობა. აღნიშნული მოთხოვნებიდან ორი, კერძოდ, ნივთის უკანონო მფლობელობიდან გამოთხოვა და სადავო სახლზე მემკვიდრედ ცნობა განეკუთვნება სამოქალაქო დავათა კატეგორიას, რამდენადაც მფლობელობა, ისევე როგორც მემკვიდრეობა, წარმოადგენს სამოქალაქო კოდექსით მოწესრიგებულ კლასიკურ ინსტიტუტს, რომლის თაობაზე დასაშვებია სამოქალაქო სარჩელის აღძვრა, რაც ექვემდებარება სამოქალაქო სამართალწარმოების წესით განხილვას სსსკ-ის 11-ე მუხლის საფუძველზე, ხოლო ე. ძ-ის სასარჩელო მოთხოვნა ბ. ა-სა და ქუთაისის ¹1 საბინაო-საექსპლუატაციო უბანს შორის განხორციელებული სადავო ბინის პრივატიზაციის და შპს “ი-სა” და ქონების მართვის ქუთაისის სამმართველოს უფროსს შორის დადებული ნასყიდობის ხელშეკრულების ბათილად ცნობის შესახებ განეკუთვნება ადმინისტრაციულ დავათა კატეგორიას, რამდენადაც ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 2.2. მუხლის “ბ” პუნქტის შესაბამისად, სასამართლოში ადმინისტრაციული დავის საგანს შეიძლება წარმოადგენდეს ადმინისტრაციული გარიგების დადება ან შესრულება, ხოლო ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 2. “ზ” პუნქტის შესაბამისად (კანონის 2000წ. რედაქცია) ადმინისტრაციული გარიგება არის ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ ფიზიკურ ან იურიდიულ პირთან დადებული სამოქალაქო სამართლებრივი გარიგება, რომელზეც ვრცელდება ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 65.2., 70.1. მუხლის შესაბამისად სკ-ის შესაბამისი ნორმები.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლომ საქმის ხელახლა განხილვისას უნდა ისარგებლოს სსკ-ის 182.2 მუხლით მინიჭებული უფლებამოსილებით, რომლითაც განსაზღვრულია, სასამართლოს უფლებამოსილება გამოყოს გაერთიანებული მოთხოვნებიდან ერთი ან რამდენიმე მოთხოვნა, თუ აღნიშნული ხელს შეუწყობს საქმის სწორად და სწრაფად განხილვას, კერძოდ გამოიყენოს მინიჭებული უფლებამოსილება და ე. ძ-ის სასარჩელო მოთხოვნა სადავო სახლის უკანონო მფლობელობიდან გამოთხოვისა და მასზე მემკვიდრედ ცნობის შესახებ გამოყოს ცალკე წარმოებად, რომელიც განხილულ უნდა იქნეს სამოქალაქო სამართალწარმოების წესით.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ ასევე სრულიად დაუსაბუთებელია სასამართლოს დასკვნა, რომ სადავო პრივატიზაცია განხორციელდა საქართველოს რესპუბლიკაში მოქმედი კანონმდებლობის მოთხოვნათა სრული დაცვით, რამდენადაც სასამართლოს ამგვარი დასკვნები არ ემყარება სამართლის არცერთ ნორმას, შესაბამისად საკასაციო სასამართლო იზიარებს კასატორის მოტივს იმის თაობაზე, რომ გასაჩივრებული განჩინება იურიდიული თვალსაზრისით სრულიად დაუსაბუთებელია, რამდენადაც განჩინების სამოტივაციო ნაწილი არ შეიცავს მითითებას იმ კანონებზე, რომლებითაც სასამართლო ხელმძღვანელობდა და იმ მტკიცებულებებზე, რომლებსაც ემყარება სასამართლოს დასკვნები, ხოლო ამგვარ მოთხოვნებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ გამოტანილი განჩინება არ შეიცავს, რის გამოც სასამართლოს მიერ დარღვეულია სსკ-ის 249-ე მუხლის მოთხოვნები, კერძოდ, შეუძლებელია ამ ნაწილში გადაწყვეტილების სამართლებრივი საფუძვლიანობის შემოწმება.
საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვისას დარღვეულია სსკ-ის 84-ე მუხლის მოთხოვნა, რამდენადაც სასამართლომ არ გამოიკვლია წარმოადგენს თუ არა ე. ძ-ე-გ-ი სათანადო მოსარჩელეს სადავო სამართალურთიერთობაში, ვინაიდან “სახელმწიფო ქონების პრივატიზების შესახებ” საქართველოს კანონის 6.1. მუხლის შესაბამისად სახელმწიფო ქონების პრივატიზება ხორციელდება კონკურსის, აუქციონის, იჯარა-გამოსყიდვისა და პირდაპირი მიყიდვის ფორმით ქონების შესყიდვით, ხოლო ამავე კანონის 6.6. მუხლის (კანონის 1997წ. რედაქცია) თანახმად, სახელმწიფო ქონების პრივატიზების ფორმების გამოყენებაზე გადაწყვეტილებას იღებს სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტრო ან მისი ტერიტორიული ორგანო. კონკრეტულ შემთხვევაში, შპს “ი-ის” მიერ სადავო ფართის პრივატიზება განხორციელდა კონკურსის წესით, რაც დასტურდება საქმის ფურცელ 237-244-ზე წარმოდგენილი პრივატიზების ბიულეტენით (2001წ. 7 დეკემბერი ¹31), რომლიდანაც ირკვევა, რომ სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტროს ქუთაისის სამმართველომ 2002წ. 9 იანვარს გამოაცხადა კომერციული კონკურსი, რომელშიც გასაყიდ ობიექტთა ნუსხაში შეტანილი იქნა სადავო არასაცხოვრებელი 73,16 კვ.მ, განთავსებული ქ. ქუთაისში, ... და ... მდებარე ორსართულიანი ქვის შენობის პირველ სართულზე.
საკასაციო სასამართლო საქართველოს სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტროს ¹1-3/150 ბრძანებით დამტკიცებული “სახელმწიფო ქონების კონკურსის ფორმით პრივატიზების შესახებ” დებულების (1999წ. რედაქცია)წ. 1.2. მუხლის საფუძველზე განმარტავს, რომ საქართველოს კანონის “სახელმწიფო ქონების პრივატიზების შესახებ” შესაბამისად, სახელმწიფო ქონების პრივატიზების შესახებ გადაწყვეტილებას იღებს სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტრო ან მისი ტერიტორიული ორგანო, აღნიშნული გადაწყვეტილება წარმოადგენს სამართლებრივ აქტს, კერძოდ, ინდივიდუალურ-ადმინისტრაციულ აქტს, რომელიც მოსარჩელეს სადავოდ არ გაუხდია არც პირველი და არც სააპელაციო ინსტანციის სასამართლოში. ამასთან, მითითებული დებულების 2.12. მუხლის შესაბამისად, საკონკურსო კომისია იღებს და რეგისტრაციაში ატარებს კონკურსში მონაწილეთა მიერ წარდგენილ განცხადებას, ხოლო ამავე მუხლის მე-14 ნაწილის თანახმად, კონკურსში გამარჯვებულის გამოვლენის შემდეგ საკონკურსო კომისია გადასცემს შეჯამებულ ოქმს დასამტკიცებლად “გამყიდველს”, რომელიც 10 დღის ვადაში ამტკიცებს შედეგებს, რაც მოსარჩელეს ასევე სადავოდ არ გაუხდია.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ მითითებული ნორმატიული აქტის საფუძველზე, სახელმწიფო საკუთრებაში არსებული ქონების კონკურსის წესით გაყიდვა წარმოადგენს პროცედურას, რომლის მიზანია გამარჯვებულის გამოვლენა კანონით დადგენილი კრიტერიუმების საფუძველზე, შესაბამისად, საკონკურსო კომისიის შეჯამებული ოქმი ასახავს კონკურსის ჩატარების ფაქტს, რომელიც როგორც ფორმით, ასევე, მატერიალური თვალსაზრისით წარმოადგენს ინდივიდუალურ-სამართლებრივ აქტს. მითითებული ოქმი ექვემდებარება “გამყიდველის” მიერ დამტკიცებას სწორედ კანონით დადგენილ პროცედურებთან შესაბამისობის შემთხვევაში, რომელიც თავის მხრივ, წარმოადგენს /დამტკიცების პირობებში/ აღმჭურველ ადმინისტრაციულ აქტს, რომლის საფუძველზე ქონების შეძენასთან დაკავშირებით ფორმდება ხელშეკრულება, რომლის სადაოობის შემთხვევაში, გამოყენებული უნდა იქნას ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსით და სამოქალაქო კოდექსით სამოქალაქო გარიგების მომწესრიგებელი ნორმები.
საკასაციო სასამართლო “სახელმწიფო ქონების კონკურსის ფორმით პრივატიზების შესახებ” დებულების მე-5 მუხლის საფუძველზე განმარტავს, რომ კონკურსის შედეგების დამტკიცების შესახებ “გამყიდველის” მიერ გადაწყვეტილების მიღებიდან 20 კალენდარული დღის ვადაში “გამარჯვებული” მონაწილე ვალდებულია გააფორმოს ხელშეკრულება (რომელიც უნდა დამოწმდეს სანოტარო წესით), ქონების მიღება-ჩაბარების აქტთან ერთად, რომელიც წარმოადგენს მის განუყოფელ ნაწილს, შესაბამისად, დავის საგანი, შპს “ი-სა” და სახელმწიფო ქონების მართვის ქუთაისის სამმართველოს შორის გაფორმებული პრივატიზების ხელშეკრულება, წარმოადგენს სახელმწიფო ქონების კონკურსის ფორმით პრივატიზების პროცესის ბოლო სტადიას, რომლის დადების სამართლებრივ საფუძველს წარმოადგენს მითითებული ადმინისტრაციული აქტები, ანუ სახელმწიფოს მხრიდან მიღებული გადაწყვეტილება ქონების გასხვისების ფორმის შესახებ და შესაბამისი საკონკურსო კომისიის მიერ მიღებული გადაწყვეტილება პირის კონკურსში გამარჯვებულად ცნობის თაობაზე, აგრეთვე, ის ადმინისტრაციული აქტი, რომლითაც დამტკიცდა კონკურსის შედეგები, რის გამოც მისი კანონიერების შემოწმება ადმინისტრაციული აქტებისაგან დამოუკიდებლად მოცემულ შემთხვევაში შეუძლებელია, ვინაიდან მოსარჩელე არ წარმოადგენდა კონკურსში მონაწილეს. ამდენად, საქმის ხელახლა განხილვისას სასამართლომ უნდა გამოიკვლიოს კონკრეტულად რომელ სასარჩელო მოთხოვნაზე შეიძლება წარმოადგენდეს ე. ძ-ე სათანადო მოსარჩელეს.
საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ საქმის ხელახლა განხილვისას სასამართლომ უნდა იმსჯელოს კონკრეტულად რა ზიანი მიადგა ე. ძ-ეს სადავო ფართზე განხორციელებული პრივატიზაციის შედეგად დადებული ხელშეკრულებით, მით უფრო იმ პირობებში, როდესაც მოსარჩელე სადავო ფართზე გამოცხადებულ კონკურსის მონაწილეს არ წარმოადგენდა.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ პრივატიზაციის ხელშეკრულების კანონიერების ნაწილში სარჩელის საფუძველს წარმოადგენს პრივატიზაციის პროცედურის დარღვევა, კერძოდ, არასწორი მონაცემების გამოქვეყნება, მაშინ, როცა პროცედურის დარღვევა ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ ადმინისტრაციული წარმოების სპეციფიური სახის ჩატარებისას დაშვებული დარღვევაა, რომელიც საფუძვლად დაედო ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის მიღებას, რაც თავისთავად წარმოადგენს სარჩელის ობიექტს, რასაც სასამართლომ უნდა მისცეს შეფასება, როგორც დავის საგანს და არა როგორც დავის საფუძველს. სარჩელის საგანი, რომელიც წარმოადგენს სარჩელის ერთ-ერთ ელემენტს, განსაზღვრავს სარჩელის მოთხოვნას, რომელიც არის დარღვეული უფლების ან კანონიერი ინტერესის დაცვის საშუალება, ხოლო სარჩელის საფუძველი არის ის ფაქტები, რომელთა არსებობა განაპირობებს მოთხოვნის საფუძვლიანობას და რომლებსაც მატერიალური სამართლის ნორმა უკავშირებს სადავო სამართალურთიერთობის სუბიექტების უფლება-მოვალებების წარმოშობას, შეცვლას და შეწყვეტას.
ამასთან, საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ საქმის ხელახლა განხილვისას სასამართლომ უნდა გამოიკვლიოს არის თუ არა უფლებამოსილი მოსარჩელე იდავოს ა-სა და ქუთაისის ¹1 საბინაო-საექსპლუატაციო უბანს შორის 1994წ. 21 აპრილს სადავო ფართზე გაფორმებული ხელშეკრულების კანონიერებაზე, მაშინ, როცა არ არის დადგენილი სადავო სახლთმფლობელობაზე ე. ძ-ე-გ-ის უფლება, ამასთან არ არის დადგენილი, ეს ქონება იმყოფებოდა თუ არა რეალურად მოსარჩელის წინაპრების საკუთრებაში, შესაბამისად, სადავოა ე. ძ-ე სადავო სახლთმფლობელობის მემკვედრეა თუ არა, საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ სსკ-ის 278-ე მუხლით განსაზღვრულია სასამართლოს ვალდებულება შეაჩეროს საქმის განხილვა თუ სხვა საქმის განხილვამდე შეუძლებელია ამ საქმის გადაწყვეტა, ხოლო, რამდენადაც კონკრეტულ შემთხვევაში საქმის მასალებში არ მოიპოვება დოკუმენტი, რომლითაც შესაძლებელი იქნებოდა სადავო სახლთმფლობელობაზე მოსარჩელის უფლების დადასტურება, სააპელაციო სასამართლო ვალდებულია გამოიყენოს ამგვარი უფლებამოსილება აღნიშნული საკითხის სამოქალაქო წესით გადაწყვეტამდე.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ სახეზეა სსკ-ის 412.1 მუხლის მიხედვით, საკასაციო საჩივრის დაკმაყოფილების და სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინების გაუქმების აბსოლუტური საფუძვლები, ხოლო სსკ-ის 411-ე მუხლის მიხედვით შეუძლებებლია ახალი გადაწყვეტილების მიღება, შესაბამისად, სასამართლომ საქმის ხელახლა განხილვისას სრულყოფილად უნდა გამოიკვლიოს ზემოთმითითებული გარემოებები და დავა გადაწყვიტოს მოქმედი საპროცესო და მატერიალური სამართლის კანონმდებლობის შესაბამისად.

სარეზოლუციო ნაწილი:
საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა რა ადმინისტრაციული საპროცესო კოდქესის I, სამოქალაქო საპროცესო კოდქესის 257-ე, 372-ე, 399-ე, 390-ე, 412-ე მუხლებით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. ე. ძ-ის საკასაციო საჩივარი დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ;
2. გაუქმდეს ქითაისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2005წ. 7 იანვრის განჩინება და საქმე ხელახლა განსახილველად დაუბრუნდეს იმავე სასამართლოს;
3. სასამართლო ხარჯები გადანაწილდეს საქმეზე საბოლოო გადაწყვეტილების დადგენისას;
4. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ გასაჩივრდება.