¹ბს-600-568(კ-06) 28 თებერვალი, 2007 წელი ქ. თბილისი ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატა შემადგენლობა:
თავმჯდომარე მაია ვაჩაძე (მომხსენებელი)
მოსამართლეები: ნინო ქადაგიძე
ნუგზარ სხირტლაძე

სხდომის მდივანი _ გ. ილინა

კასატორი (მოსარჩელე) _ საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტრო (საქართველოს სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტროს უფლებამონაცვლე)

წარმომადგენელი _ ნ. რ-ი

მოწინააღმდეგე მხარე (მოპასუხეები): 1. სს “ბ-ი” (შეგებებული საკასაციო საჩივრის ავტორი)

წარმომადგენელი _ გ. თ-ე

2. საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტო (ქ. თბილისის მიწის მართვის სახელმწიფო დეპარტამენტის უფლებამონაცვლე)

თანამოსარჩელე სარჩელში _ საქართველოს პოლიგრაფიისა და საგამომცემლო საქმის სამსახური

მოპასუხე სარჩელში _ ქ. თბილისის ტექნიკური აღრიცხვის სამსახური

მესამე პირები: 1. შპს “სა-ი”

წარმომადგენელი _ ჯ. კ-ა

2. გამომცემლობა “ს-ო”; 3. ქ. თბილისის მერიის ურბანული დაგეგმარების საქალაქო სამსახური (ქ. თბილისის მერიის არქიტექტურის საქალაქო სამსახურის უფლებამონაცვლე); 4. ქ. თბილისის მერია; 5. ქ. თბილისის მთავრობა
გასაჩივრებული გადაწყვეტილება _ თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2006 წლის 22 მაისის განჩინება

სარჩელის საგანი _ ქონებაზე საკუთრების სამართლებრივი ურთიერთობის აღიარება
ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :
2002 წლის 28 მაისს თბილისის დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონულ სასამართლოს სასარჩელო განცხადებით მიმართეს საქართველოს სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტრომ და საქართველოს პოლიგრაფიისა და საგამომცემლო საქმის სამსახურმა მოპასუხეების _ სს “ბ-ის”, ქ. თბილისის ტექნიკური აღრიცხვის სამსახურისა და ქ. თბილისის მიწის მართვის სახელმწიფო დეპარტამენტის მიმართ, ხოლო მესამე პირებად მიუთითეს გამომცემლობა “ს-ოსა” და ქ. თბილისის მერიის არქიტექტურის საქალაქო სამსახურზე და მოითხოვეს საჯარო რეესტრისთვის შესწორების შეტანის დავალება ქ. თბილისში, .......... ქ. ¹5-ში მდებარე შენობა-ნაგებობათა შესახებ არსებულ მონაცემებში, კერძოდ, სს “ბ-ის” ასახვა აღნიშნული შენობა-ნაგებობების 3960 კვ.მ-ის მესაკუთრედ და ამავე ფართის პროპორციულად მიწის ნაკვეთის თანამესაკუთრედ მისი აღიარება, აგრეთვე, “წ-ის” შენობა-ნაგებობების დანარჩენი 8597 კვ.მ-ის მესაკუთრედ სახელმწიფოს, საქართველოს სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტროს სახით, ხოლო მის მფლობელად საქართველოს პოლიგრაფიისა და საგამომცემლო საქმის სამსახურის აღიარება.
მოსარჩელეთა განმარტებით, საქართველოს სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტროს კოლეგიის 1994 წლის 25 ივლისის ¹04.06.54 დადგენილებით საქართველოს რესპუბლიკის პოლიგრაფიისა და საგამომცემლო საქმის სახელმწიფო კორპორაციის ქ. თბილისის ბ-ის ბაზაზე დაფუძნდა სს “ბ-ი”, რომლის საწესდებო კაპიტალში შევიდა ქ. თბილისში, ............... ქ. ¹5-ში მდებარე 3960 კვ.მ-ის შენობა-ნაგებობანი, განთავსებული 7760 კვ.მ მიწაზე, თუმცა ხსენებული კომბინატი, აღნიშნულის მიუხედავად, აღრიცხული იყო 9100 კვ.მ მიწის ფართობზე განთავსებული მთელი შენობა-ნაგებობების მესაკუთრედ, რომელთა ფართი, ფაქტობრივად, შეადგენდა 13805 კვ.მ-ს. საქართველოს უზენაესი სასამართლოს 2000 წლის 30 მაისის გადაწყვეტილებით გამომცემლობა “ს-ოს” ქ. თბილისში, ............... ქ. ¹5-ში მდებარე შენობაში მიეკუთვნა მის მიერ ფაქტობრივად დაკავებული 1248 კვ.მ. ამდენად, უზენაესი სასამართლოს აღნიშნული გადაწყვეტილების მიღების შემდეგ სხვაობამ სს “ბ-ის” საწესდებო კაპიტალში შესული შენობა-ნაგებობების მონაცემებსა და ტექნიკური პასპორტის ჩანაწერებს შორის შეადგინა 8597 კვ.მ.
მოსარჩელეებმა მიუთითეს იმ დოკუმენტებზე, რომელთა საფუძველზეც სს “ბ-ის” საკუთრება არასწორად აისახა საჯარო რეესტრში, კერძოდ, აღნიშნეს, რომ 1994 წლის 19 ოქტომბერს ქ. თბილისის ტექინვენტარიზაციის ბიურომ ჩაიდინა არამართლზომიერი ქმედება და ხსენებული კომბინატის სახელზე გასცა არა ამავე საზოგადოების კუთვნილი შენობის, არამედ “წ-ის” მთელი შენობა-ნაგებობების გენგეგმა, მაშინ, როდესაც ხსენებულ საზოგადოებას აღნიშნულ შენობა-ნაგებობებში ეკავა მხოლოდ ერთი, სხვა შენობა-ნაგებობებისაგან გამოყოფილი კორპუსი. სწორედ მითითებული გენგეგმა დაედო საფუძვლად იმ დოკუმენტების მიღებას, რომელთა მიხედვითაც, აღნიშნულ კომბინატს განესაზღვრა 9100 კვ.მ მიწის ნაკვეთი. 1996 წლის 24 იანვარს ქ. თბილისის ტექინვენტარიზაციის ბიურომ კვლავ ჩაიდინა არამართლზომიერი ქმედება _ სს “ბ-ის” სახელზე გასცა “წ-ის” მთელი შენობა-ნაგებობების ტექნიკური პასპორტი, მაშინ, როდესაც “წ-ის” მთელი შენობა-ნაგებობების მფლობელს თავიდანვე წარმოადგენდა საქართველოს პოლიგრაფიისა და საგამომცემლო საქმის სამსახური. აქედან გამომდინარე, “წ-ის” შენობის 8597 კვ.მ-ის მფლობელს წარმოადგენდა ხსენებული სამსახური, ხოლო მესაკუთრეს _ სახელმწიფო, საქართველოს სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტროს სახით. მიუხედავად ამისა, სს “ბ-ი” ლახავდა საქართველოს პოლიგრაფიისა და საგამომცემლო საქმის სამსახურის უფლებებს _ ითხოვდა რა მისგან საიჯარო ხელშეკრულების გაფორმებასა და ქირის გადახდას იმ ფართზე, რომელიც არ იყო შესული ხსენებული კომბინატის საწესდებო კაპიტალში და შესაბამისად, იგი უკანონოდ ფლობდა სახელმწიფო საკუთრებას.
თბილისის დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონული სასამართლოს 2003 წლის 15 აგვისტოს საოქმო განჩინებით ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-16 მუხლის საფუძველზე შპს “სა-ი” საქმეში ჩაება მესამე პირად, ხოლო იმავე სასამართლოს 2003 წლის 11 სექტემბრის განჩინებით დაკმაყოფილდა საქართველოს პოლიგრაფიისა და საგამომცემლო სამსახურის წარმომადგენელ ა. ბ-ის შუამდგომლობა და აღნიშნული სამსახური მოცემულ საქმეზე დაშვებულ იქნა მოსარჩელედ.
თბილისის დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონული სასამართლოს 2003 წლის 15 სექტემბრის გადაწყვეტილებით სარჩელი არ დაკმაყოფილდა უსაფუძვლობის გამო.
რაიონულმა სასამართლომ აღნიშნა, რომ, როგორც საქმის მასალებიდან ირკვეოდა, თბილისის მიწის მართვის დეპარტამენტისა და საჯარო რეესტრის სამსახურის მიერ 1998 წლის 29 დეკემბერს განხორციელდა სს “ბ-ის” მფლობელობაში არსებული 9100 კვ.მ მიწის ნაკვეთის ხსენებული კომბინატის საკუთრებად რეგისტრაცია, რომელსაც საფუძვლად დაედო “ფიზიკური პირებისა და კერძო სამართლის იურიდიული პირების სარგებლობაში არსებული არასასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების მიწის კერძო საკუთრებად გამოცხადების შესახებ” საქართველოს კანონი, ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის კაბინეტის 1995 წლის 12 იანვრის ¹01.32.31 და 1996 წლის 28 მარტის ¹06.91.365 დადგენილებები, ქ. თბილისის არქიტექტურისა და პერსპექტიული განვითარების საქმეთა დეპარტამენტის მიერ 1996 წლის 18 აპრილს გაცემული მიწის ნაკვეთის გეგმა, საქართველოს რესპუბლიკის სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტროს კოლეგიის 1994 წლის 25 ივლისის ¹04.06.54 დადგენილება სს “ბ-ის” დაფუძნების შესახებ და ამავე სამინისტროს 1998 წლის 16 დეკემბრის ¹06.1044/7-8 წერილი. რაიონულმა სასამართლომ მიუთითა, რომ მოსარჩელეებს არასოდეს აღუძრავთ სარჩელი ზემოთ ჩამოთვლილი ადმინისტრაციული აქტების ბათილად ცნობის მოთხოვნით და შესაბამისად, ხსენებული აქტები არავის არ ჰქონდა გაუქმებული და კვლავ ძალაში იყო. ზემოთ მოხსენიებული 9100 კვ.მ მიწის ნაკვეთის მესაკუთრეს კი სს “ბ-ი” წარმოადგენდა, რაც დადასტურებული იყო საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2003 წლის 22 მაისის განჩინებით.
რაიონულმა სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ სს “ბ-ის” აქციონირების განხორციელებამდე “წ-ის” მთელი შენობა ხსენებული კომბინატის ბალანსზე იყო, აქციონირების შემდეგ აღნიშნულ კომბინატს სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტროს მიერ რაიმე ფართი არ გადასცემია, ხოლო ამ გარემოების საწინააღმდეგო მოსაზრება მოსარჩელეებმა სასამართლოში ვერ წარადგინეს. რაიონულმა სასამართლომ მიიჩნია, რომ სახელმწიფო საწარმო ბ-ის სააქციო საზოგადოებად გარდაქმნა _ ამ კომბინატის მფლობელობაში არსებული სახელმწიფო ქონების განსახელმწიფოებრიობა აქციონირების გზით საქართველოს კანონმდებლობის მოთხოვნათა დაცვით განხორციელდა და აღნიშნული კომბინატის ბალანსზე რიცხული ქონება _ ქ. თბილისში, ......... ქ. ¹5-ში მდებარე მთლიანი შენობა შევიდა ამავე კომბინატის საწესდებო კაპიტალში და ხსენებულ კომბინატს წარმოეშვა მასზე საკუთრების უფლება.
თბილისის დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონული სასამართლოს 2003 წლის 15 სექტემბრის გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრეს საქართველოს ეკონომიკის, მრეწველობისა და ვაჭრობის სამინისტრომ (საქართველოს სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტროს უფლებამონაცვლე) და საქართველოს პოლიგრაფიისა და საგამომცემლო საქმის სამსახურმა, რომლებმაც მოითხოვეს გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება.
თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2004 წლის 21 მაისის საოქმო განჩინებით სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 92-ე მუხლის პირველი ნაწილის შესაბამისად, საქართველოს ეკონომიკის სამინისტრო ცნობილ იქნა საქართველოს ეკონომიკის, მრეწველობისა და ვაჭრობის სამინისტროს საპროცესო უფლებამონაცვლედ.
თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2005 წლის 16 სექტემბრის საოქმო განჩინებით ქ. თბილისის ტექნიკური აღრიცხვის სამსახური ამოირიცხა მოწინააღმდეგე მხარის სიიდან.
თბილისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2005 წლის 12 აგვისტოს განჩინებით საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს განცხადება დაკმაყოფილდა და ყადაღა დაედო ქ. თბილისში, .......... ქ. ¹5-ში მდებარე, სს “ბ-ის” სახელზე რიცხულ უძრავ ქონებას, კერძოდ, 9100 კვ.მ მიწის ნაკვეთს და მასზე განთავსებულ ყველა შენობა-ნაგებობას.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2006 წლის 2 მარტის განჩინებით სს “ბ-ის” წარმომადგენელ გ. თ-ის შუამდგომლობა დაკმაყოფილდა და თბილისის დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონული სასამართლოს 2003 წლის 15 სექტემბრის გადაწყვეტილებაზე საქართველოს პოლიგრაფიისა და საგამომცემლო საქმის სამსახურის სააპელაციო საჩივრის წარმოება შეწყდა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2006 წლის 22 მაისის განჩინებით საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; გაუქმდა თბილისის დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონული სასამართლოს 2003 წლის 15 სექტემბრის გადაწყვეტილება და საქმე ხელახლა განსახილველად დაუბრუნდა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას.
საქმის სააპელაციო ინსტანციაში განხილვის სტადიაზე აპელანტმა შეამცირა სასარჩელო მოთხოვნა და საბოლოოდ მოითხოვა დადგენილიყო სამართლებრივი ურთიერთობა იმის თაობაზე, რომ ქ. თბილისში, ......... ქ. ¹5-ში მდებარე 8597 კვ.მ ფართის შენობა-ნაგებობების მესაკუთრეს წარმოადგენდა სახელმწიფო, საქართველოს სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტროს სახით.
სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ თავისი იურიდიული ბუნებით საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს სასარჩელო მოთხოვნა წარმოადგენდა აღიარებით სარჩელს, ვინაიდან აღნიშნული სამინისტრო მოითხოვდა ქ. თბილისში, ........... ქ. ¹5-ში მდებარე 8597 კვ.მ შენობა-ნაგებობებზე სახელმწიფოს საკუთრების უფლების დადასტურებას, მაგრამ იგი არ პასუხობდა ამ სახის სარჩელთა დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 25-ე მუხლით დადგენილ პირობას, კერძოდ, აღნიშნული მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, აღიარებითი სარჩელი არ შეიძლება აღიძრას, თუ მოსარჩელეს შეუძლია აღძრას სარჩელი ამ კოდექსის 22-24-ე მუხლების საფუძველზე. საჯარო რეესტრის ჩანაწერის მიხედვით, 9100 კვ.მ მიწის ფართობზე განთავსებულ 13805 კვ.მ შენობა-ნაგებობების სს “ბ-ის” საკუთრებად აღრიცხვის საფუძვლად დასახელებული იყო ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის კაბინეტის 1995 წლის 12 იანვრის ¹01.32.31 და 1996 წლის 28 მარტის ¹06.91.365 დადგენილებები, ქ. თბილისის არქიტექტურისა და პერსპექტიული განვითარების საქმეთა დეპარტამენტის მიერ 1996 წლის 18 აპრილს გაცემული მიწის ნაკვეთის გეგმა, საქართველოს რესპუბლიკის სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტროს კოლეგიის 1994 წლის 25 ივლისის ¹04.06.54 დადგენილება და ამავე სამინისტროს 1998 წლის 16 დეკემბრის ¹06.1044/7-8 წერილი. სააპელაციო სასამართლომ ჩათვალა, რომ სარჩელის დაკმაყოფილება შეუძლებელი იყო აღნიშნული აქტების ბათილად ცნობის გარეშე, რადგან სწორედ მათ საფუძველზე იყო მიჩნეული მოპასუხე აღიარებით სარჩელში დასახელებული ქონების მესაკუთრედ, ხოლო ხსენებული ადმინისტრაციული აქტების ბათილად ცნობა მოსარჩელეს არ მოუთხოვია, ანუ არ აღუძრავს სარჩელი ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 22-24-ე მუხლების საფუძველზე, რის გამოც აღიარებითი სარჩელის წარდგენის ამ პირობის დაუცველად საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს სარჩელი დაუშვებლად უნდა ყოფილიყო ცნობილი.
სააპელაციო სასამართლომ გაიზიარა სს “ბ-ის” წარმომადგენელ გ. თ-ის მოსაზრება აღიარებითი სარჩელის თაობაზე საქმის წარმოების შეწყვეტის საფუძვლების არსებობის შესახებ, მაგრამ არ დაეთანხმა მის მოსაზრებას ამგვარი გადაწყვეტილების თვით სააპელაციო სასამართლოს მიერ მიღების შესაძლებლობის შესახებ და მიუთითა, რომ მას, როგორც ზემდგომ სასამართლოს, ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 262-ე მუხლის მე-4 ნაწილის შესაბამისად, საქმე განსახილველად უნდა დაებრუნებინა განსჯადი სასამართლოსათვის.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2006 წლის 22 მაისის განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტრომ და მოითხოვა გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება.
კასატორის განმარტებით, სარჩელის დასაშვებობის საკითხის გადაწყვეტისას მნიშვნელოვანია იმის გარკვევა, შეეძლო თუ არა საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს აღეძრა სარჩელი ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 22-24-ე მუხლების საფუძველზე. აღნიშნული კოდექსის 22-ე მუხლი ითვალისწინებს ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობას ან ძალადაკარგულად გამოცხადებას. საჯარო რეესტრის ჩანაწერის მიხედვით, 9100 კვ.მ ფართის მიწაზე განთავსებულ 13805 კვ.მ შენობა-ნაგებობების სს ,,ბ-ის” საკუთრებად აღრიცხვის საფუძვლად დასახელებული ადმინსტრაციული აქტები არ საჭიროებდა ბათილად ცნობას, ვინაიდან მათ საფუძველზე აღნიშნული კომბინატის საკუთრების უფლება ვერ წარმოიშობოდა. ისინი სწორედ საპირისპიროს ადასტურებენ, რომ ხსენებული კომბინატი მათ საფუძველზე არ უნდა გამხდარიყო 9100 კვ.მ მიწაზე განთავსებული 13805 კვ.მ შენობა-ნაგებობების მესაკუთრე, კერძოდ, ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის კაბინეტის 1995 წლის 12 იანვრის ¹01.32.31 დადგენილებით სს ,,ბ-ს” დაუმაგრდა ქ. თბილისში, .......... ქ. ¹5-ში მის მიერ ფაქტობრივად დაკავებული 2851 კვ.მ მიწის ნაკვეთი და არა 9100 კვ.მ ფართი. აღნიშნული დადგენილების მიღებას კი საფუძვლად დაედო ქ. თბილისის ტექაღრიცხვის ბიუროს მიერ გაცემული 1994 წლის 19 ოქტომბრის გენგეგმა. აღნიშნული დოკუმენტები წარმოადგენს მიწათსარგებლობის დამადასტურებელ დოკუმენტებს, რომლითაც ხსენებულ კომბინატს დაუმაგრდა მხოლოდ 2851 კვ.მ ფართის მიწის ნაკვეთი. ამდენად, ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის კაბინეტის 1995 წლის 12 იანვრის ¹01.32.31 დადგენილების ბათილად ცნობის მოთხოვნა არ შედიოდა კასატორის ინტერესებში.
კასატორი აღნიშნავს, რომ ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის კაბინეტის 1996 წლის 23 მარტის ¹06.91.365 დადგენილებით შეტანილ იქნა ცვლილება ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის კაბინეტის 1995 წლის 12 იანვრის ¹01.32.31 დადგენილებაში და ამდენად, არ არსებობდა პირველი მათგანის ბათილად ცნობის აუცილებლობაც. ქ. თბილისის არქიტექტურისა და პერსპექტიული განვითარების საქმეთა დეპარტამენტის 1996 წლის 18 აპრილის მიწის ნაკვეთის გეგმა შედგენილ იქნა ქ. თბილისის მუნიციპალიტეტის 1995 წლის 12 იანვრისა და 1996 წლის 23 მარტის დადგენილებების საფუძველზე. არც ერთ აღნიშნულ დოკუმენტში არ არის მითითება იმის თაობაზე, რომ ხსენებულ კომბინატს დაუმაგრდა 9100 კვ.მ მიწის ნაკვეთი. ამასთან, 1996 წლის 23 მარტის დადგენილების მიხედვით, მიწის ნაკვეთის ფართი უნდა დადგენილიყო ადგილზე წითელი ხაზების გადატანისა და გენგეგმის შედგენის შემდეგ. შესაბამისად, ყოველგვარ ლოგიკას და საფუძველს მოკლებულია 1996 წლის 18 აპრილის გეგმის შედგენა 1996 წლის 23 მარტის დადგენილების საფუძველზე, როდესაც თავად ამ დადგენილებით მიწის ნაკვეთის ფართის დადგენა დამოკიდებული იყო სამომავლოდ წითელი ხაზების გადატანაზე. ამრიგად, საქმეში არ მოიპოვება არც ერთი დოკუმენტი, რომელიც აშკარად დაადასტურებდა კომბინატის საკუთრების უფლებას აღნიშნულ მისამართზე მდებარე 9100 კვ.მ მიწის ნაკვეთზე. ამასთან, აღნიშნული დოკუმენტების შინაარსი იმდენად ბუნდოვანია, რომ შეუძლებელია მათი სამართლებრივი და ფაქტობრივი საფუძვლიანობის შემოწმება. მიწის ნაკვეთის გეგმა შედგენილ იქნა 1996 წელს და ამდენად, მისი ბათილად ცნობის მოთხოვნა იმ პერიოდში არსებული კანონმდებლობის საფუძველზე შეუძლებელი იყო, ხოლო ახალი ადმინისტრაციული საპროცესო კანონმდებლობით მისი სადავოდ ქცევა შეუძლებელია ხანდაზმულობის გამო.
კასატორის განმარტებით, საქართველოს რესპუბლიკის სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტროს კოლეგიის 1994 წლის 25 ივლისის ¹04.06.54 დადგენილება ეხება სს ,,ბ-ის” ბაზაზე სააქციო საზოგადოების დაფუძნებას. მასში არსად არ არის ნახსენები არც მიწის ნაკვეთის და არც შენობა-ნაგებობების ფართობის შესახებ. ყოფილ სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტროში ხსენებული კომბინატის მიერ წარდგენილ სადამფუძნებლო დოკუმენტაციაში საერთოდ არ არის შეტანილი შენობის გენგეგმა, საწარმოს მიერ დაკავებული მიწის ფართობი და მასზე განთავსებულ ნაგებობათა დახასიათება. ამდენად, 1994 წლის 25 ივლისის ¹04.06.54 დადგენილება ასევე არ შეიძლებოდა გამოყენებულიყო ........... ქ. ¹5-ში მდებარე 9100 კვ.მ მიწის ნაკვეთსა და მასზე განლაგებულ შენობა-ნაგებობებზე კომბინატის საკუთრების დამადასტურებელ იურიდიულ დოკუმენტად, როგორც ეს საჯარო რეესტრის ჩანაწერებშია აღნიშნული. შესაბამისად, არ არსებობდა იმის აუცილებლობა, რომ აღნიშნული დადგენილება ბათილად გამოცხადებულიყო.
კასატორი მიუთითებს, რომ საქართველოს რესპუბლიკის სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტროს კოლეგიის 1998 წლის 16 დეკემბრის ¹06.1044/7-8 წერილი წარმოადგენს სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტროს პასუხს ზემოხსენებული კომბინატის მიმართვაზე, რომელიც აღნიშნული სამინისტროსაგან მოითხოვდა იმის დადასტურებას, რომ ქ. თბილისში, ............ ქ. ¹5-ში მდებარე შენობის 13805 კვ.მ შესული იყო დასახელებული კომბინატის საწესდებო კაპიტალში. ამასთან, სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტრო თავის პასუხში მხოლოდ ზოგადად მიუთითებს, რომ საწესდებო კაპიტალში შეტანილი ძირითადი საშუალებები, მათ შორის, შენობა-ნაგებობები, წარმოადგენს კომბინატის საკუთრებას. რაც შეეხება იმას, თუ რა ფართის შენობა-ნაგებობებია შესული საწესდებო კაპიტალში, ამის თაობაზე წერილში აღნიშნული არ არის. აქედან გამომდინარე, საქართველოს სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტროს დასახელებული წერილი არ ადასტურებს იმ გარემოებას, რომ ქ. თბილისში, ............ ქ. ¹5-ში მდებარე 9100 კვ.მ მიწის ნაკვეთი და მასზე განლაგებული 13805 კვ.მ შენობა-ნაგებობები შესულია სს ,,ბ-ის” საწესდებო კაპიტალში და მის საკუთრებას წარმოადგენს. შესაბამისად, აღნიშნული წერილი არ შეიძლებოდა გამოყენებულიყო ამ ქონებაზე კომბინატის საკუთრების დამადასტურებელ იურიდიულ დოკუმენტად, რის გამოც ხსენებული წერილის გაბათილებაც არ შედიოდა კასატორის ინტერესებში.
კასატორი აღნიშნავს, რომ იგი ვერ მიმართავდა სასამართლოს მხოლოდ საჯარო რეესტრის ჩანაწერის, როგორც ადმინისტრაციული აქტის, ბათილად ცნობის შესახებ ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 22-ე მუხლის მიხედვით, ვინაიდან სასამართლოს მიერ რეესტრის ჩანაწერების ბათილად ცნობის შემთხვევაში, გაურკვეველი დარჩებოდა .............. ქ. ¹5-ში მდებარე უძრავი ქონების სამართლებრივი მდგომარეობა. აქედან გამომდინარე, მოსარჩელეს შეეძლო მოეთხოვა რეესტრის ჩანაწერებში ცვლილებების შეტანა, ანუ ახალი ადმინისტრაციული აქტის გამოცემა, სადაც მითითებული იქნებოდა აღნიშნულ უძრავ ქონებაზე სახელმწიფოს საკუთრების შესახებ. ასეთ მოთხოვნას მოსარჩელეები სასამართლოში ვერ დააყენებდნენ, ვინაიდან ხსენებული კოდექსის 23-ე მუხლის თანახმად, მათ ჯერ საჯარო რეესტრისთვის უნდა მიემართათ ადმინისტრაციული აქტის გამოცემის მოთხოვნით, ხოლო სასამართლოში უნდა გაესაჩივრებინათ რეესტრის უარი საჯარო რეესტრის ჩანაწერებში ცვლილებების შეტანის შესახებ. ანალოგიურ პროცედურებს ითვალისწინებს ასევე ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 24-ე მუხლი ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ ქმედების განხორციელების შესახებ სარჩელის წარდგენასთან დაკავშირებით. გარდა ამისა, რეესტრის სამსახური შესაბამის ცვლილებებს ქ. თბილისში, ........... ქ. ¹5-ში მდებარე უძრავი ქონების სააღრიცხვო ბარათში მანამ ვერ შეიტანდა, ვიდრე სამართლებრივად არ გადაწყდებოდა საკითხი სადავო უფლების შესახებ აღნიშნულ უძრავ ქონებაზე, რაც რეესტრის კომპეტენციას არ წარმოადგენდა, კერძოდ, იმ პერიოდში მოქმედი ,,მიწის რეგისტრაციის შესახებ" კანონის მე-2 მუხლი განსაზღვრავდა მიწის რეგისტრაციის მიზნებს, რომლის პირველი ნაწილის თანახმად, მიწის მიმართ უფლებათა სახელმწიფო რეგისტრაცია იყო საქართველოს მიწის კადასტრის შემადგენელი ნაწილი და შეიცავდა აუცილებელ მონაცემებს მიწის ნაკვეთის და მასთან უძრავად დაკავშირებული ქონების ობიექტის საზღვრების, რაოდენობრივ-თვისობრივი და სამართლებრივი მდგომარეობის შესახებ, ხოლო მე-2 ნაწილის მიხედვით, მიწის რეგისტრაციის მიზანი იყო მიწის ნაკვეთის და მასთან უძრავად დაკავშირებული ქონების მიმართ უფლებათა წარმოშობის, გადაცემის, შეზღუდვის ან შეწყვეტის აღიარება და დადასტურება სახელმწიფოს მიერ. ამდენად, საჯარო რეესტრი არ იყო უფლებამომისილი, დაედგინა სადავო უფლება ამა თუ იმ უძრავ ქონებაზე ან განეხორციელებინა რაიმე სახის ცვლილებები სააღრიცხვო ბარათის ჩანაწერებში, როდესაც საქმე ეხებოდა სადავო უფლებას, რაც გავლენას ახდენდა მესაკუთრეთა ინტერესებზე. საჯარო რეესტრი უფლებამოსილი იყო, მხოლოდ უკვე დადგენილი უფლება ეღიარებინა და დაედასტურებინა, რის თაობაზეც პირდაპირ იყო მითითებული ,,მიწის რეგისტრაციის შესახებ" კანონის 36-ე მუხლში.
კასატორის განმარტებით, მსგავს წესებს ითვალისწინებს ,,უძრავ ნივთებზე უფლებათა რეგისტრაციის შესახებ” ამჟამად მოქმედი კანონი, რომლის 26-ე მუხლის ,,დ" ქვეპუნქტის თანახმად, საჯარო რეესტრში ცვლილებებისა და დამატებების რეგისტრაციის ერთ-ერთი საფუძველი სასამართლოს კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილებაა. ამდენად, იმ შემთხვევაში, თუ სასამართლო დააკმაყოფილებს აღიარებით სარჩელს, საჯარო რეესტრი ამის საფუძველზე განახორციელებს შესაბამის რეგისტრაციას. კასატორის მტკიცებით, ყოველივე აღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელეები მოკლებული იყვნენ შესაძლებლობას, ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 22-24-ე მუხლების საფუძველზე წარედგინათ სარჩელი სასამართლოში. შესაბამისად, ქ. თბილისში, .......... ქ. ¹5-ში მდებარე უძრავ ქონებაზე საკუთრების უფლების დასადგენად მათ მხოლოდ ერთადერთი კანონიერი გზა ჰქონდათ _ აღიარებითი სარჩელით მიემართათ სასამართლოსთვის.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2006 წლის 25 სექტემბრის განჩინებით, ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს საკასაციო საჩივარი; მხარეებს მიეცათ უფლება, 2006 წლის 25 სექტემბრის განჩინების ჩაბარებიდან 20 დღის ვადაში წარმოედგინათ მოსაზრება, თუ რამდენად იყო დასაშვები განსახილველად საკასაციო საჩივარი ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მიხედვით; ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული დასაშვებობის შემოწმება განისაზღვრა 2006 წლის 29 ნოემბრამდე.
2006 წლის 10 ოქტომბერს სს “ბ-ის” წარმომადგენელმა გ. თ-ემ უზენაეს სასამართლოში წარადგინა შეგებებული საკასაციო საჩივარი და მოითხოვა გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და საქმის წარმოების შეწყვეტა.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2006 წლის 12 ოქტომბრის განჩინებით, ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული სს “ბ-ის” წარმომადგენელ გ. თ-ის შეგებებული საკასაციო საჩივარი; მხარეებს მიეცათ უფლება, 2006 წლის 12 ოქტომბრის განჩინების ჩაბარებიდან 20 დღის ვადაში წარმოედგინათ მოსაზრება, თუ რამდენად იყო დასაშვები განსახილველად შეგებებული საკასაციო საჩივარი ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მიხედვით; ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული დასაშვებობის შემოწმება განისაზღვრა 2006 წლის 29 ნოემბრამდე.
შეგებებული საკასაციო საჩივრის ავტორის განმარტებით, გასაჩივრებული განჩინება საქმის ხელახლა განსახილველად თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიისათვის დაბრუნების ნაწილში არ არის სწორი, ვინაიდან სააპელაციო სასამართლომ არასწორად განმარტა ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 262-ე მუხლის მე-4 ნაწილი, გამოიყენა კანონი, რომელიც არ უნდა გამოეყენებინა და არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა. ხსენებული კოდექსის 25-ე მუხლის მე-2 ნაწილით გათვალისწინებულ შემთხვევაში, ამავე კოდექსის 262-ე მუხლის მე-2 ნაწილის შესაბამისად, საქმის წარმოება უნდა შეწყდეს. ამასთან, კანონმდებელმა გაითვალისწინა, რომ საქმის წარმოების შეწყვეტა დაიშვება პროცესის ნებისმიერ სტადიაზე. აღნიშნული მუხლის მე-4 ნაწილის გამოყენების აუცილებელი პირობაა ის, რომ არსებითი განხილვის დაწყების წინ ჯერ არ უნდა იყოს გამოკვეთილი სარჩელის დაუშვებლობა და ეს გარემოება უნდა დადგინდეს მხოლოდ საქმის არსებითი განხილვის დაწყებისას ან განხილვის დასრულებისას მაინც, ამავე მუხლის მე-2 ნაწილით გათვალისწინებული შემთხვევისაგან განსხვავებით. აღნიშნულზე ერთმნიშვნელოვნად მიუთითებს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 262-ე მუხლის მე-4 ნაწილი, კერძოდ, იმაზე, რომ შეწყვეტის საფუძვლები გამოვლენილი უნდა იყოს საქმის არსებითი განხილვის დროს, რაც იმას ნიშნავს, რომ შეწყვეტის საფუძვლების არსებობის შესახებ საქმის არსებით განხილვამდე არ უნდა იყოს ცნობილი, ანუ, თუ საქმის შეწყვეტა შესაძლებელია მხოლოდ პირველი ინსტანციის სასამართლოს მიერ, მაშინ იმავე მუხლის მე-2 ნაწილს აზრი ეკარგება, რადგანაც მისი რეალიზება პროცესის არც ერთ სტადიაზე არ იქნება შესაძლებელი. კონკრეტულ შემთხვევაში კი, საქმის შეწყვეტის საფუძვლები სააპელაციო სასამართლოსთვის ცნობილი იყო ჯერ კიდევ იმავე სასამართლოს 2005 წლის 10 მაისის სხდომაზე გ. თ-ის მიერ შესაბამისი შუამდგომლობის დაყენებიდან, თუმცა იმჟამად მოქმედი კანონმდებლობა არ ითვალისწინებდა საქმის წარმოებით შეწყვეტას საქმის არსებითად განხილვამდე, რაც საკანონმდებლო ცვლილებების შედეგად უკვე შესაძლებელია 2005 წლის 14 ივლისიდან. ამასთან, მოცემულ შემთხვევაში საქმის წარმოებით შეწყვეტის საფუძვლები საქმის განხილვის შემდეგ არც გამოვლენილა. აღნიშნულიდან გამომდინარე, სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 411-ე მუხლის საფუძველზე საქმის წარმოება უნდა შეწყვიტოს საქართველოს უზენაესმა სასამართლომ.
2006 წლის 18 ოქტომბერს სს “ბ-ის” წარმომადგენელმა გ. თ-ემ უზენაეს სასამართლოში წარადგინა მოსაზრებები საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობაზე და აღნიშნა, რომ აღიარებითი სარჩელის დაუშვებლობის საფუძვლების არსებობის გამო, საქმე წარმოებით თვითონ უზენაესმა სასამართლომ უნდა შეწყვიტოს. მოსაზრებების ავტორის განმარტებით, სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული განჩინება აღიარებითი სარჩელის თაობაზე საქმის წარმოების შეწყვეტის საფუძვლების არსებობის მიჩნევის საკითხში არ განსხვავდება ამ კატეგორიის საქმეებზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან და საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს საკასაციო საჩივარი არის დაუშვებელი.
2006 წლის 20 ოქტომბერს საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტრომ უზენაეს სასამართლოში წარადგინა მოსაზრება ამავე სამინისტროს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობაზე და აღნიშნა, რომ ხსენებული საკასაციო საჩივარი არის დასაშვები, ვინაიდან აღიარებითი სარჩელის დაუშვებლად მიჩნევა დასახელებულ სამინისტროს არ აძლევს საშუალებას, დაიცვას სახელმწიფოს ინტერესები პირველი ინსტანციის სასამართლოში.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2006 წლის 29 ნოემბრის განჩინებით საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს საკასაციო საჩივარი და სს “ბ-ის” წარმომადგენელ გ. თ-ის შეგებებული საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნა დასაშვებად და მათი განხილვა დაინიშნა 2007 წლის 17 იანვარს, 12.00 საათზე.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლო ზეპირი მოსმენის გარეშე გაეცნო საქმის მასალებს, შეამოწმა გასაჩივრებული განჩინების კანონიერება-დასაბუთებულობა, წარმოდგენილი საკასაციო საჩივრისა და შეგებებული საკასაციო საჩივრის საფუძვლიანობა და მიიჩნევს, რომ აღნიშნული საჩივრები არ უნდა დაკმაყოფილდეს.
საკასაციო სასამართლო იზიარებს სააპელაციო სასამართლოს მოტივაციას, რომ საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს (საქართველოს სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტროს უფლებამონაცვლე) სასარჩელო მოთხოვნა თავისი იურიდიული ბუნებით წარმოადგენს აღიარებით სარჩელს, ვინაიდან აღნიშნული სამინისტრო მოითხოვს ქ. თბილისში, ........... ქ. ¹5-ში მდებარე 8597 კვ.მ შენობა-ნაგებობებზე სახელმწიფოს საკუთრების უფლების დადასტურებას, მაგრამ დასახელებული სარჩელი არ პასუხობს ამ სახის სარჩელთა დასაშვებობას საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 25-ე მუხლით დადგენილი წესით.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს, რომ, ვინაიდან მოცემულ საქმეზე სარჩელის საგანს წარმოადგენს ქონებაზე საკუთრების სამართლებრივი ურთიერთობის აღიარება, შესაბამისად, სარჩელი უშუალოდ არის დაკავშირებული საკუთრების მატერიალურ, სანივთო უფლებასა და სადავო ქონებასთან მიმართებაში მიღებულ აქტებთან, რომელთა ბათილად ცნობის მოთხოვნა აპელანტ საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს არ დაუყენებია და მოითხოვა საკუთრების შესაბამისი სამართლებრივი ურთიერთობის აღიარება, ანუ ფაქტობრივად, მოითხოვა სადავო ქონების მფლობელისა და მესაკუთრის დადგენა, მაშინ, როდესაც საჯარო რეესტრის შესაბამისი ჩანაწერებით სადავო ქონების მესაკუთრე დადგენილია.
გარდა ამისა, საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ, მართალია, მოსარჩელემ სასარჩელო განცხადებით მოითხოვა საჯარო რეესტრისთვის შესწორების შეტანის დავალება ქ. თბილისში, .......... ქ. ¹5-ში მდებარე შენობა-ნაგებობათა შესახებ არსებულ მონაცემებში, კერძოდ, სს “ბ-ის” მიჩნევა აღნიშნული შენობა-ნაგებობების 3960 კვ.მ-ის მესაკუთრედ და ამავე ფართის პროპორციულად მიწის ნაკვეთის თანამესაკუთრედ, აგრეთვე, “წ-ის” შენობა-ნაგებობების დანარჩენი 8597 კვ.მ-ის მესაკუთრედ სახელმწიფოს, საქართველოს სახელმწიფო ქონების მართვის სამინისტროს (უფლებამონაცვლე საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტრო) აღიარება, მაგრამ, როგორც სააპელაციო სასამართლოს 2006 წლის 22 მაისის სხდომის ოქმიდან (ს.ფ. 117) ირკვევა, საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს წარმომადგენელმა აღნიშნულ სხდომაზე საბოლოოდ დააზუსტა სააპელაციო საჩივარი და მოითხოვა ახალი გადაწყვეტილების მიღებით სარჩელის დაკმაყოფილება _ ქ. თბილისში, ........ ქ. ¹5-ში მდებარე (წ-ის შენობაში არსებულ) 8597 კვ.მ შენობა-ნაგებობებზე სახელმწიფოს საკუთრების უფლების აღიარება.
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 25-ე მუხლის პირველი ნაწილის მიხედვით, აღიარებითი სარჩელი შეიძლება აღიძრას აქტის არარად აღიარების, უფლების ან სამართლებრივი ურთიერთობის არსებობა-არარსებობის დადგენის შესახებ, თუ მოსარჩელეს აქვს ამის კანონიერი ინტერესი, ხოლო იმავე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, აღიარებითი სარჩელი არ შეიძლება აღიძრას, თუ მოსარჩელეს შეუძლია აღძრას სარჩელი ამ კოდექსის 22-24-ე მუხლების საფუძველზე. ხსენებული კოდექსის 262-ე მუხლის მე-2 ნაწილის მიხედვით, სასამართლო განჩინებით შეწყვეტს საქმის წარმოებას, თუ იგი არ აკმაყოფილებს ამ კოდექსის 22-25-ე მუხლებით დადგენილ დასაშვებობის მოთხოვნებს ამასთან, ამავე მუხლის მე-4 ნაწილის თანახმად, ზემდგომი სასამართლო განჩინების გაუქმების ან არსებითი განხილვისას წარმოების შეწყვეტის საფუძვლების გამოვლენის შემთხვევაში საქმეს განსახილველად დაუბრუნებს განსჯად სასამართლოს.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ აღიარებითი სარჩელის აღძვრა დაუშვებელია, თუ შესაბამისი ფაქტობრივი გარემოებებიდან გამომდინარე, იკვეთება, რომ შესაძლებელია აღიძრას შეცილების ან მავალდებულებელი სარჩელი საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 22-24-ე მუხლებით დადგენილი საფუძვლით, ანუ შეცილებისა და მავალდებულებელი სარჩელის აღძვრის ფაქტობრივი შესაძლებლობა ობიექტურად გამორიცხავს განსაზღვრული სამართლებრივი ურთიერთობის არსებობა-არარსებობის დადგენის მოთხოვნით აღიარებითი სარჩელის აღძვრის იურიდიულ შესაძლებლობას, ხოლო ასეთ შემთხვევაში უკვე აღძრული აღიარებითი სარჩელის მიმართ, საქმის წარმოების შეწყვეტის საფუძვლების გამოვლენისას, ზემდგომი სასამართლო ხელმძღვანელობს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 262-ე მუხლის მე-4 ნაწილის იმპერატიული მოთხოვნით _ თვითონ არ წყვეტს საქმის წარმოებას და საქმეს განსახილველად უბრუნებს შესაბამის განსჯად სასამართლოს.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო ვერ გაიზიარებს შეგებებული საკასაციო საჩივრის ავტორის მოსაზრებას, რომ გასაჩივრებული განჩინება საქმის ხელახლა განსახილველად თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიისათვის დაბრუნების ნაწილში არ არის სწორი, ვინაიდან სააპელაციო სასამართლომ არასწორად განმარტა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 262-ე მუხლის მე-4 ნაწილი, გამოიყენა კანონი, რომელიც არ უნდა გამოეყენებინა და არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ, მართალია, საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 262-ე მუხლის მე-2 ნაწილი მიუთითებს, რომ სასამართლო პროცესის ნებისმიერ სტადიაზე განჩინებით შეწყვეტს საქმის წარმოებას, თუ იგი არ აკმაყოფილებს ამ კოდექსის 22-25-ე მუხლებით დადგენილ დასაშვებობის მოთხოვნებს, მაგრამ იმავე მუხლის მე-4 ნაწილით დადგენილია ზემდგომი სასამართლოს მიერ საქმის წარმოების შეწყვეტის საფუძვლების გამოვლენის შემთხვევაში სპეციალური საპროცესო მოქმედების შესრულების ვალდებულება _ საქმის განსახილველად დაბრუნება განსჯადი სასამართლოსათვის, ანუ საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 262-ე მუხლის მე-4 ნაწილის ნორმა ზემდგომი სასამართლოსათვის წარმოადგენს სპეციალურ ნორმას.
ამასთან, საკასაციო სასამართლო დამატებით მიუთითებს, რომ საკასაციო სასამართლოს 2007 წლის 28 თებერვლის სხდომაზე საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს წარმომადგენელმა აღნიშნა, რომ ამ ეტაპზე სარჩელის ტრანსფორმირება შეუძლებელია, რის გამოც გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით აღიარებითი სარჩელის დაკმაყოფილება მოითხოვა.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს საკასაციო საჩივარი და სს “ბ-ის” წარმომადგენელ გ. თ-ის შეგებებული საკასაციო საჩივარი უსაფუძვლოა, რის გამოც ხსენებული საჩივრები არ უნდა დაკმაყოფილდეს და უცვლელად დარჩეს გასაჩივრებული განჩინება.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :
საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 410-ე მუხლით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა :

1. საქართველოს ეკონომიკური განვითარების სამინისტროს საკასაციო საჩივარი და სს “ბ-ის” შეგებებული საკასაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდეს;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2006 წლის 22 მაისის განჩინება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.