ბს-626-598(კ-08) 24 დეკემბერი, 2008წ.
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის
საქმეთა პალატა

შემადგენლობა:

მარიამ ცისკაძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი),
ნუგზარ სხირტლაძე, ლევან მურუსიძე (მოსამართლეები)

სხდომის მდივანი _ გულნარა ილინა

კასატორი – საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის
რუსთავის რეგიონალური ცენტრი (მოპასუხე)

მოწინააღმდეგე მხარე _ შპს ,,გ.-ი” (მოსარჩელე)

დავის საგანი – საგადასახადო შემოწმების აქტისა და საგადასახადო მოთხოვნის
ნაწილობრივ ბათილად ცნობა

გასაჩივრებული სასამართლოს განჩინება _ თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 3 აპრილის განჩინება

კასატორის მოთხოვნა _ გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა


ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

შპს „გ.-მა“ 2005 წლის 15 აგვისტოს სარჩელით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას, მოპასუხე საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის მიმართ და მოითხოვა აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 31 მაისის შემოწმების აქტისა და 2005 წლის 7 ივნისის ¹28/2190 საგადასახადო მოთხოვნის ნაწილობრივ ბათილად ცნობა, დღგ-ს და აქციზის გადასახადების ნაწილში, ასევე მოითხოვა აღნიშნული აქტების მოქმედების შეჩერება.
მოსარჩელის განმარტებით, 2005 წლის 31 მაისს აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის მიერ ჩატარდა შპს „გ.-ის“ ბიუჯეტთან ანგარიშსწორების საკითხების საგადასახადო შემოწმება. შემოწმება შეეხო 2004 წლის 1 იანვრიდან 2005 წლის 1 მარტამდე პერიოდს. სადავო აქტის შესაბამისად, შპს „გ.-ს“ უკანონოდ დაერიცხა გადასახდელად დღგ _ 2199 ლარი, ფინანსური ჯარიმა _ 33598 ლარი, საურავი _ 5340 ლარი, სულ _ 41137 ლარი, აქციზის გადასახადში _ 52241 ლარი, ფინანსური ჯარიმა _ 13060 ლარი, საურავი _ 20865 ლარი, სულ _ 86166 ლარი. ამავე დროს მოსარჩელეს შეუჩერდა აქციზის გადასახადში ჩათვლა _ 70656 ლარის ოდენობით. შპს „გ.-ის“ დირექტორი არ დაეთანხმა შემოწმების აქტს თუმცა, ვინაიდან შემოწმების აქტის მიხედვით დარიცხული თანხა ექვემდებარებოდა ბიუჯეტში ჩარიცხვას 15 დღის განმავლობაში, სადავო დარიცხული გადასახადის ძირითადი თანხა _ 54476 ლარის ოდენობით შპს „გ.-ის“ მიერ ვადაში ჩარიცხულ იქნა ბიუჯეტში.
მოსარჩელემ მიუთითა, რომ გასაჩივრებული ადმინისტრაციული აქტები შემოწმების აქტი და საგადასახადო მოთხოვნა წარმოადგენს ადმინისტრაციული ორგანოს – საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექცისი მიერ ადმინისტარციული და საგადასახადო კანონმდებლობის საფუძველზე გამოცემულ ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტებს და მიიჩნია, რომ სადავო ადმინისტრაციული აქტების სამართლებრივი შედეგები ზიანს აყენებდა და უკანონოდ ზღუდავდა შპს „გ.-ის“ კანონიერ უფლებებს და ინტერესებს.
შემოწმების აქტით დარიცხულ დღგ-სთან დაკავშირებით მოსარჩელემ განმარტა, რომ შპს „გ.-ის“ 2004 წლის 1 იანვრიდან 2004 წლის 31 დეკემბრმდე პერიოდის ფინანსური შედეგი შეადგენდა 143763 ლარის ზარალს. შემმოწმებელმა ზარალი შეამცირა 114823 ლარამდე, ამასთან, შემცირებული ზარალის ნაწილი 10995 ლარი განიხილა დანაკლისად და დაარიცხა მას 20% დღგ, შესაბამისი ჯარიმა და საურავი, რაც, მისი აზრით, არ შეესაბამება საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 29-ე მუხლის 30-ე ნაწილისა და 223-ე მუხლის მე-4 ნაწილის მოთხოვნებს, ვინაიდან აღნიშნული ნორმები არ ითვალისწინებენ ზარალის დარჩენის შემთხვევაში მის დანაკლისად განხილვას და დანაკლისზე ჯარიმისა და საურავის დარიცხვას. ასევე არ ეთანხმება მეორე სახის დღგ-ის ჯარიმის 32853 ლარისა და საურავის 4500 ლარის დარიცხვას, რომლის არგუმენტადაც შემმოწმებელი აქტში უთითებს, რომ შპს „გ.-ს“ შპს „გო-სგან“ დღგ-ს ჩათვლა ნაცვლად 2005 წლის თებერვლისა მიღებული აქვს 2004 წლის ნოემბრის თვეში.
აქციზის გადასახადში დამდატებით დარიცხულ 52240 ლართან, მასზე დარიცხულ 13060 ლარის ოდენობით ჯარიმასა და 20865 ლარის ოდენობით საურავის თანხასთან დაკავშრებით მოსარჩელე სადავოდ ხდის შემმოწმებლის არგუმენტებს, რომლის თანახმადაც შპს „გ.-ის“ მიერ მიღებული აქციზის ჩათვლა 52240 ლარის ოდენობით მიჩნეულ იქნა ზედმეტად, გამომდინარე იქიდან, რომ შპს „გ.-მა“ აქციზური საქონლის გადამუშავების შედეგად მიიღო არააქციზური პროდუქტი მაზუთის სახით. ე.ი. დაფიქსირდა აზრი, თითქოს ნედლეულის გადამუშავება განხორციელდა არააქციზური, თანმდევი პროდუქტის მაზუთის მისაღებად, რაც შემდგომში საფუძველი გახდა ჩათვლის შემცირებისა. აღნიშნული შინაარსიდან გამომდინარე, საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის ძველი 129-ე, ახალი 260-ე მუხლების და დამტკიცებული „აქციზის გამოანგარიშებისა და გადახდის წესის შესახებ ინსტრუქციის“ მიხედვით, აქციზის ჩათვლას ექვემდებარება იმ ნედლეულზე (საქონელზე) გადახდილი აქციზი, რომელიც გამოყენებული იქნება აქციზური საქონლის საწარმოებლად. კონკრეტულ შემთხვევაში, მიღებული ნედლეული მთლიანად გამოყენებულია აქციზური საქონლის მისაღებად და პროცესის თანმდევი პროდუქტია არააქცზური საწვავი მაზუთის სახით. აქედან გამომდინარე, აქციზის თანხის ჩათვლას ექვემდებარება გამოყენებულ აქციზურ ნედლეულზე გადახდილი აქციზის თანხა სრული ოდენობით.
მოსარჩელე არ ეთანხმება, ასევე შპს „გ.-სათვის“ შემოწმების აქტის მიხედვით აქციზის ჩათვლის 70656 ლარის შეჩერებას, რაც, მისი აზრით, ასევე კანონსაწინააღმდეგოა, რადგან სადავო აქტის მიხედვით, მართალია, მომწოდებლის შპს „თ.-ის“ მიერ აქციზის თანხის 70656 ლარის დეკლარირებისა და გადახდის ფაქტი აღიარებულია, მაგრამ შემმოწმებლის მითითებით გაურკვეველია მომწოდებელი მწარმოებელია თუ იმპორტიორი. მოსარჩელეს მიაჩნია, რომ იმ პირობებში, როცა აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის მონაცემთა ბაზა სრულად ფლობს აქციზის გადამხდელთა შესახებ ვრცელ ინფორმაციას, აღნიშნული მტკიცება მოპასუხის მხრიდან სავსებით დაუსაბუთებელია და ჩათვლის შეჩერების უსაფუძვლობაზე და უკანონობაზე მიუთითებს.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2006 წლის 9 ოქტომბრის გადაწყვეტილებით შპს ,,გ.-ის” სარჩელი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; ბათილად იქნა ცნობილი აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 31 მაისის შემოწმების აქტი და 2006 წლის 7 ივნისის ¹28/2190 საგადასახადო მოთხოვნა დღგ-ს გადასახადში ჯარიმის 32853 ლარის დარიცხვის ნაწილში; ასევე ბათილად იქნა ცნობილი აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 31 მაისის შემოწმების აქტი და 2006 წლის 7 ივნისის ¹28/2190 საგადასახადო მოთხოვნა აქციზის გადასახადის ძირითადი თანხის 52240 ლარის, ჯარიმის 13060 ლარის, საურავის 20865 ლარისა და შემოწმების აქტით შეჩერებული და საგადასახადო მოთხოვნით დარიცხული აქციზის თანხის 70656 ლარის ნაწილში; არ დაკმაყოფილდა შპს ,,გ.-ი”-ს მოთხოვნა აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 31 მაისის შემოწმების აქტისა და 2006 წლის 7 ივნისის ¹28/2190 საგადასახადო მოთხოვნის ბათილად ცნობის შესახებ დღგ-ს გადასახადში საურავის 4500 ლარის დარიცხვის თაობაზე.
საქალაქო სასამართლოს განმარტებით, საქმის მასალებით დადგენილია, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 25 მარტის ¹93 ბრძანების საფუძველზე, შპს „გ.-ში“ ჩატარდა საგადასახადო შემოწმება, რომელიც შეეხო 2004 წლის 1 იანვრიდან 2005 წლის 1 მარტამდე პერიოდს. საგადასახადო შემოწმების შედეგები ასახულია 2005 წლის 31 მაისის აქტში. შემოწმების აქტთან დაკავშირებით, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 121-ე მუხლის საფუძველზე, გამოცემულ იქნა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დპერატამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 7 ივნისის ¹452 ბრძანება, რომლითაც დამტკიცებულ იქნა ბიუჯეტში დამატებით გადასახდელად დარიცხული გადასახადების თანხის სისწორე. ამასთან, აღნიშნულ დარიცხვასთან დაკავშირებით გადამხდელს 2005 წლის 7 ივნისს ჩაჰბარდა საგადასახადო მოთხოვნა ¹28/2190, რომლითაც საწარმოს დაერიცხა 197825 ლარი. დადგენილია, რომ მოსარჩელემ საგადასახადო მოთხოვნასთან დაკავშირებით შესაგებელი აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციაში წარადგინა 2005 წლის 17 ივნისს. აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციამ, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 154-ე მუხლით დადგენილ ვადაში, არ გამოსცა შესაგებელთან დაკავშირებული ბრძანება, რის გამოც, გადასახადის გადამხდელის მიერ შესაგებელი წარდგენილ იქნა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტში 2005 წლის 27 ივნისს. აღნიშნულ შესაგებელთან დაკავშირებით, საგადასახადო დეპარტამენტმა 2005 წლის 4 აგვისტოს ¹3-09/5728 წერილით აცნობა გადამხდელს, რომ შესაგებელი წარდგენილი იყო საგადასახადო კოდექსის 147-ე და 149-ე მუხლების მე-3 ნაწილებით განსაზღვრული მოთხოვნების დარღვევით, რის გამოც დეპარტამენტი უფლებამოსილი არ იყო განეხილა იგი. სასამართლო განმარტავს, რომ მოსარჩელემ გამოიყენა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 146-ე მუხლის მე-3 ნაწილით მინიჭებული უფლება, რომლის თანახმად, თუ გადასახადის გადამხდელმა დავის გადაწყვეტის ფორმად აირჩია მისი გადაწყვეტა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს სისტემაში, მას უფლება აქვს დავის გადაწყვეტის ნებისმიერ ეტაპზე მიღებული გადაწყვეტილება კანონით დადგენილი წესით გაასაჩივროს სასამართლოში.
სასამართლომ აღნიშნა, რომ ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-2 მუხლის პირველი ნაწილის „დ“ ქვეპუნქტისა და საგადასახადო კოდექსის მე-80 მუხლის პირველი ნაწილის შესაბამისად, შპს „გ.-ის“ მიერ გასჩივრებული საგადასახადო შემოწმების აქტი და საგადასახადო მოთხოვნა თავისი სამართლებრივი ბუნებით წარმოადგენენ ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტებს. ამდენად, სასამართლომ მიიჩნია, რომ უნდა ემსჯელა აღნიშნული ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-601 მუხლის მოთხოვნათა შესაბამისობაზე.
დადგენილია, რომ შპს ,,გ.-მა” შპს „გო.-საგან“ 2004 წლის 4 ნოემბრის ¹018292 ანგარიშ-ფაქტურით შეიძინა საქონელი. გადახდის (ანგარიშსწორების) პირობა იყო კონსიგნაცია. ასევე დადგენილია, რომ შპს „გ.-მ“ ზემოაღნიშნული ანგარიშ-ფაქტურით დღგ-ს ჩათვლა 65706 ლარი მიიღო 2003 წლის ნოემბრის თვეში.
სასამართლო მიუთითა, რომ 2005 წლის 1 იანვრამდე მოქმედი საგადასახადო კოდექსის 114-ე მუხლის I ნაწილის შესაბამისად, ჩასათვლელი დღგ-ს თანხა არის გადასახადის თანხა, რომელიც დასაბეგრი ოპერაციის დროის მიხედვით გადახდილია წარდგენილი საგადასახადო ან ანგარიშ-ფაქტურების შესაბამისად ან გადახდილია საბაჟო დეკლარაციის მიხედვით. ამ ნორმის ანალიზი ცხადყოფს, რომ ურთიერთგაუნაღდებელ ანგარიშ-ფაქტურაზე ჩათვლა არ წარმოებს. დადგენილია და არც მოსარჩელე არ უარყოფს, რომ ანგარიშ-ფაქტურის განაღდება მოხდა 2005 წლის თებერვალში. ამდენად, სასამართლომ მიიჩნია, რომ შპს „გ.-ის“ მიმართ გამოყენებული უნდა ყოფილიყო 2005 წლის 1 იანვრამდე მოქმედი საგადასახადო კოდექსის 252-ე მუხლის ნორმა, რომლის მიხედვითაც თუ გადასახადის თანხა არ არის გადახდილი დადგენილი ვადისათვის, გადასახადის გადამხდელი ვალდებულია გადაიხადოს გადაუხდელი თანხის 0,15% ყოველ ვადაგადაცილებულ დღეზე, გადახდის ვადის დადგენილი თარიღიდან გადასახადის გადახდის თარიღამდე. ამ მუხლთი გათვალისწინებული საურავი კი შემოწმების აქტის მიხედვით შეადგენს 4500 ლარს.
ამასთან, სასამართლომ მიიჩნია, რომ „შპს „გ.-ის“ მიერ ადგილი არ ჰქონია 2005 წლის 1 იანვრამდე მოქმედ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 132-ე მუხლის მე-2 ნაწილით გათვალისწინებულ ქმედებას, ვინაიდან საწარმოს მიერ საგადასახადო დეკლარაციაში და გაანგარიშების ფორმებში გადასახადის ოდენობა შემცირებული არ იყო. სასამართლომ მიიჩნია, რომ გადასახადის შემცირება შეიძლება გამოწვეული იყოს მოგების (შემოსავლის) ან გადასახადით დასაბეგრი სხვა ობიექტის დამალვით ან შემცირებით, გადასახადით დასაბეგრი ობიექტის აღურიცხაობით და ა.შ. რასაც ამ შემთხვევაში ადგილი არ ჰქონია.
სასამართლოს განმარტებით, საქმის მასალებით დადგენილია, რომ შესამოწმებელ პერიოდში შპს „გ.-ს“ შეძენილი აქვს 2306296 კგ აქციზით დაბეგრილი ნედლეული, რაზეც გადახდილია აქციზი 247688 ლარის ოდენობით. აღნიშნული ნედლეულიდან ნაწარმოებია 1954490 კგ აქციზური საქონელი – დიზელის საწვავი. შესამოწმებელ პერიოდში აქციზური საქონელი მიწოდებულია და დაბეგრილია აქციზის გადასახადით სრულად. ასევე დადგენილია, რომ შპს „გ.-მა“ მიიღო 247688 ლარის ოდენობით ჩათვლა აქცზის გადასახადში. შემოწმების აქტის მიხედვით კი საწარმოს ზედმეტად აქვს მიღებული 52240 ლარის აქციზის ჩათვლა.
სასამართლომ მიუთითა პ. მელიქიშვილის სახელობის ფიზიკური და ორგანული ქიმიის ინსტიტუტის 2006 წლის 3 მარტის ¹5/190 წერილზე, რომლის მიხედვით, მოტორული საწვავი მცირე და საშუალო ბრუნიანი დიზელებისათვის არ შეიძლება გამოყენებულ იქნეს დიზელის ძრავიანი ავტომობილის საწვავად. მისი გადამუშავების შედეგად მიღებული პროდუქტი გამოიყენება საწვავად დიზელის ძრავიანი ავტომობილებისათვის, ხოლო გამოხდის ნარჩენი წარმოადგენს მაზუთის ფრაქციას. საგადასახადო კოდექსის 258-ე მუხლით განსაზღვრულია აქციზური საქონლის ჩამონათვალი და განაკვეთები, რომლის მიხედვითაც მაზუთი არ წარმოადგენს აქციზურ საქონელს. ე.ი. ის არის აქციზური საქონლის გადმუშავების შედეგად მიღებული თანმდევი (არააქციზური) ნედლეული.
სასამართლომ აღნიშნა, რომ 2005 წლის 1 იანვრამდე მოქმედი საგადასახადო კოდექსის 129-ე მუხლის თანახმად, პირს, რომელიც ყიდულობს აქციზით დაბეგრილ ნედლეულს და იყენებს მას სხვა აქციზური პროდუქციის საწარმოებლად მისი შემდგომი მიწოდებისათვის, უფლება აქვს, მიიღოს საგადასახადო ჩათვლა მის საწარმოებლად შეძენილ საქონელზე გადახდილი აქციზის ოდენობით, ან დაიბრუნოს აქციზი ამ კოდექსის 240-ე მუხლით დადგენილი წესით. ჩათვლის ან დაბრუნების ანალოგიური წესით გამოიყენება აქციზური საქონლის საწარმოებლად მწარმოებლის მიერ იმპორტიორისაგან მიღებულ საქონელზე. აღნიშნული მუხლის დისპოზიციით საგადასახადო ჩათვლის მისაღებად დადგენილია სამი პირობა, კერძოდ, პირმა უნდა შეიძინოს აქციზის დაბეგრილი ნედლეული, უნდა გამოიყენოს სხვა აქციზური საქონლის საწარმოებლად და უნდა განახორციელოს მიწოდება ანუ რეალიზაცია.
საქმის მასალებით, დადგენილია და არც მოპასუხე მხარის წარმომადგენლები არ უარყოფენ, რომ შპს „გ.-მა“ შეიძინა აქციზით დაბეგრილი ნედლეული, გადაამუშავა იგი აქციზური საქონლის საწარმოებლად და განახორციელა რეალიზაცია. ამდენად, საგადასახადო კოდექსის 129-ე მუხლი, ისევე როგორც 2005 წლის 1 იანვრიდან მოქმედი საგადასახადო კოდექსის 260-ე მუხლით ითვალისწინებს აქციზური საქონლის საწარმოებლად გამოყენებულ საქონელზე (ნედლეულზე) გადახდილი აქციზის თანხის ჩათვლის ან დაბრუნების წესს. ამასთან, აქციზის გადასახადის ბუნებიდან და აქციზური საქონლის წარმოების ტექნოლოგიიდან გამომდინარე, სასამართლომ მიიჩნია, რომ თუ ნედლეულის გადამუშავების შედეგად ძირითადი აქციზური პროდუქციის წარმოებასთან ერთად ადგილი აქვს თანმდევი არააქციზური პროდუქციის მიღებას, მაშინ ზემოაღნიშნული მუხლის დებულებების შესაბამისად, ნედლეულზე გადახდილი ან გადასახდელი აქციზის ჩათვლა უნდა განხორციელდეს გადამუშავებაში გამოყენებულ ნედლეულზე სრულად, რადგან ტექნოლოგიურად ითვლება, რომ გადამუშავებული ნედლეული სრულად გაიხარჯა კონკრეტული რაოდენობის ძირითადი პროდუქციის (ამ შემთხვევაში აქციზური პროდუქციის) და თანმდევი პროდუქციის (არააქციზური ნედლეულის – მაზუთის) საწარმოებლად. ზემოაღნიშნულ მსჯელობის გასამყარებლად სასამართლომ მიუთითა ახალი საგადასახადო კოდექსის 260-ე მუხლის მე-4 ნაწილში 2006 წლის 28 აპრილს განხორციელებულ ცვლილებაზე, სადაც კანონმდებელმა ხაზი გაუსვა იმ გარემოებას, რომ თუ აქციზური საქონლიდან (ნედლეულიდან) ერთდროულად იწარმოება სხვა აქციზური და არააქციზური საქონელი, ჩათვლა განხორციელდება წარმოებული აქციზური საქონლის რაოდენობის პროპორციულად, მაგრამ არა უმეტეს ასეთ აქციზურ საქონელზე გამოანგარიშებული აქციზისა. აქედან გამომდინარე, სასამართლომ მიიჩნია, რომ, ვინაიდან ძველი საგადასახადო კოდექსის 129-ე მუხლი არ ითვალისწინებდა ნედლეულზე გადახდილი აქციზის პროპორციული ჩათვლის წესს ძირითადი და თანმდევი პროდუქციის მიხედვით, ჩათვლა უნდა განხორციელდეს სრულად.
ამასთან, სასამართლომ მიიჩნია, რომ ამ ნაწილში გაზიარებულ უნდა იქნეს საბუღალტრო ექსპერტიზის დასკვნა, რომლის თანახმადაც შპს „გ.-ს“, 2004 წლის 1 იანვრიდან 2005 წლის 1 აპრილამდე განვლილ პერიოდში, წარმოებულ აქციზურ საქონელზე 52240 ლარის აქციზის ჩათვლა მოხდენილი აქვს, საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 129-ე მუხლის პირველი ნაწილის მოთხოვნათა შესაბამისად.
საქმის მასალებით ასევე დადგენილია, რომ შპს „გ.-ს“ 2004 წლის ივნისში შპს „თ.-საგან“ ¹177674 სპეციალური საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურით მიღებული აქვს აქციზის ჩათვლა 70656 ლარის ოდენობით. შპს ,,თ.-ი” აღრიცხვაზე იმყოფება აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციაში. საზოგადოების საქმიანობის ძირითად საგანს წარმოადგენს ქიმიური საქონლისა და ნავთობპროდუქტების წარმოება და რეალიზაცია, რაზედაც გააჩნია შესაბამისი ნებართვები და სერთიფიკატები. შპს ,,თ.-ი” დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 13 ოქტომბრის დადგენილებით ლიკვიდირებულია. შემოწმების აქტით შპს „გ.-ს“ შეუჩერდა აქცზის გადასახადში 70656 ლარის ჩათვლა იმ საფუძვლით, რომ ზემოაღნიშნული ანგარიშ-ფაქტურით მიწოდებული ზეთის მწარმოებელი და იმპორტიორი გაურკვეველია, ხოლო 2005 წლის 7 ივნისის ¹28/2190 საგადასახადო მოთხოვნით საწარმოს აქციზის გადასახადში დაერიცხა გადასახდელად 70656 ლარი.
სასამართლომ ვერ გაიზიარა შემოწმების აქტში მოცემული ზემოაღნიშნული არგუმენტაცია, ვინაიდან „საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის შექმნისა და დებულების დამტკიცების შესახებ“ საქართველოს ფინანსთა მინისტრის 25 მარტის ¹188 ბრძანების შესაბამისად, აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის ძირითადი ფუნქციაა აქციზის გადამხდელთა აღრიცხვაზე აყვანა, მათი მომსახურება, მონაცემთა დამუშავება, საგადასახადო დეკლარაციებისა და კანონმდებლობით გათვალისწინებული სხვა ანგარიშგების ფორმების შეტანა კომპიუტერში დასამუშავებლად, მონცემთა დამუშავება და ა.შ. ამასთან, აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის მონაცემთა ბაზა სრულად ფლობს აქციზის გადამხდელთა შესახებ ინფორმაციას და შემმოწმებელი ვალდებული იყო გაერკვია შპს ,,თ.-ის” სტატუსი. ამასთან, საქმეში წარმოდგენილია საგადასახადო დეპარტამენტის 2004 წლის 22 ივნისის შემოწმების აქტი, რომლითაც დადგენილია, რომ საწარმო არის მწარმოებელი, რაც ასევე დადსტურებულ იქნა აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის წარმომადგენლების მიერ.
ამდენად, სასამართლომ მიიჩნია, რომ დარღვეულია ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 53-ე მუხლსი მე-5 ნაწილის მოთხოვნა, რომლის მიხედვითაც ადმინისტრაციული ორგანო უფლებამოსილი არ არის თავისი უფლებმოსილება დააფუძნოს იმ გარემოებებზე, ფაქტებზე, მტკიცებულებებზე ან არგუმენტებზე, რომლებიც არ იქნა გამოკვლეული და შესწავლილი ადმინისტრაციული წარმოების დროს.
სასამართლომ ყურადღება გაამახვილა იმ გარემოებაზეც, რომ 2005 წლის 1 იანვრამდე მოქმედი და არც ახალი საგადასახადო კოდექსი არ ითვალისწინებს აქციზის გადასახადის ჩათვლის შეჩერების მექანიზმს.
სასამართლომ გაიზიარა მოსარჩელის წარმომადგენლის მოსაზრება ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ საგადასახადო კოდექსის 113-ე მუხლით გათვალისწინებული მოთხოვნების დარღვევასთან დაკავშირებით, ვინაიდან ზემოაღნიშნული მუხლის მე-5 ნაწილის შესაბამისად, გეგმური გასვლითი საგადასახადო შემოწმებისას ადმინისტრაციული ორგანო ვალდებულია გადასახადის გადამხდელს გაუგზავნოს წერილობითი შეტყობინება 10 დღით ადრე, შეტყობინებაში უნდა მიეთითოს გეგმური გასვლითი საგადასახადო შემოწმების ჩატარების სავარაუდო დრო.
ამასთან, სასამართლომ მიიჩნია, რომ ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ, ასევე, დარღვეულია საგადასახადო კოდექსის 120-ე მუხლის მე-2 ნაწილის „ბ“ ქვეპუნქტის მოთხოვნა, რომლის მიხედვით შემოწმების აქტს ხელს აწერს გადასახადის გადამხდელის მხრიდან დირექტორი (ხელმძღვანელი), ბუღალტერი, აგერთვე, აუდიტორი და ადვოკატი, თუ ისინი მონაწილეობას იღებდნენ საგადასახადო შემოწმების პროცესში, ხოლო იმ შემთხვევაში, თუ გადასახადის მხარემ უარი განაცხადა ხელმოწერაზე, აქტში კეთდება შესაბამისი ჩანაწერი. 2005 წლის 31 მაისის შემოწმების აქტში გადამხდელი მხარის ხელმოწერა ან შესაბამისი ჩანაწერი დაფიქსირებული არ არის.
პირველი ინსტანციის სასამართლოს გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის რუსთავის რეგიონალურმა ცენტრმა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 3 აპრილის განჩინებით სააპელაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა; უცვლელად დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2006 წლის 9 ოქტომბრის გადაწყვეტილება.
საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 390.3-ე მუხლის „გ“ ქვეპუნქტის თანახმად, თუ სააპელაციო სასამართლო ეთანხმება პირველი ინსტანციის სასამართლოს შეფასებებს და დასკვნებს საქმის ფაქტობრივ ან/და სამართლებრივ საკითხებთან დაკავშირებით, მაშინ დასაბუთება იცვლება მასზე მითითებით.
სააპელაციო პალატა სრულად დაეთანხმა თბილისის საქალაქო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს და გაკეთებულ სამართლებრივ დასკვნებს სარჩელის დაკმაყოფილების შესახებ და მიიჩნია, რომ აპელანტის მიერ ვერ იქნა გაბათილებული ისინი. სააპელაციო საჩივარში მითითებულ გარემოებებზე, მოპასუხე აპელირებდა პირველი ინსტანციით საქმის განხილვისას, რაზეც სრულყოფილი და ამომწურავი პასუხი იქნა გაცემული გასაჩივრებული გადაწყვეტილებით.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 3 აპრილის განჩინებაზე საკასაციო საჩივარი შეიტანა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის რუსთავის რეგიონალურმა ცენტრმა და მოითხოვა გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა. კასატორმა აღნიშნა, რომ საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (ახალი რედაქცია) 260.4-ე მუხლის თანახმად, თუ აქციზური საქონლიდან (ნედლეულიდან) ერთდროულად იწარმოება სხვა აქციზური და არააქციზური საქონელი, ჩათვლა განხორციელდება წარმოებული აქციზური საქონლის რაოდენობის პროპორციულად, მაგრამ არაუმეტეს ასეთ აქციზურ საქონელზე გამოანგარიშებული აქციზისა. კასატორს მიაჩნია, რომ მართალია ძველი რედაქციის საგადასახადო კოდექსში აღნიშნული ჩანაწერი არ იყო, მაგრამ სასამართლოს უნდა მიემართა სამართლებრივი ნორმის (კანონის) ფართო განმარტებისათვის, რის შესაბამისადაც ძველი საგადასახადო კოდექსის (ძველი რედაქცია) 129-ე მუხლი უდავოდ გულისხმობს ჩათვლის განხორცილებას წარმოებული აქციზური საქონლის რაოდენობის პროპორციულად. შპს „გ.-ს“ 2004 წლის ივნისის თვეში შპს ,,თ.-საგან” ¹177674 სპეციალური საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურით მიღებული აქვს აქციზის ჩათვლა 70656 ლარის ოდენობით. შემოწმების აქტით შპს „გ.-ს“ შეუჩერდა აქციზის გადასახადში 70656 ლარის ჩათვლა იმ საფუძვლით, რომ ზემოაღნიშნული ანგარიშ-ფაქტურით მიწოდებული ზეთის მწარმოებელი და იმპორტიორი გაურკვეველია, რის გამოც აქციზის გადასახადში დაერიცხა გადასახდელად 70656 ლარი. კასატორი მიუთითებს საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (ძველი რედაქცია) 129.3 –ე მუხლზე, რომლის თანახმად, აქციზის ჩათვლა ან დაბრუნება განხორციელდება მხოლოდ ანგარიშ-ფაქტურის წარდგენის შემთხვევაში, რომელიც ადასტურებს აქციზის გადახდას ნედლეულის მწარმოებლისათვის ან ნედლეულის იმპორტისას შესაბამისი დოკუმენტების წარდგენის შემდეგ. აღნიშნული მუხლის შესაბამისად ნათლად ჩანს, რომ მხოლოდ ის ფაქტი რომ შპს „თ.-ი“ წარმოადგენდა ზოგადად მწარმოებელს არ არის საკმარისი შპს „გ.-ის“ მხრიდან 2004 წლის ივნისის თვეში განხორციელებული ჩათვლა ჩაითვალოს კანონიერად, რადგან აღნიშნულ შემთხვევაში უნდა დადგინდეს ხომ არ არის პროდუქცია იმპორტირებული ან სხვა რაიმე ფორმით შეძენილი გარდა წარმოებისა, რაც სასამართლოს მიერ არ განხორციელებულა, მაშასადამე არ იქნა გამოკვლეული საქმის გარემოებები სრულყოფილად.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაბუთებულობისა და გასაჩივრებული განჩინების კანონიერების შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის რუსთავის რეგიონალური ცენტრის (საგადასახადო ისნპექცია) საკასაციო საჩივარი არ უნდა დაკმაყოფილდეს და მოცემულ საქმეზე უცვლელად უნდა დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 3 აპრილის განჩინება, შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქმის მასალებით დადგენილია, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 25 მარტის ¹93-მ ბრძანების საფუძველზე, შპს „გ.-ში“ ჩატარებული საგადასახადო შემოწმება შეეხო 2004 წლის 1 იანვრიდან 2005 წლის 1 მარტამდე პერიოდს. საგადასახადო შემოწმების შედეგები ასახულია აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის შემოწმების 2005 წლის 31 მაისის აქტში. საკასაციო პალატა ვერ გაიზიარებს კასატორის მოსაზრებას იმის თაობაზე, რომ შპს „გ.-ის“ მხრიდან 2004 წლის ნოემბრის დღგ-ის დეკლარაციით 65706 ლარზე კანონსაწინააღმდეგო ჩათვლის განხორციელება ე.ი. დღგ-ის გადასახდელი თანხის შემცირება სხვა არაფერია თუ არა შესაბამის თვის დღგ-ის დეკლარაციაში გადასახადის ოდენობის შემცირება. როგორც საქმის მასალებით ირკვევა შპს „გ.-მა“ შპს „გო.-სგან“ 2004 წლის 4 ნოემბრის ¹018292 ანგარიშ-ფაქტურით შეიძინა საქონელი. გადახდის (ანგარიშსწორების) პირობა იყო კონსიგნაცია. ასევე დადგენილია, რომ შპს „გ.-მა“ ზემოაღნიშნული ანგარიშ-ფაქტურით დღგ-ს ჩათვლა 65706 ლარი მიიღო 2004 წლის ნოემბერში. მართალია, 2005 წლის 1 იანვრამდე მოქმედი საგადასახადო კოდექსის 114-ე მუხლის I ნაწილის შესაბამისად, ჩასათვლელი დღგ-ს თანხა არის გადასახადის თანხა, რომელიც დასაგებრი ოპერაციის დროის მიხედვით გადახდილია წარდგენილი საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურების შესაბამისად ან გადახდილია საბაჟო დეკლარაციის მიხედვით. ამდენად, ამ ნორმის თანახმად ურთიერთგაუნაღდებელ ანგარიშ-ფაქტურაზე ჩათვლა არ წარმოებს, მაგრამ მხარეები სადავოდ არ ხდიან იმ გარემოებას, რომ სადავო თანხაზე ანგარიშ-ფაქტურის განაღდება მოხდა 2005 წლის თებერვალში.
საკასაციო პალატას დასაბუთებულად მიაჩნია სააპელაციო სასამართლოს მოსაზრება იმის შესახებ, რომ შპს „გ.-ის“ მიერ ადგილი არ ჰქონია საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 132-ე მუხლის მე-2 ნაწილით გათვალისწინებულ ქმედებას, ვინაიდან საწარმოს მიერ საგადასახადო დეკლარაციაში და გაანგარიშების ფორმებში გადასახადის ოდენობა შემცირებული არ იყო. სასამართლომ სწორად მიიჩნია, რომ გადასახადის შემცირება შეიძლება გამოწვეული იყოს მოგების (შემოსავლის) ან გადასახადით დასაბეგრი სხვა ობიექტის დამალვით ან შემცირებით, გადასახადით დასაბეგრი ობიექტის აღურიცხაობით და ა.შ. რასაც ამ შემთხვევაში ადგილი არ ჰქონია; რადგან აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 31 მაისის შემოწმების აქტში დამატებითი ღირებულების გადასახდების შემოწმების ნაწილში მითითებულია, რომ შპს „გ.-ის“ შემოწმების მონაცემებით 2004 წლის 1 იანვრიდან 2005 წლის 1 აპრილამდე პერიოდში ბიუჯეტიდან მოსათხოვნმა თანხამ შეადგინა 88183 ლარი, რაც იმაზე მიუთითებს, რომ შპს „გ.-ის“ მიერ სადავო პერიოდში დღგ-ს ჩათვლის მიღებისას მას სახელმწიფო ბიუჯეტის მიმართ დავალიანება არ ჰქონია და პირიქით, მას ბიუჯეტიდან 88183 ლარის მოთხოვნის უფლება ჰქონდა (ს.ფ. 12).
საკასაციო პალატა ვერ გაიზიარებს კასატორის მოსაზრებას იმის შესახებ, რომ მოცემულ შემთხვევაში აქციზური საქონლის საწარმოებლად გამოყენებულ საქონელზე გადახდილი აქციზის თანხის ჩათვლის თაობაზე სააპელაციო სასამართლოს უნდა გამოეყენებინა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის (ახალი რედაქცია) 260-ე მუხლის მე-4 ნაწილი; ამ ნორმის თანახმად, თუ აქციზური საქონლიდან (ნედლეულიდან) ერთდროულად იწარმოება სხვა აქციზური და არააქციზური საქონელი, ჩათვლა განხორციელდება წარმოებული აქციზური საქონლის რაოდენობის პროპორციულად, მაგრამ არაუმეტეს ასეთ აქციზურ საქონელზე გამოანგარიშებული აქციზისა. კასატორი მიუთითებს, რომ მართალია ძველი რედაქციის საგადასახადო კოდექსში აღნიშნული ჩანაწერი არ იყო, მაგრამ სასამართლოს უნდა მიემართა სამართლებრივი ნორმის (კანონის) ფართო განმარტებისათვის, რის შესაბამისადაც ძველი საგადასახადო კოდექსის (ძველი რედაქცია) 129-ე მუხლი უდავოდ გულისხმობს ჩათვლის განხორციელება წარმოებული აქციზური საქონლის რაოდენობის პროპორციულად. საქმის მასალებით, დადგენილია რომ შპს „გ.-მა“ შეიძინა აქციზით დაბეგრილი ნედლეული, გადაამუშავა იგი აქციზური საქონლის საწარმოებლად და განახორციელა რეალიზაცია. ამდენად, საგადასახადო კოდექსის 129-ე მუხლი, ისევე როგორც 2005 წლის 1 იანვრიდან მოქმედი საგადასახადო კოდექსის 260-ე მუხლი არეგულირებს აქციზური საქონლის საწარმოებლად გამოყენებულ საქონელზე (ნედლეულზე) აქციზის ჩათვლის წესს აქციზური საქონლის წარმოების ტექნოლოგიის გათვალისწინებით. სასამართლომ სწორად მიიჩნია, რომ თუ ნედლეულის გადამუშავების შედეგად ძირითადი აქციზური პროდუქციის წარმოებასთან ერთად ადგილი აქვს თანმდევი არააქციზური პროდუქციის მიღებას, მაშინ ნედლეულზე გადახდილი ან გადასახდელი აქციზის ჩათვლა უნდა განხორციელდეს გადამუშავებაში გამოყენებულ ნედლეულზე სრულად, რადგან ტექნოლოგიურად ითვლება, რომ გადამუშავებული ნედლეული სრულად გაიხარჯა კონკრეტული რაოდენობის ძირითადი პროდუქციის (ამ შემთხვევაში აქციზური პროდუქციის) და თანმდევი პროდუქციის (არააქციზური ნედლეულის – მაზუთის) საწარმოებლად. საკასაციო პალატა თვლის, რომ მოცემულ შემთხვევაში სააპელაციო სასამართლომ სწორად გამოიყენა 2005 წლის პირველ იანვრამდე მოქმედი საგადასახადო კოდექსის 129-ე მუხლი, რომელიც არ ითვალისწინებდა ნედლეულზე გადახდილი აქციზის პროპორციული ჩათვლის წესს ძირითადი და თანმდევი პროდუქციის მიხედვით.
საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის რუსთავის რეგიონალური ცენტრის წარმომადგენელი სააპელაციო სასამართლოს განჩინების გაუქმების ერთ-ერთ მოტივად მიუთითებს იმ გარემოებას, რომ შპს „თ.-საგან“ სპეციალური საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურით მიღებული 70656 ლარის ღირებულების აქციების ჩათვლის კანონიერად მიჩნევისათვის სააპელაციო სასამართლოს უნდა გამოეყენებინა საგადასახადო კოდექსის (ძველი რედაქცია) 129-ე მუხლის მესამე ნაწილი და გამოერკვია, ხომ არ არის პროდუქცია იმპორტირებული ან სხვა რაიმე ფორმით შეძენილი.
როგორც საქმის მასალებით ირკვევა, გასაჩივრებული აქტით შპს „გ.-ს“ შეუჩერდა აქციზების გადასახადში 70656 ლარის ჩათვლა იმ საფუძვლით, რომ ¹177674 სპეც. საგადასახადო ანგარიშფაქტურით მიწოდებული ზეთის მწარმოებელი და იმპორტიორი გაურკვეველია, ხოლო 2005 წლის 7 ივნისის ¹28/2190 საგადასახადო მოთხოვნით საწარმოს აქციზის გადასახადში დაერიცხა გადასახდელად 70656 ლარი. სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ შპს „თ.-ი“ აღრიცხვაზე იმყოფება აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციაში, საზოგადოების საქმიანობის ძირითად საგანს წარმოადგენს ქიმიური საქონლისა და ნავთობპროდუქტების წარმოება და რეალიზაცია, რაზედაც გააჩნია სათანადო ნებართვები და სერთიფიკატები; შპს „თ.-ი“ ქ.თბილისის დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 13 ოქტომბრის დადგენილებით ლიკვიდირებულია. სასამართლომ მიუთითა, რომ საქმეში წარმოდგენილი საგადასახადო დეპარტამენტის 2004 წლის 22 ივნისის შემოწმების აქტში აღნიშნულია, რომ საწარმო არის მწარმოებელი, რაც ასევე დადასტურებული იქნა აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის წარმომადგენლის მიერ.
სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 407-ე მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად სააპელაციო სასამართლოს მიერ დამტკიცებულად ცნობილი ფაქტობრივი გარემოებები სავალდებულოა საკასაციო სასამართლოსათვის, თუ წამოყენებული არ არის დასაშვები და დასაბუთებული პრეტენზია (შედავება). დასაბუთებულ პრეტენზიაში იგულისხმება მითითება იმ პროცესუალურ დარღვევებზე, რომლებიც დაშვებული იყო სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვის დროს, რამაც განაპირობა ფაქტობრივი გარემოებების არასწორი შეფასება და მატერიალურ-სამართლებრივი ნორმების არასწორად გამოყენება და განმარტება. საკასაციო პალატა თვლის, რომ კასატორს ასეთი დასაბუთებული პრეტენზია არ წარმოუდგენია.
საკასაციო პალატას დაუსაბუთებლად მიაჩნია ასევე კასატორის შუამდგომლობა ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 262 მუხლის საფუძველზე საქმის წარმოების შეწყვეტის თაობაზე იმ საფუძვლით, რომ შპს ,,გ.-მა” სასარჩელო განცხადება თბილისის საქალაქო სასამართლოში შეიტანა 2005 წლის 15 აგვისტოს, რომლითაც მოითხოვა აქციზის გადამხდელთა საგადასახადო ინსპექციის 2005 წლის 31 მაისის შემოწმების აქტის და 2005 წლის 7 ივნისის ¹28/2190 საგადასახადო მოთხოვნის ნაწილობრივ ბათილად ცნობა, თუმცა არ მოუთხოვია საგადასახადო დეპარტამენტში წარდგენილ შესაგებელთან დაკავშირებული 2005 წლის 4 აგვისტოს გადაწყვეტილების გაუქმება, რის გამოც მხარის მიერ გაშვებულ იქნა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 22-ე მუხლით დადგენილი სადავო ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გასაჩივრების 1 თვიანი ვადა, რაც კასატორის მოსაზრებით მოცემული საქმის წარმოების შეწყვეტის საფუძველია.
საკასაციო პალატა ყურადღებას ამახვილებს იმ გარემოებაზე, რომ შპს ,,გან-ოილს” საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საგადასახადო დეპარტამენტის 2005 წლის 4 აგვისტოს ¹3-09/6728 გადაწყვეტილებით უარი ეთქვა 2005 წლის 27 ივლისის წერილი-შესაგებელის განხილვაზე, რის გამოც საწარმომ იმავე თვეში 2005 წლის 15 აგვისტოს სარჩელი აღძრა სასამართლოში. საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ მოცემულ შემთხვევაში მოსარჩელემ გამოიყენა საქართველოს საგადასახადო კოდექსის 146-ე მუხლის მე-3 ნაწილით მინიჭებული უფლება; ამ ნორმის თანახმად, თუ გადასახადის გადამხდელმა/საგადასახადო აგენტმა ან სხვა ვალდებულმა პირმა დავის გადაწყვეტის ფორმად აირჩია მისი გადაწყვეტა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს სისტემაში, მას უფლება აქვს დავის გადაწყვეტის ნებისმიერ ეტაპზე მიღებული გადაწყვეტილება კანონით დადგენილი წესით გაასაჩივროს სასამართლოში ან არბიტრაჟში იმავე ვადაში, რომელშიც მას აქვს გადაწყვეტილების გასაჩივრების უფლება ფინანსთა სამინისტროს სისტემაში.
ყოველივე ზემოაღნიშნული მიუთითებს იმაზე, რომ სააპელაციო სასამართლოს მოცემული დავის გადაწყვეტისას კანონი არ დაურღვევია, რის გამოც საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის რუსთავის რეგიონალური ცენტრის საკასაციო საჩივარი უსაფუძვლოა და არ უნდა დაკმაყოფილდეს.


ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო პალატამ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექის პირველი მუხლის მეორე ნაწილით, სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 410-ე მუხლით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა :

1. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის რუსთავის რეგიონალური ცენტრის (საგადასახადო ინსპექცია) საკასაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდეს;
2. უცვლელი დარჩეს მოცემულ საქმეზე თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 3 აპრილის განჩინება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.