№ ას-420-400-2015 16 დეკემბერი, 2015 წელი
ქ. თბილისი

სამოქალაქო საქმეთა პალატა
შემადგენლობა:

ნინო ბაქაქური (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
ზურაბ ძლიერიშვილი, ბესარიონ ალავიძე

საქმის განხილვის ფორმა – ზეპირი მოსმენის გარეშე


საკასაციო საჩივრის ავტორი - შპს „მ-ო“ (მოპასუხე)


მოწინააღმდეგე მხარე – გ. ბ-ე, ო. ა-ე, ა. თ-ე (მოსარჩელეები)


გასაჩივრებული განჩინება – ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის 2015 წლის 23 თებერვლის გნჩინება


საკასაციო საჩივრის ავტორის მოთხოვნა – გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილების მიღებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა


დავის საგანი – თანხის დაკისრება


ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი

1. გ. ბ-ემ, ო. ა-ემ და ა. თ-ემ სარჩელი აღძრეს სასამართლოში შპს „მ-ოს“ მიმართ თანხის დაკისრების თაობაზე შემდეგი დასაბუთებით:
2. მოსარჩელეები ხელშეკრულებების საფუძველზე მუშაობდნენ მოპასუხის საწარმოში და იღებდნენ ფიქსირებულ ხელფასს. მხარეთა განმარტებით, ისინი მუშაობდნენ დადგენილი სამუშაო საათების გადამეტებით, ანუ სამსახურეობრივ ვალდებულებებს ასრულებდნენ სამუშაო საათების შემდეგაც და არასამუშაო დღეებშიც. შპს „მ-ომ“ ხელშეკრულების ვადის გასვლის შემდეგ მოსარჩელეები გაათავისუფლა სამსახურიდან და მათ არ აუნაზღაურა ზეგანაკვეთური სამუშაო. შესაბამისად, მოსარჩელეებმა მოითხოვეს მოპასუხისათვის თანხის დაკისრება, კერძოდ, გ. ბ-ის 3579,45 ლარის, ო. ა-ის 1422.8 ლარის, ხოლო ა. თ-ის 1622.25 ლარის ანაზღაურება.
3. მოპასუხემ სარჩელი არ ცნო და განმარტა, რომ მოსარჩელეები ასრულებდნენ ხელშეკრულებით გათვალისწინებულ სამუშაოებს და იღებდნენ ხელშკრულებით გათვალისწინებულ ფიქსირებულ ხელფასს. ისინი არ ასრულებდნენ ზეგანაკვეთური სამუშაოს, არამედ მუშაობდნენ დაკისრებული სამუშაოს შესრულებამდე. ამიტომ, უსაფუძვლო იყო მათი მოთხოვნა ზეგანაკვეთური სამუშაოს ანაზღაურების თაობაზე.
4. ბათუმის საქალაქო სასამართლოს 2014 წლის 2 დეკემბრის გადაწყვეტილებით გ. ბ-ის, ო. ა-სა და ა. თ-ის სარჩელი დაკმაყოფილდა. შპს „მ-ოს“ გ. ბ-ის სასარგებლოდ საშემოსავლო გადასახადის ჩათვლით დაეკისრა 3529.72 ლარის, ო. ა-ის სასარგებლოდ 1422.8 ლარის, ხოლო ა. თ-ის სასარგებლოდ 1270.8 ლარის გადახდა.
5. საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა შპს „მ-ომ“.
6. ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის 2015 წლის 23 თებერვლის განჩინებით შპს „მ-ოს“ სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა. უცვლელი დარჩა ბათუმის საქალაქო სასამართლოს 2014 წლის 2 დეკემბრის გადაწყვეტილება.
7. სააპელაციო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია შემდეგი ფაქტობრივი გარემოებები:
8. გ. ბ-ე, ო. ა-ე, ა. თ-ე იყვნენ შპს „მ-ოს“ მუშაკები.
9. გ. ბ-ე ხელოსნის დამხმარედ დასაქმებული იყო 2013 წლის 1 მაისიდან, ო. ა-ე - 2013 წლის 30 ივლისიდან, ხოლო ა. თ-ე 2013 წლის 20 აგვისტოდან დასაქმებული იყო მუშად.
10. გ. ბ-ის შრომის ანაზღაურება შეადგენდა ყოველთვიურად 625 ლარს, ო. ა-სა - 500 ლარს, ხოლო ა. თ-ის - ასევე 500 ლარს.
11. შრომითი ხელშეკრულებების თანახმად, დასაქმებულების სამუშაოს დაწყების და დამთავრების დრო განისაზღვრა დაკისრებული სამუშაოს შესრულებიდან გამომდინარე.
12. სააპელაციო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ ხელშეკრულების ამ პირობის საფუძველზე, გარდა შრომის კოდექსით გათვალისწინებული ყოველკვირეული 40 საათისა, გ. ბ-ემ 2013 წლის 1 მაისიდან 2013 წლის ბოლომდე, შაბათობით იმუშავა 299,5 საათი; სამუშაო დღეებში, 8 საათიანი სამუშაო დროის გარდა - 293 საათი; უქმე დღეებში კი - 50 საათი;
13. ო. ა-ემ ამავე პერიოდში იმუშავა შაბათობით 190 საათი, რვა საათიანი სამუშაოს შემდეგ - 164 საათი, ხოლო უქმე დღეებში - 10 საათი. ა. თ-ემ კი შაბათობით - 125 საათი, რვა საათიანი სამუშაოს შემდეგ კი - 152 საათი.
14. სააპელაციო პალატამ გაიზიარა პირველი ინსტანციის სასამართლოს დასკვნა იმის შესახებ, რომ საქართველოს შრომის კოდექსის მე-17 მუხლის მე-3 და მე-4 პუნქტების საფუძველზე, შპს „მ-ო“ ვალდებული იყო დასაქმებულებისათვის გადაეხადა ანაზღაურება გაზრდილი ოდენობით.
15. პალატამ აღნიშნა, რომ მოსარჩელეების მიერ შესრულებული ზეგანაკვეთური სამუშაოს მოცულობას, ე.ი. იმას, თუ რამდენი საათი იმუშავეს მათ კვირაში 40 საათის გადამეტებით, აპელანტი სადავოდ არ ხდიდა. მისი პოზიციით, მოწინააღმდეგე მხარეს ზეგანაკვეთური სამუშაოსათვის შრომის დამატებითი ანაზღაურება არ ეკუთვნოდა იმის გამო, რომ ეს ანაზღაურება უკვე გათვალისწინებული იყო ხელშეკრულებით მათთვის გადასახდელ ხელფასში. აპელანტი, ასევე, დაუსაბუთებლად მიიჩნევდა ამ სამუშაოსათვის სასამართლოს მიერ განსაზღვრულ საათობრივ განაკვეთს - ე.წ. 1.5 კოეფიციენტს.
16. სააპელაციო სასამართლომ არ გაიზიარა აღნიშნული პოზიცია და მიუთითა საქართველოს შრომის კოდექსის მე-17 მუხლის მე-3 პუნქტზე, რომლის თანახმად, ზეგანაკვეთურ სამუშაოდ მიიჩნევა მხარეთა შეთანხმებით დასაქმებულის მიერ სამუშაოს შესრულება დროის იმ მონაკვეთში, რომლის ხანგრძლივობა სრულწლოვნისთვის აღემატება კვირაში 40 საათს, 16 წლიდან 18 წლამდე ასაკის არასრულწლოვნისთვის – კვირაში 36 საათს, ხოლო 14 წლიდან 16 წლამდე ასაკის არასრულწლოვნისთვის – კვირაში 24 საათს. ამასთან, დასაქმებულის მიერ შესრულებული სამუშაო ზეგანაკვეთურად რომ ჩავთვალოთ, საჭიროა მისი შესრულება მხარეთა შორის შეთანხმებული იყოს და აღემატებოდეს კანონით განსაზღვრულ ზღვრულ ხანგრძლივობას.
17. პალატის განმარტებით, ის გარემოება, რომ მოსარჩელეები კვირაში 40 საათზე მეტს მხარეთა შეთანხმებით მუშაობდნენ, სადავო არ არის. პირიქით, აპელანტის განმარტებით, სამუშაოს ამ რეჟიმს შრომითი ხელშეკრულებაც კი ითვალისწინებდა. ამრიგად, პალატამ უდავოდ დადგენილად მიიჩნია, რომ მოსარჩელეებმა შეასრულეს ზეგანაკვეთური სამუშაო შპს „ეკონომიკა აუდიტის“ დასკვნაში მითითებული ოდენობით.
18. პალატა არ დაეთანხმა აპელანტს, რომ ამ სამუშაოს შესრულებისათვის ანაზღაურებას შრომითი ხელშეკრულებებით გათვალისწინებული ხელფასი მოიცავდა. სასამართლომ აღნიშნა, რომ ხელშეკრულებათა თანახმად, სამუშაო რეჟიმი განისაზღვრებოდა „სამუშაოს შესრულებიდან გამომდინარე“, ე.ი. იმ დროით, რა დროც კონკრეტული სამუშაოს შესრულებას დასჭირდებოდა. სამუშაოს შესრულებას კი, შესაძლებელია, კვირაში 40 საათზე ნაკლები დროც დასჭირვებოდა. ამიტომ, პალატამ დაუსაბუთებლად მიიჩნია აპელანტის პოზიცია იმის თაობაზე, რომ ხელშეკრულებით განსაზღვრული შრომის ანაზღაურება, მაინცდამაინც, ზეგანაკვეთური სამუშაოსათვის ანაზღაურებასაც მოიცავდა. ხელშეკრულებათა ტექსტიდანაც ირკვეოდა, რომ ხელშეკრულებებით გათვალისწინებული თანხა იყო შრომის მყარი ანაზღაურება, რომელსაც დასაქმებულები იღებდნენ შრომითი მოვალეობების შესრულებისათვის. ეს კი ზეგანაკვეთური სამუშაოსათვის დამატებით ანაზღაურებას არ გამორიცხავდა.
19. პალატამ ასევე მიუთითა საქართველოს უზენაესი სასამართლოს 2014 წლის 10 აპრილის განჩინებაზე, საქმეზე №ას-18-18-2014, რომლითაც საკასაციო სასამართლომ საერთო სასამართლოების პრაქტიკასთან შესაბამისად მიიჩნია სააპელაციო სასამართლოს დასკვნები ზეგანაკვეთური სამუშაოს ანაზღაურების ვალდებულების შესახებ. სასამართლოს აზრით, საქალაქო სასამართლომ სწორად განსაზღვრა ზეგანაკვეთური სამუშაოს შესრულებისათვის ანაზღაურების განაკვეთიც.
20. სააპელაციო პალატამ მიუთითა საქართველოს შრომის კოდექსის მე-17 მუხლის მე-4 პუნქტზე და განმარტა, რომ ვინაიდან მხარეებს ზეგანაკვეთური სამუშაოს ანაზღაურების ოდენობა არ შეუთანხმებიათ, საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 352-ე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, ამ პირობების განსაზღვრა უნდა მოხდეს სამართლიანობის საფუძველზე. იმის გათვალისწინებით, რომ მოსარჩელეები რეგულარულად ასრულებდნენ ზეგანაკვეთურ სამუშაოს და მათ საქმიანობა დასვენების დღეებშიც უწევდათ, პალატამ მიიჩნია, რომ საქალაქო სასამართლომ სამართლიანად განსაზღვრა ზეგანაკვეთური სამუშაოსათვის ასანაზღაურებელი თანხის ოდენობა.
21. ამ წესის სამართლიანობას ისიც ადასტურებდა, რომ მოგვიანებით დადებულ ხელშეკრულებებში მხარეებმა ზეგანაკვეთური სამუშაოს ანაზღაურებისათვის სწორედ 1X1.5-ის შესაბამისი განაკვეთი გამოიყენეს. შესაბამისად, არ არსებობდა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების შეცვლის საფუძვლები.
22. სააპელაციო სასამართლოს განჩინებაზე შპს „მ-ომ“ შეიტანა საკასაციო საჩივარი და მოითხოვა გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილების მიღებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა შემდეგი დასაბუთებით:
23. კასატორის აზრით, არასწორად იქნა განსაზღვრული შესრულებული ზეგანაკვეთური სამუშაოს კოეფიციენტი. მხარეთა მოთხოვნა ზეგანაკვეთური სამუშაოს ანაზღაურების მოცულობასთან დაკავშირებით სასამართლომ სამართლიანად ჩათვალა შესაბამისი ფაქტებისა და სამართლის ნორმების გარეშე, მაშინ როცა ერთი საათი ზეგანაკვეთური სამუშაოს ანაზღაურების ოდენობა განისაზღვრება მხარეთა შეთანხმებით (საქართველოს შრომის კოდექსის 17.4 მუხლი), რასაც მოცემულ შემთხვევაში ადგილი არ ჰქონია. ამ საკითხზე სასამართლომ იმსჯელა და მიიღო გადაწყვეტილება ისე, რომ დავის საგანს არ წარმოადგენდა ზეგანაკვეთური სამუშაოს ანაზღაურებისათვის ხალფასის საათობრივი განაკვეთის გაზრიდილი ოდენობის (კოეფიციენტის) დადგენა. სადავო საკითხის სწორად გადაწყვეტისათვის მნიშვნელოვანი იყო საქმეში არსებული 2014 წლის 03 იანვრის ამჟამად უკვე მოდავე მხარეებს შორის გაფორმებული შრომითი ხელშეკრულებების (ნორმირებული სამუშაო დროის და ზეგანაკვეთური სამუშაო დროის, ასევე თვის განმავლობაში ფაქტიურად შესრულებული სამუშაოს ანაზღაურების) და ასევე 2014 წლის იანვრის თვეზე მოდავე მხარეებზე გაცემული ხელფასების ოდენობის დამადასტურებელი საბანკო ამონაწერების სწორი ანალიზი. ამ მონაცემების შედარება უნდა მომხდარიყო 2013 წლის შესაბამის მონაცემებთან, რა დროსაც დადგინდებოდა, რომ ერთი საათი ნორმირებული სამუშაო დროის და ერთი საათი ზეგანაკვეთური სამუშაო დროის (ასევე თვის განმავლობაში ფაქტიურად შესრულებული სამუშაოს) ღირებულება 2013 წლის ნებისმიერ ცალკე აღებულ ერთ თვეში ბევრად არ განსხვავდებოდა 2014 წლის იანვრის თვის შესაბამისი მონაცემებისაგან.
24. საკასაციო საჩივრის ავტორის განმარტებით, განსახილველ შემთხვევაში მოსარჩელეებთან დადებული ხელშეკრულებებით სამუშაო რეჟიმი განისაზღვრებოდა მათზე დაკისრებული სამუშაოს შესრულებიდან გამომდინარე, რაც, თავის მხრივ, მოიცავდა როგორც ძირითად სამუშაო დროს, ასევე ზეგანაკვეთურ სამუშაო დროსაც და ამ ნაწილს არც სასამართლო ხდის სადავოდ. სასამართლო სადავოდ არ მიიჩნევს იმ გარემოებასაც, რომ მოსარჩელეები კვირაში 40 საათზე მეტს მხარეთა შეთანხმებით მუშაობდნენ, სამუშაოს ამ რეჟიმს სადავო შრომითი ხელშეკრულებებიც კი ითვალისწინებდა. თუმცა სასამართლომ ყურადღება არ მიაქცია იმ გარემოებას, რომ ხელთშეკრულებათა თანახმად, შრომის ანაზღაურება შესრულებულ სამუშაოზე იყო დამოკიდებული და არა ნამუშევარი საათების რაოდენობაზე.
25. სასამართლომ არასწორი შეფასება მისცა სადავო ხელშეკრულებების 4.1 და 4.3 პუნქტებს, არ გაითვალისწინა საქმეში არსებული ფეის კონტროლის მონაცემები, რომლის თანახმად, სამუშაოს შესრულებიდან გამომდინარე დაქირავებულების ნამუშევარი საათები კვირაში 40 საათს აღემატებოდა მუდმივად მთელ სადავო პერიოდში. დავის საგანს კი არ წარმოადგენდა რაიმე კონკრეტული შემთხვევა და/ან ერთი კვირა ან ერთი თვე, თვეების განმავლობაში ერთი და იგივე მეორდებოდა, რაზეც მოსარჩელეებს შრომითი ურთიერთობის პერიოდში პრეტენზია არ წამოუყენებიათ. სასამართლოს არ გამოუკვლევია, საქმეში წარმოდგენილი 2014 წლის იანვრის თვეში გაფორმებული შრომითი ხელშეკრულებები და მათ საფუძველზე გაცემული შრომის ანაზღაურებები განსხვავდებოდა თუ არა მანამდე გაცემული შრომის ანაზღაურებებისაგან. სწორედ სადავო ხელშეკრულებების 4.1 და 4.3 პუნქტების ანალიზით დგინდება რომ შრომის ანაზღაურება შესრულებულ სამუშაოზე გაიცემოდა და ხელშეკრულებით განსაზღვრული შრომის ანაზღაურება მოიცავდა ზეგანაკვეთურ სამუშაოს შესრულებას შესასრულებელი სამუშაოდან გამომდინარე, სხვა შინაარსი სადავო ხელშეკრულებების დასახელებული პუნქტებიდან არ გამომდინარეობდა.
26. საქმეში არსებული ფეის კონტროლის მონაცემების თანახმად, სამუშაო დრო განისაზღვრებოდა 09.00 საათიდან 20.00 საათამდე (ფაქტიურად ეს იყო ნორმირებული სამუშაო დრო ზეგანაკვეთური სამუშაო დროსთან ერთად) რაშიც მოდავე მხარეები ღებულობდნენ შეთანხმებულ ანაზღაურებას (პუქნტი 4.3). თუ ეს შეთანხმებული არ იყო, მოდავე მხარეებს შეეძლოთ იმ დროისათვის პრეტენზიით მიემართათ საწარმოსათვის და მოეთხოვათ ამჟამად უკვე სადავოდ გამხდარი შრომითი ხელშეკრულებების პირობების შეცვლა (შრომის კოდექსის მუხლი 11), აღარ გაეგრძელებინათ შრომითი ურთიერთობა მომდევნო თვეში ან აღარ გაეფორმებინათ ახალი შრომითი ხელშეკრულება საწარმოსთან, უარი განეცხადებიათ თვის განმავლობაში ნამუშევარი საათების ანაზღაურების მიღებაზე, რაც მათ არ გაუკეთებიათ. ეს საკითხი არც სასამართლოს გამოუკვლევია.
27. საკასაციო საჩივრის ავტორის განმარტებით, საქართველოს შრომის კოდექსის მე-17 მუხლის მ-4 პუნქტით დადგენილია, რომ ზეგანაკვეთური სამუშაოს ანაზღაურების ოდენობა განისაზღვრება მხარეთა შეთანხმებით, თუმცა მოსარჩელეებს შრომითი ხელშეკრულების პირობების შეცვლის მოთხოვნით არასოდეს მიუმართავთ საწარმოსათვის. მოდავე მხარეების მიმართ საწარმოს მხრიდან რაიმე სახის იძულებას ადგილი არ ჰქონია. შრომის ანაზღაურებაზე მხარეთა შეთანხმება ხდება შრომითი ურთიერთობის დაწყებამდე და არა შრომითი ურთიერთობის დასრულების შემდეგ, როგორც ეს მოცემულ შემთხვევაშია. აღნიშნული მოთხოვნა მოკლებულია ყოველგვარ სამართლებრივ ლოგიკას და არ უნდა დაკმაყოფილდეს.
28. საქართველოს უზენაესი სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის 2015 წლის 30 აპრილის განჩინებით შპს „მ-ოს“ საკასაციო საჩივარი მიღებულ იქნა წარმოებაში სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 391-ე მუხლის მიხედვით, დასაშვებობის შესამოწმებლად.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი

29. საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ შპს „მ-ოს“ საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 391-ე მუხლის მოთხოვნებს, რის გამოც მიჩნეულ უნდა იქნეს დაუშვებლად, შემდეგ გარემოებათა გამო:
30. სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 391-ე მუხლის მეხუთე ნაწილის შესაბამისად, საკასაციო საჩივარი ქონებრივ და სხვა არაქონებრივ დავებში დასაშვებია, თუ: ა) საქმე მნიშვნელოვანია სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებისათვის; ბ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება ამ კატეგორიის საქმეებზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; გ) სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმე განხილულია მნიშვნელოვანი საპროცესო დარღვევით, რომელსაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე; დ) გასაჩივრებულია სააპელაციო სასამართლოს მეორე დაუსწრებელი გადაწყვეტილება ან განჩინება დაუსწრებელი გადაწყვეტილების უცვლელად დატოვების თაობაზე. ზემოაღნიშნული ნორმები განსაზღვრავს იმ მოთხოვნებს, რომელთაც საკასაციო საჩივარი უნდა შეიცავდეს და ეფუძნებოდეს.
31. საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 391-ე მუხლით გათვალისწინებული არცერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.
32. სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმე არ არის განხილული მნიშვნელოვანი საპროცესო დარღვევებით, ვერც კასატორი მიუთითებს რაიმე ისეთ საპროცესო დარღვევაზე, რომელსაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე, რის გამოც საკასაციო საჩივარს არა აქვს წარმატების პერსპექტივა.
33. საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები არც სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილების საკასაციო სასამართლოს სტაბილური პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება არ განსხვავდება საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან.
34. ამასთან, საკასაციო საჩივრის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს არც სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების აუცილებლობის თვალსაზრისით.
35. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 391-ე მუხლის საფუძველზე, საკასაციო სასამართლო არ არის უფლებამოსილი დაუშვას შპს „მ-ოს“ საკასაციო საჩივარი, რის გამოც საკასაციო საჩივარს უარი უნდა ეთქვას განხილვაზე.
36. სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 ნაწილის თანახმად, თუ საკასაციო საჩივარი დაუშვებლად იქნება მიჩნეული, პირს დაუბრუნდება მის მიერ გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის 70%. მოცემულ შემთხვევაში, ვინაიდან საკასაციო საჩივარი დაუშვებლად იქნა მიჩნეული, კასატორს უნდა დაუბრუნდეს საკასაციო საჩივარზე გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის, 352 ლარის 70% – 246,4 ლარი.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 391-ე, 401-ე მუხლებით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა

1. შპს „მ-ოს“ საკასაციო საჩივარი, როგორც დაუშვებელი, დარჩეს განუხილველად;
2. კასატორ შპს „მ-ოს“ (ს/კ: ...) დაუბრუნდეს მის მიერ 2015 წლის 6 აპრილს №1 საგადახდო დავალებით გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის, 352 ლარის 70% – 246,4 ლარი შემდეგი ანგარიშიდან: ქ. თბილისი, „სახელმწიფო ხაზინა“ ბანკის კოდი TRESGE22, მიმღების ანგარიშის №200122900, სახაზინო კოდი 3 0077 3150;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ გასაჩივრდება.



თავმჯდომარე ნ. ბაქაქური


მოსამართლეები: ზ. ძლიერიშვილი


ბ. ალავიძე