¹ბს-208-197(2კ-07) 17 მაისი, 2007 წელი
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:

თავმჯდომარე მაია ვაჩაძე (მომხსენებელი)
მოსამართლეები: ნინო ქადაგიძე
ნუგზარ სხირტლაძე

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლისა და 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 408-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, ზეპირი განხილვის გარეშე, შეამოწმა შპს “დ-ისა” და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის საკასაციო საჩივრების დასაშვებობის საფუძვლების არსებობა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2006 წლის 17 ნოემბრის გადაწყვეტილების გაუქმების თაობაზე.
ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

2005 წლის 25 თებერვალს შპს “დ-მა” სასარჩელო განცხადებით მიმართა თბილისის გლდანი-ნაძალადევის რაიონულ სასამართლოს მოპასუხე საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის მიმართ, ხოლო მესამე პირებად _ შპს “ლ-სა” და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტზე მიუთითა.
მოსარჩელემ აღნიშნა, რომ 2005 წლის 11 თებერვალს საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციიდან მიიღო ¹28/375 საგადასახადო მოთხოვნა, რომლის თანახმადაც, მას 100749,92 ლარის დავალიანება ერიცხებოდა.
მოსარჩელის განმარტებით, საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექცია ზემოხსენებული საგადასახადო მოთხოვნის საფუძვლად საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურებით განხორციელებული დღგ-ს ჩათვლების გაუქმებაზე მიუთითებდა. შპს “დ-მა” შეიძინა შპს “ლ-გან” გარკვეული სახის საქონელი, რაზეც გამოიწერა შესაბამისი საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურები და სასაქონლო ზედნადებები, კერძოდ, სერია აა-06, ¹096634 დღგ-ს ანგარიშ-ფაქტურა 72624 ლარზე და სერია აა-06, ¹096635 დღგ-ს ანგარიშ-ფაქტურა 7412 ლარზე და ¹135761 და ¹135762 სასაქონლო ზედნადებები.
მოსარჩელემ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 11 თებერვლის ¹28/375 საგადასახადო მოთხოვნა უკანონოდ მიიჩნია და განმარტა, რომ ხსენებული საგადასახადო მოთხოვნა საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის თანახმად, ადმინისტრაციულ აქტს წარმოადგენდა, რომელიც გამოცემული უნდა ყოფილიყო იმ ნორმატიული აქტის საფუძველზე, რომელიც მოქმედებდა შესაბამისი ადმინისტრაციული აქტის გამოცემისას.
მოსარჩელემ აღნიშნა, რომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის თანახმად, დამატებული ღირებულების გადასახადი წარმოადგენდა არაპირდაპირ გადასახადს, რომელსაც მომხმარებელი იხდიდა ამ გადასახადით გაზრდილი ფასით საქონლის შეძენისას, ანუ საქონლის შემძენი დღგ-ს თანხას უხდიდა საქონლის მიმწოდებელს. მოცემულ შემთხვევაში კი, შპს “დ-მა” დღგ-ს თანხა შპს “ლ-ს” გადაუხადა საქონლის ღირებულებასთან ერთად, რაც დასტურდებოდა შესაბამისი ქვითრებით.
მოსარჩელის განმარტებით, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (2004 წ.) 247-ე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, ჩასათვლელი დღგ-ს თანხა არის გადასახადის თანხა, რომელიც გადახდილია ან გადასახდელია დასაბეგრ ოპერაციაზე. ამდენად, მოსარჩელემ მიიჩნია, რომ მას საქართველოს კანონმდებლობით დადგენილი წესით შესრულებული ჰქონდა დღგ-ს გადახდის ვალდებულება, ხოლო ბიუჯეტში დღგ-ს შეტანის ვალდებულება შპს “ლ-ს” ეკისრებოდა. ამდენად, მოსარჩელეს საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 147-ე მუხლის მიხედვით, დღგ-ს ჩათვლის მოთხოვნის უფლება ჰქონდა, ხოლო საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის მიერ გამოცემული სადავო საგადასახადო მოთხოვნა არ შეესაბამებოდა მისი გამოცემისას მოქმედ კანონმდებლობას, რის გამოც საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-60 მუხლის თანახმად ბათილად უნდა ყოფილიყო ცნობილი.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელემ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 11 თებერვლის ¹28/375 საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობა, 2002 წლის 11 ნოემბრის საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურით სერია აა-06, ¹096634 და იმავე წლის 12 ნოემბრის საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურით სერია აა-06, ¹096635 განხორციელებული დღგ-ს ჩათვლების აღდგენა მოითხოვა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2006 წლის 6 თებერვლის გადაწყვეტილებით შპს “დ-ის” სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.
აღნიშნული გადაწყვეტილება შპს “დ-მა” სააპელაციო წესით გაასაჩივრა. აპელანტმა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება მოითხოვა.
აპელანტის განმარტებით, საქალაქო სასამართლომ არ გამოიკვლია საკითხი იმის თაობაზე, ერიცხებოდა თუ არა შპს “ლ-ს” დამატებული ღირებულების გადასახადი სადავო ანგარიშ-ფაქტურებით სასაქონლო ოპერაციების განხორციელების პერიოდისათვის, კერძოდ, 2002 წლის ნოემბრიდან 2003 წლის განმავლობაში, ამასთან, იგი არ უნდა დაყრდნობოდა საქართველოს საგადასახადო დეპარტამენტის 2005 წლის 20 დეკემბრის ¹3-09/10292 ცნობას, ვინაიდან არც აღნიშნული ცნობიდან და არც შესაბამისი შედარების აქტიდან არ ჩანდა, თუ როდის და რის საფუძველზე წარმოეშვა შპს “ლ-ს” დღგ-ს დავალიანება.
აპელანტმა მიუთითა საქმეში არსებულ სისხლისსამართლებრივი დევნისა და ¹....... სისხლის სამართლის საქმის შეწყვეტის შესახებ ფინანსური პოლიციის საგამოძიებო დეპარტამენტის 2005 წლის 7 მარტის დადგენილებაზე, რომლის თანახმადაც, შეწყდა სისხლისსამართლებრივი დევნა და სისხლის სამართლის საქმე ა. ს-ის, შპს “ლ-ის” დირექტორის ბ. ღ-ისა და სხვათა მიმართ 2004 წლის 24 დეკემბერს გამოცემული ამნისტიის საფუძველზე. აღნიშნულ დადგენილებაში, რომელიც არ გასაჩივრებულა და კანონიერ ძალაში შევიდა, მითითებული იყო, რომ აჭარის ა/რ სახელმწიფო საგადასახადო ინსპექციის 2003 წლის 2 დეკემბრის ¹200 წერილის თანახმად, შპს “ლ-ს” სახელმწიფო ბიუჯეტის მიმართ გააჩნდა 2085 ლარის დავალიანება, რომელიც 2003 წლის 15 დეკემბრის ¹....... ხელშეკრულებით მიღებულ 3000000 ლარის ყალბ აქტივთან ერთად, ბრალად შეერაცხა შპს “ლ-ის” დირექტორს და ა. ს-ს. ამდენად, აღნიშნული დადგენილების თანახმად, 2003 წლის 2 დეკემბრისათვის შპს “ლ-ს” ბიუჯეტის დავალიანება ერიცხებოდა 2085 ლარის ოდენობით. აპელანტმა აღნიშნა, რომ საქალაქო სასამართლომ არ გამოიკვლია აღნიშნული გარემოება და არ გაითვალისწინა, რომ შპს “ლ-ს” 2003 წლისათვის ერიცხებოდა სახელმწიფო ბიუჯეტის დავალიანება მხოლოდ 2085 ლარის ოდენობით. შესაბამისად, თუ მას 2003 წლის შემდეგ სხვა ოპერაციების განხორციელების საფუძველზე წარმოეშვა ბიუჯეტის დავალიანება, აღნიშნულის შპს “დ-ზე” გავრცელება და ამის საფუძველზე ჩათვლების გაუქმება აპელანტმა უკანონოდ მიიჩნია.
აპელანტმა ასევე უკანონოდ მიიჩნია გაუქმებული ჩათვლების თანხებზე საურავის დარიცხვაც და განმარტა, რომ საურავი წარმოადგენდა გადასახადის გადამხდელისათვის დადგენილი პასუხისმგებლობის სახეს, რომელიც გამოყენებული ვერ იქნებოდა იმ პირის მიმართ, რომელიც გადასახადის გადამხდელად არ ითვლებოდა. კონკრეტულ შემთხვევაში კი, შპს “დ-ი” დღგ-ს გადამხდელს არ წარმოადგენდა და დაუშვებელი იყო მის მიმართ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 252-ე მუხლის პირველი ნაწილით გათვალისწინებული საურავის დაკისრება.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2006 წლს 17 ნოემბრის გადაწყვეტილებით შპს “დ-ის” სააპელაციო საჩივარი ნაწილობრივ დაკმაყოფილდა; გაუქმდა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2006 წლის 6 თებერვლის გადაწყვეტილება შპს “დ-თვის” საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 11 თებერვლის ¹28/375 საგადასახადო მოთხოვნით დარიცხული საურავის ბათილად ცნობაზე უარის თქმის ნაწილში და ამ ნაწილში მიღებულ იქნა ახალი გადაწყვეტილება, რომლითაც შპს “დ-ის” სარჩელი ნაწილობრივ დაკმაყოფილდა; ბათილად იქნა ცნობილი საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 11 თებერვლის ¹28/375 საგადასახადო მოთხოვნა შპს “დ-თვის” 20688,09 ლარის ოდენობით საურავის დაკისრების ნაწილში და მოსარჩელე გათავისუფლდა აღნიშნული თანხის გადახდის მოვალეობისაგან; დანარჩენ ნაწილში გასაჩივრებული გადაწყვეტილება
სააპელაციო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 11 თებერვლის ¹28/375 საგადასახადო მოთხოვნით შპს “დ-ს” დაერიცხა 100749,92 ლარი, მათ შორის, ძირითადი თანხა _ 80047,95 ლარი და საურავი _ 20688,09 ლარი.
სააპელაციო სასამართლომ განმარტა, რომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (1997 წ.) 115-ე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურა წარმოადგენდა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს მიერ დადგენილი ფორმის მკაცრი აღრიცხვის დოკუმენტს, რომლითაც დასტურდებოდა დღგ-ს გადახდის ფაქტი, რაც ნიშნავდა, რომ მიმწოდებლის მხრიდან საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურის გამოწერა ადასტურებდა მყიდველის მიერ არა გადასახადის, არამედ დღგ-ით დატვირთული საფასურის გადახდისა და დასაბეგრი ოპერაციის განხორციელების ფაქტს. ამდენად, სააპელაციო სასამართლომ არასაკმარისად მიიჩნია მხოლოდ საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურის წარდგენა გადასახადის გადახდილად აღიარებისა და დაკისრებული დამატებული ღირებულების გადასახადის გადახდისაგან მოსარჩელის გათავისუფლებისათვის.
სააპელაციო სასამართლომ განმარტა, რომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (1997 წ.) 114-ე მუხლში 2000 წლის 13 ივლისს შეტანილი ცვლილების შესაბამისად, დღგ-ს ჩათვლას ექვემდებარებოდა სახელმწიფო ბიუჯეტში გადახდილი დღგ-ს თანხა და, შესაბამისად, შპს “ლ-ის” მიერ საგადასახადო ორგანოში შესაბამისი ანგარიშ-ფაქტურის წარდგენა და შპს “დ-ის” მიერ გამყიდველისათვის დღგ-ს თანხის გადახდა არ წარმოადგენდა საკმარის პირობას დღგ-ს ჩათვლის მისაღებად, აუცილებელი იყო ორი პირობის ერთდროულად არსებობა _ საქონლის მყიდველის მიერ გამყიდველისათვის დღგ-ს გადახდა შესაბამისი საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურით და გამყიდველის მიერ დღგ-ს სახელმწიფო ბიუჯეტში შეტანა. მოცემულ შემთხვევაში კი აღნიშნული მეორე პირობა არ იყო სახეზე.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, სააპელაციო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ ვინაიდან შპს “ლ-მა” არ შეასრულა დღგ-ს თანხის ბიუჯეტში შეტანის ვალდებულება, შესაბამისად, ვერ მოხდებოდა დღგ-ს გადახდის მოვალეობისაგან შპს “დ-ის” გათავისუფლება. ამდენად, სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ აპელანტს დღგ-ს ჩათვლის აღდგენაზე მართებულად ეთქვა უარი. ამასთან, სააპელაციო სასამართლომ უკანონოდ მიიჩნია შპს “დ-თვის” შესაბამისი ანგარიშ-ფაქტურებით დღგ-ს გადაუხდელობის გამო, დარიცხული საურავი და მიუთითა, რომ აღნიშნული ეწინააღმდეგებოდა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის მოთხოვნებს.
სააპელაციო სასამართლომ განმარტა, რომ საურავი წარმოადგენდა გადასახადის გადამხდელისათვის დადგენილი პასუხისმგებლობის სახეს, რომელიც ეკისრებოდა გადასახადის გადამხდელს. საქართველოს საგადასახადო კოდექსის საფუძველზე, დღგ-ს გადამხდელს წარმოადგენდა საქონლის (სამუშაოს, მომსახურების) მიმწოდებელი. იმის გათვალისწინებით, რომ შპს “დ-ი” წარმოადგენდა მყიდველს და არა მიმწოდებელს, სააპელაციო სასამართლომ გამორიცხა დღგ-ს გადამხდელად მისი მიჩნევის შესაძლებლობა.
სააპელაციო სასამართლომ განმარტა, რომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (1997 წ.) 252-ე მუხლის პირველი ნაწილის მიხედვით, საურავი წარმოადგენდა დამატებით გადასახადს თანხების არადროული გადახდის გამო. შესაბამისად, პასუხისმგებლობაც მისი დარღვევისათვის უნდა დამდგარიყო იმ შემთხვევაში, თუ გადასახადის გადამხდელი დადგენილ ვადაში არ გადაიხდიდა გადასახადს.
სააპელაციო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ საურავი წარმოადგენდა რა გადასახადის გადამხდელისათვის დადგენილი პასუხისმგებლობის სახეს, იგი გამოყენებული ვერ იქნებოდა იმ პირის მიმართ, რომელიც არ წარმოადგენდა გადასახადის გადამხდელს. მოცემულ შემთხვევაში კი შპს “დ-ი” არ წარმოადგენდა დღგ-ს გადამხდელს და დაუშვებელი იყო საქართველოს საგადასახადოს კოდექსის 252-ე მუხლის პირველი ნაწილით გათვალისწინებული საურავის მისთვის დაკისრება.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2006 წლს 17 ნოემბრის საკასაციო წესით შპს “დ-მა” გადაწყვეტილება გაასაჩივრა იმ ნაწილში, რომლითაც უცვლელად დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2006 წლის 6 თებერვლის გადაწყვეტილება დღგ-ს ჩათვლის აღდგენაზე უარის თქმის თაობაზე. კასატორმა აღნიშნული გადაწყვეტილების გასაჩივრებულ ნაწილში გაუქმება და საქმის ამ ნაწილში ხელახლა განსახილველად იმავე სასამართლოსთვის დაბრუნება მოითხოვა.
კასატორი განმარტავს, რომ სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილების დასაბუთება გასაჩივრებულ ნაწილში იმდენად არასრულია, რომ მისი სამართლებრივი საფუძვლიანობის შემოწმება შეუძლებელია. სააპელაციო სასამართლომ არ გაითვალისწინა, რომ შპს “დ-ი” დაზუსტებული სააპელაციო საჩივრით ითხოვდა იმ ფაქტობრივი გარემოებების გამოკვლევასა და დადგენას, ერიცხებოდა თუ არა შპს “ლ-ს” დამატებული ღირებულების გადასახადი სადავო ანგარიშ-ფაქტურებით განხორციელებული სასაქონლო ოპერაციების განხორციელების პერიოდისათვის, კერძოდ, 2002 წლის ნოემბრიდან 2003 წლის განმავლობაში. ამასთან, სააპელაციო სასამართლო კონკრეტულ შემთხვევაში არ უნდა დაყრდნობოდა საქართველოს საგადასახადო დეპარტამენტის 2005 წლის 20 დეკემბრის ¹3-09/10292 ცნობას, ვინაიდან არც აღნიშნული ცნობიდან და არც შესაბამისი შედარების აქტიდან არ ჩანდა, თუ როდის და რის საფუძველზე წარმოეშვა შპს “ლ-ს” დღგ-ს დავალიანება.
კასატორი აღნიშნავს, რომ ამ ეტაპზე იგი მოკლებულია შესაძლებლობას თავად მოიპოვოს სარჩელის დაკმაყოფილებისთვის საჭირო დოკუმენტაცია, ვინაიდან შპს “ლ-ის” მიმართ წარმოებული სისხლის სამართლის საქმის გამოძიებასთან დაკავშირებით, მთელი დოკუმენტაცია საფინანსო პოლიციას აქვს მისგან ამოღებული, ხოლო საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საბაჟო დეპარტამენტმა უსაფუძვლოდ უთხრა უარი ხსენებული დოკუმენტაციის გაცემაზე.
კასატორის განმარტებით, შპს “დ-ის” მიერ შპს “ლ-გან” შეძენილი პროდუქცია შპს “ლ-ის” მიერ იმპორტირებული იყო უკრაინიდან, შესაბამისად, დღგ-ც გადახილი ჰქონდა, რაც შპს “ლ-ის” წარმომადგენელმაც დაადასტურა, სააპელაციო სასამართლომ სარჩელზე გადაწყვეტილების მიღებისათვის უმნიშვნელოვანესი საკითხები გამოკვლევის გარეშე დატოვა და გასაჩივრებულ ნაწილში დაუსაბუთებელი და უკანონო გადაწყვეტილება მიიღო.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2006 წლს 17 ნოემბრის გადაწყვეტილება საკასაციო წესით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტმაც გაასაჩივრა იმ ნაწილში, რომლითაც გაუქმდა დღგ-ს ჩათვლებზე დარიცხული საურავი _ 20688,09 ლარი. კასატორმა აღნიშნული გადაწყვეტილების გასაჩივრებულ ნაწილში გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე მთლიანად უარის თქმა მოითხოვა.
კასატორის განმარტებით, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (1997 წ.) თანახმად, დამატებითი ღირებულების გადასახადი წარმოადგენდა საერთო-სახელმწიფოებრივ გადასახადს და გადახდილად ჩაითვლებოდა, როცა დღგ-ს თანხა დასაბეგრი ოპერაციების დროის მიხედვით გადახდილი იქნებოდა სახელმწიფო ბიუჯეტში, რასაც ითვალისწინებდა ხსენებული კოდექსის 114-ე მუხლის პირველი ნაწილი, ამასთან, ჩასათვლელი დღგ-ს თანხა წარმოადგენდა გადასახადის თანხას, რომელიც დასაბეგრი ოპერაციის დროის მიხედვით გადახდილი იქნებოდა წარმოდგენილი საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურების შესაბამისად ან საბაჟო დეკლარაციის მიხედვით.
კასატორი აღნიშნავს, რომ სააპელაციო სასამართლომ არასწორად განმარტა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 29-ე მუხლის 25-ე ნაწილი, რის შედეგადაც უკანონოდ არ გაავრცელა მოსარჩელეზე დარიცხულ დღგ-ს თანხაზე საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 252-ე (1997წ.) მუხლით გათვალისწინებული საურავი.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2007 წლის 15 მარტის განჩინებებით, ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული შპს “დ-ისა” და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის საკასაციო საჩივრები; მხარეებს მიეცათ უფლება, 2007 წლის 15 მარტის განჩინებების ჩაბარებიდან 14 დღის ვადაში წარმოედგინათ მოსაზრება, თუ რამდენად იყო დასაშვები განსახილველად საკასაციო საჩივრები ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მიხედვით; ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული დასაშვებობის შემოწმება განისაზღვრა 2007 წლის 17 მაისამდე.
2007 წლის 4 აპრილს შპს “დ-მა” საქართველოს უზენაეს სასამართლოში წარადგინა მოსაზრება საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის თაობაზე და აღნიშნა, რომ აღნიშნული საკასაციო საჩივარი დაუშვებელია.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლო გაეცნო გასაჩივრებულ გადაწყვეტილებას, საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტისა და შპს “დ-ის” საკასაციო საჩივრებს, შეამოწმა საქართველოს უზენაესი სასამართლოს პრაქტიკა მოცემულ სამართლებრივ საკითხებთან მიმართებაში, რის შემდეგაც მიიჩნევს, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად, ხოლო შპს “დ-ის” საკასაციო საჩივარი _ დასაშვებად შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის განსახილველად დასაშვებობის ამომწურავ პირობებს, როგორიცაა: ა. საქმე მნიშვნელოვანია სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებისათვის; ბ. სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება ამ კატეგორიის საქმეებზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; გ. სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმე განხილულია მნიშვნელოვანი საპროცესო დარღვევით, რომელსაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოაღნიშნული საფუძვლით.
საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტი ვერ ასაბუთებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ გასაჩივრებულ ნაწილში საქმის განხილვას მნიშვნელოვანი საპროცესო დარღვევით, რამაც არსებითად იმოქმედა საქმის შედეგზე და განაპირობა არასწორი გადაწყვეტილების გამოტანა, აგრეთვე, ვერ აქარწყლებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებსა და დასკვნებს. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები არც გასაჩივრებულ ნაწილში სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილების საკასაციო სასამართლოს დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით. სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება აღნიშნულ ნაწილში არ ეწინააღმდეგება ამ კატეგორიის დავებზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებულ პრაქტიკას.
საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის საკასაციო საჩივრის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე გასაჩივრებულ ნაწილში ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს არც სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების აუცილებლობის თვალსაზრისით.
ამასთან, საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ შპს “დ-ის” საკასაციო საჩივარი, საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, მიჩნეულ უნდა იქნეს დასაშვებად შემდეგ გარემოებათა გამო:
საკასაციო სასამართლოს მოსაზრებით, მოცემულ შემთხვევაში არსებობს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის “ა” ქვეპუნქტით განსაზღვრული საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საფუძველი, ვინაიდან მოცემული საქმე გასაჩივრებულ ნაწილში მნიშვნელოვანია ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებისათვის.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ შპს “დ-ის” საკასაციო საჩივარი განსახილველად უნდა იქნეს დაშვებული და განხილულ იქნეს 2007 წლის 4 ივლისს, მხარეთა დასწრების გარეშე.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა :

1. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2006 წლს 17 ნოემბრის გადაწყვეტილება დღგ-ს ჩათვლებზე დარიცხული საურავი _ 20688,09 ლარის გაუქმების ნაწილში;
3. შპს “დ-ის” საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დასაშვებად და განხილულ იქნეს 2007 წლის 4 ივლისს, მხარეთა დასწრების გარეშე;
4. მოწინააღმდეგე მხარეს შპს “დ-ის” საკასაციო საჩივარზე წერილობითი პასუხის გასაცემად მიეცეს 10 დღის ვადა ამ განჩინების ჩაბარებიდან;
5. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.