ბს-992-949(გ-07) 13 ნოემბერი, 2007 წ.
ქ. თბილისი

ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა
პალატამ შემდეგი შემადგენლობით:

ნათია წკეპლაძე (თავმჯდომარე, მომხსენებელი)
მოსამართლეები: მაია ვაჩაძე, ნინო ქადაგიძე

ზეპირი განხილვის გარეშე განიხილა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 26-ე მუხლის მე-3 ნაწილის საფუძველზე თბილისის საქალაქო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა კოლეგიისა და თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას შორის დავა განსჯადობის თაობაზე.


საკასაციო სასამართლომ საქმის მასალების გაცნობის შედეგად

გ ა მ ო ა რ კ ვ ი ა:

ვ. გ-მა სარჩელი აღძრა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიაში მოპასუხის _ თბილისის სააღსრულებო ბიუროს აღმასრულებელ ბ. მ-ის მიმართ, მესამე პირის _ მ. ჭ-ას მონაწილეობით, რომლითაც მოითხოვა მოპასუხის დავალდებულება თავის შეიკავოს ქმედების განხორციელებისაგან /იხ.ს.ფ. 2-3/.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2005 წლის 26 ოქტომბრის განჩინებით, ვ. გ-ის სარჩელი განსჯადობით განსახილველად გადაეგზავნა თბილისის საქალაქო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა კოლეგიას, რაც საქალაქო სასამართლომ დაასაბუთა შემდეგნაირად:
საქალაქო სასამართლომ გამოიყენა ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-2 მუხლი და განმარტა, რომ მოსარჩელე ვ. გ-ის სარჩელი დაკავშირებულია სამოქალაქო დავაზე გამოტანილ კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილების აღსრულების საკითხთან, რის გამოც დავა განხილული უნდა ყოფილიყო სამოქალაქო სამართალწარმოების წესით /იხ.ს.ფ. 48/.
საქალაქო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა კოლეგია არ დაეთანხმა ადმინისტრაციული სასამართლოს მსჯელობას დავის სამოქალაქოდ მიჩნევის თაობაზე და საქმე განსჯადობის საკითხის გადასაწყვეტად გადმოუგზავნა საქართველოს უზენაეს სასამართლოს, რაც საქალაქო სასამართლომ დაასაბუთა შემდეგნაირად:
მოსარჩელის მოთხოვნა მიმართული იყო ადმინისტრაციული ორგანოს _ საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს ქ. თბილისის სააღსრულებო დეპარტამენტისაკენ და მოსარჩელე მოითხოვდა მოპასუხისგან მოქმედებისაგან თავის შეკავებას, კერძოდ, გადაწყვეტილების იძულებითი აღსრულების მიზნით, შემდგომი მოქმედების წარმოებისაგან. საქალაქო სასამართლომ გამოიყენა ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-2 ნაწილის “გ" პუნქტი და განმარტა, რომ მოცემულ შემთხვევაში, მოსარჩელის მოთხოვნას წარმოადგენს მოპასუხე საქართველოს იუსტიციის სამინისტროს ქ. თბილისის სააღსრულებო დეპარტამენტის დავალდებულება, თავი შეიკავოს მოქმედებისაგან _ იძულებითი აღსრულების შემდგომი გაგრძელებისაგან, რამდენადაც, მოსარჩელის განმარტებით, ქმედების განხორციელებით მას ადგებოდა ზიანი, ილახებოდა მისი უფლებები.
საქალაქო სასამართლომ განმარტა, რომ საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-2 მუხლის პირველი ნაწილის “ა" პუნქტის თანახმად, ქ. თბილისის სააღსრულებო დეპარტამენტი წარმოადგენდა საჯარო სამართლებრივი უფლებამოსილების განმახორციელებელ ადმინისტრაციულ ორგანოს, რომელიც თავისი საქმიანობის განხორციელებისას ხელმძღვანელობს “სააღსრულებო წარმოებათა შესახებ" საქართველოს კანონის, საქართველოს იუსტიციის მინისტრის მიერ დამტკიცებული “სააღსრულებო წარმოებათა შესახებ" ინსტრუქციითა და სხვა ნორმატიული აქტებით.
სასამართლოს დასკვნით, ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-3 მუხლის მე-4 ნაწილის “გ" პუნქტის მიხედვით, აღმასრულებელ ხელისუფლების ორგანოთა იმ საგამონაკლისო საქმიანობათა ჩამონათვალში მითითებულია სასამართლოს მიერ გამოტანილი და კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილების აღსრულებასთან დაკავშირებული საქმიანობაც, რაც გულისხმობს, რომ სააღსრულებო მოქმედებათა განხორციელების სტადიაზე შესაბამის ინდივიდუალურ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების გამოცემისას არ გამოიყენება ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის დებულებით დადგენილი ადმინისტრაციული წარმოების სახეები და აღნიშნული ნორმა არ უნდა იქნას გაგებული იმგვარად, რომ სააღსრულებო დაწესებულებების მიმართ საერთოდ არ ვრცელდება ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის ნორმების მოქმედება, რადგან ამავე კოდექსის მე-3 მუხლის პირველი ნაწილით ამ კოდექსის მოქმედება ვრცელდება ყველა ადმინისტრაციული ორგანოს საქმიანობაზე, შესაბამისად იგი ვრცელდება სააღსრულებო დაწესებულებათა, როგორც სახელმწიფო ორგანოთა საქმიანობაზე.
ზემოთქმულიდან გამომდინარე, საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ ვ. გ-ის სარჩელი შინაარსობრივი დატვირთვით წარმოადგენდა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 24-ე მუხლით განსაზღვრულ სარჩელს (მოქმედების განხორციელებაზე თავის შეკავება) ადმინისტრაციული ორგანოს ქმედების კანონიერებაზე, რაც უდავოდ გამომდინარეობდა ადმინისტრაციული კანონმდებლობიდან /იხ.ს.ფ. 61-64/.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი:

საკასაციო სასამართლო საქმის მასალების, განსჯადობის თაობაზე თბილისის საქალაქო სასამართლოს სამოქალაქო საქმეთა კოლეგიისა და თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის მოსაზრებების გაცნობის შედეგად, ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 26.3. მუხლით მინიჭებული უფლებამოსილების საფუძველზე, წყვეტს რა დავას სასამართლოთა შორის განსჯადობის თაობაზე, მიაჩნია, რომ ვ. გ-ის სარჩელი თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის განსჯად ადმინისტრაციულ დავას წარმოადგენს და შესაბამისად, საქმე განსახილველად უნდა დაექვემდებაროს მითითებულ სასამართლოს, შემდეგ გარემოებათა გამო:
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ Yთბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის განჩინება დავის სამოქალაქო კატეგორიად მიჩნევის თაობაზე სრულიად დაუსაბუთებელია, სასამართლომ არ იმსჯელა, თუ რა სამართალურთიერთობა იყო სახეზე და რა მოსაზრებით მივიდა ამგვარ დასკვნამდე, რის გამოც დარღვეულია სსსკ-ის 394. “ე” მუხლის მოთხოვნები.
კონკრეტულ შემთხვევაში სასარჩელო მოთხოვნას წარმოადგენს მოპასუხე თბილისის სააღსრულებო ბიუროსათვის ქმედების განხორციელებისაგან თავის შეკავების დავალდებულება, კერძოდ, აღასრულოს კანონიერ ძალაში შესული სასამართლო გადაწყვეტილება, რაც წარმოადგენს ადმინისტრაციული კატეგორიის დავას, რამდენადაც ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 2.1. მუხლის მიხედვით, საერთო სასამართლოები ადმინისტრაციული სამართალწარმოების წესით განიხილავენ ადმინისტრაციული სამართლის კანონმდებლობიდან გამომდინარე სამართლებრივი ურთიერთობიდან წარმოშობილ დავებს. ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 2.2. მუხლი კიდევ უფრო აკონკრეტებს, თუ რა შეიძლება წარმოადგენდეს ადმინისტრაციული დავის საგანს. ამასთან, სარჩელი აღძრულია მოპასუხე ადმინისტრაციული ორგანოს თბილისის სააღსრულებო ბიუროს მიმართ, რამდენადაც საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ თბილისის სააღსრულებო ბიურო, ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 2.1. “ა” ქვეპუნქტის დეფინიციიდან გამომდინარე, წარმოადგენს ადმინისტრაციულ ორგანოს.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ კანონმდებელმა ადმინისტრაციული სამართალწარმოებით საქმის განხილვის ძირითად ელემენტად განსაზღვრა დავის საგანი, რომელიც წარმოშობილია იმ სამართალურთიერთობიდან, რომელსაც საჯარო, კონკრეტულად, ადმინისტრაციული სამართლის კანონმდებლობა აწესრიგებს.
საკასაციო სასამართლო ეყრდნობა საქართველოს უზენაესი სასამართლოს 2005 წლის 19 მაისის გადაწყვეტილებას ¹ბს-174-135-კ-05 ადმინისტრაციულ საქმეზე და განმარტავს, რომ საქართველოს კონსტიტუციის 82.2 მუხლის მიხედვით, სასამართლოს აქტები სავალდებულოა ყველა სახელმწიფო ორგანოსა და პირისათვის ქვეყნის მთელ ტერიტორიაზე.
საერთო სასამართლოების მიერ მიღებული აქტების აღსრულების წესსა და პირობებს აწესრიგებს რა 1999 წლის 16 აპრილის ,,სააღსრულებო წარმოებათა შესახებ’’ კანონი, რომლის 5.3. მუხლის თანახმად, თავის საქმიანობაში სააღსრულებო დაწესებულება – სააღსრულებო ბიურო ხელმძღვანელობს ამ კანონით, საქართველოს ნორმატიული აქტებით და სააღსრულებო ბიუროს დებულებით, რომლის 17.3. მუხლის თანახმად, სასამართლო აღმასრულებელი თავის საქმიანობაში ხელმძღვანელობს ამ კანონით, საქართველოს იუსტიციის მინისტრის მიერ დამტკიცებული ,,სააღსრულებო წარმოებათა შესახებ’’ ინსტრუქციითა და სხვა ნორმატიული აქტებით.
მითითებული ნორმატიული აქტით დადგენილია სპეციალური პროცედურა, სააღსრულებო წარმოების სპეციფიკურობიდან გამომდინარე, რომლის საფუძველზეც ხორციელდება სააღსრულებო მოქმედებები.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ კანონმდებლის მიერ სავსებით ლოგიკურად დადგინდა რა ადმინისტრაციული წარმოების სპეციალური სახე, ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 3.4. მუხლის მიხედვით აღმასრულებელ ხელისუფლების ორგანოთა იმ საგამონაკლისო საქმიანობათა ჩამონათვალში მითითებულია სასამართლოს მიერ გამოტანილი და კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილების აღსრულებასთან დაკავშირებული საქმიანობაც (პუნქტი “გ”), რაც გულისხმობს, რომ ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის დებულებით დადგენილი ადმინისტრაციული წარმოების სახეები არ გამოიყენება სააღსრულებო მოქმედებათა განხორციელების სტადიებზე შესაბამისი ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების გამოცემისას, რაც არც ერთ შემთხვევაში არ შეიძლება გაგებულ იქნას იმგვარად, რომ სააღსრულებო დაწესებულებების მიმართ საერთოდ არ ვრცელდება ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის ნორმების მოქმედება, რამდენადაც, კოდექსის 3.1. მუხლის იმპერატიული შინაარსის დებულების თანახმად, ამ კოდექსის მოქმედება ვრცელდება ყველა ადმინისტრაციული ორგანოს საქმიანობაზე. შესაბამისად, იგი ვრცელდება სააღსრულებო დაწესებულებათა, როგორც სახელმწიფო ორგანოს საქმიანობაზეც, მათ შორის, ადმინისტრაციული ორგანოს საქმიანობის ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსით დადგენილი პრინციპები, რამდენადაც ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 2.,,ა’’ მუხლით ტერმინი “ადმინისტრაციული წარმოება” განმარტებულია, როგორც ადმინისტრაციული ორგანოს საქმიანობა ადმინისტრაციული სამართლებრივი აქტის მომზადების, გამოცემისა და აღსრულების, აგრეთვე ადმინისტრაციული საჩივრის გადაწყვეტის მიზნით, შესაბამისად, ამ კოდექსით დადგენილი ადმინისტრაციული წარმოების სახეები ვერ გავრცელდება სასამართლო აქტების აღსრულებასთან დაკავშირებულ საქმიანობაზე, რადგან აღმასრულებლის მიერ სააღსრულებო წარმოების საფუძველზე სააღსრულებო მოქმედებების ჩატარება ემსახურება არა ადმინისტრაციულ – სამართლებრივი აქტის გამოცემას, არამედ სასამართლოს კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილების აღსრულების მიზანს.
სასამართლო ახორციელებს რა სახელმწიფო ხელისუფლების განსაკუთრებულ ფუნქციას – მართლმსაჯულებას, სახელმწიფოს სახელით დადგენილი გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლა გულისხმობს მის უპირობო და სავალდებულო შესრულებას. მოქმედი კანონმდებლობით სასამართლო აქტების აღსრულების კომპეტენცია არ არის სასამართლო სისტემის იურისდიქცია, იგი განეკუთვნება აღმასრულებელი ხელისუფლების უფლებამოსილებას სპეციალურ კანონში სავსებით სწორად გამოყენებული ტერმინის “სააღსრულებო მოქმედებათა” განხორციელების მექანიზმით, კერძოდ, კანონის 26-ე მუხლის თანახმად, სასამართლო აღმასრულებელი სააღსრულებო მოქმედებას იწყებს იძულებითი აღსრულების შესახებ კრედიტორის წერილობით განცხადებისა და სააღსრულებო ფურცლის საფუძველზე.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ ჯეროვანი და ეფექტური მართლმსაჯულება მიიღწევა არა ოდენ სასამართლოს მიერ კონკრეტული კონფლიქტების გადაწყვეტის, არამედ, კანონიერ ძალაში შესული სასამართლო აქტების კანონშესაბამისი, დროული აღსრულების უზრუნველყოფით, რაც “სააღსრულებო წარმოებათა შესახებ" კანონის 17.5. მუხლის მიხედვით აღმასრულებლის პირდაპირ მოვალეობას წარმოადგენს, კერძოდ, “აღმასრულებელი ვალდებულია მიიღოს ყველა კანონიერი ზომა გადაწყვეტილების სწრაფად და რეალურად აღსრულებისათვის", განუმარტოს მხარეებს მათი უფლებები და მოვალეობები, დაეხმაროს მათ უფლებებისა და კანონიერი ინტერესების დაცვაში.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ კონკრეტულ შემთხვევაში დავის საგანს წარმოადგენს ადმინისტრაციული ორგანოსათვის _ თბილისის სააღსრულებო ბიუროსათვის ქმედების განხორციელებისაგან თავის შეკავების დავალება, კერძოდ, აღმასრულებლის დავალდებულება, თავი შეიკავოს სასამართლოს კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილების აღსრულებისაგან, რაც ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 2.2. “გ” პუნქტის თანახმად, წარმოადგენს მოთხოვნას ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ ქმედების განხორციელებისაგან თავის შეკავების თაობაზე, სარჩელი კი აღძრულია ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 24-ე მუხლის შესაბამისად, ქმედების განხორციელებისაგან თავის შეკავების მოთხოვნით. ამასთან, საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ დავის არსს არ ცვლის ის გარემოება, რომ აღსრულება მიმდინარეობს სამოქალაქო საქმეზე გამოტანილ კანონიერ ძალაში შესულ გადაწყვეტილებაზე, რამდენადაც, მოცემულ შემთხვევაში მოსარჩელე სადავო ხდის აღმარულებლის მიერ გადაწყვეტილების აღსრულების მიზნით განხორციელებელ მოქმედებებს, მიაჩნია რა, რომ აღმარულებლის მოქმედებით ილახება მისი უფლებები.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 3.4 მუხლის სწორი განმარტების პირობებში, სააღსრულებო ბიუროს მიერ განხორციელებული მოქმედებების, ასევე გამოცემული ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების კანონიერების მიმართ აღძრულ სარჩელებზე სამართალწარმოება უნდა განხორციელდეს ადმინისტრაციული მართლმსაჯულების მეშვეობით, ვინაიდან სააღსრულებო წარმოება ხორციელდება ადმინისტრაციული კანონმდებლობის ნაწილის _ “სააღსრულებო წარმოებათა შესახებ” კანონის საფუძველზე, შესაბამისად სააღსრულებო ორგანო თავისი ფუნქციის განხორციელებისას იყენებს ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი ღონისძიებების ფორმებს: ადმინისტრაციული აქტს, რეალაქტს, ადმინისტრაციულ ხელშეკრულებას, ხოლო თითოეული მათგანის კანონიერება უნდა გადამოწმდეს ადმინისტრაციული სამართალწარმოების მეშვეობით ამ სამართალწარმოების სპეციფიკის გათვალისწინებით.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ რეალაქტი (დე ფაქტო მოქმედება, რეალური მოქმედება) არის ადმინისტრაციული ორგანოს ისეთი საჯაროსამართლებრივი ღონისძიება, რომელიც მიმართულია არა სამართლებრივი ურთიერთობის წარმოშობის, შეცვლის ან შეწყვეტისაკენ, არამედ ფაქტობრივი შედეგების დადგომისაკენ. საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსი ადგენს ადმინისტრაციული ორგანოს მიერ განხორციელებული რეალური მოქმედებისაგან პირის უფლებებისა და კანონიერი ინტერესების დაცვის სამართლებრივ საშუალებას, კერძოდ, ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 24-ე მუხლის თანახმად, სარჩელი შეიძლება აღიძრას როგორც ქმედების განხორციელების ასევე ქმედების განხორციელებისაგან თავის შეკავების მოთხოვნით, რაც მოცემულ შემთხვევაში სახეზეა.
საკასაციო სასამართლო განმარტავს, რომ რეალაქტის ცნების ქვეშ იგულისხმება ყველა ის მმართველობითი ღონისძიება, რომელიც მიმართულია არა სამართლებრივი, არამედ ფაქტობრივი შედეგის დადგომისაკენ (წარმოშობის, შეცვლის ან შეწყვეტისაკენ). სწორედ ეს ნიშანი განასხვავებს ამ ინსტიტუტს ადმინისტრაციული ორგანოს საქმიანობის სხვა სამართლებრივი ფორმებისაგან, ამასთან, ადმინისტრაციული ორგანოს საქმიანობის სამართლებრივი ფორმის სწორი კვალიფიკაცია, პროცესუალური თვალსაზრისით, წარმოადგენს აუცილებელ წინაპირობას სარჩელის სწორი ფორმის განსაზღვრისთვის, ხოლო ადმინისტრაციული სასამართლოს მეშვეობით უფლების დაცვა არ შემოიფარგლება ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტით და ადმინისტრაციული ხელშეკრულებით, არამედ ის, ასევე მოიცავს ადმინისტრაციულ რეალაქტსაც.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ მოცემულ სამართალურთიერთობას გააჩნია საჯაროსამართლებრივი ურთიერთობის დამახასიათებელი ყველა ელემენტი, კერძოდ, დავა დაკავშირებულია იმ სამართლებრივ ურთიერთობასთან, რომელიც გამომდინარეობს ადმინისტრაციული სამართლის კანონმდებლობიდან, ასევე სარჩელი აღძრულია მოპასუხე ადმინისტრაციული ორგანოების მიმართ, რის გამოც არსებობს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 2.1. მუხლით განსაზღვრული პირობები, დავის ადმინისტრაციულ კატეგორიად მიჩნევისათვის.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ მოცემული საქმის სამოქალაქო სამართალწარმოების წესით განხილვა გამოიწვევს საპროცესო ნორმების ისეთ დარღვევას, რომლებიც აუცილებლად განაპირობებს საქმეზე უკანონო გადაწყვეტილების დადგენას, ვინაიდან ადმინისტრაციული საპროცესო სამართლის პრინციპები მკვეთრად განსხვავდება სამოქალაქო სამართალწარმოების პრინციპებისაგან და რომელთა გამოყენება მხოლოდ ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-2 მუხლით გათვალისწინებულ და მკაფიოდ განსაზღვრულ საქმეებზეა დასაშვები.
საკასაციო სასამართლო კანონშესაბამისად მიიჩნევს სამოქალაქო სასამართლოს მიერ ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 26.2. მუხლით მინიჭებული უფლებამოსილების გამოყენებას _ განსჯადობის შესახებ დავის წამოწყებას, რამდენადაც ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 2.1. მუხლის იმპერატიული მოთხოვნიდან გამომდინარე, ადმინისტრაციული სამართალწარმოების წესით მხოლოდ ადმინისტრაციული დავების განხილვაა დაშვებული.
ყოველივე აღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ განსახილველი დავა წარმოადგენს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 2.2 “გ” მუხლით გათვალისწინებულ ადმინისტრაციული სამართალწარმოების წესით განსახილველ ადმინისტრაციულ დავას და იგი თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის განსჯადია.
ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო პალატამ იხელმძღვანელა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 1.2; 2.1; 26.3 და საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 390-ე, 399-ე მუხლებით და



დ ა ა დ გ ი ნ ა :

1. ვ. გ-ის სარჩელი მოპასუხე _ თბილისის სააღსრულებო ბიუროს მიმართ განსჯადობით განსახილველად დაექვემდებაროს თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას;
2. საქმე გადაეცეს განსჯად სასამართლოს;
3. წინამდებარე განჩინება გაეგზავნოთ მხარეებს;
4. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.