№ას-891-841-2015 29 იანვარი, 2016 წელი
თბილისი

სამოქალაქო საქმეთა პალატა
შემადგენლობა/მოსამართლეები:

პაატა ქათამაძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
ბესარიონ ალავიძე,
ზურაბ ძლიერიშვილი

საქმის განხილვის ფორმა _ ზეპირი განხილვის გარეშე


კასატორი – შპს „ა-ი“ (მოპასუხე)


მოწინააღმდეგე მხარე – შ. ლ-ი (მოსარჩელე)


გასაჩივრებული განჩინება – თბილისის სააპელაციო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის 2015 წლის 17 ივლისის განჩინება


კასატორის მოთხოვნა – გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა


დავის საგანი – ზიანის ანაზღაურება


ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

1. შ. ლ-ი (შემდგომში მოსარჩელე) დაიბადა 2009 წლის 2-... იგი არის თ. ხ-ის (შემდეგში პაციენტის) შვილი, რომელიც გარდაიცვალა 2009 წლის 2 ..ს.
2. საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს სოციალური მომსახურების სააგენტოს 2010 წლის 03 თებერვლის გადაწყვეტილებით არასრულწლოვანი მოსარჩელის მეურვედ დანიშნულია მ. ხ-ე (შემდეგში მოსარჩელის მეურვე).
3. 27.06.2009 წლიდან 02.07.2009 წლამდე პაციენტი მკურნალობდა შპს „ჰ--ა“ (შემდგომში პირველ მოპასუხე) და შპს „ა-ში“ (შემდგომში მეორე მოპასუხე ან კასატორი).
4. პათოლოგოანატომიური დიაგნოზის მიხედვით, პაციენტის სიკვდილის მიზეზია: საკეისრო კვეთის შედეგად განვითარებული ჩირქოვან-ნეკროზული ენდო-მიო-პერიმეტრიტი, რომელიც გართულდა დიფუზური ფიბრინულ-ჩირქოვანი პერიტონიტით, რაც გახდა შინაგან ორგანოებში სიცოცხლესთან შეუთავსებელი ცვლილებების აღმოცენების მიზეზი.
5. საქართველოს მეან-გინეკოლოგთა და პერინატოლოგთა ასოციაციის 18.12.2009 წლის დასკვნის, კრიტიკული მედიცინის ინსტიტუტის დირექტორის 25.11.2010 წლის დასკვნის, სამედიცინო საქმიანობის სახელმწიფო რეგულირების სააგენტოს უფროსის 02.03.2010 წლის ინფორმაციის მიხედვით, პაციენტს პირველ მოპასუხესთან არ ჩატარებია სწრაფი კლინიკო-ლაბორატორიული გამოკვლევები, ასევე ნევროპათოლოგის, თერაპევტისა და სეპტოლოგის კონსულტაცია, ხოლო, მეორე მოპასუხესთან პაციენტს არ ჩატარებია მოსაზღვრე სპეციალისტების კონსულტაცია, რის გამოც იგი ვერ მომზადდა საოპერაციოდ აღნიშნულ სპეციალისტებთან შეთანხმებით. სამედიცინო დოკუმენტების შესწავლის შედეგად ირკვეოდა, რომ მოპასუხეთა სამედიცინო კოლექტივის მიერ პაციენტის მდგომარეობის სიმძიმე არ იყო სათანადოდ აღქმული, რის გამოც პაციენტს წინასაოპერაციო მომზადება ფაქტობრივად არ ჩატარებია. მკურნალობის პროცესში დაშვებული უზუსტობების შედეგად დროულად ვერ იქნა მიღებული გადაწყვეტილება პაციენტის ოპერაციის შესახებ.
6. საქართველოს შრომის, ჯანმრთელობისა და სოციალური დაცვის სამინისტროს სამედიცინო საქმიანობის სახელმწიფო რეგულირების სააგენტოს 20.01.2011 წლის წერილის შესაბამისად, პაციენტის მკურნალობის პროცესში დაშვებული გადაცდომების გამო პირველი და მეორე მოპასუხის ექიმების მიმართ გამოყენებულ იქნა დისციპლინური ღონისძიებები.
7. სსიპ ლევან სამხარაულის სახელობის სასამართლო ექსპერტიზის ეროვნული ბიუროს 10.04.2014 წლის დასკვნის მიხედვით, პაციენტის სიკვდილის მიზეზია: პოლიორგანული უკმარისობა საკეისრო კვეთის შედეგად განვითარებული დიფუზურ-ჩირქოვანი პერიტონიტის შედეგად. ამავე დასკვნის თანახმად, მოპასუხეების მიერ დროულად და სწორად რომ მომხდარიყო პაციენტის მდგომარეობის შეფასება, სრული მკურნალობის ჩატარება და ოპერაციული ჩარევა, პაციენტის გადარჩენის შანსი გაიზრდებოდა.
8. თბილისის საქალაქო სასამართლოს სარჩელით მიმართა მოსარჩელის მეურვემ პირველი და მეორე მოპასუხის წინააღმდეგ და მოითხოვა:
- მოპასუხეებისათვის, მოსარჩელის სასარგებლოდ, სარჩოს სანაცვლოდ ერთჯერადი ანაზღაურების დაკისრება 38 400 ლარის ოდენობით;
- მოპასუხეებისათვის მოსარჩელის სასარგებლოდ 50 000 ლარის დაკისრება მორალური ზიანის ასანაზღაურებლად.
9. მოპასუხეებმა სარჩელი არ ცნეს და განმარტეს, რომ საქმეში წარმოდგენილი მტკიცებულებებით არ დგინდებოდა ზიანის დადგომაში მათი ბრალეულობა, შესაბამისად, ზიანის ანაზღაურების მოთხოვნა დაუსაბუთებელი იყო.
10. თბილისის საქალაქო სასამართლოს 26.12.2014 წლის გადაწყვეტილებით:
- სარჩელი ნაწილობრივ დაკმაყოფილდა;
- მოპასუხეებს მოსარჩელის სასარგებლოდ დაეკისრათ 38 400 ლარის გადახდა;
- სარჩელი მორალური ზიანის ანზღაურების თაობაზე არ დაკმაყოფილდა.
11. პირველი ინსტანციის სასამართლომ დაადგინა წინამდებარე განჩინების 1-7 პუნქტებში მითითებული ფაქტობრივი გარემოებები და მიიჩნია, რომ, განსახილველ შემთხვევაში, არსებობდა ზიანის მიყენებისათვის პასუხისმგებლობის დაკისრების წინაპირობები, კერძოდ, სახეზე იყო მოპასუხეთა მართლსაწინააღმდეგო ბრალეული ქმედება, ზიანი და მიზეზობრივი კავშირი ზიანსა და მოპასუხეთა ქმედებას შორის. ამასთან, ვინაიდან დაზარალებული გარდაიცვალა, რომელსაც თავისი არასრულწლოვანი შვილის რჩენა ევალებოდა, სასამართლოს მოსაზრებით, დასაბუთებული იყო მოსარჩელის მოთხოვნა სარჩოს სანაცვლოდ ერთჯერადი ანაზღაურების გადახდის თაობაზე. რაც შეეხებოდა მორალური ზიანის ანაზღაურებას, სასამართლომ მიიჩნია, რომ ამ მოთხოვნის დაკმაყოფილების საფუძველი, მოცემულ შემთხვევაში, არ არსებობდა.
12. სასამართლომ, დავის გადაწყვეტისას, იხელმძღვანელა საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის (შემდეგში სსკ-ის) 413-ე, 992-ე, 1006-ე, 1007-ე, 1212-ე მუხლებით, „საექიმო საქმიანობის შესახებ“ საქართველოს კანონის მე-5, 38-ე მუხლებით, „პაციენტის უფლებების შესახებ“ საქართველოს კანონის მე-5 მუხლით, საქართველოს მთავრობის 2006 წლის 28 ივლისის #145 დადგენილების მე-2 მუხლის 104 პუნქტით.
13. თბილისის საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილება, სარჩელის დაკმაყოფილების ნაწილში, სააპელაციო წესით გაასაჩივრეს მოპასუხეებმა, რომლებმაც მოითხოვეს გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა.
14. თბილისის სააპელაციო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის 2015 წლის 17 ივლისის განჩინებით სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა, უცვლელად დარჩა გასაჩივრებული გადაწყვეტილება.
15. სააპელაციო სასამართლომ გაიზიარა პირველი ინსტანციის სასამართლოს მიერ დადგენილი ფაქტობრივი გარემოებები, ასევე მათი სამართლებრივი შეფასება და მიიჩნია, რომ სააპელაციო საჩივარი არ შეიცავდა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმების დასაბუთებას.
16. სააპელაციო სასამართლომ არ გაიზიარა მოპასუხეთა პრეტენზია იმის თაობაზე, რომ ექსპერტიზის დასკვნით არ დასტურდებოდა ზიანის დადგომაში მათი ბრალეულობა. სააპელაციო პალატამ მიუთითა სსიპ ლევან სამხარაულის სახელობის სასამართლო ექსპერტიზის ეროვნული ბიუროს 10.04.2014 წლის დასკვნაზე და აღნიშნა, რომ ამ დასკვნით დასტურდებოდა მოპასუხეთა ბრალეულობა პაციენტის გარდაცვალებაში, კერძოდ, პირველმა მოპასუხემ პაციენტს დაუდგინა არასრულყოფილი დიაგნოზი და დააგვიანა მისი გადაყვანა რეფერალურ ცენტრში, ხოლო, მეორე მოპასუხემ დროულად არ განახორციელა ოპერაციული ჩარევა, რამაც, საბოლოოდ, პაციენტის სიკვდილი გამოიწვია.
17. სააპელაციო სასამართლომ დაუსაბუთებლად მიიჩნია მოპასუხეთა მოსაზრება იმის თაობაზე, რომ მათ პასუხისმგებლობა სოლიდარულად არ უნდა დაკისრებოდათ. სააპელაციო პალატამ მიუთითა სამოქალაქო კოდექსის 998-ე მუხლის პირველ ნაწილზე (თუ ზიანის დადგომაში მონაწილეობს რამდენიმე პირი, ისინი პასუხს აგებენ, როგორც სოლიდარული მოვალეები) და მიიჩნია, რომ, განსახილველ შემთხვევაში, მართლსაწინააღმდეგო შედეგი - პაციენტის გარდაცვალება - გამოიწვია ორივე მოპასუხის ბრალეულმა მოქმედებამ, შესაბამისად, ისინი ზიანის ანაზღაურებაზე პასუხისმგებელნი იყვნენ, როგორც სოლიდარული მოვალეები.
18. სააპელაციო სასამართლომ არ გაიზიარა, ასევე, მოპასუხეთა პრეტენზია იმის თაობაზე, რომ, ზიანის ოდენობის განსაზღვრისას, სასამართლოს არ უნდა გამოეყენებინა საქართველოს მთავრობის 2006 წლის 28 ივლისის #145 დადგენილების მე-2 მუხლის 104 პუნქტი, რომელიც ადგენს მინდობით აღზრდისათვის გამოყოფილი თანხის ოდენობას (თვეში 200 ლარს). სააპელაციო პალატის მოსაზრებით, ვინაიდან გარდაცვლილი პაციენტის შრომითი საქმიანობის შესახებ ცნობა საქმეში არ მოიპოვებოდა და, შესაბამისად, ზიანის ოდენობის გაანგარიშება პაციენტის ხელფასის მიხედვით ვერ მოხდებოდა, პირველი ინსტანციის სასამართლომ მართებულად იხელმძღვანელა ზემოხსენებული დადგენილებით, ვინაიდან იგი ადგენს ბავშვის აღზრდისათვის მინიმალურად ასანაზღაურებელი თანხის ოდენობას.
19. სააპელაციო სასამართლოს განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა მეორე მოპასუხემ. კასაციის საფუძვლები:
- მოპასუხის ბრალეულობის თაობაზე სასამართლოს მსჯელობა არ შეესაბამება ექსპერტიზის დასკვნას, კერძოდ, სასამართლომ არ გაითვალისიწინა ის გარემოება, რომ წინასაოპერაციო პროცედურებმა მოითხოვა გარკვეული დრო, პაციენტის მოუმზადებლად საოპერაციოში შეყვანა კი დიდ რისკთნ იყო დაკავშირებული, შესაბამისად, ოპერაცია არ უნდა ჩათვლილიყო დაგვიანებულად;
- საქმის გარემოებებით დასტურდება, რომ პაციენტი ცენტრში გადაყვანილი იქნა გართულებულ მდგომარეობაში, დიაგნოსტიკა გაკეთდა 24 საათში, თუმცა მისი გადარჩენა შეუძლებელი იყო. ეს გარემოება გამორიცხავს სოლიდარული პაუხისმგებლობის დაკისრებას;
- სასამართლომ არასწორად მოახდინა თანხის დაანგარიშება მთავრობის 28.07.2006 წლის N145 დადგენილების საფუძველზე. აღნიშნული თანხა არის სახელმწიფოს დახმარება და იგი არ უნდა გახდეს კერძო პირებს შორის ვალდებულების განსაზღვრის საფუძველი;
20. საქართველოს უზენაესი სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის 2015 წლის 21 სექტემბრის განჩინებით მეორე მოპასუხის საკასაციო საჩივარი წარმოებაში იქნა მიღებული საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის (შემდეგში სსსკ-ის) 391-ე მუხლის მიხედვით დასაშვებობის შესამოწმებლად.


ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

21. საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლისა და საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ მეორე მოპასუხის საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს სსსკ-ის 391-ე მუხლის მოთხოვნებს, რის გამოც დაუშვებლად უნდა იქნეს მიჩნეული შემდეგი გარემოებების გამო:
22. სსსკ-ის 391-ე მუხლის მე-5 ნაწილის შესაბამისად, საკასაციო საჩივარი ქონებრივ და სხვა არაქონებრივ დავებში დასაშვებია, თუ:
ა) საქმე მნიშვნელოვანია სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებისათვის;
ბ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება ამ კატეგორიის საქმეებზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან;
გ) სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმე განხილულია მნიშვნელოვანი საპროცესო დარღვევით, რომელსაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე;
დ) გასაჩივრებულია სააპელაციო სასამართლოს მეორე დაუსწრებელი გადაწყვეტილება ან განჩინება დაუსწრებელი გადაწყვეტილების უცვლელად დატოვების თაობაზე.
23. ზემოაღნიშნული ნორმა განსაზღვრავს იმ მოთხოვნებს, რომელთაც საკასაციო საჩივარი უნდა შეიცავდეს და ეფუძნებოდეს.
24. საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები სსსკ-ის 391-ე მუხლით გათვალისწინებული არცერთი საფუძვლით.
25. სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმე არ არის განხილული მნიშვნელოვანი საპროცესო დარღვევებით, ვერც კასატორი მიუთითებს რაიმე ისეთ საპროცესო დარღვევაზე, რომელსაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე. სააპელაციო სასამართლოს მიერ გამოტანილი სამართლებრივი დასკვნები გასაჩივრებული გადაწყვეტილების ძალაში დატოვებასთან მიმართებით არსებითად სწორია.
26. სსსკ-ის 407-ე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, სააპელაციო სასამართლოს მიერ დამტკიცებულად ცნობილი ფაქტობრივი გარემოებები სავალდებულოა საკასაციო სასამართლოსათვის, თუ წამოყენებული არ არის დასაშვები და დასაბუთებული პრეტენზია (შედავება). დასაბუთებულ პრეტენზიაში იგულისხმება მითითება იმ პროცესუალურ დარღვევებზე, რომლებიც დაშვებული იყო სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვის დროს და რამაც განაპირობა ფაქტობრივი გარემოებების არასწორად შეფასება-დადგენა, მატერიალურ-სამართლებრივი ნორმის არასწორად გამოყენება ან/და განმარტება. საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ კასატორს სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებთან მიმართებით არ წარმოუდგენია დასაშვები და დასაბუთებული პრეტენზია (შედავება).
27. გაზიარებული ვერ იქნება კასატორის პრეტენზია იმის შესახებ, რომ მისი ბრალეულობის თაობაზე სასამართლოს მსჯელობა არ შეესაბამება ექსპერტიზის დასკვნას. საკასაციო პალატა მიუთითებს სსიპ ლევან სამხარაულის სახელობის სასამართლო ექსპერტიზის ეროვნული ბიუროს 10.04.2014 წლის დასკვნაზე, სადაც პირდაპირაა აღნიშნული, რომ პაციენტის გადარჩენის შანსი გაიზრდებოდა, თუ მეორე მოპასუხე დროულად ჩაატარებდა ოპერაციას. მითითებული ექსპერტიზის დასკვნა გამორიცხავს, ასევე, კასატორის მსჯელობას იმის შესახებ, რომ პაციენტის გადარჩენა შეუძლებელი იყო. აქედან გამომდინარე, სწორია სააპელაციო პალატის დასკვნა იმის თაობაზე, რომ, განსახილველ შემთხვევაში, არსებობდა ზიანის მიყენებისათვის პასუხისმგებლობის დაკისრების წინაპირობები, კერძოდ, სახეზე იყო მოპასუხეთა მართლსაწინააღმდეგო ბრალეული ქმედება, ზიანი და მიზეზობრივი კავშირი ზიანსა და მოპასუხეთა ქმედებას შორის (სსკ-ის 992-ე მუხლი).
28. საკასაციო პალატას დაუსაბუთებლად მიაჩნია კასატორის პრეტენზია იმის თაობაზე, რომ, მოცემულ შემთხვევაში, მოპასუხეთა სოლიდარული პასუხისმგებლობის საფუძველი არ არსებობდა. საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლომ მართებულად მიუთითა სსკ-ის 998.1 მუხლზე და სწორად დაადგინა მოპასუხეთა სოლიდარული პასუხისმგებლობა, ვინაიდან, განსახილველ შემთხვევაში, მართლსაწინააღმდეგო შედეგი - პაციენტის გარდაცვალება - გამოიწვია ორივე მოპასუხის ბრალეულმა მოქმედებამ, შესაბამისად, ისინი ზიანის ანაზღაურებაზე პასუხისმგებელნი არიან, როგორც სოლიდარული მოვალეები.
29. გაზიარებული ვერ იქნება, ასევე, კასატორის პრეტენზია ზიანის ოდენობის გაანგარიშებასთან დაკავშირებით. საკასაციო პალატა ეთანხმება სააპელაციო სასამართლოს მსჯელობას იმის თაობაზე, რომ, ვინაიდან გარდაცვლილი პაციენტის შრომითი საქმიანობის შესახებ ცნობა საქმეში არ მოიპოვებოდა და, შესაბამისად, ზიანის ოდენობის გაანგარიშება პაციენტის ხელფასის მიხედვით ვერ მოხდებოდა, პირველი ინსტანციის სასამართლომ მართებულად იხელმძღვანელა საქართველოს მთავრობის 28.07.2006 წლის #145 დადგენილების მე-2 მუხლის 104 პუნქტით, რადგან ეს უკანასკნელი ადგენს ერთი თვის განმავლობაში ბავშვის აღზრდისათვის მინიმალურად ასანაზღაურებელი თანხის ოდენობას. კასატორი ვერ ასაბუთებს, თუ რატომ არ უნდა ეხელმძღვანელა სასამართლოს ბავშვის აღზრდისათვის საჭირო თანხის მინიმალური ოდენობით, მაშინ, როდესაც მოპასუხის ბრალეული მოქმედებით მოსარჩელე დაბადებისთანავე დარჩა მარჩენალის გარეშე. საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ, მოცემულ შემთხვევაში, ქვემდგომი ინსტანციის სასამართლოებმა მართებულად იხელმძღვანელეს სსკ-ის 1006.2 მუხლით და სწორად დააკისრეს მოპასუხეებს, მოსარჩელის სასარგებლოდ, ზიანის ერჯერადი ანაზღაურება სარჩოს სანაცვლოდ.
30. საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები არც სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილების საკასაციო სასამართლოს სტაბილური პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით. ასეთ საფუძველზე ვერც კასატორი ვერ მიუთითებს. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება არ განსხვავდება საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან (იხ. სუსგ, 27.04.2015წ., საქმე #ას-182-169-2015).
31. საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ საკასაციო საჩივრის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს არც სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების აუცილებლობის თვალსაზრისით.
32. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, სსსკ-ის 391-ე მუხლის საფუძველზე, საკასაციო სასამართლო არ არის უფლებამოსილი დაუშვას წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი, რის გამოც მეორე მოპასუხის საკასაციო საჩივარს უარი უნდა ეთქვას განხილვაზე.
33. სსსკ-ის 401.4-ე მუხლის თანახმად, თუ საკასაციო საჩივარი დაუშვებლად იქნება მიჩნეული, პირს დაუბრუნდება მის მიერ გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის 70%. მოცემულ შემთხვევაში, ვინაიდან საკასაციო საჩივარი დაუშვებლად იქნა მიჩნეული, კასატორს უნდა დაუბრუნდეს საკასაციო საჩივარზე მის მიერ გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის (1920.00 ლარის, საგადახდო დავალება №1, გადახდის თარიღი 21.08.2015) 70% – 1344.00 ლარი;


ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

34. საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის მე-8, 399-ე, 372-ე, 391-ე მუხლებით, 401-ე მუხლის მე-3 და მე-4 ნაწილებით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა :
1. შპს „ა-ის“ საკასაციო საჩივარი, როგორც დაუშვებელი, დარჩეს განუხილველად;
2. კასატორ შპს „ა-ს“ დაუბრუნდეს საკასაციო საჩივარზე მის მიერ გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის (1920.00 ლარის, საგადახდო დავალება №1, გადახდის თარიღი 21.08.2015) 70% – 1344.00 ლარი;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.




თავმჯდომარე პ. ქათამაძე





მოსამართლეები: ბ. ალავიძე





ზ. ძლიერიშვილი