ბს-714-680(2კ-09) 10 ნოემბერი, 2009 წელი
ქ. თბილისი



ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატა
შემადგენლობა:


თავმჯდომარე ნათია წკეპლაძე (მომხსენებელი)
მოსამართლეები: მაია ვაჩაძე
პაატა სილაგაძე


სხდომის მდივანი _ გულნარა ილინა

კასატორები: 1. თ. თ-ძე (მოსარჩელე), წარმომადგენელი _ ო. ჩ-ძე
2. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახური (მოპასუხე), წარმომადგენელი _ ნ. მ-ძე-ბ-ოვა

გასაჩივრებული განჩინება _ თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2006 წლის 5 მარტის განჩინება

სარჩელის საგანი _ ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობა, თანამდებობაზე აღდგენა, იძულებითი განაცდური ხელფასის ანაზღაურება




ა ღ წ ე რ ი ლ ო ბ ი თ ი ნ ა წ ი ლ ი :


2008 წლის 21 იანვარს თ. თ-ძემ სასარჩელო განცხადებით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას, მოპასუხე საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის მიმართ და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის 2007 წლის 21 დეკემბრის ¹10673-პ ბრძანების ბათილად ცნობა, სამსახურში აღდგენა და იძულებითი განაცდური ხელფასის ანაზღაურება მოითხოვა.
მოსარჩელემ აღნიშნა, რომ 2007 წლის 5 სექტემბრიდან მუშაობდა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის გადასახადების ადმინისტრირების სამმართველოს გადასახადის გადამხდელის საქმიანობაზე დაკვირვების საგადასახადო კონტროლის პროცედურების განყოფილების უფროს ინსპექტორად. 2007 წლის 12 სექტემბერს თ. თ-ძე გადაყვანილ იქნა იმავე განყოფილების მთავარი ინსპექტორის მოვალეობის შემსრულებლად, ხოლო საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის 2007 წლის 21 დეკემბრის ¹10673-პ ბრძანებით მოსარჩელე გათავისუფლდა დაკავებული თანამდებობიდან სამსახურებრივი მოვალეობის უხეში დარღვევის გამო.
მოსარჩელემ აღნიშნული ბრძანება უკანონოდ მიიჩნია და განმარტა, რომ სამსახურიდან გათავისუფლების დროს იგი იმყოფებოდა შვებულებაში, რა დროსაც იგი გამოიძახეს სამსახურში და ყოველგვარი მიზეზისა და საფუძვლის გარეშე გაათავისუფლეს სამსახურიდან. ბრძანებაში გათავისუფლების საფუძვლად მითითებული იყო ის, რომ თ. თ-ძემ მოხსენებითი ბარათით არასწორი ინფორმაცია მიაწოდა ინსპექციის უფროსს, რაც მოსარჩელის განმარტებით სინამდვილეს არ შეესაბამებოდა, ვინაიდან მოხსენებით ბარათში მითითებული გარემოებები არ წარმოადგენდა ცრუ ინფორმაციას.
2008 წლის 14 აპრილს თ. თ-ძემ დაზუსტებული სასარჩელო განცხადებით მიმართა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიას, რომლითაც საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის 2007 წლის 21 დეკემბრის ¹10673-პ და 2007 წლის 18 დეკემბრის ¹10570-პ ბრძანებების ბათილად ცნობა, სამსახურში აღდგენა, იძულებითი განაცდური ხელფასისა და გამოუყენებელი შვებულების დარჩენილი დღეების ფულადი კომპენსაციის ანაზღაურება მოითხოვა.
მოსარჩელემ აღნიშნა, რომ მისი სამსახურიდან გათავისუფლების ბრძანება დაფუძნებული იყო მის მიმართ გამოგონილ, ცილისწამებლურ ბრალდებაზე, თითქოს თ. თ-ძემ საგადასახადო ინსპექციის უფროსს მიაწოდა არასწორი ინფორმაცია, რაც შეფასებულ იქნა სამსახურებრივი მოვალეობის უხეშ დარღვევად, რასაც მოსარჩელე არ დაეთანხმა და განმარტა, რომ მისი სამსახურიდან გათავისუფლების ბრძანება ემყარებოდა ადმინისტრაციული წარმოების წესით გამოუკვლეველ და შეუსწავლელ გარემოებებს, იგი გამოცემული იყო საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის, «საჯარო სამსახურის შესახებ» და «საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის შესახებ» საქართველოს კანონების მოთხოვნათა დარღვევით.
მოსარჩელის განმარტებით, სამსახურიდან მისი გათავისუფლების ბრძანებას საფუძვლად დაედო ის გარემოება, რომ 2007 წლის 7 მაისს თანამშრომელ ი. შ-ძესთან ერთად სამსახურებრივი მოვალეობის შესასრულებლად იმყოფებოდა ქ. თბილისში, ... ქ. ¹8-ში მდებარე სავაჭრო ცენტრ «...» ტერიტორიაზე, ¹215 სავაჭრო ობიექტში, სადაც საგადასახადო სამართალდარღვევის ფაქტი გამოვლინდა. ოქმის შედგენის პროცესში მას პირად ტელეფონზე დაუკავშირდა უცნობი ქალბატონი, რომელიც გაეცნო და უთხრა, რომ ის იყო საგადასახადო ინსპექციის თანამშრომელი ა. ღ-აია. ამ უკანასკნელმა საუბარში აღნიშნა, რომ ¹215 მაღაზია ეკუთვნოდა მას და ცდილობდა ზემოქმედება მოეხდინა მოსარჩელეზე, რათა მის მიერ სამართალდარღვევის ოქმი არ შემდგარიყო. მოსარჩელემ აღნიშნული ფაქტის შესახებ უამბო თავის თანამშრომელ ი. შ-ძეს, ასევე 2007 წლის 10 მაისს მოხსენებითი ბარათით მიმართა თბილისის საგადასახადო ინსპექციის უფროსს გ. კ-შვილს. მითითებული მოხსენებითი ბარათის დაწერიდან 7 თვის გასვლის შემდეგ, აღნიშნული ფაქტი შემოსავლების სამსახურის უფროსის ერთპიროვნული გადაწყვეტილებით შეფასდა, როგორც მოსარჩელის მიერ სამსახურებრივი მოვალეობის უხეში დარღვევა და საფუძვლად დაედო თ. თ-ძის სამსახურიდან გათავისუფლებას.
მოსარჩელემ აღნიშნა, რომ სამსახურიდან გათავისუფლების დროს იმყოფებოდა კუთვნილ შვებულებაში. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის 2007 წლის 18 დეკემბრის ¹10570-პ ბრძანებით 2007 წლის 17 დეკემბრიდან გამოძახებულ იქნა კუთვნილი შვებულებიდან. მოსარჩელე შვებულებიდან გამოიძახეს მისი თანხმობის გარეშე, ბრძანება გამოიცა უკანა რიცხვით, ასევე მასში არ იყო აღნიშნული შვებულების გამოუყენებული დარჩენილი დღეების ფულადი კომპენსაციით ანაზღაურების თაობაზე. ამასთან, სადავო ბრძანება არ შეიცავდა დასაბუთებას, გამოცემული იყო ადმინისტრაციული წარმოების წესით გამოუკვლეველ და შეუსწავლელ არგუმენტებზე დაყრდნობით, ვინაიდან ადმინისტრაციულმა ორგანომ ისე გადაწყვიტა მისი სამსახურიდან გათავისუფლების საკითხი, რომ მოსარჩელისათვის არ ჩამოურთმევია ახსნა-განმარტება.
მოსარჩელის განმარტებით, სადავო ბრძანების გამოცემისას დაირღვა საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-13 მუხლი, 53-ე მუხლის პირველი, მე-2, მე-3 და მე-5 პუნქტები, 72-ე მუხლის მე-2 ნაწილი, 95-ე მუხლი, 96-ე მუხლის პირველი და მე-2 ნაწილები და მე-100 მუხლი. ასევე «საჯარო სამსახურის შესახებ» საქართველოს კანონისა და «საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის შესახებ» საქართველოს კანონის მოთხოვნები. ამასთან, მოპასუხეს არ უნდა გამოეყენებინა «საჯარო სამსახურის შესახებ» საქართველოს კანონის 78-ე მუხლი და 99-ე მუხლის მე-3 პუნქტი, ვინაიდან «საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის შესახებ» საქართველოს კანონის მე-12 მუხლის მე-2 პუნქტის თანახმად, «საჯარო სამსახურის შესახებ» საქართველოს კანონი შემოსავლების სამსახურის მოსამსახურეებზე ვრცელდებოდა მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ამ კანონით სხვაგვარად არ რეგულირდებოდა შესაბამისი სამსახურებრივი ურთიერთობები. შემოსავლების სამსახურის მოსამსახურეთა სამსახურიდან გათავისუფლება განსაზღვრული იყო «საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის შესახებ» საქართველოს კანონის მე-16 მუხლის პირველი პუნქტით, ხსენებულ მუხლში ჩამოთვლილი არც ერთი საფუძველი მოსარჩელის სამსახურიდან გათავისუფლების ბრძანებაში მითითებული არ იყო. ამდენად, მოსარჩელის სამსახურიდან გათავისუფლების ბრძანება გამოცემული იყო შესაბამისი კანონის მითითების გარეშე, რითაც დაირღვა საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 53-ე მუხლის მე-3 ნაწილის მოთხოვნა.
მოპასუხე _ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურმა სარჩელი არ ცნო და შესაგებელში აღნიშნა, რომ «საჯარო სამსახურის შესახებ» საქართველოს კანონის 99-ე მუხლის მე-3 პუნქტისა და «საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის შესახებ» საქართველოს კანონის მე-18 მუხლის «ზ» ქვეპუნქტის თანახმად, მოსამსახურის სამსახურიდან გათავისუფლების საფუძველს წარმოადგენდა სამსახურებრივი მოვალეობის უხეში დარღვევა, რაც გამოიხატა მოსარჩელის მიერ ინსპექციის უფროსისათვის მოხსენებითი ბარათით არასწორი ინფორმაციის მიწოდებაში. ამდენად, ¹10673-პ სადავო ბრძანება გამოცემული იყო საქართველოს კანონმდებლობით დადგენილი მოთხოვნების სრული დაცვით და არ არსებობდა მისი გაუქმების სამართლებრივი საფუძვლები.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2008 წლის 30 სექტემბრის გადაწყვეტილებით თ. თ-ძის სარჩელი ნაწილობრივ დაკმაყოფილდა; სადავო საკითხის გადაუწყვეტლად ბათილად იქნა ცნობილი საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის 2007 წლის 21 დეკემბრის ¹1067-პ და 2007 წლის 18 დეკემბრის ¹1050 ბრძანებები და მოპასუხეს დაევალა, საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მოთხოვნათა შესაბამისად, საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოებების შესწავლის, გამოკვლევისა და შეფასების შემდეგ, გამოეცა ახალი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტები გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლიდან ერთი თვის ვადაში; მოპასუხეს დაეკისრა იძულებითი განაცდურის ანაზღაურება მოსარჩელე თ. თ-ძის სასარგებლოდ 2007 წლის 21 დეკემბრიდან გადაწყვეტილების კანონიერ ძალაში შესვლამდე.
საქალაქო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ თ. თ-ძე მუშაობდა თბილისის საგადასახადო ინსპექციის გადასახადების ადმინისტრირების სამმართველოს გადასახადის გადამხდელის საქმიანობაზე დაკვირვების, საგადასახადო კონტროლის პროცედურების განყოფილების მთავარი ინსპექტორის მოვალეობის შემსრულებლის თანამდებობაზე. იგი შრომით ურთიერთობაში იმყოფებოდა ადმინისტრაციულ ორგანოსთან და «საჯარო სამსახურის შესახებ» საქართველოს კანონის მე-6 მუხლის თანახმად, წარმოადგენდა საჯარო მოხელეს.
საქალაქო სასამართლომ გამოიყენა «საჯარო სამსახურის შესახებ» საქართველოს კანონი და განმარტა, რომ ამ კანონის 99-ე მუხლი ითვალისწინებდა დისციპლინური გადაცდომისათვის მოხელის სამსახურიდან გათავისუფლების შემთხვევებს. ამავე მუხლის მე-3 მუხლის თანახმად კი, მოხელე შეიძლება გათავისუფლებულიყო სამსახურიდან დისციპლინური პასუხისმგებლობის მოქმედების გარეშეც, თუ იგი უხეშად დაარღვევდა სამსახურებრივ მოვალეობას. მითითებული კანონის 78-ე მუხლის შესაბამისად, დისციპლინურ გადაცდომას წარმოადგენდა: ა) სამსახურებრივ მოვალეობათა ბრალეული ან არაჯეროვანი შესრულება; ბ) დაწესებულებისათვის ქონებრივი ზიანის მიყენება ან ასეთი ზიანის წარმოშობის საშიშროების ბრალეული შექმნა; გ) ზოგადზნეობრივი ნორმების წინააღმდეგ, ან მოხელისა და დაწესებულების დისკრედიტაციისაკენ მიმართული უღირსი საქციელი, განურჩევლად იმისა, სამსახურში იყო ჩადენილი თუ მის გარეთ. აღსანიშნავი იყო ის გარემოებაც, რომ სადავო ბრძანებაში არ იყო მითითებული, 78-ე მუხლის რომელი ნაწილით გათვალისწინებული დარღვევა ჩაიდინა მოსარჩელემ. მართალია, კანონით რეგლამენტირებული არ იყო, კონკრეტულად რა ითვლებოდა სამსახურებრივ მოვალეობათა უხეშ დარღვევად, რის გამოც მოხელეს სამსახურიდან შედარებით მსუბუქი დისციპლინური პასუხისმგებლობის ზომის გამოყენების გარეშეც პირდაპირ დაითხოვდნენ, მაგრამ დისციპლინური გადაცდომის შეფასების უფლებამოსილება გააჩნდა დაწესებულების ხელმძღვანელობას, მაგრამ თუ ეს შეფასება უსაფუძვლო იყო, მოხელეს შეეძლო, დაეცვა თავისი უფლებები, კერძოდ, მოეთხოვა სამსახურებრივი გამოძიება თავისი პატივისა და ღირსების შემლახავი ცნობების გაბათილების მიზნით, ასევე შეეძლო, მიემართა სასამართლოსათვის და მოეთხოვა გათავისუფლების ბრძანების უკანონოდ ცნობა.
საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ სადავო ბრძანებები იყო ზოგადი, არ იყო გამოკვლეული და კონკრეტულად მითითებული განსახილველ შემთხვევაში, ჰქონდა თუ არა დარღვევას ადგილი მოსარჩელის მიერ. ასევე მოსარჩელის შვებულებიდან გამოძახების რა საფუძველი არსებობდა.
საქალაქო სასამართლომ აღნიშნა, რომ საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-60 მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი ბათილი იყო, თუ იგი ეწინააღმდეგებოდა კანონს ან არსებითად დარღვეული იყო მისი მომზადების ან გამოცემის კანონმდებლობით დადგენილი სხვა მოთხოვნები. მოცემულ შემთხვევაში, მოპასუხეს არ წარუდგენია და საქმეში არ მოიპოვებოდა მტკიცებულება იმის შესახებ, რომ სადავო ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების მიღების დროს შესწავლილი იყო საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოებები. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საქალაქო სასამართლომ განმარტა, რომ სადავო აქტების გამოცემისას, დარღვეული იყო საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 53-ე მუხლის მე-5 ნაწილის მოთხოვნა, რომლის მიხედვითაც ადმინისტრაციული ორგანო უფლებამოსილი არ იყო, თავისი გადაწყვეტილება დაეფუძნებინა იმ გარემოებებზე, არგუმენტებზე, რომლებიც არ იყო სათანადოდ გამოკვლეული და შესწავლილი, ხოლო საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის მე-17 მუხლის მე-2 ნაწილის თანახმად, ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობის, ძალადაკარგულად გამოცხადების შესახებ სარჩელის წარდგენის შემთხვევაში, მტკიცების ტვირთი ეკისრებოდა ადმინისტრაციულ ორგანოს, რომელმაც გამოსცა ეს აქტი.
რაც შეეხება მოსარჩელის მოთხოვნას იძულებითი განაცდურის ნაწილში, საქალაქო სასამართლომ მიიჩნია, რომ თ. თ-ძეს უნდა ანაზღაურებოდა სამსახურიდან გათავისუფლებიდან _ 2007 წლის 21 დეკემბრიდან ახალი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის გამოცემამდე პერიოდის იძულებითი განაცდური ხელფასის სახით, ვინაიდან ხელფასის გაცემის შეწყვეტის საფუძველი შეიძლება ყოფილიყო მხოლოდ მუშაკის გათავისუფლება სამსახურიდან, ხოლო სადავო 2007 წლის 21 დეკემბრის ¹1067-პ ბრძანება დათხოვნის ნაწილში ექვემდებარებოდა ბათილად ცნობას და ხელფასის გაუცემლობის საფუძველი არ არსებობდა. საქალაქო სასამართლომ ასევე განმარტა, რომ «საჯარო სამსახურის შესახებ» საქართველოს კანონის 112-ე მუხლის შესაბამისად, სამსახურიდან უკანონოდ გათავისუფლებული მოხელე უფლებამოსილი იყო, მოეთხოვა ხელფასის ანაზღაურება სამსახურში იძულებითი არყოფნის მთელი პერიოდის განმავლობაში.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2008 წლის 30 სექტემბრის გადაწყვეტილება სააპელაციო წესით გაასაჩივრა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურმა, რომელმაც გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვა.
აპელანტის განმარტებით, საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილება უკანონო იყო, იურიდიულად არ იყო საკმარისად დასაბუთებული და მიღებული იყო სამართლის ნორმების დარღვევით, აგრეთვე ფაქტობრივ გარემოებათა შეფასების გარეშე. ამასთან, მოცემულ შემთხვევაში, მოსარჩელე ითხოვდა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის 2007 წლის 18 დეკემბრის ¹10570-პ და 2007 წლის 21 დეკემბრის ¹10673-პ ბრძანებების ბათილად ცნობას და არა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის 2007 წლის 21 დეკემბრის ¹1067-პ და 2007 წლის 18 დეკემბრის ¹1050 ბრძანებების ბათილად ცნობას, რაც მითითებული იყო საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილებაში.
აპელანტმა მიუთითა, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის 2007 წლის 18 დეკემბრის ¹10570-პ და 2007 წლის 21 დეკემბრის ¹10673-პ ბრძანებების საფუძველი იყო თბილისის საგადასახადო ინსპექციის უფროსის 2007 წლის 5 დეკემბრის ¹01/02-05/6627 წერილი, თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2007 წლის 31 ოქტომბრის სასამართლო სხდომის ოქმი და იმავე წლის 7 დეკემბრის შემოსავლების სამსახურის უფროსის მოადგილის ¹26082 რეზოლუცია.
აპელანტმა აღნიშნა, რომ «საჯარო სამსახურის შესახებ» საქართველოს კანონის 99-ე მუხლის მე-3 ნაწილისა და «საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის შესახებ» საქართველოს კანონის მე-18 მუხლის «ზ» ქვეპუნქტის თანახმად, პირის სამსახურიდან გათავისუფლების საფუძველი იყო სამსახურებრივი მოვალეობის უხეში დარღვევა, რაც გამოიხატა მოსარჩელის მიერ ინსპექციის უფროსისათვის მოხსენებითი ბარათით არასწორი ინფორმაციის მიწოდებაში. კერძოდ, ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის ადმინისტრირების სამმართველოს უფროსი ინსპექტორი თ. თ-ძე, მის მიერ 2007 წლის 10 მაისის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის უფროსის სახელზე დაწერილ მოხსენებით ბარათში აღნიშნავდა, რომ 2007 წლის 7 მაისს სავაჭრო ობიექტში გამოვლენილ სამართალდარღვევაზე ოქმის დაწერის მომენტში ტელეფონით დაუკავშირდა თანამშრომელი ა. ღ-აია, რომელმაც განუცხადა, რომ ეს ობიექტი იყო მისი, რითაც ცდილობდა მოეხდინა მასზე ზემოქმედება, რათა არ შემდგარიყო სამართალდარღვევის ოქმი. აღნიშნული ფაქტი დაედო საფუძვლად საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის 2007 წლის 25 მაისის ¹4580-პ ბრძანებას, ა. ღ-აიას სამსახურიდან გათავისუფლების შესახებ. აღნიშნული ბრძანება გასაჩივრდა თბილისის საქალაქო სასამართლოში. ხსენებულ საქმეზე 2007 წლის 31 ოქტომბრის სასამართლო სხდომაზე დაიკითხა მოწმე თ. თ-ძე, რომლის მიერ სასამართლოსათვის მიცემული ჩვენება განსხვავდებოდა მისსავე 2007 წლის 10 მაისის მოხსენებით ბარათში ასახული ფაქტისაგან. შესაბამისად, სასამართლომ მოხსენებით ბარათში მოყვანილი ფაქტი არ მიიჩნია დადასტურებულად.
აპელანტმა ასევე აღნიშნა, რომ კანონით რეგლამენტირებული არ იყო, კონკრეტულად რა ითვლებოდა სამსახურებრივ მოვალეობათა ისეთ უხეშ დარღვევად, რის გამოც მოხელეს სამსახურიდან შედარებით მსუბუქი დისციპლინური პასუხისმგებლობის ზომის გამოყენების გარეშეც პირდაპირ დაითხოვდნენ, მაგრამ დისციპლინური გადაცდომის შეფასების უფლებამოსილება გააჩნდა დაწესებულების ხელმძღვანელობას. ამდენად, აპელანტის მოსაზრებით, სადავო ბრძანებები გამოცემული იყო საქართველოს კანონმდებლობით დადგენილი მოთხოვნების სრული დაცვით და არ არსებობდა მათი ბათილად ცნობის საფუძველი.
თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2008 წლის 30 სექტემბრის გადაწყვეტილებაზე შეგებებული სააპელაციო საჩივარი წარადგინა თ. თ-ძემ, რომელმაც საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილების იმ ნაწილში გაუქმება მოითხოვა, რომლითაც მოპასუხეს საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოებების შესწავლის, გამოკვლევისა და შეფასების შემდეგ, ახალი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტების გამოცემა დაევალა.
შეგებებული სარჩელის ავტორის განმარტებით, საქალაქო სასამართლოს გადაწყვეტილება უკანონო და დაუსაბუთებელი იყო, რის გამოც იგი უნდა გაუქმებულიყო. თ. თ-ძის მოსაზრებით, საქალაქო სასამართლომ გადაწყვეტილების მიღებისას არ გამოიკვლია საქმის ფაქტობრივი გარემოებები, არ შეაფასა სარჩელში აღნიშნული ფაქტები და მოსარჩელის მიერ წარდგენილი მტკიცებულებები. ამასთან, საქალაქო სასამართლომ საქმის გადაწყვეტისას არასწორად გამოიყენა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 32-ე მუხლის მე-4 ნაწილი, ვინაიდან მის მიერ წარდგენილი მტკიცებულებების თანახმად, სასამართლოს მიერ იმ გარემოებების დადგენის სრული შესაძლებლობა არსებობდა, რომ მოსარჩელე უსაფუძვლოდ იყო გათავისუფლებული სამსახურიდან.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2009 წლის 5 მარტის განჩინებით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურისა და თ. თ-ძის სააპელაციო საჩივრები არ დაკმაყოფილდა; უცვლელად დარჩა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2008 წლის 30 სექტემბრის გადაწყვეტილება.
სააპელაციო სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ საქალაქო სასამართლომ საქმე განიხილა უხეში საპროცესო დარღვევების გარეშე, სწორად დაადგინა საქმის ფაქტობრივი გარემოებები და არსებითად სწორი სამართლებრივი შეფასება მისცა მათ.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2009 წლის 5 მარტის განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა თ. თ-ძემ, რომელმაც აღნიშნული განჩინების იმ ნაწილში გაუქმება მოითხოვა, რომლითაც მოპასუხეს დაევალა საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოებების შესწავლის, გამოკვლევისა და შეფასების შემდეგ, გამოეცა ახალი ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტები.
კასატორის განმარტებით, სააპელაციო სასამართლომ არ გაითვალისწინა ის ფაქტი, რომ საქალაქო სასამართლომ მოცემულ საქმეზე გადაწყვეტილების გამოტანისას არასწორად გამოიყენა საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 32-ე მუხლის მე-4 ნაწილი და არ გამოიყენა საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-601 მუხლი. ასევე, არ გაითვალისწინა ის გარემოება, რომ მოსარჩელის სამსახურიდან გათავისუფლების შესახებ სადავო ბრძანება დაფუძნებული იყო მის მიმართ გამოგონილ ცილისწამებლურ ბრალდებაზე, თითქოს მან საგადასახადო ინსპექციის უფროსს მიაწოდა არასწორი ინფორმაცია, კერძოდ, 2007 წლის 10 მაისს წარდგენილი მოხსენებითი ბარათი, რომელიც შეფასდა სამსახურებრივი მოვალეობის უხეშ დარღვევად. მოცემული მოხსენებითი ბარათის წარდგენის შემდეგ მოსარჩელე ჩვეულებრივად აგრძელებდა სამსახურებრივი მოვალეობის შესრულებას კეთილსინდისიერად, სამსახურის ხელმძღვანელობის მიერ არაერთხელ დაიმსახურა წახალისების სახით ერთჯერადი ფულადი ჯილდო, ხოლო 2007 წლის 12 სექტემბრის ¹7884-პ ბრძანებით უფროსი ინსპექტორის თანამდებობიდან დააწინაურეს და გადაიყვანეს მთავარი ინსპექტორის თანამდებობაზე. სადავო ბრძანების გამოცემამდე რამდენიმე დღით ადრე მას ხელმძღვანელობის მიერ მიცემული ჰქონდა დადებითი წერილობითი დახასიათება. ამასთან, სამსახურიდან გათავისუფლების დროს, თ. თ-ძე იმყოფებოდა კუთვნილ შვებულებაში, ხოლო საქალაქო სასამართლომ შეფასება არ მისცა არცერთ ზემოაღნიშნულ გარემოებას.
კასატორის განმარტებით, როგორც საქალაქო სასამართლომ, ისე სააპელაციო სასამართლომ არ გამოიყენეს საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-601 პირველი ნაწილი, რომელშიც მითითებულია ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობის საფუძვლები; «საჯარო სამსახურის შესახებ» საქართველოს კანონის 41-ე, 78-ე მუხლები და 99-ე მუხლის მე-3 პუნქტი; «საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის შესახებ» საქართველოს კანონის მე-16 მუხლის პირველი პუნქტის «ვ» ქვეპუნქტი, რომლებიც უნდა გამოეყენებინათ. უსაფუძვლოდ გამოიყენეს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 32-ე მუხლის მე-4 ნაწილი, რომელიც არ უნდა გამოეყენებინათ, რის შედეგადაც გასაჩივრებულ ნაწილში გამოიტანეს იურიდიულად დაუსაბუთებელი გადაწყვეტილება.
თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2009 წლის 5 მარტის განჩინება საკასაციო წესით გაასაჩივრა საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურმაც, რომელმაც გასაჩივრებული განჩინების გაუქმება და ახალი გადაწყვეტილებით სარჩელის დაკმაყოფილებაზე უარის თქმა მოითხოვა.
კასატორის განმარტებით, სააპელაციო სასამართლომ გამოიყენა კანონი, რომელიც არ უნდა გამოეყენებინა, არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა და არასწორად განმარტა კანონი. ამასთან, განჩინება გამოიტანა საქმის სამართლებრივ და ფაქტობრივ გარემოებათა სრულყოფილი შეფასების გარეშე, რადგან სასამართლომ დადგენილად მიიჩნია, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის 2007 წლის 21 დეკემბრის ¹1067-პ ბრძანებით, «საჯარო სამსახურის შესახებ» საქართველოს კანონის 78-ე მუხლისა და 99-ე მუხლის მე-3 პუნქტის, «საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის შესახებ» საქართველოს კანონის მე-18 მუხლის პირველი პუნქტის «ზ» ქვეპუნქტისა და საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის დებულების 5.2. «ვ» და «ზ» მუხლის თანახმად, ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის გადასახადების ადმინისტრირების სამმართველოს გადასახადის გადამხდელის საქმიანობაზე დაკვირვების საგადასახადო კონტროლის პროცედურების განყოფილების მთავარი ინსპექტორის მოვალეობის შემსრულებელი თ. თ-ძე გათავისუფლდა დაკავებული თანამდებობიდან სამსახურებრივი მოვალეობის უხეში დარღვევის გამო, რაც გამოიხატებოდა მის მიერ ინსპექციის უფროსისათვის მოხსენებითი ბარათით არასწორი ინფორმაციის მიწოდებაში. აღნიშნული ბრძანების გამოცემის საფუძველს წარმოადგენდა თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2007 წლის 31 ოქტომბრის სასამართლო სხდომის ოქმი და იმავე წლის 7 დეკემბრის შემოსავლების სამსახურის უფროსის მოადგილის ¹26082 რეზოლუცია.
კასატორი აღნიშნავს, რომ «საჯარო სამსახურის შესახებ» საქართველოს კანონის 99-ე მუხლის მე-3 პუნქტისა და «საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის შესახებ» საქართველოს კანონის მე-18 მუხლის «ზ» ქვეპუნქტის თანახმად, პირის სამსახურიდან გათავისუფლების საფუძველია სამსახურებრივი მოვალეობის უხეში დარღვევა, რაც გამოიხატა მოსარჩელის მიერ ინსპექციის უფროსისათვის მოხსენებითი ბარათით არასწორი ინფორმაციის მიწოდებაში. კერძოდ, ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის ადმინისტრირების სამმართველოს უფროსი ინსპექტორი თ. თ-ძე, მის მიერ 2007 წლის 10 მაისის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის უფროსის სახელზე დაწერილ მოხსენებით ბარათში აღნიშნავდა, რომ 2007 წლის 7 მაისს სავაჭრო ობიექტში გამოვლენილ სამართალდარღვევაზე ოქმის დაწერის მომენტში ტელეფონით დაუკავშირდა თანამშრომელი ა. ღ-აია, რომელმაც განუცხადა, რომ ეს ობიექტი იყო მისი, რითაც ცდილობდა მოეხდინა მასზე ზემოქმედება, რათა არ შემდგარიყო სამართალდარღვევის ოქმი. აღნიშნული ფაქტი დაედო საფუძვლად საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის 2007 წლის 25 მაისის ¹4580-პ ბრძანებას, ა. ღ-აიას სამსახურიდან გათავისუფლების შესახებ. აღნიშნული ბრძანება გასაჩივრდა თბილისის საქალაქო სასამართლოში. ხსენებულ საქმეზე 2007 წლის 31 ოქტომბრის სასამართლო სხდომაზე დაიკითხა მოწმე თ. თ-ძე, რომლის მიერ სასამართლოსათვის მიცემული ჩვენება განსხვავდებოდა მისსავე 2007 წლის 10 მაისის მოხსენებით ბარათში ასახული ფაქტისაგან. შესაბამისად, სასამართლომ მოხსენებით ბარათში მოყვანილი ფაქტი არ მიიჩნია დადასტურებულად. ამდენად, მოხსენებით ბარათსა და სასამართლო ოქმს შორის განსხვავება შემოსავლების სამსახურის მიერ მიჩნეულ იქნა სამსახურებრივი მოვალეობის უხეშ დარღვევად.
კასატორი ასევე მიუთითებს, რომ კანონით რეგლამენტირებული არ არის, კონკრეტულად რა ითვლება სამსახურებრივ მოვალეობათა ისეთ უხეშ დარღვევად, რის გამოც მოხელეს სამსახურიდან შედარებით მსუბუქი დისციპლინური პასუხისმგებლობის ზომის გამოყენების გარეშეც პირდაპირ დაითხოვენ, მაგრამ დისციპლინური გადაცდომის შეფასების უფლებამოსილება გააჩნია დაწესებულების ხელმძღვანელობას. ამდენად, კასატორის მოსაზრებით, სადავო ბრძანებები გამოცემულია საქართველოს კანონმდებლობით დადგენილი მოთხოვნების სრული დაცვით და არ არსებობს მათი ბათილად ცნობის საფუძველი.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2009 წლის 18 მაისის განჩინებით საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის შესაბამისად, დასაშვებობის შესამოწმებლად წარმოებაში იქნა მიღებული საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურისა და თ. თ-ძის საკასაციო საჩივრები.
საქართველოს უზენაესი სასამართლოს ადმინისტრაციულ და სხვა კატეგორიის საქმეთა პალატის 2009 წლის 7 ივლისის განჩინებით საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურისა და თ. თ-ძის საკასაციო საჩივრები მიჩნეულ იქნა დასაშვებად საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 34-ე მუხლის მე-3 ნაწილის «გ» ქვეპუნქტის საფუძველზე.

ს ა მ ო ტ ი ვ ა ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :


საკასაციო სასამართლოს კოლეგიური შემადგენლობის უმრავლესობა საქმის მასალების შესწავლის, გასაჩივრებული გადაწყვეტილების კანონიერება-დასაბუთებულობის შემოწმების შედეგად მივიდა იმ დასკვნამდე, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივარი უნდა დაკმაყოფილდეს, თ. თ-ძის საკასაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდეს, გაუქმდეს გასაჩივრებული განჩინება და საკასაციო სასამართლოს მიერ მიღებულ იქნას ახალი გადაწყვეტილება, რომლითაც თ. თ-ძის სარჩელი არ დაკმაყოფილდეს, შემდეგ გარემოებათა გამო:
სააპელაციო სასამართლოს მიერ გასაჩივრებული გადაწყვეტილების გამოტანისას დარღვეულია მატერიალური და საპროცესო სამართლის ნორმები, კერძოდ, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 393-ე მუხლის მე-2 ნაწილი და 394-ე მუხლის «ეI» ქვეპუნქტის მოთხოვნები. სასამართლომ არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა, არასწორად განმარტა კანონი, სწორი შეფასება არ მისცა საქმის მასალებს, სრულყოფილად არ იქნა გამოკვლეული საქმის მასალები და დადგენილი ფაქტები.
საკასაციო სასამართლოს, საქმის მასალების მიხედვით, დადგენილად მიაჩნია შემდეგი ფაქტობრივი გარემოებები: საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის 2007 წლის 12 სექტემბრის ¹7884-პ ბრძანებით შემოსავლების სამსახურის ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის გადასახადების ადმინისტრირების სამმართველოს, გადასახადის გადამხდელის საქმიანობაზე დაკვირვების საგადასახადო კონტროლის პროცედურების განყოფილების უფროსი ინსპექტორის მოვალეობის შემსრულებელი თ. თ-ძე 2007 წლის 12 სექტემბრიდან გადაყვანილ იქნა იმავე განყოფილების მთავარი ინსპექტორის მოვალეობის შემსრულებლად (Iტ., ს.ფ. 5). საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის 2007 წლის 18 დეკემბრის ¹10570-პ ბრძნებით ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის გადასახადების ადმინისტრირების სამმართველოს გადასახადების გადამხდელის საქმიანობაზე დაკვირვების, საგადასახადო კონტროლის პროცედურების განყოფილების მთავარი ინსპექტორის მოვალეობის შემსრულებელი თ. თ-ძე 2007 წლს 17 დეკემბრიდან გამოძახებულ იქნა კუთვნილი შვებულებიდან (Iტ., ს.ფ. 7). საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის 2007 წლის 21 დეკემბრის ¹10673-პ ბრძანებით კი, ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის გადასახადების ადმინისტრირების სამმართველოს გადასახადების გადამხდელის საქმიანობაზე დაკვირვების, საგადასახადო კონტროლის პროცედურების განყოფილების მთავარი ინსპექტორის მოვალეობის შემსრულებელი თ. თ-ძე გათავისუფლდა დაკავებული თანამდებობიდან, სამსახურებრივი მოვალეობის უხეში დარღვევის გამო, რაც გამოიხატა მის მიერ ინსპექციის უფროსისათვის მოხსენებითი ბარათით არასწორი ინფორმაციის მიწოდებაში. ხსენებული ბრძანების საფუძვლად კი მითითებული იყო თბილისის საქალაქო სასამართლოს 2007 წლის 31 ოქტომბრის სხდომის ოქმი და 2007 წლის 7 დეკემბრის ¹26082 რეზოლუცია (I ტ., ს.ფ. 6).
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს, რომ საქმეში წარმოდგენილია თ. თ-ძის 2007 წლის 10 მაისის მოხსენებითი ბარათი, რომლის თანახმად, თ. თ-ძე 2007 წლის 7 მაისს იმყოფებოდა სავაჭრო ცენტრ «...» ტერიტორიაზე, ¹215 სავაჭრო ობიექტში, სადაც გამოვლენილ იქნა საგადასახადო სამართალდარღვევის ფაქტი. ოქმის შედგენის პროცესში მას პირად ტელეფონზე დაუკავშირდა უცნობი ქალბატონი, რომელიც გაეცნო და უთხრა, რომ ის იყო საგადასახადო ინსპექციის თანამშრომელი ა. ღ-აია. ამ უკანასკნელმა საუბარში აღნიშნა, რომ ¹215 მაღაზია ეკუთვნოდა მას და ცდილობდა ზემოქმედება მოეხდინა მოსარჩელეზე, რათა მის მიერ სამართალდარღვევის ოქმი არ შემდგარიყო (Iტ., ს.ფ. 8).
საკასაციო სასამართლო ასევე მიუთითებს საქმეში წარმოდგენილ, თ. თ-ძის სამსახურიდან გათავისუფლების ბრძანების საფუძვლად მითითებულ თბილისის საქალაქო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა კოლეგიის 2007 წლის 31 ოქტომბრის სხდომის ოქმზე, რომლითაც დასტურდება, რომ ხსენებულ პროცესზე მოწმის სახით გამოძახებული თ. თ-ძისათვის დასმულ კითხვაზე _ სატელეფონო საუბრისას ა. ღ-აიას მხრიდან ჰქონდა თუ არა მასზე რაიმე ზეწოლას ადგილი, თ. თ-ძე პასუხობს _ არა, იმიტომ რომ მან ტელეფონი გათიშა. მისი ვარაუდით, იგი რეკავდა ზეწოლის მოხდენის მიზნით. მოხსენებით ბარათში დაწერა მისი ვარაუდი, რადგან ჩათვალა, რომ ა. ღ-აიამ დაურეკა მასზე ზეწოლის მოხდენის მიზნით (Iტ., ს.ფ. 11).
საკასაციო სასამართლო უსაფუძვლოდ მიიჩნევს სააპელაციო სასამართლოს მიერ გაზიარებულ საქალაქო სასამართლოს მსჯელობას, მოცემულ შემთხვევაში საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 32-ე მუხლის მე-4 ნაწილის გამოყენების შესახებ და აღნიშნავს, რომ საქართველოს ადმინისტარციული საპროცესო კოდექსის 32-ე მუხლის მე-4 ნაწილის გამოყენება სასამართლოს შეუძლია მხოლოდ იმ შემთხვევაში, როდესაც ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი გამოცემულია საქმისათვის არსებითი მნიშვნელობის მქონე გარემოებების გამოკვლევისა და შეფასების გარეშე და ეს გარემოებები იმდენად არსებითი მნიშვნელობისაა, რომ მათი შემოწმება და შეფასება სასამართლოსათვის შეუძლებელია.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს, რომ კონკრეტულ შემთხვევაში სააპელაციო სასამართლოს საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 32-ე მუხლის მე-4 ნაწილის გამოყენებისას ყურადღების მიღმა დარჩა მთავარი საკითხი _ ხსენებული აქტის კანონიერების შემოწმება მატერიალურ-სამართლებრივი თვალსაზრისით, ანუ სააპელაციო სასამართლოს არსებითად არ უმსჯელია ხსენებული სასარჩელო მოთხოვნის საფუძვლიანობაზე. ამ შემთხვევაში სარჩელის საგანზე არსებითად მსჯელობისა და მოცემული დავის გადაწყვეტის მიზნით, დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა სააპელაციო სასამართლოს მხრიდან სასარჩელო მოთხოვნების სამართლებრივ საფუძვლიანობაზე მსჯელობას, საქმის ფაქტობრივი გარემოებების დადგენისა და ამ გარემოებებთან დაკავშირებული მტკიცებულებების სრულყოფილი გამოკვლევის თვალსაზრისით.
აქედან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ სააპელაციო სასამართლომ ისე განაცხადა უარი სადავო საკითხის გადაწყვეტაზე, რომ საერთოდ არ იმსჯელა მხარეთა მოტივებზე, შესაბამისად, დაუსაბუთებლად მიანიჭა უპირატესობა საქართველოს ადმინისტარციული საპროცესო კოდექსის 32-ე მუხლის მე-4 ნაწილის გამოყენებას და არ დაადგინა, თუ რატომ იყო შეუძლებელი მის მიერ სადავო საკითხის გადაწყვეტა.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს «საჯარო სამსახურის შესახებ» საქართველოს კანონის 78-ე მუხლზე, რომელიც ითვალისწინებს დისციპლინური გადაცდომის სახეებს. ხსენებული მუხლის პირველი პუნქტის «ა» ქვეპუნქტის თანახმად, დისციპლინურ გადაცდომას წარმოადგენს სამსახურებრივ მოვალეობათა ბრალეული შეუსრულებლობა ან არაჯეროვნად შესრულება. ამავე კანონის 79-ე მუხლის პირველ პუნქტში ჩამოთვლილია დისციპლინური გადაცდომისათვის დისციპლინური პასუხისმგებლობის ზომები, რომლის «ვ» ქვეპუნქტის მიხედვით, ერთ-ერთ ასეთ ზომას წარმოადგენს სამსახურიდან გათავისუფლება ამ კანონის საფუძველზე. ხსენებული კანონის 93-ე მუხლის თანახმად, მოხელე სამსახურიდან შეიძლება გაათავისუფლოს იმ პირმა ან დაწესებულებამ, რომელსაც მისი სამსახურში მიღების უფლება აქვს. ,,საჯარო სამსახურის შესახებ" საქართველოს კანონის 99-ე მუხლით კი, რეგლამენტირებულია განთავისუფლება დისციპლინური გადაცდომისათვის. აღნიშნული მუხლის პირველი პუნქტის თანახმად, მოხელე შეიძლება გაათავისუფლონ სამსახურიდან ამ კანონით გათვალისწინებული დისციპლინური გადაცდომისათვის. იმავე მუხლის მე-2 პუნქტის თანახმად, სამსახურებრივ მოვალეობათა დარღვევისათვის მოხელე შეიძლება გაათავისუფლონ სამსახურიდან, თუ მის მიმართ უკვე მოქმედებს დისციპლინური პასუხისმგებლობის ნებისმიერი ზომა, ხოლო მე-3 პუნქტის მიხედვით, მოხელე შეიძლება გაათავისუფლონ სამსახურიდან დისციპლინური პასუხისმგებლობის მოქმედების გარეშეც, თუ იგი უხეშად დაარღვევს სამსახურებრივ მოვალეობებს.
აღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლო აღნიშნავს, რომ, მართალია, მოცემული საქმის მასალებით არ დასტურდება თ. თ-ძის მიმართ დისციპლინური პასუხისმგებლობის რაიმე ზომის გამოყენება, მაგრამ მოხელის მიმართ დისციპლინური პასუხისმგებლობის ზომის გამოყენების არარსებობა არ გამორიცხავს შესაბამისი საფუძვლის არსებობისას მოხელის სამსახურიდან გათავისუფლებას, კერძოდ, დისციპლინური პასუხისმგებლობის ზომის გამოუყენებლად მოხელის სამსახურიდან პირდაპირი გათავისუფლების შესაძლებლობა დადგენილია «საჯარო სამსახურის შესახებ» საქართველოს კანონის 99-ე მუხლის მე-3 პუნქტით, რომლის გამოყენებისათვის სახეზე უნდა იყოს მოხელის მიერ სამსახურებრივი მოვალეობების უხეში დარღვევა.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს, რომ მოცემულ შემთხვევაში საქმის მასალებით უტყუარად დასტურდება მოსარჩელის მიერ სამსახურებრივ მოვალეობათა უხეში დარღვევის ფაქტი, კერძოდ, თ. თ-ძემ ქ. თბილისის საგადასახადო ინსპექციის უფროსის გ. კ-შვილისადმი წარდგენილ მოხსენებით ბარათში /იხ.ს.ფ. 8/ მიუთითა, რომ მასზე, სამსახურებრივი საქმიანობის განხორციელებისას, საგადასახადო ორგანოს თანამშრომელი ა. ღ-აია, ცდილობდა მოეხდინა ზეწოლა. თუმცა საქალაქო სასამართლოს სხდომაზე /იხ.ს.ფ. 11/, ა. ღ-აიას სარჩელის განხილვისას, სადაც მოსარჩელე თ. თ-ძე მონაწილეობდა მოწმის სახით, მან უარყო ა. ღ-აიასაგან ზეწოლის ფაქტი. თ. თ-ძის სარჩელის განხილვის გამო საქმის საკასაციო სასამართლოში განხილვისას კი მან კვლავ შეცვალა ადრე მიცემული და სასამართლო სხდომის ოქმში დაფიქსირებული ჩვენება და ისევ განაცხადა, რომ მასზე სამსახურებრივი საქმიანობის განხორციელებისას, საგადასახადო ორგანოს თანამშრომელი ა. ღ-აია, ცდილობდა მოეხდინა ზეწოლა.
ზემოაღნიშნული მტკიცებულებების შეფასების საფუძველზე საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემულ შემთხვევაში თ. თ-ძემ თავისი პოზიციის არაერთხელ შეცვლით შეეცადა შეცდომაში შეეყვანა ხელმძღვანელობა, რითაც ჩაიდინა საჯარო მოხელისათვის შეუფერებელი ბრალეული ქმედება. შესაბამისად, ადმინისტარციულმა ორგანომ საჯარო მოხელის აღნიშნული მოქმედება სწორად დააკვალიფიცირა სამსახურებრივი მოვალეოებების უხეშ დარღვევად, რაც მოსარჩელის დისციპლინური პასუხისმგებლობის გამო სამსახურიდან გათავისუფლების საფუძველი გახდა.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ ადმინისტარციულმა ორგანომ თ. თ-ძის მიმართ დისციპლინური გადაცდომის საკითხის განხილვისას, საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 96-ე მუხლის პირველი ნაწილის შესაბამისად, გამოიკვლია არსებითი მნიშვნელობის მქონე ყველა გარემოება და გადაწყვეტილება მიიღო ამ გარემოებათა შეფასებისა და ურთიერთშეჯერების საფუძველზე, რადგან «საჯარო სამსახურის შესახებ» საქართველოს კანონის 99-ე მუხლის მე-3 პუნქტის თანახმად, საჯარო მოხელე სამსახურიდან შეიძლება გაეთავისუფლებინათ მის მიმართ დისციპლინური პასუხისმგებლობის გარეშეც, თუ იგი უხეშად დაარღვევდა სამსახურებრივ მოვალეობებს.
საკასაციო სასამართლო ვერ გაიზიარებს კასატორის _ თ. თ-ძის მოსაზრებას, რომ სადავო ბრძანება დაუსაბუთებელია, რადგან მასში არ არის ასახული, დისციპლინური გადაცდომის რომელი შემთხვევის საფუძველზე გაათავისუფლეს იგი სამსახურიდან, რის გამოც ვერ დგინდება კანონის ის ნორმა, რომელსაც დაეყრდნო ადმინისტრაციული ორგანო თ. თ-ძის სამსახურიდან გათავისუფლების დროს.
საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის 53-ე მუხლის პირველი ნაწილის მიხედვით, წერილობითი ფორმით გამოცემული ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი უნდა შეიცავდეს წერილობით დასაბუთებას, ხოლო იმავე მუხლის მე-3 ნაწილის თანახმად, ადმინისტრაციულ-სამართლებრივ აქტში უნდა მიეთითოს ის საკანონმდებლო ან კანონქვემდებარე ნორმატიული აქტი ან მისი შესაბამისი ნორმა, რომლის საფუძველზეც გამოიცა ეს ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი. იმავე მუხლის მე-7 ნაწილის მიხედვით, წერილობითი ფორმით გამოცემული ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი არ საჭიროებს დასაბუთებას, თუ დაინტერესებული მხარისათვის ცნობილია ის ფაქტობრივი და სამართლებრივი წინაპირობები, რომელთა საფუძველზეც გამოიცა ეს ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი.
საკასაციო სასამართლოს მიაჩნია, რომ თ. თ-ძისთვის, როგორც დაინტერესებული მხარისათვის, ცნობილი იყო ის ფაქტობრივი და სამართლებრივი წინაპირობები, რომელთა საფუძველზეც გამოიცა გასაჩივრებული ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი.
საკასაციო სასამართლო მიუთითებს საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-601 მუხლის პირველ ნაწილზე, რომლის თანახმად, ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი ბათილია, თუ იგი ეწინააღმდეგება კანონს ან არსებითად დარღვეულია მისი მომზადების ან გამოცემის კანონმდებლობით დადგენილი სხვა მოთხოვნები. საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 32-ე მუხლის პირველი ნაწილის მიხედვით, თუ ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი ან მისი ნაწილი კანონს ეწინააღმდეგება და ის პირდაპირ და უშუალო (ინდივიდუალურ) ზიანს აყენებს მოსარჩელის კანონიერ უფლებას, ან ინტერესს ან უკანონოდ ზღუდავს მის უფლებას, სასამართლო ამ კოდექსის 22-ე მუხლში აღნიშნულ სარჩელთან დაკავშირებით, გამოიტანს გადაწყვეტილებას ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტის ბათილად ცნობის შესახებ.
საკასაციო სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემულ შემთხვევაში, გასაჩივრებული ინდივიდუალური ადმინისტრაციულ-სამართლებრივი აქტი არ ეწინააღმდეგება კანონს, ის გამოცემულია კანონმდებლობით დადგენილი წესით და შესაბამისად, არ არსებობს ხსენებული აქტის ბათილად ცნობის საქართველოს ზოგადი ადმინისტრაციული კოდექსის მე-601 მუხლის პირველი ნაწილითა და საქართველოს ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 32-ე მუხლის მე-4 ნაწილით გათვალისწინებული მატერიალურ-საპროცესო სამართლებრივი საფუძვლები. აქედან გამომდინარე, უსაფუძვლოა თ. თ-ძის დანარჩენი სასარჩელო მოთხოვნებიც.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, საკასაციო სასამართლოს შემადგენლობის უმრავლესობა, საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 27-ე მუხლის პირველი ნაწილის შესაბამისად, მიიჩნევს, რომ საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივარი უნდა დაკმაყოფილდეს, ხოლო თ. თ-ძის საკასაციო საჩივარი არ უნდა დაკმაყოფილდეს, გაუქმდეს სააპელაციო სასამართლოს განჩინება და თ. თ-ძის სარჩელი არ დაკმაყოფილდეს.

ს ა რ ე ზ ო ლ უ ც ი ო ნ ა წ ი ლ ი :

საკასაციო სასამართლოს კოლეგიური შემადგენლობის უმრავლესობამ იხელმძღვანელა რა ადმინისტრაციული საპროცესო კოდექსის 1.2; საქართველოს სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 243.2, 372-ე, 411-ე მუხლებით და

გ ა დ ა წ ყ ვ ი ტ ა:

1. საქართველოს ფინანსთა სამინისტროს შემოსავლების სამსახურის საკასაციო საჩივარი დაკმაყოფილდეს;
2. თ. თ-ძის საკასაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდეს;
3. გაუქმდეს თბილისის სააპელაციო სასამართლოს ადმინისტრაციულ საქმეთა პალატის 2009 წლის 5 მარტის გადაწყვეტილება და საკასაციო სასამართლოს მიერ მიღებულ იქნას ახალი გადაწყვეტილება;
4. თ. თ-ძის სარჩელი არ დაკმაყოფილდეს;
5. საკასაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება საბოლოოა და არ საჩივრდება.