¹ბს-604-571(კ-06) 17 იანვარი, 2007 წ.
ქ. თბილისი
ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატამ
შემადგენლობა:
მაია ვაჩაძე (თავმჯდომარე),
ნინო ქადაგიძე (მომხსენებელი), ნუგზარ სხირტლაძე
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლისა და 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე, ზეპირი განხილვის გარეშე, შეამოწმა ..... სამომხმარებლო კოოპერატივის საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საფუძვლების არსებობა ქუთაისის საოლქო სასამართლოს ადმინისტრაციული სამართლისა და საგადასახადო საქმეთა სააპელაციო პალატის 2006 წლის 25 აპრილის გადაწყვეტილებაზე.
ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :
2005 წლის 21 თებერვალს ..... სამომხმარებლო კოოპერატივის გამგეობის თავმჯდომარემ სასარჩელო განცხადებით მიმართა ბათუმის საქალაქო სასამართლოს მოპასუხე ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის მიმართ დღგ-ს ჩათვლების აღდგენის თაობაზე.
მოსარჩელე სასარჩელო განცხადებაში მიუთითებდა, რომ ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 28 იანვრის ¹01 11/112 წერილით მათთვის ცნობილი გახდა, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის 2004 წლის 11 მაისის ¹1-11/3981 წერილის საფუძველზე გაუუქმდათ დღგ-ს ჩათვლები 2000-2006 წლების, სულ 42 ცალი, ანგარიშ-ფაქტურაზე.
მოსარჩელის მითითებით, მიმწოდებლის მიერ, როგორც ქობულეთის ზონალური საგადასახადო ინსპექციის 30 სექტემბრის ¹299 წერილიდან ირკვევა, სადავოდ გამხდარი ანგარიშ-ფაქტურები დეკლარირებულია და წარდგენილია საგადასახადო ინსპექციაში და შესაბამისად, გადახდილია დღგ-ს გადასახადები, რაც იმას ნიშნავს, რომ მათთვის დღგ-ის ჩათვლების გაუქმება არამართებულია.
ამასთან, 2000-2003 წლებში .... სამომხმარებლო კოოპერატივსა და ბათუმის საგადასახადო ინსპექციას შორის გაკეთებულია შედარების აქტები, რომელთა შესაბამისად, მათ ორგანიზაციას არავითარი დავალიანება არ გააჩნია.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელე ითხოვდა გაუქმებული დღგ-ის ჩათვლების აღდგენას.
ბათუმის საქალაქო სასამართლოს 2005 წლის 16 მარტის საოქმო განჩინებით დაკმაყოფილდა ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის შუამდგომლობა და საქმეში თანამოპასუხედ ჩაება საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტი. ამავე სასამართლოს 2005 წლის 11 აპრილის საოქმო განჩინებით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის წარმომადგენლის შუამდგომლობა დაკმაყოფილდა და საქმეში მესამე პირებად ჩაებნენ: შპს “...."; შპს “.....", ი/მ “....." და შპს “.....".
მოპასუხე ბათუმის საგადასახადო ინსპექციამ სასარჩელო განცხადება არ ცნო და მოითხოვა მოსარჩელისათვის სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა.
ბათუმის საქალაქო სასამართლოს 2005 წლის 7 ივნისის გადაწყვეტლებით ..... სამომხმარებლო კოოპერატივის გამგეობის სასარჩელო განცხადება დაკმაყოფილდა; საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტს დაევალა ბათუმის სამომხმარებლო კოოპერატივის გამგეობას აღუდგინოს 2000-2004 წლების 40 ცალ ანგარიშ-ფაქტურებზე გაუქმებული დღგ-ის ჩათვლები _ 5520 ლარის ოდენობით.
მითითებული გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრეს ბათუმის საგადასახადო ინსპექციამ და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტმა.
აპელანტი ბათუმის საგადასახადო ინსპექცია სააპელაციო საჩივარში მიუთითებდა, რომ დამატებული ღირებულების გადასახადი წარმოადგენს საერთო სახელმწიფოებრივ გადასახადს და ის გადახდილად ჩაითვლება, როცა დღგ-ს თანხა დასაბეგრი ოპერაციების დროის მიხედვით გადახდილია სახელმწიფო ბიუჯეტში, რასაც ითვალისწინებს საგადასახადო კოდექსის 114-ე მუხლის პირველი პუნქტის ბოლო აბზაცი.
საგადასახადო კოდექსის 115-ე მუხლის მე-2 ნაწილში საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურა განმარტებულია როგორც დოკუმენტი, რომლითაც დასტურდება დღგ-ს გადახდევინების ფაქტი, რაც გამომდინარეობს ანგარიშ-ფაქტურაში ასახული მონაცემებით, რის ჩამონათვალსაც შეიცავს დასახელებული მუხლი. განხილულ მუხლში საუბარია, ერთი მხრივ, დღგ-ს გადამხდელებზე, ანუ საქონლის, შესრულებული სამუშაოს ან გაწეული მომსახურების მიმწოდებელზე, ხოლო, მეორე მხრივ, მყიდველზე (დამკვეთზე). აღნიშნულიდან გამომდინარე, მიმწოდებლის მხრიდან ე.წ. საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურის გამოწერა ადასტურებს მყიდველის (დამკვეთის) მიერ არა გადასახადის, არამედ დამატებული ღირებულების გადასახადით დატვირთული საფასურის გადახდისა და დასაბეგრი ოპერაციის განხორციელების ფაქტს. ამრიგად, აპელანტის განმარტებით, მხოლოდ საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურის წარდგენით უნდა განხორციელდეს გადასახადის გადახდილად აღიარება.
ამასთან, 1997 წლის საგადასახადო კოდექსის 115-ე მუხლის მე-7 ნაწილი ითვალისწინებს ისეთ მდგომარეობასაც, როდესაც საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურა შესაძლებელია გაყალბდეს, კერძოდ, მოხდეს მისი გამოწერა ე.წ. უსაქონლო და ფიქტიურ ოპერაციებზე, რაც უკვე სცილდება საქართველოს საგადასახადო ორგანოების კომპეტენციას, ვინაიდან ანგარიშ-ფაქტურის გაყალბება იწვევს სისხლის სამართლის პასუხისმგებლობას.
ნაწარმოები ოპერაციის (საქონლის მიწოდების) დროს, როდესაც მოხდა დამატებული ღირებულების გადასახადით დანერგვის ოპერაციის წარმოება, გადასახადის თანხის გადახდა სახელმწიფო ბიუჯეტში განისაზღვრებოდა “საბიუჯეტო სისტემისა და საბიუჯეტო უფლებამოსილებათა შესახებ" საქართველოს კანონით და კანონის მხოლოდ ამ მოთხოვნათა დაცვის შემდეგ დღგ-ს თანხა ჩაითვლება სახელმწიფო ბიუჯეტში გადახდილად, კერძოდ, “საბიუჯეტო სისტემისა და საბიუჯეტო უფლებამოსილებათა შესახებ" საქართველოს კანონის მე-9 მუხლი განსაზღვრავს, რომ “საბიუჯეტო სისტემის ყველა რგოლის შემოსავალი ფორმდება საქართველოს საგადასახადო კანონმდებლობითა და ამ კანონით განსაზღვრული წესით. ბიუჯეტების ყველა შემოსავალი უნდა აისახოს ეროვნულ ბანკში გახსნილ სახაზინო ანგარიშებზე. დაუშვებელია ბიუჯეტის შემოსავლებში თანხების აღრიცხვა როგორც ხაზინის, ასევე გადამხდელების მომსახურე კომერციული ბანკების შესაბამის ანგარიშებზე მათი სრულფასოვანი ასახვის გარეშე.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საქართველოს ბიუჯეტში თანხა ჩარიცხულად ითვლება, თუ ის ასახვას ჰპოვებს ეროვნული ბანკის მიერ გახსნილ სახაზინო ანგარიშზე. წინააღმდეგ შემთხვევაში საგადასახადო კოდექსით განსაზღვრული დღგ-ს ჩათვლების განხორციელება საქართველოს ბიუჯეტიდან თანხების დაბრუნების ტოლფასია, რაც პრაქტიკულად შეუძლებელს ხდის იმ თანხებზე ჩათვლების განხორციელებას, რომელიც არ მოხვედრილა სახელმწიფო ბიუჯეტის ეროვნულ ბანკში გახსნილ სახაზინო ანგარიშებზე.
მოცემულ შემთხვევაში შპს “....." და შპს “....." საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურები წარდგენილია საგადასახადო ორგანოში, მაგრამ მაშინ მოქმედი საგადასახადო კოდექსის 114-ე მუხლის თანახმად, ეს საკმარისი არ არის ჩაითვალოს განხორციელებისათვის, ვინაიდან მათ მიერ სადავო ანგარიშ-ფაქტურებით ბიუჯეტთან ანგარიშსწორება არ მომხდარა.
აპელანტი არ ეთანხმება ბათუმის საქალაქო სასამართლოს მითითებას, იმის თაობაზე, რომ შპს “...." ბიუჯეტთან ანგარიშსწორება ნაწარმოები აქვს დღგ-ს ნაწილში, რაც თითქოსდა დასტურდება ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის ¹2890, ¹2891, ¹2892 და ქობულეთის რაიონის ზონალური საგადასახადო ინსპექციის 2004 წლის 30 სექტემბრის ¹2998 ცნობებით.
აპელანტის განმარტებით, აღნიშნულ ცნობებში მითითებულია მხოლოდ ანგარიშ-ფაქტურათა დეკლარირებაზე, რაც არ ნიშნავს ბიუჯეტთან ანგარიშსწორებას.
ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე. აპელანტი ითხოვდა ბათუმის საქალაქო სასამართლოს 2005 წლის 7 ივნისის გადაწყვეტილების გაუქმებასა და მისი სააპელაციო საჩივრის დაკმაყოფილებას.
მეორე აპელანტი _ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპატამენტი სააპელაციო საჩივარში მიუთითებდა, რომ 2005 წლის 1 იანვრამდე მოქმედი საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 115-ე მუხლის თანახმად ბათუმის სამომხმარებლო კოოპერატივის მიმწოდებლებმა შესაბამის საგადასახადო ინსპექციაში წარადგინეს საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურების მე-4 პირები კონტროლის განხორციელების მიზნით, ხოლო საქონლის მყიდველმა საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურების მე-3 პირები წარუდგინა ტერიტორიულ საგადასახადო ორგანოს ჩათვლის მისაღებად. საქართველოში მოქმედი კანონმდებლობიდან გამომდინარე, საგადასახადო ორგანოს მხრიდან არ იქნა განხორციელებული საგადასახადო ჩათვლები საგადასახადო დეპარტამენტის წერილის საფუძველზე.
საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ამგვარი მოქმედება გამომდინარეობს 2005 წლის 1 იანვრამდე მოქმედი საქართველოს საგადასახადო კოდექსის მოთხოვნებიდან, კერძოდ: საგადასახადო კოდექსის მე-2 მუხლის თანახმად, საგადასახადო სისტემა მოიცავს საგადასახადო კოდექსით გათვალისწინებული გადასახადების (დაწესების, შეცვლის და გაუქმების) გადახდევინების პრინციპების, ფორმების და მეთოდების, საგადასახადო ორგანოებისა და საგადასახადო კონტროლის, აგრეთვე საგადასახადო კანონმდებლობის დარღვევისათვის პასუხისმგებლობის სახეების ერთობლიობას. საგადასახადო კოდექსის მე-6 მუხლის თანახმად, საქართველოში მოქმედებს საერთო-სახელმწიფოებრივი და ადგილობრივი გადასახადები.
დამატებული ღირებულების გადასახადი წარმოადგენს საერთო-სახელმწიფოებრივ გადასახადს და ის გადახდილად ჩაითვლება, როცა დღგ-ის თანხა დასაბეგრი ოპერაციების დროის მიხედვით გადახდილია სახელმწიფო ბიუჯეტში, რასაც ითვალისწინებს საგადასახადო კოდექსის 114-ე მუხლის პირველი ნაწილის ბოლო აბზაცი.
აპელანტის განმარტებით, ზემოთ აღიშნული მუხლების მოთხოვნები შესრულებულად ჩაითვლება მხოლოდ იმ შემთხვევაში, როცა დაცული იქნება ის ძირითადი პრინციპი, რომელიც გამომდინარეობს 114-ე მუხლის პირველი პუნქტის ბოლო აბზაციდან: “დღგ-ს ჩათვლას დექვემდებარება საქართველოს ბიუჯეტში გადახდილი დღგ-ს თანხა".
ამ დებულების შესაბამისად, დღგ-ის ჩათვლას შეიძლება დაექვემდებაროს მხოლოდ ბიუჯეტში გადახდილი დღგ-ის თანხა. საგადასახადო კოდექსის 114-ე მუხლის პირველი ნაწილის შესაბამისად, ჩასათვლელი დღგ-ის თანხა წარმოადგენს გადასახადის თანხას, რომელიც დასაბეგრი ოპერაციის დროის მიხედვით გადახდილია წარმოდგენილი საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურების შესაბამისად ან გადახდილია საბაჟო დეკლარაციის მიხედვით. ამდენად, დასახელებული კოდექსის 114-ე მუხლის პირველი ნაწილი ითვალისწინებს ორ შემთხვევას: პირველი, როდესაც ჩასათვლელი, ანუ ჯერ არ ჩათვლილი დღგ-ის თანხა გადახდილია წარდგენილი საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურის შესაბამისად, და მეორე, როდესაც აღნიშნული თანხა უკვე ბიუჯეტში გადახდის შემდეგ ექვემდებარება ჩათვლას.
საგადასახადო კოდექსის 115-ე მუხლის მე-2 ნაწილში საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურა განმარტებულია, როგორც დოკუმენტი, რომლითაც დასტურდება დღგ-ის გადახდევინების ფაქტი, რაც გამომდინარეობს ანგარიშ-ფაქტურაში ასახული მონაცემებით, რის ჩამონათვალსაც შეიცავს დასახელებული მუხლი, განხილულ მუხლში საუბარია, ერთი მხრივ, დღგ-ის გადამხდელებზე, ანუ საქონლის, შესრულებული სამუშაოს ან გაწეული მომსახურების მიმწოდებელზე, ხოლო, მეორე მხრივ, მყიდველზე (დამკვეთზე). აღნიშნულიდან გამომდინარე, მიმწოდებლის მხრიდან ე.წ. საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურის გამოწერა ადასტურებს მყიდველის (დამკვეთის) მიერ არა გადასახადის, არამედ დამატებული ღირებულების გადასახადით დატვირთული საფასურის გადახდისა და დასაბეგრი ოპერაციის განხორციელების ფაქტს. ამრიგად, მხოლოდ საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურა შეუძლებელია იყოს საკმარისი იმისათვის, რათა განხორციელდეს გადასახადის გადახდილად აღიარება, ანუ სახელმწიფოს მხრიდან მიჩნევა, ჩათვლა იმისა, რომ გადასახადი გადახდილია.
ამასთან გასათვალისწინებელია ისიც, რომ 1997 წლის საგადასახადო კოდექსი, 115-ე მუხლის მე-7 ნაწილით უშვებს ისეთ მდგომარეობასაც, როდესაც საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურა შესაძლებელია გაყალბდეს, კერძოდ, მოხდეს მისი გამოწერა ე.წ. უსაქონლო და ფიქტიურ ოპერაციებზე, რაც უკვე სცილდება საქართველოს საგადასახადო ორგანოების კომპეტენციას, ვინაიდან ანგარიშ-ფაქტურის გაყალბება იწვევს სისხლის სამართლის პასუხისმგებლობას.
ნაწარმოები ზემოაღნიშნული ოპერაციის (საქონლის მიწოდების) დროს, როდესაც მოხდა დამატებული ღრებულების გადასახადით დასაბეგრი ოპერაციის წარმოება, გადასახადის თანხის გადახდა სახელმწიფო ბიუჯეტში განისაზღვრებოდა “საბიუჯეტო სისტემისა და საბიუჯებო უფლებამოსილებათა შესახებ" საქართველოს კანონით და კანონის მხოლოდ ამ მოთხოვნათა დაცვის შემდეგ დღგ-ის თანხა ჩაითვლება სახელმწიფო ბიუჯეტში გადახდილად, კერძოდ, “საბიუჯეტო სისტემისა და საბიუჯეტო უფლებამოსილებათა შესახებ" საქართველოს კანონის მე-9 მუხლი განსაზღვრავს, რომ “საბიუჯეტო სისტემის ყველა რგოლის შემოსავალი ფორმირდება საქართველოს საგადასახადო კანონმდებლობითა და ამ კანონით განსაზღვრული წესით. ბიუჯეტების ყველა შემოსავალი უნდა აისახოს ეროვნულ ბანკში განხნილ სახაზინო ანგარიშებზე. დაუშვებელია ბიუჯეტების შემოსავლებში თანხების აღრიცხვა როგორც ხაზინის, ასევე გადამხდელების მომსახურე კომერციული ბანკების შესაბამის ანგარიშებზე, მათი სრულფასოვანი ასახვის გარეშე.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საქართველოს ბიუჯეტში თანხა ჩარიცხულად ითვლება თუ ის ასახვას ჰპოვებს ეროვნული ბანკის მიერ გახსნილ სახაზინო ანგარიშზე, წინააღმდეგ შემთხვევაში საგადასახადო კოდექსით განსაზღვრული დღგ-ის ჩათვლების განხორციელება საქართველოს ბიუჯეტიდან თანხების დაბრუნების ტოლფასია, რაც პრაქტიკულად შეუძლებელს ხდის იმ თანხებზე ჩათვლების განხორციელებას, რომელიც არ მოხვედრილა სახელმწიფო ბიუჯეტის ეროვნულ ბანკში გახნილ სახაზინო ანგარიშზე. მოსარჩელის მიერ საქმეში წარმოდგენილი არ არის შესაბამისი მტკიცებულებები თანხის ბიუჯეტში გადახდის შესახებ.
ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საქმეში წარმოდგენილი დოკუმენტები არ არის საკმარისი საფუძველი დღგ-ის ჩათვლის განხორციელებისათვის.
ყოველივე აღნიშნულიდან გამომდინარე, აპელანტი ითხოვდა ბათუმის საქალაქო სასამართლოს 2005 წლის 7 ივნისის გადაწყვეტილების გაუქმებასა და მოსარჩელისათვის სასარჩელო განცხადების დაკმაყოფილებაზე უარის თქმას.
ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2006 წლის 25 აპრილის გადაწყვეტილებით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტისა და ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის სააპელაციო საჩივრები დაკმაყოფილდა; გაუქმდა ბათუმის საქალაქო სასამართლოს 2005 წლის 7 ივნისის გადაწყვეტილება და ახალი გადაწყვეტილებით ..... სამომხმარებლო კოოპერატივის სასარჩელო განცხადება არ დაკმაყოფილდა.
სააპელაციო სასამართლო გადაწყვეტილებაში მიუთითებდა, რომ 1997 წლის საგადასახადო კოდექსის 115-ე მუხლის მე-2 ნაწილის შესაბამისად, საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურა წარმოადგენს ფინანსთა სამინისტროს მიერ დადგენილი ფორმის მკაცრი აღრიცხვის დოკუმენტს, რომლითაც დასტურდება დღგ-ის გადახდის ფაქტი, რაც იმას ნიშნავს, რომ მიმწოდებლის მხრიდან საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურის გამოწერა ადასტურებს მყიდველის მიერ არ გადახდის, არამედ დღგ-თი დატვირთული საფასურის გადახდის და დასაბეგრი ოპერაციის განხორციელების ფაქტს, ამდენად, მხოლოდ საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურა არასაკმარისია იმისათვის, რათა განხორციელდეს გადასახადის გადახდილად აღიარება და სახელმწიფოს მიერ მისი ჩათვლა.
მყიდველის მიერ საგადასახადო ორგანოში ანგარიშ-ფქტურის წარდგენა და გამყიდველისათვის დღგ-ის თანხის გადახდა არ წარმოადგენს საკმარის პირობას დღგ-ს ჩათვლის მისაღებად. ამ უკანასკნელის მისაღებად 114-ე მუხლის პირველი ნაწილის შინაარსიდან, აუცილებელია ერთდროულდ ორი პირობის არსებობა.
საქონლის (მომსახურების) მყიდველის მიერ გამყიდველისათვის დღგ-ის გადახდა შესაბამისი საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურით და გამყიდველის მიერ დღგ-ის სახელმწიფო ბიუჯეტში შეტანა.
სააპელაციო პალატის მითითებით, 1997 წლის საგადასახადო კოდექსის მიხედვით, დღგ-ის თანხის ბიუჯეტში შეტანის ვალდებულება ეკისრება მხოლოდ დღგ-ის გადამხდელს, ანუ საქონლის, მომსახურების ან სამუშაოს მიმწოდებელს, რაც სააპელაციო პალატის განმარტებით, ნიშნავს იმას, რომ დღგ-ის ჩათვლა წარმოადგენს შესაბამისი პირის უფლებას და შესაძლებლობას, გარკვეული პირობების დადგომის შემდეგ სახელმწიფოს მხრიდან მიიღოს თანხის გადახდილად აღარების უფლება.
სააპელაციო სასამართლოს მითითებით, საქმეში არსებული საგადასახადო ინსპექციის ცნობებით მესამე პირებს, ე.ი. საქონლის მიმწოდებლებს, მართალია, წარდგენილი აქვთ ანგარიშ-ფაქტურები, მაგრამ ბიუჯეტთან ანგარიშსწორება მოხდენილი არ აქვთ ანუ არა აქვთ შეტანილი დღგ-ის თანხა სახელმწიფო ბიუჯეტში, ხოლო ზოგ შემთხვევაში ანგარიშ-ფაქტურა საერთოდ არაა წარდგენილი.
მითითებული გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა ბათუმის სამომხმარებლო კოოპერატივმა.
კასატორი საკასციო საჩივარში მიუთითებდა, რომ სააპელაციო სასამართლომ გადაწყვეტილების გამოტანისას არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოყენებინა, კერძოდ, 1997 წლის მოქმედი საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 120-ე მუხლის მე-2 პუნქტის შესაბამისად, საგადასახადო ორგანოებს ევალებოდა კონტროლი საგადასახადო კანონმდებლობის გამოყენებაზე და მოცემულ შემთხვევაში თვით, კასატორის მოსაზრებით, ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის ვალდებულებაში შედიოდა ეკონტროლებინა და მიეღო ზომები ანგარიშ-ფაქტურების დადგენილი წესით გამოყენებისა და წარდგენის შემდეგ, ანგარიშ-ფაქტურის გამომწერი პირისაგან დღგ-ს თანხის სახელმწიფო ბიუჯეტში გადასახდელად, ვინაიდან მათ არ გააჩნდათ კანონმდებლობით რაიმე უფლებამოსილება და მექანიზმი ეკონტროლებინა ანგარიშ-ფაქტურის გამომწერის ფინანსური საქმიანობა და მისი ბიუჯეტთან ანგარიშსწორება.
კასატორის მოსაზრებით, სააპელაციო სასამართლომ არასწორი ფორმულირებით განმარტა კანონი და საგადასახადო კოდექსის შესაბამისად, დღგ-ს გადამხდელის ვალდებულებაც.
ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, კასატორი ითხოვდა ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2006 წლის 25 აპრილის გადაწყვეტილების გაუქმებასა და ახალი გადაწყვეტილებით მისი სასარჩელო განცხადების დაკმაყოფილებას.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2006 წლის 23 ოქტომბრის განჩინებით, ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული .... სამომხამრებლო კოოპერატივის საკასაციო საჩივარი; მხარეებს მიეცათ უფლება, 2006 წლის 23 ოქტომბრის განჩინების ჩაბარებიდან 10 დღის ვადაში წარმოედგინათ მოსაზრება, თუ რამდენად იყო დასაშვები განსახილველად ..... სამომხმარებლო კოოპერატივის საკასაციო საჩივარი ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მიხედვით.
2006 წლის 6 ნოემბერს საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტმა მოსაზრებით მომართა საქართველოს უზენაეს სასამართლოს, რომლითაც მოითხოვა .... სამომხამრებლო კოოპერატივის საკასაციო საჩივრის დაუშვებლად ცნობა.
ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :
საკასაციო სასამართლო გაეცნო გასაჩივრებულ განჩინებას, ..... სამომხმარებლო კოოპერატივის საკასაციო საჩივარს, შეამოწმა საქართველოს უზენაესი სასამართლოს პრაქტიკა მოცემულ საქმესთან მიმართებაში და მიაჩნია, რომ ..... სამომხმარებლო კოოპერატივის საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს.
საკასაციო სასამართლომ ჩათვალა, რომ მოცემული საქმე არ არის მნიშვნელოვანი სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებისათვის, სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება არ განსხვავდება ამ კატეგორიის საქმეებზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან და სააპელაციო სასამართლომ საქმე განიხილა პროცესუალური დარღვევის გარეშე.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ მოცემულ შემთხვევაში არ არსებობს სააპელაციო სასამართლოს მიერ გამოყენებული საპროცესო და მატერიალური სამართლის ნორმების განმარტებისა და სამართლის განვითარების მიზნით საკასაციო სასამართლოს მიერ ზოგადი მნიშვნელობის მქონე (კონკრეტულთან ერთად) სახელმძღვანელოსა და სარეკომენდაციო გადაწყვეტილების გამოტანის ფაქტობრივი საჭიროება.
საკასაციო სასამართლოს მოსაზრებით, მოცემულ საქმეს არ გააჩნია არავითარი პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივარს _ წარმატების პერსპექტივა.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ მოცემულ შემთხვევაში არ არსებობს ..... სამომხმარებლო კოოპერატივის საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც აღნიშნულ საკასაციო საჩივარს უარი უნდა ეთქვას განსახილველად დაშვებაზე.
აქვე, საკასაციო პალატა მიუთითებს საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლის მე-4 პუნქტზე და აღნიშნავს, რომ მითითებული მუხლის შესაბამისად, თუ საკასაციო საჩივარი დაუშვებლად იქნება მიჩნეული, პირს დაუბრუნდება მის მიერ გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის 70%. აღნიშნული მუხლიდან გამომდინარე და იმის გათვალისწინებით, რომ ..... სამომხმარებლო კოოპერატივის საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნა დაუშვებლად, საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ მას უნდა დაუბრუნდეს გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის (300 ლარი) 70% - 210 ლარი.
ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :
საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილით, სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 401-ე მუხლით და
დ ა ა დ გ ი ნ ა :
1. უარი ეთქვას ..... სამომხმარებლო კოოპერატივს საკასაციო საჩივრის განსახილველად დაშვებაზე;
2. ..... სამომხმარებლო კოოპერატივს დაუბრუნდეს მის მიერ გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის 70% – 210 ლარი საბიუჯეტო შემოსავლის სახაზინო კოდი 300033114-დან (ანგარიშის ¹200122900 საქართველოს ბანკი; ბანკის კოდი - 220101107).
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.