ბს-683-651(კ-07) 10 ოქტომბერი, 2007 წელი
ქ. თბილისი


ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატამ
შემდეგი შემადგენლობით:
თავმჯდომარე მაია ვაჩაძე (მომხსენებელი)
მოსამართლეები: ნინო ქადაგიძე
ნუგზარ სხირტლაძე

საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლისა და 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 408-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, ზეპირი განხილვის გარეშე, შეამოწმა ა. ხ-ას საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საფუძვლების არსებობა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 6 მარტის გადაწყვეტილების გაუქმების თაობაზე.

ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

2006 წლის 31 მაისს ა. ხ-ამ სასარჩელო განცხადებით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას მოპასუხე საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიანი სახელმწიფო ფონდის მიმართ.
მოსარჩელის განმარტებით, 19... წლიდან ... წლის 4 მაისამდე მუშაობდა საქართველოს უზენაესი სასამართლოს .... «საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ" 1999 წლის 12 მაისს მიღებული საქართველოს ორგანული კანონის 24-ე მუხლის «ლ" ქვეპუნქტის შესაბამისად, საპენსიო ასაკის მიღწევის საფუძვლით, 2000 წლის 4 მაისს მას შეუწყდა მოსამართლის უფლებამოსილება და იმავე კანონის 36-ე მუხლის საფუძველზე დაენიშნა სამისდღეშიო პენსია ხელფასის სრული ოდენობით _ 1073 ლარი, მოქმედი მოსამართლის ხელფასის ცვლილებების შესაბამისად. ვინაიდან მოპასუხე არღვევდა მის უფლებას სამისდღეშიო პენსიის მოქმედი მოსამართლის ხელფასის ცვლილებების შესაბამისად გაცემის თაობაზე, მან სარჩელით მიმართა სასამართლოს. საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2006 წლის 21 თებერვლის გადაწყვეტილებით დაკმაყოფილდა ა. ხ-ას საკასაციო საჩივარი, აღდგენილ იქნა მისი შელახული უფლება და მოპასუხე საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიან სახელმწიფო ფონდს დაევალა გადაეანგარიშებინა და გაეცა მასზე პენსია საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მოქმედი მოსამართლის ხელფასის ცვლილებების შესაბამისად 2006 წლის 1 იანვრამდე, რაც მოპასუხის მიერ უკვე აღსრულებული იყო. საკასაციო ინსტანციაში მისი საქმის განხილვის მიმდინარეობის დროს, 2006 წლის იანვრის პენსია მოსარჩელემ მიიღო 3000 ლარის ოდენობით, რაც კანონიერად ეკუთვნოდა «საერთო სასამართლოების მოსამართლეთა შრომის ანაზღაურების შესახებ" საქართველოს 2005 წლის 23 დეკემბრის კანონის პირველი მუხლის «დ" ქვეპუნქტის შესაბამისად, რომლითაც საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მოსამართლის ხელფასი 2006 წლის 1 იანვრიდან განისაზღვრა 3000 ლარით. ამ ფაქტის გამო, საკასაციო პალატამ დადგენილად მიიჩნია, რომ 2006 წლის 1 იანვრიდან მოსარჩელის დარღვეული უფლება აღდგენილი იყო და თავის გადაწყვეტილებაში მიუთითა, რომ მოსარჩელის განცხადებით, მან 2006 წლის იანვრის პენსია მიიღო უზენაესი სასამართლოს მოქმედი მოსამართლის ხელფასის ცვლილებების გათვალისწინებით (3000 ლარი) და პენსიის ამ ოდენობით გაცემის ფაქტი არ უარყო მოწინააღმდეგე მხარის წარმომადგენელმაც. ამ პირობებში საკასაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ იმ მომენტისათვის, 2006 წლის 1 იანვრიდან ფაქტობრივად სახეზე არ იყო მოსარჩელის დარღვეული უფლება და იმავე პერიოდისთვის არ არსებობდა მოპასუხე ადმინისტრაციული ორგანოს უარი მოსარჩელის შესაბამის უფლებაზე, ხოლო საკასაციო სასამართლო საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 404-ე მუხლის მიხედვით, გადაწყვეტილებას ამოწმებდა საკასაციო საჩივრის ფარგლებში.
მოსარჩელის მტკიცებით, საკასაციო პალატის ზემოხსენებული გადაწყვეტილებით დადასტურებული იყო მისი უფლება, 2006 წლის 1 იანვრიდან პენსია ყოველთვიურად მიეღო მოქმედი მოსამართლის ხელფასის შესაბამისად _ 3000 ლარის ოდენობით. ამის დასადასტურებლად საკასაციო პალატის ზემოთ აღნიშნულ გადაწყვეტილებაში მითითებული იყო, აგრეთვე, რომ მოსარჩელე იმ დრომდე წარმოადგენდა საპენსიო ურთიერთობის სუბიექტს, რომელიც, თავის მხრივ, დენადი სამართალურთიერთობა იყო, მის მიმართ არ ვრცელდებოდა საკანონმდებლო ცვლილებებით დადგენილი სამართლებრივი რეჟიმი, ვინაიდან სამართლის ნორმა გამოყენებული უნდა ყოფილიყო დამდგარი ფაქტების იურიდიული შედეგების, ე.ი. უფლებების მიმართ, რომელიც შეძენილი იყო ამ ფაქტების საფუძველზე და აგრძელებდა არსებობას ახალი კანონების შემოღების პირობებში მხოლოდ იმ სამართლებრივი რეჟიმით, რომლის მოქმედების დროსაც წარმოიშვა მოცემული უფლება. ვინაიდან მოსარჩელეს იმ მომენტისათვის უკვე ჰქონდა მოპოვებული უფლება, როგორც პენსიონერ მოსამართლეს, მოქმედი მოსამართლის ხელფასის ცვლილების გათვალისწინებით, მიეღო სამისდღეშიო პენსია და სახეზე არ იყო უფლება, რომლის შეძენა დროში პერმანენტულად გრძელდებოდა, პენსიაზე გასვლის მომენტში მოსარჩელის შესაბამისმა უფლებამ დასრულებული სახე მიიღო, ანუ უფლების შეძენას არ ჰქონდა დენადი ხასიათი.
მოსარჩელე აღნიშნავდა, რომ ყველა ზემოაღნიშნული ფაქტი დადგენილი იყო საქართველოს უზენაესი სასამართლოს საკასაციო პალატის კანონიერ ძალაში შესული ზემოთ დასახელებული გადაწყვეტილებით და საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 106-ე მუხლის «ბ" ქვეპუნქტის შესაბამისად, არ საჭიროებდა მტკიცებას, რაც იმას ნიშნავდა, რომ მასზე არ ვრცელდებოდა «საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ" საქართველოს ორგანული კანონის 36-ე მუხლის 2005 წლის 23 დეკემბერს მიღებული ახალი რედაქცია, რომლის მიხედვით, უზენაესი სასამართლოს მოსამართლეს უფლებამოსილების ვადის ამოწურვისას ან საპენსიო ასაკის მიღწევისას ენიშნებოდა სახელმწიფო კომპენსაცია 1200 ლარის ოდენობით, მით უმეტეს, რომ ხსენებული კანონის 36-ე მუხლის აღნიშნული ბოლო ცვლილება მისთვის იყო ზიანის მომტანი, აუარესებდა მის მდგომარეობას და ამის გამო, კანონის დროში მოქმედების შესახებ საერთაშორისო სამართლის საყოველთავოდ აღიარებული პრინციპების, საქართველოს კონსტიტუციისა და საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის მე-6 მუხლის შესაბამისად, გამორიცხული იყო მისთვის უკუქცევითი ძალის მინიჭება.
მოსარჩელის განმარტებით, გარდა ამისა, «საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ" საქართველოს ორგანული კანონის 36-ე მუხლის 2005 წლის 23 დეკემბრის რედაქცია მის მიმართ იყო აშკარად დისკრიმინაციული 2005 წლის 23 დეკემბერსვე «საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ" საქართველოს ორგანულ კანონში მე-40 მუხლის მე-7 პუნქტის დამატების ფონზე, რომლის მიხედვითაც, იმ მოსამართლეებს, რომლებსაც სულ სამი წელი მაინც ეკავათ საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მოსამართლის თანამდებობა და თავისი განცხადებით თქვეს უარი მოსამართლეობაზე 2005 წლის 1 იანვრიდან 2006 წლის 1 იანვრამდე, კომპენსაცია დაენიშნათ მოქმედი მოსამართლის ხელფასის სრული ოდენობით (3000 ლარი) და მოქმედი მოსამართლის ხელფასის ცვლილების შესაბამისად, იმ ვადით, რა ვადითაც მათ უნდა განეხორციელებინათ უზენაესი სასამართლოს მოსამართლის უფლებამოსილება. მოსარჩელემ კი, 44 წელი იმუშავა საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მოსამართლედ და «საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ" საქართველოს 1999 წლის 12 მაისის ორგანული კანონის 36-ე მუხლის საფუძველზე სამისდღეშიოდ დაენიშნა პენსია ხელფასის სრული ოდენობით, მოქმედი მოსამართლის ხელფასის ცვლილებების შესაბამისად, ხოლო, მოპასუხის მოსაზრებით, მას პენსია ეკუთვნოდა 1200 ლარის ოდენობით.
მოსარჩელის მტკიცებით, საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიანმა სახელმწიფო ფონდმა, გარდა იმისა, რომ 2006 წლის თებერვლიდან უკანონოდ შეუწყვიტა პენსიის გაცემა მოქმედი მოსამართლის ხელფასის შესაბამისად _ 3000 ლარის ოდენობით, უკანონოდ დარიცხული 1200 ლარიდან 2006 წლის თებერვლიდან დაუქვითა თვეში 240 ლარი იმ მოტივით, რომ 2006 წლის იანვარში პენსიის თანხა არასწორად ჰქონდა მიღებული. მოსარჩელის მოსაზრებით, აღნიშნული მოქმედებით საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიანმა სახელმწიფო ფონდმა დაარღვია «სახელმწიფო კომპენსაციისა და სახელმწიფო აკადემიური სტიპენდიის შესახებ" 2005 წლის 27 დეკემბერს მიღებული საქართველოს კანონის 33-ე მუხლი, რომლის მიხედვითაც, კომპენსაციიდან თანხის დაკავება შეიძლებოდა მხოლოდ კომპეტენტური ორგანოს ან სასამართლოს გადაწყვეტილების საფუძველზე მხოლოდ იმ შემთხვევაში, როდესაც ზედმეტი თანხის დარიცხვა გამოწვეული იყო მიმღების მიერ არასწორი მონაცემების წარდგენით, მოსარჩელეს კი საერთოდ არავითარი მონაცემი არ წარუდგენია და პირიქით, საქართველოს უზენაესმა სასამართლომ მოპასუხეს გაუგზავნა საკასაციო პალატის გადაწყვეტილების ასლი, რომელიც იყო საბოლოო, არ საჩივრდებოდა და საქართველოს კონსტიტუციის 82-ე მუხლის მე-2 პუნქტის შესაბამისად, სავალდებულო იყო ყველა სახელმწიფო ორგანოსა და პირისათვის ქვეყნის მთელ ტერიტორიაზე, რაც მთავარია, რომლითაც აღიარებული იყო მისი უფლება, 2006 წლის 1 იანვრიდან პენსია მიეღო 3000 ლარის ოდენობით.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, მოსარჩელემ მოითხოვა 2006 წლის თებერვლიდან მისთვის პენსიის 3000 ლარის ოდენობით ყოველთვიურად გაცემის საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიანი სახელმწიფო ფონდისთვის დავალება, ასევე სასამართლო გადაწყვეტილების გამოტანის დროისთვის მისი კუთვნილი 3000 ლარის ოდენობით პენსიასა და ფაქტობრივად გაცემულ თანხებს შორის, მათ შორის, უკანონოდ დაქვითულ თანხებს შორის განსხვავების გაანგარიშება და მისთვის მიყენებული ზარალის ანაზღაურება, აგრეთვე, მომავალში სამისდღეშიოდ, მისი საპენსიო უზრუნველყოფის განხორციელების მოპასუხისთვის დავალება საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მოსამართლის ხელფასის მატების შესაბამისად.
2006 წლის 21 ივლისს ა. ხ-ამ დაზუსტებული სასარჩელო განცხადებით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას მოპასუხე საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიანი სახელმწიფო ფონდის მიმართ.
მოსარჩელის განმარტებით, საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 207-ე მუხლის შესაბამისად, თუ ამ კოდექსით სხვა რამ არ იყო დადგენილი, ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ მიყენებული ზიანის ანაზღაურებისას გამოიყენებოდა საქართველოს სამოქალაქო კოდექსით დადგენილი წესი. რადგან საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსით სხვა რამ დადგენილი არ იყო, მისი სასარჩელო განცხადების განხილვისას გამოყენებული უნდა ყოფილიყო საქართველოს სამოქალაქო კოდექსით დადგენილი წესი, კერძოდ, აღნიშნული კოდექსის მე-6, 24-ე, 361-ე და 411-ე მუხლები. საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 24-ე მუხლის მე-4 ნაწილის შესაბამისად, სახელმწიფო სამოქალაქო-სამართლებრივ ურთიერთობებში მონაწილეობდა ისევე, როგორც კერძო სამართლის იურიდიული პირი. სახელმწიფოს უფლებამოსილებებს ამ დროს ახორციელებდნენ მისი ორგანოები (სამინისტროები, სახელმწიფო დეპარტამენტები და ა. შ) ისე, რომ ისინი არ წარმოადგენდნენ იურიდიულ პირებს. ამ საქმეზე სახელმწიფოს წარმოადგენდნენ საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიანი სახელმწიფო ფონდი და ამავე ფონდში მომსახურე თანამდებობის პირები, რომლებიც ვალდებული იყვნენ სცოდნოდათ მოქმედი კანონმდებლობა და საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 361-ე მუხლის მე-2 ნაწილის შესაბამისად, ვალდებულება უნდა შეესრულებინათ ჯეროვნად და კეთილსინდისიერად. საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 208-ე მუხლის პირველი ნაწილის მიხედვით, სახელმწიფო ადმინისტრაციული ორგანოს, აგრეთვე, მისი თანამდებობის პირის ან სხვა სახელმწიფო მოსამსახურის მიერ სამსახურებრივი მოვალეობის განხორციელებისას მიყენებული ზიანისათვის პასუხისმგებელი იყო სახელმწიფო.
მოსარჩელის მტკიცებით, სახელმწიფოს მის მიმართ ვალდებულება წარმოეშვა 2000 წლის 4 მაისს, როდესაც «საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ" საქართველოს 1999 წლის 12 მაისის ორგანული კანონის 36-ე მუხლის საფუძველზე, საპენსიო ასაკის მიღწევის გამო, დაენიშნა პენსია სამისდღეშიოდ, ხელფასის სრული ოდენობით, მოქმედი მოსამართლის ხელფასის ცვლილებების შესაბამისად და ამდენად, სახელმწიფომ სამისდღეშიოდ, ანუ მოსარჩელის სიცოცხლის ბოლომდე აიღო თავის თავზე ვალდებულება, მიეცა მისთვის პენსია საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მოსამართლის ხელფასის სრული ოდენობით, მოქმედი მოსამართლის ხელფასის ცვლილებების შესაბამისად, რაც უნდა განეხორციელებინა მოპასუხე საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიან სახელმწიფო ფონდს.
მოსარჩელის მოსაზრებით, მისი სარჩელის კანონიერად გადაწყვეტისთვის გადამწყვეტი მნიშვნელობა ჰქონდა საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის მე-6 მუხლის სწორად განმარტებასა და გამოყენებას. საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის მე-6 მუხლი, რომელსაც ეწოდებოდა _ სამოქალაქო კანონთა უკუქცევითი ძალა, აწესრიგებდა სამოქალაქო კანონთა მოქმედებას დროში. ამ მუხლის შესაბამისად, კანონებსა და კანონქვემდებარე ნორმატიულ აქტებს არ ჰქონდათ უკუქცევითი ძალა, გარდა იმ შემთხვევებისა, როცა ეს პირდაპირ იყო კანონით გათვალისწინებული და არ შეიძლებოდა კანონს მისცემოდა უკუქცევითი ძალა, თუU იგი ზიანის მომტანი იყო ან აუარესებდა პირის მდგომარეობას. აღნიშნული მუხლი მხოლოდ ისე შეიძლებოდა ყოფილიყო გაგებული, რომ სამოქალაქო კანონს, როგორც წესი, არ ჰქონდა უკუქცევითი ძალა. გამონაკლისს წარმოადგენდა მხოლოდ ის შემთხვევა, როცა ამ კანონშივე იყო მითითება მისთვის უკუქცევითი ძალის მინიჭების შესახებ, მაგრამ ამ შემთხვევაშიც ეს კანონი არ შეიძლებოდა ყოფილიყო გამოყენებული იმ პირის მიმართ, ვისთვისაც იგი ზიანის მომტანი იყო და აუარესებდა მის მდგომარეობას. სამოქალაქო კანონთა უკუქცევითი ძალის ასეთი გაგება გამომდინარეობდა საქართველოს კონსტიტუციიდან და ადამიანის უფლებათა დაცვის თაობაზე მიღებული საერთაშორისო კონვენციებიდან, დეკლარაციებიდან, ქარტიებიდან და პაქტებიდან, რომლებითაც კატეგორიულად იკრძალებოდა ადამიანის მდგომარეობის გამაურესებელი კანონების გამოყენება. სამოქალაქო კოდექსის მე-6 მუხლის სხვაგვარი გაგება ეწინააღმდეგებოდა, აგრეთვე, ევროკავშირის კანონმდებლობასა და ადამიანის უფლებათა დაცვის ევროპის (სტრასბურგის) სასამართლო პრაქტიკას, რომლებითაც დაუშვებლად იყო მიჩნეული ზიანის მომტანი ან მდგომარეობის გამაუარესებელი კანონისთვის უკუქცევითი ძალის მინიჭება. ამის ერთ-ერთი მკაფიო მაგალითი იყო ადამიანის უფლებათა დაცვის ევროპის (სტასბურგის) სასამართლოს გადაწყვეტილება, რომლითაც დაკმაყოფილდა საფრანგეთის მოქალაქეების _ ზ-ის, პ-ის და სხვათა საჩივარი საფრანგეთის სახელმწიფოს მიმართ და სასამართლომ საფრანგეთის სახელმწიფო დააჯარიმა იმის გამო, რომ სახელმწიფო ხელისუფლებამ ხუთი წლის ვადით მისცა უკუქცევითი ძალა კანონს, რომლითაც წამგებიანი მდგომარეობა შეუქმნა მოსარჩელეებს.
მოსარჩელის მტკიცებით, მისი დავის საგანთან პირდაპირ კავშირში იყო საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 411-ე მუხლის დებულება, რომ ზიანი უნდა ანაზღაურებულიყო არა მხოლოდ ფაქტობრივად დამდგარი ქონებრივი დანაკლისისათვის, არამედ მიუღებელი შემოსავლისთვისაც და რომ მიუღებლად ითვლებოდა შემოსავალი, რომელიც არ მიეღო პირს და რომელსაც იგი მიიღებდა, ვალდებულება ჯეროვნად რომ შესრულებულიყო, ხოლო საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიანმა სახელმწიფო ფონდმა 2001-2005 წლებში არ შეასრულა სახელმწიფოს მხრიდან მის მიმართ არსებული ვალდებულება სამისდღეშიოდ, ხელფასის სრული ოდენობით, მოქმედი მოსამართლის ხელფასის ცვლილების შესაბამისად, პენსიის გაცემის შესახებ, რის გამოც საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2006 წლის 21 თებერვლის გადაწყვეტილებით ხსენებულ ფონდს დაევალა გადაეანგარიშებინა მისი პენსია საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მოსამართლის ხელფასის ცვლილებების შესაბამისად, 2006 წლის 1 იანვრამდე. აღნიშნული გადაწყვეტილება იმჟამად უკვე აღსრულებული იყო. მოსარჩელის განმარტებით, საკასაციო პალატის მიერ ზემოთ აღნიშნული გადაწყვეტილების გამოტანამდე, დასახელებულ ფონდთან მოსარჩელის დავის თაობაზე საკასაციო საჩივრის განხილვის პროცესში, 2006 წლის იანვრის პენსია მიიღო 3000 ლარის ოდენობით, რაც საკასაციო პალატამ განიხილა, როგორც იმ დროისათვის მისი უფლების დარღვევის არარსებობა და 2006 წლის 1 იანვრიდან მისთვის პენსიის გაცემის თაობაზე გადაწყვეტილება აღარ მიიღო, მაგრამ ხსენებულმა ფონდმა 2006 წლის თებერვლიდან კვლავ დაარღვია მისი კანონიერი უფლება, სამისდღეშიოდ, ხელფასის სრული ოდენობით, მოქმედი მოსამართლის ხელფასის ცვლილებების შესაბამისად მიეღო პენსია, შეწყვიტა მისთვის 3000 ლარის ოდენობით პენსიის გაცემა და დაეყრდნო რა «საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ" საქართველოს ორგანული კანონის 36-ე მუხლის 2005 წლის 23 დეკემბრის ახალ რედაქციას, მოსარჩელის პენსია დაიყვანა 1200 ლარამდე.
მოსარჩელის განმარტებით, მისი სარჩელი ეყრდნობოდა საყოველთაოდ აღიარებულ და საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2006 წლის 21 თებერვლის გადაწყვეტილებით დადგენილ სამართლებრივ პრინციპებს, რომლებიც საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 106-ე მუხლის «ბ" ქვეპუნქტის შესაბამისად, არ საჭიროებდა მტკიცებას.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2006 წლის 19 სექტემბრის გადაწყვეტილებით ა. ხ-ას სარჩელი არ დაკმაყოფილდა.
საქალაქო სასამართლომ მიუთითა საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 106-ე მუხლზე, რომლის თანახმად, ფაქტებს, რომლებიც დადგენილი იყო ერთ სამოქალაქო საქმეზე სასამართლოს კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილებით, თუ სხვა სამოქალაქო საქმის განხილვისას ერთი და იგივე მხარეები მონაწილეობდნენ, პრეიუდიციული ძალა გააჩნდათ. საქართველოს უზენაესი სასამართლოს 2006 წლის 21 თებერვლის გადაწყვეტილებით დადგენილი იყო, რომ მოსარჩელე ა. ხ-ა 1956 წლიდან 2000 წლის 4 მაისამდე მუშაობდა საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მოსამართლედ, რომელსაც ,,საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ" საქართველოს 1999 წლის 12 მაისის ორგანული კანონის 24-ე მუხლის ,,ლ" ქვეპუნქტის შესაბამისად, შეუწყდა უფლებამოსილება და იმავე კანონის 36-ე მუხლის საფუძველზე 2000 წლის 4 მაისიდან დაენიშნა სამისდღეშიო პენსია თვეში 1073 ლარის ოდენობით. საქართველოს უზენაესი სასამართლოს 2006 წლის 21 თებერვლის გადაწყვეტილებით დაკმაყოფილდა მოსარჩელე ა. ხ-ას სარჩელი მოპასუხე საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიანი სახელმწიფო ფონდის მიმართ და მოპასუხეს დაევალა ა. ხ-ვის პენსიის გადაანგარიშება საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მოქმედი მოსამართლის ხელფასის ცვლილებების შესაბამისად 2006 წლის 1 იანვრამდე.
საქალაქო სასამართლომ საქმის განხილვისას მოსარჩელისა და მისი წარმომადგენლის განმარტება იმის თაობაზე, რომ მოსარჩელეზე არ უნდა გავრცელებულიყო ,,საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ" საქართველოს ორგანული კანონის 36-ე მუხლით გათვალისწინებული კომპენსაცია, რომელიც ითვალისწინებდა სახელმწიფო კომპენსაციის გაცემას 1200 ლარის ოდენობით, რადგან აღნიშნული ნორმა მოსარჩელისთვის ზიანის მომტანი იყო და აუარესებდა მის მდგომარეობას, რის გამოც საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის მე-6 მუხლის შესაბამისად, გამორიცხული იყო მისთვის უკუქცევითი ძალის მინიჭება, საფუძველს მოკლებულად მიიჩნია.
საქალაქო სასამართლომ აღნიშნა, რომ ,,ნორმატიული აქტების შესახებ» საქართველოს კანონის თანახმად, ნებისმიერი კანონი, მათ შორის, ,,საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ" საქართველოს ორგანული კანონი მოქმედებდა განსაზღვრულ დროსა და სივრცეში, მნიშვნელოვანი იყო იმ საკითხის გადაწყვეტა, თუ როდის შედიოდა კანონი ძალაში, როდის ხდებოდა სავალდებულო იგი გამოსაყენებლად და როდის კარგავდა ძალას. აღნიშნული ურთიერთობები, მოწესრიგებული იყო ,,ნორმატიული აქტების შესახებ" საქართველოს კანონით. ხსენებული კანონის თანახმად, კანონი და კანონქვემდებარე აქტები ძალაში შედიოდა დადგენილი წესით ოფიციალურ ორგანოში გამოქვეყნების შემდეგ, კანონის მოქმედება დროში განისაზღვრებოდა კანონის მოქმედებითა და მისი ძალადაკარგულად აღიარების დროს მათ შორის არსებული დროის მონაკვეთით, ნორმატიული აქტი მოქმედებდა უვადოდ, თუ კანონმდებლობით ან ამ აქტით სხვა რამ არ იყო დადგენილი, კანონი ძალას კარგავდა, თუ ამის შესახებ პირდაპირ უთითებდა ახალი კანონი ან ძველი ეწინააღმდეგებოდა ახალს, ან ახალი კანონი მოიცავდა ძველით მოწესრიგებულ ურთიერთობებს, ანდა აღარ არსებობდა ის ურთიერთობა, რომელსაც აწესრიგებდა კანონი. ყოველი ახალი კანონი ავტომატურად არ აუქმებდა ძველ კანონს და გაუქმების შესახებ პირდაპირ უნდა ყოფილიყო მითითებული ახალ კანონში ან ახალ კანონს უნდა მოეწესრიგებინა ის ურთიერთობები, რასაც აწესრიგებდა ძველი კანონი. ,,საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ" 1999 წლის 12 მაისის საქართველოს ორგანული კანონის 36-ე მუხლის თანახმად, უზენაესი სასამართლოს მოსამართლეს უფლებამოსილების ვადის დამთავრებისას ან პენსიაში გასვლისას ენიშნებოდა სამისდღეშიო პენსია ხელფასის სრული ოდენობით, მოქმედი მოსამართლის ხელფასის ცვლილებების შესაბამისად. აღნიშნულმა ნორმამ ცვლილება განიცადა 2001 წლის 16 მარტის კანონით და ამ ნორმიდან ამოღებულ იქნა სიტყვები _ ,,მოქმედი მოსამართლის ხელფასის ცვლილებების გათვალისწინებით", იამვე კანონში 2005 წლის 23 დეკემბრის ცვლილებებით კი, ამ აკნონის 36-ე მუხლი ჩამოყალიბდა შემდეგნაირად _ ,,უზენაესი სასამართლოს მოსამართლეს უფლებამოსილების ვადის ამოწურვისას ან საპენსიო ასაკის მიღწევისას ენიშნება სახელმწიფო კომპენსაცია 1200 ლარის ოდენობით". იმავე კანონის გარდამავალი დებულების შემცველმა მე-40 მუხლის მე-71 პუნქტმა დაადგინა კანონის უკუქცევითი ძალა, რომლის თანახმად, ამ კანონის 36-ე მუხლი 2006 წლის 1 იანვრიდან ვრცელდებოდა პენსიის მიმღებ ყველა მოსამართლეზე პენსიის დანიშვნის დროის მიუხედავად, ამავე მუხლის მე-7 პუნქტით განსაზღვრული წესის გათვალისწინებით.
საქალაქო სასამართლომ განმარტა, რომ ზემოხსენებული ნორმა ვრცელდებოდა არა მხოლოდ ,,საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ" საქართველოს ორგანულ კანონში შეტანილი ცვლილებების შემდეგ წარმოშობილ ურთიერთობებზე, არამედ აღნიშნულ ცვლილებებამდე წარმოშობილ ურთიერთობებზეც, ვინაიდან ახალმა კანონმა, ფაქტობრივად, მოაწესრიგა ის ურთიერთობები, რომლებსაც აწესრიგებდა ძველი კანონი და აღნიშნულზე მიუთითებდა ,,ნორმატიული აქტების შესახებ" საქართველოს კანონის 47-ე მუხლის პირველი პუნქტი, რომლის თანახმად, ნორმატიულ აქტს უკუძალა ჰქონდა მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ეს პირდაპირ იყო დადგენილი ამ ნორმატიული აქტით. იმავე კანონის მე-5 მუხლის ,,გ" ქვეპუნქტის თანახმად, ნორმატიული აქტი ან მისი ნაწილი ძალას კარგავდა, თუ უფლებამოსილი ორგანოს ან თანამდებობის პირის მიერ მიღებული იყო ისეთი გადაწყვეტილება, რომელიც საქართველოს კონსტიტუციის და სხვა საკანონმდებლო აქტის მიხედვით, იწვევდა მისი იურიდიული ძალის დაკარგვას. მოცემულ შემთხვევაში ,,საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ" საქართველოს ორგანული კანონის 36-ე მუხლში 2001 წლის 16 მარტის კანონით შეტანილი ცვლილებები, რომლითაც აღნიშნული მუხლიდან ამოღებულ იქნა სიტყვები _ ,,მოსამართლის ხელფასის ცვლილებების გათვალისწინებით", ძალადაკარგული იყო იმავე კანონში ცვლილებების შეტანის შესახებ 2005 წლის 23 დეკემბრის კანონის ძალაში შესვლისთანავე, რადგან 2005 წლის 23 დეკემბრის კანონმა დაადგინა და მოაწესრიგა პენსიის მიმღები ყველა მოსამართლის უფლება თანაბარი ანაზღაურებით პენსიის მიღებაზე. მოსარჩელის არგუმენტი იმის თაობაზე, რომ ,,საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ" საქართველოს ორგანული კანონის 36-ე მუხლის მოქმედება ამ კანონის მე-40 მუხლის მე-71 პუნქტის გათვალისწინებით, ვრცელდებოდა მხოლოდ 2006 წლის 1 იანვრიდან პენსიაში გასულ მოსამართლეებზე, საქალაქო სასამართლომ არ გაიზიარა და განმარტა, რომ ,,საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ" საქართველოს ორგანული კანონის 36-ე მუხლი იმავე კანონის მე-40 მუხლის 71 პუნქტის გათვალისწინებით, ვრცელდებოდა პენსიის მიმღებ ყველა მოსამართლეზე, როგორც უკუქცევითი ძალის მქონე, მიუხედავად იმისა, თუ როდის დაენიშნა პენსიის მიმღებ მოსამართლეს პენსია. ამდენად, მოცემული ნორმა ვრცელდებოდა ხსენებული კანონის ძალაში შესვლამდე წარმოშობილ ურთიერთობებზეც.
საქალაქო სასამართლომ ყურადღება მიაქცია იმას, რომ საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის მე-6 მუხლი ვერ გავრცელდებოდა სადავო ურთიერთობაზე, სამართალი დაყოფილი იყო კერძო და საჯარო სამართლად. კერძო სამართალი აწესრიგებდა ინდივიდებს შორის წარმოშობილ ურთიერთობებს, საჯარო სამართალი კი _ საჯარო ხელისუფლების განხორციელების პროცესში წარმოშობილ ურთიერთობებს. თუ ურთიერთობის ერთ მხარეს ხელისუფლება გამოდიოდა, ასეთი ურთიერთობა საჯარო სამართლით მოსაწესრიგებელი იყო. იმავე დროს გასათვალისწინებელი იყო, თუ რა ფუნქცია ენიჭებოდა სამართლებრივი ურთიერთობის მონაწილეს. კერძო სამართლის გამოყენება დასაშვები იყო იმ შემთხვევაში, თუ აუცილებელი არ იყო საჯარო სამართლის გამოყენება. მოცემულ შემთხვევაში პენსიის დანიშვნის, გაცემისა და შეცვლის უფლება საჯარო-სამართლებრივ სფეროს განეკუთვნებოდა და ამდენად, საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ საჯარო- სამართლებრივი ურთიერთობით მოსაწესრიგებელ ურთიერთობაში არ შეიძლებოდა გამოყენებული ყოფილიყო კერძო სამართლის ნორმები.
საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ მოსარჩელის მიმართ ,,საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ" საქართველოს ორგანული კანონის 36-ე მუხლის გამოყენებით, იმავე კანონის მე-40 მუხლის 71 პუნქტის გათვალისწინებით, მოსარჩელის მდგომარეობა არ მძიმდებოდა და მას ზიანი არ ადგებოდა, რადგან ხსენებული კანონის 36-ე მუხლმა თანაბრად მოაწესრიგა საპენსიო ურთიერთობები ყველა მოსამართლის მიმართ და მოცემული ნორმის შესაბამისად, ყველა მოსამართლისათვის პენსიაში გასვლის შემდეგ დადგენილი იყო თანაბარი ანაზღაურების უფლება.
საქალაქო სასამართლომ, აგრეთვე, ყურადღება მიაქცია იმ გარემოებას, რომ სარჩელის დაკმაყოფილების შემთხვევაში დაირღვეოდა თანასწორობის პრინციპი პენსიის მიმღები იმ მოსამართლეების მიმართ, რომელთაც ,,საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ" საქართველოს ორგანული კანონის 36-ე მუხლის თანახმად, იმავე კანონის მე-40 მუხლის მე-71 პუნქტის გათვალისწინებით, კომპენსაცია გადაუანგარიშდებოდათ ხსენებული კანონის 36-ე მუხლის შესაბამისად. საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ სარჩელის დაკმაყოფილების სამართლებრივი საფუძველი არ არსებობდა.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2006 წლის 19 სექტემბრის გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა ა. ხ-ამ, რომელმაც მოითხოვა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 6 მარტის გადაწყვეტილებით ა. ხ-ას სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2006 წლის 19 სექტემბრის გადაწყვეტილება შეიცვალა ახალი გადაწყვეტილებით, რომლითაც ა. ხ-ას სასარჩელო განცხადება არ დაკმაყოფილდა.
სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ პირველი ინსტანციის სასამართლომ მართებულად დაადგინა საქმის მთელი რიგი ფაქტობრივი გარემოებები. ამიტომ, სააპელაციო სასამართლო დაეთანხმა პირველი ინსტანციის სასამართლოს შეფასებებსა და დასკვნებს მის მიერ დადგენილ საქმის ფაქტობრივ გარემოებებთან დაკავშირებით, თუმცა აღნიშნა, რომ პირველი ინსტანციის სასამართლოს მიერ არ მოხდა საქმისათვის მნიშვნელობის მქონე ზოგიერთი გარემოების დადგენა. შესაბამისად, სააპელაციო სასამართლომ დამატებით დაადგინა აღნიშნული გარემოებები, კერძოდ, ის, რომ 2005 წლის 23 დეკემბერს მიღებულ იქნა „საქართველოს საერთო სასამართლოების მოსამართლეთა შრომის ანაზღაურების შესახებ“ საქართველოს კანონი, რომლის პირველი მუხლის „დ“ ქვეპუნქტის შესაბამისად, უზენაესი სასამართლოს მოსამართლის თანამდებობრივი სარგო განისაზღვრა 3000 ლარის ოდენობით. იმავე დროს, „საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანულ კანონში ცვლილებებისა და დამატების შეტანის თაობაზე“ საქართველოს 2005 წლის 23 დეკემბრის საქართველოს ორგანული კანონით აღნიშნული კანონის 36-ე მუხლი ჩამოყალიბდა შემდეგი რედაქციით: „უზენაესი სასამართლოს მოსამართლეს უფლებამოსილების ვადის ამოწურვისას ან საპენსიო ასაკის მიღწევისას ენიშნება სახელმწიფო კომპენსაცია 1200 ლარის ოდენობით“, ხოლო იმავე კანონის მე-40 მუხლს დაემატა მე-71 პუნქტი, რომლის თანახმად, ამ კანონის 36-ე მუხლი 2006 წლის 1 იანვრიდან გავრცელდა პენსიის მიმღებ ყველა მოსამართლეზე პენსიის დანიშვნის დროის მიუხედავად. ა. ხ-ამ 2006 წლის იანვრის პენსია მიიღო 3000 ლარის ოდენობით, 2006 წლის თებერვლიდან კი მისი პენსიის ოდენობა განისაზღვრა 1200 ლარით. იმავე დროს საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიანმა სახელმწიფო ფონდმა ყოველთვიურად გასაცემი პენსიის ოდენობიდან დაიწყო იმ განსხვავების დაქვითვა, რომელიც წარმოიქმნა 2006 წლის იანვარსა და შემდგომ გაცემულ თანხების ოდენობებს შორის.
სააპელაციო სასამართლომ, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 389-ე მუხლის მე-2 ნაწილის „გ“ ქვეპუნქტის შესაბამისად, გაიზიარა პირველი ინსტანციის სასამართლოს საბოლოო დასკვნა სარჩელის უსაფუძვლობის თაობაზე, თუმცა არ დაეთანხმა იმავე სასამართლოს მსჯელობებსა და დასკვნებს მთელ რიგ სამართლებრივ საკითხებთან დაკავშირებით. ამიტომ, სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ პირველი ინსტანციის სასამართლოს გადაწყვეტილება უნდა შეცვლილიყო ახალი გადაწყვეტილებით, რომლითაც განიმარტებოდა სააპელაციო სასამართლოს მოსაზრებები ხსენებულ სამართლებრივ საკითხებთან მიმართებაში.
სააპელაციო სასამართლომ არ გაიზიარა აპელანტის მოსაზრება იმის თაობაზე, რომ „საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 36-ე მუხლის 2006 წლის 1 იანვრის შემდგომი რედაქცია მასზე არ ვრცელდებოდა და აღნიშნა, რომ „ნორმატიული აქტების შესახებ“ საქართველოს კანონის 47-ე მუხლის პირველი პუნქტის შესაბამისად, ნორმატიულ აქტს უკუძალა ჰქონდა მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ეს პირდაპირ იყო დადგენილი ამ ნორმატიული აქტით. „საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანულ კანონში ცვლილებებისა და დამატების შეტანის თაობაზე“ საქართველოს 2005 წლის 23 დეკემბრის ორგანულმა კანონმა „საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 36-ე მუხლის ახალ რედაქციას, იმავე კანონის მე-40 მუხლის მე-71 პუნქტის შესაბამისად, პირდაპირ მიანიჭა უკუძალა და 2006 წლის 1 იანვრიდან გაავრცელა პენსიის მიმღებ ყველა მოსამართლეზე პენსიის დანიშვნის დროის მიუხედავად. იმავე პუნქტით გაკეთებული დათქმის მიხედვით, ამ კანონის 36-ე მუხლი არ ვრცელდება უზენაესი სასამართლოს მხოლოდ იმ მოსამართლეებზე, რომლებსაც უფლებამოსილება შეუწყდათ პირადი განცხადების საფუძველზე 2005 წლის 1 იანვრიდან 2006 წლის 1 იანვრამდე. ა. ხ-ა, რომელიც წარმოადგენდა 2000 წელს პენსიაში გასულ უზენაესი სასამართლოს ყოფილ მოსამართლეს, აღნიშნულ მოსამართლეთა ჯგუფს არ მიეკუთვნებოდა. შესაბამისად, „საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის მე-40 მუხლის მე-71 პუნქტის თანახმად, მასზე ამავე კანონის 36-ე მუხლის ახალი რედაქციის მოქმედება პირდაპირ ვრცელდებოდა.
სააპელაციო სასამართლომ ასევე არ გაიზიარა აპელანტის მოსაზრება იმის თაობაზე, რომ „საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 36-ე მუხლის 2006 წლის 1 იანვრის შემდგომი რედაქცია მასზე არ ვრცელდებოდა საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2006 წლის 21 თებერვლის გადაწყვეტილებით მისი უფლების დადასტურების გამო – 2006 წლის 1 იანვრიდან ყოველთვიურად მიეღო მოქმედი მოსამართლის ხელფასის შესაბამისი პენსია 3000 ლარის ოდენობით. სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ზემოხსენებული გადაწყვეტილებით აპელანტისთვის 2006 წლის 1 იანვრიდან გადახდილი პენსიის ოდენობის მართებულობის სამართლებრივი შეფასება არ მომხდარა, ხოლო სასამართლოს მითითება იმის თაობაზე, რომ მოცემული მომენტისათვის, 2006 წლის 1 იანვრიდან ფაქტობრივად სახეზე არ იყო მოსარჩელის დარღვეული უფლება, მოსარჩელისათვის აღნიშნული უფლების მინიჭებას არ გულისხმობდა.
სააპელაციო სასამართლომ არ გაიზიარა, აგრეთვე, აპელანტის მოსაზრება იმის თაობაზე, რომ „საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 36-ე მუხლის 2006 წლის 1 იანვრის შემდგომი რედაქციის მასზე გავრცელება გამორიცხული იყო საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის მე-6 მუხლით. სააპელაციო სასამართლომ განმარტა, რომ სამოქალაქო კოდექსის აღნიშნული მუხლი არეგულირებდა სამოქალაქო კანონთა უკუქცევით ძალას, „საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონი კი იმ კანონთა რიგს მიეკუთვნებოდა, რომელიც საჯარო-სამართლებრივ ურთიერთობებს არეგულირებდა.
სააპელაციო სასამართლომ ასევე არ გაიზიარა აპელანტის მოსაზრება იმის შესახებ, რომ დავა, რომელიც მისი სარჩელის საგანს წარმოადგენდა, კერძო-სამართლებრივი ურთიერთობიდან აღმოცენებული სამოქალაქო დავა იყო, რომელშიც სახელმწიფო, სამოქალაქო კოდექსის 24-ე მუხლის შესაბამისად, მონაწილეობდა ისევე, როგორც კერძო სამართლის იურიდიული პირი. აპელანტის მიერ აღნიშნულის დასადასტურებლად ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს გადაწყვეტილებიდან (საქმე _ «ჯანკარლო ლომბარდო იტალიის წინააღმდეგ») ციტირებული ნაწყვეტი, რომლის თანახმადაც, მოსამართლის მოხუცებულობით დანიშნული პენსიის ოდენობის თაობაზე დავის განხილვა სამოქალაქო სამართლის წესით უნდა წარმართულიყო, რადგან სახელმწიფო არ სარგებლობდა დისკრეციული (თვითნებური) მოქმედების პრეროგატივით და მოცემულ შემთხვევაში სახელმწიფო შეიძლებოდა გაგვეთანაბრებინა ადმინისტრაციისთვის, რომელიც მონაწილეობდა შრომით ხელშეკრულებაში და რომელიც წესრიგდებოდა კერძო სამართლით. ამდენად, მოსამართლის უფლება, განხილულიყო პენსიის ოდენობის საკითხი, ეხებოდა საჯარო მოხელეების მიმართ ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მე-6 მუხლით გათვალისწინებული, სამართლიანი სასამართლოს უფლების გამოყენებას (და არა ამავე კონვენციის პირველი ოქმის პირველი პუნქტით გათვალისწინებულ საკუთრების უფლებას. საკუთრების უფლების დარღვევის ნაწილში სარჩელი დაუშვებლად იქნა მიჩნეული). აღნიშნული ციტატით განიმარტა, თუ რას ნიშნავდა იმავე კონვენციის მე-6 მუხლის მიზნებისათვის მის ტექსტში მოხსენიებული ტერმინი _ „სამოქალაქო უფლება“. ხსენებული ციტატის ზუსტი შინაარსი იყო ის, რომ მოცემული დავა ეხებოდა სახელმწიფოს ვალდებულებას, გადაეხადა მოსამართლისთვის პენსია მოქმედი კანონმდებლობის შესაბამისად. ამ ვალდებულების შესრულებისას სახელმწიფო არ იყენებდა დისკრეციულ უფლებამოსილებებს და ამ თვალსაზრისით, მისი გაიგივება შესაძლებელი იყო დამქირავებელთან, რომელიც შრომის ხელშეკრულების მხარე იყო კერძო სამართალში. შედეგად, მოსამართლის უფლება, მიეღწია მისი პენსიის ოდენობის შესწორებისთვის, მიჩნეული უნდა ყოფილიყო სამოქალაქო უფლებად დასახელებული კონვენციის მე-6 მუხლის პირველი პუნქტის მიზნებისათვის. აღნიშნული ციტატის მიზანი იყო საჯარო მოხელეებისათვის ფინანსურ უფლებებთან დაკავშირებული დავების გადაწყვეტისას კერძო პირების თანაბრად სამართლიანი სასამართლოს უფლებით სარგებლობის უზრუნველყოფა და არა იმის განსაზღვრა, ასეთი დავები სამართლის რომელ (კერძო თუ საჯარო) სფეროს მიეკუთვნებოდა. ზემოხსენებულ საქმეში, ისევე, როგორც საქმეებში – «ფრანცისკო ლომბარდო იტალიის წინააღმდეგ», «მასსა იტალიის წინააღმდეგ» და «პელეგრინი საფრანგეთის წინააღმდეგ», ადამიანის უფლებათა ევროპულმა სასამართლომ დაადგინა, რომ საჯარო მოხელეებს ფინანსურ უფლებებთან დაკავშირებული დავების გადაწყვეტისას არ შეიძლებოდა უარი თქმოდათ იმავე კონვენციის მე-6 მუხლით გარანტირებულ სამართლიანი სასამართლოს უფლებაზე იმ მოტივით, რომ ასეთი დავები ამ მუხლით გათვალისწინებული სამოქალაქო უფლებების კატეგორიაში არ შედიოდა.
სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ საქართველოს კანონმდებლობით საჯარო მოხელეებისათვის ფინანსურ უფლებებთან (მათ შორის, პენსიის მიღების უფლებასთან) დაკავშირებული დავების გადაწყვეტისას ზემოაღნიშნული კონვენციის მე-6 მუხლით გათვალისწინებული უფლება უზრუნველყოფილი იყო, რის დადასტურებასაც წინამდებარე საქმეც წარმოადგენდა. აქედან გამომდინარე, შეუსაბამო იყო აღნიშნულ მუხლთან დაკავშირებული პრეცედენტული სამართლის წყაროდან ციტირების გამოყენება წინამდებარე დავის კონტექსტში.
სააპელაციო სასამართლომ დამატებით აღნიშნა, რომ სტრასბურგის სასამართლოს ზემოხსენებულ გადაწყვეტილებებში, ისევე, როგორც ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მე-6 მუხლში გამოყენებული ტერმინი _ „სამოქალაქო“ _ შინაარსობრივად არ იყო საქართველოს შიდა კანონმდებლობაში გამოყენებული იმავე ტერმინის იდენტური. იგი უფრო ფართო მნიშვნელობით განიმარტებოდა და მოიცავდა, როგორც სამოქალაქო, ისე ადმინისტრაციული კატეგორიის დავებს. შესაბამისად, დაუსაბუთებელი იყო აპელანტის მოსაზრება იმის შესახებ, რომ პირველი ინსტანციის სასამართლოს მისი საქმე უნდა განეხილა სამოქალაქო სამართლის ნორმების გამოყენებით, როგორც კერძო-სამართლებრივი ურთიერთობიდან აღმოცენებული დავა.
სააპელაციო სასამართლომ დამატებით მიუთითა, რომ საკუთრების უფლებასთან დაკავშირებით არსებული ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს პრეცედენტული სამართლის თანახმად, აღნიშნული უფლება ფიზიკური პირის მიერ პენსიის განსაზღვრული ოდენობით მიღების უფლებას არ გულისხმობდა. პენსიის ოდენობის განსაზღვრისას, ისევე, როგორც, ზოგადად, სოციალური კანონშემოქმედების სფეროში, სახელმწიფო სარგებლობდა თავისუფალი შეფასების ფართო ფარგლებით და უფლებამოსილი იყო ეხელმძღვანელა საზოგადოებრივი ინტერესებით, ისე, რომ არ დაერღვია სამართლიანი ბალანსი აღნიშნულ ინტერესებსა და პირის ინდივიდუალური უფლების დაცვის ინტერესს შორის.
სააპელაციო სასამართლომ არ გაიზიარა აპელანტის მოსაზრება, რომ პირველი ინსტანციის სასამართლომ საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 207-ე და 208-ე მუხლები არასწორად არ გამოიყენა, რადგან აღნიშნული მუხლების გამოყენება დაკავშირებული იყო სახელმწიფო ორგანოს შესაბამისი პასუხისმგებლობის საფუძვლების არსებობასთან, წინამდებარე საქმეში კი ასეთი პასუხისმგებლობის საფუძვლები არ იკვეთებოდა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 6 მარტის გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა ა. ხ-ამ, რომელმაც მოითხოვა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილება.
კასატორის განმარტებით, მისი სააპელაციო საჩივრის განხილვისას (ისევე, როგორც პირველი ინსტანციის სასამართლოში სასარჩელო განცხადების განხილვისას) არ იქნა გამოყენებული საქართველოს ის შიდა სახელმწიფოებრივი კანონმდებლობა, რომლითაც უნდა გადაწყდეს მისი დავა საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიან სახელმწიფო ფონდთან, ხოლო ის კანონები, რომლებიც სააპელაციო სასამართლომ გამოიყენა, მანვე არასწორად განმარტა, რამაც განაპირობა მის მიერ უკანონო გადაწყვეტილების მიღება. კერძოდ, სააპელაციო სასამართლომ არ გამოიყენა საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 207-ე მუხლის დებულება იმის შესახებ, რომ თუ ამ კოდექსით სხვა რამ არ არის დადგენილი, ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ მიყენებული ზიანის ანაზღაურებისას გამოიყენება საქართველოს სამოქალაქო კოდექსით დადგენილი წესი. რადგან საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსით სხვა რამ არ არის დადგენილი, მოცემული დავის განხილვისას გამოყენებული უნდა იქნეს საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის მე-6, 24-ე, 411-ე და 361-ე მუხლები, ასევე _ საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 106-ე მუხლი, რადგან საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილით დადგენილია, რომ ადმინისტრაციულ სამართალწარმოებაში გამოიყენება საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის დებულებანი. საქართველოს შიდა სახელმწიფოებრივი კანონების გამოყენებაზე უარის თქმა სააპელაციო სასამართლომ გადაწყვეტილების სამოტივაციო ნაწილის ბოლოს დაასაბუთა შემდეგნაირად: სააპელაციო სასამართლო ვერ გაიზიარებს აპელანტის მოსაზრებას, რომ პირველი ინსტანციის სასამართლომ საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 207-ე და 208-ე მუხლები არასწორად არ გამოიყენა, რადგან აღნიშნული მუხლების გამოყენება დაკავშირებულია სახელმწიფო ორგანოს შესაბამისი პასუხისმგებლობის არსებობასთან, წინამდებარე საქმეში კი ასეთი პასუხისმგებლობის საფუძვლები არ იკვეთება.
კასატორის მტკიცებით, სააპელაციო სასამართლომ უგულებელყო ის ძირითადი ფაქტობრივი გარემოება, რომ სახელმწიფოს ვალდებულება წარმოეშვა მის მიმართ, მან კი მოიპოვა უფლება სამისდღეშიოდ, ხელფასის სრული ოდენობით, მოქმედი მოსამართლის ხელფასის ცვლილების შესაბამისად მიეღო პენსია, მაშინ, როდესაც საქართველოს პარლამენტმა „საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 24-ე მუხლის „ლ“ ქვეპუნქტის შესაბამისად, საპენსიო ასაკის მიღწევის გამო, შეუწყვიტა უფლებამოსილება, ხოლო იმავე ორგანული კანონის 36-ე მუხლის (1999 წლის 12 მაისის რედაქცია) შესაბამისად, დაენიშნა პენსია სამისდღეშიოდ, ხელფასის სრული ოდენობით, მოქმედი მოსამართლის ხელფასის ცვლილების შესაბამისად. მოცემულ საქმეზე სახელმწიფოს წარმოადგენს საქართველოს სოციალური დაზღვევის ერთიანი სახელმწიფო ფონდი, რომელიც სადავოდ არ ხდის სახელმწიფოს სახელით ამ საქმის განხილვაში მონაწილეობას. მოპასუხის წარმომადგენლის მოსაზრებით, მოსარჩელის მოთხოვნა არ უნდა დაკმაყოფილდეს, რადგან „საქართველოს უზენაესი სასამართლოს შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის 36-ე მუხლის თანახმად, უზენაესი სასამართლოს მოსამართლეს უფლებამოსილების ამოწურვისას ან საპენსიო ასაკის მიღწევისას ენიშნება სახელმწიფო კომპენსაცია 1200 ლარის ოდენობით, ხოლო იმავე კანონის მე-40 მუხლის მე-71 პუნქტის შესაბამისად, ამ კანონის 36-ე მუხლი 2006 წლის 1 იანვრიდან ვრცელდება პენსიის მიმღებ ყველა მოსამართლეზე პენსიის დანიშვნის დროის მიუხედავად. მოპასუხეს მიაჩნია, რომ მოსარჩელის მდგომარეობა არ გაუარესებულა, რადგან მას დადგენილი 1200 ლარი არ შემცირებია. სააპელაციო სასამართლომ გაიზიარა მოპასუხის აღნიშნული მოსაზრება. ამდენად, მოსარჩელის მოთხოვნა მისი სარჩელის განხილვისას საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის მე-6 და 24-ე მუხლების გამოყენების თაობაზე სააპელაციო სასამართლომ საქართველოს შესაბამისი კანონმდებლობის განმარტებით და გამოყენებით კი არ გააბათილა, არამედ აქცენტი გადაიტანა სააპელაციო საჩივარში აპელანტის მიერ მაგალითად მოტანილ ადამიანის უფლებათა დაცვის ევროპული სასამართლოს გადაწყვეტილებაში (საქმე _ «ჯ. ლ. ი. წინააღმდეგ») მოტანილი ციტატის თარგმანის კრიტიკაზე და ამ საქმეზე მიღებული გადაწყვეტილების მისეულ განმარტებაზე. კასატორი სრულად ეთანხმება სააპელაციო სასამართლოს მოსაზრებას, რომ მოცემული დავა ეხება სახელმწიფოს ვალდებულებას, გადაუხადოს პენსია მოსამართლეს მოქმედი კანონმდებლობის შესაბამისად. ამ ვალდებულების შესრულებისას სახელმწიფო არ იყენებს დისკრეციულ უფლებამოსილებებს და ამ თვალსაზრისით მისი გაიგივება შესაძლებელია დამქირავებელთან, რომელიც შრომის ხელშეკრულების მხარეა კერძო სამართალში, რის გამოც მოსამართლის უფლება, მიაღწიოს მისი პენსიის ოდენობის შესწორებას, მიჩნეულ უნდა იქნეს სამოქალაქო უფლებად ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მე-6 მუხლის პირველი პუნქტის მიზნებისათვის. შესაბამისად, მოსამართლის უფლებას, მიაღწიოს მისი პენსიის ოდენობის შესწორებას, იცავს ხსენებული კონვენციის მე-6 მუხლის პირველი პუნქტი.
კასატორის მტკიცებით, სააპელაციო სასამართლო გასცდა თავისი უფლებამოსილების ფარგლებს და არასწორი განმარტება მისცა ჯ. ლ-ს საქმეზე ადამიანის უფლებათა დაცვის ევროპის სასამართლოს გადაწყვეტილებას, როცა თავის გადაწყვეტილებაში მიუთითა, რომ, როგორც მისი ტექსტიდან ჩანს, აღნიშნული ციტატის მიზანია საჯარო მოხელეებისათვის ფინანსურ უფლებებთან დაკავშირებული დავების გადაწყვეტისას კერძო პირების სამართლიანი სასამართლოს უფლებით სარგებლობის უზრუნველყოფა და არა იმის განსაზღვრა, ასეთი დავები სამართლის რომელ (კერძო თუ საჯარო) სფეროს მიეკუთვნება. პენსიონერი მოსამართლის სტატუსი სრულიად განსხვავებულია საჯარო მოხელის სტატუსისაგან და მისი უფლებები სულ სხვაგვარად განიმარტება. გასაჩივრებულ გადაწყვეტილებაში, აგრეთვე, მითითებულია, რომ საქართველოს კანონმდებლობით საჯარო მოხელეებისათვის ფინანსურ უფლებებთან (მათ შორის, პენსიის მიღების უფლებასთან) დაკავშირებული დავების გადაწყვეტისას ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მე-6 მუხლით გათვალისწინებული უფლება უზრუნველყოფილია, რის დადასტურებას წინამდებარე საქმეც წარმოადგენს. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, შეუსაბამოა ხსენებულ მუხლთან დაკავშირებული პრეცედენტული სამართლის წყაროდან ციტირების გამოყენება წინამდებარე საქმის კონტექსტში. გასაჩივრებული გადაწყვეტილების აღნიშნული დებულება მიუთითებს იმაზე, რომ სააპელაციო სასამართლოს მოსაზრებით, ამ კონვენციის მე-6 მუხლის მოთხოვნა უკვე შესრულებულია, თუ სასამართლო საქმეს მიიღებს განსახილველად და მნიშვნელობა არა აქვს იმას, რომ აღნიშნულ მუხლში საუბარია დამოუკიდებელ და მიუკერძოებელ სასამართლოს უფლებაზე.
კასატორის განმარტებით, გასაჩივრებულ გადაწყვეტილებაში მითითებულია, რომ სტრასბურგის სასამართლოს ზემოხსენებულ გადაწყვეტილებაში, ისევე, როგორც ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის მე-6 მუხლში გამოყენებული ტერმინი _ „სამოქალაქო“ _ შინაარსობრივად არ არის საქართველოს შიდა კანონმდებლობაში გამოყენებული იმავე ტერმინის იდენტური, იგი უფრო ფართო მნიშვნელობით განიმარტება და მოიცავს, როგორც სამოქალაქო, ისე ადმინისტრაციული კატეგორიის დავებს. შესაბამისად, დაუსაბუთებელია აპელანტის მოსაზრება იმის თაობაზე, რომ პირველი ინსტანციის სასამართლოს მისი საქმე უნდა განეხილა, როგორც კერძო-სამართლებრივი ურთიერთობიდან აღმოცენებული დავა სამოქალაქო სამართლის ნორმების გამოყენებით. სააპელაციო სასამართლოს აღნიშნული მოსაზრება კატეგორიულად ეწინააღმდეგება გასაჩივრებულ გადაწყვეტილებაში მოტანილ ჯანკარლო ლომბარდოს საქმიდან ციტატას. სააპელაციო სასამართლოს იმ მოსაზრებებთან დაკავშირებით, რომ პენსიის ოდენობის განსაზღვრისას, ისევე, როგორც ზოგადად, სოციალურ კანონშემოქმედებით სფეროში, სახელმწიფო სარგებლობს თავისუფალი შეფასების ფართო ფარგლებით, „ევროპის სოციალური ქარტიის» მე-12 მუხლის მოთხოვნას წარმოადგენს, რომ სოციალური უზრუნველყოფის უფლების ეფექტურად განხორციელებისათვის მონაწილე მხარეები ვალდებულებას იღებენ, უზრუნველყონ სოციალური უზრუნველყოფის სფეროში არსებული კანონმდებლობის თანახმად მიღებული შეღავათების შენარჩუნება. საქართველოს სასამართლო ხელისუფლება, ამჯერად საქართველოს უზენაესი სასამართლოს საკასაციო პალატის სახით, ვალდებულია, მოცემული დავა სახელმწიფოს წარმომადგენელ მოპასუხესთან განიხილოს საქართველოს კანონმდებლობის შესაბამისად და მაშინ ა. ხ-ას სარჩელის დაკმაყოფილება გარდაუვალი იქნება.
კასატორი ითხოვს, რომ საკასაციო პალატამ მისი საკასაციო საჩივრის განხილვისას იხელმძღვანელოს შიდა სახელმწიფოებრივი შემდეგი კანონებით: საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 207-ე მუხლით, 208-ე მუხლის პირველი ნაწილით, საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 24-ე მუხლის მე-4 ნაწილით, 411-ე მუხლით, 361-ე მუხლის მეორე ნაწილით, ასევე მე-6 მუხლით, რომელიც მხოლოდ ისე შეიძლება იქნეს გაგებული, რომ სამოქალაქო კანონს, როგორც წესი, არა აქვს უკუქცევითი ძალა. გამონაკლისს წარმოადგენს მხოლოდ ის შემთხვევა, როცა ამ კანონშივე არის მითითება მისთვის უკუქცევითი ძალის მინიჭების შესახებ, მაგრამ ამ შემთხვევაშიც ეს კანონი არ შეიძლება იქნეს გამოყენებული იმ პირის მიმართ, ვისთვისაც იგი ზიანის მომტანია და აუარესებს მის მდგომარეობას. კასატორის მტკიცებით, სამოქალაქო კანონთა უკუქცევითი ძალის ასეთი გაგება შეესაბამება საქართველოს კონსტიტუციასა და ადამიანის უფლებათა დაცვის თაობაზე მიღებულ საერთაშორისო კონვენციებს, დეკლარაციებს, ქარტიებსა და პაქტებს, რომლებითაც კატეგორიულად იკრძალება ადამიანის მდგომარეობის გამაუარესებელი კანონის გამოყენება, ხოლო სამოქალაქო კოდექსის მე-6 მუხლის სხვაგვარი გაგება ეწინააღმდეგება, აგრეთვე, ევროკავშირის კანონმდებლობასა და ადამიანის უფლებათა დაცვის ევროპის (სტრასბურგის) სასამართლოს პრაქტიკას, რომლებითაც დაუშვებლად არის მიჩნეული ზიანის მომტანი ან მდგომარეობის გამაუარესებელი კანონისათვის უკუქცევითი ძალის მინიჭება. ამის ერთ-ერთი მკაფიო მაგალითია ადამიანის უფლებათა დაცვის ევროპის (სტრასბურგის) სასამართლოს გადაწყვეტილება, რომლითაც დაკმაყოფილდა საფრანგეთის მოქალაქეების _ ზელინსკის, პროდლის და სხვათა საჩივარი საფრანგეთის სახელმწიფოს მიმართ და სასამართლომ საფრანგეთის სახელმწიფო დააჯარიმა იმის გამო, რომ სახელმწიფო ხელისუფლებამ ხუთი წლის ვადით მისცა უკუქცევითი ძალა კანონს, რომლითაც წამგებიანი ვითარება შეუქმნა მოსარჩელეებს, ანუ სტრასბურგის სასამართლომ დაუშვებლად მიიჩნია იმ კანონისათვის უკუქცევითი ძალის მინიჭება, რომელიც მოსალოდნელ მოგებას უქმნიდა საშიშროებას. ამაზე პირდაპირ მიუთითებს საქართველოს სამოქალაქო კოდექსის 411-ე მუხლიც, რომელიც, კასატორის მოსაზრებით, გამოყენებულ უნდა იქნეს ამ საქმეზე.
კასატორის განმარტებით, ასევე აუცილებელია საკასაციო პალატის მიერ ამ საქმის განხილვისას საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 106-ე მუხლის გამოყენება, რაც სრულიად უგულებელყო სააპელაციო სასამართლომ და არავითარი შეფასება არ მისცა საქართველოს უზენაესი სასამართლოს საკასაციო პალატის 2006 წლის 21 თებერვლის გადაწყვეტილებით დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს, რომლებითაც დადასტურებულია კასატორის უფლება სამისდღეშიოდ, ხელფასის სრული ოდენობით, მოსამართლის ხელფასის ცვლილების შესაბამისად, პენსიის მიღებაზე და ისიც, რომ ყოველი ახალი კანონის მიღებისას მას არ უნდა უხდებოდეს ამ უფლების მოპოვება სასამართლოს მეშვეობით.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2007 წლის 19 ივლისის განჩინებით, ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული ა. ხ-ას საკასაციო საჩივარი; მხარეებს მიეცათ უფლება, 2007 წლის 19 ივლისის განჩინების ჩაბარებიდან 14 დღის ვადაში წარმოედგინათ მოსაზრება, თუ რამდენად იყო დასაშვები განსახილველად საკასაციო საჩივარი ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მიხედვით; ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული დასაშვებობის შემოწმება განისაზღვრა 2007 წლის 10 ოქტომბრამდე.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლო საქმის შესწავლის, საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის შემოწმების შედეგად მიიჩნევს, რომ ა. ხ-ას საკასაციო საჩივარი არ აკმაყოფილებს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნებს და არ ექვემდებარება დასაშვებად ცნობას შემდეგ გარემოებათა გამო:
საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილი განსაზღვრავს საკასაციო საჩივრის განსახილველად დასაშვებობის ამომწურავ პირობებს, როგორიცაა: ა. საქმე მნიშვნელოვანია სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბებისათვის; ბ. სააპელაციო სასამართლოს განჩინება განსხვავდება ამ კატეგორიის საქმეებზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებული პრაქტიკისაგან; გ. სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმე განხილულია მნიშვნელოვანი საპროცესო დარღვევით, რომელსაც შეეძლო არსებითად ემოქმედა საქმის განხილვის შედეგზე.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ წარმოდგენილი საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით გათვალისწინებული არც ერთი ზემოთ მითითებული საფუძვლით.
კასატორი ვერ ასაბუთებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ საქმის განხილვას მნიშვნელოვანი საპროცესო დარღვევით, რაც არსებითად იმოქმედებდა საქმის განხილვის შედეგზე და განაპირობებდა არასწორი გადაწყვეტილების მიღებას. კასატორი საკასაციო საჩივარში ვერ აქარწყლებს სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებსა და დასკვნებს.
საკასაციო საჩივარი არ არის დასაშვები არც სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილების საკასაციო სასამართლოს დამკვიდრებული პრაქტიკისაგან განსხვავების არსებობის საფუძვლით. სააპელაციო სასამართლოს გასაჩივრებული გადაწყვეტილება არ ეწინააღმდეგება ამ კატეგორიის დავებზე საქართველოს უზენაესი სასამართლოს მანამდე არსებულ პრაქტიკას.
ამასთან, საკასაციო საჩივრის განხილვისა და საკასაციო სასამართლოს მიერ საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღების საჭიროება არ არსებობს არც სამართლის განვითარებისა და ერთგვაროვანი სასამართლო პრაქტიკის ჩამოყალიბების აუცილებლობის თვალსაზრისით.
ამდენად, საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემულ საქმეს არ გააჩნია არავითარი პრინციპული მნიშვნელობა სასამართლო პრაქტიკისათვის, ხოლო საკასაციო საჩივარს _ წარმატების პერსპექტივა.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ მოცემულ შემთხვევაში არ არსებობს საკასაციო საჩივრის დასაშვებობის საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით რეგლამენტირებული არც ერთი საფუძველი, რის გამოც საკასაციო საჩივარი არ უნდა იქნეს დაშვებული განსახილველად.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :


საკასაციო სასამართლომ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის პირველი მუხლით, 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილით და



დ ა ა დ გ ი ნ ა :

1. ა. ხ-ას საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნეს დაუშვებლად;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 6 მარტის გადაწყვეტილება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.