ბს-114-114(კ-08) 16 ივლისი, 2008 წ.
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატამ
შემადგენლობა:

ნინო ქადაგიძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
მოსამართლეები: მარიამ ცისკაძე, ნუგზარ სხირტლაძე

სხდომის მდივანი – ქ. მაღრაძე

კასატორი – ლ. ქ-ე, წარმომადგენელი – ე. თ-ი

მოწინააღმდეგე მხარეები: ხელვაჩაურის მუნიციპალიტეტის საკრებულო; ხელვაჩაურის მუნიციპალიტეტის გამგეობა; ვ. და ბ. ი-ები

გასაჩივრებული გადაწყვეტილება - ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 27 ნოემბრის გადაწყვეტილება

დავის საგანი – მიწის ნაკვეთის გამოთავისუფლება, ადმინისტრაციული აქტების ბათილად ცნობა

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

2004 წლის 18 აგვისტოს ლ. ქ-ემ სასარჩელო განცხადებით მიმართა ხელვაჩაურის რაიონულ სასამართლოს მოპასუხე ვ. ი-ის მიმართ და მოითხოვა ვ. ი-ის მიერ უკანონოდ დაკავებული 0,09 ჰა მიწის ნაკვეთის გამოთავისუფლება და თავისუფალ მდგომარეობაში მისთვის ჩაბარება.
ხელვაჩაურის რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 11 ნოემბრის დაუსწრებელი გადაწყვეტილებით ლ. ქ-ის სარჩელი დაკმაყოფილდა და მოპასუხე ვ. ი-ეს დაევალა დაბა სალიბაურში უკანონოდ დაკავებული მიწის ნაკვეთის გამოთავისუფლება და თავისუფალ მდგომარეობაში ლ. ქ-ის გადაცემა.
2004 წლის 8 დეკემბერს ვ. ი-ემ საჩივრით მიმართა ხელვაჩაურის რაიონულ სასამართლოს, რომლითაც მოითხოვა ხელვაჩაურის რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 11 ნოემბრის დაუსწრებელი გადაწყვეტილების გაუქმება და საქმის განხილვის განახლება. ხელვაჩაურის რაიონულმა სასამართლომ საჩივარი მიიჩნია დასაშვებად და დანიშნა საქმის ხელახალი განხილვა.
შემდგომში, 2005 წლის 27 იანვარს, მოსარჩელე ბ. ი-ემ სასარჩელო განცხადებით მიმართა ხელვაჩაურის რაიონულ სასამართლოს მოპასუხეების: ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის, ურეხის თემის საკრებულოს, სოფ. .... კოოპერატიული მეურნეობის, ხელვაჩაურის მიწის მართვის სამმართველოსა და ლ. ქ-ის მიმართ, რომლითაც მოითხოვა ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 1998 წლის 14 სექტემბრის ¹656 გადაწყვეტილების გაუქმება და ურეხის თემის საკრებულოს სარეფორმო კომისიის 2004 წლის 5 აგვისტოს ¹3 სხდომის ოქმის გაუქმება ლ. ქ-ე 0,09 ჰა მიწის ფართობის გამოყოფის ნაწილში.
ხელვაჩაურის რაიონული სასამართლოს 2005 წლის 7 თებერვლის განჩინებით ლ. ქ-ისა და ბ. ი-ის სასარჩელო განცხადებები გაერთიანდა ერთ წარმოებად იმ მოტივით, რომ აღნიშნული სარჩელები ერთგვაროვნებითა და დავის საგნის იგივეობით წარმოადგენდა ერთ დავას.
ხელვაჩაურის რაიონული სასამართლოს 2005 წლის 16 თებერვლის გადაწყვეტილებით ლ. ქ-ის სასარჩელო განცხადება ბ., ვ. და შ. ი-ების მიმართ უკანონოდ დაკავებული 0,09 ჰა მიწის ნაკვეთის გამოთავისუფლებისა და მასზე თავისუფალ მდგომარეობაში ჩაბარების შესახებ დაკმაყოფილდა, ხოლო ბ. ი-ის სასარჩელო განცხადება არ დაკმაყოფილდა უსაფუძვლობის მოტივით.
მითითებული გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრეს ვ. და შ. ი-ებმა.
აპელანტები სააპელაციო საჩივრით ითხოვდნენ ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 1996 წლის 14 სექტემბრის ¹656 გადაწყვეტილების და ურეხის თემის საკრებულოს სარეფორმო კომისიის სხდომის 2004 წლის 5 მარტის ¹3 ოქმის გაუქმებას, ბ. ი-ის სახელზე რიცხული კომლის აღდგენასა და ლ. ქ-ის სასარჩელო განცხადების დაკმაყოფილებაზე უარის თქმას.
აჭარის ა/რ უმაღლესი სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2005 წლის 29 სექტემბრის განრჩინებით ვ. და შ. ი-ების სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; გაუქმდა ხელვაჩაურის რაიონული სასამართლოს 2005 წლის 16 თებერვლის გადაწყვეტილება და საქმე ხელახალი არსებითი განხილვისათვის დაუბრუნდა იმავე სასამართლოს.
მითითებული განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა ლ. ქ-ემ.
კასატორი საკასაციო საჩივრით ითხოვდა აჭარის ა/რ უმაღლესი სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2005 წლის 29 სექტემბრის განჩინების გაუქმებასა და ხელვაჩაურის რაიონული სასამართლოს 2005 წლის 16 თებერვლის გადაწყვეტილების უცვლელად დატოვებას.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2006 წლის 20 იანვრის გაჩინებით ლ. ქ-ის საკასაციო საჩივარი დარჩა განუხილველად.
ხელვაჩაურის რაიონული სასამართლოს 2007 წლის 3 მაისის გადაწყვეტილებით ლ. ქ-ის სასარჩელო განცხადება დაკმაყოფილდა; მოპასუხე ვ. ი-ეს დაეკისრა ფიცრული სახლის დაშლა, ასევე 2004 წლის 10 მაისის მიწის მიღება-ჩაბარების აქტის შესაბამისად გადაცემული 0,03 ჰა საკარმიდამო მიწის ნაკვეთის, მდებარე ხელვაჩაურის რაიონის სოფ. ....., გამოთავისუფლება და თავისუფალ მდგომარეობაში ლ. ქ-ის ჩაბარება; ბ. ი-ის სასარჩელო განცხადება არ დაკმაყოფილდა.
რაიონული სასამართლო გადაწყვეტილებაში მიუთითებდა, რომ უძრავ ნივთებზე უფლებათა რეგისტრაციის შესახებ საქართველოს კანონის 33-ე მუხლის მე-4 პუნქტის შესაბამისად, ,,მიწის რეგისტრაციის შესახებ” საქართველოს კანონის თანახმად, ყოფილი მიწის მართვის სახელმწიფო დეპარტამენტის ზონის რეგისტრატურებში რეგისტრირებული უფლებები მიიჩნევა საჯარო რეესტრში რეგისტრირებულად. ამდენად, მოსარჩელე ლ. ქ-ე არის სადავო 0,09 ჰა საკარმიდამო მიწის ნაკვეთის მესაკუთრე.
საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 170-ე მუხლის შესაბამისად, მესაკუთრეს შეუძლია თავისუფლად ფლობდეს და სარგებლობდეს ქონებით და არ დაუშვას სხვა პირთა მიერ ამ ქონებით სარგებლობა და ასევე განკარგოს იგი.
მითითებული გადაწყვეტილება სააპელაციო საჩივრით გაასაჩივრეს ბ. ი-ის წარმომადგენლებმა – შ. და ვ. ი-ებმა.
აპელანტები სააპელაციო საჩივრით ითხოვდნენ ხელვაჩაურის რაიონული სასამართლოს 2007 წლის 3 მაისის გადაწყვეტილების გაუქმებასა და ახალი გადაწყვეტილებით მათი სასარჩელო მოთხოვნის დაკმაყოფილებას.
ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 27 ნოემბრის გადაწყვეტილებით ბ. ი-ის წარმომადგენლის შ. და ვ. ი-ების სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა; გაუქმდა ხელვაჩაურის რაიონული სასამართლოს 2007 წლის 3 მაისის გადაწყვეტილება და ახალი გადაწყვეტილებით ლ. ქ-ის სასარჩელო განცხადება არ დაკმაყოფილდა; ბ. ი-ის სასარჩელო განცხადება დაკმაყოფილდა; ბათილად იქნა ცნობილი ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 1996 წლის 14 სექტემბრის ¹656 გადაწყვეტილება ფერიის კოოპერატიული მეურნეობის 1995 წლის 20 დეკემბრის კრების დადგენილების (ოქმი ¹4) გაუქმების ნაწილში, ურეხის თემის საკრებულოს მიწის რეფორმის ჩამტარებელი მუდმივმოქმედი კომისიის 2004 წლის 5 მარტის ¹3 ოქმის დადგენილება და 2004 წლის 10 მაისის მიწის ნაკვეთის მიღება-ჩაბარების აქტი იმ ნაწილში, რომლითაც ლ. ქ-ეს გადაეცა 0,09 ჰა.
სააპელაციო სასამართლო გადაწყვეტილებაში მიუთითებდა, რომ ,,საქართველოს რესპუბლიკაში სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის რეფორმის შესახებ” საქართველოს მინისტრთა კაბინეტის 1992 წლის 18 იანვრის ¹48 დადგენილების პირველი პუნქტის შესაბამისად, საქართველოს ტერიტორიის რესპუბლიკის ეროვნული სიმდიდრე და მისი კუთვნილება.
ამავე დადგენილების მე-11 პუნქტის მიხედვით, მიწები გაიცემა სოფლის (დაბის) მმართველობის ადგილობრივი ორგანოს მიერ, შემდგომ ამტკიცებს რაიონის (ქალაქის) მმართველობის ორგანო.
საქმის მასალებით დადგენილია, რომ სადავო ნაკვეთი სარეფორმო ფონდში ირიცხებოდა და აღნიშნული 1995 წელს გამოყოფილი ჰქონდა ბ. ი-ეს.
ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 1996 წლის 14 სექტემბრის ¹656 გადაწყვეტილებით, ფაქტობრივად ბ. და შ. ი-ები ცალკე კომლებად არიან გამოყოფილი. ამ გადაწყვეტილების მე-6 პუნქტით საკარმიდამო-სამოსახლო მიწების გაცემის დადგენილი წესების დარღვევისათვის გაუქმდა ფერიის კოოპერაციული სასოფლო-სამეურნეო საწარმოს 1995 წლის 20 დეკემბრის კრების დადგენილება (ოქმი ¹4).
საქართველოს რესპუბლიკის მინისტრთა კაბინეტის 1992 წლის 6 თებერვლის ¹128 დადგენილების მე-2 პუნქტის მიხედვით, საკარმიდამო მიწის ნაკვეთების გაცემა ხორციელდებოდა 1992 წლის 1 იანვრის მდგომარეობით რიცხული კომლების მიხედვით. 1992 წლის 1 იანვრის შემდეგ გაყრის შედეგად წარმოქმნილი ახალი კომლები დაკმაყოფილდნენ ამ მიზნით მიწის სარეზერვო ფონდის შექმნის შემდეგ. კომლის გაყრა ხორციელდება მასში ორი და მეტი სრულწლოვანი შვილის არსებობის შემთხვევაში. ამასთან, ერთ-ერთი შვილი რჩება კომლის მემკვიდრედ და მას ცალკე საკარმიდამო მიწის ნაკვეთი არ გამოეყოფა. ერთშვილიანი კომლის შემთხვევაში საკარმიდამო მიწის ნაკვეთი ცალკე არ გამოიყოფოდა.
1996 წლის გადაწყვეტილების შემდეგ ლ. ქ-ეს 2002 წელს მიეზომა სადავო 0,09 ჰა მიწის ნაკვეთი, ხოლო ხელვაჩაურის მიწის მართვის სამმართველოს 2003 წლის წერილიდან ირკვევა, რომ ფერიის კოოპერაციულმა მეურნეობამ 1996 წლის 16 თებერვლის რწმუნებულთა კრების დადგენილებით გააუქმა 23 კომლზე, მათ შორის, ბ. ი-ზე გამოყოფილი ნაკვეთი.
ურეხის თემის საკრებულოს მიწის რეფორმის ჩამტარებული მუდმივმოქმედი კომისიის სხდომის 2002 წლის 5 ივნისის ¹3 საოქმო დადგენილებით, ბათილად იქნა ცნობილი ბ. ი-ზე 0,10 ჰა საკარმიდამო ნაკვეთის გამოყოფა, ვ. ი-ე გაფრთხილებულ იქნა მის მიერ უკანონოდ დაკავებული 0,10 ჰა ფართობის გათავისუფლების თაობაზე.
ამავე საოქმო დადგენილების მე-4 პუნქტით, ბ. ი-ის კომლიდან გამოყოფის საკითხი ჩაითვალა სწორად, რადგან იგი ცალკე კომლად გამოყოფილია სამი სულის შემადგენლობით-თვითონ მეუღლე და ერთი შვილი, ხოლო ძირითად კომლში დარჩენილია დედა, ძმა, მეუღლე და ერთი შვილი.
ამ დადგენილებიდან გამომდინარე, სააპელაციო პალატის მითითებით, ბ. ი-ის კომლიდან გამოყოფა არ ყოფილა ფიქტიური.
სააპელაციო პალატის განმარტებით, როგორც ზემოთ აღინიშნა, ლ. ქ-ეს 2002 წელს მიეზომა სადავო ნაკვეთი მიზომვის აქტით, ხოლო მიწის ნაკვეთის მიღება-ჩაბარების აქტში კი მითითებულია, რომ მას 1995 წლის 20 დეკემბრის ¹4 ოქმის დადგენილებით მიეზომა ეს ნაკვეთი.
1995 წლის 20 დეკემბრის დადგენილებით კი, როგორც აღინიშნა, ბ. ი-ეს გამოეყო სადავო ნაკვეთი. ურეხის თემის საკრებულოს მიწის რეფორმის მუდმივმოქმედი კომისიის სხდომის 2004 წლის 5 მარტის ¹3 ოქმით დასტურდება, რომ ლ. ქ-ეს გამოყოფილი ჰქონდა 0,16 ჰა და ითხოვდა 0,25 ჰა-მდე შევსებას.
საქართველოს რესპუბლიკის მინისტრთა კაბინეტის 1992 წლის 18 იანვრის, 1992 წლის 6 თებერვლის, 1992 წლის 10 მარტისა და 1993 წლის 16 იანვრის დადგენილებების შინაარსიდან გამომდინარე, მიწის ნაკვეთები გაიცემოდა სოფლად მუდმივად მცხოვრებლებზე, აგრეთვე ქალაქად მცხოვრებ პირებზე, რომლებიც მოცემულ სოფლებში ცხოვრობდნენ ადრე და მიწის რეფორმის პერიოდში ქალაქის მცხოვრებლები გახდნენ.
ბ. ი-ემ 1996 წლის დადგენილებაზე მიმართა გამგეობასა და საკრებულოს, მაგრამ საკითხი არ გადაწყდა, რადგან მიწის რეფორმა შეჩერებული იყო სასოფლო-სამეურნეო დანიშუნლების მიწის საკუთრების შესახებ კანონის თანახმად, მიწის რეფორმა დამთავრდა 1999 წლის 1 იანვრისათვის, თანახმად საქართველოს პარლამენტის 1996 წლის 22 მარტის დადგენილების მე-2 პუნქტისა, სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის საკუთრების შესახებ კანონის ამოქმედების თაობაზე.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, სააპელაციო პალატის განმარტებით, ლ. ქ-ე 2002 წელს სადავო ნაკვეთის მიზომვა, ასევე 2004 წლის 5 მარტის სარეფორმო კომისიის დადგენილება ამ ნაკვეთის გადაცემის შესახებ კანონსაწინააღმდეგოა, შესაბამისად უკანონოა ლ. ქ-ის სახელზე გაცემული მიღება-ჩაბარების აქტი სადავო 0,09 ჰა-ის ნაწილში, რის გამოც, უნდა გაუქმდეს საჯარო რეესტრის ჩანაწერი ამ ნაკვეთის ლ. ქ-ის სახელზე რეგისტრაციის თაობაზე.
რამდენადაც, 0,09 ჰა მიწის ნაკვეთი სწორადაა გამოყოფილი ბ. ი-ზე, შესაბამისად, არ არსებობს ქ-ის სარჩელის დაკმაყოფილების სამართლებრივი საფუძველი, რადგან სადავო ნაკვეთი ეკუთვნის ბ. ი-ეს და ამდენად, ამ ნაკვეთზე მდებარე სახლის აღების საფუძველი, ასევე ამ ნაკვეთის ლ. ქ-ის ჩაბარების საფუძველი არ არსებობს, ბ. ი-ის კომლიდან გამოყოფა არ ყოფილა ფიქტიური, რადგან ძირითად კომლში დარჩა დედა და მისი მეორე ძმა მეუღლითა და შვილით.
საქართველოს რესპუბლიკის მინისტრთა კაბინეტის 1992 წლის 6 თებერვლის დადგენილების მე-2 პუნქტის ბოლო წინადადების მიხედვით კი არ შეიძლებოდა ერთადერთი შვილის გამოყოფა, რასაც მოცემულ შემთხვევაში ადგილი არ ჰქონია, ის გარემოება კი, რომ ბ. ი-ე იმყოფება რუსეთში, არ წარმოადგენს კომლიდან ფაქტობრივად გამოყოფის კანონით გათვალისწინებულ საფუძვლებს.
მითითებული გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა ლ. ქ-ემ.
კასატორი საკასაციო საჩივრით ითხოვდა ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 27 ნოემბრის გადაწყვეტილების გაუქმებასა და ახალი გადაწყვეტილებით მისი სასარჩელო განცხადების დაკმაყოფილებასა და ხელვაჩაურის რაიონული სასამართლოს გადაწყვეტილების უცვლელად დატოვებას.


ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების გაცნობის, მხარეთა ახსნა-განმარტებების მოსმენის, საკასაციო საჩივრის საფუძვლების შესწავლისა და გასაჩივრებული გადაწყვეტილების კანონიერება-დასაბუთებულობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ ლ. ქ-ის საკასაციო საჩივარი უსაფუძვლოა და არ უნდა დაკმაყოფილდეს შემდეგ გარემოებათა გამო:
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ გასაჩივრებული გადაწყვეტილება მიღებულია კანონის მართებული გამოყენებისა და განმარტების საფუძველზე, რის გამოც არ არსებობს გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმების სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 393-ე, 394-ე მუხლებით განსაზღვრული პროცესუალური წინამძღვრები.
საკასაციო სასამართლო უსაფუძვლოდ მიიჩნევს კასატორის არგუმენტაციას იმის თაობაზე, რომ ვ. და შ. ი-ები არ წარმოადგენდნენ სააპელაციო საჩივრის შეტანაზე უფლებამოსილ პირებს.
საკასაციო სასამართლო კასატორის ყურადღებას მიაქცევს მისსავე სასარჩელო განცხადებას, რომლის შესაბამისადაც, სარჩელზე მოპასუხედ დასახელებულია ვ. ი-ე. შესაბამისად, რაიონული სასამართლოს გადაწყვეტილება გამოტანილია ამ უკანასკნელის მიმართ.
საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 364-ე მუხლის შესაბამისად, სასამართლოს პირველი ინსტანციით გამოტანილი გადაწყვეტილება მხარეებმა და მე-3 პირებმა დამოუკიდებელი სასარჩელო მოთხოვნით შეიძლება კანონით დადგენილ ვადაში გაასაჩივრონ სააპელაციო სასამართლოში.
მითითებული მუხლის მოთხოვნებიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო უდავოდ მიიჩნევს იმ გარემოებას, რომ ვ. ი-ე, როგორც პროცესის მონაწილე მხარე, უფლებამოსილი იყო გაესაჩივრებინა რაიონული სასამართლოს გადაწყვეტილება.
რაც შეეხება შ. ი-ის ხელმოწერას სააპელაციო საჩივარზე, საკასაციო სასამართლო ადასტურებს, რომ მიუხედავად მასზე სათანადო წესით გაცემული მინდობილობისა, ის არ იყო უფლებამოსილი სააპელაციო სასამართლოში წარმოედგინა ბ. ი-ის ინტერესები, მაგრამ საგულისხმოა, რომ მის წარმომადგენლობით უფლებამოსილებას ახორციელებდა ადვოკატი ვ. ხ-ი, რითაც დაცული იქნა სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 440-ე მუხლის მოთხოვნები.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ სახეზე არ არის საპროცესო ნორმების იმ სახის დარღვევა, რაც შესაძლოა იქცეს გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმების საფუძვლად.
საკასაციო სასამართლომ კასატორის პრეტენზიის საფუძველზე შეამოწმა ბ. ი-ის ცალკე კომლად აღრიცხვის კანონიერების საკითხი და თვლის, რომ პრეტენზია ამ ნაწილში დაუსაბუთებელია.
"საქართველოს რესპუბლიკაში სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწების რეფორმის შესახებ" საქართველოს რესპუბლიკის მინისტრთა კაბინეტის 1992 წლის 18 იანვრის ¹48 დადგენილების პრაქტიკული განხორციელების დამატებით ღონისძიებათა თაობაზე" საქართველოს რესპუბლიკის მინისტრთა კაბინეტის 1992 წლის 6 თებერვლის ¹128 დადგენილების მე-2 ნაწილის მე-2 აბზაცის შესაბამისად, კომლის გაყრა ხორციელდება მასში ორი და მეტი სრულწლოვანი შვილის არსებობის შემთხვევაში, ამასთან ერთ-ერთი შვილი რჩება კომლის მემკვიდრედ და მას ცალკე საკარმიდამო მიწის ნაკვეთი არ გამოეყოფა.
ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 14.09.96წ. ¹656 გადაწყვეტილებით ბ. ი-ის მიწის ნაკვეთის ჩამორთმევის ერთადერთ საფუძვლად მითითებულია იმ გარემოებაზე, რომ ბ. ი-ის ცალკე კომლად გამოყოფა ატარებს ფიქტიურ ხასიათს.
საქმეში ს.ფ. 30-ზე დაცულია ურეხის თემის საკრებულოს ცნობა, რომლითაც დასტურდება, რომ მისი ოჯახი შედგება სამი სულისაგან: თვითონ, მეუღლე და შვილი.
საქმეში ასევე დაცულია ურეხის თემის საკრებულოს მიწის რეფორმის ჩამტარებელი მუდმივმოქმედი კომისიის 2002 წლის 05 ივნისის ¹3 ოქმი, რომლითაც დგინდება, რომ ბ. ი-ის ცალკე კომლად გამოყოფის საკითხი მიჩნეულია სწორად, რადგან იგი ცალკე კომლად გამოყოფილია სამი სულის შემადგენლობით, ხოლო ძირითად კომლში დარჩენილია დედა, ძმა, რძალი და ერთი შვილი _ სულ ოთხი წევრი.
მითითებულ ფაქტობრივ გარემოებებსა და საქართველოს რესპუბლიკის მინისტრთა კაბინეტის 1992 წლის 6 თებერვლის ¹128 დადგენილების ზემოაღნიშნულ ნორმაზე დაყრდნობით, საკასაციო სასამართლო კანონშესაბამისად მიიჩნევს ბ. ი-ის ცალკე კომლად გამოყოფას და მიიჩნევს, რომ სახეზე არ არის ის ერთადერთი საფუძველი, რომლის გამოც ბ. ი-ის კომლს ჩამოერთვა მიწის ნაკვეთი.
საკასაციო სასამართლო ვერ გაიზიარებს ასევე კასატორის მოსაზრებას იმის თაობაზე, რომ ბ. ი-ეს მიწის ნაკვეთი საერთოდ არ გამოჰყოფია. წინამდებარე დავის საგანს წარმოადგენს ხელვაჩაურის რაიონის გამგეობის 1996 წლის 14 სექტემბრის ¹656 გადაწყვეტილება, რომლითაც გაუქმდა ბ. ი-ზე მიწის ნაკვეთის გამოყოფა. აღნიშნული გადაწყვეტილების საფუძველზე უდავოდ დგინდება, რომ ბ. ირებაძეზე და მათ შორის 23 კომლზე ფერიის რწმუნებულთა კრების 1995 წლის 20 დეკემბრის ¹4 საოქმო დადგენილებით მოხდა საკარმიდამო მიწის ნაკვეთების გამოყოფა.
საქმეში წარმოდგენილია ბ. ი-ზე მიწის ნაკვეთის მიზომვის აქტი, რომელიც შეიცავს აღნიშვნას მიწის ნაკვეთის სიტუაციურ გეგმა-ნახაზზე. კასატორი, მართალია, მითითებას აკეთებს აღნიშნული აქტის სიყალბეზე, მაგრამ წარმოდგენილი მოსაზრება საკასაციო სასამართლოს მხრიდან მიღებული ვერ იქნება. საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 102-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებიდან გამომდინარე, კერძოდ აღნიშნული მუხლის შესაბამისად, საქმის გარემოებები, რომლებიც კანონის თანახმად უნდა დადასტურდეს გარკვეული სახის მტკიცებულებებით, არ შეიძლება დადასტურდეს სხვა სახის მტკიცებულებებით.
იმის გათვალისწინებით, რომ დოკუმენტის სიყალბის დადგენა ხდება კანონით გათვალისწინებული საპროცესო მოქმედებების საფუძველზე, საკასაციო სასამართლო მითითებული დოკუმენტების შეფასებისას ვერ დაეყრდნობა მხარის ზეპირსიტყვიერ განმარტებას. ამდენად, მხარის პრეტენზიას ამ ნაწილში მიიჩნევს დაუსაბუთებლად.
რაც შეეხება თავად კასატორის სახელზე სადავო მიწის ნაკვეთზე გაცემულ მიღება-ჩაბარების აქტს, საკასაციო სასამართლო აღნიშნული აქტის არსებობას არ მიიჩნევს კასატორის მოთხოვნის დაკმაყოფილების საკმარის საფუძვლად, ვინაიდან საქმის მასალებით დადგენილია, რომ სადავო მიწის ნაკვეთზე განთავსებული იყო პროცესუალური მოწინააღმდეგის საცხოვრებელი სახლი და მრავალწლიანი ნარგავები, რაც უდავო დასტურია იმისა, რომ მიწის მიღება-ჩაბარება ატარებდა ფორმალურ ხასიათს.
ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლოს მხრიდან გადაწყვეტილების მიღებისას ადგილი არ აქვს პროცესუალური და მატერიალური სამართლის ნორმების დარღვევას, რის გამოც არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დაკმაყოფილების საფუძველი.




ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის I მუხლის II ნაწილით, სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 408-ე მუხლის მე-3 ნაწილით, 410-ე მუხლით და


დ ა ა დ გ ი ნ ა:

1. ლ. ქ-ის საკასაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდეს;
2. უცვლელად დარჩეს ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 27 ნოემბრის გადაწყვეტილება;
3. საქართველოს უზენაესი სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.