საქმე №ას-1502-1422-2017 20 თებერვალი, 2018 წელი,
თბილისი

სამოქალაქო საქმეთა პალატა
შემადგენლობა:

მოსამართლეები: მზია თოდუა (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
პაატა ქათამაძე,
ეკატერინე გასიტაშვილი


საქმის განხილვის ფორმა - ზეპირი მოსმენა

სხდომის მდივანი - ლელა სანიკიძე

საკასაციო საჩივრის ავტორი – სსიპ ი-ი (მოპასუხე)

მოწინააღმდეგე მხარე – დ. ბ-ი (მოსარჩელე)

გასაჩივრებული განჩინება – თბილისის სააპელაციო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის 2017 წლის 17 ოქტომბრის განჩინება

საკასაციო საჩივრის მოთხოვნა – გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილების მიღებით სარჩელის უარყოფა

დავის საგანი - ბრძანებების ბათილად ცნობა, სამსახურში აღდგენა, იძულებითი განაცდურის ანაზღაურება, პირგასამტეხლოს დაკისრება




ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

1. სსიპ „ი-ის“ (შემდეგში ტექსტში მოხსენიებული, როგორც მოპასუხე, პირველი აპელანტი, კასატორი, უნივერსიტეტი ან დამსაქმებელი) ადმინისტრაციის ხელმძღვანელის 2010 წლის 25 აგვისტოს ბრძანებით, მონიტორინგის დეპარტამენტის უფროსთან - დ. ბ-თან (შემდეგში ტექსტში მოხსენიებული, როგორც მოსარჩელე, აპელანტი ან დასაქმებული) შეწყდა შრომითი ურთიერთობა (იხ. ტ.1, ს.ფ. 33).
2. თბილისის სააპელაციო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის 2015 წლის 27 იანვრის კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილებით (შემდეგში ტექსტში მოხსენიებული, როგორც კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილება), მოსარჩელის სარჩელი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; ბათილად იქნა ცნობილი უნივერსიტეტის ადმინისტრაციის ხელმძღვანელის 2010 წლის 25 აგვისტოს ბრძანება მოსარჩელესთან შრომითი ურთიერთობის შეწყვეტის თაობაზე; მოსარჩელე აღდგენილ იქნა უნივერსიტეტის მონიტორინგის განყოფილების უფროსის თანამდებობაზე. ამავე გადაწყვეტილებით, მოპასუხეს მოსარჩელის სასარგებლოდ, ყოველთვიურად დაეკისრა იძულებითი განაცდურის, 1760 ლარის ანაზღაურება, 2010 წლის 25 აგვისტოდან გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლამდე (იხ. ტ. 1, ს.ფ. 159-176).
3. ადმინისტრაციამ 2015 წლის 1 სექტემბერს გამოსცა ბრძანება და მოსარჩელე 2015 წლის 1 სექტემბრიდან აღადგინა უნივერსიტეტის მონიტორინგის განყოფილების უფროსის თანამდებობაზე (იხ. ტ. 1, ს.ფ. 32).
4. ადმინისტრაციის ხელმძღვანელის 2015 წლის 17 სექტემბრის ბრძანებით, მოსარჩელე 2010 წლის 22 სექტემბრიდან კვლავ გათავისუფლდა დაკავებული თანამდებობიდან, საქართველოს შრომის კოდექსის, შემდეგში სშკ-ის, 37-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ზ“ ქვეპუნქტის საფუძველზე. აღნიშნული ბრძანების თანახმად, საქართველოს განათლებისა და მეცნიერების სამინისტროს (შემდეგში ტექსტში მოხსენიებული, როგორც სამინისტრო) შიდა აუდიტის დეპარტამენტის 2010 წლის დასკვნაში (შემდეგში ტექსტში მოხსენიებული, როგორც შიდა აუდიტის დასკვნა ან დასკვნა) მითითებული დარღვევების სიმძიმის გათვალისწინებით, გაზიარებულ იქნა უნივერსიტეტის პერსონალის მიერ შრომის დისციპლინის დაცვისა და ეთიკის ნორმების დამდგენი აქტების მოთხოვნათა დარღვევის შესწავლისა და სათანადო ღონისძიებათა გატარებისათვის შექმნილი მუდმივმოქმედი კომისიის რეკომენდაცია და მიზანშეწონილად იქნა მიჩნეული, 2010 წლის 22 სექტემბრიდან მოსარჩელის დაკავებული თანამდებობიდან გათავისუფლება, იმაზე მითითებით, რომ ნაკისრი ვალდებულებების უხეში დარღვევა 2010 წელს მოქმედი (სშკ-ის 37-ე მუხლის პირველი ნაწილის „გ“ ქვეპუნქტი) და შრომის კოდექსის 37-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ზ“ ქვეპუნქტის ამჟამინდელი რედაქციითაც ხელშეკრულების შეწყვეტის საფუძველია (იხ. ტ.1, ს.ფ. 25-31).
5. სამსახურიდან გათავისუფლებამდე, მოსარჩელის ყოველთვიური შრომითი ანაზღაურება 1600 ლარს შეადგენდა (იხ. ტ. 1, ს.ფ. 47-49).
6. 2015 წლის 15 ოქტომბერს მოსარჩელემ სარჩელი აღძრა მოპასუხის წინააღმდეგ, სამსახურიდან გათავისუფლების შესახებ ბრძანების ბათილად ცნობის, სამუშაოზე აღდგენის, იძულებითი განაცდურისა და ყოველ ვადაგადაცილებულ დღეზე კანონისმიერი პირგასამტეხლოს - 0,07%-ის ანაზღაურების მოთხოვნით გათავისუფლების დღიდან, 2015 წლის 17 სექტემბრიდან, გადაწყვეტილების აღსრულებამდე. მისი მტკიცებით, 2010 წლის 25 აგვისტოს ბრძანება, რომლის საფუძველზეც იგი დაკავებული თანამდებობიდან გათავისუფლდა, თბილისის სააპელაციო სასამართლოს 2015 წლის 27 იანვრის გადაწყვეტილებითა და საქართველოს უზენაესი სასამართლოს 2015 წლის 6 მაისის განჩინებით (საქმე №ას-252-239-2015) უკანონოდ იქნა ცნობილი. ზემოაღნიშნული გადაწყვეტილებების საფუძველზე, მოსარჩელე უნივერსიტეტის შიდა აუდიტის სამსახურის მონიტორინგის განყოფილების უფროსის თანამდებობაზე აღადგინეს, თუმცა სამსახურში აღდგენიდან მე-17 დღეს, 2015 წლის 17 სექტემბრის ბრძანებით, დამსაქმებელმა მოსარჩელე კვლავ გაათავისუფლა სამსახურიდან. აღნიშნული ბრძანების მიხედვით, დასაქმებული სამსახურიდან 5 წლით ადრინდელი თარიღით - 2010 წლის 22 სექტემბრიდან გათავისუფლდა. მოსარჩელის მითითებით, აღნიშნული დროისათვის მოსარჩელე უკვე აღარ იყო უნივერსიტეტის თანამშრომელი, ვინაიდან, იგი სამსახურიდან 2010 წლის 25 აგვისტოს გათავისუფლდა. უნივერსიტეტმა გათავისუფლების საფუძვლად სამინისტროს აუდიტის დასკვნა და უნივერსიტეტის პერსონალის მიერ შრომის დისციპლინის დაცვისა და ეთიკის ნორმების დამდგენი აქტების მოთხოვნათა დარღვევის შესწავლისა და სათანადო ღონისძიებათა გატარებისათვის შექმნილი მუდმივმოქმედი კომისიის რეკომენდაცია მიუთითა. მოსარჩელის განმარტებით, მისი გათავისუფლების ბრძანება ეწინააღმდეგებოდა უნივერსიტეტის შინაგანაწესისა და დისციპლინური პასუხისმგებლობის ნორმების 34-ე მუხლის მესამე პუნქტს, რომლის მიხედვით, ადმინისტრაცია დისციპლინურ სახდელს იყენებს გადაცდომის გამოვლენისთანავე, მაგრამ არაუგვიანეს ერთი თვისა, მისი გამოვლენის დღიდან, თანამშრომლის ავადმყოფობის ან შვებულებაში ყოფნის პერიოდის ჩაუთვლელად. მოსარჩელის მოსაზრებით, უნივერსიტეტმა გაუშვა სსკ-ის 129-ე მუხლის პირველი ნაწილით დადგენილი მოთხოვნის ხანდაზმულობის 3 - წლიანი ვადაც. ამასთან, უნივერსიტეტის შინაგანაწესისა და დისციპლინური პასუხისმგებლობის ნორმების 34-ე მუხლის მე-4 პუნქტის თანახმად, ყოველი დარღვევისათვის შეიძლება, გამოყენებულ იქნეს მხოლოდ ერთი სახდელი, უნივერსიტეტმა კი - აღნიშნულის საპირისპიროდ ერთი და იმავე საფუძვლით იგი ორჯერ გაათავისუფლა.
7. მოპასუხემ სარჩელი არ ცნო, მან წარადგინა მოთხოვნის გამომრიცხველი შესაგებელი და მიუთითა, რომ 2015 წლის 17 სექტემბრის ბრძანებით მოსარჩელის სამსახურიდან გათავისუფლების საფუძველი სამინისტროს აუდიტის დასკვნა გახდა. გასათვალისწინებელი იყო, რომ უნივერსიტეტის ინსპექტირება 2010 წლის 4 აგვისტოდან 27 აგვისტოს ჩათვლით განხორციელდა, ხოლო შესასწავლი პერიოდი იყო 2009 წლის 1 იანვრიდან 2010 წლის 1 ივლისამდე, რაც დასაქმებულის მიერ მონიტორინგის სამსახურის უფროსად მუშაობის პერიოდს მოიცავდა. მოპასუხის განმარტებით, სამინისტროს შიდა აუდიტის დეპარტამენტის მიერ უნივერსიტეტის ინსპექტირების შედეგებზე დაყრდობით შედგენილი დასკვნის ასლი მას 2010 წლის 21 სექტემბერს ჩაჰბარდა. აღნიშნული დასკვნის თანახმად, შემოწმების პროცესში შესწავლილ იქნა უნივერსიტეტის მონიტორინგის სამსახურის საქმიანობა, რომლის ფუნქციას სტრუქტურული ერთეულების მიერ თავიანთი მოვალეობების შესრულების მიმდინარეობის, საქმიანობის კანონიერებისა და მიზანშეწონილობის კონტროლი, ასევე, უნივერსიტეტის სისტემაში სამსახურებრივ მოვალეობათა შეუსრულებლობისა და უფლებამოსილებათა გადამეტების ფაქტების კვლევა, შენობა-ნაგებობებისა და მატერიალურ-ტექნიკური საშუალებების გამოყენების კონტროლი იყო. ზემოაღნიშნული დასკვნით, გამოიკვეთა, რომ მონიტორინგის დეპარტამენტი დაკისრებულ ფუნქციებსა და ვალდებულებებს არ ასრულებდა. მონიტორინგის დეპარტამენტი ფაქტობრივად რეაგირებდა მხოლოდ თანამშრომელთა სამუშაო ადგილზე გამოცხადებისა და სამუშაო ადგილიდან წასვლის დადგენილი დროის დარღვევაზე, ხოლო, რაც შეეხება დეპარტამენტის სხვა ვალდებულებებს, როგორც უკვე აღინიშნა, მოსარჩელე მათ არ ასრულებდა. სწორედ ამიტომ, შიდა აუდიტის დეპარტამენტის დასკვნაში დაფიქსირდა დარღვევა, რომ მონიტორინგის დეპარტამენტი ვალდებულებების უმეტეს ნაწილს არ ასრულებდა. დასკვნის მიხედვით, მოსარჩელე არც ელექტრონული ბარათით სარგებლობდა, მიუხედავად იმისა, რომ იგი თავად ზედამხედველობდა თანამშრომლების სამსახურში გამოცხადებას. ელექტრონულ ბარათებს თანამშრომლებისთვის თავდაპირველად უნივერსიტეტის პერსონალის მართვის სტრუქტურული ერთეული გასცემდა, რომლის განმარტებით, ელექტრონული ბარათი სხვა თანამშრომლებთან ერთად, მოსარჩელესაც გადაეცა, თუმცა მან ბარათი არ წაიღო. ამ კუთხით, შიდა აუდიტის დასკვნაში მითითებულია, რომ ელექტრონული ბარათის გამოუყენებლობა უნივერსიტეტის შინაგანაწესის მე-7 მუხლის მოთხოვნის დარღვევა იყო და მიუთითებდა დეპარტამენტის უფროსის მხრიდან, შინაგანაწესის მოთხოვნების უგულებელყოფაზე. მოპასუხის განმარტებით, შიდა აუდიტის დეპარტამენტის დასკვნის უნივერსიტეტისათვის ჩაბარებამდე (2010 წლის 21 სექტემბერი), უნივერსიტეტის ადმინისტრაციის ხელმძღვანელის 2010 წლის 25 აგვისტოს ბრძანებით, მოსარჩელე დაკავებული თანამდებობიდან სამსახურში გამოუცხადებლობის გამო გათავისუფლდა. აღნიშნული ფაქტი დადასტურებულია პერსონალის მართვის დეპარტამენტის უფროსის, იურიდიული დეპარტამენტის უფროსისა და ადმინისტრაციის ხელმძღვანელის განმარტებითი ბარათებითაც. დასაქმებულის სამსახურში გამოუცხადებლობა და მის მიერ სარეგისტრაციო ბარათის გამოუყენებლობის ფაქტი დადასტურებულია საქართველოს უზენაესი სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის განჩინებითაც. ამდენად, სამინისტროს შიდა აუდიტის დეპარტამენტის დასკვნით, უნივერსიტეტს დაევალა ინსპექტირების შედეგად გამოვლენილი დარღვევების გამოსწორება და მიღებული ზომების თაობაზე სამინისტროს შიდა აუდიტის დეპარტამენტისათვის ანგარიშის წარდგენა დასკვნის გაცნობიდან ერთი თვის ვადაში, რაც შესრულდა, თუმცა რეაგირების გარეშე დარჩა დარღვევები მოსარჩელის საქმიანობაში, ვინაიდან იმ დროისათვის იგი უკვე გათავისუფლებული იყო სამსახურიდან სხვა საფუძვლით. მას შემდეგ კი, რაც სასამართლო დავის შედეგად, მოსარჩელე აღდგენილ იქნა თანამდებობაზე, უნივერსიტეტი ვალდებული იყო, ემსჯელა და შესაბამისი ღონისძიებები გაეტარებინა მოსარჩელის მიმართ იმ დარღვევებზე, რაც შიდა აუდიტის დეპარტამენტის დასკვნით გამოვლინდა. ამ მიზნით შექმნილმა მუდმივმოქმედმა კომისიამ შეისწავლა საკითხი და წარადგინა რეკომენდაცია მოსარჩელესთან შრომითი ურთიერთობის შეწყვეტის შესახებ იმ დროიდან, როდესაც უნივერსიტეტისათვის დოკუმენტურად დადასტურებული გახდა დასაქმებულის მიერ ჩადენილი დარღვევების შესახებ.
8. თბილისის საქალაქო სასამართლოს 2017 წლის 11 აპრილის გადაწყვეტილებით, სარჩელი ნაწილობრივ დაკმაყოფილდა. ბათილად იქნა ცნობილი უნივერსიტეტის 2015 წლის 17 სექტემბრის №721/02-03 ბრძანება 2010 წლის 22 სექტემბრიდან მოსარჩელის დაკავებული თანამდებობიდან გათავისუფლების შესახებ; ეს უკანასკნელი აღდგენილ იქნა უნივერსიტეტის შიდა აუდიტის დეპარტამენტის მონიტორინგის განყოფილების უფროსის თანამდებობაზე; უნივერსიტეტს მოსარჩელის სასარგებლოდ დაეკისრა იძულებითი განაცდურის ანაზღაურება, 2015 წლის 17 სექტემბრიდან გადაწყვეტილების აღსრულებამდე, ყოველთვიური ხელფასის - 1600 ლარის გათვალისწინებით. ყოველ ვადაგადაცილებულ დღეზე კანონისმიერი პირგასამტეხლოს - 0,07%-ის დაკისრების მოთხოვნა არ დაკმაყოფილდა. სასამართლომ დავის მოსაწესრიგებლად გამოიყენა საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის, შემდეგში სსკ-ის, 54-ე, 115-ე, 128.1, 129.1,144-ე, 408.1 და 411-ე მუხლები; საქართველოს კონსტიტუციის 30-ე მუხლი, ევროპის სოციალური ქარტიის 24-ე მუხლი, სშკ-ის, 37-ე მუხლის პირველი პუნქტის „ზ“ ქვეპუნქტი, 38.8-ე, 44-ე, 31.3, 34-ე, 32-ე და 2.1. მუხლები.
9. აღნიშნული გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა ორივე მხარემ. პირველმა აპელანტმა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების ნაწილობრივ გაუქმება და სარჩელის დაკმაყოფილებულ ნაწილში უარყოფა, ხოლო მეორე აპელანტმა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების ნაწილობრივ გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილების მიღებით სარჩელის სრულად დაკმაყოფილება მოითხოვა.
9.1. პირველი აპელანტის სააპელაციო საჩივრის საფუძვლები:
9.1.1. პირველი ინსტანციის სასამართლოს უნდა გაეთვალისწინებინა, რომ სამინისტროს შიდა აუდიტის დეპარტამენტის მიერ შედგენილი დასკვნის თანახმად, მონიტორინგის დეპარტამენტი, რომლის უფროსის თანამდებობაც მოსარჩელეს ეკავა, არ ასრულებდა დაკისრებული ვალდებულებების უმეტეს ნაწილს;
9.1.2. აპელანტის მტკიცებით, მოსარჩელე არ სარგებლობდა ელექტრონული ბარათით, რითაც მნიშვნელოვნად არღვევდა შინაგანაწესით დადგენილ წესს;
9.1.3. აპელანტის მოსაზრებით, სასამართლოს უნდა გაეთვალისწინებინა, რომ განათლების სამინისტროს დასკვნა უნივერსიტეტს 2010 წლის 21 სექტემბერს ჩაჰბარდა, თუმცა ამ პერიოდისათვის მოსარჩელე სხვა საფუძვლით უკვე გათავისუფლებული იყო დაკავებული თანამდებობიდან, შესაბამისად, სწორედ ამიტომ არ მიეცა დამსაქმებელს საშუალება, ემსჯელა დასკვნით დადგენილ დარღვევებზე და გაეტარებინა აუცილებელი ღონისძიებები;
9.1.4. აპელანტის მტკიცებით, მას შემდეგ, რაც დასრულდა 2010 წლის 25 აგვისტოს ბრძანების სასამართლო წესით გასაჩივრების პროცედურა და მოსარჩელე აღდგენილ იქნა მონიტორინგის სამსახურის უფროსის თანამდებობაზე, უნივერსიტეტი ვალდებული იყო, ემსჯელა დასაქმებულის არაერთჯერად, სისტემატურ და არსებით დარღვევებზე და გაეტარებინა შესაბამისი ღონისძიება. აპელანტის მითითებით, გასაჩივრებული გადაწყვეტილებითაც დადგინდა, რომ უნივერსიტეტს არ დაურღვევია ხანდაზმულობის ვადა. ამ კუთხით მნიშვნელოვანი იყო, რომ უნივერსიტეტმა დისციპლინური სახდელი გამოიყენა ერთი თვის განმავლობაში, მას შემდეგ, რაც 2010 წლის 21 სექტემბერს მისთვის ცნობილი გახდა გათავისუფლების ახალი საფუძვლის არსებობა, ხანდაზმულობის ვადა შეჩერებული იყო სათანადო სასამართლო წარმოების დასრულებამდე, ხოლო დასრულებიდან 17 დღეში მიიღეს კიდეც სათანადო ზომები.
9.2. მეორე აპელანტის სააპელაციო საჩივრის საფუძვლები:
9.2.1. პირველი ინსტანციის სასამართლომ უსაფუძვლოდ მიუთითა, რომ სშკ-ის 31-ე მუხლის გამოყენება შესაძლებელია მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ მხარეთა შორის შრომითი ურთიერთობა არ არის შეწყვეტილი და დამსაქმებელი გადააცილებს ანაზღაურების ვადას. აპელანტის მითითებით, აღნიშნული მსჯელობა არ შეესაბამებოდა კანონის მოთხოვნას, რადგან შრომის კოდექსის არც ერთ ნორმაში არ არის მითითება, რომ განაცდურზე დაუშვებელია პროცენტის დაკისრება.
10. თბილისის სააპელაციო სასამართლოს 2017 წლის 17 ოქტომბრის განჩინებით, სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა; უცვლელად დარჩა გასაჩივრებული გადაწყვეტილება.
10.1. სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა, რომ დასაქმებულთან 2015 წლის 17 სექტემბერს გამოვლენილი ნების საფუძველზე, 2010 წლის 22 სექტემბრიდან შრომითი ურთიერთობის შეწყვეტის საფუძველს წარმოადგენდა სამინისტროს შიდა აუდიტის დეპარტამენტის 2010 წლის დასკვნაში მითითებული დარღვევები. უდავო იყო, რომ მოცემული დასკვნა, აპელანტს 2010 წლის 21 სექტემბერს გადაეცა. ამდენად, პალატის დასკვნებით, სსკ-ის 130-ე მუხლისა და უნივერსიტეტის შინაგანაწესისა და დისციპლინური პასუხისმგებლობის ნორმების 34-ე მუხლის მესამე პუნქტის დანაწესიდან გამომდინარე, მოპასუხეს მოთხოვნის უფლება წარმოეშვა 2010 წლის 22 სექტემბრიდან, მან კი, შრომითი ურთიერთობის შეწყვეტის ნება 2015 წლის 17 სექტემბერს, მოთხოვნის წარმოშობის მომენტიდან 4 წლის, 11 თვისა და 5 დღის შემდგომ, გამოავლინა. პალატამ გაიზიარა პირველი ინსტანციის სასამართლოს დასკვნები და მიიჩნია, რომ გათავისუფლებული თანამშრომლის აღდგენის თაობაზე, დამსაქმებელი არ იყო უფლებამოსილი, 5 წლით ადრე ჩადენილი და გამოვლენილი ქმედებების საფუძველზე, დასაქმებულის მიმართ გამოეყენებინა დისციპლინური პასუხისმგებლობის რაიმე სახის ზომა;
10.2. სააპელაციო სასამართლომ გაიზიარა ასევე პირველი ინსტანციის სასამართლოს მსჯელობა, რომ შრომითი ურთიერთობის შეწყვეტის დროს (2010 წლის 22 სექტემბერს) მოსარჩელე აღარ იმყოფებოდა მოპასუხესთან შრომით ურთიერთობაში, რადგან, როგორც აღინიშნა, 2010 წლის 25 აგვისტოს ის უკვე გათავისუფლებული იყო დაკავებული თანამდებობიდან, იმჟამად მოქმედი სშკ-ის 37-ე მუხლის პირველი ნაწილის „დ“ ქვეპუნქტით, მოსარჩელის სამსახურში გამოუცხადებლობის მოტივით. პალატის დასკვნებით, მართალია, სასამართლოს გადაწყვეტილებით მოსარჩელე აღდგენილ იქნა თანამდებობაზე და მას აუნაზღაურდა აღდგენამდე დროის მონაკვეთში იძულებითი განაცდური, როგორც არამართლზომიერად გათავისუფლების შედეგად მიყენებული ზიანი, თუმცა აღნიშნული არ გულისხმობდა იმას, რომ მხარეთა შორის სახელშეკრულებო ურთიერთობა არ შეწყვეტილა. სასამართლოს შეფასებით, დამსაქმებელი უფლებამოსილი იქნებოდა გამოეყენებინა რაიმე სახის ღონისძიება, თუ მხარეთა შორის იარსებებდა შრომითსამართლებრივი ურთიერთობა. უნივერსიტეტის ადმინისტრაციამ კი, 2015 წლის 17 სექტემბრის ბრძანებით, მოსარჩელესთან განახლებული შრომითი ურთიერთობა შეწყვიტა უკვე შეწყვეტილი შრომითი ურთიერთობის დროს გამოვლენილი საფუძვლით;
10.3. სააპელაციო სასამართლომ განმარტა, რომ დადგენილი სასამართლო პრაქტიკის მიხედვით, დამსაქმებელს დაყოვნებული თანხის 0.07 პროცენტის გადახდის ვალდებულება წარმოეშობოდა იმ შემთხვევაში, თუ დამსაქმებელი ხელშეკრულებიდან გამომდინარე ვალდებულებას არ შეასრულებდა, ანუ, თუ გამოიკვეთებოდა გადახდის ვალდებულების არსებობა და საბოლოო ანგარიშსწორების გადაუხდელობა - ხელფასის ან/და გამოუყენებელი შვებულების სახით, რაც შრომითი ხელშეკრულების მოქმედების პერიოდში გასაცემი თანხაა. პალატის განმარტებით, კონკრეტულ შემთხვევაში, მეორე აპელანტმა დაყოვნებული თანხის 0.07% იმ პერიოდისათვის მოითხოვა, როდესაც მასთან უკვე შეწყვეტილი იყო შრომითი ურთიერთობა და იგი აღარ ასრულებდა შრომით მოვალეობებს. ამდენად, პალატის დასკვნებით, ამ ნაწილში არ არსებობდა სააპელაციო საჩივრის დაკმაყოფილების სამართლებრივი საფუძველი.
11. აღნიშნული განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა მოპასუხემ, გასაჩივრებული განჩინების გაუქმების, ახალი გადაწყვეტილების მიღებისა და სარჩელის უარყოფის მოთხოვნით, შემდეგ გარემოებებზე მითითებით:
11.1. კასატორის მტკიცებით, სასამართლომ არასწორად დაასკვნა, რომ შრომითი ხელშეკრულების შეწყვეტის შესახებ ნება მან 5 წლის შემდგომ გამოავლინა. ასეთი შეფასება ხანდაზმულობის ვადის შეჩერების არასწორმა განმარტებამ განაპირობა. ქვემდგომი ინსტანციის სასამართლოებს უნდა გაეთვალისწინებინათ, რომ ხანდაზმულობის ვადა შეჩერებული იყო სასამართლო წარმოების დასრულებამდე;
11.2. კასატორმა მიუთითა ევროპის სოციალური ქარტიის 24-ე მუხლზე და განმარტა, რომ, განსახილველ შემთხვევაში, დამსაქმებელს გააჩნდა საპატიო მიზეზი შრომითი ხელშეკრულების მოშლისთვის, რომელიც სწორედ დასაქმებულის პროფესიულ შესაძლებლობებთან და სამსახურებრივი ვალდებულებების შეუსრულებლობასთან იყო დაკავშირებული. ქვემდგომი ინსტანციის სასამართლოებმა არ გაითვალისწინეს, რომ დასაქმებულმა დაარღვია მისთვის დაკისრებული ყველა ვალდებულება;
11.3. კასატორის მოსაზრებით, განსახილველ შემთხვევაში, დადგენილი იყო, რომ უნივერსიტეტის ინსპექტირება 2010 წლის 4 აგვისტოდან 27 აგვისტოს ჩათვლით განხორციელდა, ხოლო შესასწავლი იყო 2009 წლის 1 იანვრიდან 2010 წლის 1 ივლისამდე პერიოდი (რაც მოსარჩელის მონიტორინგის სამსახურის მუშაობის პერიოდს მოიცავდა). 7 თვის განმავლობაში დადგენილი უამრავი დარღვევების გამომვლენი აქტის საფუძველზე, უნივერსიტეტს დაევალა შესაბამისი ზომების მიღება და სათანადო რეაგირების განხორციელება. თუმცა, როგორც უკვე გასაჩივრებული განჩინებითაც დადგინდა, ამ აქტის უნივერსიტეტისთვის ჩაბარების პერიოდისთვის, მოსარჩელე უკვე გათავისუფლებული იყო დაკავებული თანამდებობიდან სხვა საფუძვლით, რის გამოც მოპასუხეს აღარ მიეცა საშუალება, ემსჯელა დასკვნით დადგენილ დარღვევებზე, რათა გაეტარებინა დისციპლინური ხასიათის ღონისძიება. 2010 წლის 25 აგვისტოს, მას შემდეგ, რაც დასრულდა ბრძანების სასამართლო წესით გასაჩივრების პროცედურა და მოსარჩელე აღდგენილ იქნა მონიტორინგის სამსახურის უფროსის თანამდებობაზე, დამსაქმებელი ვალდებული იყო, ემსჯელა მოსარჩელის არაერთჯერად, სისტემატურ და არსებით დარღვევებზე და გაეტარებინა შესაბამისი ღონისძიებებიც;
11.4. კასატორის პოზიციით, კომისიამ, რომელიც აუდიტის დასკვნის საკითხების შესწავლით უნდა დაკავებულიყო, შესაძლებლობა მისცა მოსარჩელეს, გამოესწორებინა ვითარება, განემარტა და აეხსნა გამოვლენილი დარღვევების გამომწვევი მიზეზები და საპატიო გარემოებები, თუმცა მოპასუხემ ვერც სათანადო პასუხი გასცა დასმულ შეკითხვებს და ვერც სამსახურებრივი ვალდებულებების დარღვევებისთვის დაასახელა საპატიო მიზეზები. რომელიც გაამართლებდა მის საქმიანობაში აღმოჩენილ ხარვეზებსა და დარღვევებს. უფრო მეტიც, მას უნივერსიტეტის ინსპექტირების შედეგები (ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი) არ გაუსაჩივრებია ჩადენილი დარღვევების ნაწილშიც კი;
11.5. კასატორის განმარტებით, არარელევანტურია სააპელაციო სასამართლოს მსჯელობა იმასთან დაკავშირებით, რომ დისციპლინური ღონისძიების გამოყენება შრომითი ურთიერთობის განმავლობაში იყო შესაძლებელი;
11.6. კასატორის მითითებით, მოცემულ საქმეში თავად გასაჩივრებული განჩინებითაც იყო დადგენილი, რომ უნივერსიტეტს არ დაურღვევია ხანდაზმულობის ვადა, ამდენად, შეუსაბამოა სასამართლოს მითითება სსკ-ის 128, 129.1, 144 მუხლებსა და უნივერსიტეტის შინაგანაწესის 34-ე მუხლზე. უნივერსიტეტმა დისციპლინური სახდელი გამოიყენა ერთი თვის განმავლობაში, მას შემდეგ, რაც 2010 წლის 21 სექტემბერს მისთვის ცნობილი გახდა გათავისუფლების ახალი საფუძვლის არსებობის თაობაზე. ხანდაზმულობის ვადა შეჩერებული იყო სასამართლო წარმოების დასრულებამდე, ხოლო აღნიშნული წარმოების დასრულებიდან 17 დღეში განხორციელდა კიდეც სათანადო რეაგირება და მიღებულ იქნა ახალი ბრძანება. ამრიგად, ხანდაზმულობის ვადის შეჩერების გათვალისწინებით, უნივერსიტეტს არ დაურღვევია ხანდაზმულობის ვადა;
12. საქართველოს უზენაესი სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის 2018 წლის 10 იანვრის განჩინებით, საკასაციო საჩივარი მიღებულ იქნა წარმოებაში, სსსკ-ის 391-ე მუხლის მიხედვით, დასაშვებობის შესამოწმებლად.


სამოტივაციო ნაწილი :

საკასაციო საჩივარი დაუშვებელია, რადგანაც იგი არ აკმაყოფილებს სსსკ-ის 391-ე მუხლის მოთხოვნებს.
13. სსსკ-ის 391-ე მუხლის მე-5 ნაწილის შესაბამისად, საკასაციო საჩივარი ქონებრივ და სხვა არაქონებრივ დავებში დასაშვებია, თუ:
ა) საქმე მოიცავს სამართლებრივ პრობლემას, რომლის გადაწყვეტაც ხელს შეუწყობს სამართლის განვითარებას და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებას;
ბ) საქართველოს უზენაეს სასამართლოს მანამდე მსგავს სამართლებრივ საკითხზე გადაწყვეტილება არ მიუღია;
გ) საკასაციო საჩივრის განხილვის შედეგად მოცემულ საქმეზე სავარაუდოა მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან განსხვავებული გადაწყვეტილების მიღება;
დ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან;
ე) სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა მატერიალური ან/და საპროცესო სამართლის ნორმების მნიშვნელოვანი დარღვევით, რასაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე;
ვ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება ეწინააღმდეგება მსგავს სამართლებრივ საკითხზე ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციასა და ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტულ სამართალს;
ზ) გასაჩივრებულია სააპელაციო სასამართლოს მეორე დაუსწრებელი გადაწყვეტილება ან განჩინება დაუსწრებელი გადაწყვეტილების უცვლელად დატოვების თაობაზე.
14. საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები სსსკ-ის 391-ე მუხლით გათვალისწინებული არცერთი საფუძვლით. ამასთან, საკასაციო საჩივარი დასაშვები რომც ყოფილიყო, მას არა აქვს წარმატების პერსპექტივა, სახელდობრ:
14.1. სსსკ-ის 407.2 მუხლის თანახმად, სააპელაციო სასამართლოს მიერ დამტკიცებულად ცნობილი ფაქტობრივი გარემოებები სავალდებულოა საკასაციო სასამართლოსათვის, თუ წამოყენებული არ არის დასაშვები და დასაბუთებული პრეტენზია. დასაბუთებულ პრეტენზიაში იგულისხმება მითითება იმ პროცესუალურ დარღვევებზე, რომლებიც დაშვებული იყო სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვის დროს და რამაც განაპირობა ფაქტობრივი გარემოებების არასწორად შეფასება-დადგენა, მატერიალურ-სამართლებრივი ნორმის არასწორად გამოყენება ან/და განმარტება. საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ კასატორს, სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებთან მიმართებით, არ წარმოუდგენია დასაშვები და დასაბუთებული პრეტენზია (შედავება).
14.2. განსახილველ შემთხვევაში, მოსარჩელეს შრომითი ხელშეკრულების შეწყვეტის შესახებ ბრძანების ბათილად ცნობის, სამუშაოზე აღდგენისა და იძულებითი განაცდურის ანაზღაურების მოთხოვნა სშკ-ის 38-ე მუხლის მე-8 პუნქტისა (სასამართლოს მიერ დასაქმებულთან შრომითი ხელშეკრულების შეწყვეტის შესახებ დამსაქმებლის გადაწყვეტილების ბათილად ცნობის შემთხვევაში, სასამართლოს გადაწყვეტილებით, დამსაქმებელი ვალდებულია, პირვანდელ სამუშაო ადგილზე აღადგინოს პირი, რომელსაც შეუწყდა შრომითი ხელშეკრულება, ან უზრუნველყოს ის ტოლფასი სამუშაოთი, ან გადაუხადოს მას კომპენსაცია სასამართლოს მიერ განსაზღვრული ოდენობით) და 32-ე მუხლის პირველი პუნქტის (თუ შრომითი ხელშეკრულებით სხვა რამ არ არის განსაზღვრული, დამსაქმებლის ბრალით გამოწვეული იძულებითი მოცდენის დროს დასაქმებულს შრომის ანაზღაურება მიეცემა სრული ოდენობით) საფუძველზე შეუძლია.
14.3. ადმინისტრაციამ მოსარჩელე სამსახურიდან გაათავისუფლა სშკ-ის 37-ე მუხლის პირველი ნაწილის „ზ“ ქვეპუნქტის საფუძველზე, რაც დაკისრებული ვალდებულების უხეშ დარღვევას გულისხმობს. მოპასუხის მტკიცებით, უხეში დარღვევა გამოიხატა მოსარჩელის მიერ სამსახურებრივი ვალდებულებების არაერთჯერად და სისტემატურ შეუსრულებლობაში. სამინისტროს შიდა აუდიტის დასკვნაც ადასტურებდა, რომ მონიტორინგის დეპარტამენტი, რომლის უფროსის თანამდებობაც მოსარჩელეს ეკავა, არ ასრულებდა მისთვის დაკისრებული ვალდებულებების უმეტეს ნაწილს.
14.4. საკასაციო სასამართლო კასატორის ყურადღებას ამახვილებს იმაზე, რომ შრომითი ხელშეკრულებით დაკისრებული ვალდებულების დარღვევა რამდენადაა „უხეში“ ხასიათის, ყოველ ცალკეულ შემთხვევაში ინდივიდუალური შეფასების საგანია, რა დროსაც მხედველობაში მიიღება საქმის კონკრეტული გარემოებები. იმისათვის, რომ დამრღვევის მოქმედების სიმძიმე შეფასდეს, თავდაპირველად, გამოკვლეულ უნდა იქნეს იმ სამსახურის დანიშნულება, სადაც დასაქმებული მუშაობს, დასაქმებულის ფუნქცია და მისი მოვალეობები (შდრ. სუსგ №ას-816-782-2016, 2016 წლის 6 დეკემბრის განჩინება). შრომითი ხელშეკრულების შეწყვეტა არის უკიდურესი ღონისძიება, რომელიც გამოყენებული უნდა იქნეს გამონაკლის და მხოლოდ კანონით პირდაპირ გათვალისწინებულ შემთხვევაში, მყარი საფუძვლის არსებობის პირობებში. საქართველოში განხორციელებული შრომის კანონმდებლობის რეფორმის ერთ- ერთი მიზანი სწორედ დასაქმებულის უფლებების დაცვა იყო. ამასთან, მნიშვნელოვანია, რომ შრომის სამართალი დაკავშირებულია ქვეყნის ეკონომიკურ განვითარებასთან და თითოეული დასაქმებულის საქმის ინდივიდუალური შეფასებისას გამოყენებული უნდა იქნეს ე.წ. “favor prestatoris” პრინციპი, რაც დასაქმებულთათვის სასარგებლო წესთა უპირატესობას ნიშნავს. სწორედ აღნიშნული პრინციპის გამოყენებისას, საჭიროა დამსაქმებლისა და დასაქმებულის მოთხოვნებისა და ინტერესების წონასწორობის დაცვა სამართლიანობის, კანონიერებისა და თითოეული მათგანის ქმედების კეთილსინდისიერების კონტექსტში (შდრ. სუსგ № ას-941-891-2015, 2016 წლის 29 იანვრის განჩინება).
14.5. საკასაციო პალატა მიიჩნევს, რომ, განსახილველ შემთხვევაში, მოპასუხემ დაარღვია სამოქალაქო უფლების განხორციელებისა და არა ხანდაზმულობის ვადა. პალატა განმარტავს, რომ ხანდაზმულობის ვადა პირდაპირ დაკავშირებულია მოსარჩელის მიერ სარჩელის აღძვრასთან სასამართლოში, მოცემულ შემთხვევაში კი, სადავო საკითხს წარმოადგენს მოპასუხის მხრიდან დისციპლინური სახდელის კანონით დადგენილ ვადებში გამოუყენებლობა.
14.6. 2015 წლის 17 სექტემბრის ბრძანებით, 2010 წლის 22 სექტემბრიდან შრომითი ურთიერთობის შეწყვეტის საფუძველს წარმოადგენდა სამინისტროს შიდა აუდიტის დეპარტამენტის 2010 წლის დასკვნაში მითითებული დარღვევები. უდავოდ დადგენილია, რომ ხსენებული დასკვნა დამსაქმებელს 2010 წლის 21 სექტემბერს გადაეცა.
უნივერსიტეტის შინაგანაწესისა და დისციპლინური პასუხისმგებლობის ნორმების 34-ე მუხლის მესამე პუნქტის თანახმად, ადმინისტრაცია დისციპლინურ სახდელს იყენებს გადაცდომის გამოვლენისთანავე, მაგრამ არაუგვიანეს ერთი თვისა, მისი გამოვლენის დღიდან, თანამშრომლის ავადმყოფობის ან შვებულებაში ყოფნის პერიოდის ჩაუთვლელად.
აღნიშნული დანაწესიდან გამომდინარე, მოპასუხეს მოსარჩელის მიმართ დისციპლინური სახდელის გამოყენება შეეძლო 2010 წლის 22 სექტემბრიდან ერთი თვის განმავლობაში, შრომითი ურთიერთობის შეწყვეტის შესახებ ნება კი, 2015 წლის 17 სექტემბერს - მოთხოვნის წარმოშობის მომენტიდან 4 წლის, 11 თვისა და 5 დღის შემდგომ გამოავლინა. შესაბამისად, საკასაციო პალატა იზიარებს ქვედა ინსტანციის სასამართლოების დასკვნას, რომ გათავისუფლებული თანამშრომლის აღდგენის შემდეგ, დამსაქმებელი არ იყო უფლებამოსილი 5 წლით ადრე ჩადენილი და გამოვლენილი ქმედებების საფუძველზე, დასაქმებულის მიმართ გამოეყენებინა დისციპლინური პასუხისმგებლობის ზომა.
14.7. გარდა ამისა, განსახილველ შემთხვევაში, დამსაქმებელს არ გააჩნდა უფლება გასაჩივრებულ ბრძანებაში მითითებული ფაქტობრივი საფუძვლით მოსარჩელე კვლავ დაეთხოვა სამსახურიდან, რადგანაც ის აღნიშნულ ფაქტობრივ გარემოებაზე ამყარებდა თავის შესაგებელს მხარეთა შორის მანამდე არსებულ და გადაწყვეტილ შრომით დავაშიც (იხ. განჩინების პ.2). თბილისის სააპელაციო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა პალატის 2015 წლის 27 იანვრის კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილებით, სხვა ფაქტებთან ერთად ეს ფაქტიც შეფასებულია და, აქედან გამომდინარე, ამ დავაში ამ შეფასებას პრეიუდიციული ძალა გააჩნია. საკასაციო სასამართლოს მყარად დადგენილი პრაქტიკის მიხედვით, მოქმედი კანონმდებლობით დადგენილია სასამართლო გადაწყვეტილების მატერიალური კანონიერი ძალა, რომელიც უზრუნველყოფს გადაწყვეტილების საბოლოო ხასიათსა და სავალდებულობას არა მარტო კონკრეტული პროცესისათვის, არამედ მის ფარგლებს გარეთაც, კერძოდ, სსსკ-ის 266-ე მუხლის შესაბამისად, გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლის შემდეგ მხარეებს, აგრეთვე, მათ უფლებამონაცვლეებს არ შეუძლიათ, ხელახლა განაცხადონ სასამართლოში იგივე სასარჩელო მოთხოვნები იმავე საფუძველზე, აგრეთვე, სადავო გახადონ სხვა პროცესში გადაწყვეტილებით დადგენილი ფაქტები და სამართლებრივი ურთიერთობანი (შდრ. სუსგ-ები # ას-827-791-2014, # ას-592-560-2015; # ას-895-845-2015; # ას-58-56-2016, # ას-1199-1159-2016; # ას-824-790-2016).
15. საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები არც იმ საფუძვლით, რომ სააპელაციო სასამართლოს განჩინება განსხვავდება ამ კატეგორიის საქმეებზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან. საქართველოს სასამართლოების მიერ შრომით დავებთან დაკავშირებულ არაერთ გადაწყვეტილებაშია განმარტებული, რომ სამსახურიდან პირის გათავისუფლების შესახებ დამსაქმებლის გადაწყვეტილების მართლზომიერების შეფასებისას განსაკუთრებული მნიშვნელობა ენიჭება შრომის სამართალში მოქმედ "Ultima Ratio"-ს პრინციპის დაცვას, რომელიც გულისხმობს, რომ დასაქმებულის სამსახურიდან გათავისუფლება გამოყენებული უნდა იქნეს მხოლოდ იმ შემთხვევაში, როდესაც დასაქმებულის მიმართ, მის მიერ ჩადენილი გადაცდომის (დარღვევის) ხასიათიდან და სიმძიმიდან გამომდინარე, უფრო მსუბუქი სანქციის შეფარდებას აზრი აქვს დაკარგული. შესაბამისად, დასაქმებულის მიერ დარღვევის ჩადენისას დამსაქმებლის მიერ გამოყენებული უნდა იქნეს ისეთი ზომები, რომლებიც არსებულ ვითარებას გამოასწორებს, გააუმჯობესებს, დასაქმებულ მუშაკს უკეთესს გახდის, კვალიფიკაციას აუმაღლებს, უფრო წინდახედულად და გულისხმიერად მოქცევას აიძულებს.
სწორედ აღნიშნული მიზნის განხორციელებას ემსახურება სშკ-ის 37-ე მუხლში 2013 წლის 12 ივნისს განხორციელებული ცვლილებები, რომელთა შესაბამისად, ამ ნორმის პირველი ნაწილის „ზ“ ქვეპუნქტით დამსაქმებელს ენიჭება დასაქმებულის სამუშაოდან გათავისუფლების უფლება არა შრომითი ხელშეკრულების ყოველგვარი დარღვევის, არამედ - ვალდებულების „უხეში დარღვევის“ შემთხვევაში. ამრიგად, მუშაკის სამუშაოდან გათავისუფლების საფუძვლების კვლევისას, სასამართლო ამოწმებს დამსაქმებლის უფლების გამოყენების მართლზომიერების საკითხს, რის საფუძველზეც აფასებს მხარეთა მიერ სასამართლოს წინაშე დაყენებულ მოთხოვნათა მართებულობას. ამისათვის კი, აუცილებელია მისი გამოყენების განმაპირობებელი გარემოებების მართლზომიერების საკითხის შესწავლა. ამასთან, მნიშვნელოვანია, რომ დასაქმებულის სამსახურიდან გათავისუფლების მართლზომიერების შეფასების მიზნით, დადგინდეს დასაქმებულის მიერ მასზე დაკისრებული ვალდებულებების უხეში დარღვევის ფაქტი, რაც შესაძლებელია მხოლოდ შრომითი ხელშეკრულების შეწყვეტის თაობაზე ადმინისტრაციის ბრძანებაში მითითებული დასაქმებულის გათავისუფლების საფუძვლის კვლევის შედეგად (შდრ. სუსგ-ები N ას-416-399-16, 2016 წლის 29 ივნისის განჩინება; Nას-812-779-2016, 2016 წლის 19 ოქტომბრის განჩინება; Nას-1276-1216-2014, 2015 წლის 18 მარტის განჩინება; Nას-483-457-2015, 2015 წლის 7 ოქტომბრის განჩინება).
16. საკასაციო სასამართლომ არაერთ საქმეში დაადგინა, რომ დამსაქმებლისთვის შრომითი ურთიერთობის შეწყვეტის კანონით მინიჭებული უფლება (ხელშეკრულებიდან გასვლა) უნდა განხორციელდეს მართლზომიერად (სსკ-ის 115-ე მუხლი) (იხ. სუსგ-ები №ას-1155-1086-2015, 2016 წლის 2 თებერვლის განჩინება; №ას-545-513-2012, 2012 წლის 5 ოქტომბრის განჩინება; № ას-549-517-2010, 2010 წლის 19 ოქტომბრის გადაწყვეტილება, № ას-545-513-2012, 2012 წლის 5 ოქტომბრის განჩინება).
17. ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მე-6 მუხლის პირველი პარაგრაფი ავალდებულებს სასამართლოს, დაასაბუთოს თავისი გადაწყვეტილება, რაც არ უნდა იქნეს გაგებული თითოეულ არგუმენტზე დეტალური პასუხის გაცემად (იხ. ჯღარკავა საქართველოს წინააღმდეგ, # 7932/03; Van de Hurk v. Netherlands, par.61, Garcia Ruiz v. Spain [GC] par.26; Jahnke and Lenoble v France (dec.); Perez v France [GC], par. 81); Boldea v. Romania, par. 30).
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო პალატა დეტალურად აღარ იმსჯელებს განსახილველი საკასაციო საჩივრის ყველა პრეტენზიაზე.
18. მოცემულ შემთხვევაში, არ არსებობს სსსკ-ის 391-ე მუხლის მეხუთე ნაწილის სხვა ქვეპუნქტებით დადგენილი საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის წინაპირობებიც, რომელთა მიხედვითაც, საკასაციო საჩივარი დასაშვები იქნებოდა.
19. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, სააპელაციო სასამართლოს დასკვნები არსებითად სწორია, რადგანაც კასატორმა ვერ დაძლია გასაჩივრებული გადაწყვეტილების დასაბუთება დამაჯერებელი და სარწმუნო მტკიცებულებებით, არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებად ცნობის კანონისმიერი საფუძველი.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის მე-7, 257-ე, 391-ე, 401-ე მუხლებით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. სსიპ ი-ის საკასაციო საჩივარი, როგორც დაუშვებელი, დარჩეს განუხილველად;
2. სსიპ ი-ს (ს/კ ...) დაუბრუნდეს მის მიერ გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის 2880 ლარის (გადახდის ქვითარი #65141, გადახდის თარიღი 26.12.2017 წ.) 70% – 2016 ლარი შემდეგი ანგარიშიდან: ქ. თბილისი, „სახელმწიფო ხაზინა“ ბანკის კოდი TRESGE22, მიმღების ანგარიშის №200122900, სახაზინო კოდი 3 0077 3150;
3. განჩინება საბოლოოა და არ გასაჩივრდება.



მოსამართლეები : მზია თოდუა



პაატა ქათამაძე



ეკატერინე გასიტაშვილი