ბს-36-36(კ-08) 11 ივნისი, 2008 წ.
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატა
შემადგენლობა:

ნინო ქადაგიძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
მოსამართლეები: ლევან მურუსიძე, ნუგზარ სხირტლაძე


სხდომის მდივანი – ქ. მაღრაძე

კასატორი - საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტო

მოწინააღმდეგე მხარე – თ. მ.-ე

გასაჩივრებული განჩინება - თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 27 ნოემბრის განჩინება

დავის საგანი – ზიანის ანაზღაურება

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

2007 წლის 2 თებერვალს თ. მ.-მ სასარჩელო განცხადებით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას, მოპასუხე საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს მიმართ, ადმინისტრაციული აქტის ბათილად ცნობისა და ზიანის ანაზღაურების თაობაზე.
მოსარჩელე სასარჩელო განცხადებაში მიუთითებდა, რომ თბილისის მერიის ურბანული დაგეგმარების საქალაქო სამსახურის 2006 წლის 12 ივლისის ¹141 ბრძანებით, ჯ.-ის ქუჩის ¹2 კორპუსის მცხოვრებლებს საერთო წილად საკუთრებაში გადაეცა საცხოვრებელი სახლის მიმდებარედ არსებული არასასოფლო-სამეურნეო მიწის ნაკვეთი, რომელიც რეგისტრირებულია ეროვნული სააგენტოს თბილისის სარეგისტრაციო სამსახურში და შესაბამისად, გაცემულია საკადასტრო რუკა.
2006 წლის 18 დეკემბერს მოსარჩელემ განცხადებით მიმართა თბილისის სარეგისტრაციო სამსახურს, რომლითაც მოითხოვა სამოქალაქო კოდექსის 208-ე და 212-ე მუხლების შესაბამისად, ამხანაგობა "...-ის" 2006 წლის 22 თებერვლის კრების გადაწყვეტილების საფუძველზე მოეხდინა მისთვის და ამხანაგობის წევრ მი.-თვის წილობრივ საკუთრებაში გადაცემული 23 კვ.მ მიწის ნაკვეთის საკუთრების უფლებით რეგისტრაცია: თ. მ.-თვის 12 კვ.მ, ზომით 4X3; მი.-თვის - 11 კვ.მ, ზომით 4X2,7.
სარეგისტრაციო სამსახურის მიერ თ. მ.-ს უარი ეთქვა საკუთრების უფლების რეგისტრაციაზე, რაც სზაკ-ის 177-ე მუხლის მოთხოვნათა საფუძველზე გაასაჩივრა იუსტიციის სამინისტროს საჯარო რეესტრის ეროვნულ სააგენტოში.
მოსარჩელის განმარტებით, მას აუკრძალეს ადმინისტრაციულ წარმოებაში მონაწილეობის მიღება, რის გამოც მის მიმართ დარღვეულ იქნა სზაკ-ის 75-ე მუხლით გათვალისწინებული, საჩივრის განხილვაში მონაწილეობის მიღების უფლება. მოპასუხის მიერ ასევე დარღვეულ იქნა სზაკ-ის 85-ე მუხლი, რომლის შესაბამისადაც, ადმინისტრაციული ორგანო ვალდებული იყო, განემარტა მისთვის უფლებები და მოვალეობები, გაეცნო საჩივრის განხილვის წესი, წარმოების სახე და ვადა. სზაკ-ის 95-ე მუხლის თანახმად, ადმინისტრაციული ორგანო ასევე ვალდებულია აცნობოს ადმინისტრაციული წარმოების შესახებ, ხოლო ამავე კოდექსის 99-ე მუხლის შესაბამისად, გააცნოს ადმინისტრაციული წარმოების მასალები. მოპასუხე ორგანიზაციის მიერ ასევე დაირღვა გასაჩივრებული აქტის მომზადებისა და გამოცემის კანონმდებლობით დადგენილი წესი.
ყოველივე აღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელე ითხოვდა საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 2007 წლის 30 იანვრის ¹01/11-396/2/მ გადაწყვეტილების ბათილად ცნობასა და ზიანის ანაზღაურებას.
მოპასუხე - საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს საჯარო რეესტრის ეროვნულმა სააგენტომ სასარჩელო განცხადება არ ცნო და მოითხოვა მოსარჩელისათვის სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2007 წლის 21 ივნისის გადაწყვეტილებით თ. მ.-ის სასარჩელო განცხადება დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; ბათილად იქნა ცნობილი საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს 2007 წლის 30 იანვრის ¹01/11-396/2/მ გადაწყვეტილება და საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს საჯარო რეესტრის ეროვნულ სააგენტოს დაევალა საქმისთვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოებებისა და ფაქტების გამოკვლევისა და შეფასების შემდეგ ახალი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების გამოცემა, გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შევსლიდან ერთი თვის ვადაში.
მითითებული გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს საჯარო რეესტრის ეროვნულმა სააგენტომ.
აპელანტი სააპელაციო საჩივარში მიუთითებდა, რომ გასაჩივრებული აქტი არ ეწინააღმდეგებოდა კანონს, მოსარჩელის კანონიერ უფლებას და ინტერესს არ აყენებდა პირდაპირ და უშუალო ზიანს და არ ზღუდავდა მის უფლებას. ამასთან, პირველი ინსტანციის სასამართლოს არ უმსჯელია, თუ რამდენად არსებობდა ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობისთვის მხარის გადაუდებელი კანონიერი ინტერესი, აგრეთვე არ დაეთანხმა სასამართლოს შეფასებას იმის თაობაზე, რომ სადავო ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემისას არ იყო შესწავლილი საქმისთვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოებები.
ყოველივე აღნიშნულიდან გამომდინარე, აპელანტი ითხოვდა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2007 წლის 21 ივნისის გადაწყვეტილების გაუქმებასა და ახალი გადაწყვეტილებით მოსარჩელისათვის სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმას.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 27 ნოემბრის განჩინებით საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა; უცვლელად დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2007 წლის 21 ივნისის გადაწყვეტილება.
სააპელაციო სასამართლო განჩინებაში მიუთითებდა, რომ ადმინისტრაციულმა ორგანომ თავისი გადაწყვეტილება საჩივრის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის შესახებ მიიღო საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის XIII თავის მოთხოვნათა დაუცველად, ანუ ადმინისტრაციულ საჩივართან დაკავშირებით ადმინისტრაციული წარმოების გარეშე. ადმინისტრაციულ ორგანოს ადმინისტრაციულ წარმოებაში მონაწილე დაინტერესებული მხარისათვის არ მიუცია საკუთარი აზრის წარდგენის შესაძლებლობა, ასევე არ უცნობებია წერილობით დაინტერესებული მხარისათვის ადმინისტრაციული წარმოების დაწყების შესახებ და ადმინისტრაციული წარმოებისას არ უხელმძღვანელია ზემოხსენებული კოდექსის 185-ე მუხლით, რომელიც შეიცავს მარტივი ადმინისტრაციული წარმოების დებულებების გამოყენების წესს.
სზაკ-ის მე-13 მუხლის პირველი ნაწილის შესაბამისად, ადმინისტრაციულ ორგანოს უფლება აქვს, განიხილოს და გადაწყვიტოს საკითხი მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ დაინტერესებულ მხარეს, რომლის უფლება ან კანონიერი ინტერესი იზღუდება ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტით, მიეცა საკუთარი მოსაზრების წარდგენის შესაძლებლობა.
სააპელაციო პალატის განმარტებით კი საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს სადავო გადაწყვეტილება მიღებულ იქნა ადმინისტრაციული წარმოების გარეშე, რითაც მოსარჩელეს წაერთვა დამატებითი დოკუმენტების, საკუთარი აზრის წარმოდგენის შესაძლებლობა და ადმინისტრაციულ წარმოებაში მონაწილეობის უფლება, რაც საჩივრის განმხილველ ადმინისტრაციულ ორგანოს მისცემდა კანონიერი გადაწყვეტილების მიღების, ხოლო საჩივრის ავტორს - საკუთარი უფლებების დაცვისა და რეალიზაციის შესაძლებლობას. აღნიშნულით დაირღვა სზაკ-ის მე-601 მუხლის 1-ლი ნაწილი, რომლის თანახმადაც, ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი ბათილია, თუ იგი ეწინააღმდეგება კანონს ან არსებითად დარღვეულია მისი მომზადების ან გამოცემის კანონმდებლობით დადგენილი სხვა მოთხოვნები.
სააპელაციო პალატის მოსაზრებით, ასევე დაირღვა სზაკ-ის მე-601 მუხლის მე-2 ნაწილიც, ვინაიდან თუკი ადმინისტრაციული ორგანო მისცემდა თ. მ.-ს დოკუმენტების წარდგენის შესაძლებლობას, შესაძლებელი იყო მოცემულ საკითხზე ადმინისტრაციულ ორგანოს მიეღო სხვაგვარი გადაწყვეტილება.
სააპელაციო სასამართლოს მითითებით, პირველი ინსტანციის სასამართლოს მიერ მართებულად იქნა გამოყენებული სასკ-ის 32-ე მუხლის მე-4 ნაწილი, რომლის თანახმადაც, თუ სასამართლო მიიჩნევს, რომ ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი გამოცემულია საქმისთვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოებების შეფასების გარეშე, იგი უფლებამოსილია, სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად, ბათილად ცნოს ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი და დაავალოს ადმინისტრაციულ ორგანოს, ამ გარემოებათა გამოკვლევისა და შეფასების შემდეგ, გამოსცეს ახალი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი.
მითითებული განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს საჯარო რეესტრის ეროვნულმა სააგენტომ.
კასატორი საკასაციო საჩივარში მიუთითებდა, რომ საერთო კრების ოქმი, რომლის მიხედვითაც თ. მ.-ს საკუთრებაში უნდა გადასცემოდა მიწის ნაკვეთი, არ უნდა იქნეს მიჩნეული იურიდიული ძალის მქონედ, რადგან იგი ნოტარიულად დაუმოწმებულია, რაც, სამოქალაქო კოდექსის 183-ე მუხლის მიხედვით, რეგისტრაციისათვის მიმართვის დროს, სავალდებულო იყო.
ამასთან, სამოქალაქო კოდექსის 220-ე მუხლის შესაბამისად, საერთო საკუთრების მართვა ეკისრებათ ბინის მესაკუთრეებს ერთობლივად, ხოლო იმ კრების ოქმით, რომლის შედგენაში მონაწილეობდა ბინის მესაკუთრეთა ამხანაგობის მხოლოდ 8 წევრი, თ. მ.-ს ვერავითარ შემთხვევაში ვერ ექნებოდა კანონიერი უფლება იმ უძრავი ნივთიდან წილის რეგისტრაციასთან დაკავშირებით, რომელიც საერთოO საკუთრებას წარმოადგენს, ეს მიწის ნაკვეთი ამხანაგობის წევრებს ერთმანეთში არ გაუნაწილებიათ და შესაბამისად, არც თ. მ.-თვის არ გადაუციათ საკუთრებაში.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, კასატორის განმარტებით, მოსარჩელე - თ. მ.-ის განცხადების ხელმეორედ განხილვის შემთხვევაში, მოცემულ საკითხზე მიღებული ვერ იქნებოდა სხვაგვარი გადაწყვეტილება, რადგან მას არ მოუპოვებია მიწის ნაკვეთზე საკუთრების რეგისტრაციის უფლება.
კასატორი მიიჩნევდა, რომ მის მიერ არ დარღვეულა სზაკ-ის მე-601 მუხლი, რადგან სადავო აქტი გამოცემული იყო მარტივი ადმინისტრაციული წარმოების წესით სზაკ-ის 72-ე მუხლის მე-2 ნაწილის შესაბამისად, მათ მიერ შესწავლილ იქნა საფუძვლიანად როგორც თბილისის სარეგისტრაციო სამსახურში არსებული სარეგისტრაციო წარმოების მასალები, აგრეთვე თ. მ.-ის მიერ წარმოდგენილი დოკუმენტაციაც, რაზეც შემდგომში დაეყრდნო სადავო აქტის გამოცემისას.
დაინტერესებული მხარის ადმინისტრაციულ წარმოებაში მონაწილეობა სავალდებულო არ იყო, რადგან სზაკ-ის 75-ე მუხლით გათვალისწინებული უფლების რეალიზაციის უზრუნველყოფის ვალდებულება ადმინისტრაციულ ორგანოს იმ შემთხვევაში აქვს, თუ ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტით შეიძლება გაუარესდეს დაინტერესებული პირის სამართლებრივი მდგომარეობა, მოცემულ შემთხვევაში კი, კასატორის მოსაზრებით, თ. მ.-ის სამართლებრივი მდგომარეობა არ გაუარესებულა, რის გამოც მას არ წარმოშობია ვალდებულება, ეცნობებინა დაინტერესებული მხარისათვის ადმინისტრაციული წარმოების დაწყების შესახებ.
ყოველივე აღნიშნულიდან გამომდინარე, კასატორი ითხოვდა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 21 ივნისის განჩინების გაუქმებასა და ახალი გადაწყვეტილებით მოსარჩელისათვის სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმას.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების გაცნობის, მხარეთა ახსნა-განმარტებების მოსმენის, საკასაციო საჩივრის საფუძვლების შესწავლისა და გასაჩივრებული განჩინების კანონიერება-დასაბუთებულობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს საკასაციო საჩივარი უსაფუძვლოა და არ უნდა დაკმაყოფილდეს, შემდეგ გარემოებათა გამო:
საკასაციო სასამართლო ერთმანეთისაგან გამიჯნავს განცხადებასთან დაკავშირებულ ადმინისტრაციულ წარმოებასა და ადმინისტრაციულ საჩივართან დაკავშირებულ ადმინისტრაციულ წარმოებას, რა მიზნითაც კასატორის ყურადღებას მიაქცევს შემდეგ გარემოებებზე: უძრავ ნივთებზე უფლებათა რეგისტრაციის მოთხოვნით პირის განცხადებასთან დაკავშირებით, საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს სამსახურები ვალდებული არიან, ჩაატარონ მარტივი ადმინისტრაციული წარმოება, რა დროსაც დაცული უნდა იყოს საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-6 თავის მოთხოვნები. ამ ტიპის ადმინისტრაციული წარმოებისას კანონმდებელი არ ითვალისწინებს ადმინისტრაციულ წარმოებაში დაინტერესებული პირის სავალდებულო ჩაბმას, ანუ განმცხადებლის სავალდებულო მოწვევას. შესაბამისად, მარტივი ადმინისტრაციული წარმოების პროცესში დასაშვებია ადმინისტრაციული ორგანოს მხრიდან გადაწყვეტილების მიღება განმცხადებლის დაუსწრებლად, არსებულ და წარდგენილ დოკუმენტებზე დაყრდნობით, კერძოდ, საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 95-ე მუხლის I ნაწილი ხაზგასმას აკეთებს ადმინისტრაციული ორგანოს უფლებაზე და არა ვალდებულებაზე, ჩააბას დაინტერესებული მხარე. რაც შეეხება ამავე მუხლის მე-2 ნაწილს, აღნიშნულში უკვე საუბარია ადმინისტრაციული ორგანოს ვალდებულებაზე, აცნობოს ადმინისტრაციული წარმოების დაწყების შესახებ დაინტერესებულ მხარეს და უზრუნველყოს მისი მონაწილეობა ადმინისტრაციულ წარმოებაში. ამასთან, ასეთ შემთხვევაში, სავალდებულო პირობად კანონმდებლის მიერ მიჩნეულია ის ვითარება, როდესაც ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტით შეიძლება გაუარესდეს პირის სამართლებრივი მდგომარება.
მითითებულ ნორმებზე დაყრდნობით საკასაციო სასამართლო ცალსახად ადასტურებს საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს თბილისის სარეგისტრაციო სამსახურის უფლებას, თ. მ.-ის განცხადება განეხილა და გადაწყვეტილება მიეღო ამ უკანასკენლის მოწვევისა და მონაწილეობის გარეშე, ვინაიდან მოცემულ შემთხვევაში სახეზე არ არის საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 95-ე მუხლის მე-2 ნაწილით დადგენილი პირობა, კერძოდ, ამ შემთხვევაში არ უარესდება თ. მ.-ის სამართლებრივი მდგომარეობა, ვინაიდან, დაუშვებელია საუბარი იმ უფლების გაუარესებაზე, რომელიც ჯერ არ წარმოშობილა.
ამ თვალსაზრისით, საკასაციო სასამართლო გარკვეულწილად იზიარებს კასატორის არგუმენტაციას, მაგრამ აქვე კასატორის ყურადღებას მიაქცევს გასაჩივრებული განჩინების მოტივაციაზე და ხაზგასმას აკეთებს იმ გარემოებაზე, რომ სააპელაციო სასამართლოს მხრიდან სარჩელის დაკმაყოფილების საფუძვლად იქცა არა თ. მ.-ის განცხადებასთან დაკავშირებით ადმინისტრაციული წარმოების წესების დარღვევა, არამედ საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-13 თავის მოთხოვნათა შეუსრულებლობა, რომელიც, თავის მხრივ, არეგულირებს ადმინისტრაციულ საჩივართან დაკავშირებით ადმინისტრაციული წარმოებისა წესსა და პროცედურებს.
საკასაციო სასამართლო ყურადღებას მიაქცევს იმ გარემოებას, რომ მარტივი ადმინისტრაციული წარმოებისაგან განსხვავებით, პირის საჩივართან დაკავშირებით, კანონმდებლობის მხრიდან შემოტანილია დაცვის უფრო მაღალი ხარისხი, კერძოდ, საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 194-ე მუხლის I ნაწილის შესაბამისად, ადმინისტრაციული ორგანო ვალდებულია, მისცეს ადმინისტრაციულ წარმოებაში მონაწილე დაინტერესებულ მხარეს საკუთარი აზრის წარმოდგენის შესაძლებლობა. ამავე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, ადმინისტრაციული ორგანო ვალდებულია, ადმინისტრაციულ საჩივართან დაკავშირებით ადმინისტრაციული წარმოების დაწყების შესახებ წერილობით აცნობოს ყველა იმ პირს, რომელიც მონაწილეობდა გასაჩივრებული ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემასთან დაკავშირებულ ადმინისტრაციულ წარმოებაში და უზრუნველყოს მათი მონაწილეობა ადმინისტრაციულ წარმოებაში. უფრო მეტიც, საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 199-ე მუხლში ამომწურავადაა მითითებული ის შემთხვევები, როდესაც ადმინისტრაციული ორგანო უფლებამოსილია, განიხილოს და გადაწყვიტოს ადმინისტრაციული საჩივარი ზეპირი მოსმენის გარეშე. ამასთან, ზეპირი მოსმენის გამართვაზე უარის თქმის საფუძველი მითითებული უნდა იყოს ადმინისტრაციულ საჩივართან დაკავშირებით გამოცემულ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტში.
საკასაციო სასამართლო ყურადღებას მიაქცევს რა ზემოაღნიშნული მუხლების მოთხოვნებს, განმარტავს, რომ მითითებულ მუხლებში დეკლარირებული ნორმები მიეკუთვნება ადმინისტრაციული სამართლის უმნიშვნელოვანეს პრინციპებს, რომლის მიზანსაც წარმოადგენს იმ პირის უფლებათა მაქსიმალური დაცვა, რომელთა ინტერესებიც შესაძლოა შეილახა ადმინისტრაციული წარმოების პროცესში. სწორედ ამითაა განპირობებული ის გარემოება, რომ აღნიშნული მუხლის ნორმები ატარებს იმპერატიულ ხასიათს და არ არის დამოკიდებული ადმინისტრაციული ორგანოს შეხედულობაზე.
უდავოა და აღნიშნულს არ უარყოფს თავად კასატორიც, რომ მისი მხრიდან საჩივრის განხილვა არ მომხდარა მითითებული ნორმების მოთხოვნათა დაცვით, რაც, საკასაციო სასამართლოს მოსაზრებით, ქმნის გასაჩივრებული აქტის ფორმალური საფუძვლით გაუქმების საკმარის მოტივს.
აქვე საკასაციო სასამართლო საჭიროდ მიიჩნევს მიუთითოს იმ გარემოებაზე, რომ არ იზიარებს სააპელაციო სასამართლოს მოტივაციას აქტის მატერიალური სამართლის ნორმებთან შეუსაბამობის თაობაზე და თვლის, რომ სააპელაციო სასამართლოს მხრიდან ამ თვალსაზრისით ადგილი აქვს კანონის არასწორ გამოყენებასა და მის მცდარ განმარტებას, მაგრამ, გამომდინარე იქიდან, რომ აპელანტს ფაქტობრივად მართებულად ეთქვა უარი სააპელაციო საჩივრის დაკმაყოფილებაზე, ხოლო გასაჩივრებული აქტი ბათილადაა ცნობილი სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად, საკასაციო სასამართლო საჭიროდ არ მიიჩნევს იმსჯელოს აქტის მატერიალური სამართლის ნორმებთან შესაბამისობაზე და თვლის, რომ გასაჩივრებული განჩინება ძალაში უნდა იქნეს დატოვებული, როგორც არსებითად სწორი.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის I მუხლის II ნაწილით, სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 410-ე მუხლით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა:

საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს საკასაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდეს;
უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 27 ნოემბრის განჩინება;
საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.