ბს-490-463 (კ-09) 20 ოქტომბერი, 2009 წელი
ქ. თბილისი


ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატა
შემადგენლობა:

თავმჯდომარე ლევან მურუსიძე (მომხსენებელი)
მოსამართლეები: ნუგზარ სხირტლაძე
პაატა სილაგაძე



სხდომის მდივანი _ გულნარა ილინა

კასატორი (მოპასუხე) _ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახური

მოწინააღმდეგე მხარე (მოსარჩელე) _ კ. ი-შვილი

თავდაპირველი მოპასუხე _ საქართველოს ფინანსთა სამინისტრო

გასაჩივრებული გადაწყვეტილება _ თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 1 ოქტომბრის გადაწყვეტილება

სარჩელის საგანი _ მატერიალური ზიანის ანაზღაურება




ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :

2005 წლის 16 მაისს კ. ი-შვილმა სასარჩელო განცხადებით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს, მოპასუხეების _ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საბაჟო დეპარტამენტის, საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს ფინანსური პოლიციისა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს მიმართ, რომლითაც მოპასუხეებისათვის მატერიალური ზიანის _ 37 549 ლარისა და 1000 აშშ დოლარის სოლიდარულად მის სასარგებლოდ გადახდის დაკისრება მოითხოვა.
მოსარჩელის მტკიცებით, მან რუსეთის ფედერაციის ქ. ვოლგოგროდში შპს “...” 2004 წლის 19 აპრილს გაფორმებული ¹0014 ნავთობპროდუქტების მიწოდების ხელშეკრულების საფუძველზე შეიძინა კომპანია “...” წარმოების ავტომანქანის ზეთი, რომელიც საქართველოს ტერიტორიაზე შემოტანის შემდეგ, საბაჟო გაფორმების მიზნით, წარდგენილ იქნა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საბაჟო დეპარტამენტის რეგიონალურ საბაჟო ორგანოში, მაგრამ საქონლის საბაჟო გაფორმება არ განხორციელდა. 2004 წლის 23 სექტემბერს კ. ი-შვილმა საქონლის განბაჟების მიზნით განცხადებით მიმართა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საბაჟო დეპარტამენტს და კუთვნილი საქონლის საბაჟო გაფორმების უზრუნველყოფა მოითხოვა, მაგრამ მისი მოთხოვნა არ დაკმაყოფილდა. 2004 წლის 8 ოქტომბერს საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს ფინანსური პოლიციის ოპერატიული დეპარტამენტის მე-3 გამყოფილებამ დალუქა ის ავტომანქანა, რომელშიც განთავსებული იყო საქონელი.
2004 წლის 29 ოქტომბერს კ. ი-შვილმა დარღვეული უფლების დაცვის მიზნით სარჩელით მიმართა თბილისის ისანი-სამგორის რაიონულ სასამართლოს, რომლის საფუძველზე მიღებული 2009 წლის 18 ნოემბრის გადაწყვეტილებით კ. ი-შვილის სარჩელი დაკმაყოფილდა; საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს ფინანსური პოლიციის ოპერატიულ დეპარტამენტს დაეკისრა დადებული ლუქის მოხსნა იმ ავტომანქანაზე, რომელშიც განთავსებული იყო კ. ი-შვილის კუთვნილო საქონელი; ხოლო საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საბაჟო დეპარტამენტს საქონლის საბაჟო გაფორმება დაევალა. თბილისის ისანი-სამგორის რაიონულ სასამართლოს 2004 წლის 29 ნოემბრის განჩინებით გადაწყვეტილება დაუყოვნებლივ აღსასრულებლად იქნა მიქცეული და გაიცა სააღსრულებო ფურცელი. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს ფინანსური პოლიციის ოპერატიულმა დეპარტამენტმა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საბაჟო დეპარტამენტმა ზემოხსენებული გადაწყვეტილების აღსრულება დააყოვნეს, რამაც მოსარჩელისათვის მატერიალური ზიანის მიყნება გამოიწვია.
მოსარჩელის მტკიცებით, მასსა და ი/მ ე. გ-შვილს შორის დადებული ხელშეკრულების საფუძველზე, კ. ი-შვილს საქონლის მიწოდება უნდა განეხორციელებინა 2004 წლის 15 დეკემბერს. ვინაიდან სასამართლოს 2004 წლის 18 ნოემბრის გადაწყვეტილება ამ დროისათვის არ იყო აღსრულებული კ. ი-შვილს, ხელშეკრულების შესაბამისად, ე. გ-შვილის მიმართ ბეს ორმაგად დაბრუნების ვალდებულება წარმოეშვა; ასევე ვალდებულების დარღვევის გამო ხელშეკრულების მოშლის სანაცვლოდ ე. გ-შვილსა და კ. ი-შვილს შორის მოხდა ხელშეკრულების გაგრძელება, თუმცა ხელშეკრულებით გათვალისწინებული ნასყიდობის ხელშეკრულების ღირებულების შემცირებით, რამაც კ. ი-შვილისათვის 14 694 ლარის დანაკლისი გამოიწვია; კ. ი-შვილს ასევე მიადგა მატერიალური ზიანი 1000 აშშ დოლარის ოდენობით, რაც გაღებულ იქნა ადვოკატისათვის მომსახურებისათვის სასამართლოში საქმის წარმოებასთან დაკავშირებით, ასევე 80 ლარი _ თბილისის სააღსრულებო ბიუროში გაღებული წინასწარი ხარჯი, 675 ლარი _ ავტომანქანის იძულებითი დგომისათვის სატერმინალო მომსახურების ხარჯი, 4100 ლარი _ ავტომანქანის მფლობელის სასარგებლოდ ტერმინალში ავტომანქანის იძულებით დგომისა და მოცდენისათვის.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2006 წლის 21 თებერვლის გადაწყვეტილებით კ. ი-შვილის სარჩელი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ: საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საბაჟო დეპარტამენტსა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს ფინანსურ პოლიციას სოლიდარულად დაეკისრათ მოსარჩელის ი/მ კ. ი-შვილის სასარგებლოდ მატერიალური ზიანის ანაზღაურება შემდეგი ოდენობით: ბეს ორმაგი ოდენობით დაბრუნების გამო 18 000 ლარი; ადვოკატის მომსახურებისათვის გაწეული ხარჯები 1000 აშშ დოლარის ექვივალენტი ლარებში; თბილისის სააღსრულებო ბიუროში გაღებული წინასწარი ხარჯები 80 ლარი; ავტომანქანის იძულებით დგომისათვის გაწეული სატერმინალო მომსახურეობის ხარჯები 675 ლარი; ტერმინალში ავტომანქანის იძულებით დგომისა და მოცდენისათვის მისი მფლობელის სასარგებლოდ ზიანის ანაზღაურების სახით 4 100 ლარი. მოსარჩელეს უარი ეთქვა, ქონებრივი დანაკლისის სახით 14 694 ლარის ოდენობით, მატერიალური ზიანის ანაზღაურებაზე.
საქალაქო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია ის გარემოება, რომ ადმინისტრაციული ორგანო, კანონმდებლობის თანახმად, ვალდებული იყო, განეხორციელებინა ქმედება, რომლის შეუსრულებლობით მოსარჩელეს მიადგა მატერიალური ზიანი, კერძოდ, ხელშეკრულებით ნაკისრი ვალდებულების შეუსრულებლობის გამო, კონტრაჰენტისათვის ზიანის ასანაზღაურებლად კ. ი-შვილს დაეკისრა ბეს ორმაგი ოდენობით დაბრუნება.
დადასტურებულად იქნა მიჩნეული, რომ 2004 წლის 25 ოქტომბრის საადვოკატო მომსახურეობის შესახებ ხელშეკრულების შესაბამისად, მომსახურეობის საფასური განისაზღვრა 1000 აშშ დოლარით, აგრეთვე თბილისის სააღსრულებო ბიუროში მოსარჩელის მიერ გადახდილ იქნა 80 ლარი. შპს “...” სალაროს შემოსავლის ¹2611 ორდერით დადგინდა ავტომანქანის იძულებითი დგომისათვის გაწეული სატერმინალო მომსახურების _ 675 ლარის გადახდის ფაქტი. ასევე დადგინდა, რომ ა. თ-შვილის კუთვნილი ავტომანქანა “...” ტერმინალში იძულებითი დგომისა და მოცდენისათვის მოსარჩელემ განიცადა მატერიალური ზიანი 4100 ლარის ოდენობით.
მოსარჩელის მოთხოვნა 14 694 ლარის ოდენობით მატერიალური ზიანის ნაწილში საქალაქო სასამართლომ უსაფუძვლოდ მიიჩნია, რადგან საქმის მასალებით არ დადასტურდა, მოსარჩელის ქონებრივი დანაკლისი გამოწვეული იყო თუ არა მხოლოდ მოპასუხეთა ბრალეული ქმედებით.
საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საბაჟო დეპარტამენტმა, რომელმაც გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და საქმეზე ახალი გადაწყვეტილების მიღებით მოსარჩელისათვის სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვა.
სააპელაციო საჩივრის ავტორი მიიჩნევდა, რომ საბაჟო ორგანოს ბრალი არ მიუძღვოდა საქონლის გაფორმების დაყოვნებაში, ვინაიდან, სანამ საქონელი და სატრანსპორტო საშუალება დალუქული იყო ფინანსური პოლიციის ოპერატიული დეპარტამენტის ლუქით, საბაჟო ორგანოს არ შეეძლო ჩაეტარებინა საბაჟო გაფორმების პროცედურები მოსარჩელის მიერ საქართველოში შემოტანილ საქონელზე. სასამართლომ გადაწყვეტილების მიღებისას არ გამოიყენა საბაჟო კოდექსის 134-ე მუხლი, ვინაიდან საბაჟო დეკლარაცია და საბაჟო გაფორმებისათვის საჭირო დოკუმენტაცია საბაჟო ორგანომ მიიღო 2004 წლის 21 დეკემბერს და იმავე დღეს გააფორმა ტვირთი მოსარჩელის მიერ არჩეულ საბაჟო რეჟიმში. სადავო საქონელი საქართველოში შემოტანილი იყო საბაჟო წესების დარღვევით, კერძოდ, ტვირთის შემოტანისას მოსარჩელემ დაარღვია “ნავთობის მსუბუქი, საშუალო და მძიმე დისტილატების დაბეგვრისა და აღრიცხვის გაუმჯობესების ღონისძიებათა შესახებ” საქართველოს პრეზიდენტის 1999 წლის 12 ივლისის ¹434 ბრძანებულება, ასევე დაირღვა საქართველოს საბაჟო დეპარტამენტის თავმჯდომარის 1999 წლის 12 აგვისტოს ¹156 ბრძანება, რომლითაც აკრძალული იყო როკი-ცხინვალი-გორის საავტომობილო მაგისტრალის გავლით აქციზური საქონლის გადაადგილება.
საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილება 14 694 ლარის ოდენობით მატერიალური ზიანის ანაზღაურებაზე უარის თქმის ნაწილში სააპელაციო წესით გაასაჩივრა კ. ი-შვილმა და მოითხოვა მითითებულ ნაწილში მისი სარჩელის დაკმაყოფილება.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 10 იანვრის განჩინებით კ. ი-შვილის წარმომადგენლის შუამდგომლობა დაკმაყოფილდა, თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2006 წლის 21 თებერვლის გადაწყვეტილებაზე კ. ი-შვილის მიერ შეტანილ სააპელაციო საჩივარზე შეწყდა საქმის წარმოება.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 17 იანვრის გადაწყვეტილებით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საბაჟო დეპარტამენტის სააპელაციო საჩივარი ნაწილობრივ დაკმაყოფილდა, გაუქმდა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2006 წლის 21 თებერვლის გადაწყვეტილება იმ ნაწილში, რომლითაც საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საბაჟო დეპარტამენტს, სოლიდარულად, მოსარჩელის სასარგებლოდ დაეკისრა ზიანისა (18 000 ლარი, 1000 აშშ დოლარის ეკვივალენტი ლარებში, 80 ლარი, 675 ლარი) და სახელმწიფო ბაჟის სახით გადახდილი თანხის _ 367,35 ლარის ანაზღაურება; დანარჩენ ნაწილში თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2006 წლის 21 თებერვლის გადაწყვეტილება დარჩა უცვლელად.
სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ საბაჟო დეპარტამენტისათვის თანხის დაკისრების ნაწილში სასამართლოს გადაწყვეტილება სამართლებრივად იყო დაუსაბუთებელი. საქალაქო სასამართლომ მხოლოდ აღნიშნა, რომ საბაჟო დეპარტამენტის მხრიდან ადგილი ჰქონდა უმოქმედობას, რამდენადაც მან არ განახორციელა კანონით მისთვის დაკისრებული ვალდებულება სასამართლო გადაწყვეტილების დაუყოვნებლივ აღსრულების შესახებ თბილისის სააღსრულებო ბიუროს 2004 წლის 2 დეკემბრისა და 9 დეკემბრის ¹01-06 წერილების საფუძველზე. ზემოაღნიშნული მსჯელობა არ ექვემდებარებოდა გაზიარებას, რადგან საქმის მასალებით დგინდებოდა, რომ სააღსრულებო საქმის წარმოება დამთავრდა 2004 წლის 21 დეკემბერს, როდესაც ფინანსური პოლიციის მიერ შესრულდა აღმასრულებლის მოთხოვნა და ლუქი მოეხსნა ავტომანქანას. იმავე დღეს საბაჟო ორგანოს მიერ განბაჟდა ი/მ კ. ი-შვილის კუთვნილი საქონელი. სააპელაციო სასამართლოს მითითებით, საქალაქო სასამართლოს უნდა გამოეყენებინა საბაჟო კოდექსის 134-ე მუხლი. სააპელაციო სასამართლომ არ გაიზიარა მოწინააღმდეგე მხარის წარმომადგენლის მოსაზრება, რომ ჯერ კიდევ ფინანსური პოლიციის მიერ საქონლის დალუქვამდე (2004 წლის 8 ოქტომბერი), საბაჟო ორგანოს შეეძლო ტვირთის განბაჟება, რითაც აცილებული იქნებოდა ზიანის დადგომა. თვით სარჩელის შინაარსიდან დგინდებოდა, რომ სარჩელის საფუძველს წარმოადგენდა მოპასუხეების, მათ შორის, საბაჟო ორგანოს მიერ თბილისის ისანი-სამგორის რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 18 ნოემბრის გადაწყვეტილების დროული აღუსრულებლობა, რაც საბაჟო დეპარტამენტთან მიმართებაში არ დასტურდებოდა.
ამრიგად, სააპელაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ გასაჩივრებული გადაწყვეტილება იმ ნაწილში, რომლითაც ფინანსთა სამინისტროს საბაჟო დეპარტამენტს, სოლიდარულად დაეკისრა ზიანისა და სახელმწიფო ბაჟის ანაზღაურება, უნდა გაუქმებულიყო, ხოლო დანარჩენ ნაწილში, ფინანსურ პოლიციასთან მიმართებაში, უცვლელად დარჩენილიყო, რამდენადაც აღნიშნული არ წარმოადგენდა სააპელაციო სასამართლოს განხილვის საგანს _ ფინანსურ პოლიციას არ გაუსაჩივრებია ხსენებული გადაწყვეტილება.
სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურმა, რომელმაც მოითხოვა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება იმ ნაწილში, რომლითაც საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს ფინანსურ პოლიციას მოსარჩელის სასარგებლოდ დაეკისრა ზიანის _ 18 000 ლარის, 1000 აშშ დოლარის ეკვივალენტის ლარებში, 80 ლარის, 675 ლარისა და სახელმწიფო ბაჟის გადახდა 367.35 ლარის ოდენობით შემდეგი საფუძვლებით:
ფინანსურ პოლიციას სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 70-78-ე მუხლების დაცვით არ ეცნობა სასამართლო სხდომის დრო, რის გამოც მოკლებული იყო შესაძლებლობას, მონაწილეობა მიეღო საქმის განხილვაში.
საკასაციო საჩივრის ავტორი მიიჩნევდა, რომ ვინაიდან კ. ი-შვილმა უკანონოდ გადმოკვეთა საზღვარი, საბაჟო დეპარტამენტმა არ მოახდინა აღნიშნული ტვირთის განბაჟება, ხოლო ფინანსური პოლიციის ოპერატიული დეპარტამენტის III განყოფილებამ ტვირთი დააყადაღა. ფინანსურ პოლიციას სრული უფლება ჰქონდა, იმ დროს მოქმედი საგადასახადო კოდექსის 223-ე მუხლის მე-5 პუნქტის თანახმად, ჯარიმის თანხის გადახდამდე მოეხდინა ასეთი წესით ტრანსპორტირებული მატერიალური ფასეულობების ან საქონლის დაყადაღება. მოგვიანებით ფინანსურმა პოლიციამ სასამართლო გადაწყვეტილების საფუძველზე მოხსნა ლუქი და მის ქმედებას საქონლის განბაჟებასთან მიმართებით არ გამოუწვევია არანაირი შეფერხება.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციული და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2007 წლის 8 ნოემბრის განჩინებით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; გაუქმდა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2007 წლის 17 იანვრის გადაწყვეტილება იმ ნაწილში, რომლითაც უცვლელად დარჩა პირველი ინსტანციის სასამართლოს გადაწყვეტილება საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს ფინანსური პოლიციისათვის კ. ი-შვილის სასარგებლოდ თანხების დაკისრების ნაწილში და საქმე ამ ნაწილში ხელახლა განსახილველად დაუბრუნდა იმავე სასამართლოს, დანარჩენ ნაწილში სააპელაციო სასამართლოს 2007 წლის 17 იანვრის გადაწყვეტილება დარჩა უცვლელად.
საკასაციო სასამართლომ მიიჩნია, რომ საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილებით მოპასუხეებს _ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საბაჟო დეპარტამენტსა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს ფინანსურ პოლიციას სოლიდარულად დაეკისრათ მოსარჩელის სასარგებლოდ თანხის გადახდა. ერთ-ერთი სოლიდარული მოვალის _ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საბაჟო დეპარტამენტის მიერ გადაწყვეტილების სრულად გასაჩივრება თავისთავად გულისხმობდა მის გასაჩივრებას საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს ფინანსური პოლიციისათვის თანხის სოლიდარულად დაკისრების ნაწილშიც, რადგან სოლიდარული ვალდებულების არსიდან გამომდინარე, აღნიშნული თანხის გადახდის ვალდებულება წარმოადგენდა ორივე მოპასუხეების მიერ სასამართლო გადაწყვეტილებით დაკისრებული ვალდებულების შესრულების საგანს. სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება უშუალოდ შეეხო კასატორს და მისი, როგორც სოლიდარული მოვალის მდგომარეობა კიდევ უფრო დაამძიმა, რამდენადაც ამჯერად მთლიანად მას დაეკისრა გადასახდელი თანხა.
საკასაციო პალატამ ასევე მიიჩნია, რომ მატერიალური ზიანის ანაზღაურების საკითხი ფინანსურ პოლიციასთან მიმართებაში საჭიროებდა საქმის ფაქტობრივი გარემოებების გამორკვევა-შეფასებას.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 1 ოქტომბრის გადაწყვეტილებით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის სააპელაციო საჩივარი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2006 წლის 21 თებერვლის გადაწყვეტილების შეცვლით მიღებულ იქნა ახალი გადაწყვეტილება. კ. ი-შვილის სარჩელი დაკმაყოფილდა ნაწილობრივ; საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურს კ. ი-შვილის სასარგებლოდ დაეკისრა მის მიერ გადახდილი ბეს ორმაგი ოდენობის, თანხით _ 1800 ლარის, თბილისის სააღსრულებო ბიუროში გაღებული წინასწარი ხარჯების _ 80 ლარის, ავტომანქანის იძულებით დგომისათვის სატერმინალო მომსახურებისათვის გაღებული ხარჯების _ 675 ლარისა და ადვოკატის ხარჯების _ 266,20 ლარის ანაზღაურება. კ. ი-შვილის სასარჩელო მოთხოვნა ადვოკატის ხარჯების სახით გაღებული 1553,80 ლარის ანაზღაურების შესახებ არ დაკმაყოფილდა. კ. ი-შვილს დაეკისრა სახელმწიფო ბაჟის სახით 150 ლარის გადახდა.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 1 ოქტომბრის გადაწყვეტილება საკასაციო წესით გაასაჩივრა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურმა და გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება იმ ნაწილში მოითხოვა, რომლითაც უარი ეთქვა სააპელაციო საჩივრის დაკმაყოფილებაზე. კასატორი მიიჩნევს, რომ სააპელაციო პალატამ მართებულად ჩათვალა, რომ პირველი ინსტანციის სასამართლოს არ უნდა ემსჯელა, რამდენად იყო მოსარჩელის მიერ დაცული საბაჟო კანონმდებლობა საქართველოში აქციზური საქონლის შემოტანის კუთხით და მიუთითა 2004 წლის 18 ნოემბრის კანონიერ ძალაში შესულ სასამართლო გადაწყვეტილებაზე. კასატორი თვლის, რომ პირველი ინსტანციის სასამართლოს გადაწყვეტილებაზე 2004 წლის 30 ნოემბერს ამოწერილი სააღსრულებო ფურცლით საბაჟო ორგანოსადმი დადგენილი ვალდებულება, განებაჟებია კ. ი-შვილის მიერ წარდგენილი საქონელი, თავის თავში მოიცავდა მოსარჩელის მოვალეობასაც, რომლის თანახმად, მასვე უნდა წარედგინა საბაჟო დეკლარაცია საბაჟო ორგანოში. აღნიშნული კ. ი-შვილმა განახორციელა 2004 წლის 21 დეკემბერს, ხოლო ლუქის ახსნა მოხდა დაუყოვნებლივ, საბაჟო პროცედურების შესრულების უშუალოდ წინა მომენტში. ამავე დღეს წარუდგინა მოსარჩელემ საბაჟო ორგანოს სატვირთო-საბაჟო დეკლარაცია და საბაჟო ორგანომ კანონით დადგენილი წესით და ვადებში მოახდინა მოსარჩელის მიერ იმპორტირებული საქონლის საბაჟო გაფორმება მის მიერ არჩეულ საბაჟო რეჟიმში. კასატორი თვლის, რომ გასაჩივრებული გადაწყვეტილებით ვერ დასტურდება მოპასუხის მართლსაწინააღმდეგო ქმედება და მისი შედეგი, რომლითაც ზიანი მიადგა მოსარჩელეს, მართლსაწინააღმდეგო ზიანი განხორციელდა განზრახ თუ გაუფრთხილებელი ქმედებით, რაც მნიშვნელოვანია მიყენებული ზიანის ხარისხის დადგენასა და შესაბამისად, კომპენსაციის განსაზღვრისათვის.
კასატორი მიუთითებს ასევე სამოქალაქო კოდექსის 415-ე მუხლზე და თვლის, რომ მოსარჩელემ მხოლოდ 2004 წლის 21 დეკემბერს, ანუ 2004 წლის 15 სექტემბრის ნასყიდობის ხელშეკრულებით ნაკისრი ვალდებულების შესრულების ვადის გასვლის შემდეგ მიმართა საბაჟო ორგანოს და წარუდგინა საქონლის განსაბაჟებლად აუცილებელი სათანადო დოკუმენტაცია. კასატორი მიიჩნევს, რომ აღნიშნულით სახეზეა კ. ი-შვილის უმოქმედობა, თავიდან აეცილებინა ან შეემცირებინა ზიანი. რაც შეეხება ფინანსური პოლიციის საბაჟო დეპარამენტის მიერ ლუქის მოხსნას, აღნიშნული არ გამორიცხავს გადამხდელის პასუხისმგებელობას საბაჟო კოდექსით დადგენილი ვალდებულების შეუსრულებლობისათვის. ამრიგად, კასატორი მიიჩნევს, რომ არც ფინანსურ პოლიციას და არც საბაჟო ორგანოს არ დაურღვევია კანონის არც ერთი ნორმა და მათ საბაჟო პროცედურების დაყოვნებაში ბრალი არ მიუძღვით.
კასატორი ასევე მიუთითებს კ. ი-შვილის მიერ “ნავთობის მსუბუქი, საშუალო და მძიმე დისტილატების დაბეგვრისა და აღრიცხვის გაუმჯობესების ღონისძიებათა შესახებ” საქართველოს პრეზიდენტის 1999 წლის 12 ივლისის ¹434 ბრძანებულებისა და საქართველოს საბაჟო დეპარტამენტის თავმჯდომარის 1999 წლის 12 აგვისტოს ¹156 ბრძანების დარღვევით საქონლის შემოტანის ფაქტზე და თვლის, რომ აღნიშნული დარღვევბის არარსებობის შემთხვევაში მოსარჩელეს რაიმე ზიანი არ მიადგებოდა. ზიანი, რომელიც სასამართლომ დადასტურებულად ჩათვალა, გამოწვეული იყო ერთ შემთხვევაში მოსარჩელის არამართლზომიერი ქმედებით, ხოლო მეორე შემთხვევაში მისი უმოქმედობით.
კასატორი ასევე მიუთითებს სამოქალაქო კოდექსის 415-ე მუხლზე და თვლის, რომ სააპელაციო პალატამ, მართალია, გამოიყენა აღნიშნული კანონი, მაგრამ არასწორად განმარტა და გაავრცელა იმ ზიანზე, რომლის დადასტურებაც მოსარჩელემ ვერ შეძლო. სასამართლომ ასევე კანონის დარღვევით შეცვალა ნასყიდობის ხელშეკრულებაში ორ სუბიექტს შორის ნების გამოვლენის ავტონომიურობით გამოხატული მოქმედების შინაარსი და გაუკეთა კანონსაწინააღმდეგო ინტერპრეტაცია. კასატორი თვლის, რომ 2004 წლის 15 სექტემბრის ნასყიდობის ხელშეკრულების შინაარსიდან გამომდინარე, კ. ი-შვილს ამ ხელშეკრულებით ბეს სახით თანხა არ გადაუხდია, არამედ მხარეთა შორის არსებული ხელშეკრულების თანახმად, ბე არის ნასყიდობის საგნის 20%, ანუ საქონელი _ ზეთი. კასატორი მიიჩნევს, რომ სამოქალაქო კოდექსის 421-ე და 513-ე მუხლებიდან გამომდინარე ზიანის არსებობას გამორიცხავს ამ გარიგების ბათილობა. კასატორი ასევე მიუთითებს 2004 წლის 15 სექტემბრის ნასყიდობის ხელშეკრულების საგანზე, კერძოდ, აღნიშნული ხელშეკრულება ითვალისწინებდა 30 000 ლიტრი ზეთის მიწოდებას, ხოლო მოსარჩელის მიერ შეძენილი და განსაბაჟებლად წარდგენილ იქნა მხოლოდ 27 000 ლიტრი ზეთი, რის გამოც ხელშეკრულება, დადებული ე. გ-შვილთან ვერ შესრულდებოდა თავად მოსარჩელის ბრალით და ზიანის გამომწვევი მოქმედების უშუალო შედეგს არ წარმოადგენდა საბაჟო ორგანოსა ან/და ფინანსური პოლიციის მოქმედება.
კასატორი ასევე მიუთითებს 2005 წლის პირველ იანვრამდე მოქმედ საგადასახადო კოდექსის 68-ე, 131-ე და 223-ე მუხლებზე და თვლის, რომ ვინაიდან კ. ი-შვილის მიერ შემოტანილი საქონელი იმდროისათვის წარმოადგენდა აქციზურ პროდუქციას და მისი შენახვა, გადაადგილებასა და რეალიზაციაზე საჭირო იყო, აღრიცხვის პირველად დოკუმენტებში სრულად და გარკვევით უნდა ასახულიყო სამეურნეო ოპერაციის შინაარსი, საგანი, თანხა, მონაწილე მხარეების დასახელება, ასევე სავალდებულო იყო ეკონომიური საქმიანობისათვის ქვეყნის შიგნით საქონლის მიწოდების შემთხვევაში მკაცრი აღღიცხვის ზედნადების გამოწერა. ვინაიდან აქციზით დასაბეგრი ოპერაცია მოსარჩელემ განახორციელა 2004 წლის 15 სექტემბერს, მას აქციზის გადახდის ვალდებულება წარმოეშვა მომდევნო თვის 10 რიცხვიდან, რომლის გადახდის გარეშე საქონლის რეალიზაცია დაუშვებელი იყო. ამასთან, ფინანსთა სამინისტროს ორგანოები საგადასახადო კოდექსის 223-ე მუხლის საფუძველზე უფლებამოსილნი იყვნენ, ამავე კოდექსის 68-ე მუხლით დადგენილი ვალდებულების შეუსრულებლობის გამო დაკისრებული პასუხისმგებლობის შესრულებამდე მოეხდინათ ასეთი წესით ტრანსპორტირებული მატერიალური ფასეულობების ან საქონლის დაყადაღება.
კასატორი ასევე მიუთითებს მოსარჩელესა და ა. თ-შვილს შორის გაფორმებულ ხელშეკრულებაზე, რომელშიც ზიანის ოდენობა და ანაზღაურების ვალდებულება გათვალისწინებული არ არის. ამასთან, აღნიშნული ხელშეკრულება ითვალისწინებდა საქონლის გადაზიდვას საქართველოს ტერიტორიაზე, კერძოდ, სოფელ ჯავიდან სოფელ ნორიომდე და საქონლის გადაადგილების მარშრუტი დამოკიდებული არ იყო განბაჟების პროცედურასთან. კასატორი თვლის, რომ ა. თ-შვილსათვის 4100 ლარის გადახდა საქმეს არ უკავშირდება, ამასთან, ზემოთხსენებული ზიანი მოსარჩელისათვის სავარაუდო ვერ იქნებოდა და ზიანის გამომწვევი მოქმედების უშუალო შედეგს არ წარმოადგენს.
კასატორი ასევე სადავოდ ხდის 2004 წლის 24 ოქტომბრის ხელშეკრულების საფუძველზე შედგენილ სალაროს გასავლის ორდერს და თვლის, რომ აღნიშნული წარმოადგენს ცალმხრივ დოკუმენტს, რომელზეც არ არის მითითებული დოკუმენტის ნომერი, ბეჭედი, კ. ი-შვილისა ან მისი მოლარის/ბუღალტერის ხელმოწერა. ვინაიდან აღნიშნული დოკუმენტი შედგენილია საქართველოს კანონმდებლობის, მათ შორის საგადასახადო კოდექსის 68-ე მუხლის მოთხოვნათა დარღვევით, იგი ვერ იქნება მიჩნეული ადვოკატის მომსახურებისათვის გადახდილი ხარჯის გადახდის დამადასტურებელ უტყუარ მტკიცებულებად. კასატორი ასევე არ ეთანხმება სასამართლოს შეფასებას სატერმინალო მომსახურების თანხის _ 672 ლარისა და სააღსრულებო საავანსო ხარჯების გადახდის დაკისრებას და თვლის, რომ აღნიშნული არ წარმოადგენს მოპასუხეთა ქმედებით გამოწვეულ მატერიალურ ზიანს.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციული და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2009 წლის 25 მაისის განჩინებით საკასაციო საჩივარი მიჩნეულ იქნა დასაშვებად და დადგინდა საქმის განხილვა მხარეთა დასწრებით.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლო გაეცნო საქმის მასალებს, მოისმინა მხარეთა ახსნა-განმარტებანი, შეამოწმა გასაჩივრებული გადაწყვეტილების კანონიერება-დასაბუთებულობა, წარმოდგენილი საკასაციო საჩივრის საფუძვლიანობა და მიიჩნევს, რომ ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივარი არ უნდა დაკმაყოფილდეს.
თბილისის ისანი-სამგორის რაიონული სასამართლოს 2004 წლის 18 ნოემბრის კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილებით დადგენილია, რომ ი/მ კ. ი-შვილმა კომპანია “...” წარმოების ავტომანქანის ზეთი შეიძინა შპს “...” 2004 წლის 19 აპრილში გაფორმებული ხელშეკრულების საფუძველზე. აღნიშნული საქონელი საქართველოს ტერიტორიაზე შემოიტანა ჩრდილოეთ ოსეთის საბაჟოს გავლით. საქონელი განსაბაჟებლად წარდგენილ იქნა საბაჟო “ჩრდილოეთის”ტერიტორიაზე, მაგრამ განბაჟება ვერ განხორციელდა იმ მიზეზით, რომ ტვირთი შემოტანილი იყო საბაჟო გამშვები პუნქტის “როკის” გავლით, საიდანაც საქონლის შემოტანა შეწყვეტილი იყო. სასამართლომ მოპასუხის განმარტებაზე დაყრდნობით, მიიჩნია, რომ საქონელი შეტანილი იყო საბაჟო გამშვებ პუნქტ “ჩრდილოეთში” განსაბაჟებლად საქართველოს საბაჟო კოდექსის 68-ე მუხლის შესაბამისად, რის გამოც საბაჟო ორგანო ვალდებული იყო განებაჟებია ტვირთი. ამავე გადაწყვეტილებით დადგენილია, რომ ფინანსური პოლიციის მიერ ტვირთზე ლუქის დადება განხორციელდა მოსარჩელის მიერ საქონლის განსაბაჟებლად რეგიონალური საბაჟო ორგანოს ტერიტორიაზე შეტანის შემდეგ 2004 წლის 8 ოქტომბერს. ვინაიდან ფინანსურმა პოლიციამ ვერ წარადგენა რაიმე მტკიცებულება, თუ რის საფუძველზე მოხდა ტვირთის დალუქვა, სასამართლომ მიიჩნია, რომ ფინანსური პოლიციის ოპერატიულ დეპარტამენტს უნდა დავალებოდა შპს “...” ტერიტორიაზე დალუქული ა/მანქანა “მაზ”-ის მისაბმელზე ლუქის მოხსნა. ამავე სასამართლოს 2004 წლის 9 ნოემბრის განჩინებით აღნიშნული გადაწყვეტილება მიქცეულ იქნა დაუყოვნებლივ აღსასრულებლად, რა მიზნითაც 2004 წლის 30 ნოემბერს გაიცა სააღსრულებო ფურცელი.
საქმის მასალებით დადგენილია, რომ თბილისის სააღსრულებო ბიუროს აღმასრულებლის 2004 წლის 2 დეკემბრის ¹01-06 და ამავე წლის 9 დეკემბრის ¹01/06 წერილებით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს ფინანსური პოლიციის ოპერატიულ დეპარტამენტსა და საბაჟო დეპარტამენტს მიეცათ წინადადება სასამართლო გადაწყვეტილებით დაკისებული ვალდებულების დაუყოვნებლივ შესარულებისა. მხარეები სადავოდ არ ხდიან იმ გარემოებას, რომ საქონელზე დადებული ლუქის ახსნა ფინანსური პოლიციის ოპერატიული დეპარტამენტის მიერ განხორციელდა 2004 წლის 21 დეკემბერს, უშუალოდ განბაჟების წინ, რითაც აღსრულებულ იქნა სასამართლოს კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილება.
დადგენილია, რომ ი/მ კ. ი-შვილსა და ე. გ-შვილს შორის 2004 წლის 15 სექტემბერს გაფორმებული ხელშეკრულებით გათვალისწინებული საქონლის მიწოდების ვადას წარმოადგენდა 2004 წლის 15 დეკემბერი. ამავე ხელშეკრულების თანახმად, ნასყიდობის საგანს წარმოადგენდა 30 000 ლიტრი ავტომობილის ზეთი, რომლის ღირებულებაც მხარეებს შორის შეთანხმებით განისაზღვრა 4500 ლარით. დადგენილია, რომ კ. ი-შვილს კონტრაჰენტისაგან ბეს სახით მიღებული ჰქონდა 9000 ლარი, რომელიც საქონლის დადგენილი ვადის დარღვევის შემთხვევაში ორმაგად უნდა დაებრუნებია. საქმის მასალებით დგინდება, რომ ი.მ ე. გ-შვილმა 2005 წლის 05 იანვარს ი.მ კ. ი-შვილისაგან მიიღო ბეს სახით გაცემული თანხის ორმაგი ოდენობა _ 18 000 ლარი (ს.ფ. 113). საქმეში წარმოდგენილი სალაროს გასავლის ორდერით დადგენილია, რომ ა. თ-შვილზე 2004 წლის 21 ოქტომბერს ი/მ კ. ი-შვილის მიერ გაცემულ იქნა ა/მანქანა “...”-ს ¹QQO-842 მისაბმელი ¹EA-575 (მანქანის მოცდენისათვის) ოთხიათას ასი ლარი (ს.ფ. 114). ასევე საქმის მასალებით დგინდება, რომ შპს “...” ი.მ კ. ი-შვილისაგან მიღებული აქვს სატერმინალო მომსახურების თანხა _ 675 ლარი (ს.ფ. 63), ხოლო სალაროს გასავლის ორდერით დგინდება, რომ 2004 წლის 25 ოქტომბერს გაცემულ იქნა საადვოკატო მომსახურების თაობაზე 25.10.04. წ. ხელშეკრულების თანახმად, 1820 ლარი (ს.ფ. 114).
საკასაციო პალატა ვერ დაეთანხმება კასატორის მოსაზრებას იმასთან დაკავშირებით, რომ კ. ი-შვილის მიერ განცდილი მატერიალური ზიანი წარმოადგენს მისივე მართლსაწინააღმდეგო ქმედებებისა და უმოქმედობის შედეგს. იმ მოსაზრებას, რომ კ. ი-შვილის მიერ ტვირთი შემოტანილ იქნა კანონდარღვევით, საბაჟო “როკის” გავლით და აღნიშნულით დაირღვა “ნავთობის მსუბუქი, საშუალო და მძიმე დისტილატების დაბეგვრისა და აღრიცხვის გაუმჯობესების ღონისძიებათა შესახებ” საქართველოს პრეზიდენტის 1999 წლის 12 ივლისის ¹434 ბრძანებულება და საქართველოს საბაჟო დეპარტამენტის თავმჯდომარის 1999 წლის 12 აგვისტოს ¹156 ბრძანება, საკასაციო სასამართლო ვერ გაიზიარებს და მიუთითებს საბაჟო კოდექსის 90-ე მუხლის მე-3 ნაწილზე, რომლის თანახმად, საბაჟო ორგანოს უფლება არ აქვს უარი თქვას დეკლარაციის მიღებაზე. ამასთან, საქმეში წარმოდგენილი საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს 2004 წლის 06 ოქტომბრის ¹02.19/17584 წერილით დგინდება, რომ კ. ი-შვილს 23.09.04 წლის განცხადების განხილვის შემდეგ უარი ეთქვა ტვირთის საბაჟო გაფორმებაზე. ამავე მხარეებს შორის წარმოებული დავის თაობაზე მიღებული სასამართლოს კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილებით დადგენილია ის გარემოება, რომ ტვირთი საბაჟო ორგანოში კ. ი-შვლის მიერ შეტანილ იქნა განსაბაჟებლად საბაჟო კოდექსის 68-ე მუხლის შესაბამისად. აღნიშნულ გარემოებას სსსკ-ის 106-ე მუხლის “ბ” ქვეპუნტის თანახმად, გააჩნია პრეიუდიციული ხასიათი და დამატებით მტკიცებას არ საჭიროებს. დადგენილია, რომ 2004 წლის 09 დეკემბერს კ. ი-შვილმა განცხადებით მიმართა ფინანსური პოლიციის ოპერატიულ დეპარტამენტს, რომლითაც აცნობა სასამართლო გადაწყვეტილების ოპერატიული დეპარტამენტის მიერ დაუყოვნებლივ აღუსრულებლობით გამოწვეული მოსალოდნელი მატერიალური ზიანის თაობაზე და მიმართა თხოვნით, აღესრულებია სასამართლოს გადაწყვეტილებით დაკისრებული ვალდებულება.
საკასაციო პალატა ასევე ვერ გაიზიარებს კასატორის მითითებას იმასთან დაკავშირებით, რომ ნასყიდობის ხელშეკრულებასა და საგადასახადო ანგარიშ-ფაქტურაში დაფიქსირებული ზეთის ოდენობის განსხვავება საგადასახადო კოდექსის 68-ე, 131-ე და 223-ე მუხლებზე დაყრდნობით, ფინანსურ პოლიციას ანიჭებდა უფლებამოსილებას იმპორტიორის მიერ საბაჟო დეკლარაციისა და სპეციალური სატვირთო საბაჟო დეკლარაციის გარეშე საქონლის იმპორტირებისას კანონით დადგენილი ჯარიმის გადახდამდე მოეხდინა საქონლის დაყადაღება. საკასაციო სასამართლო თვლის, რომ განსახილველი დავის საგანს არ წარმოადგენს ფინანსური პოლიციის მიერ ტვირთზე ლუქის დადების (დაყადაღების) მართებულობის დადგენა, აღნიშნული საკითხი განიხილა ისანი-სამგორის რაიონულმა სასამართლომ და 2004 წლის 18 ნოემბრის გადაწყვეტილებით ფინანსურ პოლიციას დაავალა ა/მანქანაზე ლუქის მოხსნა. დღეისათვის განსახილველი დავის საგანს წარმოადგენს კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილების აღრუსრულებლობით გამოწვეული ზიანის ანაზღაურება, რის გამოც საკასაციო პალატა მიუთითებს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის მე-10 მუხლზე და თვლის, რომ ფინანსურ პოლიციას გააჩნდა მისი აღსრულების უპირობო ვალდებულება, რაც მას არ განუხორციელებია.
ამრიგად, საკასაციო პალატა ეთანხმება სააპელაციო სასამართლოს მოსაზრებას იმასთან დაკავშირებით, რომ ფინანსური პოლიციის მხდიდან სასამართლოს გადაწყვეტილების დროულად აღსრულება _ იმპორტირებულ საქონელზე ლუქის მოხსნა, შესაძლებლობას მისცემდა საბაჟო ორგანოს ტვირთი განებაჟებია, ხოლო კ. ი-შვილს ექნებოდა შესაძლებლობა ხელშეკრულებით გათვალისწინებული ვადის ამოწურვამდე, 2004 წლის 15 დეკემბრამდე მიეწოდებინა საქონელი კონტრაჰენტისათვის, რითაც არ წარმოეშობოდა ბეს ორმაგად დაბრუნების ვალდებულება.
საკასაციო პალატა ასევე ეთანხმება სააპელაციო პალატის მოსაზრებას იმასთან დაკავშირებით, რომ 2004 წლის 15 ოქტომბრის ნასყიდობის ხელშეკრულების 2.2 პუნქტში სიტყვა “ფასის” გამოტოვება წარმოადგენდა ტექნიკურ შეცდომას. ვინაიდან, ბეს სამართლებრივი ბუნებიდან გამომდინარე, იგი წარმოადგენს ფულად თანხას, რაც ადასტურებს მხარეებს შორის ხელშეკრულების დადების ფაქტს და წარმოადგენს ვალდებულების შესრულების უზრუნველყოფის საშუალებას.
საკასაციო პალატა ასევე ვერ დაეთანხმება კასატორის მოსაზრებას იმასთან დაკავშირებით, რომ კ. ი-შვილის ა. თ-შვილისათვის 4100 ლარის გადახდა, განსახილველ დავას არ უკავშირდება, რადგან მხარეებს შორის დადებული ხელშეკრულებით არ იყო გათვალისწინებული ა/მანქანის მოცდენისათვის ზიანის ოდენობა და ანაზღაურების ვალდებულება, ამასთან, ხელშეკრულებით საქონლის გადაადგილების მარშრუტი არ იყო დამოკიდებული განბაჟების პროცედურასთან, ვინაიდან საქონლის გადაზიდვა უნდა განხორციელებულიყო სოფ. ... სოფ. .... საქმეზე წარმოდგენილი მტკიცებულებებით და სასამართლოს კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილებით უდავოდ დადგენილია ის გარემოება, რომ ი/მ კ. ი-შვილმა ავტომობილის ზეთის იმპორტირება განახორციელა ა. თ-შვილის კუთვნილი “...”-ის მარკის (სახ. ¹QQO-... მისაბმელი ¹EA-...) ა/მანქანით, რომელიც 2004 წლის 08 ოქტომბრიდან იმავე წლის 21 დეკემბრამდე დალუქული იყო ფინანსური პოლიციის თანამშრომლების მიერ (ს.ფ. 17, 22-24). საკასაციო პალატა მიუთითებს სკ 410-ე მუხლზე და განმარტავს, რომ მხარეთა შორის ასეთი შეთანხმება კიდეც რომ არსებობდეს, ბათილია, ვინაიდან მხარის უფლება, მოითხოვოს მიყენებული ზიანის ანაზღაურება დაუშვებელია გადაიქცეს უკუვალდებულებად. ამასთან, საბაჟო ჩრდილოეთი იმ დროისათვის თავისი კომპეტენციის ფარგლებში წარმოადგენდა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს საბაჟო დეპარტამენტს ყაზბეგის, დუშეთის, მცხეთის, თიანეთის, ახალგორის, ხაშურის, გორის, ქარელის, კასპის, თიანეთის, ყორნისის, ჯავისა და ცხინვალის რაიონების ადმინისტრაციულ-ტერიტორიულ ერთეულებში. ამდენად, განსაბაჟებელი ტვირთის გადაზიდვა სოფ. ... სოფ. ... თავისთავში მოიცავდა განბაჟების პროცედურის აუცილებლობასაც.
საკასაციო პალატა ეთანხმება ასევე სააპელაციო სასამართლოს მოსაზრებას იმასთან დაკავშირებით, რომ საადვოკატო მომსახურების, სააღსრულებო საავანსო ხარჯისა და სატერმინალო მომსახურების თანხების გადახდის ვალდებულება წარმოეშვა მხარეს განსაბაჟებელ ტვირთზე დადებული ლუქის დროულად მოუხსნელობის გამო, განბაჟების პროცედურის დაყოვნებით. ამასთან, საქმეში წარმოდგენილი დოკუმენტები სსსკ-ის 102-ე მუხლის შესაბამისად, წარმოადგენენ სათანადო მტკიცებულებებს კ. ი-შვლის მიერ თანხების გადახდის ფაქტის დასადასტურებლად.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 410-ე მუხლის “გ” ქვეპუნქტის თანახმად, სრულად დაეთანხმა სააპელაციო სასამართლოს მიერ დადგენილ ფაქტობრივ გარემოებებს, სამართლებრივ შეფასებებს, დამატებით მიუთითა მათზე და თვლის, რომ საკასაციო საჩივარი არ უნდა დაკმაყოფილდეს, თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 1 ოქტომბრის გადაწყვეტილება უნდა დარჩეს უცვლელად.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

პალატამ იხელმძღვანელა სასკ-ის პირველი მუხლის მე-2 ნაწილით, სსსკ-ის 410-ე მუხლით და

დ ა ა დ გ ი ნ ა :


1. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდეს;
2. უცვლელად დარჩეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2008 წლის 1 ოქტომბრის გადაწყვეტილება;
3. საკასაციო სასამართლოს განჩინება საბოლოოა და არ საჩივრდება.