¹ბს-1005-959(2კ-06) 4 აპრილი, 2007 წელი
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატა
შემადგენლობა:

მაია ვაჩაძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
ნინო ქადაგიძე, ნუგზარ სხირტლაძე


სხდომის მდივანი _ გ. ილინა

კასატორები: 1. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექცია (მოპასუხე)

წარმომადგენლები _ რ. ღ-ა, გ. კ-ე

2. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტი (მესამე პირი)

მოწინააღმდეგე მხარე _ შპს “ც. ა.” (მოსარჩელე)

წარმომადგენელი _ ვ. მ-ი

გასაჩივრებული გადაწყვეტილება _ თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2006 წლის 11 ოქტომბრის განჩინება

სარჩელის საგანი _ ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების ბათილად ცნობა


ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :


2005 წლის 7 სექტემბერს შპს “ც-მა ა-ა” სასარჩელო განცხადებით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას მოპასუხე საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის მიმართ.
მოსარჩელის განმარტებით, საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 28 აპრილის საგადასახადო შემოწმების აქტის საფუძველზე, შპს “ც. ა-ს” მოგების გადასახადის სახით დაეკისრა 56462,15 ლარის გადახდა. აღნიშნული აქტის მიმართ მოსარჩელემ წარადგინა შესაგებელი, რომელიც არ დაკმაყოფილდა აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 7 ივნისის ¹449 ბრძანებით. ხსენებული ბრძანების მიღებისას მოპასუხემ იხელმძღვანელა საქართველოს 1997 წლის საგადასახადო კოდექსით და შპს “ც. ა-ს”, აღნიშნული კოდექსის 27-ე და 29-ე მუხლების საფუძველზე, დააკისრა 56462,15 ლარის გადახდა, მაშინ, როდესაც საქართველოს 2004 წლის საგადასახადო კოდექსის 282-ე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, ამ კოდექსის დებულებები ვრცელდება 2005 წლის 1 იანვრიდან იმ საგადასახადო პერიოდებზეც, რომლებიც მთავრდება 2005 წლის 1 იანვრამდე. მოცემულ შემთხვევაში მოპასუხის მიერ საგადასახადო შემოწმება ჩატარდა 2005 წლის 1 იანვრის შემდეგ და საკითხი ეხებოდა თხევადი გაზის საბაზრო ფასის განსაზღვრის პროცედურებს, რის გამოც მოპასუხეს უნდა ეხელმძღვანელა მოქმედი საგადასახადო კოდექსის დებულებებით.
მოსარჩელის მტკიცებით, შპს “ც. ა-ს” მიერ თხევადი გაზი რეალიზებულ იქნა როგორც ფიზიკურ, ისე იურიდიულ პირებზე. იმის გამო, რომ ფიზიკურ პირებზე ვერ მოხდებოდა ანაგარიშ-ფაქტურების გამოწერა, აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციამ, საბაზრო ფასის დადგენის მიზნით, საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს 2005 წლის 8 მარტის ¹14/557/9-5 წერილის საფუძველზე, მოსარჩელის მიერ რეალიზებული 254215 კგ თხევადი გაზის სარეალიზაციო ღირებულებად მიიჩნია არა 0,58 ლარი, არამედ 1,42 ლარი, რითაც ხელოვნურად იქნა გაზრდილი აღნიშნული თხევადი გაზის ღირებულება 343190 ლარით. შესაბამისად, მოსარჩელეს მოგების გადასახადის სახით დამატებით დაერიცხა 44472,40 ლარი, რის გამოც ჯარიმა-საურავებთან ერთად, დამატებით დარიცხულმა თანხამ შეადგინა 56462,15 ლარი.
მოსარჩელის განმარტებით, შპს “ც. ა-ს” პირველადი საბუღალტრო დოკუმენტაციითა და “ნავთობპროდუქტების საბითუმო პარტიების მიღებისა და მიწოდების ყოველდღიური აღრიცხვის ჟურნალით”, აგრეთვე, სხვადასხვა დროს გამოწერილი საკასო ქვითრებით დგინდებოდა ის ფაქტი, რომ მოსარჩელის მიერ ფიზიკურ პირებზე რეალიზებული თხევადი გაზის ფაქტობრივი ღირებულება შეადგენდა 0,58 ლარს, ხოლო შესაბამისი ანგარიშ-ფაქტურებით დასტურდებოდა, რომ შპს “ც. ა-ს” მიერ იურიდიულ პირებზე რეალიზებული თხევადი გაზის ფაქტობრივი ღირებულება შეადგენდა 0,58 ლარს. საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (2004 წ.) 22-ე მუხლით განსაზღვრულია გადასახადების დაბეგვრის მიზნებისათვის საქონლის/მომსახურების ფასის დადგენის წესი და გადასახადებით დაბეგვრის მიზნებისათვის გამოიყენება გარიგებაში დოკუმენტურად დადასტურებული საქონლის/მომსახურების ფაქტობრივი ფასი, იმ შემთხვევაში კი, როდესაც შეუძლებელია ფაქტობრივი ფასის დადგენა, ხსენებული მუხლის მე-2-10 ნაწილები ითვალისწინებს საბაზრო ფასის დადგენის პროცედურას. მოსარჩელის მტკიცებით, მოცემულ შემთხვევაში საქონლის ფაქტობრივი ფასი დგინდებოდა გარიგებაში დოკუმენტურად დადასტურებული მონაცემებით, რის გამოც მოპასუხის მიერ საბაზრო ფასის განსაზღვრა საქართველოს ეკონომიკის სამინისტროს წერილის საფუძველზე, იყო უკანონო.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელემ მოითხოვა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 28 აპრილის საგადასახადო შემოწმების აქტის მოგების გადასახადის ნაწილში, აგრეთვე, ხსენებული ინსპექციის 2005 წლის 7 ივნისის ¹449 ბრძანებისა და აღნიშნული აქტების საფუძველზე იმავე ინსპექციის მიერ გამოცემული 2005 წლის 19 მაისის ¹28/1695 საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობა.
საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციამ თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიაში წარადგინა შესაგებელი, რომლითაც სარჩელი არ ცნო და მოითხოვა მის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა.
შესაგებლის ავტორის განმარტებით, საბაზრო ფასების განსაზღვრასთან დაკავშირებით, საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის ქმედება არ ეწინააღმდეგებოდა “თავისუფალი ვაჭრობისა და კონკურენციის შესახებ” საქართველოს კანონს. ამასთან, აღნიშნული ინსპექციის უფროსი უფლებამოსილი იყო და არა ვალდებული, მიეღო გადაწყვეტილება დაბეგვრის მიზნებისათვის საბაზრო ფასის გამოყენების შესახებ, მით უმეტეს, რომ არსებობდა აღმასრულებელი ხელისუფლების ოფიციალური წყარო _ საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს 2005 წლის 8 მარტის ¹14/557/9-5 წერილი.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2005 წლის 30 დეკემბრის გადაწყვეტილებით შპს “ც. ა-ს” სარჩელი დაკმაყოფილდა; ბათილად იქნა ცნობილი საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 28 აპრილის საგადასახადო შემოწმების აქტი მოგების გადასახადის ნაწილში, აგრეთვე, ხსენებული ინსპექციის 2005 წლის 7 ივნისის ¹449 ბრძანება და იმავე ინსპექციის 2005 წლის 19 მაისის ¹28/1695 საგადასახადო მოთხოვნა.
აღნიშნული გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით ცალ-ცალკე გაასაჩივრეს საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციამ და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტმა, რომლებმაც გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვეს.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2006 წლის 11 ოქტომბრის განჩინებით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტისა და აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის სააპელაციო საჩივრები არ დაკმაყოფილდა; უცვლელად დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2005 წლის 30 დეკემბრის გადაწყვეტილება.
სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ პირველი ინსტანციის სასამართლომ სწორად დაადგინა საქმის ფაქტობრივი გარემოებები და სწორი სამართლებრივი შეფასება მისცა მათ. სააპელაციო სასამართლომ არ გაიზიარა აპელანტების მოსაზრება, თითქოს საქალაქო სასამართლომ არასწორად განმარტა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (2004 წ.) 282-ე მუხლი, როდესაც ჩათვალა, რომ საბაზრო ფასის განსაზღვრა შესაბამისობაში უნდა ყოფილიყო მოქმედ საგადასახადო კოდექსთან, ხოლო სასამართლომ არ გამოიყენა საგადასახადო კოდექსის მე-2 მუხლის მე-2 ნაწილი.
სააპელაციო სასაამართლომ მიუთითა, რომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (2004 წ.) 282-ე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, ამ კოდექსის დებულებები ვრცელდება 2005 წლის 1 იანვრიდან იმ საგადასახადო პერიოდებზეც, რომლებიც მთავრდება 2005 წლის 1 იანვრამდე. მოცემულ შემთხვევაში საგადასახადო შემოწმება ჩატარდა 2005 წლის 1 იანვრის შემდეგ (შესაბამისი შემოწმების აქტი დათარიღებული იყო 2005 წლის 1 აპრილით) და საკითხი შეეხებოდა თხევადი გაზის საბაზრო ფასის განსაზღვრის პროცედურას, რის გამოც საგადასახადო ინსპექციას უნდა ეხელმძღვანელა მოქმედი საგადასახადო კოდექსის ნორმებით, რაც მას არ გაუკეთებია.
სააპელაციო სასამართლომ ასევე არ გაიზიარა აპელანტების მოსაზრება იმის შესახებ, რომ პირველი ინსტანციის სასამართლომ არასწორად განმარტა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (2004 წ.) 22-ე მუხლის მე-10 ნაწილი, რომლის თანახმადაც, საგადასახადო ინსპექციის უფროსი ვალდებული იყო, გამოეტანა მოტივირებული წერილობითი გადაწყვეტილება დაბეგვრის მიზნებისათვის საბაზრო ფასის გამოყენების შესახებ, ხოლო აპელანტებმა მიიჩნიეს, რომ აღნიშნული ნორმის მიხედვით, ინსპექციის უფროსი ვალდებული კი არა, უფლებამოსილი იყო მიეღო ხსენებული გადაწყვეტილება.
სააპელაციო სასამართლომ გაიზიარა პირველი ინსტანციის სასამართლოს მოსაზრება, რომ მოქმედი საგადასახადო კოდექსის 22-ე მუხლის პირველი ნაწილით განსაზღვრულია შესაძლებლობა, გადასახადებით დაბეგვრის მიზნებისათვის გამოყენებულ იქნეს საბაზრო ფასი, ოღონდ იმავე მუხლის მე-10 ნაწილის თანახმად, ამისათვის აუცილებელია საგადასახადო ორგანოს უფროსმა (მისმა მოადგილემ) გამოიტანოს მოტივირებული წერილობითი გადაწყვეტილება გადასახადებით დაბეგვრის მიზნებისათვის საბაზრო ფასის გამოყენების შესახებ და დაასაბუთოს, რომ გარიგების მონაწილეებს შორის გაცხადებული ფასი განსხვავდება ფაქტობრივი ფასისგან, წინააღმდეგ შემთხვევაში საგადასახადო ორგანოს საერთოდ არ აქვს უფლება, დაბეგვრის მიზნებისათვის გამოიყენოს საბაზრო ფასი. სააპელაციო სასამართლომ ჩათვალა, რომ ხსენებული ნორმის საფუძველზე, ნათლად ჩანდა, რომ საგადასახადო ორგანოს მიერ დასაბუთებული უნდა ყოფილიყო გაცხადებულ და ფაქტობრივ ფასს შორის სხვაობა, რაც მოპასუხეს არ გაუკეთებია.
სააპელაციო სასამართლომ არ გაიზიარა აპელანტების მოსაზრება, რომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 68-ე მუხლის თანახმად, საგადასახადო ორგანოს უფლება ჰქონდა, განეხორციელებინა საგადასახადო ვალდებულების დარიცხვა ერთი ან ერთზე მეტი ინფორმაციის წყაროს საფუძველზე და მიუთითა, რომ ხსენებული მუხლის მე-2 ნაწილში ამომწურავად იყო ჩამოყალიბებული, თუ რა ინფორმაციის წყაროებზე დაყრდნობით შეეძლო დაერიცხა გადასახადები საგადასახადო ინსპექციას გადამხდელისთვის, კერძოდ: ა) გადასახადის გადამხდელის საგადასახადო დეკლარაციები; ბ) 218-ე მუხლის მე-4 ნაწილის შესაბამისად გადახდილი თანხების შესახებ ინფორმაცია; გ) შემოწმების მასალები და სხვა სათანადო ინფორმაცია, რომელიც ცნობილია საგადასახადო ორგანოსათვის.
სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ მხოლოდ საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროსგან მიღებული ინფორმაცია, თუ საშუალოდ თხევადი გაზის საცალო ფასი რას წარმოადგენდა 2004-2005 წლებში მთელი ქვეყნის მასშტაბით, საკმარისი ვერ იქნებოდა ობიექტური გადაწყვეტილების მიღებისათვის, ხოლო საბაზრო ეკონომიკის პირობებში და კონკურენტულ გარემოში სამეწარმეო საზოგადოებას სრული უფლება გააჩნდა თავისი შეხედულებისამებრ განესაზღვრა საქონლის ფასი და შესაბამისად მოეხდინა მისი რეალიზაცია, თუ ამით არ ირღვეოდა “თავისუფალი ვაჭრობისა და კონკურენციის შესახებ” საქართველოს კანონი. შესაბამისად, შპს “ც. ა-ს” სრული უფლება ჰქონდა, გაეყიდა თხევადი აირი ფიზიკურ პირებზე იმ ფასად, რამდენადაც იგი ჩათვლიდა საჭიროდ, მათ შორის _ საბითუმო ფასადაც, საგადასახადო ინსპექციას კი, თუკი ეჭვი გაუჩნდებოდა გაცხადებულ ფასთან დაკავშირებით, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 106-ე მუხლის თანახმად, სრული შესაძლებლობა ჰქონდა მოეხდინა გადასახადის გადამხდელის საქმიანობაზე დაკვირვება ან საქონლის საკონტროლო შესყიდვა და თუ ამის შემდეგ, საბაზრო ფასის განსაზღვრის საჭიროება მაინც დადგებოდა, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 22-ე მუხლის მე-10 ნაწილის შესაბამისად, საგადასახადო ინსპექციის უფროსს უნდა გამოეტანა მოტივირებული წერილობითი გადაწყვეტილება გადასახადებით დაბეგვრის მიზნებისათვის საბაზრო ფასის გამოყენების შესახებ.
სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსი ფიზიკურ პირებზე საქონლის რეალიზაციისას არ ითვალისწინებდა ანგარიშ-ფაქტურების გამოწერას, არამედ _ მხოლოდ საკასო ქვითრების წარმოებას, ხოლო საქმეში წარმოდგენილი შპს “ც. ა-ს” პირველადი საბუღალტრო დოკუმენტაციითა და “ნავთობპროდუქტების საბითუმო პარტიების მიღებისა და მიწოდების ყოველდღიური აღრიცხვის ჟურნალის” ასლებით, აგრეთვე, სხვადასხვა დროს გამოწერილი საკასო ქვითრებით დგინდებოდა, რომ ხსენებული საზოგადოების მიერ ფიზიკურ პირებზე რეალიზებული თხევადი გაზის ფაქტობრივი ღირებულება შეადგენდა 0,55 ლარს და არა _ 1,44 ლარს.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2006 წლის 11 ოქტომბრის განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციამ, რომელმაც გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვა.
კასატორის განმარტებით, სააპელაციო სასამართლომ არასწორად განმარტა და გამოიყენა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 282-ე მუხლის მე-2 ნაწილი, კერძოდ, შპს ,,ც. ა-ს" გასვლით საგადასახადო შემოწმების აქტში ნათლად არის აღნიშნული, თუ რა პერიოდს მოიცავდა შემოწმება _ 2004 წლის 1 იანვრიდან 2005 წლის 1 მარტამდე პერიოდს. საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (2004 წ.) მე-2 მუხლის მე-2 ნაწილის შესაბამისად, გადასახადებით დაბეგვრისათვის გამოიყენება საქართველოს საგადასახადო კანონმდებლობის ოფიციალურად გამოქვეყნებული და ძალაში შესული ის ნორმატიული აქტები, რომლებიც მოქმედებს საგადასახადო ვალდებულების წარმოშობის დღისათვის და, რაც ასევე იყო საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (1997 წ.) მე-4 მუხლის მე-4 ნაწილის შესაბამისად.
კასატორი აღნიშნავს, რომ საგადასახადო შემოწმების აქტში ნათლად არის მითითებული საქართველოს საგადასახადო კოდექსის ის მუხლები, რომლებიც მოქმედებდა კონკრეტული ვალდებულებების წარმოშობის მომენტისათვის და არაფერ შუაში არ არის საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 282-ე მუხლის მოთხოვნები.
კასატორის მტკიცებით, გასაჩივრებული განჩინების სამოტივაციო ნაწილი დაუსაბუთებელია და მასში მითითებულია, რომ საგადასახადო ორგანო ვალდებული იყო, უშუალოდ საბაზრო ფასის განსაზღვრისას გამოეყენებინა მოქმედი საგადასახადო კოდექსის დებულებები, მაშინ, როდესაც საგადასახადო ორგანომ უშუალოდ გამოიყენა მოქმედი საგადასახადო კოდექსის 22-ე მუხლის პირველი და მე-7 ნაწილები.
კასატორის განმარტებით, მოქმედი საგადასახადო კოდექსის 22-ე მუხლის მე-8 ნაწილის შესაბამისად, საქონლის/მომსახურების საბაზრო ფასი შეიძლება იყოს საბითუმო და საცალო, ანუ კანონი ანსხვავებს მათ და მათი განსხვავება ვლინდება თვით საქონლის/მომსახურების ფასებში და სამართლებრივი კუთხით საქონლის საბითუმო მიწოდების შემთხვევაში აღნიშნული საქონელი გათვალისწინებულია შემდგომი მიწოდებისათვის და გამყიდველის მიერ გამოიწერება შესაბამისი ანგარიშ-ფაქტურები მყიდველის იდენტიფიცირების გზით, ხოლო საქონლის საცალო მიწოდების შემთხვევაში, უშუალოდ მოხმარებისათვის _ შესაბამისი სტაციონალური ობიექტებიდან საკასო ქვითრების გამოწერით.
კასატორის მტკიცებით, შპს ,,ც. ა-ს" საქმიანობის სახეს წარმოადგენს საქონლის საბითუმო მიწოდება და მას არ გააჩნია სტაციონალური ობიექტი, საიდანაც იგი მოახდენდა საქონლის საცალო რეალიზაციას საბაზრო ფასებით, ხოლო შპს ,,ც. ა-ს" მიერ გამოწერილ საკასო ქვითრებში საქონლის საბაზრო ფასი შემცირებულია, სააპელაციო სასამართლომ კი გააიგივა საბითუმო და საცალო მიწოდება. მხოლოდ ანგარიშ-ფაქტურები, საკასო ქვითრები და ხელშეკრულებები საკმარისი არ არის საბაზრო ფასის განსაზღვრისათვის ამ კონკრეტულ შემთხვევაში.
კასატორის განმარტებით, საქონლის საბითუმო მიწოდებისათვის გამოწერილი ანგარიშ-ფაქტურები და ხელშეკრულებები არ შეიძლება გამოყენებულ იქნეს საქონლის საცალო მიწოდების ფასების განსაზღვრისათვის და, შესაბამისად, აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციამ სწორად იხელმძღვანელა საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს 2005 წლის 8 მარტის ¹14/557/9-5 წერილით, რომელიც წარმოადგენს მოქმედი საგადასახადო კოდექსის 22-ე მუხლის მე-8 ნაწილით განსაზღვრული ინფორმაციის ოფიციალურ წყაროს, სააპელაციო სასამართლომ კი არასწორად განმარტა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 22-ე მუხლი.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2006 წლის 11 ოქტომბრის განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტმაც და გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვა.
კასატორი აღნიშნავს, რომ სააპელაციო სასამართლომ ისე მიიღო განჩინება, რომ არ გამოიკვლია და არ შეაფასა საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე ფაქტობრივი გარემოებები და აღნიშნული განჩინების სამოტივაციო ნაწილი დააფუძნა არაარგუმენტირებულ და უსაფუძვლო სამართლებრივ დასკვნებზე, ასევე არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა და არასწორად განმარტა კანონი, როდესაც დადგენილად მიიჩნია ის ფაქტი, რომ შპს ,,ც-მა ა-მა" თხევადი გაზის რეალიზებისას კანონიერად განახორციელა საგადასახადო აღრიცხვა, კერძოდ, იურიდიულ პირებზე გაზის რეალიზებისას გამოწერა ანგარიშ-ფაქტურები, ხოლო ფიზიკურ პირებზე _ საკასო ქვითრები და აღნიშნული სააპელაციო სასამართლომ საკმარის მტკიცებულებებად მიიჩნია გადასახადის გამოანგარიშების სიზუსტის დამტკიცებისათვის. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტს არ ჩამოუყალიბებია პოზიცია იმის შესახებ, რომ შპს ,,ც. ა-ს" უფლება არ ჰქონდა განეხორციელებინა საცალო ვაჭრობა და მოეხდინა საქონლის ფიზიკურ პირებზე რეალიზება და მიიჩნევს, რომ მტკიცებულებები, რომლებიც საკმარისია მოსარჩელის მიერ განხორციელებული სამეურნეო ოპერაციის საბუღალტრო აღრიცხვისათვის, საკმარისი ვერ იქნება საგადასახადო აღრიცხვის კანონიერების დადგენისათვის.
კასატორის განმარტებით, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 93-ე მუხლით დადგენილია სამართლებრივი დებულებები, რომლებიც შპს ,,ც. ა-ს" ავალდებულებდა გადასახადით დასაბეგრი ობიექტები აღერიცხა კანონით დადგენილი წესით, რომელმაც ასევე დაარღვია ხსენებული კოდექსის 199-ე მუხლით გათვალისწინებული შემოსავლებისა და ხარჯების აღრიცხვის პრინციპები, რომელთა მიხედვითაც, გადასახადის გადამხდელი ვალდებულია, სწორად და დროულად აღრიცხოს შემოსავლები და ხარჯები დოკუმენტურად დადასტურებულ მონაცემთა საფუძველზე ამ თავით გათვალისწინებული მეთოდების გამოყენებით, ასევე სრულად აღრიცხოს მის საქმიანობასთან დაკავშირებული ყველა ოპერაცია, რათა გარანტირებული იყოს კონტროლი მათ დაწყებაზე, მიმდინარეობასა და დასრულებაზე. საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 22-ე მუხლის მე-8 ნაწილის შესაბამისად, საქონლის/მომსახურების საბაზრო ფასი შეიძლება იყოს საბითუმო და საცალო, ანუ კანონი განასხვავებს მათ და იგი ვლინდება თვით საქონლის/მომსახურების ფასებში.
კასატორი აღნიშნავს, რომ საქმეში წარმოდგენილი მტკიცებულებები არ იძლეოდა საკმარის ინფორმაციას, რათა საგადასახადო ორგანოს, განხორციელებული სამეურნეო ოპერაციის ფორმის მიუხედავად, განესაზღვრა ოპერაციის სახე და შინაარსი, ასევე გაურკვეველია, მოცემული საკასო ქვითრები საერთოდ ეკუთვნის თუ არა შპს ,,ც. ა-ს", რადგან მასში აღნიშნული არ არის გადასახადის გადამხდელის საიდენტიფიკაციო ნომერი და საქმეში არ მოიპოვება პირველადი საგადასახადო დოკუმენტები.
კასატორის განმარტებით, სააპელაციო სასამართლომ არასწორად შეაფასა შპს ,,ც. ა-ს" მიერ წარდგენილი მტკიცებულებები, კერძოდ, იურიდიულ პირებზე გამოწერილი ანგარიშ-ფაქტურები და ფიზიკურ პირებზე _ საკასო ქვითრები საკმარისად მიიჩნია გარიგებაში ფაქტობრივი ფასის დასადგენად, ამასთან, არ დაადგინა, თუ რამდენად იყო აღნიშნული საგადასახადო დოკუმენტები კანონით დადგენილი წესით გამოწერილი, ხოლო საგადასახადო შემოწმების აქტით აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციამ საგადასახადო კოდექსის 104-ე მუხლის მე-6 ნაწილით მინიჭებული უფლებამოსილების ფარგლებში დაადგინა შპს ,,ც. ა-ს" საგადასახადო ვალდებულებები მოგების გადასახადში. აღნიშნული ნაწილის მიხედვით, საგადასახადო ვალდებულების განსაზღვრის მიზნით, საგადასახადო ორგანოს უფლება აქვს, სამეურნეო ოპერაციის ფორმისა და შინაარსის გათვალისწინებით, შეცვალოს მისი კლასიფიკაცია, თუ ოპერაციის ფორმა არ შეესაბამება მის შინაარსს და ცალკეულ შემთხვევაში ამ წესით განსაზღვროს დაბეგვრის ობიექტი, დაბეგვრასთან დაკავშირებული ობიექტები და საგადასახადო ვალდებულებები.
კასატორის მტკიცებით, საქონლის საბითუმო მიწოდებისათვის გამოწერილი სპეცანგარიშ-ფაქტურები და ხელშეკრულება ცალკეულ კონტრაჰენტთან არ შეიძლება გამოყენებულ იქნეს საქონლის საცალო მიწოდების ფასების განსაზღვრისათვის და, შესაბამისად, აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციამ სწორად იხელმძღვანელა საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს 2005 წლის 8 მარტის ¹14/557/9-5 წერილით, რომელიც წარმოადგენს მოქმედი საგადასახადო კოდექსის 22-ე მუხლის მე-7 ნაწილით განსაზღვრულ ინფორმაციის ოფიციალურ წყაროს და 68-ე მუხლის მე-2 ნაწილის ,,გ" ქვეპუნქტით გათვალისწინებულ გადასახადის დარიცხვის საფუძველს. კასატორის განმარტებით, აღნიშნულიდან გამომდინარე, სააპელაციო სასამართლომ არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა და სამეურნეო ოპერაციის შეფასებისას მატერიალური ნორმების არასწორი განმარტებით, განჩინება დააფუძნა გამოუკვლეველ გარემოებებსა და არასათანადო მტკიცებულებებზე.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2006 წლის 15 დეკემბრის განჩინებებით, ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციისა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის საკასაციო საჩივრები; მხარეებს და ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-16 მუხლის მე-2 ნაწილით საქმეში ჩაბმულ მესამე პირს მიეცათ უფლება, 2006 წლის 15 დეკემბრის განჩინებების ჩაბარებიდან 14 დღის ვადაში წარმოედგინათ მოსაზრება, თუ რამდენად იყო დასაშვები განსახილველად საკასაციო საჩივრები ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მიხედვით; ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული დასაშვებობის შემოწმება განისაზღვრა 2007 წლის 21 თებერვლამდე.
2006 წლის 26 დეკემბერს საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტმა საქართველოს უზენაეს სასამართლოში წარადგინა მოსაზრება საკასაციო საჩივრების დასაშვებობაზე და აღნიშნა, რომ ხსენებული საჩივრები დასაშვებია ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის “ა” და “გ” ქვეპუნქტების შესაბამისად.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2007 წლის 21 თებერვლის განჩინებით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციისა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის საკასაციო საჩივრები მიჩნეულ იქნა დასაშვებად საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის “ა” ქვეპუნქტით და მათი განხილვა დაინიშნა 2007 წლის 21 მარტს, 12.00 საათზე.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატა გაეცნო საქმის მასალებს, შეამოწმა გასაჩივრებული განჩინების კანონიერება-დასაბუთებულობა, წარმოდგენილი საკასაციო საჩივრების საფუძვლიანობა და მიაჩნია, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციისა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის საკასაციო საჩივრები უნდა დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ.
საკასაციო სასამართლოს დადგენილად მიაჩნია შემდეგი ფაქტობრივი გარემოებები: საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 28 აპრილის გეგმური გასვლითი საგადასახადო შემოწმების აქტის საფუძველზე, შპს “ც. ა-ს” მოგების გადასახადის სახით დაეკისრა 56462,15 ლარის გადახდა (ს.ფ. 12-17). ხსენებულ აქტში მითითებულია, რომ საგადასახადო შემოწმება შეეხო 2004 წლის 1 იანვრიდან 2005 წლის 1 მარტამდე სამუშაო პერიოდს და აღნიშნული შემოწმებით, შპს “ც. ა-ს” მიერ 2004 წელს საცალოდ საბოლოო მომხმარებელზე რეალიზებულ იქნა 254215 კგ. თხევადი გაზი 124856 ლარის ღირებულებით, ხოლო მისმა ღირებულებამ საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს 2005 წლის 8 მარტის ¹14/557/9-5 წერილით აღნიშნულ პერიოდში სარეალიზაციო ფასებით შეადგინა 343190 ლარი, მათ შორის სხვაობამ კი 218334 ლარი. დასახელებული აქტის მიმართ მოსარჩელემ წარადგინა შესაგებელი (ს.ფ. 84), რომელიც დაუსაბუთებლობის გამო არ დაკმაყოფილდა აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 7 ივნისის ¹449 ბრძანებით (ს.ფ. 18). შპს “ც. ა-ს” მიერ თხევადი გაზი რეალიზებულ იქნა, როგორც ფიზიკურ, ისე იურიდიულ პირებზე. აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციამ, საბაზრო ფასის დადგენის მიზნით, მიმართა საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს, რომელმაც 2005 წლის 8 მარტის ¹14/557/9-5 წერილით აცნობა 2004-2005 წლებში თხევადი გაზის საცალო ფასი სამომხმარებლო ფასების ინდექსის მიხედვით (ს.ფ. 19-20). შპს “ც. ა-ს” “ნავთობპროდუქტების საბითუმო პარტიების მიღებისა და მიწოდების ყოველდღიური აღრიცხვის ჟურნალის” მიხედვით (ს.ფ. 8-11), მოსარჩელის მიერ ფიზიკურ პირებზე რეალიზებული თხევადი გაზის სარეალიზაციო ფასი შეადგენდა 0,58 ლარს. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 19 მაისის ¹28/1695 საგადასახადო მოთხოვნის (ს.ფ. 80) მიხედვით, შპს “ც. ა-ს” სულ გადასახდელად დაერიცხა 65896,03 ლარი, მათ შორის, მოგების გადასახადი _ 56462,15 ლარი.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს საქართველოს 2004 წლის 22 დეკემბრის საგადასახადო კოდექსის 22-ე მუხლის მე-10 ნაწილზე, რომლის თანახმად, საგადასახადო ორგანოს უფროსს/მის მოადგილეს უფლება აქვს გამოიტანოს მოტივირებული წერილობითი გადაწყვეტილება გადასახადებით დაბეგვრის მიზნებისათვის საბაზრო ფასის გამოყენების შესახებ, თუ: ა) გარიგება განხორციელდა ურთიერთდამოკიდებულ პირებს შორის, გარდა იმ შემთხვევისა, როდესაც მათი ურთიერთდამოკიდებულება გავლენას არ ახდენს ასეთი გარიგების შედეგებზე; ბ) საგადასახადო ორგანო ასაბუთებს, რომ გარიგების მონაწილეებს შორის გაცხადებული ფასი განსხვავდება ფაქტობრივი ფასისაგან.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სააპელაციო სასამართლომ არასწორად განმარტა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (2004 წ.) 282-ე მუხლის მე-2 ნაწილი, არსებითად არ შეუმოწმებია სადავო საგადასახადო შემოწმების აქტის კანონიერება და სარჩელი საფუძვლიანად მიიჩნია მხოლოდ იმ მოტივით, რომ ამჟამად მოქმედი საგადასახადო კოდექსის 282-ე მუხლის მე-2 ნაწილის შესაბამისად, იმავე კოდექსის 22-ე მუხლის მე-10 ნაწილს, როგორც საბაზრო ფასის განსაზღვრის პროცედურულ დებულებას, აქვს უკუქცევითი ძალა ახალი საგადასახადო კოდექსის ამოქმედებამდე წარმოშობილი სადავო სამართლებრივი ურთიერთობების მიმართ. საკასაციო სასამართლო ვერ გაიზიარებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ აღნიშნული საფუძვლით სარჩელის დაკმაყოფილებას.
საკასაციო სასამართლო ვერ გაიზიარებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (2004 წ.) 282-ე მუხლის მე-2 ნაწილის დასკვნითი დებულების გავრცელებას ხსენებული კოდექსის 22-ე მუხლის მე-10 ნაწილზე, რომლის თანახმად, ამ კოდექსის პროცედურული დებულებები ვრცელდება 2005 წლის 1 იანვრიდან იმ საგადასახადო პერიოდებზეც, რომლებიც მთავრდება 2005 წლის 1 იანვრამდე. საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ მითითებული ნორმა არ ვრცელდება დასახელებული კოდექსის 22-ე მუხლის მე-10 ნაწილზე და ხსენებული ნაწილის ნორმას არა აქვს უკუქცევითი ძალა ახალი საგადასახადო კოდექსის ამოქმედებამდე წარმოშობილი საგადასახადო-სამართლებრივი ურთიერთობების მიმართ.
საკასაციო სასამართლო ასევე ვერ გაიზიარებს სააპელაციო სასამართლოს მოსაზრებას, რომ მოცემულ შემთხვევაში საკითხი შეეხება საბაზრო ფასის განსაზღვრის პროცედურებს. საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სადავო საკითხი არ შეეხება საბაზრო ფასის განსაზღვრას, აღნიშნული ფასი ამ შემთხვევაში უკვე დადგენილია საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს 2005 წლის 8 მარტის ¹14/557/9-5 წერილით და ხსენებული საკითხი არ არის სადავო, არამედ კონკრეტულ შემთხვევაში სადავოა 2004 წლის 22 დეკემბრის საგადასახადო კოდექსის ამოქმედებამდე შპს “ც. ა-ის” მიერ განხორციელებული საგადასახადო ოპერაციების მოგების გადასახადით დაბეგვრის კანონიერება, ხოლო ამ ნაწილში ახალ საგადასახადო კოდექსს არა აქვს უკუქცევითი ძალა. საკასაციო სასამართლო მიუთითებს, რომ საბაზრო ფასის გამოყენების საკითხი ამ შემთხვევაში მოგების გადასახადით დაბეგვრის რეჟიმის არსებითი შემადგენელი ნაწილია, განუყოფელია მისგან და მასთან ერთობლიობაში უნდა იქნეს განხილული, რაც გამორიცხავს 2004 წლის განმავლობაში წარმოშობილ საგადასახადო ვალდებულებებთან დაკავშირებით, საბაზრო ფასის განსაზღვრის პროცედურის მიმართ საქართველოს 2004 წლის 22 დეკემბრის საგადასახადო კოდექსის დებულებების გამოყენებას და მის მიმართ გამოყენებულ უნდა იქნეს საქართველოს 1997 წლის საგადასახადო კოდექსის დებულებები. ამასთან, ახალი საგადასახადო კოდექსის 22-ე მუხლის მე-10 ნაწილი საბაზრო ფასის განსაზღვრის პროცედურას არ აწესრიგებს. იგი განსაზღვრავს საგადასახადო ორგანოს მიერ გადასახადის გადამხდელის დაბეგვრის მიზნით, საბაზრო ფასის გამოყენების შემთხვევებს, პირობებს და ადგენს საამისოდ აუცილებელ ფორმალურ მოთხოვნას.
საკასაციო სასამართლო ვერ გაიზიარებს სააპელაციო სასამართლოს მოსაზრებას, რომ, ვინაიდან მოცემულ შემთხვევაში საგადასახადო შემოწმება ჩატარდა 2005 წლის 1 იანვრის შემდეგ და საკითხი შეეხებოდა თხევადი გაზის საბაზრო ფასის განსაზღვრის პროცედურას, საგადასახადო ინსპექციას უნდა ეხელმძღვანელა მოქმედი საგადასახადო კოდექსის ნორმებით, რაც მას არ გაუკეთებია. საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციამ სწორად გამოიყენა საქართველოს 1997 წლის საგადასახადო კოდექსი 2004 წელს შპს “ც. ა-ის” წარმოშობილი საგადასახადო ვალდებულებების მიმართ. საკასაციო სასამართლოს 2007 წლის 4 აპრილის სხდომაზე საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის წარმომადგენელმაც აღნიშნა, რომ არ არის მართებული სააპელაციო სასამართლოს განჩინებაში მითითება იმაზე, რომ საგადასახადო ორგანოს უნდა ეხელმძღვანელა 2004 წლის საგადასახადო კოდექსით.
კასატორი _ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექცია საკასაციო საჩივარში მიუთითებს, რომ შპს ,,ც. ა-ის" საქმიანობის სახეს წარმოადგენს საქონლის საბითუმო მიწოდება და მას არ გააჩნია სტაციონალური ობიექტი, საიდანაც იგი მოახდენდა საქონლის საცალო რეალიზაციას საბაზრო ფასებით, ხოლო შპს ,,ც. ა-ის" მიერ გამოწერილ საკასო ქვითრებში საქონლის საბაზრო ფასი შემცირებულია, სააპელაციო სასამართლომ კი გააიგივა საბითუმო და საცალო მიწოდება. საკასაციო სასამართლოს 2007 წლის 21 მარტის სხდომაზე შპს “ც. ა-ის” წარმომადგენელმა აღნიშნა, რომ შემოწმების აქტში არსად არ არის მითითებული, რომ შპს “ც. ა-ი” ბუღალტერიას აწარმოებდა საბუღალტრო წარმოების წესების დარღვევით, ხოლო აღნიშნულ შემოწმების აქტში მითითებულია, რომ განადგურებულია 2004 წლის 1 სექტემბრამდე პერიოდის მასალები და ამის შესახებ საკითხი მოწინააღმდეგე მხარეს არც ერთი ინსტანციის სასამართლოში არ დაუყენებია.
საკასაციო სასამართლო იზიარებს კასატორის _ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის მოსაზრებას, რომ სააპელაციო სასამართლომ ისე მიიღო გასაჩივრებული განჩინება, რომ არ გამოიკვლია და არ შეაფასა საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე ფაქტობრივი გარემოებები. საკასაციო სასამართლოს 2007 წლის 4 აპრილის სხდომაზე შპს “ც. ა-ის” წარმომადგენელმა აღნიშნა, რომ შპს “ც. ა-ი” თხევად აირს ყიდის ფაქტობრივ ფასში, მას სრული უფლება ჰქონდა, გაეყიდა თხევადი აირი ფიზიკურ პირებზე იმ ფასად, რასაც იგი ჩათვლიდა საჭიროდ, მათ შორის, საბითუმო ფასადაც.
საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ სააპელაციო სასამართლოს საერთოდ არ შეუმოწმებია სადავო საგადასახადო შემოწმების აქტის კანონიერება საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (1997 წ.) დებულებებთან მიმართებაში, ყურადღება გადაიტანა მხოლოდ საბაზრო ფასის განსაზღვრის საკითხზე, რაც მოცემულ შემთხვევაში არ არის არსებითად გამოსაკვლევი საკითხი და ყურადღების მიღმა დარჩა მთავარი საკითხი _ დასახელებული აქტით რამდენად კანონიერად დაერიცხა მოგების გადასახადი შპს “ც. ა-ს”. ამასთან დაკავშირებით, სააპელაციო სასამართლომ, ერთი მხრივ, მიუთითა, რომ მხოლოდ საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროსაგან მიღებული ინფორმაცია, თუ საშუალოდ რამდენი იყო თხევადი გაზის საცალო ფასი 2004-2005 წლებში მთელი ქვეყნის მასშტაბით, საკმარისი ვერ იქნებოდა ობიექტური გადაწყვეტილების მისაღებად, ხოლო, მეორე მხრივ, არ დაუსაბუთებია, თუ რატომ უნდა ყოფილიყო ამისათვის საკმარისი მხოლოდ მოსარჩელის მიერ წარდგენილი ანგარიშ-ფაქტურები, საკასო ქვითრები და ხელშეკრულებები.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სააპელაციო სასამართლომ არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა, კერძოდ, საქართველოს 1997 წლის საგადასახადო კოდექსი და არსებითად არ უმსჯელია გასაჩივრებულ ნაწილში საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 28 აპრილის საგადასახადო შემოწმების აქტის შესაბამისობაზე აღნიშნული კოდექსის მოთხოვნებთან, ანუ იმ საკითხზე, თუ რამდენად კანონიერად დაერიცხა შპს “ც. ა-ს” მოგების გადასახადი ხსენებული კოდექსის დებულებების მიხედვით.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ საქმის ხელახლა განხილვისას სააპელაციო სასამართლომ არსებითად, საფუძვლიანად უნდა შეამოწმოს სადავო საგადასახადო შემოწმების აქტის კანონიერება მოგების გადასახადით დაბეგვრის ნაწილში საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (1997 წ.) დებულებებთან შესაბამისობის კუთხით, ერთი მხრივ, დააზუსტებინოს და დაასაბუთებინოს შპს “ც. ა-ს” თხევადი გაზის საბითუმო ფასად საცალო რეალიზაციისა და სადავო პერიოდში მოქმედი “ფასებისა და ფასწარმოქმნის საფუძვლების შესახებ” საქართველოს კანონის პირველი მუხლის მე-4 პუნქტით გათვალისწინებულ საქონლის საცალო ფასის შემადგენელი სავაჭრო (საშუამავლო) ფასნამატის მიღებაზე უარის თქმის მოტივაცია და მისი შესაბამისობა “მეწარმეთა შესახებ” საქართველოს კანონის პირველი მუხლის პირველი ნაწილით განსაზღვრულ სამეწარმეო საქმიანობის მიზანთან, ხოლო, მეორე მხრივ, გაარკვიოს, რამდენად სარწმუნოდ ამტკიცებს მოპასუხე ადმინისტრაციული ორგანო კონკრეტულ შემთხვევაში საბაზრო ფასის გამოყენების მართებულობას, გასაჩივრებული ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის კანონშესაბამისობას და, შესაბამისად, ხსენებული აქტით შპს “ც. ა-ვის” მოგების გადასახადის დარიცხვის კანონიერებას.
ამდენად, საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ გასაჩივრებული განჩინების დასაბუთება არასრულია, რის გამოც არსებობს აღნიშნული განჩინების გაუქმების საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 394-ე მუხლის ,,ე1" ქვეპუნქტით გათვალისწინებული საფუძველი.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ საკასაციო საჩივრები უნდა დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ, ხოლო გასაჩივრებული განჩინება გაუქმდეს. საკასაციო სასამართლო თვითონ ვერ მიიღებს გადაწყვეტილებას საქმეზე, რადგან არსებობს განჩინების გაუქმებისა და საქმის სააპელაციო სასამართლოში ხელახლა განსახილველად დაბრუნების საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 412-ე მუხლით გათვალისწინებული საფუძვლები, რის გამოც მოცემული საქმე ხელახლა განსახილველად უნდა დაუბრუნდეს იმავე სასამართლოს.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 412-ე მუხლით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა :

1. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციისა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის საკასაციო საჩივრები დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ;
2. გაუქმდეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2006 წლის 11 ოქტომბრის განჩინება და საქმე ხელახლა განსახილველად დაუბრუნდეს იმავე სასამართლოს;
3. სახელმწიფო ბაჟის საკითხი გადაწყდეს საქმეზე საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებისას;
4. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.