¹ბს-450-428(კ-07) 13 დეკემბერი, 2007წ.
თბილისი

ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის
საქმეთა პალატა

შემადგენლობა:

ლალი ლაზარაშვილი (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
მაია ვაჩაძე, ნუგზარ სხირტლაძე

სხდომის მდივანი _ გულნარა ილინა


კასატორი (მოპასუხე) _ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს სემოსავლების სამსახურის ბათუმის საგადასახადო ინსპექცია, წარმომადგენელი მ. მ.-ე

მოწინააღმდეგე მხარე (მოსარჩელე) _ შპს «დ.-ი», წარმომადგენლები: დირექტორი ა. ბ.-ე, ადვოკატი ე. მ.-ე

გასაჩივრებული გადაწყვეტილება _ თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 5 მარტის განჩინება

დავის საგანი _ საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობა


ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

2006 წლის 22 თებერვალს ბათუმის საქალაქო სასამართლოს სასარჩელო განცხადებით მიმართა შპს ,,დ.-მ» მოპასუხე ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის მიმართ. მოსარჩელემ მოითხოვა ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 8 აგვისტოს საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობა.
სარჩელის საფუძვლები მდგომარეობდა შემდეგში:
ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 8 აგვისტოს ¹3424 საგადასახადო მოთხოვნით შპს ,,დ.-ს» ეცნობა, რომ საგადასახადო კოდექსის 247-ე მუხლის მე-4 პუნქტის საფუძველზე გაუუქმდა ჩათვლები და დაერიცხა გადასახადი 7671 ლარის ოდენობით ¹169015 ანგარიშ-ფაქტურაზე. მასვე განემარტა აღნიშნული მოთხოვნის გასაჩივრების ვადა და წესი. შპს ,,დ.-მ» თავისი პრეტენზიები აღნიშნულ საგადასახადო მოთხოვნასთან დაკავშირებით ბათუმის საგადასახადო ინსპექციას წარუდგინა 2005 წლის 5 ოქტომბერს და მოითხოვა დღგ-ს გაუქმებული ჩათვლების აღდგენა. აღნიშნული მოთხოვნის დაკმაყოფილებაზე შპს ,,დ.-ს» წერილობით უარი ეთქვა 2005 წლის 21 დეკემბერს, რაც მის მიერ გასაჩივრდა ბათუმის საქალაქო სასამართლოში, სადაც ის მოითხოვდა ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 8 აგვისტოს ¹3424 საგადასახადო მოთხოვნის არარა აქტად აღიარებას. ბათუმის საქალაქო სასამართლოს 2006 წლის 16 თებერვლის განჩინებით შპს ,,დ.-ს» სარჩელი დასაშვებად არ იქნა მიჩნეული და საქმის წარმოება შეწყდა. 2005 წლის 12 აგვისტოს შეტყობინებით ბათუმის საგადასახადო ინსპექციამ გამოიყენა უზრუნველყოფის ღონისძიება და ყადაღა დაადო შპს ,,დ.-ის» საკუთრებას. 2005 წლის 6 დეკემბრის ¹2554 წერილით დგინდება, რომ საგადასახადო დავალიანების წარმოშობის საფუძველს წარმოადგენდა საქონლის მიმწოდებლის _ შპს ,,ბ.-ის» მიმართ შპს ,,დ.-ის» მხრიდან კონტროლის განუხორციელებლობა.
2005 წლის ¹01-11/2713 წერილით ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის უფროსი განმარტავდა, რომ საქონლის გამყიდველს შპს ,,ბ.-ს» გააჩნდა დავალიანება, რის გამოც საქონლის მყიდველის მიერ დღგ-ს სახით გადახდილი თანხის _ 7671 ლარის აღდგენა არ განხორციელდებოდა მანამ, სანამ შპს ,,ბ.-ი» არ დაფარავდა დავალიანებას.
შპს ,,დ.-ის» მიერ შპს ,,ბ.-ზე» საქონლის შეძენისას დღგ-ს გადახდის ფაქტს ადასტურებდა არაერთი საბუთი და დოკუმენტი. სპეციალური საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურა ¹169015 ადასტურებდა, რომ 2003 წლის 31 დეკემბერს შპს ,,ბ.-საგან» ბენზინის შეძენისას შპს ,,დ.-მ» დღგ-ს სახით გადაიხადა 7671 ლარი. შპს ,,ბ.-ს» გამოწერილი საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურების რეესტრში აღნიშნული ჰქონდა შპს ,,დ.-საგან» 7671 ლარის დღგ-ს მიღების ფაქტი. 2004 წლის 19 ნოემბერს ბათუმის საოლქო საგადასახადო ინსპექციამ ჩაატარა შპს ,,დ.-ის» შემოწმება და შეადგინა აქტი, რომლის მიხედვით, 2004 წლის 1 ოქტომბრის მგომარეობით შპს ,,დ.-ს» დღგ-ს სახით დავალიანება არ გააჩნდა. 7671 ლარი შპს ,,დ.-ს» დღგ-ს სახით გადახდილი ჰქონდა მიმწოდებლისათვის 2004 წლის აპრილში, ხოლო დღგ-ს ორჯერ გადახდას საქათველოს კანონმდებლობა არ ითვალისწინებდა. შესაბამისად, 7671 ლარის დღგ-ს გადაუხდელობის გამო შპს ,,დ.-ს» საგადასახადო დავალიანება არ გააჩნდა (ს.ფ. 2).
ბათუმის საქალაქო სასამართლოს 2006 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილებით შპს ,,დ.-ის» დირექტორის ა. ბ.-ის სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.
საქალაქო სასამართლოს განმარტებით, სადავო ურთიერთობის პერიოდში მოქმედი საგადასახადო კოდექსის 114-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, დღგ-ს ჩათვლას ექვემდებარებოდა საქართველოს ბიუჯეტში გადახდილი დღგ-ს თანხა, ანუ მხოლოდ დღგ-ს თანხის სახელმწიფო ბიუჯეტში ასახვის შემდეგ მიეცემოდა მყიდველს _ შპს ,,დ.-ს» ჩათვლის მოთხოვნის უფლება, მოცემულ შემთხვევაში კი აღნიშნული გარემოება საქმის მასალებით არ დასტურდებოდა. ვინაიდან მიმწოდებელმა _ შპს ..ბ.-მ» არ შეასრულა მის მიმართ იმ დროს მოქმედი საგადასახადო კოდექსის 29-ე მუხლის 25-ე ნაწილით დადგენილი ვალდებულება, ანუ არ შეიტანა დღგ-ს თანხა ბიუჯეტში, ამიტომ შპს ,,დ.-ი» ვერ მოიპოვებდა დღგ-ს თანხის გადახდილად ჩათვლის უფლებას, ხოლო როგორც შპს ,,ბ.-ის» პირადი ანგარიშის ბარათიდან ირკვეოდა, მას გააჩნდა დღგ-ს დავალიანება (ს.ფ. 126-127).
საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა შპს ,,დ.-მ», რომელმაც მოითხოვა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღებით სარჩელის დაკმაყოფილება.
აპელანტის მითითებით, 2005 წლის 8 აგვისტოს ¹3424 საგადასახადო მოთხოვნით შპს ,,დ.-ის» დავალიანებად მიჩნეულია ის გარემოება, რომ ამ უკანაკნელის მიერ 2003 წლის 31 დეკემბერს შპს ,,ბ.-საგან» ნავთობპროდუქტის შეძენისას დაირღვა ბიუჯეტის სასარგებლოდ დღგ-ს გადახდის წესები, რის გამოც სახელმწიფო ბიუჯეტის კუთვნილი გადასახადის ჩათვლა არ მოხდა.
აპელანტის განმარტებით, საგადასახადო კოდექსის 115-ე მუხლის შესაბამისად, დღგ-ს ჩათვლის უმთავრეს პირობას წარმოადგენს გამყიდველის მიერ მყიდველისაგან მიღებული დღგ-ს თანხის სახელმწიფო ბიუჯეტში გადახდა. ამავე კოდექსის 90-ე მუხლი ადგენს, რომ დღგ არის არაპირდაპირი გადასახადი და იგი ექვემდებარება გადახდას საქონლის მიწოდების, სამუშაოს შესრულების ყველა სტადიაზე.
საქონლის შეძენისას გამყიდველისათვის (შპს ,,ბ.-სათვის») გადახდილი დღგ-ს თანხის ჩათვლის უფლება მყიდველს (შპს ,,დ.-ს») წარმოეშობა მხოლოდ საგადასახადო კოდექსის 114-ე მუხლის პირველი ნაწილით დადგენილი იმპერატიული მოთხოვნის შესრულებისას, ანუ გამყიდველის მიერ მყიდველისაგან მიღებული დღგ-ს თანხის სახელმწიფო ბიუჯეტში გადახდისას.
საქმეში არსებული მტკიცებულებებით დასტურდებოდა, რომ შპს ,,ბ.-ს» 2003 წლის 31 დეკემბერს ბენზინის მიწოდების გამო შპს ,,დ.-საგან» მიღებული და შემდგომში სახელმწიფო ბიუჯეტის სასარგებლოდ გადახდილი აქვს დღგ-ს თანხა 7671 ლარის ოდენობით. ამგვარი მტკიცებულებების არსებობის პირობებში კი საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილების დასაბუთება იმდენად არასრულია, რომ მისი სამართლებრივი საფუძვლიანობის შემოწმება შეუძლებელია (ს.ფ. 132-133).
ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 5 მარტის გადაწყვეტილებით შპს ,,დ.-ის» სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა, გაუქმდა ბათუმის საქალაქო სასამართლოს 2006 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილება, შპს ,,დ.-ის» სარჩელი ნაწილობრივ დაკმაყოფილდა, ბათილად იქნა ცნობილი ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 8 აგვისტოს ¹3424 საგადასახადო მოთხოვნა, 7671 ლარის დღგ-ს ჩათვლის ნაწილში შპს ,,დ.-ის» სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.
სააპელაციო სასამართლოს განმარტებით, საგადასახადო კოდექსის მე-80 მუხლის პირველი და მე-2 ნაწილების მიხედვით, საგადასახადო მოთხოვნა არის საგადასახადო ორგანოს ადმინისტრაციული აქტი, რომელიც წარედგინება გადასახადის გადამხდელს, საგადასახადო აგენტს ან სხვა ვალდებულ პირს. საგადასახადო ორგანო ვალდებულია გადასახადის გადამხდელს, საგადასახადო აგენტს ან სხვა ვალდებულ პირს წარუდგინოს საგადასახადო მოთხოვნა, თუ არსებობს მისი წარდგენის საფუძველი.
სადავო საგადასახადო მოთხოვნის საფუძველია ¹169015 საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურა. ამ ანგარიშ-ფაქტურიდან ირკვევა, რომ მოსარჩელემ 2003 წლის დეკემბერში შპს ,,ბ.-საგან» შეიძინა ბენზინი.
2003 წლისათვის მოქმედი 1997 წლის საგადასახადო კოდექსის 29-ე მუხლის 25-ე ნაწილის მიხედვით, არაპირდაპირი გადასახადის ბიუჯეტში შეტანის ვალდებულება ეკისრება საქონლის მიმწოდებელს, რომელიც იწოდება გადასახადის გადამხდელად. მოქმედი საგადასახადო კოდექსის მე-80 მუხლის პირველი ნაწილის მიხედვით, საგადასახადო მოთხოვნა წარედგინება გადასახადის გადამხდელს.
ზემოაღნიშნული ნორმებიდან გამომდინარე, რადგან გადასახადის გადამხდელია საქონლის მიმწოდებელი, მოცემულ შემთხვევაში, შპს ,,ბ.-ის» საგადასახადო მოთხოვნის წარდგენის საფუძველი შპს ,,დ.-ზე» არ არსებობს.
სააპელაციო სასამართლოს მოსაზრებით, სარჩელი დღგ-ს ჩათვლის აღდგენის ნაწილში არ უნდა დაკმაყოფილდეს, რადგან 1997 წლის საგადასახადო კოდექსის 114-ე მუხლის პირველი ნაწილის მიხედვით, დღგ-ს ჩათვლას ექვემდებარება საქართველოს ბიუჯეტში გადახდილი დღგ-ს თანხა, მიმწოდებელ შპს ,,ბ.-ს» კი დღგ-ს თანხა არ ჰქონდა გადახდილი (ს.ფ. 220-222).
სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციამ, რომელმაც მოითხოვა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღებით მოსარჩელისათვის სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა.
კასატორის მითითებით, საქმეში არსებული მასალების თანახმად, მოსარჩელემ შპს ,,ბ.-საგან» 2003 წლის დეკემბრის თვეში შეიძინა ბენზინი. სადავო არ არის ის ფაქტი, რომ როგორც ერთი, ისე მეორე საწარმო არის დღგ-ს გადამხდელი. მოცემულ შემთხვევაში საქონლის მიმწოდებელმა არ გადაიხადა სახელმწიფო ბიუჯეტში მიწოდებული დღგ-ს თანხა, რის გამოც ამ საქონლის შემძენს (შპს ,,დ.-ს») გაუუქმდა დღგ-ს ჩათვლა, ჩათვლის გაუქმება კი თავისთავად წარმოშობს ასეთი თანხების სახელმწიფო ბიუჯეტში გადახდის ვალდებულებას. იმ დროისათვის მოქმედი საგადასახადო კოდექსის 116-ე მუხლის პირველი ნაწილის ,,ბ» ქვეპუნქტის თანახმად, მოსარჩელე, როგორც დღგ-ის გადამხდელი, ვალდებულია გადაიხადოს დღგ, დღგ-ს ჩათვლის მიღებით კი გადასახადის გადამხდელს (ამ შემთხვევაში საქონლის მიმღებს) ჩათვლილი დღგ-ს თანხით უმცირდება სახელმწიფო ბიუჯეტში გადასახდელი დღგ-ს თანხა.
კანონის ზემოაღნიშნული ნორმიდან გამომდინარე, კასატორი მიჩნევს, რომ სააპელაციო სასამართლომ არასწორად გაათავისუფლა მოსარჩელე დღგ-ს გადახდისაგან (ს.ფ. 229-231).
საკასაციო სასამართლოში საქმის განხილვისას ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის წარმომადგენელმა დააზუსტა საკასაციო საჩივრის განაცხადი და მოითხოვა სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილების გაუქმება იმ ნაწილში, რომლითაც ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 8 აგვისტოს ¹3424 საგადასახადო მოთხოვნა ბათილად იქნა ცნობილი, ხოლო დანარჩენ ნაწილში გასაჩივრებული გადაწყვეტილების უცვლელად დატოვება.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების შესწავლის, მხარეთა ახსნა-განმარტებების მოსმენის, საკასაციო საჩივრის საფუძვლების შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის საკასაციო საჩივარი უნდა დაკმაყოფილდეს, ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 5 მარტის გადაწყვეტილება გაუქმდეს ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 8 აგვისტოს ¹3424 საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობის ნაწილში და ამ ნაწილში მიღებულ იქნეს ახალი გადაწყვეტილება, შპს «დ.-ის» სარჩელი ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 8 აგვისტოს საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობის შესახებ არ დაკმაყოფილდეს, დანარჩენ ნაწილში ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება დარჩეს უცვლელად, შემდეგ გარემოებათა გამო:
სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება, რომლითაც არ დაკმაყოფილდა შპს «დ.-ის» სარჩელი 7671 ლარის დღგ-ს ჩათვლის ნაწილში, შპს «დ.-ის» მიერ საკასაციო წესით არ გასაჩივრებულა და შესაბამისად, აღნიშნულ ნაწილში გადაწყვეტილება კანონიერ ძალაშია შესული. აქედან გამომდინარე, დადგენილია, რომ შპს «დ.-ს» დღგ-ს თანხა 7671 ლარის ოდენობით არა აქვს ჩათვლილი და საკასაციო სასამართლოს განხილვის საგანს წარმოადგენს სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილების კანონიერება მხოლოდ ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 8 აგვისტოს ¹3424 საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობაზე უარის თქმის ნაწილში.
მოცემულ შემთხვევაში სადავოა საკითხი, უნდა წარედგინოს თუ არა საგადასახადო მოთხოვნა საქონლის (სამუშაოს, მომსახურების) მიმღებს იმ შემთხვევაში, თუკი მიმწოდებლის მიერ დღგ-ის თანხის ბიუჯეტში გადაუხდოლობის გამო, მას უკვე მიღებული დღგ-ს ჩათვლა გაუუქმდა.
სააპელაციო სასამართლომ შპს «დ.-ის» სარჩელი ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 8 აგვისტოს ¹3424 საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობის თაობაზე უსაფუძვლოდ მიიჩნია მხოლოდ იმ მოტივით, რომ საგადასახადო კოდექსის მე-80 მუხლის პირველი ნაწილიდან გამომდინარე, საგადასახადო მოთხოვნა წარედგინება გადასახადის გადამხდელს, ხოლო რადგან მოცემულ შემთხვევაში გადასახადის გადამხდელია საქონლის მიმწოდებელი, აღნიშნული საგადასახადო მოთხოვნის შპს «დ.-ზე» წარდგენის საფუძველი არ არსებობს. სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის ამგვარ გადაწყვეტას საკასაციო სასამართლო არ ეთანხმება.
საგადასახადო კოდექსის მე-80 მუხლის პირველი ნაწილის მიხედვით, საგადასახადო მოთხოვნა არის საგადასახადო ორგანოს მიერ ამ კოდექსით დადგენილი წესით გამოცემული ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი, რომელიც წარედგინება გადასახადის გადამხდელს/საგადასახადო აგენტს ან სხვა ვალდებულ პირს. კანონის მითითებული ნორმის შინაარსიდან გამომდინარე, გადასახადის გადამხდელის გარდა საგადასახადო მოთხოვნა შეიძლება წარედგინოს საგადასახადო-სამართლებრივ ურთიერთობებში სხვა ვალდებულ პირსაც. საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ შპს «დ.-ი» მოცემულ შემთხვევაში წარმოადგენს ასეთ ვალდებულ სუბიექტს.
საგადასახადო ოპერაციის განხორციელების დროისათვის _ 2003 წლის 31 დეკემბერს მოქმედი საგადასახადო კოდექსის 114.1 მუხლის თანახმად, დღგ-ის ჩათვლას ექვემდებარებოდა საქართველოს ბიუჯეტში გადახდილი თანხა. ამდენად, აღნიშნული მუხლის თანახმად, ჩათვლის ობიექტად გათვალისწინებულ იქნა დღგ-ით გათვალისწინებული თანხა, რომელიც საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურის შესაბამისად გადახდილი იყო და არა დღგ, როგორც გადასახადი. ამავე მუხლის მოთხოვნიდან გამომდინარე, საქონლის მყიდველის, მოცემულ შემთხვევაში შპს «დ.-ის» მიერ საგადასახადო ორგანოში ანგარიშ-ფაქტურის წარდგენა და გამყიდველისათვის დღგ-ის თანხის გადახდა არ წარმოადგენდა საკმარის პირობას დღგ-ის ჩათვლის მისაღებად. ამისათვის აუცილებელი იყო ერთდროულად ორი პირობის არსებობა: საქონლის (მომსახურების) მყიდველის მიერ გამყიდველისათვის დღგ-ის გადახდა შესაბამისი ანგარიშ-ფაქტურით და გამყიდველის მიერ დღგ-ის სახელმწიფო ბიუჯეტში შეტანა. სადავო შემთხვევაში მიმწოდებლის _ შპს «ბ.-ის» მიერ არ შესრულდა მის მიმართ დადგენილი ვალდებულება და არ მოხდა დღგ-ის თანხის ბიუჯეტში შეტანა, შესაბამისად, მიმღებს _ შპს «დ.-ს» გაუუქმდა დღგ-ს მიღებული ჩათვლა. აქედან გამომდინარე, შპს «დ.-ი», რომლის მიერ თავის დროზე დღგ-ს ჩათვლის მიღება აღნიშნული ჩათვლის გაუქმებით დღეს უკვე არამართლზომიერად ითვლება, წარმოადგენს ბიუჯეტის წინაშე ვალდებულ პირს, დაუბრუნოს დღგ-ს არასწორი ჩათვლის გამო მიღებული თანხა.
1997 წლის საგადასახადო კოდექსის 29-ე მუხლის 25-ე ნაწილის თანახმად, არაპირდაპირი გადასახადის ბიუჯეტში შეტანის ვალდებულება ეკისრება საქონლის მიმწოდებელს, რომელიც იწოდება გადასახადის გადამხდელად. იმის გათვალისწინებით, რომ შპს «დ.-ი» წარმოადგენს მყიდველს და არა მიმწოდებელს, საკასაციო სასამართლო ეთანხმება სააპელაციო სასამართლოს მიერ გადასახადის გადამხდელად შპს «ბ.-ზე» მითითებას, თუმცა აქვე აღნიშნავს, რომ აღნიშნული გარემოება შპს «დ.-ს» ათავისუფლებს მხოლოდ დღგ-ს ჩათვლის გაუქმების გამო საურავის დარიცხვისაგან და არა გაუქმებული დღგ-ს თანხის გადახდის ვალდებულებისაგან, როგორც ეს სადავო შემთხვევაშია. საქართველოს უზენაესი სასამართლოს დიდი პალატის 2005 წლის 5 დეკემბრის გადაწყვეტილებით განმარტებულია, რომ საურავი წარმოადგენს სანქციას გადასახადის გადამხდელისათვის გადასახადის გადახდის ვადის გადაცილებისათვის. შესაბამისად, იგი გამოყენებული ვერ იქნება იმ პირის მიმართ, რომელიც არ ითვლება გადასახადის გადამხდელად.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ «დ.-სათვის» საგადასახადო მოთხოვნა წარდგენილია საგადასახადო კოდექსის მე-80 მუხლის მოთხოვნათა დაცვით, როგორც ამ მუხლით გათვალისწინებული, ბიუჯეტის წინაშე «სხვა ვალდებული პირის» მიმართ და მისი ბათილად ცნობის საფუძველი არ არსებობს.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 411-ე მუხლით და

გ ა დ ა წ ყ ვ ი ტ ა :

1. ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის საკასაციო საჩივარი დაკმაყოფილდეს;
2. გაუქმდეს ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 5 მარტის გადაწყვეტილება ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 8 აგვისტოს ¹3424 საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობის ნაწილში და ამ ნაწილში საკასაციო სასამართლოს მიერ მიღებულ იქნეს ახალი გადაწყვეტილება;
3. შპს «დ.-ის» სარჩელი ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 8 აგვისტოს საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობის შესახებ არ დაკმაყოფილდეს;
4. დანარჩენ ნაწილში ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება დარჩეს უცვლელად;
5. შპს «დ.-ს» დაეკისროს სახელმწიფო ბაჟის სახით 150 ლარის გადახდა სახელმწიფო ბიუჯეტის სასარგებლოდ;
6. საკასაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება საბოლოოა და არ საჩივრდება.