ბს-618-590(კ-08) 6 ნოემბერი, 2008 წელი
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატა
შემადგენლობა:

თავმჯდომარე მაია ვაჩაძე (მომხსენებელი)
მოსამართლეები: მარიამ ცისკაძე
ნინო ქადაგიძე

სხდომის მდივანი _ ქეთევან მაღრაძე

კასატორი (მოსარჩელე) _ ი. მ-ე, წარმომადგენელი _ ა. მ-ე

მოწინააღმდეგე მხარე (მოპასუხე) _ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ბათუმის რეგიონალური ცენტრი (საგადასახადო ინსპექცია), წარმომადგენელი _ მ. მ-ე

გასაჩივრებული გადაწყვეტილება _ ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 4 აპრილის გადაწყვეტილება

სარჩელის საგანი _ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების ბათილად ცნობა
ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

2007 წლის 12 იანვარს ი. მ-ემ სასარჩელო განცხადებით მიმართა ბათუმის საქალაქო სასამართლოს მოპასუხე საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის მიმართ.
მოსარჩელემ აღნიშნა, რომ 2006 წლის 31 ოქტომბერს საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის მიერ ხელვაჩაურის რაიონის სოფელ ....... მდებარე სავაჭრო ობიექტის შემოწმების შედეგად გამოვლინდა, რომ მომხმარებელთან ანგარიშსწორება ხდებოდა საკონტროლო-სალარო აპარატის გარეშე, რაზეც შედგა შესაბამისი სამართალდარღვევის ოქმი, რომელშიც აღინიშნა, რომ მოსარჩელემ დაარღვია საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის პირველი ნაწილის მოთხოვნები.
მოსარჩელის განმარტებით, ბათუმის საგადასახადო ინსპექციამ, ზემოაღნიშნული ოქმის განხილვისას, ხსენებული სამართალდარღვევა შეაფასა, როგორც განმეორებით ჩადენილი, ვინაიდან იმავე სახის სამართალდარღვევა 2006 წლის 6 სექტემბერს გამოვლენილ იქნა ქ. ბათუმის ცენტრალური ბაზრის ტერიტორიაზე მდებარე მოსარჩელის სავაჭრო ჯიხურში. ბათუმის საგადასახადო ინსპექციამ საკითხის შესწავლის გარეშე ჩათვალა აღნიშნული ქმედება განმეორებით ჩადენილ სამართალდარღვევად და ნაცვლად 500 ლარისა, მოსარჩელე დააჯარიმა 1500 ლარით.
მოსარჩელემ განმარტა, რომ მის მიერ ბათუმის საგადასახადო ინსპექციასა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტში წარდგენილ იქნა შესაგებელი და საჩივარი საქართველოს საგადასახადო კოდექსის VIII კარით გათვალისწინებულ ვადებში. ხსენებულმა ორივე ორგანომ შესაგებელი და საჩივარი განიხილა მოსარჩელის დასწრების გარეშე. უფრო მეტიც, ბათუმის საგადასახადო ინსპექციამ, ნაცვლად ჯარიმის შემსუბუქებისა, საჩივრის განხილვისას საჯარიმო სანქცია დაამძიმა, რაც გამოიხატა იმაში, რომ 2006 წლის 15 დეკემბერს გამოსცა ახალი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი _ ¹3275 ბრძანება, რომლითაც, ფაქტობრივად, ბათილად იქნა ცნობილი 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანება და ნაცვლად 1500 ლარისა, ჯარიმა გაზარდა 5000 ლარამდე.
მოსარჩელემ აღნიშნა, რომ 2006 წლის 31 ოქტომბერს ხელვაჩაურის რაიონის სოფელ ....... მდებარე სავაჭრო ობიექტზე გამოვლენილი საგადასახადო სამართალდარღვევა არ იყო განმეორებით ჩადენილი. ქ. ბათუმის ცენტრალური ბაზრის ტერიტორიაზე მდებარე მოსარჩელის სავაჭრო ჯიხურში სამართალდარღვევის გამოვლენის დროს არ შემოწმებულა ხელვაჩაურის რაიონის სოფელ ........ არსებული მაღაზია. ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის მიერ მიღებული გადაწყვეტილება იმის შესახებ, რომ ხელვაჩაურის რაიონის სოფელ ...... მდებარე სავაჭრო ობიექტზე გამოვლენილი საგადასახადო სამართალდარღვევა წარმოადგენდა განმეორებით ჩადენილ სამართალდარღვევას, არასწორი იყო, რადგან სამართალდარღვევა პირველად იყო ჩადენილი, რაც გარკვევით აღინიშნა შესაბამის სამართალდარღვევის აქტში იმ უფლებამოსილი თანამდებობის პირის მიერ, ვინც უშუალოდ აკონტროლებდა ამ ობიექტს.
მოსარჩელის განმარტებით, ასევე კანონდარღვევით იყო მიღებული ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3275 ბრძანება “კორექტირების შეტანის შესახებ”. საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 59-ე მუხლის შესაბამისად, ადმინისტრაციული ორგანო უფლებამოსილი იყო, მის მიერ გამოცემულ ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტში გაესწორებინა ტექნიკური, აგრეთვე, გამოთვლის დროს დაშვებული შეცდომები. ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტში არსებითი შესწორების შეტანა კი ნიშნავდა ახალი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემას. აღნიშნულიდან გამომდინარე, 2006 წლის 15 დეკემბერს გამოცემული ¹3275 ბრძანება წარმოადგენდა ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტს, რომელიც ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის უფროსის მიერ გამოცემულ იქნა საგადასახადო სამართალდარღვევის გამოვლენიდან ერთი თვისა და 15 დღის შემდეგ.
მოსარჩელის განმარტებით, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 127-ე მუხლის მე-11 ნაწილის შესაბამისად, საგადასახადო სამართალდარღვევის ოქმის შედგენიდან არა უგვიანეს 30 დღისა, საქმეში არსებულ მასალებზე დაყრდნობით, ინსპექციის ხელმძღვანელი ღებულობდა გადაწყვეტილებას, რომელიც ფორმდებოდა შესაბამისი ბრძანებით. იმავე მუხლის მე-11 ნაწილის “ზ” ქვეპუნქტის თანახმად, თუ გამოიყენებოდა სანქცია _ აღინიშნებოდა გამოსაყენებელი სანქციის ოდენობა. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, ბრძანება ¹2728 გამოცემული იყო კანონით დადგენილ ვადაში, ხოლო ბრძანება ¹3275 _ კანონით დადგენილი ვადის გასვლის შემდეგ. საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 127-ე მუხლის მე-12 ნაწილის შესაბამისად, ვადის დარღვევით გამოცემული ბრძანება ითვლებოდა იურიდიული ძალის არმქონედ.
მოსარჩელემ, საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 59-ე, მე-601 მუხლების, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 127-ე მუხლის მე-11 და მე-12 ნაწილების, საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 22-ე მუხლის შესაბამისად, მოითხოვა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 და 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3275 ბრძანებების ბათილად ცნობა, ასევე დასახელებული ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების საფუძველზე გაცემული ¹1901 და ¹2651 საგადასახადო მოთხოვნების ბათილად ცნობა, აგრეთვე, სასამართლოს მიერ საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებამდე, აღნიშნულ საგადასახადო მოთხოვნათა მოქმედების შეჩერება.
ბათუმის საქალაქო სასამართლოს 2007 წლის 12 თებერვლის გადაწყვეტილებით ი. მ-ის სარჩელი დაკმაყოფილდა; ბათილად იქნა ცნობილი საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის უფროსის 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 და 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3275 ბრძანებები, ასევე ბათილად იქნა ცნობილი ზემოაღნიშნული ბრძანებების საფუძველზე გაცემული 2006 წლის 16 ნოემბრის ¹1901 და 2006 წლის 25 დეკემბრის ¹2651 საგადასახადო მოთხოვნები.
ბათუმის საქალაქო სასამართლოს 2007 წლის 12 თებერვლის გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციამ, რომელმაც მოითხოვა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა.
ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 23 ივლისის განჩინებით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; გაუქმდა ბათუმის საქალაქო სასამართლოს 2007 წლის 12 თებერვლის გადაწყვეტილება; საქმე სარჩელის დასაშვებობის შემოწმების სტადიიდან ხელახლა განსახილველად დაუბრუნდა იმავე სასამართლოს.
სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ სარჩელი სასამართლოში შეტანილი იყო 2007 წლის 12 იანვარს. სააპელაციო სასამართლომ განმარტა, რომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 146-ე მუხლის მე-6 ნაწილით საგადასახადო ორგანოს ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გასაჩივრება ნიშნავდა მის საფუძველზე გამოცემული “საგადასახადო მოთხოვნის” გასაჩივრებას და პირიქით. იმავე კოდექსის 155-ე მუხლის თანახმად (სადავო აქტების გამოცემის დროისათვის მოქმედი რედაქცია), გადასახადის გადამხდელს/საგადასახადო აგენტს ან სხვა ვალდებულ პირს უფლება ჰქონდა, ამ კოდექსის 154-ე მუხლის მესამე ნაწილით განსაზღვრულ შემთხვევებში საგადასახადო ორგანოს ხელმძღვანელის/მისი მოადგილის ბრძანება (ამ ბრძანების მიღებიდან 5 დღის ვადაში) ამ კოდექსის 154-ე მუხლის პირველი ნაწილით განსაზღვრულ ვადაში ბრძანების მიუღებლობისას, საგადასახადო ორგანოს უარი (ამ ვადის ამოწურვიდან 5 დღის ვადაში) გაესაჩივრებინა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტში ან სასამართლოში. საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 147-ე მუხლის მე-2 ნაწილის მიხედვით, თუ გადასახადის გადამხდელი/საგადასახადო აგენტი ან სხვა ვალდებული პირი უარს განაცხადებდა „საგადასახადო მოთხოვნის“ შესრულებაზე, იგი ვალდებული იყო, „საგადასახადო მოთხოვნის“ მიღებიდან 15 კალენდარული დღის ვადაში, საგადასახადო ორგანოსათვის გაეგზავნა წერილობითი შესაგებელი, თუ დავის გადაწყვეტის ფორმად ირჩევდა მის გადაწყვეტას საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს სისტემაში ან წერილობითი შეტყობინება, თუ დავის გადაწყვეტის ფორმად ირჩევდა მის გადაწყვეტას სასამართლოს მიერ.
სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა, რომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 157-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, გადასახადის გადამხდელს/საგადასახადო აგენტს ან სხვა ვალდებულ პირს უფლება ჰქონდა, ამ კოდექსის 156-ე მუხლის მე-3 ნაწილის „ბ“ და „გ“ ქვეპუნქტებით განსაზღვრულ შემთხვევებში, საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის გადაწყვეტილება (ამ გადაწყვეტილების მიღებიდან 5 დღის ვადაში), აგრეთვე, საგადასახადო ორგანოს უარი, თუ მან ამ კოდექსის 156-ე მუხლის პირველი ნაწილით განსაზღვრულ ვადაში არ მიიღო ეს გადაწყვეტილება (ამ ვადის ამოწურვიდან 5 დღის ვადაში), გაესაჩივრებინა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტში ან სასამართლოში. ასეთ შემთხვევაში, მოპასუხე იქნებოდა ამ კოდექსის 147-ე ან 151-ე მუხლში აღნიშნული საგადასახადო ორგანო.
სააპელაციო სასამართლომ განმარტა, რომ დამატებით შემოწმებას საჭიროებდა სარჩელის დასაშვებობის საკითხი, რა დროსაც პირველი ინსტანციის სასამართლოს ყურადღება უნდა გაემახვილებინა საქმის ფაქტობრივ გარემოებებზე. 2006 წლის 16 ნოემბრის ¹1901 საგადასახადო მოთხოვნა ი. მ-ეს ჩაჰბარდა 2006 წლის 29 ნოემბერს, რაც მან შესაგებლით გაასაჩივრა 2006 წლის 7 დეკემბერს და მოითხოვა 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანებაში ცვლილების შეტანა (1500 ლარის ნაცვლად, 500 ლარით დაჯარიმება). 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3275 ბრძანებით მისი მოთხოვნა არ დაკმაყოფილდა. ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3275 ბრძანება 2007 წლის 22 დეკემბერს მოსარჩელემ გაასაჩივრა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტში. საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 155-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, გადასახადის გადამხდელს უფლება ჰქონდა, საგადასახადო ორგანოს ხელმძღვანელის/მისი მოადგილის ბრძანება მისი მიღებიდან გაესაჩივრებინა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტში ან სასამართლოში. საქმეში წარმოდგენილი იყო შეტყობინება ი/მ “ი. მ-ის” მიმართ, რომლითაც მას ეცნობა, რომ მისი შესაგებელი არ დაკმაყოფილდა. პირველი ინსტანციის სასამართლოს, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის ზემოაღნიშნული მუხლებისა და საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 58-ე მუხლის, 54-ე მუხლის მე-4 ნაწილისა და საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-17 მუხლის მე-2 ნაწილის მოთხოვნათა გათვალისწინებით, უნდა გაერკვია, დაცული იყო თუ არა აქტის გასაჩივრების კანონით დადგენილი ვადა და წესი, ამასთან, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 157-ე მუხლის პირველი ნაწილის “ბ” ქვეპუნქტისა და საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის მე-3 და 85-ე მუხლების მოთხოვნათა დაცვით, მიემართა მხარისათვის დავის საგნისა და მოპასუხე მხარის დაზუსტების მიზნით. პირველი ინსტანციის სასამართლოს ყურადღება უნდა გაემახვილებინა იმ გარემოებაზე, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს სისტემაში სადავო იყო 2006 წლის 6 ნოემბრის ¹1901 საგადასახადო მოთხოვნა, ხოლო სარჩელში დავის საგანს წარმოადგენდა, როგორც აღნიშნული მოთხოვნა, ისე 2006 წლის 25 დეკემბრის საგადასახადო მოთხოვნაც. საქალაქო სასამართლოს უნდა გაერკვია, დაცული იყო თუ არა აღნიშნული ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გასაჩივრების წესი და ვადა. საქმეში წარმოდგენილი იყო საქალაქო სასამართლოს 2007 წლის 26 იანვრის ¹3-305 განმწესრიგებელი სხდომის ოქმი და დადგენილება, რომლითაც სარჩელი დასაშვებად იქნა ცნობილი, მაგრამ დასახელებული დადგენილება იყო დაუსაბუთებელი, ვინაიდან არ შეიცავდა მოტივაციას და მითითებას გარემოებებზე, რამაც განაპირობა სარჩელის განსახილველად დაშვება.
ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 23 ივლისის განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა ი. მ-ემ, რომელმაც მოითხოვა გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და საქმის ხელახლა განსახილველად იმავე სასამართლოსთვის დაბრუნება.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2008 წლის 7 თებერვლის განჩინებით ი. მ-ის საკასაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; გაუქმდა ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 23 ივლისის განჩინება და საქმე ხელახლა განსახილველად დაუბრუნდა იმავე სასამართლოს.
საკასაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატამ 2007 წლის 23 ივლისის განჩინებას ბათუმის საქალაქო სასამართლოს 2007 წლის 12 თებერვლის გადაწყვეტილების გაუქმებისა და საქმის დასაშვებობის სტადიიდან იმავე სასამართლოში დაბრუნების შესახებ, საფუძვლად დაუდო ის გარემოება, რომ, მართალია, საქმეში წარმოდგენილი იყო 2007 წლის 26 იანვრის განმწესრიგებელი სხდომის ოქმი და საოქმო განჩინება, რომლითაც სარჩელი დასაშვებად იქნა ცნობილი, მაგრამ იგი არ შეიცავდა მოტივაციას დასაშვებობის თაობაზე.
საკასაციო სასამართლომ განმარტა, რომ ი. მ-ის მიერ სარჩელის სასამართლოში აღძვრის პერიოდისათვის (2007 წლის 12 იანვარი) მოქმედი საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 22-ე მუხლის მე-5 ნაწილით, რომელიც ძალაში შევიდა 2007 წლის 1 იანვრიდან, სარჩელი საქართველოს საგადასახადო და საბაჟო კოდექსებით გათვალისწინებულ ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტზე სასამართლოს უნდა წარდგენოდა საგადასახადო და საბაჟო კოდექსებით დადგენილ ვადაში და დადგენილი წესით. საქართველოს საგადასახადო კოდექსის მე-2 მუხლის მეორე ნაწილის შესაბამისად, გადასახადებით დაბეგვრისათვის გამოიყენებოდა საქართველოს საგადასახადო კანონმდებლობის ოფიციალურად გამოქვეყნებული და ძალაში შესული ის ნორმატიული აქტები, რომლებიც მოქმედებდა საგადასახადო ვალდებულების წარმოშობის დღისათვის. იმავე კოდექსის 127-ე მუხლის შესაბამისად, საგადასახადო სამართალდარღვევათა საქმეებს აწარმოებდნენ, განიხილავდნენ და შესაბამის გადაწყვეტილებებს იღებდნენ საგადასახადო ორგანოები თავიანთი კომპეტენციის ფარგლებში. საგადასახადო ინსპექციის უფლებამოსილი პირი გადასახადის გადამხდელთან/სხვა ვალდებულ პირთან ამ კოდექსით გათვალისწინებული სამართალდარღვევის გამოვლენისას (გარდა საგადასახადო შემოწმების დროს გამოვლენილი სამართალდარღვევებისა) ადგენდა საგადასახადო სამართალდარღვევის ოქმს. იმავე კოდექსის 128-ე მუხლით, საგადასახადო სამართალდარღვევის საქმეზე საგადასახადო ორგანოს მიერ მიღებული დადგენილება ან სხვა გადაწყვეტილება შეეძლო გაესაჩივრებინა პირს, რომლის მიმართ გამოტანილი იყო აღნიშნული დადგენილება ან სხვა გადაწყვეტილება, ან მის კანონიერ, ან უფლებამოსილ წარმომადგენელს ამ კოდექსის VIII კარით დადგენილი წესით. აღნიშნული კარი ასახავდა საგადასახადო დავის გადაწყვეტის საერთო წესებს. 146-ე მუხლის პირველი ნაწილის შესაბამისად, საგადასახადო დავის გადაწყვეტის ფორმები იყო: ა) დავის გადაწყვეტა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს სისტემაში განხილვის წესით; ბ) დავის გადაწყვეტა სასამართლოს მიერ. იმავე მუხლის მესამე ნაწილის მიხედვით, თუ გადასახადის გადამხდელმა/საგადასახადო აგენტმა ან სხვა ვალდებულმა პირმა დავის გადაწყვეტის ფორმად აირჩია მისი გადაწყვეტა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს სისტემაში, მას უფლება ჰქონდა, დავის გადაწყვეტის ნებისმიერ ეტაპზე მიღებული გადაწყვეტილება კანონით დადგენილი წესით გაესაჩივრებინა სასამართლოში იმავე ვადაში, რომელშიც მას ჰქონდა გადაწყვეტილების ფინანსთა სამინისტროს სისტემაში გასაჩივრების უფლება.
საკასაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ, როგორც საქმის მასალებით ირკვეოდა, სააპელაციო სასამართლომ განჩინებაში მიუთითა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 146-ე მუხლის მე-6 ნაწილზე. ამასთან დაკავშირებით, საკასაციო სასამართლომ განმარტა, რომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსში ცვლილებებისა და დამატებების შეტანის შესახებ 2006 წლის 29 დეკემბრის კანონით, 146-ე მუხლში შესული ცვლილებები ამოქმედდა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის შექმნისთანავე, მაგრამ არა უგვიანეს 2007 წლის 1 აპრილისა. ი. მ-ის მიერ საგადასახადო ორგანოს აქტის გასაჩივრების დროისათვის მოქმედი საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 155-ე მუხლის პირველი ნაწილის მიხედვით, გადასახადის გადამხდელს/საგადასახადო აგენტს ან სხვა ვალდებულ პირს უფლება ჰქონდა, ამ კოდექსის 154-ე მუხლის მე-3 ნაწილით განსაზღვრულ შემთხვევაში საგადასახადო ორგანოს ხელმძღვანელის/მისი მოადგილის ბრძანება (ამ ბრძანებისა და თანდართული დოკუმენტების მიღებიდან 5 დღის ვადაში), ამ კოდექსის 154-ე მუხლის პირველი ნაწილით განსაზღვრულ ვადაში ბრძანების მიუღებლობისას საგადასახადო ორგანოს უარი (ამ ვადის ამოწურვიდან 5 დღის ვადაში), ამ კოდექსის 147-ე მუხლის პირველ ნაწილში აღნიშნულ შემთხვევაში საგადასახადო ორგანოს შესაგებელი (მისი მიღებიდან 5 დღის ვადაში) და იმავე ნაწილით განსაზღვრულ ვადაში შესაგებლის მიუღებლობისას საგადასახადო ორგანოს უარი (ამ ვადის ამოწურვიდან 5 დღის ვადაში) გაესაჩივრებინა: ა) საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტში, თუ მის შესაგებელში ან „გადასახადის გადამხდელის მოთხოვნაში“ ასე იყო აღნიშნული (ამ შემთხვევაში საჩივარს უნდა დართვოდა, შესაბამისად, 154-ე ან 147-ე მუხლში აღნიშნული საგადასახადო ორგანოსათვის წარდგენილი ყველა მასალის ასლი და დამატებითი მტკიცებულებები, მათი არსებობის შემთხვევაში); ბ) სასამართლოში, თუ მის შესაგებელში ასე იყო აღნიშნული.
საკასაციო სასამართლომ მიუთითა, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 16 ნოემბრის ¹1901 საგადასახადო მოთხოვნა საჩივრით გასაჩივრდა ი/მ “ი. მ-ის” მიერ, თუმცა საქმის მასალებით არ ირკვეოდა, თუ როდის ჩაჰბარდა ი/მ “ი. მ-ეს” დასახელებული საგადასახადო მოთხოვნა. ამასთან, საქმეში წარმოდგენილ საჩივრის ასლზე დასმული იყო თარიღი _ 22.12.2006 წელი, თუმცა აღნიშნულით არ ირკვეოდა, როდის იქნა წარდგენილი საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტში ი. მ-ის საჩივარი. საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-17 მუხლის მეორე ნაწილის მიხედვით, თუ კანონით სხვა რამ არ იყო დადგენილი, ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის არარა აქტად აღიარების, ბათილად ცნობის ან ძალადაკარგულად გამოცხადების შესახებ სარჩელის წარდგენის შემთხვევაში, მტკიცების ტვირთი ეკისრებოდა ადმინისტრაციულ ორგანოს, რომელმაც გამოსცა ეს აქტი. საკასაციო სასამართლომ ასევე ყურადღება გაამახვილა იმ გარემოებაზე, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის საგადასახადო მოთხოვნა ¹2651, რომლითაც ი/მ “ი. მ-ე” დაჯარიმდა 5000 ლარით, გამოცემული იყო 2006 წლის 25 დეკემბერს. “საქართველოს საგადასახადო კოდექსში ცვლილებებისა და დამატებების შეტანის შესახებ” საქართველოს 2006 წლის 29 დეკემბრის კანონის მე-2 მუხლით, საგადასახადო კოდექსის VIII კარის ამოქმედებამდე, ახალი რედაქციით, 15 კალენდარული დღის ვადაში გაგზავნილ “საგადასახადო მოთხოვნაზე” საჩივარი ან სარჩელი შეიძლებოდა შეტანილი ყოფილიყო “საგადასახადო მოთხოვნის” მიღებიდან 20 კალენდარული დღის ვადაში. მოცემულ შემთხვევაში, ი/მ “ი. მ-ის” მიერ სარჩელი ბათუმის საქალაქო სასამართლოში წარდგენილი იყო 2007 წლის 12 იანვარს. მართალია, საქმის მასალებით არ დგინდებოდა, თუ როდის ჩაჰბარდა ი/მ “ი. მ-ეს” საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის 2006 წლის 25 დეკემბრის ¹2651 საგადასახადო მოთხოვნა, მაგრამ საკასაციო სასამართლომ სააპელაციო სასამართლოს ყურადღება მიაპყრო იმ გარემოებაზე, რომ სარჩელი ბათუმის საქალაქო სასამართლოში ი/მ “ი. მ-ის” მიერ წარდგენილი იყო საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის მიერ საგადასახადო მოთხოვნის მიღებიდან 20 დღის ვადაში.
საკასაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ სააპელაციო სასამართლოს განჩინება მიღებული იყო კანონის დარღვევით, რის გამოც არსებობდა აღნიშნული განჩინების გაუქმების საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 394-ე მუხლის “ე1” ქვეპუნქტით გათვალისწინებული საფუძველი, რაც საქმის ხელახლა განსახილველად დაბრუნების წინაპირობას წარმოადგენდა.
საკასაციო სასამართლომ განმარტა, რომ საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 435-ე მუხლის შესაბამისად, საქმეების წარმოება სასამართლოში ხორციელდებოდა საპროცესო კანონებით, რომლებიც მოქმედებდა საქმის განხილვის, ცალკეული საპროცესო მოქმედების შესრულების ან სასამართლო გადაწყვეტილებათა აღსრულების დროს. საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 262-ე მუხლმა განიცადა ცვლილება. იმჟამად მოქმედი რედაქციით, სასამართლო სარჩელის წარმოებაში მიღების ეტაპზე, ამ კოდექსის 22-25-ე მუხლებით დადგენილი მოთხოვნების გათვალისწინებით, წყვეტდა სარჩელის დასაშვებობის საკითხს. იმავე მუხლის მეხუთე ნაწილის შესაბამისად, საქმის სააპელაციო წესით განხილვისას, დაუშვებლობის მოტივით საქმის წარმოების შეწყვეტის საფუძვლების გამოვლენისას სასამართლო იღებდა საქმის წარმოების შეწყვეტის შესახებ განჩინებას. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, თუ სააპელაციო სასამართლოს მოსაზრებით, ბათუმის საქალაქო სასამართლომ, საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 22-25-ე მუხლების მოთხოვნათა შესაბამისად, სწორად არ იმსჯელა სარჩელის დასაშვებობაზე, საქართველოს ადმინისტრაციულ საპროცესო კოდექსში განხორციელებული 2007 წლის 28 დეკემბრის ცვლილებების თანახმად, სააპელაციო სასამართლოს თვითონვე შეეძლო გადაეწყვიტა ი/მ “ი. მ-ის” სარჩელის დასაშვებობის საკითხი. საკასაციო სასამართლომ იქვე მიუთითა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 281-ე მუხლზე (მოქმედება, რომელსაც ასრულებს მოსამართლე პროცესის დაჩქარების მიზნით), რომლის მიხედვით, სასამართლო არ იყო უფლებამოსილი, გასცდენოდა სასარჩელო მოთხოვნის ფარგლებს, მაგრამ იგი არ იყო შებოჭილი სასარჩელო მოთხოვნის ფორმულირებით, ხოლო პროცესის დაჩქარების მიზნით, მოსამართლეს შეეძლო დახმარებოდა მხარეს მოთხოვნის ტრანსფორმირებაში.
საკასაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ სააპელაციო სასამართლოს, საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 262-ე მუხლის შესაბამისად, ი. მ-ის სარჩელის დასაშვებობის განხილვისას უნდა შეესრულებინა შესაბამისი საპროცესო მოქმედებები _ შეეფასებინა საქმეში არსებული მტკიცებულებები, საპროცესო კანონმდებლობის სრული შესაბამისობით, სრულყოფილად გაერკვია, იყო თუ არა დაცული ი/მ “ი. მ-ის” მიერ ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების გასაჩივრების კანონით დადგენილი ვადები და შესაბამისად, მიეღო დასაბუთებული განჩინება. საკასაციო სასამართლომ, ამასთან, სააპელაციო სასამართლოს ყურადღება მიაპყრო იმ გარემოებაზე, რომ, თუ სააპელაციო სასამართლო მიიჩნევდა, რომ არსებითად უნდა განეხილა ი/მ “ი. მ-ის” სარჩელი, მას უნდა გაეთვალისწინებინა ის გარემოება, რომ ბათუმის საქალაქო სასამართლომ სრულად ცნო ბათილად ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის უფროსის 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანება და მის საფუძველზე გაცემული 2006 წლის 16 ნოემბრის ¹1901 საგადასახადო მოთხოვნა. ბათუმის საქალაქო სასამართლოს არ უმსჯელია ი/მ “ი. მ-ის” მიერ სარჩელში მითითებულ იმ გარემოებაზე, რომ მან 2006 წლის 31 ოქტომბერს ხელვაჩაურის რაიონის სოფელ ....... მდებარე სავაჭრო ობიექტზე გამოვლენილი საგადასახადო სამართალდარღვევა მიიჩნია არა განმეორებითად, არამედ _ პირველად გამოვლენილად. მოსარჩელემ განმარტა, რომ აღნიშნული დარღვევა მის მიერ პირველად იყო ჩადენილი, რაც გარკვევით იყო აღნიშნული სამართალდარღვევის აქტში იმ უფლებამოსილი თანამდებობის პირის მიერ, ვინც უშუალოდ აკონტროლებდა ამ ობიექტს. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტში წარდგენილ საჩივარში ი. მ-ემ მოითხოვა საგადასახადო სამართალდარღვევისათვის, ნაცვლად 1500 ლარისა, 500 ლარის გადახდის დაკისრება, ამასთან, განმარტა, რომ ორივე სავაჭრო ობიექტზე შეიძინა საკონტროლო-სალარო აპარატები, ხოლო პირველი სამართალდარღვევისათვის დაკისრებული ჯარიმის მნიშვნელოვანი ნაწილი იმჟამად ჰქონდა გადახდილი და აგრძელებდა მის სრულ დაფარვას.
ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 4 აპრილის გადაწყვეტილებით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ბათუმის რეგიონალური ცენტრის (საგადასახადო ინსპექცია) სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა; გაუქმდა ბათუმის საქალაქო სასამართლოს 2007 წლის 12 თებერვლის გადაწყვეტილება და მიღებულ იქნა ახალი გადაწყვეტილება, რომლითაც ი. მ-ის სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.
სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის მე-2 მუხლის მე-2 ნაწილზე, 127-ე მუხლზე და აღნიშნა, რომ სააპელაციო სასამართლომ საქმის ხელახალი განხილვისას შეამოწმა ი. მ-ის სარჩელის დასაშვებობის საკითხი და მიიჩნია, რომ მოსარჩელის მიერ დაცული იყო ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს სისტემაში გასაჩივრების კანონით დადგენილი ვადები, კერძოდ, 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანება და მის საფუძველზე გამოცემული 2006 წლის 16 ნოემბრის ¹1901 საგადასახადო მოთხოვნა, საგადასახადო ინსპექციის წარმომადგენლის განმარტებით, ი. მ-ეს ჩაჰბარდა 2006 წლის 29 ნოემბერს, რაზეც შესაგებელი იქნა წარდგენილი საგადასახადო ინსპექციაში 2006 წლის 7 დეკემბერს _ მე-10 დღეს. სადავო სამართლებრივი ურთიერთობის წარმოშობის დროისათვის მოქმედი საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (შესაბამისი რედაქცია) 147-ე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, თუ გადასახადის გადამხდელი, საგადასახადო აგენტი ან სხვა ვალდებული პირი უარს აცხადებდა “საგადასახადო მოთხოვნის” შესრულებაზე, იგი ვალდებული იყო, “საგადასახადო მოთხოვნის” მიღებიდან 15 კალენდარული დღის ვადაში, ამ კოდექსის 44-ე მუხლით დადგენილი წესით, წერილობითი შესაგებელი გაეგზავნა საგადასახადო ორგანოსთვის, თუ დავის დაწყების ფორმად ირჩევდა მის გადაწყვეტას ფინანსთა სამინისტროს სისტემაში, ანუ ი. მ-ის მიერ დაცული იყო შესაგებლის გაგზავნის ვადა, რასაც ადასტურებდა თვით საგადასახადო ორგანოს წარმომადგენელიც, მაგრამ ხსენებული წარმომადგენელი სარჩელს (2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანებასა და მის საფუძველზე გამოცემულ “საგადასახადო მოთხოვნაზე”) დაუშვებლად მიიჩნევდა იმ საფუძვლით, რომ, ვინაიდან გადასახადის გადამხდელს არ მოუთხოვია საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის 2006 წლის 28 დეკემბრის შესაბამისი ბრძანების ბათილად ცნობა, რომლითაც მას საბოლოოდ უარი ეთქვა შესაგებელზე, დასრულდა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს სისტემაში მისი საჩივრის განხილვა. ამ ბრძანების გაუქმების მოთხოვნის გარეშე, საგადასახადო ინსპექციის პირვანდელ აქტებთან დაკავშირებით წარდგენილი სარჩელი, აპელანტის მოსაზრებით, იყო დაუშვებელი. აპელანტის მოსაზრებით, სარჩელის შეტანის დროისათვის გასული იყო 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანებისა და იმავე წლის 16 ნოემბრის ¹1901 “საგადასახადო მოთხოვნის” სასამართლოში გასაჩივრების, როგორც საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 147-ე მუხლით, ისე საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 22-ე მუხლით დადგენილი ვადაც.
აპელანტი საგადასახადო ინსპექციის ზემოაღნიშნული პოზიცია სააპელაციო სასამართლომ არ გაიზიარა, ვინაიდან საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 146-ე მუხლის მე-3 ნაწილის თანახმად, თუ გადასახადის გადამხდელმა, საგადასახადო აგენტმა ან სხვა ვალდებულმა პირმა დავის გადაწყვეტის ფორმად აირჩია მისი გადაწყვეტა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს სისტემაში, მას უფლება ჰქონდა, დავის გადაწყვეტის ნებისმიერ ეტაპზე მიღებული გადაწყვეტილება კანონით დადგენილი წესით გაესაჩივრებინა სასამართლოში იმავე ვადაში, რომელშიც მას ჰქონდა გადაწყვეტილების ფინანსთა სამინისტროს სისტემაში გასაჩივრების უფლება. დადგენილი იყო, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის 2006 წლის 28 დეკემბრის შესაბამისი ბრძანებით არ დაკმაყოფილდა ი. მ-ის საჩივარი. ბათუმის საქალაქო სასამართლოში აღძრული სარჩელის მიხედვით, დავის საგანს წარმოადგენდა ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3276 ბრძანება შესაგებლის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის შესახებ და მის საფუძველზე გამოცემული 2006 წლის 25 დეკემბრის ¹2651 “საგადასახადო მოთხოვნა”, ასევე 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანება და 2006 წლის 16 ნოემბრის ¹1901 “საგადასახადო მოთხოვნა”. სააპელაციო სასამართლოს სხდომაზე წარდგენილი საფოსტო გზავნილის ქვითრით დასტურდებოდა, რომ ბათუმის საქალაქო სასამართლოში გზავნილი გაიგზავნა 2007 წლის 5 იანვარს. საქმეში წარმოდგენილი სასარჩელო განცხადების ბოლოში მითითებული იყო თარიღი _ 2007 წლის 5 იანვარი. ამდენად, სარწმუნო იყო, რომ მოსარჩელემ ბათუმის საქალაქო სასამართლოში სარჩელი ფოსტით გაგზავნა 2007 წლის 5 იანვარს და შესაბამისად, არსებობდა დასკვნის საფუძველი, რომ ი. მ-ის მიერ სარჩელი სასამართლოში შეტანილი იყო არათუ სადავო აქტის (2006 წლის 25 დეკემბრის ¹2651 “საგადასახადო მოთხოვნა”) მისთვის გაცნობიდან, არამედ ამ აქტის გამოტანიდან 15 დღის ვადაში. შესაბამისად, საუბარი იმაზე, რომ მოსარჩელეს დარღვეული ჰქონდა სადავო აქტის გასაჩივრების ვადა, იყო უსაფუძვლო.
სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ ის ფაქტი, რომ მოსარჩელემ არ მოითხოვა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის 2006 წლის 28 დეკემბრის შესაბამისი ბრძანების ბათილად ცნობა, არ შეიძლებოდა გამხდარიყო ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის მიერ გამოცემული ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების ბათილად ცნობის მოთხოვნით აღძრული სარჩელის დაუშვებლად ცნობის საფუძველი, მით უმეტეს, რომ შესაბამისი საგადასახადო ინსპექციის საბოლოო “საგადასახადო მოთხოვნა”, რომელშიც დაფიქსირდა ჯარიმის კორექტირებული თანხა _ 5000 ლარის ოდენობით, მოსარჩელის მიერ კანონით დადგენილ ვადაში იყო გასაჩივრებული სასამართლოში სარჩელის შეტანის გზით. საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 146-ე მუხლის მე-6 ნაწილის თანახმად, საგადასახადო ორგანოს ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გასაჩივრება ნიშნავდა მის საფუძველზე გამოცემული “საგადასახადო მოთხოვნის” გასაჩივრებას და პირიქით. მოცემულ შემთხვევაში, ი. მ-ე ასაჩივრებდა, როგორც 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანებას და მის საფუძველზე 2006 წლის 16 ნოემბერს გამოცემულ “საგადასახადო მოთხოვნას”, ისე 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3275 ბრძანებას და 2006 წლის 25 დეკემბრის ¹2651 “საგადასახადო მოთხოვნას”, რომლებითაც გასწორდა დაშვებული შეცდომა. ამდენად, გასაჩივრებულ ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტებზე სასამართლო კოლეგიამ იმსჯელა არსებითად, მათი კანონშესაბამისობის თვალსაზრისით.
სააპელაციო სასამართლომ დაუსაბუთებლად მიიჩნია პირველი ინსტანციის სასამართლოს მსჯელობა სარჩელის საფუძვლიანობასთან დაკავშირებით და აღნიშნა, რომ საქმის ფაქტობრივ გარემოებებს არ მიეცა სწორი სამართლებრივი შეფასება. დადგენილი იყო, რომ ი/მ “ი. მ-ე” რეგისტრირებული იყო გადამხდელად საგადასახადო ინსპექციაში, ეწეოდა სამეწარმეო საქმიანობას როგორც ხელვაჩაურში, ისე ქ. ბათუმში მდებარე მაღაზიის მეშვეობით.
სააპელაციო სასამართლომ არ გაიზიარა ადვოკატ ა. მ-ის მოსაზრება იმის შესახებ, რომ ქ. ბათუმსა და ხელვაჩაურში მდებარე ი. მ-ის კუთვნილ სავაჭრო ობიექტებს ერთმანეთთან კავშირი არ ჰქონდათ და თითოეულ მათგანზე, როგორც დამოუკიდებელ ობიექტზე, დარღვევა უნდა დაფიქსირებულიყო, როგორც საკონტროლო-სალარო აპარატის გარეშე ნაღდი ფულით ანგარიშსწორების პირველი შემთხვევა (საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის პირველი ნაწილი). სააპელაციო სასამართლოს ასეთი დასკვნა გამომდინარეობდა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის პირველი და მე-2 ნაწილების განმარტებიდან, რომლებითაც საკონტროლო-სალარო აპარატის გარეშე ნაღდი ფულით ანგარიშსწორება მომხმარებელთან დარღვევად ითვლებოდა მეწარმისათვის, რომელიც კანონით ვალდებული იყო ანგარიშსწორება ეწარმოებინა ასეთი აპარატით. მეწარმე სუბიექტს ამ შემთხვევაში წარმოადგენდა ი/მ “ი. მ-ე”. აღნიშნული მეწარმე-სუბიექტის მხრიდან სალარო აპარატის გარეშე ანგარიშსწორების პირველი შემთხვევა დაფიქსირდა 2006 წლის 6 სექტემბრის ოქმით, რასაც მოჰყვა შესაბამისი რეაგირება, გამოიცა ბრძანება და საგადასახადო მოთხოვნა. 2006 წლის 31 ოქტომბრის ოქმით დგინდებოდა, რომ იმავე სუბიექტმა _ ი/მ “ი. მ-ემ” განახორციელა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის პირველ ნაწილში მითითებული ქმედება, რაც უდავოდ განმეორებითად უნდა ყოფილიყო კვალიფიცირებული იმავე მუხლის მე-2 ნაწილის მოთხოვნის თანახმად. ის ფაქტი, რომ პირველი დარღვევა დაფიქსირდა ქ. ბათუმში მდებარე სავაჭრო ობიექტში, ხოლო მეორე _ ხელვაჩაურში, საგადასახადო სამართალდარღვევის კვალიფიკაციაზე გავლენას ვერ მოახდენდა, ვინაიდან მნიშვნელობა ჰქონდა არა მეწარმის საქმიანობის ადგილს, არამედ თვით მეწარმე სუბიექტს და ამ სუბიექტის მიერ კანონით გათვალისწინებული, კონკრეტული სახის ქმედების განხორციელების რიგითობას.
სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ 2006 წლის 6 სექტემბერს შესაბამისი საგადასახადო ინსპექციის თანამშრომელთა მიერ შედგენილ იქნა სამართალდარღვევის ოქმი ქ. ბათუმში მდებარე ობიექტზე. ი. მ-ე აღიარებდა მითითებულ სამართალდარღვევას, რაც გათვალისწინებული იყო საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის პირველი ნაწილით და შეფარდებული ჯარიმა 500 ლარის ოდენობით გადახდილი ჰქონდა. ი/მ “ი. მ-ის” მიმართ 2006 წლის 31 ოქტომბერს შედგა საგადასახადო სამართალდარღვევის ¹01107 ოქმი იმის გამო, რომ იგი ხელვაჩაურის რაიონის სოფელ ....... მდებარე თავის სავაჭრო ობიექტში მოსახლეობასთან ნაღდი ფულით ანგარიშსწორებას ეწეოდა საკონტროლო-სალარო აპარატის გარეშე. საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 128-ე მუხლის თანახმად, საგადასახადო სამართალდარღვევის საქმეზე საგადასახადო ორგანოს მიერ მიღებული ბრძანება ან სხვა გადაწყვეტილება ცალკე გასაჩივრებას არ ექვემდებარებოდა. აღნიშნული აქტები შეიძლებოდა გაესაჩივრებინა პირს, რომლის მიმართაც გამოტანილი იყო ხსენებული ბრძანება ან სხვა გადაწყვეტილება, ან მის კანონიერ ან უფლებამოსილ წარმომადგენელს ამ კოდექსის VIII კარით დადგენილი წესით, მხოლოდ მათ საფუძველზე გამოცემულ “საგადასახადო მოთხოვნასთან” ერთად. ი. მ-ე ასაჩივრებდა ადმინისტრაციული სამართალდარღვევის ოქმთან დაკავშირებით მიღებულ ბრძანებასა და “საგადასახადო მოთხოვნას”.
სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა, რომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 127-ე მუხლის პირველი ნაწილის მიხედვით, საგადასახადო სამართალდარღვევათა საქმეებს აწარმოებდნენ, განიხილავდნენ და შესაბამის გადაწყვეტილებებს იღებდნენ საგადასახადო ორგანოები თავიანთი კომპეტენციის ფარგლებში, ხოლო იმავე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, საგადასახადო ინსპექციის უფლებამოსილი პირი გადასახადის გადამხდელთან/სხვა ვალდებულ პირთან ამ კოდექსით გათვალისწინებული სამართალდარღვევის გამოვლენისას (გარდა საგადასახადო შემოწმების დროს გამოვლენილი სამართალდარღვევებისა) ადგენდა საგადასახადო სამართალდარღვევის ოქმს. ხსენებული მუხლის მე-11 ნაწილის მიხედვით, საგადასახადო სამართალდარღვევის ოქმის შედგენიდან არა უგვიანეს 30 კალენდარული დღისა, საქმის განხილვის მასალებზე დაყრდნობით, საგადასახადო ინსპექციის უფროსი/მოადგილე საქმეზე იღებდა გადაწყვეტილებას, რომელიც ფორმდებოდა ბრძანებით.
სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ 2006 წლის 3 ნოემბერს შესაბამისი საგადასახადო ინსპექციის უფროსმა სამართალდარღვევის ოქმისა და მასზე დართული მასალების საფუძველზე, მიიღო ბრძანება ¹2728, რომლითაც საგადასახადო კანონდარღვევა კვალიფიცირებულ იქნა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის მე-2 ნაწილით, სანქცია კი განსაზღვრულ იქნა 1500 ლარით. საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, მომხმარებლებთან ნაღდი ფულით ანგარიშსწორებისას საკონტროლო-სალარო აპარატების გარეშე მუშაობა, ჩადენილი განმეორებით, იწვევდა დაჯარიმებას 5000 ლარის ოდენობით. იმავე კოდექსის 127-ე მუხლის მე-13 ნაწილის მიხედვით, საგადასახადო სამართალდარღვევის საქმეზე მიღებული გადაწყვეტილებით, გადასახადის გადამხდელის/სხვა ვალდებული პირის მიმართ შეიძლებოდა გამოყენებულიყო საგადასახადო სანქცია, რომელიც წარმოადგენდა ჩადენილი საგადასახადო სამართალდარღვევისათვის პასუხისმგებლობის ზომას. ხსენებული მუხლის მე-11 ნაწილის “ე” ქვეპუნქტის თანახმად, საგადასახადო ინსპექციის ბრძანებაში, ადმინისტრაციული სამართალდარღვევისათვის სანქციის გამოყენების შემთხვევაში, მითითებული უნდა ყოფილიყო საგადასახადო კანონმდებლობის ნორმა, რომლის საფუძველზედაც გამოიყენებოდა გადასახადის გადამხდელის მიმართ საგადასახადო სამართალდარღვევისათვის კანონით გათვალისწინებული სანქცია. ამასთანავე, იმ შემთხვევაში, თუ ოქმში არასწორად იყო მითითებული ის ნორმა, რომლის საფუძველზედაც გამოიყენებოდა სანქცია, ბრძანებაში უნდა ასახულიყო შესაბამისი ნორმები და მათ საფუძველზე გაანგარიშებული თანხები (თუ აუცილებელი იყო თანხის კორექტირება).
სააპელაციო სასამართლომ მიუთითა, რომ კანონი _ საქართველოს საგადასახადო კოდექსი, ამავე კოდექსის 139-ე მუხლის მე-2 ნაწილით გათვალისწინებული სამართალდარღვევისათვის 1500 ლარის ოდენობით ჯარიმას არ ითვალისწინებდა. ამდენად, ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანებაში ჯარიმის თანხა _ 1500 ლარი შეცდომით იყო მითითებული. დადგენილი იყო, რომ 2006 წლის 6 სექტემბრის ოქმით ი/მ “ი. მ-ის” მიმართ ერთხელ უკვე იყო გამოყენებული ადმინისტრაციული პასუხისმგებლობის ზომა 139-ე მუხლით გათვალისწინებული დარღვევისათვის, რის გამოც 2006 წლის 31 ოქტომბრის ოქმით, მისი მხრიდან იმავე მუხლით გათვალისწინებული დარღვევა განმეორებითად უნდა ჩათვლილიყო, რაც სრულიად საფუძვლიანად იყო განსაზღვრული 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანებით.
სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ საგადასახადო ინსპექციის უფროსს, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 127-ე მუხლის მე-11 ნაწილის “ე” ქვეპუნქტის თანახმად, უფლება ჰქონდა, ბრძანებაში აესახა დარღვევის შესაბამისი ნორმა და სანქციაც. დადგენილი იყო, რომ იმავე კოდექსის 139-ე მუხლის მე-2 ნაწილი ითვალისწინებდა ჯარიმას 5000 ლარის ოდენობით იმ დარღვევისათვის, რაც მითითებული იყო 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანებაში. ამდენად, სააპელაციო სასამართლომ გაიზიარა საგადასახადო ინსპექციის პოზიცია იმასთან დაკავშირებით, რომ სანქციის ოდენობა 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანებასა და მის საფუძველზე გამოცემულ საგადასახადო მოთხოვნაში მიეთითა შეცდომით, რაც გასწორდა საგადასახადო ინსპექციის უფროსის 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3275 ბრძანებით. საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 59-ე მუხლის პირველი ნაწილის მიხედვით, ადმინისტრაციული ორგანო უფლებამოსილი იყო, მის მიერ გამოცემულ ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტში გაესწორებინა ტექნიკური, აგრეთვე, გამოთვლის დროს დაშვებული შეცდომები.
სააპელაციო სასამართლომ არ გაიზიარა ი. მ-ის წარმომადგენლის პოზიცია იმის შესახებ, რომ ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანებასა და იმავე წლის 16 ნოემბრის საგადასახადო მოთხოვნაში იმავე საგადასახადო ინსპექციამ შეიტანა არსებითი შესწორება, რაც ახალი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემას ნიშნავდა, ვინაიდან საგადასახადო ორგანოს არ შეუცვლია დარღვევის კვალიფიკაცია და 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 და 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3275 ბრძანებებშიც დარღვეულად მითითებული იყო საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის მე-2 ნაწილი, ხოლო ხსენებული მუხლის ამ ნაწილით გათვალისწინებული სანქცია იყო არა 1500 ლარი, არამედ 5000 ლარი, რის გასწორებაც შეეძლო საგადასახადო ორგანოს ხელმძღვანელს საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 59-ე მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად. ის ფაქტი, რომ 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3275 ბრძანებაში მითითებული სანქციის ოდენობა _ 5000 ლარი მნიშვნელოვნად განსხვავდებოდა 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანებაში მითითებული 1500 ლარისაგან, არ ცვლიდა საქმის არსს და ამ სხვაობის გამო, არ შეიძლებოდა მიჩნეულიყო, რომ 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანებაში შევიდა არსებითი ცვლილება. ამდენად, 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3275 ბრძანება არ იყო ახალი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი და მისი გამოცემისათვის საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 127-ე მუხლის მე-11 ნაწილით დადგენილი 30-დღიანი ვადის დაცვა სავალდებულო არ იყო.
სააპელაციო სასამართლომ ასევე არ გაიზიარა ი. მ-ის წარმომადგენლის მოსაზრება იმის თაობაზე, რომ 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3275 ბრძანება გამოცემული იყო საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 127-ე მუხლის მე-11 ნაწილით დადგენილი 30-დღიანი ვადის დარღვევით, ვინაიდან 2006 წლის 31 ოქტომბრის ოქმზე რეაგირება შესაბამისი საგადასახადო ორგანოს მიერ განხორციელებული იყო ამ ნორმით დადგენილი ვადის დაცვით, ხოლო 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3275 ბრძანებით განხორციელდა არა ოქმით დაფიქსირებული დარღვევის შეფასება და კვალიფიკაციის შესაბამისად, სანქციის შეფარდება, არამედ 2006 წლის 3 ნოემბრის აქტში დაშვებული შეცდომის გასწორება და 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანებაში მითითებული დარღვევის კვალიფიკაციის შესაბამისად, ჯარიმის ოდენობის კორექტირება, რაც აისახა 2006 წლის 25 დეკემბრის “საგადასახადო მოთხოვნაში”.
ამდენად, სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ პირველი ინსტანციის სასამართლოს მიერ სრულყოფილად არ იქნა გამოკვლეული საქმის ფაქტობრივი გარემოებები, ხოლო გამოკვლეულ ფაქტობრივ გარემოებებს არასწორი სამართლებრივი შეფასება მიეცა, რის გამოც საქმეზე დაუსაბუთებელი გადაწყვეტილება იქნა მიღებული, რაც საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 385-ე მუხლის პირველი ნაწილის “ა” ქვეპუნქტისა და 394-ე მუხლის “ე” ქვეპუნქტის მიხედვით, ხსენებული გადაწყვეტილების გაუქმების საფუძველი იყო.
ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 4 აპრილის გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა ი. მ-ემ, რომელმაც მოითხოვა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება.
კასატორის განმარტებით, გასაჩივრებული გადაწყვეტილება მიღებულია საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის, საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსისა და საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის მოთხოვნათა დარღვევით და იურიდიულად დაუსაბუთებელია. სააპელაციო სასამართლომ არ გაიზიარა ის გარემოება, რომ ი. მ-თვის 2006 წლის 31 ოქტომბერს არ იყო ცნობილი ადრინდელი, 2006 წლის 6 სექტემბრის სამართალდარღვევისათვის მის მიმართ გატარებული საჯარიმო სანქციის შესახებ. საქმეში არსებული მტკიცებულებებით არ დასტურდება ის ფაქტი, რომ 2006 წლის 31 ოქტომბრამდე ბათუმის საგადასახადო ინსპექციამ მოსარჩელეს გადასცა 2006 წლის 11 სექტემბრის ¹1838 ბრძანება ან საგადასახადო მოთხოვნა 500 ლარის ოდენობით ჯარიმის დაკისრების შესახებ. ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 11 სექტემბრის ¹1838 ბრძანება 500 ლარის ოდენობით ჯარიმის დაკისრების შესახებ და 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანება 1500 ლარის ოდენობით ჯარიმის დაკისრების შესახებ, შესაბამის საგადასახადო მოთხოვნებთან ერთად, ი. მ-ეს, ფაქტობრივად, საფოსტო გზავნილით ჩაჰბარდა 2006 წლის 29 ნოემბერს. აღნიშნულიდან გამომდინარე, დადგენილია, რომ ი. მ-ის სავაჭრო ობიექტზე პირველად გამოვლენილი სამართალდარღვევისათვის მას ჯერ კიდევ არ ჰქონდა ჩაბარებული მის მიმართ განხორციელებული საჯარიმო სანქციის დამადასტურებელი საბუთი.
კასატორი აღნიშნავს, რომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის მე-2 ნაწილის საფუძველზე, პირისათვის სახდელის დადება იმ შემთხვევაშია შესაძლებელი, თუკი გამოვლენილი გადაცდომა ჩადენილია მას შემდეგ, რაც იმავე სამართალდამრღვევმა გარკვეული დროით ადრე ერთხელ უკვე ჩაიდინა იმავე სახის გადაცდომა და ამ უკანასკნელის გამო, საგადასახადო ინსპექციამ ადმინისტრაციული აქტების _ ბრძანების გამოცემისა და შესაბამისი საგადასახადო მოთხოვნის გაგზავნის გზით, სამართალდამრღვევს დააკისრა საგადასახადო სანქცია _ ჯარიმა. უდავოა, რომ ორივე სამართალდარღვევის ფაქტი გამოვლენილ იქნა ორ სხვადასხვა ადგილზე, სხვადასხვა დროს, მაგრამ დროის ამ შუალედში საგადასახადო ინსპექციამ არ აცნობა ი. მ-ეს საჯარიმო სანქციის დაკისრების თაობაზე ადრე გამოვლენილი გადაცდომისათვის. სწორედ ამიტომ, მოპასუხეს მეორე სავაჭრო ობიექტზე გამოვლენილი სამართალდარღვევა არ უნდა მიეჩნია განმეორებით ჩადენილ სამართალდარღვევად, არამედ უნდა მოეხდინა ფაქტის სხვაგვარი სამართლებრივი შეფასება, კერძოდ, სახეზე იყო არა განმეორებითობა, არამედ მეორე სამართალდარღვევა.
კასატორის მტკიცებით, სააპელაციო სასამართლომ არასწორი შეფასება მისცა ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის მიერ 2006 წლის 15 დეკემბერს გამოცემულ ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტს, რომლითაც კორექტირებულ (არსებითად შესწორებულ) იქნა 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანება და ახალი ბრძანებით გაიზარდა საჯარიმო სანქცია _ ნაცვლად 1500 ლარისა, კასატორს დაეკისრა 5000 ლარის ოდენობით ჯარიმა. საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 59-ე მუხლის პირველი ნაწილის შესაბამისად, ადმინისტრაციული ორგანო უფლებამოსილია, მის მიერ გამოცემულ ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტში გაასწოროს ტექნიკური, აგრეთვე, გამოთვლის დროს დაშვებული შეცდომები. იმავე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად კი, ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტში არსებითი შესწორების შეტანა ნიშნავს ახალი ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემას. მოცემულ შემთხვევაში არ მომხდარა არც ტექნიკური და არც გამოთვლის დროს დაშვებული შეცდომების გასწორება. ტექსტის შედგენის დროს ტექნიკური შეცდომის დაშვება ნიშნავს სიტყვის გამოტოვებას. გამოთვლის დროს დაშვებულ შეცდომაში კი იგულისხმება რომელიმე არითმეტიკული მოქმედებისას დაშვებული შეცდომა, რაც ამ შემთხვევაში სახეზე არ არის.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, კასატორის განმარტებით, ნათლად ჩანს, რომ 2006 წლის 3 ნოემბრის ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემისას მოპასუხემ დაუშვა არსებითი შეცდომა, რომლის გასწორების უფლება მას ჰქონდა მისი გამოცემიდან ერთი თვის ვადაში. უფრო მეტიც, ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის პასუხისმგებელმა პირებმა მას შემდეგ გაიგეს დაშვებული შეცდომის შესახებ, როდესაც ი. მ-ის საჩივარს იხილავდნენ. ირკვევა, რომ ი. მ-ეს რომ არ გაესაჩივრებინა 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანება 1500 ლარის საჯარიმო სანქციის 500 ლარამდე შემცირების თაობაზე, მოპასუხე ვერ გაიგებდა მის მიერ დაშვებულ შეცდომას და შესაბამისად, ვერ გაზრდიდა საჯარიმო სანქციას 5000 ლარამდე. გარდა აღნიშნულისა, მოპასუხეს არ ჰქონდა უფლება, შესაგებლის _ საჩივრის განხილვისას გაეზარდა ჯარიმის ოდენობა, მაშინ, როდესაც სამართალდამრღვევი მოითხოვდა ჯარიმის შემცირებას. ბათუმის საგადასახადო ინსპექციამ ნაცვლად იმისა, რომ მიეწვია იგი და მისი თანდასწრებით განეხილა საქმე, იმავე დღეს გამოსცა ახალი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი და შემსუბუქების ნაცვლად, დაამძიმა მისი მდგომარეობა.
კასატორის მტკიცებით, საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 59-ე მუხლი ადმინისტრაციულ ორგანოს ანიჭებს უფლებას, მის მიერ გამოცემულ ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტში გაასწოროს ტექნიკური, აგრეთვე, გამოთვლის დროს დაშვებული შეცდომები. იმავე კოდექსში არ არის განსაზღვრული დრო, თუ რა ვადაში, ანუ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემიდან რამდენი დღის, თვის ან წლის ვადაში აქვს მას უფლება, შეიტანოს ცვლილება მასში, ანუ არ არსებობს სადავო ურთიერთობის მომწესრიგებელი კანონი. ასეთ შემთხვევაში სასამართლო იყენებს კანონს, რომელიც აწესრიგებს მსგავს ურთიერთობას (კანონის ანალოგია). მოცემულ შემთხვევაში, ვინაიდან კანონი არ განსაზღვრავს ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტში შეცდომების გასწორების ვადას, სასამართლოს მიერ მსგავსი ურთიერთობის მომწესრიგებელ კანონად გამოყენებულ უნდა იქნეს საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 63-ე მუხლი, რომელიც განსაზღვრავს ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტში ცვლილებებისა და დამატებების შეტანის პროცედურას. აღნიშნული მუხლის მე-2 ნაწილის შესაბამისად, ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტში ცვლილება ან დამატება შეიტანება ამ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის მომზადებისა და გამოცემისათვის დადგენილი წესით. სადავო ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის მომზადებისა და გამოცემის წესს განსაზღვრავს საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 127-ე მუხლი, რომლის მიხედვით, აღნიშნული ვადა შეადგენს ერთ თვეს. მითითებული გარემოებებისა და სამართლის ნორმებიდან გამომდინარე, მოპასუხე ბათუმის საგადასახადო ინსპექციას 2006 წლის 3 ნოემბერს გამოცემულ ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტში დაშვებული შეცდომის (თუ მას ტექნიკური ან გამოთვლის დროს დაშვებული შეცდომა ჰქვია) გასწორების უფლება ჰქონდა 2006 წლის 3 დეკემბრის ჩათვლით, ანუ მისი გამოცემიდან ერთი თვის ვადაში, ფაქტობრივად კი, სადავო ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი მან გამოსცა 2006 წლის 15 დეკემბერს, ანუ კანონით დადგენილი ვადის გასვლიდან 12 დღის შემდეგ.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2008 წლის 16 ივნისის განჩინებით, საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული ი. მ-ის საკასაციო საჩივარი; მხარეებს მიეცათ უფლება, 2008 წლის 16 ივნისის განჩინების ჩაბარებიდან 14 დღის ვადაში წარმოედგინათ მოსაზრება, თუ რამდენად იყო დასაშვები განსახილველად საკასაციო საჩივარი საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მიხედვით; საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული დასაშვებობის შემოწმება განისაზღვრა 2008 წლის 11 სექტემბრამდე; საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2008 წლის 7 თებერვლის განჩინების საფუძველზე, ი. მ-ეს სახელმწიფო ბაჟის გადახდა გადაევადა საქმეზე საბოლოო გადაწყვეტილების მიღებამდე.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2008 წლის 11 სექტემბრის განჩინებით ი. მ-ის საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნა დასაშვებად საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის “ა” ქვეპუნქტით და მისი განხილვა დაინიშნა მხარეთა დასწრებით 2008 წლის 23 ოქტომბერს, 12.00 საათზე.
ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების გაცნობის, მხარეთა ახსნა-განმარტებების მოსმენის, საკასაციო საჩივრის საფუძვლიანობის შესწავლის, გასაჩივრებული გადაწყვეტილების კანონიერება-დასაბუთებულობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ საკასაციო საჩივარი უნდა დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ.
საკასაციო სასამართლოს საქმის მასალების მიხედვით, დადგენილად მიაჩნია შემდეგი ფაქტობრივი გარემოებები: საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის მიერ 2006 წლის 31 ოქტომბერს შედგა ¹ს-01107 სამართალდარღვევის ოქმი იმის თაობაზე, რომ ხელვაჩაურის რაიონის სოფელ ....... მდებარე სავაჭრო ობიექტის შემოწმების შედეგად გამოვლინდა, რომ მომხმარებელთან ანგარიშსწორება ხდებოდა საკონტროლო-სალარო აპარატის გარეშე, რითაც მოსარჩელემ დაარღვია საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 139-ე მუხლის პირველი ნაწილის მოთხოვნები (ს.ფ. 9, 12). საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანებით ი. მ-ეს პასუხისმგებლობის ზომად სანქციის სახით განესაზღვრა ჯარიმა, თანხით _ 1500 ლარი, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 127-ე მუხლისა და 139-ე მუხლის მე-2 ნაწილის საფუძველზე (ს.ფ. 8). საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 16 ნოემბრის ¹1901 საგადასახადო მოთხოვნით, მომხმარებელთან ნაღდი ფულით ანგარიშსწორებისას საკონტროლო-სალარო აპარატების გამოყენების წესების დარღვევისათვის, ი. მ-ეს დაეკისრა სანქციის სახით 1500 ლარის გადახდა, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 127-ე მუხლისა და 139-ე მუხლის მე-2 ნაწილის საფუძველზე (ს.ფ. 5). საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანება და 2006 წლის 16 ნოემბრის ¹1901 საგადასახადო მოთხოვნა ი. მ-ემ შესაგებლით (საჩივრით) გაასაჩივრა იმავე ინსპექციაში 2006 წლის 7 დეკემბერს და მოითხოვა 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანებაში ცვლილების შეტანა, კერძოდ, 1500 ლარის ნაცვლად, 500 ლარით მისი დაჯარიმება (ს.ფ. 64-65). საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3276 ბრძანებით ი. მ-ის შესაგებელი არ დაკმაყოფილდა უსაფუძვლობის გამო (ს.ფ. 68). საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3275 ბრძანებით კორექტირებულ იქნა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანებაში 1500 ლარი 5000 ლარით და ი. მ-ეს პასუხისმგებლობის ზომად სანქციის სახით განესაზღვრა ჯარიმა, თანხით _ 5000 ლარი (ს.ფ. 10). საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 25 დეკემბრის ¹2651 საგადასახადო მოთხოვნით ი. მ-ეს დაეკისრა სანქციის სახით 5000 ლარის გადახდა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 127-ე მუხლისა და 139-ე მუხლის მე-2 ნაწილის საფუძველზე (ს.ფ. 11).
საკასაციო სასამართლოს მოსაზრებით, მოცემული დავის არსისა და ი. მ-ის სასარჩელო მოთხოვნების ნათლად გამოკვეთისათვის საჭიროა მათი დიფერენცირება გასაჩივრებული ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების მიხედვით, კერძოდ, პირველ ყოვლისა, განხილულ უნდა იქნეს ი. მ-ის საკასაციო საჩივრის საფუძვლიანობა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანებისა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 16 ნოემბრის ¹1901 საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობის შესახებ ი. მ-ის სასარჩელო მოთხოვნასთან მიმართებაში, ხოლო შემდეგ _ მისივე საკასაციო მოთხოვნის საფუძვლიანობა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3275 ბრძანებისა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 25 დეკემბრის ¹2651 საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობის შესახებ სასარჩელო მოთხოვნასთან დაკავშირებით.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (2004 წ.) XVIII თავში (საგადასახადო სამართალდარღვევათა სახეები და პასუხისმგებლობა) შემავალ 139-ე მუხლზე, რომელიც ითვალისწინებს პასუხისმგებლობას მომხმარებლებთან ნაღდი ფულით ანგარიშსწორებისას საკონტროლო-სალარო აპარატების გამოყენების წესების დარღვევისათვის. ამ მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, მომხმარებლებთან ნაღდი ფულით ანგარიშსწორებისას საკონტროლო-სალარო აპარატების გარეშე მუშაობა, თუ ასეთი ვალდებულება დადგენილია ამ კოდექსით, იწვევს დაჯარიმებას 500 ლარის ოდენობით. ხსენებული მუხლის მე-2 ნაწილის მიხედვით, ამ მუხლის პირველი ნაწილით განსაზღვრული ქმედება, ჩადენილი განმეორებით, იწვევს დაჯარიმებას 5000 ლარის ოდენობით. დასახელებული კოდექსის 127-ე მუხლის მე-11 ნაწილის მიხედვით, საგადასახადო სამართალდარღვევის ოქმის შედგენიდან არა უგვიანეს 30 კალენდარული დღისა, საქმის განხილვის მასალებზე დაყრდნობით, საგადასახადო ინსპექციის უფროსი/მოადგილე საქმეზე იღებს გადაწყვეტილებას, რომელიც ფორმდება ბრძანებით. ამავე მუხლის მე-13 ნაწილის თანახმად, საგადასახადო სამართალდარღვევის საქმეზე მიღებული გადაწყვეტილებით, გადასახადის გადამხდელის/სხვა ვალდებული პირის მიმართ შეიძლება გამოყენებულ იქნეს საგადასახადო სანქცია, რომელიც წარმოადგენს ჩადენილი საგადასახადო სამართალდარღვევისათვის პასუხისმგებლობის ზომას.
საკასაციო სასამართლო ვერ დაეთანხმება კასატორის მოსაზრებას იმის შესახებ, რომ, ვინაიდან ორივე სამართალდარღვევის ფაქტი უდავოდ გამოვლენილ იქნა ორ სხვადასხვა ადგილზე, სხვადასხვა დროს, მაგრამ დროის ამ შუალედში საგადასახადო ინსპექციამ არ აცნობა ი. მ-ეს საჯარიმო სანქციის დაკისრების თაობაზე ადრე გამოვლენილი გადაცდომისათვის, ამიტომ მოპასუხეს მეორე სავაჭრო ობიექტზე გამოვლენილი სამართალდარღვევა არ უნდა მიეჩნია განმეორებით ჩადენილ სამართალდარღვევად, არამედ უნდა მოეხდინა ფაქტის სხვაგვარი სამართლებრივი შეფასება, კერძოდ, სახეზე იყო არა განმეორებითობა, არამედ მეორე სამართალდარღვევა. საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემული საქმის მასალებით დასტურდება, რომ მოპასუხე საგადასახადო ინსპექციამ პირველივე სამართალდარღვევის გამოვლენისას კანონით დადგენილი წესით შეადგინა სამართალდარღვევის ოქმი და გადასცა დამრღვევს.
ამდენად, საკასაციო სასამართლოს მოსაზრებით, საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციამ სწორად მიიჩნია ხელვაჩაურის რაიონის სოფელ ....... მდებარე სავაჭრო ობიექტის შემოწმების შედეგად გამოვლენილი ი. მ-ის მიერ ჩადენილი სამართალდარღვევა განმეორებით ჩადენილად, რადგან შესაძლებელია მოსარჩელეს დროულად არ ჩაჰბარებია აქტი საჯარიმო სანქციის დაკისრების თაობაზე, მაგრამ 2006 წლის 6 სექტემბერს ქ. ბათუმის ცენტრალური ბაზრის ტერიტორიაზე მდებარე სავაჭრო ჯიხურში მყოფ მის წარმომადგენელს უდავოდ მაშინვე ჩაჰბარდა სამართალდარღვევის ოქმი, რის გამოც უსაფუძვლოა კასატორის მტკიცება იმის თაობაზე, რომ მოპასუხეს მეორე სავაჭრო ობიექტზე გამოვლენილი სამართალდარღვევა უნდა მიეჩნია არა განმეორებით ჩადენილ სამართალდარღვევად, არამედ მეორე სამართალდარღვევად.
საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ, როგორც საკასაციო სასამართლოს 2008 წლის 23 ოქტომბრის სხდომაზე მოწინააღმდეგე მხარის წარმომადგენელმა მიუთითა, 2006 წლის 6 სექტემბერს ქ. ბათუმის ცენტრალური ბაზრის ტერიტორიაზე მდებარე მოსარჩელის სავაჭრო ჯიხურში გამოვლენილი სამართალდარღვევისათვის დაჯარიმების კანონიერების შემოწმების მოთხოვნა მოსარჩელეს, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 178-ე მუხლის თანახმად, სარჩელში არ დაუყენებია, რის გამოც აღნიშნულ სამართალდარღვევასთან დაკავშირებით მიღებული გადაწყვეტილებები ამ საქმეზე დავის საგანს არ წარმოადგენს, მოსარჩელეს იგი სადავოდ არ გაუხდია და მას ხსენებული სამართალდარღვევისათვის დაკისრებული ჯარიმა გადახდილი აქვს, რასაც თავად მოსარჩელეც აღიარებს, ხოლო ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანება უშუალოდ შეეხება იმავე სამართალდარღვევის განმეორებით ჩადენას.
რაც შეეხება საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3275 ბრძანებისა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 25 დეკემბრის ¹2651 საგადასახადო მოთხოვნის კანონიერებას, საკასაციო სასამართლო მიუთითებს საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 59-ე მუხლის პირველ ნაწილზე, რომლის მიხედვით, ადმინისტრაციული ორგანო უფლებამოსილია, მის მიერ გამოცემულ ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტში გაასწოროს ტექნიკური, აგრეთვე, გამოთვლის დროს დაშვებული შეცდომები. ამავე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტში არსებითი შესწორების შეტანა ნიშნავს ახალი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემას.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3275 ბრძანებით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანებაში ტექნიკური ან/და გამოთვლის დროს დაშვებული შეცდომები კი არ გასწორდა, არამედ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანებაში შევიდა არსებითი ცვლილება, რაც გამოიხატა იმაში, რომ ი. მ-თვის დაკისრებული ჯარიმის ოდენობა _ 1500 ლარი მნიშვნელოვნად გაიზარდა, კერძოდ, მას დაემატა 3500 ლარი და მიაღწია 5000 ლარს _ მოსარჩელე 1500 ლარის ნაცვლად, დაჯარიმდა 5000 ლარით და ამდენად, მოხდა ახალი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემა ძველი აქტის ნაცვლად. ამასთან, იმ მომენტში საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 31 ოქტომბრის ¹ს-01107 სამართალდარღვევის ოქმის შედგენიდან უკვე გასული იყო ბრძანების გამოცემის საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 127-ე მუხლის მე-11 ნაწილით დადგენილი 30-დღიანი ვადა.
საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ კასატორი კასაციის ერთ-ერთ მიზეზად _ საკასაციო საჩივრის საფუძვლად მიუთითებს სწორედ იმაზე, რომ ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის პასუხისმგებელმა პირებმა მას შემდეგ გაიგეს დაშვებული შეცდომის შესახებ, როდესაც ი. მ-ის საჩივარს იხილავდნენ და ი. მ-ეს რომ არ გაესაჩივრებინა ამ ინსპექციის 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანება 1500 ლარის საჯარიმო სანქციის 500 ლარამდე შემცირების მოთხოვნით, მოპასუხე ვერ გაიგებდა მის მიერ დაშვებულ შეცდომას და შესაბამისად, ვერ გაზრდიდა საჯარიმო სანქციას 5000 ლარამდე. გარდა ამისა, კასატორი მართებულად მიუთითებს, რომ მოპასუხეს არ ჰქონდა უფლება, მისი შესაგებლის _ საჩივრის განხილვისას გაეზარდა ჯარიმის ოდენობა, მაშინ, როდესაც სამართალდამრღვევი მოითხოვდა ჯარიმის შემცირებას, ხოლო ბათუმის საგადასახადო ინსპექციამ ნაცვლად იმისა, რომ მიეწვია იგი და მისი თანდასწრებით განეხილა საქმე, იმავე დღეს გამოსცა ახალი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი და შემსუბუქების ნაცვლად, დაამძიმა მისი მდგომარეობა.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემული დავის მართებულად გადაწყვეტისათვის არსებითი მნიშვნელობა აქვს იმ საკითხზე მსჯელობას და იმის გარკვევას, შეიძლება თუ არა საერთოდ (ადმინისტრაციული) საჩივრის საუარესოდ შებრუნება _ საჩივრის ავტორის მდგომარეობის გაუარესება საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსიდან, საქართველოს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევათა კოდექსიდან და საქართველოს საგადასახადო კანონმდებლობიდან გამომდინარე. საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ დაუშვებელია შესაგებლის (საჩივრის) ავტორის საუარესოდ ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ გადაწყვეტილების შებრუნება და მისი პასუხისმგებლობის დამძიმება, თუნდაც ადმინისტრაციული ორგანოს მოქმედება მიზნად ისახავდეს ამ ორგანოს მიერ მანამდე დაშვებული შეცდომის გასწორებას. ამასთან, საკასაციო სასამართლო ხაზგასმით აღნიშნავს, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციამ 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3275 ბრძანება გამოსცა და ი. მ-თვის დაკისრებული ჯარიმის თანხის კორექტირება _ მისი გაზრდა 1500 ლარიდან 5000 ლარამდე მოახდინა არა თავისი ინიციატივით, არამედ ი. მ-ის მიერ ამავე ინსპექციაში 2006 წლის 7 დეკემბერს ჯარიმის ოდენობის _ 1500 ლარის 500 ლარამდე შემცირების მოთხოვნით შესაგებლის (საჩივრის) შეტანის შედეგად.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-601 მუხლის პირველ ნაწილზე, რომლის თანახმად, ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი ბათილია, თუ იგი ეწინააღმდეგება კანონს ან არსებითად დარღვეულია მისი მომზადების ან გამოცემის კანონმდებლობით დადგენილი სხვა მოთხოვნები. საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 393-ე მუხლის (საკასაციო საჩივრის საფუძვლები) პირველი ნაწილისა და მე-2 ნაწილის “ა” ქვეპუნქტის მიხედვით, საკასაციო საჩივარი შეიძლება ეფუძნებოდეს მხოლოდ იმას, რომ გადაწყვეტილება კანონის დარღვევითაა გამოტანილი, ხოლო სამართლის ნორმები დარღვეულად ითვლება, თუ სასამართლომ არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა.
საკასაციო სასამართლო ხაზგასმით აღნიშნავს, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3275 ბრძანების გამოცემით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციამ გააუარესა და დაამძიმა საჩივრის ავტორის _ ი. მ-ის მდგომარეობა, რის გამოც ამავე ინსპექციის 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3275 ბრძანება ეწინააღმდეგება კანონს და შესაბამისად, სახეზეა ამავე ბრძანებისა და მის საფუძველზე გამოცემული ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 25 დეკემბრის ¹2651 საგადასახადო მოთხოვნის საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-601 მუხლის პირველი ნაწილით გათვალისწინებული ბათილად ცნობის საფუძველი.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3275 ბრძანებისა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 25 დეკემბრის ¹2651 საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობის შესახებ ი. მ-ის სასარჩელო მოთხოვნის ნაწილში სააპელაციო სასამართლომ მიიღო უკანონო გადაწყვეტილება _ არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა _ საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-601 მუხლის პირველი ნაწილი, რის გამოც ამ ნაწილში სახეზეა საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 393-ე მუხლის მე-2 ნაწილის “ა” ქვეპუნქტით გათვალისწინებული საკასაციო საჩივრის საფუძველი. რაც შეეხება საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანებისა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 16 ნოემბრის ¹1901 საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობის შესახებ ი. მ-ის სასარჩელო მოთხოვნას, სააპელაციო სასამართლომ ამ ნაწილში მიიღო კანონიერი და დასაბუთებული გადაწყვეტილება.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი და შესაბამისად, სარჩელი არის ნაწილობრივ საფუძვლიანი, რის გამოც ი. მ-ის საკასაციო საჩივარი უნდა დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ, გაუქმდეს გასაჩივრებული გადაწყვეტილება საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3275 ბრძანებისა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 25 დეკემბრის ¹2651 საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობის შესახებ ი. მ-ის სარჩელზე უარის თქმის ნაწილში და ამ ნაწილში მიღებულ იქნეს ახალი გადაწყვეტილება, რომლითაც ი. მ-ის სასარჩელო მოთხოვნა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3275 ბრძანებისა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 25 დეკემბრის ¹2651 საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობის თაობაზე დაკმაყოფილდება, ხოლო გასაჩივრებული გადაწყვეტილება უცვლელად დარჩეს საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანებისა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 16 ნოემბრის ¹1901 საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობის შესახებ ი. მ-ის სასარჩელო მოთხოვნის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის ნაწილში.
ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 410-ე, 411-ე მუხლებით და

გ ა დ ა წ ყ ვ ი ტ ა :

1. ი. მ-ის საკასაციო საჩივარი დაკმაყოფილდეს ნაწილობრივ;
2. გაუქმდეს ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 4 აპრილის გადაწყვეტილება საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3275 ბრძანებისა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 25 დეკემბრის ¹2651 საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობის შესახებ ი. მ-ის სარჩელზე უარის თქმის ნაწილში და ამ ნაწილში მიღებულ იქნეს ახალი გადაწყვეტილება;
3. ი. მ-ის სასარჩელო მოთხოვნა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 15 დეკემბრის ¹3275 ბრძანებისა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 25 დეკემბრის ¹2651 საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობის თაობაზე დაკმაყოფილდეს;
4. ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 4 აპრილის გადაწყვეტილება უცვლელად დარჩეს საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 3 ნოემბრის ¹2728 ბრძანებისა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის ბათუმის საგადასახადო ინსპექციის 2006 წლის 16 ნოემბრის ¹1901 საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობის შესახებ ი. მ-ის სასარჩელო მოთხოვნის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმის ნაწილში;
5. საკასაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება საბოლოოა და არ საჩივრდება.