ბს-596-570(კ-08) 24 ივლისი, 2008 წელი
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:


თავმჯდომარე მაია ვაჩაძე (მომხსენებელი)
მოსამართლეები: ლევან მურუსიძე
მარიამ ცისკაძე

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლისა და 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 408-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, ზეპირი განხილვის გარეშე, შეამოწმა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საფუძვლების არსებობა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 11 დეკემბრის განჩინების გაუქმების თაობაზე.



ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

2007 წლის 3 ივლისს მ. ბ-მა სასარჩელო განცხადებით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას მოპასუხე საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს მიმართ.
მოსარჩელის განმარტებით, 2007 წლის 15 მაისს სასარჩელო განცხადებით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას მოპასუხე საქართველოს ფინანსთა სამინისტროსთვის კუთვნილი შრომითი გასამრჯელოს, ხელფასის სახით 3569 ლარის ანაზღაურების დაკისრების თაობაზე, თუმცა დროებით გაითხოვა სასარჩელო განცხადება, რადგან არ გააჩნდა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს წერილობითი პასუხი მისთვის ხელფასის ანაზღაურებაზე უარის თქმის შესახებ. 2007 წლის 1 ივნისს ხსენებული სასარჩელო განცხადება დარჩა განუხილველი და მოსარჩელის წარმომადგენელმა იმავე დღესვე განცხადებით მიმართა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს მ. ბ-ის 2001 წლის 1 აპრილიდან 2004 წლის 14 სექტემბრამდე, როცა იგი გათავისუფლდა სამუშაოდან სამსახურის ლიკვიდაციის გამო, ხელფასის ანაზღაურებასთან დაკავშირებით, წერილობითი პოზიციის გამოსახატავად. აღნიშნულ განცხადებაზე საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს 2007 წლის 27 ივნისის ¹04-15/4/6699 წერილობით პასუხში მიეთითა, რომ, თითქოს მეანაბრე-აქციონერთა საზოგადოებების ზედამხედველობის სამსახურის ლიკვიდაციასთან დაკავშირებული ყველა ხარჯი, მათ შორის, თანამშრომელთა სახელფასო დავალიანებები სრულად იყო დაფარული და ხსენებული ლიკვიდირებული სამსახურის მიმართ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს კრედიტორული დავალიანება არ გააჩნდა, რაც არ შეესაბამებოდა სინამდვილეს. საქართველოს მეანაბრე-აქციონერთა საზოგადოებების ზედამხედველობის სამსახურის მიერ 2004 წლის 12 მარტს საქართველოს პრემიერ-მინისტრის სახელზე გაგზავნილი წერილით, ახსნა-განმატებითი ბარათითა და საქართველოს პრეზიდენტის შესაბამისი ბრძანებულების პროექტით, ამ სამსახურის სრულყოფილი ლიკვიდაციისათვის მოთხოვნილ იქნა 61759 ლარი, მათ შორის, 1998-2000 წლების სახელფასო დავალიანება _ 27700 ლარი. საქართველოს პრეზიდენტის 2004 წლის 14 სექტემბრის ¹387 ბრძანებულებით კი, გამოიყო 31000 ლარი, მათ შორის, 27700 ლარი _ 1998-2000 წლების სახელფასო დავალიანებების დასაფარავად, ხოლო 3300 ლარი _ მუშაკთა ორი თვის საკომპენსაციოდ (გათავისუფლებისას). მაშასადამე, გამოიყო 30000 ლარით ნაკლები. ამდენად, სრულად ვერ იქნებოდა დაფარული სალიკვიდაციო ხარჯები, მათ შორის მ. ბ-ის ხელფასი. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს მიერ აღნიშნული სამსახურის 2001 წლის 1 აპრილიდან 2004 წლის 14 სექტემბრამდე დაუფინანსებლობა დასტურდებოდა საქართველოს 2001 წლის სახელმწიფო ბიუჯეტიდან ამონარიდითა და სალიკვიდაციო კომისიის 2004 წლის 15 ოქტომბრის ¹48 ცნობით. ხსენებული სამსახურის სალიკვიდაციო ბალანსში, სალიკვიდაციო აქტსა და კრედიტორთა სიაში, რომლებიც თავის დროზე წარედგინა საქართველოს პრეზიდენტის ადმინისტრაციას, საქართველოს ფინანსთა სამინისტროსა და სახაზინო სამსახურს, აღნიშნული იყო იმავე სამსახურის თანამშრომლებზე 2001 წლის 1 აპრილიდან 2004 წლის 14 სექტემბრამდე ხელფასის გაუცემლობის შესახებ, რასაც ადასტურებდა შესაბამისი სალიკვიდაციო ბალანსი. მ. ბ-ის მსგავსად, დასახელებული სამსახურის 9 თანამშრომელმა 2006-2007 წლებში მოითხოვა ხელფასის თანხის ანაზღაურება, რაც საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მიერ დაკმაყოფილდა და მათი გადახდა დაეკისრა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს.
მოსარჩელის მტკიცებით, საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს 2007 წლის 27 ივნისის ¹04-15/4/6699 წერილობით პასუხში აღნიშნული იყო, რომ მ. ბ-ი მუშაობდა მძღოლად, ხოლო საქართველოს პრეზიდენტის 2000 წლის 11 აგვისტოს ¹364 ბრძანებულების შესაბამისად, მეანაბრე-აქციონერთა საზოგადოებების ზედამხედველობის სამსახურს სამსახურებრივი ავტომანქანა აღარ ეკუთვნოდა და ამ ბრძანებულების გამოქვეყნების დღიდან ავტომანქანის შესანახად იმავე სამსახურს ხარჯი აღარ უნდა გაეწია. აღნიშნული მოსაზრება არასწორი იყო, რადგან საქმე ეხებოდა მ. ბ-ის ხელფასის ანაზღაურებას და არა ავტომანქანის შენახვის ხარჯებს. ამასთან, საქართველოს პრეზიდენტის 2000 წლის 11 აგვისტოს ¹364 ბრძანებულებაში არ იყო მოხსენიებული მეანაბრე-აქციონერთა საზოგადოებების ზედამხედველობის სამსახურისთვის მსუბუქი სასამსახურო ავტომანქანის ჩამორთმევა ან მძღოლის საშტატო ერთეულის გაუქმება. ხსენებულ სამსახურს ჰყავდა მსუბუქი სასამსახურო და არა პერსონალური, ოპერატიული ან სპეცდანიშნულების ავტომანქანა, ამასთან, ამ სამსახურს საქართველოს პრეზიდენტის ბრძანებულებითაც რომ ჩამორთმეოდა ავტომანქანა, მძღოლის საშტატო ერთეულის არსებობას წყვეტდა აღნიშნული სამსახურის ხელმძღვანელი და მას შეეძლო ჰყოლოდა მძღოლი, თუნდაც კერძო ავტომანქანის დაქირავების შემთხვევისათვის. მაშასადამე, დასახელებული სამსახურის ხელმძღვანელს უფლება ჰქონდა, ამ სამსახურისათვის დამტკიცებული წლიური ასიგნების ფარგლებში, ჰყოლოდა მძღოლი, რომელსაც ,,საჯარო სამსახურის შესახებ” საქართველოს კანონის 37-ე მუხლის შესაბამისად, მუშაობის დაწყებიდან სამსახურიდან გათავისუფლებამდე ეკუთვნოდა შრომითი გასამრჯელო (ხელფასი). ამდენად, მოსარჩელის მოთხოვნა ხელფასის თანხის საქართველოს ფინანსთა სამინისტროსთვის დაკისრების შესახებ, იყო კანონიერი, რადგან ხსენებულ ლიკვიდირებულ სამსახურს არ დარჩა სამართალმემკვიდრე და იგი ფინანსდებოდა საქართველოს ცენტრალური ბიუჯეტიდან.
მოსარჩელის განმარტებით, საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს 2007 წლის 27 ივნისის ¹04-15/4/6699 წერილობით პასუხში ასევე მითითებული იყო, რომ, თუ ზემოაღნიშნულმა სამსახურმა 2000 წლის შემდგომ პერიოდში მსუბუქი ავტომანქანის შესანახად მაინც გასწია ხარჯი და მძღოლის მიმართ წარმოიშვა კრედიტორული დავალიანება, იგი ითვლებოდა უკანონო ხარჯად. მოსარჩელის მტკიცებით, 2000 წლის შემდგომ პერიოდში იმავე სამსახურს საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს ცალმხრივი ინიციატივით საერთოდ შეუწყდა დაფინანსება, რის გამოც იგი ვერ გასწევდა ფაქტობრივ ხარჯებს და ვერ აუნაზღაურებდა მ. ბ-ს ხელფასს.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელემ მოითხოვა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროსთვის მ. ბ-ის სასარგებლოდ სახელფასო დავალიანების სახით 3569 ლარის ანაზღაურების დაკისრება, ასევე _ საქმის დაჩქარებული წესით განხილვა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2007 წლის 7 აგვისტოს გადაწყვეტილებით მ. ბ-ის სარჩელი დაკმაყოფილდა; მოპასუხე საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს მ. ბ-ის სასარგებლოდ დაეკისრა სახელფასო დავალიანების _ 3569 ლარის გადახდა; გადაწყდა მ. ბ-ის 3 თვის ხელფასის თანხის _ 258 ლარის დაუყოვნებლივ ანაზღაურება.
საქალაქო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ მოსარჩელე მ. ბ-ი მუშაობდა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს მეანაბრე-აქციონერთა საზოგადოებების ზედამხედველობის სამსახურში და 2001 წლის 1 მარტიდან 2004 წლის 15 ოქტომბრამდე ასრულებდა მძღოლის მოვალეობას. იგი სამსახურიდან გათავისუფლდა ,,საჯარო სამსახურის შესახებ” საქართველოს კანონის 96-ე მუხლის შესაბამისად, სამსახურის ლიკვიდაციის გამო. საქართველოს პრეზიდენტის 2004 წლის 14 სექტემბრის ¹387 ბრძანებულებით ლიკვიდირებულ იქნა საქართველოს პრეზიდენტის 1997 წლის 28 დეკემბრის ¹765 ბრძანებულების საფუძველზე შექმნილი (გარდაქმნილი) საქართველოს პრეზიდენტის გამგებლობაში მყოფი სახელმწიფო საქვეუწყებო დაწესებულება – მეანაბრე-აქციონერთა საზოგადოებების ზედამხედველობის სამსახური.
საქალაქო სასამართლომ არ გაიზიარა მოპასუხე საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს მოსაზრება იმის შესახებ, რომ საქართველოს პრეზიდენტის შესაბამისი ბრძანებულებით საქართველოს მეანაბრე-აქციონერთა საზოგადოებას ჩამოერთვა სამსახურებრივი ავტომანქანის ყოლის უფლება და ამ ბრძანებულების გამოქვეყნების დღიდან ავტომანქანის შესანახად ხარჯი არ უნდა გაეწია, კერძოდ, საქართველოს პრეზიდენტის 2000 წლის 11 აგვისტოს ¹364 ბრძანებულების შესაბამისად, მეანაბრე-აქციონერთა ზედამხედველობის სამსახურს არ შეეძლო ჰყოლოდა სახელმწიფოს ხარჯზე სამსახურებრივი დანიშნულების ავტომანქანა, რადგან აღნიშნულ სამსახურს 50 საშტატო ერთეულზე ნაკლები თანამშრომელი ჰყავდა.
საქალაქო სასამართლომ აღნიშნა, რომ ,,სამსახურებრივი ავტომანქანების გამოყენების წესის შესახებ” საქართველოს პრეზიდენტის 2000 წლის 11 აგვისტოს ¹364 ბრძანებულების მე-2 პუნქტის შესაბამისად, საქართველოს სამინისტროებისა და სახელმწიფო დეპარტამენტების ცენტრალური აპარატებისათვის დადგინდა სამსახურებრივი მიმოსვლისათვის მსუბუქი ავტომანქანების ზღვრული ოდენობის განსაზღვრის შემდეგი ნორმატივი – ცენტრალური აპარატის მუშაკთა რიცხოვნობის 50 საშტატო ერთეულამდე – 1 ავტომანქანა. ამდენად, ხსენებული ბრძანებულებით განისაზღვრა 50 საშტატო ერთეულამდე 1 ავტომანქანის ყოლის უფლება. იმავე ბრძანებულებაში არ იყო მითითებული, რომ იქ, სადაც 50 საშტატო ერთეულზე ნაკლები თანამშრომელი იყო, ავტომანქანის ყოლის უფლება არ ჰქონდათ. იმავე სამსახურის უფროსს კი უფლება ჰქონდა, თანამდებობაზე დაენიშნა მძღოლი. მ. ბ-ის აღნიშნულ სამსახურში მძღოლად მუშაობის ფაქტი დასტურდებოდა მისი შრომის წიგნაკით, რომლის მიხედვითაც, მოსარჩელე მიღებულ იქნა ამ სამსახურში მძღოლად ამავე სამსახურის უფროსის 2001 წლის 1 მარტის ¹2-კ ბრძანების საფუძველზე. აღნიშნულიდან გამომდინარე, სასამართლომ არ გაიზიარა მოპასუხის მოსაზრება იმის თაობაზე, რომ თუ ავტომანქანის შესანახად სამსახურმა გასწია ხარჯი და მძღოლის მიმართ წარმოიშვა კრედიტორული დავალიანება, იგი ითვლებოდა უკანონო ხარჯად, რადგან ამ სამსახურის უფროსს უფლება ჰქონდა, მიეღო სამსახურში თანამშრომლები და მათ შორის, მძღოლიც. საქართველოს პრეზიდენტის 1997 წლის 28 დეკემბრის ¹765 ბრძანებულებით დამტკიცებული ,,საქართველოს მეანაბრე-აქციონერთა საზოგადოებების ზედამხედველობის სამსახურის დებულების” მე-5 პუნქტის შესაბამისად, აღნიშნული სამსახური ფინანსდებოდა საქართველოს ცენტრალური ბიუჯეტის ხარჯზე. მ. ბ-ი ხსენებული სამსახურის სალიკვიდაციო კომისიის 2004 წლის 15 ოქტომბრის ¹13-კ ბრძანებით გათავისუფლდა ამ სამსახურის მძღოლის თანამდებობიდან. მ. ბ-ს საქართველოს მეანაბრე-აქციონერთა საზოგადოებების ზედამხედველობის სამსახურში მუშაობისას, სახელმწიფო ბიუჯეტიდან დაუფინანსებლობის გამო, ხელფასი არ მიუღია 2001 წლის 1 აპრილიდან 2004 წლის 14 სექტემბრამდე და სულ (დაქვითვის გათვალისწინებით) მ. ბ-ის მიმართ გასაცემი ხელფასის ოდენობა შეადგენდა 3569 ლარს, რაც დასტურდებოდა იმავე სამსახურის სალიკვიდაციო კომისიის თავმჯდომარის მიერ 2004 წლის 15 ოქტომბერს გაცემული ¹48 ცნობით. მ. ბ-ის ხელზე ასაღები ხელფასი კი თვეში შეადგენდა 86 ლარს.
საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ, ვინაიდან საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 268-ე მუხლის პირველი ნაწილის ,,გ” ქვეპუნქტი ადგენდა, რომ დაუყოვნებლივ აღსასრულებლად გადაეცემოდა სასამართლოს გადაწყვეტილება მუშაკისათვის არა უმეტეს 3 თვის ხელფასის მიკუთვნების შესახებ, ასევე ნაწილობრივ უნდა დაკმაყოფილებულიყო მ. ბ-ის წარმომადგენლის შუამდგომლობა სასამართლოს გადაწყვეტილების დაუყოვნებლივ აღსრულების შესახებ.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2007 წლის 7 აგვისტოს გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა საქართველოს ფინანსთა სამინისტრომ, რომელმაც მოითხოვა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 11 დეკემბრის განჩინებით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა; უცვლელად დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2007 წლის 7 აგვისტოს გადაწყვეტილება.
სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ სააპელაციო საჩივარში მითითებული გარემოებები არ ქმნიდა საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 393-394-ე მუხლებით გათვალისწინებულ შემადგენლობას და შესაბამისად, გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმების პროცესუალურ-სამართლებრივ საფუძვლებს. სააპელაციო სასამართლო დაეთანხმა პირველი ინსტანციის სასამართლოს შეფასებებსა და დასკვნებს საქმის ფაქტობრივ და სამართლებრივ საკითხებთან დაკავშირებით და მიიჩნია, რომ სააპელაციო საჩივრის ავტორმა ვერ შეძლო ხსენებული დასკვნების გაბათილება. სააპელაციო სასამართლომ არ გაიზიარა აპელანტის მოსაზრება იმის შესახებ, რომ პირველი ინსტანციის სასამართლომ არასწორად გამოიყენა ,,საჯარო სამსახურის შესახებ” საქართველოს კანონის 37-ე მუხლი და საქალაქო სასამართლოს უნდა გამოეყენებინა ამავე კანონის 1341-ე მუხლი. სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა, რომ აღნიშნული მუხლი განსაზღვრავდა წინა წლებში წარმოქმნილი საბიუჯეტო დავალიანების დაფარვის წესს, ამ შემთხვევაში კი დავის საგანს არ წარმოადგენდა სახელფასო დავალიანების დაფარვის წესის კანონიერება და შესაბამისად, საქალაქო სასამართლოს არც უნდა ემსჯელა აღნიშნულზე.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 11 დეკემბრის განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა საქართველოს ფინანსთა სამინისტრომ, რომელმაც მოითხოვა გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა.
კასატორის განმარტებით, სააპელაციო სასამართლომ არ გაითვალისწინა ის გარემოება, რომ საქართველოს პრეზიდენტის 2000 წლის 11 აგვისტოს ¹364 ბრძანებულების შესაბამისად, საქართველოს მეანაბრე-აქციონერთა საზოგადოებას ჩამოერთვა სამსახურებრივი ავტომანქანის ყოლის უფლება და ამ ბრძანებულების გამოქვეყნების დღიდან ავტომანქანის შესანახად ხარჯი აღარ უნდა გაეწია. ხსენებული ბრძანებულების მიხედვით, სამსახურისთვის, რომელსაც ჰყავდა 50 საშტატო ერთეულზე მეტი თანამშრომელი, გამოყოფილი იყო ერთი ავტომანქანა, ხოლო, ვინაიდან საქართველოს მეანაბრე-აქციონერთა საზოგადოების საშტატო ერთეულების რაოდენობა 50-ზე ნაკლები იყო, მისთვის ავტომობილის გამოყოფა არ უნდა მომხდარიყო და ბრძანებულების ძალაში შესვლის დღიდან ავტომანქანის შესანახად გაწეული ყველა ხარჯი იყო უკანონო.
კასატორის მტკიცებით, სააპელაციო სასამართლომ არასწორად მიიჩნია, რომ საქალაქო სასამართლომ მართლზომიერად გამოიყენა ,,საქართველოს 2005 წლის სახელმწიფო ბიუჯეტის შესახებ” საქართველოს კანონის მე-6 და მე-8 მუხლები, ასევე ,,საჯარო სამსახურის შესახებ” საქართველოს კანონის 37-ე მუხლი, რადგან ,,საჯარო სამსახურის შესახებ” საქართველოს კანონის აღნიშნული მუხლის ნორმა არ არეგულირებს სამსახურიდან გათავისუფლებულ საჯარო მოსამსახურეებზე კუთვნილი თანხების გაცემის წესს, რაც პირდაპირ არის რეგულირებული ამ კანონის 1341-ე მუხლის სპეციალური ნორმით, ამჟამად კი _ ,,საქართველოს 2006 წლის სახელმწიფო ბიუჯეტის შესახებ” საქართველოს კანონით, რომლის მე-40 მუხლის (კოდი _ 2507) შესაბამისად, წინა წლებში წარმოქმნილი დავალიანებების დასაფარავად გათვალისწინებულია 140519,8 ათასი ლარი, რომლის დაფარვაც უნდა განხორციელდეს ამავე მუხლის მე-9 პუნქტის მიხედვით. ხსენებული პუნქტის შესაბამისად კი, წინა წლების დავალიანებების დაფარვისათვის ამ კანონით დამტკიცებული ასიგნებებიდან თანხების გამოყოფის მიზნით, სამინისტროებსა და უწყებებს 2006 წლის 1 აპრილამდე უნდა უზრუნველეყოთ მათ ბალანსზე რიცხული წინა წლების კრედიტორული დავალიანებების შესახებ დაზუსტებული ინფორმაციის წარდგენა დადგენილი ფორმის მიხედვით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროში. მხოლოდ აღნიშნულის შემდეგ განხორციელდება საბიუჯეტო დავალიანებათა დაფარვა. ამდენად, სააპელაციო სასამართლომ არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა და გამოიყენა კანონი, რომელიც არ უნდა გამოეყენებინა, დარღვეულია სამართლის ნორმები და გასაჩივრებული განჩინება კანონის დარღვევითაა მიღებული.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2008 წლის 16 ივნისის განჩინებით, საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საკასაციო საჩივარი; მხარეებს მიეცათ უფლება, 2008 წლის 16 ივნისის განჩინების ჩაბარებიდან 14 დღის ვადაში წარმოედგინათ მოსაზრება, თუ რამდენად იყო დასაშვები განსახილველად საკასაციო საჩივარი საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მიხედვით; საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული დასაშვებობის შემოწმება განისაზღვრა 2008 წლის 24 ივლისამდე.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის განსახილველად დასაშვებობის ამომწურავ საფუძვლებს, როგორიცაა: ა) საქმე მნიშვნელოვანია სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებისათვის; ბ) სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება განსხვავდება ამ კატეგორიის საქმეებზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; გ) სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმე განხილულია მნიშვნელოვანი საპროცესო დარღვევით და არსებობს ვარაუდი, რომ მას შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.
კასატორი ვერ ასაბუთებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მნიშვნელოვანი საპროცესო დარღვევით. საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები არც სააპელაციო სასამართლოს განჩინების საკასაციო სასამართლოს დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება არ ეწინააღმდეგება ამ კატეგორიის დავებზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებულ პრაქტიკას.
ამასთან, საკასაციო საჩივრის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს არც სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების აუცილებლობის თვალსაზრისით.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით და
დ ა ა დ გ ი ნ ა :

1. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 11 დეკემბრის განჩინება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.