ბს-1057-1010(2კ-07) 8 მაისი, 2008 წელი
ქ. თბილისი
ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატა
შემადგენლობა:
თავმჯდომარე მაია ვაჩაძე (მომხსენებელი)
მოსამართლეები: ლევან მურუსიძე
მარიამ ცისკაძე
სხდომის მდივანი _ ქეთევან მაღრაძე
კასატორები: 1. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახური (მესამე პირის _ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის უფლებამონაცვლე), წარმომადგენლები _ შ. კ-ი, დ. ჯ-ე;
2. მოპასუხე საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის უფლებამონაცვლე საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის თბილისის რეგიონალური ცენტრის (საგადასახადო ინსპექცია) უფლებამონაცვლე (შპს “გ-თან” მიმართებაში) საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის რუსთავის რეგიონალური ცენტრი (საგადასახადო ინსპექცია), წარმომადგენელი _ ჯ. ბ-ი
მოწინააღმდეგე მხარე (მოსარჩელე) _ შპს “გ-ო”, წარმომადგენელი _ მ. კ-ე
მესამე პირი _ შპს “თ-ების” დამფუძნებელი თ. კ-ე
გასაჩივრებული გადაწყვეტილება _ თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 27 სექტემბრის გადაწყვეტილება
სარჩელის საგანი _ ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობა
ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :
2004 წლის 19 აგვისტოს შპს “გ-ომ” სარჩელით მიმართა თბილისის გლდანი-ნაძალადევის რაიონულ სასამართლოს მოპასუხე საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის მიმართ.
მოსარჩელემ აღნიშნა, რომ 2004 წლის 29 ივლისს აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის მიერ ჩატარდა შპს ,,გ-ოს” ბიუჯეტთან ანგარიშსწორების საკითხების საგადასახადო შემოწმება. შემოწმება შეეხო 2001 წლის 1 იანვრიდან 2004 წლის 1 მაისამდე პერიოდს. აღნიშნულის შესახებ 2004 წლის 29 ივლისს შედგა აქტი, რომელიც იყო უკანონო, ვინაიდან საქართველოს საგადასახადო კოდექსის მოთხოვნების შესაბამისად, აღნიშნული აქტის მიხედვით, დარღვეული იყო გადასახადების გაანგარიშების მექანიზმი. სადავო აქტის შესაბამისად, შპს ,,გ-ოს” უკანონოდ დაერიცხა გადასახდელად აქციზის გადასახადი 118400 ლარი (მათ შორის _ ძირითადი თანხა _ 59200 ლარი). 2004 წლის 29 ივლისის შემოწმების აქტს გაეცნო შპს ,,გ-ოს” დირექტორი დ. თ-ე, არ დაეთანხმა და გააკეთა წერილობითი აღნიშვნა: ,,წარმოგიდგენთ შენიშვნებს”. ვინაიდან შემოწმების აქტის მიხედვით დარიცხული თანხა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 238-ე მუხლის თანახმად, ექვემდებარებოდა ბიუჯეტში ჩარიცხვას 10 დღის განმავლობაში, მოსარჩელეს ყოველდღიურად ემუქრებოდა საფრთხე აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის მხრიდან, მის მიერ უკანონოდ დარიცხული თანხების დაკისრებისა და ყადაღის თაობაზე.
მოსარჩელის განმარტებით, შემმოწმებლებმა მხედველობაში არ მიიღეს ის გარემოება, რომ შესაბამისი ხელშეკრულებით საიჯარო ქირა განსაზღვრული იყო ყოველ ტონა ნავთობის გადამუშავებაზე 7,5 ლარის ოდენობით და იგი მიიჩნიეს ნავთობის გადამუშავებაში ,,გ-ოს” მიერ გაწეულ მომსახურებად, რაც არასწორი იყო. აღნიშნული ფორმით საიჯარო ქირის განსაზღვრა განპირობებული იყო ნავთობგადამამუშავებელი საწარმოს საქმიანობის სპეციფიკიდან, რაც მეტი რაოდენობის ნავთობის გადამუშავება მოხდებოდა, მით მეტი იქნებოდა ნავთობის გადამუშავებაში გამოყენებული დანადგარების ინტენსივობა და აქედან გამომდინარე, მათი ცვეთა. ამიტომ, კონტრაქტორს ხელშეკრულების მოქმედების პერიოდში შეეძლო გადამუშავებისათვის დანადგარები გამოეყენებინა დღე-ღამეში ერთი ცვლის განმავლობაში ან მთელი 24 საათის განმავლობაში. მხარეებისათვის ყველაზე ოპტიმალური იყო საიჯარო ქირის განსაზღვრა კონტრაქტორის მიერ გადამუშავებული ნავთობის რაოდენობიდან გამომდინარე. შემმოწმებლებმა მხედველობაში არ მიიღეს, აგრეთვე, ის ფაქტი, რომ შპს ,,გ-ოს” მიერ, მოქმედი ხელშეკრულების მიხედვით, 2003 წლის 3 ოქტომბერს, 10 ნოემბერს, 5 დეკემბერს და 2004 წლის 5 იანვარს საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურები გამოწერილი იყო საიჯარო ხელშეკრულებისა და საიჯარო ქირის მიხედვით, ხოლო იმავე ხელშეკრულებით, 2004 წლის 31 იანვარს და 25 თებერვალს გამოწერილ ანგარიშ-ფაქტურებში შეცდომით გაკეთებული ჩანაწერით არ შეიძლებოდა შეცვლილიყო მომსახურების ფორმა. აღნიშნულიდან გამომდინარე, მომსახურების ფორმას განსაზღვრავდა არა ანგარიშ-ფაქტურებში გაკეთებული ჩანაწერი, არამედ ხელშეკრულებით განსაზღვრული პირობები. იმის გათვალისწინებით, რომ 2003 წლის 2 ივლისის და 6 ოქტომბრის ხელშეკრულებებით გათვალისწინებული იყო ნავთობგადამამუშავებელი საამქროს იჯარა და არა ნავთობის გადამუშავებაში მომსახურება, საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურის ჩანაწერის მიუხედავად, არ შეიძლებოდა მოქმედი ხელშეკრულების მიხედვით, შპს ,,გ-ო” ჩათვლილიყო აქციზური საქონლის მწარმოებლად და აქედან გამომდინარე, აქციზის გადამხდელად. ამასთან, მხედველობაში იყო მისაღები ის გარემოება, რომ კონტრაქტორის მიერ აქციზური საქონლის წარმოება და მიწოდება ხდებოდა აქციზური საქონლის მონიტორინგის სამსახურის კონტროლის ქვეშ.
მოსარჩელემ აღნიშნა, რომ შპს ,,გ-ომ” 2003 წლის 2 ივლისს გარდაბნის რაიონის სოფელ .....-ში მდებარე ნავთობგადამამუშავებელი საამქრო გადასცა იჯარით შპს ,,თ-ებს”, სამეურნეო საქმიანობის დამოუკიდებელი წარმართვისათვის ყოველთვიურად 25 კალენდარული სამუშაო დღის ვადით. შპს ,,თ-ებს” უნდა გადაეხადა ნავთობგადამამუშავებელი საამქროს საიჯარო ღირებულება, თითოეული გადამუშავებული ერთი ტონა ნავთობისათვის 7,5 ლარი დღგ-ს ჩათვლით, მაგრამ არანაკლებ თვეში 2700 ლარისა. აღნიშნული ხელშეკრულება მოქმედებდა 2003 წლის 6 ოქტომბრამდე, რადგან ამ დროიდან შპს ,,გ-ოს” დაუწესდა ნავთობისა და გაზის მარეგულირებელი სააგენტოს შენახვისათვის დაწესებული გადასახადი 997 აშშ დოლარის ეკვივალენტი ეროვნულ ვალუტაში და, ვინაიდან საამქრო იჯარით გადაცემული ჰქონდა შპს ,,თ-ებს”, მასთან დაიდო ახალი ხელშეკრულება, რომელიც მოიცავდა იმავე პირობებს და დამატებული ჰქონდა ნავთობისა და გაზის მარეგულირებელი სააგენტოს შენახვის ხარჯები 997 აშშ დოლარის ეკვივალენტით ეროვნულ ვალუტაში. ასეთივე პირობებით გაგრძელდა 2004 წლის 20 თებერვლამდე და გამოიწერა საიჯარო გადასახადზე საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურები 2003 წლის სექტემბრიდან იმავე წლის დეკემბრის ჩათვლით საიჯარო ხელშეკრულების ძირითად ნაწილზე, ანუ ყოველთვიურად 2700 ლარი და მასზე დამატებული 997 აშშ დოლარის ეკვივალენტი ეროვნულ ვალუტაში. 2004 წლის იანვარში, 2003 წლის 6 ოქტომბერს გაფორმებული ხელშეკრულების შესაბამისად, მოხდა გადაანგარიშება, ანუ შპს ,,თ-ებმა”, იმისდა მიხედვით, თუ რა რაოდენობის ნედლი ნავთობი გადაამუშავეს, გამოიწერა საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურა, სადაც მითითებული იყო, ხელშეკრულების თანახმად, 1263 ტონა ნედლი ნავთობის რაოდენობა და ასევე 2003 წლის თითოეულ თვეში 2700 ლარზე ზევით გადასახდელი თანხები, სულ 21138 ლარის ოდენობით დღგ-ს ჩათვლით. ასევე იქნა გამოწერილი 2004 წლის თებერვლის საიჯარო მომსახურების ღირებულება, 4137 ტონა ნედლი ნავთობის გადამუშავების ღირებულება 310275 ლარზე. აღნიშნულ საწარმოსთან არ შეცვლილა გაფორმებული ხელშეკრულების საგანი და საიჯარო ხელშეკრულებით გათვალისწინებული პირობები.
მოსარჩელემ განმარტა, რომ შპს “თ-ებმა” იჯარით აიღო სოფელ .....-ში შპს ,,გ-ოს” კუთვნილი ნავთობგადამამუშავებელი საამქრო. მას ადგილობრივი მომწოდებლებიდან შემოჰქონდა ნედლი ნავთობი. იჯარის ხელშეკრულებაში მყიდველად მითითებული იყო შპს ,,თ-ები”, მისამართი _ გარდაბნის რაიონი, სოფელი ...... . ნავთობის გადამუშავების შემდეგ მიღებულ მზა პროდუქციას რეალიზაციას უკეთებდა თვითონ შპს ,,თ-ები” აქციზური საქონლის მონიტორინგის ზედამხედველობის ქვეშ (მისი მხრიდან ხდებოდა სპეციალური საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურების გაცემა და ტვირთის გაშვებაზე სათანადო შემოწმების შემდეგ, ფაქტურას ეკვროდა სპეციალური ფონოგრამა და ხდებოდა ბეჭდის დასმა). ვინაიდან იგი თვითონ იყო აქციზური საქონლის მწარმოებელი, მის მიერ გამოწერილ სპეციალურ საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურებში აქციზური საქონელი იბეგრებოდა იმ გადასახადით, რომელიც შპს ,,თ-ებს” დარიცხული ჰქონდა ბიუჯეტის სასარგებლოდ და ბიუჯეტში გადახდილი იყო დროულად.
მოსარჩელემ ასევე აღნიშნა, რომ შპს ,,გ-ოს” აქციზური გადასახადით დაბეგვრა 2004 წლის იანვარ-თებერვალში შპს ,,თ-ების” მიერ გადამუშავებული ნედლი ნავთობიდან მიღებულ და მისივე სახელით რეალიზებულ აქციზურ საქონელზე იყო არასწორი, რადგან საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 123-ე მუხლის შესაბამისად, ამ შემთხვევაში აქციზური საქონლის მწარმოებელი იყო მეიჯარე შპს ,,თ-ები”, რომელმაც მოახდინა გამოშვებული აქციზური პროდუქციის რეალიზაცია და აქციზური გადასახადით დაბეგვრა. შპს ,,გ-ოს” დაბეგვრა ამ შემთხვევაში გამოიწვევდა ერთსა და იმავე წარმოებულ საქონელზე დაბეგვრის რეჟიმში ორჯერ მოქცევას. ზემოაღნიშნული პერიოდის საგადასახადო შემოწმებები ჩატარებული იყო 5-ჯერ, შემდეგი მაკონტროლებელი ორგანოების მიერ: 2000 წლის ივნისიდან – 2001 წლის 1 ოქტომბრამდე პერიოდი შემოწმებული იყო გარდაბნის ზონალური საგადასახადო ინსპექციის მიერ; 2001 წლის ოქტომბრიდან 2002 წლის 1 აპრილამდე _ რუსთავის საოლქო საგადასახადო ინსპექციის მიერ; 2002 წლის 1 აპრილიდან 2003 წლის 1 მარტამდე პერიოდი _ გარდაბნის ზონალური საგადასახადო ინსპექციის მიერ; 2003 წლის 1 მარტიდან 2004 წლის 1 იანვრამდე პერიოდი _ გარდაბნის ზონალური საგადასახადო ინსპექციის მიერ; 2003 წლის 1 იანვრიდან 2004 წლის 20 მარტამდე _ საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს საექსპერტო კრიმინალური მთავარი სამმართველოს რევიზიისა და კონტროლის სამსახურის მიერ, რაც აღინიშნა კიდეც საგადასახადო შემოწმების აქტში და ეს საკითხი მიჩნეულ იქნა მართებულად. ,,სამეწარმეო საქმიანობის კონტროლის შესახებ” საქართველოს კანონის მე-4 მუხლის თანახმად, თუ მეწარმეს შეამოწმებდა უფლებამოსილი მაკონტროლებელი ორგანო, დაუშვებელი იყო საქმიანობის იმავე საკითხთან დაკავშირებით, იგი შეემოწმებინა სხვა მაკონტროლებელ ორგანოს.
ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელემ მოითხოვა აღნიშნული ფაქტების გადამოწმება და 2004 წლის 27 ივლისს შედგენილი საგადასახადო შემოწმების აქტის აქციზური გადასახადის დარიცხვის ნაწილში გაუქმება, ხოლო მატერიალურ ფასეულობათა ინვენტარიზაციის შედეგად გამოვლენილი ზედმეტობის (5505 ლარის) დარიცხვის ნაწილში უცვლელად დატოვება.
თბილისის გლდანი-ნაძალადევის რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 12 ოქტომბრის განჩინებით დაკმაყოფილდა მოპასუხე საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის შუამდგომლობა; საქმეში მესამე პირად დამოუკიდებელი სასარჩელო მოთხოვნის გარეშე, ჩაბმულ იქნა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტი.
თბილისის გლდანი-ნაძალადევის რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 21 ოქტომბრის გადაწყვეტილებით შპს “გ-ოს” სარჩელი დაკმაყოფილდა; ბათილად იქნა ცნობილი საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2004 წლის 29 ივლისის აქტი შპს “გ-ოს” მიმართ გადასახადის თანხების დამატებით დარიცხვის შესახებ.
რაიონულმა სასამართლომ დაადგინა, რომ სადავო შემოწმების აქტი შედგენილი იყო 2004 წლის 29 ივლისს საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2004 წლის 18 მაისის ¹12-მ ბრძანების თანახმად, შპს ,,გ-ში” ჩატარებული შემოწმების შედეგების მიხედვით. იმავე აქტში შემოწმების საფუძვლად მითითებული იყო გარდაბნის რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 11 მაისის ბრძანება და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს ფინანსური პოლიციის ოპერატიული დეპარტამენტის 2004 წლის 13 მაისის ¹26-4-5/4/39 წერილი, ხოლო შემოწმების ვადად განისაზღვრა 2004 წლის 19 მაისიდან 2 ივნისამდე პერიოდი, ანუ აღნიშნული საფუძვლების გათვალისწინებით, შემოწმება უნდა დასრულებულიყო და შესაბამისი აქტი უნდა შედგენილიყო არა უგვიანეს 2004 წლის ივნისისა და არა 2004 წლის 29 ივლისს, როგორც ეს სინამდვილეში მოხდა.
რაიონულმა სასამართლომ აღნიშნა, რომ, მართალია, შემმოწმებლები ზემოხსენებულ აქტში მიუთითებდნენ, რომ ობიექტური მიზეზის გამო, შეუძლებელი იყო შპს ,,გ-ში” ბიუჯეტთან ანგარიშსწორების საკითხების სრულყოფილი შემოწმება სასამართლოს მიერ განსაზღვრულ ვადაში, რის გამოც შუამდგომლობის აღმძვრელმა ორგანომ (საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს ფინანსური პოლიციის ოპერატიულმა დეპარტამენტმა) მიმართა კიდეც გარდაბნის რაიონულ სასამართლოს შემოწმების ვადის გაგრძელების მოთხოვნით და რაიონული სასამართლოს მიერ გაგრძელდა კიდეც ეს ვადა, მაგრამ საბოლოოდ, თბილისის საოლქო სასამართლოს 2004 წლის 2 ივნისის ¹3ბ-1835-04 ბრძანებით, რომელიც არ საჩივრდებოდა, გაუქმებულ იქნა გარდაბნის რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 25 მაისის ბრძანება შემოწმების ვადის გაგრძელების თაობაზე, ანუ თბილისის საოლქო სასამართლომ არ მიიჩნია საპატიოდ შუამდგომლობაში მოყვანილი მიზეზები. აღნიშნულიდან გამომდინარე, საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-5 მუხლის პირველი ნაწილის შესაბამისად, აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციას, როგორც ადმინისტრაციულ ორგანოს, არ ჰქონდა უფლება, კანონმდებლობის საწინააღმდეგოდ განეხორციელებინა მოქმედება და სასამართლოს ბრძანების იგნორირებით გაეგრძელებინა შემოწმება. თუ ეს მოქმედება მაინც განხორციელდა, იმავე მუხლის მესამე ნაწილის თანახმად, მას, როგორც უფლებამოსილების გადამეტებით განხორციელებულ ქმედებას, არ ჰქონდა იურიდიული ძალა და ბათილი იყო.
რაიონულმა სასამართლომ ყურადღება გაამახვილა იმ გარემოებაზეც, რომ სადავო აქტი გარკვეულწილად ეწინააღმდეგებოდა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 217-ე მუხლს, რაც ასევე იძლეოდა ამ აქტის ბათილად ცნობის საფუძველს. იმავე აქტში არ იყო მითითებული, შემოწმება გასვლითი იყო თუ კამერალური. გარდა ამისა, მისი შინაარსიდან არ ირკვეოდა, გასვლითი შემოწმების რომელი ფორმა იქნა ამ კონკრეტულ შემთხვევაში გამოყენებული, ხოლო 217-ე მუხლის მესამე ნაწილის შესაბამისად, გასვლითი საგადასახადო შემოწმება შეიძლებოდა ყოფილიყო გეგმური და საკონტროლო. თითოეული მათგანის ჩატარებისათვის კი დაცული უნდა ყოფილიყო 217-ე მუხლის მე-31 და მე-32 ნაწილებით დადგენილი განსხვავებული პროცედურები. რაც შეეხებოდა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 217-ე მუხლის პირველ ნაწილს, მასში მითითებული იყო, რომ აუცილებლობის შემთხვევაში შემოწმებას ატარებდნენ საგადასახადო ორგანოები სხვა მაკონტროლებელი და სამართალდამცავი ორგანოების შუამდგომლობის საფუძველზე, მაგრამ ასეთ შემთხვევაში აუცილებლობა უნდა ყოფილიყო დასაბუთებული. ამასთან, აღნიშნულ მუხლთან ერთად გამოყენებული უნდა ყოფილიყო ,,სამეწარმეო საქმიანობის კონტროლის შესახებ” საქართველოს კანონი, რომელიც შემოწმების ჩატარების შუამდგომლობას იძლეოდა მხოლოდ მოსამართლის ბრძანების საფუძველზე. ამ კონკრეტულ შემთხვევაში, მოსამართლის ბრძანება, მართალია, არსებობდა, მაგრამ შემოწმება ჩატარდა, როგორც საქმის მასალებით დადგინდა, ამ ბრძანებით განსაზღვრულ ვადაში, რასაც გარკვეული სამართლებრივი შედეგები მოჰყვა, მით უმეტეს, რომ სადავო შემოწმება შეეხო 2001 წლის 1 იანვრიდან 2004 წლის 1 მაისამდე პერიოდს, მაშინ, როდესაც, როგორც თვითონ შემოწმების აქტშივე იყო აღნიშნული, ამ პერიოდის გარკვეული ნაწილი სხვადასხვა დროს შემოწმებული ჰქონდათ იმ საგადასახადო ორგანოებს, სადაც შპს ,,გ-ო” შესაბამის პერიოდში იმყოფებოდა საგადასახადო აღრიცხვაზე, ანუ სადავო შემოწმება შეეხო უკვე შემოწმებულ პერიოდსაც, თუმცა გადამოწმების მიზეზი ან ნორმატიულად განმტკიცებული საფუძველი აქტში მითითებული არ იყო, მაშინ, როდესაც, საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 53-ე მუხლის პირველი ნაწილი იმპერატიულად მიუთითებდა, რომ ყველა ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტს უნდა ჰქონოდა წერილობითი დასაბუთება.
რაიონულმა სასამართლომ განმარტა, რომ, მართალია, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 235-ე მუხლის მესამე ნაწილის თანახმად, საგადასახადო ორგანო უფლებამოსილი იყო დაერიცხა გადამხდელისათვის გადასახადი მის ხელთ არსებული სარწმუნო ინფორმაციის საფუძველზე, მაგრამ ამ შემთხვევაშიც მოქმედებდა საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 53-ე მუხლის მე-5 ნაწილით დადგენილი შეზღუდვები, კერძოდ, ადმინისტრაციული ორგანო არ იყო უფლებამოსილი, თავისი გადაწყვეტილება დაეფუძნებინა იმ გარემოებებზე, ფაქტებზე, მტკიცებულებებსა ან არგუმენტებზე, რომლებიც არ იქნებოდა გამოკვლეული და შესწავლილი ადმინისტრაციული წარმოების დროს. ნებისმიერ საგადასახადო ინსპექციას, როგორც ადმინისტრაციულ ორგანოს, კონკრეტული გადასახადების დაბეგვრის შესახებ მიღებულ გადაწყვეტილებაში, აქტი იქნებოდა ეს თუ ბრძანება, უნდა დაესაბუთებინა გადასახადების დასარიცხად გამოყენებული ინფორმაციის სარწმუნოობა, სანდოობა და გადასახადის დარიცხვის მართლზომიერება. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ინსპექციის მოქმედება ან ამ მოქმედების შედეგად გამოცემული აქტი უნდა ჩათვლილიყო კანონის დარღვევით მიღებულად და ბათილად საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-60 მუხლის პირველი ნაწილის ,,დ” ქვეპუნქტის შესაბამისად.
თბილისის გლდანი-ნაძალადევის რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 21 ოქტომბრის გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციამ, რომელმაც მოითხოვა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილების მიღებით შპს “გ-ოს” მიერ სახელმწიფო ბიუჯეტთან ანგარიშსწორების შესახებ აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2004 წლის 29 ივლისის შემოწმების აქტის კანონიერად ცნობა.
მოცემული საქმე არაერთხელ განიხილა სხვადასხვა ინსტანციის სასამართლომ.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 10 მაისის საოქმო განჩინებით საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-16 მუხლის მეორე ნაწილის შესაბამისად, საქმეში მესამე პირად ჩაბმულ იქნა შპს “თ-ების” დამფუძნებელი თ. კ-ე.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 10 მაისის საოქმო განჩინებით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის უფლებამონაცვლედ დადგენილ იქნა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექცია, ხოლო საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის უფლებამონაცლედ _ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახური.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 27 სექტემბრის საოქმო განჩინებით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის უფლებამონაცვლედ დადგენილ იქნა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექცია.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 27 სექტემბრის გადაწყვეტილებით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; თბილისის გლდანი-ნაძალადევის რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 21 ოქტომბრის გადაწყვეტილების შეცვლით მიღებულ იქნა ახალი გადაწყვეტილება; შპს “გ-ოს” სარჩელი დაკმაყოფილდა და ბათილად იქნა ცნობილი საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2004 წლის 29 ივლისის აქტი.
სააპელაციო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია შემდეგი გარემოებანი: საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის აქტის (29.07.2004 წ., ს. .......) თანახმად, საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო შემოწმების სამმართველოს 2004 წლის 18 მაისის ¹12-მ ბრძანების შესაბამისად, ამავე ინსპექციის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის მთავარ ინსპექტორებს _ მ. მ-ესა და ვ. ჟ-ეს დაევალათ შპს ,,გ-ში” 2001 წლის 1 იანვრიდან 2004 წლის 1 მაისამდე პერიოდის ბიუჯეტთან ანგარიშსწორების საკითხების საგადასახადო შემოწმების ჩატარება, საფუძველი _ გარდაბნის რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 11 მაისის ბრძანება, საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს ფინანსური პოლიციის ოპერატიული დეპარტამენტის 2004 წლის 13 მაისის ¹26-4-5/4/39 წერილი. შემოწმების ვადა განისაზღვრა 2004 წლის 19 მაისიდან 2 ივნისამდე. შპს ,,გ-ში” საგადასახადო შემოწმება ჩატარებული იყო: გარდაბნის ზონალური საგადასახადო ინსპექციის მიერ 2001 წლის 18 ოქტომბერს, შესამოწმებელი პერიოდი: 2000 წლის ივნისი _ 2001 წლის 1 ოქტომბერი (2001 წლის 10 ოქტომბრის ბრძანება ¹64); 2002 წლის 9 თებერვალი, შესამოწმებელი პერიოდი: 2001 წლის 1 ოქტომბერი _ 2002 წლის 1 აპრილი (2002 წლის 5 აპრილის ბრძანება ¹30); 2003 წლის 1 მარტი, 2004 წლის 1 იანვარი (საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს საექსპერტო კრიმინალური მთავარი სამმართველოს რევიზიისა და კონტროლის სამსახურის სპეციალისტთა 2004 წლის 14 თებერვლის ¹42/4 წერილი), შესამოწმებელი პერიოდი 2003 წლის 1 იანვარი _ 2004 წლის 20 მარტი; რუსთავის საოლქო საგადასახადო ინსპექციის მიერ 2003 წლის 31 მარტს, შესამოწმებელი პერიოდი _ 2002 წლის 1 აპრილი _ 2003 წლის 31 მარტი (2003 წლის 7 მარტის ¹59 ბრძანება). შპს ,,გ-ო” რეგისტრირებული იყო 1996 წლის 6 სექტემბერს ¹7/4-508 დადგენილებით. 2000 წლის 3 ივლისს მან შეიცვალა ადგილსამყოფელი, მიეცა უფლება ეკონომიკური საქმიანობა განეხორციელებინა გარდაბნის რაიონის სოფელ .....-ში. 2004 წლის 20 მაისამდე იგი აღრიცხვაზე იმყოფებოდა გარდაბნის რაიონის ზონალურ საგადასახადო ინსპექციაში, მინიჭებული ჰქონდა საიდენტიფიკაციო ნომერი _ 206050440. აღნიშნული კოდით მან გააგრძელა ფუნქციონირება აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციაში და ნავთობპროდუქტების გადამუშავებაზე 2003 წლის 23 სექტემბერს მიღებული ჰქონდა ¹ნგ4/1 ნებართვა საქართველოს ნავთობისა და გაზის რესურსების მარეგულირებელი სახელმწიფო სააგენტოსაგან. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს ფინანსური პოლიციის ოპერატიული დეპარტამენტის მეოთხე განყოფილების თანამშრომლების მიერ 2004 წლის 11 მაისს ჩატარებული მატერიალურ ფასეულობათა ინვენტარიზაციის შედეგად გამოვლინდა 5505 ლარის მატერიალურ ფასეულობათა ზედმეტობა, რაც საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 223-ე მუხლის საფუძველზე მთლიანად ამოღებული უნდა ყოფილიყო სახელმწიფო ბიუჯეტის სასარგებლოდ. გამოვლენილ იქნა 6090 ლარის დანაკლისი, რაც უნდა ასახულიყო საანგარიშო თვის შემოსავალში და დაბეგრილიყო მოქმედი კანონმდებლობის თანახმად. ობიექტური მიზეზების გამო, შეუძლებელი იყო შემოწმებისათვის გამოყოფილ ვადაში შპს ,,გ-ოს” სრულყოფილი შემოწმება, რადგან სასამართლოს მიერ არ იქნა გაგრძელებული შემოწმების ვადა, რაზედაც საგადასახადო დეპარტამენტის 2004 წლის 18 ივნისის ¹1-12/5156 წერილის თანახმად, საგადასახადო შემოწმების მაქსიმალურად ეფექტურად ჩატარების მიზნით, აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციამ გამოითხოვა ფინანსური პოლიციის ოპერატიული დეპარტამენტიდან მათ მიერ მოკვლეული მასალები. საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 234-ე მუხლის საფუძველზე შპს ,,თ-დან” გამოთხოვილ იქნა შპს ,,გ-თან” ურთიერთობის ამსახველი ხელშეკრულებები და ამ ხელშეკრულებებთან დაკავშირებული დღგ-ს ანგარიშ-ფაქტურების ქსეროასლები. ოპერატიული დეპარტამენტის 2004 წლის 13 ივლისის ¹26-4-5/4/1402 წერილისა და მათ ხელთ არსებული სარწმუნო ინფორმაციის საფუძველზე (მხოლოდ აქციზის გადასახადის კუთხით) დადგინდა, რომ შპს ,,გ-ოს” 2003 წლის ივლისიდან დეკემბრის ჩათვლით ხელშეკრულებით იჯარით ჰქონდა გაცემული შპს ,,თ-ზე” ნავთობგადამამუშავებელი საამქრო, რაც დასტურდებოდა შპს ,,გ-ოს” მიერ გამოწერილი ანგარიშ-ფაქტურებით, ხოლო 2004 წლის იანვარ-თებერვალში შპს ,,თ-ების” კუთვნილი ნედლი ნავთობის გადამუშავებას ახორციელებდა შპს ,,გ-ო”, რაც დასტურდებოდა შპს ,,გ-ოს” მიერ გამოწერილი ანგარიშ-ფაქტურებით. აღნიშნულ პერიოდში გადამუშავებულ იქნა 1676,7 ტონა ნედლი ნავთობი, მიღებულ იქნა 592 ტონა დიზელის საწვავი, რომლის აქციზის გადასახადი შეადგენდა 59200 ლარს. საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 123-ე მუხლის მე-2 ნაწილის მიხედვით, აღნიშნულ მომსახურებაზე გადამხდელად ითვლებოდა შპს ,,გ-ო”. აღნიშნული საწარმოს არ ჰქონდა დეკლარირებული საგადასახადო ინსპექციაში, არ ჰქონდა გადახდილი და საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 254-ე მუხლით დაერიცხა ჯარიმა საურავის შემცირებისათვის 59200 ლარის ოდენობით, სულ მიმდინარე შემოწმების შედეგად შპს ,,გ-ოს” ბიუჯეტის სასარგებლოდ დაერიცხა 123905 ლარი, მათ შორის, ძირითადი Yთანხა _ 59200 ლარი, ჯარიმა _ 64705 ლარი. საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 1643-ე მუხლით ამავე საწარმოს ხელმძღვანელის სახელზე შედგა ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა ოქმი. დამატებით დარიცხული თანხები გადასახადის სახეების მიხედვით განაწილდა შემდეგნაირად: აქციზის გადასახადი _ ძირითადი თანხა _ 59200 ლარი, სანქცია 59200 ლარი, საურავი _ არა, სულ _ 118400 ლარი. სხვადასხვა _ ძირითადი _ არა, სანქცია _ 5505 ლარი, საურავი _ არა, სულ 5505 ლარი, სულ ძირითადი თანხა _ 59200 ლარი, ჯარიმა 64705 ლარი, საურავი – არა, ანუ სულ _ 123905 ლარი. საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 238-ე მუხლით დამატებით დარიცხული თანხა დაექვემდებარებოდა ბიუჯეტში ჩარიცხვას ათი დღის ვადაში (ს.ფ. 8-13).
სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის (2005 წლის 15 ივლისამდე მოქმედი რედაქცია) მე-2 მუხლის პირველი ნაწილის “ა” ქვეპუნქტის თანახმად, საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექცია იყო ადმინისტრაციული ორგანო, ხოლო მისი 2004 წლის 29 ივლისის შემოწმების აქტი, ამავე კოდექსის მე-2 მუხლის პირველი ნაწილის “დ" ქვეპუნქტით იყო ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი, ანუ ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ გამოცემული დოკუმენტი, რომელსაც მოჰყვა სამართლებრივი შედეგი. საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის (2005 წლის 15 ივლისამდე მოქმედი რედაქცია) 22-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, სარჩელი შეიძლებოდა აღძრულიყო ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობის ან ძალადაკარგულად გამოცხადების მოთხოვნით. ამავე მუხლის მეორე ნაწილით, თუ კანონით სხვა რამ არ იყო დადგენილი, სარჩელი დასაშვები იყო, თუ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი ან მისი ნაწილი პირდაპირ და უშუალო (ინდივიდუალურ) ზიანს აყენებდა მოსარჩელის კანონიერ უფლებას, ან ინტერესს, ან უკანონოდ ზღუდავდა მის უფლებას, ხოლო მესამე ნაწილის მიხედვით, სარჩელი სასამართლოს უნდა წარდგენოდა ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ან ადმინისტრაციულ საჩივართან დაკავშირებული გადაწყვეტილების გაცნობიდან ექვსი თვის ვადაში.
სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ სადავო ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი პირდაპირ და უშუალო (ინდივიდუალურ) ზიანს აყენებდა მოსარჩელის, როგორც მეწარმის, კანონიერ უფლებას და ინტერესს, ამასთანავე, სარჩელი სასამართლოში შეტანილ იქნა უფლებამოსილი პირის მიერ, კანონით დადგენილ ვადაში.
სააპელაციო სასამართლომ საქმის მასალებით, აგრეთვე, დადასტურებულად მიიჩნია, რომ 2003 წლის 1 ივლისს გარდაბნის რაიონის სოფელ .....-ში შპს ,,თ-ებსა” (დამკვეთი) და შპს ,,გ-ოს” (შემსრულებელი) შორის დადებულ იქნა ხელშეკრულება. ამ ხელშეკრულების საგნის მიხედვით, ,,დამკვეთი” შპს ,,თ-ები” შეიტანდა შპს ,,გ-ოს” ნავთობგადამამუშავებელი ქარხნის ტერიტორიაზე (.......) ნედლ ნავთობს, გადამუშავების მიზნით. შემსრულებელი ვალდებული იყო, მოეხდინა ქარხნის ტერიტორიაზე მიწოდებული ნედლი ნავთობის მოცულობითი გაზომვა და დაცლა საცავებში, რის შემდეგაც ამ უკანასკნელის მიერ მოხდებოდა ნედლი ნავთობის გადამუშავება. მიღებული პროდუქცია წარმოადგენდა ,,დამკვეთის” საკუთრებას. შემსრულებელი საკუთარი სახსრებით უზრუნველყოფდა პროდუქციის დაცვას, ვარგისიანობის შენარჩუნებას, ,,დამკვეთისაგან” მიღებული პროდუქტი უნდა გადაემუშავებინა სათანადო ტექნოლოგიური ციკლის დაცვით და შესაბამისი გამოსავლიანობით დაებრუნებინა ამ უკანასკნელისათვის, უნდა უზრუნველეყო მიღებული მზა პროდუქციის ადგილზე ლაბორატორიული შემოწმება. შემსრულებელი ნედლეულის გადამუშავებისათვის ერთ ტონაზე მიიღებდა ანაზღაურებას _ 7,5 ლარს დღგ-ს ჩათვლით. ხელშეკრულება ძალაში იყო 2004 წლის ივლისის ჩათვლით. თუ ორივე მხარე თანახმა იქნებოდა ხელშეკრულების განახლებაზე, იგი გაგრძელებულად ჩაითვლებოდა ურთიერთშეთანხმებული ვადით. ხელშეკრულება შედგენილ იქნა თანაბარი იურიდიული ძალის მქონე ორ ეგზემპლარად და ხელმოწერილ იქნა მხარეთა მიერ _ შპს ,,გ-სა” და შპს “თ-ების” მიერ (ს.ფ. 18-19). 2003 წლის 2 ივლისს გარდაბნის რაიონის სოფელ .....-ში შპს ,,თ-ებსა” (მოიჯარე) და შპს ,,გ-ოს” (მეიჯარე) შორის დადებულ იქნა ხელშეკრულება. ხელშეკრულების საგანს წარმოადგენდა მეიჯარის კუთვნილი, გარდაბნის რაიონის სოფელ .......-ში მდებარე ნავთობგადამამუშავებელი საამქრო. მეიჯარის მიერ ობიექტის მოიჯარეზე გადაცემა ხორციელდებოდა სამეურნეო საქმიანობის დამოუკიდებელი წარმართვისათვის, ყოველთვიურად 25 კალენდარული სამუშაო დღის ვადით ხელშეკრულების ხელმოწერიდან. საიჯარო ღირებულება შეადგენდა ყოველი გადამუშავებული ერთი ტონა ნედლი ნავთობისათვის 7,5 ლარს დღგ-ს ჩათვლით, ყოველთვიურად არანაკლებ 2700 ლარისა. მხარეებს შორის ანგარიშსწორება მოხდებოდა ქარხნის ადმინისტრაციის მიერ გაცემული ცნობისა და მოიჯარის მიერ გაცხადებული ნედლი ნავთობის გადამუშავების რაოდენობის შესაბამისად, საანგარიშო თვის მომდევნო თვის 10 რიცხვამდე. ხელშეკრულება ძალაში იყო 2004 წლის 2 ივლისის ჩათვლით. თუ ორივე მხარე თანახმა იქნებოდა ხელშეკრულების განახლებაზე, იგი გაგრძელებულად ჩაითვლებოდა ურთიერთშეთანხმებული ვადით. 2003 წლის 1 ივლისს გაფორმებული ხელშეკრულება ჩაითვალა გაუქმებულად. ხელშეკრულება შედგენილ იქნა თანაბარი იურიდიული ძალის მქონე ორ ეგზემპლარად. ხელშეკრულება ხელმოწერილ იქნა მხარეთა მიერ შპს ,,გ-სა” და შპს “თ-ების” მიერ (ს.ფ. 14-15).
სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა, რომ სააპელაციო ინსტანციაში წარმოდგენილი, იჯარით გადაცემული ქონების ნუსხის მიხედვით, 2003 წლის 2 ივლისს საიჯარო ხელშეკრულების საფუძველზე შპს ,,გ-ომ” ჩააბარა შპს “თ-ებს” მატერიალური ფასეულობა: საწარმოს ლიცენზია და ნებართვა, თანდართული მასალებით, დიზელის, ნავთის, მაზუთის, უაის, სპირტის ტექნოლოგიები, ინსტრუქციები, ტექნიკურ ზედამხედველობასთან შეთანხმებული უსაფრთხოების ინსტრუქციები, კომუნიკაციების კრებითი რუკა, ტოპოგრაფიული რუკა, ობიექტის მიღება-ჩაბარების აქტი, სახანძრო ინვენტარი, ნედლეულის მიმღები ესტაკადა, რეზერვუარები, თავისი პასპორტებით და ცხრილებით, 4 ცალი მაღალი წნევის ქვეშ მომუშავე ჭურჭელი, თავისი პასპორტებით, დიზელ-გენერატორი, ორთქლის ქვაბი, საველე ვაგონები, ადმინისტრაციული შენობა და ა. შ. აღნიშნული ხელმოწერილ იქნა შპს ,,გ-სა” და შპს “თ-ების” მიერ. 2003 წლის 6 ოქტომბერს გარდაბნის რაიონის სოფელ ....-ში შპს ,,თ-ებს” (მოიჯარე) და შპს ,,გ-ოს” (მეიჯარე) შორის დაიდო ხელშეკრულება. ხელშეკრულების საგანს წარმოადგენდა გარდაბნის რაიონის სოფელ .......-ში მდებარე მეიჯარის კუთვნილი ნავთობგადამამუშავებელი საამქრო. მეიჯარის მიერ ობიექტის მოიჯარეზე გადაცემა ხორციელდებოდა სამეურნეო საქმიანობის დამოუკიდებელი წარმართვისათვის, ხელშეკრულების ხელმოწერიდან, ყოველთვიურად 25 კალენდარული სამუშაო დღის ვადით. საიჯარო ღირებულება შეადგენდა ყოველი გადამუშავებული ერთი ტონა ნედლი ნავთობისათვის 7,5 ლარს დღგ-ს ჩათვლით, ყოველთვიურად არანაკლებ 2700 ლარისა. მოიჯარე შპს ,,თ-ები” გადაიხდიდა ასევე ნავთობისა და გაზის რესურსების მარეგულირებელი სახელმწიფო სააგენტოს მომსახურების ღირებულებას _ ყოველთვიურად 997 აშშ დოლარის ეკვივალენტს ეროვნულ ვალუტაში. მხარეებს შორის ანგარიშსწორება მოხდებოდა ქარხნის ადმინისტრაციის მიერ გაცემული ცნობისა და მოიჯარის მიერ გაცხადებული ნედლი ნავთობის გადამუშავების რაოდენობის შესაბამისად, საანგარიშო თვის მომდევნო თვის 10 რიცხვამდე. ხელშეკრულება ძალაში იყო 2004 წლის 2 ივლისის ჩათვლით, თუ ორივე მხარე თანახმა იქნებოდა ხელშეკრულების განახლებაზე, იგი გაგრძელებულად ჩაითვლებოდა ურთიერთშეთანხმებული ვადით. ხელშეკრულება შედგენილ იქნა თანაბარი იურიდიული ძალის მქონე ორ ეგზემპლარად და ხელმოწერილ იქნა მხარეთა _ შპს ,,გ-სა” და შპს “თ-ების” მიერ (ს.ფ. 16-17).
სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მითითების თანახმად, სააპელაციო ინსტანციაში აპელანტის მიერ წარმოდგენილ იქნა შპს “გ-ოს” მიერ შპს ,,თ-თვის” გამოწერილი საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურები: ¹002565 სერია აა-42, 2004 წლის 31 იანვარი და ¹0022569 სერია აა-42, 2004 წლის 25 თებერვალი. ამდენად, პალატამ დადგენილად მიიჩნია, რომ შპს ,,გ-ოს” მიერ 2004 წლის 31 იანვარს შპს ,,თ-ზე” გამოწერილ იქნა საგადასახადო (და არა სპეციალური საგადასახადო) ანგარიშ-ფაქტურა ¹002565 სერია აა-42, საქონლის (სამუშაოს, მომსახურების) დასახელება: იანვრის თვის მომსახურება, 1263 ტონა ნავთობის გადასახადი, წინა წლის გადაანგარიშებით, სულ ანაზღაურებული იყო საიჯარო ხელშეკრულება, ღირებულება დღგ-ს და აქციზის გადასახადის გარეშე, 17615 ლარი, დღგ-ს თანხა 3622 ლარი, საქონლის (სამუშაოს, მომსახურება) დღგ-ს და აქციზის ჩათვლით. შპს ,,გ-ოს” მიერ 2004 წლის 25 თებერვალს შპს ,,თ-ზე” გამოწერილ იქნა საგადასახადო (და არა სპეციალური) ანგარიშ-ფაქტურა ¹002569, სერია აა-42, საქონლის (სამუშაოს, მომსახურების) დასახელება: თებერვლის თვის მომსახურება _ 413,7 ტონა ნავთობის გადასახადი, სულ ანაზღაურებული იყო საიჯარო ხელშეკრულება, ღირებულება დღგ-ს და აქციზის გადასახადის გარეშე _ 2585,63 ლარი, დღგ-ს თანხა _ 517,12 ლარი, საქონლის (სამუშაოს, მომსახურება) დღგ-ს და აქციზის ჩათვლით _ 3617,75 ლარი.
სააპელაციო სასამართლომ ასევე აღნიშნა, რომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 135-ე მუხლის, 115-ე მუხლის მე-5 ნაწილის და საქართველოს სახელმწიფო საგადასახადო დეპარტამენტის 1999 წლის 25 აგვისტოს ¹22 ბრძანების შესაბამისად, აქციზური საქონლის წარმოების, რეალიზაციის, შენახვის და ა. შ. შემთხვევებში გამოწერილი უნდა ყოფილიყო სპეციალური საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურა და არა საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურა.
ყოველივე ზემოაღნიშნულის გათვალისწინებით, სააპელაციო პალატამ მიიჩნია, რომ სადავო აქტის (2004 წლის 29 ივლისის) შედგენის მომენტში მოქმედებდა შპს ,,გ-სა” (მეიჯარე) და შპს ,,თ-ებს” (მოიჯარე) შორის 2003 წლის 2 ივლისსა (2003 წლის 1 ივლისს გაფორმებული ხელშეკრულება ჩაითვალა გაუქმებულად) და 2003 წლის 6 ოქტომბერს დადებული ხელშეკრულებები (ორივე ხელშეკრულების მოქმედების ვადა _ 2004 წლის 2 ივლისი), რომელთა მიხედვით, ხელშეკრულების საგანს წარმოადგენდა საიჯარო ურთიერთობები. გარდაბნის რაიონის სოფელ .....-ში მდებარე ნავთობგადამამუშავებელ საამქროში, საიჯარო ობიექტის გადაცემის შემდგომ, მოიჯარე შპს ,,თ-ები” დამოუკიდებლად წარმართავდა და ახორციელებდა სამეურნეო საქმიანობას. საიჯარო ქირის ოდენობა განისაზღვრებოდა ყოველი გადამუშავებული ერთი ტონა ნედლი ნავთობისათვის 7,5 ლარით დღგ-ს ჩათვლით, ყოველთვიურად არანაკლებ 2700 ლარისა. მოიჯარე იხდიდა აგრეთვე ნავთობისა და გაზის რესურსების მარეგულირებელი სახელმწიფო სააგენტოს მომსახურების ღირებულებას, ყოველთვიურად 997 აშშ დოლარის ეკვივალენტს ეროვნულ ვალუტაში. მხარეებს შორის ანგარიშსწორება ხდებოდა ქარხნის ადმინისტრაციის მიერ გაცემული ცნობისა და მოიჯარის მიერ გაცხადებული ნედლი ნავთობის გადამუშავების რაოდენობის შესაბამისად. სააპელაციო სასამართლომ ყურადღება გაამახვილა იმ გარემოებაზე, რომ აპელანტი მხარე სადავოდ არ ხდიდა ზემოთ მითითებულ არც ერთ ხელშეკრულებას. ამდენად, ხელშეკრულებით განსაზღვრულ პერიოდში აქციზის გადასახადის გადამხდელს წარმოადგენდა შპს ,,თ-ები” და არა შპს ,,გ-ო”. საქმის მასალებითაც არ დასტურდებოდა და საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 102-ე მუხლის მესამე ნაწილის დებულების გათვალისწინებით, აპელანტის მიერ ვერ იქნა წარმოდგენილი რაიმე მტკიცებულება, რომლითაც დადასტურდებოდა, რომ სადავო პერიოდში შპს ,,გ-ო” ეწეოდა ნედლი ნავთობის გადამუშავებას და აწარმოებდა აქციზურ საქონელს.
სააპელაციო პალატის მოსაზრებით, ის გარემოება, რომ სააპელაციო პალატაში საქმის განხილვის მომენტისათვის შპს ,,თ-ებს” არ გააჩნდა საბიუჯეტო დავალიანებები (მათ შორის _ აქციზის გადასახადის დავალიანება), დასტურდებოდა შპს ,,თ-ების” ამონაწერით სამეწარმეო რეესტრიდან, რომლის მიხედვით, ქალაქ თბილისის დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 13 ოქტომბრის ¹1182 დადგენილებით გაუქმდა მისი რეგისტრაცია რეესტრიდან ამოღებით და იგი ლიკვიდირებულ იქნა (საბიუჯეტო დავალიანების არსებობისა და საგადასახადო ინსპექციიდან შესაბამისი ცნობის წარმოუდგენლობის შემთხვევაში, საწარმოს ლიკვიდაცია არ განხორციელდებოდა). აღნიშნული, აგრეთვე, დადასტურებულ იქნა აპელანტის წარმომადგენლის მიერ. ამრიგად, სადავო პერიოდში, ანუ 2004 წლის იანვარ-თებერვალში მომსახურებასა და შპს ,,თ-ების” კუთვნილი ნედლი ნავთობის გადამუშავებას ახორციელებდა შპს ,,თ-ები” და არა შპს ,,გ-ო”.
სააპელაციო პალატის მოთხოვნის თანახმად, აპელანტის მიერ წარმოდგენილ იქნა სადავო აქტში მითითებული ,,სარწმუნო” ინფორმაცია _ შპს ,,გ-ოს” მიერ გაცემული ¹7 და ¹8 ცნობების ქსეროასლები. სააპელაციო პალატის მოსაზრებით, მითითებული ცნობების თანახმად, დასტურდებოდა შპს ,,თ-ების” (და არა შპს ,,გ-ოს”) მიერ ნედლი ნავთობის შემოტანის, გადამუშავების, ნავთობპროდუქტის (ნაფტა) წარმოებისა და ქარხნის საცავში შენახვის ფაქტი. შესაბამისად, სააპელაციო სასამართლომ, უსაფუძვლობის გამო, არ გაიზიარა აპელანტის მოსაზრება აღნიშნულზე.
სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (2005 წლის 1 იანვრამდე მოქმედი) 217-ე მუხლით დადგენილი იყო გადასახადების სრულად და დროულად გადახდაზე საგადასახადო კონტროლისა და საგადასახადო შემოწმების განხორციელების ფორმები. იმავე კოდექსის 226-ე მუხლის (შეტყობინებებისა და სხვა დოკუმენტების სრულფასოვნება) თანახმად, გადასახადის თანხის არანაირი დარიცხვა ან ის დოკუმენტი, რომელიც შედგენილი იყო საგადასახადო კანონმდებლობის შესრულების მიზნით, არ უნდა ყოფილიყო განხილული, როგორც იურიდიული ძალის არმქონე ან ნაკლოვანი, თუ: ა) დოკუმენტი არსითა და შედეგებით შეესაბამებოდა ამ კოდექსს და ბ) პირი, რომელსაც ერიცხებოდა გადასახადი ან ეხებოდა ეს დოკუმენტი, მასში მითითებული იყო ყველასათვის გასაგები სახით. იმავე კოდექსის 235-ე მუხლის მესამე ნაწილით, თუ გადამხდელი არ წარმოადგენდა ინფორმაციას, საგადასახადო ორგანო უფლებამოსილი იყო, დაერიცხა მისთვის გადასახადი მის ხელთ არსებული სარწმუნო ინფორმაციის საფუძველზე.
ყოველივე ზემოაღნიშნულის გათვალისწინებით, სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ განსახილველი დავის შემთხვევაში სადავო აქტი აქციზის გადასახადის დარიცხვის ნაწილში ეწინააღმდეგებოდა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (2005 წლის 1 იანვრამდე მოქმედი რედაქცია) 226-ე მუხლის, 235-ე მუხლის მესამე ნაწილის, საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 96-ე მუხლის, 53-ე მუხლის მეხუთე ნაწილის მოთხოვნებს და საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-60 მუხლის პირველი ნაწილის “დ” ქვეპუნქტის შესაბამისად ექვემდებარებოდა ბათილად ცნობას.
სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ სადავო აქტში შემმოწმებლებმა _ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის თანამშრომლებმა მიუთითეს, რომ ობიექტური მიზეზების გამო, შეუძლებელი იყო შემოწმებისათვის გამოყოფილ ვადაში შპს ,,გ-ოს” სრულყოფილი შემოწმება (სასამართლოს მიერ არ იქნა გაგრძელებული შემოწმების ვადა), რაზედაც საგადასახადო დეპარტამენტის 2004 წლის 18 ივნისის ¹1-12/5156 წერილის მიხედვით, საგადასახადო შემოწმების მაქსიმალურად ეფექტურად ჩატარების მიზნით, აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციამ გამოითხოვა ფინანსური პოლიციის ოპერატიული დეპარტამენტის მიერ მოკვლეული მასალები და აღნიშნულის საფუძველზე მოახდინა დაბეგვრა.
სააპელაციო პალატის მოსაზრებით, სასამართლო ბრძანების საფუძველზე, სასამართლოს მიერ განსაზღრული ვადის ფარგლებში ჩატარებულ საგადასახადო შემოწმებას და შესაბამისად, შემოწმების მასალებზე დაყრდნობით შედგენილ აქტს გააჩნდა სათანადო იურიდიული ძალა. სააპელაციო პალატამ, აგრეთვე, მიუთითა იმ გარემოებაზე, რომ წინამდებარე საქმეზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2006 წლის 27 ივნისის განჩინების მიხედვით, საგადასახადო ინსპექციის შუამდგომლობა მეწარმის შემოწმების ვადის გაგრძელების შესახებ არ დააკმაყოფილა სასამართლომ, რაც არ წარმოადგენდა მითითებული გარემოების კონკრეტულ სამართალურთიერთობაში სადავო აქტის კანონშეუსაბამობის განმსაზღვრელად მიჩნევის საფუძველს.
სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ “ფინანსური პოლიციის შესახებ” საქართველოს კანონის (ძალადაკარგული იყო საქართველოს 2006 წლის 24 ნოემბრის ¹3727 კანონით) მე-3 მუხლით პოლიციის საქმიანობის სამართლებრივი საფუძვლები იყო საქართველოს კონსტიტუცია, საქართველოს საერთაშორისო ხელშეკრულებები, საგადასახადო და საბაჟო კანონმდებლობა, საქართველოს კანონი, სისხლის სამართლის საპროცესო კანონმდებლობა, ,,ოპერატიულ-სამძებრო საქმიანობის შესახებ” საქართველოს კანონი, ეს კანონი და სხვა საკანონმდებლო და კანონქვემდებარე ნორმატიული აქტები. ამ კანონის მე-8 მუხლის “გ” ქვეპუნქტით ფინანსური პოლიცია უფლებამოსილი იყო, თავის კომპეტენციის ფარგლებში ჩაეტარებინა საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსით გათვალისწინებული ყველა საგამოძიებო და საპროცესო მოქმედება, გამოეთხოვა მოსამართლის ბრძანება კანონმდებლობით დადგენილ შემთხვევებში და დადგენილი წესით, ხოლო ამ მუხლის “დ” ქვეპუნქტის მიხედვით, საჭიროების შემთხვევაში, მიეღო გადაწყვეტილება რევიზიის ან ინვენტარიზაციის ჩატარებაზე და გამოძიებისათვის საჭირო დოკუმენტაციის წარდგენაზე. ამ კანონის მე-13 მუხლით დანაშაულის თავიდან აცილების ან მისი გახსნის მიზნით, პოლიცია ოპერატიულ-სამძებრო საქმიანობისას ხელმძღვანელობდა ,,ოპერატიულ-სამძებრო საქმიანობის შესახებ” საქართველოს კანონით.
სააპელაციო პალატის მოსაზრებით, ფინანსური პოლიციის ოპერატიული დეპარტამენტიდან ოპერატიულ-საგამოძიებო საქმიანობის შედეგად, გამოძიების პროცესში ჩატარებული მოკვლევის მასალები (ოპერატიული დეპარტამენტის მეოთხე განყოფილების თანამშრომლების მიერ 2004 წლის 11 მაისს ჩატარებული მატერიალური ინვენტარიზაციის შედეგად გამოვლენილი 5505 ლარის მატერიალურ ფასეულობათა ზედმეტობა და 6090 ლარის დანაკლისი) საქართველოს სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 110-ე მუხლის შესაბამისად, წარმოადგენდა იმ მტკიცებულებებს, რომელთა შეფასებაც უნდა მომხდარიყო სისხლის სამართლის საპროცესო კანონმდებლობით დადგენილი წესით საამისოდ უფლებამოსილი პირის ან ორგანოს მიერ. ამრიგად, აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის მიერ შპს ,,გ-ზე” ოპერატიული დეპარტამენტიდან გამოთხოვილ მასალაზე მითითებით (და არა მათ მიერ მოსამართლის ბრძანების საფუძველზე ჩატარებული საგადასახადო შემოწმებისას გამოვლენილი საფუძვლით) სადავო საგადასახადო შემოწმების აქტით, 5505 ლარის მატერიალურ ფასეულობათა ზედმეტობისა და 6090 ლარის დანაკლისის დაბეგვრა იყო კანონშეუსაბამო, ეწინააღმდეგებოდა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 236-ე, საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 96-ე და 53-ე მუხლების მოთხოვნებს. შესაბამისად, სადავო აქტი აღნიშნულ ნაწილშიც საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის (2004 წლის 29 ივლისის სადავო აქტის შედგენის მომენტისათვის მოქმედი რედაქცია) მე-60 მუხლის “დ” ქვეპუნქტის თანახმად, ექვემდებარებოდა ბათილად ცნობას.
სააპელაციო პალატამ მიიჩნია, რომ განსახილველ დავაში საიჯარო ხელშეკრულებებიდან გამომდინარე, შპს ,,თ-ები” წარმოადგენდა იმ სამართალურთიერთობის მონაწილეს, რომლის თაობაზედაც სასამართლოს მიერ მხოლოდ საერთო გადაწყვეტილების გამოტანა იყო შესაძლებელი. ამდენად, პირველი ინსტანციის სასამართლოს უნდა ემსჯელა შპს ,,თ-ების” საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-16 მუხლის მეორე ნაწილის შესაბამისად, მესამე პირად ჩაბმის თაობაზე. სააპელაციო პალატაში წარმოდგენილი შპს ,,თ-ების” სამეწარმეო რეესტრის მიხედვით, ქალაქ თბილისის დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 13 ოქტომბრის ¹1182 დადგენილებით გაუქმებულ იქნა შპს ,,თ-ების” რეგისტრაცია რეესტრიდან ამოღებით და იგი ლიკვიდირებულ იქნა. შესაბამისად, სააპელაციო პალატის მიერ საქმეში მესამე პირად ჩაბმულ იქნა შპს ,,თ-ების” ერთადერთი დამფუძნებელი თ. კ-ე.
ყოველივე ზემოაღნიშნულის გათვალისწინებით, სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გამოტანისას დარღვეული იყო მატერიალური და საპროცესო სამართლის ნორმები. სასამართლომ არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა. საქმეზე ფაქტობრივი გარემოებები დადგენილ იქნა არასრულად, არასწორად იქნა გამოკვლეული საქმის მასალები და დადგენილი ფაქტები. შესაბამისად, გადაწყვეტილება იურიდიულად არ იყო საკმარისად დასაბუთებული და საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 394-ე მუხლის “ე” ქვეპუნქტის შესაბამისად, ექვემდებარებოდა გაუქმებას.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ მიიჩნია, რომ სააპელაციო საჩივარი უნდა დაკმაყოფილებულიყო ნაწილობრივ, თბილისის გლდანი-ნაძალადევის რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 21 ოქტომბრის გადაწყვეტილების შეცვლით მიღებული უნდა ყოფილიყო ახალი გადაწყვეტილება, რომლითაც შპს ,,გ-ოს” სარჩელი დაკმაყოფილდებოდა და ბათილად იქნებოდა ცნობილი საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2004 წლის 29 ივლისის აქტი, როგორც კანონშეუსაბამო.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 27 სექტემბრის გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციამ.
კასატორი არ ეთანხმება სააპელაციო სასამართლოს მიერ მიღებულ გადაწყვეტილებას და მიაჩნია, რომ იგი უნდა გაუქმდეს და მიღებულ იქნეს ახალი გადაწყვეტილება, ვინაიდან გასაჩივრებული გადაწყვეტილება მიღებულია კანონის დარღვევით, კერძოდ, სასამართლომ არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა, გამოიყენა კანონი, რომელიც არ უნდა გამოეყენებინა და არასწორად განმარტა კანონი.
კასატორი აღნიშნავს, რომ გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმების საფუძველს, უპირველეს ყოვლისა, წარმოადგენს ის გარემოება, რომ ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექცია ამ კონკრეტულ დავაში წარმოადგენს არასათანადო მოპასუხეს, ვინაიდან აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის უფლებამონაცვლეს ამ შემთხვევაში წარმოადგენს რუსთავის საგადასახადო ინსპექცია (შპს ,,გ-თან” მიმართებაში), რადგან შპს ,,გ-ო” აღრიცხვაზე იმყოფება რუსთავის საგადასახადო ინსპექციაში, რადგანაც იგი რეგისტრირებულია გარდაბნის რაიონში.
კასატორი ასევე აღნიშნავს, რომ, მართალია, მის მიერ ზემოთ მოყვანილი არგუმენტიც კი წარმოადგენს გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმების საფუძველს, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 394-ე მუხლის “ბ” ქვეპუნქტის შესაბამისად, მაგრამ იგი ასევე მიუთითებს გასაჩივრებულ გადაწყვეტილებაში არსებულ სხვა სამართლებრივ დარღვევებზე. სააპელაციო სასამართლოს მიერ არ იქნა დაცული საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 389-ე მუხლით დადგენილი იმპერატიული მოთხოვნები, კერძოდ, სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება უნდა პასუხობდეს საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 249-ე მუხლის მოთხოვნებს. აღნიშნული კოდექსის 249-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, სასამართლოს გადაწყვეტილება შედგება შესავალი, აღწერილობითი, სამოტივაციო და სარეზოლუციო ნაწილებისაგან. კანონმდებლობის ეს იმპერატიული მოთხოვნაც კი არ იყო დაცული სააპელაციო სასამართლოს მიერ. გარდა ამისა, სააპელაციო სასამართლომ პრაქტიკულად არ შეასრულა საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მითითება, სრულყოფილად გამოეკვლია შპს ,,გ-ოს” მიერ შპს ,,თ-თვის” გამოწერილი საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურები: ¹002565 სერია აა-42, 2004 წლის 31 იანვარი და ¹002569 სერია აა-42, 2004 წლის თებერვალი, რაც ნათლად ჩანს გასაჩივრებულ გადაწყვეტილებაში, კერძოდ, პალატამ მიიჩნია, რომ, ვინაიდან შპს ,,გ-ოს” მიერ 2004 წლის 25 თებერვალს შპს ,,თ-ზე” გამოწერილ იქნა საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურა _ ¹002569 სერია აა-42, საქონლის დასახელება: თებერვლის თვის მომსახურება 413,7 ტონა ნავთობის გადამუშავება, სულ ანაზღაურებული იყო საიჯარო ხელშეკრულება, ღირებულება დღგ-ს და აქციზის გადასახადის გარეშე _ 2585,63 ლარი, დღგ-ს თანხა 517,12 ლარი, საქონლის დღგ-ს და აქციზის ჩათვლით 3617,75 ლარი. შესაბამისად, ეს უკანასკნელი არ წარმოადგენდა აქციზის გადასახადის გადამხდელს, რაც მოკლებულია როგორც სამართლებრივ, ასევე ლოგიკურ საფუძველსაც. სააპელაციო სასამართლოს ლოგიკით, საერთოდ არა აქვს მნიშვნელობა ოპერაციის შინაარსს, რაც დაბეგვრის მიზნებისათვის წარმოუდგენელია.
კასატორის განმარტებით, დადგენილია, რომ შპს ,,გ-ოს” 2003 წლის 2 ივლისის ხელშეკრულების საფუძველზე, 2003 წლის ივლისიდან დეკემბრის ჩათვლით იჯარით ჰქონდა გაცემული შპს ,,თ-ზე” ნავთობგადამამუშავებელი საამქრო, რაც დასტურდება შპს ,,გ-ოს” მიერ გამოწერილი დღგ-ს ანგარიშ-ფაქტურებით, ხოლო 2004 წლის იანვარსა და თებერვალში მომსახურებას შპს ,,თ-ების” კუთვნილი ნედლი ნავთობის გადამუშავებაზე ახორციელებდა შპს ,,გ-ო”, რაც დასტურდება შპს ,,გ-ოს” მიერ აღნიშნულ პერიოდში გამოწერილი დღგ-ს ანგარიშ-ფაქტურებით. ის გარემოება, რომ შპს “გ-ოს” მიერ არ იყო გამოწერილი სპეციალური ანგარიშ-ფაქტურა, არ შეიძლება გახდეს მისი საგადასახადო ვალდებულებისაგან გათავისუფლების საფუძველი, რადგანაც სახეზეა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 124-ე მუხლით გათვალისწინებული დაბეგვრის ობიექტი. აღნიშნულ პერიოდში გადამუშავებულია 1676,7 ტონა ნედლი ნავთობი, რომლისგანაც მიღებულია 592 ტონა დიზელის საწვავი, რომლის აქციზის გადასახადი შეადგენს 59200 ლარს, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 123-ე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, აღნიშნულ მომსახურებაზე აქციზის გადასახადის გადამხდელად ითვლება შპს ,,გ-ო”, რაც საწარმოს არ აქვს დეკლარირებული საგადასახადო ინსპექციაში, რაზედაც იმ პერიოდში მოქმედი საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 254-ე მუხლის საფუძველზე საწარმოს გადასახდელად დაერიცხა ჯარიმა გადასახადის შემცირებისათვის _ 59200 ლარი.
კასატორის განმარტებით, გაუგებარია სააპელაციო სასამართლოს პოზიცია იმასთან დაკავშირებით, რომ მოცემულ შემთხვევაში გადასახადის გადახდა შპს ,,თ-ებს” ეკისრება. იმ პერიოდში მოქმედი საქართველოს საგადასახადო კოდექსის მე-3 მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, დაუშვებელი იყო ამ კოდექსით გაუთვალისწინებელი გადასახადის გადახდის ვალდებულების ვინმესთვის დაკისრება. შპს ,,თ-ების” მიერ გადასახადის გადახდა არ არის შპს ,,გ-ოს” საგადასახადო ვალდებულებისაგან გათავისუფლების საფუძველი და ეს უკანასკნელი ვალდებულია, გადაიხადოს აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2004 წლის 29 ივლისის შემოწმების აქტით დარიცხული 123905 ლარი. გაუგებარია, მოცემულ შემთხვევაში, რატომ წარმოადგენს დავის საგანს შემოწმების აქტით დარიცხული მთლიანი თანხა, ვინაიდან მოსარჩელე სასარჩელო განცხადებით ითხოვდა შემოწმების აქტის გაუქმებას აქციზის გადასახადის დარიცხვის ნაწილში, სულ 118400 ლარის, ხოლო 5505 ლარის დარიცხვას აღიარებდა. აღნიშნული გარემოება კი ასევე წარმოადგენს გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმების საფუძველს, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 391-ე მუხლის მე-5 ნაწილის “გ” ქვეპუნქტის თანახმად, რადგანაც სასამართლო გასცდა სარჩელის არსს.
ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 85-ე მუხლის, 391-ე მუხლის მე-5 ნაწილის “ა” ქვეპუნქტის, 393-ე მუხლის მე-2 ნაწილის, 394-ე მუხლის “ბ” და “ე” ქვეპუნქტების, საქართველოს ფინანსთა მინისტრის 2007 წლის 2 მარტის ¹171 ბრძანების პირველი მუხლის პირველი ქვეპუნქტის, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 123-ე, 124-ე, 226-ე და 235-ე მუხლების თანახმად, უნდა გაუქმდეს გასაჩივრებული გადაწყვეტილება და მიღებულ იქნეს ახალი გადაწყვეტილება, რომლითაც სარჩელი არ დაკმაყოფილდება.
საქართველოს უზენაეს სასამართლოში ასევე წარმოდგენილ იქნა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივარი თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 27 სექტემბრის გადაწყვეტილებაზე.
კასატორი აღნიშნავს, რომ 2004 წლისათვის მოქმედი საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 123-ე მუხლის მე-2 ნაწილის მიხედვით, დამკვეთის მიერ მიწოდებული ნედლეულისაგან საქართველოში წარმოებულ საქონელზე აქციზის გადამხდელად ითვლებოდა საქონლის მწარმოებელი. საქართველოს საგადასახადო კოდექსის მიზნებისათვის აქციზით დაბეგვრის ობიექტია საქართველოში წარმოებული აქციზური საქონლის მიწოდება და/ან საწარმოს საწყობიდან საქონლის გატანა, მათ შორის, დამკვეთის ნედლეულით დამზადებული აქციზური საქონლის გადაცემა.
კასატორის მტკიცებით, სააპელაციო სასამართლომ არასწორად იმსჯელა გადასახადის დარიცხვის საფუძველზე და არასწორად გამოიყენა ზემოაღნიშნული მუხლი. საქმის მასალების შესწავლით ირკვევა, რომ შპს “გ-ოს” 2003 წლის 2 ივლისის ხელშეკრულების საფუძველზე 2003 წლის ივლისიდან დეკემბრის ჩათვლით, ნავთობგადამამუშავებელი საამქრო იჯარით ჰქონდა გადაცემული შპს “თ-თვის”, რაც დასტურდება შპს “გ-ოს” მიერ გამოწერილი დღგ-ს საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურებით. აღნიშნული დადგენილად მიიჩნია სააპელაციო სასამართლომ, თუმცა იქვე მიუთითა, რომ შპს “გ-ომ” გამოწერა საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურები და არა “სპეციალური ანგარიშ-ფაქტურები”. 2005 წლის 1 იანვრამდე მოქმედი საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 115-ე მუხლის მეორე ნაწილის შესაბამისად, საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურა წარმოადგენდა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს მიერ დადგენილი ფორმის მკაცრი აღრიცხვის დოკუმენტს, ხოლო საქართველოს ფინანსთა მინისტრის 1997 წლის 16 ოქტომბრის ¹242 ბრძანებით დამტკიცებული “დამატებული ღირებულების გადასახადის გამოანგარიშებისა და გადახდის წესის შესახებ” ინსტრუქციის მე-17 მუხლის მესამე პუნქტის შესაბამისად, გადასახადის გადამხდელი ვალდებულია, საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურა გამოწეროს და მისცეს მყიდველს საქონლის (სამუშაოს, მომსახურების) მიწოდებიდან არა უგვიანეს 5 დღის ვადაში. კონკრეტული საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურა ადასტურებს მესაკუთრის მიერ ნედლი ნავთობის შპს “გ-თვის” გადაცემის ფაქტს, რომელიც გადამუშავების შემდეგ შპს “გ-ომ” ასევე საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურით გადასცა დამკვეთს, უკვე სახეშეცვლილი, სხვა სასაქონლო კოდით აღრიცხული ნავთობპროდუქტები. სააპელაციო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია ეს სახელშეკრულებო პირობები და ფაქტობრივი გარემოებანი, თუმცა, არასწორი, უკანონო ინტერპრეტირებით სხვა “დასკვნა” მიიღო, რაზეც შემდეგ დააფუძნა გადაწყვეტილება.
კასატორის განმარტებით, 2004 წლის იანვარსა და თებერვალში მომსახურებას შპს “თ-ების” კუთვნილი ნედლი ნავთობის გადამუშავებაზე ახორციელებდა შპს “გ-ო”, რაც დასტურდება შპს “გ-ოს” მიერ აღნიშნულ პერიოდში გამოწერილი დღგ-ს ანგარიშ-ფაქტურებით. აღნიშნულ პერიოდში, გადამუშავებულია 1676,7 ტონა ნედლი ნავთობი, რომლისგანაც მიღებულია 592 ტონა დიზელის საწვავი, რომლის აქციზის გადასახადი შეადგენს 59200 ლარს. საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (1997 წლის 13 ივნისის რედაქცია) 123-ე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, აღნიშნულ მომსახურებაზე აქციზის გადამხდელად ითვლება შპს “გ-ო”, რაც საწარმოს არ აქვს დეკლარირებული საგადასახადო ინსპექციაში და არც გადახდილი, რაზედაც საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 254-ე მუხლის საფუძველზე საწარმოს გადასახდელად დაერიცხა ჯარიმა გადასახადის შემცირებისათვის _ 59200 ლარი. სააპელაციო სასამართლოს ამაზე საერთოდ არ უმსჯელია და იგნორირება გაუკეთა ამ და სხვა ნორმებს.
კასატორის მოსაზრებით, მიუღებელია სააპელაციო სასამართლოს პოზიცია, როდესაც აღნიშნა, რომ ხელშეკრულებით განსაზღვრულ პერიოდში აქციზის გადასახადის გადამხდელს წარმოადგენდა შპს “თ-ები” და არა შპს “გ-ო”, საქმის მასალებითაც არ დასტურდებოდა და საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 102-ე მუხლის მესამე ნაწილის დებულების გათვალისწინებით, აპელანტის მიერ ვერ იქნა წარმოდგენილი რაიმე მტკიცებულება, რომლითაც დადასტურდებოდა, რომ სადავო პერიოდში შპს “გ-ო” ეწეოდა ნედლი ნავთობის გადამუშავებას, აწარმოებდა აქციზურ საქონელს, რის გამოც მოცემულ შემთხვევაში, გადასახადის გადახდა შპს “თ-ებს” ეკისრებოდა.
კასატორი აღნიშნავს, რომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (1997 წლის 13 ივნისის რედაქცია) მე-3 მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, დაუშვებელია გადასახადის ვალდებულების ვინმესთვის დაკისრება. შპს “თ-ების” მიერ გადასახადის გადახდა არ არის შპს “გ-ოს” საგადასახადო ვალდებულებისაგან გათავისუფლების საფუძველი. შპს “გ-ო” ვალდებულია, გადაიხადოს აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2004 წლის 29 ივლისის შემოწმების აქტით დარიცხული 123905 ლარი.
კასატორი სასამართლოს ყურადღებას ამახვილებს საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (1997 წლის 13 ივნისის რედაქცია) 124-ე მუხლის მოთხოვნებზე, რომლითაც აქციზით დაბეგვრის ობიექტია აქციზური საქონლის იმპორტი, საქართველოში წარმოებული აქციზური საქონლის მიწოდება და/ან საწარმოს საწყობიდან საქონლის გატანა (18.09.1997 წ., ¹870), მათ შორის, დამკვეთის ნედლეულით დამზადებული აქციზური საქონლის გადაცემა. სააპელაციო სასამართლოს აღნიშნული ნორმაც არ გამოუყენებია. მიუხედავად იმისა, თუ რამდენად შეესაბამებოდა მოქმედ კანონმდებლობას ნედლეულისა და მისგან მზა პროდუქციის მიღება-ჩაბარების დოკუმენტები, შპს “გ-ო” საქართველოს საგადასახადო კოდექსის მიზნებისათვის აქციზის გადამხდელად ითვლება, ხოლო კომპენსაცია შემდგომში შეიძლებოდა გამხდარიყო მასა და შპს “თ-ებს” შორის სამოქალაქო დავის საგანი.
კასატორის განმარტებით, სააპელაციო სასამართლომ არასწორად აღნიშნა, რომ აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის მიერ შპს “გ-ზე” ოპერატიული დეპარტამენტიდან გამოთხოვილ მასალაზე მითითებით (და არა მის მიერ მოსამართლის ბრძანების საფუძველზე ჩატარებული საგადასახადო შემოწმებისას გამოვლენილი საფუძვლით) სადავო საგადასახადო შემოწმების აქტით, 5505 ლარის მატერიალურ ფასეულობათა ზედმეტობისა და 6090 ლარის დანაკლისის დაბეგვრა იყო კანონშეუსაბამო და ექვემდებარებოდა ბათილად ცნობას. შემოწმების აქტში მითითებულია, რომ თბილისის საოლქო სასამართლოს მიერ შემოწმების ვადის გაუგრძელებლობის გამო, ინსპექციამ ვერ შეძლო სრულყოფილი შემოწმების ჩატარება, რათა პასუხი გასცემოდა ფინანსური პოლიციის ყველა მოთხოვნას. აქტი შედგენილია გარდაბნის რაიონული სასამართლოს მიერ გაცემულ ბრძანების ვადაში (შემოწმება ზუსტად იმდენ დღეს მიმდინარეობდა, რამდენი დღეც იქნა დადგენილი მოსამართლის ბრძანებით). ინსპექციას შემოწმება არ გაუგრძელებია იმ პერიოდში, როდესაც სასამართლოში იხილებოდა შუამდგომლობა შემოწმების ვადის გაგრძელებაზე.
ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (1997 წლის 13 ივნისის რედაქცია) 123-ე, 124-ე, 226-ე, 235-ე მუხლების, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 393-ე მუხლის მეორე ნაწილის და 394-ე მუხლის “გ” ქვეპუქტის საფუძველზე კასატორმა მოითხოვა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება, ახალი გადაწყვეტილების მიღებით შპს “გ-ოს” მიერ სახელმწიფო ბიუჯეტთან ანგარიშსწორების შესახებ აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2004 წლის 29 ივლისის შემოწმების აქტის კანონიერად ცნობა და სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2007 წლის 10 დეკემბრის განჩინებით, საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურისა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის საკასაციო საჩივრები; მხარეებს მიეცათ უფლება, 2007 წლის 10 დეკემბრის განჩინების ჩაბარებიდან 14 დღის ვადაში წარმოედგინათ მოსაზრება, თუ რამდენად იყო დასაშვები განსახილველად საკასაციო საჩივრები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მიხედვით; საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული დასაშვებობის შემოწმება განისაზღვრა 2008 წლის 10 იანვრამდე.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2007 წლის 10 იანვრის განჩინებით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურისა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის საკასაციო საჩივრები მიჩნეულ იქნა დასაშვებად საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის “ა” ქვეპუნქტით და მათი განხილვა დაინიშნა მხარეთა დასწრებით, 2008 წლის 6 მარტს, 11.00 საათზე.
ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :
საკასაციო სასამართლო გაეცნო საქმის მასალებს, მოისმინა მხარეთა ახსნა-განმარტებანი, შეამოწმა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების კანონიერება-დასაბუთებულობა, წარმოდგენილი საკასაციო საჩივრების საფუძვლიანობა და მიაჩნია, რომ საკასაციო საჩივრები არ უნდა დაკმაყოფილდეს.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს საქმის მასალებში ასახულ შემდეგ ფაქტობრივ გარემოებებზე: საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2004 წლის 29 ივლისის აქტში აღნიშნული იყო შემდეგი: საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2004 წლის 18 მაისის ¹12-მ ბრძანების საფუძველზე, იმავე ინსპექციის გადამხდელთა საგადასახადო შემოწმების სამმართველოს მთავარ ინსპექტორებს მ. მ-ესა და ვ. ჟ-ეს დაევალათ შპს ,,გ-ში” 2001 წლის 1 იანვრიდან 2004 წლის 1 მაისამდე პერიოდის ბიუჯეტთან ანგარიშსწორების საკითხების საგადასახადო შემოწმების ჩატარება, რომლის საფუძველი იყო გარდაბნის რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 11 მაისის ბრძანება და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს ფინანსური პოლიციის ოპერატიული დეპარტამენტის 2004 წლის 13 მაისის ¹26-4-5/4/39 წერილი. შემოწმების ვადა განისაზღვრა 2004 წლის 19 მაისიდან 2 ივნისამდე. შპს ,,გ-ო” რეგისტრირებულია ქ. თბილისის ისნის რაიონის სასამართლოს 1996 წლის 6 სექტემბრის ¹7/4-508 დადგენილებით. 2000 წლის 3 ივლისს მან შეიცვალა ადგილსამყოფელი და ეკონომიკური საქმიანობის განეხორციელების უფლება მიეცა გარდაბნის რაიონის სოფელ ......-ში. 2004 წლის 20 მაისამდე იგი აღრიცხვაზე იმყოფებოდა გარდაბნის რაიონის ზონალურ საგადასახადო ინსპექციაში და მინიჭებული ჰქონდა საიდენტიფიკაციო ნომერი _ 206050440. აღნიშნული კოდით მან გააგრძელა ფუნქციონირება აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციაში და ნავთობპროდუქტების გადამუშავებაზე 2003 წლის 23 სექტემბერს მიღებული ჰქონდა ¹ნგ4/1 ნებართვა საქართველოს ნავთობისა და გაზის რესურსების მარეგულირებელი სახელმწიფო სააგენტოსაგან. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს ფინანსური პოლიციის ოპერატიული დეპარტამენტის მეოთხე განყოფილების თანამშრომლების მიერ 2004 წლის 11 მაისს ჩატარებულ მატერიალურ ფასეულობათა ინვენტარიზაციის შედეგად გამოვლინდა 5505 ლარის მატერიალურ ფასეულობათა ზედმეტობა, რაც საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 223-ე მუხლის საფუძველზე მთლიანად ამოღებული უნდა ყოფილიყო სახელმწიფო ბიუჯეტის სასარგებლოდ, ასევე გამოვლენილ იქნა 6090 ლარის დანაკლისი, რაც უნდა ასახულიყო საანგარიშო თვის შემოსავალში და დაბეგრილიყო მოქმედი კანონმდებლობის თანახმად. ობიექტური მიზეზების გამო, შეუძლებელი იყო შემოწმებისათვის გამოყოფილ ვადაში შპს ,,გ-ოს” სრულყოფილი შემოწმება, რადგან სასამართლოს მიერ არ იქნა გაგრძელებული შემოწმების ვადა, რაზედაც საგადასახადო დეპარტამენტის 2004 წლის 18 ივნისის ¹1-12/5156 წერილის თანახმად, საგადასახადო შემოწმების მაქსიმალურად ეფექტურად ჩატარების მიზნით, აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციამ გამოითხოვა ფინანსური პოლიციის ოპერატიული დეპარტამენტიდან მათ მიერ მოკვლეული მასალები. საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 234-ე მუხლის საფუძველზე გამოთხოვილ იქნა შპს ,,თ-დან” შპს ,,გ-თან” ურთიერთობის ამსახველი ხელშეკრულებები და ამ ხელშეკრულებებთან დაკავშირებული დღგ-ს ანგარიშ-ფაქტურების ქსეროასლები. ოპერატიული დეპარტამენტის 2004 წლის 13 ივლისის ¹26-4-5/4/1402 წერილისა და მათ ხელთ არსებული სარწმუნო ინფორმაციის საფუძველზე (მხოლოდ აქციზის გადასახადის კუთხით) დადგინდა, რომ შპს ,,გ-ოს” 2003 წლის ივლისიდან დეკემბრის ჩათვლით ხელშეკრულებით იჯარით ჰქონდა გაცემული შპს ,,თ-ზე” ნავთობგადამამუშავებელი საამქრო, რაც დასტურდებოდა შპს ,,გ-ოს” მიერ გამოწერილი ანგარიშ-ფაქტურებით, ხოლო 2004 წლის იანვარ-თებერვალში შპს ,,თ-ების” კუთვნილი ნედლი ნავთობის გადამუშავებას ახორციელებდა შპს ,,გ-ო”, რაც დასტურდებოდა შპს ,,გ-ოს” მიერ გამოწერილი ანგარიშ-ფაქტურებით. აღნიშნულ პერიოდში გადამუშავებულ იქნა 1676,7 ტონა ნედლი ნავთობი, მიღებულ იქნა 592 ტონა დიზელის საწვავი, რომლის აქციზის გადასახადი შეადგენდა 59200 ლარს. საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 123-ე მუხლის მე-2 ნაწილის მიხედვით, აღნიშნულ მომსახურებაზე გადამხდელად ითვლებოდა შპს ,,გ-ო”. აღნიშნული საწარმოს არ ჰქონდა დეკლარირებული საგადასახადო ინსპექციაში, არ ჰქონდა გადახდილი და საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 254-ე მუხლით დაერიცხა ჯარიმა საურავის შემცირებისათვის 59200 ლარის ოდენობით, სულ მიმდინარე შემოწმების შედეგად შპს ,,გ-ოს” ბიუჯეტის სასარგებლოდ დაერიცხა 123905 ლარი, მათ შორის, ძირითადი Yთანხა _ 59200 ლარი, ჯარიმა _ 64705 ლარი. საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსის 1643-ე მუხლით ამავე საწარმოს ხელმძღვანელის სახელზე შედგა ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა ოქმი. საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 238-ე მუხლით დამატებით დარიცხული თანხა დაექვემდებარებოდა ბიუჯეტში ჩარიცხვას ათი დღის ვადაში (ტ. 2, ს.ფ. 8-13). 2003 წლის 1 ივლისს გარდაბნის რაიონის სოფელ ........-ში შპს ,,თ-ებსა” (დამკვეთი) და შპს ,,გ-ოს” (შემსრულებელი) შორის დადებულ იქნა ხელშეკრულება. ამ ხელშეკრულების საგნის მიხედვით, ,,დამკვეთი” შპს ,,თ-ები” შეიტანდა შპს ,,გ-ოს” ნავთობგადამამუშავებელი ქარხნის ტერიტორიაზე (.......) ნედლ ნავთობს, გადამუშავების მიზნით. შემსრულებელი ვალდებული იყო, მოეხდინა ქარხნის ტერიტორიაზე მიწოდებული ნედლი ნავთობის მოცულობითი გაზომვა და დაცლა საცავებში, რის შემდეგაც ამ უკანასკნელის მიერ მოხდებოდა ნედლი ნავთობის გადამუშავება. მიღებული პროდუქცია წარმოადგენდა ,,დამკვეთის” საკუთრებას. შემსრულებელი საკუთარი სახსრებით უზრუნველყოფდა პროდუქციის დაცვას, ვარგისიანობის შენარჩუნებას, ,,დამკვეთისაგან” მიღებული პროდუქტი უნდა გადაემუშავებინა სათანადო ტექნოლოგიური ციკლის დაცვით და შესაბამისი გამოსავლიანობით დაებრუნებინა ამ უკანასკნელისათვის, უნდა უზრუნველეყო მიღებული მზა პროდუქციის ადგილზე ლაბორატორიული შემოწმება. შემსრულებელი ნედლეულის გადამუშავებისათვის ერთ ტონაზე მიიღებდა ანაზღაურებას _ 7,5 ლარს დღგ-ს ჩათვლით. ხელშეკრულება ძალაში იყო 2004 წლის ივლისის ჩათვლით. თუ ორივე მხარე თანახმა იქნებოდა ხელშეკრულების განახლებაზე, იგი გაგრძელებულად ჩაითვლებოდა ურთიერთშეთანხმებული ვადით. ხელშეკრულება შედგენილ იქნა თანაბარი იურიდიული ძალის მქონე ორ ეგზემპლარად და ხელმოწერილ იქნა მხარეთა მიერ _ შპს ,,გ-ოსა” და შპს “თ-ების” მიერ (ტ. 2, ს.ფ. 18-19). 2003 წლის 2 ივლისს გარდაბნის რაიონის სოფელ ......-ში შპს ,,თ-ებსა” (მოიჯარე) და შპს ,,გ-ს” (მეიჯარე) შორის დადებულ იქნა ხელშეკრულება. ხელშეკრულების საგანს წარმოადგენდა მეიჯარის კუთვნილი, გარდაბნის რაიონის სოფელ .......-ში მდებარე ნავთობგადამამუშავებელი საამქრო. მეიჯარის მიერ ობიექტის მოიჯარეზე გადაცემა ხორციელდებოდა სამეურნეო საქმიანობის დამოუკიდებელი წარმართვისათვის, ყოველთვიურად 25 კალენდარული სამუშაო დღის ვადით ხელშეკრულების ხელმოწერიდან. საიჯარო ღირებულება შეადგენდა ყოველი გადამუშავებული ერთი ტონა ნედლი ნავთობისათვის 7,5 ლარს დღგ-ს ჩათვლით, არანაკლებ ყოველთვიური 2700 ლარისა. მხარეებს შორის ანგარიშსწორება მოხდებოდა ქარხნის ადმინისტრაციის მიერ გაცემული ცნობისა და მოიჯარის მიერ გაცხადებული ნედლი ნავთობის გადამუშავების რაოდენობის შესაბამისად, საანგარიშო თვის მომდევნო თვის 10 რიცხვამდე. ხელშეკრულება ძალაში იყო 2004 წლის 2 ივლისის ჩათვლით. თუ ორივე მხარე თანახმა იქნებოდა ხელშეკრულების განახლებაზე, იგი გაგრძელებულად ჩაითვლებოდა ურთიერთშეთანხმებული ვადით. 2003 წლის 1 ივლისს გაფორმებული ხელშეკრულება ჩაითვალა გაუქმებულად. ხელშეკრულება შედგენილ იქნა თანაბარი იურიდიული ძალის მქონე ორ ეგზემპლარად. ხელშეკრულება ხელმოწერილ იქნა მხარეთა მიერ შპს ,,გ-ოსა” და შპს “თ-ების” მიერ (ტ. 2, ს.ფ. 14-15). 2003 წლის 6 ოქტომბერს გარდაბნის რაიონის სოფელ .....-ში შპს ,,თ-ებს” (მოიჯარე) და შპს ,,გ-ოს” (მეიჯარე) შორის დაიდო ხელშეკრულება. ხელშეკრულების საგანს წარმოადგენდა გარდაბნის რაიონის სოფელ .....-ში მდებარე, მეიჯარის კუთვნილი ნავთობგადამამუშავებელი საამქრო. მეიჯარის მიერ ობიექტის მოიჯარეზე გადაცემა ხორციელდებოდა სამეურნეო საქმიანობის დამოუკიდებელი წარმართვისათვის, ხელშეკრულების ხელმოწერიდან, ყოველთვიურად 25 კალენდარული სამუშაო დღის ვადით. საიჯარო ღირებულება შეადგენდა ყოველი გადამუშავებული ერთი ტონა ნედლი ნავთობისათვის 7,5 ლარს დღგ-ს ჩათვლით, ყოველთვიურად არანაკლებ 2700 ლარისა. მოიჯარე შპს ,,თ-ები” გადაიხდიდა ასევე ნავთობისა და გაზის რესურსების მარეგულირებელი სახელმწიფო სააგენტოს მომსახურების ღირებულებას _ ყოველთვიურად 997 აშშ დოლარის ეკვივალენტს ეროვნულ ვალუტაში. მხარეებს შორის ანგარიშსწორება მოხდებოდა ქარხნის ადმინისტრაციის მიერ გაცემული ცნობისა და მოიჯარის მიერ გაცხადებული ნედლი ნავთობის გადამუშავების რაოდენობის შესაბამისად, საანგარიშო თვის მომდევნო თვის 10 რიცხვამდე. ხელშეკრულება ძალაში იყო 2004 წლის 2 ივლისის ჩათვლით, თუ ორივე მხარე თანახმა იქნებოდა ხელშეკრულების განახლებაზე, იგი გაგრძელებულად ჩაითვლებოდა ურთიერთშეთანხმებული ვადით. ხელშეკრულება შედგენილ იქნა თანაბარი იურიდიული ძალის მქონე ორ ეგზემპლარად და ხელმოწერილ იქნა მხარეთა _ შპს ,,გ-ოსა” და შპს “თ-ების” მიერ (ტ. 2, ს.ფ. 16-17).
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს მოცემული დავის წარმოშობის პერიოდში მოქმედ საქართველოს 1997 წლის საგადასახადო კოდექსის მე-3 მუხლის პირველ ნაწილზე, რომლითაც დადგენილი იყო, რომ ფიზიკური ან იურიდიული პირი ვალდებული იყო გადაეხადა ამ კოდექსით დაწესებული საერთო-სახელმწიფოებრივი ან ადგილობრივი გადასახადები, რომელთა მიხედვითაც ეს პირი იყო გადასახადის გადამხდელი. ხსენებული კოდექსის 122-ე მუხლის მიხედვით, აქციზი იყო არაპირდაპირი გადასახადი, რომლის გადახდაც ხდებოდა აქციზური საქონლის მიწოდებისას მის ფასთან ერთად. საქართველოში აქციზური საქონლის წარმოება ან იმპორტი იბეგრებოდა აქციზით, თუ ეს საქონელი გათავისუფლებული არ იყო გადასახადისაგან. იმავე კოდექსის 123-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, აქციზის გადამხდელად ითვლებოდა პირი, რომელიც აწარმოებდა აქციზურ საქონელს ან ეწეოდა მის იმპორტს საქართველოში.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ საქართველოს 1997 წლის საგადასახადო კოდექსი ითვალისწინებდა გადასახადის გადახდას კონკრეტულ შემთხვევაში გადასახადის გადახდაზე ვალდებული პირის მიერ. დასახელებული კოდექსი ადგენდა აქციზის გადასახადის გადამხდელად პირის მიჩნევის ორ შემთხვევას, ანუ აქციზის გადასახადის, როგორც არაპირდაპირი გადასახადის, გადახდა შეიძლებოდა დაკისრებოდა საგადასახადო-სამართლებრივი ურთიერთობის მონაწილე იმ მეწარმე სუბიექტს, რომელიც აწარმოებდა აქციზურ საქონელს ან იმ ომპორტიორ პირს, რომელიც ეწეოდა აქციზური საქონლის იმპორტს საქართველოში.
საკასაციო სასამართლო ვერ გაიზიარებს კასატორების მოსაზრებას, რომ 2004 წლის იანვარსა და თებერვალში გადამუშავებულია 1676,7 ტონა ნედლი ნავთობი, რომლისგანაც მიღებულია 592 ტონა დიზელის საწვავი, რომლის აქციზის გადასახადი შეადგენს 59200 ლარს, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 123-ე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, აღნიშნულ მომსახურებაზე აქციზის გადასახადის გადამხდელად ითვლება შპს ,,გ-ო”, რაც საწარმოს არ აქვს დეკლარირებული საგადასახადო ინსპექციაში, რაზედაც იმ პერიოდში მოქმედი საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 254-ე მუხლის საფუძველზე საწარმოს გადასახდელად დაერიცხა ჯარიმა გადასახადის შემცირებისათვის _ 59200 ლარი.
საკასაციო სასამართლოს მოსაზრებით, სააპელაციო სასამართლომ მართებულად მიიჩნია, რომ სადავო აქტის შედგენის მომენტში მოქმედებდა შპს ,,გ-ოსა” (მეიჯარე) და შპს ,,თ-ებს” (მოიჯარე) შორის 2003 წლის 2 ივლისსა (2003 წლის 1 ივლისს გაფორმებული ხელშეკრულება ჩაითვალა გაუქმებულად) და 2003 წლის 6 ოქტომბერს დადებული ხელშეკრულებები (ორივე ხელშეკრულების მოქმედების ვადა _ 2004 წლის 2 ივლისი), რომელთა მიხედვით, ხელშეკრულების საგანს წარმოადგენდა საიჯარო ურთიერთობები, ხოლო გარდაბნის რაიონის სოფელ ......-ში მდებარე ნავთობგადამამუშავებელ საამქროში, საიჯარო ობიექტის გადაცემის შემდგომ, მოიჯარე შპს ,,თ-ები” დამოუკიდებლად წარმართავდა და ახორციელებდა სამეურნეო საქმიანობას. საიჯარო ქირის ოდენობა განისაზღვრებოდა ყოველი გადამუშავებული ერთი ტონა ნედლი ნავთობისათვის 7,5 ლარით დღგ-ს ჩათვლით, ყოველთვიურად არანაკლებ 2700 ლარისა. მოიჯარე იხდიდა, აგრეთვე, ნავთობისა და გაზის რესურსების მარეგულირებელი სახელმწიფო სააგენტოს მომსახურების ღირებულებას, ყოველთვიურად 997 აშშ დოლარის ეკვივალენტს ეროვნულ ვალუტაში. მხარეებს შორის ანგარიშსწორება ხდებოდა ქარხნის ადმინისტრაციის მიერ გაცემული ცნობისა და მოიჯარის მიერ გაცხადებული ნედლი ნავთობის გადამუშავების რაოდენობის შესაბამისად. საქმის მასალებითაც არ დასტურდებოდა და საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 102-ე მუხლის მესამე ნაწილის დებულების გათვალისწინებით, აპელანტის მიერ ვერ იქნა წარმოდგენილი რაიმე მტკიცებულება, რომლითაც დადასტურდებოდა, რომ სადავო პერიოდში შპს ,,გ-ო” ეწეოდა ნედლი ნავთობის გადამუშავებას და აწარმოებდა აქციზურ საქონელს.
საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ საქართველოს 1997 წლის საგადასახადო კოდექსის 226-ე მუხლის (შეტყობინებებისა და სხვა დოკუმენტების სრულფასოვნება) თანახმად, გადასახადის თანხის არანაირი დარიცხვა ან ის დოკუმენტი, რომელიც შედგენილი იყო საგადასახადო კანონმდებლობის შესრულების მიზნით, არ უნდა ყოფილიყო განხილული, როგორც იურიდიული ძალის არმქონე ან ნაკლოვანი, თუ: ა) დოკუმენტი არსითა და შედეგებით შეესაბამებოდა ამ კოდექსს და ბ) პირი, რომელსაც ერიცხებოდა გადასახადი ან ეხებოდა ეს დოკუმენტი, მასში მითითებული იყო ყველასათვის გასაგები სახით. იმავე კოდექსის 235-ე მუხლის მესამე ნაწილით, თუ გადამხდელი არ წარმოადგენდა გადასახადის დასარიცხად საჭირო ინფორმაციას, საგადასახადო ორგანო უფლებამოსილი იყო, დაერიცხა მისთვის გადასახადი მის ხელთ არსებული სარწმუნო ინფორმაციის საფუძველზე.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 53-ე მუხლის მეხუთე ნაწილზე, რომლის თანახმად, ადმინისტრაციული ორგანო უფლებამოსილი არ არის, თავისი გადაწყვეტილება დააფუძნოს იმ გარემოებებზე, ფაქტებზე, მტკიცებულებებზე ან არგუმენტებზე, რომლებიც არ იქნა გამოკვლეული და შესწავლილი ადმინისტრაციული წარმოების დროს. იმავე კოდექსის 96-ე მუხლი ადგენს ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ საქმის გამოკვლევის წესს, რომლის პირველი ნაწილის მიხედვით, ადმინისტრაციული ორგანო ვალდებულია ადმინისტრაციული წარმოებისას გამოიკვლიოს საქმისათვის მნიშვნელობის მქონე ყველა გარემოება და გადაწყვეტილება მიიღოს ამ გარემოებათა შეფასებისა და ურთიერთშეჯერების საფუძველზე. ხსენებული კოდექსის მე-60 მუხლის პირველი ნაწილის “დ” ქვეპუნქტის (დავის წარმოშობის დროს მოქმედი რედაქცია) მიხედვით, ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი ბათილად უნდა გამოცხადებულიყო, თუ იგი ეწინააღმდეგებოდა კანონს ან არსებითად იყო დარღვეული მისი მომზადების ან გამოცემის კანონმდებლობით დადგენილი სხვა მოთხოვნები.
საკასაციო სასამართლოს მოსაზრებით, სააპელაციო სასამართლომ მართებულად მიიჩნია, რომ სადავო აქტი აქციზის გადასახადის დარიცხვის ნაწილში ეწინააღმდეგებოდა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (2005 წლის 1 იანვრამდე მოქმედი რედაქცია) 226-ე მუხლის, 235-ე მუხლის მესამე ნაწილის, საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 96-ე მუხლის, 53-ე მუხლის მეხუთე ნაწილის მოთხოვნებს და საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-60 მუხლის პირველი ნაწილის “დ” ქვეპუნქტის შესაბამისად ექვემდებარებოდა ბათილად ცნობას. საკასაციო სასამართლო ასევე ეთანხმება სააპელაციო სასამართლოს მოსაზრებას, რომ აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის მიერ შპს ,,გ-ზე” საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს ფინანსური პოლიციის ოპერატიული დეპარტამენტიდან გამოთხოვილ მასალაზე მითითებით (და არა მათ მიერ მოსამართლის ბრძანების საფუძველზე ჩატარებული საგადასახადო შემოწმებისას გამოვლენილი საფუძვლით) სადავო საგადასახადო შემოწმების აქტით, 5505 ლარის მატერიალურ ფასეულობათა ზედმეტობისა და 6090 ლარის დანაკლისის დაბეგვრა კანონშეუსაბამოა და ეწინააღმდეგება საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 236-ე, საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 96-ე და 53-ე მუხლების მოთხოვნებს, რის გამოც სადავო აქტი აღნიშნულ ნაწილშიც საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის (2004 წლის 29 ივლისის სადავო აქტის შედგენის მომენტისათვის მოქმედი რედაქცია) მე-60 მუხლის “დ” ქვეპუნქტის თანახმად, ექვემდებარება ბათილად ცნობას.
საკასაციო სასამართლო ვერ გაიზიარებს კასატორის _ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის მოსაზრებას იმის შესახებ, რომ გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმების საფუძველს, უპირველეს ყოვლისა, წარმოადგენს ის გარემოება, რომ ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექცია ამ კონკრეტულ დავაში წარმოადგენს არასათანადო მოპასუხეს, ვინაიდან აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის უფლებამონაცვლეს ამ შემთხვევაში წარმოადგენს რუსთავის საგადასახადო ინსპექცია (შპს ,,გ-თან” მიმართებაში), რადგან შპს ,,გ-ო” აღრიცხვაზე იმყოფება რუსთავის საგადასახადო ინსპექციაში, რადგანაც იგი რეგისტრირებულია გარდაბნის რაიონში.
საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ შპს “გ-ოს” სარჩელზე თავდაპირველ მოპასუხეს წარმოადგენდა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექცია, რომლის უფლებამონაცვლედ თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 27 სექტემბრის საოქმო განჩინებით დადგენილ იქნა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექცია, ვინაიდან თავის დროზე შპს “გ-ო” იყო ქ. თბილისში რეგისტრირებული საწარმო, რაც დასტურდება შესაბამისი სამეწარმეო რეესტრით და შესაბამისად, სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება მიღებულ იქნა იმ დროს არსებული მონაცემების მიხედვით. საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2008 წლის 17 აპრილის საოქმო განჩინებით, პირველ რიგში, საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის უფლებამონაცვლედ მიჩნეულ იქნა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის თბილისის რეგიონალური ცენტრი (საგადასახადო ინსპექცია), ხოლო, ვინაიდან შპს “გ-ო” ამჟამად უკვე აღრიცხვაზე იმყოფება საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის რუსთავის რეგიონალურ ცენტრში (საგადასახადო ინსპექცია), საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის თბილისის რეგიონალური ცენტრის (საგადასახადო ინსპექცია) უფლებამონაცვლედ საქმეში ჩაბმულ იქნა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის რუსთავის რეგიონალური ცენტრი (საგადასახადო ინსპექცია). ამდენად, საკასაციო სასამართლოს მოსაზრებით, კასატორის ზემოაღნიშნული მოსაზრება არ წარმოადგენს გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმების საფუძველს.
საკასაციო სასამართლო ვერ დაეთანხმება კასატორის _ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის მტკიცებას იმის თაობაზე, რომ სააპელაციო სასამართლოს მიერ არ იქნა დაცული საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 389-ე მუხლით დადგენილი იმპერატიული მოთხოვნები, კერძოდ, სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება უნდა პასუხობდეს საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 249-ე მუხლის მოთხოვნებს, რაც არ იყო დაცული სააპელაციო სასამართლოს მიერ, ასევე სააპელაციო სასამართლომ პრაქტიკულად არ შეასრულა საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მითითება, სრულყოფილად გამოეკვლია შპს ,,გ-ოს” მიერ შპს ,,თ-თვის” გამოწერილი საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურები: ¹002565 სერია აა-42, 2004 წლის 31 იანვარი და ¹002569 სერია აა-42, 2004 წლის თებერვალი.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სააპელაციო სასამართლომ შეასრულა საკასაციო სასამართლოს ყველა მითითება, მათ შორის, ზემოაღნიშნული ანგარიშ-ფაქტურების სრულყოფილად გამოკვლევის თაობაზე და საფუძვლიანად იმსჯელა მათზე, რაც დასტურდება გასაჩივრებულ გადაწყვეტილებაში მოყვანილი სააპელაციო სასამართლოს მსჯელობით. გარდა ამისა, სააპელაციო სასამართლოს მიერ დაცულ იქნა საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 249-ე მუხლის მოთხოვნები. აღნიშნული მუხლი შეეხება სასამართლო გადაწყვეტილების შინაარსს და მასში მითითებულია გადაწყვეტილების ნაწილებზე. მართალია, გასაჩივრებულ გადაწყვეტილებაში სიტყვიერად არ წერია გადაწყვეტილების ნაწილების სათაურები და ამ სათაურებით არ არის ერთმანეთისაგან გამიჯნული მისი ნაწილები, მაგრამ გასაჩივრებული გადაწყვეტილება შინაარსობრივად შეიცავს კანონით დადგენილ ყველა ნაწილს და შესაბამისად, აკმაყოფილებს საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 249-ე მუხლის მოთხოვნებს.
საკასაციო სასამართლო ასევე ვერ გაიზიარებს კასატორის _ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის მოსაზრებას იმის შესახებ, რომ გაუგებარია, მოცემულ შემთხვევაში, რატომ წარმოადგენს დავის საგანს შემოწმების აქტით დარიცხული მთლიანი თანხა, ვინაიდან მოსარჩელე სასარჩელო განცხადებით ითხოვდა შემოწმების აქტის გაუქმებას აქციზის გადასახადის დარიცხვის ნაწილში, სულ 118400 ლარის, ხოლო 5505 ლარის დარიცხვას აღიარებდა და აღნიშნული გარემოებაც წარმოადგენს გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმების საფუძველს, რადგანაც სასამართლო გასცდა სარჩელის არსს.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლო კონკრეტულ შემთხვევაში არ გასცდენია სარჩელის ფარგლებს. მართალია, მოსარჩელემ თავდაპირველად მოითხოვა 2004 წლის 27 ივლისს შედგენილი საგადასახადო შემოწმების აქტის აქციზური გადასახადის დარიცხვის ნაწილში გაუქმება, ხოლო მატერიალურ ფასეულობათა ინვენტარიზაციის შედეგად გამოვლენილი ზედმეტობის (5505 ლარის) დარიცხვის ნაწილში უცვლელად დატოვება, მაგრამ მოგვიანებით, მათ შორის, საპაექრო სიტყვაში (ტ. 1, ს.ფ. 62-63), მოსარჩელემ მოითხოვა აღნიშნული აქტის მთლიანად ბათილად ცნობა.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ არ არსებობს საკასაციო საჩივრების დაკმაყოფილებისა და გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმების საფუძველი, რის გამოც ხსენებული გადაწყვეტილება უნდა დარჩეს უცვლელად.
ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :
საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 410-ე მუხლით და
დ ა ა დ გ ი ნ ა :
1. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურისა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის რუსთავის რეგიონალური ცენტრის (საგადასახადო ინსპექცია) საკასაციო საჩივრები არ დაკმაყოფილდეს;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 27 სექტემბრის გადაწყვეტილება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.
