ბს-547-525(კ-08) 17 ივლისი, 2008 წელი
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:


თავმჯდომარე მაია ვაჩაძე (მომხსენებელი)
მოსამართლეები: ლევან მურუსიძე
მარიამ ცისკაძე

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლისა და 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 408-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, ზეპირი განხილვის გარეშე, შეამოწმა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის გურიის საგადასახადო ინსპექციის (საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ფოთის საგადასახადო ინსპექციის უფლებამონაცვლე) საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საფუძვლების არსებობა ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 11 მარტის გადაწყვეტილების გაუქმების თაობაზე.

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

2007 წლის 20 ივნისს ა. ბ-მა სასარჩელო განცხადებით მიმართა ოზურგეთის რაიონულ სასამართლოს მოპასუხე საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ფოთის საგადასახადო ინსპექციის მიმართ.
მოსარჩელის განმარტებით, მას ჩაჰბარდა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ოზურგეთის საგადასახადო ინსპექციის 2007 წლის 29 მაისის ¹646 და ¹647 საგადასახადო მოთხოვნები, რომელთა მიხედვითაც, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 131-ე მუხლის საფუძველზე, მთლიანობაში დაჯარიმდა 7200 ლარით, 2004-2005 წლების ქონების გადასახადის დეკლარაციის დაგვიანებით ჩაბარების გამო. მოსარჩელე არ იყო ინდივიდუალური მეწარმე ან ეკონომიკური საქმიანობის განმახორციელებელი პირი, არამედ _ შპს ,,....” დამფუძნებელი და ამავე საწარმოს დირექტორი. ამდენად, საგადასახადო მოთხოვნების ჩანაწერი _ “ი/მ “.....” იყო არასწორი, რადგან ასეთი ინდივიდუალური საწარმო არ არსებობდა. მოსარჩელე არ წარმოადგენდა ქონების გადასახადით დაბეგვრის ობიექტს, ვინაიდან საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 276-ე მუხლის პირველი ნაწილის “ა” ქვეპუნქტის მიხედვით, ქონების გადასახადისაგან გათავისუფლებული იყო რეზიდენტი ფიზიკური პირის საკუთრებაში არსებული არასასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის ნაკვეთები (გარდა სამეწარმეო საქმიანობისათვის გამოყენებული მიწის ნაკვეთებისა) ან/და ამ კოდექსის 272-ე მუხლის მე-4 ნაწილის ,,ა”, ,,გ” და ,,დ” ქვეპუნქტებით განსაზღვრული დაბეგვრის ობიექტები, თუ ამ პირის ოჯახის მიერ საგადასახადო წლის წინა წლის განმავლობაში მიღებული შემოსავლები არ აღემატებოდა 40000 ლარს.
მოსარჩელის მტკიცებით, მისი ოჯახის შემოსავლის ოდენობა მას არ ავალდებულებდა გადაეხადა ქონების გადასახადი, რის გამოც საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 131-ე მუხლით მისი დაჯარიმება არასწორი იყო. მოსარჩელე მეწარმე სუბიექტიც რომ ყოფილიყო ან შემოსავლის მიხედვით დეკლარაციის წარდგენის ვალდებულება ჰქონოდა, ფიზიკური პირები ვალდებული იყვნენ წარედგინათ ქონების დეკლარაცია საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 275-ე მუხლის მე-8 ნაწილში 2006 წლის 25 მაისს შესული ცვლილებების შემდეგ, მანამდე კი ფიზიკური პირები წარადგენდნენ გაანგარიშებებს. თუ შესაბამის საგადასახადო ორგანოს მოსარჩელის მიმართ გააჩნდა პრეტენზიები, იგი უნდა დაეჯარიმებინა გაანგარიშების დაგვიანებით წარდგენისათვის, რომლისთვისაც გათვალისწინებული იყო პასუხისმგებლობა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 137-ე მუხლით. დეკლარაციისა და გაანგარიშების ერთმანეთში არევა დაუშვებელი იყო, რაც დასტურდებოდა საქართველოს ფინანსთა მინისტრის 2006 წლის 30 აგვისტოს ¹2012-ს ბრძანებით, რომლითაც დამტკიცდა ,,საგადასახადო სამართალდარღვევებზე საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 129-144-ე მუხლების გათვალისწინებით სანქციების გამოყენების შესახებ მეთოდური მითითება”. ხსენებულ მითითებაში აღნიშნული იყო, რომ გაანგარიშებაც და საგადასახადო დეკლარაციაც ანგარიშგების შემადგენელი დოკუმენტები იყო და ამ ცნებების გაიგივება არამართლზომიერად უნდა მიჩნეულიყო. ამ მოსაზრების მართებულობა დასტურდებოდა იმავე კოდექსის 217-ე მუხლის მე-2 და მე-7 ნაწილებით, 273-ე მუხლის მე-6 ნაწილით და 275-ე მუხლის მე-8 ნაწილითაც. შემოსავლისა და დაკავებული გადასახადის შესახებ გაცემული ცნობებისა და გაანგარიშებების საგადასახადო ორგანოში დაგვიანებით წარდგენის გამო, გადასახადის გადამხდელთა მიმართ ხსენებული კოდექსის 131-ე მუხლით დადგენილი ფინანსური სანქციების გამოყენების საკითხთან მიმართებაში, აღნიშნული მიდგომის მართებულობას ამტკიცებდა ამ კოდექსის 132-ე მუხლის დებულებაც, რომლის თანახმად, ფინანსური სანქცია გადასახადის შემცირებისათვის შეიძლებოდა გამოყენებული ყოფილიყო, როგორც საგადასახადო დეკლარაციაში, ასევე გაანგარიშებებში დაშვებული შეცდომების გამო, რითაც გაიმიჯნა დეკლარაციისა და გაანგარიშების ცნებები. ამდენად, გამოკვეთილი იყო ზღვარი ორ ცნებას _ ,,დეკლარაციასა” და ,,გაანგარიშებას” შორის, რის გამოც არასწორი იყო მოსაზრება იმის შესახებ, რომ გაანგარიშების დაგვიანებით წარდენისათვის გადამხდელთა მიმართ გამოყენებული უნდა ყოფილიყო საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 131-ე მუხლით დადგენილი ფინანსური სანქცია.
მოსარჩელის განმარტებით, საქართველოს საგადასახადო კოდექსში 2006 წლის 25 მაისს შესული ზემოაღნიშნული ცვლილება არ შეიძლებოდა გავრცელებულიყო მანამდე წარმოშობილ ან არსებულ სამართლებრივ ურთიერთობებზე, რადგან მას არ გააჩნდა უკუძალა. ამდენად, მოსარჩელის დაჯარიმებისას არასწორად განმარტებული და უგულებელყოფილ იქნა მოქმედი კანონმდებლობის ნორმები. საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-5 მუხლის პირველი და მე-3 ნაწილების მიხედვით, ადმინისტრაციულ ორგანოს უფლება არ ჰქონდა, კანონმდებლობის მოთხოვნების საწინააღმდეგოდ განეხორციელებინა რაიმე ქმედება, ხოლო უფლებამოსილების გადამეტებით გამოცემულ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტს, აგრეთვე, ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ განხორციელებულ ქმედებას _ იურიდიული ძალა და ბათილად უნდა გამოცხადებულიყო. კანონმდებლობის მოთხოვნების საწინააღმდეგო ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების გამოცემით მოპასუხე გასცდა თავის უფლებამოსილების ფარგლებს. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ფოთის საგადასახადო ინსპექციის 2007 წლის 25 მაისის ¹668 და ¹669 ბრძანებებით ფიზიკურ პირს _ ა. ბ-ს პასუხისმგებლობის ზომად სანქციის სახით განესაზღვრა ჯარიმა, შესაბამისად, 4800 ლარისა და 2400 ლარის ოდენობით.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელემ მოითხოვა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ოზურგეთის საგადასახადო ინსპექციის 2007 წლის 29 მაისის ¹646 და ¹647 საგადასახადო მოთხოვნების, ასევე საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ფოთის საგადასახადო ინსპექციის 2007 წლის 25 მაისის ¹668 და ¹669 ბრძანებების ბათილად ცნობა.
ოზურგეთის რაიონული სასამართლოს 2007 წლის 22 ივნისის განჩინებით ა. ბ-ის სარჩელი გადაეგზავნა განსჯად სასამართლოს _ ფოთის საქალაქო სასამართლოს.
ფოთის საქალაქო სასამართლოს 2007 წლის 2 ოქტომბრის გადაწყვეტილებით ა. ბ-ის სარჩელი დაკმაყოფილდა; ბათილად იქნა ცნობილი საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ოზურგეთის საგადასახადო ინსპექციის 2007 წლის 29 მაისის ¹646 და ¹647 საგადასახადო მოთხოვნები, ასევე საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ფოთის საგადასახადო ინსპექციის 2007 წლის 25 მაისის ¹668 და ¹669 ბრძანებები.
საქალაქო სასამართლომ მხარეთა ახსნა-განმარტებებითა და წარმოდგენილი მტკიცებულებებით დადგენილად მიიჩნია, რომ ა. ბ-ი არ წარმოადგენდა ინდივიდუალურ მეწარმეს. მოსარჩელე მხარის განმარტებით, იგი არ ეწეოდა ეკონომიკურ საქმიანობას და მის მიერ ეკონომიკური საქმიანობისათვის გამოყენებულ ქონებაზე ქონების გადასახადის წლიური დეკლარაციების წარდგენა 2004-2005 წლებისათვის მოხდა არასწორი კონსულტაციის შედეგად, რადგან დეკლარაციებში მითითებული უძრავი ქონება წარმოადგენდა მის საკუთრებას და არ იყენებდა მას ეკონომიკური საქმიანობისათვის. აღნიშნულთან დაკავშირებით, მოპასუხე მხარის წარმომადგენლებმა განმარტეს, რომ იმის დამადასტურებელ მტკიცებულებას, რომ ა. ბ-ი ხსენებულ დეკლარაციებში მითითებულ ქონებას იყენებდა ეკონომიკური საქმიანობისათვის, წარმოადგენდა თვითონ მოსარჩელის მიერ 2007 წელს წარდგენილი დეკლარაციები.
საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ მტკიცებულების სახით მხოლოდ იმ დეკლარაციებზე მითითება, რომლებიც, როგორც მოსარჩელე განმარტავდა, შეცდომით იქნა წარდგენილი შესაბამის საგადასახადო ინსპექციაში, არ შეიძლებოდა გამხდარიყო საფუძველი იმ ფაქტის დასადასტურებლად, რომ მოსარჩელე იმავე დეკლარაციებში მითითებული ქონების გამოყენებით ეწეოდა ეკონომიკურ საქმიანობას. ამდენად, საქალაქო სასამართლომ დადასტურებულად მიიჩნია ის ფაქტი, რომ ა. ბ-ი ხსენებულ დეკლარაციებში მითითებულ ქონებას არ იყენებდა ეკონომიკური საქმიანობისათვის. საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 272-ე მუხლის მე-4 ნაწილის ,,ბ” ქვეპუნქტის თანახმად, ფიზიკური პირისათვის ქონების, გარდა მიწისა, გადასახადით დაბეგვრის ობიექტი იყო მის საკუთრებაში არსებული, ეკონომიკური საქმიანობისათვის გამოყენებული ქონება. ვინაიდან მოსარჩელე შესაბამის უძრავ ქონებას არ იყენებდა ეკონომიკური საქმიანობისათვის, არ არსებობდა აღნიშნული მუხლის საფუძველზე გადასახადით დაბეგვრის ობიექტი. აქედან გამომდინარე, მოსარჩელეს არ ეკისრებოდა საგადასახადო ინსპექციაში საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 275-ე მუხლის მე-8 ნაწილით განსაზღვრულ დაბეგვრის ობიექტზე ქონების გადასახადის დეკლარაციის წარდგენის ვალდებულება. იმ პირობებში, როდესაც არ არსებობდა იმავე კოდექსის 272-ე მულის მე-4 ნაწილის ,,ბ” ქვეპუნქტით განსაზღვრული დაბეგვრის ობიექტი და შესაბამისად _ ამ კოდექსის 275-ე მუხლის მე-8 ნაწილით დადგენილი ვალდებულება დეკლარაციების წარდგენის შესახებ, არ შეიძლებოდა მოსარჩელისთვის მის მიერ, თავისი ნებით, შეცდომით, დაგვიანებით წარდგენილი დეკლარაციებისათვის საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 131-ე მუხლით დადგენილი სანქციის დაკისრება. იმ შემთხვევაშიც კი, თუ მოსარჩელეს ექნებოდა საგადასახადო ინსპექციაში ქონების გადასახადის დეკლარაციების წარდგენის ვალდებულება, შესაბამის საგადასახადო ინსპექციას საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 281-ე მუხლის მე-16 ნაწილის ,,ბ” ქვეპუნქტის თანახმად, არ გააჩნდა ფიზიკური პირისათვის ქონების გადასახადის დეკლარაციის წარუდგენლობისათვის საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 131-ე მუხლით გათვალისწინებული სანქციის დაკისრების უფლებამოსილება. ამდენად, არსებობდა გასაჩივრებული ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების ბათილად ცნობის საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-601 მუხლის პირველი ნაწილით გათვალისწინებული საფუძველი.
ფოთის საქალაქო სასამართლოს 2007 წლის 2 ოქტომბრის გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრეს საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურმა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ფოთის საგადასახადო ინსპექციამ, რომელთაც მოითხოვეს გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა.
ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 11 მარტის გადაწყვეტილებით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურისა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ფოთის რეგიონალური ცენტრის (საგადასახადო ინსპექცია) სააპელაციო საჩივრები დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; გაუქმდა ფოთის საქალაქო სასამართლოს 2007 წლის 2 ოქტომბრის გადაწყვეტილება და მიღებულ იქნა ახალი გადაწყვეტილება; ა. ბ-ის სარჩელი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად, ბათილად იქნა ცნობილი საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ოზურგეთის საგადასახადო ინსპექციის 2007 წლის 29 მაისის ¹646 და ¹647 საგადასახადო მოთხოვნები, ასევე საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ფოთის საგადასახადო ინსპექციის 2007 წლის 25 მაისის ¹668 და ¹669 ბრძანებები; საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ფოთის რეგიონალურ ცენტრს (საგადასახადო ინსპექცია) დაევალა იმავე გადაწყვეტილებაში მითითებული არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოებების გამოკვლევა-შეფასების შემდეგ ახალი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემა ა. ბ-ის საგადასახადო სამართალდარღვევისა და საგადასახადო მოთხოვნების თაობაზე, ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 11 მარტის დასაბუთებული გადაწყვეტილების ჩაბარებიდან ერთი თვის ვადაში.
სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ, როგორც ამ საქმის სააპელაციო წესით განხილვისას დადგინდა, ა. ბ-ი ინდივიდუალურ მეწარმედ რეგისტრირებული არ იყო და მას, როგორც ფიზიკურ პირს, გააჩნდა საიდენტიფიკაციო ნომერი, მისი მისამართი იყო _ ქ. ოზურგეთი, .... ქუჩის პირველი შესახვევი ¹1, იგი იყო შპს ,,.....” დამფუძნებელი და მისი დირექტორი. ა. ბ-ის მიერ 2004-2005 წლების დეკლარაციებში მითითებული იყო ,,ტერიტორიული ერთეული” _ ქ. ოზურგეთი, .... ¹1, რომლის ღირებულება განსაზღვრული იყო 12535 ლარის ოდენობით და შესაბამისად, ქონების გადასახადი გამოყვანილი ჰქონდა 125,35 ლარის ოდენობით. ა. ბ-ს თავისი ქონება (სახლი) ქირით ჰქონდა გაცემული ხსენებულ შპს-ზე და ეწეოდა სავაჭრო საქმიანობას. უდავო იყო, რომ ფოთის საგადასახადო ინსპექციის 2007 წლის 25 მაისის ¹668 და ¹669 ბრძანებები და ოზურგეთის საგადასახადო ინსპექციის ¹646 და ¹647 საგადასახადო მოთხოვნები შედგენილი იყო მთელი რიგი არსებითი ხასიათის უზუსტობებითა და დარღვევებით, კერძოდ, ¹646 და ¹647 საგადასახადო მოთხოვნები გამოცემული იყო ოზურგეთის საგადასახადო ინსპექციის მიერ, რომელიც 2007 წლის 29 მაისის მდგომარეობით არ არსებობდა, ხოლო მათ ხელს აწერდა მეგრი როგავა და მათზე დასმული იყო ფოთის საგადასახადო ინსპექციის მრგვალი ღერბიანი ბეჭედი. მათში ა. ბ-ი ფიგურირებდა, როგორც ინდივიდუალური მეწარმე, მაშინ, როდესაც ასეთად იგი საგადასახადო ინსპექციაში რეგისტრირებული არ იყო, ასევე მათში არასწორად იყო მითითებული ა. ბ-ის მისამართი.
სააპელაციო სასამართლომ ასევე აღნიშნა, რომ საქმეში წარმოდგენილი იყო ფოთის საგადასახადო ინსპექციის 2007 წლის 25 მაისის ¹668 და ¹669 ბრძანებების ქსეროასლები ფიზიკური პირის _ ა. ბ-ის საგადასახადო სამართალდარღვევის შესახებ, რომლებშიც არასწორად იყო მითითებული მისი მისამართი, ხოლო ხსენებულ ქსეროასლებზე საგადასახადო ინსპექციის უფროსის (მოადგილის) ხელმოწერა არ იყო. ამ საქმის მასალებით დგინდებოდა, რომ ფოთის საგადასახადო ინსპექციამ ისე გამოსცა 2007 წლის 25 მაისის ¹668 და ¹669 ბრძანებები ა. ბ-ის საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 131-ე მუხლის პირველი ნაწილის შესაბამისად დაჯარიმების შესახებ, რომ არ გაარკვია, 2004-2005 წლებში იყო თუ არა იგი რეგისტრირებული ინდივიდუალურ მეწარმედ ან ფიზიკურ პირად.
სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა, რომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 275-ე მუხლის მე-8 ნაწილის 2006 წლის 25 მაისამდე მოქმედი რედაქციის შესაბამისად, ამ კოდექსის 273-ე მუხლის პირველი, მე-2, მე-3 ნაწილების და მე-4 ნაწილის ,,ბ” ქვეპუნქტით განსაზღვრულ დაბეგვრის ობიექტზე გადასახადის გადამხდელი გაანგარიშებას ქონების გადასახადის შესახებ, გასული წლის მიხედვით, საგადასახადო ორგანოებს წარუდგენდა საანგარიშო წლის 1 აპრილამდე. იმავე კოდექსში 2006 წლის 25 მაისს შეტანილი ცვლილებების შემდეგ კი “გაანგარიშება” შეიცვალა “ქონების გადასახადის დეკლარაციით”. ამასთან, გასაჩივრებული ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების ბათილად ცნობისათვის არსებობდა მხარის გადაუდებელი კანონიერი ინტერესი.
ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 11 მარტის გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის გურიის საგადასახადო ინსპექციამ (საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ფოთის საგადასახადო ინსპექციის უფლებამონაცვლე), რომელმაც მოითხოვა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა.
კასატორის განმარტებით, სააპელაციო სასამართლომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 131-ე მუხლის პირველი ნაწილის ნაცვლად, გამოიყენა ამავე კოდექსის 137-ე მუხლი და მიიჩნია, რომ საგადასახადო ინსპექციას მოსარჩელის მიმართ უნდა გამოეყენებინა არა ხსენებული კოდექსის 131-ე მუხლის პირველი ნაწილით გათვალისწინებული სანქცია, არამედ ამ კოდექსის 137-ე მუხლით გათვალისწინებული სანქცია 200 ლარის ოდენობით. ა. ბ-მა 2004-2005 წლების ეკონომიკური საქმიანობისათვის გამოყენებულ ქონებაზე ამავე ქონების გადასახადის წლიური დეკლარაციების წარდგენით აღიარა ის ფაქტი, რომ მის საკუთრებაში იყო ხსენებული კოდექსის 272-ე მუხლის მე-4 ნაწილით გათვალისწინებული დაბეგვრის ობიექტი. აქედან გამომდინარე, ა. ბ-ს გააჩნდა შესაბამისი დეკლარაციის წარდგენის ვალდებულება საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 275-ე მუხლით გათვალისწინებულ ვადაში, რაც მას არ გაუკეთებია და შესაბამისად, მასზე გავრცელდა ამ კოდექსის 131-ე მუხლის პირველი ნაწილით გათვალისწინებული სანქცია. სააპელაციო სასამართლომ არ გამოიყენა ის ნორმატიული აქტები, რომლებიც უნდა გამოეყენებინა, კერძოდ, საქართველოს ფინანსთა მინისტრის 2007 წლის 6 მარტის ¹176 ბრძანებით ძალადაკარგულად გამოცხადდა საქართველოს ფინანსთა მინისტრის 2005 წლის 22 აპრილის ¹279 ბრძანება ,,ქონების გადასახადის გამოანგარიშებისა და გადახდის წესის შესახებ”, ხოლო საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 282-ე მუხლის მე-2 ნაწილის შესაბამისად, ამ კოდექსის პროცედურული დებულებები ვრცელდება 2005 წლის 1 იანვრიდან იმ საგადასახადო პერიოდებზეც, რომლებიც მთავრდება 2005 წლის 1 იანვრამდე.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2008 წლის 23 მაისის განჩინებით, საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის გურიის საგადასახადო ინსპექციის საკასაციო საჩივარი; მხარეებს მიეცათ უფლება, 2008 წლის 23 მაისის განჩინების ჩაბარებიდან 14 დღის ვადაში წარმოედგინათ მოსაზრება, თუ რამდენად იყო დასაშვები განსახილველად საკასაციო საჩივარი საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მიხედვით; საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული დასაშვებობის შემოწმება განისაზღვრა 2008 წლის 17 ივლისამდე.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის გურიის საგადასახადო ინსპექციის (საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ფოთის საგადასახადო ინსპექციის უფლებამონაცვლე) საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის განსახილველად დასაშვებობის ამომწურავ საფუძვლებს, როგორიცაა: ა) საქმე მნიშვნელოვანია სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებისათვის; ბ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება ამ კატეგორიის საქმეებზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; გ) სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმე განხილულია მნიშვნელოვანი საპროცესო დარღვევით და არსებობს ვარაუდი, რომ მას შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.
კასატორი ვერ ასაბუთებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მნიშვნელოვანი საპროცესო დარღვევით. საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები არც სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილების საკასაციო სასამართლოს დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული გადაწყვეტილება არ ეწინააღმდეგება ამ კატეგორიის დავებზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებულ პრაქტიკას.
ამასთან, საკასაციო საჩივრის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს არც სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების აუცილებლობის თვალსაზრისით.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით და
დ ა ა დ გ ი ნ ა :

1. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის გურიის საგადასახადო ინსპექციის (საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ფოთის საგადასახადო ინსპექციის უფლებამონაცვლე) საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 11 მარტის გადაწყვეტილება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.